Na de tussenweek werden de examens hervat en voor de meiden en mij liep alles op rolletjes. Er waren geen vakken die noemenswaardige problemen voor ons drieën opleverden en eigenlijk kwamen we de examenperiode redelijk relaxed door.

Na de examens moesten we vier weken wachten totdat we de uitslag zouden krijgen. Dat was altijd een zenuwslopende periode met als hoogte- of dieptepunt, ervan afhankelijk of je geslaagd was of gezakt, de dag dat je met de hele klas plus familie op het schoolplein op de uitslag stond te wachten.

In onze klas was er maar één leerling, die John Gordijn die ik eerder aanhaalde, die het niet had gehaald en dus een aantal herexamens had. Ondanks dat dat de vreugde van de rest enigszins temperde, was er een uitgelaten sfeer tijdens de uitreiking van de diploma’s.

Hoewel hij zelf vanwege zijn uitslag wel teneergeslagen moet zijn geweest, was toch ook John met zijn moeder daarbij aanwezig om de rest van de klas te feliciteren.

De meiden en ik kwamen als beste drie examenkandidaten uit de bus; met een klein verschil was Eline met een 9- de beste van ons drie en Willie en ik hadden beiden een 8½ gemiddeld op onze eindlijst. Hiermee had ik ook aan de tweede voorwaarde voor toelating tot de NEH voldaan en kon ik me verheugen op mijn studie in Rotterdam.

Meteen dezelfde dag van de diploma-uitreiking hadden we het eerste examenfeest in een lange reeks van feesten die zo’n vier weken duurde.

Naarmate er meer feesten achter de rug waren, werden we allemaal steeds wat vermoeider maar ook wat vrijer met elkaar en naar elkaar toe. Latente gevoelens die in de klas al vanaf de Guldenberg tussen de leerlingen bestonden begonnen zich tijdens de feesten meer en meer te manifesteren.

Dit betekende voor ons trio dat we niet slechts met elkaar knuffelden of vreeën, maar ook met anderen in de klas. Remmingen die we allen vanuit onze opvoeding met ons meedroegen, vielen voor een groot deel op het eind van de feestperiode weg, waarschijnlijk ook vanwege de bovenmatige consumptie van alcohol.

Met name tijdens de laatste twee feesten leek het alsof bijna iedereen biseksueel was. Ook ik had toen mijn eerste èn laatste homofiele ervaring, zij het dat er geen sodomie bij betrokken was.

Dit exuberante seksuele gedrag openbaarde zich in de gehele groep tijdens het een na laatste feest.

Feesten begonnen in die tijd in vergelijking met tegenwoordig redelijk vroeg, gemiddeld genomen rond half acht ‘s avonds en eindigden afhankelijk van bij wie ze werden gehouden tussen één en vijf uur in de volgende ochtend.

Het bewuste feest kwam traag op gang, waarschijnlijk omdat de hele meute behoorlijk vermoeid was geraakt door het vele feesten. Om toch de juiste sfeer erin te krijgen, schonk de gastvrouw niet alleen bier, maar ook sterkere drank, waardoor iedereen tegen middernacht behoorlijk uitgelaten was geworden.

Uit balorigheid zette er iemand het nummer van Serge Gainsbourg en Jane Birkin op: ‘Je t’aime, moi non plus’ gevolgd door ‘Du’ van Peter Maffay en soortgelijke nummers. Hierdoor werden enkele leerlingen wat hitsig naar elkaar toe, met name die leerlingen die de voorafgaande periode intensief met elkaar waren omgegaan.

En zoals een goed spreekwoord zegt: ‘Goed voorbeeld doet volgen’, vond het hitsige gedrag van enkelen al snel navolging door de overige mede-klasgenoten. Tot het op grote schaal hebben van geslachtsgemeenschap kwam het echter niet op dat feest. Het bleef beperkt tot zoenen, voelen, vingeren, trekken, likken en zuigen, hetgeen op zich voldoende kan zijn om extatische situaties te doen ontstaan.

Na het feest waren de meiden en ik van elkaar gesepareerd in die zin dat we elk met iemand van buiten ons trio het feest verlieten. Of dat bij de meiden nog tot een lekkere vrijpartij heeft geleid, is me nooit duidelijk geworden.

