Sandra en Hans werden pas laat wakker de volgende ochtend. Na gedoucht te hebben gingen ze aan de keukentafel zitten. Annabel had weer haar ochtendjas aan, maar Hans had zich aangekleed.

Annabel zei: “Hans, waarom kom je niet hier wonen?” De vraag verraste hem. “Bij jou wonen? “Ja, het huis is groot genoeg. Of is dat een probleem?”

“Nee, dat denk ik niet. Goh, bij jou wonen, wat lief!”

“Nou, dan doen we het toch?”

Ineens schudde Hans z’n hoofd. “Nee, het kan niet.” Vragend keek Annabel hem aan. Hans vertelde dat hij werkeloos was geworden en dat hij nu een uitkering kreeg. Hij solliciteerde wel regelmatig , wat ook moet, maar het is voor een man van over de 40 niet makkelijk een nieuwe baan te vinden. “Ik denk dat ik problemen ga krijgen met mijn uitkering als ik ineens naar zo’n mooi en duur huis vertrek. Stel dat ze m’n uitkering stopzetten, dan heb ik echt een financieel probleem.”

Annabel keek hem bedachtzaam aan. Ze snapte het maar al te goed. Mannen zijn niet graag afhankelijk van vrouwen en helemaal niet financieel. Daarop zei ze: “En als je nou je flat gewoon aanhoudt? Je kunt er af en toe naar toe. Mocht je een baan vinden, dan kan je altijd nog hierheen verhuizen.”

Ze bespraken het idee uitgebreid en besloten het te doen. Annabel dacht: Hans, als het werkelijk wat wordt tussen ons, dan hoef je nooit meer te werken. Ik heb genoeg. We kunnen doen en laten wat we willen. Maar dat vertel ik hem voorlopig maar niet. “Wanneer kom je naar me toe?”

Hans dacht na en zei: “Het is nu zaterdag. Kan ik dinsdag komen? Morgen ben ik de hele dag bij een vriend en zijn vrouw zorgt voor het avondeten voor ons. En maandag moet ik eerst naar de sociale dienst en daarna nog wat dingetjes regelen. Dinsdag lijkt me het beste.”

Annabel stond op en liep om de tafel naar hem toe. Ze ging op zijn schoot zitten en gaf hem een kus. “Dinsdag pas? Waarom niet maandagavond?” Hans lachte. “Goed, maandagavond, dan ga ik dinsdag wat spulletjes ophalen.”

“En dan ga ik mee als het goed is. Ik wil jouw flat wel eens zien.”

Weer wisselden ze wat kusjes uit. Toen zei Hans: “Annabel, er is nog een ding of beter. er is nog een persoon: Sandra! We hebben nu een paar keer heerlijk met z’n drieën gevreeën en ik wil dat dat zo blijft. Tenzij Sandra dat zelf niet meer wil, natuurlijk. Vind je dat goed?”

Maar natuurlijk Hans, ik zal nooit vergeten dat ik jou heb leren kennen door mijn dochter. Zij gaf jou mijn inlognaam op Eros. Eigenlijk heeft zij ons samengebracht. Nee, ik ben het met je eens. Ze moet gewoon bij ons blijven.” Toen was voorlopig alles gezegd. Pas na de lunch ging Hans naar huis. Maandagavond zou hij terugkomen.

Toen Hans weg was, was het eerste wat Annabel deed haar dochter bellen. “Sandra, ik heb je zoveel te vertellen , heb je tijd?” Helaas was ze niet thuis. Ze zei: “Mama, kom straks bij me eten, dan hebben we vanavond alle tijd samen te praten. De kinderen vinden het ook leuk jou weer te zien. En dan blijf je slapen, goed?” Dat laatste was niet vreemd. Annabel had een soort van ‘eigen’ kamer in Sandra’s huis. Ze sliep er wel vaker. Er waren daar permanent toiletspulletjes van haar en ook wat kleding. Voor ze tegen de avond vertrok belde ze Hans. Ze verlangde er naar zijn stem te horen. “Dag Hans, hoe is het met jou?”

“Met mij is alles goed. Ik dacht er net aan jou te bellen, maar jij was me voor.”

“Ik mis je, schat.”

“Ik mis jou ook en dat is een goed teken, toch?”

“Ja, ik ga zo naar Sandra en misschien blijf ik er wel slapen. Ik heb haar zo veel te vertellen.”

