Mini - 247

Thuisgekomen begon Joline met koken. “Iets lekkers, Kees: Hutspot! En niet teveel, want morgen zit de loopgroep hier.” Shit ja! Die hadden we vorige week al uitgenodigd, maar toen kwam er ‘iets’ tussen: een tripje van Kees richting Bosnië. Gelukkig had Joline de gezellige avond kunnen verzetten; er was nog niemand op vakantie. Ik keek even op buienradar: morgen was het nog lekker weer, in de loop van woensdag zou het gaan regenen. Gelukkig, dan konden we nog van het terras gebruikmaken.
Tijdens het eten zaten we wat voorbereidingen door te nemen: na het eten zouden Margot en ik boodschappen gaan doen. Wat te drinken, lekkere hapjes… Gelukkig hoefden we niet voor de meute te koken.
“Maar ik neem wel een paar pakjes bitterballen mee, Joline. Voor later op de avond.” Ze keek ondeugend. “Hoezo, Kees? Als compensatie voor al die calorieën die je er gedurende dit jaar heb afgetraind? Dan zijn een paar bitterballen niet genoeg hoor.”

Ik bromde wat en Charlotte lachte me uit. “Doe ons dan ook maar een pakje extra, Kees. Compensatie voor gisteravond…” Ik zuchtte. “Het is hier ook altijd wat, verdorie.” “Kees! Vijf keer!” Charlotte wees naar de grond en ik ging maar weer plat. “Goed zo. En nu je bordje braaf leegeten en dan met Margot naar de supermarkt. En het bonnetje meebrengen!” “Ja ma…” Kortom: een kwartier later reden we richting supermarkt en kwamen een half uur daarna weer thuis met drie volle tassen.
Drinken, snacks, hapjes en wat dagelijkse boodschappen voor de rest van de week. Dat verdween allemaal snel in de koelkast, vriezer en diverse keukenkastjes. Daarna was er koffie en zaten we nog even te lezen. En om negen uur gaapte Margot. Lang en nadrukkelijk. “Ga je mee lieve zus? Ik ben om een of andere reden een beetje duf. En morgen moeten we gewoon aan het werk. Ik wil niet dat mijn chef me betrapt als ik op m’n toetsenbord lig te dutten.”
Joline keek op. “Nee, daar zou ik ook niet vrolijk van worden. Gauw naar bed dan, meisjes!” Ik vulde aan: “En met handjes boven de dekens!” Lot gniffelde. “Kom je inspecteren, Kees?” Ik wees naar Joline. “Doet de chef zelf wel. Anders slaap ik een maand in de berging.” De zussen stonden op. “Welterusten en tot morgen, meiden.” Ze verdwenen in hun kamers.
“Zullen wij ook maar, majoor Jonkman?” Ik knikte. “Graag schoonheid. Lekker naast u op een bedje liggen.” Eenmaal op bed kroop ik tegen Joline aan. “Hoi, mooie vrouw…” Ze keek me over haar schouder aan. “Hé… Een knappe vent in m’n bed…” Ze kuste me zachtjes. “Lekker slapen, Kees?” Ik knikte. “Ben ik wel aan toe, Jolien.” We kusten elkaar nog een keer en toen voelde ik haar warme lichaam tegen me aan vlijen. “Lekker zo…” zei ze zachtjes. “Ben ik geheel met u eens, Freule. Welterusten.” Een paar minuten later zakte ik weg…

Dinsdag: ik hielp de piraten met wat routineklussen aan diverse projecten én deed wat voorbereidingen voor de klus bij het lasbedrijf. Tussen de middag een stukje wandelen en de paardjes wat brood voeren: de beesten begonnen nu al te hinniken als we voorbij het laatste kantoorgebouw kwamen en ze ons in de gaten kregen. En ze waren er achter gekomen dat niemand honger hoefde te lijden: rustig naast elkaar staand aten ze de boterhammen die we hen voerden.
De eigenaar van de paarden hadden we een paar weken geleden ontmoet: een wat oudere boer die de beesten in feite alleen maar voor de hobby had. Hij vond het prima dat wij ze af en toe wat extra’s en aandacht gaven. “Later op de middag ben ik hier altijd; als de scholen uitgaan zijn hier wat kinderen van de basisschool die ze ook aandacht geven. En dat is prima, want deze beestjes zijn in feite met pensioen. Hebben recht op een goeie oude dag.”
Eenmaal terug bij DT kwam Rob even het kantoor binnen. “Kees, heb je een paar minuten?” Ik deed m’n monitor uit en draaide me om. “Als jij zó binnenkomt… Altijd. What’s up? Is mijn zusje narrig?” Hij schoot in de lach. “Nee hoor. In tegendeel. Die rooie wordt steeds tammer. Zal wel door mijn knappe verschijning komen…” Ik grinnikte en Rob ging zitten.

“Heb jij al vervangers voor Henry en mij?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Theo vertikt het om een advertentie te zetten; hij wil dat eventuele nieuwe kandidaten via ons netwerk naar boven komen drijven.” Rob knikte. “Mooi. Dan heb ik er wellicht eentje. Solliciteerde bij Damen, maar is daar niet aangenomen. Te weinig ervaring met schepen. Maar Allard vertelde me dat hij wél veel ervaring in de offshore had… En of hij niet bij DT aan de slag kon.”
Ik keek Rob aan. “Ken jij hem?” Hij schudde zijn hoofd. “Nee,maar Allard heeft bij het sollicitatiegesprek gezeten en zei tegen mij dat de kandidaat qua kennis volgens hem wél bij DT zou passen.” Rob liet zijn stem wat zakken. “Hij zei ook dat de man een prima gevoel voor humor had…” Ik bromde wat. “Heb je een CV?” Hij greep in een binnenzak. “Tata!!” Twee A-viertjes werden in m’n handen gedrukt. “Lees maar eens rustig door, vriend.” En met een klap op mijn schouder verdween hij weer.
Ik las het CV. Gerben van Wiers, 28 jaar, afgestudeerd in Delft, drie jaar ervaring in de offshore, woonde in…hééé… Waardenburg. Misschien dat Angelique of Henri hem kenden. Ik liep naar het bureau naast me. “An… Zegt de naam Gerben van Wiers je iets?” Ze dacht even na en knikte toen.
“Ja. Schoolgenoot van me op het Atheneum in Zaltbommel. Fietste af en toe met me mee naar school. Nogal bekend daar; hij was twee jaar lang voorzitter van de leerlingenraad. Niet op z’n bekkie gevallen… Hoezo?” “Die meneer heeft gesolliciteerd bij Damen, is afgewezen omdat hij te weinig ervaring met schepen had, maar volgens Allard, die hoofdontwerper daar, zou hij goed bij DT passen. Wat denk jij?”
Ze schudde haar hoofd. “Ik denk niks, Kees. Het is tien jaar geleden. Als Allard denkt dat hij hier zou passen: bel ‘m op en laat hem eens komen.” Ze gniffelde. “Op een vrijdag. Met sportspullen mee…” Marion begon te lachen. “Oh, dat lijkt me wel wat! Net als de pupillen van Rob. Je helemaal stuk lopen op de dag van je sollicitatiegesprek…” Ik grinnikte. “Goed plan, dames. Maar ik ga ‘m eens bellen. Dank, Angelique!”