Ikzelf belandde in het bed van een andere klasgenote die met haar moeder een éénoudergezin vormde en waarmee zij een intimiteit deelde die je in die tijd zelden zag tussen moeder en dochter.

Zo deelde ik het bed met twee vrouwen, waarvan er één zo’n 25 jaar ouder was maar er niet als zodanig uitzag. De moeder leek eerder de oudere zus van mijn klasgenote te zijn dan haar moeder.

Na eerst mijn klasgenote uitvoerig te hebben bevredigd, had ik gemeenschap met haar moeder die ervan blijk gaf er wel pap van te lusten en daarbij een schat aan seksuele ervaring inbracht.

Zelfs nadat ik al twee keer was klaargekomen, slaagde ze er met bijzondere handelingen mijn pik keihard te laten worden. Ze was dol op anale seks en ik wilde wel eens weten hoe het zou zijn met iemand met meer ervaring.

Ik ging tekeer als een beest en neukte haar in een hoog tempo in haar reet terwijl ik haar klitje bleef stimuleren. Haar dochter stak daarbij een vinger in mijn kont, iets wat ik nog niet eerder zo intens had meegemaakt. Gelukkig was ik door mijn twee eerdere orgasmes een stuk minder gevoelig waardoor ik het behoorlijk lang kon volhouden. Ik hoorde de moeder zeker drie keer klaarkomen zo niet vier keer voordat ik zelf met een oerkreet mijn sperma in haar darmen spoot.

Inmiddels waren mijn ouders er aan gewend geraakt dat ik soms laat in de ochtend na een feest thuis kwam. Ze keken dan ook niet op dat ik om twee uur in de middag arriveerde. Ik had even wat tijd nodig om wat slaap in te halen. Gelukkig was er die dag geen feest, ik kon dus gewoon slapen tot wanneer ik maar wilde. Toch hield ik het bij een uurtje of twee, ik wilde namelijk voorkomen dat ik in verkeerd dag en nacht ritme terecht zou komen.

Toen ik wakker werd kon ik meteen aan tafel om te eten. Mijn moeder had weer eens uitgepakt en de heerlijkste gerechten op tafel gezet. Na het eten had ik dan ook een vol gevoel en besloot ik een ommetje te gaan maken in het park vlak bij ons huis.

Het was lekker zwoel weer en het bleef nog lang licht, het was kortom een heerlijke avond om een wandeling te maken. In het park aangekomen zag ik dat het nog behoorlijk druk was, er werd gevoetbald door een groep jongeren en ook badminton gespeeld. Omdat ik niet veel slaap had gehad onthield ik me van deelname, wat ik normaal gesproken wel zou hebben gedaan.

Ik liep verder het park in waar ik in de verte iemand op een deken zag liggen met een klein kind dat erom heen dartelde. Dichterbij gekomen zag ik dat het Nannie en Dré-tje waren. Josie was in geen velden of wegen te bekennen. Ik liep naar hen toe en werd meteen enthousiast door Dré-tje begroet: “Kijk Nannie! Daar is Moets!”

“Hoi Moets!” riep hij en rende op mij af en sprong in mijn armen. Ik ving hem op en draaide hem om mijn as een paar keer rond. Ik begon wat duizelig te worden dus ik stopte er weer snel mee, veel eerder dan we gewend waren in soortgelijke situaties.

“Ik ben zwaar geworden, hè?” vroeg Dré lachend aan me met enige onverholen trots.

“Ja zeker, ventje!” lachte ik terug, “ik kan je bijna niet meer optillen zo zwaar ben je. Over een tijdje kun jij beter mij optillen in plaats van andersom!”

Nannie was ondertussen opgestaan en liep naar me toe, omhelsde me, gaf me drie zoenen, twee op mijn wangen en de derde, die wat langer duurde dan gewoonlijk, op mijn mond en zei: “Ik heb gehoord dat felicitaties op zijn plaats zijn: proficiat!”