“Over ons, bedoel je.”

“Over ons, over mij en een heleboel andere dingen.”

“Ik wou dat ik langs kon komen, maar dat gaat niet.”

“Dat weet ik, maar vanaf maandag zijn we samen en daar zie ik erg naar uit.”

“Ik ook, heel erg zelfs.”

Ze spraken nog even verder en namen toen afscheid. Hans zei: “Heb ik je al verteld dat ik je heel erg lief vind.”

Annabel lachte zachtjes. “Ja, dat heb je al verteld, maar ik krijg er nooit genoeg van het je te horen zeggen.”

Nu lachte Hans. “Ik wens je een hele fijne avond. Doe Sandra de groeten. We bellen morgen. O ja, voor ik het vergeet, je bent echt heel lief."

Voor Annabel kon antwoorden, had Hans de verbinding verbroken. Annabel straalde, maar niemand die het zag enn dat was misschien maar goed ook.

Om 6 uur was Annabel bij haar dochter. Ze aten eerst en ze speelden wat met de kinderen, maar toen die eenmaal op bed lagen, brandde Annabel los. Ze vertelde zo’n beetje alles van wat er zich had voorgedaan na het plotselinge vertrek van haar dochter. Maar het allerbelangrijkste was toch wel dat Hans bij haar zou komen wonen. In ieder geval voorlopig. “Dus Sandra, vanaf maandag is er weer een man in mijn huis!” Sandra omarmde haar moeder, Ze was echt blij voor haar.

Toen zei Annabel: “Maar schat, onze avondjes, jij, ik , Hans, gaan gewoon door, hoor! Net zo lang als we willen.” Om een uur of 10 besloot Annabel naar haar kamer te gaan. Ze nam een uitgebreide hete douche en trok een pyjama aan. Haar hoofd was vol van deze dag. Hoewel moe, kon ze de slaap niet vatten. Ze deed het licht uit, alleen een schemerlampje brandde. Hans nog een keer bellen? Beter van niet. Dan kon ze misschien helemaal niet meer slapen. Ze lag wat voor zich uit te kijken toen er zachtjes op de deur werd geklopt. De deur ging open en Sandra stapte binnen “Jij kunt dus ook niet slapen, mama!”

“Nee, ik ben nog klaar wakker. En de kinderen?” “Die slapen.” Sandra droeg een t-shirt die net over haar heupen reikte. Ze kwam naar het bed. “Mag ik even bij je liggen?” Annabel schoof op en Sandra kwam naast haar liggen. Ze ging op haar zij liggen en ondersteunde haar hoofd. Met een vinger trok ze denkbeeldige lijnen over Annabels lichaam. “Het is nu anders tussen ons geworden,” zei Sandra, “we zijn meer dan alleen maar moeder en dochter, niet waar?”

“Ja, en dat dankzij Hans!”

“Inderdaad door Hans, vind je het erg?”

“Helemaal niet, ik hou nu alleen nog maar meer van je,” antwoordde Annabel.

Daarop begon Sandra de knopen van haar moeders pyjama los te maken. Ze opende het jasje. Toen boog ze zich over haar moeder heen en plaatste een kusje op haar tepels. Ze maakte haar vingers nat en streelde ze daarmee. Haar tepels reageerden onmiddellijk. Toen kuste ze haar moeder en zei: “Ik wil met je vrijen.”

Annabel glimlachte en zei: “Ik ook met jou.”

Vrijen met een vrouw is anders dan met een man, maar daarom niet minder lekker. Ze kusten elkaar en de kussen werden hartstochtelijker. Sandra richtte zich op en trok haar t-shirt uit. Ze droeg alleen nog een slipje. Ook Annabel richtte zich op en pakte de borsten van haar dochter. Ze liefkoosde Sandra’s tepels. Daarna liet ze haar dochter op haar rug liggen. Ze streelde met zichtbaar genoegen het lichaam. Met haar vingers wreef ze over Sandra’s slipje en merkte hoe nat die was. Snel trok ze het slipje uit en wreef toen met haar volle hand over Sandra’s schaamlippen. Haar dochter kreunde. “Niet stoppen, mama. Het is zo lekker.” Een gilletje ontsnapte haar toen Annabel een vinger in haar schoof. Een 2de vinger volgde. Nu begon ze haar dochter te vingeren. Sandra opende haar benen wijder om haar moeder meer ruimte te geven. Annabel keek in het gezicht van haar dochter en zag hoe opgewonden ze was. Ze tongkuste haar dochter terwijl ze doorging haar te vingeren. Daarop legde Sandra haar hand op die van haar moeder. Ze vingerden nu samen als het ware. Sandra kreunde luid en schokte en schokte. Annabel vond het prachtig dat haar dochter nu een orgasme kreeg. Ze hield niet op, ook niet toen Sandra haar hand weghaalde. Pas toen Sandra rustiger werd, stopte ze. God, dacht ze, wat moet mijn dochter zin gehad hebben. Haar hand was helemaal nat en toen ze tussen Sandra’s benen keek zag ze een grote natte plek.

