Beste lezers, ik heb de 50 eerste delen van deze serie in een document gezet en alles nog een keer goed nagelezen om zoveel mogelijk foutjes weg te kunnen halen. Vooral in de eerste 16 delen heb ik wat aanpassingen gedaan. Ik heb daar bijvoorbeeld de woorden ‘lachen’, ‘grinniken’ en ‘grijnzen’ belachelijk veel gebruikt. Dus ik heb hier en daar wat weggehaald. Maar geen zorgen: het grootste deel van het verhaal is in originele staat gebleven. Het bestand telt maar liefst 513 pagina’s en ruim 300.000 woorden. Dat is met andere woorden een dik boek. In het bestand heb ik ook een inhoudsopgave gemaakt. Mocht iemand dit bestand willen hebben, dan mag u mij mailen. Dan stuur ik je het pdf-bestand. Mijn email adres vindt u in mijn profiel.


Ik stapte met heel veel moeite het ziekenhuisbed uit. Mijn buik deed nog steeds veel pijn. Mandy en Kelly hielpen me zo goed als mogelijk. Ik ging in een rolstoel zitten. Ik kon wel lopen maar het was een serieus eind naar de auto. Ik voelde me eigenlijk best prima. Alleen mijn opgezwollen oog en mijn buik deden nog pijn. Maar ik was vrolijk. Ik mocht het ziekenhuis verlaten en de daders waren opgepakt. Mijn dag kon niet meer stuk.
‘’Nou, ben je klaar voor om naar huis te gaan?’’ vroeg Mandy terwijl ze de rolstoel vooruitduwde. Kelly had geen dienst en dus liep ze met ons mee. De rest van de meiden waren weer aan het werk. Mijn ouders en die van Mandy wachtten thuis op ons. Nick was onderweg naar huis vanuit Den Bosch. Bram was nog op het werk. Ik had de vrienden gevraagd of ze vanavond wilde komen. In de gang kwam ik Marco, de arts tegen. Ik hield hem tegen en stak mijn hand uit. ‘’Dank je wel voor het goede zorgen.’’
De man glimlachte. ‘’Ik doe gewoon mijn werk, maar graag gedaan. Het is goed om zien dat het goed met u gaat. Trouwens, u moet mij niet bedanken, maar deze blonde dame.’’ Hij knikte naar Kelly.
‘’Als ik helemaal beter ben, ga ik haar dood knuffelen.’’
Iedereen moest erom lachen. Marco zei: ‘’Ga maar lekker gauw naar huis.’’ En dat deden we ook.

Een klein half uurtje later parkeerde Kelly de auto voor ons appartement-complex. Mandy hielp me met uitstappen. We liepen rustig naar de lift. De voordeur van onze flat stond al open. De moeders van mij en Mandy stonden ons op te wachten met een glimlach. ‘’Welkom thuis!’’
‘’Eindelijk,’’ zei ik opgelucht. In de woonkamer zat de rest van het gezelschap: Frank, Rick, Max en mijn zusje Lotte. Mandy hielp me op de bank plaats te nemen. Ik keek haar aan. ‘’Dank je wel.’’
Ze keek me teder aan en kuste me zacht op de mond. ‘’Ik ben blij dat je thuis bent.’’
‘’Ik ook.’’

De ouders van Mandy bleven maar eventjes en gingen gauw huiswaarts. Kelly moest ook weg want Nick kon elk moment thuiskomen.
Ik keek Frank vrolijk aan. ‘’Ik hoorde dat je GTA gespeeld hebt.’’
Mandy en mijn zusje Lotte gierden het uit van het lachen. Frank zat breed te grijnzen. Anita had vraagtekens in haar ogen. ‘’Wat is GTA?’’
Ik lachte. ‘’Niets mam, mannen onder elkaar.’’
Ze haalde haar schouders op. ‘’Danny, Frank moet morgen weer werken. Maar mag ik hier nog een paar dagen blijven?’’
‘’Mam, ga gewoon met hem mee. Ik red me wel.’’
‘’Alsjeblieft, Danny.’’
‘’Mam, het is lief, maar ik wil graag even alleen zijn. Ik heb nogal wat meegemaakt. Ik heb even wat tijd nodig.’’
Anita was teleurgesteld.
‘’Maar jullie mogen in het weekend wel even terugkomen als jullie dat willen.’’ Ze knikte blij.
Lotte zei: ‘’Danny, oma wil je ook graag eens spreken. Ik kan morgenavond bij haar zijn. Dan kunnen jullie samen even FaceTimen. Je weet dat oma geen smartphone heeft.’’
‘’Dat is goed. Dank je wel. En bedank Remco namens mij voor de affiche actie.’’
‘’Zal ik doen,’’ zei ze.

Even later waren ze weg en bleven Mandy en ik alleen achter. Ik zakte onderuit op de bank. Eindelijk rust. Mandy kwam terug in de woonkamer. Ik stak mijn armen uit. Glimlachend ging ze heel voorzichtig tegen me aan zitten. Ze legde haar hoofd op mijn borst. Ze zorgde er wel voor mijn buik niet aan te raken. Ik drukte mijn neus in haar haren en zuchtte diep. ‘’Ik heb je gemist,’’ fluisterde ik zacht.
‘’God, ik jou ook, lieverd.’’

De hele middag deden we niet zo veel. We bleven dichtbij elkaar. Ik streelde Mandy voortdurend. Ik had haar echt gemist. Toch had ze zich wel nuttig gemaakt. Ik wilde alle mensen die geholpen hadden met de affiche actie bedanken met een mooi boeket bloemen en een kaartje met daarop een dankwoord van ons. Mandy had alle namen en hun adressen opgezocht. Daarna hadden we via internet de bloemen naar iedereen verstuurd. Drie grote bossen bloemen en een gigantische bos bloemen werden vanmiddag bij ons bezorgd. Die waren bestemd voor onze vriendinnen. De grootste bos bloemen was voor Alicia en Arjan.

‘s Avonds wachtten we op onze vrienden. Anna en Lotte waren de eersten. Ze omhelsden me innig bij het begroeten. Mandy zorgde ervoor dat iedereen iets te drinken had. Lotte ging naast me zitten. ‘’Hoe gaat het met je?’’
‘’Het gaat wel. Ik heb wel wat tijd nodig. Maar hoe gaat het met de winkel?’’
‘’Druk, maar we redden ons wel.’’
Ik knikte. ‘’En de boekhouding?’’
‘’Ook in orde. Maak je daar maar geen zorgen over. Anna en ik redden ons wel.’’
‘’Als het niet lukt, neem je de papieren gewoon mee naar hier en dan kan ik er hier wel even naar kijken.’’
‘’Geen sprake van,’’ zei Lotte. ‘’Je moet eerst uitrusten en aansterken.’’
Ik keek Anna aan. Ze gooide haar handen in de lucht. ‘’Sorry, ik ben niet de baas.’’
Mandy kwam binnen en hoorde wat Anna zei. ‘’Wat?’’
Lotte vertelde het aan haar.
Mandy zei meteen: ‘’Geen sprake van, Danny. Je mag pas werken als je helemaal beter bent. Dus ook geen thuiswerk. Begrepen?’’
Anna grinnikte zacht. Ik deed met haar mee. ‘’Oké, mijn twee strenge bazinnen.’’

