Nagenoeg iedere dag ben ik op het terrasje voor mijn dagelijkse kopje koffie, maar Mila heb ik niet meer gezien. De dagen worden weken. En de weken worden maanden. Het is, denk ik, misschien nu al 2 maanden geleden dat ik haar voor het laatst gezien hebt. Zij is ook niet langer meer in mijn direkte gedachten. De zomer is voorbij, de herfst heeft haar intrede gedaan. Er staan nog wel een paar tafels en stoelen, maar weinig mensen gaan er meer zitten. Ik ook niet. Binnen is het warm en behaaglijk.

Op een dag, als er buiten een gure wind waait, zit ik al vroeg in het restaurant aan de koffie. De krant ligt opengeslagen voor me en ik lees de laatste politieke ontwikkelingen. Ik ben zo in het artikel verdiept dat ik pas op het allerlaatste moment in de gaten heb, dat er iemand bij mijn tafel staat. Ik kijk langzaam op: een vuile spijkerbroek, een donkere jas, maar een bekend gezicht. ‘Mila!’ roep ik uit. ‘Ga zitten, wat leuk dat je er bent.’ Als Mila gaat zitten, gaat er een schok door me heen. Haar gezicht is bleek, haar lippen zijn gebarsten en haar ogen staan flets. Als ik vraag of ze haar jas niet wil uitdoen, schudt ze van nee. Wel doet ze haar capuchon af en ik zie haar donkerbruine haren in slierten om haar hoofd. Wat is er met haar gebeurd? vraag ik me af. Zachtjes zeg ik: ‘Wil je koffie?’ Ze knikt, nog steeds geen woord. Ik wenk de ober en bestel meteen een pot koffie. ‘Hoe is het met je?’ vraag ik en pak haar beide handen vast. Ze voelen aan als ijs. Steenkoud. ‘Mila?’ Dan kijkt ze op en ik zie tranen in haar ogen. ‘Mila, wat is er gebeurd?’ Ze schudt haar hoofd. Ik voel zoveel medelijden. ‘Mila, wil je wat eten?’ Ze knikt en zegt dan met krakende stem ‘Ik heb geen geld.’ Een glimlach krult mijn mond, maar het is meer een glimlach van emotie. Van de menukaart kies ik brood met spek en eieren. In stilte wachten we op onze bestelling. Als de ober de borden heeft neergezet, laat ik Mila’s handen los. Onmiddellijk begint ze te eten. Haar bord is al leeg als ik net een boterham naar binnen heb gewerkt. Ik pak haar lege bord en ruil die om met de mijne. ‘Ik heb niet zo’n honger, Mila.’ Ook dit bord is in een mum van tijd leeg. ‘Mila, wat is er gebeurd? Wil je het me vertellen?’ Geen reaktie. ‘Woon je nog in hetzelfde huis, het huis waar jij me heengebracht hebt?’ Ze schudt haar hoofd. ‘Waar woon je dan?’ ‘Op straat’ zegt ze. ‘Op straat?’ reageer ik geschrokken. Ze knikt. ‘Ik ben het huis uitgezet.’ Eindelijk begint ze te praten. ‘Er kwam een man de huur ophalen, maar ik had geen geld meer en toen moest ik het huis uit.’ ‘En je man? En je spullen?’ Ik denk aan de dozen die in het kleine kamertje stonden. ‘Het huis was al leeg’ en Mila vervalt weer in stilte. Dan haalt ze diep adem en zoekt naar woorden. ‘Mijn man was erg boos op mij. Hij gaf mij de schuld dat hij geen geld van jou kreeg. Hij schreeuwde elke dag en vaak sloeg hij mij. Ik probeerde geld te lenen voor hem, maar niemand wilde me helpen. Ik heb geprobeerd aan werk te komen, maar niemand gaf me een baan. En op een dag kwam ik thuis. Het huis was helemaal leeg. En toen kwam die man de huur ophalen. En ik had geen geld en hij zette me het huis uit. Hij zei me dat ik nog wel de huur van die maand moet betalen en ook de andere maanden. Maar ik heb geen geld. En toen zei hij dat ik een prima hoer was. Kun je geld verdienen. En hij lachte en ik voelde me zo vernederd. Daarom woon ik nu op straat.’ Mila zwijgt. Ik voel tranen in mijn ogen opkomen. Stom he, dan denk je dat je over een vrouw heen bent en je ziet haar weer en de emoties slaan toe. ‘Mila, weet jij waar je man is?’ ze knikt. ‘Bij mijn beste en enige vriendin. Ze ontkende het eerst, maar gaf later toe dat hij bij haar ingetrokken is. Nu ben ik ook nog mijn vriendin kwijt. Maar dat geeft niet, ik red me wel’ Ik kijk naar haar en zie haar tranen branden. Maar ze houdt zich goed. ‘Waar slaap jij ‘s nachts?’’ Bij het Leger des Heils. Die mensen zijn wel aardig.’ Ze kijkt me aan ‘John, ik kan het eten niet betalen.’ De eerste keer dat ze mijn naam gebruikt! ‘Mila, weet jij wat je ooit tegen me zei? Je zei: als we samen zijn ben ik van jou. Weet je dat nog? Nu zijn we samen en dus ben je van mij. En ik zorg altijd goed voor wat van mij is.’ ‘Ja,’ antwoordt ze en maakt aanstalte om op te staan. Ik pak haar armen vast en vraag ‘Waar ga je naar toe?’ Ze haalt haar schouders op: ‘Naar buiten, misschien naar de markt, ik zie wel.’ Hoe is het mogelijk dat een vrouw die nog maar een paar maanden geleden straalde van levenslust, nu op straat zwerft! Ik weet ook wel dat er daklozen zijn, maar het wordt ineens heel anders en het komt ineens heel dichtbij als je er direct mee geconfronteerd wordt. ‘Mila, blijf nog even zitten, want ik wil je wat vragen.’ Ze kijkt me aan en wacht af. ‘Mila, ik wil je helpen. Mag ik je helpen?’ Even zie ik haar ogen opfleuren. Ze blijft gelukkig zitten en dat beschouw ik maar als een antwoord. In mijn gedachten had ik reeds aan ‘De Hovenier’ gedacht. De Hovenier is een klein pension dat wordt gerund door vrienden van mij: het echtpaar Fransien en Hubert. Hubert moet wel op z’n frans worden uitgesproken. Het pension is bekend om zijn prachtige tuin. Zomers is er nauwelijks een kamer te krijgen, maar nu in de herfst zou het toch wel moeten lukken. Aangezien ik altijd lopend naar het restaurant kom, vraag ik of ze een taxi voor me bellen. Waarom ik haar niet mee naar mijn appartement neem? Ik breng nooit een vrouw in mijn appartement. Dat is nou eenmaal mijn principe. Hoe verdrietig het verhaal ook is, mijn appartement is van mij. Mijn privé, mijn wereld.

Als we bij De Hovenier aankomen, word ik hartelijk begroet door het echtpaar. Gelukkig is er een kamer beschikbaar. De kamer is eenvoudig, zo ook de badkamer. Wel is er naast de douche en wc ook een bad en dat kom je niet zo vaak tegen in een pension. Mila doet nu wel haar jas uit. Ik schrik van wat ik zie, maar houd mijn gezicht in plooi. Ze draagt dezelfde witte bloes die ik al eerder gezien heb. De bloes is vuil en er zit een scheur aan de zijkant. Ook mist ze een knop. Mila ziet me kijken en gaat op het bed zitten en houdt haar jas tegen zich aangedrukt ‘Het spijt me zo’ is het enige wat ze zegt. ‘Wacht even, Mila, ik ben zo terug.’ Snel loop ik naar de receptie. ‘Hubert, ik heb jullie hulp even nodig. Heeft Fransien misschien tijdelijk wat kleding voor Mila, want wat ze aan heeft is vuil en kapot.’ ‘Ik stuur Fransien wel even naar boven. Komt goed, John.’ Snel loop ik terug. Mila zit nog steeds op dezelfde plek. Dan wordt er geklopt en Fransien komt binnen. Fransien is een al wat oudere vrouw. Het gemoedelijke type en moeder van, ik geloof 4 kinderen, maar die zijn allemaal al het huis uit. Bemoederlijk stapt ze op Mila af. ‘Kom maar’, zegt ze, ‘we gaan even naar de badkamer. Mannen zijn veel te nieuwsgierig als vrouwen zich willen omkleden,’ Maar ze geeft me een knipoogje. Als de dames na een kwartiertje weer te voorschijn komen, ziet Mila er al een stuk beter uit. Ze draagt nu een t-shirt en een trainingspak. ‘John, loop je even mee? Ze heeft geen ondergoed. Ik leen haar wel wat.’ Zodra we de kamer uit zijn, zegt Fransien ‘Misschien moet je met haar naar de dokter, John. Ze zit vol blauwe plekken en striemen. Ze moet het heel zwaar gehad hebben.’ Ik knik en zeg haar dat ik zo meteen helaas een paar uurtjes weg moet voor een luch vergadering. ‘Kan jij een oogje in het zeil houden?’ ‘Maak je geen zorgen, John, ga maar, ze is bij mij in goede handen,’ Met ondergoed van Fransien loop ik terug naar de kamer. Ik ga naast haar op bed zitten en geef haar het ondergoed. ‘Mila, je bent nu bij mij en ik ga je helpen.’ Ik sla mijn arm om haar schouder en trek haar naar me toe. Ze ruikt nu fris. De geur van shampoo in haar haren. ‘Ik moet echter een paar uurtjes weg vanwege een vergadering. Rust uit, misschien wil je slapen. Ik kom straks terug. Fransien zorgt voor je. Ze komt af en toe langs. Ik kus haar op haar hoofd en maak me langzaam los. Als ik bij de deur ben, roept Mila: ‘John?’ Ik blijf staan. ‘Dank je wel. Je komt toch echt terug, he?’ Als antwoord loop ik terug, buig me voorover en omarm haar. Ik neem haar gezicht in mijn handen en kus haar voorhoofd. ‘Natuurlijk, kom ik terug. Tot strakjes.’ Nog een kusje en ik verlaat de kamer. Met een taxi kom ik bij mijn appartement. Ik pak wat spulletjes en stop dat in een weekendtas. Dan rijd ik met mijn eigen auto naar de vergadering.

