‘God, moeten we dit wel doen?’ vroeg Myriam haar vriendin nog terwijl ze beiden voor de spiegel stonden hun make-up te doen. Ze zagen er weer uit als een plaatje.

‘Jij wilde dit toch ook?’ drong Fieneke aan.

‘Jawel… Maar… Ik weet niet. Het is zo fout. En als iemand erachter komt…’

‘Niemand komt erachter. Ik maak niet dezelfde fout als gisteren. Als iemand me toen gezien had…’ wist Fieneke ook wel. ‘Daarom spreken we ook bij hun af. Niemand die ons dan ziet, of weet waar we zijn.’ zei ze vol vertrouwen. Myriam vond het juist eng klinken. Niemand die wist waar ze waren. Was het dan zo erg wat ze gingen doen? Hun vonden van wel. Al wisten ze helemaal niet wat ze gingen doen. Zover zij wisten, gingen ze alleen afspreken met die twee jongens van gisteren. Jeremy en Tito zaten op hun te wachten. En dit nadat Myriam gezegd had toch ook wel iets te constateren wat misschien wel op nieuwsgierigheid leek richting die jongens. Voluit durfde ze het nog niet te zeggen. Hardop al helemaal niet. Al wist Fieneke het ergens natuurlijk al wel. Wie wilde er ook alweer zo graag zien of haar ‘stiefbroertje’ en grote piemel had? Juist, Myriam. Die meid wilde stiekem gewoon met een neger iets doen. En Fieneke was daar blij mee ook. Dan hoefde ze niet alleen die kant op. Want of Myriam nou meeging, of niet, één ding stond vast: Fieneke zou hoe dan ook teruggaan naar die flat. Voor meer. Meer van dat onbekende, dat spannende, dat onmogelijke. Wie waren die gasten en wat wilden ze van haar? Dat wilde ze heel graag weten. En of zij dat dan ook wilde? Daar kwam ze maar op één manier achter. En Myriam ging daar nu dus ook achter komen.

-

Ze waren Jhulia vergeten. Maar die ging niet mee. Daar kwamen ze net achter toen ze weg wilden gaan.

‘Veel plezier. Ik hoor het wel.’ grinnikte Jhulia lief naar de twee die toch wat schuldbewust de derde musketier achterlieten.

‘Zou ze het weten?’ vroeg Myriam buiten gelijk argwanend.

‘Nee, natuurlijk niet! Doe niet zo raar.’ wees Fieneke haar er meteen op dat ze niks tegen Jhulia gezegd hadden. Jhulia zou het wel horen. Hoe de avond liep. Zoals ze misschien ook wel verslag had verwacht van de vorige avond. Maar ze had die twee amper gezien vandaag. Daarnaast was Jhulia druk met haar eigen zorgen. Ze wilde graag thuisblijven. Ze wilde David zien. Juist fijn dat die twee weer gingen stappen. Jhulia wilde David vragen gewoon te chillen. Misschien wel praten zoals vanochtend. Dat was verrassend fijn, moest ook zij toegeven. En alhoewel de twee elkaar de rest van de dag niet hadden gezien, dacht Jhulia dat hij daar ook wel op zat te wachten. Ze bleef bij hem uit de buurt. Heel de dag had hij op z’n kamer gezeten. Het was niet bepaald het avontuurlijke type. Maar dat gaf niet. Zij ook niet. Nog niet. Al kwam zij wel met het initiatief. Het waren die kriebels in haar buik, die spanning die ertoe leidde dat ze meer van David wilde weten. Misschien wel over de persoon en over vroeger, of hoe hij over de toekomst dacht. Dat wilde ze echt wel weten van hem. Als ze toch samen moesten gaan leven, dan kan je elkaar maar beter leren kennen. Maar… Wat wilde ze ook alweer nog meer weten? Ja, wat hij over haar verzon… Waar dacht hij aan als hij zich op haar aftrok… Dat wilde ze ook nog steeds weten. Als ze dan toch alleen thuis zijn, kon die vraag misschien ook wel gesteld worden…

-

Het was nog steeds warm terwijl rond een uur of negen de zon onderging. Zwoel warm. Jhulia had zich omgekleed. Het vluchtige en onschuldige jurkje had plaats gemaakt voor wat sportiever. Ze had iets van Fieneke gepakt. Die liep vaak rond in mooie spandex pakjes, voor of na het sporten, of zomaar omdat ze wist dat het haar goed stond. Een zwart met wit topje in twee banen, kort tot net onder haar nog prille borsten en zonder mouwtjes. En haar benen gehuld in volledig zwarte stof, strak over haar billen en om haar slanke benen, stoppende net boven haar enkels. De voetjes bloot. Ze nam nog even haar tijd om haar haar wat op te schudden en keek goed in de spiegel of ook haar make-up nog goed zat. Ze zag er niet uit alsof ze ging stappen, en zo had ze zich ook nooit opgemaakt. Toch wilde ze blijkbaar dat hij haar vooral zag als niet de persoon om serieuze gesprekken mee te voeren. Want wat hij zou zien, was een ongelofelijk lekker wijf. Even oud, en straks bij hem in de klas. Hier in hetzelfde huis, gescheiden door een wandje. Hij fantaseerde al twee weken lang volop over haar, en wist niet dat zij dat ook aan het doen was. Al liepen de fantasieën nog wat uiteen. Vanochtend nog. En vanmiddag nog. En nog na het eten… Toen Jhulia voorzichtig op zijn deur klopte, zat hij gelukkig gewoon te gamen. Maar de kans was erg groot dat als je binnenstapte, hem zou betrappen. Elke ochtend bij het wakker worden en elke avond voor het slapen gaan. En dan ongeveer elke drie uur één keer. Dan had het zich weer zo opgebouwd, dat hij zichzelf er wel vanaf moest helpen. Het was bijna ziekelijk. Iets wat hij zich ook wel realiseerde. Hij realiseerde zich niet toen hij Jhulia binnenliet, dat dit gegeven een net zo groot effect op haar leven zou hebben, als dat het al op de zijne had. Hij kon z’n ogen natuurlijk niet geloven. Iets wat onschuldig stond ze voor hem, keek ze nog verlegen weg terwijl haar hand door haar haar ging en vroeg ze zachtjes of hij misschien zin had om te chillen. Davids mond viel kort open, en snel liet hij haar binnen zodat hij ook weer snel kon gaan zitten. Anders had hij haar zo een mep gegeven met zijn opspringende stijve. Terwijl hij net nog achter zijn pc zat, ging hij nu maar snel op bed zitten, en zonder dat Jhulia het doorhad, wist hij de dekens een beetje over zijn kruis te trekken. Hij wilde best even wat tijd met haar doorbrengen. Ook hij vond vanochtend fijn. Maar waar ze er vanmorgen al lekker uitzag, zag ze er nu echt sexy uit. Strak meisje. Ze zag eruit alsof ze ging sporten, maar dan wel opgemaakt. Er kwamen wel wat oefeningen in zijn hoofd op… Maar dat soort gedachtes waren fout en probeerde hij snel opzij te zetten. Daarvoor was ze hier toch niet. Natuurlijk niet! Jhulia was gewoon knap. Altijd. Dat had niks met hem te maken. Dat kon ook niet. Meisjes zagen hem nooit staan. En zij zou zijn stiefzus moeten zijn. Die zag toch niks in hem. Hij mocht zo niet denken… En die Jhulia nam plaats op zijn bureaustoel, zag hem kijken, en vroeg zich maar één ding af…

