Mini - 230

Eenmaal aangekleed liep ik naar buiten. Joline had de tafel en stoelen al klaargezet en er stond een ontbijtje te wachten, inclusief koffie. Ze had een felgele blouse aan boven een strakke, witte lange broek. Een brede zwarte riem benadrukte haar slanke taille. “Schat, je ziet er heerlijk uit.” Ze glimlachte. “Dank je wel. Liefst zou ik er nette pumps onder dragen, maar ja… Tijdens een wandeling zitten die op den duur niet zo lekker. Dan maar stoere, halfhoge wandelschoenen…” “Die staan je ook prima, hoor. Ik heb een hele mooie, maar stoere vrouw. Met een zwart BHtje aan…”
Joline gniffelde. “Schijnt het door? Mooi zo. Dat is om mijn begeleider er aan te herinneren dat hij niet teveel naar andere knappe dames moet kijken.” We gniffelden even. “Ik kijk wel uit schat. Naar jou.” Tijdens het ontbijt hoorden we aan de andere kant van de camper ook wat gerommel van servies of zo, maar we lieten de nieuwe gasten maar met rust. Bovendien had ik in ieder geval wel behoefte om even in alle rust te ontbijten.

Met een tweede kop koffie voor ons vroeg ik: “Hé mooie dame… Wat gaan we doen vandaag?” Joline wees om zich heen. “Rustig het Göta-kanaal bekijken, lekkere meneer. En langs het kanaal richting Lyrestad lopen; wellicht is daar nog wat leuks te zien en te doen.” Ik trok een vies gezicht. “Ja vast. Op die camperplaats zeker.” Joline grinnikte en stond toen op. “Ik doe wel even onderzoek. Google is your friend.” Ze pakte haar telefoon en was een paar minuten bezig.
“Nou, in Lyrestad is er weinig te beleven. Dit in tegenstelling tot dit plekje. Aan de andere kant van de sluis is nog iets overgebleven van de werkzaamheden bij de bouw van het kanaal. En het schijnt dat op het terrein van het hotel een mini-uitvoering van het kanaal te zien is… Leuk voor de kinderen.” “We gaan het zo zien, schat. Dus: vandaag een stukje wandelen? Wél of niet naar Lyrestad?” “Wel.” Joline knipoogde. “Misschien hebben ze er leuke lingeriewinkels. Dat stond niet op Google.” Kortom: nadat we de camper hadden opgeruimd en afgesloten waren we er klaar voor.

We liepen over het terrein van het hotel en inderdaad: op een wat hellend grasveld was een soort miniatuur-kanaal aangelegd. Ook hellend: vanaf een vijvertje aan de hoge kant stroomde er steeds water in het ‘kanaal’. Compleet met ‘sluizen’: houten plankjes die je klem kon zetten in de muren van het ‘kanaal’. “Dit zou jou moeten aanspreken, meneer de ingenieur. Lekker met water spelen… Laat me maar eens zien wat je kunt.” Joline had plaaglichtjes in haar ogen. Ik zette de rugzak op een bankje en sloot alle ‘sluizen’. “Oké… Moet je eens kijken wat een tsunami ik dadelijk veroorzaak. Daarbij valt jouw ‘zondvloed’ op sommige momenten in het niet.”
Joline trok een wenkbrauw op. “Tot hier en niet verder, echtgenoot. Anders heb je weer een rood oor.” Het water werd onderin in een andere vijver verzameld en ondergronds weer omhoog gepompt. Al met al had het geheel een hoogteverschil van misschien een meter, over een lengte van een meter of twintig. Met in totaal zeven ‘sluizen’ er in. Sluizen die nu allemaal dicht zaten, maar waar het water over de sluisdeuren heen liep. Maar… Ik rekende even: het kanaal was zo’n 20 meter lang en 10cm breed. Het gemiddeld waterpeil tussen de sluizen zo’n 7cm… Als ik alle sluizen dus snel achter elkaar opende, kwam er in totaal zo’n 140 liter water vrij… En dat in een vrij smal kanaal met een aantal scherpe bochten… Zou me niks verwonderen als het water bij die bochten over de rand van kanaal zou vliegen. Dan kreeg je inderdaad wel een mini-tsunami...

Ik liep naar de eerste ‘sluis’. “Heb je je camera klaar schat? Dan kun je Ingenieur Jonkman op z’n best zien.” “Ik maak er wel een filmpje van, Kees. Als je dat nu eens meeneemt bij je presentatie over die waterkrachtcentrales… Dan weet men in ieder geval zeker dat ze DT niet die opdracht geven. In ieder geval niet met jou als ontwerper.” Ze klonk pesterig en stak haar tong uit. “En dan hebben wij op Backoffice het ten minste wat rustiger.” Ik zuchtte. “Trutje. Klaar met die camera?” Ze knikte. “Ja hoor. Laat de zondvloed maar losbarsten.”
En dat deed ik: Snel rennend langs het kanaal rukte ik stuk voor stuk de ‘sluisdeuren’ (plankjes die je klem kon zetten in de kanaaloevers) er uit. En inderdaad: voorbij de derde sluis maakte het kanaal een scherpe bocht en het water ging daar al over de rand. En hoe verder naar beneden, hoe onstuimiger het water werd. En Joline hurkte nét achter een scherpe bocht vlak voor het einde van het kanaal… En jawel: een plens water vloog de bocht uit en Joline kreeg natte voetjes. “Kéés!” Het klonk uiterst verwijtend, maar ze bleef wel zitten en filmen. Karakter.
Toen het water in het kanaal weer rustig kabbelde, kwam ze overeind. “Nou, die opdracht voor Bosnië kun je vergeten, vriendje van me!” Twee bijna boze ogen keken me aan en ik moest grinniken. Nogal lang, en Joline werd achterdochtig. “Wat heb jij?” Het kruis van haar witte spijkerbroek vertoonde een natte plek. “Ik begrijp dat je vreselijk opgewonden wordt als je mij waterbouwkundig bezig ziet, schatje. Maar kun je dan niet beter eerst een maandverband indoen? Nu ziet iedereen dat je heb zitten lekken…”
Ze keek en werd rood. “Wat ben jij een… Nou ja, laat maar.” Ze schoot uiteindelijk ook in de lach. “Nou ja, het is schoon water. Met een half uurtje is dit probleempje wel over. En tot die tijd…” Ze trok haar blouse uit haar broek. “Zo. Bloesje over de plaats des onheils heen en niemand die het ziet.”
Ik omhelsde haar. “Jouw probleem-oplossend vermogen is weer gigantisch, schat.” Nogal narrig zei ze: “Ja. Moet wel, met jou in de buurt. Rotzakje.” We gniffelden samen. “Kom, doe die sluisdeuren weer in het kanaal, anders loopt zuid-Zweden onder. En daar moeten we nog doorheen rijden.” Ik herstelde de handel en we liepen richting de sluis.

