Verteld door Rosalie en Julia

Ik liep achter meneer van Lammeren aan. Werd hier en daar bedankt voor het ijsje en nagewezen door sommige leerlingen die een knipoog gaven. Het was maar goed dat ik geen Somalische vrouw was.

“Je bent populair jij”, zei meneer van Lammeren terwijl hij even achterom naar me om keek.

“Dat valt wel mee, over twee dagen is iedereen me weer vergeten.” Antwoordde ik.

We liepen naar zijn kantoor op de eerste verdieping. Hij hield de deur voor me open dus ik liep naar binnen en ging in een van de twee stoelen voor zijn bureau zitten. Hij sloot de deur en nam zelf, met een zware zucht, achter zijn bureau plaats. Ik had mijn tas naast me op de stoel gezet. Hij had zijn kantoor vrij kaal ingericht. Geen wanddecoratie en geen onnodige prularia op zijn bureau. Niet veel meer dan een kast, een bureau, drie stoelen en een prullenbak op een grijze vloer in een ruim hok met witte muren.

“U ziet er moe uit.”

“Ik ben ook moe. Zou fijn zijn als de examens straks achter de rug zijn en we vakantie hebben.” Hij zuchtte en wreef met beide handen over zijn gezicht. Hij had het warm en zijn wangen waren rood gekleurd. Zijn huid glansde een beetje.

“Ga jij nog weg?” vroeg hij me met een redelijk vriendelijke toon.

“Ik ga inderdaad misschien wel weg dit jaar.”

“Dat is leuk, met je dochter?”

“Mijn dochter gaat mee inderdaad. En wat vrienden.”

“Gezellig. Hoe oud is ze nou precies?”

“Zeven.”

“Zeven…” mompelde hij in zichzelf.

“Leuke leeftijd. Dan schamen ze zich nog niet voor hun ouders.”

“Die van u wel, begrijp ik.”

Hij knikte.

“Ik heb de eerste helft van de vakantie de kinderen. Weet nog niet of we weg gaan. Ze hebben nu de leeftijd dat ze liever zelf met vrienden weg gaan, zonder hun oude vader.”

Hij zat blijkbaar op de praatstoel dus ik luisterde. Gaf hem wat hij nodig had.

“Zo oud bent u niet en ligt dat ook niet aan uzelf?”

Hij keek me vragend aan met een lichte belediging rond zijn neus.

“Is schaamte niet iets wat we juist onze kinderen hebben aangeleerd? Bovendien schamen pubers zich het meeste. Ze willen bij hun leeftijdsgenoten horen en niet bij hun ouders. Zijn nog op zoek naar hun identiteit en willen dan niet geassocieerd worden met die van hun ouders. Zeker als dat niet past bij wie zij willen zijn.”

Hij keek me opnemend aan. Ik keek vriendelijk terug.

“Schaamt u zich ergens voor?”

“Soms.”

“Het meeste van die schaamte is aangeleerd. Zoals naakt rondlopen. Dat je in sommige kleren voor gek zou lopen. Maar ook als jij iets als kind zijnde doet en je wordt door je vader of moeder uitgelachen. Of als jij steeds te horen krijgt dat je dingen niet goed doet of niet goed genoeg bent, dan ga je je ook schamen om wie je bent.”

“Hoe kom jij toch aan al die kennis van je?”

“Ik lees wel eens wat meneer van Lammeren. Misschien kunt u tegen uw kinderen zeggen dat u het leuk zou vinden om samen op vakantie te gaan maar als zij dat niet willen, dat het ook goed is.”

“Ja, misschien…” Hij leek in gedachten verzonken te zijn.

De meeste mensen dachten dat diegene die aan bdsm deden zich juist nergens meer voor schaamden. Maar niets was minder waar. Een sub schaamde zich ook. Dat kon over hun lichaam zijn maar ook over hun gedrag. Als ze iets niet goed deden en dat met harde woorden terug kregen dan voelde ze zich extra beschaamd. Ook met de straffen kon je iemand zich heel erg beschaamd laten voelen. Dit hoefde niet eens naakt lopen over straat te zijn. Iemand zeggen dat hij niks waard was en dat hij niks kon hielp ook al. Zeker als ze er gevoelig voor waren. Schaamte was een gevoel, een rotgevoel. Tegelijkertijd was het een van de 3 V’s. Het was de vriesactie, je bevroor vaak als je je schaamde. Kon dan even niet meer helder nadenken en raakte soms zelfs in paniek. Het zorgde ervoor dat cortisol en adrenaline vrij kwamen in je lijf.

Bijna iedereen schaamde zich wel eens. Alleen baby’s niet omdat die zichzelf nog niet konden zien en wisten ook nog niet wanneer iets goed of fout was. Door je te schamen uitte je dat je iets fout had gedaan en dat je nog hoopte geaccepteerd te worden door de rest. Je paste je outfit aan of je gedrag en vermeed mensen met wie je niet geassocieerd wilde worden. Zoals bijvoorbeeld je ouders of die vriendin die aan rare kink deed wat je zelf eigenlijk ook wel aantrekkelijk vond. Schaamte was in zeker zin dus wel nuttig omdat je daardoor je gedrag aanpaste. Als jij boodschappen had gedaan en onderweg naar huis de doos eieren liet vallen dan kon je je daar best eens voor schamen. De volgende keer zou je die eieren op een andere manier vasthouden. Schaamte beschermde je, hierdoor deed je geen ongewenste dingen op een verjaardag maar gedroeg je je netjes en beleefd. Althans, de meeste mensen dan.

Maar als schaamte een rotgevoel was die door bdsm versterkt kon worden, waarom zou je daar dan voor kiezen? Daar waren verschillende redenen voor. Sommige mensen hielden er van om zich beschaamd te voelen. Om vernederd te worden. Dat gaf hen de kik, daar werden ze warm van en uiteindelijk geil. Voor anderen ging het om de beloning. De acceptatie die ze van de Dom of Domina kregen, het gevoel genoeg te zijn en waardig te zijn. Het goed gedaan te hebben. Als Domina kon je schaamte van de sub gebruiken om het gedrag aan te passen. Ook hierin moest je goed op je sub letten. De een was veel gevoeliger dan de andere. Waarbij de een alles weer vergat en vergaf na het spel kon de ander er nog dagen met buikpijn rond kon lopen omdat hij of zij voor waardeloos stuk vuil uitgemaakt was. Daar kunnen ze niks aan doen. De een was nou eenmaal meer verlegen en dacht negatiever over zichzelf dan de ander. Daar werd je mee geboren. De rest kreeg je van huis uit mee. Mensen die zich niet snel schaamde waren ook niet snel bang. Want schaamte was een soort angst. Angst om niet geaccepteerd te worden en alleen achter te blijven.

“Heb je het nog gehad over je vervolgopleiding met Rosalie? Ik bedoel mevrouw Montou.”

“Daar heb ik het inderdaad met haar over gehad. Vooralsnog zie ik er het nut niet van in, in een vervolgopleiding. Ik heb al werk, vrienden, geld, een huis, een dochter… Dat is voorlopig genoeg. Ik zou bovendien ook niet weten wat ik nog meer zou willen hebben.”

“Je werkt met kinderen toch?”

“Dat klopt.”

Hij knikte weer.

“Welke leeftijd?”

“Nul tot achttien soms negentien.”

“En doe je dat al lang?”

“Bijna twee jaar nu. Daarvoor heb ik andere baantjes gehad.”

“Wat deed je daarvoor dan?”

“Weet u hoeveel een callgirl verdient, meneer van Lammeren?” Zijn ogen werden groot. Ik grijnsde als een duiveltje. Aan zijn blik te zien wist hij wat zo’n dame voor een avondje kostte. Hij was niet de enige man. Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel en wreef met zijn hand over zijn hoofd. Ik opende mijn tas en haalde er paracetamol uit, schoof die met verpakking en al over het bureau en gaf hem mijn laatste flesje water. Ik had nog twee kleine flesjes sap mee. Hij keek me summier aan maar haalde daarna de paracetamol uit de verpakking. Ik opende het flesje voor hem en schoof die over het bureau naar hem.

“Dank je, dat is aardig van je.” Zei hij toen hij ze had doorgeslikt en bijna het flesje water leeg had gedronken.

Hij zei een tijdje niks en keek me alleen maar moe aan met zijn hoofd in zijn handen. Hij had hoofdpijn, dat had ik gezien aan zijn gezichtsuitdrukking en lichaamstaal. Ook zijn humeur was een teken geweest. En met dit warme weer lag hoofdpijn ook vaker op de loer.

“Mag ik je wat vragen?”

Ik hield mijn mond. Het feit dat dit al een vraag was en dat hij dus al zijn vraag gesteld had hield ik wijselijk voor me.

“Het gaat over mevrouw Montou, ik weet niet zo goed… ik maak me een beetje zorgen om haar…Maar ik weet niet of het slim is om dat met een leerling te bespreken.” Hij schudde zijn hoofd alsof hij zelf het antwoord al gaf.

“Waarover maakt u zich zorgen meneer van Lammeren?”

“Jullie lijken nu beter met elkaar op te kunnen schieten dan voorheen. Hoe is het met haar? Ik bedoel echt met haar?” Hij keek me vaderlijk aan.

Ze had haar ups en haar downs. Deze week haar ongesteldheid wat natuurlijk geen pretje was. Hierdoor waren haar emoties nog meer van slag. Daarnaast had ze veel vragen over zichzelf en het leven. Emoties die hierdoor los kwamen. Skeletten die soms ongevraagd uit de kast kwamen vallen. Een ongevraagde boevrouw die haar kwam afschrikken op haar werk. Ze was op zoek naar rust, ontspanning, liefde, zichzelf, contact en wilde ver weg uit de sleur blijven waar ze ongemerkt toch weer iedere keer voor koos. Ik had haar zien glunderen toen ze me zei dat ze trots was. Ik haatte nog steeds de blik waarin ik zag dat ze naar me keek alsof ik gewoon een leerling van haar was. Maar dat gevoel borg ik op want daar had ik niks aan. Ze zou dat misschien pas niet meer hebben als ik afgestudeerd was en niet meer op school zat. Maar in vele opzichten was zij mijn leerling. En hoewel ik toegaf aan sommige dingen was ik haar nog altijd een paar stappen voor. Donderdag was ik van plan om haar iets te geven van mijn eerste belofte.

