Altijd spannend om verliefd te zijn. En ergens kon ik het nog steeds niet geloven. Als je zolang op iemand verliefd bent, en dat al die tijd ook onbeantwoord leek te zijn, kan het haast niet kloppen dat het na twee jaar alsnog raak was. Ik was verliefd. Dat was ik al. Maar nu nog meer. En zij op mij. Dat was ze al. En dat wist ik nu. En juist dat kon ik bijna niet geloven. Tessa was verliefd op mij en hoe vaker ik het dacht, of zelfs hardop uitsprak, hoe blijer ik werd. Dit was ongelofelijk. Tessa was gewoon verliefd op mij. En gisteren zijn we op date geweest, heb ik haar weer mogen kussen en stonden we zelfs even ordinair te bekken onder het viaduct. Al was niks aan dat gebek ordinair. Niks aan Tessa was ordinair. Het mooiste en meest beeldige meisje op aarde, zoende met mij onder een viaduct omdat ze nu eenmaal verliefd op me was. Ze was echt verliefd op me. En ik op haar. En dat was ontzettend eng. Ze wilde me de volgende dag alweer zien. Dat was snel, maar niet snel genoeg. Ik wilde helemaal niet alleen naar huis. Maar het moest. We hadden nog even geappt toen ik thuis was. En ook gelijk die morgen. Ze vroeg of ik al plannen had voor vandaag. Plannen voor ons. Ik vroeg haar of ze van het strand hield. Ik ging dolgraag naar het strand. En zij natuurlijk ook. Dat kon niet anders. Hoe meer ik over haar kwam te weten, hoe leuker ik haar ging vinden. Ik kende nog wel een leuk strand. Niet te druk, kon je mooi wandelen en eventueel ook alleen zijn. Dat laatste zei ik haar maar niet. Ik wilde haar niet afschrikken. Want ergens dacht ik dat dat nog steeds zou kunnen gebeuren.

Ik haalde haar thuis op. Het was slecht weer. Nog altijd guur en koud en het waaide hard. Wie ging er nu met dit weer naar het strand? Wij dus. Ze vroeg me een appje te sturen als ik in de straat stond en liever niet wilde aanbellen. Maar ik was geen kind meer. En ik wilde juist dolgraag weten wie haar ouders waren. Een ontmoeting voor de lange termijn mocht van mij nog even wachten, maar ik ging haar niet appen. Ik liep naar de deur en belde gewoon aan zoals dat hoorde. Ze is geen hond die op mijn teken moest komen. Toen ik door de voortuin stapte over een nat grindpaadje, trok ik meteen de aandacht. Ik kon de woonkamer inkijken. Er brandde al licht, zo donker was het nog door het weer op deze ochtend rond elf uur. Ik zag haar zitten en gespannen opstaan toen ze mij zag. Ik zag haar moeder ook en die keek nieuwsgierig om, maar bleef zitten op de bank. En ik zag Merel. Ze waren allemaal thuis, behalve haar vader. En het leek alsof haar moeder en zusje met minstens zoveel spanning hadden zitten wachten op mij. Dat vond ik dan weer leuk en bemoedigend. Dat had ik niet willen missen. Ik kon zien dat ze een mooi topje aan had getrokken en haar benen stonden strak in de jeans. Toen ze opendeed trok ze al een lange jas aan, en wilde ze meteen vertrekken.

‘Leek me beleefd even hallo te zeggen.’ stelde ik voorzichtig voor. Ik kreeg het idee dat zij dat niet zag zitten. Daarna kreeg ik het idee dat zij het idee had dat ik dat niet zou zien zitten. Wel dus. Ik was wellicht een beetje ouderwets. Ze keek er vanop, maar waardeerde het zeer.

‘Ja, tuurlijk.’ zei ze lief. Maar toen ze zich wilde omdraaien, pakte ik nog wel vlug haar hand.

‘Wacht heel even…’ zei ik haar stil, en trok haar wat brutaal dichterbij, wat ze niet verwachtte. Maar meteen begon ze te lachen. ‘Heb hier voor m’n gevoel veel te lang op moeten wachten.’ kondigde ik nog aan, de reden waarom ik haar nu snel een kus op de mond drukte. Eens zien hoe ze zou reageren. Maar haar hand vond mij wang, en snel daarna drukte ze er zelf ook nog een kus tegen mijn lippen.