Een jongeman met een reddingsvest om en een portofoon bij de hand zat op een stoeltje rustig op zijn mobiel te kijken. De sluiswachter? “Leuk vakantiebaantje, Kees. Een beetje zitten, af en toe een bootje de sluis in laten, en dan weer verder tiktokken of zo.” Alles ademde rust. Maar in de verte naderde een zeiljacht. De jongen stond op en liep naar een stalen kast. Even later gingen de slagbomen dicht van de brug die naast de sluis lag en de brug… rolde weg, onder het wegdek van een van landhoofden! De hele brug liep ‘op rolletjes’ en maakte de vaarweg vrij. Een systeem wat ik niet kende.
Het jacht voer de sluis in, de brug en de bovenste sluisdeuren gingen dicht en aan de benedenkant van de sluis begon het water te bruisen toen daar de kleppen werden opengezet. Vrij snel zakte het jacht een meter of drie, toen ging de andere sluisdeuren open en voer het schip op de motor rustig verder. De sluiswachter ging weer op zijn stoel zitten en had weer alle aandacht voor zijn mobiel.

Wij liepen wat verder; iets verderop was een schuur die een stuk geschiedenis van het kanaal liet zien en de omstandigheden waaronder de arbeiders moesten werken. Ja voor een aantal zaken maakte men slim gebruik van zwaartekracht en de energie van water, maar voor het grootste deel werd er een beroep gedaan op ‘ellebogenstoom’, oftewel spierkracht. En dat over een lengte van bijna 190 kilometer, forse hoogteverschillen en dus veel sluizen. 58 in totaal. In 1932 was het kanaal helemaal gereed en was toen de belangrijkste verbinding tussen oost- en west-Zweden.
We liepen even later langs het kanaal richting Lyrestad. “En dan zeggen wij dat Hollanders zulke goeie waterbouwers zijn… Een beetje bescheidenheid zou de Nederlandse ingenieurs niet misstaan, Kees Jonkman!” Joline’s stem klonk pesterig. “Hé schat, je hebt helemaal gelijk hoor. Die waterbouwkundig ingenieurs in Nederland zijn een stelletje omhoog gevallen pubers die met water spelen. De elektrotechnisch ingenieurs daarentegen…” “Laat je je ego weer eens ontluchten, Kees Jonkman? De druk is nogal hoog.” Joline klonk nu ronduit spottend.
Tijdens de wandeling werden we ingehaald door de sluiswachter. Op de fiets. Die verdween om een bocht in het kanaal. De reden werd even later zichtbaar: de volgende sluis. En die moest hij dus ook bedienen. Een fors motorjacht kwam uit westelijke richting aangevaren en voer nogal snel de sluis binnen. In de sluis moest de motor even hard achteruit slaan om de vaart er uit te halen. De schipper bleef bij het roer, op het dek liep een dame nogal te prutsen met de trossen. Het werd haar niet in dank afgenomen; ze kreeg een paar onvervalste Duitse snauwen van de man aan het roer. Als reactie smeet ze de tros neer, verdween in de roef en knalde het deurtje achter zich dicht. "Tot zover het gelukkige huwelijk…” hoorde ik droogjes naast me.
Met de boegschroef probeerde de schipper het jacht midden in de sluis te houden, maar dat mislukte nogal. De sluiswachter riep iets in het Zweeds wat niet werd begrepen. Ik zuchtte en riep: “Die Trosse! Werfen Sie mir die Trosse!” Ik kreeg een lijn toegeworpen die ik op een bolder van de sluis belegde. De voortros volgde. De schipper had het benul om een paar stootwillen uit te gooien en zo hielden we het jacht netjes onder controle terwijl de sluis vol liep: de schipper met de achtertros, ik met de voortros. Steeds een stukje inhalen als het water steeg. Even later gingen de oostelijke sluitdeuren open en kon hij verder varen. “Danke sehr!” “Gute Fahrt!” De dame verbleef nog steeds onderdeks.

“Zo. Dit was de Duitse versie van het liedje ‘Daar was laatst een meisje loos’, schatje…” Ik sloeg mijn arm om Joline heen. Ze keek me nogal argwanend aan. “Kees, als jij het ooit in je botte techneutenhersens haalt om mij publiekelijk zó uit te foeteren zoals deze man deed… Je komt oren te kort, jochie, denk er aan!” Ik grinnikte. “Te zien aan hun leeftijd zaten zij in ieder geval niet meer in hun wittebroodsweken, Jolien.” Ik trok haar tegen me aan en zoende haar. “En wie weet… vind ze het wel lekker. Hoe dan ook: op die boot is genoeg reden voor goedmaakseks vanavond.” Ze gniffelde. “Ja, nogal. Maar dan zal meneer behoorlijk door het stof moeten, denk ik…” “Misschien is meneer wel directeur van een groot bedrijf en de dame in kwestie zijn secretaresse. En spelen ze vanavond leuke boze directeur-spelletjes. En denkt zijn vrouw dat hij op zakenreis is naar New York en maakt van de gelegenheid gebruik om een paar dagen met de gespierde zoon van de tuinman te rollebollen.” Ze keek me met grote ogen aan. “Wat denk jij slecht van mensen…”
Ik grinnikte. “Kom, we lopen verder. ten slotte wil je in Lyrestad nog leuke lingerie scoren voor je boze directeur.” Wéér een verontwaardigde blik. “Ik weet niet of ik in de stemming kom als jij me tijdens zo’n avond als directie-secretaresse gaat behandelen, meneertje. Ik denk dan meteen terug aan deze Duitse schipper.” Ik zoende haar blonde haren. “Die gedachten zijn als sneeuw voor zon verdwenen als ik je in je knieholten streel, meisje…” Joline was even stil, toen keek ze me aan “Daarvoor hoef je niet in m’n knieholten te strelen, Kees. Als jij op deze manier ‘meisje’ tegen me zegt…” Haar ogen glommen. “Mijn broek is ondertussen wel weer droog, dus de blouse kan weer zoals hij hoort: er in. Maar als jij zo doorgaat…” Ze voegde de daad bij het woord. Ik knipoogde en we liepen hand in hand verder.

