Ik was even afwezig door ziekte.

Verteld door Rosalie en Julia

Denk aan mij… dat was het hele probleem. Ik kon alleen maar aan haar denken. Dag en nacht dacht ik aan haar. Ik was zo afgeleid door haar aanwezigheid in de klas. Maar ook als ze er niet was. Misschien vergat ik daarom wel steeds mijn lunch. Ik had dan wel geen supergeheugen zoals zij maar ik kon haar niet meer vergeten. Ik had me nog nooit zo bezig gehouden met één persoon, alsof ze alles was. Zouden andere subjes dat ook hebben? Stom van mezelf dat ik dat gisteren niet gevraagd had.

Ik sloot mijn ogen en voelde dat ze mijn haar achter mijn oor deed. Haar vingers gleden even langs mijn nek. Ze omsloot mijn keel met haar hand, zachtjes toch stevig voelbaar. Ik kreeg er tintelingen van en een aangenaam gevoel bekroop me. Daarna voelde ik haar lippen tegen mijn slaap. Een zachte kus volgde waarna ze weer verder ging met vertellen. Haar warme stem zachtjes naast mijn oor.
“Het viooltje heeft verschillende betekenissen en staat bijvoorbeeld ook wel voor de vrouwenliefde...Dit komt omdat het viooltje word genoemd in gedichten van Sappho, een Griekse dichteres geboren op Lesbos…”
Ik zag ons weer aan tafel zitten tijdens het diner met Kiki en Lexie. Vrouwenliefde, ja dat was het wel geweest met elkaar.
“Montou was ook Grieks…” verklaarde ze.
Ze leunde wat naar achteren en trok me voorzichtig mee achterover zodat ik tegen haar aanlag. Ik voelde haar buikademhaling tegen mijn rug die onderbroken werd terwijl ze sprak.
“Er word beweerd dat Sappho lesbisch was. In haar tijd was hier echter helemaal geen onderscheid in, tussen lesbisch, homo of hetero. Dat kwam later pas, dat mensen dat onderscheid gingen maken en er moeilijk over gingen doen, maar toen leefde zij al niet meer.”
“Had je zover vooruit gedacht?”
Ze zei niks.
“Ongelofelijk…” was het enige wat ik uit kon brengen.
“Ik heb toch gezegd dat ik altijd vooruit denk…”
“Jawel maar…Dat kon je toch nooit zover vooruit weten? Ons etentje en zo.”
“Ik wist de eerste dag dat ik je naam op mijn rooster zag al, dat het Grieks was. Mevrouw Montou.”
“Ja…ja…en toen dacht je gelijk aan het viooltje?”
“Nee, pas toen ik met de voorbereidingen voor het diner in mijn hoofd bezig was.”
“En hoe weet jij dat allemaal dan?”
“Mijn oma had veel kennis over bloemen en planten. Ook wat eetbaar is in de natuur. Ganzerik kun je ook eten. Maar het ging me om de betekenis.”
“En de paardenbloem dan, wat betekend die dan?”
Ik opende het boek en hield het boven me, bladerde op zoek naar de P, maar ze pakte hem van me af en legde hem weer in mijn schoot.
“Ik had verwacht dat je allang op internet had gekeken voor het viooltje maar voor een vierendertigjarige zit jij weinig op internet.”
“Klopt...Ik wist niet dat daar een leeftijd voor was.”
“Hm”, lachte ze. “Ongeveer mijn woorden gebruiken, touché.”
“Soms onthoud ik wel wat je zegt hoor…Ik ben meer van de boeken… Encyclopedieën, woordenboeken, leesboeken, leerboeken…”
“Ik ook.”
“Ik kijk weinig tv en heb ook geen Netflix of zo. Jij wel?”
“Ik deel een account met Kasper en Tyler. Maar ik heb er het geduld niet voor.”
“Ook een lesje geduld nodig?” vroeg ik glimlachend met mijn ogen weer dicht.
“Ik maak er geen tijd voor. Bovendien kun je bij veel boeken zelf fantaseren hoe dingen eruit zien.”
“Ja, daar heb je gelijk in.”
“Wat vind je ervan als wij die bloemen even onder je struik leggen waar je je dochters hebt uitgestrooid?”
“Ik lig net zo lekker eigenlijk…”
“Prima, dan blijven we nog even zo liggen…”
Ze streelde me over mijn arm, bracht haar hand daarna voor mijn borst langs en legde hem tegen mijn wang aan. Haar duim gleed liefkozend over mijn huid. Ik liet een diepe zucht ontsnappen.
“Goed zo. Ontspan maar. Je bent veilig en geliefd, Rosalie.”
“Ik hou van je….lieve schat”, het voelde goed om dat tegen haar te zeggen. Raar maar goed.
“Toch wel lieve schat? Ik dacht dat…”
“Ja…niet teveel over nadenken…”
Ze lachte zachtjes waardoor haar buik bewoog en ik iets op en neer ging.
“Hm…Ik ook van jou, lieverd.”
Ik liet mijn benen zakken en voelde het boek iets wegglijden. Met mijn hand zocht ik haar vrije hand, bracht haar arm om mijn middel en hield hem met beide handen daar vast. Ze begon me lichtjes te wiegen en ik kreeg een glimlach om mijn mond. Morgen bestond niet, alleen nu met haar vandaag zo samen. Ontspannen. Mijn plek was tussen haar benen, haar armen om me heen. Net zoals Esther had gezegd. Thuiskomen. Ik had me nooit kunnen voorstellen dat ik me ook iets gelukkiger zou kunnen voelen op deze dag.

“Juliaaaaa?” vroeg ik zachtjes de stilte na een tijdje verbrekend.
“Hm?”
“Waarom heb je me mee naar het gala gevraagd?”
Ik had haar vingers van haar hand vast en begon ze in allerlei richtingen te buigen en bewegen. Haar nagels waren keurig netjes met een randje wit en haar handen bewogen zo soepel. Ze liet het me allemaal doen zonder een krimp te geven.
“Voel je dit?”
“Waarom wilde je er weer een date van maken, Rosalie?”
Ik voelde me gelijk warm en angstig worden. Een betrapt gevoel. Waarom had ik haar dat gevraagd? Om haar uit te dagen toch? Of omdat ik het graag wilde? Maar waarom had zij eigenlijk ja gezegd?
“Je hart gaat sneller, aan het piekeren?” vroeg ze.
Ik draaide me half om zodat ik haar aan kon kijken. Ze keek me vriendelijk met haar donkergroene ogen aan.
“Waarom had je me in de klas meegevraagd?”
“Omdat ik van Najara had gehoord dat jij ieder jaar het gala organiseert voor de eindejaars maar nooit eens zelf meedanst…Ik wilde je een ontspannen avond geven.”
“Maar ik zei nee…toch kwam je…”
“Je ogen zeiden wat anders. Je handen zeiden wat anders. Je wangen zeiden wat anders. De stilte zei wat anders.”
Ik liet haar woorden even inwerken. Mijn mond had vanochtend iets anders gezegd dan mijn ogen en zij had het gezien. Natuurlijk had zij het gezien.
“En als ik weer nee had gezegd?”
“Dan was ik alleen gegaan.”
“Dus je wilt met niemand anders, alleen met mij?”
“Ik had je wens gezien. Ik wil je gewoon een leuke avond geven, met je dansen. Je laten zien dat ik er voor je ben. Als je toch liever zonder me wilt gaan, mag dat ook.”
“Maar was het ook jouw wens?”
“Waarom een date Rosalie? Je weet dat ik geen liefdesrelatie wil.”
“Waarom ben je er dan mee akkoord gegaan?”
Ze deed haar mond open alsof ze iets wilde zeggen maar sloot hem weer zonder dat er geluid uit kwam.
“Wat? Geen woorden meer?” vroeg ik haar uitdagend.
Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Nu waren het twee kleine groene rondjes die me aankeken. Ik deed mijn best om niet te glunderen. Ze was zo schattig.
“Je weet niet wat je moet zeggen hè”, zei ik met kriebels in mijn buik.
Ze opende haar ogen weer en zei: “Ik ben akkoord gegaan omdat jij dat nodig had om met me mee naar het gala te willen. En dat is prima, die tweede date, maar meer wil ik niet.”
“Jaja…”
“Denk je dat ik lieg?” vroeg ze lichtelijk geïrriteerd.
“Nee…neu…het is alleen ehum….”
“Alleen wat?”
“Nou…wel jammer…” ik streek met mijn hand het overhemd wat glad bij haar borst.
“Dat wist je van tevoren.”
“Ja…maar ik bedoel meer…jammer dat je bang bent…”
“Ik ben niet bang.” Ze klonk stug. Trok haar muur weer op.
“Neu…neu…natuurlijk niet…”
Ik draaide me weer om en liet me weer tegen haar aanvallen.
