Verteld door Rosalie en Julia

“Rosaliehie, kom je nu naar mijn stenen kijken?” Emma haalde me uit mijn gedachten. Ze stond bij de deurpost en keek om het hoekje.
“Ja…ja, maar natuurlijk meis. Ik ben erg benieuwd!”
“Mama kom je ook?”
“Prima.”
Ik stond op en liep naar Emma toe. Die stond half dansend op me te wachten. Ze keek vrolijk en haar krulletjes stuiterde op en neer door haar bewegingen.
“Kom! Kom! Dan kun je mijn kamer zien!” ze rende voor me uit naar de trap. Ik keek even achterom en zag dat Julia me volgde. Ze glimlachte iets. Ik liep de trap op naar boven waar Emma al op de overloop stond. De badkamer was in het midden, recht tegenover de trap, met daarnaast aan de linkerkant de slaapkamer van Julia. Alle deuren zaten dicht. Haar huis was veel groter dan het mijne. Op vele vlakken had ze het beter voor elkaar dan ik. En dat voor haar leeftijd.
“Hier slaapt Omi”, Emma wees de kamer aan de rechterkant van de badkamer aan.
“Tyler logeert soms boven. Dit is mijn slaapkamer.” Dat was de kamer naast die van Omi. Op de deur stond in paarse glitterletters haar naam. Ze deed trots de deur open. Ik liep verder en stapte haar kamer in. Ze had een witte hoogslaper tegen een pastel paarse muur staan. Daaronder was een lounge gedeelte. Een soort bank op lades met een donkerpaars zitkussen en witte pluizige kussens tegen de wand aan. Een slinger van kleine ronde balletjes hing aan de onderkant van haar bed om het loungegedeelte van licht te voorzien. Ze stonden uit. Op de vloer lag een groot rond kleed wat een roze eenhoorn moest voorstellen. In het midden stond een ronde houten tafeltje met vier stoelen. Links aan de zijkant, tegen de witte muur, stond een houten bureau met daarboven een wereldkaart. Achter me stonden twee grote houtkleurige kledingkasten en een kleine paarse boekenkast.
“Hier zijn ze!” ze nam mijn hand en trok me mee. We liepen naar de brede vensterbank waar allemaal edelstenen op een zacht kleedje lagen. Ik bukte me voorover en keek ernaar. Stenen in allerlei kleuren en soms zelfs multi-gekleurd, schitterde hier en daar door de laagstaande zon.
“Wat heb je er veel Emma! En wat zijn ze mooi!” zei ik met bewondering in mijn stem.
Emma glom helemaal van trots.
“Kijk…” ze liep naar haar boekenkast en haalde er een paar boeken uit.
“Deze heb ik ook.”
Ik nam ze van haar aan. Het waren kinderboeken over stenen, edelstenen en kristallen. Ze liep weer naar haar stenenverzameling en wees de stenen aan. Elke steen werd genoemd. Ik luisterde aandachtig en vroeg uiteindelijk of ze ook wist welke steen ik om had.
“Vuuragaat! Had ik mama gezegd.” Ze frummelde verlegen aan haar shirt. De panda vervormde hierdoor. Ik keek naar Julia die in de deurpost stond.
“Ik heb advies gevraagd aan een expert”, was haar nuchtere antwoord. Ik glimlachte. Zij mocht er dan wel niet in geloven, haar dochter gaf ze alle ruimte om zichzelf te zijn. Dat vond ik mooi.
“Hier, deze is voor jou.” Emma hield haar kleine handje op dus ik hield mijn hand eronder. Er viel een kleine roze steen in de vorm van een hartje, in de palm van mijn hand. Het was een hangertje.
“Nee joh, die moet je lekker zelf houden.”
“Nee, die is voor jou.”
“Weet je dat zeker?” vroeg ik.
Ze knikte. “Die steen is voor de liefde! Dat je alleen nog maar liefde voelt en niet meer boos bent of verdrietig of stress hebt.”
Ik ging op mijn hurken zitten. “Dat is heel lief van jou. Dank je wel Emma.”
Ik spreidde mijn armen en ze gaf me direct een korte warme knuffel. Ik gaf haar een zoen op haar wangetje en liet haar weer los.
“Wil je mijn speelkamer ook zien?”
“Emma, over een half uur ga je je klaarmaken om naar bed te gaan.”
Ze keek gelijk lelijk naar haar moeder. “Maar ik mocht toch langer opblijven?”
“Dan is het negen uur, dan ben je langer opgebleven”, antwoordde Julia kalm.
“Nou moe.” Emma kruiste boos kijkend haar armpjes voor haar buik.
“Emma”, zei Julia nu wat strenger.
“Gaat Rosalie me dan voorlezen?”
“Dat moet je aan haar vragen.”
Emma keek mij hoopvol aan.
“Zeg maar welk boek”, antwoordde ik haar blik.
Emma stoof haar kamer uit en rende de trap af naar beneden. Ik keek naar de hanger in mijn hand. Wat was Emma toch lief, dat had ze van haar moeder. Ik draaide me naar de deuropening maar Julia stond er niet meer. Ik was alleen. Ik liet mijn ogen weer over de stenenverzameling glijden en staarde daarna uit het raam. Ik keek uit over de tuin waarvan sommige planten al in bloei stonden. Met zo’n tuin zou ik nooit meer op vakantie hoeven. Lekker in de tuin werken en heerlijk genieten van de rust.

Ik voelde haar achter me zonder dat ze geluid maakte. Hoe kon dat? Vlak daarna gekriebel in mijn nek. Ze had mijn ketting losgemaakt, ik draaide me om en zag hoe ze de vuuragaat in een doosje deed. Zonder iets te zeggen hield ze me een dun zilveren kettinkje voor, pakte mijn hand en nam de hanger van me over. Ze reeg hem er aan en deed hem vervolgens om mijn nek. Haar handen even rond mijn nek geslagen. Ze liet ze weer zakken, het hartje lag nu op mijn blote huid net onder het kuiltje van mijn nek en voelde koud aan.
“Rozenkwarts, voor een roos. Het helpt het hart om liefde te ontvangen en te geven. Het helpt het hoofd de eigenliefde en zelfacceptatie te bevorderen en werkt bij verdriet en trauma’s. Fysiek heeft het een goede werking op het hart en vervangt negatieve energie door positieve. Ook zou het werken op de geslachtsorganen, vruchtbaarheid en seksuele problemen. En het zorgt ervoor dat je emoties begrijpbaar worden. Volgens de boeken…”
“En welke steen zou jou helpen?”
“Geen, want ik geloof er niet in.”
“Je dochter wel.”
“Hmhm, die krijgt er energie van. Zegt ze.”
“Opwindmuisje…”, zei ik zachtjes.
“Mama!” Emma kwam haar kamer ingelopen met een boek in haar handen.
“Hector heeft op de stenen gepoept.”
“Oh, dat is niet zo handig. Ik zal het even opruimen.”
“Laat mij maar”, zei ik vlug en stapte naar voren.
“Het is mijn hond en ik…”
“Jij… mag Emma voorlezen”, zei ze met een glimlach en verliet de kamer.

“Kom je Rosalie?”
Emma plofte neer op het zitgedeelte onder de hoogslaper. Ik ging naast haar zitten en zakte weg in het kussen. Ik schoof een van de witte kussens achter mijn rug. Ze drukte op een lichtknopje en de bolletjes gingen aan. Ze overhandigde het boek wat ik haar had gegeven en bleef even naar me kijken. Er verscheen een glimlach op haar gezicht toen ze de steen om mijn nek zag.
“Waar is de andere?”
“Ehum…” ja waar had Julia die gelaten? Ik liet mijn ogen door de kamer gaan en zag het doosje op de houten tafel liggen.
“Die ligt daar op tafel, veilig in een doosje. Zie je?” wees ik haar.
“Oh ja.” Ze stond op en deed het licht van haar slaapkamer uit. Hierdoor was het licht van de bollen iets beter zichtbaar, al scheen de ondergaande zon ook nog naar binnen. Ze kwam weer naast me zitten. Het geheel was knus en gezellig.
“Nou, eens even zien. Dit had je al gelezen…” Ik sloeg een paar bladzijdes verder en begon toen met voorlezen. Al snel kroop ze tegen me aan dus ik sloeg een arm om haar heen zodat ze mee kon kijken. Ze legde haar hoofd tegen mijn borst aan. Ik leunde ontspannen achterover en aaide Emma ondertussen over haar armpje. Er stonden grapjes in waar we beiden over moesten lachen, ik stelde af en toe een vraag naar aanleiding van het verhaal en zij vroeg dingen aan mij. Het meisje in het verhaal moet een spreekbeurt houden over Nederland wat haar oersaai leek. Emma vertelde dat ze haar spreekbeurt over stenen zou doen. Ik vroeg haar wat ze zou vinden van een spreekbeurt over Nederland. Dat leek haar minder leuk.