Het kanaal maakte een paar bochten, slingerde zich door het landschap heen. Velden met jong graan aan de ene kant, weilanden en velden met koolzaad aan de andere kant, een begroeide heuvelrug richting Lyrestad… Mooi! Na een paar kilometer bereikten we het plaatsje. Had haar bestaan waarschijnlijk te danken aan de kruising van het kanaal met de doorgaande weg van Mariestad in noordelijke richting. Een jachthaven, kerk, camperplaats en een uiterst klein centrum. Veel was er niet te doen, maar het plaatsje lag wél mooi tegen een heuvelrug aan. “Schat, als we eens een stukje gaan klimmen? Wie weet heb je vanaf die heuvel een mooi uitzicht op het kanaal…” Joline keek me vragend aan. “Goed plan mevrouw! Dan trakteer ik u, als we weer afgedaald zijn, op een koffie-met-gebak bij Daisy’s Kafe.” Ik wees op een restaurantje, vlak bij de brug over het kanaal. Even later liepen we een steil pad de heuvelrug op. Op een overzichtskaart in het dorp had Joline gezien dat ergens op dit pad een mooi uitzichtpunt was; dat was dus ons doel. En inderdaad: na een paar honderd meter slingeren en klimmen: een open plek met een prachtig uitzicht! Het kanaal slingerde voor ons langs.
“Dat heb je goed gezien, Joline. Prachtig hier…” Ze stond even later op de rand van het plateau, vol in de zon het uitzicht te bekijken. Ik schoof een stuk naar achteren, in de schaduw. De zon scheen op haar blonde haren en de combinatie van haar gezicht en haar kleding… Wéér prees ik me gelukkig dat ik deze vrouw als ‘mijn vrouw’ mocht betitelen. Ik zette de klikjes van de sluiter van mijn camera uit en maakte met het toestel in de stand ‘burst’ een groot aantal foto’s van Joline. Elke ‘burst’ tien foto’s. Haar prachtige gezicht, haar blonde staart, gele blouse en witte broek, samen met die brede zwarte riem… En zelfs nu, met haar stevige wandelschoenen aan, hadden haar benen dezelfde sierlijke lijn die andere vrouwen alleen maar hadden als ze op naaldhakken liepen…
Plotseling keek ze om. “Wat ben jij aan het doen, vriendje van me?” Ze kwam op me af. “Ik heb zojuist een aantal foto’s van mijn prachtige vrouw gemaakt. Foto’s die niet zouden misstaan in de hal van een zeker appartement in Veldhoven, naast de foto van de duikende blonde feeks van Gorinchem.” Ze strekte haar hand uit. “Zien!” Ik klapte het schermpje uit en ze scrollde snel door de foto’s. “Oké, dit zijn nette foto’s, Kees. Thuis zoeken we wel uit welke in de hal komt.” Ze kuste me. “Je zag er weer prachtig uit, schoonheid. Je gezicht in de zon, het contrast tussen je lichte kleding en de schaduw van de bomen naast je… Een stralenkrans om je hoofd en je zou zó door kunnen gaan voor een Madonna.”
Ze keek nu peinzend. “Lieve schat, ik ken de Bijbel misschien wat minder goed dan jij, maar één ding weet ik zeker: Maria was volgens de evangelist nog maagd toen ze een Zoon baarde. Ik ben dat al een tijdje niet meer, weet je nog?” Ze keek snel om zich heen en zei, liefjes glimlachend: “Sinds de steel van mijn haarborstel…” Toen proestten we het samen uit en ik omhelsde haar. “Kom hier, heerlijke meid… Ik wil je zoenen!”

Al grinnikend liepen we het pad weer naar beneden en bij ‘Daisy’s Kafe’ dronken we een kop koffie met een stuk gebak. Ja, een ‘stuk’. “Allemachtig Kees… Kun je mij hier laten zitten en de camper ophalen? Ik plof bijna…” Joline keek wanhopig. “Dan stel ik voor dat we nog een keer naar dat uitzichtpunt lopen, schat. En daar weer wat foto’s maken. En die dan ook in de hal hangen, naast die van een uurtje geleden, met als ondertiteling: ‘Vóór en na Daisy’s Kafe’. Doen?” Een diepe zucht klonk. “Je bent soms onuitstaanbaar, Kees Jonkman. Reken jij maar af, ik kom even niet meer overeind. En we kunnen het avondeten wel overslaan.” Een paar minuten later hees ik Joline overeind. “Kom Freule op je stoere wandelschoenen. We lopen rustig terug naar ons mooie huisje op wielen. En kijken wat er verder te doen is daar. Ik weet nog wel wat leuke spelletjes…”
Joline keek afkeurend. “Jaja… Met een andere camper op tien meter afstand zeker. Écht niet!” “Als jij je telefoon dan eens pakt, schat… Volgens mij staan daar wat foto’s op van de schaak-opstelling. Een spelletje wat we nog af zouden maken.” “Waarom geloof ik jou niet helemaal, majoor Jonkman?” Ze keek spottend. “Omdat je soms een wantrouwende tut bent, schat…” Een grom klonk. “Kom, in de benen jij. Terug naar de camper!” We liepen hetzelfde pad terug; een pad wat ook door nogal wat fietsers gebruikt werd. Om de zoveel tijd moesten we uitwijken. “Lijkt me ook leuk, Kees. Op de fiets langs het Göta-kanaal fietsen. Alle 193 kilometers…” “Jaja. Op jouw stevige Hollandse meidenfiets zonder versnellingen. Ik denk dat je na twee dagen op apegapen ligt, mevrouw.” Ze gniffelde. “Nou ja… Als er op elke rustplaats een comfortabele bed & breakfast is, hou ik het wel een tijdje vol hoor.”

Al kibbelend en plagend liepen we terug: langs de twee sluizen en uiteindelijk over de brug en langs het mini-Göta-kanaal bij het hotel. Bij de camperplek aangekomen zagen we dat er nog drie campers bij waren gekomen. Twee uit Zweden, eentje uit Duitsland. We groetten de bewoners, die naast hun camper zaten, en even later ploften wij ook op de tuinstoelen neer. “Zo, we hebben weer wat kilometers in de benen, Kees. Linda zou trots zijn.” Ik keek nogal twijfelend, want Joline vervolgde met: “En waarom kijk jij zo, meneertje?” “Omdat we lekker gewandeld hebben, schat. Niet hardgelopen. Een beetje soft in feite.”
Joline ontplofte bijna. “Soft? Sóft? Weet je wát soft is? Hier een beetje op een tuinstoel naast een camper hangen, dát is soft. Ik ga jou eens wat vertellen, meneer: Jij gaat je omkleden in hardlooptenue en ik ook. En we gaan wéér naar Lyrestad, alleen nu rennend. En zonder koffie en gebak bij je vriendinnetje Daisy; we rennen een rondje om die kerk en terug. En degene die hier het laatst is, kookt! Potverdorie. Húp, omkleden jij!” Ik keek in een paar boze blauwe ogen. “Ja, ik meen het! Omkleden!” “Oké, oké… ik wist niet dat je kwaad werd… Je kunt ook gewoon aan me vragen of jij mag koken vanavond, hoor.” Ze kneep haar ogen samen. “Dat zullen we nog wel eens zien, majóór.”
Even later keek ze op van haar mobiel. “Het is ongeveer twee en twintig honderd meter naar die kerk. In totaal dus vier en veertig honderd meter, meneer. Ik denk dat ik je die wel voor kan blijven. En by the way: ik wil vanavond aardappelen eten. Met boontjes en een goeie gehaktbal. En zelfgemaakte custard met een bitterkoekje op de bodem. En daarna een Irish Coffee. En de kok moet ook afwassen, want de afwashulp, hoe heet ze ook al weer… Jolientje, heeft een dagje vrij.”
Ik liep mopperend de camper in en kleedde me om: hardloopschoenen, short, T-shirt. Joline volgde en die kwam de camper uit… in trainingspak. Ha, daar zou ze spijt van krijgen. Het was weliswaar niet tropisch, maar nog steeds een graad of drie en twintig. En dan is zo’n trainingspak best wel warm. Ik sloot de camper af en vroeg aan onze Zweedse buren, een wat ouder echtpaar, of zij de sleutels zouden willen bewaren tot wij terug waren. “No problem! We will stay here all night.” Joline lachte. “We hope to be back before sunset. Just a short run from here to Lyrestad and back.”