“Jij bent nooit ergens bang voor…maar je voelt ook nooit zoveel omdat je dat uit zet….”
Ik sloeg haar armen weer om me heen maar haar grip bleef losjes.
“Weet je…ik denk dat ik je toch dat lesje gevoel maar ga geven.”
“Jij hebt genoeg gevoel voor ons beiden.”
Ik negeerde haar opmerking en pakte haar hand weer waar ik mee begon te spelen.
“Ik denk…dat je niet méér wilt qua relatie, omdat je zo bang bent dat ik jou wil vingeren. Of bang voor een gebroken hart misschien…of toch bang dat ik alsnog weg ren en je weer allemaal gevoelens voelt…”
“Auw!” ze trok haar hand weg waarvan ik net haar vingers iets te ver uit elkaar had gezet.
“Oh, dat voelde je wel?”
“Ik ben niet van steen.”
“Nee, gelukkig niet. Al ben je wel een kei, vind ik.”
“Hm”, gromde ze.
“Een edelsteen”, ging ik verder.
Ik voelde met mijn hand op mijn borst waar het hartje lag dat ik van Emma had gekregen.
“Mijn hart is van ijs, heel dik ijs.” Bromde er eentje achter me.
“Hm, is dat waarom je niet gevingerd wil worden? Bang dat het vuur dan oplaait en het ijs smelt? Bang dat je hart smelt?”
“Ik. Ben. Niet. Bang.” Sprak ze zacht en kwaadaardig in mijn oor. Ik kreeg er een rilling van die me gek genoeg opwond.
“Het zijn juist anderen die bang van mij zijn.”
“Als jij het zegt”, zei ik zo nonchalant mogelijk. Maar ik wist wel dat ze bang was, waarom zou ze anders zo moeilijk doen? Ze wilde wel, anders had ze die tweede date nooit geaccepteerd. Ze was alleen bang dat ik haar hart zou doen laten smelten. Wat schattig eigenlijk.
“Ik moet even bedenken wat ik dan aan ga doen. Jij gaat in een papieren verenjurk…”
“Geen zorgen, is al geregeld voor je. Je hebt volgende week een afspraak bij Kiki.”
“Oh!”
“En nog wat andere afspraken, ik zou je week bepalen weet je nog.”
“Ja, ja…ben benieuwd.”
“Ik heb een rooster gemaakt, die zal ik je straks geven.”
“Leuk.”
“Hmhm. En geen zorgen, je hoeft alleen bij Kiki uit de kleren.” Haar adem in mijn oor kietelde dus ik bracht automatisch mijn schouder tegen mijn oor aan.
“Ga jij mee?”
“Nee.”
“Jammer.”
“Ik heb Kiki hele duidelijke instructies gegeven.”
“Jaaaa….jaaaa.”
Ze duwde haar neus tegen mijn hoofd en snoof zachtjes.

Ze rook zo lekker. Ik had haar geur allang onthouden. Alles had ik van haar onthouden. Elk woord, elk gebaar, elke blik, gewoon alles. En daar was ze blijkbaar nog altijd onzeker of bang voor. Ik was niet bang voor het vingeren zelf maar ik wilde dat gewoon niet van subjes of met dates. Zelfs mijn eigen vingers kwamen niet vaak tussen mijn benen. Ik had zo mijn redenen.
“Ga je zelf ook drie wensen schrijven voor je jurk?” vroeg ze nieuwsgierig.
“Hmhm.”
“En wat zijn die wensen dan?”
“Ik zou wensen dat alle kanker op een goede, pijnloze en snelle manier te genezen is…”
“Kun je dan niet beter wensen dat kanker gewoon niet meer bestaat?”
“Nee.”
“Dat lijkt mij logischer…”
“Als die wens zou zijn uitgekomen had jij waarschijnlijk niet meer geleefd.”
Ik liet haar even nadenken en hield haar vast.
“En wat nog meer?” vroeg ze zachter.
Ik duwde mijn neus in haar nek net achter haar oor. Sloot mijn ogen en voelde haar warmte. “Ik zou wensen dat ik mezelf bij je kon zijn”, bromde ik zo onverstaanbaar mogelijk in haar nek. Ik voelde haar hart wat sneller slaan. Ik hoorde haar slikken en haar handen hielden zich stil.
“Waarom kan je dat niet dan?” vroeg ze uiteindelijk met haar docentestem.
Ik hield mijn wang naast haar oor en begon nu met haar vingers te spelen. Haar korte nagels hadden wat viezigheid eronder. Haar rechter pink was iets krommer dan de rest en haar nagelriemen waren wat droog.
“Omdat je bang bent dat ik je zie, Rosalie. En omdat je mijn fantasie blijkbaar raar vindt. Zo raar zelfs dat ik een foto van je onderkant in spijkerbroek krijg.”
“Ik…je hebt gelijk…ik deed niet aardig nadat je mij je fantasie durfde te vertellen. Ik moest er alleen even aan wennen…denk je er de hele tijd aan?”
“Nee, dat heb ik je al gezegd. Alleen toen met die oefening. Als ik aan je denk dan zijn het je ogen die ik voor me zie.”
“Mijn ogen?”
“Maar daar kreeg ik geen foto meer van.”
“Nee…”
“En toch wil je me strenger hebben.”
“Ja…”
“Waarom? Je houdt je toch niet aan de regels. Wat voor meerwaarde heeft het dan voor mij om strenger te zijn?”
Ik zag dat ze nadacht. Ze had haar hoofd gebogen en keek naar haar hand.
“Omdat jij toch altijd mensen geeft wat ze nodig hebben? Ik kreeg de lekkere kriebels toen je mijn slipje op school doorknipte. Ik wenste meer. Ik heb meer nodig…”
Ik wachtte even met antwoord geven en speelde verder met haar vingers.
“Dus je wilt dat ik je geef wat je nodig denkt te hebben maar zelf geef je niet wat ik nodig heb?”
Ze draaide zich half om. Haar ogen onderzochten me en keken me daarna stil aan.
“Wat heb jij nodig dan?” vroeg ze alsof ze een leerling voor zich had zitten.
“Een foto van jouw ogen in de ochtend.”
“Oké…en ik dan? Krijg ik dan ook een foto van jouw ogen?”
“Nee. Jij krijgt wat je nodig hebt. Tijd, aandacht, liefde, kriebels en ontspanning. En ik bepaal hoe dat eruit ziet. Hoe ik je dat geef. Als je wilt dat ik strenger ben, prima. Maar dan ga ik je ook straffen. Voor elke keer dat ik geen foto van je ogen krijg ’s ochtends en jij zonder toestemming uit bed stapt, gaat er een uur speeltijd af op donderdag.”
Ze begon te glimlachen terwijl ik uiterst serieus was.
“Daar straf jij jezelf dan toch ook mee?”
“Dat heb jij blijkbaar nodig. Want alleen het idee dat ik teleurgesteld ben als ik geen foto krijg, werkt dus niet voor je. Dat doet je niks.”
“Dat doet me wel wat! Alleen ik…ik ehum…ik was verdrietig en in de war. Daarom wilde ik geen foto sturen.”
“Dus omdat jij verdrietig was moest ik dat ook maar zijn?”
“Was je verdrietig?” vroeg ze met een blik alsof ik net mijn knie open had gevallen. Ze bracht haar hand naar mijn wang maar ik pakte hem vast en hield hem in de lucht.
“Ik was teleurgesteld en ik begreep niet waarom ik geen foto meer had verdient.”
Ze staarde me aan maar leek in gedachten verzonken te zijn. Ik voelde haar pols, haar hartslag ging nog snel. Ik hield haar bij haar hand vast en bracht die weer naar beneden.
“Rosalie, wat ik ook zie van je, ik word niet boos op je. Ik ga niet bij je weg en ik wil best strenger zijn maar dan verwacht ik ook meer van je. Dat je luistert en je overgeeft.”
“Ik wil van jou zijn.” Ze had de woorden net uitgesproken of er was al weer paniek op haar gezicht te zien.
“Is dat nog een wens van je?”
“Sorry…ik, sorry…stom van me…” ze draaide zich weer van me af en leek even niet zo goed wat ze aan moest met zichzelf. Ik omarmde haar met haar armen gekruist voor zich tegen haar aangedrukt zodat ze geen kant op kon en trok haar weer tegen me aan.
“Is het een idee…” begon ik met mijn lippen bij haar slaap.
“Als jij gaat opschrijven wat je wilt. Echt wilt in deze D/s relatie. Dus niet denken aan of ik het wel wil, maar voor jezelf opschrijven wat jij wilt. En dan gaan we dat samen bespreken.”
Ze gaf geen antwoord. Haar hartslag was weer sneller.
“Dus als je een collar wenst, schrijf je dat op. Wil je korsettraining, buttplugtraining, gehoorzaamheidstraining, meer bondage, vernederd worden, slaafs worden, een luier om, het maakt niet uit wat het is. Ik wil dat je het opschrijft. Je wensen, je verlangens. Open kaart. Ook als je weet dat het mijn grens is, wil ik dat je het opschrijft zodat we het kunnen bespreken. Durf je dat denk je?”