-

Er kwam geen gesprek. Het was gewoon ongemakkelijk vanaf de eerste minuut. Heel ongemakkelijk. Jhulia zat daar te peinzen met haar handen op haar schoot. Haar borsten werden wat tegen elkaar aan gedrukt door haar armen, maar ze had niet door dat dit zeer de aandacht trok van David die sowieso elk moment aangreep om even naar haar te kijken. Zelf zat hij ook zwijgend op bed. Waarom was ze hier? Hij wist niet hoe hij een gesprek moest beginnen. Sociaal was hij gewoon niet sterk. Nooit geweest. Vanochtend was zij ook begonnen. Dat moest nu weer, vond hij.

‘Ik ga denk ik maar naar bed…’ zei hij uiteindelijk, na tien minuten stilte. Tien akelige minuten. Jhulia schrok er een beetje wakker van. Dat zag hij wel. ‘Tenzij er iets is.’ liet hij nog snel uit. ‘Is er iets?’ vroeg hij toch enigszins bezorgd. Jhulia schudde snel haar hoofd en lachte het snel weg. Natuurlijk was er iets. Het feit dat hij straks weer lag te trekken terwijl zij het kon horen, was iets wat ze graag had willen bespreken. Maar ze durfde niet. Ze dacht dat hij het gek zou vinden. Ze had geen reden om het te vragen, vond ze. Dus dan maar niet vragen. Misschien ging het vanzelf over. Misschien ook niet. Ze stond op. Ze aarzelde nog even en keek hem aan, en lachte nog een keer ingetogen naar hem met een glimlach. Hij keek daarop weg nu. Er liep een druppel zweet langs zijn linkeroog naar beneden over zijn glimmende, zwarte huid. Hij oogde nerveus. Hij zat daar ook zo raar. Al die tijd al. Zijn hand op de dekens bij zijn schoot. Bijna krampachtig. Ze deed een stap richting de deur. Maar bleef toen alweer stil staan. Wacht even… Ze begon het te begrijpen. Had hij nu een…? Jhulia slikte op dat moment en haar glimlach was weg nu ze hem bijna kil aankeek.

‘Ik weet dat je over me fantaseert.’ zei ze plots. Zijn ogen werden meteen groot en hij viel bijna achterover van bed van schrik.

‘Wat? Nee… Ik…’

‘Jawel.’ zei ze toen resoluut. ‘Ik hoor je. Ik heb het gezien. Terwijl je naar mijn Insta keek.’ leek ze vooral boos te zijn. Dat was ze helemaal niet. Het was de spanning. Het plotselinge besef.

‘Wat?’ vroeg hij nog een keer. ‘Heb je het gezien?’ leek hij echt wel te schrikken. Jhulia draaide zich naar hem toe en knikte. De ernst leek er al iets vanaf.

‘Het is niet erg. Dat kan.’ zei ze toen. ‘Ik had het niet moeten zien. Dan was het echt niet erg geweest.’ leek ze hem haast te moeten overtuigen. Het was gewoon iets natuurlijks, vond ze. Alleen dat het betrekking op haar had, kon ze maar niet loslaten. ‘Ik snap het alleen niet. Waarom ik?’ stelde ze hem toen ook zomaar. Hij slikte nu. Daar had hij geen antwoord op. Geen rechtvaardig antwoord, vond hij. Ja, omdat ze lekker was. Waarom anders? Maar dat rechtvaardigde zijn gedrag niet waarvan hij vond dat het zondig was en ook dacht dat zij dat vond.

‘Sorry. Ik wilde niet… Ik wist niet dat je me kon horen, of zien…’ bood hij nu gewoon zijn excuses aan. Jhulia slikte nu weer en ze verfrommelde haar lippen even, peinzend over wat te doen. Zou ze nu weglopen, zou het misschien wel goed zijn. Hij zou zich wellicht inhouden. Dan hoefde zij er ook niet aan te denken. Maar een antwoord had ze dan nog steeds niet.

