Dit is deel 5 van een liefdes verhaal. Over hoe een echtpaar uit de krochten van het leven probeert op te krabbelen en onderzoeken of ze samen verder kunnen. Voor de goede orde raad ik eerst de voorafgaande delen te lezen.

Veel leesplezier.

JohanK.

We zaten na een heerlijk potje seks na te genieten op de grond van de douchecel. Ieder van ons verzonken in zijn of haar eigen gedachten. En lagen relaxed bij te bekomen en om niet te veel af te koelen zette ik de douchekraan zachtjes aan. Ieder van ons verzonken in zijn of haar eigen gedachten.

Dick: Ik ben geen psycholoog of psychiater. Het is voor mij moeilijk om in het hoofd en de gedachten van iemand anders te kruipen. Zeker die van iemand waarvan je dacht haar lief te hebben. Helemaal lastig is het dan ook nog om die afstand zien te bewaren, je de vraag of dat wat je nu voelt je eigen emoties of die van de ander zijn. Dat je haar problemen zogezegd de jouwe maakt en vervolgens probeert op te lossen. Wat in feite onmogelijk is, maar die je in het slechtste geval toch een paar slapeloze nachten bezorgen.


Nog niet te praten over de prangende vraag of deze persoon wel of niet de waarheid sprak. Dit is wel een vreemde karaktertrek in mij, dat onvoorwaardelijke vertrouwen in de goedheid van de ander.

Op persoonlijk gebied dan ten minste, zakelijk was ik inmiddels veel voorzichtiger geworden, in ieder geval met de mensen waarmee ik de zakelijke aspecten doorneem en vervolgens contractueel vastleg. Topics zoals de financiële kant, wat te doen bij het niet nakomen van afspraken, niet gehaalde deadlines etc, de revue passeren. Met de mensen waarmee ik direct samenwerk ben ik dan wel weer openhartig en eerlijk. Maar zorg wel weer dat alles goed gedocumenteerd is en op papier staat.

Ik kan absoluut niet goed met achterdocht omgaan, het kost me te veel negatieve energie. Nu met Birgit, zei mijn gevoel me gewoon dat ze ondanks alles altijd van me gehouden had. Dat kwam vaak in kleine details naar voren toe.

Guido, die naast het gegeven dat hij meerdere verbroken relaties had, ook als advocaat veel scheidingszaken op zijn kantoor kreeg, formuleerde het ooit zo:

“In een liefdesrelatie kom je elkaars blauwdruk van de liefde tegen: de imprint die liefde in de breedste zin van het woord in jouw gezin op je achterlaat of heeft achtergelaten. Het gaat hierbij over de wijze waarop je bent of liefhebt. Is er vertrouwen in elkaar of wordt de harde waarheid eerder verzwegen? Hoe gaan jullie om met conflicten en wordt er gemakkelijk sorry gezegd? Kan ruzie op respectvolle wijze uitgepraat worden? Is er ruimte voor lastige emoties of worden die juist angstvallig uit de weg gegaan. Heb je je pijnlijke gevoelens in je eentje verwerkt of geleerd deze

te kunnen delen? Deze verschillen zijn volgens hem van groot belang. “

Deze woorden hadden de laatste dagen door mijn hoofd gespookt, nog niet te spreken over mijn gevoel. Het had niets te maken met achterdocht, jaloezie of woede of verdriet. Meer met dat woord “Imprint” .

Wat precies van mij gevraagd werd, was mij in eerste instantie onduidelijk, maar druppelsgewijs drong de essentie van zijn woorden tot mij door. En raakte ik er meer en meer overtuigd van dat wat wij deden de goede weg was. Dat gevoel overheerste in ieder geval bij mij en gaf mij de kracht, moed ook, om verder te gaan. Tegelijkertijd was ik me ervan bewust dat alle bovenstaande vragen nog niet op een goede wijze beantwoord konden worden. En daar zat hem de kneep bij dat woordje Imprint . Dat kwam voornamelijk door die rot clausule, waardoor zaken verzwegen waren. Had ze dat vooraf niet kunnen bespreken met mij, en waarom haar baan gewoon nooit opgezegd. Ofwel: had ze toch geen vertrouwen in mij en waarom dan niet? Daar lag mijn twijfel, de angst ook dat ik iets gemist had. Waardoor ze dit niet ter sprake had kunnen of durven brengen. En daarna al helemaal niet meer.

In mijn jeugd had ik me voorgenomen ooit de Inca Trail te gaan lopen. Dat was er helaas nooit van gekomen. Inmiddels heb ik hoogtevrees dus dat zal er ook nooit meer van komen. Maar dit wat ik nu deed, was net zo spannend, zo niet spannender en angstaanjagender. Dat ik met situaties geconfronteerd ging worden waar ik doodsbenauwd voor was, die mij de adem of moed konden ontnemen.

Dus besloot ik mijn gedachten met haar te delen, nu we toch nog op de vloer van de douche zaten. Dit kon beter uitgesproken zijn voordat we naar Marjolijn en Ruud gingen. En van het ene op andere moment stortte Birgit in. De tranen stroomden over haar gezicht en ik begon me zorgen te maken. Maar gelukkig ging dat snel over.

