Toen ik buiten stond was het ondanks het late uur nog behoorlijk licht en kuierde ik op mijn dooie gemak naar huis. Ik hoefde niet ver te lopen omdat we in wezen nog geen 200 meter van elkaar af woonden. Maar omdat ik nog een stukkie door de brandgangen moest lopen, deed ik er wel iets langer over. Bij ons huis aangekomen stak ik de sleutel in het slot, opende de voordeur en ging meteen naar de woonkamer waar mijn ouders zoals gewoonlijk weer voor de buis zaten.

Ik riep dat ik weer thuis was waarna mijn vader zijn hoofd naar mij toewendde en vroeg waar ik geweest was. Ik keek daar een beetje van op en zei dat ik Mams had verteld dat ik bij Josie was en daar zou blijven eten. Mams zei niets want die zat helemaal in het programma van Willem O. Duys met zijn vissenkom.

Paps vroeg wat we hadden gedaan. Nonchalant zei ik dat ik Joos wat had geholpen met wiskunde (klonk logisch), we daarna wat spelletjes hadden gespeeld (de halve waarheid) en een paar films op de TV hadden gekeken (had gekund). Mijn vader zei dat hij rond 17.00 uur de buurman van de familie Duchesne, de heer Biemans, op straat was tegengekomen die hem had verteld dat er bij de buren iemand hard had geschreeuwd terwijl hij wist dat alleen Josie thuis zou zijn. Ik dacht bij me zelf ‘Hoe red ik me hier nu weer uit?’ en antwoordde dat de TV op een gegeven moment wel wat hard stond en dat hij dat misschien gehoord had.

Paps bromde wat over die verdomde enkelsteens muurtjes tussen de huizen in de straat waardoor de buren zowat bij je in bed lagen en dat het huis in Indonesië dergelijke problemen niet had. Hij drukte me op het hart tegen Josie te zeggen wat meer rekening met de buren te houden, zeker met de buurman die hij had gesproken, want Paps vond dat maar een zeikerd die om niks problemen kon maken.

Ik zei dat ik dat zou doen en vertelde hem terloops van de plannen van de zondag. Paps keek me even aan, draaide zijn hoofd toen weer naar de TV en bromde dat ik niet te vroeg met meisjes moest beginnen en nog van mijn vrijheid moest genieten, terwijl hij even schuin in de richting van Mams keek. Maar ja, die had niets van het gesprek meegekregen, want zat nog steeds naar Willem te kijken.

Ik wenste mijn vader en moeder een goede nacht en ging naar mijn kamer. Mijn oudere broers en mijn zus woonden inmiddels niet meer thuis. Ik had daarom een redelijk grote kamer voor mij alleen. Als het nakomertje in het gezin verschilde ik acht jaar met de jongste boven mij en ze waren allemaal al uitgevlogen. Twee waren er al getrouwd en de twee anderen studeerden aan de universiteit. De een deed psychologie in Groningen en de ander studeerde Scheikunde in Eindhoven. Ik zou waarschijnlijk ook een technische richting gaan studeren vanwege mijn voorliefde voor de beta vakken, hoewel ik ook wel goed in taal was. Maar daar hoefde ik me nog niet mee bezig te houden. Pas in het eerste trimester van het daarop volgende jaar, het examenjaar, kon ik me gaan oriënteren op de studie die ik zou willen volgen.

Ik liep opgelucht de trap op en plofte op mijn bed en meende door het oog van een naald te zijn gekropen. Ik nam mij voor Josie morgen tot voorzichtigheid te manen en mezelf overigens ook wat in te tomen. Na hetgeen die dag gebeurd was, nog geruime tijd de revue te laten passeren, stond ik weer op, kleedde mij uit en ging mijn tanden poetsen.

Ik voelde me ineens erg moe en stapte zo om tien uur mijn bed in. Het was warm die avond en ik besloot te gaan slapen zonder iets aan te hebben. Het kostte me niet veel moeite om diep in slaap te vallen.

[/b]

Ik droomde dat ik hand in hand met Josie door een weiland liep. Zij droeg een pastel kleurige bloemetjesjurk waarvan de zoom zo’n 15 cm boven haar knieën hing. Aan haar voeten droeg ze lage witte tennisschoenen. Op haar hoofd had ze een kroontje gemaakt van madeliefjes en paardebloemen. De zon scheen volop en er was geen wolkje aan de lucht.