‘Dat komt wel goed, denk ik.’ zei ze daarna zelfs, en dat beloofde veel goeds. Ze was rood aangelopen, en ze pakte m’n hand en nam haar mee naar binnen, waar Merel was gaan staan en haar moeder niet veel later ook. Merel grijnsde van oor tot oor. Die vond het nogal altijd fantastisch dat dit zo tot stand was gekomen, mede dankzij haar. Ik stelde me voor aan haar moeder, die vriendelijk maar ingetogen was, en keek snel even rond. Alles was brandschoon in huis. Ik kreeg nog koffie aangeboden, maar toen zei Tessa snel dat we maar moesten gaan. Alles op z’n tijd, en ze sleurde me bekant mee naar de gang. Ze vond het spannend. Dat was duidelijk. Ik stond iets verderop in de straat en eenmaal in de auto, een klein bescheiden ding, legde ze haar hand op de mijne zodat ik de auto nog niet kon starten.

‘Alles goed?’ vroeg ik haar lief, en zag haar glimlachend naar me kijken. Toen leunde ze snel mijn kant op en kuste ze me nog eens goed op de mond.

‘Ik heb je gewoon gemist.’ zei ze daarna zacht alsof ze dat niet kon geloven. ‘En nu ben je er weer.’ klonk ze echt gelukkig met mij. Mijn hart ging tekeer en wilde haar meteen weer terug zoenen. Maar ze ging zitten in haar stoel, keek glunderend door de vooruit, en vroeg me toen maar waar we naartoe gingen.

Ik reed graag naar Rockanje. Vroeger al toen we thuis nog honden hadden. Of Kijkduin. Maar liever naar Rockanje omdat dat net iets dichterbij was en zeker een stuk rustiger. Daar had je een aantal strandovergangen en een vrij groot duingebied voorzien van paden waar je heerlijk kon wandelen. Voor of na de wandeling kon je een drankje doen op het strand, of bij de parkeerplaats. We hadden wat file dus kwam redelijk laat aan. Ik stelde voor eerst dan maar wat te gaan eten. En ik stelde voor weer alles te betalen. Ik vond het leuk dat ze niet moeilijk deed over geld uitgeven, maar tegelijkertijd ook niet dacht dat geld iets vanzelfsprekends was. Ze bood wel aan te splitten, maar dat aanbod sloeg ik vanzelfsprekend af. Buiten was het guur, binnen warm en vrij rustig. Op dit soort dagen waren er altijd wel mensen te vinden op en rondom het strand. Maar we hadden een rustig tafeltje aan de achterkant en keken tegen de begroeiing aan van de duin achter ons in plaats van op de parkeerplaats, waar wel wat meer leven was. We bestelden een lunchplank waar we elk zo nu en dan wat van pakten, maar dat duurde al met al nog best lang. Ik was weer bang geweest dat het misschien nu wel zou stilvallen. Dat we op een gegeven moment niks meer hadden om over te praten. Dat was nog steeds niet zo. We kletsten juist heel wat af dat we geen tijd hadden te eten. En lachen ook. Ik wist steeds beter hoe ik haar aan het lachen kon krijgen, en dat was me toch wat waard. Ik tapte geen moppen, en was ook niet flauw. Maar door bepaalde dingen op bepaalde manieren te zeggen of te belichten, kreeg ik haar aan het lachen. Al was het maar een glimlach. Op een gegeven moment moest ze haar hand voor haar mond houden, zodat de inhoud niet verloren ging door iets sulligs wat ik nu weer zei. En dan zag ik haar ogen fonkelen en dat werkte alleen maar verslavend. Haar aan het lachen krijgen was me echt iets waard. Ik vond het ook leuk om te ‘mensenkijken’, zoals ik het noemde. Dat kende ze. Ook daar hielden we ons mee bezig, zonder dat we die andere mensen belachelijk maakten. Zij vond het leuk zich af te vragen wat die mensen dan dreef. Ik verzon er juist spannende verhalen achter. Misschien licht spottend, maar nooit beledigend. Zo was ik niet. En dat zou zij ook zeker niet waarderen. Maar voor we het wisten waren we al anderhalf uur verder, hadden we eindelijk die plank leeg, en na een paar frisjes en een toiletbezoek, liepen we toen maar naar het strand.

