Evelyn Hard Geneukt Op Het Vliegveld

“Mag ik wat vragen?”

Evelyn kijkt op van haar laptop en ziet een man van eind dertig in een keurig pak en zeer verzorgd uiterlijk voor haar staan. Duidelijk iemand die voor zijn werk op reis is.

“U spreekt toch Nederlands?” vraagt hij vriendelijk.

“Jazeker” antwoordt Evelyn glimlachend.

“Kunt u een paar minuten op mijn spullen passen? Ik moet even naar het toilet.”

“Natuurlijk, geen probleem!”

De man zet zijn laptoptas en rolkoffertje bij haar neer, hangt zijn colbertjasje over het uitgeschoven handvat en loopt richting de toiletten. Evelyn verdiept zich weer in het document op het scherm van haar laptop en probeert zich af te sluiten voor het rumoer in de vertrekhal van de luchthaven. Enkele minuten later komt de man terug en pakt zijn spullen.

“Dankjewel.” Hij installeert zich tegenover haar en duidelijk om een praatje verlegen vraagt hij: “Ook voor werk op pad?”

“Klopt, maar het zit er op, morgenochtend sta ik hopelijk weer op Schiphol” zegt Evelyn. “U bent ook voor werk op reis?”

“Zeg maar ‘je’ hoor, zo oud ben ik niet” zegt de man glimlachend. “Ja, ook voor werk, Singapore is de bestemming.”

“Zo, dat is een eind van huis! Wat doe je voor werk, als ik vragen mag?”

“Ik ben werkzaam als jurist voor een grote Nederlandse bank.”

“En ze hebben in Singapore een tekort aan juristen dat je daarheen gaat?” vraagt Evelyn met een lach.

“Haha! Nee, we nemen afscheid van onze buitenlandse activiteiten en ze hebben mij gevraagd om naar de kleine lettertjes te kijken. Daar zijn er altijd erg veel van in een dergelijk traject, dus genoeg te doen!”

“Interessant! Ik had een tijd terug iets gelezen over grote verliezen en fraude bij een buitenlandse tak van één van de grootbanken. Volgens mij heeft dat tot een forse reorganisatie geleid. Het was diverse malen behoorlijk prominent in het nieuws.” Evelyn noemt een bank. “Is dat je werkgever?”

“Ja, die bank is het” zegt de man veelbetekenend. “Je bent goed op de hoogte. Wat doe je voor werk, als ik vragen mag?”

“Ik ben journalist. Niet op financieel vlak overigens.”

De man lijkt onder de indruk. “Waar schrijf je momenteel dan wel over?” vraagt hij geïnteresseerd.

“Een long read over de uitbuiting van vrouwen, ten minste, zo noem ik het maar. Een beladen onderwerp in ieder geval.”

“Maar je bent er niet zeker van dat het uitbuiting is?” vraagt de man opmerkzaam. Het is duidelijk dat hij beladen onderwerpen niet schuwt.

“Tja, wat zal ik zeggen. Ik heb wat beelden gezien en ik kan me niet voorstellen dat er vrouwen zijn die zich vrijwillig in een dergelijke positie begeven, maar strikt genomen kan het ook iets anders dan uitbuiting zijn. Ik kan er niet veel over zeggen, maar het gaat om zeer vermogende mannen die bereid zijn om substantieel te betalen voor hun fetish”

Ze denkt aan de beelden waar ze de hand op heeft kunnen leggen en die de basis vormen van haar artikel. Aan de jonge, strakke vrouwen, soms nog tieners, en hun jeugdige schoonheid. Kwetsbaar, weerloos en onschuldig. Ze kan het niet helpen, maar iedere keer dat ze de beelden voor de geest haalt raakt ze er zelf een beetje opgewonden van, alsof haar long read niet alleen over de fetish van rijke viezerikken gaat, maar ook een beetje over die van haarzelf. Misschien is dat ook wel de reden waarom het onderwerp haar zo vast houdt. Ook nu voelt ze een kriebel in haar onderbuik opkomen. En dat wakkert weer een schuldgevoel aan, want rationeel gezien is er niets geils aan jonge vrouwen die zich in een onderworpen positie bevinden en seksueel tot het uiterste beproefd worden.

De man knikt begrijpend. “Ja, ik kan me wel voorstellen dat er sprake is van misstanden in dergelijke branches, zeker als er grote bedragen in het spel zijn. Wat goed dat je hier over schrijft.” In zijn stem klink bewondering.

