Rosalie Krijgt Een Beurt - 3

Verteld door Julia.

“Drinken jij!”

“Nee.”

“Hoezo nee?”

“Ik heb geen dorst.”

“Kan me niet schelen! Die troep is niet goed voor je nieren, hoe vaak moet ik je dat nog zeggen Mirthe?”

“Heel vaak.” Twee reebruine ogen keken me boos aan. Ik stond aan het bed van mijn favoriete vijftienjarige patiënte. Mirthe had een tumor in haar hersenen die maar niet weg wilde gaan. Ze was inmiddels kaal door alle chemokuren en ik had haar mijn mooie zwarte krullen beloofd als ze lang genoeg zouden zijn. Mijn haar moest nog twee centimeter groeien, dan kon ik het doneren. Ik was voor haar niet alleen haar arts maar ook haar vriendin en tevens haar contact met de echte buitenwereld. Want zeg nou zelf, het meeste wat er op Facebook, Instagram en TikTok wordt gezet is nep.

“Voor ik naar huis ga zijn die drie bekers leeg, mevrouw!”

Op drieëntwintig jarige leeftijd had ik zowel neurologie als oncologie gestudeerd en afgerond. Klinkt misschien ongeloofwaardig maar mijn IQ is hoger dan dat van de gemiddelde persoon. Een wonderkind was ik en ik had al lang eerder afgestudeerd kunnen zijn, ware het niet dat mijn leven niet helemaal vlekkeloos was verlopen. Als ik het je allemaal zou vertellen zou je me waarschijnlijk niet geloven. Dat is niet jouw schuld, mensen vinden het nou eenmaal moeilijk om dingen te geloven die anders zijn, niet in het plaatje past wat in hun hoofd zit. Niet iedereen geloofde dat ik arts was. Vaak dachten ouders dat ik nog coassistente was of een verpleegkundige. Met beide is niks mis maar ik had toch echt mijn diploma’s en veel oudere artsen kwamen regelmatig naar mij toe met hun vragen.

Ik had eerst een jaar op de spoedeisende hulp gewerkt. Hoewel ik de druk makkelijk aankon en ik het heerlijk vond dat je snel moest kunnen schakelen, was ik al snel de mensen zat. Ik hielp geregeld mensen die iets hadden wat niets met mijn werkveld neurologie of oncologie te maken had omdat ik simpelweg overal inzetbaar was met mijn medische kennis en ik snel bijleerde. Vaak betrof dat mensen die door hun eigen schuld iets hadden opgelopen. Daar kon ik dan soms zo boos over worden, omdat mensen zo idioot kunnen zijn en er dan nog over lopen te miepen als kleine baby’s. Je wilt niet weten waar mensen allemaal zogenaamd per ongeluk op vallen. Prima als jij een wortel in je anus wilt duwen maar heb dan ook de ballen om het toe te geven in plaats van: ik ben er op gevallen en toen brak hij af.

Daarom werkte ik het liefste met kinderen omdat die, anders dan veel volwassenen, vaak heel volwassen met hun ziekte omgingen en zich sneller aanpaste aan de situatie. Ook naar kinderen was ik heel eerlijk als ze me vragen stelde. Ik ging er niet om heen draaien.

Ik probeerde zo goed mogelijk de wensen van mijn patiëntjes in vervulling te laten gaan en niets was me te gek. Zo ook de wens van Mirthe, die heel graag naar school had willen gaan maar het met haar energieniveau niet aan kon. Ze had mij gevraagd, omdat ik zelf ook niet naar school ben geweest anders dan de universiteit, om in haar plaats te gaan. Mijn psychologe moedigde dit van harte aan. En zo doende had ik me aangemeld en was ik bij Rosalie Montou in de klas gekomen.

Ik liet Mirthe huiswerk maken, nam toetsen af en besprak alles wat er op school gebeurde.

“Heb jij geen andere patiënten om te vervelen?” Vroeg ze geïrriteerd.

Ik keek haar boos aan. Soms kon ik haar wel achter het behang plakken.

Ellen, mijn beste verpleegkundige kwam binnen gewandeld met een ernstige blik op haar gezicht.

Ze was halverwege de veertig en een echte moederkip. Ze was dik, had hazelnootbruine ogen en bruin kort haar.

“Nico klaagt over buikpijn en misselijkheid. Zijn ouders hebben gevraagd of er een arts kan komen kijken.

“Prima, ik loop met je mee.” Ik liep achter Ellen aan, hoorde een overdreven gezucht achter me, draaide me om en zei: “Drinken!”

Op de gang ging mijn mobieltje af. Die had ik standaard in de zak van mijn jas voor het geval mijn dochter belde. Maar het was Nadia, ik zuchtte.

“Julia. Is het dringend?”

“Ik wil je om een gunst vragen, ik heb een vrouw die….”

“Ik ben aan het werk.”

