Met een knal gooide ik de deur van mijn slaapkamer achter me dicht. Het was gewoon om gek van te worden. ‘Waarom hou je niet meer van me?’ had ik voor de zoveelste keer gevraagd en niet eens op een indringende manier. Ik was kalm en bedaard en ik wilde gewoon weten wat er was veranderd na dat fijne en tegelijkertijd vreselijke weekend. Dan kon ik het achter me laten en doorgaan met mijn leven.

Zeker in dit examenjaar kon ik me, ondanks dat ik er voor alle vakken goed voor stond, niet permitteren te veel afgeleid te worden. Een ongeluk zit immers in een klein hoekje, dus ik moest ervoor zorgen geen vermijdbare fouten te maken.

Ik kon gewoon niet meer omgaan met haar tranen. Ach, in de eerste maanden na het vreselijke ongeluk kon ik natuurlijk niet anders dan begrip hebben voor haar verdriet. En ik heb haar, maar ook Nannie en Dré-tje, op allerlei mogelijke manieren ondersteund. Teveel om op te noemen.

En niet alleen ik, ook mijn ouders hebben tot nu toe alles gedaan wat er in hun macht lag om de drie kinderen Duchesne zo goed mogelijk op te vangen.

Geleidelijk aan was alles goed geregeld: ze mochten in het huis blijven wonen, weliswaar onder curatele, maar toch; ze hadden een redelijke stroom van inkomsten door het wezenpensioen en de uitbetaling van de levensverzekering van hun ouders; de gemeentelijke maatschappelijke werker kwam maandelijks langs om polshoogte te nemen en zo nodig in te grijpen; etc.

Ze kregen ook geestelijke bijstand van een psycholoog voor rouwverwerking. En natuurlijk sleet het verdriet om het verlies van haar ouders en opa maar heel langzaam, maar er zat toch vooruitgang in.

Ik merkte de verandering eigenlijk pas toen ze een paar maanden therapie achter de rug had. Hoewel we nog veel met elkaar optrokken, leek het dat ze steeds minder aanwezig was, alsof ze met haar gedachten ergens anders was. Paar keer geprobeerd het aan te kaarten, maar dat had snel tranen tot gevolg. Ik heb me nooit aan haar opgedrongen en heb altijd gedacht dat het tijd nodig had en haar de ruimte gelaten die ik dacht dat ze nodig had. Het was er desondanks niet beter op geworden.

En nu…, ja, en nu, nu moest ik voor mezelf kiezen. Ik was voorlopig aangenomen op de NEH in Rotterdam, onder de voorwaarde natuurlijk dat ik zou slagen voor de HBS. Èn ik moest gemiddeld een acht staan op mijn cijferlijst. Dat slagen zou geen punt moeten zijn, die acht gemiddeld zou wat meer van me vergen. Ik zou wat extra zeilen moeten bijzetten om dat te behalen.

Ik kon me dus geen onnodige afleiding permitteren. En er was een tijd, niet zo lang geleden dat Josie absoluut geen onnodige afleiding zou zijn geweest. Kon ze me maar laten weten waarom ze zich zo van me verwijderde, dan kon ik het ten minste opbrengen om begrip te tonen. Nu, op deze manier, liet ze me eigenlijk geen andere keuze.

Natuurlijk ik zou er altijd voor haar (willen) zijn, maar de liefde kan nu eenmaal niet slechts van één kant komen en dus nam ik me voor om haar te laten gaan. Waar ik voorheen altijd het initiatief nam om dingen samen te doen, ging ik dat geleidelijk aan minder doen. Zo doende kon ik meer tijd besteden aan mijn studie en het onderhouden van contacten met mijn klasgenoten.

Zoals ik eigenlijk wel verwachtte, maar stiekem gehoopt had dat het zich niet zo zou voltrekken, leek ook Josie er op die manier als een nachtkaars een einde aan te willen maken. We reden ook niet zo vaak meer samen naar school en kwamen na verloop van enkele weken nauwelijks nog bij elkaar over de vloer.

