Voor Fanny

De tweede avond vond ik onder de deur van mijn hotelkamer dit vreemde handgeschreven bericht: ‘Op kamer 408 heb ik vanavond mijn vrouw aan handen en voeten op het bed vastgebonden. Zij is alleen in de kamer. We hebben een selectie van mannen in dit hotel gemaakt. U wordt vriendelijk uitgenodigd om haar te komen bezoeken. Mijn vrouw zal mij na afloop alles tot in de kleinste details vertellen. En als u me weet te verrassen wacht u nog een grotere gunst.’ Het stond er in een tegelijk sierlijk en robuust handschrift. Ik was zo geschokt door wat ik las dat ik het niet onmiddellijk begreep. Ik moest het even op een rijtje zetten. Een man bindt zijn vrouw in een hotelkamer vast aan een bed en vraagt aan onbekenden om haar te komen bezoeken, de vrouw vertelt alles aan haar man en hij duidt op basis van haar verhalen een winnaar aan die nog een verrassing krijgt. Ja, dat stond er. Niets meer en niets minder. Of toch wel. Er stond: ‘We hebben een selectie gemaakt’. ‘We’ wilde zeggen: de man samen met de vrouw. De vrouw wilde dit dus ook en had mee de lijst opgesteld van potentiële bezoekers. Wat de mannen met haar zouden doen, zou ze in detail tegen haar man vertellen en dan zou er een gunst verleend worden aan… ja aan wie eigenlijk…aan wie de echtgenoot wist te verrassen. Maar verrassen waarmee?

Ik bleef een tijdje met het briefje in mijn handen in mijn hotelkamer staan. Besluiteloos. Ik was minder dan een uur weg geweest om iets te eten. Het briefje was dus tussen acht en negen onder mijn deur geschoven. Ik wist niet wat ik ermee moest doen. Hoe moest ik me voelen? Beledigd? Of moest ik me tot de happy few rekenen die uitgenodigd waren? Was dit ernst of en zieke grap? Ik wist het niet want ik kon het met niets vergelijken dat me overkomen was. Dit was nieuw voor mij. Mijn kamer was op de derde verdieping. Kamer 408 was slechts één verdieping hoger. Hoewel ik verbijsterd was door de woorden die ik nog steeds in mijn hand hield, kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Ik verliet mijn kamer. Vreemd genoeg voelde ik me nu al schuldig. En onwaarschijnlijk opgewonden. Ik voelde me hard worden en rilde tegelijkertijd over mijn hele lichaam alsof ik koorts had. Ik keek of niemand mij volgde. Alsof iedereen aan mij kon zien wat ik van plan was! Als iemand me betrapte, kon ik altijd doen alsof ik me van verdieping had vergist, zo hield ik mezelf voor. Ik had toch het recht om in het hotel te lopen waar ik wilde. Ik logeerde immers hier, of niet soms?

Ik ging naar de lift en drukte op de knop van de vierde verdieping. Ik stapte uit en zag dat er nog drie mannen waren die zich blijkbaar van verdieping hadden vergist! Ze stonden wat te dralen in de gang, te doen alsof ze toevallig in de buurt van kamer 408 waren! Ik stapte snel terug in de lift en ging naar mijn kamer. We wisten natuurlijk alle vier van elkaar waarom we daar stonden. We hadden alle vier een vreemde uitnodiging onder onze deur gevonden en waren daardoor opgegeild geraakt , maar durfden dat niet toegeven! Hoe langer ik erover nadacht, hoe belachelijker ik dat vond. Waarom niet gewoon ingaan op die uitnodiging? Hoe vaak kreeg je zo een uitnodiging onder je deur geschoven? En wat dat nog als er andere kerels waren? Iedereen in het spel was volwassen, toch? Ik voelde aan mijn harder wordend kruis dat ik argumenten zat te bedenken om te doen wat ik toch al van plan was te doen: teruggaan en de vastgebonden vrouw neuken. Het beeld alleen al bracht mijn hoofd op hol. Ik had nooit een vrouw vastgebonden om haar te neuken. Maar de gedachte daaraan wond me nu plots onwaarschijnlijk op. Ik besloot nog snel een douche te nemen. Mijn pik stond inmiddels steenhard. Ik trok alleen een jeans aan, een wit hemd, een jas en mijn schoenen. Na nog wat aftershave en deodorant was ik klaar. Ik ging opnieuw naar de vierde verdieping. De gang was leeg dit keer. Misschien waren de andere kerels ook naar hun kamer teruggekeerd? 0f misschien hadden ze al gedaan wat ik nog niet had gedurfd?