“Ja, tuurlijk, sorry. Zal ik je straks even terug bellen? Hoe laat ben je klaar?”

“Zet haar gegevens maar op de mail.”

“Ze wil deze week afspreken.”

“Doe maar donderdagmiddag, woensdagmiddag kan ik niet. Ik moet nu echt ophangen.”

“Oké, doei.”

“Dag Nadia.”

“Nico stoere vent! Ik hoorde van Ellen dat je buikpijn hebt en misselijk bent. Wat vervelend man.”

Ellen stond naast me. Nico lag met zijn armen om zijn middel geslagen in zijn bed. Hij had een blauwe pyjama aan met Superman erop. Hij piepte en kreunde.

“Hoe is zijn stoelgang?” Vroeg ik aan Ellen.

“Niet anders dan anders.” Ik knikte.

“Hoelang heb je die buikpijn al Superman?”

“Iets meer dan een uur.” Antwoorde zijn moeder bezorgd.

Nico was acht jaar en had een tumor in zijn buik. Pas was er een nieuwe tumor in zijn oor ontdekt.

“Mag ik even naar je buik kijken?”

Ik liep naar zijn bed toe en zijn moeder ging aan de kant voor me.

“Kun je me zeggen waar het pijn doet?”

Hij wees op zijn pyjama en zijn vinger belandde onder de oksel van Superman.

“Je maag hè?”

“Denkt u dat daar een nieuwe tumor zit?’ Vroeg zijn moeder me.

Nico rook naar zoete kersen.

“Dat is pas uit te sluiten als we een foto of scan hebben gemaakt. Echter…..”

Ik liep naar de andere kant waar zijn vader stond. “Mag ik even?”

Hij ging opzij. Ik ging op mijn hurken zitten en opende het kastje dat naast zijn bed stond. Precies wat ik dacht. Ik haalde er een half leeggegeten zakje kersensnoepjes uit.

“….moeten we niet vergeten dat hij gewoon een kind is.” Ik gooide het zakje op zijn tafeltje.

“Ik vermoed dat dit de oorzaak is, of niet Nico?” Hij knikte betrapt.

“Ellen, wil je deze snoepkont even een maagzuurremmer geven?”

“Ga ik gelijk halen!” En weg was ze.

Ik streek met mijn hand door zijn haar. “Was het wel lekker?” Fluisterde ik.

Hij knikte en een glimlach verscheen op zijn gezicht. “Jij mag er ook wel eentje pakken hoor.”

“Dat is lief van je, maar ik ben meer van de appels.” Zei ik met een knipoog.

“Maar misschien……” Ik pakte het zakje op, hield de bovenkant dicht met mijn hand en schudde een paar keer stevig. Vervolgens hield ik hem open naar Nico toe. Zijn ogen werden groot.

“Hè, hoe kan dat nou!” Hij keek verbaasd van zijn moeder naar zijn vader en toen naar mij. Daarna haalde hij met zijn handje de appel uit het zakje en hield hem omhoog. Zijn moeder glimlachte liefdevol naar hem. “Hier voor jou!” Zei hij en gaf mij de appel. “Lekker dank je wel!”

Ik gaf hem een aai over zijn bol, nam een hap en liep weer om zijn bed heen richting de deur.

“Dank u wel.” Zei zijn moeder.

Ik slikte snel mijn hap door en zei: “Graag gedaan.”

Mijn leven was net een sprookje. Ik was een heks die kon toveren. Ik had met draken gevochten, goede feeën gezien en dappere ridders gesproken. Er zou al snel een prinses bijkomen die op zoek was naar wat avontuur.

Halverwege de avond kwam ik thuis. Ik was moe, hongerig en had hoofdpijn. Mijn dochter was al naar bed en de oppas was net vertrokken. Ik warmde het eten op wat ze voor me bewaard hadden, pakte een biertje uit de koelkast en ging op de bank zitten met mijn bord op schoot. Op mijn tablet keek ik mijn mail na. Een heleboel spammailtjes, aanbiedingen en zelfs iemand die met mij een seks date wilde. Hoe kwamen die mensen toch aan mijn mailadres? Ik opende het mailtje van Nadia en las hem tijdens het kauwen op een paar boontjes door.

Nadia was mijn ex die ik een paar jaar geleden in de supermarkt had leren kennen. We raakte aan de praat en van het een kwam het ander. Het duurde een tijdje voor ze tegen me durfde te zeggen dat ze van bdsm hield omdat ze bang was dat ik haar raar zou vinden of bang zou worden van haar. Maar ik had geen idee wat bdsm inhield dus hoe kon ik daar dan bang voor zijn? Ze scheen een eigen toko te hebben waar ze klanten ontving die daar hun ei kwijt konden op gebied van verschillende seksuele verlangens. Ook konden mensen iemand aan huis laten komen voor wat spannende uurtjes. Ik ben een paar keer met haar mee geweest om te kijken. Zelf kende ik al het een en ander waar ik het verder niet over ga hebben, maar ik leerde ook nieuwe dingen van haar. We hadden een leuke tijd samen maar op een gegeven moment was de vonk weg. We waren uitgepraat en we spendeerde steeds meer tijd zonder de ander. In goed overleg gingen we uit elkaar.