Ik liep terug naar m’n bureau. Eerst Allard maar eens bellen. Even later had ik hem aan de lijn en na wat gekkigheden te hebben uitgewisseld kwam ik ter zake. “Allard, jij hebt tegen Rob gezegd dat ene Gerben van Wiers wellicht bij DT zou passen… Vertel eens.” Het was even stil.
“Ja, Kees. Voor ons heeft hij te weinig nautische ervaring, maar qua werk zou hij prima bij DT passen. En qua persoonlijkheid ook. Mooie vent. Ik vroeg hem naar z’n hobby’s en hij haalt een kaartspel tevoorschijn. Een minuut later had hij me drie goocheltrucs laten zien en me gierend aan het lachen gekregen door tijdens het goochelen door een imitatie te doen van onze geliefde premier. Kortom: hij zou wel bij jullie passen, denk ik.”
Voor de vorm mopperde ik: “Hé, DT is geen circus, hoor! Wij zijn een uiterst serieus ingenieursbureau, potdomme.” Hij lachte me uit. “Jaja… Tuurlijk, Kees.” Toen klok zijn stem weer normaal. “Nodig hem eens uit, Kees. Jullie zitten om goeie lui te springen; volgens hij past hij prima bij jullie.” “Dank je wel, Allard.”
Hij gniffelde. “Ik moet mijn voormalige stagiair toch af en toe een beetje op het paard helpen? Mazzel, Kees…” En hij had opgehangen. De rotzak… Nou ja, dan de koe zelf maar bij de horens pakken.

Ik belde het nummer wat op het CV stond. “Gerben van Wiers, goedemiddag.” “Dag meneer van Wiers, u spreekt met Kees Jonkman van Developing Technics uit Gorinchem. Komt het gelegen dat ik u even stoor?” “Geen probleem meneer Jonkman. Ik loop even naar buiten.” Het was even stil. “Daar ben ik weer. Zegt u het maar.”
“Meneer van Wiers, u heeft recent gesolliciteerd bij Damen Shipyards. En via via kreeg u van Allard, de hoofd-ontwerper een enorm compliment.”
Hij bromde. “Ja, leuk,maar ze wezen me af. Te weinig ervaring in de scheepsbouw.”
“Tja, dat kan. Niet iedereen kan overal ervaring hebben. En daar bel ik dan ook voor. U heeft wél veel ervaring in de offshore. En die kan Developing Technics goed gebruiken. Bent u in de gelegenheid om op korte termijn eens in Gorinchem langs te komen voor een oriënterend gesprek?”
Het was even stil. “Biedt u me nou een baan aan, meneer Jonkman?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ik nodig u uit voor een oriënterend gesprek. Ik wil weten wie u bent, u mag weten wie wij zijn en wat we doen. En als dat wederzijds bevalt…”
Het was even stil. “Meneer Jonkman, ik héb al een baan, houdt u daar rekening mee?”
“Dat klopt. Maar ondanks dat u een baan heeft, solliciteerde u toch bij Damen Shipyards…”
Hij grinnikte. “Touché, u heeft me schaak. Wanneer zou ik welkom zijn voor dat gesprek?”
Ik dacht aan Angelique en zei: “Vrijdag, rond een uur of tien? Dan kletsen we, ik laat u het bedrijf zien en met wat collega’s kletsen en voor de lunch lopen we een rondje hard. Doen we altijd op vrijdag. Neem dus ook hardloopspullen, douchespullen en verschoning mee, ten minste... Als u dat wat lijkt.” “Hardlopen? In de baas z’n tijd? Zouden ze hier eens moeten invoeren… Maar vrijdag om tien uur is prima. Waar exact moet ik zijn?”
“De locatiegegevens stuur ik wel per mail. Is makkelijker. Dank voor de bereidwilligheid, meneer van Wiers en tot vrijdag.”

Snel maakte ik een mail met de adresgegevens van DT en stuurde die weg. En nu Theo even op de hoogte brengen. Die was er blij mee. “Kees, als jij ‘m geschikt acht, kun je hem gewoon aannemen. Ook in mijn vakantie. Zorg er wel voor dat ik, als ik terug kom, nog een paar mensen ken. En dat niet allerlei nieuwe lui mijn kantoren bezoedelen!” “Goed chef. Maar dan heeft Gertie wat nieuwe ‘jongens’, chef. Is zij ook blij.” “Er uit, kletsmajoor!”
Ik stak de gang over en liep de receptie in. “An… Aanstaande vrijdag staat hier ene van Wiers. Gerben van voren. Rond een uur of tien. En hij heeft een weekendtas met sportspullen bij zich.” Angelique keek me aan. “Je doet ’t écht hé?” Ik knikte. “Ja. Net als onze twee machinisten bij Rob. Beviel prima.”
Ze keek waarschuwend. “Kijk jij maar uit. Hij zou je wel eens het snot voor de ogen kunnen rennen, meneer. Op school had hij een meer dan gemiddelde conditie.”
Ik haalde m’n schouders op. “Geen punt, An. Dan win ik ook eens de beker voor de tweede prijs. Die had ik nog niet…”
Er kwam een gummetje mijn kant uit suizen. “Arrogante lúl!” Grinnikend verdween ik.

En een uur later zat ik weer bij Theo voor ‘directiezaken’. Gelukkig weer met Joline erbij; de technische dingen daar kon ik wel wat mee. Maar de managementsdingen… En om half vijf werden we naar huis gejaagd. “Morgen drie uur weer hier, dame en heer!” In de auto vertelde ik van het gesprek met Gerben van Wiers.
“Jij bent écht gestoord, Kees. Iemand uitnodigen voor een oriënterend gesprek en hem meteen onderwerpen aan een sporttest. DT is geen Defensie!” Ze keek me verwijtend aan. “Hij moet wel binnen de Piraten passen, schat. En dat houdt in: sporten met je kadaver.”
“Je houdt je vrijdag maar een beetje in, majoor!” “Goed schat. Geldt dat ook voor de dansles? Lekker…” Joline begon te blazen. “Sóms…”