Ik las verder voor en zag door mijn wimpers dat Julia tegenover ons in een van de houten stoelen, aan de ronde tafel, plaats nam. Ik tilde mijn hoofd recht en keek naar haar. Ze had haar tekenblok voor zich en een potlood in haar hand. Ze staarde naar ons en begon toen te tekenen.
“We komen op de foto”, fluisterde Emma tegen me. Ik staarde naar Julia die door de laagstaande zon een soort gloed om haar heen had. Ik hoorde het potlood over het papier gaan.
“Zeg, moet jij daar eigenlijk geen toestemming van ons voor hebben?” vroeg ik haar brutaal. Emma grinnikte. Julia keek op, haar ogen fonkelde door het licht van de zon, ze grijnsde. Ze zei niks en ging weer verder met tekenen. Emma wees op de bladzijde waar ik gebleven was. Met kriebels in mijn buik begon ik weer verder te lezen. Ik werd bekeken, ik werd gezien en ik was onthouden.

Na een paar hoofdstukken te hebben gelezen en nadat ik net weer een hoofdstuk uit had gelezen, zei Julia: “Emma, ik wil dat jij je tanden gaat poetsen en je pyjama aan gaat doen.”
“Nog één hoofdstukkie”, ze sloeg de bladzijde om zodat ik verder kon lezen maar ik reageerde er expres niet op. Het was inmiddels donker geworden en het enige licht in de kamer kwam van de bollen af.
“Emma, ik vraag het je niet nog een keer.”
De kleine meid keek mij verwachtingsvol aan maar ik schudde mijn hoofd.
“Jammer…” ze maakte zich los en liep zuchtend haar kamertje uit. Julia stond ook op, deed het grote licht weer aan en volgde haar.
“Emma, andere kant op. Hup.”
Ik hoorde de badkamerdeur open gaan en gemopper van Emma. Die was het er duidelijk niet mee eens. Ik legde het boek naast me neer en stond op. Het tekenblok van Julia lag op de tafel met het potlood er naast. Ik schoof het recht naar me toe en keek er naar. De eerste contouren stonden al op het papier en het was al duidelijk te zien wat het werd. Ze had niet Emma en mij getekend maar mij liggend op het ligbed. Slapend. De achtergrond was nog wel vaag. Ik kon het nog steeds niet bevatten dat ze dat zo uit haar hoofd kon alsof ze een foto natekende.

Ik liep naar de boekenkast en keek welke boeken Emma nog meer had. De meeste boeken herkende ik wel. Na een paar minuten kwam Emma half naakt haar kamer ingelopen. Julia liep achter haar aan en deed de kastdeur open. Ze haalde er een pyjama uit en begon Emma te helpen met omkleden.
“Zo, klaar voor de nacht”, zei Julia. Ze deed de lampjes bij de bank uit, ruimde het boek op terwijl Emma mij haar pyjama met Winnie de Poeh liet zien.
“Kom hier jij, kleine muis”, ze tilde Emma in de lucht zodat ze op haar buik in haar moeders armen lag. Julia draaide haar een aantal keer wild rond. Emma begon te gillen en te lachen. Het leek net of haar moeder een attractie was. Ik moest er ook om lachen. Ze hield haar dochter daarna recht op haar armen en knuffelde haar.
“Zeg Rosalie ook even gedag.”
“Dag Rosalie!” Emma spreidde haar armpjes en hing voorover in de armen van haar moeder. Ik omhelsde haar. “Slaap lekker lieverd. Dank voor de mooie steen.”
“Asjeblieft.”
Ze werd door haar moeder bij het trappetje gezet waardoor ze nog maar drie treden omhoog hoefde te klimmen.
“Slaap lekker mama, hou van jou.”
Julia was op de onderste tree gaan staan en kreeg nog een omhelsing.
“Slaap lekker schat. Ik hou ook van jou.” Ze zoende haar dochter. Ik vond het mooi om hun band zo te zien. Ik had het idee dat ik bij een veel te intiem moment was.
“Ga maar liggen.”
Emma ging braaf liggen, zwaaide nog even naar me en pakte haar knuffel.
“Tot morgen”, zei Julia en kwam weer op de grond staan.
Ze pakte haar spullen terwijl ik naar de overloop liep. Het licht werd uitgedaan en de deur van Emma haar kamertje ging dicht. Julia bleef even staan en leek te luisteren. We hoorden Emma vrolijk praten. Julia schudde haar hoofd en liep bij de deur weg.

“Kopje thee, koffie of wil je naar huis?” vroeg ze me met haar tekenblok in haar handen.
“Hoe laat is het?”
“Drie over negen.”
“Kopje thee, lekker.”
Ze knikte. “Dames gaan voor.”
Ik ging voorop, de trap af. De woonkamer was verlicht door een aantal lampen. Ze legde haar tekenspullen op de tafel en liep de keuken in. Ik besloot om even naar buiten te lopen om te kijken hoe het met Hector was. Ik zag hem niet. Het was al donker en de tempratuur was ook sterk afgenomen. De ligbedden en de parasol waren weg. Ik hoorde gefluit en zag Sedie en Blue aan komen rennen maar Hector niet. Achter me stond Julia. Ze wreef kort over mijn rug en liep langs me de tuin in.
“Hector, kom.” Ze liep verder de tuin in, op zoek naar mijn hond. Als er maar niks met hem gebeurd was, dacht ik. Ik zag Julia niet meer en merkte dat ik het koud had. Net toen ik bedacht om vast naar binnen te gaan sprongen er allemaal lampjes die langs het zandpaadje en hier en daar verspreid in de tuin stonden, aan. Het was een prachtig gezicht. Als een engel tussen alle lichtjes kwam Julia aangelopen met Hector vasthoudend aan zijn halsband. Ze liet Hector los waarna hij naar me toegerend kwam. Met een grijns liep ze langs me heen. Ik volgde haar met Hector naar binnen. Ze deed de achterdeur achter me dicht waarna ze thee ging zetten. Hector bleef even snuffelen in de keuken.
“Geen waterkoker?” vroeg ik bij het zien van de fluitketel.
Ze keek me iets verveeld aan.
“Erfstuk van mijn oma.”
“Mooi. Heb je nog meer handige dingen geërfd?”
“Wat serviesgoed en bestek en zo.”
“En van je ouders?”
“Geld”, zei ze met een zucht.
“Alleen dat?” vroeg ik verontwaardigd.
“Nog wat boeken van mijn vader, die hield van lezen. Boven heb ik nog een doos met rommel staan. Ik heb er zelf weinig mee maar ik mocht het niet weg doen van Omi.”
De fluitketel ging af en ze haalde hem van het vuur. Ze deed er iets in, ik kon niet zo goed zien wat.
“Wat voor rommel?”
“Gewoon van die prularia die ze ooit gekocht, gekregen of gemaakt hebben.”
“Zoals?”
“Het poëziealbum van mijn moeder bijvoorbeeld. Schriftjes van mijn vader van vroeger. Werkstukken en aantekeningen die mijn moeder ooit gemaakt heeft. Tekeningen die mijn oma van mijn vader gehad heeft. Kaartjes van voorstellingen en pretparken waar ze samen heen zijn geweest, dat soort dingen.”
“Aah, dat is wel bijzonder toch?”
Ze haalde haar schouders op, pakte twee theeglazen en schonk er thee in.
“Maar het heeft voor jou dus geen sentimentele waarde begrijp ik.”
“Dat klopt. Ik wil even wat uit die la pakken.”
“Oh, ja, natuurlijk.” Ik deed een stap opzij.

Hector schudde zich uit en liep de woonkamer in. Ik liep hem achterna, hij dook op de bank waar hij uitgebreid ging liggen. Hij mocht bij mij nooit op de bank en ik vond het niet netjes om hem hier nu wel op de bank te laten liggen. Ik probeerde hem eraf te trekken maar hij gaf niet echt mee. Julia kwam aangelopen met de twee glazen thee in haar hand.
“Laat hem maar liggen.”
“Hij mag bij mij ook niet op de bank. Straks gaat hij dat bij mij ook doen.”
Ze zette de theeglazen op de salontafel, liep naar een kast tegen de muur en haalde er wat uit.
“Hector, kom. Mand.” Onder de trap lag een grote hondenmand waarboven ze het lekkers voor hem hield. Daar reageerde hij wel op. Hij ging in de mand zitten en kreeg het lekkers wat hij daar begon op te eten. Ik ging netjes op de bank zitten met mijn voeten op de grond. Ze liep weer weg de keuken in. Toen ze weer terug kwam, kwam ze naast me op de bank zitten.
“Koekje?” vroeg ze en hield me een trommel open voor.
“Oh, die zien er wel lekker uit. Dank je wel.”
Zelf nam ze ook waarna ze de trommel op de tafel achter de theeglazen zette.
“Heb je het warm genoeg?”
Ik knikte met mijn mond vol. Ik had nog steeds haar lekkere dikke vest aan. Ze glimlachte en at haar eigen koekje. Net toen ze een slok van haar thee wilde nemen ging haar mobieltje af. Ze keek er naar.
“Deze moet ik even nemen, mijn werk. Ik ben zo terug.” Ze stond op en liep naar de gang.
Ik keek een beetje om me heen. Naast de bank in de hoek bij het raam stond een lamp die aan was. Tegenover me hing de televisie aan de muur met daaronder een donkerhouten kast met deurtjes. Er lag een stapel dvd’s naast een dvd speler die op de kast lag. Onder de glasplaat van de salontafel waar de theeglazen op stonden was nog een ruimte en een la. Ik zag twee tijdschriften liggen en was wel benieuwd wat ze las. Weinig verrassend. Het ene was een medisch tijdschrift over oncologie, het andere een medisch tijdschrift in het Engels. Ik legde ze netjes terug. Mijn hand omsloot even mijn theeglas, hij was niet super heet. Ik nam een slokje en merkte dat hij precies warm genoeg was om te kunnen drinken. De thee had een rare smaak die ik niet kende. Licht zoet, wel lekker.