“Dankjewel!” zei ik,”en ik ben niet alleen geslaagd maar heb ook voldaan aan de tweede voorwaarde om tot de NEH toegelaten te worden! Ik ga dus naar Rotterdam om te studeren!”

“Dat is fantastisch!” riep Nannie uit, “want als je wilt kan je bij mijn tante Hildegard op kamers. Ik heb van haar begrepen dat de NEH op tien minuten fietsen afstand ligt.”

“Nou, hartstikke bedankt, Nannie! Ik vind het te gek dat je dat voor mij hebt willen en kunnen regelen. Ik hoop wel dat de huur die je tante vraagt op te brengen is! Ik heb een bescheiden studietoelage en zal langs mijn studie erbij moeten werken als de kamerhuur te hoog blijkt te zijn.”

“Hoeveel zou je kunnen betalen?” vroeg Nannie.

“Driehonderd gulden per maand is het maximum. Hogere huur betekent dat ik een bijbaantje zal moeten zoeken. Iets dat ik wellicht sowieso zal doen om financieel wat meer armslag te hebben.”

“Nou, dan zul je wel blij zijn te horen dat mijn tante voorstelt om fl. 150 per maand te rekenen onder de voorwaarde dat je haar helpt met wat klussen in en om het huis. Ze kan namelijk wel wat hulp gebruiken bij het onderhouden van het huis en de tuin. Wat vind je daarvan?”

“Dat…, dat…,” zei ik stamelend, “dat is gewoonweg fantastisch!” en vloog haar om de hals en gaf haar een dikke zoen op haar mond die bijna overging in een tongzoen, althans ik meende op het eind te voelen dat haar tong lichtjes over mijn lippen gleden.

“Wanneer zou ik jouw tante kunnen ontmoeten en is het mogelijk dat mijn ouders ook met haar kennismaken?”

“Volgens mij kennen ze elkaar al,” zei Nannie, “ze hebben elkaar vorig jaar ontmoet toen na het overlijden van mijn ouders het een en ander geregeld moest worden. Ze hadden toen afgesproken dat jouw ouders als een contact voor noodgevallen zouden fungeren mocht er iets met ons aan de hand zijn dat de aanwezigheid van een volwassene zou vereisen. Maar Hildegard wil jou natuurlijk ook van tevoren ontmoeten om afspraken te maken. Je bent de ‘keuring’ al door op basis van wat ik haar verteld heb, dus daar hoef je je geen zorgen over te maken!”

“Je bent een heuse schat!” riep ik uit en gaf haar weer een zoen, ditmaal met mijn tong ietwat naar buiten gestoken. En jawel, onze tongen raakten en likten elkaar even kort.

“Ik kijk ernaar uit om je wat vaker te zien,” zei Nannie met een lage ietwat hese stem terwijl ze me diep in mijn ogen aankeek.

“Ik verheug me er nu al op!” antwoordde ik en streelde haar over haar wang en gaf haar nogmaals een knuffel.

“En ik dan?” riep Dré-tje uit, “krijg ik geen knuffel? Ik heb ook wat over jou tegen tante Hildegard gezegd!”

“Kom hier, jij rakker!” zei ik en pakte hem op van de grond en gaf hem een harde knuffel en begon hem te kietelen.

“Neen!” riep hij lachend, “dat hoeft ook weer niet!”

“Jij ook bedankt, Dré! We gaan volgend jaar in hetzelfde huis wonen en dan kunnen we lekker samen voetballen als we tijd hebben. Wat vind je daarvan?”

“Hoera!” joelde hij en begon rondjes om Nannie en mij heen te lopen, waar we hartelijk om moesten lachen.

“Hoe heeft Josie het op haar examen gedaan?” vroeg ik aan Nannie, “ze zal ongetwijfeld geslaagd zijn, maar ik ben benieuwd naar haar eindlijst.”

“Ze heeft het net met de hakken over de sloot gehaald,” antwoordde Nannie, “ze presteerde na het ongeluk veel minder goed op school en daarbij werd ze behoorlijk afgeleid. Ik vond het jammer dat jullie niet meer samen studeerden, dat zou een een heleboel gescheeld hebben, denk ik.”