In oktober hadden de eindexamenklassen een retraite in het ontmoetingscentrum De Guldenberg in Helvoirt. Waar voordien dit soort bezinningsdagen vaak door geestelijken werd begeleid, had onze klas er toen voor gekozen deze te doen met twee leraren. Daarmee werd voorkomen dat er te grote nadruk werd gelegd op religie in de discussies tussen de leerlingen.

Omdat onze klas een fusieklas was met leerlingen uit verschillende andere klassen en zelfs met twee leerlingen van buiten, was er maar weinig onderlinge samenhang. De retraite had tot doel om er een hechte klas van te maken. Hiervoor werden technieken ingezet van de zgn. sensitivity training: discussies in kleine groepjes en in de grote groep over hoe naar elkaar gekeken werd en wat er gedaan kon worden om dat te veranderen, te verbeteren.

Toevalligerwijs kwam ik in een groepje met drie meiden terecht en alle groepjes hadden als opdracht meegekregen een zgn. relatiediagram te maken van de klas. Op die manier zou in kaart gebracht worden wie er veel met wie optrok en wie de einzelgängers waren, in die tijd werden die ook vaak door de meer populaire leerlingen om vaak onbegrijpelijke en uiteenlopende redenen de zeikerds genoemd. Dit werd als startpunt gebruikt om met elkaar over elkaar te spreken om zodoende verkeerde beeldvorming uit te bannen en iedereen de kans te geven mee te doen met de rest van de klas.

Er werd dan ook veel gehuild omdat dit soort processen erg confronterend kan zijn en er kwam in onze klas dan ook een wonderlijke verandering op gang. Verschillen in achtergrond tussen de verschillende leerlingen werden besproken; aannames over elkaars persoonlijkheid werden zichtbaar en gecorrigeerd; de meer populaire leerlingen voelden zich beschaamd over hun houding jegens anderen en er was opluchting bij diegenen die zich altijd afzijdig hielden.

Het was ook de eerste keer in mijn leven dat ik geconfronteerd werd homofilie. Een van mijn klasgenoten liet zich op een onbewaakt ogenblik ontvallen op jongens te vallen en dat hij zich daarom zo afzijdig hield. In die tijd was dat echt een schok voor verreweg de meesten van ons. De jongen in kwestie schrok van zijn eigen openhartigheid en wilde de zaal uitlopen, ware het niet dat enkelen van ons om hem heen gingen staan en hem lieten weten dat zijn geaardheid geen verschil voor ons zou uitmaken. Ook de rest van de klas kwam om ons heen staan en sloot zich bij ons aan en liet zien dat hij volledig geaccepteerd werd.

Dat was echt een kantelpunt tijdens onze tijd bij de Guldenberg, vanaf dat moment totdat we weer naar huis gingen, groeiden we echt naar elkaar toe als klas. Er werd met elkaar gesport, sommigen kookten samen, ‘s avonds in de kapel verzamelde zich ook een groepje om bij kaarslicht naar muziek van o.a. Pink Floyd, Deep Purple en Uriah Heep te luisteren. Mijn groepje was daar ook bij en tijdens de gesprekken, die in een veilige en warm-knusse sfeer plaatsvonden, deelde ik mijn verdriet met twee van de meiden over wat er gaande was met Josie. Beiden kwamen naast me zitten, omarmden me en troostten me. Vanaf dat moment zou ik het gehele jaar met hen optrekken en een hele warme band met hen ontwikkelen.

We spraken als klas af dat we na de retraite veel met elkaar zouden samen studeren en elkaar helpen met lastige vakken. Dit kon omdat ieder voor zich weer andere vakken had waar zij of hij wat zwakker of sterker in was. Zo ontstond een soort van huiswerk circuit waarvan beide meiden en ik samen één van de kernen uitmaakten en waaraan regelmatig anderen voor langere of kortere duur deelnamen.