Ze draaide zich naar me om. “De laatste die de camper aantikt heeft verloren. Is de kok ook zover? En de afwasser ook?” Ze keek ronduit pesterig. “Oké, go!” Zoals gewoonlijk sprintte ze er van door en sukkelde ik er rustig achteraan. Goed… 4.400 meter… iets rustiger lopen dan een coopertest, Kees. Dan haal je haar op den duur wel in. Op het grindpad langs het kanaal liep Joline op me uit. Haar regelmatig heen en weer zwiepende blonde staart wees op een fors tempo en bij de kerk in Lyrestad kwam ze me tegemoet toen ik de kerk en de tuin er omheen nog moest ronden. Ze zei niets, maar lachte liefjes. En ik kende dat lachje: dat hield in dat ze zeker van haar zaak was dat ze zou winnen. Nou, dat zou je nog wel eens kunnen opbreken, mevrouw Jonkman… Op het pad langs het kanaal zette ik een paar tandjes bij; ik was opgewarmd. Prima keuze om alleen maar in een korte broek te lopen: geen last van lange pijpen of mouwen. Joline was behoorlijk bezweet geweest toen ik haar tegenkwam… Ik kon nu lekkere lange passen maken; prima ritme, lang vol te houden.
Een kilometer voor de campingplek liep ik nog vijftig meter achter Joline; met de brug in zicht haalde ik haar in. “Zorg… je dat… de piepers… niet aangebrand… zijn, schat?” hijgde ik in het voorbijgaan. “Klootzak!”, piepte ze en ze probeerde te sprinten. Dat mislukte; ze kon nog nét haar gewone tempo vasthouden, meer zat er niet in. Ik hield een beetje in, zodat ze een meter achter me kon lopen. In feite in mijn slipstream. Dát brak me bijna op, want dertig meter voor de camper perste ze toch nog een sprintje uit. Ze hield het echter niet vol en vlak voor de camper haalde ik haar weer in en tikte als eerste de camper aan. Ik hield mijn commentaar maar even voor me; Joline was óp. En ik ook wel.

Hijgend stonden we tegen elkaar uit te puffen. “Gefeliciteerd… schatje… Je klopt … me ver…domme nog … steeds.” Het zweet liep in straaltjes van haar gezicht en bij mij was het niet veel anders. “Jij ook … proficiat … Jo. Je had … me bijna … te pakken.” Ze keek even boos. “Jaja … bijna … maar nét niet.” De Zweedse mevrouw kwam de sleutels van de camper brengen en schoot in de lach toen ze ons zag. “You need a shower, I believe?” Joline knikte. “Yes… but first a drink!” Ze opende de camper en kwam met een pak sinaasappelsap terug, die ze aan haar mond zette. Een aantal grote slokken ging naar binnen, toen gaf ze het pak aan mij. “Ik hoop … dat er nog wat … in zit, Kees.”
We ploften op de stoelen en keken elkaar aan. “Ik dacht dat ik mijn loopconditie aardig had gepimpt, deze maanden. Maar je weet me nog steeds te kloppen, rotzakje.” Ik knipoogde. “Er liep een mooie meid voor me. En daar wilde ik wel eens mee kennis maken. Haar een ‘Prettige avond, mevrouw!” wensen en zo.” Joline bromde. Toen we een beetje uitgehijgd waren, liepen we naar de douches. ’s Morgens had ik als gezien dat die best groot waren, dus we verdwenen in één douchecabine. En samen kleedden we ons uit en stonden even later onder de straal, dicht tegen elkaar aan. “Lekker zo, Kees. Even elkaar inzepen.” Ze keek me aan en onderschepte mijn grijns. “Nee, niet met het sopje van Kees! Dat bewaar je maar voor een andere keer, gek.”
“De sopmachine is even buiten werking schat. Andere prio’s voor de energieverdeling.” Ik wees naar beneden: mijn paal hing triest omlaag. “Hmmm… Zo ken ik ‘m nauwelijks, Kees. Als ik nu eens een leuke panty aandoe onder een kort jurkje… Komt hij dan weer tot leven, denk je?” Ze sopte me in, en haar zachte handen gleden langzaam en teder langs mijn paal, terwijl ze me lief aankeek. “Je bent een krols wicht, Jolientje Jonkman. Ga zo door en ik neem je, hier in dit douchehokje. Het is een stuk ruimer dan onze logeerdouche en wij zijn wat minder breed dan Fred en Wilma, dus dat kan prima!”
Ze liet me los. “Ik wilde alleen even weten of hij het nog doet, schatje. Maar dat zit wel goed, geloof ik.” Grinnikend draaide ze de warme kraan dicht en heel even stonden we onder de koude straal. “En nu dicht die kraan, mevrouw. Anders komt er van koken niks terecht en donderen we op de tuinstoelen in slaap.”

Even later waren we weer fris en fruitig, en in schone kleren. “Geef mij die bezwete troep maar even, Joline. Dan was ik die even.” “Da’s lief van je, Kees.” Ze gaf me een snelle zoen. “Eigenbelang, schat. Dan kun jij ten minste piepers gaan schillen, je eigen boontjes doppen en die van mij ook, twee gehaktballen draaien en pudding maken. De Irish Coffee daarna doe ik wel, als jij aan de afwas bezig bent.” Ze keek me lang en boos aan. “Je blijft het doen hé? Mensen op het verkeerde been zetten… Zelfs je lieve vrouw! Ik ga maar eens klagen bij Chantal, denk ik.”
“Doe maar. En weet je wat ze zegt? ‘Je hebt er een jaar gehad om Kees te leren kennen, meisje. En nu kom je alsnog mekkeren? Wat heb je in dat jaar in feite gedaan?’ Geen medelijden van mijn lieve moeder, schat.” Ze drukte me haar trainingspak in handen. “Hier. Ga maar wassen, jij. En ja, daar zitten een slipje en een sportbeha in verstopt, maar daar ruik je niks erotisch aan. Alleen maar zweet.” Ik trok haar hoofd naar me toe. “Alles aan jou is erotisch, mevrouw Jonkman. Zelfs je sportbeha’s waarin je je het snot voor je ogen hebt gelopen.” Ze gaf me een duw. “Aan het werk, gék!”