Thuisgekomen maakten we de boel snel in orde voor de loopgroep. Lot en ik haalden de tuinstoelen naar boven, Margot en Joline regelden de drank en de hapjes. En om zeven uur ging de bel. Op de monitor stonden alle lopers beneden voor de deur: 9 mannen en vrouwen. “Kom maar binnen! Lift in, 9e verdieping, uit de lift linksaf!” We wachtten ze op de galerij op: negen mensen in nette vrijetijdskleding.
“Zo mensen, welkom hier. Ga lekker ergens zitten en geniet van het feit dat je niet door het bos hoeft te jakkeren.” Toen iedereen een kop koffie of thee voor zich had, tikte ik tegen mijn kopje.
“Nogmaals mensen: welkom in huize Jonkman. Twee jaar geleden had ik dit niet gedacht. Toen liep ik nog in m’n uppie rondjes, nu zijn we met z’n dertienen. En jullie conditie is enorm vooruit gegaan, waarvoor mijn complimenten. En om te voorkomen dat jullie mij binnenkort voorbijrennen, was ik van plan om jullie vanavond flink vet te mesten met koffie, taart, drank en vette hap uit de frituur…” Gegrinnik.
“Nee, even zonder dollen: we zijn blij dat jullie er zijn. Ga gedurende de avond lekker van plaats wisselen, klets met elkaar, zonder dat je je lucht moet sparen omdat Kees weer eens een tempowisseling doet… Heb het gezellig met elkaar. Om tien uur gooien we jullie er uit, want net als de meesten van jullie moeten Joline, Margot, Charlotte en ik morgen gewoon weer aan de bak. Dank voor de aandacht en nogmaals: heb het gezellig met elkaar.”
Linda stond op. “Kees… En Joline… Jullie stellen je huis ter beschikking, maar ook jullie tijd. Elke dinsdagavond weer. Nou ja, behalve als je op huwelijksreis bent of stoere dingen in Bosnië moet doen. Hoe dan ook: wij zijn allemaal enorm blij met ons loopclubje. Je hebt onze conditie op een hoger peil gebracht, maar altijd op een hele leuke manier. Ik wilde na mijn operatie ‘even’ bij jullie aansluiten en dan, als ik m’n conditie weer op peil had, doorgaan naar een andere loopgroep; ik heb dat niet gedaan. Waarom? Omdat ik het hier bijzonder gezellig én waardevol vond. En dat geldt voor ieder van ons, met eigen redenen. En daarom…”
Een van de heren kwam aan met een envelop. “…dit cadeautje. Van ons allen, voor jullie. Pas openmaken als wij weg zijn.” Joline stond plotseling naast me. “Lieve Linda,, lieve allemaal: dank jullie wel. Wij genieten er ook van, hou dat in de gaten. Jullie zijn leuke lui om mee te sporten, anders had ik het in ieder geval niet volgehouden met die fitnessbeul hier naast me.”
Ze giebelde. “Gelukkig kent hij nog andere sporten dan lopen, heb ik tijdens onze huwelijksreis gemerkt…” Een van de heren trok een smerig gezicht. “Piéééép….Information overload!” “Hoe dan ook: dank jullie wel! En nu koffie, anders is die koud. En taart!” “Die we er volgende week weer af moeten lopen”, zei Charlotte, met een geniepig lachje op haar gezicht.

We volgden bijna het zelfde draaiboek als tijdens de avond met het Backoffice: regelmatig van plek wisselen, goede gesprekken met de één, geintjes met de ander… Het was gezellig. Op een gegeven moment plofte ik op de bank naast de manager van Philips. “Hé Kees, jij ook hier? Mag dat zomaar van Joline?”
Ik keek hem aan. “Zeg Bram… Tot een jaar geleden betaalde IK hier de hypotheek, hoor. En ja, nu doen we dat samen, maar als mevrouw Jonkman – Boogers denkt dat ze mij er uit kan smijten… écht niet!”
Achter me hoorde ik liefjes: “Mevrouw Jonkman – Boogers kijkt wel link uit. Dan loopt ze allerlei lekkere hapjes mis die haar chefkok regelmatig maakt. En nog wat andere zaken, maar ik zal je niet al te jaloers maken, Bram.”
Hij keek om. “Jij werd verondersteld deze discussie tussen twee heren niet te horen, Joline.” Ze lachte zachtjes. “Jammer dan, Bram. Ik heb goeie oren. Zeker als ik mijn echtgenoot mijn naam hoor gebruiken.”
Ze keek nu hooghartig. “Voor hetzelfde geld is het iets vunzigs en dan moet ik mijn maatregelen nemen.” Ik keek zielig en Bram lachte. “Ik heb medelijden met je, Kees. Ernstig veel medelijden.” “Je kijkt alsof je het meent, Bram. Maar vertel eens… Wat doe jij nou exact bij Philips?”
Even later zaten we in een diepe technische discussie. Die van lieverlee ook de economische kant uit ging en daarom schoven Lot en Mar ook aan. En tijdens dat gesprek leerde ik de dames Bongers plotseling van een hele andere kant kennen: ze waren duidelijk helemaal thuis op hun vakgebied: bedrijfseconomie. De techniek raakte op de achtergrond, de economie nam het over. Ik liet Bram lekker met de zussen praten en zocht Linda op.

“Goede avond, mevrouw. Mag ik me in uw gezelschap even terugtrekken uit een hoogstaande economische discussie en het gewoon even hebben over 'dom lopen'?” Ze klopte op de lege stoel naast zich. “Ga zitten, Kees. Trek je gemene gezicht, dan doe ik dat ook. Dan denkt de rest dat we een smerig afknijp-programma in elkaar zetten.” Ik grinnikte. “Ja. Een halve marathon of zo.”
“Waarom een halve, Kees?” Ze lachte. “Omdat een hele waarschijnlijk iets teveel van het goede is, Linda.” Heftig hoofdschudden. “Onzin. Jij hebt een prima conditie. Als jij je eigen tempo loopt, haal je een marathon met gemak. Oké, het zal geen wereldtijd worden, maar je komt niet als laatste en ook niet compleet kapot aan, hoor. En ik kan het weten, Kees.” Ze keek serieus.
“Wat dacht je? Samen eens een marathon proberen?” Ik fronsde. “Je gaat nu een beetje erg snel, mevrouw. Ik heb ook nog een echtgenote. En een veeleisende baan. En dansles. En sinds kort ben ik weer terug bij de Landmacht als reservist. En soms willen we, Joline en ik, gewoon met de poten op deze mooie tafel liggen en een avondje binchwatchen met een biertje of een glas wijn in de hand.”
Linda keek me oplettend aan. “Denk er maar eens over na, Kees.” Ik humde. “Zal ik doen. Ongeveer één microseconde, Linda. En dan zegt mijn echtgenote heel liefjes: ‘Wat zit jij te prakkiseren, Kees?’ En dan zijn de rapen gaar en de beer los…” Ze knipoogde en stond op. “Ik ga me eens aan die lekkere wijn van jullie bezondigen. Eén glaasje kan wel vanavond. Ik ben toch op de fiets.” “Denk er aan Linda: een fiets heeft maar twee wielen. Grotere kans op omdonderen, zeker met een slok op.” Beslist zei ze: “Mooi. Kan ik me ten minste een paar weken drukken van de loopgroep.”