“Dat lag niet aan mij!” zei ik, “ik heb er werkelijk alles aan gedaan om onze vriendschap in stand te houden, maar het heeft niet mogen baten!”

“Dat weet ik,” gaf Nannie aan, “jou treft dan ook geen enkele blaam. Ik vind het alleen erg jammer voor jou en haar. Maar ze zeggen wel eens: als er een deur dicht gaat, gaat er ergens wel een andere deur open als je maar je ogen ervoor open houdt!”

Ik keek haar met een serieuzere blik aan en zei zachtjes: “Ik ben me bewust van het bestaan van uitzonderlijke mogelijkheden. Het is alleen bijna niet te geloven wat er op je pad komt als je jezelf er maar voor open stelt. De kamer bij je tante is daar onder meer een voorbeeld van. Ik hoop alleen dat er zich nog andere opportuniteiten voor gaan doen terwijl ik bij je tante op kamers zit!”

“Daar ben ik eigenlijk wel heel erg zeker van!” zei Nannie met een geheimzinnige glimlach op haar mond.

“Ik ga het goede nieuws even aan mijn ouders vertellen. Wanneer zou ik bij je tante op bezoek kunnen gaan om nader kennis te maken?”

“Ik zal haar telefoonnummer vanavond in een enveloppe bij jullie in de brievenbus doen, dan kun je haar zelf even bellen om een afspraak te maken, okay?”

“Top!” zei ik, kuste haar ten afscheid nog eens op de mond, zwaaide naar Dré-tje en ging weer huiswaarts.

Thuis aangekomen vertelde ik mijn ouders wat ik met Nannie had besproken. Zowel Paps als Mams waren blij dat ik nu al een kamer had in Rotterdam. Ze kenden Hildegard natuurlijk en hadden een hele goede indruk van haar en vonden haar voorstel voor een maandelijkse huur van fl. 150 met als tegenprestatie het doen van klussen meer dan redelijk. Als een bijkomend voordeel noemden ze dat ik naast mijn studie niet hoefde bij te werken waardoor er geen extra afleiding zou bestaan. Ik zou me goed op mijn studie kunnen concentreren.

Het speet hen allebei te horen dat het met Josie maar net goed gegaan was met haar examen en dat ze zo in haar nadeel was veranderd na het ongeluk. Het had haar niet meegezeten vonden ze.

Na het gesprek met mijn ouders ging ik naar mijn zolderkamer om bij het genot van wat goede muziek mijn gedachten te laten gaan over wat me in Rotterdam te wachten zou kunnen staan. Voor mezelf moest ik toegeven dat ik me wel aangetrokken voelde door Nannie, iets waar ik enkele jaren daarvoor niet van gedroomd zou hebben vanwege het leeftijdsverschil. Achteraf vond ik dat vierenhalf jaar verschil eigenlijk helemaal geen punt was, zeker niet als je wat ouder bent.

Terwijl ik in gedachten was, riep Mams naar boven dat Nannie een enveloppe voor me had afgegeven. Ik stormde naar beneden in de verwachting haar nog even te zien en te bedanken voor alles dat ze voor me gedaan had, maar Mams zei dat ze meteen weer terug naar huis was gegaan omdat anders Dré-tje alleen zou zijn. Josie had immers ook eindexamenfeesten en net die dag was ze weer op stap.

Ik deed de enveloppe open en zag het telefoonnummer van tante Hildegard met daaronder een hartje en drie kruisjes. Mijn hart sloeg even over toen ik het hartje en de kruisjes zag.

Hoe dan ook, ik belde eigenlijk meteen naar tante Hildegard op en kreeg haar al vrij snel aan de lijn.

Ik stelde me voor, vertelde dat ik met Nannie had gesproken en dankte haar voor het aanbod dat ik heel graag wilde aannemen.

Ze zei dat ze veel over mij had gehoord van alle drie de kinderen en dat ze dankbaar was dat ik hen zo had ondersteund vlak na het ongeluk. Ze had dan ook een goede indruk van me ook al hadden we elkaar nog niet persoonlijk gesproken. Ik stelde voor om dat verzuim goed te maken en snel bij haar op bezoek te komen om over de details te spreken van onze overeenkomst.