“Waarom vraagt u haar dat zelf niet?”

“Omdat ik erachter kwam dat ze niet altijd alles verteld…” Hij leek even te twijfelen. Misschien ook wel door mijn vragende blik. Hij boog zich wat voorover over het bureau heen en sprak wat zachter.

“Ze zat laatst in de kantine soep te eten met een plastic lepeltje. Dit had ze als opdracht van een of andere coach gehad. Een soort lifestyle coach. Ze zou me zijn of haar nummer nog geven maar ze is er nog niet op terug gekomen.”

“Waarschijnlijk is haar dat even ontschoten.”

Hij ging weer recht zitten.

“Ja…of die coach bestaat niet en is er meer aan de hand met haar dan ze toegeeft.” Bromde hij.

“Na haar scheiding ging ze al vrij snel weer aan het werk waardoor ze een burn-out kreeg. Na de brand was ze er ook weer gelijk, terwijl me dat ook nogal een heftige gebeurtenis voor haar leek. Ik heb haar gezegd dat ze het rustig aan mocht doen maar ze kon de afleiding wel gebruiken, zei ze. En nu eet ze met een plastic lepeltje. Ik wil gewoon zeker weten dat het goed met haar gaat… snap je?”

Ze had dus een burn-out gehad. Dit had ze mij nooit verteld. En dan vond ze mij gesloten.

“Dat snap ik en dat is lief van u. U hoeft zich geen zorgen te maken wat betreft de coach. Ik ken haar coach meneer van Lammeren. Ik zie haar regelmatig.” Als ik voor de spiegel sta, dacht ik.

“Dus het is wel waar? Ga jij er soms ook heen? Is dat die psychologe van je?”

“Mevrouw Montou heeft daarover niet gelogen. Ik ga zelf naar de psychologe wat een andere persoon is. Mag ik vragen waarom u het nummer van de coach van mevrouw Montou wil?”

Hij wreef met zijn hand over zijn mond en begon daarna aan het etiketje van het flesje te trekken.

“U wilde controleren of die persoon wel echt bestond.” Ik vroeg het niet maar trok de conclusie uit zijn ontwijkende gedrag. En zo bleek er zelfs een derde prins te zijn die om de prinses gaf. Of eigenlijk was het prins nummer één aangezien hij er al was voor die andere twee mannen.

“Ja, dat ook ja. Maar ik dacht… nou ja, misschien kon die persoon mij ook wat tips geven…. De scheiding, de brand, gedoe met mijn kinderen op school, en hier de school runnen. Dat is erg stressvol kan ik je vertellen.”

“Dat geloof ik.”

Hij keek me bedroefd aan. “Sorry, daar wilde ik jou niet mee lastig vallen… Dat was niet zo netjes van me…Heb jij misschien voor mij het nummer van die coach?”

Ik haalde het spelletje wat ik getrakteerd had uit mijn tas. Ik had er een paar extra ingekocht en thuis lagen er nog meer voor de kinderen op de afdeling.

“Wat u nodig heeft, meneer van Lammeren, is ontspanning en een gezellige middag met uw kinderen.” Ik schoof het doosje over zijn bureau onder zijn ogen. Hij tilde het op en bekeek de informatie op de achterkant aandachtig.

“Dat is aardig van je maar mijn zoon en dochter zijn hier te oud voor denk ik.”

“Niemand is te oud om kind te zijn.”

Hij keek me met open mond aan. Ik glimlachte.

“Desnoods draagt u ze het op als straf als ze weer eens niet luisteren.”

“En dit had jij toevallig in je tas zitten?”

“Ik heb getrakteerd in de klas. Eerst les gegeven, omdat ik een weddenschap van mevrouw Montou had gewonnen. En daarna dit spelletje aan iedereen getrakteerd want ik zou trakteren als ik de weddenschap verloor. En omdat het niet om winnen of verliezen gaat… Ook de leerlingen hier op school kunnen wat ontspanning gebruiken. En wat verkoeling, vandaar die ijsjes.”

Hij schudde zijn hoofd. En wees met het doosje in zijn hand naar mij.

“Jij zou coach moeten worden. Is dat niet wat voor je?”

“Nee dank u. Ik blijf bij wat ik nu doe.”

“Je werk als een callgirl bedoel je?”

“Ik werk met kinderen.”

“Dus je bent geen callgirl?”

“Af en toe.” Heel af en toe callgirl gespecialiseerd in bdsm. Daar waren er niet veel van. Volgens internet wel maar als je echt een goede wilde hebben kwam je al snel bedrogen uit bij de advertenties. Sommige meiden deden alsof. Ze vielen al snel door de mand, helemaal als ik ze voor de grap liet komen.

“Waarom ben je in vredesnaam een callgirl? Als je mijn dochter zou zijn geweest…” Hij schudde bedroefd kijkend zijn hoofd.

“Hoe bent u op het idee gekomen om schooldirecteur te worden?”

“Ik ben hiervoor economiedocent geweest. Toen deze baan vrij kwam heb ik me om laten scholen omdat dat me ook wel leuk leek.”

“Ik wil mensen helpen…”

“Door seks met ze te hebben?” hij keek me geschrokken aan.

“Door ze te geven wat ze nodig hebben, meneer van Lammeren. Wat vond u van meneer Overvest?” Ik schakelde expres naar een ander onderwerp voor hij me er nog meer over zou vragen en ik een appel nodig zou hebben.

“Aardige man, erg geschikt. Ik denk wel dat hij hier past en we hem zeker kunnen gebruiken. Hij vertelde me over je les, hij was erg onder de indruk.”

“Hij kan u verlichten van wat taken waardoor u weer minder stress heeft.”

“En waar kende jij hem van?”

Ik grijnsde waardoor hij licht geschrokken keek. Precies de reactie die ik verwacht had. Hij dacht dat ik meneer Overvest als callgirl had ontmoet. En zo makkelijk was iemand voor de gek te houden.

“Ik kende zijn dochter.” Sprak ik kalm.

“Ah, ja dat kan natuurlijk ook.”

“Hmhm.”

“Zou jij misschien ehum… zou jij anders een seksuele voorlichting willen geven?”

“Dat ligt eraan.”

“Waaraan?”

“Hoever ik mag gaan.”

Hij kreunde iets. “We kunnen hier geen pornofilm laten zien als je dat bedoeld, Julia.”

“Los van het feit dat dat ook een verkeerd beeld geeft, waarom niet?”

“Omdat ik geen boze ouders hier op de stoep wil hebben.”

“Schaamt u zich voor seks, meneer van Lammeren? Was u er misschien niet zo goed in?”

“Pas op jij!” hij wees streng kijkend naar me met een vinger.

“Als u zo bang bent voor die boze ouders, laat ze maar naar mij toe komen. Ik neem volledige verantwoordelijkheid voor de les die ik geef. Misschien vindt u het interessant om er dan ook bij te zitten.”

“Zolang je me maar niet belachelijk maakt.”

“Dat zou ik nooit doen, meneer van Lammeren.”

Hij leek in een innerlijke tweestrijd te zijn maar antwoordde uiteindelijk moeilijk kijkend: “Oké, je mag de les geven. Op voorwaarde dat ik van te voren een overzicht krijg van je met wat je gaat doen en behandelen.”

“Dat kan ik niet doen meneer van Lammeren. U zult mij moeten vertrouwen. Anders doe ik het niet.”

“Vertrouwen…Ik zal er even over nadenken.”

“Prima. Oh en ik heb dan wel de aula nodig.” Ik knipoogde.

“Je vraagt wel wat van me.”

“Nee, u vraagt wat aan mij. U vraagt of ik mijn tijd wil besteden om mijn kennis over seks, seksualiteit en al dan niet seksuele voorkeuren over te dragen. Als ik daar mijn tijd in steek wil ik ook carte blanche. Meneer van Lammeren. Zodat de leerlingen ook echt wat leren en het goed leren. Zonder condoom om een banaan.” Dan neem ik liever een live voorbeeld mee, dacht ik glimlachend.

“En dan heb ik straks weer een probleem erbij zeker.”

“Het is alleen een probleem als u er een probleem van maakt. Als er boze of verontrustende ouders zijn wil ik best met hun gesprek. U ziet nu al beren op de weg die er helemaal niet zijn. Daar krijgt u vast hoofdpijn van.”

De bel ging dus mijn volgende les was begonnen. Daarna zou ik een tussenuur hebben met aansluitend weer een pauze.

“Ik zou u aanraden om nog even een ijsje te gaan halen, meneer van Lammeren. En doe het rustig aan.” Ik stond op en liep rustig naar de deur.

“Ja, dank je wel Julia. Ik ehum… ik had blijkbaar even iemand nodig met wie ik kon praten…”

Ik knikte en verdween uit zijn zicht.

“Hè, hè, eindelijk weer even pauze. Rust…” Kris plofte neer toen we samen de lerarenkamer ingelopen kwamen. Ik ging naast hem zitten aan de witte ronde tafel. Hij haalde zijn brood tevoorschijn.

“Wat voor salades heb je dit keer op je brood?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Geen, dit keer pindakaas met banaan.”

“Oh, ja dat kan ook. Is dat lekker?”

“Heerlijk!” zei hij met zijn volle mond. Hij had blijkbaar honger.

Ik knikte en draaide mijn hoofd weg van zijn gesmak.

“En wat heb jij?” vroeg hij wijzend naar mijn bakje.

“Bietensalade.”

“Ook lekker. Geen plastic lepeltje dit keer?” lachte hij.

“Nee”, zei ik en begon te eten met mijn vork. Ik hoopte maar dat alles goed was met Julia. Gijs Petersen kwam binnen gelopen en liet de deur open staan. Hij zag er verhit uit, ik vond het niet eens zo heet. Hij mompelde een soort “hallo” en nam tegenover me een paar stoelen van me af, plaats. Hij gaf wiskunde en was nogal op zichzelf.

“Eetsmakelijk”, zei ik vriendelijk tegen hem. Hij reageerde niet.

Terwijl ik aan het eten was kon ik het maar niet loslaten dat Simon het had opgemerkt dat ik “ik hou van jou” tegen Julia had gezegd en dat Julia even later door Maarten meegevraagd werd om te praten. Ik trok haar niet voor en ik hielp haar alleen met Mirthe, meer niet. Ik roerde met mijn vork door mijn bakje. In gedachten verzonken nam ik een hap en staarde al kauwend voor me uit. Ze stond met een appel in haar hand naar me te kijken. Ze glimlachte en knipoogde naar me. Ze nam een hap van haar appel en liep weg. Een paar seconden had het maar geduurd. Maar in die paar seconden voelde ik me gelijk gerustgesteld. Ik ontspande me en liet mijn rug tegen de rugleuning vallen.

