Dit sprookje is gebaseerd op het Middeleeuwse Mariken van Nieuweghen. Het volgt de drie thema’s uit dat verhaal: Verleiding, Zonde en Vergeving.


VERGEVING

Marieke, een mooi en lief maar ook naïef meisje, valt in handen van een motorbende van vier mannen die haar ontmaagden en vervolgens een avond lang seks met haar hebben. Daarna dragen ze haar over aan Signore di Avolo, die haar eveneens volledig in bezit neemt. Hij indoctrineert en hallucineert Marieke en gaat haar inzetten in zijn ‘Demonisch Instituut voor Infernale Therapie’, het DIVIT, gelegen onder een oud slot in Antwerpen.


Dienstbaarheid

Na de liefdevolle ontvangst van Signore di Avolo en mij in het DIVIT, word ik door enkele naakte mannen van hem weggenomen, voor ‘nadere instructies’. Het is bloedheet in de grote ronde zaal waar we onze entree hadden, omdat in minstens acht haarden grote vuren branden. Ik zie geen lampen, het licht komt alleen maar van kaarsen en van de vuren, waardoor de kleuren en het schijnsel heel zwoel en opwindend zijn.

In de wand zijn tientallen deuren en via een van die deuren komen we in een ruime kamer die overdadig is ingericht met rode en gouden tinten. Er is opnieuw geen licht te bekennen, enkele tientallen kaarsen verspreiden hun licht en ook hier brandt in een open haard een stevig vuur, waardoor het erg warm is in de kamer. De hele sfeer van de kamer zou die van een kasteel uit vroegere tijden kunnen zijn, vooral ook omdat er tegen een van de muren een enorm hemelbed staat.

Maar dat bed wordt niet gebruikt want de twee mannen, die zich voorstellen als Etan en Zeno, zeggen me op het kleed voor de haard te gaan zitten en komen tegenover me zitten. Omdat ik bloot ben en in kleermakerszit ga zie ik ze nieuwsgierig tussen mijn benen kijken, nou ja, ze doen maar, ik ben inmiddels wel wat gewend. Allereerst krijg ik opnieuw het inmiddels al bekende stroperige drankje te drinken en dan vertellen ze me dat ik in het Instituut maar één taak krijgt en dat is de ‘strijdkrachten’ te verzorgen. De strijdkrachten zijn die mannen en soms ook vrouwen die iedere dag te velde gaan om nieuwe leden voor het instituut te werven en die af en toe een periode hier komen om zich op te laden. Al die mensen samen zullen uiteindelijk de tegenmacht vormen waarover Signore di Avolo al met mij sprak.

Ik knik maar wat ‘ja en amen’ omdat ik van het hele verhaal niks begrijp. Ik ben teleurgesteld dat ik bij de Signore ben weggehaald, mijn idee was dat ik zijn persoonlijke assistente zou worden Als ik dat zeg tegen de beide mannen begint Etan hartelijk te lachen: ‘meisje, Signore di Avolo brengt bijna dagelijks nieuwe assistentes aan, het zou wat worden als die allemaal alleen voor hem zouden werken. Nee dus meisje, jij bent aangetrokken om het algemene welbevinden van de leden van het Instituut te helpen bevorderen, en daar beginnen we per direct mee.

Meteen daarna duwt Etan mij met zachte drang achterover op mijn rug, waarna Zeno mijn handen vastneemt en boven mijn hoofd tegen het tapijt drukt. Dan spreidt Etan mijn benen, knielt er tussen en trekt me onder mijn billen zo hoog tot hij zijn paal die er de hele tijd al hard bij staat zo in me kan schuiven. Dat doet hij in één stevige beweging, die gelukkig geen pijn doet omdat ik nog steeds goed toegankelijk ben door het zaad dat Signore di Avolo in de auto enkele keren in me spoot. Terwijl Etan zich op mij begint uit te leven vertelt Zeno dat er haast was geboden met deze copulatie, omdat de dottore altijd wil dat zijn zaad vermengd wordt, omdat hij wil dat eventuele nakomelingen van iedereen zijn.

