Beste mensen,

Hoofdstuk 5 in de verhalenreeks over Tobias’ Ervaringen. De afgelopen tijd is een rollercoaster geweest voor Tobias. Eerst komt Thom, zijn beste vriend, erachter dat Tobias op jongens valt. Nouja jongens, eentje in het specifiek; namelijk Diederik. Een jongen die misschien onbereikbaar leek, maar dit niet bleek. Tobias en Diederik raken aan het daten en leren elkaar steeds beter kennen. Op een ongemakkelijke manier wordt Tobias ge-out. Dit valt hem zwaar, weet hij zich te herpakken?

Veel leesplezier!

Joost

Na de training fietste ik naar huis, sterk hopend dat alles wat vandaag gebeurt is mijn ouders ontgaan is. Met een enorme hoge hartslag draaide ik het slot om en opende de voordeur. Mijn tas zette ik in de gang, ik slaakte een diepe zucht en opende de tussendoor. Mijn angst bleek voor niets. Mijn ouders vroegen naar mijn dag, mijn broertje vroeg of ik hem kon helpen met oefenen voor zijn eindmusical. Alles was gewoon, wat mij tijdelijk een enorme rust in mijn hoofd bracht.

Toen ik twee uurtjes later in mijn bed lag, met mijn telefoon in mijn hand, werd ik weer teruggebracht in de harde wereld waar ik deze middag in beland was. Ik zag twee nieuwe gemiste oproepen van Diederik en een berichtje met een tranende emoji. Na dat berichtje had hij niks meer gestuurd. Ik voelde mij schuldig dat ik hem de hele tijd genegeerd had, maar ik wist niet goed wat ik moest zeggen. Thom was niet meer te bereiken, waarschijnlijk sliep hij al. Ik besloot een berichtje te sturen naar Diederik.

*Sorry voor mijn afwezigheid vandaag*

*Ik snap je <3. Zie ik je morgen op school?*

*Ja, welterusten*

*Slaap Lekker xx*

Ik zei wel welterusten, maar slaap zat er voorlopig niet in. Mijn hoofd bleef maar malen. Wat moet ik morgen? Wat zeg ik tegen Diederik? Wat zeg ik tegen mijn klasgenoten? Wat als ik weer een opmerking krijg? Wat….? De vragen bleven komen, antwoorden helaas niet. Het maakte mij moe, maar hield mij tegelijkertijd wakker. Toen om zeven uur mijn wekker ging, had ik misschien drie uurtjes slaap kunnen pakken. Tijd om nog langer in bed te blijven had ik echter niet. Met veel moeite en tegenzin klom ik uit bed en begon ik mij klaar te maken voor school.

Het was kwart voor 8 toen ik Thom een knuffel geef op het station. “Je ziet er moe uit Tobi, heb je wel een beetje kunnen slapen?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee, ik heb de hele nacht filmpjes in mijn hoofd afgespeeld over wat er vandaag allemaal kan gaan gebeuren. Ik ben zo bang voor mensen hun reactie.” Begripvol sloeg Thom een arm om mij heen. “Dat snap ik wel, maar knoop in je oren dat je er niet alleen voor staat. Zowel Diederik als ik staan achter je. Daarnaast, in de groepsapp was vrijwel iedereen liefdevol in hun reactie.” Enigszins gerustgesteld vervolgde ik de weg naar school. Deze ochtend begon ik met Frans, Diederik volgt dit vak niet. Hij zou dan ook niet in deze trein zitten.

Toen ik de aula in liep, voelde ik dat een aantal blikken mijn kant uitgingen. Niet alleen van mensen uit mijn jaarlaag, maar ook uit andere klassen zag en voelde ik de blikken mijn kant uitgaan. Gelukkig maakte niemand een opmerking, binnen enkele seconde was iedereen eigenlijk alweer terug bij met wat ze bezig waren. Ik liep naar het hoekje waar ik en mijn vriendengroepje gebruikelijk bivakkeerde aan het begin van de dag. Het bankje dat daar staat was slachtoffer geworden van vandalisme. Iemand had met een aansteker een klein tekstje erin gebrand. ‘Vieze k*nk*r flikkers’. Ik besloot mijn tas er op te gooien.