Ik was zelf gekleed in strakke blauwe jeans met daarop een paars t-shirt. Mijn moeder had op mijn verzoek het t-shirt midden op de borst voorzien van een geborduurd vlindertje. Ik liep op bruine lederen sandalen en had in dezelfde kleur een bruine lederen riem met een kleurig bloemetjesmotief in mijn jeans.

Midden in het weiland stond een grote boom waartegen we aan gingen zitten en waarvan het bladerdak diende als parasol. Ik voelde me als een koning te rijk en alsof ik alles in het leven aankon.

Ik kuste Josie op haar mond en streelde haar borsten waardoor ze hard begon te kreunen en in mijn armen begon te kronkelen totdat ik werd onderbroken omdat er op mijn schouder werd getikt.

Ik draaide me om en keek pardoes in het gezicht van de heer Biemans, die nijdig tegen me riep om mijn vriendin in toom te houden zodat ze minder hard zou schreeuwen. Achter hem stond Paps met een groot glas rode wijn in zijn hand die me zei dat ik me op mijn studie moest concentreren en nog niet aan meisjes moest beginnen. Naast hem stond Mams, met in haar handen een vissenkom vol met spaghetti, waar bovenop een goudvisje spartelde. “Wil je misschien nog wat?”…….

[/b]

Badend in het zweet schrok ik toen wakker en had eerst geen idee waar ik was, totdat ik op mijn nachtkastje de wekker zag staan, die half zes aanwees. Ik keek nog even rond in mijn kamer of ik nog iemand zag staan, maar kon natuurlijk niemand ontdekken.

Opgelucht liet ik me weer ruggelings op bed vallen en nam mijn penis in mijn hand. Die voelde nog stevig aan van de droom waaruit ik was wakker geschrokken. Ik besefte dat ik al meer dan zeven uur had geslapen en dat ik niet meer zo snel in zou kunnen slapen. In het verleden wilde ik in overeenkomstige omstandigheden wel eens met een Candy in mijn linkerhand mezelf naar een hoogtepunt brengen om daarna weer gemakkelijk in te slapen.

Maar gelet op wat er die dag op het programma zou staan, besloot ik op te staan, mijzelf aan te kleden en te gaan dauwtrappen. Ik had immers wellicht die dag nog wat spannends voor de boeg, waar mijn piemel nog een rol in zou kunnen spelen. Die moest dus in goede conditie zijn.

Het is altijd zo lekker fris in de vroege ochtend en je hoorde het geluid van het verkeer niet zo, en dat zeker op zondag, waardoor je andere geluiden b.v. van vogels beter kon waarnemen.

Voordat ik vertrok maakte ik voor mezelf een mok thee en een broodje kaas. Ik nam de tijd om die te verorberen en bladerde nog even door de krant van gisteren, waarvan in de sportsectie nog iets stond over het wereldkampioenschap voetbal dat in Mexico plaatsvond en waaraan Nederland niet deelnam. Bijgevolg stond er dan ook niet zoveel over in onze krant.

Ondanks dat ik zelf wel eens op straat en in het park voetbalde, deed het profvoetbal me doorgaans niet zo heel veel. Ik voetbalde liever zelf dan dat ik er naar zat of stond te kijken. Maar Paps en ik hadden wel samen de finale van de Europa Cup voor landskampioenen gekeken die op 6 mei plaats had gevonden. We waren beiden erg enthousiast toen aan het eind ervan Feyenoord met 2-1 van Celtic had gewonnen. In de krant stond nog een verslag van de festiviteiten die op de Coolsingel hadden plaatsgevonden. Het was een leuk sfeerstukje.

Nadat ik mijn vervroegde ontbijt achter de kiezen had, ging ik de deur uit en liep naar het park dat op tien minuten lopen van ons huis lag. Het was geen groot park, maar wel groot genoeg om een half uurtje in rond te lopen en er stonden om de zoveel meter bankjes waar overdag vaak de oudere buurtbewoners met elkaar zaten te keuvelen.