Ze zuchtte.
“Ik hoop het.”
“Neem je tijd om het te bedenken. Ga eventueel op zoek naar informatie. Hoe was de munch?”
“Goed hoor…”
“Nog nieuwe mensen ontmoet om mee te spelen?”
“Nee…”
Ik dacht even dat ons gesprek daarmee afgelopen was maar ze begon toch zelf verder te vertellen over ene Pijn sletje 2 be en Pain is a game I like to play. Die hielden duidelijk allebei van pijn wat, zoals al snel duidelijk werd uit haar verhaal, meer Kiki haar kink was en ze apart van Kiki had gezeten. Ze vertelde me over andere mensen die ze had ontmoet en gesproken. Een rare man aan de bar die haar de kriebels gaf. Maar ook een vrouw van vijftigplus die een Domina had en het gevoel had daar thuis te komen.
“Zie, bdsm is voor alle leeftijden.”
“Ja…wat is mijn kink eigenlijk?”
“Jouw kink? Weet je dat niet?”
“Nee, Esther vroeg het aan me en ik wist het niet. Ze hoopte dat mijn Domina, jij dus, het wel weet.”
“Hm, kink…wat betekend kink? Waar denk je aan bij het woord kink?”
“Een kink in de kabel…”
“Precies, een knik. Iets wat er niet hoort. Een verbuiging. Bdsm is een knik. Iets wat niet normaal is voor de meeste mensen. Een ander soort seks of eigenlijk opwinding. Kun je daarmee je eigen vraag beantwoorden?”
“Mijn kink is dus alles wat niet onder normale seks valt. Dus bdsm is een kink?”
“Bijna. Bdsm is eigenlijk meer een overkoepeling van kink. Want binnen bdsm heb je dus mensen die van pijn houden, of die zoals Rope Bunny Bun juist graag vastgebonden liggen. Maar ook mensen met een Daddy of Mommy hebben daarin hun kink. Het is alles wat niet in het normale plaatje van vanilleseks valt.”
“Maar dan snap ik nog steeds niet wat mijn kink precies is.”
“Alles waar je vagina van tintelt. Dus gedomineerd worden, vastgebonden en gecontroleerd worden.”
“Oké. Maar dat wil ik niet door iedereen.”
“Nee, dat hoeft ook niet. Dat mag ook niet, ik ben jouw Domina.”
“Ja…”
“Een andere Dom of Domina mag dus niet zonder mijn toestemming aan jou zitten.”
“Dus ik ben van jou?”
“Je bent van jezelf maar met spelen bepaal ik wie er aan je zit.”
“Mijn beschermengel dus.”
“Nee, de heks die jouw bloemknopje domineert.”
Ze giechelde zachtjes.
“Nu lach je nog maar als ik strenger ben, betekend dat ook dat je zelf niet meer aan je bloemknopje mag komen zonder mijn toestemming.”
“Zat ik toch al niet veel aan.”
“Geen behoefte?”
“Nee…ik heb liever jouw vingers.”
“Die zul je nu eerst moeten verdienen.”
“Hoe dan?”
“Met je ogen.”
“Waarom mijn ogen?”
Ik dacht even na.
“Ik ken een Dom die altijd een naaktfoto van zijn sub vraagt in de ochtend en ’s avonds moet ze zich langzaam binnen een bepaalde tijd heel bewust uitkleden. En dan weer een foto maken. Die verstuurd ze hem via de mail.” Zei ik.
Ze verschoof haar benen iets en legde haar handen losjes in haar schoot. Ze leunde tegen me aan en mijn buik drukte af en toe in haar rug.
“Hij is vrijgezel en heeft een drukke baan. Zij heeft kinderen, een baan en een man. Toch maakt ze die foto’s voor haar Dom omdat ze weet dat hij anders teleurgesteld in haar is en ze wil hem niet teleurstellen. Want hij steekt tijd in haar, houdt van haar en helpt haar…Had je liever een naaktfoto willen sturen?”
Ze schudde langzaam haar hoofd. Haar haren zaten in de war waardoor ze wat verwilderd leek.
“Ik zou dat ook niet willen. Ik heb geen naaktfoto van je gevraagd omdat ik je ogen graag zie. Niet dat ik de rest van je lichaam niet mooi vind hoor. Je bent prachtig. Alleen het maakt me rustig als ik naar je ogen kijk. Vraag me niet waarom want dat weet ik niet. Ik heb namelijk wel vaker blauwe ogen gezien… Het puzzelt mij daarom enorm.”
“Maar als ik dat geweten had…”
“Dat moet er niet toedoen, Rosalie. Ik vraag jou om die foto en jij moet mij willen gehoorzamen. Jij moet mij die foto, ongeacht de reden erachter, gunnen. Je wilt me strenger maar dan wil ik alles van je zien. Begrijp je dat?”
“Alles van mij zien? Je hebt me toch al naakt gezien? Wat is er nog meer dan?”
“Alles.” Herhaalde ik duister in haar oor. Ik zag dat ze een rilling kreeg. Ik kende die rilling, ze had weer de kriebels. Ik bracht mijn rechterhand tussen haar benen en gaf wat druk. Ik ging op dezelfde toon verder: “Je wensen, je dromen, je verdriet, je pijn, je lach, je boosheid, je paniek, je worsteling, je geilheid, kortom alles.”
“Hm”, kreunde ze.
“Omdat jij wilt dat ik het zie, Rosalie.”
“Ik voel me dan zo kwetsbaar.”
“Heel goed. Maar weet dat ik je heb. Je hoeft niet bang te zijn.”
“Je hebt me maar wilt me niet houden want je doet niet aan collars zei je.”
“Nee, dat heb ik nooit gezegd. Ik geef niet snel een collar. Sommige Dominanten geven na een paar dagen hun sub al een collar en ook online krijgen subjes al snel een collar. Een collar betekend dat je van iemand bent, ik wil subjes niet als bezit. Mijn collar betekend dat je wel vrij bent maar altijd op me kunt rekenen.”
“Er was iemand op de munch die net een collar had maar die kende zijn meester al een paar jaar. Hij was zo trots op die collar.”
“Voor de meesten bdsm’ers is het krijgen van een collar inderdaad iets om trots op te zijn en nog beter dan trouwen.”
“Hm…”
“Tyler heeft als enige mijn collar.”
“Tyler? Hm, niet gezien bij hem.”
“Hij draagt hem ook alleen als we bezig zijn en het is een enkelbandje, geen halsband.”
Ik zag aan haar lichaamstaal dat ze ontspande. Ze staarde naar de blauwe handafdruk op haar arm en liet haar vinger erover gaan.
“Het is nog te vroeg voor jou, schat. Wij zijn nog maar net begonnen eigenlijk.” Zei ik en hield haar stevig vast. Haar wens voor een collar verbaasde me niets. Ze was op zoek naar bevestiging, iemand die haar wilde hebben omdat ze nog altijd het idee had dat niemand terug zou komen voor haar. Al was ze ooit van iemand geweest. Maar net als een ring bij het huwelijk gaf een collar bij een D/s relatie geen garantie dat het een goede relatie zou blijven.

“Er was iemand met een Daddy als Dom.” Begon ze ineens te vertellen. Ze pakte mijn hand vast en verstrengelde haar vingers tussen de mijne. Haar hand was een beetje klam.
“Dat kan. Ik heb mensen die zo’n relatie hebben, ook wel eens ontmoet.” Zei ik tegen haar.
Misschien was dat ook wel een wens van haar en begon ze er daarom over.
“Maar eigenlijk is die Dom dus een pedofiel die kleine meisjes wil verkrachten.”
“Nee, daar denk je onjuist over. Dat is namelijk absoluut niet waar. De Dom in kwestie heeft een zorgbehoefte, hij wil voor iemand zorgen en tegelijkertijd met kink bezig zijn. De sub in kwestie wil graag jonger zijn, weer een klein persoon zijn. Ze zal er op kicken om haar Daddy uit te dagen, aandacht te vragen, straf van hem te krijgen en natuurlijk is er veel liefde.”
“Ja, hij vrijt wel met haar.”
“In die relatie komt inderdaad seks voor maar de Dom zal nooit denken dat hij het met een echt klein meisje doet. Ze zijn beiden oud genoeg en hun relatie werkt alleen omdat ze het beiden willen.”
“Hm, ze was inderdaad erg blij er mee. In het dagelijkse leven is ze gewoon studente en spreekt ook veel met vrienden af. Haar Daddy is haar vriend maar ze wonen nog niet samen.”
“Zie, hele normale mensen dus.”
“Hm”, bromde ze.
“Zou je mijn kleine meisje willen zijn?” vroeg ik met een zoete stem.