Ik keek haar na. Een enorme aanwinst. Toen ze kwam was ze kort, nogal knorrig. “Ik kom hier om te lopen, hoor. Niet voor een theekransje!” Maar gaandeweg de anderhalf jaar dat ze nu met ons mee liep, was ze een mooi mens gebleken. Recht voor z’n raap, echt Rotterdams, maar wel eentje met een gouden hartje. En dat knorrige in het begin was omdat ze bang was om na haar blessure haar vorige vorm kwijt te raken. Gelukkig had ze die conditie weer terug en ze bracht ook nog een aantal mooie trainingstechnieken mee. En daar plukten wij als groepje mooi de vruchten van…

Ik keek rond. Iedereen zat of stond te kletsen, behalve Margot. Die stond op het balkon in de verte te turen. Ik liep naar haar toe. “Hee schoonheid… Wat sta jij hier alleen…?” Ze leek te schrikken, keek snel om waar de rest was en zei toen zachtjes: “Ik heb Lot maar even met rust gelaten.” Ik keek niet meteen om, maar ging naast haar staan en leunde toen met mijn rug tegen de balustrade.
Zo leek het alsof Margot en ik aan het kletsen waren, maar ondertussen kon ik door de open deuren mooi de kamer in kijken. Charlotte stond in de keuken, achter de bar. En voor de bar zat een van de ‘jongere’ lopers, Ben. En die twee waren zo te zien in een goed gesprek gewikkeld. “Lot vind Ben wel een héle leuke knul, Kees.” Margot keek me aan, een glimlachje om haar lippen. “En jij, Margot?” Ze schudde haar hoofd. “Een leuke knul, Kees. Meer niet.”
Ze giechelde nu. “We zullen elkaars gezicht niet openhalen met onze nagels, mocht je daar bang voor zijn.” Ik gniffelde en draaide me weer om. “Ik zal de jongelui niet ál te opvallend observeren. En waarschijnlijk heeft Joline…” Ze onderbrak me. “Ja, die heeft het al lang gezien, Kees.” Ik mopperde: “Waarom verwondert me dat niets? Kom, we gaan naar binnen. En jij moet je ook weer in de meute mengen, dame.”

Ze trok een gezicht en we liepen naar binnen. Ik deed de terrasdeuren dicht; voor rokers hoefden we in dit gezelschap niet bang te zijn en het begon wat frisser te worden buiten. “Gezellig, Kees?” Een zoentje in m’n nek volgde. “Met jou is het altijd gezellig, mooie dame.” Ik draaide me naar Joline om en knipoogde. Ze trok me even naar zich toe en legde haar hoofd op mijn schouder. “Lot even met rust laten, Kees. Heeft andere dingen aan haar hoofd.” “Al gezien, schat.” “Mooi.”
Ze liet me los en ik keek recht in de ogen van Linda. “Foei Kees. Dat doe je toch niet in gezelschap?” Joline keek om. “Linda, IK nam het initiatief voor dit kleine knuffeltje, hoor. En ik mag dat; het is mijn vent. Volgens mij was jij erbij toe ik ‘ja’ tegen hem zei en hij hetzelfde tegen mij zei.”
Linda lachte. “Ja, daar was ik inderdaad bij. Wat me wel opviel was dat Kees jouw eerste commando niet opvolgde.” Niet alleen Joline’s wenkbrauwen gingen omhoog, maar ook die van mij. “Leg eens uit…” Linda lachte gemeen. “Toen jij bij de ambtenaar was gekomen en je vader een zoen had gegeven zei je nogal duidelijk: ‘Bengel, zit.’ En ik verwachtte natuurlijk dat Kees op zijn stoel zou neerploffen. Maar helaas…”
Ik stond even met de mond vol tanden, maar Joline zei liefjes: “Toen waren we nog niet getrouwd, Linda. Als ik het een paar minuten later had gezegd… Nu gold het alleen nog maar voor Bengel, onze brave herdershond. En ze gehoorzaamde prima. Een uitstekend rolmodel voor Kees, zeg maar…”
Ik begon te sputteren. “Zeg mevrouw Jonkman, je kunt ook te ver gaan hoor. Ook nu we getrouwd zijn, ben jij belazerd…” Linda gniffelde en stak haar duim naar Joline op. “Ik ga maar eens verder met die wijn, Kees.” Een half uurtje later begon het bezoek afscheid te nemen. “Tot volgende week, mensen! En dan weer in trainingspak graag!” Vanuit een ooghoek lette ik op Charlotte. Ze deed gewoon mee, net als Margot. Geen verschil, ook niet toen Ben afscheid nam.

Even later ruimden we samen de kamer en keuken op. “Na het werk nog even wat drinken, dames?” Joline knikte. “Een lekker wijntje graag. Heb ik wel verdiend.” De zussen deden mee met de wijn en zo zaten we even uit te puffen na het bezoek. Tot Joline opsprong. "Kees! Die envelop van de loopgroep! Helemaal vergeten..."
Ze viste de envelop uit het rekje waar we normaal de post in bewaarden en maakte hem open. "Wauwww.... Dát is een leuk cadeau!" Ze hield de inhoud onder mijn neus. Een tegoedbon voor een compleet verzorgd lang weekend Center Parcs voor twee personen. "Ik ga ook een loopgroep coachen", zei Margot. "Als je zulke cadeautjes krijgt..."

Ik dacht even na. Een van de dames werkte bij Center Parcs. Die had waarschijnlijk wel gebruik kunnen maken van personeelskorting, want anders was dit compleet 'over the top'.
"Lekker Joline. Gaan we over niet al te lange tijd gebruik van maken." Ze giechelde. "Center Parcs heeft altijd een zwembad in hun parken, dat weet je hé?" Ik zuchtte diep. "Ja, dat weet ik schat. Maar da's meestal zo'n golfslagbad. Kun je niet lekker baantjes in zwemmen. Maar zo'n bloedheet bubbelbad lijkt me wél lekker. De bubbels aanzetten, zodat er niets te zien is wat onder de waterspiegel geschiedt, en dan lekker naast je komen zitten. Met tegenover ons een wat ouder echtpaar, grootouders met twee kleinkinderen. Die toevallig heel goed hun ogen open kunnen houden onder water..."
Ik kreeg een stomp. "Smeerlap. Zo'n hottub is de beste manier om behoorlijk ziek te worden, wist je dat? Ideale temperatuur voor allerlei ziektekiemen en bacteriën..." Ik bromde: "Hmmm... daar zeg je zowat. Maar zo'n wildwaterbaan is wél leuk. Lekker elkaar achterna zitten, en dan vang ik je in het badje waar de baan op uitkomt."
Joline giebelde. "Ja. Of net als An en Henry 's ochtends vroeg een snel wipje maken in een badhokje..." Margot en Charlotte schoten overeind. "Wát?" Joline sloeg haar hand voor haar mond. "Oh... Dat had ik misschien niet moeten vertellen... Sorry meiden, meteen vergeten!"
Ik grinnikte. "Niks aan de hand schat. We hadden Angelique en Henry beloofd dat hun verhaaltje binnen deze muren zou blijven. Nou, dat blijft het toch?" Joline schudde haar hoofd. "Kees, de kans dat een geheim uitlekt neemt kwadratisch toe met het aantal mensen dat van het geheim weet." Ik telde op mijn vingers.
"Oké, dat zijn Henry en Angelique, Margot, Charlotte, Joline en Kees. zes mensen dus. Nou, dan is de kans dat hun geheimpje uitlekt nu gestegen van 16 naar 36. En als Angelique's moeder het ondertussen ook weet, is de kans gestegen van 25 naar 63. Hun probleem."
Margot zat ons aan te kijken. "Nou, geen enkele kans dat wij tegen anderen hierover gaan uitweiden, hoor! Echt niet! Daarvoor zijn An en Henry ons veel te lief!" "Goed zo dames. Ik had niet anders verwacht van jullie..."