Vandaag op dit tijdstip verwachtte ik echter niemand in het park aan te treffen en begon aan mijn rondje. Ik hoorde diverse vogelgeluiden, de zon begon te klimmen en voelde daardoor de spanning die nog vanwege de droom in mijn lijf zat wegvloeien. Na zo’n vijf minuten zag ik echter in de verte iemand me tegemoet komen. Ik dacht nog bij mezelf dat ik kennelijk niet de enige vroege vogel was. Na enkele minuten hadden we elkaar tot zo’n honderd meter genaderd en ik dacht het silhouet van de persoon te herkennen, maar kon zo gauw geen verbinding leggen met een mij bekend persoon, totdat ik plots zag dat het Josie was.

Geheel verbaasd haar hier aan te treffen, bleef ik stil staan en riep haar naam waardoor ze opkeek. Ik zag een brede glimlach op haar gezicht verschijnen en ze sprintte naar me toe en vloog me om mijn hals. Ze keek me aan en zei dat ze vroeg wakker was geworden omdat ze van me gedroomd had en niet meer in kon slapen. Ik vroeg of het een leuke droom was geweest en ze zei dat ze zich de details niet kon herinneren maar dat het wel een héle fijne droom moet zijn geweest.

Ik keek haar aan en gaf een zoentje op de neus en vertelde haar, terwijl we hand in hand langzaam terugliepen naar onze straat, over het gesprek met mijn vader, de nachtmerrie die ik daarna had en over de opmerkingen van haar buurman. Ze keek me aan en vroeg wat ik daarvan vond.

“Weet je,” begon ik, “sinds mijn ouders vanuit Indië hiernaar toe zijn gekomen, hebben ze ons altijd behoorlijk streng opgevoed. Eerst mijn drie broers en mijn zus natuurlijk. En toen mij als nakomertje. Ik ben behoorlijk wat jonger dan de rest en daardoor waren ze iets toegeeflijker naar mij toe, maar waar het school en doorstuderen betreft dus niet.

Mijn vader zegt, waarschijnlijk op basis van zijn eigen ervaringen hier in Nederland, dat wij Indo’s altijd wat harder zullen moeten werken dan de Totoks (Indo sleng voor Hollanders) om even ver te kunnen komen in ons leven. Ik denk dat de eigenlijke reden waarom hij me waarschuwde niet te jong met meisjes te beginnen, is dat hij bang is dat mijn discipline zou kunnen gaan verslappen, ik daardoor mijn studie niet afmaak om vervolgens niet alles uit mijn leven te halen wat erin zit. Ik denk niet dat hij jou specifiek in gedachten had toen hij die opmerking maakte maar meisjes in het algemeen.”

Ik keek haar aan om te zien hoe mijn opmerkingen bij haar binnenkwamen wat lastig was omdat zij onder het lopen met de linkerzijde van haar hoofd op mijn rechterschouder rustte terwijl ze met haar beide armen mijn rechterarm omklemde. “Daar kan ik wel inkomen na gisteravond,” gaf ze na enkele ogenblikken aan, “toen jij weg was, kon ik alleen nog maar denken aan wat wij samen hadden gedaan in bed en ik vond de rest, mijn familie en de school, even heel wat minder belangrijk. Ik kan me jouw vader’s vrees dus wel voorstellen. Maar nu ik niet meer zo in de roes van gisteravond verkeer, vind ik ook dat we niet te hard van stapel moeten lopen.”

Ze pauzeerde even en ging verder: “dat wil zeggen na vandaag”. Ze keek me schalks aan, gaf me een zoen en zei: “vandaag moet je nog wel even je massage afmaken, vind je ook niet?” Ik nam haar opgelucht in mijn armen, gaf haar een stevige omhelzing en zei met een grijns op mijn gezicht: “Neen, we kunnen het niet maken je voorkant onbehandeld te laten. Het evenwicht moet wel hersteld worden.” Ze keek me lachend aan, kneep me zachtjes in mijn billen en zei: “Na gisteravond weet ik dat ik dáárvoor letterlijk bij jou in goede handen ben.”

“En wat de opmerkingen van je buurman betreft”, ging ik verder, “denk ik dat we misschien wel wat minder luidruchtig moeten zijn. Ik wil niet dat je problemen met je ouders krijgt”.