In de mail van Nadia had ze geschreven dat ze een mevrouw aan de lijn had gehad die via een vriendin bij hun was gekomen en zowel wat meer spanning als ontspanning in haar leven wilde hebben. Ene Charlotte, die ik niet persoonlijk kende, was bij die mevrouw aan huis geweest en dat was niet echt soepel verlopen. Of ik het goed kon maken. Het zal ook wel weer eens niet, dacht ik bij mezelf en nam een slok van mijn biertje.

De gegevens van die mevrouw stonden in de mail en ik herkende gelijk het adres. Ik verslikte me en proestte het uit. Het adres behoorde toe aan mevrouw Montou, mijn Nederlands docente en tevens mijn mentrix. Ik was één keer eerder bij haar thuis geweest en was toen veel over haar te weten gekomen aan de hand van haar inrichting. Maar dit had ik niet achter haar gezocht.

Mevrouw Montou stond in de klas best stevig in haar schoenen. Ze was wel een piekeraar en maakte zich veel zorgen om van alles en nog wat en dan vooral om haar leerlingen. Ontspanning kon zij naar mijn mening wel gebruiken. Maar of dit iets voor haar zou zijn, dat betwijfelde ik. Mevrouw Montou was door al mijn verhalen de lievelingslerares van Mirthe geworden. Niet in de minste plaats omdat ik door een aanvaring met haar al op de tweede schooldag strafcorvee had gekregen en dit vond Mirthe erg kostelijk. Zelf vond ik mevrouw Montou niet onaardig. Ik vond het heerlijk om haar stangen en ze hapte altijd lekker toe. Ze liet niet altijd met zich sollen maar kon tegelijkertijd soms heel onzeker zijn en snel in de stress schieten. Als ze dit echt wilde dan zou ik proberen om haar stapje voor stapje uit haar comfortzone te halen en te laten zien dat niet alles het piekeren waard was. Dat zou nog eens best een hele uitdaging kunnen worden.

Na twee keer bij mevrouw Montou langs te zijn geweest en haar lekker verwend te hebben, had ik haar ook straf gegeven. Haar straf was om de eerst volgende donderdag zonder slipje naar school te komen.

Die donderdag was ik erg benieuwd of ze dat ook daadwerkelijk gedaan had maar had me voorbereid op het feit dat ze het misschien vergeten zou zijn of gewoon niet wilde doen. Ik had die dag al les van haar gehad en we hadden als huiswerk meegekregen dat we het boek Perenbomen bloeien wit moesten gaan lezen. Ze had haar eigen exemplaar op de haar bureau gelegd. We zouden volgende week een overhoring over het boek krijgen.

Het was een mooie zonnige dag die dag, nog wel wat fris voor de tijd van het jaar maar ik zeurde niet.

In de pauze ging ik ergens rustig tegen de muur zitten, met mijn ogen dicht. Iedereen liep gewoon langs me heen. Hadden een eigen leven om te leven, een eigen kruis om te dragen. Ik hoorde gelach, gepraat en een heleboel voetstappen. Lichte, zwaardere, gestamp, het geklik van hoge hakken, geren waarna een leerkracht direct riep: “niet rennen door de gangen!” Het kon me allemaal niet schelen. Ik luisterde naar mijn ademhaling en mijn hartslag. Rustig, kalm. Ik voelde me goed, had lekker geslapen en was goed uitgerust.

Mijn linkerhand wist de weg en het pak kaarten in mijn tas feilloos te vinden. Ik haalde de kaarten, zonder te kijken, uit hun doosje en begon te schudden. Ik liet de kaarten van mijn ene hand naar mijn andere hand glijden. Zo door mijn vingers. Schuddend. Ik verdeelde de kaarten in twee stapels, voor elke hand één. Al roetsjend langs mij vingers liet ik de kaarten elkaar weer vastgrijpen. Daarna schudde ik nog een keer en nog een keer. Op de grond maakte ik vijf stapeltjes en verdeelde willekeurig de kaarten over de stapels. Om vervolgens in willekeurige volgorde de stapeltjes kaarten weer op te pakken en weer tot een grote stapel te maken. Ze moesten zo goed als het kon door elkaar zitten. Dat er geen logische volgorde meer te vinden was. Mijn hoofd mocht niet weten hoe de kaarten geschud waren. Met één geworpen blik had ik het kunnen weten maar dat wilde ik niet. Ik wilde nog even rust in mijn hoofd. Ik had mijn ogen daarom nog steeds gesloten.