Joline keek ondertussen naar Charlotte. “Maar... dame… Iets heel anders. Waar zat jij met Ben zo lang over te kletsen in de keuken?” Lot kleurde. “Viel het op?”
Margot spotte: “Nee hoor, het viel helemaal niet op dat je voor een paar mensen nog wat zou inschenken. Toen de drankjes na tien minuten er nog niet stonden heb ik het maar even overgenomen. Om klachten over de service te voorkomen.” Even zweeg ze, toen schoten we in de lach.
“Oh Lot, je zou jezelf nu eens moeten zien! Een brandweerauto is er bleek bij!” Charlotte zat met een knalrood hoofd op de bank. “Sorry… Ben en ik waren lekker in gesprek…” Joline zei zachtjes: “Dat zagen we, Lot. En dat mag hier ook.” Even zweeg ze. “Eerlijk zijn, Lot: voel je wat voor Ben?”
Even was het stil en toen kwam er beslist uit: “Ja. Een hele aardige knul. Geen kouwe drukte, maar gewoon aardig zoals hij is.” Joline keek mij even waarschuwend aan; ik moest m’n mond houden. Margot zei droog: “Nou meid, zorg dan dat je hem beter leert kennen. En als hij inderdaad zo’n aardige kerel is, sla ‘m aan de haak.”
Charlotte keek haar zus aan. “Ja maar… En jij dan?” Margot wees op Joline en mij. “Jo en Kees hebben een hekel aan de uitdrukking ‘ja maar’, schat. Ik nu ook. We hadden een afspraak, weet je nog?” Ze sloeg haar arm om Charlotte heen. “We zouden niet jaloers op elkaar worden. En dat ben ik ook niet. Ik vind Ben een aardige kerel, maar zó aardig nou ook weer niet. Go for it, sister!”
Een dikke knuffel volgde. Toen keek Lot ons aan. “En jullie?” Ik trok mijn wenkbrauwen wat op. “Lieve Lot, wij zijn twee goede vrienden van jullie. Geen ouders. Jullie zijn ruimschoots volwassen, kunnen zelf keuzes maken. Als je goede raad wil: prima dan kun je altijd bij Joline en mij terecht. Maar ik ga geen uitspraken doen of jij en Ben samen een goed koppel vormen. Moet je zelf achter komen.”
Joline knikte. “En daar ben ik het helemaal mee eens. En verder heb je hier een hele lieve zus zitten. Die kent jou beter dan wie dan ook; ga ook bij haar te rade.” Ze giechelde even. “Als jullie in leuke nachtponnen tegen elkaar liggen. Ervaring leert dat mensen dan heel eerlijk zijn…”
Margot schoot in de lach en even later Charlotte ook. “Dank jullie wel. Ben zou deze week me nog een keertje bellen. En hij nodigde me uit om eens samen ergens heen te gaan…” Ik keek haar aan. “Ik weet nog wel een aardig plekje. Het cooperparcours in Veldhoven. Volgende week dinsdagavond rond 19:00 uur…”
Joline snoof. “Ja. Maar dan moet je wel die trainer kwijt zien te raken. En dat is best wel een opgave.” Lot lachte. “Klopt. Ik heb met Adri en Ingrid gesproken. Arme jongelui. Twee keer betrapt worden door ene Jonkman als je nét je eerste, kuise zoentjes zit uit te wisselen.” “Nou of ze zo kuis waren, weet ik niet, Lot. Zó dicht stonden we er nou ook niet bovenop…”
Margot stond op. “Kom, lieve zus. We gaan naar bed. ten slotte moet DT morgen gewoon draaien. En als wij ons werk verlummelen, komt er minder geld binnen en gaat de directie over de jank. En dat wil je niet. Zeker de aanstaande vier weken niet…” We grinnikten. “Welterusten dames. Lekker slapen.” “Jullie ook, Jo en Kees.”