Het was droog. Dat was wel het enige positieve wat over het weer gezegd kon worden. We stonden aan het strand. Hier had je nog een soort plein met aan beide kanten een strandtent en dan stenen trap naar het daadwerkelijk strand, een paar meter verder. We stonden volop de wind. En die was koud. Maar echt koud. Bibberen deden we. En die wind blies ook een hoop zand onze kant op, en na een kwartiertje gebanjerd te hebben over dat strand was het wel mooi geweest. We konden elkaar niet eens aankijken, laat staan wat tegen elkaar zeggen. We waren de duinen ingevlucht en aan de voet vonden we een diepe kuil waar we in ieder geval even uit de wind stonden, al raasde die nog zo hard over ons heen.

‘Vind je het nog leuk?’ vroeg ik haar dan al verontschuldigend. Haar mooie, blonde hare waren wild losgeslagen en ook haar make-up was iets uitgelopen. Dit was misschien wel iets te veel van het goeie. Maar gelukkig niet voor haar.

‘Ja, perfect dit.’ zei ze weliswaar hartstikke cynisch, maar ze keek me lachend en glunderend aan en ik wist nog steeds dat ze verliefd op me was. Ik pakte haar hand, en zij legde haar hoofd op m’n borst. Even stonden we daar. Niet veel later zaten we in het zand. We keken naar de lucht in stilte en zeiden even niks, hand in hand. Maar ik keek al snel naar haar. Met een vinger bracht ik nog een wilde lok achter haar oor en toen keek ze mij ook aan. Ik zuchtte en zij ook. Ze glimlachte en ik ook. Wat ik voor haar voelde, had ik nog nooit voor iemand gevoeld. Was dit het dan? Had ik haar wel ten huwelijk moeten vragen? Gelijk al. Of anders nu dan maar? Ze zou nog ja zeggen ook, geloofde ik. Ik deed het natuurlijk niet. De reden waarom ik het kon vragen, was misschien ook wel de reden waarom ik dacht dat ze ja zou zeggen als ik het wel had gevraagd. Want haar koude lippen drukten alweer tegen die van mij aan. En een paar tellen later lagen we in het zand, zij in mijn armen, haar koude lippen op mijn koude lippen, en kuste we elkaar wat we nu alweer heel lang niet hadden gedaan…

We konden met elkaar praten. We wilden bij elkaar zijn. En zoenen leek ook geen probleem. Er was aantrekking. Overduidelijk. En op alle vlakken. Ik vond haar lief en mooi en interessant op elke manier mogelijk. Maar ik vond haar natuurlijk ook sexy. Ze was mooi. Ze was lekker. Dat hoorde er natuurlijk ook bij. Onze lippen werden ook snel warm en na een vijftal minuten wat rustig gekust te hebben, draaide ze zich om, en kwam ze meer op me te liggen. Ze keek me dan goed onderzoekend aan. Alsof ook zij vond dat niet waar kon zijn. Ik voelde me speciaal als ze zo naar me keek. Ze lachte dan lief en integer en haar ogen betoverden mij opnieuw.

‘Ik heb me nog nooit zo gevoeld.’ zei ze zachtjes. Daar moest ik van slikken en knikte. ‘Het gaat zo snel. Maar…’ Weer knikte ik snel.

