Nadat ik zoals iedere middag eerst een tijdje van het altijd mooie uitzicht vanaf de Loreley over de Rhein heb staan genieten ben ik nu in de moestuin aan het wieden als mijn tweelingbroer Andreas bij me komt staan: ‘Ach so Nymfje, dá bist du! Kunnen we al Ficken?’ Als ik knik roept hij enthousiast ‘fijn’ waarna hij ter plekke mijn jurkje omhoog wil tillen om direct achterlangs zijn Speer in me te drukken.

Maar hoe leuk en lief hij ook is, hij weet heel goed en al heel lang dat ik dat zo niet wil hebben, ik ben niet een koe die maar even schnell-schnell in de wei door de stier beklommen wordt. Dus geef ik Andreas een tik op zijn handen en loop ik voor hem uit naar de hooizolder, waar we uit het zicht een plekje met een hooibed hebben gemaakt. Daar kan hij ongestoord zijn gang gaan op me…



TOT NU


Drie broers met behoeften

Het was achttienhonderdeenentwintig toen Nymphina en haar broertje Andreas geboren werden. Hun ouders woonden nogal achteraf, op het hoge plateau van de Loreley, die schitterende hoge maar o zo gevaarlijke rots bij de scherpste en gevaarlijkste bocht van de Rhein. De afstand naar de rest van de bewoonde wereld werd fataal toen bleek dat er dringend een vroedvrouw uit het verderop gelegen stadje Sankt Goarshausen moest komen. Op het moment dat ze eindelijk arriveerde was het eigenlijk al te laat, de baby’s kwamen nog met veel moeite levend ter wereld maar hun Mutti overleed aan bloedverlies. Hun Vati, een arme kleine boer, bleef alleen achter met vier kinderen, zijn zonen Joachim van zes en Johannes van vijf jaar, toen een tijdje niks en vervolgens de tweeling Andreas en Dymphina.

Hij had het hard te halen met de zorg voor een schraal boerenbedrijfje en vier kinderen die veel aandacht nodig hadden en hem de oren van het hoofd vraten. Gelukkig sprong zijn ongehuwde zus Heidy uit het nabij gelegen Patersberg zo vaak ze kon bij en al met al lukte het hem met haar hulp om zijn kinderen in redelijke staat en gezondheid te laten opgroeien. Hoewel, zijn dochtertje Dymphina, door iedereen al snel Nymphy genoemd bleef lang een zorgenkindje, ze was bij haar geboorte bijna een kilo lichter dan haar broertje Andreas. En ook na haar geboorte bleef ze jarenlang klein en iel, pas rond haar tiende jaar begon ze eindelijk wat te groeien. Langzaam maar zeker werd zichtbaar dat ze tot een bijzonder meisje zou uitgroeien met haar fijne bouw, blonde haartjes en heldere blauwe ogen.

Maar juist toen hun vader het dus wat gemakkelijker begon te krijgen omdat Joachim van inmiddels zestien en Johannes van vijftien al volop meewerkten en de oogsten steeds beter werden sloeg het noodlot opnieuw toe. Tijdens een onverwacht en zeer hevig onweer wilde Vati nog snel het angstig hinnikende trekpaard vanuit de wei naar binnen halen. Het dier was echter door de felle bliksemschichten en harde donderklappen helemaal door het dolle heen en tijdens een moment van fatale onoplettendheid trapte hij Vati dood.

De kinderen waren intens verdrietig, veel te vroeg werden ze wees en stonden ze er alleen voor. Gelukkig had Joachim min of meer de leeftijd om, opnieuw met hulp van hun tante Heidy het roer over te nemen en het duurde enkele jaren maar toen waren ze met elkaar weer redelijk gelukkig en hadden ze een welvarend boerderijtje waar ze met hun vieren goed van konden leven. Joachim en Johannes moesten er echter wel wat voor opofferen, de meeste jongens in de streek trouwden rond hun achttiende jaar met meisjes van meestal rond de zestien of zeventien, maar de beide broers vonden een huwelijk met alle nieuwe onzekerheden die dat zou opleveren nog niet verantwoord, eerst moesten Dimphy en Andreas nog wat groter worden.