Ze verdwenen en ik deed het huis op slot. In de slaapkamer wachtte Joline. “Die is helemaal verkikkerd, Kees. Ik heb ze een tijdje bekeken; er vlogen nog nét geen vonken over een weer als ze elkaar aankeken, maar veel scheelde het niet.” Ik trok haar tegen me aan. “Mooi voor Lot, schoonheid. Ik hoop dat Margot er geen last van heeft.” Ze schudde haar hoofd. “Ik denk het net. Die twee zijn net zo op elkaar ingespeeld als Claar en Mel. Kom, even douchen, dan gaan wij ook lekker in bed.”
“Goed plan, mevrouw. Lekker tegen uw heerlijke lijf liggen.” Eenmaal in bed kroop Joline dicht tegen me aan. “Lekker, schatje. Even kroelen met mijn stoere vent.” Ze tilde haar hoofd naar me toe. “Kus me, Kees.” Lekker zoenen voor het slapen gaan…” Even later gleden onze tongen over elkaar en we genoten er van! Joline wreef haar heupen tegen me aan en fluisterde: “Ik voel iets groeien, lekkere vent…” Ik bromde: “Vind je het gek? Jij ligt met je heerlijke lichaam tegen me aan te wrijven. Dat laat mij niet koud, hoor!”
Een giechel volgde en ze fluisterde in mijn oor: “Ben ik weer de schuld, meneer? Zal ik dan ook maar zorgen dat uw erectie verdwijnt?” Ik bromde: “Als je dat met koud water gaat proberen Jolientje, ga je wat beleven…” Ze reageerde door me weer te zoenen en te tongen en een been tussen de mijne te duwen. “Even lekker genieten van elkaar, liefje. Hebben we al veel te lang niet meer gedaan…”
Ik voelde haar lichaamswarmte en genoot er van. Streelde haar rug, haar mooie billen en verder omlaag, naar haar benen. En haar handen gleden over mijn borst. Ze zocht mijn tepels op en speelde er mee; een heerlijk gevoel! “Joline… Als je hiermee doorgaat, kom ik met rotgang klaar!” Zachtjes hoorde ik: “Toe maar schatje. Jij mag dat. Nu verwen ik jou eens een keertje. Meestal ben ik degene die het eerste klaarkomt, nu mag jij. En ik geniet er van, Kees.”
Ze trok haar nachtpon wat op. “Kom maar lekker tegen me klaar… Spuit maar tegen je geile vriendinnetje…” Ze lag me op te geilen en dat wist ze donders goed. Maar de gedachte dat ik lekker tegen haar klaar mocht komen… Met een paar kneepjes in mijn tepels trok ze me over de streep!
“Oh Jolien… Lieve schat, ik kom bijna…” “Lekker klaarkomen, Kees. Ik hou van je.” Haar tong drong in mijn mond en al zoenend kwam ik klaar! Even later trok Joline zich iets terug. Ze giechelde. “Was de druk zó hoog, lieverd? Je spoot tot tussen mijn tieten…” Ik grinnikte. “Jij hebt wel een hele leuke manier om mijn erectie te laten verdwijnen, schoonheid. Mag je vaker doen.” Joline bleef giechelen. “Ja hé? En veel effectiever dan koud water, dat weet ik wel zeker. Ik voel ten minste weinig meer…” “Als je zo doorgaat met tegen me aan wrijven, voel je binnen no-time wél weer iets, Joline Jonkman!”
Ze schoof van me weg en pakte een handdoekje. “Dat zilen we dan maar niet doen. Hier schatje, een handdoekje. Poets jezelf maar eens schoon. Mijn lieve borstjes doe ik zelf wel, anders loopt het alsnog uit de hand. Bovendien…” Ze lachte nu hardop. “…vraag ik me af of je ze in het donker wel kunt vinden.”
Ik zuchtte. “En jij beschuldigt mij er van dat ik lompe grappen maak na een lekker potje knuffelen? Kijk naar jezelf, dame.” “Dat doe ik regelmatig Kees. En dan glimlach ik eens lief tegen mijn spiegelbeeld en maak haar een compliment. “Joline, wat zie je er weer heerlijk uit vandaag! Jammer dat je mijn spiegelbeeld bent, anders was ik meteen met je de koffer in gedoken!”
Ik humde en meteen kwam het commentaar. “Jaja, dat zou je wel willen hé Kees Jonkman? Met twee Jolines het bed delen, ouwe viespeuk!” “Nee schat, da’s veel te gevaarlijk. Dan kunnen de klappen op m’n oren van vier kanten komen en moet ik uitkijken dat ik niet door twee panty’s tegelijk gesmoord wordt. Om van de pumps met scherpe punten maar te zwijgen…”
“Mooi zo. Je doet het maar met één Joline. Heb je je handen aan vol. En nu slapen, Kees. Morgenochtend…” Ze gaapte uitgebreid. “…wel douchen.” Een lange zoen volgde, een tongetje nog even ondeugend tussen haar lippen door en toen ging Joline liggen.
“Wel te rusten, lieve Kees.” “Lekker slapen schoonheid. En Balou.”
“Héhé, eindelijk rust hier”, bromde de ‘berenstem’. “Het is al lang bedtijd, stelletje malloten.”
“Ja. Bedtijd, dat zeg je goed, beer. Maar dat is geen equivalent van ‘slaaptijd’, hoor.” Joline’s stem klonk snijdend. “Daar ben ik sinds een jaar al lang achter, Jolientje. Nou ja, in feite al veel langer, als jij jezelf weer eens lag te verwennen met…AU, rotkind!” Balou had een dreun gekregen.
“Bek dicht Beer! Denk er goed aan: het zijn maar vier stappen naar de lade met mijn panty’s!” Een brom klonk. “Ja, én? Jij bent toch te beroerd om je warme nest uit te komen als je er ’s avonds eenmaal in ligt. Zeker als Kees naast je ligt…”
Met een grom zwaaide Joline het dekbed van zich af, trok een lade open, pakte een panty en sloeg die om de hals van Balou. “Zo, rotbeest. En nou je brutale berebek dicht, of deze panty komt ernstig strak om je nek te zitten!” Gesmoord klonk: “Ohhh, wat ruikt die panty lekker, Jolientje… Net als in Malden, toen je Pa en Ma vakantie hadden…”
Een diepe zucht volgde. “Ik had je dat verhaal nooit moeten vertellen, Kees. Rotzak.”
“Hé, wat? Sorry schat, ik sliep al bijna…” Een minachtend geluidje van Joline volgde. “Ga daar dan maar mee door. En rap een beetje.” “Goed schat. Lief zijn voor je beer, schat.” Een lage, boze brom was het laatste wat ik van Joline hoorde. Even later lag ze zachtjes te snurken. Voorzichtig kwam ik een beetje overeind: ze hield nog steeds een panty om de nek van Balou.
Ik kon het niet laten: pakte mijn telefoon en maakte een foto. Gniffelend dook ik daarna weer onder m’n dekbed…

De woensdagen de donderdag gingen in een bijzonder rap tempo voorbij. Hier een klusje, daar een telefoontje, even overleggen en samen op tekeningen kijken met een piraat… en ’s middags samen met Joline bij Theo zitten… Er kwam geen eind aan. En donderdagmiddag vanaf half twee zelfs met alle teamleiders, Fred, Ingrid en Angelique. Tot half vijf. En toen had ik het ook wel gehad. “Wil een van de dames deze mooie Volvo naar huis rijden? Ondergetekende is een beetje ‘op’. Ik ga lekker achterin een dutje doen. Moet straks weer presteren bij Greet. Kost ook heel veel energie.”
Charlotte nam de sleutels over en in de auto, met de deuren dicht zei ze met uitgestreken gezicht: “Nou, ik ben uiterst benieuwd hoe jij die energie bij Greet ten toon gaat spreiden, Kees…” Ik gaapte. “Niet op de manier die jij nu suggereert, Lotje. Als ik dat doorgeef aan Greet, heb jij haar nagels in je gezicht. Ik niet. Hoe durf je zó over mijn volbloed lesbische bugel-docente te spreken…”
“Hé, ik had het niet over haar hoor. Ik had het over jouw energie.” Ze gniffelde, terwijl ze de auto van de parkeerplaats af reed. Ik ging lekker achterover hangen. Kop tegen de hoofdsteun. “Rustig rijden Lot. Ik wil niet dat die gordijn-airbags plotseling op m’n kop knallen.” “Zeker meneer de directeur… Muziekje erbij?”
Even later klonk Trio Sonate nummer 6 in G Majeur, BWV 530 door de speakers. Op het orgel van de Westminster Abbey in Londen. Joline keek om vanaf de rechtervoorstoel. “Kees… Voordat je in slaap dondert: is dit…?” Ik knikte. “Jawel mevrouw. Dit is het stuk Bach wat u wel ‘kon waarderen’, voordat u tijdens onze eerste rit in deze mooie auto zogenaamd in slaap viel.”