Eindeloos

Die mededeling komt al niet meer echt bij me binnen omdat ik inmiddels helemaal in de seks wegzak. Het voelt weer zoals bij de Signore, alsof de penis van Etan me tot in alle uithoeken van mijn lichaam weet te bereiken en me letterlijk overal binnendringt. Iedere keer als hij zich uit me terugtrekt voel ik die verlatende beweging ook in mijn vingers, mijn armen, mijn benen, mijn hoofd en zelfs mijn hart. En als hij me weer met zijn paal vult voel ik dat ook weer overal, alsof je een steen in een vijver gooit en de rimpelingen met vertraging overal aankomen.

Omdat Etan een lange man is en hij me rechtop op zijn knieën neukt, moet hij me behoorlijk hoog onder mijn billen optillen om mijn kutje op de goede hoogte te houden. Na een tijdje wordt die houding heel vermoeiend, omdat ik allen maar kan steunen op mijn nek, schouders en voeten, waardoor ik als een boog gespannen sta waar een pijl uit geschoten gaat worden. Maar wat nu dus in omgekeerde richting gebeurt, want die pijl verdwijnt steeds weer bij me naar binnen en bepaald niet zachtzinnig. Hoe langer Etan in me pompt des te ruwer hij wordt en daarom ben ik blij als hij op een gegeven moment kreunend klaarkomt.

Zonder te wachten neemt Zeno daarna zijn plaats over. In één beweging drijft hij zijn lange piemel tot zijn ballen in me, maar gelukkig trekt hij me niet meer omhoog en komt hij op me liggen. Zijn lichaam voelt lekker aan terwijl ook hij me weer tot in alle vezels vult, ik kan maar niet goed begrijpen hoe dit werkt. Na een tijdje voel ik me nog verder wegzakken, sinds de motormuizen zich voor het eerst op me uitleefden word ik alleen maar eindeloos geneukt. Op een gegeven moment merkt Zeno blijkbaar ook dat ik aan het wegglijden ben want dan draait hij zich met me om en zit ik op hem. Hij maakt me duidelijk dat het mijn beurt is om hem te neuken.

Ik heb dit nog nooit gedaan, een beetje onhandig kniel ik over hem heen, zet zijn penis voor mijn kutje en laat hem er dan in glijden. Maar als ik dan omhoog kom floept zijn paal steeds weer uit me, ik heb geen enkele gevoel wanneer ik aan het einde daarvan ben. Daarom legt Zeno zijn handen om mijn heupen en helpt hij me om de juiste hoogte te vinden in het opveren van zijn paal. Na een tijd voel ik het beter aan en weet ik me in een cadans te krijgen. Het voelt wel fijn om eens een tijdje zelf wat te kunnen doen in plaats van het allemaal maar te ondergaan. En helemáal lekker wordt het als Etan achter me komt staan en mijn verende borsten in zijn handen neemt en die op mijn ritme masseert en kneedt en de tepels stijf knijpt. Daarmee voert hij me naar een tot nu zeldzaam hoogtepunt dat ik met iedere cel van mijn lijf heel intens beleef. Het is bloedheet in de kamer en omdat we alle drie baden in het zweet wordt het uiteindelijk één glibberboel van onze lichamen die op en over en in elkaar klaarkomen.

Afgedankt

Na afloop brengen Etan en Zeno me naar een grote zaal die op een spa-wellness lijkt, ook weer bloedwarm door alle open vuren. Overal liggen naakte meisjes en jonge vrouwen in loungestoelen, te chillen of te slapen en wat daarbij opvalt is dat niemand praat. Prettig, want ik beleef inmiddels ook dat praten er niet zo toe doet, alles draait hier om lichamelijkheid en zinnelijkheid. De beide mannen leggen me uit dat dit ontspanningsoord speciaal is bedoeld voor de ‘therapeutes’ om uit te rusten, te baden en wat voedsel tot zich te nemen. Vervolgens doen ze me een armbandje om dat ik niet kan verwijderen, als dat met trillingen en warmte een signaal geeft moet ik me weer melden in de grote ronde ontvangstruimte.