‘Nee, je begrijpt me niet.’ liet ze toen zuchtend uit. ‘Ik wil graag nog even blijven.’ kondigde ze aan. Hij zei niks. Hij begreep het inderdaad niet. Zonder dat ze hem aankeek, stapte ze op hem af en ging ze naast hem zitten. ‘Sinds ik het gezien heb, denk ik ook aan jou.’ zei ze hem toen met glazige ogen. Zij begreep niet dat ze hem dit nu zomaar zei. Maar de sfeer sloeg gelijk en meteen om.

-

‘Je moet niet lachen.’ zei ze toen. ‘Maar ik heb nog nooit wat gedaan.’ zei ze alsof hij dat al wel gedaan had. ‘Ja, gezoend.’ lachte ze. Zelfs dat had hij nog niet gedaan. ‘En… Ik weet het niet. Ik…’ aarzelde ze toen toch. Ze sprak terwijl ze de kamer rondkeek en vakkundig ontweek ze zijn blik, die hij juist niet van haar af kon houden. ‘Ik vraag me dan gewoon af wat je dan denkt, of zo?’ probeerde ze het nog klein te maken. Alsof ze niet echt dat afvroeg. Maar ze wilde het wel weten. ‘Is het een bepaalde foto? En denk je daar dan ook aan in bed?’ gaf ze zo aan hem al meerdere keren betrapt te hebben. Hij liep dan ook rood aan, voor zover dat kon, en werd steeds kleiner, terwijl zijn pik alleen maar harder en groter werd. ‘Of… Ja, wat denk je dan? Verwacht je dan iets van me?’ vroeg ze nu toch.

‘Nee!’ zei hij snel. ‘Natuurlijk niet.’ kondigde hij rap aan, bang dat zij hem raar vond voor zoiets. Hij verwachte ook niks van haar. Natuurlijk niet.

‘Nee, niet in het echt. Dat snap ik ook wel… Maar…’ wilde ze het toch weten. ‘Wat ik me afvraag…’ wist ze het nog niet goed te formuleren. ‘Nou, ik wil eigenlijk gewoon weten waar je dan aan denkt. Wat je denkt… over mij… of…?’ kwam er zo aarzelend uit, dat ze het zelf amper nog hoorde. Wel keek ze hem nu opeens weer aan. Haar blik kalmeerde hem iets. Ze leek dit te menen. Niet dat ze wat van hem wilde, maar ze leek oprecht geïnteresseerd te zijn in dit thema. Niet zozeer in hem, dacht hij nog. Hij kwam iets meer overeind.

‘Vind je me niet raar dan?’ vroeg hij haar eerst. Jhulia schudde meteen van niet, en glimlachte juist weer.

‘Hoort er wel bij, volgens mij. Heb ook weleens…’ ontschoot haar toen bijna. Maar meer hoefde ze niet te zeggen.

‘Echt?’ vroeg hij nog, denkende dat meisjes zoals Jhulia dat helemaal niet deden. Ze knikte maar, maar zei niet dat dit in de afgelopen 24 uur nog was gebeurd, denkende aan hem…

‘Maar daar gaat het niet om.’ zei ze dan opeens stellig. ‘Vroeg me dus gewoon af waar je aan denkt. Waar jongens aan denken…’ maakte ze er maar van. ‘En hoopte dat wij het daar gewoon over konden hebben, of zo… Ik weet het niet.’ bleef ze aarzelen, maar was ze tegelijkertijd ook heel duidelijk.

‘Ik vind het eigenlijk al beschamend genoeg.’ zei hij nog begrijpelijkerwijs.

‘Hoeft niet. Echt niet.’ Ze wilde het heel graag weten. ‘Ik oordeel niet.’ zei ze nog.

‘Vertel jij dan ook waar jij aan denkt als je… dat doet?’ slikte hij toch ook wel nieuwsgierig. Jhulia had al rode wangen en oortjes, maar die werden plots nog een slag roder.

‘Ik heb het maar één keer gedaan, of zo.’ zei ze nog snel. Maar ze ontkwam er niet aan. Hij keek hoopvol. En het was ook wel zo eerlijk. Dus ging ze nog akkoord ook. Maar eerst hij.

-

Hij ging ervoor zitten. Hij nam z’n tijd. En zij bleef geduldig naast hem zitten. Hoe vertel je je stiefzusje dat je van alles over haar denkt. Een stiefzusje die je nog maar net zo kan noemen, en waar je eigenlijk nog helemaal geen band mee hebt, en die je niet wil afschrikken. Hoe doe je dat? Hij wist het niet. Hij bleef dan ook stil, duidelijk peinzende over dit thema en zijn fantasieën over haar, maar niet alleen over haar, natuurlijk.

‘Zeg maar gewoon. Ik schrik niet. Ik vind niks raar. Echt niet.’ dacht ze toch niks geks te horen. Ze dacht dat hij zich misschien op haar in het echt wilde aftrekken, of dat zij het voor hem moest doen, of ja, misschien wel seks… Dat vond ze allemaal niet raar. Dat hoorde bij het leven, toch?

‘Okay.’ zei hij toen. ‘Nou, bijvoorbeeld…’ begon hij op te halen. Geen handelingen, maar een hele fantasie volgde. Hij keek haar niet aan, en dacht aan iets waar hij heel vaak aandacht. Hoe zij hem wakker kwam maken. Dat hij nog sliep, en zoals altijd elke ochtend wakker werd met een stijve. Maar dat zij hem dan wakker maakte met haar mond. Of alleen met haar hand omdat ze hem ook kuste. Vervolgens maakte ze het dan wel af met haar mond. Zoiets. Zoiets zei hij haar. Gewoon, omdat ze het wilde weten. Jhulia slikte weer en haar mond ging ook iets openstaan. Dacht hij echt dat zij hem zou willen pijpen? Nee, dat dacht hij niet. Maar zij dacht nu van wel.