Vanaf dat ze veertien werden ging de tweeling niet meer naar de dorpsschool en moesten ze komen meewerken, Nymphy in het huishouden en Andreas in de verzorging van de boerderijdieren. En wat al jong zichtbaar werd bleek nu ook echt uit te komen, Nymphy werd een pure maar ook teer ogende schoonheid, met haar ‘blonde elfenharen’ en bijna lichtend-blauwe ogen was ze een totaal ander meisje als de meeste boerendochters uit de streek. Ze was wél een beetje vreemd, alsof ze altijd met haar hoofdje in de wolken was, op een plek waarvan de mensen om haar heen geen idee hadden wat of waar dat was. De meeste bewoners van het dorp vonden haar daarom simpel van geest, alsof ze ze niet allemaal op een rijtje had, maar Nymphy en ook haar broers wisten wel beter, ze was volstrekt niet simpel, ze was gewoonweg ánders.

Ondanks dat ze zo iel was kon ze werken als de beste, ze bleek groene vingers te hebben want de moestuin bracht de heerlijkste groenten voort, het huis was altijd schoon, de bedden werden minstens een keer per week verschoond en fris opgemaakt en iedere maaltijd toverde ze heerlijk eten op tafel. Toen Nymphy en Andreas zestien werden wilden Joachim en Johannes een goed gesprek met ze voeren. Joachim was inmiddels tweeëntwintig, hij had een meisje leren kennen en zou graag met haar willen trouwen, en ook de een jaar jongere Johannes maakte al plannen in die richting. Maar de boerderij zou absoluut te klein zijn om zes monden te voeden, dus zouden Andreas en Nymphy of snel moeten trouwen of een kosthuis moeten zoeken of misschien zelfs in een klooster moeten toetreden. Beiden schreiden bittere tranen, het verdriet om de vroege dood van hun ouders kwam weer in volle hevigheid naar buiten en dat deed Joachim en Johannes besluiten dat ze hun plannen voorlopig toch maar moesten uitstellen.

Het probleem was echter dat zowel Joachim als Johannes, en eigenlijk ook al wel de nog veel jongere Andreas gezonde jongemannen waren, met gezonde behoeftes. Te vaak werd hun Schwanz stijf zonder dat er een passende bestemming voor was en opnieuw was er een goed gesprek nodig. Want de oudere jongens wilden zich wel opofferen om de tweeling nog enkele jaren een goed thuis te bieden, maar zou Nymphy dan niet… ehm?

Ontmaagd

Als jong meisje al had Nymphy interesse voor het voortplantingsproces. Hoe zorgde een plant nou voor nieuwe plantjes, hoe maakte een boom nieuwe boompjes, wat deden kippen om kuikentjes te krijgen en hoe kreeg een koe haar kalfje. En hoewel haar tante Heidy het allemaal wel wat vroegwijs vond ging ze toch trouwhartig in op alle vragen van het bijzondere meisje, want dat werd haar wel steeds duidelijker, Nymphy was anders dan alle meisjes die ze in het dorp kende.

Naarmate ze beter begreep hoe het in de dierenwereld aan toe ging was het voor Nymphy al snel ‘een plus een is twee.’ Zelf had ze een gleufje tussen haar benen en bij haar broers zag ze als ze zich helemaal bloot wasten bij de waterput hun steeds groter wordende Speere, voor haar was al jong duidelijk dat die twee attributen bij en vooral ín elkaar hoorden. Vanaf dat moment kreeg ze altijd kriebels in haar buik als ze de haan op zijn kippen of de fokstier van de buurman op hun drie koeien bezig zag. Vaak ook droomde ze er sindsdien van hoe ze bereden werd door de Speer van een van haar broers en wat die dan allemaal met haar zou doen. En hoewel ze zelf verbaasd was dat dit haar allemaal al bezig hield, kon ze er niks aan doen, ze móest gewoon omdat ze op een of andere manier die kant op werd gestuurd.