De deurbel klonk. Nick en Kelly kwamen binnen.
‘’O, man,’’ zei Nick. ‘’Je ziet er niet best uit.’’
‘’Jij ook niet, Nick. Je mag wel eens naar de kapper,’’ zei ik. De dames schoten in de lach. Hij gaf mij een stevige handdruk. ‘’Hoe gaat het met je, makker?’’
‘’Ja, het gaat goed. Mijn buik doet nog pijn. Maar ik ben blij dat ik thuis ben.’’
‘’Ja, ik ben ook blij dat je terug bent. Het was echt niet normaal, joh.’’ Nick ging zitten. Kelly knuffelde me innig. ‘’Dag, mijn heldin,’’ zei ik vrolijk.

Vijf minuten later kwamen Elise en Bram ook binnen. Bram oogde wat moe maar was blij om mij weer te zien. Elise knuffelde me lang.
Iedereen ging zitten. Mandy zorgde voor koffie. Toen ze klaar was ging ze naast me zitten en pakte ze mijn hand. Ik keek om me heen en prees me gelukkig dat ik weer terug was. Ik had ze allemaal gemist. Ze waren echte vrienden van mij. Ik had nooit zo zulke fijne vrienden gehad.
‘’Gaat het?’’ vroeg Mandy zacht.
De gedachten vlogen weg en ik glimlachte. ‘’Ja, ik ben blij dat jullie er zijn. Ik heb jullie echt gemist. Ik was bang dat ik jullie nooit meer zou zien.’’
‘’Wij jou ook,’’ reageerde Elise. ‘’Zonder jou is onze vriendengroep niet compleet.’’ Iedereen knikte instemmend. Ik keek Mandy met een bepaalde blik aan. Die begreep meteen wat ik wou en ging naar de keuken. Ze kwam terug met de drie grote bossen bloemen. Ze deelde ze uit. Eentje voor Lotte en Anna, een voor Nick en Kelly en de andere voor Bram en Elise.
Iedereen keek ons vragend aan.
Ik zei: ‘’Dat is een bedankje voor wat jullie allemaal gedaan hebben om mij terug te vinden.’’
‘’Héé, daar zijn we toch vrienden voor. Maar bedankt makker, voor de mooie bloemen,’’ zei Nick.
‘’Ja, het zijn mooie bloemen, dank jullie wel,’’ zei Lotte.
Ik keek Nick aan. ‘’Nick, ik wil je vrienden ook bedanken omdat ze geholpen hebben om me te vinden. Maar ik neem aan dat dat alleen maar jongens zijn?’’
Hij grinnikte. ‘’Ja, inderdaad.’’
‘’Houden ze van bier?’’
Nick grijnsde. ‘’Echt wel. Heineken.’’
Ik knikte. ‘’Kan je voor mij een krat bier naar ze sturen? Ik betaal wel.’’
‘’Komt goed. Ik regel het wel.’’

Ik wendde me tot Anna. ‘’Kunnen jouw ouders morgen naar hier komen? Ik wil ze persoonlijk bedanken voor wat ze gedaan hebben.’’
Ze knikte. ‘’Ik zal ze een berichtje sturen.’’
Tevreden leunde ik achterover. Mandy keek Bram aan. ‘’Heb je nog nieuws?’’
‘’De daders zitten vast,’’ begon Bram. “Er zal een nieuwe strafzaak komen. Het OM wil dat dit zo snel mogelijk gebeurt, dus het zal allemaal wel snel gaan. Ik gok erop dat de strafzaak al over zes weken is.’’ Hij keek me aan. ‘’Rechercheur van Ginkel wil langskomen voor je verklaring. Wanneer kan dat?’’
‘’Morgenmiddag kan het wel even. Ik wil dat dit zo snel mogelijk achter de rug is.’’
Hij knikte. ‘’Ik zal het aan hem doorgeven.’’
Anna boog voorover. ‘’Bram, kan je ons vertellen wat je vannacht gedaan hebt?’’
Hij glimlachte breeduit en vertelde trots het hele verhaal.
‘’En ik heb nog nieuws,’’ zei hij. ‘’Ik heb promotie gekregen op het werk. Ik zal de plaats innemen van agent Hendriksen, de corrupte agent. Ik word dus de nieuwe partner van rechercheur Leerdam.’’
‘’Wow, da’s mooi, man,’’ reageerde Nick.
Ik knikte. ‘’Gefeliciteerd, Bram. Je hebt het verdiend. Je vader zou trots op je geweest zijn.’’
Hij keek me lang aan. ‘’Dank je wel, maat.’’ Iedereen feliciteerde hem met zijn promotie.
‘’Hoe zit het met de anonieme tip? Weet je al wie het was?’’ vroeg Kelly.
Bram schudde zijn hoofd. ‘’We weten het nog steeds niet. We kunnen het nummer niet natrekken. Misschien een wandelaar die anoniem wilde blijven voor zijn eigen veiligheid.’’
Het werd even stil. Iedereen twijfelde aan de uitleg van Bram. Zelf had ik een vermoeden over wie het zou zijn, maar ik zei niets.

We veranderden van onderwerp en het werd langzaam gezellig, net als vanouds. Dat wilde ik graag vanavond, even alles vergeten. Na een tijdje moest ik naar het toilet. Ik stond moeizaam op. Mandy keek me aan. ‘’Moet ik je helpen?’’
‘’Nee, dank je. Het lukt me wel. Ik roep je wel als ik je nodig heb.’’ Ik liep rustig naar de badkamer en leegde mijn blaas. Toen ik klaar was ging ik voor de spiegel staan en bekeek mijn gezicht. Mijn opgezwollen oog was duidelijk zichtbaar. Ik bleef naar mijn spiegelbeeld kijken. Plotseling veranderde mijn gezicht. Mijn hoofd werd breder en er verschenen littekens op mijn gezicht. Mijn haren verdwenen. Er verscheen een duivelse grijns op mijn gezicht. Ik knipperde met mijn ogen en zag tot mijn schrik Mark staan. Stemmen klonken in mijn hoofd. ‘’Héé jochie, daar ben je weer,’’ zei hij met zijn zware stem. Uit angst greep ik de wastafel stevig beet en mijn vingers trilden. Ik schudde mijn hoofd en keek opnieuw in de spiegel. Mark stond er nog steeds. Ineens verscheen een persoon naast hem. Hij had haar haren stevig vast. Ik keek geschrokken. Het was Mandy. Ze had een bleek gezicht. Ze huilde zachtjes.
‘’Nee… niet doen, Mark,’’ fluisterde ik. ‘Laat haar gaan.’’
Hij lachte schamper. ‘’Nee, het wordt tijd dat ik haar lekker kontje ontmaagd.’’ Hij duwde Mandy ruw voorover waardoor haar kontje omhoog kwam te staan. Ze bleef snikken. ‘’Stil, bitch,’’ gromde hij. ‘’Je gaat ervan genieten, let maar op.’’