“Het opvallendste in deze zaak is niet eens de hoogte van de bedragen van die vermogende mannen, het zijn de geavanceerde middelen en apparatuur die de aanbieders van de beelden tot hun beschikking hebben” vervolgt Evelyn.

De man wil nog wat vragen, maar wordt onderbroken door een omroepbericht dat door de vertrekhal galmt. Evelyn spitst haar oren, want het gaat over haar vlucht.

“Ik hoor dat ik kan boarden, ik ga er vandoor. Leuk je even gesproken te hebben en succes met de kleine lettertjes!”

“Dankjewel! Jij goede reis huiswaarts en succes met schrijven!”

Evelyn bergt haar laptop op in haar rolkoffertje en loopt richting de security check van de luchthaven.

Als gevolg van het gesprek met de man hebben de beelden zich weer in haar gedachten genesteld. De mooie lichamen, onderworpen aan extreme seksuele stimulatie. Kwetsbaar, weerloos en onschuldig. De beelden zijn als een vonk, een vonk die haar onderbuik doet gloeien en een vuurtje laat smeulen in haar kut. Ze wordt zo geil dat ze het slap in de knieën krijgt.

Ze voelt zich schuldig naar die arme meiden toe, maar ze kan de reactie in haar lichaam op geen enkele manier tegenhouden. Ze weet dat dit vuurtje van lust en geilheid niet vanzelf dooft en daarom vlucht ze naar het toilet om er een eind aan te maken. Ze vergewist zich er van dat de deur goed afgesloten is voor ze haar broek en string uittrekt. Ze opent haar koffertje en vist een trilei en een vibrator uit haar toilettas. Ze is inmiddels zo nat dat ze het trilei zonder problemen kan inbrengen en met de app op haar telefoon zet ze het ding in de hoogste stand. Haar poesje reageert direct door krachtig samen te trekken. Dan zet ze vibrator op haar clitoris en trilt zichzelf in enkele minuten naar een geruisloos hoogtepunt.

Vervuld van schaamte en genot hijgt Evelyn zachtjes na, zittend op de toiletbril met haar benen wijd terwijl haar sappen in de pot lekken. Als ze is bijgekomen fatsoeneert ze zich snel en pakt ze haar koffertje weer in. Het trilei laat ze in haar poesje zitten; wie weet heeft ze daar in het vliegtuig nog schik van. Dan haast ze zich naar de security.

Gelukkig zijn de rijen niet al te lang, ze vindt het gedoe met metaaldetectoren, scanners en nerveus en onvriendelijk personeel al vervelend genoeg. Ze legt al haar spullen op de band en loopt door het poortje. De zoemer klinkt en het lampje springt op rood. Het is weer zo’n dag, denkt ze. De beveiligingsbeambte, een dikke grove man van in de veertig, wijst op haar schoenen en haar broekriem. “Take your shoes and belt off!” klinkt het onvriendelijk en met een accent zo sterk dat je er tegen kunt leunen. Hij legt zijn hand op zijn wapenstok ten teken dat er met hem niet te spotten valt.

Ze loopt weer terug en legt haar schoenen en broekriem op de band. Het blijkt niet genoeg te zijn, want weer gaat de zoemer en springt het lampje op rood. De beveiligingsbeambte snauwt iets en wijst nu op het colbertjasje dat ze aan heeft. Ze trekt het zuchtend uit en loopt nogmaals door het poortje. De beambte bekijkt haar nu van top tot teen en ze realiseert zich dat ze zonder het jasje misschien wat te sexy gekleed is, met haar nauwsluitende zwarte pantalon en strakke rode truitje zonder mouwen, met decolleté.

Het poortje is nog steeds van mening dat ze iets van metaal op haar lichaam heeft want weer gaat de zoemer en verspringt het lampje. Evelyn wordt ongeduldig. Is dat ding kapot of zo of laat iemand het expres afgaan? Dan realiseert ze zich dat ze het trilei in zich heeft. Het zal toch niet? Onwillekeurig trekken haar kutspieren zich samen.

De beambte gebaart nu dat Evelyn met haar benen wijd en armen gespreid moet staan. Hij pakt een handscanner en gaat net iets te dicht bij haar staan als hij haar hele lichaam scant; af en toe raakt hij haar met zijn uitstekende buik. Evelyn ruikt zijn lichaamsgeur; hij houdt van kruidig eten en douchen is duidelijk geen dagelijkse gewoonte van hem. De man legt zijn hand op de binnenkant van haar dij ten teken dat ze haar benen verder moet spreiden. “Wider!” gromt hij. Zo is ze nog nooit behandeld op een luchthaven, denkt ze verontwaardigd.