Ze haalde onverschillig haar schouders op.
“Heb jij een zorgbehoefte dan?”
“Ik wil best voor jou zorgen hoor. Maar ik weet ook dat je dat prima zelf kan.”
“Daarom vergeet ik vaak mijn lunch…”
“Dat komt gewoon omdat je hoofd soms te vol zit. Ik heb in ieder geval wel gemerkt dat er een bratje in je zit.”
“Een wat?”
“Bratje, een sub die het leuk vindt om af en toe ongehoorzaam te zijn om aandacht te vragen. Of om weer op haar plek gezet te worden. Die zijn of haar Dominant gek probeert te maken, of boos. In het Nederlands is dat een krengetje, een dondersteen om het wat genderneutraal te zeggen.”
Ik verstevigde mijn grip. Ze probeerde zich al lachend enigszins los te wurmen.
“Alleen bij mij werkt dat niet. Mij lok je niet zo snel uit de tent, ik word namelijk niet zo snel boos.” Zei ik haar stevig op haar plek houdend.
Ik gaf haar een kus tegen de zijkant van haar hoofd.

Bratje, ik was af en toe een bratje volgens haar. Op de een of andere manier kon zij steeds dingen verklaren. Dingen die ik niet normaal of vervelend van mezelf vond. En zij vond het allemaal normaal en goed. Mijn wensen die ze natuurlijk ook allang had gezien, of die ik er zelf dan wel per ongeluk uitfloepte. Ze bleef gewoon lief voor me. Een enkelbandje van haar, dat leek mij ook wel wat. Het was nog te vroeg had ze gezegd maar ze had er dus wel over nagedacht. Ondanks mijn gedrag en gevoel en gepieker wilde ze me dus misschien hebben als haar sub waar niemand aan mocht komen. Ik voelde kriebels in mijn buik. Ik had mijn ogen dicht en genoot van haar hand die me streelde. Haar andere hand was tussen mijn benen verdwenen en lag op mijn buik.

We lagen zo een tijdje heerlijk met z’n tweeën toen helaas de bel ging.
“Jouw beurt om open te doen.”
Ik zuchtte. “Verdorie.”
Ze grinnikte en kwam overeind zitten, mij mee duwend. Ik legde het boek op tafel en schoof van de bank af. Hector was ook gelijk wakker, rekte zich uit en toen de bel voor de tweede keer klonk kwam hij uit zijn mand gesneld.
“Hector, blijf.” Hoorde ik achter me. Hij hield zijn pas en bleef op een afstandje van de kamerdeur stil staan. Zijn oren naar voren gespitst. Lachend dat hij naar haar luisterde, liep ik langs hem heen en deed de voordeur open.
“Goedenavond Rosalie…”
“Goedenavond Lillian.”
Ze nam me met een afkeurende blik op. Zoals altijd, sinds de scheiding.
“Ik ben bezig met de muur te schilderen.” Geen idee waarom ik deze uitleg gaf, het ging haar eigenlijk helemaal niks aan wat ik aan het doen was.
“Ja, dan zijn oude kleren wel handig inderdaad. Ten minste ik neem aan dat je ze daarom aan hebt…Of ben je bijna weer naakt eronder?”
“Kan ik wat voor je doen?”
“Ja, er is een pakketje voor ons bezorgd bij jou. We waren op verjaardagsvisite en Johan die dacht dat het morgen pas geleverd zou worden…tegenwoordig is niks meer zeker…”
“Ja, dat kan gebeuren. Gelukkig was ik dit keer thuis.”
“Ja, ik bestel normaal gesproken nooit wat online. Maar mijn schoonzusje raadde het aan… Hoe is het met jou eigenlijk? Al een nieuwe man gevonden?”
“Met mij gaat het goed en nee daar was ik ook niet naar op zoek…Julia?!” riep ik achterom en voelde gelijk weer kriebels door mijn lijf.
“Wil jij even….” Maar ik hoefde mijn zin niet af te maken want ze kwam al aangelopen met het pakket in haar handen en een grijns op haar gezicht.
“Geen zin om te lopen zie ik.” Ze bleef achter me staan en sloeg een arm om mijn middel. Ik kreeg een snelle kus tegen mijn hoofd aan. Ze reikte het pakket langs me heen aan Lillian.
“Alstublieft. Hoe is het met u en meneer Jansen?”
Lillian leek even te verstijven, ze leek te twijfelen of het wel veilig was om haar pakketje aan te nemen en pakte hem voorzichtig vast alsof het een bom was. Ze negeerde Julia’s vraag en keek mij scherp aan.
“Dus jij doet het nog steeds met dit duivelskind? Je leeft in zonde.”
“Luister eens Lillian, ze is geen duivelskind ze is een engel. Mijn engel, begrepen?”
“Dat is geen engel…” wees ze met trillende vinger naar de persoon achter me.
“Dat ben ik met u eens. Ik ben misschien geen engel. Maar zo ziet ze mij. En hoe kan ik met zekerheid zeggen dat ik geen engel ben? Misschien ben ik wel een gevallen engel die niet meer weet dat ze ooit vleugels had.”
Ik kon een valse glimlach niet onderdrukken.
“Jij bent geen engel, jij bent gewoon een mens. Een kind van God waar hij zich waarschijnlijk voor kapot schaamt.”
“Nou, Lillian!” Ik voelde een storm in me opkomen. Was ze helemaal besodemieterd!
“Ik was het kind van mijn ouders, mijn vader was geen god.” Julia legde kalmpjes haar vrije hand tegen de deurpost aan de binnenkant aan.
“Hoe oud ben jij?”
“Zesentwintig.”
“Dan heb je dus nog heel wat te leren maar dat komt vast nog wel op je pad, meisje.” Lillian keek zuur en maakte aanstalten om weg te lopen. Hier was ik eigenlijk wel blij mee aangezien ze niks anders kon dan ons te veroordelen en beledigen. Ik wilde weer gezellig op de bank liggen voor we gestoord werden door deze vrouw. Mijn engel dacht daar anders over.
“Hm... gelooft u in sprookjes mevrouw Jansen?”
“Nee natuurlijk niet. Dat zijn verzinsels en gemaakt voor kinderen.”
“Nee, het waren oorspronkelijk verhalen voor volwassenen maar sloegen bij kinderen meer aan. Waarom leest u wel de Bijbel? Hoe weet u dat dat niet allemaal verzonnen is?”
“Omdat ik weet dat er een God bestaat.”
“Hoe weet u dat dan?” het verbaasde me hoe oprecht Julia geïnteresseerd leek te zijn.
Lillian zuchtte en hield het pakket nu onder haar arm. Als ze echt een bom zou hebben besteld, zou ze nu bij ontploffing ervan geen linkerkant meer hebben. Ik was stiekem wel nieuwsgierig wat ze besteld had. Het zou vast geen nieuwe lingeriesetje zijn.
Ik zag dat ze een glimlach probeerde op te zetten maar het leek eerder of er iets mis was met haar mondspieren. Ik probeerde zelf niet te lachen.
“Dat voel ik. Dat zie ik aan de wonderen die er gebeuren op de wereld, meisje.”
“Wonderen? Volgens mij is het vooral veel oorlog, hongersnood, armoede, ziekte, ongelijkheid en discriminatie. Elke meevaller is dan een wonder te noemen…”
Lillian opende haar mond om iets te zeggen maar kwam er niet tussen want Julia ging in één ademteug verder.
“En waarom doet God dat eigenlijk, zoveel ellende creëren? Want hoewel het de mensen zijn die het elkaar zo moeilijk maken, heeft God ze volgens uw sprookjesboek geschapen. Maakt hem dat dan geen slechte vader? Je kinderen zo stuurloos achterlaten en niet op hun vingers tikken als ze ruzie maken.”
“Laat ik je een wijze les geven...Julia was het toch?”
“Hmhm.”
“God creëert de ellende niet, dat doen de mensen onder invloed van de duivel. God heeft de mens geschapen en een eigen wil gegeven om zelf te mogen beslissen. Hierdoor zijn wij ten prooi aan de verleidingen van de duivel gevallen, die ervoor heeft gezorgd dat er kwaad kwam op de wereld. Al het kwade komt van de duivel die de mensen aanspoort, verleid en tot waanzin drijft.”
“En wie heeft, volgens u, de duivel gecreëerd?”
“Misschien moet je eens de Bijbel gaan lezen in plaats van al die series kijken en weet ik veel wat de jeugd tegenwoordig allemaal doet. Hoeft dat niet meer op school soms?”
“Nee.” Antwoordde ik stug.
“Maar als het de duivel is die zoveel ellende veroorzaakt…waarom doet God daar niks aan dan? Hij kan toch alles? Waarom zien we dat niet dan?” Julia klonk oprecht en niet sarrend. Lillian zuchtte hoorbaar geërgerd.