Ze kwam weer binnen en glimlachte toen ze me zag.
“Ik had er wat koud water voor je bijgedaan. Je drinkt je thee meestal niet zo warm.”
“Nee…” ik hield het glas met nog een bodempje thee erin vast in mijn schoot.
“Jij drinkt je thee niet heel sterk.”
“Klopt.”
“Wat is dit voor thee?”
“Paardenbloemthee. Niet lekker?”
“Nee, ik vind het wel lekker hoor. Anders. Beetje zoetig. En waarom de paardenbloem vandaag?”
Ze ging weer naast me zitten op de bank, legde haar mobieltje omgekeerd op tafel en pakte haar thee met een grijns op.
“Eén minpunt voor mij.”
“Minpunt?”
“Bij tien onbeantwoorde vragen kreeg ik een lesje praten van je. Dit was vraag twee.”
“Oh ja…” Ik was dat al weer helemaal vergeten. Ik wist vraag één ook niet eens meer.
“Hoe is het op je werk?” vroeg ik en dronk snel de laatste slok op.
“Druk, ze hadden even advies nodig. Je moet de groetjes hebben van Ellen…” ze zette haar lippen tegen het theeglas en nam een slok.
“Dat is lief, doe haar maar de groetjes terug als je haar weer spreekt of ziet.”
“Hm.”
“Wilde je altijd al arts worden?”
Ze deed haar theeglas omlaag en draaide haar hoofd even rond om haar nek los te maken.
“Nee…”
Ik wachtte nog op meer maar ze bracht het theeglas weer naar haar mond. Ze zag mijn afwachtende blik, deed het glas weer laag en zei: “Ik wilde eigenlijk Sinterklaas worden”, ze keek zo serieus dat mijn hart smolt. Het idee was zo schattig. Kleine Julia die Sinterklaas wilde worden. Ik schraapte mijn keel en glimlachte.
“Dat kan toch nog steeds?”
“Nee, want ik lieg niet.”
“Jammer, misschien staat een baard je wel heel goed”, grijnsde ik plagend.
“Hij komt wel op een wit paard, misschien is dat je prins wel”, grijnsde ze terug en nam een slok thee.
“Mij te oud. Maar in zekere zin ben je Sinterklaas voor je patiëntjes. Je laat hun wensen uitkomen.”
“Volgens Omi kon ik wel zwarte Piet worden.”
“Omi is een oude zuurpruim”, antwoordde ik hatelijk. We zetten tegelijkertijd onze theeglas terug op tafel.
“Soms. Niet altijd. En wat wilde jij vroeger worden?”
“Ik? Ik wilde moeder worden. En schrijfster. Ik dacht, dat valt wel te combineren. Beiden is niet gelukt.”
“Je bent moeder geworden en dat kun je nog een keer worden. Schrijfster worden is ook nog steeds een optie.”
Ik schudde mijn hoofd. “Ik weet het niet Julia. Ik ben nu vierendertig, na de zomervakantie word ik vijfendertig. Ik ben dan te oud om nog kinderen te krijgen.”
“Waarom? Het duurt misschien wat langer en je zult wat vaker op controle moeten komen maar je kunt gewoon nog kinderen krijgen hoor. Er zijn verschillende methodes.”
Ik ging tegen de rugleuning aanzitten en draaide me naar haar toe zodat mijn zij tegen de rugleuning aanzat.
“Ik neem dan een groter risico en het kindje heeft ook meer risico op afwijkingen. Ik zou denk ik alleen maar meer paniekeren tijdens de zwangerschap. Jij bent nog jong, jij kan nog een heel nest kinderen krijgen als je zou willen.”
Ze keek me met een flauw glimlachje aan. Haast verlegen.
“Misschien.”
“Wil je geen kinderen meer?”
“Zoals ik al zei, met de juiste persoon. Maar ik zie wel hoe het loopt. Zoals jij net zei, ik ben nog jong.”
“En met de juiste persoon bedoel je? Waar moet diegene aan voldoen?”
“Wil je nog wat thee?” ze stond op en nam onze theeglazen mee.
“Moet ik dat als twee minpunten rekenen?” riep ik richting de keuken.
Ze kwam met haar hoofd het hoekje om, deed haar vinger voor haar lippen en wees daarna omhoog om daarna haar hoofd schuin te houden met haar hand eronder alsof ze sliep.
“Oh, sorry. Emma slaapt, dat… stom van me”, zei ik wat zachter. Ze verdween weer achter de muur om niet veel later met twee gevulde theeglazen terug te komen.
“Nog een koekje?” vroeg ze toen ze de glazen had neergezet.
“Nee, dank je. Anders groei ik dicht.”
Ze zette de koektrommel weer neer en kwam zitten.
“De juiste persoon voor mij, Rosalie, is iemand die op vrouwen valt of op mij als persoon. Iemand die met Emma een klik heeft. Iemand die niet wegrend voor mij of mijn familie maar ook waar mijn familie mee op kan schieten. Iemand die het niet erg vindt dat ik Domina ben en af en toe mensen help. Maar ook accepteert dat ik dominant ben. En het moet iemand zijn die me niet wil bevredigen.”
Ze nam een slok van haar thee, ik pakte mijn eigen theeglas erbij.
“En dat ben jij dus niet”, zei ze kortaf. Haar woorden leken harder bij me binnen te komen dan ik verwacht had. Ik voelde een steek in mijn borstkas.
“Nee”, beaamde ik.
“Jij valt op mannen zei je, Emma heeft via die steen wel gezegd dat ze van je houdt”, ze wees naar het hartje om mijn nek. “Dus mijn dochter keurt je goed. Je bent nog niet weggerend maar je ziet me waarschijnlijk alleen als heldin of leerling. Je kent mijn slechte kant niet, ik heb ook slechte eigenschappen. Al hoewel je niet weggerend bent voor Omi, vertrouw je Tyler niet en dat is wederzijds. Je hebt er moeite mee dat ik af en toe naar mannen ga als callgirl of Domina. Je twijfelt nog of je mijn dominante kant leuk vindt. Bovendien wil jij mij proeven, zoals je dat zei.”
“Ja… ja…” ik liet haar uitleg even bezinken. Ze had er dus wel overnagedacht.
“Ik hoef je niet te proeven hoor, als jij dat niet wilt. Ik zei dat in een opwelling. Door de stofjes.” Geen idee waarom ik dat juist zei want als mijn Domina was dat sowieso verboden gebied.
“Hm. Maar ik zou niet willen dat je het toch in een opwelling probeert. Door de stofjes of niet.” Haar ogen stonden zacht en vriendelijk. Ik voelde mijn wangen warm worden.
“Ben je wel op zoek naar diegene?” vroeg ik en nam snel een slok thee. Ik begon te wennen aan de smaak en bedacht me dat ik dat thuis ook een keer kon maken. Er stonden bij mij in de buurt genoeg paardenbloemen.
“Nee, ik heb geen haast. Ik heb genoeg te doen.”
“Ja, je hebt het beter voor elkaar dan ik.”
“Hoezo zeg je dat?”
“Nou, je hebt een huis, een dochter, een goede baan, je doet van alles en bent nergens bang voor.”
“Dat klopt maar hoezo is dat beter dan dat jij het hebt?”
“Nou, gewoon… ik…gewoon…”
“Jij hebt ook een huis, helaas zijn je dochters overleden die had ik je graag gegund, je hebt een goede baan en bent geliefd door vele leerlingen, je hebt ook lef want je hebt uiteindelijk gekozen om op zelfontdekking te gaan en je bent minder bang dan eerst. Anders had je meneer van Lammeren niet gezegd dat ik de seksuele voorlichting moet gaan geven. Hoe kwam je daar eigenlijk op?”
“Ik was boos op hem.”
“Wat had hij gedaan dan? Dat jij zo stoer werd.” haar ogen stonden vol bewondering. Ik kreeg het er nog warmer van. Ze vond me stoer.
“Hij had je donatie niet moeten aannemen, Kris was het daar ook mee eens. Je had gewoon op school welkom moeten zijn zonder dat hij je geld accepteerde. Als hij ballen had gehad, had hij nee gezegd.”
“Dat is lief van je maar de school kon het gebruiken en ik wil er vanaf. Dus was het een win-win situatie.”
“Dan nog… maar goed. Waarom wilde je eigenlijk koste wat het kost bij ons op school?”
“Moest van Mirthe”, zei ze met een brede glimlach.
“Het was haar wens dus ik liet haar de school kiezen. Haar moeder heeft ook op die school gezeten en haar broertje gaat er ook naar toe als hij straks oud genoeg is. Althans, dat lijkt Mirthe wel leuk.”
“En als je niet bij ons was toegelaten?”
“Dan had ik dat Mirthe moeten laten weten en dan had zij misschien boos aan de telefoon gehangen bij jullie”, lachte ze.
“Je had die donatie niet hoeven doen.”
“Weet ik Rosalie. Maar het is mijn geld dus ik beslis zelf wat ik er mee doe.”
“Dat weet ik en dat snap ik. Ik bedoel alleen te zeggen dat je bij mij ook welkom bent zonder.”
“Dat is lief van je.”
“Je ouders hebben vast hard gewerkt voor dat geld. Je vader was oprichter van het ziekenhuis waar je nu werkt?”
“Mijn vader zat dankzij een vriend van mijn opa in het bestuur. Dat deed hij met nog een aantal mannen en hij was de jongste. Hij was een harde werker en een slimme man.”
“Heb je daar je geheugen van?”
“Nee, mijn ouders hadden voor zover mij dat is verteld, geen supergeheugen zoals ik.”
“Is dat wel de reden dat je neuroloog bent geworden? Vanwege je geheugen?”
“Onder andere. Ik vind het brein gewoon erg interessant.”
“Is het ook. Maar wel moeilijk… heeft dat ehum… heeft het ook een naam wat jij hebt?” Ik hoopte maar niet dat ze dacht dat ik alleen maar daar in geïnteresseerd was.
“Het lijkt sterk op een Highly superior autobiographical memory. Ook wel HSAM genoemd. Maar anders dan bij die mensen herinner ik wel alles. Uit studies bleek dat mensen met HSAM hun hele jeugd, elke dag en bijna elke minuut met gevoelens en al konden terug halen. Maar aan het einde van de test werd hun gevraagd wat de mevrouw die test had afgenomen, aan had en dat wisten ze niet.”
“Heb jij ook een test gehad?”
“Nee. Ik heb dat niet nodig om te weten dat mijn geheugen anders werkt dan dat van andere mensen.”
“Hoe kwam je daar eigenlijk achter?”
“Mijn oma dacht eerst dat ze zelf dement werd maar nadat ze zichzelf daar op had laten testen, kwam ze tot de conclusie dat ik zo goed onthield. Dus na wat testjes van mijn opa wist ze het zeker.”
“Testjes van je opa?”
“Met speelkaarten. Ik had zijn goocheltrucs altijd direct door en wist zelfs na het schudden van de kaarten de volgorde nog op te noemen. Als ik maar zag wat hij deed.”
Dat leek me haast onmogelijk. Ze had het goochelen dus van haar opa, dat verbaasde me, ik had verwacht dat het van haar oma zou zijn, omdat ze had gezegd dat die ook een heks was.
“Slim van je opa. En wat is je leukste herinnering?” Ik had ondertussen mijn thee op maar hield mijn glas vast.
“Weer een minpunt voor mij, dat zijn er drie.” Ze zette haar glas weer op tafel.
“Nou zeg, dat is toch geen vervelende vraag of wel?”
“Nee, dat klopt. Maar die ga ik nu niet beantwoorden.”
“Waarom niet?” vroeg ik haar een beetje beledigd.
“Omdat je niet alles zomaar van mij cadeau krijgt. Ik ben ten slotte Sinterklaas niet”, ze gaf me een knipoog en lachte iets.
“Nou, dan zeg ik je mijn leukste herinnering ook niet.”
“Prima.” Haar blik stond ondeugend.
“Ik ben wel benieuwd wat dat lesje praten van jou eigenlijk is. Wil je dat met die kaartjes doen die je van Omi hebt gehad?” vroeg ze plagerig. Ik zette mijn glas terug op tafel.
“Grapjas. Ze heeft het je zeker verteld, dat ze die gegeven heeft.”
“Nee, ik zag dat ze die in haar zak had. Toen jij terug kwam na het gesprek met haar waren haar zakken leeg. Toen je me vroeg wat ik met mijn laatste vijftig euro zou doen, wist ik het zeker.”
“Je had dat… ongelofelijk.” Ik schudde mijn hoofd.
“Heeft Emma ook zo’n goed geheugen?”
“Nee. Ze leert wel snel maar heeft niet zo’n geheugen als dat ik heb.”
“Ze leest al erg vlot voor haar leeftijd. Dat boek van die zusjes zou eigenlijk nog te moeilijk moeten zijn.”
“Ze houdt van lezen. Eigenlijk kan ze twee groepen overslaan maar dat wilde ik niet. Ik wil dat ze ook kind is. En daarom lees ik haar ook nog steeds voor.”
“Maar krijgt ze nu dan wel het juiste onderwijs en niet te laag?”
“Lief van je dat je je daar zorgen om maakt. Ze krijgt extra huiswerk mee om thuis te oefenen wat ze gewoon leuk vindt om te doen. En niet met alles loopt ze voor op de klas. Het blijft een zevenjarige die zich soms ook echt zo gedraagt.”
“Ja, ik bedoelde het ook niet als commentaar naar jou… ik…” ik wist niet wat ik wilde zeggen. Ze keek me gewoon rustig aan en leek het niet erg te vinden dat ik even aan haar getwijfeld had.
“Word jij überhaupt wel eens boos?” vroeg ik zonder nadenken.
“Uiteraard. Als het nodig is. Maar het heeft geen zin om overal boos op te zijn of een gedoe van te maken.”
“Nee, dat… daar heb je gelijk in.”
“Maar jouw ouders, wat deden die voor werk?”
“Ehum…Mijn moeder was godsdienstdocente en mijn vader accountant.”
“Dus het lesgeven heb je van je moeder”, zei ze lief. Ze deed haar slippers uit en ging naar me toegedraaid in kleermakerszit zitten.
“Wat waren je ouders voor mensen? Wie heeft Rosalie zo gevormd?”
“Mijn moeder was nogal stug en weinig van het praten of gevoelens uiten.”
“Dat lijkt me lastig geweest voor jou.”
“Ja. Gelukkig was mijn vader het tegenovergestelde. Hij was van het knuffelen en fantaseren en ik kon hem veel vragen. Maar beiden praatten nooit over seks. Ik mocht van mijn vader ook niet eerder aan seks denken voor ik getrouwd was. Dus ik heb me daar netjes aan gehouden en nooit iets zelf ondernomen…”
“Jezelf nooit bevredigd en gekeken wat je lekker vindt dus.”
“Nee…” Ik durfde haar even niet aan te kijken. Ik had pas dit jaar leren vingeren en mezelf een orgasme kunnen geven dankzij haar. En dan ben je vierendertig, dacht ik.
“Je bent daarin echt niet de eerste die ik heb ontmoet, Rosalie. Daar hoef je je echt niet voor te schamen.”
“Nee…” zuchtte ik. Al was ik nog niet helemaal overtuigd.
“Ik zat veel met mijn neus in de boeken en had ik geen aandacht voor jongens. Ik snapte ook nooit waar al die meisjes zich zo door lieten meeslepen…” zei ik alsof dat alles verklaarde.
“Zat je niet op een christelijke school?”
“Jawel, dat wel. Maar ook daar zijn er meiden die er vroeg bij zijn.”
“Misschien las je de verkeerde boeken. Als je erotische boeken had gelezen was er vast wel wat gaan kriebelen bij je.” Geen knipoog, geen plagerige tong of lachje. Ze was serieus en vriendelijk.
“Die hadden ze niet in de schoolbibliotheek en ik was er ook te laf voor om die te lenen bij de grote bieb. Voor een zesentwintigjarige zit jij trouwens weinig op je mobiel en weet je veel van boeken af.”
“Hoort daar een leeftijd bij dan?”
“Nee, maar de meeste van jouw generatie lezen niet zo veel. Die zitten bijna de hele dag op hun mobieltje.”
“Mijn generatie?” vroeg ze licht verontwaardigd.
“Ik ben zesentwintig, Rosalie. Geen zestien”, zei ze kalm.
“Ik bedoelde het als een compliment…” waarom had ik het gevoel dat ik het goed moest maken?
“Hm, ik heb het lezen van mijn vader, bovendien leidt mijn mobieltje me alleen maar af.”