Nadat ik me heb gebaad en in een stoel ben gaan liggen komt een meisje met een blad, met daarop het eeuwige stroperige drankje en met water, groenten en fruit. Nadat ik dat allemaal op heb zak ik weg in een bodemloze slaap, waar ik weer uitgehaald wordt doordat mijn armbandje begint te trillen en ook hitte afgeeft. Bijna als een robot meld ik me in de ronde zaal en word daar meteen opgepikt door drie mannen die duidelijk stonden te wachten op een ‘vers’ meisje. Ze nemen me mee naar weer een van die kamers die dus blijkbaar voor seks bedoeld zijn. En opnieuw word ik urenlang geneukt en in alle gaatjes genomen tot ik totaal geen energie meer heb om ook nog een beetje tegenspel te bieden of te reageren als ze iets tegen me zeggen.

Al na enkele dagen is me wel duidelijk dat dit mijn nieuwe routine is, geneukt worden en uitrusten en weer geneukt worden en… zo maar door dus. De eerste tijd is het steeds zo dat als ik weer aan moet treden en er meerdere meisjes zijn de mannen vooral mij willen hebben. Soms moet er gewoon iemand aan te pas komen om te beslissen wie het met mij mogen doen. Signore di Avolo zie ik nog maar af en toe, eigenlijk alleen maar bij toeval soms, als ik net in de ontvangstruimte ben en hij weer met een nieuw meisje zijn intrede doet. Het heeft me ontzettend pijn gedaan dat hij me zo liet vallen, maar door het strakke tempo van rust en geneukt worden heb ik amper nog tijd aan hem te denken, mijn denken is sowieso eigenlijk wel opgehouden.

Ieder besef van dag en nacht en van tijd en uur en van week en maand lijkt wel verdwenen, al snel voelt het alsof ik hier al tijden ben en alsof er geen gisteren of morgen meer is.
Of het nou komt omdat ik er steeds minder met mijn hoofd bij ben weet ik niet, maar als ik terugkom van de rust om geneukt te worden staan mannen nooit meer om mij te dringen, alsof het nieuwe van mij neuken eraf is of zo. Vaker dan de eerste tijd mag ik wat langer rusten en dan raak ik meestal helemaal weg, soms moet ik gewoon met tikken in mijn gezicht teruggehaald worden.

Op een dag lig ik net te rusten, als ik ineens toch weer door Signore di Avolo word meegenomen, hij wil een helikoptertochtje met me maken om me iets te laten zien. Ik ben intens blij dat hij weer aandacht voor me heeft en hoop dat hij me ook weer neemt, ik kan niet genoeg krijgen van zijn penis die me overal weet te raken. Maar tot mijn verdriet gaat het hem daar helemaal niet om, als we eenmaal hoog in de lucht zijn schuift hij de deur van de helikopter open waardoor de wind met donderend geraas de cabine vult. ‘Meisje, helaas zit jouw taak er bij het instituut op’ en meteen nadat hij dat zei gooit hij me zo bloot als ik ben de helikopter uit.

Met een duizelingwekkende snelheid storm ik op de aarde af en weet dat dit het einde is, maar net voor ik op de aarde stort vliegt Signore di Avolo met zijn armen als vleugels gespreid onder me door en vangt hij me op…

Verdwaald

Langzaam word ik beetje bij beetje wakker in een lichte kamer en er zijn allerlei geluiden van apparaten met bliepjes en signaaltjes. In het begin ben ik nog zo dizzy dat de stemmen die ik hoor alleen maar wat geroezemoes vormen. Maar dan hoor ik zeggen ‘ze komt bij!’ en enkele momenten later doe ik mijn ogen open. De eerste persoon die ik zie is oom Marc die me blij aankijkt: ‘welkom terug liefje!’ Het voelt bijna als een teleurstelling dat het niet Signore di Avolo is die aan mijn bed zit, hij redde me ten slotte op het allerlaatste moment.