Also, dus toen Joachim aarzelend zijn vraag stelde was voor Nymphy een half woord voldoende. Het was haar direct duidelijk wat de jongens bedoelden en een beter bewijs dat ze niet simpel was kon je niet krijgen. Want al tijden terug had ze dus al de conclusie getrokken dat om een baby te krijgen de Speer van een man in de Höhle van een meisje moest worden gestoken. En eerlijk gezegd was ze er zelf ook wel aan toe, niet aan het krijgen van een baby maar wel aan het ontvangen van de Schwanze van haar broers. Het werd tijd wat aan de kriebels in haar buik te doen.

Zo dromerig en ver weg als Nymphy dus soms kon zijn, zo kordaat werd ze op dat moment. Ze begreep dat de nood bij haar broers hoog was en stelde voor dat Joachim als oudste haar het eerst mocht berijden en vanaf dat moment iedere avond, dat Johannes met haar voortaan in de vroege ochtend zijn gang mocht gaan voordat hij de koeien ging melken en dat Andreas haar iedere namiddag na de gedane arbeid met de dieren tot zijn beschikking had, voordat ze het eten moest gaan verzorgen. Van haar tante Heidy kreeg ze een middeltje om te voorkomen dat er baby’s zouden komen. Toen Nymphy daar naar vroeg begreep tante direct wat er in het boerderijtje tussen de broers en hun zusje zou gaan gebeuren en ze vond het prima, want dat gebeurde in die tijd in zo veel geïsoleerde wonende gezinnen dat niemand daar van opkeek. Zolang je maar zorgt dat er geen kindjes van komen was er niks op tegen om als mensen die onder éen dak leven plezier aan elkaar te beleven, zo was in die tijd de geldende moraal. En vanaf die dag werd Nymphy door alle drie haar broers dagelijks gefickt, waarbij ze zich meestal netjes hielden aan het schema dat ze voor hen had opgesteld, tenzij de nood erg hoog was, dan mochten ze tussendoor ook nog wel een keertje.

Die eerste keer met Joachim zou ze nooit meer vergeten. Het werd haar direct duidelijk dat hij al wel enige ervaring met de meisjes had want toen ze zich onbekommerd voor hem ontblootte zag ze hem stomverbaasd toekijken: ‘wat doe je nou, zusje?’ Nymphy begreep niets van die vraag: ’je wou toch met me ficken?’ ‘ja, zusje, maar je kleedt je helemaal uit’ reageert haar broer. Nymphy, verbaasd: ‘hè? Een stier heeft toch ook geen broek aan als hij een koe binnengaat?’ Kortom, voor Joachim ging een hele nieuwe wereld open want de enkele meisjes die hij al eerder aan zijn Schwanz had weten te krijgen wilden dat alleen maar in het donker doen, verlegen als ze waren om hun lichaam aan zijn ogen bloot te stellen.

Zijn zusje was daar dus totaal anders in en verbijsterd keek hij naar de onbeschrijfelijke schoonheid van het lichaam dat onder haar kleding tevoorschijn kwam. Hij wist natuurlijk al wel dat zijn zusje anders was, maar zó anders… Het leek haast of haar huid licht gaf en of haar naar hem toe gerichte borstjes hem pedant leken aan te kijken, zo van ‘koester ons, heb ons lief.’ Met als bekroning van dat alles het mooie lieve gezichtje van Nymphy met die hemelsblauwe ogen en haar al bijna tot op haar billen hangende blonde haren.

Joachim had al geleerd dat de eerste keer voor een meisje pijn kan doen en nadat hij zichzelf ook had uitgekleed, omdat Nymphy dat wilde, vroeg hij haar te gaan liggen en haar benen ver uit elkaar te doen. Met wat zalf die hij normaal gebruikte voor de uiers van de koe wreef hij haar gleufje in en daarna ontmaagdde hij haar. Beetje bij beetje schoof hij zijn Speer in haar nauwe Höhle, tot hij niet verder kon en haar hele hete nauwe tunneltje om zich heen voelde. Vreemd genoeg leek z’n zusje geen pijn te voelen, toen hij in haar op en neer begon te gaan bewoog ze haar lichaam zelfs steeds weer tegen zijn binnendringende Speer in, om er maar niets van de te hoeven missen.