Tijdens de vergadering overdenk ik wat ik allemaal moet doen. In ieder geval naar de woonstichting, want wat men gedaan heeft, zit me totaal niet lekker. Ook moet ik een mobiele telefoon voor Mila kopen en dat is dan ook het eerste wat ik ga doen na de vergadering. Eenmaal terug in ‘De Hovenier’ vertelt Fransien mij dat Mila vast slaapt en dat er verder niets bijzonders is gebeurd. Dan vraag ik haar om een gunst. ‘Fransien, heb je tijd om met haar kleren te gaan kopen?’ ‘Morgenochtend’ antwoordt ze. Dat is mooi want dat geeft mij even tijd om naar de woonstichting te gaan. Als ik de kamer van Mila binnenstap, wordt ze wakker. De slaap heeft haar goed gedaan. Ze ziet er beter uit. Er is wat kleur op haar wangen en haar ogen staan niet al te dof meer. Ik ga bij haar op bed zitten en dan begint ze te vertellen over haar leven met haar man in de afgelopen 2 maanden. De tirades die ze over zich heen kreeg en de klappen. Alles was haar schuld en uiteindelijk zijn vertrek. De teleurstelling in haar vriendin die nu haar man ingepikt heeft. Mila praat en praat. Op mijn vraag waarom ze niet van hem weg ging, zei ze: ‘Maar John, dat mag toch niet? Ik heb toch in de kerk beloofd hem trouw te zijn in voor- en tegenspoed?’ Ja, die kerken zijn er. Men leert daar de leden dat scheiden een zonde is. Scheiden mag niet, maar eventueel gescheiden leven mag dan weer wel. Ik zie niet veel verschil, maar goed. Blijkbaar nam haar man het ook niet zo strikt met de regel, want hij vertrok. ‘Mila, heb je nog kleding?’ ‘Nee’ zegt ze. ‘En waar is je telefoon?’ ‘Schouderophalen. ‘Geen idee.’ Nu haal ik het doosje te voorschijn en geef het haar. Haar ogen worden groot als ze ziet dat het een telefoon is. ‘Voor mij?’ ‘Ja, voor jou en morgenochtend ga je met Fransien wat kleding kopen.’ ‘Oh, John’ en ze slaat haar armen om me heen en houdt me vast. ‘Dan nog een ding, Mila.’ Ze kijkt me aan. ‘Is het goed als ik vannacht hier blijf slapen?’ ‘Natuurlijk John, ja, dat vind ik fijn. Bij me in bed.’ En weer slaat ze haar armen om me heen. Nee, geen zoen, dat heeft ze nog niet gedaan. Komt wel, denk ik. De rest van de dag verloopt rustig. We eten op de kamer en al vroeg kruipen we onder de lakens. Mila gaat direct op haar zij liggen met haar rug naar mij toe. Ik kruip tegen haar aan en sla mijn arm om haar heen. Ze draagt alleen het t-shirt van Fransien. Mila houdt mijn hand vast. Ze schuift behaaglijk en valt dan vrijwel onmiddellijk in slaap. Ik lig nog een poosje wakker en na te denken over wat ik met haar aan moet. Uiteindelijk val ik ook in slaap.