Dat vond ze een prima idee en vroeg of ik de volgende dag al kon komen. Ik zei dat ik even met mijn ouders moest overleggen en vroeg haar aan de lijn te blijven.

Binnen een mum van tijd was ik weer terug met een positief antwoord en zei dat ik rond elf uur in de ochtend de trein vanaf het station van Eindhoven zou nemen en dat ik naar verwachting tussen twaalf en één uur bij haar voor de deur zou staan.

Ze gaf me het adres van haar huis dat aan de Parklaan in het Scheepvaartkwartier stond en zei uit te kijken naar mijn bezoek. Ik nam afscheid van haar en legde de hoorn weer op de haak.

Ik had van het telefoongesprek een opgewonden gevoel overgehouden omdat het het begin van een nieuwe fase in mijn leven markeerde waarin veel dingen nieuw zouden zijn en waarin nieuwe uitdagingen op mij zouden staan te wachten.

Ik kon bijna niet wachten tot de volgende dag aanbrak. Hierdoor kroop de avond langzaam voorbij en nam mijn gevoel van ongeduld eigenlijk alleen maar toe.

Toch kon ik, ondanks mijn opgewonden gevoel, goed inslapen. Het feit dat ik dag ervoor weinig slaap had gehad, zal daarvan vrijwel zeker de belangrijkste oorzaak zijn geweest.

Mijn slaap was diep en droomloos, althans ik kon me geen droom herinneren. Hierdoor was ik zo fris als een hoentje toen ik de dag erop wakker werd en opstond om mij te verzorgen.

Na het ontbijt maakte ik nog wat boterhammen klaar om mee te nemen voor onderweg. Mijn vader maakte voor mij een thermosfles met koffie klaar die ik ook in mijn pukkel deed.

Om tien uur vertrokken mijn vader en ik met de auto naar Eindhoven, waar ik ruimschoots op tijd op het station aan kwam. Mijn vader gaf me bovenop het geld voor de reis nog fl. 25 mee als noodgeld en zei dat ik daar een tientje van mocht gebruiken om bij voorbeeld een krantje te kopen en een bosje bloemen voor Hildegard. Ik dankte hem, omhelsde hem, gaf hem een zoen op zijn wang en ging het station binnen.

Bij de kiosk kocht ik het NRC Handelsblad en besloot om pas op Rotterdam Centraal een bloemetje voor Hildegard te kopen.

Er was gelukkig geen lange rij voor het loket waardoor ik snel een retourtje kon kopen voor naar Rotterdam Centraal en ik had van het reisgeld nog meer dan voldoende geld over om bij het eindstation twee kaartjes voor de bus te kopen.

De trein reed op tijd en de reis verliep zonder enig noemenswaardig incident. In de krant las ik dat de DS’70 minister van onderwijs De Brauw plannen had om het inschrijfgeld en het collegegeld voor universitaire studies te verhogen naar respectievelijk 100 en 1000 gulden. Dat zou een zware wissel trekken op mijn studie jaarbudget en wellicht betekende het dat ik alsnog een bijbaantje zou moeten zoeken.

Ik hoopte van niet want dat zou een lelijke streep door de rekening zijn voor zijn plannen om naast de studie bedrijfseconomie een deeltijdstudie Computertechniek in Delft te doen. Door het laten vallen van die studie zouden er behoorlijk wat kosten wegvallen waardoor de noodzaak van een bijbaantje zou vervallen.

Op het centraal station van Rotterdam aangekomen kocht ik een bosje bloemen voor Hildegard en twee kaartjes voor de bus.

De busrit naar de Parklaan duurde ongeveer een kwartiertje waardoor ik rond half één bij Hildegard op de stoep stond. Ik belde aan en na een tweetal minuten werd de deur opgedaan door een vrouw die sprekend op Josie leek alleen dan een oudere versie van haar.

“Jij moet Mudjikan zijn,” begroette Hildegard hem.

“Dat klopt!” zei ik, “en ik heb een bosje bloemen voor u meegebracht als blijk van waardering dat u me als kamerhuurder wilt nemen. Alstublieft!”