“Waar zit jij aan te denken?”

“Huh?” vroeg ik verward.

“Je begon helemaal te glimlachen”, zei Kris vrolijk naar me kijkend.

“Oh, ja… ik dacht even aan iemand.”

Mijn mobieltje bliepte. Ik nam hem uit mijn kontzak en ontgrendelde het beginscherm.

- Ik zag dat je de bietensalade hebt gemaakt. Heel goed lieverd. Smaakt het? –

Ik kreeg een warm gevoel van binnen. Ze had het gezien. Natuurlijk had ze het gezien.

- Ja, het is lekker. Jij gelukkig weer aan de appel. Ging het gesprek met meneer van Lammeren goed? –

- Hij had even een luisterend oor nodig. Heb je de huisarts al gebeld? –

Ik wist nou nog steeds niet waarover hun gesprek ging. Maar zij loog nooit. Ik had nog geen tijd gehad om de huisarts te bellen en zag er eigenlijk ook wel tegenop.

- Nee nog niet. –

Julia is aan het typen…

- Misschien kun je de huisarts zo even bellen om een afspraak voor een allergietest te plannen. Dan kun je dat gepieker ook zo snel mogelijk achter je laten. –

- Ja –

- Laat maar weten wanneer de test is. Vind je het fijn als ik meega? Geeft je dat rust? –

Ik vond het lief van haar aangeboden dat ze mee wilde. Maar ik moest toch alleen naar de huisarts kunnen. Ik zou na mijn lunch even bellen.

- Dat is lief van je maar dat hoeft niet. –

Julia is aan het typen…

- Prima. Mocht je van gedachten veranderen dan mag je me altijd vragen. Je zag er een beetje moe uit. Wil je de date niet liever uitstellen? –

- Oh nee, jij komt hier niet onderuit jongedame! - typte ik met een glimlach op mijn gezicht.

- En ik verwacht wel dat je je best doet! Het is je straf, weet je nog. –

Julia is aan het typen…

- Ik probeer nergens onderuit te komen. Ik wil gewoon zeker weten dat het niet teveel voor je wordt. Maar dan zie ik je dus straks. Neem je Hector mee? Dan hoeft hij niet de hele dag alleen te zitten. Of wilde je dat als smoesje gebruiken als het je te saai werd? –

Ik moest even hardop lachen waardoor Kris vluchtig naar me keek. Ik nam een hap van mijn salade en antwoordde haar berichtje met mijn mond vol.

- Grapjas. Mij schrik je niet af. Maar die honden van je wel een beetje. Gaat dat wel goed? Hector samen met die van jou? –

- Mijn honden kunnen prima met andere honden opschieten. Neem hem maar mee. –

- Oké. –

Ik moest er maar op vertrouwen dat Hector niet aangevallen zou worden na wat ik een keer gezien had bij haar aan de deur.

“Goedemiddag, eetsmakelijk. Hmm..” Maarten kwam binnengelopen. Mijn mobieltje bliepte weer.

- Prima. Tot straks. –

Ik appte nog snel even terug.

- 👍 –

“En voor welke smaken ben jij gegaan Maarten?” vroeg ik met mijn vork wijzend naar zijn ijsje. Ik had mijn mobieltje omgekeerd naast mijn bakje op de tafel gelegd. Hij nam naast Kris plaats wat tegenover mij was.

“Ik heb iets met bourbon en vanille en pistache ijs. En wat hadden jullie?”

“Brownie en iets met cookie en karamelcrème.” Antwoordde Kris.

Maarten leek het rustig aan te doen met zijn ijsje.

“Ik had de herfst. Pompoen met kaneel en een bolletje appeltaart.”

“Mocht jij die wel hebben? Je hebt toch een melkallergie?”

“Klopt, dat wist Julia. Alle smaken zijn zonder melk. Jouw ijsje dus ook.”

Maarten hield zijn ijsje even op een afstandje alsof het besmettelijk was geworden. Hij keek er verbaasd naar.

“Dat meen je niet? Hier zit geen zuivel in?”

“Nee, echt niet.” Lachte ik hoofdschuddend.

“Goh, dat proef ik niet eens.” Hij ging weer verder met rustig likken.

“Mijn coach zei me tevens dat ik een allergietest moet laten doen want ze denkt niet dat ik zo allergisch ben als ik altijd dacht.” Maarten keek aandachtig naar me.

Ik had mijn salade op en schoof het bakje iets naar voren zodat ik op mijn armen kon leunen.

“Hm, en ga je dat doen?”

“Ja, ik ga zo even de huisarts bellen. Ik vind het wel spannend maar als het klopt dan zal er ook wel weer een last van mijn schouders vallen denk ik.”

“Hoezo dan?” wilde Kris weten.

“Omdat ik me daar dan niet meer zo’n zorgen om hoef te maken. Dat ik er niet dood aan kan gaan.”

“Ik heb net met Julia gesproken…”

“Ja, en? Hoe was dat?” vroeg ik mijn nieuwsgierigheid bedwingend.

“Goed. Ik heb een spelletje gekregen van der om te spelen met mijn kinderen.”

“Ja ze had getrakteerd. Dat was iets wat ze vroeger als kind zijnde nooit heeft gedaan.”

“Ik blijf het een raar verhaal vinden”, mompelde hij met zijn lippen tegen zijn ijsje aan.

Gijs stond inmiddels op en liep zonder ons gedag te zeggen weg. Hij sloot stilletjes de deur.

“Dat kind heeft heel veel geld al dan niet verdient met een of ander callgirl baantje en werkt nu met kinderen. Schijnt zelfs een eigen huis te hebben en heeft de school een ruime donatie gegeven. Ik weet niet hoe ze dat doet maar volgens mij doe ik iets verkeerds. Ze is nog nooit naar school geweest, komt hier de havo doen terwijl ze makkelijk vwo had kunnen doen en wil hierna niet verder studeren.”

“Donatie?” vroeg ik licht geschrokken. Ik kon me niet voorstellen dat Maarten geld van Julia gevraagd zou hebben. Maar wat als het wel zo was? Was Omi daarom zo bang dat ik ook achter haar geld aan zat?

“Ja…”

“Als lening na de brand of zo?”

“Nee, toen ze zich kwam inschrijven hier op school.”

“Waarom?”

Hij zuchtte.

“Dit had ik eigenlijk aan niemand willen vertellen… maar goed… m’n eigen schuld denk ik… Toen ik hoorde dat Julia bij de psychologe liep en nadat ik haar ontmoet had was ik wat terughoudend in het haar hier op school toe te laten. Ik was een beetje bang dat ze… nou ja…”

“Gek was.” Antwoordde ik boos.

“Zoiets ja.” Hij ging weer verder met zijn ijsje.

“Ze is niet gek!”

“Dat betwijfel ik nog steeds. Ze liep een brandend gebouw in, liep hier rond in een vuilniszak en laten we dat voorval met die kauwgom ook niet vergeten. We konden niet eens normaal het schoolgebouw in.”

Hij had het over haar actie toen ze strafcorvee van me had gehad omdat ze weigerde haar huiswerk in te leveren bij me. Ze had de tweede dag van haar corveeweek kauwgom moeten schrapen onder tafels en stoelen vandaan en van de vloer. In plaats daarvan had ze alle stoelen en tafels omgedraaid en de hal vol gezet met allemaal prullenbakken zodat we er nauwelijks in konden. Ze was niet gek, ze had iedereen gewoon met de neus op de feiten gedrukt.

“Heeft ze die donatie uit zichzelf gedaan?”

“Ik heb haar niet gedwongen, Rosalie. Maar we hebben er zeker baat bij gehad na de brand.”

“Om hoeveel gaat het?” vroeg Kris.

Ik voelde een soort van woede in me opkomen.

“Dat doet er niet toe”, zei Maarten.

“Hoeveel, Maarten?” vroeg ik vinnig.

“Dat ga ik jullie niet zeggen, Rosalie. Het was eigenlijk helemaal mijn bedoeling niet om het te zeggen. Maar goed. Ik heb haar gevraagd of ze een les seksuele voorlichting wilde geven maar ze wil me dan niet zeggen wat ze gaat doen en toch carte blanche. En nu ik terug denk aan sommige acties van haar, zie ik er denk ik toch maar van af…”

Ik moest mijn seksdoos ook nog behandelen in de klas en zag daar ook een beetje tegenop. Bang dat het te persoonlijk zou worden.

“Kris zou jij misschien even weg willen gaan? Ik moet nog even wat met Rosalie bespreken.”

Kris kwam al overeind toen ik geïrriteerd zei: “Ik moet de huisarts bellen.”

“Het is maar even.”

Ik twijfelde. Ik had helemaal geen zin in een gesprek met Maarten, niet nu hij bekend had dat hij geld van Julia had aangenomen omdat hij bang was dat ze gek was. Ik werd misselijk bij het idee. Ze had hier dus alleen maar mogen komen nadat ze betaald had.

“Maarten ik heb jou even niks te zeggen.” Ik stond boos op en pakte mijn spullen bij elkaar.

“Ik jou wel Rosalie.”

“Dat is dan jammer….” Ik merkte dat ik trilde van woede. Ik stopte even en leunde met mijn hand op tafel.

“Jij had een meisje, dat hier aanklopte voor onderwijs, willen weigeren omdat ze bij de psychologe loopt. Niet iedereen die bij psychologe loopt is gek! En juist omdat ze naar de psychologe gaat betekend het dat ze daardoor kwetsbaar was en daar heb jij misbruik van gemaakt!”

“Ik heb haar toch niet om die donatie gevraagd?!” Antwoordde hij boos zwaaiend met zijn hoorntje.

“Jij had die donatie helemaal niet moeten aannemen! Dat doe je ook niet van andere leerlingen. Mag ik hopen. En ze is niet gek, ze is slimmer dan wij drieën bij elkaar.” Ik duwde mijn stoel naar achteren en draaide me weg van ze.

“De school kon het geld goed gebruiken. Wat moest ik dan?”