Ik greep de wastafel zo hard vast dat mijn knokkels wit werden. Mijn hart klopte heel snel. Ik ademde heel zwaar. ‘’Nee, niet doen,’’ smeekte ik. Ik wilde Mandy redden maar op de een of andere manier kon ik niets doen. Mijn lichaam weigerde. Ik kreeg ineens geen lucht meer. Het leek alsof ik aan het stikken was. ‘’Nee… nee…’’

Mandy zat in de woonkamer lekker te kletsen met de meiden. Op een gegeven moment keek ze ongerust naar de gang. Ze had het gevoel dat er iets niet klopte. Ze wist niet wat het was, maar het voelde niet goed. Langzaam stond ze op.
‘’Mandy?’’ vroeg Lotte.
Ze negeerde Lotte volledig en liep naar de badkamer. De deur was open en ze zag me staan. ‘’Danny!’’ gilde ze verschrikt. Ze rende naar me toe en pakte me beet. ‘’Danny!’’

Ik zag Mark nog steeds voor me. Hij grijnsde, knoopte zijn broek los en liet die op zijn enkels vallen. ‘’Nee, niet doen, laat Mandy gaan.’’ Ik stikte nog steeds, ik kreeg geen lucht naar binnen.

Mandy keek me vreemd aan toen ze mij hoorde praten. Met een hand pakte ze mijn gezicht beet. ‘’Danny, kijk mij aan!’’ Met haar andere hand pakte ze mijn hand en legde die op haar borst. ‘’Danny, voel hoe ik adem, doe met mij mee. Haal diep adem!’’

Er kwam ineens een ander stem in mijn hoofd. Ik knipperde even met mijn ogen. Ik herkende die stem, ook al was ik doof. Ik wist meteen dat het Mandy was. ‘’Danny, voel mijn borst hoe ik adem. Doe met mij mee!’’ Ineens vervaagde het beeld en zag ik Mandy’s gezicht vlak voor me. ‘Ja, goed zo, Danny. Nog een keer.’’ Mandy zoog lucht in, ik deed met haar mee. Dan blies ik mijn adem weer uit.

‘’O, Mandy,’’ piepte ik verward. Ze sloeg haar armen om me heen en trok me naar zich toe. Ik klemde me aan haar vast. ‘’Je bent veilig,’’ zuchtte ik opgelucht.
‘’Ja lieverd, ik ben hier. Veilig bij jou,’’ fluisterde ze zacht.
‘’Mandy…’’ Ik zweeg even. ‘’Ik ben… doodsbang.’’ Ze pakte me steviger vast en liet haar handen liefkozend door mijn haar gaan.

Bij de deuropening stonden de vrienden te kijken. Anna stapte voorzichtig de badkamer in en sloeg haar armen om ons heen en drukte haar lichaam stevig tegen ons aan. Even later volgden Lotte en Elise haar voorbeeld. Kelly keek Nick aan en fluisterde: ‘’Kan je een stoel en een glas water halen?’’ Nick knikte ernstig. Kelly stapte ook de badkamer in. Bram bleef als aan de grond genageld staan.

Een vijftal minuten later verbraken de dames de knuffel. Nick had de stoel al achter me neergezet, zodat ik gelijk kon zitten. Ik staarde verward voor me uit. Mandy hurkte naast me en bood mij een glas water aan. Dankbaar dronk ik het glas leeg. Mandy keek de dames aan. ‘’Bel Vera op en laat haar hierheen komen.’’ (Vera was net afgestudeerd als psycholoog) Lotte knikte en verdween de gang in om Vera te bellen.
Mandy keek me aan. ‘’Gaat het, lieverd?’’
Ik knikte afwezig.
‘’Danny, je hebt hulp nodig.’’
Opnieuw knikte ik afwezig.

Een kleine twintig minuten later arriveerde Vera. Ze stapte de badkamer in en zag me op de stoel zitten. Iedereen was nog in de badkamer. Vera zei: ‘’Zo, wat een drukte hier. Kunnen jullie alsjeblieft de badkamer verlaten? En ja, jij ook, Mandy.’’ Mandy aarzelde even maar ging toch braaf weg.
Nick had voor een tweede stoel gezorgd voor Vera. Ze ging recht tegenover me zitten. ‘’Danny, kijk mij aan. Weet je wie ik ben?’’
Ik keek haar aan en knikte. ‘’De boosdoener van ons volleybalteam.’’
Ze glimlachte liefjes.

Vera en ik kwamen na een uur terug de woonkamer in. Iedereen keek ons gespannen aan. Ik glimlachte schaapachtig en nam plaats op de bank.
‘’Mandy, kan ik je even onder vier ogen spreken?’’ vroeg Vera. Samen liepen ze naar de keuken.
‘’Mandy, het gaat niet goed met Danny. Hij probeert zich wel sterk te houden maar geestelijk is hij niet in orde. Ik mag eigenlijk niet veel zeggen. Dat is beroepsgeheim. Maar wat ik wil van jou is dat je zoveel mogelijk bij hem in de buurt blijft. Stel dat hij weer zo’n aanval krijgt, dan moet hij jou zien.
Er is iets gebeurd met hem. Ik weet nog niet wat, want hij zegt niet veel. Maar wat ik wel weet, is dat jij hem een veilig gevoel geeft. Danny krijgt twee sessie per week van mij in mijn praktijk, dinsdag en donderdag.’’
Mandy knikte langzaam en oogde wat bezorgd. ‘’Komt het wel goed met hem?’’
Vera pakte haar handen vast. ‘’Lieverd, ik zorg ervoor dat hij beter wordt. Alles komt goed. Hij heeft alleen wat tijd nodig. Wat hij meegemaakt heeft, is niet zomaar wat. O ja, voordat ik het vergeet, vraag Danny niet wat er allemaal gebeurd is tijdens zijn ontvoering. Hij zit er nog mee. Wil je dat aan je vriendinnen doorgeven? Hij zal het jullie wel vertellen als de tijd rijp is.’’
Mandy knikte opnieuw. ‘’Morgen komt de politie voor een verklaring. Hoe gaan we dat aanpakken?’’
Vera dacht even na. ‘’Misschien moet je het hem laten opschrijven. Misschien gaat dat makkelijker dan erover praten. Geef hem een laptop en laat hem zijn gang gaan.’’
Mandy knikte alweer. ‘’Wat moet ik doen als hij weer zo’n aanval krijgt?’’
‘’Zorgen dat hij jou ziet, dat hij weet dat je veilig bent.’’
‘’Ik vermoord die klootzakken,’’ gromde Mandy zacht. Ze vocht tegen haar tranen.
Vera kneep zacht in haar handen. ‘’Het komt goed, Mandy.’’ Ze gaven elkaar een stevige knuffel.

Ze kwamen terug de woonkamer ingelopen. Vera zei: “Nou, ik ga ervandoor. Danny: dinsdag om één uur bij mij in de praktijk.’’
Ik knikte. ‘’Ik zal er zijn.’’