Nymphy wordt een nymfje

Voor Joachim was dit een totaal nieuwe ervaring, een meisje dat openlijk bloot wilde zijn en ook nog eens actief met hem fickte. En ook voor Nymphy was het een bijzondere gewaarwording, vooral omdat ze diep van binnen wist dat dit haar bestemming was, dat ze dit al eerder deed, maar geen idee had waar of hoe lang geleden. En zo geschiedde dat na dat moment Joachim haar iedere dag bereed, vaak meerdere keren achter elkaar. Soms kon hij maar geen genoeg van haar krijgen, voor hem was zijn jonge zusje het meeste betoverende wezen dat hij kende en er waren dagen dat hij haar in de ochtend maar met moeite af kon staan aan Johannes, die dan zijn beurt op kwam eisen.

En ook Johannes raakte keer op keer in de ban van zijn bijzondere zusje. Hij vond haar zó mooi dat hij er een gewoonte van maakte om haar het werk te laten doen door haar hoog gezeten zijn Speer te laten berijden, zodat hij onbelemmerd kon genieten van haar frêle lichaam dat zich op zijn Schwanz uitleefde. In alle bochten kronkelde ze zich met haar slanke lenige lijfje over hem heen, steeds weer liet ze zijn Speer bijna uit zich glijden om hem dan weer diep tot de wortel in zich op te nemen. En ook Johannes kon meestal meerdere keren zijn jongensvocht in haar schieten, eindeloos bereed en melkte ze hem, altijd met haar ogen dicht terwijl ze ondertussen in haar eigen wereldje leek te zijn.

Hoe vaker Nymphy gefickt werd hoe váker ze het wilde doen, wat ze toch eigenlijk niet goed begreep. Want als je honger hebt eet je en dan hoef je een tijdje niet meer. Maar met seks werd het alleen maar erger, na de ene Speer wilde ze liefst meteen alweer de andere in zich hebben, ook tussen haar werkzaamheden door waren haar broers daarom altijd welkom, waar ze dan ook graag gebruik van maakten.. Maar nooit mocht het schell-schnell, altijd wilde Nymphy dat ze beiden bloot waren en er de tijd voor namen.

Haar broers vonden het natuurlijk allemaal prima, het was alsof ze vanuit een dorre woestijn in een paradijs terecht waren ge komen. Maar hoe kon dat nou, hun onaards mooie zusje dat hen zo graag wilde ontvangen, terwijl de meeste andere meisjes helemaal niet zo gretig klaarstonden voor de behoeftes van de jongens, want zoveel was hen wel duidelijk geworden als ze op vrijersvoeten gingen. Na een tijdje vergeleken haar broers haar met de Nymf die volgens de streekverhalen vroeger op de Loreley de hoofden van de bemanningen op hol bracht, waardoor nogal eens hun scheepjes in de scherpe bocht op de rots te pletter sloegen. En zo veranderden ze gaandeweg haar naam Nymphy in Nymfje, zij werd hun ‘Nymfje van de Loreley’, omdat ze zó graag de Schwanze van haar broers ontving en ze hen op die manier helemaal betoverde met haar seksbelustheid.


NU


Nymfje’s zoektocht

Ik heb het gevoel dat mijn visioen steeds dichterbij komt. Als Andreas en ik op de hooizolder op ons vaste Fick-plekje arriveren trek ik mijn jurkje voor zijn ogen uit en omdat ik er in de zomer meestal niks onder draag sta ik meteen daarna al helemaal bloot voor hem. Zoals altijd bekijkt hij me even met open mond en dan is hij aan de beurt, hij weet dat hij van mij ook alles uit moet trekken, en ik bekijk hem geïnteresseerd terwijl eerst zijn broek, dan zijn boezeroen en vervolgens zijn Unterhose uitgaan. Je zou niet zeggen dat we een tweeling zijn, want Andreas is voor zijn zestien jaar al best wel groot, breed en gespierd. Verder heeft hij een gebruind vrolijk gezicht met daarop een flinke bos krullend donker haar en heeft hij diepbruine ogen met van die twinkeltjes erin. Zijn Speer steekt al ver voor hij me gaat berijden stijf en trots vanuit zijn buik omhoog, met daaromheen een kransje van donkere krullende haartjes.