Al vroeg ben ik wakker. Nog geen 6 uur. Mila ligt naast me op haar buik te slapen. Haar t-shirt is wat omhoog geschoven en ik zie striemen op haar rug. Als ik het laken wegtrek, zie ik ook striemen op haar bovenbenen. Her en der blauwe plekken. Ik schuif haar t-shirt wat verder omhoog. Ja, Fransien had gelijk. Ze moet het zwaar gehad hebben. Ik streel voorzichtig haar naakte rug. Over haar billen naar haar bovenbenen. Misschien heeft hij haar wel op bed vastgebonden, bedenk ik me, en toen met zijn riem over haar rug en de achterkant van haar bovenbenen geslagen. Ik til haar slipje op en kijk naar haar billen. Die vertonen geen striemen. Als ik het slipje terugdoe, kijk ik naar Mila en zie dat ze me aan lig te kijken. Ze zegt niets. Ook ik zeg niets. Wat valt er te zeggen over wat er gebeurd is? Ik kijk in haar ogen en streel liefdevol haar rug, haar billen en bovenbenen. Als ze bemerkt dat ik haar t-shirt verder omhoog wil schuiven, werkt ze me. Ze trekt het al liggend uit. Overal striemen, maar gelukkig niet al te diep. Hij heeft haar dan wel geslagen, maar ook weer niet al te hard. Ik buig me over haar heen en begin haar te kussen: haar schouders, haar rug en zo naar beneden. Dan draait Mila zich om en gaat op haar rug liggen. Tot mijn geruststelling zijn er geen striemen op de voorkant van haar lichaam. Wel wat blauwe plekken, maar goddank geen striemen. Ze pakt mijn handen en legt die op haar borsten. ‘Je bent mooi,’ zeg ik. ‘Mooi?’ antwoordt ze met een schamper lachje. ‘Ja, je bent mooi. Over een poosje zie je niets meer van de blauwe plekken. Dan is je lichaam weer zoals die was.’ Ze glimlacht: ‘Dank je.’ Ik voel dat ze tot rust begint te komen. De spanningen trekken uit haar lchaam weg. Liefkozend streel ik haar borsten. Mijn lul begint te groeien. Maar het is geen lust, het is veel meer de behoefte Mila intimiteit te geven. Ik ga naast haar liggen. Ze kruipt tegen me aan. ‘Hou me vast’ zegt ze. Met haar arm om me heen geslagen ligt ze in mijn schouderholte. Ik streel haar rug. Mila slaat een been over mij heen en drukt zich nog vaster tegen me. Met mijn andere hand streel ik haar been. Zo liggen we een poosje in stilte bij elkaar. Dan ineens gaat ze op me liggen. Haar kutje op mijn lul maar gescheiden door twee slipjes. Ze wrijft langzaam met haar kut over mijn lul waardoor ik harder word en zij waarschijnlijk natter.Dan richt Mila zich op en trekt mijn slip uit. Ze ontdoet zich ook van haar eigen slipje en gaat weer op me liggen. Ik voel een ‘vreemde’ tinteling en besef dat dat veroorzaakt wordt door de haren op haar kutje. Ze schuurt over mij heen maar het gevoel is niet echt aangenaam voor mij. Wie mij kent, weet dat ik een ongeschoren kutje vreselijk vind. Dan stopt ze mij in haar. Ze berijdt me langzaam. Geen passionele, maar intieme sex is waar Mila behoefte aan heeft. Met een arm streel ik haar rug, met de ander haar hoofd. We komen beiden en liggen daarna stil in elkaars armen. Dan gaat ze naast me liggen. ‘Hoe gaat het nu verder, John? vraagt ze. Ik weet waar ze op doel. Ze zegt: ‘Ik ben je heel dankbaar, echt waar, maar ik wil je niet tot last zijn.’ Ik geef haar een kusje. ‘ Je bent me niet tot last. Helemaal niet. Ik wil je graag helpen. Hoe weet ik ook nog niet. Maar ik weet wel dit: strakjes ga je met Fransien wat kleren en andere spulletjes kopen, want je hebt niks. Ik ga niet mee, want ik heb wat andere dingen te doen. En nu – nog een kusje – ga je lekker douchen en daarna gaan we ontbijten.’ Mila stapt uit bed en gaat de douche in. Daarna is het mijn beurt. Als we klaar zijn om naar beneden te gaan, omarm ik haar. ‘Maak je geen zorgen. Het komt allemaal goed.’ We kussen elkaar en ik bemerk nu in het kussen iets van de oude Mila, de Mila van maanden geleden. Voor ik haar loslaat, zeg ik nog: ‘Mila, vergeet geen scheermesje te kopen!’ Ze lacht. ‘Ik weet het John, ik zal het zeker niet vergeten.’