“Ik ben het met Rosalie eens. Je had die donatie moeten weigeren.”

“Dat heb ik gedaan, dat wilde ze niet. Ze wilde perse naar deze school. Koste wat het kost zei ze.”

Ik was al bijna bij de deur, want ik had er geen zin meer in, toen ik bevroor van zijn woorden. Ze wilde perse naar deze school? Koste wat het kost?

“Waarom?” vroeg ik naar de mannen kijkend met mijn rug naar de deur toe.

“Geen idee”, zuchtte Maarten.

“Dan nog is het fout. Ze had hier gewoon welkom moeten zijn, je had haar met open armen moeten ontvangen in plaats van achterdochtig en bevooroordeeld!”

“Oh, alsof jij zo bevooroordeeld was Rosalie! Wie kwam er na Julia haar eerste dag al naar mij toe om te zeggen dat ze geen tijd en energie in de nieuwe leerlinge wilde steken omdat die toch van plan was hoer te worden? Wist je dat ze dat al is?”

“Julia is godverdomme geen hoer! Ze is….” Ik hield geschrokken mijn hand voor mijn mond waardoor mijn bakje viel. Ik had het bijna verklapt. En nog gevloekt ook. Dat kende ik helemaal niet van mezelf.

“Rosalie, ik weet niet wat ze jou heeft wijsgemaakt maar tegen mij zei ze dat ze callgirl is.” Maarten keek me zorgelijk aan.

“Ze deed toch iets met kinderen?” vroeg Kris verbaasd. Hij stond op en liep naar de prullenbak om zijn boterhamzakje weg te gooien.

“Ook ja. Ik mag hopen niet in combinatie…”, zei Maarten.

“Ja, ze doet ook iets met kinderen. Ik ben op haar werk geweest.”

“Waarom? Je bent haar docente.”

“Omdat, Maarten, ze mijn leven heeft gered terwijl elke man die daar aanwezig was te bang was om zich ook maar met één voet naar binnen te wagen. Ik wilde iets terug doen, dus ik heb haar een keer geholpen op haar werk. Dat ze in een vuilniszak liep kwam doordat ik haar complimenteerde dat zelfs een vuilniszak haar zou staan. Wij moedigen hier volgens mij juist aan dat een leerling zijn creativiteit moet kwijt kunnen. Dat van die kauwgom heeft er wel voor gezorgd dat meer leerlingen en zelfs jij respect kregen voor Manu. En ik weet dat ze af en toe callgirl is en ik heb daar groot respect voor. Nou, ik ga nu de huisarts bellen voordat de pauze om is.”

Ik raapte mijn bakje op en deed boos de deur open. Op de gang kreeg ik een aantal vragende en angstige blikken van leerlingen terwijl ik stevig naar mijn kantoortje liep. Ik smeet de deur dicht en kwakte mijn spullen op mijn bureau. Ik plofte kwaad op de stoel en hield mijn hoofd even in mijn handen kijkend naar het bureau onder me. Zelfs hier op school, was ze door de leraren inclusief mijzelf, in eerste instantie raar aangekeken om wie ze was en wat ze deed. Geweigerd nog voor iedereen haar kende. Ik schudde weemoedig mijn hoofd en hield mijn beide handen tegen mijn wangen aan. Ik zuchtte. Een reset van de ademhaling hoorde ik Julia in mijn hoofd zeggen. Nu nog een reset van mijn emoties. Ja, ik was schuldig geweest in het vooroordelen van haar keuzes maar sinds ik haar steeds meer leerde kennen had ik alleen maar respect voor haar gekregen. Ik was van haar gaan houden. Ik had haar geholpen, zowel met Kiki als op haar werk. Ze hield van mij en had me gezegd dat ze dankzij mij soms weer dingen voelde. Dat ze gelukkig van me werd omdat ze mij hielp. En ik was gelukkiger dankzij haar. Ik deed mijn best dankzij haar om minder dingen raar te vinden en vond het fijn als ze me dingen uitlegde. Maar ook dat ze mij niet raar vond en dat ze zelfs haar straf vanmiddag bij haar thuis liet plaatsvinden in plaats van bij mij. Mij steeds meer meenam in haar wereld. Ik wist dat ze niet blij was met al dat geld en misschien kwam die donatie inderdaad vanuit haar zelf. Maar dan nog was het fout van Maarten geweest om het te accepteren. Sorry had ze geen boodschap aan en het geld zou ze niet terug nemen. De bel ging, de pauze was voorbij.

Ik stond op, griste mijn sleutels en mobiel van het bureau en nadat ik het kantoortje weer had afgesloten liep ik terug naar de lerarenkamer. Maarten zat er niet meer dus ik liep via de hal naar boven naar de eerste verdieping. Ik opende de deur van zijn kantoortje en vond hem achter zijn bureau zittend, verdiept in een map voor zich. Hij keek verbaasd op. Ik bleef bij de deur staan met de deurklink in mijn hand. “Jij laat haar die seksuele voorlichting geven.” Hij wilde wat zeggen maar ik was nog niet klaar en wees hem streng aan. “Carte blanche! Voor de hele school inclusief docenten en andere medewerkers hier op school. En oh wee als je iets zegt over haar beroep als callgirl. Is dat duidelijk?”

Hij leunde achterover in zijn stoel en zei: “Maar wat als ze in een latex pakje op school komt? Of in een sexy lingeriesetje? Dat kunnen we toch niet doen?!”

“Dan heeft ze meer lef dan jij ooit zult hebben Maarten! Want dat zie ik jou nog niet doen! Je maakt maar een afspraak met haar wanneer ze die les gaat geven. Jij denkt dat ze haar geld verdient met seks maar dat komt niet eens in de buurt van wat ze doet. Ze geeft iedereen altijd wat ze nodig hebben en jij Maarten, hebt een lesje seksuele voorlichting van haar nodig. Al was het alleen maar om je eigen ballen te kunnen vinden!”

Het was er uit voor ik er erg in had en ik schrok van mezelf. Ik was zo kwaad dat ik buiten adem was. Mijn mond werd droger en mijn hart ging tekeer. Helemaal na die opmerking. Hij was nog altijd mijn baas. In blinde paniek trok ik de deur dicht en stond ik buiten. Mijn hele lijf trilde. Met snelle passen liep ik de trap af terug naar mijn kantoor. Ik had het bloedheet en het zweet droop ineens over mijn rug. Halverwege de gang kwam ik Julia tegen. Ik wilde wat zeggen maar er kwam geen geluid uit mijn mond omdat die zo droog aanvoelde. Ik was ook buiten adem en stond hijgend voor haar.

“In door uw neus, uit door uw mond mevrouw Montou .” Ze aaide me over mijn arm en keek me zorgzaam aan. Leerlingen liepen langs ons heen naar hun bestemming. Met zachte hand werd ik door haar naar de muur geleid. Daar leunde ik met mijn rug tegen aan. Ze stond voor me, als een soort beschermer. Leerlingen staarde naar me wat het me niet makkelijker maakte om kalm te worden.

“Kijk eens naar mij. Adem eens in door je neus en uit door je mond Rosalie.” Ze deed het me voor en ik deed haar na. Staarde in haar prachtige groene ogen en probeerde mijn ademhaling met die van haar gelijk te laten lopen. Ik probeerde niet te letten op de mensen om ons heen. Ze knikte. “Goed zo. Rustig maar”, zei ze lief terwijl ze nog steeds mijn arm aaide. Ik probeerde te slikken maar dat lukte niet echt. Mijn mond was te droog en mijn tong voelde aan als schuurpapier.

“Wil je wat drinken?”

Nog voordat ik kon knikken was ze al bezig om wat uit haar tas te halen. Ze draaide de dop open en ik nam het flesje dankbaar aan. Dit was de tweede keer dat ze me vandaag voorzag van vocht. Nadat de zoete drank mijn speekselklieren weer aan het werk hadden gezet kon ik praten.

“Oh, Julia. Ik heb iets stoms gedaan.” Ik leunde met mijn hoofd tegen de muur aan en sloot even mijn ogen.

“Wat heb je gedaan dan?” vroeg ze kalm.

Ik wachtte tot de gang wat leger was.

“Ik heb Maarten beledigd. En niet zo’n klein beetje ook.”

Er verscheen een kleine glimlach om haar lippen die ze snel weer terugtrok. Maar ik had het wel gezien.

“Wat heb je tegen hem gezegd dan?”

“Dat hij jou de seksuele voorlichting moet laten geven al was het alleen maar zodat hij zijn eigen ballen weer terug kan vinden”, zei ik zachtjes naar de grond starend.

Ze grinnikte iets en perste haar lippen op elkaar. Ik zag dat ze haar lach in probeerde te houden.

“Ja, lach maar. Straks word ik ontslagen!” Ik had het wat harder gezegd dan mijn bedoeling was geweest maar gelukkig waren er niet veel leerlingen in de buurt en niemand keek om.

“Dat zal hij niet doen. Hij kan je niet missen. Bovendien zal dan de hele school in protest komen.”

“Onder leiding van jou zeker.”

“Waarschijnlijk wel”, zei ze glimlachend. Ik voelde me gelijk een stuk beter en moest ook iets lachen.

“Dat is beter. Nou nog een keertje goed diep in en uitademen.” Ze zoog de lucht via haar neus hoorbaar in en hield haar adem vast. Ze gebaarde me dat ik het ook moest doen. Ik snoof de lucht op via mijn neus en tegelijkertijd bliezen we weer uit.

“Hoe voel je je nu?”

“Nog steeds kak.”

“Kan ik wat voor je doen?”

“Nee. Ik weet het niet….Heb jij geen les?”

“Mijn les is inderdaad begonnen. Geschiedenis van meneer Boonstra. Dat is toch allemaal al geweest, dat zal niet veranderen in mijn afwezigheid.”

Ik knikte gelaten.

“Dus je wil dat ik meneer van Lammeren help met zoeken naar zijn ballen?” Ze glimlachte ondeugend. Ik schraapte ongemakkelijk mijn keel en nam nog een slok uit het flesje wat ik nog in mijn hand had. Mijn ogen naar het plafond gericht.

“Het is een heel verhaal…” Ik keek langs haar heen.

“Ik heb de tijd.”

“Jij hebt les, dat heet spijbelen.” Zei ik haar streng aankijkend.

“Ik help een docente, dat heet luisteren naar de gezaghebber.”