Toch ben ik zeker wel blij dat ik oom Marc zie en ik zou hem willen omhelzen maar krijg niet eens mijn armen omhoog. ‘Blijf maar stil liggen, liefje, je had een zwaar delirium en je zult echt nog een tijdje moeten herstellen. Als ik oom dan vraag wat dat was met die helikopter kijkt hij me verbaasd aan: ‘ik weet het niet liefje, waarschijnlijk was dat een droom of iets dat met het delirium te maken had?’ Dan vertelt hij dat ik al een week in het ziekenhuis lig en dat ik daarvoor zeven weken vermist was. Overal zocht hij naar me, maar dat verhaal zal hij me later wel vertellen.

Ik herstel gelukkig snel, ook de revalidatie gaat goed, het enige is dat ik steeds weer naar dat drankje verlang en wat dat met me deed. Om die reden krijg ik daarvoor een medicijn dat het afkicken ondersteunt en ruim een week later kunnen we eindelijk op weg naar huis. En dan vertelt oom Marc het verhaal van wat er met me gebeurde en hoe hij me terugvond. Het komt er vooral op neer dat niets van wat ik heb waargenomen klopte, ik was constant onder invloed van hun hallucinerende drugs en in feite was dat hele DIVIT alleen maar een nachtclub voor de onderwereld met gedwongen prostitutie. De Motormuizen en allerlei andere types waren aanbrengers van meisjes en Signore di Avolo was niets meer en niets minder dan een gangster uit Italië, die het verdienmodel van de maffia naar de lage landen aan het verleggen was. En daar waren ik en met mij vele andere meisjes dus het slachtoffer van. De zogenaamde ‘strijdkrachten’ betaalden voor grof geld een abonnement waarmee ze zo vaak als ze wilden in de club mochten verblijven en onbeperkt van seks met de geronselde meisjes mochten genieten.

Achteraf blijk ik enorm geluk te hebben gehad. Direct na thuiskomst is oom Marc samen met een vriend die bij Europol werkt naar me op zoek gegaan. Dankzij mijn baas van het Oude Veerhuis en de bewakingsbeelden van het Casino in Nijmegen leidde het spoor uiteindelijk eerst naar de Motormuizen en vervolgens naar Antwerpen. Daar werd duidelijk dat er iets met dat DIVIT aan de hand was en werd er verhoogde waakzaamheid ingesteld. Dat werd mijn redding, want omdat ik waarschijnlijk door die steeds terugkerende drankjes in een coma raakte moesten ze van me af. Precies op het moment dat mensen van DIVIT op het punt stonden me vanuit een bootje bloot en buiten westen in het water van de Schelde te dumpen betrapte de waterpolitie hen. Inmiddels is de nachtclub gesloten en de hele bende opgerold.

Ik vind het heel heftig om dit te horen, kan het ook bijna niet geloven, het was zo fijn met Signore di Avolo. Als hij mijn geschokte reactie ziet vraagt oom Marc me, een beetje verlegen, hoe het nou allemaal voor me was. Ja, dat weet ik dus eigenlijk ook niet meer. Eerst voelde ik me thuis bij die flirtende Motormuizen, vervolgens bij die lieve Signore di Avolo en allemaal maakten ze vervolgens misbruik van me. Het vreemdste vind ik nog wel dat ik de seks niet altijd maar vooral later wel fijn vond, en dat deugt natuurlijk van geen kanten. Want wat zegt dit over mij: ik ben gemakkelijk om de tuin te leiden, ik ben ontvoerd, ik ben van alle kanten misbruikt en ik vind dat niet eens echt heel erg. Ik snap niks van mezelf, wat moet ik er mee!