Ik hoorde voetstappen, sneakers. Een ademhaling en geschuif. Een tas die op de grond plofte. Een rug die van de muur naar beneden omlaag schoof en hakken die met een plofje op de grond werden gelegd. Ik had Wolf ook gezien, de eerste keer in de klas. Zonder dat hij het me had verteld wist ik dat hij een stille jongen was, hij hield van lezen, had twee zusjes, was de middelste in het gezin, zijn vader zat in de gevangenis, zijn moeder was een alcoholist, zijn lievelingskleur was grijs en hij was kleurenblind. Als hij lachte kon hij soms heel speels uit zijn ogen kijken, net een puppy.

“Wolf.” Zei ik met een grimas.

“Hey. Mag ik hier zitten?”

“Volgens mij zit je er al, dus ik heb daar weinig meer aan toe te voegen. Niet?”

Hij lachte.

“A penny for your thoughts” Grapte hij.

Ik grijnsde. “Ik dacht, wat is het eigenlijk een goede dag vandaag.”

“Een goede dag waarvoor?”

“Gewoon, voor het leven. Een goede dag om nog in leven te zijn. Misschien zelfs zo goed om er van te genieten. Van het leven.”

“Ja, dat is het vandaag zeker. Het zonnetje schijnt, mensen worden dan vrolijk.”

“Hmmm”

We zaten een tijdje zwijgend naast elkaar.

“Weet je…” Begon ik. En ik dacht weer even aan Nadia die mij eerst niet had durven vertellen dat ze aan bdsm deed en daarbij zelfs domina was. Er heerste nog altijd een taboe, mensen vonden het: raar, vies, afgrijselijk en zelfs ordinair had Nadia me verteld. Ze had meerdere keren commentaar van mensen gehad als ze zich zo bloot durfde te geven. Ze had er zelfs vrienden door verloren die vonden dat ze niet goed bij haar hoofd was, om wat ze deed.

“Ik heb nu de leeftijd van een volwassenen en meestal mag ik geloven dat ik me ook zo gedraag. Maar wat ik niet begrijp van het hele volwassen zijn, dat zijn de regels die volwassen mensen al dan niet onuitgesproken met elkaar hebben afgesproken. Alsof volwassen alleen maar kunnen overleven met regels. Sommige slaan gewoon helemaal nergens op. Andere regels maken dingen moeilijker dan nodig is….”

Bij bdsm waren regels natuurlijk belangrijk maar dat was op de eerste plaats vanwege de veiligheid. Ook als arts zijnde moest ik me aan bepaalde regels houden. Ik mocht niet zomaar een behandeling weigeren omdat iemands kop me niet aanstond bijvoorbeeld, of omdat er een tandenborstel te ver in een vagina was geschoten.

“Natuurlijk zijn er altijd regels die wel degelijk belangrijk zijn. Neem bijvoorbeeld etiquette.” Zei ik, nog steeds met mijn ogen dicht.

“Etiquettes?”

“Nee etiquette en ik zou graag willen aannemen dat je weet wat dat zijn, etiquette”

“Ja, ik weet wat dat zijn. Niet met je volle mond praten, netjes met mes en vork eten dat soort regels.”

“Hmhm. En wetten. Wetten zijn ook belangrijk.”

Zo is het natuurlijk bij wet verboden om seksuele handelingen te doen zonder toestemming van de ander. Iemand ongewenst aanraken word gezien als aanranding. Iets in iemands lichaam brengen zonder toestemming heet verkrachting. En daar word dan het penteren van het geslachtsorgaan of een ander lichaamsgat mee bedoeld. Toch geldt dat niet voor mannen, als een man ongewenst een vrouw moet penteren is dat geen verkrachting.

Bdsm draaide dus om vrijwilligheid. Je deed er vrijwillig aan mee, liet je vrijwillig slaan of vastbinden of vernederen.

“Al kun je over sommige wetten ook wel discussiëren natuurlijk. Wist je bijvoorbeeld dat het bij wet verboden is om met stoepkrijt te krijten op de stoep.”

“Huh. Waarom heet het dan stoepkrijt? Maar geldt dat dan ook voor kinderen?” Vroeg Wolf verbaasd.

“Ook voor kinderen. Wordt door de wet gezien al graffiti. Dus als mijn dochter bij de buren op de stoep een mooie tekening zou maken dan staan de buren in hun recht om te politie te bellen. Maar hoewel in de wet staat dat het niet mag zullen er denk ik maar weinig agenten zijn die dat ook handhaven.”

“Goh wat stom eigenlijk. Ben ik dus vroeger heel fout bezig geweest.” Wolf was aan het rommelen in zijn tas.

“Dat bedoel ik, er zijn een heleboel stomme regels waar niet goed over na gedacht is.”