‘Ik doe dat soort dingen helemaal niet.’ zei ze dan ook stellig terwijl ze het voor zich zag. Had hij in z’n slaap zelfs een stijve? En zou ze hem dan zomaar wakker kunnen maken? En pijpen?! Nee, echt niet! Ze nam het toch persoonlijk op en werd er zowaar een beetje boos om. David begreep er niks van. Dit wilde ze toch horen. Het idee alleen al, dreef hem nu ook gek. Hij was zo geil van haar. En toch leek ze het niet te willen horen. Terwijl zij toch ook met wat kriebels in haar buik zat. Ze wist niet wat ze er mee moest doen.

‘Natuurlijk doe je dat niet. Je bent een goed meisje.’ noemde hij haar nog snel, als ware een excuses. ‘Dat is… gewoon een fantasie.’ noemde hij het maar. ‘Ik zeg wel niks meer. Maar je vroeg er zelf om.’ wees hij haar er nog wel op. Dat was ook zo. Jhulia kalmeerde dan ook.

‘Sorry.’ zei ze nog. ‘Ik wist niet dat je dat dacht. Dat je dat wilde.’ zei ze hem.

‘Niet echt.’ zei hij nog. ‘Het is niet echt. Dat snap je toch wel? Net als waar jij over denkt. Dat is toch ook niet echt?’ wilde hij haar duidelijk maken dat een fantasie hebben niet erg was. Helemaal niet. Het was maar een fantasie. En hij fantaseerde elke ochtend dat zij, of Fieneke, hem wakker maakte op die manier. Of allebei…

-

‘Nu jij.’ zei hij toch wat minder bang. Hij was ook wel nieuwsgierig. Jhulia was het echter al vergeten, en deed dat liever niet.

‘Niks specifieks.’ zei ze dan, en liet hem beteuterd achter met zijn vraag. ‘Niet echt, of zo.’ zei ze dan nog.

‘Ik heb mezelf al voor schut gezet, dus wees maar niet bang. Tenzij je het echt niet wil. Maakt mij niet uit. Dacht dat je het leuk vond.’ meende hij allemaal. Het was ook haar idee, nog steeds.

‘Nee, wacht even. Maar niet lachen.’ twijfelde ze, maar niet echt. Ze wilde het wel zeggen. ‘Ik dacht laatst aan…’ gaf ze aan dat het nog niet zo lang geleden was. ‘Nou, dat als een jongen zich op mij aftrekt, maar dan in het echt, of zo.’ zei ze toen snel. David begreep het niet meteen.

‘Je bedoelt… wat?’ vroeg hij dan ook.

‘In plaats van op mijn foto…’ dacht ze het wel duidelijk te maken.

‘Bedoel je als ik dat doe? Of andere jongens…’ gaf ze toen eigenlijk weg, en hij schrok er zelf nog het meest van. Jhulia viel stil, ook van schrik. Zei ze nou hardop dat ze dus aan hem had gedacht. Niet echt. Maar… Wel een beetje met alles wat al gezegd was.

‘Nee.’ zei ze toen maar. ‘Maar omdat ik jou gezien had… Met dat je… Op mijn…’ legde ze maar vlug uit. Dus ja, ze had aan hem gedacht, zei ze nu weer. ‘Dacht dat jij dat soort dingen zou denken… Niet pijpen…’ zei ze wat vies en had ze het nu weer over hem. Hij snapte het nu. Maar niet echt. Zij dacht aan wat hij zou denken over haar, en dat wond haar op? Hij snapte het echt niet helemaal. Maar hij zat er niet naast. Zo zat het inderdaad. Jhulia dacht aan wat David over haar zou denken. En dat wond haar al die tijd al op. En nu ze gehoord had wat hij zowel dacht, viel dat eigenlijk tegen. Alleen omdat het afweek van haar beeld. Het werd zo moeilijk gemaakt door deze twee onwetende tieners. Aan ervaring alleen maar gebrek. En dat hielp niet.

‘Maar je fantaseert over mij? Dat ik me op je aftrek? In het echt, zeg maar?’ wilde hij toch wel weten, en durfde hij ook nog te vragen. Haar blik en vuurrode kop zeiden al genoeg, natuurlijk. Het ontkennen had geen zin meer. ‘Maar wil je dat dan niet? Echt, bedoel ik?’ durfde hij nog een stap verder te gaan. Even leek ze furieus te worden om het idee alleen al, en zijn lef. ‘Ik wel…’ zei hij nog snel heel zacht toen hij haar boos zag worden, maar het niet meer kon inhouden. En haar boosheid verdween meteen weer. Hij was gewoon eerlijk. Niet elke jongen was dat.

‘Ja?’ vroeg ze daarom, nu vooral verbaast. ‘Maar… Dat kan toch niet? Als onze ouders…’ dacht ze vooral aan de consequenties en niet eens of het wel of niet moest mogen. Hij haalde z’n schouders op.

‘Als ze niks weten…’ kwam hij met de briljante oplossing. Was het echt zo simpel? Jhulia hield het nog even af.

‘Nee, dat kan niet.’ zei ze toch vrij resoluut. En David wist dat eigenlijk ook wel. Even had hij zich mee laten slepen. Dat hij zoiets al durfde voor te stellen, was bij wijze van spreken al een fantasie die uitkwam.