“Gezaghebber? Nou dat ben ik absoluut niet hoor.”

“Hier op school luister ik naar jou. Dus als jij me nodig hebt, dan kan meneer Boonstra daar moeilijk boos om worden toch?”

“Ja, dat klopt. En ik vind het heel lief van je maar jij gaat nu naar je les dame. En ik zie jou vanmiddag.”

“Prima, tot straks mevrouw Montou.”

Ik zag hoe ze weg liep in haar nette groene kleding. Ik voelde dat ik buikpijn begon te krijgen. Ik had spijt van wat ik tegen Maarten had gezegd maar daar was nu weinig meer aan te doen. Ik wilde eigenlijk geen excuses maken na wat hij had gedaan. Ik wachtte wel af of dit nog een naar staartje zou krijgen. Ik bleef de hele tijd buikpijn houden.

Eenmaal thuis drukte ik net de assistente van de huisarts weg nadat ik een kwartier in de wacht had gestaan. Ik had een afspraak gemaakt voor vrijdag. Het verbaasde me dat ik al zo snel terecht kon. Ik keek mezelf aan in de spiegel van de slaapkamer. Ik had gedouchte, mezelf verschoont van onderen en een leuk jurkje aangetrokken. De vuuragaat hing om mijn hals. Ik twijfelde nog of ik niet echt mijn pyjama aan zou doen voor de gein, maar besloot om te doen alsof dit een echte date was. Ik was in het verleden al op meerdere dates geweest en ik vond het niet het leukste om te doen. Misschien lag dat gewoon aan mij. Zou ik nooit meer de ware vinden en was dat mijn straf voor het verliezen van mijn kinderen door mijn eigen schuld. Ik zuchtte en keek achter me naar het bed waar allemaal kleding lag. Ik had me wel zeven keer omgekleed en was eigenlijk nog steeds niet tevreden maar het was nu drie uur geweest. Hoewel we geen tijd hadden afgesproken wilde ik ook niet al te laat komen. Ik wilde ook nog even naar het winkelcentrum om iets te halen voor Emma en natuurlijk voor Julia zelf.

Omdat ik buikkrampen had, die ondanks de paracetamol die ik had genomen nog niet veel minder waren, besloot ik om met de auto te gaan. Hector zat achterin. Eenmaal bij het winkelcentrum parkeerde ik de auto en liet Hector eruit. Ik liep eerst naar de boekhandel om het boek op te halen wat ik besteld had naar aanleiding van de hint voor het raadsel over het viooltje. In de winkel keek ik even bij de kinderboeken en besloot een boek voor Emma mee te nemen. Ik rekende af en liep daarna naar de bloemist waar ik een bosje witte lelies kocht voor Julia. Haar lievelingsbloemen, dat was ik niet vergeten. Net als haar lievelingskleur en feit dat ze vroeger op schaatsen had gezeten. Ik had het allemaal opgeslagen wat ik vrij bijzonder van mezelf vond want normaal gesproken vergat ik het meeste. Nadat ik alle boodschappen gedaan had reed ik naar Julia. Hector keek op de achterbank naar buiten. Hij ging niet vaak mee als ik ergens op visite ging waardoor hij in eerste instantie niet in wilde stappen. Hij dacht waarschijnlijk dat we naar de dierenarts gingen.

Eenmaal bij haar huis aangekomen parkeerde ik de auto naast de hare op de oprijlaan. Op het klokje van de radio was het half vier geweest. Ik keek nog even in het spiegeltje van het zonneklepje. Ik zag er moe uit en voelde me niet optimaal maar ik wilde het niet afzeggen. Ik draaide me om naar Hector.

“Klaar voor?” Hij keek me met een schuin hoofd aan. Ik lachte.

“Ik eigenlijk ook niet.” Ik zuchtte even. Waarom was ik zo zenuwachtig?

“Kalm Rosalie. Je kent haar en dit is gewoon een gezellig bezoekje.” Sprak ik mezelf toe.

Ik stapte uit met de lelies in mijn hand en liet daarna Hector uitstappen. Ik hield hem kort aan de riem omdat ik niet wist hoe hij op haar honden ging reageren. Met in mijn ene hand Hector zijn riem, in mijn andere hand het bosje bloemen en mijn tas om mijn schouder liep ik richting haar voordeur. Het huis zag er van buitenaf niet heel groot uit maar ik had vorige keer al gezien, toen ik binnen was geweest, dat het een heel stuk naar achteren liep. Aan de zijkant was een stuk aangebouwd en er waren een aantal ramen net boven de grond te zien. Dat was me vorige keer niet opgevallen. Zou ze haar eigen SM kamer hebben? Zou ze daar met Tyler doen wat ze doen? Hector trok me uit mijn gedachten door aan te geven dat ik door moest lopen. Ik drukte op de bel en al snel werd er open gedaan.

“Precies op tijd”, zei ze met een glimlach. Ze had zich ook omgekleed. Haar haar hing los over haar schouders. Ze had een simpel groen topje aan op een korte spijkerbroek die ik herkende van de dag dat ze de adjunct kandidate had weggejaagd. De spijkerbroek met gaten en rafels. Daaronder droeg ze teenslippers.

“Kom binnen jullie twee.”

“Ja…” Ik stapte gespannen over de drempel. Wat was er met me aan de hand?

Ze legde haar hand in mijn rug en gaf me drie zoenen op mijn wangen. Ik voelde dat ik een opvlieger kreeg.

“Deze zijn voor jou.” Ik gaf haar onhandig het bosje lelies.

“Dank je wel, lief van je. Kom verder. Geef mij Hector maar even, dan zien de meiden dat het goed is.”

Ik gaf haar snel de riem. Ik had niet het idee dat Hector mij zou kunnen beschermen tegen haar honden of andersom, dus ik vond het niet erg dat zij het voortouw nam.

Ik volgde haar door de korte gang naar binnen. Er hingen drie jassen aan de kapstok. Twee van haar een eentje van Emma. Er stond een parapluhouder in de hoek met twee paraplu’s erin, een kleintje en een grote. Ernaast stond een schoenenrek met een aantal paar schoenen. Ook kleine en grote, van moeder en dochter. Op de muur erachter was in het midden een dikke baan donkerpaars geschilderd. Er hing een grote ronde spiegel die ik vorige keer ook al had gezien. Hij was nog steeds gebarsten. Ze zag me kijken. “Het heeft geen zin om in de spiegel te kijken en te verwachten dat je perfect bent. Zij die zichzelf mooi vinden in een gebarsten spiegel, zijn ook daadwerkelijk mooi.”

“Dus die spiegel is expres zo?”

“Hmhm.” Ze liep door en hield de deur voor me open.

De woonkamer was ruim en licht. De lichte houten vloer kraakte iets toen ik verder de woonkamer instapte. Er stond een okerkleurige L-vormige bank tegen de witte muur aan. Daarnaast was de muur donkerpaars met twee ramen erin. Ik zag nu pas de foto die boven de bank hing. Daarop zat Julia op een harde asfaltweg in het donker en alleen verlicht door een lantaarnpaal. Emma zat bij haar op schoot en ze had haar handen om haar dochter geslagen. Emma keek de camera in met haar handje in haar mond terwijl haar moeder met haar ogen dicht een kus gaf op haar dochters hoofd.

“Mooie foto van jullie samen.”

“Vind ik ook. Die is gemaakt door Tyler.”

“Knap. Hoe oud was ze daar?”

“Vier. Ik ga deze even in een vaas zetten.” Ze liep door maar ik kon mijn ogen moeilijk van de foto afhouden. Een aantal vriendinnen van mij hadden ook wel eens fotoshoot met hun kinderen gedaan maar dat waren allemaal van die lieve en zoete plaatjes. Dit was anders. Ik kon het gevoel maar moeilijk beschrijven. Een soort van eng en kwetsbaar toch heel liefdevol.

“De honden zijn in de achtertuin dus je hoeft niet bang te zijn.”

“Hm? Oh ja.” Ik liep door langs de trap. Het was een lange woonkamer met een opstapje naar de eetkamer. Daar stond een donkerhouten tafel met acht zwarte leren stoelen. Tussen de bank en de eettafel was de wand bedekt met een grote zwarte kast. De kast had spotjes en liep zelfs over het opstapje door. Er stonden wat beeldjes, foto’s en boeken in maar de meeste ruimte was leeg. Julia kwam aangelopen en zette de vaas met lelies op de tafel.

“Ik heb nog wat voor je.” Ze had ineens wat in haar handen.

“Dit is het sprookje wat ik moest schrijven maar je had niet gezegd wanneer ik het moest inleveren.”

Ik pakte het van haar aan. Haar sprookje zat, zoals al haar werk, netjes gebonden met een doorzichtige voorkant. De titel luidde: “De gestolen kleur.” Het liefste had ik gelijk willen lezen maar daar was het nu de tijd niet voor. Ik zou het bewaren en op een rustig moment opslurpen.

“Dank je. Precies op tijd”, zei ik met een glimlach.

“Prima. Zin om buiten te zitten of wil je liever binnen op de bank zitten?”

“Nee buiten is goed. Ik leg deze nog even hier dan kan ik ze straks niet vergeten.” Ik legde het sprookje naast de lelies op de tafel. Een eindje achter de tafel waren twee grote ramen met gesloten zwarte lamellen ervoor. De keuken was afgeschermd door een muur waar een antieke kast tegenaan stond.

Ik volgde haar de hoek om, haar keuken was misschien iets ruimer dan die van mij. De muren van de keuken waren donkerpaars een zwart blad en donkerkleurige houten keukenkastjes met zwarte handvaten. Er hing een kruidenrekje met allemaal potjes kruiden. Op de grote zwarte koelkast zaten recepten en tekeningen die door vrolijk gekleurde lettermagneetjes op hun plek bleven.

“Wat voor houtsoort is dat?” vroeg ik wijzend naar een kastje.

“Acacia, net als de tafel. De vloer is eiken.”

Ik knikte. Ik zou het verschil nooit weten, hout was hout. Mijn vloer was ook eiken dacht ik, of misschien wel ebben. Geen idee.

“Allemaal door Kasper gemaakt”, zei ze met een glimlach.

“Oh ja, die was houtbewerker hè.”

“Inderdaad.”

Ik keek om me heen en zag Hector nergens.

“Hij is buiten bij Emma”, zei ze vriendelijk.

Mijn hart maakte een sprongetje te horen dat Emma er ook was.