Na het ontbijt geef ik Fransien en Mila voldoende geld en vertrek. Het eerste wat ik doe is de woningstichting met een bezoek vereren. Ik verwacht uiteraard een aardig kantoorgebouw, maar wat ik aantref is een oud winkeltje. Is dit het? Men noemt zich wel woningstichting maar het lijkt er niet op. Ik heb te maken met een ordinaire huisjesmelker.Een huisjesmelker is een huisbaas die een huis verhuurt tegen een vaak veel te hoge huur. Ook splitst hij soms de woning zodat er meerdere mensen tegelijk tegen een veel te hoge huur kunnen wonen. Daar komt het woord ‘huisjesmelker’ vandaan. Binnen tref ik 2 jonge mannen en een vrouw achter een computer aan. Een van de mannen vraagt: ‘Wat kan ik voor je doen?’ Alleen al het feit dat hij ‘je’ in plaats van ‘u’ zegt irriteert me. En hij voegt er aan toe: ‘Als je een huis zoekt, kun je je naam en telefoon nummer hier achter laten want op dit moment hebben we niks vrij.’ Ik kijk hem aan. Een jong gezicht met hier een daar nog een puistje. ‘Ik ben hier voor informatie over deze vrouw.’ Ik geef hem een briefje waarop Mila haar naam en die van haar man heeft geschreven. Puistekop kijkt er naar en zegt: ‘Wij geven geen informatie over onze huurders.’ ‘Luister, deze vrouw hebben jullie op straat gezet en er staat nog een open rekening. Die kom ik betalen. Dus kijk even in je systeem en zeg me hoe hoog de rekening is.’ Zonder iets te zeggen loopt hij weg. De vrouw rommelt wat in haar computer en als hij terug is, zegt hij: ‘780 euro. 550 voor de huur, de rest rente en administratiekosten.’ Om geen problemen te krijgen zeg ik ‘Ok, geef maar een betalingsbewijs.’ Weg is-ie om even later met de rekening terug te keren. Ik betaal hem en hij zet er het stempel ‘Betaald’ op en krast er iets doorheen wat blijkbaar een handtekening moet voorstellen. Als ik me omdraai om weg te lopen, zegt hij: ‘En dan nog iets. Die rekening is de derde maand van het huurcontrakt. Zij heeft voor 1 jaar getekend, dus ze moet nog 9 maanden betalen, ook al woont ze er niet meer. Als jij dat nou betaalt, zijn we van het contract af.’ Het irriteert me mateloos en ik reageer op een manier die totaal niet bij me past. ‘Luister, puistekop. De wet voorziet in mogelijkheden om onder een contract uit te komen. En dit is er een van. Dus naar de rest van het geld kun je fluiten. Een dezer dagen neemt mijn advocaat contact met je op en ik raad je aan voorbereid te zijn.’ Ik loop weg. Bij de deur draai ik me nog een keer om en zeg: ‘ En ga eens een cursus beleefdheidsvormen volgen.’ In de auto moet ik even bijkomen. Dat ik dat gezegd heb! Nou ja. Ik rij regelrecht naar het advocatenkantoor van Frans Terweyden. Gelukkig is hij er en na een kort gesprek zegt hij dat hij wel contact met de ‘woningstichting’ zal opnemen en de zaak zal regelen. ‘Ik heb meer met huisjesmelkers te maken gehad en mijn ervaring is dat ze liever onder de radar blijven. Met andere woorden het contract zullen ze ongetwijfeld verscheuren, als ik wat druk zet. Je hoort wel van me.’

Ik rij naar huis. Met een kop koffie ga ik op de bank zitten. Mila! Wat te doen met Mila? En ineens krijg ik een idee. Jane en Vivian kwamen in mijn gedachten (zie mijn verhaal: Jane – 4). Al een jaar heb ik Jane niet meer gezien. Zou zij of misschien haar vriendin Vivian niet iets voor Mila kunnen betekenen? Ik herinner me nog goed de dag dat ik haar ontmoette. Hoe wij via mobile teksten contact legden. We hebben menig erotisch moment gedeeld. Wat ik me vooral herinner is dat Jane van geil praten houdt en ze vindt het ook opwindend als haar partner dat doet. Uiteraard heb ik haar nummer nog en ik tekst haar: Hi, lang niet gezien Hoe is het? Susan. Zou ze de code nog kennen? Twee minuten en mijn telefoon piept. Ik lees: Hi Susan. Met mij is alles goed. Lang niets van je gehoord. Kan ik je bellen? Heb je tijd? Ik tekst terug: Ja, ik heb tijd. Kort daarop gaat mijn telefoon. ‘Dag John! Heb je gemist.’ ‘Ik jou ook Jane, maar ik ben blij nu je stem te horen. Hoe is het met je?’ Daarop ontwikkelt er zich een gesprekje. Ze vertelt me o.a. dat ze na mij nog een keer een man had ontmoet, maar dat dat erg tegen was gevallen. Natuurlijk wil ze ook van mij weten hoe het mij vergaan is in het afgelopen jaar. Ik vertel haar dat ik langdurig in het buitenland ben geweest, maar, zoals je begrijpt, nu weer terug ben. Ik vertel haar ook dat ik best wel aan haar gedacht heb en aan haar vriendin Vivian. Dan vertel ik haar over Mila. Dat ze op straat leeft en ik haar tijdelijk in een hotel heb ondergebracht. ‘Ik hoop, Jane, dat je me kunt helpen met het vinden van een onderkomen, al is het tijdelijk. Ik snap wel dat dat bij jou niet mogelijk is, maar ik dacht zelf aan Vivian. Zij woont alleen, misschien kan en wil zij helpen.’ Even is het stil. Ik zie Jane nadenken. ‘Weet je wat, John, ik bel haar. Ze is op haar werk en dan bel ik jou daarna terug. Is dat goed?’ Na een half uurtje belt Jane terug en ze zegt: ‘In principe gaat Vivian akkooord, maar ze wil meer van Mila weten. Kunnen we elkaar niet eerst ontmoeten, John? Dan kunnen we daarna met Vivian praten.’ We maken een afspraak voor de volgende dag. Ik kom naar Scheveningen en boek een kamer. ‘Dan kunnen we daar praten, John’ zegt Jane, ‘en misschien wat oude herinneringen ophalen, als je begrijpt wat ik bedoel.’ We beeindigen het gesprek en ik vraag me af waarom ik Jane eigenlijk niet veel eerder gebeld heb. Dan maak ik me klaar om naar Mila te gaan.