“Heey lieverd!” Met gestrekte armen kwam Danique op mij afgelopen. Zij is een van mijn beste vriendinnen die ik hier op school heb. Ik ontving haar uitnodiging tot knuffelen. “Ik ben zo trots op jou.” Ze gaf me een zoen op mijn wang. Natuurlijk werd ik ook doodgegooid met vragen. Ondertussen kwamen nog wat meer vrienden aanlopen. “WHAT THE ACTUAL FUCK IS DIT!?!?” Danique had mijn tas opgepakt om zitruimte te creëren. Iedereen keek naar Danique en volgde haar blik richting de tekst op de bank. Vervolgens keek iedereen naar mij en spraken ietwat troostende woorden aan. “Trek je je er niks van aan.” “Waarschijnlijk is deze jongen zelf onzeker.”

Plotseling pakte Danique wat stiften uit haar tas. Ze begon met tekenen op de bank, een hartje. Thom pakte een stift aan van Danique, hij schreef op de bank ‘love is love’. Binnen een mum van tijd stonden al mijn vrienden zelf de bank te bekladden, maar dan met positiviteit. “Mensen,” de stem van onze afdelingsleider galmde door de aula. “Dit is niet de bedoeling!” In grote passen kwam hij op ons aflopen. “Wie legt mij uit wat hier aan de hand is?” Danique stapte op meneer Platjes af. “Nou, een of andere klootzak heeft een beledigende tekst hier neer gezet en wij reageren daar nu op met positieve energie.” Meneer Platjes keek haar eerst even dringend aan, enigszins geschrokken van de directe en ook ietwat aanvallende reactie. Vervolgens liep hij verder naar de bank en bekeek deze. “Hmmm. Eigenlijk moet ik boos zijn op jullie. Het is en blijft vernieling van een school eigendom. Maar ik snap jullie reactie en ergens vind ik hem ook wel mooi. Ik zal overleggen met de conciërges, maak jullie geen zorgen. Ik zal ervoor zorgen dat er geen consequenties aan verbonden zijn.” “Moet je kijken,” zei Thom opeens, wijzend naar een camera aan het plafond. “Volgens mij kunnen we de dader zo vinden. Misschien is het dezelfde als gisteren.” We keken allemaal naar het plafond en vervolgens naar meneer Platjes. “Kinders, ik denk dat ik even aan het werk moet.” Zei hij doelend op het bekijken van videobeelden.

Tijdens het tweede uur hoorden we opeens over de school intercom: “Willen alle eerste klassen naar de theaterzaal komen.” Een half uur later kwam dezelfde oproep voor de tweede klas. Vreemd, normaal is een bijeenkomst van te voren aangekondigd. Na het tweede uur was er een kleine pauze, deze was niet lang genoeg om naar het dorp te gaan. We besloten om naar ons vaste hoekje te gaan. Gek genoeg was deze leeg. Niet alleen het bekladde bankje, maar ook de rest was weg. Wel stond er een trappetje en wat andere spullen van de conciërge. Op het moment dat we weg wilden lopen, kwam net Diederik eraan. Omdat hij in het begin vooral met mij optrok, was dit plekje ook een soort van zijn routine geworden. Ik voelde zenuwen opkomen, ik wist niet wat ik moest zeggen. Al mijn vrienden keken hem aan en vervolgens naar mij. Afwachtend wat er te gebeuren stond. “Hey allemaal.” Diederik begroette ons allemaal, maar zijn blik was gericht op mij. Zachtjes groette ik terug. Nog voordat het awkward kon worden, ging de bel.

Tijdens het derde uur klonk de oproep voor ons jaar om naar de theaterzaal te gaan. Terwijl we een deel van de aula overstaken, zagen we de conciërges bezig met wat schilderwerk in ‘ons hoekje’. Het was rumoerig in de theaterzaal, iedereen wilde weten waarom we ineens samen moesten komen. Hoewel iedereen wel een vermoeden had natuurlijk. Zodra iedereen een plekje had gevonden, begon de conrector met zijn verhaal. Waar ik bank voor was, gebeurde ook. Mijn naam werd niet genoemd, maar iedereen wist dat het voorval van gisteren de aanleiding gaf voor deze lezing over homoacceptatie en lhbti rechten. Blijkbaar vond de school het voorval van gisteren aanleiding om hier aandacht voor te vragen, ik vond het vooral awkward.

Nadat de conrector klaar was, riep hij onze afdelingsleider naar voren. “Een aantal van jullie jaargenoten is vanmorgen met een spontaan idee gekomen. Zij liepen tegen een uiting van homohaat aan en hebben hier op een creatieve manier op gereageerd. Zoals jullie misschien gezien hebben in de aula, zijn de conciërges bezig met wat werkzaamheden. Vanmorgen is daar op een bankje een nare tekst gevonden, maar als reactie werden er juist positieve dingen bijgezet. Wij hebben als school besloten om van die hoek een lhbti acceptatie hoek te maken. Op dit moment wordt de muur beschilderd met een regenboogvlag en de banken zullen straks terug worden geplaatst. Op deze banken mag iedereen, die daar behoefte, iets leuks neerzetten.”