Stoepkrijt was ook een ding waar mensen wel eens per ongeluk op vielen. Als ze dan bij mij op de spoedeisende hulp kwamen vroeg ik ze dan ook of ze de tekening wel af hadden gekregen voordat het krijtje afbrak. Dit kon men niet waarderen. Had je geen stoepkrijt in je reet moeten duwen, dacht ik dan.

“Waar was jij eigenlijk in het tussenuur Julia?”

Ik opende mijn ogen en keek hem aan. Zijn grijze ogen staarde me met een fonkeling aan.

“Ik was even naar meneer Figaroa gelopen om te vragen of ik even wat mocht kopiëren. Die bleek ondersteboven in het gymtoestellen hok te liggen dus die heb ik even geholpen.” Meneer Figaroa was de conciërge op school. De andere leerlingen noemde hem bij zijn voornaam, Manu.

“Och jeej en nu?”

“Wat nu?”

“Hoe is het nu met Manu dan?”

Ik zuchtte en stak mijn hand uit. Hij keek me vragend aan dus ik stak mijn hand verder naar hem toe, waarna hij hem weifelend aanpakte.

“Hoi ik ben Julia.”

Hij begon te lachen. “Dat weet ik toch.”

“Nou waarom vraag je dan hoe het met meneer Figaroa is?“

“Omdat ik dacht dat jij dat misschien wel wist.”

“Ik weet toch niet hoe een ander zich voelt. Tenzij iemand me dat zelf vertelt, anders moet ik gokken maar weet ik het eigenlijk niet zeker. Ik weet alleen hoe ik mezelf voel.”

“Oké oké, wijsneus.” Hij begon lachend een boterham te eten.

Ik sloot mijn ogen weer. Wijsneus. Dacht ik bij mezelf. Ach waarom ook niet.

Een safewoord kon afgesproken worden tijdens het bdsm spel. Dit was zowel een stukje veiligheid voor de sub alsmede een duidelijke grensaanduiding voor diegene die dominant was. Ik gebruikte appels, een woord wat niet alleen iedereen kon onthouden maar ook persoonlijk op mij van toepassing was. Als heks zijnde had ik zowel giftige appels als gewone appels gegeten, niet echt natuurlijk maar symbolisch. Mijn dochter was meer van de appelmoes. Als heks zijnde kon ik ook toveren en misschien zelfs wel betoveren. Goochelen draait om: de illusie, manipulatie, mensen voor de gek te houden, spanning op te bouwen en zelfs om mensen angst aan te jagen om vervolgens iemand versteld te doen laten staan. Voor een goede truc was voorbereiding daarbij van essentieel belang. Net als bij bdsm waar je mensen kon manipuleren, voor de gek houden, spanning opbouwen en uiteindelijk een lach op iemands gezicht toverde. Ook daar was voorbereiding een belangrijk onderdeel, je moest zeker weten dat wat je gebruikte veilig was. Maar ook de juiste informatie geven zoals bijvoorbeeld het boekwerk wat ik Mevrouw Montou de eerste keer gegeven had. Ik had nog geen enkele vraag van haar daarover gehad en mijn vermoede was dan ook dat ze het niet gelezen had.

Mevrouw Montou en meneer van Lammeren, de directeur van de school, kwamen door de gang aangelopen. Ze waren druk in gesprek. Blijkbaar waren er toetsen verdwenen.

“Mevrouw Montou, meneer van Lammeren.” Ik knikte ze toe met mijn ogen dicht. In mijn handen liet ik de kaarten van mijn ene hand naar mijn andere hand springen.

“Ah Julia. Wolf. Gezellig aan het kaarten?” Vroeg meneer van Lammeren.

Wolf gaf geen antwoord, hij had zijn mond vol. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Hij volgde netjes de etiquette.

“Vertrouwd u mevrouw Montou, meneer van Lammeren?” Ik deed mijn ogen open om hun gezichtsuitdrukkingen te zien.

“Ja, Julia ik vertrouw mevrouw Montou.” Hij zei het tegen me alsof ik een kleuter was.

“Waarom vertrouwt u haar?”

De interesse van mevrouw Montou was zichtbaar gewekt.

“Gewoon, ik vertrouw al mijn personeel Julia.”

Ik knikte. “Goed personeel is de sleutel tot het eigen succes.”

Hij moest lachen. “Dat heb je goed gezien.” Hij maakte aanstalten om verder te lopen.

Ik sprong overeind: “Zou u zo vriendelijk willen zijn om een kaart te trekken?” En hield hem de kaarten in een dichte waaier voor.

“Ach, waarom ook niet hè. Ik speel wel even mee.”

Hij trok een kaart, bekeek hem en hield hem voor zich. “En nu?”

“U mag hem laten zien aan diegene die u vertrouwt. Zolang u hem maar niet aan mij laat zien.”