Grinniktend pakte ik mijn was en liep richting douches. Het ondergoed even in een emmer met warm sop… daarna schoon water… nog een keer schoon water… uitwringen… Joline’s trainingspak volgde dezelfde procedure en een kwartier later liep ik naar de camper en hing het spul aan het wasrekje. Dat zette ik in de zon, voor de camper. Dat iedereen nu kon zien welk slipje Joline en welke boxer ik droeg, boeide me niet zo erg; de andere gasten waren allemaal wat ouder. “De was is klaar, Joline!” Uit de camper klonk: “Mooi. Kun jij dan even de boontjes afhalen?” Ik stak mijn hoofd naar binnen. “Volgens mij hadden wij iets afgesproken over koken, mevrouwtje!” Bits klonk: “Ja. Maar ik heb maar twee handen. Ben nu aan het aardappels schillen en tegelijk vlees braden. Boontjes afhalen kan daar niet meer bij. Ze staan op het aanrecht. En wees blij dat ik nu op gas kook, anders had je nog hout moeten sprokkelen ook, Kees Jonkman!” “Goed, goed, Freule. Ik zal mijn plicht doen.”
Puntjes van de boontjes af, lijken of er geen ‘haren’ op zaten, breken… vijf minuten later was het klaar. “Dank je wel Kees. En die pudding… Laat maar zitten. We nemen wel een ijsje als toetje, oké?” “Is prima, meid. Lekkerder nu dan warme pudding.” Ik dekte de tafel buiten en een half uurtje later waren we nét klaar met eten toen de receptioniste van het hotel onze kant uit liep. Zo te zien een beetje in de stress.
Ze liep naar ons toe en riep het Zweede echtpaar er ook bij. “I’m sorry, but I’ve got a problem….” Ze legde uit dat er straks een aantal Noorse campers zouden komen. Vaste gasten die de week van Midsummar altijd hier doorbrachten. Daar had ze geen rekening mee gehouden en nu had ze een plaats tekort. Of een van ons op een andere plek zou willen staan, honderd meter naast het hotel, aan het kanaal. Het Zweedse echtpaar keek bedenkelijk en vroeg of daar wel een 220 volt aansluiting was. De dame van het hotel schudde haar hoofd. Joline keek mij aan. “Kees?” “No problem. We will move. Battery is full, so…” De dame lachte opgelucht. “I will show you the place!” Ik keek Joline even aan. “Begin jij maar met afwassen, schat. Kan even duren…” Ik kreeg een fel “Rotzak!” terug en volgde de dame.

Ze liep links het hotel langs, een stukje langs het kanaal en wees toen naar een pad een bosje in. “Look for yourself… I have to go back!” Op een holletje verdween ze. Ik liep het bosje in. Een karrenspoor, maar goed te berijden. Vijftig meter verder een open plek tussen wat heuveltjes. Verdomme, als ze hier ook een 220V aansluiting hadden aangelegd, was dit een plekje geweest waar ze het drievoudige voor konden vragen! Wat een mooi plekje! Ik keek nog even rond hoe ik de camper neer wilde zetten en liep toen terug. Via de receptie: “We will move within ten minutes!” Een brede glimlach was de reactie. Joline had ook niet stilgezeten: de tafel en stoelen waren al opgeborgen, de luifel ingedraaid en ze was bezig de steuntjes in aan het draaien. “Goed bezig, meissie!” Ze keek op. “Ja, als jij jezelf bezig houdt met die dame van de receptie… Als het me te lang had geduurd, was ik gewoon weggereden, hoor Kees.” Ik haalde de sleutels van de camper uit m’n zak. “Pure bluf, Jolientje. Maar we hebben er een mooi plekje voor teruggekregen.” “Nou, make my day, Kees…” klonk het brommend. Het wasrek moest ingeklapt worden en toen konden we rijden. Het Zweedse echtpaar knikte. “Thank you!” en ik zei uit het raampje: “Come and visit us on our new place!” De mevrouw schudde haar hoofd. “No, thank you. We will go to bed soon.”
Rustig reed ik de route en eenmaal in het bosje zette ik de camper neer. “Zo mevrouw. Een plekje helemaal voor ons alleen. Tussen de heuvels, er komen hier geen andere gasten, is mij verzekerd, dus…” Joline stapte uit en keek om zich heen. “Ik denk dat ik me hier wel kan vermaken, Kees. Best een leuk plekje!” Ik ging naast haar staan. “Dat vond ik ook schat. Zeker nu jij er ook bent.” Ik omhelsde haar van achteren en snoof de geur van haar net gewassen haar op. Langzaam draaide ze haar hoofd naar me toe. “Misschien ga ik vanavond weer eens inspecteren of jouw huwelijksgereedschap het nog doet. Daarstraks, onder de douche, vertoonde het al wat tekenen van leven, misschien dat ik ‘m met de juiste middelen écht kan overtuigen.”
Ik trok haar tegen me aan. “Oh mevrouw, dat zou ik bijzonder op prijs stellen… Zo’n vlug nummertje ’s morgens vroeg is best leuk, maar ik kan het ook waarderen als we er de tijd voor nemen…” Joline bromde zachtjes. “Lijkt mij ook wel fijn. Lekker langzaam verwend worden.” Ze draaide zich om en kuste me. “Wij hebben weer eens mazzel, Kees. En daar gaan we gebruik van maken! Maar pas ná de Irish Coffee. Want dat wordt het toetje. Ijs hoeft niet…” ze giebelde. “…want ik zal Kees Jonkman zelf wel eens ontdooien.” “Lijkt me heel lekker, pasgetrouwde mevrouw.” Een lange zoen volgde. “Kom, Kees. Koffie maken, dan doe ik de Irish wel!” Toen we de spullen buiten weer hadden opgezet en we aan ons drankje zaten, keken we elkaar aan.
“Mooi plekje, Kees.” Ik knikte. “Ja. Maar voordat we gaan schaken en het vervolg er op, moeten we nu plannen gaan maken voor de terugreis, schat. Uiterlijk vrijdagmiddag wil ik Malden weer binnen rijden.” Een somber ‘hmmm…’ klonk. “Hé dame, niet zo sip! Dan kun jij je papa en mama weer in de armen vliegen en je beklagen hoe ik je heb tekort gedaan deze vakantie!” Joline keek me aan. “Ja. Maar dit waren heerlijke weken, Kees. Dank je wel.” “Ook jij dank je wel, Joline. JIJ was bij me, en dat heeft een nogal groot aandeel gehad in mijn vakantiegevoel.”
Ik trok haar uit haar stoel en tegen me aan. “En straks, in ons eigen huis, ben je nog steeds bij me. Getrouwd en wel. Geen vakantie, wel het gevoel.” Ze giebelde en wreef haar heupen tegen me aan. “Ik voel het… Kan ik ook wel waarderen.” “Straks, geile mevrouw. Na de planning voor de route richting Malden en ons potje schaken.” Een paar minuten later pakte Joline de kaart van Scandinavië en Google Maps erbij.

