Een Beeldschone Huisgenote - 50

Mandy ontwaakte uit haar droom. Ze trok haar deken naar zich toe. Ze dacht na over wat ze gedroomd had. Ze herinnerde zich dat ze met Danny aan het fietsen was op de tandem en dat ze allebei veel lol hadden. Danny was weer als vanouds gek. Danny…. DANNY!

Ze schoot overeind. Lotte, die naast haar lag - ze was al wakker - schoot ook geschrokken overeind. ‘’Wat is er, Mandy?’’
‘’Danny! Is hij…’’
‘’Nee lieverd. Hij is nog niet gevonden.’’
Ze zuchtte teleurgesteld. Lotte sloeg haar armen om haar heen.
‘’Heeft de politie al iets laten horen?’’ vroeg Mandy.
‘’Nee, nog niet. We gaan Bram zo bellen. Maar we wachten eerst op de rest.’’
‘’Waar is Anna?’’
‘’Ze is even boodschappen doen. Maar heb je wat kunnen slapen?’’
Mandy knikte afwezig.
‘’Kom, we moeten eruit. Over drie kwartier komen de gasten.’’

Om half negen kwamen de ouders van Mandy en Danny aan inclusief Anna. Ze had een voorraad sixpack flessen water en koeken gehaald. Samen met de mannen sjouwde ze de boodschappen naar boven. Lotte keek Anna vragend aan.
‘’Ja, we moeten toch eten en drinken als we straks op pad gaan met de affiches.’’
Mandy keek Anna aan. ‘’Dat is lief, hoeveel heeft het gekost?’’
Anna wuifde dat weg. ‘’Niets, liefje.’’ Mandy wilde protesteren maar Anna verdween al naar de keuken.

Even later zaten ze allemaal aan tafel met koffie. Elise en Kelly waren intussen ook gearriveerd.
Mandy vroeg: ‘’Elise, heeft Bram je al wat verteld?’’
‘’Nee, Hij is vannacht niet thuisgekomen. Ik wilde hem bellen, maar ik wilde op jou wachten. Zal ik hem nu bellen?’’
‘’Graag,’’ zei Mandy.

Elise belde Bram op, zette haar telefoon op luidspreker en legde die op tafel. Iedereen wachtte in spanning af.
‘’Hey liefje,’’ klonk het zacht.
Elise keek bezorgd. ‘’Gaat het een beetje met je, Bram?’’
‘’Ja, prima. Ik ben alleen moe. Ik ben de hele nacht opgebleven.’’
‘’Oké, mijn telefoon staat op luidspreker. Iedereen is hier en kan je horen. Heb je ons iets te vertellen?’’
Heel even was het stil. ‘’Moment, ik ga even naar buiten,’’ reageerde hij. Er klonken wat geluiden uit de telefoon. Iedereen keek elkaar in spanning aan. Els had de hand van Mandy vast.

‘’Zo, ik ben buiten. Is iedereen er?’’
‘’Ja,’’ reageerde Elise. “Onze vrienden en de ouders van Danny en Mandy.’’
‘’Oké, het was heel druk op het bureau. Het Openbaar Ministerie heeft de politie opdracht gegeven om de ontsnapte daders zo snel mogelijk op te pakken. Dus we zijn er druk mee bezig. Maar helaas zijn er nog geen aanwijzingen gevonden die naar Danny leiden.’’
Mandy liet van teleurstelling haar hoofd zakken. Els kneep zachtjes in haar hand.
‘’Maar jullie moeten toch wel iets gevonden hebben?’’ vroeg Kelly.
‘’Ja, er is meer duidelijkheid over de enkelbanden. Ik zal het even niet te technisch vertellen. De enkelbanden zijn waarschijnlijk stiekem meegenomen. Ze hebben met de elektronica gesjoemeld waardoor ze heel makkelijk verwijderd konden worden zonder dat er een melding afging.’’
Bram hoorde onze verbaasde geluiden. ‘’Ja, het is te bizar voor woorden. Zoiets hebben we zelf ook nog nooit meegemaakt. Dit moet een expert gedaan hebben. Het was heel professioneel afgewerkt en was niet met het blote oog te zien. Ik ben echt onder de indruk.’’
‘’Maar, hoe kwamen ze aan die enkelbanden? Die liggen toch op het bureau?’’ vroeg Rick.
‘’En hoe konden ze die ongemerkt terug leggen? Je kan toch moeilijk in burgerkleding ongemerkt binnenlopen?’’ zei Frank met een stem vol ongeloof.

Er klonk een diepe zucht van Bram. ‘’Dat is wat we nu aan het onderzoeken zijn. Ik ben momenteel bezig met het bekijken van camerabeelden. Tot nu hebben we nog niets gevonden. Maar ik ben er nog mee bezig.’’ Hij zuchtte vermoeid.
‘’Bram,’’ zei Elise bezorgd. ‘’Gaat het echt wel met je?’’
‘’Ja, niets aan de hand. Ik heb zo meteen een sterke koffie nodig.’’
‘’Maar Bram,’’ begon Mandy voorzichtig. ‘’Dus, de politie heeft eigenlijk nog niets?’’
‘’Dat klopt, als je het zo bekijkt. De plaats delict, het steegje waar Danny vermoedelijk ontvoerd werd, is brandschoon. Het onderzoek zit even vast. We hebben nagenoeg geen aanwijzingen. Daarom zijn we nu bezig met de enkelbanden. Wie weet, vinden we iets.’’