-

Het werd daarna weer ongemakkelijk stil. Ze hadden te veel toegegeven aan elkaar, over elkaar. Dit zou nooit meer een normale relatie kunnen worden. Jhulia zou David nooit als een echte broer gaan zien, en David wilde Jhulia helemaal niet als zus zien. Die wilde gewoon over haar fantaseren. Maar dan wel stiekem. Hij vond het kut dat hij betrapt was. En hij wist enkel nog van Jhulia…

‘Ik ga zo maar weer, dan.’ liet Jhulia wat ongelukkig uit over hoe alles nu gelopen was. Uiteindelijk had ze niet gekregen waar ze voor gekomen was, al wist ze niet eens meer waar ze nou precies voor gekomen was. Niet voor dit. Dit was ongemakkelijk. Hij zat daar nog met de dekens over zijn schoot. Ze keken elkaar gespannen aan. ‘Maar…’ zei ze nog wel, en ze zag David toch wat hoopvol kijken. Ze ging het echt niet vragen. Jhulia vond echt dat er niks tussen hun mocht en kon gebeuren. Nu niet. Nooit niet. Maar ze had hem al gezien. Van een afstandje. En nu was hij dichtbij. Wel verborgen, maar heel dichtbij. ‘Ik weet niet of je nog… opgewonden bent…’ bracht ze toen voorzichtig. David leefde met elk woord meer op en even mocht hij hopen dat ze toch iets van hem wilde, of met hem. ‘Uhm, mag ik hem zien?’ vroeg ze toen echter snel, en eerder alsof er iets geks mee was. Want ze had hem al gezien. Dat had ze gezegd. En alhoewel haar nieuwsgierigheid ook als opwindend ervaren had kunnen worden, werd David er nu juist wat onzeker van.

‘Hoezo?’ vroeg hij dan ook. ‘Je hebt hem… toch al gezien. Is er iets mee?’ slikte hij. Die arme jongen wist helemaal niet wat hij had.

‘Nee, nee!’ zei ze snel. ‘Gewoon. Nu ik hier toch ben…’ bracht ze het maar. Wat voor reden had ze nodig? Omdat ze het stiekem wel spannend vond? Dat durfde ze niet te zeggen.

‘Ik weet het niet.’ aarzelde hij toch. Hij dacht dat ze hem voor gek wilde zetten op de een of andere manier. ‘Waarom?’ wilde hij toch echt weten. Nu aarzelde Jhulia weer.

‘Gewoon.’ zei ze nog. ‘Ik heb er nog nooit een gezien.’ gaf ze wat moeilijk toe. ‘Niet in het echt. Niet van dichtbij. Ik ben gewoon… nieuwsgierig.’ maakte ze er maar van. Ook dat klonk eerlijk. David krabbelde aan z’n hoofd en slikte.

‘Niet stiekem een foto maken, of zo.’ zei hij toen snel, en leek akkoord te gaan. Hij was ook wel benieuwd wat ze er echt van vond. Had hij een grote? Vond zij dat interessant? Hij wist het echt niet.

‘Tuurlijk niet!’ zei ze snel.

‘En ook niet lachen als je hem klein vindt, of…’ Of iets anders.

‘Wat? Nee!’ zei ze ook meteen weer duidelijk. ‘Ik heb hem al gezien van een afstandje, zei ik toch. En volgens mij is hij niet klein.’ gaf ze al prijs. Juist daarom wilde ze natuurlijk even van dichtbij kijken. Want ze had niet kunnen geloven hoe groot hij wel niet was. Maar hij wist dus van niks. Dat kon toch bijna niet.

-

David ging akkoord. Jhulia knikte nog naar hem toen hij haar vragend aankeek of ze dit wel echt wilde dan. Hij trok de dekens weg. Heel langzaam kwam zijn schoot tevoorschijn. Jhulia leunde iets dichterbij en haar ogen hield ze gelijk gefixeerd op zijn kruis, en al snel op de bobbel die in beeld kwam. Het leek niet helemaal te kloppen. Maar dat kwam pas toen hij nog verder zijn dekens wegtrok, en naast zijn been de rest leek te liggen, los, en het wilde duidelijk omhoogkomen maar werd nog tegengehouden door de stof van zijn sportbroekje. Haar mond stond nu helemaal open en ze liep rood aan. Ze zat heel dichtbij. Er bijna bovenop. David bleef doodstil zitten en ook zijn mond ging wat openstaan. Wat was dit voor reactie van haar? Jhulia slikte uiteindelijk.

‘Trek je je broek niet uit?’ vroeg ze hem. ‘Zo zie ik nog niks.’ Dat was natuurlijk niet waar. Ze kon precies zien waar hij begon en waar hij eindige. Hij kroop nog net niet z’n broekje uit.

‘Oh… Ik…’ schrok hij echter. ‘Maar wat vind je ervan dan?’ wilde hij eigenlijk al weten.

‘Moeilijk te zeggen.’ zei ze snel. Ze nam een rol aan. Alsof ze het echt moeilijk vond het nu al te beoordelen. Onzin natuurlijk. Ze wilde hem gewoon zien. Ze vond zichzelf erg. Dat ze dit zo deed. Ze had door dat hij onzeker was, en daar profiteerde ze gewoon van.

‘Uh, ja. Okay.’ zei hij stil en wist opeens niet goed hoe dat te doen. Was ook lastig met dat ding naast z’n been. Hij wiebelde een beetje, maar nog voordat hij het elastiek over z’n kont kon trekken, zag hij Jhulia met grote ogen schrikken van zijn piemel. Zijn eikel schoof nu opeens wel uit z’n broekspijp.

‘Nee, joh…’ liet ze verbaast uit. Hij bevroor meteen. Toen keek Jhulia hem wel aan. Even serieus, dacht ze. ‘Jij weet toch wel dat dit niet normaal groot is.’ zei ze hem toen zomaar. David slikte. ‘Ik wist het ergens al. Of ja, ik wist het al. Ik heb het al gezien. Maar dit… Nu zo dichtbij… Echt niet normaal.’ maakte ze er alles van behalve een grapje.

‘Echt?’ vroeg David alsnog, al nam hij het zeker als een compliment. Niet dat hij er invloed ophad. Zo was hij geboren.