“Ach,” reageerde ze, “die Biemans loopt altijd te klagen. Laten we ons daar maar niet teveel van aantrekken, vooral vandaag niet. Hun dochtertje Beatrice vertelde me van de week dat ze vandaag en morgen vanwege het lange weekend niet thuis zijn. Ze zijn van de Pinkstergemeente en ik geloof dat ze naar de een of andere bijeenkomst gaan van hun kerk, gebedsdagen of zoiets. Mevrouw Biemans is wel heel aardig, maar leeft erg teruggetrokken. Dan kan ook niet anders met zo’n man als echtgenoot. Loopt altijd sikkeneurig rond en heeft overal commentaar op.

En trouwens in het weekend horen we hem van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat psalmen zingen en gebeden opzeggen, vooral op zondag. Dus als hij bij mijn ouders zou komen klagen over het lawaai dat ik gemaakt zou hebben, dan komt hij, mijn vader kennende, van een koude kermis thuis.”

“Dat is goed om te horen”, merkte ik op, “ik zou het bijzonder vervelend vinden als er gedoe zou ontstaan.” “En wat vind je van je nachtmerrie?” vroeg ze, “het lijkt alsof je onderbewustzijn je daarmee iets wilde vertellen.”

Ik grinnikte kort: “Nou, het zal het totaal aan indrukken van gisteren zijn geweest in combinatie met wat mijn vader me nog kort voor het slapen gaan mee gaf, waardoor ik die nachtmerrie heb gekregen. En misschien speelt ook wel een beetje mee dat ik me wat schuldig voel over dat we een beetje stiekem zijn bezig geweest en dat ik tegen mijn vader heb gejokt over wat we gedaan hebben.”

Ze stootte zacht met haar elleboog in mijn zij en zei plagend: “Je gaat toch niet rondbazuinen dat we met elkaar hebben gevreeën, hè? Je kunt anders net zo goed iemand van de krant uitnodigen voor een interview als je een schoon geweten wilt hebben, dan kan iedereen meegenieten!”

“Ik vind het al voldoende dat je buurman er iets van meegekregen heeft,” reageerde ik, “maar je begrijpt toch wel wat ik wil zeggen?”

“Natuurlijk,” zei ze, “maar denk je dat die twee getrouwde broers van je elke keer verslag gaan uitbrengen aan je vader als ze met hun vrouwen geslapen hebben? Ik dacht het niet! Dus dat je je vader een beetje om de tuin hebt geleid, is niet zo vreemd. Hij hoeft toch niet te weten dat we met elkaar gevreeën hebben?”

“Ach, je hebt eigenlijk ook wel gelijk”, reageerde ik, “ik ben altijd heel open naar mijn ouders toe geweest. Het voelt gewoon vreemd aan om iets niet met ze te kunnen delen. Maar dit is natuurlijk wel iets totaal anders dan de normale dingen.”

We waren bijna weer bij onze straat aangekomen en onbewust liet ze mijn arm los. Ik hield haar even staande en vroeg zachtjes: “Betekent dit dat je niet wil dat de straat weet dat wij een stelletje zijn?” Ze keek me door mijn vraag licht geschokt aan en antwoordde: “Neen, natuurlijk niet. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik je arm los liet. Ik zat in gedachten nog bij wat je zei over het delen van dingen met je ouders en dacht er eigenlijk niet bij na.” Ze verstrengelde haar vingers weer in die van mijn en vervolgde: “Ik heb dat niet met mijn ouders zoals jij dat hebt. Niet dat we elkaar niets zeggen, hoor. Maar bij ons houdt iedereen veel dingetjes voor zichzelf of deelt ze misschien met één ander. Ik denk dat wij anders met elkaar omgaan dan bij jullie thuis. Volledige openheid lijkt mij moeilijk en het kan ook tegen je keren”.

“Tot nu toe heb ik daar nog geen moeite mee gehad,” zei ik, “nu met dit verhaal ligt dat wel anders, ja.”

“Dus je vindt wat je met mij hebt maar een verhaaltje?” plaagde ze me. We waren inmiddels bij mij thuis aangekomen, ik nam haar in mijn armen, gaf haar zoen en zei: “Neen, eerder een sprookje met jou als de prinses uit het verhaal!” waarop ze lachte en reageerde: “Dan ben jij zeker mijn prins op het witte paard en dan kom je mij straks in een koets ophalen?”

“Als je mijn fiets als een koets beschouwd, dan ja. Maar mijn pakkendrager is niet zo comfortabel, dus je kunt beter je eigen koets meenemen! Ik zie je straks!”

“Ja tot straks, lieverd, houdoe!” en ze liep verder.