Even later lagen Mandy en ik in bed. Ze zat rechtop en keek me aan met een bepaalde blik in haar ogen die ik maar al te goed kende. Bezorgd, angstig en schuldig. Ik pakte haar hand en glimlachte zachtjes. ‘’Het komt wel goed, Mandy.’’
Ze knikte langzaam. Een traan rolde over haar wang. ‘’Het spijt me,’’ fluisterde ze.
‘’Lieve Mandy, het is niet jouw schuld,’’ reageerde ik zacht. Ze keek naar beneden naar haar hand die ik vasthield.
‘’Mandy, het komt echt goed. Ik heb alleen wat tijd nodig. Wat er daar allemaal gebeurd is, was…’’ Mijn stem stierf weg. Mandy keek direct op. ‘’Zeg maar niets, lieverd. Zullen we gaan slapen? Samen met mij in ons eigen veilige bed.’’ Ze glimlachte lief. Ik knikte blij. Ze ging tegen me aan liggen, ik sloeg mijn arm over haar heen en trok haar nog meer naar me toe. Samen vielen we in slaap.

Een nieuwe dag brak alweer aan. Ik had verrassend genoeg heerlijk geslapen. Misschien omdat ik weer in mijn eigen bed sliep en omdat Mandy naast me lag. Dat gaf me een fijn gevoel. Mandy was al wakker maar ze was blijven liggen tot ik wakker was. Anna had ons een bericht gestuurd dat haar ouders om tien uur langs zouden komen. Dus we moesten er op tijd uit. We aten samen rustig het ontbijt op. Dan hielp Mandy me met douchen. Mijn buik deed nog zeer. Ze had mijn buik zo voorzichtig gewassen dat ik er regelmatig om moest lachen en dat deed pijn aan mijn buik.

Om tien uur klonk de deurbel. Mandy liet Arjan en Alicia binnen.
‘’O, Danny,’’ zei Alicia terwijl ze haar hand voor haar mond hield. Ik wilde opstaan maar ze hield me tegen. Ze ging naast me zitten en gaf me een dikke, wel voorzichtige knuffel. Arjan gaf mij een stevige handdruk. ‘’Jeetje Danny, wat zijn we blij dat je veilig thuis bent.’’
Ze kregen koffie van Mandy. Ik keek ze aan. ‘’Arjan, Alicia, dank jullie wel voor wat jullie gedaan hebben. Toen ik hoorde dat het geld overgeschreven was, wist ik meteen dat jullie het waren. Ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken. Twee miljoen kan ik jullie niet terugbetalen.’’
Arjan zei: ‘’Danny, we hebben het grootste deel van ons geld terug. Maar dat vinden we niet zo belangrijk.’’
‘’Lieve Danny,’’ sprak Alicia. ‘’Toen Arjan en ik thuis kwamen, kreeg ik een appje van mijn zus dat we de tv aan moesten aanzetten. We zagen jou, Danny. Toen het filmpje afgelopen was, wisten Arjan en ik meteen wat we moesten doen. We aarzelden geen seconde, Arjan was direct naar de politie gegaan. Geld speelt voor ons geen rol. Danny, je bent de beste vriend van onze dochter. En ook wij mogen jou heel graag. Dus we aarzelden geen seconde. Maak je niet druk om ons verloren geld.’’
Ik knikte langzaam en keek ze indringend aan. ‘’Dank jullie wel. Dat betekent veel voor mij. Jullie zijn goede mensen. Als ik ooit iets voor jullie kan doen, hoor ik het graag.’’ Ik keek Mandy aan die snel knikte. Ze ging de grote bos bloemen halen.
‘’Wauw,’’ zei Alicia toen Mandy terugkwam met de bloemen. ‘’Wat prachtig. Dank jullie wel.’’
‘’Dat hebben jullie verdiend,’’ zei Mandy gemeend.
Ze bleven eventjes om te kletsen. Daarna moesten ze weer naar huis.

Om twee uur belde de rechercheur aan. Van Ginkel was vergezeld door een onbekende man. Ik gaf ze een hand. De rechercheur stelde de man aan mij voor. ‘’Dit is mijn vaste partner de Ligt.’’
Ik keek op. ‘’Ah, je bent de degene die ziek was?’’
De man knikte. ‘’Ja, ik was vergiftigd. Maar het gaat weer goed met mij.’’
De agenten pakten hun spullen uit. Van Ginkel vroeg: ‘’Bent u er klaar voor om uw verklaring af te leggen?’’
Ik aarzelde. ‘’Ik denk het wel. Het zal wel moeten.’’
Mandy viel ons in de rede. ‘’Meneer, ik heb gisteren met de psycholoog gesproken. Danny heeft gisteren een angstaanval gehad. Volgens de psycholoog is het handig dat Danny zijn verklaring opschrijft. Aangezien hij slechtziend is, kan hij het beter op een laptop doen.’’
‘’O, dat is minder. Indien u dat wenst, kunnen we ook volgende week terugkomen. De strafzaak is ergens over zes weken gepland. Dus we hebben nog wel even de tijd,’’ reageerde de rechercheur.
Ik schudde mijn hoofd. ‘’Nee, ik wil dit zo snel mogelijk achter de rug hebben.’’
Mandy pakte mijn hand. ‘’Danny, denk je dat je het aankunt?’’
‘’Opschrijven gaat inderdaad misschien wel makkelijker zijn voor mij.’’

Agent de Ligt haalde zijn laptop uit zijn tas en had Word al opgestart. Met hulp van Mandy hadden ze de kleuren omgekeerd zodat ik alles beter kon lezen. De agent schoof de laptop naar me toe. Ik pakte hem aan en keek de agenten aan. ‘’Wat willen jullie horen?’’
‘’Als het kan, alles. We willen zo veel mogelijk details. Dus schrijf gewoon zo veel mogelijk op als u kunt,’’ antwoordde agent de Ligt.
Ik knikte langzaam en staarde aarzelend naar de lege pagina. Toen ik aan de beelden terugdacht, kwam het griezelig gevoel weer naar boven. Het was gewoon verschrikkelijk om er terug aan te denken. Maar het maakte me ook boos. Want die schoften moesten gestraft worden. Langzaam begon ik te typen op de laptop. Na het schrijven van de eerste zin ging alles automatisch. Ik bleef maar doortypen. Geen enkel detail werd overgeslagen. Toen ik het laatste punt zette, keek ik op naar de zwijgende agenten en Mandy. Ik keek nog even naar het beeldscherm en zag dat ik ruim 3000 woorden had geschreven. Ik knikte langzaam. ‘’Ik denk dat ik klaar ben.’’
De agent de Ligt pakte de laptop voorzichtig over. ‘’Dank u wel, Danny. U hebt het goed gedaan. De daders zullen zwaar gestraft worden.’’
Ik glimlachte zachtjes en zweeg. Mandy kwam naast me zitten, pakte mijn hand en kneep er bemoedigend in.
Ik keek de agenten aan. ‘’Moet ik bij de strafzaak aanwezig zijn? Voor een getuigenis?’’
‘’Als u dat wilt, dan kunnen we dat voor u regelen,’’ antwoordde rechercheur van Ginkel.
‘’Nee,’’ schudde ik mijn hoofd. ‘’Dat wil ik niet. Ik ben er echt helemaal klaar mee.’’
De man knikte. ‘’Dat begrijpen we volkomen. We zullen het zo doorgeven. Bedankt voor uw inzet en tijd. We zullen uw verklaring op het bureau lezen. Als we daarna nog vragen hebben, kunnen we dan opnieuw contact opnemen met u?’’
Ik knikte. ‘’Ja, dat is geen probleem.’’
De mannen stonden op en gaven me een hand. Mandy liet hen uit.