‘Het voelt zo goed.’ sprak ik rustig terug en bevestigde ik haar gevoelens. Dan glimlachte ze verliefd naar me. En ik wist wat ze dacht. Ze zei het niet. Het kon bijna niet waar zijn dat het allemaal zo makkelijk ging en dat alles ook leuk was en lukte. Zelfs hier op het koude strand waren we gewoon blij omdat we samen zijn. We kusten omdat het kon en omdat we dat wilde. Ze kuste me nu weer. Zachtjes en beheerst. Op het moment dat ik aan de avond ervoor moest denken, voelde ik hoe ze voorzichtig haar mond opende. Gisteren hadden we gebekt. Dat zou ik nooit meer vergeten. Het was wellicht de eerste keer dat ze me echt opwond ook. Dat voelde zo goed. Gewoon in m’n armen, voorzichtig tongen. De eerste keer voor ons. Het was aftasten. Maar dat was het nu nog steeds. Ik draaide me ook iets meer op m’n zij en ze kwam op m’n bovenarm te liggen. Onze lippen toucheerden elkaar nog steeds, en voorzichtig begon ik terug te happen nadat zij dit was begonnen. Dan vergat ik echt alles. Dan voelde ik alleen haar lippen, nu dus goed warm en vochtig en niet veel later ook haar tong die gewillig en nieuwsgierig kwam kijken of er niet meer inzat. Ik sloot mijn ogen en zette alles in om haar zo goed mogelijk te beantwoorden. Ik kuste haar lippen, hapte naar haar tong, en likte ook voorzichtig mijn weg naar binnen. Ik voelde haar huiveren van opwinding. Dit was weer nieuw. Dit ging wel heel snel. Wond ik haar op? Zij mij natuurlijk wel. We hielden elkaar steeds steviger vast en smakten er beheerst op los. Haar tong danste met de mijne en hijgend bleven we elkaar maar meer geven. Meer gekus, meer gelik en meer getong. Niet gehaast. Ook hier namen we ruim onze tijd voor alsof onze lippen op deze manier minstens zo veel met elkaar te bespreken hadden. En dat was misschien ook wel zo. Ik zuchtte diep en trok haar fel tegen me aan. Toen moest ze lachen en verbraken we plots die zoen. Dat was niet m’n bedoeling. Maar ze lachte. Ze lachte altijd. Ze liet zich op haar rug vallen en gelukzalig keek ze naar de grauwe lucht boven ons. En ze bleef lachen. Ik vond haar zo aandoenlijk, zo mooi en zo opwindend. Ik wilde eigenlijk doorgaan. Misschien zelfs wel verdergaan, al moet je me niet vragen hoe precies. Ik wist niet wat ik wilde. Ik wilde haar bij me hebben, en dat was ze. Dat moest ik zo maar zien te houden.

‘Je bent zo mooi.’ zei ik haar zachtjes. Verlegen draaide ze haar gezicht naar me toe en zag ik haar met haar ogen frommelen. Het werd haar niet vaak genoeg gezegd. Dat kon ook niet. ‘En ben zo blij dat je hier bent met mij. Ook al is het slecht weer.’ lachte ik.

‘Ik kan me geen mooiere dag voorstellen.’ zei ze direct daarop, wat ik scherp vond. Ze kwam dichterbij en kuste me nog een keer op de mond. Kort bleven we nog liggen, in elkaars armen, kijkend naar die grauwe lucht. Net zo lang totdat die lucht wat liet vallen.

Het begon plots hard te regenen en hard hollend maakten we ons weg van het strand richting de auto. We waren zeiknat. En nu was het wel echt heel koud. Op de parkeerplaats was niemand meer. Ik startte de auto en zette snel de kachel aan. Alle ruiten waren beslagen, al verdween dat langzaam.

‘Jeetje…’ hijgde ze nog. We waren behoorlijk overvallen door die regen. En voor mij was het lang geleden dat ik zo lang gerend had, en hijgde zelf ook nog flink na. Onderweg hadden we elkaar zo nu en dan aangekeken en zelfs toen hadden we er de grootste lol in. Maar nu was het koud en nat. Mijn auto was wat ouder, en het duurde ook even voordat er warmte onze kant werd opgeblazen. Haar jas droop, en die deed ze snel uit. Maar haar broek had ook twee kleuren gekregen. De natte kant was een stuk donkerder. Ikzelf was echt van top tot teen doorweekt. Mijn jas had niks tegengehouden. En ik rilde dan ook al snel. Ik maakte mijn jas wel los, maar omdat mijn shirt plakt van natheid hield ik die wel aan. Ik wilde niet teveel van me laten zien. Maar daardoor bleef ik het wel koud houden.