Ik besluit om eerlijk te zijn: ‘ik kan er niks aan doen maar ik vond die motormuizen leuk, oom Marc, en Signore di Avolo vond ik echt heel lief. Het voelde alsof hij me redde toen ik door de motormuizen in de steek werd gelaten en er bij tante niet meer in kwam. Ik vond de seks eerst niet fijn maar later wel, tot ik de tel kwijt raakte en bijna niet meer wist of ik nou nog geneukt werd of niet. Ik voel dat nu achteraf allemaal nog steeds zo, maar mijn verstand zegt mij dat ik gestoord ben.’

Oom Marc blijft een tijdje stil terwijl hij op de weg geconcentreerd is, maar dan komt zijn hoge woord eruit: ‘ik weet oprecht niet of het aan jou ligt, Marieke, want je bent een heel mooi en verleidelijk meisje en ik heb heus wel gezien hoe je daarmee experimenteerde. Maar als ik op mijn eigen oordeel afga denk ik dat de schuld níet bij jou ligt, ik zou die eerder bij mezelf willen zoeken. Je hebt het moeilijk gehad na de dood van je ouders en ik heb mijn best gedaan je een thuis te bieden, maar het was wel echt heel moeilijk om je vader en moeder te vervangen. Zeker toen je uitgroeide tot zo’n mooi meisje had je heel andere behoeftes en noden en ik had geen idee hoe ik daarmee moest omgaan. En helaas kon ik daarover geen raad vragen bij mijn zus, die zoals je weet zich zoals altijd liefst afzijdig hield.’

Ik voel dat dit niet klopt, het lag niet aan oom Marc want hij was echt altijd heel goed en lief voor me, en dat zeg ik ook tegen hem. En ik weet ook aan wie het wel ligt, het ligt aan míj, want ik ben een behoorlijk beetje de weg kwijt over wat normaal is. Voorlopig is dit het laatste wat we bespreken, zwijgend rijden we terug naar ons dorpje aan de rivier…

Vergeving

Ik ben alweer enkele maanden thuis en probeer de draad van mijn oude leven weer op te pakken, onder andere door mijn zwarte haar weer uit te laten groeien. Voor buitenstaanders lijkt het of alles weer zijn gangetje gaat maar dat is maar schijn, ik kom gewoon niet meer op gang. Volgens oom komt dat ook omdat ik nog steeds aan het afkicken ben van die stroopdrankjes, reden waarom ik het ondersteunende medicijn voorlopig nog moet blijven gebruiken. Ik kom dus nergens toe, terwijl ik dit jaar toch als tussenjaar had willen gebruiken om uit te zoeken wat ik met mijn leven wil. In plaats daarvan zit ik op de bank of hang ik maar wat rond in de bibliotheek van het dorp. Ook mijn baantje bij het Oude Veerhuis gaf ik er aan, ik durf al die motorrijders en andere mensen niet meer onder ogen te komen, ik vertrouw mijn eigen beoordelingsvermogen echt niet meer.

Het loopt al tegen Kerstmis als in Nijmegen uitgerekend tegenover het Casino in een tent aan de Waalkade een optreden zal plaatsvinden van een gezelschap, dat ‘A Christmas Carol’ over die oude vrek Ebenezer Scrooge speelt, hoe drie geesten hem helpen te veranderen.
Oom Marc vindt dat we daarnaar toe moeten gaan en hoewel ik daar helemaal geen zin in heb ga ik toch maar mee. Het is echt confronterend om weer voor dat Casino te staan, alles van die avond komt opnieuw hard en heftig boven. Hoe de motormuizen me in hun macht kregen, me ontmaagden en me daarna om beurten een hele avond totaal sufneukten, hoe mijn tante me daarna midden in de nacht liet vallen als een baksteen door me niet binnen te laten en hoe vervolgens die duivelse man me inpalmde en me ontvoerde naar Antwerpen, waar hij me totaal drogeerde en voor de hongerige sekswolven gooide.