Vergeleken met hem en ook mijn beide andere broers ben ik totaal anders, soms denk ik wel eens dat ik hier helemaal; niet thuis hoor, dat ik misschien wel uit een heel andere familie kom. Mijn lichaam is klein en smal gebouwd met in verhouding best wel lange benen. Waar mijn benen samen komen groeit zit mijn gleufje en groeit er geen enkel haartje, ik heb een plat buikje met daarboven geen grote maar wel ronde naar voren staande borsten met kleine roze tepels. Mijn haren heb ik lang laten groeien en tegen de gewoonte van de streek in meestal los hangen. Omdat ze lichtblond zijn en ik ook nog eens heel erg blauwe ogen heb, vinden veel mensen dat ik er als een elfje of als een engeltje uitzie.

Nadat Andreas zich heeft uitgekleed ga ik op mijn rug op het hooibedje liggen en open ik mijn benen. Andreas valt dan meteen gretig op me aan, hij wrijft met zijn hand wat van het vocht uit zijn mond op mijn gleufje en als hij dat goed nat en glad heeft gemaakt zet hij zijn Speer er tegenaan, waarna hij zich in één keer bij me naar binnen schuift tot hij niet verder kan en onze buiken elkaar raken.

‘Hmm, Nymfje, ik geloof echt dat ik altijd bij jou wil blijven, andere meisjes kunnen nóoit liever zijn en lekkerder aanvoelen dan jij.’ Ik vind het fijn dat hij dat mijn tweelingbroer dat zegt maar eerlijk, ik heb geen idee hoe andere meisjes aanvoelen. Volgens mij kan je meisjesgangetje strak of juist ruim of iets daar tussenin zijn, het is maar net hoe je geschapen bent en of er al ooit een kindje doorheen is gegaan. Maar het klopt wel, mijn holletje is heel strak, ik voel het aan de hitte en de kriebels die alle drie mijn broers met hun net iets te grote Schwanze binnen in mij veroorzaken. Het is het fijnste wat er is. Hoewel, bijna net zo heerlijk vind ik het om hun lichamen op me te voelen, soms denk ik dat ik speciaal hiervoor ben geboren, om de Schwanze van mijn broers te ontvangen en hun lichamen op het mijne te voelen.

Als Andreas in me begint te bewegen vouw ik mijn benen om hem heen en omdat hij verder languit op me ligt verdwijn ik helemaal onder hem. Na een tijdje van eerst rustig op en neer schuiven pompt Andreas stevig op me in, hij weet dat ik het heerlijk vind als hij zijn Speer steeds bijna uit me haalt en dan weer helemaal naar binnen duwt tot hij alles in me heeft zitten. Alleen dan gaan al die plekjes in mijn Höhle tintelen en krijg ik dat fijne gevoel, alsof ik ergens anders ben en de beelden daarvan in mijn hoofd tot leven komen.

Voor mijn broers is dit altijd hard werken, eerst op het land of met de dieren en dan nog eens op mij, maar ja, ze willen het zelf en zo vaak ze willen mogen ze. Dit is mijn manier om hen mijn dankbaarheid te tonen dat ze zo lief voor me zijn, maar eerlijk gezegd gaat ook iets verder. Hun Speer in mij maakt iets in me los wat ik niet goed begrijp, soms lijkt het of ik écht van ergens anders kom en alleen maar hier ben omdat ik op deze plek iets te volbrengen heb, maar ik weet alleen niet wat. Steeds als een van de jongens in me op en neer beweegt lijkt het of ik bijna te pakken krijg wat dat toch is in mij maar steeds kom ik er net niet helemaal.