We groeiden met zijn drieën zo mogelijk nog meer naar elkaar toe zodanig dat er diepere gevoelens ontstonden. De twee meiden verdrongen zo datgene wat er bij me voor Josie nog over was qua gevoel. Wat ik ooit voor haar voelde werd aldus een echo uit het verleden die steeds verder wegstierf naarmate de twee meiden een steeds prominentere plaats in mijn leven innamen.

Ze heetten Eline en Willie en verschilden veel van elkaar. Eline was een brunette, met half lang haar, een ovaal gezicht, bruine ogen en dunne lippen. Ze was slank bijna tegen het dunne aan en had kleine borsten. Ze droeg een ziekenfondsbrilletje op het puntje van haar neus.

Willie had lang goudblond haar dat in slagen over haar schouder gedrapeerd hing tot halverwege haar rug, een wat rond gezicht met een wipneusje, blauwe ogen en volle lippen. Ze was volslank maar zeker niet dik en met heerlijke ronde vormen.

Eline was altijd serieus, gedroeg zich ingetogen en zat meestal in de boeken. Willie daarentegen had een erg speels karakter, stond bijna altijd in het centrum van de aandacht, leerde erg gemakkelijk en hoefde daarvoor m.u.v. een vak of twee, weinig moeite te doen.

Wat hen samenbond was hun liefde voor jazz muziek en, naar wat later bleek, voor mij. Vaak studeerden we onder de klanken van Miles Davis en John Coltrane. Ook Rita Reys draaide vaak op de platenspeler rond.

Aanvankelijk had ik niet zoveel op met jazz, maar na verloop van tijd begon ik het steeds meer te waarderen en dan met name de meer melodieuze richting ervan. Met de experimentele jazz en het scatten had ik eigenlijk niets.

Zo’n drie maanden voor het eindexamen waren we bij Willie thuis scheikunde en natuurkunde aan het studeren. Met geen van beide vakken had ik veel problemen. De meiden daarentegen hadden er meer moeite mee. Het was voor hen lastig zich de quantummechanica eigen te maken. Het is een erg theoretisch gebied waar veel wiskunde bij komt kijken.

Tijdens één van de pauzes lagen we gedrieën op het bed van Willie te luisteren naar wat muziek.

‘Effe lekker pauze,’ dacht ik en vouwde mijn handen onder mijn hoofd, ‘ben eigenlijk wel aan het weekend toe. Toch maar even doorzetten, het kan maar beter klaar zijn. Dan kunnen we volgende week met wiskunde aan de gang.’

Ik had totaal niet gevolgd waar die twee meiden het over hadden. Kon het trouwens toen ook niet horen. ‘Waarom zijn ze aan het fluisteren?’

“Wat zijn jullie aan het bekokstoven?” vroeg ik. “Niks bijzonders!” zei Eline. “We hadden het over die biologie les van vorige week,” voegde Willie eraan toe.

“Bedoelen jullie die les waar ik niet bij kon zijn? Waar ging die ook al weer over, het was geen examen stof, toch?”

“Menselijke voortplanting, en het was een soort van seksuele voorlichting tot aan het gebruik van voorbehoedmiddelen toe. We hadden een gastdocent die bij de Rutgers Stichting vandaan komt,” legde Willie uit. “Er was alleen geen gelegenheid om te oefenen,” merkte Eline schalks op.

“Oefenen!?” riep ik lichtelijk verbaasd uit. “Je wilt toch zeker niet zeggen dat je had verwacht dat er geslachtsgemeenschap zou plaatsvinden!” voegde ik er wat lachend aan toe. “Neuken bedoel je, toch?” vroeg Willie op guitige wijze ter bevestiging.

“Eh, neuken ja!”, antwoordde ik aarzelend. “Godsamme, hoe komen jullie hier nu weer bij uit?”

‘Waar zijn die dekselse meiden nu weer op uit?’ vroeg ik me af.

“Nou,” gaf Willie schoorvoetend aan, “wij vroegen ons af of jij als proefkonijn zou willen fungeren.”