Haar glimlach werd breed. “Zal ik jullie eens een mooi romantisch verhaal vertellen, meiden? Op een vrijdagavond liep ene Jonkman ’s avonds rond tien uur ons kantoorpand uit. En zoals gewoonlijk marcheerde hij door de hal en wenste me: “Een fijne avond mevrouw!” En hij was de laatste die nog aan het werk was geweest, dus toen kon ik afsluiten. En even later wilde ik m’n Mini starten, maar er kwam alleen maar een naar gerammel onder de motorkap vandaan…” Langzaam maar zeker sufte ik weg. Ik hoorde Joline’s stem nog wel, maar mijn gedachten vlogen ongecontroleerd alle kanten op. Tja, die eerste rit samen… Joline met haar zwarte slipje zichtbaar onder haar omhoog gekropen rokje… En haar prachtige benen! Het had me moeite gekocht om daar niet te vaak naar te kijken…

“Kees! Wakker worden, we zijn er bijna.” Iemand sjorde aan m’n arm. “Laat me met rust Jolien. Ik wil lekker slapen…” “Verkeerde vrouw, Kees. Voordat je je aan mij vergrijpt: mijn naam is Margot. Wakker worden. Wij rijden Veldhoven in.”
Ja, dat was nu wel duidelijk: de eerste verkeersdrempel deed de achterbank hard omhoog komen. Ogen open… Charlotte achter het stuur, Joline op de rechter voorstoel, en naast me keek ik in de grijze ogen van een lachende Margot. “We hebben net genoten van een heel mooi romantisch verhaal van Joline, Kees.”
Ik bromde: “Zal wel over een zwart slipje gegaan zijn, denk ik?” Charlotte giebelde. “Ja. En over een zoenpartij in een tunneltje in Den Bosch. En het vervolg er op in een parkeergarage iets verderop. Heel romantisch allemaal…” Ik rekte me uit, voor zover dat ging op de achterbank. “Hé schat, je hebt deze lieve dames toch niet alles verteld hé? Anders loop ik nog even blokje om zodat ik me ondertussen de ogen uit m’n kop kan schamen…”
Margot zei beslist: “Niks ervan. Er valt namelijk helemaal niks te schamen voor jou, voor jullie. Wat wij hoorden was een heel mooi liefdesverhaal.” Ze giechelde. “Helaas reden we Veldhoven in toen Joline toe was aan jullie eerste avond samen…” “Nou, die eerste avond gebeurde er nog helemaal niks, meiden.” Lot was ondertussen de parkeergarage ingereden.
Joline kuchte. “Er gebeurde wel degelijk iets, die eerste avond, Kees. Jij schopte mij onder m’n kont om naar Pa en Ma te gaan. En toen is het pas écht begonnen tussen ons.” We liepen de lift in en Margot keek nieuwsgierig. “Hij schopte jou onder je achterwerk, Joline?” Ze lachte. “Figuurlijk. Ik zag er enorm tegen op om mijn ouders weer onder ogen te komen, nadat ik een paar maanden eerder met gillende ruzie vertrok. En toen hij voorstelde om mee te gaan om wat plooien glad te strijken, toen wist ik het: met deze vent wil ik trouwen. Voor die tijd was ik alleen nog maar verliefd geweest.”
De deur van de lift ging open. “Zullen we deze geschiedenis verder binnen voortzetten, dames? Dan gaat ondergetekende koken en kunt u mijn lieve echtgenote onderwerpen aan een kruisverhoor over onze erotische belevenissen dat eerste weekend.”
Joline giechelde. “Kruisverhoor is wel een goeie term, Kees.” En op normale manier ging ze verder: “Het meeste weten jullie al lang, meiden.” Tot en met het glas wijn in het bad aan toe.” Even keek ze peinzend. “Maar iets anders nog niet,, en dat wil ik wél vertellen.”

Ze sloeg haar arm om me heen. “We kwamen die eerste avond laat terug uit Malden en na een uurtje kletsen viel ik bijna op de bank in slaap. En toen zijn we naar bed gegaan, wachtte Kees netjes in de kamer toen ik me uitkleedde. En toen ik in bed lag, kleedde hij zich uit en kwam ernaast. En toen zijn we heerlijk in slaap gevallen.” Ze kuste me. “Zó lief van je…” Ik keek in twee glanzende ogen en knipoogde. “Jij was ook lief voor een botte techniet die avond, schat. En de ochtend er na, niet te vergeten.”
Joline knikte en zei tegen de zussen:
“De eerste keer dat we met elkaar naar bed gingen… Kees was eerder wakker dan ik, ging er uit en maakte een hotel-ontbijt. En daarmee wekte hij me. Maar uiteindelijk hebben we dat ontbijtje een uur later pas opgegeten; we hadden ‘wat andere dingen te doen’, zeg maar.” Ze keek nu ondeugend en de zussen lachten zachtjes.
“Met Fred was dat niet gebeurd, Jolien”, zei Margot droogjes. Zowel Joline als ik keken haar aan. “Ten eerste kende ik Fred toen nog niet, Margot en ten tweede: een heleboel andere dingen waren sowieso niet met Fred gebeurd. Ondanks dat hij een heerlijke vent is die je door-en-door kunt vertrouwen: op die manier gaat er tussen Joline Jonkman – Boogers en Frederik van Laar helemaal niets gebeuren, meiden! Denk daar goed aan!”
Tijdens de laatste woorden keek ze bijzonder nadrukkelijk naar de zussen. “Kijk uit Margot… Laser-alarm!” Charlotte giebelde en we schoten in de lach. “Wees blij dat ze niet uithaalt voor een tik op je oor, Margot.” Joline begon ook te lachen. “Kom, we laten deze keukenprins in zijn eigen domein: de keuken. Hij kookt, wij wassen straks wel af, want dan moet meneer weer toeteren.” Ik hield het eten simpel: aardappelen, bietjes, een gehaktbal en een puddinkje uit een pak. En daarna ging ik inderdaad nog even blazen: Hummel, Clarke en Telemann. Even lekker ontspannen, straks bij Greet moest ik opletten.