Hij liet de kaart, zoals ik verwacht had, aan mevrouw Montou zien. Die knikte en lachte.

“Wilt u hem dan terug doen in de stapel voor me?”

De kaart werd weer op een eigen plek in het deck geschoven waarna ik hem vingervlug er ongezien weer tussen uit haalde terwijl ik deed of ik de stapel recht maakte.

“Zou u de kaarten willen schudden mevrouw Montou?”

Met een grote glimlach pakte ze de kaarten van me aan. “Natuurlijk! Al ben ik niet heel goed in schudden hoor.” Verontschuldigde ze zich.

“Dat geeft niet. Meer dan uw best kun u niet doen.”

Nadat ze vond dat de kaarten voldoende geschud waren reikte ze me de kaarten weer aan maar ik had mijn handen achter op mijn rug gelegd.

“Liegt u wel eens mevrouw Montou?”

Ze keek onzeker van meneer van Lammeren naar mij. “Ehum, ja wel eens een leugentje om best wil.”

“Of iemands kleding wel mooi staat?” Vroeg Wolf vanaf de grond.

“Ja, precies!”

“Een leugentje om bestwil.” Mompelde ik.

“Om wiens bestwil? Meestal de uwe toch?. Een leugen is een leugen ongeacht in welke vorm. Een leugen is net als een pleister, hoe langer je wacht met hem eraf te halen hoe meer het gaat stinken.”

“En van wie hebben we die wijsheid?”

“Ik wist niet dat u die vergelijking ook kende meneer van Lammeren.”

Hij leek even in de war te zijn.

“Jij liegt toch ook wel eens, Julia? Dat kan niet anders.”

“Nee mevrouw Montou. Ik lieg niet. En als mensen me daarom niet mogen dan is dat hun probleem. Ik bedrieg alleen als ik aan het goochelen ben maar dan weten mensen dat ze bedrogen worden en dat vinden ze nog leuk ook.” Ik keek ze even beide scherp aan.

“Maar goed, u zei dat u mevrouw Montou vertrouwt. Zou u haar met uw leven vertrouwen?”

“Ik weet niet in welke situatie je dat voor je ziet maar ik denk dat Rosalie mij inderdaad goed zou kunnen helpen als ik dat nodig heb.”

“Zou u mij met uw leven vertrouwen?”

“Als dat nodig is en ik geen keus heb. Ja.”

Hij wist niet van mijn werk als domina en arts af, alleen mevrouw Montou maar die was er per ongeluk achter gekomen. Vertrouwen is voor een domina belangrijk maar voor een sub nog belangrijker omdat je haast letterlijk je leven in iemands handen legt. Je moet er vanuit kunnen gaan dat je veilig bent.

“En u mevrouw Montou? Zou u mij met uw leven vertrouwen?”

“Dat ligt aan de situatie denk ik.” Ze keek me met haar helderblauwe onderzoekend aan. Ik glimlachte speels.

“Stel, uw leven is die kaart die u net getrokken heeft, meneer van Lammeren. Die heeft mevrouw Montou nu in haar handen.”

“Ja.” Hij lachte geamuseerd naar mevrouw Montou.

"Dat lijkt me een hele verantwoordelijkheid mevrouw Montou."

"Ja, als je het zo bekijkt wel." Zei ze met een glimlach.

“Weet u zeker dat mevrouw Montou uw kaart in haar handen heeft?”

Mevrouw Montou lachte onzeker en keek naar mij terwijl meneer van Lammeren naar de kaarten in haar handen keek.

“Ik heb de kaart terug in de stapel gedaan waarna zij ze geschud heeft dus ik mag aannemen dat hij nog in de stapel zit. Toch mevrouw Montou?”

“Ja, ja ik heb niks gedaan” stammelde ze met een roder wordend hoofd.

“Misschien kunt u voor de zekerheid de stapel even controleren meneer van Lammeren.”

Mevrouw Montou gaf hem snel de kaarten. Hij draaide ze om en liet ze snel door zijn vingers gaan, op zoek naar zijn kaart.

“Weg!” Riep hij verbaasd.

Ik grijnsde. Weg leven.

“Nou, mevrouw Montou waar heeft u hem gelaten?” Grapte hij.

“Ik weet het niet, ik heb ze alleen geschud. Echt waar. Misschien heeft Julia hem?”

“U heeft de stapel kaarten als laatste gehad mevrouw Montou. Ik niet.”

“Ik heb hem niet.” Ze begon een beetje boos te worden. Ik vond het vermakelijk om haar boos te zien. Haar helderblauwe ogen leken licht te geven en het leek haar persoonlijk te raken.

“Weet u dat zeker? U heeft immers de kaarten als laatste vast gehad. U had er alle gelegenheid voor.”

Ze tilde haar kin op en keek me vuil aan.