Het is al laat in de middag als ik bij De Hovenier aankom. Fransien vertelt me dat ze de hele dag zijn wezen shoppen en Mila zo blij is als een kind met al haar nieuwe spulletjes. ‘Maar,’ zegt Fransien ook, ‘Ze voelt zich niet lekker. Ze klaagt over hoofdpijn. Ik heb haar een paar aspro’s gegeven. Volgens mij zijn het de spanningen die nu loskomen.’ Ik tref Mila aan op bed als ik in haar kamer kom. Ze ziet er inderdaad niet goed uit. We omhelzen elkaar en op mijn vraag hoe ze zich voelt, antwoordt ze dat ze hoofdpijn heeft en erg moe is. Dan toont ze me alles wat ze gekocht heeft: kleding, schoenen en lingerie. Ze houdt niet op me te bedanken, zo blij is ze. Na het avondeten gaat Mila direct naar bed en valt vrijwel onmiddellijk in slaap. Ik kijk maar wat TV en laat mijn gedachten de vrije loop. Hoe zou het zijn om Jane morgen weer te zien? En Valerie natuurlijk. Ik denk terug aan onze ontmoeting in het strandpaviljoen in Scheveningen (zie verhaal Jane – 1). Hoe we elkaar teksten terwijl de man van Jane naast haar lag. Ik denk terug aan het moment dat ik haar huis was en hoe ze me uitdaagde. Ik glimlach als ik terugdenk aan wat ze zei: ik hou ervan als mannen geil praten. En zijzelf is er ook niet vies van. Steeds meer herinneringen komen boven. Heerlijk en morgen zie ik haar weer en natuurlijk haar vriendin Valerie. De volgende morgen vertel ik Mila dat ik naar Scheveningen ga en een nacht wegblijf. Ik heb er een gesprek met iemand waarin ik veel vertrouwen heb. ‘Iemand die hoogstwaarschijnlijk jou kan helpen. Ik hoop met goed nieuws morgen terug te komen.’ Mila ziet er al een stuk beter uit. Een paar dagen goed uitrusten en dan is ze volgens mij wel weer de oude. We gaan die ochtend naar een juwelier om een mooie halsketting aan te schaffen en na een gezamenlijke lunch, besluit ik te vertrekken. Een omhelzing, een kus, nog een kus en ik ga.

In de auto op weg naar Scheveningen voel ik opwinding. Eigenlijk vreemd rationaliseer ik. Mila is een heerlijke open vrouw, niets te klagen, maar nu ik naar een andere vrouw ga, slaat de opwinding toe. Een man is en blijft een jager, toch? Na een veel te lange rit vanwege de files, kom ik rond 4 uur in Scheveningen aan. Ik neem mijn intrek in hetzelfde hotel waar ik een jaar tevoren verbleef. Eenmaal gesettled tekst ik Jane: ‘Dag Jane, met Susan. Ik ben in Scheveningen. Heb je tijd om naar me toe te komen?’ Even later komt het antwoord. ‘Wat leuk dat je er bent Susan. Ik heb nu geen tijd, maar vanavond wel. In welk hotel verblijf je?’ We wisselen wat informatie uit en spreken rond 8 uur af in de foyer van het hotel. Om half 8 ben ik er al, fris gedoucht en geschoren. Met een kop koffie voor me wacht ik ongeduldig op haar komst. Ja, ongeduldig, want het kriebelt. Eindelijk komt Jane aangelopen. Ik herken haar direct en zij mij ook. We begroeten elkaar met een omhelzing. Ze doet haar jas uit en komt bij me zitten. Ook voor haar koffie. Jane draagt jeans met daarboven een sweater met v-hals waardoor ik een gedeelte van haar borsten kan zien. Borsten? Ik glimlach. Als je met Jane bent praat je niet over borsten maar over tieten. ‘Waarom lach je? zegt ze. ‘Niks bijzonders, binnenpretje. Maar waar is Valerie?’ ‘Valerie kan niet komen. Ze was vergeten dat ze een andere afspraak had, maar ze komt morgenochtend met mij hierheen om over…eh…hoe heet ze ook al weer?’ ‘Mila’ zeg ik. ‘Om over Mila te praten. Ze denkt wel dat ze jou kan helpen. Dus vanavond moet je het alleen met mij doen. Hopelijk is dat geen bezwaar?’ En ze kijkt me uitdagend aan. ‘Geen enkel bezwaar, maar vindt u het niet erg om ons gesprek in mijn hotelkamer voort te zetten?’ Met een schalks lachje antwoordt ze: ‘In uw hotelkamer? U en ik samen? Niemand anders? Het is daar toch wel veilig voor een eerzame vrouw?’ Meespelend antwoord ik: ‘Ik beloof u alle bescherming. Het is er niet alleen veilig, maar ook warm. Lekker warm.’ Ondeugend zegt ze: ‘Mmm, dan ben ik dus te warm gekleed? Daar heb ik niet opgerekend.’ Het spelletje verder spelend: Maar mevrouw, ik ben ervan overtuigd dat u daar wel een oplossing voor weet.’ Na de koffie lopen we naar de lift. We zijn helaas niet de enige. Op de vierde verdieping stappen we. Alleen wij. Ik leg mijn hand op haar kont als we samen naar mijn kamer lopen. Eenmaal binnen blijft Jane staan en kijkt rond. Even de kamer bekijken, zoals iedereen dat doet. Ik blijf afwachtend staan. Ze legt haar jas op een stoel en zegt: ‘Het is hier inderdaad erg warm.’ Nu geen ondeugend lachje, maar slechts een uitdagende blik. ‘Weet je nog, John, dat jij de eerste keer bij mij thuis was?’ Ik knik. ‘Heb je een zwembroek aan?’ Ik weet waar ze naar toe wil. ‘Net als toen wil ik je in een zwembroek zien, maar aangezien je geen zwembroek aan hebt, volstaat je slip.’ Ze pakt een stoel en zet die aan de achterkant van het bed. ‘Ik wacht’ en ze draait zich om. Ik trek snel mijn kleren uit en ga met alleen mijn slip aan, op de stoel zitten. Dat ik opgewonden ben, is duidelijk te zien aan de bobbel in mijn slip. Even later draait Jane zich om. ‘Doe je ogen 10 tellen dicht. Als ik ze open zit ze voor me op het uiteinde van het bed. Ze draagt alleen een wit lingerie setje. We bekijken elkaar. Ik herinner me hoe het verder ging in haar huis. Zou zij het ook nog weten? ‘John, doe weer 10 tellen je ogen dicht.’ Ze weet het nog! Ik sluit mijn ogen en tel langzaam tot 10. Als ik ze open zit ze nog steeds op het bed. Haar slipje is uit, maar niet haar bh. Haar benen gespreid en met haar hand bedekt ze haar kutje. ‘God, wat geil,’ stoot ik uit. Dan doet ze duidelijk zichtbaar haar ogen dicht. Jane’s herinnering is net zo levend als de mijne. Snel bevrijd ik me van slip en ga net als Jane wijdbeens zitten. Ook ik verberg m’n lul. Als Jane haar ogen opent kijkt ze naar mijn kruis. ‘Ik wil je lul zien,’ zegt ze. Daar is ze weer. Dat is Jane. De vrouw die het zo lekker vindt om geil te praten. Alleen al die gedachte maakt dat mijn lul harder wordt. Ik haal mijn handen weg. Ze likt haar lippen: ‘Wat heb je toch een lekkere harde lul. Je moest eens weten hoe vaak ik die gemist heb in het afgelopen jaar.’ Het is mijn beurt weer. We spelen de scene van een jaar geleden, maar toch net weer anders. ‘Ik wil je kut zien.’ Nu haalt Jane haar hand weg. Ik kijk recht in haar kruis. Dan sta ik op en trek ook Jane overeind. ‘Zet een voet op het bed.’ Ik sla mijn rechterarm om haar middel. Zij legt haar linkerarm om mijn hals. Met mijn linkerhand voel ik haar kutje. Ze is nat. ‘Ben je geil’ vraag ik. ‘Vreselijk geil, John.’ Ik trek haar hoofd naar me toe en kus haar. Onze monden geopend, proeven we elkaar. Tegelijkertijd begin ik haar te vingeren. Jane kreunt. Ik laat haar los en reik achter haar rug om haar bh los te maken. Eenmaal uit pak ik met beide handen haar borsten: ‘Ik hou van je tieten’ zeg ik, wetend dat het praten haar nog meer opwindt. Ik streel haar borsten en voel haar harde tepels. Dan gaat Jane op bed zitten. Met een hand pakt ze mijn lul, met de ander houdt ze mijn zak vast. Ze begint me te pijpen. Een onbeschrijflijk gevoel trekt door me heen. Heerlijk om zo verwend te worden. Maar dan is het mijn beurt. Ze gaat achterover op bed liggen. Ik spreid haar benen en verwen haar, zoals ze mij verwend heeft. Ze draait met haar heupen en drukt mijn gezicht hard op haar kut. Ineens trekt ze me omhoog en zegt, zoals alleen Jane dat zeggen kan: ‘Ik wil je lul, John. Ik wil je harde paal in m’n kut.’ Zonder enige moeite dring ik in haar. Dan neuken we hard en snel. Al snel bereiken we ons hoogtepunt. Ik leeg mijzelf in haar als ook zij overspoeld wordt door een orgasme. Nagenietend blijven we liggen. Als ik zin krijg om weer met Jane te vrijen, staat ze op. ‘Ik moet naar huis. Mijn man wacht op me.’ Ontnuchterend, maar ik snap het. Mogelijk kijk ik wat beteuterd, want Jane zegt: ‘Ik zie je in ieder geval morgen en hopelijk vaker.’ Ze geeft me een heerlijke tongzoen, staat op en verdwijnt in de badkamer. Ik blijf liggen. Pas als Jane, aangekleed en wel, naar me toekomt, sta ik op. Ik omarm haar en breng haar naar de deur. Een kusje op haar wang vanwege haar lippenstift. ‘Tot morgen en dank je wel.’ Weg is ze, helaas. Ik neem een douche, kleed me aan en ga naar beneden een glas wijn drinken. Als ik uiteindelijk op bed lig, is het al heel laat.