“Oké… Het is dinsdagavond en we zitten nu bij Lyrestad. We willen vrijdagmiddag in Malden zijn. Twee en een halve dag om te reizen.Bijna 1300 kilometer. Als we rijden, rijden we gemiddeld 90 kilometer per uur. Dat houdt in 15 uren pure reistijd. We willen wat marge overhouden voor het geval we ergens in de file komen… Maak er 18 uren van. Als we morgen eens in zuidelijke richting vertrekken… En hoe wil je rijden? Via de bruggen van Denemarken of via een veerboot?” Ik dacht even na. “Via de veerboot bij Helsingborg. Dan Denemarken door via de bruggen. Da’s redelijk rechttoe-rechtaan.” Joline keek op de kaart. “Ja…” Ik wees op de kaart naar een groot stuk bos ten noord-oosten van Helsingborg. “Als we nog een nachtje wild willen kamperen, moeten we dat hier doen. In de buurt van Astorp…”
Ik pakte Google Maps erbij en keek even. “Hmmm buiten de dorpen redelijk onbewoond. En niet te ver van Helsingborg.” Ik keek Joline aan. “Deal?” Ze knikte en legde haar arm even om me heen. “Nog even ‘wild’-kamperen met je lieve echtgenote?” Haar ogen stonden ondeugend en ik kneep zachtjes in een bovenbeen. “Je bent een ondeugend meisje, Jolientje.” “Jij niet zeker… Kom, verder plannen. De nacht van woensdag op dongerdag dus ergens bij Helsingborg. Donderdag de veerboot op en door Denemarken. Tot waar?” Ik moest even denken… Die weg van Hamburg naar het noorden was saai geweest… “Ik heb een ander plan. Als we nu eens de veerboot bij Putgarden nemen? Hebben we weer wat zeebenen, kunnen we even ontspannen terwijl we tóch onderweg zijn én ontwijken we Hamburg. En donderdag op vrijdag overnachten ergens op Lünenburger Heide. Hoe lijkt dat?”
Een knikje volgde. “Mits we op een kleine camping overnachten. Niet zo’n grote ‘Glamping’ met animatieteam en zo. Daar ben ik een beetje van afgekickt.” “Zoeken we onderweg wel uit, schat. Keuze genoeg daar.” “Mooi… en de vrijdag?”
"Kalm aan het laatste stuk rijden, Kees. Vanaf de Lünenburger Heide naar Malden is niet zo ver. En alleen maar snelweg. Dan kunnen we zelfs..." ze giechelde even, "... op een 'Rastplatz bitte sauber halten' nog een laatste nummertje maken voor we de grens oversteken." Ik grinnikte. "Jaja... en de rest van de rit met alle ramen én de bovenlichten van de camper open om het ding wat te laten luchten, zeker? Even zonder dollen: Een prima verdeling, schat. Twee dagen een fors eindje sturen, de laatste dag rustig aan. Moeten we wél elke dag op tijd vertrekken. Niet pas om tien uur het bed uit rollen, anders wordt het wat krapjes qua tijd. Als we vroeg opstaan, kunnen we 's middags op een parkeerplaats of zo nog even een dutje doen.” Joline maakte wat aantekeningen op haar notitieblok. “Zo. Dat ligt vast. Gaat in het dashboardkastje, Kees.” Ze stond op en liep de camper in.

Om even later terug te komen met haar telefoon en… het schaakbord. “We moesten nog een spelletje afmaken, Kees. En dit is er precies het goeie plekje voor…” Ik trok een wenkbrauw op. “Oh? Eén spelletje maar? Als we gaan schaken, volgt daarna meestal een ander spelletje, Jolientje…” Ze gaf me een stomp. “Wil jij niet al te veel vooruit werken, meneer? Ik was nog niet uitgesproken. Ik wilde vervolgen met: ‘Dan trek ik nog even schaak-kleren aan.’ Maar ja, daar gaf je me niet de kans voor. Dus die schaak-kleren moet ik maar skippen, denk ik.” Ze lachte me uit. “Niks ervan, mevrouw. Ik wil u wel eens in ‘schaak-kleren’ zien. Eens kijken of dat net zo indrukwekkend is als mijn vriendinnetje Jolientje.”
Ze glimlachte. “Ik ga m’n best doen, jongeman. Hier heb je mijn telefoon, ergens in de foto’s staat de opstelling. Zet die alvast maar op het bord.” Ze ging de camper in en ik scrollde door de foto’s. Grappig dat Joline een wat andere smaak van fotograferen had… Meer macro-opnamen en veel foto’s van onderweg, tijdens het rijden gemaakt. Plotseling stuitte ik op een aantal naaktfoto’s van mezelf, gemaakt op de eerste overnachtingsplaats naast een beekje. Wel potverdorie! Ik mocht geen naaktfoto’s van haar maken en zij maakte ze wel van mij… En zonder te vragen! Ik scrollde iets verder; daar stonden de foto’s van onze schaak-opstelling. Enfin, straks maar eens recht op de vrouw af vragen. Ik zette de stukken op het bord en wachtte op Joline. Die kwam even later naar buiten: in een voor haar doen nogal lange jurk. Wel strak; haar slanke figuur kwam er mooi in uit. Maar haar gezicht viel me ook op: nogal ‘streng’ opgemaakt en haar haren in een knot op haar achterhoofd. “Zo jongeman… ben je er klaar voor?”

Ze keek me even aan en fronsde. “Er is iets, Kees. Vertel!” Ik knikte. “Ja, er is iets. Ga maar even zitten.” Met een onderzoekende blik keek ze me aan. “Joline… Waarom wil jij persé geen naaktfoto’s van jezelf, maar heb je er wel een behoorlijk aantal van mij gemaakt? En, en dat vind ik nog het meest kwalijk, zonder het mij te zeggen?” Ze kreeg een hoofd als een boei, maar ging frontaal in de aanval. “Heb jij door mijn foto’s zitten bladeren?” Ik knikte. “Ja. En daar heb je me zelf toestemming voor gegeven, Jolien. En graag wil ik antwoord op mijn vraag. Nú.”
Het was even stil. “Je bent zo mooi, Kees. En helemaal daar in die beek, toen je met die stenen bezig was… Je gezicht helemaal ontspannen, je lekkere lijf bezig… Gespierd, maar alles goed in proportie… Toen dacht ik: dáár een paar foto’s van maken… Voor eenzame momentjes.” Het was even stil en toen volgde: “En me daarop klaarvingeren als ik eens alleen thuis ben…”
Ik moest dit even op me laten inwerken, toen keek ik haar aan. “Jolien, je had het me ook kunnen vragen. Of me het zeggen toen ik uit die beek kwam. Maar je meet wel een beetje met twee maten, meisje. Ik mag van jou geen erotische foto’s maken, want die komen vroeg of laat ergens op Internet te voorschijn. Maar jij maakt ze wel van mij… stiekem. En zonder mijn toestemming. Daar vind ik wat van!”