Samen liepen we door de achterdeur naar buiten. Dit was voor het eerst dat ik haar tuin zag. Het eerste stuk was bestraat met grote tegels. Met aan de rechterkant een strook fleurige bloemen. Daarna kwam een gedeelte gras. De heggen aan de zijkanten gaven mooie bescherming tegen pottenkijkers. Er liep een slingerpaadje van licht zand door de tuin. Ik liep haar achterna en zag verderop een aantal bomen bij elkaar staan. Ineens kwam er een ooievaar overgevlogen. Het verraste me positief. Het dier vloog een heel eind verderop waar het landde op een nest op een grote paal.

“Familie ooievaar, hebben twee jongen. Wil je dichterbij kijken?” vroeg ze van achter me. Nog voordat ik kon antwoorden voelde ik een warme hand in mijn rug. Ik liet me begeleiden langs nog meer bomen en bloemborders, een vijvertje, een schuur en een overkapping waar Sedie en Blue lagen te hijgen. Zo liepen we in de zon en zo weer in de schaduw. Hoe groot was haar tuin wel niet? Aan het einde stond de paal, daarachter was een soort greppel. Dat de honden niet weg liepen, dacht ik. We bleven staan en ik keek omhoog. De ooievaar klepperde met zijn of haars hoofd naar achter op de rug gelegd. Ik had nog nooit een ooievaar van zo dichtbij gezien.

“Wat is hij of zij mooi… hoe weet je eigenlijk of dit het mannetje of vrouwtje is?” vroeg ik en keek naar rechts. Haar hand was verdwenen en ze had beide armen op haar rug gelegd.

“Het mannetje heeft over het algemeen een iets grotere en bredere snavel. Maar je hebt grote mannetjes en kleine mannetjes. Net als vrouwtjes. Dus je weet het pas echt zeker als ze paren.”

Vertel me meer! Dacht ik. Ik leek wel een hongerig kind wat zat te smakken naar haar kennis.

“Hoe lang blijven ze hier? Waarom klepperen ze? Hoeveel jongen krijgen ze meestal? Wat voeren…”

“Ze vliegen na ongeveer honderd dagen weg. Ze klepperen om hun territorium te verdedigen en elkaar te begroeten. Ze hadden er eerst vijf waarvan maar twee het overleefd hebben tot zover. Ze eten regenwormen maar ook kikkers en padden en andere kleine prooien.” Ik keek naar de vogels terwijl zij praatte. Ik zag de twee jongen die aandacht vroegen van hun ouder. Waarschijnlijk hadden ze honger. Eentje probeerde zijn of haar kleine vleugels uit te slaan en te vliegen. Maar verder dan wat gefladder waarna hij voorover in het nest kukelde kwam hij niet. Ik moest lachen en hield mijn hand voor mijn mond. Mijn andere hand had ik om mijn buik geslagen. Ik kende een ooievaar niet anders dan de brenger van baby’s. Ik had ze nooit zo echt zien broeden met jongen.

“Kom dan gaan we zitten met wat drinken.”

“Ja, dat is goed.” Ik draaide me om en volgde haar. Ze liep gelukkig rustig zodat ik mooi om me heen kon kijken. De tuin leek wel magisch. Ik zou er zo in kunnen verdwalen maar dat helemaal niet erg vinden. Ik zag ineens een hangmat tussen wat bomen hangen en langs het pad stonden allemaal kleine pilaren.

Onder een boom, vlak bij de achterdeur, stonden twee houten ligbedden met de rug naar de schuur toe.

“Neem plaats ik kom er zo aan.” Ze wees naar de stoelen. Ze glimlachte en liep weg. Ik nam plaats op de stoel het dichtste bij de boom zodat zij dichtbij de achterdeur zat voor het geval dat. Ik had gympen aan en vond het niet netjes om met mijn schoenen op het kussen te gaan liggen. Maar om nou gelijk mijn schoenen uit te doen vond ik ook weer zo wat. Dus ik twijfelde wat handig was. Hector kwam naar me toegerend met een lachende Emma achter zich aan.

“Hoi!” Zei ze en veegde een aantal plukken haar uit haar verhitte gezichtje. Ze had blosjes van het rennen en was een beetje buiten adem.

“Hoi Emma, leuk je weer te zien meis. Hoe is het met je?”

“Goed hoor. En met jou?”

“Ook goed, dank je. Hoe is het met Joris?”

Julia kwam aangelopen met een dienblad in haar handen.

“Joris en ik zijn uit elkaar.”

“Och, dat is jammer om te horen.”

Julia zette ondertussen drie glazen op het lage tafeltje tussen de stoelen in. Ze keek even kort en onderzoekend naar me, draaide zich daarna om en liep weer naar binnen.

“Ja, hij vond me te oud. Heeft me ingeruild voor een jonger model. Dat zei hij ook tegen me, ik ga je inruilen voor een jonger model.”

“Jonger mo…”

“Hij heeft nu met Havva, die is zes en ik ben zeven.”

“Ah, zo. Nou dan heeft hij een hele domme fout gemaakt hoor meid. Die Havva is lang niet zo leuk als jij bent. Dat weet ik zeker.”

Ze haalde haar schouders op. “Misschien probeer ik nu wel een vriendin, kijken of dat ook leuk is.”

“Dat ehum… Ja, dat kan natuurlijk ook. Waarom niet? Je bent nog jong. Geen haast zou ik zeggen.”

“Ik ben al zeven hoor, voor ik het weet ben ik acht!” Ze nam op de andere stoel plaats.

“Ja, dat is waar. Voor je het weet ben je oud en bejaard.”

“Hoeveel jaar nog?” vroeg ze geschrokken.

“Gelukkig nog heel wat jaren! Dus doe maar rustig aan. Kijk eens, ik heb wat voor je.”

Ik haalde het cadeautje voor haar uit mijn tas. Julia kwam weer terug.

“Ik ben ook ingeruild voor een jonger model zie ik.” Ze bleef grijnzend naast het ligbed met Emma erop staan en hield de rugleuning vast. Ik gaf Emma het ingepakte boek.

“Kijk mam, gekregen!” Ze hield het cadeau omhoog.

“Ik zie het, wat zeg je dan.”

“Dank je wel Rosalie!” ze glimlachte breed naar me.

“Graag gedaan, als je het niks vindt of al hebt dan kan ik het ruilen.”

De kinderen van Paula scheurde altijd gelijk het papier eraf maar Emma maakte rustig plakbandje voor plakbandje los. Alsof ze het papier wilde bewaren. Julia ging op het voeteneind zitten.

“Je mag wel lekker languit zitten, Rosalie.” Zei ze vriendelijk tegen me.

“Ik heb schoenen aan…”

“Een boek! Kijk mama!”

“Hmhm, ik zie het. Wat is de titel?”

“De zoete zusjes Ho…HouDen van Hol..Land.”

“Wat knap van jou Emma!” complimenteerde ik haar.

“Ik weet niet of het niet nog iets te moeilijk voor je is maar anders kan je moeder je vast wel voorlezen.” Zonder te horen wat ik zei sloeg ze het boek open en begon hardop te lezen. Weer de titel, dit keer ook de schrijver en daarna kregen we de hele inhoudsopgave te horen. Het verbaasde me hoe vlot ze al kon lezen.

“Rosalie, ik neem hem niet mee in mijn graf hoor.”

“Huh.” Ik was even confuus.

“Je mag gewoon met je schoenen op de het kussen als je wilt. Spullen zijn er om te gebruiken.”

“Oh, ja… Misschien zo.”

“Prima. Emma, ik ga je weer even insmeren schat.”

“Alweer?”

“Alweer.” En terwijl Julia bezig was Emma haar armen en benen in te smeren las ze dapper door. Ze was nog steeds bij de inhoudsopgave.

“Die kun je overslaan hoor Emma”, zei ik haar als tip.

“Nee, ik wil elke letter lezen.”

“Je bent de uitgeverij vergeten”, zei Julia en smeerde daarna Emma haar snoetje in.

Emma bladerde terug. “Waar dan?”

“Daar.” Julia wees de plek aan en begon zichzelf daarna in te smeren.

“Jij ook Rosalie.”

“Nee, dank je.”

“Huidkanker is een van de meest voorkomende kankersoorten. Schaduw helpt je daar niet tegen, ook in de schaduw kun je verbranden.”

“Dat wist ik niet. Dan doe ik uiteraard met je mee.” Ze gaf me het flesje en ik begon mijn armen en benen in te smeren. Ik was er niet zo gek op maar vanuit haar oogpunt snapte ik het maar al te goed. Ik had er eerder nooit zo over nagedacht. Ik deed uiteindelijk ook mijn gezicht.

“Emma, misschien kunnen we straks nog even lezen. Wil je me zo helpen met de hapjes op tafel zetten?”

“Ja, dat is goed mama. Ik ben er blij mee.” Zei ze vrolijk en deed het boek weer dicht. Julia wees naar mij.

“Ik ben er blij mee!” Zei Emma lachend naar mij kijkend. Ik voelde me helemaal warm worden.

“Graag gedaan meis.”

“We hebben hapjes gemaakt, mama en ik. Want jullie zijn aan het daten.”

Ik keek licht geschrokken naar Julia die aan het grijnzen was.

“Ehum, ja… dat klopt…” zei ik half tegen Julia omdat ik haar aan bleef kijken. Ik keek weer naar Emma die mij nadenkend aankeek zoals ze Maarten toen ook had aangekeken.

“Moeten wij dan zo hét gesprek hebben jongedame?”

Ik voelde een lach naar boven komen en deed snel mijn hand voor mijn mond. Ze keek zo serieus, wat erg komisch was.

“Het gesprek?” vroeg ik voorzichtig. Ik probeerde mijn gezicht in een plooi te houden.

“Over waar baby’s vandaan komen. Want de ooievaar brengt ze niet hoor! Die brengt alleen eigen baby’s en regenwormen.”

“Rosalie heeft al seks gehad, Emma.”

“Oh…” Ze leek haast teleurgesteld.

“Met wie?”

Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen. Blijkbaar werd hier in huis heel open over seks gepraat. Mijn moeder had dat woord nog nooit in mijn hele leven in haar mond gelegd. En van mijn vader had ik alleen een waarschuwing gehad dat ik het vooral niet eerder mocht doen dan voordat ik getrouwd was.