‘Trek uit, joh.’ drong ze dan ook snel aan. Ze pakte ook m’n handen en begon die warm te blazen. Ze was te lief. ‘Je bent door en door.’ constateerde ze al snel. Het was gek, want ik durfde me niet uit te kleden voor haar. Ik wist niet goed waarom. Maar toen haar handen mijn schouders vonden en mijn jas wel uitkregen, liet ik het zo gebeuren. Ik droeg een grijs shirt met wat knoopjes bij de hals, wat plakte vanaf mijn schouders tot over mijn borst en mijn buik. ‘Die ook.’ zei ze lief. Ik zag haar kijken naar mijn buik. Zeker zo na het rennen, begreep ik dat nog wel. Ik deed zo nu en dan wel aan sporten en dat was best te zien. Deze wet-T-shirt-contest zou ik zomaar kunnen winnen, zal ik maar zeggen. En dat het indruk op haar maakte, vond ik stiekem wel fijn. Dan deed ik het niet voor niks. Dat betekende dat de aantrekking wederzijds was. Ook belangrijk. Zeker op dit gebied. Want het werd wel iets spannender al zo. Ze voelde aan m’n buik met haar vingers. Het leek per ongeluk. Want ze wilde de rand pakken en trok die ook zomaar over m’n hoofd heen. Ze was er goed voor gaan zitten. Het werd langzaam warmer in de auto. Maar dat had twee redenen nu. Ik zag haar naar me kijken zoals ik haar nog niet eerder had zien kijken. Dit had ze duidelijk niet verwacht.

‘Is het wat?’ vroeg ik lachend en nerveus om de stilte te verbreken. Voor het eerst was het ongemakkelijk stil.

‘Wist niet dat je zo…’ zei ze alleen.

‘Laat het liever niet zien.’ zei ik nog. Ze wist niet waarom. Ik eigenlijk ook niet. Ze zat op haar knieën in haar stoel en drukte haar handen tegen mijn borst aan. Ik zat ook wat naar haar toegedraaid. Ze tastte het even af en voelde vooral hoe koud mijn huid was.

‘Heb je geen handdoek bij? Of droge kleren?’ was ze ook vooral zorgzaam. Dat had ik niet. ‘Straks raak je nog onderkoeld.’ kwam ze toen mee aan. Zo erg was het vast niet, maar het gaf haar een excuus waar ik graag aan meewerkte.

Ze klom namelijk naar de achterbank tussen de stoelen door. Niet heel veel ruimer daar, maar wel ruimer. En ze drong aan bij haar te komen. Onze broeken waren nat, maar onze torso’s niet. Die van mij alleen heel koud. Ik kwam in het midden van de bank te zitten, en zij ging zomaar bij me op schoot zitten, drukte haar torso tegen dat van mij aan en legde haar warme handen op mijn koude rug en haar zachte wang op mijn schouder. Zo fungeerde ze kort als een zeer ‘heet’ dekentje, waar ik het zeker warm van kreeg. Ik nam haar ook maar gewoon in de armen en legde mijn kin op haar schouder. Even knuffelen kon geen kwaad. Daar hadden we geen reden voor nodig. Dat ze me na een aantal minuten dan weer onderzoekend aankeek nadat ze rechtop was gaan zitten, was een andere zaak.

‘Normaal gesproken ben ik niet zo.’ zei ze zachtjes, alsof ze zich moest verontschuldigen voor iets. Ik wist niet wat.

‘Wat bedoel je?’ vroeg ik dan ook.

‘Zo… plakkerig. Zo makkelijk.’ noemde ze zichzelf.