De laatste zin klonk misschien feller dan ik bedoelde, maar ik was behoorlijk geschrokken. Het was een tijdje stil, toen kwam Joline overeind en wilde op mijn schoot komen zitten. “Nee, nu niet Jolien. Ik ben nu even niet in de stemming. Dat je naaktfoto’s van me neemt… Ik denk dat er niet zoveel vrouwen zijn die daarop kicken. Maar dat je het stiekem doet en ook niet achteraf toestemming vraagt… Daar baal ik van. Kan ik behoorlijk nijdig van worden. We hadden een afspraak, Jolien. ‘Met wederzijds goedvinden’, weet je nog? Dat geldt voor vrijen, maar ook voor dit soort dingen.”
Ze keek me aan en het huilen stond haar nader dan het lachen. Ze zat hier écht mee en ik kreeg medelijden. “Kom eens hier, echtgenote van me…” Ze schudde haar hoofd langzaam en zei zachtjes: “Dan maar meteen schoon schip maken, Kees. Ik heb een van die foto’s naar Lot en Mar gestuurd…”
Mijn mond viel open. “Je hebt wát…?” Ze knikte. “De meiden stuurden op een gegeven moment een appje. “Als jullie naakt in een beek spelen, willen wij natuurlijk wel een foto van een naakte Kees…” En toen, die avond, heb ik één foto gestuurd, Kees. Het spijt me…” Ze snikte nu. “Verdomme Jolien… Dan wil ik ook weten welke foto!” Ze scrollde even. “Deze, Kees.” Op de foto stond ik half gebukt een steen uit de beek te rapen. De foto was een beetje van de zijkant genomen; je zag m’n billen, maar gelukkig geen penis. Wél een Kees met een ontspannen trek op z’n gezicht.

Ik keek Joline aan. “Nou ja… Zoals ze in Groningen zeggen: ’t kon minder’. En wat was het commentaar van de meiden?” “Over die foto helemaal niks. We hebben daarna nog een paar keer geappt, maar ze zeiden niets over die foto, Kees.” Haar ogen waren rood, het beetje mascara wat ze op had gedaan, liep door. “Ga je gezicht even wassen, schat. Je ziet er niet uit. En daarna gaan we die meiden bellen. Ze zullen nog wel aan het uithijgen zijn van een dag universiteit. Even weten hoe zij in de wedstrijd staan.” Even later kwam ze terug. “Kom hier, muts!” Ze kroop bij me op schoot en zachtjes hoorde ik: “Sorry, Kees…” Ik kuste haar. “Rare meid. Met je gekke ideeën. Nou, schiet op en bel die twee.”

Even later hoorde ik Charlotte. “Hoi Joline! Hoe is het in Zweden?”
Een beetje bedrukt antwoordde ze: “Mooi. Maar daar bel ik niet voor, Lot.”
Even stilte. “Waarom dan wel, Joline? Je klinkt niet als je vrolijke zelf…”
“Nee, dat klopt. Kees kwam er achter dat ik stiekem naaktfoto’s van hem had gemaakt en toen moest ik bekennen dat ik er ook eentje aan jullie had gestuurd… En hij was behoorlijk nijdig… Zó stom van me!”
Het was een paar seconden stil. “Jolien, is Kees bij je?”
Ik bromde: “Wat dacht je zelf, Lot?”
“Hoi Kees. Ben je nog steeds nijdig?”
Ik schudde mijn hoofd, maar dat kon zij niet zien natuurlijk. “Is al wat minder, Lot. Op een of andere manier gaat nijdigheid bij mij snel over als er een mooie vrouw op mijn schoot zit.”
Een dubbele lach klonk. “Goed om te weten, Kees!” hoorde ik Margot roepen.
Charlotte ging verder. “Mooi. Dan die nijdigheid achter je laten en het weer goed maken met die mooie vrouw die op je schoot zit. Ja, het was niet de meest briljante actie van Joline maar…”
Margot riep: “We hebben er wel van genoten, Kees!”
Ik moest lachen. “Jullie hebben volgens mij vrij veel geleerd van mijn lieve zusjes, meiden. Nog even en jullie zijn net zulke valse krengen als zij vroeger waren.”
“Een beetje meer respect voor onze vriendinnen, Kees. Anders zullen we jou eens, samen met Claar en Mel, met onze nagels bewerken.”
Even giechelde ze. “Of, in een schemerig kroegje in Eindhoven met z’n vieren op je schoot gaan zitten en tongzoenles geven.”
Ik schoot in de lach. “Jaja… Nu jullie het lekkere kontje van Kees gezien hebben, willen de dames meteen los gaan? Mooi niet, meiden.”
Charlotte nam het weer over. “Even voor jouw gemoedsrust Kees: die foto van jou en het bericht van Joline waar hij in stond is van onze telefoon verdwenen, hoor.”
Ik slaakte een demonstratieve zucht. “Gelukkig. Ik was al bang dat jullie hem op het Backoffice hadden laten zien. Had ik bij DT geen moment de rust gehad om te tekenen. Dank jullie wel.”
Margot zei er heel zachtjes achteraan: “We hebben er wel een avond plezier van gehad… Dank je wel, Joline.” Ze giebelde.
“Krengetjes. We gaan jullie weer met rust laten, dames. Dank voor de manier waarop jullie ons geholpen hebben. Met een lolletje. We zien jullie vrijdagavond laat wel, als we helemaal afgepeigerd in Veldhoven aankomen.”
“Echt niet. We zien jullie vrijdagmiddag, als wij vanuit Gorinchem in Malden aankomen. Dansles, alleen de locatie is wat anders. Tony stond er op dat we hierheen zouden komen. En de rest van jullie sextet is er ook, én Fred én Wilma. We slapen daar en pas zaterdag gaan we weer richting Veldhoven.”
Ik was even sprakeloos en Joline sloeg haar hand voor haar mond. En gilde even later: “Wat lief… Wat leuk!”
Margot zei droogjes: “We willen natuurlijk alle verhalen horen… En de vakantiefoto’s zien."
Ze zweeg even en toen volgde: "Álle vakantiefoto’s, Joline.”
We hoorden Charlotte gierend lachen en ik moest ook gniffelen. Joline werd weer rood.
“Jullie zijn een stel valse krengen geworden, meisjes Bongers. Ik ga maar eens praten met jullie lieve tante. Die zal jullie wel even onder handen nemen.”
Een dubbele giechel was de reactie.
“We gaan ophangen, Joline. Willen niet teveel van jullie goedmaaktijd opsouperen. Staat de camper stevig?”
Joline zuchtte. “Welterusten meiden. En dank voor jullie steun.”
Ik bromde er achteraan: “Lekker slapen dames. En ook van mijn kant uit: Dankjewel.”
“Graag gedaan, Kees. Tot vrijdag!”