Ik keek snel om me heen en wandelde onhoorbaar door de gang. 418, 416, 414,… ik keek ongemakkelijk om me heen, maar de gang bleef stil en leeg…ik had geen excuses meer… mijn hart begon nu toch echt veel sneller dan normaal te slaan…dit had ik sinds mijn eerste bezoek aan een bordeel niet meer gevoeld… 412… 410… ik zag de deur van 408 op een kier staan… in een flits zag ik de vrouw liggen… 406… 404… Mijn hart sloeg een slag over en ik trilde op mijn benen. Ik moest naar adem happen, maar ik had me niet vergist. De vrouw lag er. Ik wist dat ik niet meer uit deze gang zou geraken zonder in kamer 408 te zijn geweest! Ik maakte mezelf iets wijs als ik dacht aan die magneet te kunnen ontkomen… Ik dwong mezelf terug te gaan. 404… 406… 408! Ik bleef staan. Ik keek door de kier naar binnen. Ik schrok opnieuw. Omdat alles precies was zoals het op de handgeschreven uitnodiging stond. En precies zoals ik het me nu sinds meer dan een uur aan het verbeelden was. De vrouw lag er volledig naakt. Met uitgestrekte armen en benen. De polsen en de enkels waren met zwarte banden aan het bed bevestigd. Hier moest ik me niets meer bij verbeelden. Dit was het. Nu moest ik reageren. Ik had mijn verhitte fantasie nog kunnen afdoen als loutere fantasie. Die mogelijkheid had ik nu niet meer. De werkelijkheid had me ingehaald. Ik moest iets doen!

De vrouw had me niet gehoord of gezien. Ik kon nog even ongestoord naar haar kijken. Ze keek naar het plafond. Ik zag haar volle tieten langzaam op en neer gaan. Ze leek ontspannen. Ik schatte haar rond de vijftig. Ik kon haar gezicht nog niet goed zien. Maar ik herkende haar met haar kortgeknipte witte haar. Ik had haar die ochtend bij het ontbijt gezien. Met haar man. Maar aan hem had ik,geen aandacht besteed. Ik wist niet hoe hij eruit zag. Hadden ze me toen op hun lijstje van bezoekers gezet? Ik keek naar de vrouw. Ze had een mooi verzorgd lichaam. Ik zag dat ze in haar linkeroor een rijtje van vier of vijf kleine oorbellen had. De nagels van haar vingers en haar tenen waren fel rood gekleurd. Haar huid was licht gebruind maar haar tieten en de streek rond haar dijen waren witter. Wel geil vond ik. Soms ging er een schok door haar lichaam en bewoog een arm of een been. Een rilling, misschien van de kou? Waar zou ze aan liggen te denken, vroeg ik me af? Waarom zou ze dit überhaupt doen? Waar was haar man nu? Was er al iemand bij haar langs geweest? Eén van de drie mannen misschien die een uur of wat geleden in de gang rondhingen? En wat hadden ze met haar gedaan? En wat zou ik met haar gaan doen? De vragen schoten als scherpe pijlen door mijn hoofd heen en weer terwijl ik bleef staren naar haar lichaam en mijn blik liet glijden van de toppen van haar tenen tot haar neus.

Wat had ik me al niet allemaal voorgesteld het voorbije uur? Ik had mijn harde pik op een bepaald ogenblik met ijskoud water moeten afkoelen anders was ik klaargekomen onder de douche! Ik was nooit geconfronteerd geweest met een vastgebonden vrouw. Ik keek ook nauwelijks naar dat soort porno. Nu joeg een vreemde lust door mijn lijf en wist ik niet wat ik ermee moest doen! De vrouw gaf zich volledig over aan een onbekende. Wat verwachtte ze van hem? Moest ik haar pijn doen? Haar in het gezicht slaan, op haar spuwen? Haar hard in haar tieten en tepels knijpen totdat ze het uitschreeuwde? Was ik daartoe wel in staat? En wat als ik er wél toe in staat zou zijn! Hoe zou ik me dan voelen? Maar waarom zou ik haar pijn moeten doen? Het was toch niet omdat ze vastgebonden was, dat ik me als een sadist moest gedragen? Misschien wilde ze wel heel teder en zacht genomen worden? Misschien wilde ze gewoon geen enkele controle en wond dat haar heel erg op? De uitnodiging werd stilaan een kwelling voor mij. Ik begon de man te haten die dit voor mij bedacht had! Want zijn schaduw hing over dit alles. Hij was de ultieme rechter. Hij zou een oordeel vellen over mij. Zij en ik waren maar zetstukken in zijn wrede spel! Mijn brein raakte verhit van geilheid en ellende. Er stond op het briefje dat ik met haar mocht bezoek. Het stond er letterlijk. Ik had het tientallen keren gelezen: ‘U wordt vriendelijk uitgenodigd om met haar te bezoeken.’ Wat hield me dan verdomme tegen?