‘Ja, echt. Ik heb er dan wel nog nooit één gezien, maar ik weet dit eigenlijk wel zeker.’ hijgde ze bijna, en haar blik viel weer op zijn uitstekende eikel die een sprongetje maakte. ‘Niet normaal…’ fluisterde ze nog. David ervoer toen toch enige trots. En zijn eikel maakte dat sprongetje omdat hij haar reactie uiterst opwindend vond. Jhulia dacht aan wat hij van haar verlangde. Pijpen. Dat ding pijpen? Dat kon toch niet. Zij kon het sowieso niet. Maar ze kon het haar niet eens voorstellen.

‘Moet ik m’n broek nog uittrekken?’ vroeg hij haar nog. Jhulia keek hem weer aan. Ze zweeg. Ze knikte. Hij kwam overeind en trok toen wel het elastiek over z’n kont heen en langzaam trok hij het broekje uit over zijn benen, en ook weer over die lul die daarna helemaal tevoorschijn kwam en iets omhoog wipte. Hij was zwaar. Te zwaar om helemaal naar boven te klappen. Hij leunde iets achterover en zag dit meisje waar hij zo vaak over fantaseerde geboeid naar zijn naar voren hangende lul kijken. Wat deed dit met haar? Dat wilde hij wel weten. Maar hij durfde het niet te vragen. Hij was niet zo stoer als Jhulia.

-

‘En nu?’ vroeg ze hem. Het was geen open vraag. ‘Ga je je nu aftrekken? Als ik zo weg ben? Of wordt hij vanzelf weer klein?’ vroeg ze hem, oprecht op zoek naar dat antwoord. Zou ze weer gaan kijken? Hij wist het nu. Hij wist niet dat ze door de muur heen kon kijken. Dat scheelde misschien. Dat wilde ze hem ook niet vertellen. Ze wilde het wel zien. Maar hij schudde gewoon z’n hoofd.

‘Ik durf denk ik niet meer.’ zei ze hem eerst. Bang dat hij weer betrapt werd. Dat vond ze zielig. ‘Al moet het misschien wel. Anders loop ik heel de dag met dit rond.’ zei hij eerder verontrust. Hij besefte niet dat ze dit ook wel interessant vond. Maar ook zielig.

‘Je moet het wel doen, dan.’ zei ze nog. ‘Het is ook wel natuurlijk, of zo.’ vond ze ook. ‘En ik zeg echt niks.’ meende ze. Ze moedigde hem nu aan wel te blijven masturberen. Een beetje gek, vond ze zelf ook wel.

‘Maar straks hoor je me weer, of zie je het weer.’ maakte hij z’n zorgen kenbaar. Jhulia haalde haar schouders op.

‘Als jij dat niet weet…’ zei ze alleen alsof het dan niet erg was. ‘Ik vond het ook wel leuk om te zien.’ zei ze nog om hem gerust te stellen, maar dit klonk ook wel een beetje vreemd.

‘Nee, ik doe het nooit meer.’ zei hij echter direct, en duidelijk.

‘Waarom vind je dat erg dan?’ vroeg ze hem.

‘Hoe zou jij het vinden als je betrapt wordt als je…’ Want zij deed het ook, besefte hij nu weer. Jhulia was de schaamte echter voorbij op dit moment. Ze gaf niet aan dat niet erg te vinden. Ze praatte er gewoon overheen.

‘Anders doe je het nu?’ stelde ze hem zomaar. Daar werd hij gelijk stil van. ‘Of ik nou van een afstand kijk, of vanaf hier? Dan weet je gelijk dat ik het niet raar vind.’ zei ze, en slikte ze daarna omdat ze ook besefte wat ze zojuist voorgelegd had. ‘Of vind je dat niks? Lijkt mij namelijk wel spannend.’ ging ze ook gewoon door. ‘Dan doen we niks. Niks wat niet mag. Met elkaar, bedoel ik.’ slikte ze weer, want ergens wilde ze dus wel iets. Al wist ze niet wat. Zijn pik vond het in ieder geval een goed idee want die knikte meerdere keren.

‘Blijf je dan hier kijken? Terwijl ik…’ moest hij nog zeker weten. Jhulia knikte voorzichtig. Blijkbaar. Blijkbaar wilde ze dat. En blijkbaar vond ze dat niet gek. En David dan? Die slikte vooral en begreep het niet. Maar zijn lul was hard. En hij wilde zich aftrekken. Op haar, als het kon. Een foto. Maar nu zat ze naast hem. ‘Ik…’ hijgde hij nog. Maar haar blik volgde zijn hand toen ze dacht dat hij hem ging pakken. Dus pakte hij hem. Hij zag haar kijken terwijl hij voorzichtig zijn pik pakte en die overeind hield. Hij zag hoe ze haar mond iets opende en hoe haar ogen serieus, maar ondeugend naar zijn hand keken die nu ook langzaam bewoog. Dit ging gebeuren. Eindelijk ging er iets gebeuren.