Ze had niet verwacht dat die handscanners met hun hoge Playmobil gehalte iets kunnen detecteren maar bij haar is het blijkbaar gelukt. “Take your suitcase and come!” beveelt de dikke beambte en hij gebaart dat ze mee moet komen naar een met een gordijn afgeschermd deel van de hal. Daar zal ze wel gefouilleerd worden. Ze gaat er vanuit dat dat door een vrouw gebeurt en hopelijk is ze dan van dit mispunt af.

Achter het gordijn blijkt een deur te zitten. De man duwt haar met een hand op de bovenkant van haar bil de achterliggende gang in. Die leidt na enkele meters naar een tweede deur met daarachter een groot, naargeestig vertrek waar nog één andere deur op uit komt. In het midden van de ruimte staan een röntgenapparaat, een metaaldetectorpoortje en een grote tafel. Ze hoort een grote sleutelbos rinkelen en ze ziet hoe de man beide deuren op slot doet. Boven in één van de hoeken hangt een camera met een knipperend rood lampje. Hij neutraliseert het veilige gevoel wat daarvan uit gaat echter direct door er met behulp van zijn wapenstok zijn jasje overheen te hangen. Alles gebeurt met een vanzelfsprekendheid die er op duidt dat ze een routinebehandeling gaat krijgen, en niet in de positieve zin van het woord.

De man gaat voor haar staan en maakt zich breed. “Take your clothes off!” roept hij luid. Dit gaat inderdaad helemaal de verkeerde kant op. Evelyn verstijft en voelt zich koud worden van binnen, met grote angstogen kijkt ze de man seconden lang aan. Hij geeft een harde klap op de tafel met zijn wapenstok ten teken dat zijn geduld op begint te raken. Langzaam kleedt ze zich uit, hopend dat er nog een klein wonder plaatsvindt. “Faster!” roept de man terwijl hij nog een keer op de tafel slaat.

In niets anders dan haar string en BH staat ze voor de man, ze heeft zich nog nooit zo oncomfortabel gevoeld. Langzaam gehoorzaamt ze als de bruut gebaart dat ze haar BH ook uit moet doen. De man is zichtbaar tevreden als haar twee gulle giften van de natuur de vrije ruimte krijgen, want zijn ogen schieten met verwijde pupillen over haar lichaam en ze kan zien hoe een tent in zijn broek ontstaat.

Hij komt zo dicht bij haar staan dat ze zijn lichaamsgeuren weer kan ruiken, de geur van oud zweet is nu verrijkt met die van seks. Terwijl hij met zijn onderlichaam tegen haar aan rijdt begint hij haar uitgebreid te betasten. De kamer is koel door de airconditioning van de luchthaven, maar de lichaamswarmte van de man voorkomt dat ze kippenvel krijgt. De griezel weegt haar borsten in zijn handen, knijpt erin en trekt aan haar tepels. Zijn handen trillen door de onverholen opwinding.

Met een klap op haar billen en een sjor aan haar arm beweegt hij haar richting de tafel en duwt haar hardhandig voorover tot haar kont uitdagend naar achteren steekt en haar borsten platgedrukt worden op het tafelblad. Haar tepels verstijven door de aanraking met het koele oppervlak. Net hoopte ze nog op een wonder, maar nu ze zou al blij zijn als bij handtastelijkheden blijft. “Please!” weet Evelyn met verwrongen stem uit te brengen.

Met zijn hand glijdt hij over haar blanke, welgevormde bil naar boven tot onder haar string. Evelyn gilt als hij het stukje textiel met een ruk wegtrekt. Dan voelt ze hoe hij haar billen verder betast en zonder naar binnen te gaan de spierspanning van haar sterretje peilt met een vinger. Dit gaat nog veel erger worden dan ze dacht. Evelyn begint luid te snikken. Dan beroert de man haar schaamlippen, waar het roze gekleurde lusje van het trilei naar buiten hangt. Met een voorzichtige beweging wordt het speeltje uit haar getrokken en ze voelt hoe vocht van haar orgasme op het toilet mee naar buiten komt. De man snuift een paar keer kort alsof hij er aan ruikt en bromt op genoegzame toon iets in zijn eigen taal. Dan hoort ze hoe hij zijn broek uit doet en dicht achter haar gaat staan.