Mandy begon zachtjes te huilen. Els trok haar naar zich toe en troostte haar.
‘’Maar Mandy, over de enkelbanden. Ik heb wel een vermoeden wie erachter zit.’’
Iedereen keek verwachtingsvol naar de telefoon die midden op de tafel lag. ‘’Wie dan?’’ vroeg Mandy voorzichtig.
‘’Het klinkt misschien een beetje gek. Maar dit lijkt me het meest logische. Een van onze agenten zit hierachter.’’
Rondom de tafel keek iedereen geschokt.
Elise vroeg: ‘’Waarom denk je dat?’’
‘’Gewoon, hoe kon hij ongemerkt de enkelbanden stelen en ze daarna ongemerkt weer terug leggen? Enkel een politieagent in uniform kan dat.’’
‘’Wie verdenk je?’’ vroeg Anna.
‘’Werkelijk geen idee,” antwoordde Bram. ‘’Iedereen die ik ken, is te vertrouwen. Blijkbaar is er hier iemand die het heel slim speelt.’’
‘’Denken de andere agenten ook hetzelfde hierover als jij?’’ vroeg Anita.
‘’Ja, er hangt een gespannen sfeer op het bureau, alsof niemand elkaar nog vertrouwt.’’
Mandy schudde haar hoofd. ‘’We zullen Danny nooit vinden.’’
‘’Mandy,’’ zei Bram. ‘’We gaan hem hoe dan ook vinden. We gaan door tot we hem vinden. Maar ik heb nog een theorie. Wij denken dat Mark en Edwin al een tijdje van plan waren om te ontsnappen. Want de vader van Mark was terminaal ziek, hij was stervende. Wij vermoeden dat het een opgezet plan was. Ze wisten dat de vader van Mark niet lang meer kon leven. En die aangepaste enkelbanden. Het kan geen toeval zijn. Deze theorie kunnen we bevestigen als we iets op de camerabeelden van de kamer waar de enkelbanden liggen, kunnen vinden. Het probleem is dat er dagelijks veel agenten daar in en uit lopen. Ik ben nu de beelden van de maand juli aan het bekijken. Op de beelden van augustus en september heb ik niets kunnen vinden. Maar ik ga door tot ik iets vind. Ik zal hoe dan ook iets vinden!’’ Bram gromde.

‘’Ahh… wacht eens even. Nick belt mij,’’ zei Bram plotseling. ‘’Blijf aan de lijn.’’
Het was even stil in de keuken. Mandy schudde haar hoofd. ‘’Ze hebben nog niets.’’ Ze begon zachtjes snikken. Rick zat naast haar en sloeg zijn enorme armen als troost om haar heen. Mandy liet het gewillig toe. Els wreef over Mandy haar been.
‘’Hier ben ik weer,’’ zei Bram. ‘’Kelly, Nick gaat je nu bellen.’’
Inderdaad ging de telefoon van Kelly af. Ze nam meteen op en zette het gesprek op luidspreker. ‘’Nick, je staat op luidspreker.’’
‘’Dank je wel, Kelly. Goedemorgen allemaal. Gisternacht heeft Bram mij gebeld met de vraag of wij, ik en mijn vrienden, hem konden helpen met het analyseren van de camerabeelden.’’
Bram onderbrak Nick even: ‘’Maar mensen, mondje dicht. Het kan me mijn baan kosten als mijn chef dit hoort.’’
Nick vervolgde: ‘’Mijn vrienden hebben iets gevonden. We hebben beelden gevonden die waarschijnlijk aangepast zijn. Dat konden we aan de tijd zien. Ze hebben de originele beelden weggeknipt en er valse beelden op gezet. Het was goed gedaan, maar niet helemaal goed. Want de tijd verspringt van 17:03.25 naar 17:03.29 in één seconde. Er ontbreken dus drie seconden. Het kan misschien een foutje zijn. Maar mijn vrienden denken van niet, omdat op de andere beelden de tijd gewoon goed door loopt.’’
‘’En op welke dag is dat?’’ vroeg Mandy.
Het bleef even stil. Nick aarzelde heel even. ‘’9 juli. Bijna drie maanden geleden.’’
Mandy barstte in tranen uit. ‘’Ze waren het dus al een tijdje van plan.’’
Nick ging door: ‘’We hebben alle beelden van die dag bekeken, maar we hebben niets kunnen vinden.’’
‘’En,’’ zei Bram. ‘’We vroegen ons af waarom Edwin ook ontsnapt is. Want in de officiële rapporten staat dat hij geestelijk in de war is. Het gaat niet goed met hem sinds hij in de gevangenis beland was. We denken dat Mark hem meegenomen heeft omdat Edwin goed overweg kan met computers. Hij is ICT-er. Mark heeft hem misschien nog nodig voor andere zaken. Dat weten we niet zeker.’’
Lotte vroeg: ‘’Maar hoe is het mogelijk dat Edwin ook een dag verlof kreeg voor de begrafenis? Want zo’n verlof krijg je toch niet zomaar...’’
Bram zei: ‘’Dat klopt. Volgens een van de documenten had hij een goede band met de vader van Mark. Mijn collega heeft dat onderzocht en toen bleek dat het document vervalst is. Dat is nog een andere reden waarom ik denk dat een van onze agenten hierachter zit.’’

‘’O god,’’ zuchtte Anita. ‘’Ze hebben echt aan alles gedacht.’’
Bram sprak weer: ‘’Mensen, ik ga ophangen. Ik ga mijn collega’s vertellen over de camerabeelden. Ik zeg wel dat ik het zelf gevonden heb. Nick, bedankt voor je hulp. En Mandy, het spijt me dat we nog niet veel konden vinden. Maar we gaan door.’’
‘’Het is goed, Bram. Dank je wel,’’ zei Mandy.
‘’Bram, je moet wel een paar uurtjes slapen,’’ zei Elise streng.
‘’Komt goed, liefje. Dag allemaal. Ik hou jullie op de hoogte als we iets gevonden hebben.’’

Bram en Nick verbraken de verbinding. Het was stil in de keuken. Iedereen moest de informatie verwerken.
‘’Ongelooflijk dit,’’ verbrak Els de stilte. ‘’Alsof we in een film zitten.’’
Anna stond op. ‘’Het is bijna negen uur. We moeten naar beneden. Er zijn vast al een paar mensen beneden. We moeten aan het werk.’’

Zo gezegd zo gedaan. Iedereen ging naar beneden. Buiten stond al een grote groep mensen klaar. Het complete volleybalteam, de oud-collega’s van Danny: Leo, Chantal en Jeffrey, de vrienden en de kennissen van Anna en Mandy waren er allemaal. Anna nam de leiding. Er werden groepjes van twee of drie personen gemaakt. Iedere groep ging naar een andere stad. Een paar steden waren al vastgelegd: Haarlem was voor de vrienden van Max, Amsterdam voor de vrienden van Anna’s zusje Amber, Enschede was voor Remco’s vrienden.

Lotte en Anna gingen voor Utrecht, Kelly en Elise namen Houten voor hun rekening. Ze wilden in de buurt blijven van Mandy. De rest van de groepen gingen naar de overige steden: Rotterdam, Breda, Tilburg, Nijmegen, Arnhem, Amersfoort, Den Haag, Lelystad, Leeuwarden, Eindhoven, Dordrecht, Roermond, Assen en Zwolle en alle nabijgelegen dorpen van Utrecht.
Iedere groep kreeg een grote stapel affiches, twee rollen plakband, flessen water en een doos koekjes. Om half tien was iedereen op pad gegaan. Mandy, Anita en Els bleven achter.