-

Jhulia leunde voorover op gestrekte armen, en ze zat bijna boven zijn schoot. Hij zag haar mooie, lange haren vallen en keek ook naar haar opgestoken schouders, haar strakke lijf in die mooie kleding, en hoe ze haar benen optrok op bed. En natuurlijk die blik. Die gespannen en opgewonden blik. Haar rode wangen. Haar lippen die ze even verfrommelde en die ze ook weer opende. Ze ademde door haar mond. David zelf ook. Zeker toen ze naar hem keek en zag dat hij haar aan het bekijken was. Nu geen foto om op af te trekken. En alhoewel Jhulia niet voor hem op de grond zat, had ze wel door dat hij zich echt op haar aan het aftrekken was. Heel langzaam nog. Die hand gleed op en neer, van onder naar boven over zijn eikel heen, en dat leek allemaal best wel soepel te gaan. Zijn handen waren twee keer zo groot als de hare, maar nog steeds zag die piemel er zo indrukwekkend groot uit. Pas toen zijn andere hand grabbelend tussen zijn benen kwam te liggen, viel haar op wat hij daar pakte. Daar kwam het straks uit. Twee grote ballen, nog groter dan kippeneieren. Ze slikte. Hij bleef naar haar kijken. En soms keek ze hem dan aan. Dan forceerde ze een glimlach van dat het goed was, en bleef ze hem stimuleren zo maar door te gaan. David trok rustig door. Gespannen was hij wel. Een orgasme was nog ver te zoeken. Minuten ver. En minutenlang lag hij daar nu op z’n rug te trekken aan z’n enorme, zwarte lul terwijl zijn stiefzusje nu gewoon naast hem zat met hem mee te genieten. Dit was snel gegaan. Heel snel. Zeker als je je beseft dat Jhulia gisterenochtend nog nooit op deze manier naar hem had gekeken. Hij fantaseerde al twee weken over haar. Dat kon zij niet zeggen. Het voelde wel een beetje zo. De afgelopen 24 uur had het haar zo bezig gehouden dat ze vond dat ze eindelijk wat te zien kreeg. Het was haar eerste ervaring met een jongen. Een jongen zo schuw en onzeker die met dit ook genoegen zou nemen. Alles kon zo op hun eigen tempo plaatsvinden. Ze werd niet gedwongen en er werden geen gekke dingen aan haar gevraagd. Blijkbaar had ze het altijd zo gewild. Het was wel makkelijk dat hij zo onnozel was. Net zo onnozel als zij. Daarom trok hij zich gewoon af. Hij vroeg niet of zij het wilde doen, of ze hem wilde pijpen of dat ze seks wilde. Dat kwam niet eens in hem op. Zij had er wel even aan gedacht. Niet dat ze het wilde. Meer dat het zo onmogelijk leek. Even had ze naar haar handen gekeken. Een enkele kon dat ding waarschijnlijk niet eens omvatten. En pijpen? Kon ze haar mond wel zo ver opendoen? Niet dat ze het wilde. Nee, natuurlijk niet. Ze dacht er alleen aan… Maar laat staan seks? Onmogelijk, vond ze! En ondertussen duurde het maar voort. Hij trok, zij keek. Beiden verwonderden over de ander, wat ze zagen en wat ze ervaarden. Hun tienerhoofdjes en lichamen sloegen op hol. En ze wisten niet wat ze er mee moesten doen. Ze kwam niet verder dan dit. Nog niet.

-

Dat het lang kon duren, wist ze wel. Dat had ze al gezien. Ze dacht ook dat dat normaal was. Vergelijkingsmateriaal had ze toch niet. Maar dit duurde wel erg lang. Hij keek ook wat moeilijk. Ging dit wel goed?

'Vind je het lastig dat ik erbij zit?' vroeg ze hem maar terwijl ze hem geruststellend probeerde aan te kijken. Ze had altijd nog een beetje met hem te doen. Daarnaast zat ze zelf ook niet helemaal op haar gemak. Doordat het zo lang duurde... 'Of te dichtbij?' Want dat zat ze ook wel. Ze zat best wel dichtbij. Maar hij schudde z'n hoofd.

'Of, ja... Een beetje wel misschien.' gaf hij gelijk daarna toe. Logisch ook. 'Anders dan ik me voorstelde.' zei hij. En 'Voel me toch een beetje gek zo.' klonk ook logisch. Maar Jhulia glimlachte erom.

'Snap ik wel. Wil je stoppen?' bood ze hem een uitweg. 'Al ben je er dan nog niet vanaf.' herinnerde ze zich wel correct.

'Vaak, als ik haast heb, gebruik ik glijmiddel. Of als het gewoon te lang duurt. Maar weet niet of je dat erg vind?' dacht hij dat zij dat erg zou vinden. Geen idee waarom.

'Uhm, nee.' bleef ze er vrij nuchter onder, maar het verastte haar ook. Daar had ze zelf nog nooit aan gedacht. Van het bestaan wist ze wel af. 'Doe maar. Maak het maar gewoon af.' Al met al hing er wel een gemoedelijke sfeer ondanks al het ongemak. De twee tieners voelden zich veilig genoeg dit van elkaar te accepteren en gingen er nog vrij nuchter mee om. Terwijl het natuurlijk hartstikke eng was, en zeker niet normaal. Maar wel veilig. Ze lieten elkaar in hun waarde, en dat was misschien wel het belangrijkste. 'En als ik wat moet doen, moet je het ook gewoon zeggen.' voegde ze er nog droog aan toe.

'Je bedoelt...'