“Please, don’t do that!” roept ze nog maar de man slaat er geen acht op en dringt ruw bij haar poesje binnen. Met zijn wapenstok.

Ze gilt, meer omdat ze schrikt van het onverwachtse gevoel van het harde voorwerp dan dat het pijn doet. Ze probeert overeind te komen, maar de man is sterk en duwt haar zo hard terug dat haar hoofd op het tafelblad bonkt. Ze geeft een kreet van pijn. De man roept iets onverstaanbaars en lacht hard. Hij neemt uitgebreid de tijd om haar inwendige te testen en vanuit diverse invalshoeken te verkennen met het voorwerp. De ademhaling van de man wordt dieper en luider. Ze is nog erg nat en ontspannen van het orgasme op het toilet dus de wapenstok glijdt soepel in haar rond; het is vooral de vernedering die pijnlijk is.

Als er gemorrel van sleutels klinkt aan de andere deur die op de kamer uit komt, trekt de man met een ruk de wapenstok uit haar alsof hij niet wil dat anderen hem zo bezig zien. Twee mannen komen joviaal groetend binnen, collega’s aan hun kleding te zien en handlangers aan de manier waarop ze op Evelyn reageren. De kruidige zweetlucht in de kamer verdicht zich. Gedrieën betasten ze haar in- en uitwendig, alsof ze een stuk vee is, maken uitgebreid foto’s met hun telefoons en bespreken luid lachend hun bevindingen. Evelyn verstaat er niets van, maar kan de strekking van hun woorden wel raden, namelijk dat ze een prima vangst is. De vernedering is compleet, ze wordt nog net niet op de markt verkocht.

De dikke man gaat weer achter de nog steeds voorover gebogen Evelyn staan en dit keer is het zijn eigen gereedschap dat hij resoluut bij haar naar binnen schuift. Hij begint haar onmiddellijk hard te neuken, zijn schaamstreek kletst tegen haar billen. Evelyn begint radeloos te snikken, maar niemand die daar acht op slaat. De twee nieuwkomers ontdoen zich ondertussen van hun onderkleding en beginnen hun pikken op te stijven.

Eén van hen roept iets waarop de dikke stopt met neuken en zich uit haar terugtrekt. De drie mannen pakken Evelyn op alsof ze een grote zak aardappelen is en leggen haar met haar rug op de tafel, zodanig dat haar hoofd aan de ene zijde omlaag hangt en haar poesje aan de andere zijde perfect blootgesteld is voor het neukfestijn.

De dikke man stapt iets naar achteren, laat de beurt aan zijn twee kompanen en begint zelf te filmen met zijn telefoon en te spelen met haar borsten. De ene kompaan stopt zijn donkere, geaderde staaf in haar mond en dwingt haar te pijpen. De ander positioneert zich tussen haar benen, bevochtigt zijn betonharde paal met een flinke klodder speeksel en schuift hem diep bij haar naar binnen. Waar de dikke het vooral moest hebben van zijn wapenstok zijn deze twee mannen ruimer begiftigd door moeder natuur en haar kut en keel worden flink op de proef gesteld.

Hoewel ze zich al vele malen heeft geprobeerd in te leven in de positie van de meiden die het onderwerp van haar artikel vormen, ervaart ze nu voort het eerst in haar 28-jarige leven echt hoe het is om seksueel onderworpen te zijn, om gebruikt te worden als een voorwerp, een stuk gereedschap om de mannelijke opwinding op te schroeven. Ze is bang, bang voor zwangerschap, bang dat ze zo kapot geneukt wordt dat ze nooit meer zwanger wordt en bang dat ze de ruimte niet levend verlaat. Ze voelt zich kwetsbaar en weerloos. Dit is waar die vieze oude mannen uit haar onderzoek op geilen, en zij zelf blijkbaar ook… Met die gedachten begint het vuurtje van wellust en schuldgevoel voor de tweede keer deze dag te smeulen, dit keer vergezeld van een stemmige stimulatie en dito entourage. De geilheid vloeit als een wolk door haar lichaam.