De verbinding werd verbroken en we keken elkaar aan. “Wát een meiden…” zuchtte ik. Joline knikte. “Ja, dat zijn het. Schatten. En jij ook, Kees.” Ik omhelsde haar. “Jij net zo goed, Joline. Ik hou van je, dat weet je toch?” Ze duwde haar gezicht in mijn hals. “Ja, dat weet ik. En daar ben ik reuze blij mee, Kees. En ik ga dat schaakbord opruimen. Dat potje komt nog wel een keer. En dan wil ik jou gaan beminnen. Jou eens sterretjes laten zien. Want je bent een hele lieve vent.”
Ze giechelde. “Je hebt me meerdere malen verteld dat mijn ogen zo doordringend kunnen kijken, meneer Jonkman; bij deze verklaar ik dat jij minstens net zo doordringend kan kijken. Ik voelde me een piepklein meisje toen je me op m’n donder gaf. Wát?” “Ik hoop niet al te piepklein, Jolientje. Anders ben ik strafbaar.” Een diepe zucht volgde en toen stond ze op van mijn schoot en trok me overeind. “Kom mee jij, in de camper. Ik wil je verwennen, Kees. Lang en hevig. Tot je sterretjes ziet.”

Ze deed de camperdeur achter ons dicht en op slot en pakte mij bij de hand. “Mee jij, naar ons bedje. En kijk naar me, Kees. Je mag me helemaal hebben… Hoe je me ook wil: alles is voor jou.” Haar jurk gleed van haar schouders op de grond en weer moest ik even naar adem happen. Voor me stond een glimlachende, slanke vrouw in opwindende lingerie: een doorzichtige, rose BH met zwarte kanten randjes, een bijpassend slipje, zwarte, glanzende en ondoorzichtige nylons om haar lange benen. Ze maakte het knotje los en schudde haar hoofd. Haar lange blonde haren vielen omlaag. “Zeg het maar, Kees… en ik doe het.”

“Jolien… Je bent een heerlijke vrouw. Mag ik je voelen? Betasten?” Ze glimlachte, pakte mijn handen legde die op haar borsten. “Voel me,Kees. Betast me, kneed me, laat me voelen dat ik van jou ben…” Ze zweeg even en zei toen zachtjes: “Ik ben jouw geile vrouw. Mijn poesje wordt nat als ik zie hoe je naar me kijkt. Ik wil niks liever dan jou in me voelen, jouw geile sperma diep in me voelen spuiten, je handen op mijn tieten, spelend met mijn tepels, je vingers over mijn natte kut… tastend, voelend, dwingend… Néém me, knappe Kees!”
Ze ging op haar knieën op het bed zitten, trok snel haar slipje uit en spreidde haar lange benen. “Neuk me! Hard! Straf me…” Ik trok snel mijn broek en boxer uit, daarna mijn T-shirt. Mijn paal was keihard. “Ik gá je nemen, Joline Jonkman. Mijn harde pik diep in je natte kut!”
Ik pakte haar heupen en dirigeerde mijn paal voor haar vochtige gleufje. Langzaam drong ik in haar tot mijn eikel in haar zat. “Dieper…” kreunde Joline. En in één keer trok ik haar naar me toe. Mijn paal verdween helemaal in haar warme lichaam. “Oeiiii... Jaahhh… Lekker heet en hard, diep in mijn geile neukspleet…” Ze begon naar voren en naar achteren te bewegen en neukte mij op die manier. “Ik ga je helemaal volspuiten, Jolien. Lekker diep in je geile kut! Vinger jezelf, ik wil dat je kletsnat wordt… Lekker over je klitje vingeren terwijl ik in je stoot… In je geile, natte kut!”
Ze ademde snel, en ik voelde haar vingers snel langs mijn paal glijden, als ik me een stukje uit haar trok.. “Heerlijk, schat… Je hebt zo’n lekker nat kutje…” “Jouw kutje, Kees”, hijgde Joline. “Helemaal van jou… Toe, spuit me vol! Zo lekker als ik… Ahhh… Kees, ik kóm! Lekker!” Ik voelde haar poesje samentrekken en ze schokte hevig. “Spuit dan! Lekker samen klaarkomen! Toe dan, geile vent van me…”
Ik hield het niet meer; trok Joline naar me toe en duwde haar zo ver mogelijk over mijn paal heen. En toen spoot ik: harde stralen diep in haar gladde, knijpende poes. En terwijl ik spoot kreunde ze: “Ik voel je… Lekker warm in mijn kut… Ik kom nóg een keer! Zo lekker…” Hijgend lagen we even later op elkaar en onder me hoorde ik zachtjes: “Heerlijk... Zó geil om jou in me te voelen spuiten. Dat zou uren moeten duren.”
Ik grinnikte. “Dan moet de zaadfabriek eerst magazijnen bijbouwen, schatje. En ik weet niet of ze daar een omgevingsvergunning voor krijgen. Bovendien loopt het, denk ik, niet zo lekker met m’n ballen tussen m’n knieën.” Ze giechelde. “Daar zeg je zowat. Maar… kun je even van me af gaan, Kees? Ik moet even wat doen.”
Ik kwam overeind en Joline ook. Ze draaide zich naar me om, sloeg haar armen om me heen en kuste me. Lang en met haar tong diep in mijn mond. Toen ze losliet zei ze zachtjes: “Sorry voor mijn stomme acties, Kees. En voor het feit dat ik niet eerlijk tegen je ben geweest. Dát zit me het meest dwars.” Ik kuste haar weer, minstens net zo passioneel. “Excuses aanvaard, lieve Joline. Ondanks dit… wat onaangename intermezzo: ik hou van je.” Ze keek me aan met zachte ogen. “Lief…”

Ik moest grinniken en ze zuchtte. “Ja hoor, kom maar op met je grappen na een heerlijke vrijpartij…” “Nou heb ik nog steeds die ervaren vrouw niet mee kunnen maken die de jonge Kees wat zou leren…” Ze tikte op mijn neus. “Die komt te zijner tijd wel weer eens langs. En dan moet je heel goed opletten, anders krijg je straf, jongeman! En nu even poedelen. En nee, dat doen we niet in het Götakanaal, maar gewoon hier in de douche. Geen zin in dat dat Duitse stel van vanmiddag mij in m’n charmante badpak ziet.”
“Misschien hebben zij dan reden voor goedmaaksex, schatje. Als de man in kwestie jou met zijn ogen uitgekleed heeft en de dame zich verlustigd heeft aan mijn lekkere kontje…”

“Kees Jonkman! Je bent een enorme smeerlap! Ik ga douchen!” De deur van de douche klapte dicht en ik maakte glimlachend het bed weer in orde. Wéér een kleine crisis goed doorgekomen...