“Proefkonijn!? Waarvoor dan wel?”

Eline legde haar hand dicht bij mijn lul op mijn been, wreef zachtjes over mijn been heen en zei: “Bij voorbeeld voor hoe je een condoom aan moet doen. Het is wel informatief om het op plaatjes te zien, maar er gaat toch niets boven praktijkervaring. Oefening baart immers kunst!”

“Ach,” probeerde Willie me te paaien terwijl ze quasi gedachteloos met haar wijsvinger door mijn haren ging, “dat heb je toch wel voor ons over, hè Mucike?”

“Uhhh,” aarzelde ik, “ik begrijp dat jullie willen oefenen, maar… waarom met mij? Niet dat ik het niet zou zien zitten, maar zijn er geen andere kandidaten voor, laten we zeggen, jullie experimenten?”

“Misschien wel,” antwoordde Willie, “maar die hebben geen van allen al de ervaring die jij hebt opgedaan met je buurmeisje!”

Ze gingen beiden op hun knieën aan weerskanten van mijn benen naar me toe zitten en keken me verwachtingsvol aan. Ik keek ze sprakeloos aan en moest toen diep zuchten. ‘Dat heb je ervan als je iets teveel loslaat over je diepste zielenroerselen.’ dacht ik bij mezelf.

“Nou, vooruit dan maar!” zei ik zuchtend terwijl ik een kleine glimlach niet kon voorkomen, “je moet wat over hebben voor het goede doel. Wat zijn jullie toch een paar schelmen!”

Ze vielen me beiden om mijn hals om me te bedanken en ik riep uit: “Wacht nou effe, joh, laten we bespreken hoe we dit gaan doen. Want het is nu ook weer niet zo dat ik maar met vingers hoef te knippen en dat ik dan een tentpaal in mijn broek heb. Enige actie van jullie beiden of op zijn minst van één van jullie is toch wel vereist!”

“Dat dachten we al,” zei Eline, “daar hadden we het volgende voor bedacht.” Ze gingen langs me liggen met hun hoofden op okselhoogte tegen de binnenkant van mijn schouders aan en elk met een been over een van mijn benen geslagen, die ietwat wat uit elkaar lagen. Willie schoof haar hand onder mijn T-shirt en Eline begon mijn riem los te maken. Ondertussen kreeg ik aan beide kanten zoentjes op mijn wangen.

“Okay, jongens,… maar Willie,” vroeg ik, “hoe zit het met je ouders en zo? Zijn die niet thuis dan? Straks worden we betrapt en zijn de rapen gaar. En het laatste wat we zouden moeten willen zo vlak voor het examen is gedoe!”

“Wees toch niet bang, Mucike!” zei Willie op ietwat vermanende toon, “we zijn tot het avondeten alleen in huis, dus daar zullen we geen problemen mee hebben. En trouwens wat het studeren betreft, ze zeggen dat het goed is om niet al te lang achtereen met hetzelfde vak bezig te zijn. Dit zou een welkome onderbreking moeten zijn.” Ze streelde door mijn borstharen terwijl Eline al bezig was de knoopjes van mijn broek los te maken.

“Okay,” zei ik, “maar laten we dan wel een gelijk speelveld creëren”, en begon aan hun topjes te trekken zo goed en kwaad als dat kon in deze positie, “ik ben nogal visueel ingesteld.”

Beiden manoeuvreerden hun lichamen zo dat ik hun topjes uit kon doen. Eline droeg géén BH en had kleine kegelvormige borstjes met harde parmantige tepels erop terwijl Willie een zwarte beugel BH droeg afgezet met kant, boven welke haar tepelhoven ietwat uitkwamen.

Ik likte Eline over een van haar tepels, terwijl ik met de andere hand probeerde Willie’s BH los te maken, hetgeen wonderwel in een vloek en een zucht lukte.