Waar menig andere vrouw zich door en door ellendig zou voelen, ligt Evelyn nu hijgend van opwinding op de tafel. De mannen gaan op haar los gaan alsof ze een stuk neukvee is, hier op tafel opgediend om seksuele honger te stillen. En honger hebben de mannen. Ze wisselen meermalen van positie en lichaamsopening, ook haar sterretje moet er aan geloven. Ze heeft niets met anale seks en is dus nog maagdelijk daar. En strak, zo strak dat de man zich moet inhouden om niet direct klaar te komen. Dat maakt de ontmaagding zelf iets minder pijnlijk, maar uiteindelijk is het een opening als iedere andere en vliegen de pikken in en uit. Haar borsten deinen uitbundig op hun ruwe bewegingen. Dan komen de mannen één voor één schokkend en grommend klaar, met hun pikken diep in haar gaten gedrukt.

Hun zaad is als olie op haar inwendige vuur en terwijl de mannen bijkomen van hun geleverde prestatie ligt Evelyn trillend en zuchtend op de tafel, terwijl de sappen rijkelijk uit haar vloeien. De aanblik van de op haar ademhaling bewegende borsten, haar blozende wangen en pulserende poesje is een uitnodiging voor de mannen om de tweede ronde in te gaan. Nu ze goed ingereden is laten ze hun laatste remmingen los en raggen ze hun pikken tot aan hun ballen in haar gaten, zich er bij iedere stoot er van vergewissend dat ze de maximale diepte bereiken. En iedere keer als ze het achterste van haar kut teisteren, verkrampen haar kutspieren daar, ze heeft er geen controle over en ze weet zeker dat het de mannen gek maakt van genot.

De mannen hijgen van de inspanning als een marathonloper bij zijn laatste kilometers, het zweet parelt op hun voorhoofden. Evelyn weet niet zeker of alles nog heel blijft van binnen door al het gebeuk, maar ze is inmiddels zo ver heen dat ook de pijn in haar onderbuik en zelfs het kokhalzen van de pik in haar keel als een katalysator werken voor haar geilheid. Het vuurtje in haar onderbuik wordt een uitslaande brand die haar hele lichaam doet gloeien. Bij iedere stoot zetten de mannen een laagje op haar opwinding waardoor ze uiteindelijk in extase raakt en het hier en nu verruilt voor de wereld van haar artikel, met zichzelf in de hoofdrol in plaats van de meiden.

Dan bereikt ze de apotheose; een explosie zet even haar gedachten stil, ze wordt gewichtloos en zweeft naar een wereld van genot waar ze nooit eerder een voet had gezet. Een wereld die het einde van haar oude leven markeert en het begin van haar nieuwe. Haar orgasme is een ode aan de meiden van haar artikel.

Evelyn is zo ver weg dat ze niet merkt dat ook de mannen hun hoogtepunt bereiken en voor de tweede keer hun ladingen in en over haar lichaam spuiten. Ze druipt van het zaad. Uitgeput van de geleverde arbeid leunen de kerels tegen de tafel, terwijl ze goedkeurende woorden met elkaar wisselen.

Als de heren bij zijn gekomen, trekken ze zonder Evelyn nog een blik waardig te gunnen hun broek aan. Nadat ze elkaar een fistbump hebben gegeven vertrekken de twee nieuwkomers weer en blijft Evelyn alleen achter met de dikke. Zijn gecommandeer brengt haar weer in de werkelijke wereld: “You! Dress up and take your things!” Met een agressief gebaar maakt hij duidelijk dat ze haar kleren aan moet trekken. Het is alsof Evelyn uit een bizarre droom ontwaakt, moeizaam komt ze overeind van de tafel terwijl het zaad uit al haar gaten lekt.

Met zijn handen in zijn broekzakken kijkt hij toe als ze haar spullen bijeen raapt en zich begint aan te kleden. Ze ziet hoe de man een verraste beweging maakt en iets uit zijn broekzak tevoorschijn haalt. Het is het trilei; hij had het blijkbaar daar opgeborgen. Hij gebaart dat ze zich moet omdraaien en voorover moet buigen. Hij duwt het ei diep in haar besmeurde poesje, waar het zat voor ze deze kamer binnen kwam.

Wat attent. En hij houdt ook nog de deur voor haar open als ze de ruimte verlaat.

Hij leidt haar via de andere deur naar buiten en na een paar smalle gangen en wat deuren komt ze direct uit bij de gate van haar vlucht. De stewardess gebaart dat ze nog net op tijd is om haar vlucht te halen. Met een ongemakkelijk drafje rent ze naar de balie toe en overhandigt haar ticket. Met het opstijgen van het toestel weet ze dat haar kans om aangifte te doen in dit exotische land verkeken is.