We keken elkaar als vriendengroep aan en bleven iets langer zitten in de theaterzaal zodat we even konden praten. Ook meneer Platjes kwam naar ons toe. “Wow, zo vet!” Zei Danique enthousiast. De rest was ook lovend over de aanpak van de school. Ik voelde mij eerst beschaamd, ik had het idee dat niemand van school hierop zat te wachten. En iedereen zou weten dat het door mij zou komen. Maar na het gesprek voelde ik ook best wel een vorm van trots opkomen. Tevreden en met meer zelfvertrouwen liep ik uiteindelijk terug naar de les.

In de grote pauze was het druk in de aula, bijna niemand ging naar het dorp. Iedereen was benieuwd naar het hoekje. Ook mijn vriendengroepje wilde kijken hoe de vorderingen eruit zagen. Over het algemeen hoorden we lovende woorden over het plekje. Toen ik daar stond werd mijn trotse gevoel en zelfvertrouwen nog groter. Met mijn ogen was ik opzoek naar Diederik. Toen ik hem gevonden had, liep ik gedecideerd op hem af. Zodra ik voor hem stond, pakte ik zijn handen vast. Ik keek hem diep in zijn ogen aan en voor ik het wist gaf ik hem een zoen op zijn mond. Een luid gejuich volgde, bijna de hele school reageerde op onze zoen. Waarschijnlijk hadden de klassen bijeenkomsten zin gehad en droeg dit speciale hoekje ook echt bij aan acceptatie.

“Wat doe jij vanmiddag?” We hadden Nederlands en Diederik en ik zaten naast elkaar in de les. “Vanmiddag heb ik geen plannen,” antwoordde ik. “Mooi, dan kan je weer met mij mee.” Ik kreeg een warm gevoel van binnen toen hij dat zei, ik kon niet wachten tot de les voorbij was. Toen dit eindelijk zo ver was, duurde het ook niet lang voordat Diederik en ik bij het station stonden. We hadden een trein eerder dan normaal en waren binnen 20 minuten bij Diederik thuis aangekomen. Nog steeds een prachtige warme dag en het zwembad zag er heel uitnodigend uit. Dat was voor Diederik ook het geval. We stonden in de tuin en voor ik het wist trok hij zijn schoenen, shirt en broek uit. In zijn witte CalvinKlein onderbroek dook hij zo het zwembad in. “Waar wacht je op?” Natuurlijk kon ik niet uitblijven, zo stond ook in binnen no-time in alleen mijn onderbroek. Ik rende richting het zwembad en maakte een bommetje vlak voor Diederik.

Op het moment dat ik boven water kwam en snel een hap lucht nam, werd ik vrijwel meteen weer onder water geduwd. De sterke armen van Diederik hingen om mijn schouders. We raakten in een worsteling. Onze, bijna naakte, lichamen raakten verweven in een wedstrijd om elkaar zo lang mogelijk onder water te houden. Ik wist dat ik dit niet kon winnen, Diederik was en sterker en veel sneller in het water. Maar wie niet sterk is, moet natuurlijk slim zijn. Vlug greep ik de randen van de onderbroek van Diederik vast, behendig trok ik deze uit. Dit had hij denk ik niet verwacht en kort wist Diederik niet hoe hij moest reageren. Totdat hij plots onder water dook, onder mij door zwom en zo achter mij kwam te leggen. Hij sloeg zijn arm stevig om mijn nek en klemden zijn benen om de mijne. “Ik wil je,” fluisterde hij in mijn oor, terwijl ik zijn hard geworden pik tegen mijn kontje aanvoelde drukken.

Toelichting

Ik wil hier nog even gebruik maken om een kleine toelichting te geven op het gebeuren in dit verhaal. Het hoekje is iets wat in mijn schooltijd echt gebeurt is. Het hoekje bestaat nog steeds op mijn voormalige middelbare school. Dit gaf mij destijds een gevoel dat ik er mocht zijn. Helaas is er nog steeds veel haat richting homo’s. Mijn boodschap voor de mensen die nog worstelen met wie zij zijn: durf jezelf te zijn en weet dat er meer mensen zijn die achter je staan dan dat er tegen je zijn. Heb jezelf en anderen lief.