Ineens is daar het gepiep van mijn telefoon. Een tekst. Ik zie dat het al kwart voor 1 is. Een tekst van Jane! ‘Ik weet niet of je al slaapt, maar ik kan niet slapen. Liefs!’ Snel tekst ik terug: ‘Ik ben ook nog wakker. Ik lig op bed en denk aan je. Waar ben je?’ ‘Mijn man slaapt. Ik zit in de huiskamer. Alleen al als ik aan je denk, word ik weer geil.’ Mijn antwoord spreekt voor zich: ‘Dus ben je nu geil. Ik ook! Wat zou het lekker zijn nu samen bij elkaar te zijn. Naakt.’ Het antwoord laat niet lang op zich wachten. ‘En dan?’ Ik besluit om heel direct te reageren: ‘En dan? Dan neem ik je. Dan neuk ik je, zoals je nog nooit geneukt bent.’ ‘God, ik ben zo geil, ik ben drijfnat. En jij? Ik tekst naar waarheid: ‘Ik lig op bed. Mijn slip is uit en ik kijk naar mijn harde paal.’ Jane tekst: ‘Ik heb mijn slipje aan. Ook een nachtjapon. Ik wil niet betrapt kunnen worden. Maar m’n slipje is nat. Ik wil dat je me neukt!’ Dan krijg ik ineens een geil idee en tekst: Hou je slipje aan, maar morgen geef je die aan mij. Ik wil je geil ruiken.’ Jane tekst: ‘Haha..mmm…en wat nu?’ ‘Jane, ga lekker jezelf verwennen en zie ik je morgen met een slipje vol geil.’ Nog een paar teksten en we sluiten af. Ik ga nog even TV kijken en dan slapen.

De volgende dag komen Vivian en Jane al vroeg naar het hotel. Eerlijk gezegd ben ik een beetje vergeten hoe Vivian er uit ziet. Ik heb haar per slot van rekening maar een keer gezien. Vivian is gekleed in een mantelpakje, want na het gesprek moet ze direct naar haar werk. We zitten in de foyer van het hotel. Ik vertel het hele verhaal. Hoe ik haar ontmoet heb, de poging van haar man om mij te chanteren tot het feit dat Mila uiteindelijk op straat is komen te staan. Het enige wat ik weg laat zijn de amoureuze dagen in de hotels. ‘En daarom vraag ik je, Vivian of Mila tijdelijk bij jou kan komen wonen. Ik probeer een flatje voor haar te vinden, maar dat kan natuurlijk wel even duren.’ Vragen worden gesteld en beantwoord. Dan zegt Vivian: ‘Akkoord, maar als blijkt dat het niet werkt tussen ons, wil ik dat ze vertrekt.’ We spreken af dat ik haar zondag kom brengen. Vivian heeft dan niets te doen en alle tijd voor Mila. Dan staat Vivian op en zegt dat ze nu echt weg moet, maar ook Jane staat op. ‘John, ik kan niet blijven. Mijn man wil dat ik met hem mee ga. Ik vind het erg jammer dat ik niet een poosje bij je kan blijven, maar kan er niets aan doen.’ ‘Ik begrijp het Jane, maar ik zie je zondag, toch?’ Jane knikt. Ze moet de teleurstelling in mijn stem gehoord hebben. ‘Maar, ik heb nog wel een klein kadootje voor je.’ Uit haar handtas haalt ze een plastic zakje te voorschijn en geeft het mij.’ Dan omhelzen we elkaar. Jane druk ik vast tegen me aan. Wat kusjes en de dames lopen weg. Bij de deur draait Jane zich nog even om en zwaait.

Ik loop naar boven. Vanuit de kamer bel ik de receptie om de rekening klaar te maken. Dan open ik het plastic zakje. Natuurlijk, het slipje van Jane. Het is nog vochtig en ik ruik haar geil. Ik pak m’n spulletjes en loop naar beneden. Bij de receptie betaal ik mijn rekening en boek een kamer voor a.s. zondag. Met een lichtelijk teleurgesteld gevoel loop ik naar m’n auto. Het is tijd om naar huis te gaan.