“Dankjewel en laten we elkaar alsjeblieft tutoyeren en noem mij maar Hilde,” stelde ze voor.

“Graag!” antwoordde ik, “noem mij dan maar bij mijn bijnaam en dat is Mucike. Ik ben niet zo dol op mijn officiële voornaam eerlijk gezegd.”

“En het is nog wel zo’n bijzondere naam!” riep Hilde uit.

“Ik heb er dan ook bijzonder veel hekel aan!” antwoordde ik gevat, “ik ben thuis de enige met een Indonesische voornaam, terwijl we een volstrekt Europese achternaam hebben. Ik vind het erg lastig om het steeds weer aan nieuwe kennissen of vrienden te moeten uitleggen. Mucike klinkt wat Europeser, vandaar mijn voorkeur.”

“Goed dan, Mucike! Kom verder en hang je jas maar aan de kapstok. Lust je een kopje thee of koffie misschien?”

Ik liep de vestibule in die wel vier zo groot was als de hal in mijn ouderlijk huis, waar ik mijn jas op een modern uitziende kapstok hing. Terwijl ik door de gang liep zag ik aan weerszijden een viertal deuren en aan het eind op de kop van de gang een vijfde deur die, zoals al snel bleek, toegang gaf tot de keuken.

“Ja, lekker, een kopje thee graag!”, zei ik en liep Hilde achterna de keuken in die ongeveer zes keer zo groot was als de keuken bij hem thuis. Ik keek mijn ogen uit want de keuken was erg modern ingericht en werkelijk van alle gemakken voorzien.

“Ga maar even aan de keukentafel zitten,” zei Hilde, “dan drinken we eerst wat thee en daarna laat ik je het huis zien en de kamer die ik voor je in gedachten heb.”

Ik ging aan de tafel zitten en complimenteerde haar met het huis en de mooie lokatie. Ze zei dat ze vijftien jaar ervoor als fotomodel had gewerkt en daar zo goed aan had verdiend dat ze dit huis had kunnen kopen en nog voldoende geld over had gehouden om haar leven lang te rentenieren. Ook had ze een aanzienlijk gedeelte van haar vermogen belegd in technologie aandelen omdat ze een keer van een relatie had gehoord dat dat de toekomst zou zijn.

Op mijn vraag naar wat voor afspraken ze met mij wilde maken, zei ze dat die flexibel zouden zijn in die zin dat er natuurlijk een aantal dingen zijn in en rond het huis die aandacht nodig hadden en dat ze die niet alleen kon doen. Ze wilde ervan uit kunnen gaan dat ik haar bij al die klussen zou helpen. We zouden het altijd samen doen.

Verder hoopte ze op me te kunnen rekenen als er nieuwe dingen zouden opdoemen waarbij ze hulp nodig zou hebben.

Ik gaf aan dat ik er geen enkel probleem in zag om haar te helpen, zo lang mijn studie er maar niet onder zou lijden. Ze haastte zich te zeggen dat dat vanzelfsprekend was, ik zou immers primair naar Rotterdam komen om te studeren en niet om als haar assistent te fungeren.

Er was nog één ding dat ze met me wilde bespreken dat erg persoonlijk van aard was en waarvan ze hoopte dat ik daar met niemand over zou spreken.

“Vertel!” zei ik.

“Ik wil graag van je weten hoe je staat tegenover nudisme,” kaartte ze aan. Volledig verrast door haar vraag moest ik even oppassen dat ik me niet in mijn thee zou verslikken. Hoestend en mijn keel schrapend, vroeg ik ter verduidelijking: “Je bedoelt naaktloperij, toch?”

Ze lachte en zei:” Nudisme is wel wat meer dan naaktloperij, Mucike. Het is een levenswijze waarbij de beoefenaars zo dicht mogelijk bij de natuur willen zijn onder meer door geen kleding te dragen.”

Toen ik me enigszins hersteld had gaf ik aan: “Ik heb er geen probleem mee om anderen in hun nakie te zien. Ook zou ik er geen probleem hebben om zelf naakt rond te lopen zolang er maar geen personen in huis aanwezig zijn die ik niet ken. Daar zou ik misschien wel wat problemen mee hebben, maar dat kan ook meevallen.”