Misschien had ze gelijk en vergeleek ik haar inderdaad nog met mijn andere leerlingen. Maar dat was ze niet en dat vergat ik nog wel eens. Ze leek soms eerder mijn lerares met sommige dingen. Helemaal als het om seks en bdsm ging. Dat vond ik soms wel lastig.
“Jij praat heel open met Emma over seks.”
“Nog steeds met je hoofd bij dat onderwerp merk ik.”
Om de een of andere reden voelde ik me betrapt. Ik had het nog nooit zo met vriendinnen over seks gehad.
“Je hebt gelijk, ik ben daar heel open in naar Emma. Ik lieg niet tegen haar en beantwoord haar vragen zo goed als ik kan. En wat wil jij weten?”
Ik twijfelde, zocht de moed om het haar te vragen.
“Hoe oud was jij?”
“Wanneer?”
“Toen jij je begon te vingeren en je eerste orgasme kreeg. En waren je opa en oma ook zo open erover?”
Ze glimlachte. “Ik was vrij vroeg en ik wist al snel wat ik lekker vond. Mijn eerste orgasme had ik toen ik ongeveer negen jaar en bijna zes maanden was. Mijn opa en oma waren er redelijk open over. Ik mocht alleen nooit vragen wat ze zelf deden.”
Ik gaapte haar met open mond aan. Negen, ze was negen toen ze? Nee dat kon niet! Dat kon toch niet goed zijn voor een kind?
Haar ogen stonden ineens dromend alsof ze ver weg was. Misschien dacht ze weer terug aan die keer en voelde ze zichzelf weer bezig. Met een schok besefte ik wat Omi bedoelde toen ze me had gevraagd of ik de smaak van mijn soep nog voor de geest kon halen. En een vieze vraag plopte gelijk in mijn hoofd. Zou Julia zonder zichzelf aan te raken en alleen maar door te denken aan een orgasme en hoe dat voelde al spontaan klaar kunnen komen? Soep was een ding maar dat… Nee ik wilde er niet aan denken. Waarom nou weer zo vies Rosalie. Nu snapte ik ook wel waarom ze haar gevoel uitzette. Dat leek me in haar geval als Domina zijnde niet verkeerd.