———

Mijn polsen gloeiden van de pijn. Ik opende mijn ogen en merkte meteen hoe belabberd ik me voelde. Mijn linkeroog wilde niet open. Mijn lijf was erg stijf. Mijn keel was nog nooit zo droog geweest. Ik verlangde enorm naar drinken. Een druppel water zou mij enorm blij maken. Ik keek met mijn rechteroog naar het raam. Het was helder licht buiten. De zon scheen fel. De kelder was een stuk warmer geworden. Ik vroeg me af hoe laat het was. Was het al middag?

Ik verbaasde me enigszins dat ik toch in slaap was gevallen. Ik was er wel blij mee. Ik had rust nodig. Nu moest ik eten en drinken. Ik besloot dat ik me vandaag zou gedragen, wie weet kreeg ik dan misschien wat eten en drinken. Ik keek afwachtend naar de deur, in de hoop dat Mark of Edwin kwam binnenlopen met een ontbijt. Ik slikte de laatste restjes van mijn speeksel in. Het duizelde in mijn hoofd. Verdomme, ik had echt water nodig.

Ineens ging de deur open. Vreemd genoeg keek ik verheugd op. Mark kwam grijnzend binnen. Hij droeg dezelfde kleren als gisteren. Ik staarde meteen naar zijn handen. In zijn linkerhand had hij een laptop vast en in de andere een klein klaptafeltje. Geen glas water… Woede kookte in mie ‘Danny, beheers je!’ siste ik in mijn hoofd.
Mark klapte de kleine tafel open en zette die recht voor me. De laptop ging op het tafeltje met de achterkant naar me toe. Mark keek me grijnzend aan. ‘’Goed geslapen, jochie?’’
Ik haatte het als hij mij ‘jochie’ noemde. Maar ik beheerste me en knikte als antwoord. Ik kon niet echt goed praten want mijn keel deed zeer.
‘’Ben je je stem kwijt?’’ grinnikte Mark.
Ik aarzelde even maar zei uiteindelijk met een schorre stem: ‘’ik heb water nodig.’’
Mark zuchtte. ‘’Ach ja, vooruit dan maar.’’

Even later kwam hij terug met een beker. ‘’Mond open,’’ gromde hij. Ik deed mijn mond open en voelde de vloeistof in mijn mond stromen. Het was het lekkerste wat ik ooit gehad had. Het water voelde als een romige saus die zalig in mijn keel gleed. Ik sloot mijn ogen om te genieten. Maar het stopte veel te snel. Het was veel te weinig! Het was maar een halve slok. Ik keek Mark verontwaardigd aan. ‘’Dat is veel te weinig! Ik heb meer nodig.’’
Hij grinnikte en ging op de kruk zitten. ‘’Nee, dat is meer dan genoeg.’’
‘’Klootzak die je bent!’’ brulde ik van woede.
Mark toonde zijn vuist en ik hield meteen mijn mond. Hij grijnsde. ‘’Goed zo, jochie. Ik wil je iets laten zien.’’

Hij toetste iets op de laptop en draaide die daarna naar me toe. Ik knipperde met mijn ogen en zag dat het een filmpje van NOS was dat op pauze stond.
Mark keek me grijnzend aan. ‘’Je bent populair, kijk maar.’’ Hij drukte op ‘Play’.

Het filmpje werd afgespeeld. Het eerste wat ik zag was een affiche met een foto van mezelf erop. Boven mijn foto stond in grote blokletters: ‘ontvoerd!’. Onder de grote foto stonden er twee kleinere foto’s van Mark en Edwin. Het beeld werd uitgezoomd en ik zag Elise. Mijn hart maakte een sprongetje. Wat miste ik mijn vrienden. Mijn hart ging nog sneller kloppen toen ook Kelly in beeld verscheen. Beiden hadden bezorgde en angstige blikken in hun ogen
Elise sprak langzaam alsof ze dat expres deed voor mij: ‘’We zijn bezig deze affiches overal op te hangen. Onze beste vriend is ontvoerd door twee schoften. Sorry voor mijn taalgebruik. We maken ons heel veel zorgen om hem. We missen hem zo ontzettend.’’
Ik zag Kelly naar de affiche kijken en dan keek ze recht in de camera. ‘’Mark en Edwin, als jullie dit filmpje ziet, laat hem alsjeblieft gaan. Alsjeblieft. Jullie maken het alleen maar erger. Laat hem gewoon gaan! We smeken jullie. Alsjeblieft.’’ Ik zag Kelly huilen. Elise pakte haar beet. Ik had een brok in mijn keel.

Het beeld draaide naar rechts. Ik zag dat er een heleboel affiches opgehangen waren. Het beeld versprong. Ik zag een andere stad die ook vol geplakt was met affiches. Het beeld versprong weer naar een andere stad. Ook hier waren er een boel affiches te zien. En het ging zo maar door, stad na stad. Ik zag een paar bekenden: een paar leden van mijn volleybalteam, mijn oud-collega’s en mijn vader samen met mijn zusje.

Ze waren op zoek naar mij! Ik was er heel erg blij mee. Ze wisten dus dat ik ontvoerd was. En ik was blij dat ze met deze zoekactie bezig waren. Dat maakte het alleen maar moeilijker voor Mark en Edwin. Ik keek Mark grijnzend aan. ‘’Nou, dat wordt lastig voor jullie. Iedereen kent jullie nu.’’
Hij glimlachte tevreden. ‘’Alles gaat volgens het plan.’’
Ik keek hem met stomme verbazing aan.
‘’Wat dan?’’ wilde ik weten.
‘’Dat zou je wel willen weten, hé jochie. Maar ik wil je nog iets laten zien.’’ Hij pakte de laptop en toetste wat in. Dan draaide hij de laptop opnieuw naar me toe. Ik zag opnieuw een filmpje. Mark drukte op ‘Play’.

Meteen sloeg mijn hart zeker drie sprongen over. Het was donker buiten. Maar de parkeerplaats werd verlicht door fel licht. De opname moest van gisteren zijn, dacht ik. Ik zag een heleboel mensen. Vooraan waren er opdringende mensen die hun microfoon in de richting van een vrouw duwden. De vrouw zag er onverzorgd uit met slordige haren. Ze had rode ogen. Mijn Mandy!