Het visioen openbaart zich

Vandaag gebeurt dat ook weer, terwijl Andreas zich kreunend en zwetend op mij uitleeft en zijn Speer eindeloos vaak in me steekt voel ik weer dat visioen opkomen dat ik zo graag zou willen begrijpen. Meteen zodra er een Speer mijn wrijfholletje binnenschuift komt steeds weer het beeld op dat ik hier vroeger ook al leefde, voordat er mensen kwamen. Inmiddels heeft het visioen al laten zien dat ik een van de nymfjes was die hier vér voor de mensen leefden. Mijn zuster-nymfjes verdwenen een voor een toen het hier almaar drukker werd, en steeds vaker krijg ik ook te zien dat ik de laatste was die overbleef. Ik begrijp niet waarom ik die beelden krijg en ook niet waarom mijn broers me lijken te begrijpen, want al is het maar als grapje bedoeld, ze noemen me niet voor niks ‘Dymfje het Nymfje’, alsof ook zij iets aan mij merken wat daar mee te maken heeft.

Andreas wíl wel maar jammer genoeg komt zijn papje vandaag te snel, het lukt hem niet mij mijn extase te geven. Toch zou ik het liefst willen dat hij me helpt mijn visioen te ontdekken, omdat we samen geboren werden voelt hij het meest nabij. Ik voel dat het er bijna is, dat hij daar een rol speelt, en dan rijpt er een plannetje in me…

Die avond ga ik vroeg naar bed omdat mijn hoop op Joachim is gevestigd. Al gauw komt hij en als hij in bed stapt is hij zoals altijd ook al bloot. Ik trek mijn nachthemdje uit, ga op mijn rug liggen en open mijn lichaam voor hem. Joachim voelt bijna als een vader voor me, hij is zes jaar ouder en al echt een volwassen man. Meestal trekt hij zich niet veel van me aan, hij komt in me en gaat eindeloos door tot hij zijn witte pap schiet en slaapt dan al snel in. Tegenwoordig komt hij later in de nacht steeds vaker in me terug, maar ik hoop dat hij het vandaag extra lang volhoudt, ik voel dat mijn inzicht nadert..

Maar als ik me voor hem open bromt Joachim: ‘Hmm, ik hoop dat het nog lukt Nymfje, ik ben doodmoe van het ploegen de hele dag, het paard was erg onrustig.’ Wat er dan gebeurt weet ik niet, het voelt alsof zijn nog niet helemaal harde speer me meer vult dan anders, tot diep in mij weet hij alle bijzondere plekjes te raken. En ook Joachim voelt het, na zijn eerste stoot valt hij stil en zegt hij: ‘wat is er vandaag met jou aan de hand, Nymfje, je was nog nooit zo nauw.’ Ik weet ook niet wat het is en als ik zonder te antwoorden mijn fickholletje wat extra tegen hem opduw beukt hij zijn nu keiharde Schwanz terug in me. Alleen al daarmee zet hij me compleet in vuur en vlam en door die lichtende hitte heen zie ik al gauw mijn vertrouwde visioen, waarin ik met de andere nymfe-zusjes naakt in de bossen langs de Rhein leef, in liefde met elkaar en in harmonie met de dieren, de bomen en de planten. Ook zie ik hoe steeds meer mensen hier komen wonen en hoe mijn zusters een voor een verdwijnen, tot ik alleen over blijf.

Ik voel aan alles in mijn lichaam dat het visioen zich dit keer volledig wil openbaren, voorbij het punt waar het tot nu toe altijd stopte. Als ik voel dat Joachim al zijn hoogtepunt nadert en zich even later in mij leegt concentreer ik me met alles wat er in me is om dit punt vast te houden. Zodra Joachim in slaap is gevallen ren ik naar het bed van Andreas, die helemaal verbaasd is dat ik in de nacht bij hem kom. Waarom weet ik niet maar ik het einde van mijn visioen alleen met hem beleven. Verheugd legt Andreas zich over me heen, als snel is zijn Speer staalhard en steekt hij me aan zich. En ook hij voelt hoe mijn gangetje nauwer is dan normaal, ook hij moet hard werken om helemaal in me te kunnen komen.