Intussen begonnen de meiden me te zoenen overal waar ze maar konden en stroopten ze samen mijn jeans naar beneden. Met enige hulp van mij slaagden ze erin om hem helemaal uit te doen.

Enkele seconden keken ze met enigszins geopende mond naar mijn boxershort, waarin mijn lul zich aan het oprichten was.

Daar Eline ook een spijkerbroek droeg, richtte ik mijn aandacht op het losknopen en uitdoen van haar broek. Ze droeg er een eenvoudige witte katoenen slip onder. Willie daarentegen droeg een wikkelrok met iets van een split aan de voorkant, waarvan alleen de strik aan de achterkant losgemaakt hoefde te worden. Zij had een zwarte doorzichtige kanten slip aan, waar haar volle blonde bos schaamhaar door heen schemerde.

Ze richtten zich beiden op mijn lul en testikels, die ze onder mijn boxershort streelden en kneedden. Al gauw verkeerde mijn pik in een uitermate stijve staat en dat was een goed moment om te oefenen met het omdoen van een condoom.

Dus ik zei lichtjes hijgend: “Laten we maar beginnen met de oefening. Ik hoop dat jullie een condoom hebben, want ik heb hier natuurlijk geen rekening mee gehouden toen ik vanmorgen op de fiets stapte.”

Ze keken elkaar een beetje sullig aan en zeiden in koor: “Oeps….!”

“Oeps!?” riep ik uit, “geen condoom? Uuhh, wat, wat nu?” terwijl ik voelde dat ik al zo opgewonden was dat ik bij het minste geringste tot een ontlading zou komen.

“Geen probleem!” zei Eline, “dan doen we dat de volgende keer wel.”

“Is er dan een volgende keer? En wat gaan we nu doen dan?” Ik kon daar natuurlijk van alles bij bedenken, maar kon natuurlijk niet weten wat er omging in beide meiden.

Ze stroopten mijn boxer naar beneden en likten tegelijkertijd aan mijn schacht. Daarna zoog de een op mijn eikel, terwijl de ander mijn ballen likte. Ik liet me intussen ook niet onbetuigd en probeerde met mijn wijsvingers onder hun slipjes te komen en ze daar te stimuleren. Al gauw vond ik hun beide erg natte poesjes en begon ze daar uitwendig te strelen, waarbij ik probeerde hun klitjes niet meteen onderhanden te nemen.

Het was geen erg gemakkelijke houding om gedrieën elkaar op te geilen. Als er inderdaad een volgende keer zou zijn, dan moest ik daar toch iets op vinden, bedacht ik me. Hoe dan ook begon er bij mij wel een gevoel te ontstaan dat uit mijn tenen omhoog kroop richting mijn ballen. Ik begon wat kreunende geluiden te maken en ik voelde dat mijn vinger manipulaties ook tot resultaat begonnen te leiden. Ze begonnen allebei met hun kontjes heftig op en neer te bewegen. Ook hen hoorde ik zuchten, steunen en kreunen.

Vrijwel tegelijkertijd kwamen we klaar. Ik spoot mijn eigen onderbuik onder en ik voelde ze allebei verkrampen en kirrende kreetjes slaken. Ik kon niet verstaan wat ze zeiden, daarvoor was ik teveel in een roes en daarbij was het ook niet zo dat ze goed articulerend lieten weten wat er gebeurde.

Amechtig hijgend lieten we ons alle drie op het bed vallen waarbij we probeerden elkaars handen te vinden. Ik voelde dat mijn vingers zich in die van hen verstrengelden waardoor er een enorm gevoel van intimiteit in mij opkwam. Toen ik na een tijdje was bijgekomen en naar hen keek, zag ik dat zij niet alleen mijn handen vast hadden maar met de andere hand ook elkaars hand.

Ik gebaarde en zei dat ze naast me moesten komen te liggen. Om niet te sterk af te koelen trok ik de sprei over ons heen en nam ze beiden in mijn armen en kusten hen beiden op het voorhoofd. Ik zag dat ze niet alleen mijn borst zachtjes kusten, maar dat ze ook elkaars gezicht streelden.