Ik hield mijn adem in toen het beeld inzoomde op het gezicht van Mandy. Ze zag er slecht uit. Ik zag in haar ogen dat ze bang en verdrietig was. Het was rumoerig op de parkeerplaats. Maar toen Mandy haar hand opstak, werd het ineens muisstil.

Mandy haalde eerst even adem en begon toen langzaam te vertellen. “Mensen, ik zal het kort houden. Mijn vriend, Danny is ontvoerd door Mark Elders en Edwin de Dijk. Ja, jullie herinneren je hun namen, hé? Het zijn dezelfde daders die mijn vriend een aantal jaren terug bijna doodsloegen en mij ontvoerd hadden.
Gisteren heeft Mark mij opgebeld voordat hij mijn vriend ontvoerde. Dat is alles wat ik weet. De politie heeft mij nog niets laten horen. Maar ze zijn ermee bezig.’’

Ik zag een traan over de wang van Mandy rollen. Ik keek haar intens aan. Wat miste ik haar. Wat had ik haar zo graag in mijn armen willen hebben, haar stevig knuffelen en kussen. Mijn ogen werden ook glazig door mijn tranen.

Mandy keek me recht aan, en even had ik het gevoel dat we bij elkaar waren. “Mark en Edwin, ik smeek jullie. Laat mijn Danny alsjeblieft gaan.” Ze snikte even. “Mark, please. Ik wil hem terug. Ik kan niet zonder hem. Ik hou ontzettend veel van hem. Hij heeft jou niets gedaan. Laat hem gewoon gaan. Alsjebliéééft.”

Ik zag dat Mandy het niet meer aan kon. Ze barstte in huilen uit. Els trok Mandy naar binnen. Ik keek ademloos toe. Wat was het verschrikkelijk om te zien hoe verdrietig ze was. Ineens verscheen het gezicht van mijn moeder Anita in beeld. “Laat mijn zoon alsjeblieft vrij. Mark, Edwin, Maak het niet erger voor jullie. Iedereen in Nederland kent jullie nu. Jullie gezichten staan overal op internet. Het zal voor jullie onmogelijk zijn om te ontsnappen. Dus wees verstandig, maak het niet erger dan het al is. Laat hem alsjeblieft gaan. Ik wil mijn lieve zoon terug.”

Mark vond het genoeg en sloot de laptop af. Ik staarde zwijgend voor me uit. Ik dacht alleen maar aan Mandy.
‘’Goh, wat een emotie,’’ doorbrak Mark mijn gedachten.
‘’Maar hey, wat is Mandy nog steeds een lekker geil wijf, hé? Ik weet dat ze een heerlijk sappig kutje heeft.’’
Ik keek hem woest aan. ‘’Geen woord over mijn vriendin!’’
Hij lachte. ‘’Ze was een goed sletje. Ze luisterde naar mij. Misschien moet ik haar ook ontvoeren.’’
Mijn ogen sperden wijd open. Ik werd heel kwaad. ‘’Niemand komt aan mijn vriendin!’’ Ik spartelde wild met de kettingen in een poging ze los te trekken, wat natuurlijk niet lukte.
Mark lachte geamuseerd. ‘’Misschien moet ik haar lekker kontje ook inwijden. Dat wilde ze vroeger niet. Maar ze weet niet wat ze mist. Even mijn dikke pik in haar krappe aarsje rammen. Wedden dat ze lekker vindt.’’ Hij grijnsde breed.
Er gingen koude rillingen door mijn rug. Angst en woede overvielen me. Ik rukte me zo ver als mogelijk naar voren, naar hem toe en probeerde hem te schoppen. Maar ik kon Mark niet raken. ‘’Als je met je gore vingers mijn Mandy aanraakt, zweer ik je dat ik je vermoord. En dat doe ik langzaam en pijnlijk.’’
‘’Zo, zo, wat een dreigementen,’’ lachte hij terwijl hij de kamer verliet. Ik keek verslagen toe. Ik kon niets doen. Ik zat hier vast, machteloos en hulpeloos. Ging hij echt Mandy ontvoeren of zat hij me te stangen? Het maakte allemaal niet veel uit. Ik besefte meer dan ooit dat ik Mandy niet kon waarschuwen en beschermen. Dat maakte me bang en kwaad tegelijk. Ik werd overvallen door een heleboel emoties. Er rolden de tranen uit mijn ogen. Mijn Mandy…

———

Mandy, Els en Anita zaten op de bank. Els en Anita zaten de hele tijd het nieuws te volgen op hun telefoon. Mandy was diep in gedachten verzonken. Els keek haar aan. ‘’Gaat het, Mandy?’’
Ze schrok op en zuchtte diep. “Ja, weet je wat ik net dacht. Ik zat te denken hoeveel pech Danny heeft gehad in zijn leven.’’
Anita en Els keken vreemd. ‘’Hoe bedoel je?’’
‘’Nou kijk, Danny had een moeilijke jeugd. Zijn zicht ging flink achteruit waardoor hij niet meer kon voetballen. Het was zijn grote passie. En hij kon ook niet meer op stap met zijn vrienden. Hij was eenzaam. Stoppen met voetballen was het dieptepunt voor hem. Hij wilde zelfmoord plegen. Een paar jaar geleden werd hij bijna doodgeslagen door mijn ex terwijl hij niets verkeerd gedaan heeft. In februari kreeg hij te horen dat zijn ogen weer achteruitgegaan waren. En nu dit… ik kan gewoon niet geloven dat hij alleen maar tegenslagen kent in zijn leven terwijl hij een goede man is. Alsof God hem straft. Niet dat ik gelovig ben, maar het is gewoon te gek voor woorden.’’