“En hoe was je band met je broer voordat je ruzie kreeg?” vroeg ze uit het niets. Het overviel me maar ze leek weer in het hier en nu te zijn zonder ook maar een spier vertrokken te hebben.
“Ehum…” Ik moest even mijn gedachtes ordenen.
“Marco was een pestkop. Mijn moeder gaf godsdienstles op de school waar ik op zat. Ik had les van haar en ze hield me altijd erg in de gaten. Daar werd ik ook wel mee gepest. Op mijn broer lette ze niet, die kwam vaak met alles weg.”
“Dat is vervelend.” Ze klonk oprecht.
“Ja. En jouw moeder? Wat voor werk deed zij?” Ik wilde even niet meer aan seks denken. Of aan haar geheugen.
“Mijn moeder heeft eerst een schaatscarrière gehad, kunstschaatsen. Met verschillende wedstrijden meegedaan in Nederland. Daarnaast studeerde ze voor advocate, dat wilde ze wel volhouden omdat ze wist dat schaatsen niet eeuwig duurde. Uiteindelijk moest ze stoppen met haar schaatscarrière door een blessure.”
“Zo te horen ook een slimme vrouw. En jij hebt het schaatsen van je moeder?”
“Hmhm. Maar ik doe niet mee met wedstrijden. Het is ook weer een tijdje geleden dat ik op het ijs heb gestaan.”
“Waarom?”
“Geen tijd voor vrijgemaakt. Ik heb ook nog andere dingen om te doen.”
“Ik dacht dat jij alle tijd had”, lachte ik.
“Ik wel, maar niet alles is de hele tijd open.”
“Hm, daar heb je gelijk in.”
“Hoe is het met je buikpijn?”
“Goed, geen last meer van.”
“Dat is fijn om te horen. Wil je nog wat drinken?”
“Een glaasje kraanwater als het mag.”
Ik zag dat ze op haar tong beet en op stond. Ze kwam al snel terug met twee glazen water en reikte de mijne aan. Ze ging zitten met haar glas in haar hand en hield hem iets omhoog met een knipoog waarna ze een grote slok nam. Haar wangen stonden er bol van en ik moest spontaan lachen. Onschuldig kijkend nam ik zelf snel een slok. We zetten onze glazen weer precies tegelijk op tafel. De hare was al leeg.

We vielen even stil en ik keek naar Hector. Die lag zoals gewoonlijk te slapen. Misschien moest ik hem zo nog even voor de zekerheid uitlaten. Ik draaide me weer naar Julia en staarde in haar donkergroene ogen. Ze schoof, zonder iets te zeggen, dichterbij en staarde me alleen maar aan. Haar ogen waren zoals gewoonlijk met een zwarte rand omrand. Ze had een soort grijsglitter oogschaduw op en op haar wang was een kleine moedervlek te zien. De rest van haar huid was puntgaaf en glom iets. Net een karamelsnoepje. Ze had zo model kunnen zijn en ik vroeg me af of ze daarom zo vroeg op stond om zich zo perfect te maken. Ze was prachtig en ik hield zo veel van haar. Ik zag haar heus niet alleen als heldin of leerling. En zoveel slechte eigenschappen kon ze niet hebben, dat had een engel niet. Ik had er nog geen eentje ontdekt want zo gesloten was ze helemaal niet, ze deed haar best voor me. Dat zag ik en haar ogen zagen mij. Wat zou zij zien? Ik werd er ineens een beetje verlegen van. Zij zag alles, wat meer was dan ik in eerste instantie dacht. Soms leek ze zelfs mijn gedachten te kunnen lezen of kende ze me beter dan ik mezelf kende.
Ze begon te grijnzen en haar ogen kregen een fonkeling. Ze liet haar voortanden over haar onderlip glijden en glimlachte daarna met haar tanden bloot. Mijn lijf reageerde spontaan door een warmtegolf te produceren. Wat zat ze te denken? Wat zag ze?

Haar wangen kleurden rood. Haar blosjes paste goed bij haar bruinrode oogschaduw. Haar eyeliner was onder haar linkeroog iets uitgelopen, zo was ze na haar dutje wakker geworden. Haar neusvleugels bewogen zonder dat ze dat doorhad. Zelfs nu was ze verlegen. Ze was zo schattig. Ze mocht me alles vragen over mijn ouders, dat maakte mij niet uit. Het waren toch twee mensen waar ik geen herinneringen aan had en dus geen gevoel of beelden bij kreeg. Misschien had ze haar kinderwens nu even opgegeven als gevolg van de hormonen tijdens haar periode. Daar kon je een beetje depressief van worden. Ze was gewoon nog een jonge blom die kinderen kon krijgen. En als ze dat zou willen zou ik haar helpen zodat ze minder stress zou hebben. Ze had haar ogen uitgekeken toen ze hoorde hoe oud ik was toen ik mijn eerste orgasme had. Daarna waren gelijk weer beelden opgedoken die ik met moeite wist terug te dringen. Ik had gemerkt dat het hielp om naar haar ogen te staren. Haar gezichtsuitdrukking was echter meer walging geweest. Ik kon alleen maar denken dat ze me niet normaal vond dat ik zo jong was geweest toen ik mijn eerste orgasme had. Het was niet haar fout, ze was het niet gewend om daar open over te kunnen praten. Dat merkte ik wel. De ene persoon vond het normaal, de andere niet. Eigenlijk net als met kink en bdsm.
Haar mooie blauwe ogen keken me onderzoekend aan. Ik kon wel uren zo naar haar kijken maar zo geduldig was zij niet.