“Hoe God te werk gaat kun je zien als een borduurwerk…Wij zien de achterkant met de knoopjes en de onafgewerkte draadjes en het plaatje is niet helemaal duidelijk maar God weet waar hij aan gewerkt heeft en hoe ons leven eruit ziet.” Probeerde ze Julia uit te leggen.
“Ook egoïstisch van hem om ons niet de schoonheid van het leven te laten zien. Vindt u niet?”
“God is niet egoïstisch, Julia!” Kaatste ze fel terug.
“Hij is soms niet altijd duidelijk maar hij heeft voor ieder van ons een plan, een doel en Hij helpt ons om daar te komen. Daar geloof ik in... En als Hij vindt dat we pijn of vreugde verdienen dan zorgt Hij daar voor. Hij geeft ons nooit meer dan dat we aankunnen.”
“Nou, zie je schat. Zelfs God doet aan bdsm met z'n touwtjes, pijn en vreugde.” Ze kneep even zachtjes in mijn buik. Ik voelde op slag kriebels die zich al snel tussen mijn benen verplaatste. Lillian keek ons vol afschuw aan.
“Ik hoef al die rare lesbische termen niet te weten.”
“Hm. Ikzelf geloof liever in sprookjes, wilt u weten waarom?”
“Eigenlijk niet, nee.”
“Ik wel”, sprak ik zachtjes en glimlachte naar de buurvrouw. Ik leunde met een holle rug en mijn knieën iets gebogen lekker ontspannen tegen mijn engel aan. Mijn Domina.
“Sprookjes hebben bijna altijd een goed einde. Terwijl wat ik begrepen heb, volgens de Bijbel uiteindelijk het hele universum met alles en iedereen zal verdwijnen. De datum is nog niet helemaal zeker en wordt steeds verschoven maar dat het eraan komt, is dus duidelijk…. Ook zonde om eerst een hele wereld te scheppen om die dan gewoon weer te vernietigen, vindt u niet?”
“Ben jij wel eens naar de kerk geweest meisje?”
“Ik ben wel eens naar een kerk geweest. Dat was een mooi gebouw van binnen en helemaal omgetoverd tot een boekwinkel. Ze verkochten er de nieuwste boeken en niet alleen de Bijbel… Misschien leuk voor jou lieverd, om daar eens heen te gaan, hm? Leuk om samen te doen met je buurvrouw.” Ze kneep me weer zachtjes in mijn buik en sloeg nu ook haar andere arm om mijn middel. Haar hoofd naast de mijne en haar neus even tegen mijn wang. Ik knikte, genietend van de blik op Lillian haar gezicht. Die vond het duidelijk een oneerbiedig voorstel.
“Ik bedoel naar een kerkdienst.”
“Nee, daar ben ik nog nooit bij geweest.”
“Is het misschien een idee Rosalie, aangezien jij docente bent, dat je dit meisje even opvoed? Haar leert waarom het belangrijk is om God niet in twijfel te trekken en te laten zien waar het geloof over gaat? Het is nooit te laat om haar ziel te redden, daar wil ik wel bij helpen als het nodig is.”
“Mevrouw Jansen, ik dank u voor uw aanbod maar ik ben blij met mijn ziel zoals hij is.”
“Ook als dat betekend dat je als zondaar leeft en naar de hel gaat?”
“De hel heb ik al gezien. Bovendien als ik een kind van God ben, dan neemt hij me maar zoals ik ben. Zoals een goede ouder hoort te doen.”
“Ik zal voor je bidden.”
“Dat is aardig maar dat hoeft niet.”
Ik begon te grinniken.
“Waarom vind je dit grappig? Dat kind is duidelijk niet goed opgevoed. Vonden je ouders dat zomaar goed, meisje?”
“Ik zou het niet weten, ze zijn vlak na mijn geboorte overleden.”
“Oh, dat is jammer. Maar God heeft dat vast met een goede reden gedaan door twee kinderen van hem terug te roepen.”
Ik voelde dat haar hand een vuist werd tegen mijn buik. Ik legde mijn hand erover en haalde haar vuist los om mijn vingers tussen de hare te kunnen verstrengelen. Ze had nu geen appel maar ze had mij.
“Ik ben het niet met Zijn beslissing eens, Lillian. Ongeacht Zijn reden, dat doe je gewoon niet, dat verdiende die mensen niet en Julia ook niet. Maar het heeft er misschien wel uiteindelijk toe geleid dat Julia nu hier is.….Wist je dat het vandaag de geboortedag is van mijn tweeling? En zij is de enige die me komt steunen. Waar jij en vele anderen van de kerk me lieten vallen, is Julia iemand die dat niet doet… Heb uw naaste lief zoals jezelf was het toch? Nou, daar merk ik anders niks van vanuit de kerk...Bovendien zou mijn tweeling volgens jouw logica, ook met een goede reden voor God overleden zijn. Ik geloof dan nog liever in sprookjes en ben erg gelukkig met deze heks hier achter me.”
“Heksen verbranden niet, daarom kon ze je redden uit dat vuur. Het zijn de duivels zelve!”
“Heksen verbranden wel, mevrouw Jansen. Daarom werden vrouwen en ook mannen die verdacht werden van hekserij, nadat ze gemarteld waren, op de brandstapel gegooid. Heksen zouden echter niet kunnen verdrinken, omdat ze zo licht zouden zijn dat ze zouden drijven. Al is daar nooit enig bewijs voor gevonden en heeft het wel vele slachtoffers gemaakt….En het zijn niet de duivels zelf maar ze zouden een pact met de duivel hebben gesloten, dat is wat de mensen geloofden. Met dank aan de kerk…Door mensen die bang waren voor dingen die ze niet konden verklaren…Wilt u een sprookjesboek van me lenen misschien?”
“Nee, dank je wel. Ik heb wel wat beters te lezen.”
“Ik haal mijn boeken vaak bij de kringloop, ik zal eens kijken voor een Bijbel…”
Ik had verwacht dat Lillian wel aan zou bieden dat Julia er eentje van haar kon lenen maar het bleef stil tegenover me. Ik draaide me om en haakte mijn arm achter haar rug. Hield mijn ander hand op haar buik en keek haar aan.
“Ik heb er wel eentje voor je die je mag lenen.”
“Dat is lief van je.” Ze ging met haar vingers door mijn haar om het wat in model te krijgen. Ik kon alleen maar gelukzalig glimlachen. Ze was zo mooi en voor mij.
“Volgens mij hoor ik mijn man roepen dus ik…”
“Was dat jouw maag schat?”
“Ja…”, bekende ik.
“Het eten komt zo.” Haar hand gleed op en neer over mijn rug.
“Ik ga naar huis. Dank voor het aannemen, Rosalie. Ik zal vergeving voor je vragen en bidden dat je nog naar de hemel mag... Al geef ik het weinig kans…”
Ik twijfelde of ik zou zeggen dat Julia het pakket had aangenomen maar ik hield mijn mond.
“Gaan we samen gezellig naar de hel.” Zei ik met mijn mond in een glimlach en mijn ogen samengeknepen. Me stevig vasthoudend aan Julia.
“Groeten aan meneer Jansen.” Zei die beleefd.

We bleven samen in de deuropening staan om te kijken hoe Lillian zo snel als ze kon, terug naar huis liep en naar binnen ging. Er kwam een fiets met veel vaart de hoek om gereden, die met een snelle kneep van de rem voor mijn tuinpad tot stilstand kwam. Een jonge knul van een jaar of vijftien stapte vlug af, liep naar de tas achterop en kwam al snel naar ons toegelopen.
“Precies op tijd. Rosalie wil jij het even aannemen. Dan kan ik mijn portemonnee pakken.”
“Het is al betaald”, antwoordde de jongen die me twee plastic tasjes overhandigde. Het rook al gelijk lekker. Julia had me losgelaten en toen ik me omdraaide zag ik haar niet meer. De jonge knul leek te twijfelen en keek naar zijn fiets. Ik had het idee dat ik wat moest zeggen.
”Je kunt erg hard met die fiets.”
Hij knikte en leek ongeduldig. Misschien had hij haast.
“Ik weet dat het al betaald is maar dit is voor jou.” Julia kwam aangelopen en haalde een briefje uit haar portemonnee. Ik deed een stap opzij zodat ze er beter bij kon.
“Oh, dat hoeft niet… Ik bedoel…”
“Bedankt voor het brengen en een fijne avond.” Zei ze vriendelijk.
“Dank u. U ook.” De jongen knikte hoffelijk en snelde zich naar zijn fiets.
Ik draaide me om naar de gang en hoorde dat ze de deur dicht deed. Mijn neus rook pizza.
“Tijd om te eten.” Ze nam de tasjes van me over en liep weg. Ik volgde haar de kamer in en zag dat ze in de keuken bezig was.
“Wil je aan tafel zitten of op de bank?” vroeg ze met haar rug naar me toe.