Ik hoorde plots een geluid bij de lift en keek om. Vals alarm. Toen ik terug door de kier keek, zag ik de vrouw haar hoofd in mijn richting draaien! Ze keek nu recht in mijn ogen. Ik kon niet meer terug zonder mij belachelijk te maken! Ik duwde de deur open en ging naar binnen. Ik deed de deur op slot en bleef met mijn rug tegen de deur staan. Ik wist in de verste verte niet wat ik moest doen. Ik werd door haar blik vastgenageld waar ik stond...

Toen ik een uur later de kamer verliet en in de lift stapte, botste ik op een kleine onooglijke kerel, maar voor de rest had niemand me zien komen of gaan. Terug op mijn kamer, ging ik op bed liggen en viel haast onmiddellijk in een diepe droomloze slaap. Tegen de ochtend werd ik wakker. Onder de deur was een brief geschoven. In een veel kleiner handschrift. Het was een lange brief, maar leek in der haast geschreven:

‘Geachte heer, het is niet mijn gewoonte om naar de mannen te schrijven die mij hebben bezocht. Dat laat ik aan mijn man over. Dit keer maak ik een uitzondering. Ik schrijf dit snel want ik ben niet lang alleen. Mijn man zou dit niet goedkeuren. Maar ik wil u iets belangrijks zeggen. Het zal u wellicht niet verwonderen dat u geen gunst moet verwachten. Wat kon ik mijn man immers vertellen? Dat u me één keer in mijn gezicht geslagen hebt, één keer bespuwd en twee keer in mijn tepels geknepen hebt? Niet onmiddellijk een sterk verhaal om hem op te winden, vindt u ook niet? Ik heb me eerlijk gezegd ook behoorlijk verveeld. U begon nochtans veelbelovend. Uw gluren aan de deur, bijna een kwartier lang, vond ik zeer geil! Ik had u onmiddellijk zien staan. Ik voel onmiddellijk wanneer ik bekeken word. Ik heb erg genoten van uw blikken die over mijn lichaam gleden. Schokken van opwinding gingen door mijn lijf. Heerlijk! Het is ook omwille van die blik dat mijn man en ik u gekozen hebben. U kijkt schaamteloos naar vrouwen. En dat bevalt me wel. Ogen die snel en direct door mijn kleren dringen en tot in de kleinste details de lijnen en glooiingen van mijn lichaam volgen. Ik voel ogen meer dan handen. Het zijn de ogen die strelen. Handen dienen voor iets anders. Ik heb ook genoten van uw zwijgen toen u binnenkwam en minutenlang met uw rug tegen de deur bleef staan om naar mij te kijken. Alsof ik daar lag als een object dat gekeurd moest worden!

Trillingen van diepe lust gingen door mijn lijf. Ik was volledig in uw macht op dat ogenblik. In de macht van uw ogen en van uw zwijgen… Maar dat had het voorgerecht moeten zijn! U maakte er echter de hoofdschotel van! Het zwijgen en het staren bleven maar duren! Een ogenblik dacht nog: nu komt het! Nu doet hij het! Nu komt de explosie! Nu breekt de hel eindelijk los! Toen u me hard in het gezicht sloeg en op me spuwde! Toen dacht ik: ja, ja, ja...! Maar nee, nee, nee…. Er kwam niks meer. Helaas! Uw hebt een zachte warme tong, u kan goed kussen en strelen, ik heb uw harde warmte in mij voelen glijden. U bent een goede minnaar vol tederheid. En veel vrouwen zullen dat ongetwijfeld heel fijn vinden. Maar daarvoor lag ik niet vastgebonden op het bed! Waarvoor ik daar lag, had de man die na u kwam onmiddellijk begrepen. U hebt hem misschien nog in de gang gezien. Hij heeft me laten schreeuwen van genot. En niet door me te strelen of me te kussen! Integendeel! Ook mijn man vond het geweldig wat die kerel allemaal met mij durfde te doen. Hem staat vanavond nog een grote verrassing te wachten. En terecht. Voor wat hoort wat! Ik wil u helemaal niet beledigen, maar als u de volgende keer een kamer binnenkomt waar een vrouw vastgebonden op bed ligt, weet dan dat zij niet verleid of veroverd wil worden. Dat zijn romantische kinderspelletjes.’