“Je bent het eerste meisje dat ik gezoend heb”, sprak ze zachtjes de stilte verbrekend. Het feit dat ze meisje zei in plaats van vrouw liet me nadenken. Het kon gewoon een gedachteloze fout zijn en bedoelde ze er niks mee. Of misschien zag ze me inderdaad nog aan voor een kind, een jongvolwassene. Net als haar opmerking over mijn generatie. Ik besloot om er niks van te zeggen.
“Hm, als ik dat had geweten… dat ik de eerste vrouw was die je lippen beroerde en mijn tong in je mond liet dansen, dan had ik het anders gedaan.”
“Waarom?”
“Zodat het je niet zou overvallen.”
“Hoe had je het dan gedaan?” vroeg ze licht ondeugend en kwam wat dichter naar me toe geschoven. Ineens was daar de Rosalie weer die wilde spelen, uitdagen en zich niet wilde laten kennen. Ik slikte een kreun in. Ze stak haar nek uit dus ik ontmoette haar door ook naar voren te buigen. Met nog zo’n dertig centimeter tussen onze neuzen keken we elkaar aan. Ik liet de spanning in mijn lijf vloeien. Een golf van adrenaline en plezier.
“Om te beginnen had ik dan niet gelijk mijn tong gebruikt. Bovendien had ik gezorgd dat je het aan zag komen. Dat ik je in je ogen aan kon kijken.”
“Zoals nu?”
“Ik zoen nooit iemand op de lippen tijdens de eerste date”, sprak ik zwoel.
“Ik dacht dat je anders was”, zei ze zachtjes. We keken elkaar strak aan. Ze was zo lekker speels. Ik wilde koel blijven, onverschillig. Mijn hartslag terug schroeven en mijn hoofd niet aan het denken zetten hoe ik haar zou willen zoenen. Hoe haar zachte lippen smaakten.
“Kus jij wel iemand op de lippen tijdens je eerste date dan? Oh wacht, mijn fout. Je moet natuurlijk eerst je kwakende date kussen om te zien of het wel een prins is. Eet jij eigenlijk wel eens kikkerbilletjes?”
Ze perste haar lippen op elkaar en kneep haar ogen tot spleetjes waardoor ik breed moest glimlachen. Emma kon ook zo kijken alleen dan met getuite lipjes.
“Over de eerste zijn gesproken”, ging ik verder, “jij bent de eerste date die hier ooit geslapen heeft.”
Ze keek gelijk een beetje sikkeneurig. Haar reacties waren zo schattig en leuk om te zien. Ik hield er van om te zien dat ze zich iedere keer weer liet raken door mijn woorden. Ze was zo makkelijk te bespelen met al haar gevoel. Maar ik zou haar nooit pijn doen, dit kon ze hebben. En met een beetje mazzel vocht ze met haar eigen woorden terug.
“Emma heeft je wakker proberen te kussen maar blijkbaar word jij niet wakker van een kus van een mini heksje.”
“Echt?” haar mooie ogen werden groot.
“Hmhm, je kreeg een kus op je wang. Precies hier…” Ik plantte mijn vinger waar Emma haar gekust had. Haar wang deukte een beetje in en precies onder mijn vinger voelde ik een klein bobbeltje.
“Je reageerde niet dus toen dacht ze gelijk dat je dood was”, ik lachte iets en haalde mijn vinger weer weg.
“Jammer dat ik daar niet wakker van werd.” Ze leek teleurgesteld.
“Ik droomde dat ik in een speelgoedwinkel was en dat ik houten kubuspuzzels met foto’s erop aan het verkopen was….” Ze staarde langs me heen en leek zich de beelden van haar droom proberen terug te halen. Ik liet haar even nadenken. Haar ogen vonden uiteindelijk de mijne weer.
“En Nadia dan?”
“Nadia heeft je vanmiddag niet geprobeerd om wakker te kussen.”
Ze rolde met haar ogen en blies krachtig wat lucht tussen haar lippen door.
“Ik bedoel, jij grappenmaker, heeft Nadia hier nooit geslapen?”
“Als je dat bedoeld, jij welsprekend mens, waarom vroeg je dat dan niet? En nee, Nadia heeft hier inderdaad nooit geslapen. Ik zei toch, jij bent de eerste van mijn dates.”
Ze leek dit even te moeten verwerken en keek me onderzoekend aan.
“Kom je een keertje bij mij slapen?”
“Nee, ik slaap nooit bij iemand.”
“En Nadia dan?”
Ik wilde zeggen dat Nadia wel bij andere mensen sliep maar ik slikte het in.
“Daar heb ik ook nooit geslapen.”
Ze leek dit raar te vinden en keek me wantrouwend aan. Haar mond vertrok ineens in een grijns.
“Bang?” vroeg ze stoer en bracht haar hoofd een paar centimeter dichterbij. Ik voelde haar adem en rook haar heerlijke eigen geur. Ik boog ook iets verder naar voren, zo’n twintig centimeter nog maar tussen ons. Haar hand op mijn rechterknie.
“Waarvoor?” vroeg ik zachtjes gewaagd.
“Je mag je knuffel meenemen hoor, ik zal je niet uitlachen”, zei ze half plagerig half serieus terwijl ze naar mijn neus staarde.
“Ik slaap soms met het licht aan”, een stroomstoot schoot door mijn lijf. Waarom liet ik haar zo dichtbij komen?
Haar ogen stonden vol plezier en ze grijnsde iets.
“Dat geeft niet, ik kan een nachtlampje voor je kopen. Zo eentje die allemaal figuurtjes op het plafond laat zien misschien?”
Ze dacht dat het een grapje was, ondanks dat ik nooit loog. Het was nou toch al uitgesproken.
“Ik heb liever het grote licht aan.”
“Dat mag ook. Dan doe ik gewoon een slaapmaskertje op.”
“Hm… weet je wat daar goed bij past?”
“Nou?” vroeg ze zachtjes met een uitdagende blik.
“Twee polsbanden en een ketting aan je hoofdeind.”
“Is dat zo? En dan?”
Ik boog verder naar voren en ging op handen en knieën zitten met mijn mond naast haar oor. Ik voelde haar spanning. Ze moest het warm hebben in mijn vest want ze rook iets naar zweet. Ze durfde zich niet meer te bewegen en hield haar adem abrupt in. Ik rook haar en sloot mijn ogen. Sloeg het op voor later.
“Reken maar dat jij dan niet over het verkopen van houten puzzelkubussen zal dromen, nadat ik klaar met je ben…” fluisterde ik. Ik hoorde haar zuchtten waarbij ze nog net niet kreunde.
“Ik wou dat je een penis had.” Haar eigen woorden lieten haar schrikken en ze sloeg direct een hand voor haar mond. Ik trok me iets terug zodat ik haar weer aan kon kijken en ging op mijn voeten zitten. Haar stoerheid was op slag verdwenen. Ik pakte haar hand voor haar mond weg en trok die langzaam naar beneden.
“En dan?” vroeg ik vriendelijk, haar hand vasthoudend. Ik wist het antwoord al maar wilde het van haar zelf horen.
“Weet ik niet”, stotterde ze. Haar wangen waren alleen maar roder geworden en ook haar nek was verkleurd. Ze leek zich dood te schamen.
“Wilde je geneukt worden door me? Mis je het?” Ik wist dat dat het niet was.
“Ik… ik weet het niet… nee… ik…” ze leek het alleen maar moeilijker te krijgen met zichzelf. Een innerlijke strijd leek aan de gang te zijn. Haar ogen schoten alle kanten op over mijn gelaat en langs me heen.
“Rosalie, ook jij mag me alles zeggen. Waarom zou je willen dat ik een penis had lieverd?”
Ze keek me met grote ogen en haar mond een beetje open, aan.
“Zodat ik een man was waar je normaal verliefd op kon worden?” vanuit haar opvoeding was dat namelijk het enige normale. Hetgeen wat er met de paplepel ingegoten was maar niet het juiste antwoord zou zijn.
Ze schudde langzaam haar hoofd.
“Zeg maar wat het dan is.”
Ze slikte en keek wat moeilijk. Met mijn duim wreef ik ondertussen over de bovenkant van haar hand. Ze mompelde wat onverstaanbaars en binnensmonds.
“Dat versta ik niet en je lippen zijn zo ook niet te lezen.”
“Dan had ik een kind van je kunnen krijgen”, zei ze zachtjes en sloeg haar ogen neer. Ze durfde me niet aan te kijken en haar hand die ik vast had, werd slap.
“Rosalie, kijk mij eens aan….Hallo, hier ben ik….”
Voorzichtig en schichtig keek ze me weer naar me.
“Daar zijn die mooie ogen weer”, zei ik met een kleine glimlach. Ze beantwoordde hem met een flauw glimlachje alsof ze kiespijn had. Het huilen stond haar naderbij dan het lachen. Ik had met haar te doen. Haar emoties, haar gevoel, haar gedachtes. Soms leek er geen logische volgorde in te zitten. Van verlegen naar stoer naar bang en verdrietig of paniekerig. Het maakte gevoelens in me los die ik wel vaker voor een sub had tijdens een sessie. Alleen was ze nu geen sub en waren we niet aan het spelen.
“Lieve Rosalie, als ik een penis had gehad dan had ik geen enkele kans onbenut gelaten om al mijn zaad in je te spuiten en dan was jij al een aantal maanden zwanger geweest. Dat meen ik”, zei ik serieus en op strenge toon.
“Dan hadden we het elke dag gedaan, zelfs na een positieve zwangerschapstest en zelfs als je een dikke buik had. Binnen een jaar zou je dan nog een keertje zwanger zijn want ik zou het snelste zaad ooit hebben.” Ze liet een kleine lach horen terwijl haar ogen een miniplasje verzamelde. Een paar tranen stonden in de wacht om te springen en over haar rode verhitte wangen te glijden.
“Omdat die kleine zwemmers zo slim zouden zijn dat ze direct de weg naar jouw eitjes zouden weten te vinden. Zonder omhaal en gedoe maar gelijk op hun doel af. Gewoon vijf in één keer die binnen zouden dringen. Je zou niet weten wat je overkwam.”
Ze veegde haar tranen weg, voordat die haar wangen hadden geraakt, waarbij ze haar eerdere uitgelopen eyeliner ook wegveegde.
“Binnen drie jaar zouden er bij jou een stuk of tien kwart Spaans, kwart Egyptische blond harige krullenkopjes rondlopen en kruipen.”
Ze lachte nu wat harder en ook haar ogen stonden weer wat vrolijker.
“Maar dan wel met jouw groene ogen.”
“De helft, de andere helft zouden jouw mooie blauwe ogen hebben.”
Ze glimlachte bescheiden.
“En ze zouden nergens bang voor zijn.” Zei ze en kneep in mijn hand die haar hand al die tijd niet los had gelaten.
“Ze zouden veilig en geliefd bij je zijn.”
“Ja”, zuchtte ze.
“En je zou elke dag vlaflips eten want je was nooit meer alleen.”
Ze schoot naar voren en omhelsde me. Ik trok haar tegen me aan.
“Dat kan ik helaas niet voor je toveren, Rosalie.” Onze wangen raakten elkaar.
“Weet ik. Toch hou ik van je”, sprak ze zachtjes.
“Ik hou ook van jou lieverd.” Ik aaide haar over haar rug en voelde de zachte stof van het vest onder mijn vingers.

Ik wilde haar eigenlijk niet los laten al kon ze hier ook niet blijven. Ik wilde haar beschermen voor de boze wereld buiten en voor zichzelf. Voor het feit dat ze dacht dat haar gedachtes niet normaal waren. Ik hield haar een aantal tellen stevig vast, drukte een kus tegen haar wang om haar daarna alsnog los te laten.

Ze liet me helaas weer los. Ik ging recht zitten en schoof een pluk haar terug achter mijn oor. Ik had het warm en mijn hoofd was wat wazig. Zo waren we elkaar aan het uitdagen en zo had ik weer een van mijn rare gedachtes er uitgegooid. Ik was me doodgeschrokken. Toch wist ze precies wat ze moest zeggen, haar woorden lieten mijn hart verkrampen. Ik was geraakt. Het was geen pijn wat ik voelde, ik wist niet wat het was. Onwennigheid misschien. Steeds reageerde ze anders dan ik verwachtte. Hoe kon het dat ze nooit boos op me werd? Dat ze me nooit uitlachte of van me walgde?