“Doe maar op de bank”, ik plofte neer, pakte mijn wijntje en nam een slok. Hij was lauw geworden en smaakte minder lekker.
Ze kwam met twee borden in haar handen naar me toe en ging naast me zitten. Ik kreeg een bord met en halve pizza in puntige stukken gesneden. Er zaten verschillende soorten vlees en groente op. Ik zag kaas en een sausje dat ik niet herkende. Geen bestek dit keer, wel een servetje.
“Bang?” vroeg ze me.
“Nee. Het ruikt lekker. Ik had best wel trek eigenlijk.”
“Dat hoorde ik.”
Ze ging tegen de armleuning aanzitten met haar benen op de bank en nam een stuk van haar eigen pizza vast. Ze blies er even over.
“Wat heb jij?” vroeg ik en boog me voorover om te kijken.
“Veganistische pizza met zwarte truffeltapenade en champignons.”
“Klinkt goed. Ik heb nog nooit zo pizza besteld.”
“Waarom niet?”
“Altijd bang dat er melk in zou zitten. Maar als jij het me geeft dan vertrouw ik je…En anders wil ik graag mond op mond beademing…Of doe dat voor de zekerheid zo wie zo maar.” Ik probeerde verleidelijk naar haar te kijken.
“Als jij een anafylactische reactie krijgt, dan zal mond op mond beademing weinig helpen. Maar ik zal je met liefde vol spuiten met adrenaline en eventueel intuberen hoor.”
“Toch minder romantisch.”
“Wel effectiever.”
Ik schoof mijn billen tegen de andere armleuning aan. Nu zaten we tegenover elkaar.
Ik nam een stuk pizza, blies en hapte voorzichtig af. De bodem was knapperig en de vulling smaakte goed.
“En heeft deze pizza ook nog een betekenis?” vroeg ik nadat mijn mond leeg was.
“Nee, gewoon ontspanning. Door niet te koken heb ik meer tijd voor jou.”
“Dat heb je goed bedacht.”
Ze liet haar benen languit aan de rand van de bank glijden en ik legde de mijne aan de binnenkant tegen de rugleuning aan.
“Hoe wist je dat ik dit lekker zou vinden?”
“Je zei me dat je bijna alles lustte. Alleen geen koriander.”
Ik knikte en nam weer een hap. Zij at veel vlugger.
“Heb jij een loden slokpijp ofzo?” vroeg ik met mijn mond vol. Ik vond mijn pizza nog wel heet.
“Nee, ik hou er gewoon van als mijn eten warm is.”
“Hm…Ik ook wel maar je verbrandt je tong nog.”
“Ik ben de duivel toch? Heb ik dus geen last van.”
Ze stak haar tong uit en liet het puntje tussen haar lippen op en neer gaan. Ik schoot in de lach, draaide mijn hand voor mijn mond waardoor wat vulling van het stuk pizza die ik nog vast had op mijn bord viel. Met mijn vingers probeerde ik de vulling weer wat op de pizza terug te leggen maar door het sausje glipte het stukje kip en een stukje paprika tussen mijn vingers door. Ik had drie pogingen nodig voordat het eindelijk op mijn pizza terug lag. Ik likte mijn vingers af en was blij dat de verf aan mijn linkerhand zat in plaats van mijn rechterhand.
“Je bent bijzonder jij…” zei ik naar haar kijkend.
“Hm”, bromde ze.

We aten zwijgend verder. Ik genoot en ontspande me. Ze staarde al etend met haar hoofd gebogen naar haar bord.
“Waar denk je aan?”
Ze keek even betrapt op en at haar mond leeg.
“Kerstboomversiering.”
Haar antwoord verraste me.
“Ga je nieuwe versiering kopen dit jaar?” vroeg ik haar belangstellend.
“Nee…”
Ze leek te twijfelen. Ik kon wel zeggen dat ze me alles mocht vertellen maar ik had haar fantasie ook belachelijk gemaakt. Dus ik zweeg en nam weer een hap.
“Ik dacht aan heksenvervolging. Het geloof, bijgeloof, kerst, kerstboom, versieren en toen vroeg jij waar ik aan dacht.” Ze glimlachte voorzichtig.
“Dus je ging van de heksenvervolging uiteindelijk naar de kerstboom versieren…”
“Hmhm, het staat allemaal in verband met elkaar.”
Ik dacht na, wilde haar begrijpen.
“Het geloof en bijgeloof heeft natuurlijk voor de heksenvervolging gezorgd…”, begon ik hardop te denken.
“Kerst en de kerstboom met versiering komen ook voort uit het geloof, namelijk de geboorte van Jezus.”
“Volgens sommigen, inderdaad.” Ze likte haar vingers af waarna ze haar servetje gebruikte.
“Maar ik snap dan even niet wat de kerstboom versieren met heksenvervolging te maken heeft. Of überhaupt met heksen…er kwam wel een engel voor, in het verhaal van de geboorte van Jezus.”
“Kerstballen.” Zei ze overtuigend alsof dat alles verklaarde.
“Kerstballen…” herhaalde ik al kauwend.
“Wat betekenen de versiering in de kerstboom?” vroeg ze me. Ze zette haar bord op de salontafel en nam haar water. Ik had niet het idee dat haar opa en oma gelovig waren en als ze vroeger niet naar de basisschool was geweest zou ze daar ook eventueel geen kennis met het geloof hebben opgedaan. Ik vroeg me af door wie ze geadopteerd was, na haar opa en oma maar durfde haar dat niet te vragen. Ik wilde haar dat zelf laten vertellen als ze eraan toe was.
“Ken je het kerstverhaal over de geboorte van Jezus?”
“Dat ken ik inderdaad.”
“Nou, de piek verwijst naar de ster die de drie koningen naar de stal wees…Wij hadden altijd een stal onder de kerstboom staan met gipsen beeldjes…” Ik dacht automatisch aan het zelfgemaakte kerststalletje van mijn vader en de beeldjes die erin stonden.
“Waar denk je aan?” vroeg ze me glimlachend en bracht haar lippen naar haar glas.
“Het zelfgemaakte kerststalletje van mijn vader…de os had op het laatst geen staart meer, baby’tje Jezus was alle kleur kwijt omdat ik hem overal mee naar toe nam. In bad, bed en poppenwagen…”
Ze grinnikte.
“Ja, lach maar. Hij lag net als al mijn andere poppen in het poppenwagentje en poppenbedje…”
“Moedertje Rosalie…”
“Ja…Heb jij nooit met poppen gespeeld dan?”
“Nee. Daar had ik geen interesse in. Wat hing er nog meer in de kerstboom?”
“We hadden van die lichtjes in de vorm van kaarsjes, die kon je aan de takken knijpen. En ik weet nog wel…daar hadden we dan van die plukjes op dat engelenhaar heette. Maar daar kreeg je altijd zere vingers van want dat waren gewoon splinter dunne glasdraadjes…En ja we hadden ook kerstballen…later kregen we er ook nog slingers in…”
“Bijzonder dat mensen een kerstboom opzetten, versieren en eigenlijk geen idee hebben waar het vandaan komt. Zelfs mensen die niet geloven… Alleen maar omdat iedereen het doet…Al doen niet alle geloven eraan mee…”
“Zet jij nooit een kerstboom op dan?”
“Nee.”
“Dus je hebt nog nooit…Emma en jij hebben nooit…”
“Nooit wat?”
“Samen een kerstboom versierd?”
“Nee.”
“Maar, het is toch ook gewoon gezellig zo’n boom in huis?”
“Dan hebben wij een andere definitie van gezellig.”
“En bij je opa en oma dan?”
“Mijn oma vond dat bomen in de natuur hoorde en niet binnen in huis.”
Ze stond op, nam mijn bord van me over en liep weer naar de keuken. Ik was nog nooit iemand tegen gekomen die geen kerstboom in huis had met de kerst. Het had mij hartstikke leuk geleken om met mijn meiden de kerstboom te versieren en te knutselen voor kerst. Maar dat was blijkbaar niet de bedoeling geweest van de Heer. Ik mocht mijn kerstdagen alleen doorbrengen of bij vrienden die me uitnodigden uit meelij.

Ik nam weer een slok van mijn wijntje.
“Had je ook wijn of iets anders gewild?” vroeg ik starend naar mijn glas.
“Nee hoor.”
“Ik heb ook bier volgens mij.”
“Ik zag het maar ik hoef niet.”
“Hoe smaakt die van jou?” vroeg ik toen ze mijn bord weer gevuld terug gaf.
“Wil je een stukje proeven?”
“Oké, maar ik hoef geen hele punt hoor.”
Ze schoof toch een punt op mijn bord. Ik hoefde de mijne niet aan te bieden, daar zat vlees op.
“Hm, die smaakt ook lekker!”
Ze grijnsde en nam een slok van haar water.