Mandy en ik gingen vroeg slapen. We lagen lekker in bed, onze hoofden dicht bij elkaar. We keken in elkaars ogen.
‘’Mandy, ik moet je iets vertellen.’’
Ze keek me vragend aan en wachtte geduldig.
‘’Ik denk dat ik de hemel gezien heb.’’
Ze knipperde met haar ogen. ‘’Sorry?’’
‘’Ik heb de hemel gezien,’’ herhaalde ik.
Ze keek vreemd op. ‘’Sorry, ik snap je niet.’’
‘’Ik was toch even dood?’’
Ze kneep haar ogen dicht. Ze vond het niet fijn om te horen maar ze antwoordde bevestigend.
‘’En die tijd was ik in de hemel, denk ik.’’
‘’Wat heb je dan gezien?’’
Ik begon mijn verhaal te vertellen. Toen ik klaar was, keek Mandy aarzelend. ‘’Sorry, ik weet niet of ik dat moet geloven. Ik had mij de hemel wel heel anders voorgesteld.’’
Ik glimlachte. ‘’Ik weet het ook niet. Het leek zo echt.’’
‘’Sorry Danny, ik weet het niet.’’
‘’Maakt niet uit. Ik snap het ook niet. Misschien was het maar een droom.’’
Mandy knikte. ‘’Laten we het daarop houden. Dat het een droom was. Goed?’’
‘’Goed. Zullen we slapen? Ik ben moe.’’
Ze kroop tegen me aan. ‘’Welterusten lieverd. Als je weer een nachtmerrie hebt, mij meteen wakker maken, goed?’’
Ik kuste haar en we vielen samen in slaap.


Vijf weken waren intussen verstreken. Het ging langzaam steeds beter met me. Ik had twee keer angstaanvallen gehad. Gelukkig was Mandy er steeds snel bij. Ze was bijna altijd in mijn buurt. Dat gaf me een fijn gevoel. Ik had wel nog steeds last van nachtmerries. Ik ging nog steeds twee keer per week naar de psycholoog. Mandy bracht me dan elke keer naar de praktijk van Vera. De praktijk was vlak bij de winkel van Mandy en Lotte. Telkens ik een sessie had, ging Mandy naar de winkel.

Ik werkte inmiddels al twee weken, op advies van Vera halve dagen. De verwondingen waren nagenoeg volledig genezen. Alleen voelde ik af en toe nog iets aan mijn buik maar het deed niet echt pijn meer. Wat er nog hersteld moest worden, was mijn geest. Ik had nog steeds angst. Ik had mijn verhaal nog steeds niet verteld aan mijn vrienden. Op de een of andere manier durfde ik het niet. Vera kende inmiddels de meeste details. Ze had mij de opdracht gegeven om mijn verhaal nog niet te vertellen aan mijn vrienden.

De strafzaak tegen Mark en Edwin was komende vrijdag ingepland. Ik had niets meer gehoord van de politie. Van Bram hoorde ik wel dat ze heel erg tevreden waren met mijn uitgebreide verklaring.

Het was inmiddels dinsdagavond, volleybal training. Vera had me gevraagd of ik mee wilde. Een beetje beweging zou goed zijn voor mij. Ik had er eigenlijk wel zin in. Mandy daarentegen vond het nog te vroeg. Volgens de huisarts kon het wel, zolang ik maar niet te intensief sportte.

Ik liep de sportzaal in en zag Sara al meteen. Ze liep op me af en gaf mij een stevige knuffel. ‘’Wat fijn om je hier weer te zien. Hoe gaat het met je?’’
‘’Het gaat stukken beter. Ik heb vrijwel geen pijn meer. Maar van de huisarts mag ik niet voluit gaan. Maar ik kan wel een balletje slaan.’’ Sara knikte begrijpend.
Intussen was het team compleet. Alle dames waren blij om me te zien, dat was goed te merken. Ikzelf was ook blij, ik had het sporten best wel gemist. De training verliep rustig. Op het eind werd er een partijtje gespeeld. Ik deed niet mee en ging in plaats daarvan een balletje slaan tegen de muur.

Ik sloeg de bal hard en de bal kaatste terug via de muur naar mij. Het voelde goed om weer te sporten, dacht ik. Opnieuw sloeg ik de bal weer en ving de bal weer. Zo ging het even door. Telkens sloeg ik de bal steeds harder waardoor die steeds harder terugkwam. Toch wist ik de bal steeds te vangen. Ineens veranderde er iets. Ik had de bal vast en knipperde met mijn ogen. Ik zag een vaag figuur verschijnen op de muur. Mijn nekharen gingen overeind staan, woede overspoelde in snel tempo mijn hele lichaam. Het was Mark die daar stond. Ik gooide de bal in de lucht en sloeg die hard richting Mark. Echter, hij sloeg de bal simpel terug. Ik had het niet verwacht en ving de bal nog maar net. Ik gromde van woede en sloeg de bal opnieuw hard, zo hard als ik kon. Maar de bal keerde meteen terug. Ik werd er steeds kwader door. ‘’Jij vuile schoft, je gaat eraan.’’ Ik gooide de bal in de lucht, sprong en smashte de bal ongelooflijk hard naar Mark toe. Met een grijnzend gezicht tikte hij simpel de bal terug naar mij. Met beide handen ving ik de bal net op tijd op.

De meiden waren gestopt met volleyballen en keken naar me. Ze hoorden me grommen. De klappen van de bal tegen de muur werden steeds luider. Mandy rende naar me toe, maar Vera hield haar tegen. ‘’Mandy, laat hem maar even. Hij moet zijn woede even kwijt geraken.’’
Mandy keek haar paniekerig aan dan keek ze naar me.
Vera legde haar hand op Mandy’s arm. ‘’Vertrouw me, ik weet wat ik doe.’’ Ze liep rustig naar me toe.

‘’Jij klootzak,’’ zei ik grommend terwijl ik de bal weer naar Mark smeet. Ik bleef doorgaan, maar telkens keerde de bal terug. Helemaal gek van woede sloeg ik de bal zo hard mogelijk als het kon. Maar ik raakte de bal volledig verkeerd en de bal vloog weg naar de ander kant van de zaal. Zwaar hijgend draaide ik me om en zag Vera twee meter van me af staan. Ze bleef staan en wachtte geduldig op me. Ik keek over mijn schouder en zag alleen de muur. Mark was weg. Nog na hijgend zakte ik op de grond. Vera ging ook op de grond zitten met haar benen gekruist.
‘’Gaat het?’’ vroeg ze rustig.
Ik hijgde nog even na. ‘’Ja.’’
‘’Je zag hem weer, hè.’’
‘’Ja.’’
‘’Je was weer boos.’’
‘’Ja!’’
‘’Kun je mij vertellen waarom je zo boos op hem bent? Kun je mij dat uitleggen?’’
Ik keek langs Vera naar Mandy die ongeveer zeven meter verderop stond. Ze stond daar als een standbeeld. Vera draaide zich om en keek de groep aan. ‘’Kunnen jullie alsjeblieft even naar de kleedkamer gaan?’’ De meiden knikten.