Anita greep haar hand. ‘’Mandy, niet zo dramatisch doen, alsjeblieft. Hij heeft inderdaad een zware tijd gehad. Maar hij heeft jóú! Vergeet dat niet. Ik heb hem nog nooit zo gelukkig gezien. Toen hij een keer bij ons logeerde, praatte hij alleen maar over jou. Hij vertelde me elke keer hoe hij gelukkig was, en dat is jouw verdienste, Mandy.’’
Mandy zuchtte. ‘’Het is mijn schuld, Anita. Als ik nou niet met die stomme ex omging, was dit nooit gebeurd.’’
Anita kneep hard in Mandy haar hand. ‘’Mandy! Dat is onzin! Je mag jezelf niet schuldig voelen. Dat zou Danny nooit accepteren. Als je nooit met Edwin was gegaan, was je er misschien nooit achter gekomen dat jij eigenlijk verliefd was op Danny.’’
Mandy keek Anita en Els beurtelings aan en zweeg even. Ze wist dat Anita gelijk had.
‘’Maar ze hadden mij moeten meenemen in plaats van Danny.’’
De ogen van de twee moeders werden groot. ‘Dat meen je niet, Mandy.’’
Ineens barstte Mandy in een huilbui uit. ‘’Ik wil hem zóó graag terug. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft.’’
Els en Anita omhelsden haar en moesten ook een traantje wegpinken.

———

De tijd tikte maar langzaam door. De zon scheen niet meer door het kelderraam, maar het was nog licht buiten. Ik dacht dat het nu eind van de middag was. Ik was al een paar uur alleen. Zwaar vermoeid, duizelig, moe, kwaad, wanhopig en machteloos.
Ineens vloog de deur open. Ondanks mijn vermoeidheid keek ik direct op. Mark en Edwin kwamen zwijgend de kamer binnen. Ze hadden wat spulletjes bij zich. Een camera, een standaard en de laptop. Mark en Edwin installeerden alles zwijgend terwijl ik nieuwsgierig toekeek. Wat waren ze van plan?
De standaard werd recht voor me gezet en Edwin monteerde de camera op de standaard. Ik bestudeerde hem grondig. Het ging echt niet goed met hem. Mark was duidelijk de leider en Edwin deed alles wat hij vroeg. Ik hoopte dat ik even alleen met Edwin kon praten. Wie weet kon ik hem overtuigen. Maar of die kans kwam, dat was de vraag.

‘’Zo,’’ zei Mark. ‘’We gaan een opname van jou maken. En jij gaat doen wat ik zeg, anders…’’ Hij hield zijn vuist omhoog en grijnsde.
Ik keek hem vermoeid aan. ‘’Ik wil eerst water.’’
Mark zuchtte demonstratief en verdween uit de kamer. Hij kwam terug met een glas water. Ik hoopte vurig dat het glas helemaal vol zat maar ik rekende er niet op. Ik zorgde er wel voor dat mijn mond wagenwijd open stond. Elke druppel was kostbaar. Mark goot het water in één keer in mijn mond. Behendig ving ik het water op. Het was echt een genot om te proeven. Ik hield het water even in mijn mond om te genieten maar ik had zo’n dorst dat ik automatisch in een keer alles doorslikte. Het water streelde zo zalig mijn pijnlijke keel. Ik kreunde zacht. Ik opende mijn ogen en zag Marks gezicht vlak voor mijn gezicht. Opnieuw hield hij een vuist omhoog. ‘’We gaan beginnen. Je doet wat ik zeg. Als je het verkloot tijdens de opname, knippen we dat stukje gewoon weg en krijg je klappen van mij. Dus wees verstandig en werk gewoon mee.’’
Ik knikte gedwee. Ik wist dat ik geen keus had.

———

Het was inmiddels avond geworden. Iedereen was weer thuis. Ze hadden afhaalchinees gegeten. Bram had laten weten dat de politie nog niets gevonden had. En Nick moest ze ook teleurstellen omdat zijn vrienden ook niets hadden. Mandy begon haar moed te verliezen. Er waren nog maar twee dagen voorbijgegaan, maar voor haar leken het wel maanden. De sfeer in huis was somber. Iedereen was bang, wanhopig. Niemand wist wat ze nog konden doen. De affiche-actie was weliswaar zeer geslaagd. De ontvoering van Danny was nieuws geworden in heel Nederland. Op elke social mediakanaal ging het alleen maar over Danny.
Mandy haar Facebook werd overspoeld door steunbetuigingen. Mandy vond het lief maar besteedde er verder geen aandacht aan. Er was een extra NOS Journaal uitzending over Danny’s ontvoering. Ze waren er toch wel verbaasd over dat Danny’s ontvoering zo een groot nieuws was in Nederland. Natuurlijk waren ze blij, in de hoop dat dit het moeilijk zou maken voor de ontvoerders. Maar Danny was nog steeds spoorloos.
Iedereen was moe en ging daarom vroeg naar bed.

———

‘Kuch kuch.’ Hoestend werd ik wakker. Ik keek verdwaasd rond. Ik was weer in slaap gevallen. Ik voelde me ongelooflijk duizelig. Ik had echt water nodig, besefte ik. Maar Mark… die schoft… Mijn maag rammelde als gek. Maar dat vond ik niet zo erg. Mijn oog tintelde weer van de pijn, net als mijn buik. Mijn voeten waren gevoelloos geworden, evenals mijn armen en polsen. De droge keel was afschuwelijk. Mijn kaken gloeiden van de pijn. Ik dacht alleen maar aan water. Ik gromde van woede. Ik was er echt helemaal klaar mee. Ik wilde hier weg.
Ik keek naar het raam: de zon scheen fel. Ik had blijkbaar de hele nacht door geslapen. Mijn lichaam had blijkbaar de slaap hard nodig. Nu het water nog…

De deur ging open. Mark kwam binnen. Hij was anders gekleed dan de vorige dagen. Hij was schoon en goed verzorgd. Maar die stomme grijns ging gewoon niet van zijn gezicht af.
‘’Goedemorgen! Het grote moment gaat zo beginnen! Jouw filmpje gaat zo online. Ik ben heel benieuwd! Jij ook, jochie?’’
Ik hief mijn hoofd met moeite omhoog en schonk hem een verveelde blik.

———

Het appartement van Mandy en Danny zat weer vol met gezelschap. Elise had Bram opnieuw opgebeld om te vragen of hij nog nieuws had. Helaas moest hij ontkennend antwoorden. Nick had ook niets te melden.
Anna zat naast Mandy en wreef over haar rug. ‘’Gaat het, Mandy?’’
Ze knikte. ‘’Het gaat. Het is frustrerend dat we niets kunnen doen. Ik wil Danny terug.’’
‘’Ik ook,’’ fluisterde Anna zacht.
Mandy keek haar aan. ’’ik weet het. We willen Danny allemaal terug.’’ Ze knuffelden elkaar.