“Wel,” zei ze, “nudisme is iets wat bij ons in de familie al langer wordt gepraktizeerd, ook in het verleden door de familie Duchesne. Mijn nichtjes Nanette en Josie, alsook André zijn er in wezen mee opgegroeid. Tijdens onze jaarlijkse familiebijeenkomsten, die een besloten karakter hebben, loopt iedereen in natura rond. Verder hou ik een maandelijkse bijeenkomst van verwante geesten waarop ook iedereen in adams- of evakostuum rondloopt. Overigens is het merendeel vrouw.”

“Ik denk dat mijn ouders er wel moeite mee zouden hebben. Het lijkt me dus raadzaam dat ik dat niet met hen deel. Maar hoe zie je het voor je gedurende die bijeenkomsten? Is het beter dat ik bij die gelegenheden niet thuis ben of op mijn kamer blijf?’

“Je kunt er ook aan deelnemen als je je daar goed bij voelt. Wel vind ik dat er geen geklede personen op de bijeenkomsten aanwezig zijn omdat anders andere deelnemers zich minder prettig zouden kunnen gaan voelen, begrijp je?”

“Ik denk dat ik er wel een mouw aan kan passen,” zei ik, “het hangt er allemaal van af hoe goed ik me hier ga voelen en tot nu toe zit dat wel snor.”

“Mooi zo!” riep Hilde uit, “laten we dan maar eens het huis door gaan, dan kan ik je laten zien welke kamer ik voor je in gedachten heb.”

Het was een enorm groot huis met vier verdiepingen: een souterrain waar zich een gym bevond plus nog wat opslagruimtes, de begane grond met een grote woonkamer, een aparte eetkamer, een rookkamer met veel boeken en een keuken met bijkeuken en uiteraard de gang met de vestibule, de eerste verdieping met vijf slaapkamers en twee badkamers en een zolderverdieping met een sauna en een bubbelbad. En op elke verdieping waren er toiletten en doucheruimtes. Het duizelde me enigszins. En alles was in een moderne stijl ingericht, waarbij de kamers wel qua inrichting en kleurstelling van elkaar verschilden.

Hilde wees me een kamer aan die toegang gaf op een badkamer die ook toegankelijk was vanuit een andere ernaast gelegen kamer waar Hilde sliep. “Dit is de kamer die ik voor je in gedachten heb,” zei ze en liet me binnen. De kamer was wel drie keer zo groot als mijn kamer thuis, die toch ook al fors was en was volledig gemeubileerd met een een tweepersoonsbed, een redelijk groot bureau, een paar boekenkasten en een inbouw kledingkast. Het enige dat ik mee moest nemen waren mijn kleren, mijn verzorgingsartikelen en mijn boekentas.

“Als André hier na de zomervakantie naar toe komt slaapt die in de kamer naast de mijne,” zei ze, “de kamer naast die van jou is voorbehouden aan Nanette voor die keren dat ze hier komt slapen. Mocht Josie komen, dan kan die in de kamer daartegenover. Maar ik verwacht niet dat zij vaak zal komen. Ze heeft haar zinnen helemaal op Amsterdam en het kunstenaarsmillieu daar gezet en behalve in bijzondere situaties zal ze hier denk ik niet komen.”

We liepen ook nog de tuin in die rondom het huis lag. De totale oppervlakte van het perceel was zo’n 1400m2, dus behoorlijk wat tuin te onderhouden. Hilde zei dat voor het groot onderhoud van de tuin er tweewekelijks een hovenier langskwam en het kleine onderhoudswerk verzorgde zijzelf en hopelijk zou ik haar daarbij assisteren.

“Wat vind je ervan?” vroeg Hilde.

“Ik ben er een beetje stil van,” antwoordde ik, “maar ik denk dat ik het hier goed naar de zin zal hebben.”

“Mooi zo!” zei Hilde, “wanneer denk je te komen?”