‘Ik ook niet.’ zei ik eerst maar, alsof ik dat ook was. Maar vandaag kwam best veel van haar kant. ‘Niet dat ik het erg vind.’ De ergste kou was er zeker vanaf, maar daarnaast zat Tessa gewoon op mijn schoot. Het meisje waar ik zo verliefd op was. Het was nog maar de tweede date. Maar wat maakt het uit. Tellen later kuste ze me op de mond en nog een paar tellen later, had ze haar handen op m’n schouders liggen, ik de mijne op haar heupen, en drongen onze tongen alweer elkaars mond in. En dat terwijl ze nu op mijn schoot zat. Daar in de krapte van een warmer wordend autootje op de achterbank. En we bleven zoenen. We bleven tongen. Bijna vurig, zo warm werd het. Natuurlijk had ik dit nooit verwacht. Niet zo snel. Zeker niet van haar. Want zo was ze niet. Dat zei ze. Dat wist ik. Maar het gebeurde gewoon. Het werd heel snel heel intiem en alles aan dit voelde goed. Heel voorzichtig had ik bij haar rug m’n hand onder haar hemdje gekregen, wat nog droog was en zo net was. Mijn vingertoppen kriebelden al geruime tijd liefkozend over haar zachte huid en dat mocht en we bleven elkaar maar zoenen. Haar handen hadden ook al een paar keer over m’n borst gewreven en ik kon gewoon merken dat ze me ook sexy vond, naast dat ze al verliefd op me was. Heel veel meer viel er niet te behalen qua gevoelend voor elkaar. Er leek vertrouwen te zijn. We kenden elkaar al lang genoeg. Geen moment voelde dit raar. De ramen besloegen weer. Want ook al verbleven onze handen op keurige plekken, was Tessa op een gegeven moment voorzichtig gaan bewegen vanuit haar heupen. Heel minuscuul in het begin. En dan keek ze me aan of ik dit wel goed vond. Ik was zo onder de indruk van haar dat haar niet eens durfde te beantwoorden. Had ze gevoeld dat ik opgewonden was? Dat kon best. Er was wat wrijving daar beneden, en toen ze zachtjes begon te hijgen, drukte ik haar weer naar me toe, en zoende ik haar vol op de mond. Zo zaten we daar zeker een halfuur. Tongend, en zij rijdend over mijn schoot. Langzaam en zeer geduldig. Maar het wond haar minstens zo veel op als dat het mij deed. En ook al voelde ze hem al, schaamde ik me er toch voor. Net zo als dat zij zich schaamde voor dit gedrag, wat ik alleen maar had aangemoedigd. Onze broeken droogden langzaam op, maar elders was het wellicht juist wat vochtiger geworden. Natuurlijk fantaseerde ik voer Tessa en wilde ik juist dit soort dingen doen. Maar nu gebeurde het opeens en leken we daar ook van te schrikken. Het ging erg snel. Te snel? Misschien niet. Zo erg was dit ook weer niet. Ik pakte mijn natte shirt van voren en legde die over mijn schoot nadat zij al naar voren was geklommen. Ik volgde haar. Ze was knalrood. Ik kon niet zeggen of dit van schaamte of van opwinding was.

Het was nu wel even stil. Ook toen we naar huis reden. Was het dan toch te mooi om waar te zijn? Ze zei echt geen woord. Pas toen we haar straat inreden en ze leek wel wakker te schrikken.

‘Zijn we dan.’ zei ik teleurgesteld, omdat ze me weer ging verlaten. Dat merkte ze gelukkig.

‘Echt sorry, nog.’ zei toen opeens.

‘Voor?’ vroeg ik haar verbaasd.

‘Je weet wel…’ Tessa leek me niet het meisje wat dit zomaar met iedereen deed. Sterker nog; dat wist ik wel zeker. Ze had zich even laten gaan. Maar wat was er nou gebeurd?

‘Had misschien juist wel gehoopt op meer.’ zei ik haar toen, wat haar weer verbaasde. ‘Maar zeker niet verwacht. Laat dit het nou niet verpesten.’ wilde ik haar vooral duidelijk maken. ‘Elk moment met jou is mij zoveel waard. Hoe we die doorbrengen, maakt me niks uit.’ hoopte ik haar weer aan mijn kant te krijgen. En eindelijk lachte ze weer, voorzichtig maar ook duidelijk opgelucht.

‘Wat ik voor jou voel…’ begon ze toen. ‘Het is zo overweldigend. Ik kan het gewoon niet begrijpen. En weet misschien niet helemaal hoe ik hiermee om moet gaan.’ was ze heel eerlijk en zei ze alle juiste woorden.

‘Alleen maar fijn dat je je vrij voelt bij mij. Ik klaagde ook niet, hoor.’ had ik het nog over het moment. Maar ik had haar wel gehoord. ‘Het is dat we dit pas zo kort doen. Maar ik zou bijna zeggen dan ik al van je hou.’ deed ik er vervolgens een schep bovenop. Misschien wel een schep te veel. Maar hier schrok ze van. ‘Maar dat zeg ik dus niet.’ zei ik haar nog snel, zodat ze me wel begreep. Ik dacht er dus hetzelfde over als zij. Het voelde zo goed allemaal. Ik had wellicht beter dit kunnen zeggen. Maar toch was het goed. Natuurlijk was het goed. Alweer. Nog steeds. We kusten, gewoon een kus deze keer, en we hielden contact.

‘Wil je niet missen.’ zei ze dan nog. Heel zoetsappig. Maar ze meende het.

‘Komt goed.’ knipoogde ik nog en reed weg om eens goed te overdenken wat vandaag toch allemaal gebeurd en gezegd was. Ik was alleen maar meer verliefd op haar geworden. Zoals zij naar me had gekeken, had nog nooit iemand naar me gekeken. Als ze dat maar wist.