“De kerstbal”, zei ze terwijl ze weer tegenover me plaats nam met opgetrokken benen.
“Oorspronkelijk heetten het heksenballen. Die werden in huis opgehangen of buiten in de tuin neergelegd…die ballen buiten zouden kwade geesten moeten afschrikken…Ze zouden zichzelf erin zien en schrikken van hun eigen lelijkheid.”
Ik begon te lachen.
“Ook wel zielig voor ze.”
“Maarrrrr…..” zei ze op een dreigende toon.
“Heksen daarentegen zouden, zo geloofde men, geen spiegelbeeld hebben. Dus als je iemand in huis had die niet te zien was in de bal, wist je dat je een heks in huis had gehaald.”
“Hm, maar hoe komen ze dan in de kerstboom?”
“Omdat men lang geleden de boom versierde met appels en dennenappels. Die zijn later vervangen door opzichtige ballen en versiersels. De kerstboom zelf was ook niet oorspronkelijk bedoeld als symbool voor de geboorte van Jezus.”
“Niet?”
“Nee…Ik vraag me af of je buurvrouw dat weet…”
“Waar komt de kerstboom dan vandaan?”
“Ga dat maar zelf opzoeken. Als je een keertje niet kan slapen of zo.”
“Hm, weet je het soms niet?”
“Ik weet het wel, jij mag er zelf achter komen.” Zei ze grijnzend.

Hector kwam bij haar schooien maar ze schudde haar hoofd.
“Jij krijgt zo je eten als wij klaar zijn.” Liet ze hem weten.
Hij kwam bij mij ook even schooien en sprong met zijn voorpoten op mijn benen. Ik hield mijn bord dit keer omhoog.
“Nee, je hebt Julia gehoord. Zij is de baas, dus je zult nog even moeten wachten…Ik geef hem altijd als eerste eten voor ik zelf ga eten.” Verklaarde ik zijn gedrag aan haar.
“De baas moet eerst eten, dan pas de rest van de roedel. Dus als je hem eerst eten geeft denkt hij dat hij de baas is.”
Hector was nog steeds aan het snuffelen dus Julia kwam overeind en duwde hem van mijn schoot.
“Laag. Goed zo.”
Ik deed mijn bord weer naar beneden.
“Hij vindt jou leuker, geloof ik.”
“Nee hoor, hij heeft alleen een beetje discipline nodig. En uitdaging. Blijkbaar wat zijn baasje ook verlangt.”
“Ja…”
Zij had haar punten al op zag ik en ze zat geduldig tegenover me te wachten. Haar armen over elkaar voor haar buik en haar lege bord op schoot. Ze keek naar me, hield me in de gaten.
“Wat zie je?” vroeg ik tussen mijn happen door.
Ik spoelde mijn pizza af en toe weg met een slok wijn. Ze keek vriendelijk naar me met Hector naast haar, die zich tegen de bank had aangedrukt en geaaid werd.
“Een hartenvrouw.”
“Een hartenvrouw nog wel.”
“Hmhm.”
Ze boog zich opzij en haalde een pak speelkaarten uit haar tas. Ze haalde de kaarten uit hun doosje en begon ze te schudden. Ik volgde haar bewegingen al kauwend. Haar vingers die vingervlug waren. Zo soepel en makkelijk werden de kaarten door elkaar geschud. Ze hield me een kaart voor. Het was de hartenvrouw.
“Een hartenvrouw.” Zei ze. Ik knikte. Ze gaf me de kaart om weer ergens tussen de stapel in te stoppen. Daarna begon ze weer te schudden. Maakte twee stapels op de bank en liet die in elkaar over lopen. Mijn kauwen werd steeds langzamer. Ik wilde zien wat ze deed en me daar op concerteren. Ze draaide de stapel kaarten om en spreidde ze in een waaier uit over de bank, naar mij toe gericht.
“Waar is de hartenvrouw?” vroeg ze met een glimlach.
Ik boog voorover en keek. De hartenvrouw was nergens te bekennen. Ik keek nog eens goed en liet mijn vingers de kaarten wat meer verspreiden. De hartenvrouw lag er echt niet meer tussen terwijl ik hem er toch echt tussen had gedaan. Ik ging weer recht zitten en keek haar aan. Ze keek speels terug.
“Die zit tegenover je, ik dus.” Antwoordde ik zo normaal mogelijk om niet te laten merken dat ik het warm kreeg van haar blik. Ze had zo’n truc al eerder bij me uitgehaald en toen zat de kaart in mijn boek.
“Je vroeg wat ik zag.”
“Ja, een hartenvrouw zei je.”
“Klopt, ik zie een hartenvrouw. Maar jij bent het niet.”
Ze staarde me aan dus ik keek even achterom of daar soms iets was. Alsof we ik zie, ik zie, wat jij niet ziet, aan het spelen waren.
“Ík zie haar wel.” Zei ze geheimzinnig.
Ik slikte traag mijn hap door en voelde de tintelingen door mijn lijf gaan. Hield ze me nu weer voor de gek? Was dit weer een soort test of val of iets om haar zin te krijgen?
“Ik zal je nog een hint geven…Hector kan haar ook zien. Of hij dat ook daadwerkelijk doet weet ik niet maar hij zou haar kunnen zien.”
“Maar ik ben het niet?” vroeg ik ter bevestiging.
“Nee.”
“Is het een hartenvrouw zoals de speelkaart?”
“Ken jij nog een ander soort dan?”
“Iemand die de harten van mensen steelt misschien?”
“Ik heb de mijne nog. En als het goed is jij de jouwe.”
Ik likte wat vettigheid van mijn lippen en legde mijn bord in mijn schoot.
“Nu zie ik haar niet meer.” Zei ze.
“Weggelopen zeker.”
Ze glimlachte om mijn grapje.
“Nee, ze zit nog op haar plek.”
Hè, wat bedoelde ze nou. Als ik het niet was en het was een speelkaart die ze nu ineens niet meer zag. Waar kon die dan zijn? Ze had zelf niet bewogen. Achter me was de muur die we geschilderd hadden en ik was ook niet van mijn plek geweest. Ze begon te lachen.
“Jij hield van raadsels toch. Als je je bord nou leegeet kun je haar gaan zoeken.”
“Hm.” Ik snapte er niks van. Net als toen op haar werk dat die jongen toch post had met zijn kaart erin. Ik hield van goocheltrucs, je werd in de maling genomen waar je bij stond maar dat was juist zo bijzonder. Je dacht dat je precies wist wat er aan de hand was, maar dat was nooit zo. Goochelen was iets van de duivel volgens mijn moeder. Liegen en bedriegen. Mijn vader had het wel leuk gevonden. Hij zou Julia ook wel gemogen hebben omdat ze mij aan het lachen maakte.
“Wist je dat goochelen meestal door mannen gedaan wordt?” vroeg ze me.
Ik schudde mijn hoofd, nog steeds nadenkend waar die hartenvrouw was.
“De meeste bekende goochelaars zijn mannen. Vrouwen zijn vaak de assistente omdat ze dun en lenig zijn.” Ze draaide in een soepele beweging alle kaarten weer om. Nu lagen ze omgedraaid in een waaier met hun achterkant boven. Ik tilde mijn bord op en nam weer een hap van de pizzapunt die ik vast had.
“En jij hebt het goochelen geleerd van je opa dus.” Zei ik met mijn mond vol.
“Inderdaad.”
“Waarom lieten ze je niet naar school gaan, Julia?”
Ze staarde naar de kaarten tussen ons in.
“Die keuze werd zo voor mij gemaakt. Ik kreeg thuis onderwijs.”
Ze keek me aan maar haar ogen leken weer ver weg iets te zien. Ik begon haar blikken te herkennen. Het duurde niet lang of ze was weer terug.
“Maar het is toch ook sociaal goed voor een kind om op school te zitten?” vroeg ik terwijl ze me aan bleef kijken.
“Dat ben ik met je eens. Alleen kon ik er als vier jarige weinig aan doen.”
“Je kon toch zeggen dat je naar school wilde? Dat je klasgenootjes miste?”
“Ik kende het niet dus ik miste het niet. Ik leerde alles van mijn opa en oma en uit boeken. Er waren wel een aantal buurtkinderen maar daar had ik niks mee. Die begrepen me vaak niet. Soms kwamen ze met hun huiswerk naar mij en moest ik het ze uitleggen. Dan was ik blij dat ik niet op school zat want ik vond die opdrachten veel te makkelijk.”
“Ik blijf het een rare keuze vinden.”
“Dat mag. Het is zo gegaan en ik kan er niks aan veranderen.”
“Nee, dat is waar.”
“En hoe was jouw basisschooltijd?”
“Goed hoor. Vriendinnen aan over gehouden en leuke herinneringen.”
“Ken je Paula van de basisschool?”
“Ja en Paul. Die zaten samen bij me in de klas. Ze waren al heel vroeg een stelletje.”