Ik nam mijn glas van tafel en dronk die leeg.
“Je schrok van je eigen woorden.”
“Ja…”
“Je weet toch dat ik niks raar vind en dat je je daar niet voor hoeft te schamen bij me?”
“Nee, dat weet ik wel maar toch…het is een rare wens.”
“Nee dat is het niet Rosalie. Ik weet dat je kinderen wil en dat je Emma leuk vindt. Ik vind het niet raar dat je een dochter als Emma voor jezelf wenst van zaad van mij. Hoe vies jij ook denkt dat jouw gedachtes zijn, je bent normaler dan je denkt. Wacht maar tot je morgen op de munch andere kinksters ontmoet en hun wensen of verlangen hoort. En ook dat is normaal. Iedereen heeft zijn eigen fantasieën.”
“Maar heb jij ook zulke gedachtes dan?”
“Soms.”
“Wat denk je dan?” mijn ogen hadden de hare weer gevonden. Al vond ik het moeilijk om haar aan te kijken.
“Weet je nog toen we die vertrouwensoefening moesten doen, met die obstakels in de gymzaal?”
“Ja, dat weet ik nog wel.”
“Toen kwam mijn gevoel nogal om de hoek kijken. Ik dacht toen hoe sexy het zou zijn geweest als jij, toen je op de bank met je benen wijd zat, geen onderbroek onder je spijkerbroek zou dragen bijvoorbeeld.”
Ik kon mijn oren niet geloven en voelde ze warm worden. Dus zo keek ze ook naar me. Was ik degene die haar de kriebels gaf?
“En al die straffen die ik bedacht op school gisteren, als jij te laat zou komen, dat was ook allemaal fantasie waar ik best werkelijkheid van wil maken.”
Ik wist niet wat ik daarop moest zeggen.
“Dat ik je op ga eten is toch ook fantasie? Ik zie het al helemaal voor me maar weet dat de werkelijkheid veel beter wordt. Eigenlijk alles wat ik doe als Domina komt voort uit fantasieën. Als jij fantasieën hebt die je werkelijkheid wil laten worden, los van het feit dat ik een zaad schietende penis heb, dan mag je mij dat gerust zeggen. Dan kunnen we kijken of we dat werkelijkheid kunnen maken.”
“Ik weet het niet…” bracht ik met moeite uit. Ik dacht nog steeds aan die vertrouwensoefening en het feit dat ze had gefantaseerd dat ik daarbij geen onderbroek aan had gehad.
“Dat geeft niet, denk er maar rustig over na. Misschien hoor je morgen iets wat je zou willen proberen.”
“Ja, misschien.”
“En als je wil kan ik je wel een keertje meenemen voor een rondleiding bij Nadia.”
“Ik zal er over nadenken.”
“Prima, wil je nog wat drinken?”
“Nee, ik ga zo naar huis denk ik.” Waarom zei ik dat nou weer?
“Snap ik, het is al laat. Het is al zeven over half elf. Ga je zo nog lekker douchen?” vroeg ze zorgzaam.
“Ja…. Ja…. Eerst Hector nog even uitlaten denk ik.”
“Prima.” We waren even stil. Ik wilde eigenlijk niet naar huis maar ik kon hier ook niet blijven. Ik wilde gewoon niet dat het over was. Ze had gelijk, het was al laat. Meestal lag ik er nu al zo’n beetje in. Maar na dat middagdutje van vanmiddag zou het misschien wel wat langer duren voor ik zou kunnen slapen want ik voelde me nog helemaal niet moe. Zij zou over een paar uur al weer op staan.
“Ik vond het leuk met je Julia, dank je wel voor je openheid.”
“Graag gedaan, Rosalie. Het was gezellig dat je er was.”
“Ik vond het alleen geen saaie date hoor.”
“Niet alle fantasieën zijn haalbaar, soms beslist een zevenjarige anders voor je.”
Ik begon te lachen. “Ja, dat is me er eentje. Net als haar moeder. Anders en toch niet echt.”
“En jij bent geen raar of lelijk eendje, Rosalie. Onthoud dat.”
“Hm, ik zal het proberen.”

Ze stond op dus ik ging ook staan. Samen liepen we naar de kamerdeur. Ik stond al in de hal die niet verlicht werd, toen ik pas doorhad dat ik Hector vergat. Zij gelukkig niet, want toen ik me omdraaide zag ik dat ze hem al wakker had gemaakt, nog wat lekkers gaf en zijn riem omdeed.
“Kijk eens, dat is alvast één.” Ze gaf me de riem aan, deed het licht in de hal aan en liep vervolgens de kamer weer in. Ik staarde naar de kapotte spiegel en keek naar mezelf erin. Mijn hele gezicht was licht rood en mijn haar plakte iets tegen mijn slaap aan. Ze kwam teruggelopen en had het sprookje, het doosje zetpillen en mijn tas in haar handen.
“En dit is de rest”, ze stopte de spullen in mijn tas en gaf die aan me.
“Dank je wel.” Ik nam mijn tas aan en bleef een beetje verloren staan.
“Rij voorzichtig en wil je me laten weten als je thuis bent?”
“Waarom?”
“Zodat ik weet dat je veilig thuis bent gekomen.”
“Oh…Ja, zal ik doen. Dank je wel voor alles en ik zie je morgen weer op school.”
“Graag gedaan.” Ze omhelsde me en ik gaf haar snel een zoen op haar wang. Ik had haar lippen wel willen kussen maar ze had gelijk. Ik zoende nooit zo iemand op de eerste date.
“Slaap lekker en hopelijk tot morgen”, zei ze nadat ze me weer had losgelaten.
“Je hebt toch les van me?” ik begon een beetje aan mezelf te twijfelen. Morgen was het woensdag toch?
“Dat klopt en ik hoop dat jij je daar morgen goed genoeg voor voelt. Zo niet dan is het niet erg als je je rust pakt.”
“Ik kom altijd naar mijn werk.” Ik wist niet waarom ik dat zo fel zei.
“Prima”, antwoordde ze nuchter.
Ze deed de voordeur voor me open en ik stapte naar buiten. De koude lucht waaide om mijn benen en deed mijn jurk even opwaaien. Met Hector voor me uit, begon ik richting de auto te lopen. Ik draaide me nog een keer om en zwaaide. Ze zwaaide terug. In de auto besefte ik pas dat ik haar vest nog aan had. Die kreeg ze morgen anders wel terug. De reis terug ging op de automatische piloot met mijn hoofd bij haar.

Eenmaal thuis liep ik de straat op en neer met Hector maar hij scheen niet te hoeven. Ik dook snel onder de douche door en lag rond kwart voor twaalf eindelijk in mijn bed. Ik appte Julia nog snel dat ik thuis in bed lag. Ik had het doosje zetpillen en het sprookje op mijn nachtkastje gelegd. Mijn hoofd zat te vol om te kunnen lezen. Het was alle info aan het verwerken. De dingen die ze me had verteld. Ik merkte dat ik door alle emoties erg moe was. De date was zo snel gegaan en ze had me eindelijk zoveel van zichzelf verteld. Het bleef maar door mijn hoofd spoken dat ze niks om haar ouders leek te geven. En dat ze al zo vroeg seksueel actief was leek me ook niet goed geweest voor haar. Maar vooral dat ze mij dus zonder onderbroek had gewenst. Ik was er nog niet helemaal over uit of ik dat opwindend of raar vond.
Ik lag op mijn zij in het donker voor me uit te staren. Zou ze echt met het licht aanslapen of was dat een grapje geweest? Ik dacht aan haar woorden toen ik had gezegd dat ik zou willen dat ze een penis had. Ze had het woord neuken gebruikt, wat ik altijd vrij ordinair vond klinken. Zou ze dat toch ook stiekem wensen om te kunnen doen met me? Misschien had zij er ook wel over nagedacht en vond ze het jammer dat ze me geen kinderen kon geven. Ik had een kruik mee naar bed genomen die lekker tegen mijn buik aan lag. Door de warmte viel ik al snel in slaap.