“Misschien, meneer van Lammeren, kunt u vragen of u in haar tas mag kijken. Een onschuldig persoon heeft immers niks te verbergen.”

Ik kon het niet helpen dat er een arrogante lach om mijn mond lag.

Hij twijfelde zichtbaar, nog voor hij zijn mond open kon doen keek ze hem boos aan.

“Ik heb hem niet!” Siste ze naar hem.

“Perenbomen bloeien wit mevrouw Montou.” Ze draaide haar hoofd naar me en keek me niet begrijpend aan.”

“Ja, nou heel leuk allemaal maar ik heb nog meer te doen vandaag. Mag ik nog weten waar mijn kaart is of is dat geheim van de goochelaar?” Vroeg meneer van Lammeren.

“In haar tas. Perenbomen bloeien wit.”

Hij keek haar aan en toen naar haar tas. Met enige tegenzin zocht ze naar het boek.

Zijn ogen glunderen en hij wees. “Perenbomen bloeien wit van Gebrand Bakker!”

Ze sloeg hem open, in het midden van het boek tussen de bladzijdes lag zijn kaart.

Haar grote helderblauwe ogen staarde verwonderd naar de kaart.

“Mijn kaart! Mevrouw Montou en u zei nog wel dat u hem niet had! Hoe heeft u dat gedaan?” Hij nam hem in zijn hand en liet hem aan ons zien.

Wolf kwam verbaasd overeind. “Wow! Hoe dan!”

“Heel knap van jullie twee.” Zei meneer van Lammeren.

“Nou, ik had er niks mee te maken hoor” Mevrouw Montou klonk licht in paniek en leek niet blij met het compliment dat ze had gekregen.

“Dank u en bedankt voor het meespelen.” Ik nam alle kaarten weer terug net toen de bel ging.

“Shit, ik moet nu echt weg.” Met veel haast beende meneer van Lammeren zich door de stroom leerlingen weg.

Wolf zei me gedag. Ik pakte mijn tas en maakte aanstalten om naar het geschiedenislokaal te lopen maar mevrouw Montou hield me tegen.

“Heb jij met je handen in mijn tas gezeten Julia?”

“Nee.”

“Weet je dat zeker?”

“Ik lieg nooit.”

“Ik weet dat het bedoeld was als een leuke truc en hoewel ik het inderdaad erg bijzonder vond, ben ik ook boos op je omdat je me zo voor schut zet. Jij denkt misschien dat je heel slim bent meisje…”

Met grote moeite hield ik mijn mond. Het zou verspilde energie zijn om daar op te reageren.

“Mevrouw Montou, ontspan, leef en geniet.” Zei ik met een glimlach.

Ze zuchtte misnoegend en liep boos weg.

Even later stond ik de leraren-wc nauwlettend in de gaten te houden tijdens het eten van een appel.

Mijn hart vergat een slag toen ik mevrouw Montou de wc binnen zag gaan. Showtime! Ik gooide snel het klokhuis weg in de prullenbak, wachtte nog even want er kwam een andere leraar uit de wc gelopen en zag daarna mijn kans schoon.

Mevrouw Montou was net bezig haar handen te wassen en ze schrok zichtbaar dat ik binnenkwam.

“Julia!”

Ik grijnsde en ging, met een aantal passen tussen ons in, achter haar staan zodat ik haar via de spiegel aan kon kijken. Rosalie Montou had lang blond haar dat ze meestal in een staartje droeg. Ze had een slank figuur en iets grotere borsten dan dat ik had. Haar helderblauwe ogen deden me altijd aan de zee denken en ik moest er niet te lang naar staren of ik zou er in kunnen verdrinken.

“Mevrouw Montou, wij hadden volgens mij iets afgesproken. Dus laat maar zien.”

“Jij mag hier helemaal niet komen, ik kan je hiervoor corveedienst geven.” Zei ze streng.

“Prima. Van mij mag u. Nou broek naar beneden.”

“Nee.”

“Hoezo nee?”

“Nee Julia. Hier op school ben ik de baas. En als je nou niet snel verdwijnt kan je vanmiddag het schoolplein schoon gaan vegen.”

Ze droogde haar handen af en gooide de papieren doekjes in de prullenbak. Ze liep naar de deur toe en dat was waar ik op gewacht had.

In een paar grote passen was ik bij haar en pakte haar ruw beet. Ik drukte haar tegen de deur aan. Haar armen duwde ik tegen de deur boven haar hoofd en met mijn heupen hield ik haar lijf op z’n plaats. Ze was zichtbaar geschrokken maar tegelijkertijd voelde ik geen weerstand. Haar hart bonkte in haar keel, dat kon ik zien aan een adertje wat pulserend in haar hals liep. Haar ademhaling ging sneller en ze keek me met grote ogen aan.