‘’Ze mogen best blijven.’’
Vera draaide zich verrast om naar me. ‘’Ik weet het niet of dat zo verstandig is.’’
‘’Ik vertrouw ze. Ze mogen blijven als ze willen,’’ zei ik zacht terwijl ik naar mijn voeten staarde.
Vera keek de groep aan en aarzelde even. Ze wist dat nu de kans was om het laatste stukje van het verhaal te horen. ‘’Oké meiden. Jullie mogen blijven luisteren als jullie willen. Ga maar drie meter achter mij zitten en zeg geen woord. Mandy, je mag naast me komen zitten.’’
De groep meiden schuifelde naar voren en ging zwijgend zitten. Mandy ging naast Vera zitten en keek me erg bezorgd aan. Ik hief mijn hoofd op en glimlachte een klein beetje naar haar.

‘’Oké, waar waren we gebleven,’’ zei Vera. ‘’Je was boos op Mark. Kun je mij vertellen waarom precies?’’
Ik keek van Vera naar Mandy die me met nieuwsgierige ogen bleef aankijken. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan de kelder.
‘’Mark wilde…’’ Ik ademde zwaar.
‘’Danny, vergeet niet adem te halen!’’ zei Vera.
Ik haalde diep adem zonder mijn ogen te openen. ‘’Mark wilde…’’ Ik opende mijn ogen langzaam. ‘’Mandy ontvoeren.’’
Mandy knipperde met haar ogen, net als Vera. Er ging een schok door de hele groep heen.
Vera keek me indringend aan. ‘’Heeft hij dat tegen je gezegd?’’
Ik keek naar beneden naar mijn voeten. ‘’Ja.’’
‘’Wat wilde hij dan met Mandy?’’
Ik zweeg even en dacht terug aan hoe Mark het had gezegd. Er ging een akelig gevoel door mijn lichaam. Ik schudde langzaam mijn hoofd. Ik ademde zwaar.
‘’Danny, kijk me aan,’’ zei Vera rustig. ‘’Haal diep adem, Danny… Ja, goed zo. Neem je tijd en praat heel langzaam.’’
Ik keek Mandy aan. ‘’Hij wilde je… verkrachten.’’ Ik sloot mijn ogen en schudde heftig mijn hoofd. ‘’In je kont.’’

Mandy sperde haar ogen wijd open. Er ging een schok door haar lichaam. Ze voelde angst opkomen. Mark wilde mij verkrachten in mijn kont, dacht ze vol afschuw.
Ik keek haar onderzoekend aan.
‘’Danny,’’ riep Vera zacht. ‘’Is dit waar je regelmatig nachtmerries over hebt?’’
Ik knikte enkel.
‘’Kun je vertellen waarom het jou zo angstig maakt?’’
Ik haalde diep adem. ‘’Nou, ik stond daar vastgeketend met kettingen. Mark stond voor me met een stomme grijns op zijn gezicht. Ik haat die grijns echt. We hadden net het interview van Mandy gezien op het tv journaal via de laptop van Mark. Toen het afgelopen was, zei hij dat hij Mandy nog steeds een lekker wijf vond. En toen zei hij dat hij haar misschien wilde ontvoeren en haar kontje wilde inwijden. Wij weten allebei dat Mandy absoluut niet van anaal houdt. Mark stond daar…’’ Ik schudde mijn hoofd, kneep mijn ogen stevig dicht en zei opeens hard: ‘’Hij stond daar verdomme gewoon te lachen. Hij zei dat hij Mandy ging ontvoeren en haar keihard in haar kont wou neuken. En toen liep hij gewoon weg, mij achterlatend in de kelder. Ik kon godverdomme niets doen! Ik kon Mandy niet waarschuwen. Ik kon niets doen! Ik stond verdomme daar vastgebonden met die kut kettingen. Ik was hulpeloos, machteloos. Ik was zo bang dat hij Mandy pijn ging doen. Niemand mag aan mijn Mandy zitten! Ik… ik…’’
‘’Stop even, Danny,’’ zei Vera rustig. Ze draaide zich om richting de groep. Allemaal waren ze geschokt. ‘’Meiden, nu wil ik graag even alleen met Danny praten. Kunnen jullie alsjeblieft nu vertrekken?’’ Vera keek Mandy aan. ‘’Jij ook, Mandy.’’ Ze, nog altijd in shock, stond langzaam op. Lotte nam haar mee naar de kleedkamer. Ik keek Mandy na. Ik kon goed zien dat ze totaal in shock was.

Het volgende half uur had ik een diepgaand gesprek met Vera tot Anna ons kwam storen. ‘’Wat is er, Anna?’’ vroeg Vera.
‘’Mandy,’’ zei ze zacht. ‘’Er is iets met Mandy.’’ Vera trok haar wenkbrauw op en stond op. ‘’Danny, kun je hier even blijven? Ik ben zo terug.’’ Ze wachtte niet op mijn antwoord en liep met Anna naar de kleedkamer. Ik keek bezorgd toe. Wat was er met mijn Mandy? Wat had ik gedaan?

Vera liep de kleedkamer binnen en zag Mandy huilend op de bank zitten. Ze hurkte voor haar en pakte haar hand. ‘’Wat is er, Mandy?’’
Ze bleef snikken. ‘’Mark heeft Danny helemaal kapot gemaakt. Hij heeft hem gehersenspoeld. Hij is laatste weken zo anders. Ik herken mijn Danny niet meer. Het is allemaal mijn schuld.’’ Ze huilde harder.
‘’Hee lieverd,’’ zei Vera zacht. ‘’Hij heeft tijd nodig. Nu gaat het de goede kant op, Mandy. Want hij heeft zojuist zijn moeilijkste moment verteld. Dat is een vooruitgang.’’
Mandy keek met betraande ogen Vera aan. ‘’Wordt hij ooit de oude?’’
‘’Ja, hij wordt weer de oude. Ik beloof het je. Alleen kost het wat tijd.’’
Mandy schudde haar hoofd. ‘’Ik weet het niet. Er is al vijf weken verstreken en hij…’’ Ze deed er abrupt het zwijgen toe en keek met grote ogen naar de deuropening. Alle meiden draaiden zich om.

Ik stond in de deuropening en zag dat mijn vriendin verdrietig was. Dat was het laatste wat ik wilde. Ik had alles kunnen verstaan. Vera stond op en maakte de weg vrij voor me. Ik liep langzaam op Mandy af. Haar ogen en wangen waren nat van haar tranen. Ik ging voor haar hurken en keek haar aan. Ze keek zo droevig terug. Wat had ik weer gedaan, dacht ik.
‘’Mandy,’’ begon ik moeizaam. ‘’Het spijt me dat ik anders ben. Ik heb gewoon even wat tijd nodig. Want de beelden… blijven maar door mijn hoofd spoken. Ik word er helemaal gek van. Ik krijg die beelden gewoon niet weg.’’
‘’Nee, nee,’’ zei Mandy. ‘’Ik stel me gewoon aan. Ik ben gewoon egoïstisch. Ik denk alleen maar aan mezelf want ik wil mijn oude Danny terug. Sorry, ik had geduldig moeten zijn. Ik…’’ Ze begon te hakkelen.
‘’Mandy, het is goed. Ik begrijp je wel. Maar geef mij alsjeblieft wat tijd. Ga alsjeblieft niet bij mij weg.’’
Ze keek me met grote ogen aan. ‘’Nee, lieverd. Ik ga niet bij je weg. Nooit. Maar ik mis je gewoon.’’
Ik bleef haar lang aankijken. ‘’Kom eens hier.’’ We omhelsden elkaar heel lang en stevig. Af en toe moest ze zachtjes snikken.