En het lúkt me, mijn visioen opent zich verder, het eerste wat ik ervaar is een intens verdriet omdat ik de laatste van mijn ras hier in de Duitse wouden ben. Ook beleef ik mijn besluit om op de Loreley te gaan wonen en alle nachten dat het volle maan is naakt op de hoge rots mijn liederen te zingen. Op die manier wil ik de mensen laten beseffen dat ze ons zullen missen. Tegelijk is dat mijn wraak, want zo leid ik de mensen die beneden in hun schepen voorbij varen af met mijn naakte lichaam en mijn gezang, met als gevolg dat er velen vergaan.

Op een van die nachten legt er een bootje aan en ik besef dat het einde van mijn bestaan hier nadert. Andreas, de zoon van de heer van deze streek is gearriveerd, hij kreeg van zijn vader de opdracht mij gevangen nemen. Ik wil hem net als al die andere schippers wegvagen maar als hij eenmaal boven bij me is aangekomen zie ik de mooiste mensenzoon ooit, een rijzige jongen met eerlijke bruine ogen en een donkere bos krullen. Mijn hart bloeit op slag voor hem open en ik wil hem bij me houden. Ik kan, nee ik mág dus niet laten gebeuren dat juist hij me meevoert en roep op dat moment al mijn al veel eerder gevluchte nymfomane zusters op om mij te redden.

En zo geschiedde, er steekt een hevige wind op en in éen machtige golf richt zich de rivier op en sleurt een enorme golf Andreas en mij mee de diepte in…

Wedergeboorte

Het voelt alsof ik deze wereld ga verlaten, Andreas geeft me klapjes in mijn gezicht en herhaalt steeds weer ongerust: ‘Nymfje, bitte, erwache, Nymfje…!’ Als ik mijn ogen open is zijn opluchting groot. Blijkbaar was mijn extase zo hevig dat ik helemaal weg raakte. Langzaam kom ik weer bij en ik voel me… ehm, …bevrijd! Ja, bevrijd is het goede woord, alsof er een last van me is afgevallen. En waar ik voor die tijd vooral mijn extase wilde beleven om mijn visioen na te jagen beleef ik nu hoe mijn extase vooral mijn Andreas dient. Mijn lieve tweelingbroer, waarvan ik besef dat hij de Andreas uit mijn visioen moet zijn.

En hij voelt het ook, want hij zegt: ‘je bent er weer bij, nicht war, Liebchen?’ Als ik hem dan vragend aankijk: ‘je weet het wel, in het leven, in óns leven.’ Ja, het klopt, ik bén er, hier en nu, en dankbaar vouw ik me nog meer dan anders om Andreas heen, om zijn Speer die me meer dan ooit opvult en die me juist op dat moment helemaal volschiet. Andreas kreunt terwijl hij me vult met zijn papje en als hij tot rust is gekomen fluistert hij: ‘je bent terug, hè?’ Ik kijk hem aan, trekt hem nog steviger dan stevig tegen me aan en fluister dan in zijn oor: ‘ja ik ben terug, ik ben er klaar voor.’

Achteraf weet ik niet of het allemaal al beschikt was. Alsof het zo moest zijn kregen Joachim en Johannes van de ene op de andere dag mooie lieve boerendochters op hun pad die met hen de boerderij wilden gaan bestieren. Bijna tegelijk kregen we bericht van tante Heidy dat ze was gevallen en hulp nodig had. Andreas en ik besloten bij haar te gaan wonen, als man en vrouw. Want voor mij staat nu vast dat mijn broertje Andreas dezelfde is als mijn geliefde Andreas die met mij in de golven verdween… en waarmee ik samen terug kwam….


Die Luft ist kühl und es dunkelt,
und ruhig fließt der Rhein;
der Gipfel des Berges funkelt
im Abendsonnenschein.

Die schönste Jungfrau sitzet
dort oben wunderbar;
ihr goldnes Geschmeide blitzet,
sie kämmt ihr goldenes Haar.

Sie kämmt es mit goldenem Kamme
und singt ein Lied dabei;
das hat eine wundersame,
gewaltige Melodei.

Uit: ‘Die Loreley’ van Heinrich Heine



Dankjewel dat je dit sprookje las! X. Zazie