“Nou, na de examenfeesten heb ik nog zo’n twee maanden voordat het academische jaar begint en ik had gepland om in die periode een kamer te zoeken, meubilair uit te zoeken en midden augustus naar Rotterdam te komen. Een vakantie zit er financieel niet in. Maar nu ik hier naar toe kan komen, verandert de hele situatie omdat ik dat allemaal niet hoef te doen. Ik heb dus geen plannen voor de zomer.”

“Nou, dan kom je gewoon midden juli al hier naar toe en dan kun je alvast aan de stad wennen en de boel een beetje verkennen,” stelde ze voor.

“Maar mijn studietoelage begint pas midden augustus en voordien heb ik geen geld om huur te betalen,” wierp ik tegen.

“Onzin,” zei ze, “dan kom je gewoon bij me logeren tot het begin van het schooljaar en intussen help je me met allerlei dingen zodat je de huur eigenlijk in natura betaalt. Okay?”

Ik keek haar een beetje twijfelend aan omdat ik haar geen last wilde berokkenen. “Weet je dat zeker?” vroeg ik nog.

“Natuurlijk, anders stel ik het toch niet voor!” reageerde ze, “kom hier en geef me een knuffel om de afspraak te bezegelen!”

Ik gaf haar een knuffel en onmiddellijk had ik het gevoel alsof ik Josie weer in mijn armen had met het enige verschil dat de tieten van Hilde wel wat forser waren dan die van Josie. Ook haar haren roken net zo lekker als die van Josie. En ze had net zo’n overredingskracht. Het was een lekker gevoel maar het was tegelijkertijd wel een beetje verwarrend voor me.

“Ik heb het gevoel dat we het erg leuk gaan krijgen met zijn drieën,” zei ze toen we elkaar loslieten.

“Met zijn drieën?”

“Ja, vergeet niet dat Dré ook bij mij komt wonen. Dat zal eind juli zijn omdat Nannie tegen die tijd zal gaan beginnen met haar opleiding bij Martinair en Josie al in Amsterdam zal zitten.’

“Ach ja, natuurlijk,” zei ik, “dat was me helemaal ontschoten! Die belhamel komt hier ook wonen. Dat gaat helemaal goed komen, want het is echt een leuk manneke en ik ben dol op hem.”

Hilde legde een hand op mijn arm en zei: “Dat is fijn om te horen en ik kijk ernaar uit om met twee van die knappe mannen in één huis te wonen.”

Ik werd daar een beetje verlegen van en wist niet goed daarop te reageren en zei daarom wat schutterig: “En ik ook, uh…, ik bedoel met Dré-tje…… Èn met jou….. En ik vind jou ook knap.”

‘Okay,’ dacht ik, ‘dat kwam er een beetje raar uit.’

Ze legde haar hand op mijn wang en zei lachend: “Nannie en Josie hebben niets teveel gezegd! Kom, we gaan nog een kopje thee drinken, of heb je nu liever koffie?”

We liepen weer naar de keuken en dronken nog een kopje thee terwijl we met elkaar over koetjes en kalfjes praatten. Het werd zo een hele gezellige middag die snel voorbij ging.

Ik had van tevoren gezien dat er een trein rond vijf uur vertrok en ik liet Hilde dan ook rond vier uur weten dat ik uiterlijk half vijf weer de deur uit moest. Ze vond het jammer dat ik zo snel weer moest gaan, maar zei dat we tijd genoeg zouden hebben om te praten als ik daar woonde.

Bij het afscheid kreeg ik een dikke zoen op mijn mond van haar en een heerlijke knuffel: “Ik ben blij dat je bij me komt wonen!”

De reis naar huis verliep zonder noemenswaardige incidenten en toen ik thuis kwam moest ik natuurlijk aan mijn ouders verslag doen van mijn bezoek aan Hilde. Ze waren blij te horen dat ik het naar mijn zin had gehad èn dat ik midden juli er al naartoe kon gaan. Mams zei dat ze als dank en waardering voor de geste van Hilde me wat lekkere Indische hapjes zou meegeven als ik ging verhuizen.

Ik ging op tijd naar bed omdat het een drukke dag was geweest, ik ook nog niet helemaal bijgeslapen was van alle examenfeestjes tot dan toe èn de dag daarna het laatste feestje zou plaatsvinden.