Plots ging de telefoon van Mandy. Als door een wesp gestoken griste Mandy haar telefoon van tafel en nam ze direct op. ‘’Mandy.’’
Het was Nick: ‘’Mandy! Er is een filmpje op internet gezet. Het filmpje wordt heel erg veel gedeeld. Ik stuur je een linkje.’’
Meteen daarna hing Mandy op. ‘’Er is een filmpje op internet verschenen. Nick heeft de link naar mij gestuurd.’’
Lotte zei: ‘’Stream dat filmpje op de tv, dan kunnen we allemaal kijken.’’
Mandy knikte en startte het filmpje. Iedereen keek gespannen toe. Het beeld was eerst even zwart.

Dan verscheen Danny in beeld. Alle meiden slaakten een kreet van schrik. De mannen gromden van de woede.
‘’O my god, mijn arme Danny,’’ jammerde Mandy.
‘’Jeetje mina,’’ stamelde Lotte geschokt.
‘’O god!’’ zei Anita snikkend.
‘’Jezus christus,’’ gromde Frank.
Elise was in huilen gebarsten. Anna ving haar op.

In het filmpje was Danny te zien. Geboeid en gewond. Zijn donkerblauw opgezwollen linkeroog was duidelijk zien. Onder het linkeroog zat er een dikke korst. Op de borst van Danny zat er opgedroogd bloed. Daaronder een grote blauwe plek, alsof er een groot gat in zijn buik zat. Dat allemaal was duidelijk te zien.
‘’Mijn god, dit is niet normaal. Dit moet Mark gedaan hebben,’’ fluisterde Mandy geschokt met haar handen voor haar mond.

Danny begon met een schorre stem te spreken: ‘’Hallo allemaal.’’ Hij hoestte even. ‘’Jullie moeten doen wat ik zeg, anders…’’ Hij zweeg even. ‘’Jullie kunnen het zelf wel raden… Als het goed is, zal er dadelijk een rekeningnummer onder in beeld verschijnen.’’

Inderdaad zag Mandy de cijfers onderaan het beeld verschijnen. In de kamer was het muisstil. Iedereen keek gebiologeerd naar de tv.

Danny vervolgde met veel moeite: ‘’Binnen 24 uur moet er twee miljoen euro op deze rekening staan. Anders…’’ Hij haalde diep adem en slikte moeizaam. Zijn hoofd hing vermoeid naar beneden maar hij bleef recht in de lens kijken. Hij verbeet de pijn en oogde moe. Hij knipperde langzaam met zijn ogen. ‘’Anders…’’ Danny viel weer stil. ‘’Anders gaan ze iets met me doen…’’

Mandy, Elise, Anita en Danny’s zusje Lotte begonnen te huilen. Frank had Anita in zijn armen gesloten. Mandy’s hoofd zat begraven in de armen van Rick.

Danny vervolgde weer: ‘’Jullie hebben 24 uur de tijd. 2 miljoen euro op dit rekeningnummer.’’

Mandy bleef steevast naar Danny kijken. Haar handen trilden van de angst.
Op dat moment hief Danny zijn hoofd op en staarde hij recht naar de camera. Mandy hield haar adem in. Het was alsof ze in elkaars ogen keken.

‘’Mandy...’’ hakkelde hij met moeite.

Mandy’s hart ging tekeer. ‘’Danny,’’ fluisterde ze zacht.

‘’Mandy… Ik hou ontzettend veel van jou…’’ Weer viel hij stil. ‘’Maar doe het niet. Ze laten mij toch niet gaan als ze het geld hebben,’’ zei hij ineens vlug.

Iedereen keek verbaasd naar Danny. Dat hadden ze niet verwacht. Mandy keek met grote ogen en zag ineens iemand in beeld verschijnen. In een fractie van een seconde herkende Mandy hem. Mark… Ze hoorde hem grommen. Mark haalde vernietigend uit met zijn vuist. Die belandde hard in de buik van Danny. Mandy gilde het uit. ‘’NÉÉÉ!’’ Ze zag Danny’s gezicht grimassen van de pijn. De volgende klap kwam op zijn gezicht waardoor de korst van de wond openbarstte. Het bloed spatte eruit.
’’ALSJEBLIEFT!’’ schreeuwde Mandy huilend.
Het beeld werd plotseling zwart, het filmpje was afgelopen.

Iedereen in de kamer greep elkaar vast en huilde. De mannen waren vooral heel erg boos. Mandy was helemaal van slag en was ontroostbaar. Het duurde zeker een kwartier voordat het weer rustig werd in de kamer. Max had voor iedereen drinken voorzien.
Mandy keek plotseling op. ‘’We moeten Nick bellen. Misschien kunnen zijn vrienden traceren waar dit filmpje vandaan komt.’’ Kelly had haar telefoon al gepakt en belde Nick op. Ze hoorden hem grommen. Hij was ook heel kwaad. ‘’Dit is niet normaal, man. We moeten die klootzakken vinden. Mijn vrienden zijn nu bezig. Misschien kunnen ze hen opsporen. Op dit moment hebben ze nog niets. De film is anoniem geplaatst op internet en is niet traceerbaar via het IP-adres. Maar ze zijn ermee bezig. Ze houden het rekeningnummer goed in de gaten. Ik bel jullie meteen als we iets vinden.’’ Daarna hing hij op.

Iedereen keek elkaar aan.
Anita snotterde. ‘’Maar hoe halen we twee miljoen euro op binnen 24 uur? Dat geld hebben we niet eens.’’
‘’Een inzamelactie doen?’’ suggereerde Els. ‘’Het nieuws is bekend in heel Nederland. Ik denk dat veel Nederlanders ons wel wil helpen.’’
Rick twijfelde. ‘’Nou, ik weet het niet hoor. Twee miljoen is wel erg veel. En 24 uur is erg kort.’’
De moed zonk Mandy diep in haar schoenen. Ze schudde haar hoofd. Het is afgelopen, dacht ze. Ze gaan hem vermoorden.