“Met Vincent, haar ex-man.”

“Oh…heeft Vincent je ook ingeruild?”

“Eh, buh… heu….” Ik hield mijn mond maar. Er kwam toch niet veel nuttigs uit.

“Soms komen twee mensen er uiteindelijk achter dat ze toch niet zo goed bij elkaar passen, Emma.” Legde ze haar dochter uit.

“Waarom dan?”

“Omdat je allebei toch iets anders wil of omdat je elkaar na een tijdje niet meer zo lief vindt en alleen nog maar ruzie gaat maken.”

“Oh…Ruziemaken is niet leuk.”

“Nee, dat klopt.”

“Je mag wel boos zijn maar niet boos blijven.”

“Precies. Want?”

“Daar is het leven te kort voor.” Ze keek haar moeder glunderend aan.

“Inderdaad. Veel te kort.”

Ik zat er met open mond naar te luisteren.

“Gaan jullie seks hebben?”

“Nee schat, dat doe ik niet op de eerste date.”

Emma leek dit even te analyseren.

“Tweede date?”

“Ook niet.”

“Derde dan?”

Julia streelde met haar vingers door Emma haar krulletjes.

“Misschien. Kom dan gaan we de hapjes halen.”

“Oké.”

Ik zag de twee naar binnen gaan. Ik snapte nog steeds niet helemaal wat er zojuist gezegd was. Emma wist al wat seks was terwijl de pubers bij mij op school nog een seksdoos voor vragen nodig hadden. En in vergelijking met Julia wist ik ook bijna niks. Zou Emma ook weten dat haar moeder Domina was?

Een beetje aarzelend zette ik mijn gympen op het zwarte kussen en liet me achterover tegen de rugleuning vallen. Ik keek om me heen. Hector was weggelopen wat ik wel een beetje eng vond. Straks liep hij de tuin uit. Rechts van me, een eindje verderop naast het huis stond een overkapping van bladeren. Eronder stond een buitentafel met zes stoelen. Ik was mijn zonnebril vergeten en merkte dat mijn ogen moeite kregen met het licht, zelfs in de schaduw. Ik deed even mijn ogen dicht en luisterde naar de stilte. Nou ja stilte… De ooievaar klepperde. Wat al snel klonk als twee ooievaars die aan het klepperen waren alsof ze met elkaar aan het praten waren. Ik hoorde een watervalletje lopen maar wilde daar niet teveel op focussen, anders moest ik naar de wc. Ik hoorde de bladeren van de boom ritselen door de wind. Ik genoot van die stilte maar ik genoot ook als Emma praatte of als Julia me dingen uitlegde.

“Ik mocht van Emma geen saaie hapjes maken, dus kwam ze me helpen.”

“Jij wilde gewoon reepjes groente doen.”

“Klopt, ik heb Rosalie een saaie date beloofd.”

Ik keek hoe de twee samen aangelopen kwamen. Emma had een grote lange platte witte schaal vast en liep zonder angst naar me toe.

“Nou dat kan helemaal niet.” Zei ze en draaide haar hoofd om, om achterom te kijken naar haar moeder.

“Voor je kijken waar je loopt Emma. En waarom niet?”

Emma draaide haar hoofd weer vooruit en hield bij mij stil.

“Omdat jij niet saai bent. Hapje?” vroeg ze aan mij met een grijns.

Ik kwam overeind en zette mijn voeten weer op het gras. Ik keek naar wat ze hadden gemaakt.

“Oh, meiden! Wat een werk zeg!”

“Moet je even vertellen wat het is Emma”, zei Julia die gaan zitten was.

“Ja, ehum…”

“Als ik de schaal even vasthoud dan kan jij me vertellen wat voor moois jullie allemaal gemaakt hebben.”

Ik hield mijn handen onder de schaal en hield hem op dezelfde hoogte als zij had gedaan. Haar wijsvingertje wees de dingen een voor een aan.

“Dit zijn vlinders op selderij, met pindakaas en ehum… pretzels. Dat is slak op komkommer met roomkaas en tomaatje. Deze slak heeft een appel als huisje en een ehum….kassanootje…”

“Cashewnootje”, verbeterde Julia.

“Casjoenootje. En die heeft een sinaasappelhuisje. Dat zijn slakjes en rupsjes van worstjes maar als je die niet lust dan geeft dat niks want ik lus ze wel…”

Ik glimlachte.

“Dit zijn bloemen van kaas met komkommer. En dat is van worst… Dit zijn radijsbloemen en dit zijn rupsjes van druiven op pindakaas met een casjoenootje. En dat zijn allemaal nepoogjes die je kunt eten.”

“Oh gelukkig.”

Ze giechelde met haar handen voor haar mond.

“We gaan geen echte ogen eten hoor!” Lachte ze.

“Oh en dit zijn bijtjes van olijf en tomaat.”

“Wat hebben jullie dat prachtig gemaakt Emma, mijn complimenten. Haast zonde om op te eten!”

“Ik wilde nog meer maken maar mama zei dat we wel genoeg hadden.”

“Dat denk ik ook. Welke raad je me aan?”

“Hmmmmm….. Deze.” Ze wees een slak aan met een komkommerhuisje en een koppie van een cashewnootje met nepoogjes erop.

“Dan neem ik die, dank je wel lieverd.”

Ze nam de schaal weer aan en liep er mee naar haar moeder. Nadat die wat had genomen zette ze de schaal op het tafeltje en nam zelf een worstenrupsje.

“Weet iemand waar Hector is?” vroeg ik voordat ik mijn hapje opat.

“Achter je”, wees Emma me. Ik draaide me om en zag Hector bij Sedie en Blue onder een houten afdak liggen.

“Wil jij even het water verschonen Emma? En zet er nog maar een extra bak bij.”

“Oké!” zei ze vrolijk. “Mogen ze ook een plakje worst?”

“Dat moet je even aan Rosalie vragen.”

Ik had mijn mond nog vol dus knikte ik naar Emma met een glimlach maar wel met mijn mond dicht.

“Ja, mag”, zei ze bevestigend tegen haar moeder.

Ze rende naar de honden en begon tegen ze te praten. Ik keek er even naar. Ik had nooit verwacht dat Hector gewoon bij de dames kon liggen. En toen realiseerde ik me iets wat ik beter eerder had kunnen zeggen. Dus met mijn mond nog halfvol zei ik: “Ehum, Julia… Hector is niet geholpen…”

“Dat geeft niet Rosalie. Mijn dames worden niet meer zwanger. Hoe is het met jou?”

Ik slikte mijn hapje door.

“Goed, nou ja… beetje buikpijn in mijn onderbuik en wat hoofdpijn van de zon maar verder goed.”

“Wil je paracetamol of ibuprofen?”

“Nee, die heb ik net op. Dank je.”

Ze keek me van zij aan. Stond met een vaart op en liep naar binnen. Ik vond het lief dat ze zo zorgzaam was. Al snel kwam ze terug gelopen tegelijkertijd dat haar dochter naar binnen liep.

“Kijk eens, dan hoef je niet zo te knijpen met je ogen.” Ze hield me een zonnebril voor.

“Hoe wist je…”

“Dat je hem vergeten was? Anders had je hem al wel opgezet.”

Ik nam hem traag aan. “Dank.”

Ze had zelf ook eentje op haar hoofd staan die ze naar beneden deed. Ze ging weer zitten.

“Je mag gewoon pakken als je zin hebt. Daar staat het voor. Dus voel je niet bezwaard. Het mag allemaal op.”

“Oké…Lekker.”

Emma kwam weer terug met in iedere hand een bak water en liep naar de honden toe. Ik zette de zonnebril op die perfect leek te passen. Mijn wereld werd een beetje donkerder maar mijn ogen vonden het gelijk een stuk prettiger.

“Proost.” Julia hield haar glas omhoog. Met een glimlach pakte ik de mijne.

“Proost!”

“Op een saaie date”, zei ze met een speelse lach.

“Ik zit nog steeds te wachten wanneer die begint…”

Ze grinnikte en nam een slok. Ik keek naar mijn glas, er dreef wat in. Ik zette de zonnebril even op het puntje van mijn neus en keek nog eens goed. Er dreven drie ronde ijsbollen in mijn glas. Ze waren alle drie gevuld met een gele paardenbloem van binnen.

“Ik heb het boek vandaag opgehaald.” Mompelde ik nog steeds verwonderend kijkend naar de bloemen in mijn drinken. Ik schoof de zonnebril weer terug op mijn neus.

“En met het boek bedoel je…” Ze wees naar de schaal maar ik schudde mijn hoofd en nam een slok van mijn drankje. Lekker koud met een lichte prik. Ik zette mijn glas na drie slokken weer neer.

“Van Vanessa Diffenbaugh… Ik ben benieuwd.”

“Hm. Laat me maar weten als je eruit bent.”

“Zal ik doen.” Ik nam toch maar een bloem van worst en komkommer op een stokje.

“Ik dacht dat Emma ook vegetariër was”, zei ik kijkend naar het vlees. Ik nam een hap waardoor er nog maar een halve bloem aan het stokje overbleef.

“Die is flexitariër. Ze hoeft geen vlees bij het avondeten maar als er worst is dan zegt ze daar geen nee tegen.”

“En hoe vind jij dat dan?”

“Dat is haar keuze, die ga ik niet voor haar maken. Als ze ergens anders is let ik ook niet op wat ze eet. Misschien wordt ze ooit helemaal vegetariër en zo niet dan is het ook goed.”

“Wouw.”

“Hoezo wouw? Alleen maar omdat ik geen vlees wil eten kan ik het haar niet verbieden om niet te nemen. Ik heb haar uitgelegd waarom ik het niet eet en daar is ze het mee eens. Maar worst is voor haar toch net iets te lekker.”

“Heb je nooit vlees gegeten?”

“Vroeger wel maar toen ik zelf mocht kiezen ben ik gestopt.”

“Mocht je niet van je oma kiezen?”

“Nee.”

“Hm, dus nu wil je dat anders doen bij Emma.”

“Ik accepteer haar keuze. Net als haar seksuele geaardheid of voorkeuren. Ze mag haar eigen persoon worden.”

“Knap van je.”

Ik was weer lekker tegen de leuning aan gaan liggen en Julia ook.

Ik had mijn hoofd naar haar toe gedraaid, leunend tegen de rugleuning. Het ligbed lag lekker. Ik liet mijn vingers over de armleuningen gaan.