“Lekker?” “Mmm…”

Wat moet ze Wil missen! Even bijkomen. Maar dat was maar heel even, want Sandra duwde haar moeder op haar rug. Snel trok ze haar moeders pyjama broek uit, gevolgd door haar slipje. Ze duwde Annabels benen ver uit elkaar en dook er tussen. Ze wreef over haar moeders’ schaamheuvel en voelde al stoppeltjes. Ze keek op. “Mama, lekker dat je zo helemaal kaal bent, maar je moet je wel weer scheren hoor. Ik voel alweer haarstoppeltjes.” Annabel hoefde geen antwoord te geven want Sandra was al begonnen haar moeder heftig te likken terwijl ze een vinger in haar schoof. Likken en vingeren. Annabel voelde de lust stijgen. Haar dochter likte nu haar klitje. Trillingen van genot schoten door haar heen. “Ja Sandra, ja”. Ze duwde haar heupen omhoog. Nog intensiever vingerde Sandra haar moeder . En Annabel kwam. Tot in de toppen van haar vingers voelde ze haar orgasme. Langzaam trok Sandra haar vingers terug maar liet wel haar hand op haar moeders kutje rusten. Annabel nam het gezicht van haar dochter tussen haar handen en zei: “Waarom hebben we dit nooit eerder gedaan?”

Sandra lachte: “Omdat we Hans niet eerder ontmoet hebben.”

“Hans heeft wel veel veranderd, he?”

“Vooral bij jou, mama en ook tussen ons, maar ik heb nog steeds wel mijn Wil.”

“Je hebt Wil nooit iets verteld? “

“Nee, nooit. Wat we hebben is tussen jou en mij en Hans.”

Annabel keek bedachtzaam voor zich uit. Ze streelde Sandra, die tegen haar aan lag, over haar rug. Sandra streelde het lichaam van haar moeder. Annabel voelde zich fijn. Zachtjes begon ze te praten: “Er is zo veel veranderd. Er komt een man bij mij wonen en als het klikt, echt klkt, blijft hij misschien wel voorgoed. En tussen ons…. We hebben het altijd al fijn samen. Ik weet nog een paar jaar terug dat jij er was toen het zo moeilijk was voor mij. En nu, nu vrijen we zelfs. Sandra, is dat verkeerd?”

“Mama, vind jij het verkeerd? Voel jij dat ons vrijen verkeerd is?”

Annabel hoefde daar niet over na te denken. “Nee,” zei ze “nee, dat gevoel heb ik niet.”

“Ik ook niet, mama. En wat anderen er van vinden, maakt me niet uit, Natuurlijk is het beter om er niet over te praten, want men begrijpt het toch niet. Maar verkeerd?”

Annabel zei: “Ik denk ineens aan wat Hans een keer tegen me gezegd heeft. Hij zei: tussen volwassenen is alles goed als ze het allebei willen.”

“Hans heeft gelijk, mama. En als een van de twee niet meer wil, dan stopt het.

”Ze bleven elkaar strelen. Annabel vond het echt fijn om hier zo intiem met haar dochter te zijn. Plotseling zei ze: “Toch jammer dat Wil hier niet van weet.”

“Wat bedoel je?”

“Nou Hans en ik en jij en Wil. Ik bedenk me, zou Wil er ook niet bij willen zijn?”

Nu was Sandra stil. Ze dacht na en antwoordde toen: “Mijn Wil erbij? Mama, zou jij met mijn Wil willen vrijen?”

“Daar…daar heb ik nooit over nagedacht.”

“Nee, dat begrijp ik. Maar als Wil erbij komt, gaat dat wel gebeuren.”

“Is dat voor jou geen probleem Sandra?”