Ineens ging de deurbel. Iedereen keek verbaasd op. ‘’Ik doe wel open,’’ zei Anna. Ze liep naar de gang en deed de deur open. Anna haar mond viel open toen ze haar moeder Alicia zag staan. Ineens schoot Anna iets te binnen. Ze was haar ouders he-le-maal vergeten!
‘’Mam!’’ gilde Anna. ‘’Je moet Danny helpen!’’
‘’Stil lieverd. Kom, we gaan naar de woonkamer.’’ Samen liepen ze de kamer in. Iedereen keek op. Mandy keek Alicia verrast aan. Ineens realiseerde ze dat Alicia en Arjan konden helpen met het geld. Ze keek Alicia smekend aan. Alicia liep op haar af en hurkte voor Mandy neer, terwijl ze haar handen vastgreep. ‘’Mandy. Arjan is naar de politie. Hij gaat het geld overmaken. Als het goed is, heeft hij het bedrag waarschijnlijk al op die rekening gestort. Hoe sneller, hoe beter.’’ De tranen stroomden rijkelijk langs de wangen van Mandy.
‘’Oh Alicia, dank je wel. Ik betaal je alles terug.’’
Alicia omhelsde haar. ‘’Geld interesseert ons niets. We willen ook dat Danny veilig thuiskomt.’’ De schouders van Mandy schokken heftig van het huilen. ‘’O, Alicia, dank je wel, dank je wel.’’

Een minuut later stond Alicia op en keek rond. ‘’Mijn man is naar de politie gegaan. Hij gaat de twee miljoen overmaken.’’
‘’Oh mam,’’ snotterde Anna. ‘’Dank je wel, mam.’’ Ze knuffelden elkaar stevig. Daarna werd Alicia door iedereen uitgebreid bedankt.

———

Ik staarde naar de grond. Ik verbeet de pijn in mijn lichaam. Ik kon het niet meer verdragen. Na de opname bleef Mark me mishandelen. Hij had een aantal rake klappen uitgedeeld tot Edwin uiteindelijk ingreep. Mark was woest op Edwin en had hem ook een klap gegeven. Edwin viel achterover op de grond en werd zelf ook boos. Ze hadden ruzie met elkaar. De bom barstte pas toen Edwin zich versprak. Ik meende de woord ‘agent’ gehoord te hebben. Mark was daarna heel erg kwaad op hem en had rake klappen op zijn gezicht uitgedeeld. Nadat hij dat gedaan had keek hij me strak onderzoekend aan. Ik deed alsof ik niks gehoord had en staarde versuft naar de grond. Daarna had Mark Edwin met geweld naar boven gesleurd. Boven hield de ruzie nog lang aan. Dat kon ik goed horen.

Maar dat was al een paar uur geleden. Het was nu rustig boven. Ik worstelde met mijn gedachten. Hoorde ik het goed? Zei Edwin echt ‘agent’. Waren ze gesnapt? Dat leek er niet op. Waarom werd Mark ineens zo kwaad toen Edwin zich versprak? Zat een agent hierachter? Werkte hij samen met ze? Nee, ik had het waarschijnlijk verkeerd gehoord. Misschien wilde ik ‘agent’ wel horen omdat ik hoopte dat ze mij zouden bevrijden. Ik zette die gedachten opzij.

De deur vloog met een klap open. Ik deed geen moeite om te kijken wie het was. Daarvoor had ik geen kracht meer en het kon me niets meer schelen. Maar de zware stem herinnerde me meteen wie het was. Hij lachte voluit.
‘’Zo hé! In nog geen twee uur ben ik ineens miljonair geworden!’’ Hij lachte opnieuw luid. Ik keek meteen op. Hadden ze al twee miljoen? Zo snel? Ik dacht even na. Toen glimlachte ik zachtjes. Ik wist wie het gedaan had. Arjan en Alicia. Het kon niet anders. ‘Dank je wel,’ zei ik in gedachten. Een sprankje hoop vulde in mijn lichaam.
Mark zei grijnzend: ‘’Snap je waarom ik blij was dat wij wereldnieuws waren? Precies dit! Nog geen uur en de twee miljoen is binnen!’’
‘’Gefeliciteerd,’’ mompelde ik verveeld.
‘’Nou vriend, het was leuk om je weer te zien. De groeten!’’ Mark liep de trap op.
‘’Héé Mark!’’ schreeuwde ik verontwaardigd.
Hij kwam terug. ‘’Ja? Mis je mij nu al?’’ Hij grijnsde.
‘’Nee! Maar maak je mij dan los?’’
‘’Pff, te veel moeite.’’ En weg was hij.
‘’MARK! VERDOMME! MAAARK! MAAK MIJ LOS!’’ brulde ik woedend.

———

Mandy liep onrustig door de kamer. Het was net avond geworden. Ze liep al urenlang onrustig rondjes.
‘’Mandy, ga nou even zitten,’’ siste Els.
‘’Nee! We zijn al uren later en we horen nog steeds niets! Danny had allang vrij moeten zijn!’’ Mandy ademde zwaar. ‘’Ze laten Danny toch wel vrij?’’
‘’Ik denk het wel,’’ zei Lotte zachtjes.
‘’Maar dat was toch de afspraak? Als ze het geld krijgen, dan moeten ze hem toch laten gaan?’’ Mandy praatte hard. Niemand reageerde.
‘’Nou? Toch?’’
Elise aarzelde. ‘’Nou, ze hebben eigenlijk niet gezegd of ze hem zouden laten gaan als ze het geld ontvangen.’’
Mandy schudde heftig haar hoofd. ‘’Nee, nee, dit is niet eerlijk! Ze moeten hem vrijlaten, verdomme!’’
Max greep haar beet. ‘’Even rustig, Mandy.’’
‘’NEE MAX!’’ Ze sloeg op zijn borstkas. Max omarmde haar en drukte haar stevig tegen zich aan. Hij aaide over Mandy’s hoofd. ‘’Even rustig, zusje. Hij komt terug. Dat beloof ik je.’’