“Rosalie, zoals ik al eerder zei draait het om vertrouwen. En ik wil graag weten of ik erop kan vertrouwen, dat als ik iets gevraagd heb aan je om te doen dat je dat ook doet. Heb jij, Rosalie, wel of geen onderbroek aan nu?”

“Dat gaat je niks aan.” Beet ze me toe.

Er ging een rilling door mijn borstkas. Ze wilde spelen, prima dan gingen we spelen.

“Prima dan kijk ik zelf wel even.” Ik liet haar armen los en trok hard aan haar riem. Haar billen bonkte tegen de deur. Ik ontknoopte haar broek, terwijl ze me uitdagend aan keek, en trok hem in één ruk naar beneden waarna ik snel weer omhoog veerde.

“En nu wijsneus? Dacht je ook mijn schoenen uit te kunnen doen? Hoe wou je nou mijn onderbroek verwijderen hè?” Ze zei het stoer en ik had daar bewondering voor maar ze was van binnen waarschijnlijk een bang vogeltje.

Ik lachte, wat was ze schattig. Ze dacht oprecht dat ze mij af kon schrikken. Maar ik was voorbereid en had een schaar in mijn achterzak onder mijn vest verstopt.

“Mevrouw Montou, mij maakt u niet bang. Als ik zeg geen onderbroek dan bedoel ik ook geen onderbroek.”

Met twee snelle knipjes van de schaar trok ik haar slipje onder haar vandaan en hield hem omhoog. Haar mooie blauwe ogen wisten niet wat ze zagen en haar mond zakte open. Ze keek me een beetje paniekerig aan en haar wangen kleurde rood. Ze wilde net haar armen weer naar beneden doen maar ik hield haar tegen en kwam tegen haar aan staan. In de ene hand duwde ik haar kapot geknipte slipje en in haar andere hand de schaar. Ik kuste haar en ze kreunde zachtjes. Haar hoofd kwam mee naar voren toen ik mijn hoofd naar achteren deed om me los te maken van haar lippen. Ze wilde duidelijk meer. Met mijn hand maakte ik, door met haar klit te spelen, haar vagina lekker vochtig zodat een klodder slijm langs haar been naar beneden kroop. Ik liet haar natuurlijk niet klaarkomen.

“Waarom heb je niet gedaan wat ik vroeg?”

“Vergeten.” Zei ze zachtjes kreunend.

“Vergeten.” Herhaalde ik droog.

“Ik ben heel lief voor je geweest Rosalie. Ik heb je gematst met je straf en toch heb je blijkbaar geen vertrouwen in me, dat ik weet wat ik doe en dat ik je wil helpen. Je hebt me teleurgesteld prinses.”

Ze had haar hoofd tegen de deur gedrukt en haar knieën had ze iets gebogen.

“Ken je het boekje van Toon Tellegen: Het geluk van de sprinkhaan?”

Haar ogen fonkelde: “natuurlijk ken ik die.”

“De sprinkhaan verkocht alles in zijn winkel, alles wat de andere dieren maar wenste. En ze hoefde hem niet eens te betalen. Maar wat verkocht hij niet?”

Ze staarde me een tijdje aan. Ik sloeg met mijn platte hand op de deur. Ze schrok en veerde omhoog.

“Wat verkocht hij niet!”

“Ehum….. Hij verkocht alles……. Alles behalve de zon, de maan en de sterren!”

“Dat klopt. Weet je ook waarom hij die niet verkopen kan?”

“Had de vleermuis niet de maan een keertje meegenomen?” Stamelde ze.

Ik glimlachte: “Inderdaad, maar de maan was terug gevlogen naar zijn plek.” Ik wachtte even.

“De reden dat de sprinkhaan de zon, de maan en de sterren niet kan verkopen lieve Rosalie. Is omdat ik die nu heb.”

Ze keek me niet begrijpend aan.

“Ik kan je de zon, de maan en de sterren geven. Maar alleen als je mij vertrouwd. En ik moet jou kunnen vertrouwen. Dus als je dit spel wilt spelen moet je weten wat de regels zijn.”

Bedenk eerst maar eens goed of je dit wel wilt. Ik wil graag dat je vanmiddag dat verslag gaat lezen en vanavond wil ik vragen op de app zien. Begrepen.”

Ze knikte vlug haar hoofd en slikte. “Goed zo.”

Daarna ging ik mijn handen wassen en droogde ze af. Mijn prinses stond op trillende benen nog tegen de deur te hijgen.

“Kunt u even aan de kant gaan u staat in de weg, mevrouw Montou.”

Beduusd kwam ze bij de deur vandaan geschoven met haar spijkerbroek op haar enkels. “Maak je broek niet vies, lieverd.” Zei ik met een knipoog en ik liet de deur achter me dichtvallen.

Ik liep met een glimlach op mijn gezicht naar mijn auto. Ik snoof de frisse lucht op en liet de zon even mijn gezicht verwarmen. Wat was het toch een goede dag.