En dat klopte: Greet maakte het me niet makkelijk! Toen ik daar over mopperde, keek ze me aan. “Kees, wat wil je? Een ‘lekker moppie toeteren’ voor de lol, of beter worden op je bugel? Als je voor het eerste kiest, kun je je geld voor de lessen beter in je zak houden. Kies je voor het tweede, dan zul je mijn kritiek moeten slikken en er wat mee moeten doen. Zo niet, even goeie vrienden, maar dan stop ik met jou les geven. Duidelijk?”
Ze keek me streng aan. “Sorry Greet. Ja, ik heb deze twee weken niet zoveel geoefend. En ik dacht dat…” “ik dat niet zou merken, Kees? Ik ben niet achterlijk, hoor. Na elke les van een leerling noteer ik zijn of haar zwakke punten om de volgende les te luisteren of daar iets mee gebeurd is. Jij maakte zonet dezelfde fouten bij Telemann als waar ik je twee weken terug op gewezen had. Zonde van mijn tijd en van jouw geld, Kees.”
Ik voelde me een beetje rood worden. Het was lang geleden dat ik zó op m’n sodemieter had gekregen. “Je hebt gelijk, Greet. Nogmaals sorry. Zal niet meer voorkomen. En ja, ik wil beter worden. Het lekker ‘een moppie toeteren’ komt in het bejaardentehuis nog wel een keer, als ik van Joline gewonnen heb met de wekelijkse Bingo.” Ze schoot in de lach. “Dat wil ik dan wel horen… Al over gedacht wat je dan gaat spelen? De 'Dance Macabre' van Camille Saint Saëns misschien?” We grinnikten samen.
Toen pakte ze haar bugel op. “Kom, we breien er een eind aan. Ja, het is nog vroeg, maar dit heeft geen zin zo. Ik ben kribbig, jij hebt onvoldoende gestudeerd… We maken het alleen nog maar erger. We gaan naar beneden, drinken nog wat, samen met de dames en dan gaan we naar huis. Heb ik ook eens avondje vroeg vrij.”
Voordat we de trap afliepen keek ze me aan. “Ik heb je hard aangepakt Kees, maar dat was even nodig, geloof ik. Ik wil niet dat je op de automatische piloot gaat spelen, want daar speel je véél te goed voor.” Een por in m’n rug volgde. “En nu naar beneden. Dan mag je me met je majoors-salaris een goeie bak koffie aanbieden. Als boetedoening, zeg maar.” Eenmaal beneden keken Joline en de zussen verwonderd.
“Nu al klaar?” “De wachtmeester vond dat ik er met de pet naar gooide, dames. Zij pissig, ik ook niet zo vrolijk… Geen goeie sfeer om verder te studeren.” Greet knikte. “Huiswerk voor jou, Joline: zorg dat hij elke dag minimaal een uur studeert. Als hij dat niet doet: lijfstraffen zijn toegestaan.”
Joline giechelde en ik vermoedde al wat er kwam. En ja hoor… “Ik ken veel effectievere straffen, Greet. Niet studeren is algehele onthouding van bepaalde bewegingen. Wedden dat hij als een malle gaat studeren?” Greet keek zuinig. “Elke dag? Getver, Joline. Ik denk in plaatjes, weet je nog? En als doorgewinterde lesbiënne… Nou ja, laat maar.”
Ze gniffelde. “Nou majoor Jonkman, je hoort het.” Ik trok een sip gezicht. “Word ik verdorie in de tang genomen door twee vrouwen. Ik ga maar ergens klagen, denk ik. Héél hard en vreselijk zielig. Lot, en Mar, mag ik bij jullie uithuilen?” Twee hoofden schudden eendrachtig ‘nee’. “Niks ervan Kees. Wij steunen Joline en Greet. Je doet je best maar.”
Ik gromde. “Volgende week neem ik Fred wel mee. Die zal je wel even mores leren, wachtmeester Zwart!” Ze grinnikte. “Vast. Maar: vertel eens Kees, wat hebben jullie in Bosnië uitgevoerd?” In het kort vertelde ik het doel van de verkenning en beschreef de heenweg in de C130, inclusief tactische landing. Greet moest hard lachen. “In zo’n fijn stoeltje? Oh, wat zal dat mens een fijne vlucht gehad hebben…”
“Ja, en dat was nog niet alles: Ergens halverwege de vlucht pakt Fred z’n broodtrommel en begint te eten. Een paar broodjes knoflook met een beetje worst er omheen. Ik zat ernaast en kon gelukkig mijn maag een beetje in bedwang houden; mevrouw Suus en een van de heren gooiden hun ontbijtje er uit. Op de schone vloer van de Hercules, die ze Sarajevo zelf mochten schoon schrobben...”
Ze proestte het uit. “En toen, Kees?” Ik haalde m’n schouders op. “Fred en ik hebben haar gedwongen om haar chef te bellen om te weten wie en wat we waren. Zij dacht dat bodyguards waren of zo. Daarna hadden we geen last meer van haar en deed ze braaf haar werk als tolk. En dát deed ze wel goed. Kortom: militaire didactiek. Eerst iemand redelijk de grond in knuppelen om hem of haar daarna weer zachtjes aan uit de drek trekken, schoonpoetsen en weer op de been helpen.”
Greet keek me aan. “Zoals ik jou net ook deed, dus…”
Ik haalde mijn schouders op. “Je hebt me nog niet aan het kotsen gekregen, Greet. Maar wie weet, als je gaat vertellen van je belevenissen met Anita…”
“Rótvent!”
Ze keek me furieus aan. “Je mag slaan, Greet”, zei Joline. “Doe ik ook wel eens.”
Greet bleef me boos aankijken. “Je bent soms een enorme klootzak, Kees!”

Ik boog me naar haar toe. “Wie o wie zei er nog geen vijf minuten geleden, toen we het hadden over de huwelijkse bewegingen van mijn lieve echtgenote en mij: ‘Getver, Joline. Ik denk in plaatjes, weet je nog...’ en trok daarbij een bijzonder smerig gezicht? Volgens mij was u dat, wachtmeester.”
Ze moest lachen. “Da’s ook weer waar. Eén – één, Kees.” We gaven elkaar een high-five. “En nou opduvelen, Greet. Ander gaat Anita klagen. Wil ik niet op m’n geweten hebben. Wegwezen, ik reken de koffie wel af.” Even later stapten wij ook in de auto en tijdens de korte rit naar huis vroeg Joline: “Kreeg je écht op je donder van Greet?” Ik knikte. “En niet te zuinig ook. Ik kon kiezen: of beter m’n best doen elke dag studeren, of ze zou stoppen met de lessen. ‘Zonde van mijn tijd en jouw geld,Kees.’ Haar letterlijke tekst. Dus ja, ik moet elke dag minimaal een uur studeren, schat.”
Joline keek voor zich uit. “Dan zal ik je daaraan gaan houden, Kees. Want ik wil niet dat je stopt met lessen. Die bugel moet goed gebruikt worden; ben je aan de vorige eigenaar én zijn vrouw verplicht.” Ik knikte langzaam. “Ja. Daar heb je helemaal gelijk in, schat. Nog niet eens aan gedacht.”

Diep in gedachten reed ik de garagebox in…