Ik verbrak de knuffel en keek Vera aan. ‘’Vera, ik wil graag dat het wat sneller gaat. Kan ik misschien drie keer per week bij je komen?’’
Ze knikte. ‘’Dat is goed, ik zal het inplannen.’’
Ik keek rond. ‘’Sorry dames dat ik de training een beetje verpest heb.’’ Iedereen wuifde mijn verontschuldigingen weg en ik verliet de kleedkamer zodat de dames konden douchen.

Thuis gingen we meteen naar bed. Mandy zat op het bed te wachten op me. Toen ik bij haar in bed ging liggen, keek ze me aan. ‘’Danny, het spijt me. Ik had geduldig moeten zijn.’’
Ik keek haar aan. ‘’Het spijt mij ook, Mandy. Maar geef me alsjeblieft de tijd.’’
Ze knikte. ‘’Ja, dat ga ik doen. Ik zal op je wachten.’’
‘’Fijn, want ik heb jou nodig. Want ik ben nog steeds bang.’’
Ze kroop dicht tegen me aan en knuffelde me liefdevol. ‘’Ik blijf bij je. Ik beloof het.’’ Ik zuchtte opgelucht. ‘’Mandy, ik kom echt terug, dat beloof ik je.’’
Ze knuffelde me opnieuw. ‘’Is goed, je komt je belofte altijd na.’’ Ze glimlachte lief naar me. ‘’Kom, we gaan lekker slapen.’’
Uiteindelijk vielen we lepeltje-lepeltje in slaap.

De volgende dag begon goed. Mandy was een stuk vrolijker. Het was een opluchting voor haar dat ze haar gevoelens had verteld. En ze begreep mijn gevoelens een stuk beter na het horen van mijn verhaal. Ze snapte dat ik wat tijd nodig had.
Het was lekker druk op het werk. Voordat we het wisten was het alweer avond. Mandy nodigde Anna en Lotte uit om mee te eten. Na het eten gingen we lekker koffiedrinken in de woonkamer. Toen klonk de deurbel. Mandy keek me vragend aan. ‘’Verwacht je iemand?’’
‘’Nee.’’
Ze liep naar de voordeur. Ik zat te kletsen met Anna en Lotte. Opeens hoorden we Mandy schreeuwen: ‘’Hoe durf je hier te komen. Ga weg!’’ Alle drie sprongen we geschrokken overeind en renden we naar de voordeur. Er stond een lange man in een net pak.
‘’Wat is er, Mandy?’’ vroeg ik. Ze keek me aan. Haar ogen stonden in vuur. ‘’Het is de advocaat van Edwin.’’ Ze draaide zich weer om naar de man toe. ‘’Ga weg! En waag het niet om nog één keer langs te komen!’’
Ik knipperde met mijn ogen en keek de man aan. De man zei: ‘’Ik wil alleen iets doorgeven aan de heer de Brands.’’
‘’Kan me niet schelen. Ga weg!’’ beet Mandy hem toe.
‘’Mandy,’’ zei ik rustig. ‘’Ik wil horen wat hij te zeggen heeft. Laat hem maar binnen.’’
Ze keek me vol ongeloof aan. ‘’Maar Danny… Hij is de advocaat van Edwin! Hoor je dat niet?’’
‘’Jawel, ik heb je prima verstaan. Laat hem maar binnen.’’
De man liet zich dat geen tweede keer zeggen en stapte brutaal naar binnen en volgde me naar de woonkamer. Iedereen nam plaats op de bank behalve de advocaat. Hij bleef strak rechtop staan en toverde een envelop tevoorschijn uit zijn broekzak. ‘’Het is een brief van de heer de Dijk. Zal ik hem voorlezen?’’ De woede van Mandy steeg met elke seconde. Ik legde mijn hand op haar arm. ‘’Rustig maar, Mandy.’’
De advocaat schraapte zijn keel.

‘’Beste Danny,

Allereerst wil ik me verontschuldigen voor wat ik jou aangedaan heb. Ik weet niet wat er met mij aan de hand is, maar één ding weet ik wel: ik ben mezelf niet meer. Ik ben niet meer helder in mijn hoofd. Ik weet niet wat ik doe.
Een paar weken geleden heb ik zitten nadenken. Ik besef dat ik goed fout zat. Danny, het spijt me echt heel erg. Als ik de tijd terug kon draaien, dan had ik dat zeker gedaan. Maar daarvoor is het nu veel te laat. Binnenkort komt er een strafzaak en ik zal alle straffen accepteren. Wat ik alleen wil, is jou mijn verontschuldigen aanbieden. Het klinkt misschien gek, maar ik hoop oprecht dat het goed gaat met je. Ik hoef geen vergiffenis van je. Want dat verdien ik niet. Het enige wat ik wil is zeggen dat het mij spijt. Het klinkt misschien simpel en hypocriet. Maar er is geen enkel manier om dit goed te maken. Mij verontschuldigen is misschien wel het enige wat ik kan doen. Dus Danny: Het spijt mij heel erg wat ik jou allemaal aangedaan heb.

Groet, Edwin.’’

Het viel even stil.
‘’Gadverdamme!’’ schreeuwde Mandy vol walging. ‘’Ik hoop dat hij in de hel brandt!’’
‘’Mandy,’’ siste ik zacht. Ze was echt razend. ‘’Hoe kan je verdomme rustig blijven? Heb je niet gehoord wat de man zei?’’
‘’Jawel, ik heb gehoord wat hij zei.’’ Ik wendde me tot Anna. ‘’Anna? Zou je een blad papier en een pen voor me willen nemen, alsjeblieft?’’
Een minuut later kwam ze terug met een blad papier en de pen. Ik begon te schrijven. Alle dames stonden op om mee te lezen.

Edwin,

Bedankt voor de brief. Ik heb inderdaad gezien dat je jezelf niet meer bent. Dat kon ik meteen in je ogen zien. Je hebt hulp nodig. Als je het voor jezelf goed wil maken, dan wil ik dat je ALLE hulp accepteert die je kan krijgen. En ik wil ook dat je nooit meer in onze buurt komt. Ook al kom je straks vrij en ben je weer gezond, dan nog wil ik je nooit meer zien. Ook bij mijn vrienden en familie moet je uit de buurt blijven. Ga desnoods emigreren. Als ik jou maar nooit meer zie, dat is alles wat ik wil.

Maar Edwin, ik vergeef je wat de afgelopen dagen gebeurd is, omdat ik weet dat je niet helder in je hoofd bent. Maar de zware mishandeling van twee jaar geleden kan ik je niet vergeven. Dus doe mij lol, blijf uit onze buurt.

Danny.