Ik ruimde de emmer en het poetsdoekje op, waste mijn handen en deed mijn trouwring weer om.
“Mam, mogen we skaten?”
“Nee, we gaan zo eten Sanne. Lilly je hele broek zit weer onder! Wat heb je gedaan?” Lilly en Sanne stonden achter me in de keuken.
“En waar is Emma?”
“Die ligt in de hangmat.”
“Nou, ga je maar omkleden zo kan je niet aan tafel. Maar zachtjes! Er slaapt er nog eentje. Ik ga het eten klaar maken. Iemand zin om me te helpen?”
“Ik heb nog huiswerk…”, zei Sanne verveeld kijkend op haar mobieltje.
“Jaja, nu ineens heeft mevrouw huiswerk. Je kunt mooi helpen met de aardappels schillen.”
“En Emma en Lilly dan?”
“Die kunnen me helpen met de boontjes. Nou, hier is een schilmesje en hier zijn de aardappels.”
Ik liep naar buiten en zag de honden bij elkaar onder het afdak liggen.
“Emma, kom je even helpen?”
“Waarmee heb je hulp nodig mam?” ze klom uit haar hangmat en kwam naar me toegelopen.
“Met de boontjes.”
Ze grijnsde. “Moeten die weer gedoopt worden”, ze stak haar tong plagerig uit.
“Grapjas, je lijkt op je moeder jij.”
“Dat zeggen ze ja.” Ze trok aan een pluk van mijn haar.
“Maar ik zie het niet.”
“Kom.” Ik sloeg lacherig een arm om haar heen, ze was al een stuk groter gegroeid maar ze kwam nog steeds niet boven me uit. Samen liepen we naar binnen.
Lilly had een schone broek aangetrokken en was samen met Sanne aan het klieren in de keuken.
“Meiden, kom op! Even normaal doen.” Ze giechelde nog wat en keken schuin naar elkaar. Ik negeerde het. Binnen een mum van tijd hadden we het eten klaar. Ik vond het gezellig die meiden om me heen, even geen mobieltjes maar gewoon tijd voor elkaar. We dekten de tafel. Ik hoorde voetstappen op de trap.
“Ook weer wakker zie ik, oh jullie allebei zelfs. Hebben jullie lekker geslapen?” ik liep naar ze toe. Gaf de een een kus op zijn bolletje en de ander een kus op haar mond. Ze glimlachte.
“Ik kan natuurlijk niet voor hem spreken maar ik heb prima geslapen. Nu lusten we allebei wel een flesje denk ik.”
“Jij krijgt je flesje pas na het eten. Ik zal zijn flesje klaarmaken.”
“Mag ik hem geven!” riep Sanne.
“Nee, het is mijn beurt!” riep Lilly.
“Ik ben de oudste dus ik mag hem geven”, zei Emma kalm en stond bij haar moeder met open armen.
“Nee, ik geef hem zelf. Aan tafel jullie, we gaan eten.” Ze gebaarde dat de meiden aan tafel moesten gaan. Ik schoof ook aan tafel aan. Zij ging aan het hoofd zitten.
“Rosalie, lieverd…”
“Wat is er schat?” ik keek van haar naar het hummeltje in haar armen. Zijn blonde krulletjes, zijn mooie blauwe ogen en zijn karamelachtige huidje. Uit twee eitjes geboren dankzij de nieuwe wetenschap en door haar gedragen en op de wereld gezet.
“Het flesje voor hem?”
“Oh, ja! Dat ging ik doen. Komt eraan, komt eraan!” ik snelde me de keuken in waar ik het flesje voor hem klaarmaakte.
“Sanne, even wachten. We gaan nog niet opscheppen tot iedereen zit. Dat heb ik je al zo vaak gezegd”, hoorde ik haar zeggen.

Ik gaf haar het flesje melk en schoof weer aan tafel. Hij liet gelijk geluidjes van genoegen horen toen de speen in zijn mondje verdween.
“Nu mag je opscheppen, Sanne.” Ik gaf haar de lepel en glimlachte naar haar. Ze leek op mij met haar blonde haren. Haar donkerbruine ogen had ze van Vincent. Lilly was precies zo.
Nadat iedereen had opgeschept, waarbij ik had opgeschept voor Julia, begonnen we te eten. Al snel kwamen de tongen los over school, vriendjes en keuzes in het leven. Emma moest kiezen welke studie ze hierna wilde doen en Sanne en Lilly stonden voor de keuze welk vakkenpakket ze zouden nemen.

Na het eten gingen de meiden met z’n drieën skeeleren waarbij ze de honden meenamen. Eindelijk rust. Floris lag in de box te brabbelen. Julia hielp me in de keuken met opruimen.
“Je hebt lekker gekookt lieverd.”
“Dank je wel, samen met de meiden gedaan.”
“Gezellig. Ik zal morgen voor jou koken.”
Ze kwam achter me staan terwijl ik de vaatdoek uitspoelde.
“Oh, ja? Wat ga je maken dan?”
Ze drukte haar neus in mijn nek, wat kriebelde. Ze kuste me en fluisterde toen in mijn oor: “Griezeltjes.”
“Hm, lekker hoor….”, lachte ik.
“En wat wil je eten op je vijfendertigste verjaardag volgende week?” vroeg ze zachtjes.
“Verras me maar.”
“Uw wens is mijn bevel, prinses.”
Ze draaide me langzaam om, pakte de vaatdoek uit mijn handen en gooide die achter me.
“Nou, tijd om te dansen.”
“Is dat zo?”
“Hmhm”, knikte ze met een grijns.
Ik sloeg mijn armen om haar nek en kuste haar. Mijn buik tegen de hare aangedrukt, haar handen in mijn rug. Heupwiegend op onze plek. Het was van korte duur want Floris begon te jammeren om aandacht. Ik liet haar los en liep met een vertederend moederhart naar hem toe.
“Wil jij ook aandacht schatje. Kom maar hoor, we hebben ook tijd voor jou.”
Ik tilde hem op en nam hem mee op mijn arm naar Julia die nog in de keuken stond.
“Deze prins wil ook dansen”, zei ik zijn kleine handje vasthoudend.
Ze sloeg haar arm weer in mijn rug en trok ons naar zich toe. Floris liet zijn hoofdje tegen mijn schouder vallen. We draaiden langzaam rondjes. Ze keek verliefd naar ons.
“Jullie betoveren me met jullie blauwe ogen.”
“Klopt, dat krijg je als je van adel bent. Dan wordt iedereen verliefd op je. Maar ik ben al getrouwd, zoals je ziet.” Ik hield mijn hand met mijn ring eraan omhoog.
“Wat een mazzel heeft diegene, met zo’n prinses”, zei ze zwoel en kuste me lang en zalig.

Van ver weg kwam een herkenbare schelle toon. Mijn wekker. Shit. Ik wilde terug, terug naar dat moment. Het moment dat alles mooi en goed was, met haar en onze kinderen. Terneergeslagen drukte ik de wekker uit. Mijn leven was geen sprookje maar een grote puinhoop van mislukkingen en teleurstellingen. Wat had het allemaal nog voor zin om dingen te wensen of te verwachten?

Ik was in de war en had enorme hoofdpijn. Mijn hoofd leek een brij van onsamenhangende gedachtes. Beelden van gisteren vermengd met mijn droom. Loom ging ik rechtop zitten en merkte direct dat mijn onderrug zeer deed. Ik begon me voorovergebogen naar de badkamer te begeven. Ik had geen foto gemaakt van mijn ogen en gewacht op goedkeuring. Ze zou het hebben gezien, mijn pijn en verdriet. Mijn droom over haar, mijn wens en verlangen. En daar had ik even geen behoefte aan. Ik kreeg bovendien ook nooit een foto van haar ogen. Het eerste wat ik deed was naar de wc gaan en een zetpil inbrengen tegen de pijn. Ik kon amper rechtop staan. Tijdens het tandenpoetsen hield ik me krampachtig vast aan de wasbak. Ik keek naar de spiegel waar de woorden die ik opgeschreven had nog op stonden. Hier en daar weliswaar wat vervaagd door de condens van het douchen. Woorden zoals ik hoopte dat anderen me zagen. Hoop, je had er niks aan. Eén grote illusie om jezelf voor de gek te houden zodat je de waarheid niet onder ogen hoefde te zien. Julia wenste me zonder onderbroek, ik was gewoon een lustobject voor haar. Ik spuugde mijn mond leeg, nam een slokje water en waste mijn gezicht met een washandje.

Zoals het er nu naar uit zag kon ik vanavond niet met Kiki weg. Waarschijnlijk zou zij dat erger vinden dan ik. Ze leek nogal uit te kijken naar de munch terwijl ik me toch steeds meer afvroeg waar ik in godsnaam mee bezig was. De relatie met Julia vond ik nog steeds ingewikkeld en ik had eerder het gevoel dat het een soort Romeo en Julia verhaal was. Alleen dan Rosalie en Julia. Een onmogelijke, onrealistische en ongewone liefde tussen een heks en een prinses. Een fantasie, een sprookje. De heks had mijn hart gestolen, speelde er mee en liet mijn hoofd soms ook meedoen. Ik vroeg me af of dit verhaal dan ook tragisch zou aflopen. Waarschijnlijk wel. Ik liet haar dingen weer voelen. Dat ze nooit boos werd en altijd kalm leek te blijven begon me steeds meer te irriteren. Ze kropte het allemaal op, zelfs in mijn bijzijn. Ze was natuurlijk nooit boos omdat ze haar gevoel uitzette. Kil en koud was ze. Waarschijnlijk voelde ze ook niks voor mij anders dan iets om haar fantasieën op uit te kunnen leven. Kon ik dat maar, mijn gevoel uitzetten. De pijn in mijn buik, hart en hoofd verdoven. Me niks van anderen aantrekken en me ook niet gek laten maken. Niks voor een ander voelen, niks voor haar voelen. Op een dag zou ik vast al haar gevoelens los maken alsof ik de doos van Pandora had geopend. Dan zou ze me haten en me alsnog verlaten. Dat was mijn leven. Mijn lot. Net wanneer ik iemand nooit meer kwijt wilde raken werd me die persoon door mijn eigen schuld ontnomen. Ik slofte weer naar mijn bed en ging met veel pijn en moeite weer onder de deken liggen. Ik besloot om de zetpil eerst zijn werk te laten doen want dit was niet te doen zo. Hector moest ook nog uitgelaten worden. Ik zuchtte en voelde de tranen opkomen. Stilletjes begon het snikken. Ik miste haar zo erg. Waarom had ik die stomme bon ooit ingeleverd?