'Ergens anders zitten!' zei ze toen snel, toch weer met rode wangen. Dat bedoelde ze. Niet waar hij aandacht. Al hielp die gedachte wel. Hij haalde het goedje erbij en begon wat beschamend zijn handen in te smeren en masseerde daarna langzaam zijn pik in, wat hem even deed doen zuchten van genot. Dit voelde meteen al beter. De pik begon te glimmen. Het betoverde Jhulia. Die enorme, glanzend zwarte penis was toch wel heel wat, zeg. Ze kon haar ogen er niet vanaf houden. Hij sloot de zijne. Ze had het niet eens door. Hij dacht nog steeds aan haar terwijl hij met één hand de pik stevig bij de basis vasthield en zijn andere hand snel op en neer gleed over zijn eikel. Hij zag haar zo voor zich. Letterlijk. Liggend tussen zijn benen, kussend zijn ballen, likkend op zijn schacht en zuigende aan zijn eikel. Dat deed ze niet. Dat had ze gezegd. Maar het was maar een fantasie. In zijn fantasie kon ze heerlijk pijpen en deed ze het graag. Wie weet ooit een keer... Die gedachte liet hem al bijna komen terwijl hij ook zachtjes begon te kreunen. Zijn lichaam begon zich ook meer aan te spannen. Hij dacht nog aan wat zij dacht dat hij dacht... Als hij het goed begrepen had, wel. Dat hij zich op haar zou aftrekken. Op haar gezicht, of lichaam... Zou ze dat willen? Dat leek ze minder gek te vinden. Hij zag haar nu voor hem op de grond zitten. Met grote ogen en haar mond open. En hij trok zich op haar af. Net als hij nu deed. En dan duurde het niet lang. Terwijl hij fantaseerde dat hij Jhulia de volle laag gaf, sprong voor de grote ogen van Jhulia het zaad uit zijn kloppende eikel. Sliert na sliert werd gelanceerd en landde op zijn op en neer gaande buik met dat hij hardop kreunde. Zo hard had ze hem nog niet horen kreunen, of zien klaarkomen. Ook hij besefte dat het niet veel beter is geweest dan deze keer. Zuchtend en genietend opende hij zijn ogen weer en zag hij Jhulia geschokt naar hem kijken met die grote ogen en haar mond open. Alleen had hij dat knappe gezichtje dus niet echt als schietschijf mogen gebruiken. Maakte ook niet uit. Ze leek hem nog altijd niet te veroordelen en dat voelde ook fijn. Hij kwam iets overeind, liet z'n lul los en keek naar z'n buik.

'Sorry.' zei hij toch nog. Maar het was al goed.

'Was nodig. Of niet?' lachte ze er maar wat ongemakkelijk om, en ze besefte nog niet helemaal wat ze nu precies gezien had en wat dit met haar deed. Zijn piemel slonk langzaam naar slappe toestand, maar bleef groot. Hij zei een handdoek te willen pakken. Maar die wilde zij wel halen. In de badkamer gooide ze gelijk maar wat water in haar gezicht. Dit vond ze heftig. En toch leek er nog ruimte te zijn voor meer.

-

Zo hadden ze ook even een moment voor zichzelf. Ook dat was nu nodig. Jhulia keek zichzelf nog eens goed aan. Haar wangen gloeiden. Het was ongekend spannend en opwindend. Toch had ze niet de behoefte nu iets met zichzelf te doen of dacht ze aan andere dingen die hadden kunnen gebeuren. Het was even goed zo. Het was bijna therapeutisch. Voor haar, maar ook voor hem. Ze had het nu gezien, ze wist waaraan hij dacht en hoe het werkte. En dit alles vond ze niet raar, gek of eng meer. Ze vond het eerder nog altijd een beetje zielig voor hem. Hij leek geen keuze te hebben. Ze snapte dat hij zich wel moest aftrekken, want anders kon hij zich simpelweg niet meer vertonen. En dat was toch zielig. Ook een beetje spannend, maar vooral zielig. Dat hij dan aan haar dacht, vond ze nu eerder een compliment en haar uiterlijk was dus toch ook echt ergens goed voor, maakte ze er maar van. Het bleef wel wat verwarrend allemaal en veel in zo'n korte tijd. Maar het leek goed te komen. Eenmaal boven keek ze nog even door zijn deur. Hij had har niet gehoord. Hij stond. Zijn piemel hing. Wat beduusd keek hij naar zijn glimmende buik en probeerde hij te vergeefs zijn dikke zaad op zijn buik te houden. Hij had beter kunnen blijven liggen. Het was wel schattig. Gniffelend keek ze ook naar zijn piemel. Het leek wel een slurfje. Zijn voorhuid lag nu over de eikel heen. Zo had ze hem nog niet gezien. Hij boog mooi naar beneden en de het einde boog dan weer wat de andere kant op. Ze had nooit echt aan of over piemels gedacht, en ook nooit kunnen indenken dat ze het een mooi iets had kunnen vinden. Maar de piemel van David was echt mooi. Zo nu slap, maar ook net hard. Toen glom hij ook en zo groot en fier... Het deed alsnog wat met haar, al liep ze zogenaamd schaamteloos zijn kamer op om hem alsnog die handdoek te geven en hem te redden van zijn zaad. Hij wilde zich nog afschermen toen ze daar plots weer stond. Dat hoefde natuurlijk niet meer. Maar ook Jhulia keek wat gegeneerd toe terwijl hij zich schoonmaakte en de afstand was weer voelbaar. Het was duidelijk dat nog niet alle vragen en verlangens beantwoord waren. Maar of dat ook wel moest, was een tweede. Jhulia bedankte hem maar. Ook heel ongemakkelijk. David zei nog dat het niks was. Nog ongemakkelijker. Niks was het zeker niet. En zonder er nog teveel woorden aan te besteden, gingen ze elk weer hun eigen weg. David kroop even later achter zijn computer en Jhulia plofte dromerig op haar eigen bed, en keek nog even naar hem. Die jongen deed iets met haar. En dat snapte ze nog niet helemaal. Ze legde geen vinger op zichzelf, maar bedacht zich wel hoe hij het ooit met een meisje zou moeten doen. Of wat dat meisje dan zou moeten doen om hem tevreden te houden. En dat dat meisje in haar hoofd toevallig ook Jhulia heette, leek haar niet eens op te vallen. Ja, ze dacht aan hoe zij het mikpunt zou zijn voor hem. Hoe zou ze dan reageren? En zou ze meer willen? Zou ze zelf iets willen doen? Zelfs iets wat ze zelf niet perse zou willen, maar wel zou doen omdat ze wist dat hij het wilde? Het dreef haar deze keer niet gek. Het stelde haar juist gerust. Ze keek nog een laatste keer door de muur en zag hem met een koptelefoon op gamen. Zuchtend en glimlachend liet ze zich vallen en viel ze niet veel later opgelucht in slaap. Het had beiden vooral opgelucht. En de rest kwam later wel.

-