Ik vouwde de brief dubbel en gaf die aan de man. De man knikte beleefd. ‘’Ik laat mezelf wel uit.’’ Weg was hij.
Drie paar verbijsterende ogen staarden me aan.
‘’Danny…’’ stamelde Mandy. ‘’Ben je helemaal g…’’
Ik onderbrak haar: ‘’Hij heeft mijn leven gered.’’
Drie paar ogen knipperden. ‘’Wat?’’ vroeg Mandy verbaasd.
‘’Ik denk dat hij de politie getipt heeft waar ik was.’’
Er viel een lange stilte.
‘’Waarom denk je dat?’’ vroeg Anna voorzichtig.
Ik haalde mijn schouders op. ‘’Het lijkt me logisch. Mark, Edwin en Kevin zijn de enige die wisten waar ik was. De theorie over die boswandelaar lijkt me ongeloofwaardig. Even bellen en dan wegrennen, nee, dat lijkt me niet logisch. Ik denk dat Edwin dat gedaan heeft.’’
‘’Maar Danny!’’ reageerde Mandy. ‘’Hij heeft je pijn gedaan!’’
‘’Nee Mandy. Edwin heeft mij niet eens met zijn kleine pink aangeraakt.’’
‘’Maar…’’ stamelde ze vol ongeloof.
‘’Mandy, luister. Edwin heeft Mark meerdere keren proberen tegen te houden. Maar hij was geen partij voor hem. Mark heeft hem zelfs een paar keer geslagen. Edwin was zichzelf niet meer. Hij was echt helemaal in de war. Dat kon ik goed in zijn ogen zien, zelfs voor een blinde. Hij is gewoon ziek in zijn hoofd. Hij weet niet wat hij doet.’’

Opnieuw viel een lange stilte.
‘’Je bent veel te lief,’’ zei Lotte zacht.
Ze toverde ons alle drie een glimlach op het gezicht. Mandy knikte. ‘’Ja, veel te lief.’’ Ze kwam dichterbij zitten. ‘’Ik ben het nog steeds niet met je eens maar ik ben wel trots op je.’’ Ze gaf me een zoen die er niet om loog.
‘’Maar waarom heeft Edwin dan niet in de brief gezegd dat hij de politie getipt heeft?’’ vroeg Anna zich hardop af.
Ik glimlachte. ‘’Omdat hij geen strafvermindering wil. In de brief stond dat hij alle straffen accepteert. Hij wil zichzelf straffen, denk ik.’’
Weer knipperden alle dames met hun ogen.
‘’Je bent er zeker van dat Edwin dat gedaan heeft?’’ zei Lotte.
Ik knikte. ‘’99 procent. Maar ik haat hem nog steeds. Ik wil hem nooit meer zien. Zullen we van onderwerp veranderen?’’ De dames knikten begrijpend.

Vijf weken waren alweer verstreken. We waren nu begin december. Het werd langzaam maar zeker kouder. De strafzaak tegen Mark en Edwin was goed verlopen. Mark kreeg twintig jaar celstraf met TBS. Edwin kreeg twaalf jaar en psychische hulp. Kevin, de corrupte agent kreeg vijftien jaar celstraf. Mark en Kevin werden naar de gevangenis in Vught gestuurd, Edwin naar Zwolle. Ik was zeer tevreden met het vonnis. Het ging mij erom dat Mark de zwaarste straf kreeg. Ik kreeg ook een schadevergoeding van 65.000 euro. Dat was wel lekker maar natuurlijk had ik liever dat het incident nooit plaats had gevonden.

Met mij ging het eindelijk steeds beter. Mijn geest werd langzaam weer helder. Ik kreeg steeds minder nachtmerries en angstaanvallen had ik inmiddels niet meer gehad. Ik begreep mijn gevoelens steeds beter. De sessies van Vera begonnen zijn vruchten af te werpen. Ze kende inmiddels het hele verhaal. Mijn vrienden nog steeds niet. Dat head Vera mij nog verboden. Ze wilde eerst dat ik helemaal helder was in mijn hoofd zodat ik het verhaal kon vertellen zonder moeilijkheden. De vrienden hadden gelukkig begrip en wachten geduldig op me.

Het was 2 december, om drie uur in de middag. Mandy bracht me naar de praktijk van Vera. Ze kuste me op de mond. ‘’Tot straks, lieverd.’’
‘’Dag schoonheid.’’ Ze ging terug naar haar werk. Ik liep het kantoor van Vera binnen.
‘’Hey Vera!’’
‘’Ben je er klaar voor?’’ vroeg ze terwijl ze haar spullen inpakte.
‘’Yep, laten we gaan.’’
We gingen met haar auto naar mijn appartement.

Thuisgekomen begonnen we aan de voorbereiding. We hadden slechts anderhalf uur de tijd dus we moesten het snel doen. We hadden een klein tafeltje in de woonkamer gezet. Een wit tafelkleed ging erover heen. Dan dekten we de tafel netjes met de borden, het bestek, de wijnglazen en een kaars die ik in het midden op de tafel neerzette. Dan verplaatsten ons we naar de keuken om een drie gangen menu voor te bereiden. Tijdens het koken zei Vera: ‘’Denk eraan: je gaat Mandy vanavond laten zien dat je nog zielsveel van haar houdt. En dat je weer bijna de oude bent. Mandy heeft daar zo lang op moeten wachten. Als ik klachten hoor, kom ik je opzoeken. Dus doe je best.’’
Ik lachte. ‘’Ja, ik heb haar eigenlijk ook wel gemist. Ook al zijn we elke dag bij elkaar. Maar ik bedoel, we hebben al tien weken niets intiems gedaan. Dat besef ik me ook nu pas. Ik voel me er eigenlijk wel schuldig over.’’
‘’Dat moet je niet doen. Daar kon je niets aan doen. Je had andere dingen aan je hoofd. Maar nu ben je beter. Trouwens Danny, dit is onze laatste sessie. Je zult nog heel af en toe nachtmerries krijgen, maar je weet wat je moet doen. Mocht het weer fout gaan, dan kan je altijd bij mij terecht.’’
Ik legde de roerlepel opzij en keek haar aan. ‘’Vera, dank je wel voor alles.’’
Ze glimlachte lief. ‘’Ik doe mijn werk. Maar ben blij dat je weer de oude bent. Ik mag normaal mijn cliënten niet knuffelen maar je bent een uitzondering. Kom eens hier.’’ We knuffelden even en hervatten het koken.
‘’Danny, wanneer ga je je verhaal vertellen aan je vrienden?’’
‘’Morgenavond. Dan is het weekend. Ik nodig ze allemaal hier uit. Dan ga ik ze mijn verhaal vertellen.’’
‘’Het zal je goed doen. Je vrienden zullen beter begrijpen hoe je je toen voelde. Zeker Mandy.’’

Een uur later zetten we het fornuis uit en deed ik alle deksels op de pannen. Dan reden we terug naar de praktijk van Vera. Daar hadden we nog het afsluitende gesprek. Dan was het helemaal klaar. Ik trok mijn jas aan. Mandy kon elk moment komen. Vera liep op me af en omhelsde me. ‘’Denk eraan: vanavond ga je Mandy laten zien dat jij helemaal terug bent.’’
Ik glimlachte met vastberadenheid. ‘’Ik ga mijn Mandy de dag van haar leven bezorgen.’’