Achteraf weet ik bijna wel zeker dat oom Marc het er om deed, mij mee te nemen naar dit kerstverhaal, omdat het over inzicht en vergeving gaat. Vergeving niet alleen naar anderen toe maar vooral ook naar jezelf. Want dat is misschien wel wat me het meeste pijn doet, dat ik zo’n sufferdje was dat overal intrapte, ik neem het mezelf nog steeds ontzettend kwalijk. Als in het spel die oude gierige gemene Scrooge eindelijk beseft hoe belangrijk liefde is, hoe belangrijk famílie daarin is en dat onder ogen ziet, als hij dat eindelijk aan zichzelf durft toe te geven en er naar gaat handelen raakt iedereen in het publiek echt ontroerd. Op dat moment tussen al die mensen is het alsof er in mij ook iets breekt. In stilte zit ik te grienen maar al gauw heeft oom Marc dat in de gaten en trekt hij me tegen zich aan. Nooit eerder voelde dat zo fijn, zoals hij me nu troost.

Met zijn arm om me heen kijken we naar het slot van het stuk en eigenlijk was het de bedoeling dat we daarna nog even de stad zouden ingaan, maar we merken allebei aan elkaar dat we daar geen behoefte aan hebben. In plaats daarvan lopen we in stilte terug naar de auto, maar als we eenmaal onderweg zijn komt oom Marc terug op mijn verdriet: ‘weet je Marieke, ik zie het nu al een tijdje aan hoe je lijdt onder wat je is overkomen. Echt liefje, het was niet jouw schuld hoor, jij bent de liefheid zelve!’ En opnieuw zet ik het op een grienen, dat is misschien juist wel het probleem, dat lieve, of misschien juist wel dat naïeve. Ik kan het allemaal maar niet kwijt raken, dat ik te pakken ben genomen en het nog fijn vond ook. Oom Marc weer: ‘liefje, echt, niemand neemt jou iets kwalijk, ik in ieder geval zeker niet! Laten we in het nieuwe jaar voor jou een therapeut gaan zoeken, je moet dit eens allemaal van je afpraten.’ Ik knik, zwijgend, maar ook aarzelend, ik weet niet of dat gaat helpen.

Die nacht breken alle dammen in me door. Ik droom van Nicky Mouse en van Sigore di Avolo en van Etan en Zeno en alle mannen die daarna kwamen en me bezaten, in mijn droom is het alsof ze me allemaal tegelijk penetreren, in me komen en me tot mijn laatste cel toe bezitten en vooral bezétten. Ik merk pas dat ik lig te gillen en schreeuwen als oom Marc bij me komt, me optilt alsof ik niks weeg en me naar zijn bed draagt. Daar neemt hij me in het beschermende holletje van zijn oksel, slaat zijn arm om me heen en trekt me dichter dan dicht tegen zich aan, om me te troosten en te laten weten dat ik er niet alleen voor sta. En zo val ik al snel in een rustige slaap.

Vroeg in de morgen word ik wakker en als ik merk dat ik naast oom Marc lig voel ik me eerst gedesoriënteerd, ik begrijp niet hoe ik hier terecht ben gekomen. Ik lig op mijn zij tegen hem aan, met mijn arm over zijn blote borst, het is fijn om weer bij een man te zijn, misschien heb ik dat nog wel het meeste gemist. Zou ik misschien nymfomaan zijn of zo, dat ik geniet ook al word ik gedwongen? En dan komt alles ineens terug, de droom, al die mannen die me bezaten, die me aan de ene kant opvulden en aan de andere kant iets van me afnamen.