Om de betovering niet te verbreken, zei ik niets.

“Dit was onverwacht,” zei Willie na verloop van tijd, terwijl ze Eline’s gezicht streelde. “Maar uiterst welkom,” vervolgde Eline, terwijl ze met haar hand mijn lul zachtjes streelde.

“Je gaat me toch niet zeggen, dat dit niet met voorbedachte rade was, hè?” liet ik hen zachtjes weten.

“Als je het eerlijk wilt weten,” zei Willie, “een beetje. Maar vooral wel op gehoopt, maar dat het zo’n wending zou krijgen, nou neen, niet verwacht.”

“En hoe zit het dan met jullie beiden?” vroeg ik, “ik bedoel het is duidelijk dat jullie ook iets voor elkaar voelen. Zijn jullie, hoe noemen ze dat ook al weer…. biseksueel of zo?”

“Geen idee,” zei Eline, “sinds Helvoirt heb ik jullie beiden in mijn hart gesloten en het voelde gewoon heel natuurlijk aan om niet alleen jou maar ook Willie te strelen.”

“Ja,” beaamde Willie, “dat geldt ook voor mij zo. En hoe zit het met jou Muci? Wat voel jij erbij?

“Tja, ik ben natuurlijk erg verrast, maar wel in positieve zin, let wel! Jullie weten echter dat ik nog de breuk met Josie aan het verwerken ben en ik zou niet willen dat jullie gaan denken dat dit een soort van compensatie voor me is voor het gemis. Ik…, ik heb er eigenlijk een heel fijn gevoel over, maar vraag me wel af hoe nu verder, zo met het samen studeren en de voorbereiding op het examen en zo.” Ik fronste mijn voorhoofd en vervolgde: “en het is natuurlijk wel wat opmerkelijk om op twee vrouwen te vallen die ook nog eens op elkaar vallen.”

“Dus je valt op ons beiden?” vroeg Eline, terwijl ze Willie veelbetekenend aankeek.

“Ja, ik zou nu niet voor een keuze gesteld moeten worden. Dat zou voor mij nu heel onnatuurlijk aanvoelen. En vraag me nu niet waarom, want dat kan ik nu niet uitleggen. Daar moet ik mijn gedachten nog eens over laten gaan. En ik denk, in alle eerlijkheid, dat jullie dat ook maar zouden moeten doen. Met alles wat er speelt, voegt deze situatie natuurlijk extra complicaties toe. En kunnen we die met zijn drieën wel aan?”

“Ik vind het gewoon fijn om samen te zijn met zijn drieën, samen te studeren, lol te maken en nu samen te vrijen,” merkte Willie op, “ook al zou dat maar een paar maanden duren vanwege onze vervolgstudies. Eline en ik gaan in Utrecht studeren als het allemaal meezit. En jij gaat toch naar Rotterdam, als ik het goed heb?”

“Ja, dat klopt, en misschien doe ik er in deeltijd nog een studie Computertechniek bij in Delft. Maar ik moet bekijken of dat qua studiebelasting wel haalbaar is.”

“Kijk,” zei Eline, “dan zal het duidelijk zijn dat we alle drie straks heel druk bezig zijn met andere dingen. We moeten dus geen hoge verwachtingen hebben van wat deze, laat ik het noemen, ‘relatie’ ons in de verdere toekomst brengt.

Het is beter om nu te genieten van elkaars aanwezigheid en elkaar te steunen met de voorbereiding op het examen. En vooral geen claims op elkaar leggen. Wat vinden jullie?”

“Deal!”, riep Willie, waarna ze Eline op de mond kuste.

Ik keek hen beiden aan en zei: “Volgens mij zijn we alledrie knettergek, maar okay: Deal!” en kuste beiden op de mond. “Maar nu gaan we wel weer aan het werk, we hebben nog een hoop te doen! Kom op!”

We kleedden ons aan en gingen weer aan het werk.