“Nee mama, ik heb er al eens eerder aan gedacht. Als het nou een onbekende vrouw is, ja, dan misschien wel, maar met jou, mijn eigen moeder met wie ik ook vrij en met haar nieuwe vriend? Nee, het is geen probleem. Het maakt het misschien alleen maar nog spannender. Maar jij, mama?”

“Ik weet het niet. Ik weet het echt niet. Maar hij hoort er wel bij, vind ik. Jij en Wil, Hans en ik.”

Sandra keek bedachtzaam naar haar moeder en zei toen: “ Of Wil en jij en ik en Hans! Kan dan ook! Maar lieve mama, laat het nu maar rusten. Wie weet gebeurt het ooit spontaan en dan zien we het wel. En misschien gebeurt het wel nooit.”

Annabel keek haar dochter lief aan: “Ik hou van je.” “En ik hou van jou, mama. Na deze woorden omarmden ze elkaar nog inniger. Sandra kuste haar moeder. En daarmee wakkerdehet verlangen weer aan. Sandra en Annabel bedreven de liefde opnieuw met elkaar. Bevredigd viel Annabel in een diepe slaap. Sandra ging terug naar haar eigen slaapkamer. Ze had Annabel willen leren wat ‘scharen’ is, maar het kwam er niet van. Eenmaal in bed dacht ze na over wat er gezegd was over haar Wil. Zou het misschien in de toekomst ooit kunnen?

De volgende dag was het zondag. Een rustige dag zonder plannen. In de morgen belde Wil. Hij vertelde Sandra dat hij donderdag weer thuis kwam, maar wist nog niet hoe laat. Met de kinderen gingen moeder en dochter in de Mac lunchen en daarna naar een speeltuin. Omdat Wil donderdag thuiskwam, stelde Sandra voor elkaar woensdagavond weer te ontmoeten. Annabel vond het een prima plan. Ze zou het Hans vertellen. Pas na het avondeten ging Annabel naar huis. De hele dag waren haar gedachten niet alleen bij Hans, maar ook bij Sandra geweest. Thuis ging ze met een kop koffie op de bank zitten. Het idee van Wil erbij kwam weer in haar gedachten. Zou ze met Wil, haar schoonzoon, kunnen vrijen? Zou hij dat willen? En wat zou Hans er van vinden? Hoe gek het ook klinkt, maar het idee van sex hebben met haar schoonzoon vond ze toch spannend. Hardop zei ze tegen zichzelf: Annabel, wat is er toch allemaal met je gebeurd? Je slaat helemaal door! Nou en? antwoordde ze hardop zichzelf: Ik mag toch ook genieten! Ze schudde haar hoofd en stond op. Doe nou maar normaal!! Ze liep naar de badkamer en kleedde zich uit. Naakt liep ze terug naar de slaapkamer en bekeek zich in de grote passpiegel. Ze was tevreden over haar lichaam. Ja, voor een vrouw die naar de 50 ging, zag ze er best goed uit. En wat belangrijk is: Hans houdt van haar lichaam en Sandra. En Wil misschien ook, flitste het door haar heen. Annabel! Schei nu uit! Stop! Ga douchen! Ze voelde haar schaamheuvel. Sandra had gelijk, ze moest zich weer scheren. Morgen maar, want morgen komt Hans.

Toen stapte ze onder douche. Ze bleef niet lang meer op. In bed bedacht ze zich dat ze morgen eerst een kamer gaat klaarmaken voor Hans. Goed dat de werkster komt. Daarna de boodschappen. Wat vindt Hans eigenlijk lekker? Ze had geen idee. Nou ja, een biefstukje, maar verder? Was hij een vleeseter, viseter allebei? Hield hij van groenten? Hield hij van fruit? Ze glimlachte in zichzelf. Ze heeft nu tijd genoeg om dit soort dingen te weten te komen. Ze geeuwde. Nog even Hans bellen en dan lekker slapen. En toen ging de telefoon. “Dag schat!” “Dag schat,” antwoordde ze. Ze wisselden de ervaringen van deze dag uit. Hans was nog maar net thuis. Hij vertelde haar dat hij in de namiddag kwam, maar nog niet wist hoe laat. Hij liet het haar nog wel weten. Ze wisselden lieve woordjes uit en spraken over hun verlangen naar elkaar, maar wonden elkaar niet op. Na afloop ging Annabel slapen en wonderwel lukte het haar redelijk snel.