“Heeft Kasper deze ook gemaakt?”

“Hmhm.”

“Knap zeg…”

“Ik had je een saaie date beloofd dus sssst. Dan kan ik genieten van de stilte.”

Ze draaide haar hoofd recht en vouwde haar armen voor haar buik.

"Nou zeg. Ik dacht dat je je best zou doen."

"Ik weet het goed gemaakt. Tien minuten stilte voor vijf vragen, uitgezonderd over Emma haar vader."

Ik dacht even na. Bij haar was alles een spelletje. Zo was deze date ook ontstaan.

"Nee", zei ik resoluut.

"Dit was je straf van mij dus ik bepaal de regels. Voor elke vraag die je niet wil beantwoorden krijg je een minpunt. Bij tien minpunten aan het einde van deze date geef ik jou een keertje wat jij nodig hebt."

"En dat is?"

"Een lesje praten."

Ik zag een grijns op haar gezicht verschijnen.

“Prima, wat wil je weten?”

“Hoe komen jullie aan die mooie krullen? Heb je die van je vader of je moeder?”

“Van mijn moeder, dat was een Spaanse. Mijn vader was een Hollander. Veel mensen denken dat het kroeshaar is, maar dat is niet zo. Het zijn gewoon krullen.”

“Najara heeft kroeshaar, jij niet. En waren je opa en oma, waar je woonde, van je moederskant of van je vaderskant?”

“Vader.” Ze had haar slippers niet uitgetrokken en lag met een been plat en de andere er gebogen tegenaan.

“En jij? Lijk jij op je moeder of je vader qua uiterlijk?” vroeg ze terwijl ze haar drankje oppakte.

“Op mijn vader. Die had ook blond haar en blauwe ogen. Mijn broer leek juist heel erg op mijn moeder. Qua karakter ben ik een mix van beide. Mijn moeder kon heel ongeduldig zijn dan werd ze kwaad als iets niet lukte of niet naar haar zin ging. En mijn vader zag net als ik soms door de bomen het bos soms niet meer. Kon ook nooit keuzes maken en probeerde iedereen het altijd zo goed naar z’n zin te maken.”

“Hm.” Ze nipte van haar drankje.

“Volgens mij kan jij best geduldig zijn. Je vader klinkt ook gevoelig te zijn geweest voor wat anderen dachten. Net als jij. Al durf je wel steeds meer uit te spreken wat je echt denkt. Nu alleen nog de paniek erna beheersen. Je hebt gewoon iemand nodig die je helpt, die je steunt en in je gelooft.”

“Ja, misschien wel…” Ik dacht weer aan wat ik tegen Maarten had gezegd. Ik had hem de rest van de dag ontweken.

“Is dit je ouderlijk huis?” vroeg ik en pakte mijn drankje er bij. Ik bleef het een mooi gezicht vinden, die paardenbloemen. Het ijs smolt langzaam. Zou je paardenbloemen wel kunnen eten?

“Nee, dit huis heb ik zelf gekocht en ingericht. Geschilderd en opgeknapt met hulp van Tyler en Kasper.” Ze ging rechtop zitten, nam een pretzelvlinder en liep weg.

Emma kwam wat drinken halen en nam een worstenslakje dit keer. Ze keek me al kauwend, breed glimlachend aan.

“Lekker hè”, zei ik tegen haar. Ze knikte. Vervolgens kwam ze naast mijn ligbed staan.

“Mooie steen heb je om.” Ze wees naar mijn ketting.

“Dank je, die heb ik van je moeder gehad.” Zonder er bij na te denken had ik de steen in mijn hand genomen. Emma knikte.

“Hector wil niet meer weg.”

“Niet meer weg? Waarheen?”

“Naar huis.”

“Ah, heeft hij je dat gezegd?”

“Nee, dat zie ik. Hij is verliefd.”

“Verliefd?”

“Op Blue.”

“Oh jeej, en nu dan?”

Ze dacht even na en zette een knietje op het kussen van het ligbed. Haar ogen glommen en ze likte haar lipjes even af.

“Moet je een nieuwe hond kopen.”

“Ja…maar ik wil Hector eigenlijk helemaal niet kwijt…” Ze keek zo schattig. Ik speelde het spelletje mee.

“En als ik Blue nou meeneem naar mijn huis?”

“Nee, dat kan niet. Die hoort bij Sedie.” Ze keek even moeilijk.

“Hmmmm…..dan moet jij hier ook maar komen wonen!” zei ze met een glimlach.

Ze hing nu half op het ligbed. Ik aaide haar over haar armpje.

“Hier komen wonen? Dat kan toch niet lieverd, ik heb een eigen huis. Waar moet ik al mijn spullen laten?”

“Wat heb je liever? Hector of je spullen?” Ze was op haar beide knietjes op het randje gaan zitten met haar handjes ervoor. Ik schoof iets op, ik wilde ruimte voor haar maken, omdat ik het gevoel had dat ze erbij wilde.

“Je hebt gelijk, dan heb ik liever Hector. Maar ik denk niet dat je moeder dat een goed idee gaat vinden als ik hier kom wonen.”

“Jawel hoor…” Ze kroop op haar handjes en knietjes, draaide zich om en nestelde zich tegen de leuning aan. Ze speelde met haar vingers in de lucht.

“Nu is jullie eerste date, dan morgen jullie tweede, dan overmorgen de derde dan hebben jullie seks en dan kom je hier wonen.”

Ik moest zachtjes lachen.

“Oh, werkt dat zo?”

“Hmhm. Heb jij ook kinderen?”

“Nee…”

“Oh…Dat geeft niet.” Ze keek naar mijn buik en leek even te twijfelen.

Ze was zo lief. Net als haar moeder. Al vermoedde ik dat ik die weer had weggejaagd met mijn vragen. Ik begon Emma te aaien met mijn hand door haar haar. Ze liet het toe. Ze was heel anders dan de kinderen van Paula. Die waren altijd erg druk en vooral met zichzelf bezig. Misschien moest Paula maar een keertje een lesje opvoeden van Julia krijgen, dacht ik genietend aan het idee.

“We gaan iets heel lekkers eten vanavond.” Ze klonk enthousiast. Ze keek schuin omhoog naar me en haar oogjes fonkelde.

“Oh, wat dan wel?” vroeg ik met gespeelde nieuwsgierigheid.

“Nee, dat is een verrassing.” Ze schudde haar hoofdje terwijl ze dat zei. Mijn hand hing er vlak boven waardoor ik gekriebel van haar haar voelde.

“Mag ik het ook niet een heel klein beetje weten?”

“Nee.”

“Ah, Jammer. Dan moet ik dus maar afwachten denk ik.” Ik zuchtte teleurgesteld.

“Ja. Geduld heet dat.”

Ik grinnikte. Het liefste had ik haar tegen me aan gedrukt maar ik hield me in. Ik was op een date en dat zou ik ook nooit bij andermans kinderen doen.

“Wil je mijn stenen zien?”

“Stenen?”

“Ja, ik heb allemaal stenen!”

“Ja hoor, die wil ik graag zien, maar is het goed als we dat straks even doen?”

“Oké!”

Ze sloeg haar beentjes over elkaar. Ze had ook slippertjes aan en een korte spijkerboek op een wit shirtje met een panda erop.

“Als jij die omhoog doet…” ze wees naar de armleuning aan mijn kant en tilde die naast haar omhoog.

“Ja, en dan?” vroeg ik en hield de armleuning omhoog.

“Dan naar achteren…” De rugleuning viel een eindje naar achteren met ons erop, waardoor ik een gilletje uit sloeg. Emma moest hierdoor lachen. We lagen nu bijna plat. Haar handjes hield ze plat naast zich en haar oogjes deed ze dicht. Haar zonnebril stond nog op haar koppie.

“Zo. Jij moet ook je ogen dichtdoen.”

“Waarom?”

“Dat moet.”

“Oké…” Ik deed mijn ogen met een glimlach dicht. Ik verschoof mijn hoofd even en legde mijn armen ook naast me neer.

“En nu?” vroeg ik.

“Nu moeten we stil zijn.” Het was precies haar moeder met haar stilte.

“En dan?” vroeg ik haar fluisterend.

“Dan kun je ontspannen.” Antwoordde ze fluisterend terug.

Ik deed mijn best om niet te lachen om het kleine engeltje naast me.

“De wasmachine was klaar, ik heb de was even snel opgehangen.” Ik hoorde hoe Julia op haar slippers naar ons toe kwam lopen.

“Hm”, mompelde ze. Ik deed mijn ogen open en tilde mijn hoofd iets op. Ze stond een paar tellen voor ons, bij het voeteneind. Daarna kwam ze achter me staan en hield een foto op ooghoogte voor me. Ik pakte hem aan en dacht dat ik een hartaanval kreeg. Op de foto stonden twee jonge mensen. Ik schoof de zonnebril op mijn hoofd, om wat beter te kunnen kijken. Ik moest wel met mijn ogen knijpen tegen het fellere licht. De jonge vrouw was prachtig, net als Julia. Ze leken erg op elkaar maar Julia had een smaller gezicht. De zwarte krullen vielen bij de vrouw langs haar kaken over haar schouders. Ernaast stond een jonge man met donkergroene ogen. De ogen die Julia ook had. Hij keek zelfs zoals zij ook kon kijken. Beide mensen op de foto hadden zwart haar.

“Isabella Vela Rosa, later Isabella Vela van Eeckeren. En Emiel van Eeckeren. Mijn ouders.” Haar stem klonk stug.

“Opa en oma!” Emma trok mijn hand naar beneden, naar zich toe, om ook te kijken. “Opa en oma zijn dood. Net als mijn vader en andere opa en oma.” Zei ze verdrietig.

Julia liep weer naar haar stoel en ging weer liggen. Ik was sprakeloos. Aan de ene kant omdat ik het niet verwacht had dat ze zo open zou zijn. En aan de andere kant omdat ik me realiseerde dat haar ouders haar leeftijd hadden toen ze overleden waren. Ik voelde een koude rilling over mijn hele lijf. Ze kende haar ouders alleen van een foto, dat vond ik triest.

Ik had het gevoel dat ik wat moest zeggen. Iets troostend of zo. Maar toen dacht ik aan wat sommige mensen tegen mij hadden gezegd om maar iets te moeten zeggen. Dus ik zei niks en liet de stilte spreken.