Terwijl ik zo lig te mijmeren breekt er een besef door. Ik heb gemerkt dat ik op oudere mannen val en ik realiseer me dat ik momenteel tegen zo’n man aan lig, en nog een knappe ook. Hij lijkt wel op mij, met zijn blonde krullen en net zo blauwe ogen als ik heb.
Oom Marc is een nakomertje, na eerst mijn vader en daarna zijn zus vonden mijn grootouders het wel genoeg met twee van die kids. Echter, ruim vijf jaren later diende oom Marc zich alsnog aan en inmiddels is hij een jaar of vijfendertig. En terwijl ik me dit allemaal bedenk schurk ik me nog eens goed tegen dat grote sterke lijf van hem. Omdat hij zachtjes snurkt durf ik het aan om sneaky even aan de piemel in zijn boxer te voelen en als ik daar mijn hand omheen leg reageert die met een snelle groei. Omdat oom Marc er onrustig van wordt trek ik mijn hand weer terug en ga ik zedig naast hem liggen, maar ondertussen rijpt er wel een plannetje in mijn hoofd…

Bevrijding

De volgende nacht doe ik alsof ik weer een nachtmerrie heb, ik gil en krijs het uit en opnieuw komt oom Marc me ophalen. Dit keer heb ik mijn nachthemdje uitgelaten en zo bloot als ik ben neemt hij me in zijn armen en legt hij me weer naast hem in bed. Ik doe of ik niet uit de droom los kom en blijf maar onrustig en kreunen en af en toe gillen. Ik word pas rustig als ik ‘in mijn slaap’ op oom Marc ben gaan liggen en zachtjes op hem heen en weer wieg, alsof ik me zo weer in slaap probeer te wiegen. Koesterend slaat hij zijn armen om me heen en streelt mijn rug, om me tot bedaren te brengen. Maar ondertussen voel ik tot mijn plezier hoe hoog tussen mijn dijbenen wat groeit, jammer genoeg nog verstopt in een boxer, maar hij is er duidelijk, oom Marc zijn piemel heeft er zin in. Met masserende dijbenen vrij ik hem steeds verder op, ondertussen er voor zorgend dat ik met mijn tietjes over zijn borstkas wrijf en het wérkt, want op een gegeven moment voel ik hoe oom Marc met een kleine beweging een keer zijn bekken kantelt en ook hoor ik hoe hij zachtjes zucht.

Ik doe of ik wakker word en dan pas merk dat ik op hem lig, met zijn stijve tussen mijn benen. Ik vind het doodeng maar nu moet ik doorzetten, nestel mijn gezicht in zijn nek en haren en fluister: ‘hmm oom Marc, dit is misschien wel wat ik het meeste heb gemist. U had het over therapie, misschien helpt deze wel… , zou ik eens mogen proberen wat er gebeurt als u in me komt? Misschien dat dat me duidelijk maakt wat er met me aan de hand is.’ Ik merk dat hij totaal overdonderd is en hoewel ik het best wel eng vind wacht zijn reactie niet af, ik kruip omlaag, sjor zijn boxer uit zodat zijn stijve piemel vrij komt en ga dan weer over hem heen liggen. Ik zorg er voor dat zijn stijve direct voor mijn kutje komt en schuif me dan zachtjes kreunend over hem heen tot hij helemaal in me zit. ‘Ohw Marieke, dit kan niet hoor’ kreunt oom Marc maar gelukkig, het zijn geen daden maar woorden, hij laat me echt verder mijn gang gaan.