“Ah. En Vincent?”
Ik had niet zo veel honger meer en liet mijn pizza voor wat het was.
“Die heb ik leren kennen toen ik ging studeren.”
“Hm. Liefde op het eerste gezicht?”
“Niet helemaal. Ik was in eerste instantie niet met hem bezig en had ook niet door dat hij me leuk vond.”
Ze knikte.
“En hij was later niet met jou bezig, aangezien je nog nooit een orgasme had gehad voordat ik kwam.”
“De seks was niet heel denderend nee. Het is dat ik graag kinderen wilde, anders…” ik schudde mijn hoofd en veegde mijn vingers schoon aan het servetje.
“Jammer voor je. Seks met een man kan ook lekker zijn hoor…Waarom heb je eigenlijk voor een Domina gekozen met je bon?”
“Ik had eigenlijk geen keus…nou ja, er werd voor mij beslist en ik vond het niet erg. Het idee dat een vreemde man me zou vastbinden joeg me meer angst aan dan dat ik me opgewonden voelde. Charlotte werd gewoon met me gematched eigenlijk.”
“Dus Nadia heeft ook niet naar je voorkeuren gevraagd, als ik het goed begrijp.”
“Nee, maar het is goed gekomen uiteindelijk.”
“Maar je had niet liever de romantiek en bdsm uit de boeken met een Dom willen hebben?”
“Zit jij soms om complimentjes verlegen?” vroeg ik met een glimlach.
“Nee, ik ben serieus. Jij gaf toen aan dat je meer romantiek verwacht had van Charlotte, terwijl je toen op mannen viel. Dat idee moet dan toch ergens vandaan komen, lijkt me.”
“Ik ging er blanco in en alles wat ik weet heb ik van jou geleerd. Ik kreeg alleen van Paula te horen dat het wat voor mij zou zijn om te kunnen ontspannen. Nou, dat bleek in eerste instantie helemaal niet zo.”
“Hoe is het met Paula?”
“Weet ik niet. Ik moet haar weer eens bellen.”
“En de zoektocht naar je prins?”
“Heb ik even genoeg van, eerlijk gezegd.”
“Ik zei al, een heer is meer waard dan een dame…”
“Jij bent mij meer waard dan Vincent ooit voor me geweest is.”
Ik probeerde koel te blijven na die opmerking. Ze mocht niet denken dat ik verliefd op haar was want dan ging ze vast en zeker weg. Ik griste de kaarten van de bank en maakte een stapel ervan.
“Nou, wat is de eerste kaart?” vroeg ik haar naar de eerste kaart kijkend.
“Dank je.” Zei ze starend naar me. Ik voelde haar ogen maar keek niet terug. Bang dat ik zou blozen of mezelf zou verraden.
“Schoppen aas.”
“Ja, dat is een makkie voor je natuurlijk. Wat is de zestiende kaart?”
“Ruiten zeven”, zei ze direct en nog voordat ik de kaarten had uitgeteld. Ze had gelijk, de zestiende kaart was een ruiten zeven.
“Vierde, achtentwintigste en tweeënveertigste bij elkaar opgeteld.” Ik telde ondertussen de kaarten en hield ze daarna voor me. Toen ik er overheen naar haar keek zag ik dat ze grijnsde.
“Met welke puntentelling moet ik de boer en aas berekenen?”
“Plaatjes tien en aas is één of elf.” Zei ik met mijn docentenstem maar van binnen kriebelde het in mijn buik. Haar geheugen was fantastisch!
“Klaver zes, plus harten boer, plus ruiten aas, maakt dan zeventien of zevenentwintig.”
“Ongelofelijk…”
“Maar waar is nou de hartenvrouw, Rosalie?”
“Ik weet het niet, Julia.”
“Geef je het op?” Ze lachte vals.
“Tover hem maar weer tevoorschijn mevrouw de heks.”
“Een goede truc is een kwestie van voorbereiding. Net als lunch meenemen naar je werk. Daar ga ik je bij helpen.”
Ze pakte mijn bord en hield die omhoog. Onderop zag ik nu een kaart geplakt, het was de hartenvrouw. Dit bewees maar weer dat ze me altijd voor was. Ik had de kaart helemaal niet gevoeld tijdens het eten.
“De hartenvrouw vormt een setje met de hartenkoning, niet?” vroeg ze me terwijl ze de kaart voor zich hield naar mij toe gericht.
In minder dan de tijd die het me koste om te knipperen, veranderde de hartenvrouw in de hartenkoning.
“Misschien is ze wel lesbisch.” Zei ik nog steeds verwonderend starend naar de kaart in haar handen.
“Dat kan, op kaart nummer vijftien misschien?” ze wees naar de stapel in mijn handen.
Ik telde de kaarten en draaide de vijftiende kaart om. Het was de schoppenvrouw.
“Wie weet.” Antwoordde ik met een glimlach.

Ze knipoogde en ruimde de borden op. Ik zag dat ze ze afspoelde en daarna in de vaatwasser zette. Het overhemd wat ze aan had was veel te groot voor haar en toch zag het er sexy uit. Hector was haar de keuken in gevolgd. Ik legde de stapel kaarten op de salontafel en dronk mijn wijnglas leeg. Ze kwam terug, en ging op de rand bij mijn knieën zitten. Ze deed haar benen over elkaar met haar armen los op schoot en keek me aan.
“Hoi.” Zei ze alsof ze me nog niet kende.
“Hoi”, antwoordde ik lachend.
Ze glimlachte. Hector begon bij ons te piepen en ging over op blaffen.
“Toetje?”
“Is het nog geen tijd voor”, zei ik met mijn hand over mijn maag wrijvend.
“Je bent leuk jij.” Zei ze tegen me en richtte zich toen naar Hector.
“En jij hebt zeker een hongergevoel als ik je goed verstaan heb, meneer.”
Hij blafte weer. Ik moest lachen en voelde de spanning in mijn lijf langzaam afnemen.
“Precies maar ook jij gaat meer uitgedaagd worden want je bent een beetje sloom geworden.” Hector keek haar met een schuine kop aan.
Ze draaide zich om en trok met haar voet haar tas naar zich toe. Ze draaide weer terug en hield me wat voor.
“Jij bent zijn baasje, dus jij mag het met hem gaan doen.”
“Wat is dit?”
Ze liet me zien wat erin zat en Hector sprong met zijn voorpoten al snuffelend op haar schoot. Het was een plastic ei waar zijn voer in moest en waar hij tegenaan moest duwen om het eruit te krijgen. Ik vulde het ding in de keuken terwijl Julia naar me keek en zette het voor hem neer. Hector kwam enthousiast kijken en na twee keer het hem voor gedaan te hebben had hij het naar mijn idee in de gaten. Al kwispelend at hij de brokjes die eruit vielen op om het ei vervolgens door de hele woonkamer te duwen.
“Wat leuk, dank je wel!” ik nam bij haar op schoot plaats en sloeg mijn handen om haar nek.
“Graag gedaan, als hij dit nou leuk vindt maar het te makkelijk voor hem is dan neem ik volgende keer wat moeilijkers mee.”
Mijn vingers streelde over haar slaap en het begin van haar haargrens. Achter haar oor langs en weer opnieuw. Haar vlecht zat er nog strak in, anders dan mijn haar wat een warboel was geworden.
“Lief van je. Al kan ik dat ook zelf voor hem kopen natuurlijk.”
“Hmhm. Daar twijfel ik ook niet aan.”
Mijn vingers aaide haar wang, wilde alles aanraken en voelen. Haar neus, de contouren van haar lippen, langs haar kin weer omhoog naar haar wenkbrauwen en over haar voorhoofd.
“Je bent zo mooi…” fluisterde ik argeloos. Ik staarde in haar donkergroene ogen die nu heel dicht bij waren en me liefdevol aankeken.
“Dank je, jij…” maar ze kon haar zin niet afmaken want ik drukte mijn lippen op de hare. Zij was mijn cadeau, Gods plan en mijn beschermengel. Mijn heks, mijn Domina en straks naar het eindgala mijn date. Ze was van mij en ik zou op haar wachten tot zij dat ook zag. Haar handen omsloten mijn onderlijf en hielden me vast. Ik had moeite om mijn lippen weer los te trekken.
“Mmmm….” Ik perste mijn lippen op elkaar en hield mijn hoofd tegen de hare aan. Voelde haar warme adem en rook de truffel.
“Waar komt dit vandaan?” vroeg ze verbaasd.
“Wij zijn nu niet aan het daten.” Zei ik zachtjes met mijn ogen dicht.
“Klopt.” Zei haar mooie stem.
“En niet aan het spelen.”
“Inderdaad.”
“Jij bent hier voor mij.”
“Dat heb je juist.”
“Jij bent wat ik nodig heb.”
“Dat komt dan goed uit.”
“Dank je wel, Julia.”
“Graag gedaan, Rosalie.”