———

Langzaam werd het donker buiten. Ik had het opgegeven. Ik was verloren. Het was alweer uren geleden dat ik Mark voor het laatst gezien had. Nu hoorde ik boven geen geluiden meer. Ze waren weg, was mijn conclusie. Ze lieten me gewoon hier achter, vastgebonden in de kelder van een huisje ergens in een bos. Ik zal nooit gevonden worden…

Ik had een aantal keren woede-uitbarstingen gehad. Ik had zo hard geschreeuwd dat ze terug moest komen om mij te bevrijden. Dat was niet zo slim van me. Ik verspilde onnodig mijn laatste energie. Mijn lichaam begon het langzaam op te geven. Het duizelde enorm in mijn hoofd, net alsof ik high was. Maar dat was ik niet. Ik was helemaal uitgedroogd. Ik had dringend water nodig. De uitdroging was een marteling voor mij, veel erger dan de pijn in mijn maag en mijn hoofd. Ik verlangde zó erg naar drinken. Je zou mij enorm blij maken met een druppel water. Het maakte niet uit wat, als ik maar iets kon drinken. Maar niemand was er om mij te helpen. Ik realiseerde me dat ik zou sterven op een verschrikkelijke wijze. Een langzame pijnlijke dood…

———

Mandy lag in bed met Lotte. Anna sliep in de andere kamer met Elise. Kelly had nachtdienst in het ziekenhuis. Mandy kon de slaap niet vatten. Lotte was meteen vertrokken naar dromenland. Ze was doodmoe. Mandy was ook moe maar ze dacht alleen maar aan Danny. Héél voorzichtig wurmde ze zich los van Lotte en stapte ze het bed uit. Ze trok haar badjas aan en liep naar de keuken voor een glaasje water. Ze ging voor het raam staan en staarde de duisternis in.

‘Danny,’’ fluisterde ze zacht. ‘’Waar je ook bent, kom alsjeblieft terug. Ik mis je zo erg. Alsjeblieft Danny. Kom bij mij terug.’’

———

De duizeligheid in mijn hoofd werd alleen maar erger. Het zicht van mijn ogen verslechterde. Ik kon mijn ogen amper openhouden. Ik voelde me ontzettend slap. Ik probeerde om nieuw speeksel te produceren in mijn mond wat natuurlijk niet lukte. Mijn mond was kurkdroog. Ik ging dit niet lang meer volhouden, besefte ik.
Ik sloot mijn ogen en dacht aan mijn vrienden.

Nick… Een fijne vent die ik goed kan vertrouwen. Het was altijd lachen met jou, Samen karten en naar voetbalwedstrijden van Ajax. Het ga je goed, vriend…

Bram… mijn eerste Utrechtse vriend. Een rustige en slimme vent. Alleen als hij dronken was, kon hij totaal losgaan. Ik glimlachte zachtjes. Dat kon ik nog goed herinneren. Samen met onze vrienden Thijs en Maarten. Wat waren dat mooie tijden zeg. Ik ben blij dat je met Elise bent. Je bent goed voor haar. Ik ga je missen, maat…

Kelly… Een stronteigenwijs blond krengetje. Haar agressieve gedrag tijdens de kampioenswedstrijd. O, Kelly toch. Wat wilde je zo graag je fouten goed maken. En dat deed je ook! We waren kampioen geworden. Je bent een geweldig vrouw, Kelly. Ik ga je verdorie missen, mijn blond krengetje.

Elise… De koningin van ons volleybalteam. Een super enthousiaste meid met prachtige rode haren. Je reageerde dikwijls overdreven enthousiast en dat vond ik altijd grappig. Elise toch, maffe meid van me. Ik ga jou ook verschrikkelijk missen.

Lotte… Een meid met schitterende lange zwarte haar en groene ogen. Haar haren waren volgens haar ‘heilig’. Ik had je ooit gevraagd of ik jouw mooie haren mocht afknippen. Ik kreeg een boze reactie van jou. Ik glimlachte wanneer ik er opnieuw aan dacht. Lotte was een van de liefste van ons groepje. Ze was absoluut de beste vriendin van Mandy. Ze konden elkaar feilloos aanvoelen. Lieve Lotte, hou je Mandy in de gaten voor me? Ik ga je ook missen, lieve meid.

Anna… Ik glimlachte breeduit toen ik aan haar dacht. Ik dacht gelijk aan haar grote ronde borsten. O, wat was jij verschrikkelijk ondeugend, Anna. Maar ze was ook ‘de moeder’ van onze groep. Ze beschermde ons. Ze hield echt van ons. En wij natuurlijk van haar. Anna, je bent sowieso mijn beste vriendin. Wat hebben we veel gelachen samen. Ondeugende Anna, wat ga ik je verschrikkelijk missen. En je verdomde overdreven grote decolleté ook.

———

Mandy staarde nog steeds naar buiten. Ze speelde onbewust met haar glas dat allang leeg was. Ze zag haar eigen spiegelbeeld in het raam. ‘’Lieve Danny, je moet terugkomen. Ik weet zeker dat je dat ook doet. Ik reken op je. Kom terug bij mij. Bij je gekke Mandy. Dan beloof ik je dat we de rest van ons leven alleen maar leuke dingen doen. Geen ellende meer voor jou. Dat heb je wel genoeg gehad. Maar dat kan alleen als je bij mij terugkomt.’’
Ze snikte zachtjes.
‘’Kom gewoon godverdomme terug bij mij!’’

———

Mandy… Mijn meisje, mijn allerbeste vriendin, mijn soulmate, mijn alles. Mandy, je was sowieso de beste voor mij. De liefste, slimste, mooiste vrouw die ik ooit gezien heb. Oh, Mandy toch, wat hebben we een mooie tijd gehad. Je kon altijd een glimlach op mijn gezicht toveren. Mijn hart klopte altijd sneller als ik naar jou kijk. Je bent zo mooi. Maar het mooiste zit van binnen bij jou, Mandy. Jouw hart is van goud. Je accepteert wie ik ben, ondanks mijn handicap. Wat ik ook altijd zo leuk en lief vond van jou, was dat je altijd rekening hield met mij terwijl ik je er niet om vroeg. Misschien ben je gewoon veel te lief, Mandy.
Ik glimlachte zachtjes.
Maar soms ben je ook lekker eigenwijs en kinderachtig. Heerlijk gewoon. Daarom hou ik zo ontzettend van jou, mijn lieve Mandy. Maar ik moet je helaas verlaten. Dat spijt me zo enorm.
Maar je moet verder gaan, Mandy. Ik weet dat je het heel moeilijk gaat krijgen. Daarvoor ken ik je veel te goed. Maar je moet verder gaan met je leven. Zonder mij. Wees sterk. Ik beloof dat ik altijd in je buurt zal blijven. Het ga je goed, lieve Mandy. Ik hou zielsveel van jou.

Ik hief mijn hoofd met veel moeite omhoog en sloot mijn ogen.
Lieve mensen, mijn familie, mijn vrienden, mijn Mandy, ik heb niet lang meer. Het spijt me zo. Maar ik hou ontzettend zoveel van jul…

Mijn hoofd viel voorover en landde met mijn kin op mijn borstkas. Ik hing slap aan de ketting…