En opnieuw breekt er een dam door, de hernieuwde aanwezigheid van een penis in mijn lijf maakt alles wat me overkwam weer extra schrijnend maar óók wakker in me, het fijne van de seks en het gemene van de ontvoering. En terwijl ik zo op mijn oom lig, met zijn paal dieper dan diep in me, begin ik opnieuw te huilen, heel hard dit keer, tranen met tuiten, er komt maar geen einde aan, het voelt alsof ik helemaal leeg loop. Oom Marc zijn reactie is zo lief, hij trekt zijn benen tussen de mijne op zodat ik nu klemvast op hem gepind lig, waarmee hij me laat merken echt in me te willen zijn. Hij tilt dan mijn hoofd op waarna hij alle tranen wegkust en zegt: ‘het is goed zo Marieke, als dit je helpt moeten we dit doen.’

En zo liggen we een tijdje, tot ik voel dat mijn huilbui wegzakt en ik alleen nog maar heftig moet snikken, steeds weer vanuit mijn middenrif wellen die heel heftig op. Op een gegeven moment begint het gewoon grappig te voelen, hoe iedere snik via zijn paal die volledig in me steekt bij mijn oom terecht komt en als ik daarom moet giechelen ziet mijn oom dat als een signaal om er nu maar voor te gaan. Hij laat zijn benen weer zakken tot ze op het matras liggen en stimuleert mij dan op hem te gaan bewegen door mijn billen vol in zijn handen te nemen, ze eerst een tijde te kneden en me daarna zachtjes op en neer te duwen. Ik ga op het ritme van oom Marc in, steeds schuif ik me een stukje van zijn piemel af en neem hem dan weer helemaal in me op. Ondertussen zorg ik er voor dat mijn tepels stevig over zijn huid wrijven, dat windt me mateloos op.

Misschien komt het doordat ik nu meer het initiatief heb dan alle keren daarvoor tijdens mijn ontvoering, wat het ook is, ik kom binnen de kortste keren klaar. Het is zó nieuw en heerlijk wat er ineens door mijn lichaam spoelt, alsof er een grote zuiverende golf door me heen rolt die alle shit meeneemt. Ik geef me er helemaal aan over en klauw me kreunend en genietend aan mijn oom vast, die met kleine bewegingen van zijn piemel er voor zorgt dat dit lang voor me duurt. Als het orgasme in mijn lijf is uitgeraasd draait oom Marc zich met me om en gaat hij me serieus neuken. En al snel blijkt dat hij daar heel goed in is.

Terwijl hij me steunend op zijn armen intens aankijkt gaat hij met grote diepe halen van zijn lange harde piemel in me op en neer, zijn hele lengte steeds gebruikend van het topje tot de wortel en zo in mijn kutje alle fijne plekjes nog verder in vuur en vlam zettend. Ik merk hoe hij van me geniet en vouw mijn armen en benen om hem heen, zodat hij weet dat hij welkom is en dit met me mag doen. Oom Marc reageert met: ‘ohw, je bent zo ontzettend lief en mooi en lekker, Marieke, ik zag het wel hoor maar nooit heb ik op deze manier aan je willen denken. Maar juist daardoor is het of er een droom uitkomt, je moet echt weten dat jij vanaf de dag dat je bij me kwam wonen het mooiste is wat me kon overkomen.’

Als antwoord knuffel ik mijn oom en geef ik hem een volle lange zoen op zijn lippen. Als hij die van elkaar doet twijfel ik even maar als hij me mag neuken moet hij me ook mogen tongen, besef ik. En dus ga ik op zijn uitnodiging in en verken ik met mijn tong de zijne. En zo, elkaar ook in onze monden opzoekend, komt oom Marc in me klaar en tilt hij mij tegelijk ook weer naar een orgasme. Ik voel hoe dit me bevrijdt, hoe goed het me doet, als een tweede tsunamigolf die nog meer troep wegspoelt uit mijn mind en lijf. Maar het zal lang duren voordat ik volledig genezen ben, we zullen dit nog heel en heel vaak moeten doen, bedenk ik me, tegelijk beseffend dat ik weer plezier begin te krijgen in mijn leven…


Dit was het laatste deel van dit sprookje. Hoe vond je het?
In ieder geval ThnX dat je het las! X. Zazie