Tot mijn geluk haalde ze alle twijfel weg bij mij. “Ik moest de schuld niet bij mij zoeken, zij had het gewoon onderschat” zo zei ze, “en daarna was al te laat. Was er in meegesleept, zeker in het begin.” En voegde ze toe: “Guido heeft gelijk met wat hij zegt. En jij ook nu, ik ben zo blij en tegelijkertijd bang om dit met jou te bespreken. Alles wat ik heb moeten verzwijgen, en nu ook naar mijn gevoelens terug te moeten kijken. Die vragen die jij stelt onder ogen durven te zien en voor mijzelf daar een eerlijk antwoord op te geven. Waarom ik daar ben blijven werken bijvoorbeeld? Is er echt nooit liefde in het spel geweest, ging het om alleen maar seks of was er soms toch meer, een beetje affectie of intimiteit naar iemand? Voor mijzelf weet ik dat ik echt al die jaren alleen van jou gehouden heb. En toch ben ik doodsbenauwd er achter te komen dat ik me misschien voor de gek gehouden heb.”

Ze draaide zich naar me om en ging op mijn schoot zitten, en keek me in de ogen. Ik zag die angst en onzekerheid terug in haar ogen. En werd week van binnen, wilde haar helpen en liefhebben. Ze zag, denk ik, dat verlangen en die hunkering in mijn ogen, maar voordat ze kon reageren kwam ik bij zinnen. Niet op deze manier dacht ik, zo makkelijk zou ik me niet laten meeslepen.

En toen begon ze te lachen en zei: “Zo ken ik je weer. Daar had ik je bijna te pakken, zoals bij de het gros van de mannen die een hoop beloven, en uiteindelijk alleen voor hun eigen lust gaan. Jij kijkt echt verder dan alleen de seks, schat. Daarom geloof ik ook in jou, weet dat wat jij zegt en doet voor mij of ons, geen loze woorden zijn. Dat maakt je anders en is de reden dat ik van je houd. Jij laat mij niet vallen, staat naast me.”

Zij sloeg haar armen om mij heen en ging verder: “Ik kijk uit naar vanmiddag en ben tegelijkertijd bang daarvoor. Ik ben zo lang in hun macht geweest, tot voor 3 dagen terug eigenlijk, dat ik niet weet hoe ik straks ga reageren als ik weer in hun gezelschap ben.” Ik keek haar aan en zei: “Vertrouw gewoon op jezelf, ga niets forceren. Je bent altijd al een geile vrouw geweest en dat is de laatste 10 jaren wat meer gepolijst, wees hun daar dankbaar voor. Misschien is dat niet helemaal gebeurd zoals je en ik het gewild hadden, maar daar kan aan gewerkt worden. Beginnend bij vandaag, ga jij je eigen kleuren aanbrengen. Daarbovenop, ik ben jouw man en Meester dus vertrouw ook op mij. En accepteer van niemand anders opdrachten. Ok? Guido en Marloes, zijn vriendin die ook mee zou komen, zijn trouwens op de hoogte.”

Ze lachte en zei: “wat zeg je dat lief, gepolijst. Ja dat ben ik zeker, en ik hoop dat je ervan geniet en samen met mij dit werk verder wilt vervolmaken.”

Ze richtte zich in haar volle naaktheid op, een beeld dat ook nu niet zonder effect bleef. Zeker niet met de heerlijke mooie volle borsten, zo direct voor mijn neus, vergezeld gaande van die prachtige geile lach waarmee ze me opnieuw aankeek. “Wil je nog een keer schat? Heb je dan wel genoeg over voor straks?” Ik tilde haar op en zei: “Nooit iets uitstellen tot later, wat je nu kunt doen. En ik vraag Guido wel voor een half pilletje. Misschien moet ik zelf wel wat pilletjes gaan kopen want jij bent onverzadigbaar geworden.” Ze lachte daarop: “Ik had je gewaarschuwd en ik denk niet dat je dat erg vindt. Of wel?” En begon me te berijden, alsof we onder een waterval zaten. Want de douche stroomde nog altijd.

Nu heb ik een aantal zwakheden. Van mijn grootvader van vaders kant heb ik de liefde voor oldtimers geërfd. Van de ouders van mijn moeder een liefde voor wijn, met name de Spaanse wijnen, want ze waren helemaal gek op Spanje.

De oldtimers als eerste dan. Mijn grootvader is altijd gek geweest op Amerikaanse oldtimers. Waar die voorkeur vandaan kwam weet ik niet, maar qua uitvoering zijn het wel de mooiste auto's. Zelf had hij een Oldsmobile, model ‘Oldsmobile 98 Holiday coupe’ . Een meer dan schitterende wagen, waar hij erg trots op was, en al die jaren met zorg en liefde onderhouden had. Hij reed er tot net voor zijn dood nog regelmatig in en daarna heb ik hem geërfd. Dat is nu zo een kleine 6 jaar geleden.

Zelf was ik op dat moment al weer jaren de gelukkige eigenaar van een Chevrolet Bel Air . Deze was een geschenk van mijn vader en grootvader voor mijn afstuderen. Mijn vader had hem op een van zijn zakenreizen naar de U.S. op de kop getikt, een schitterende auto en het mooiste cadeau wat ik ooit gehad heb. Na overleg met zijn vader had hij hem eerst laten renoveren om daarna te importeren.

Guido was in die jaren ook door mijn opa ‘geïnfecteerd’ geraakt met dit oldtimer-virus. Zijn voorkeur ging echter uit naar de Duitse merken met name Mercedes Benz en een aantal jaren geleden had hij de hand kunnen leggen op een ‘300CL Roadstar’ (bouwjaar 1957) . Ook een wagen om van te likkebaarden, en hij is er terecht trots op.

Guido had me ingefluisterd dat Ruud een autofanaat was en daarop hadden we besloten om deze namiddag met onze auto’s naar onze gastheren te rijden. Ook namen we wat te drinken mee. Guido 2 flessen Champagne en ik 2 flessen Spaanse rode wijn en een fles Rose. Allen van Penafiel, een wat meer onbekend wijnhuis uit de regio Valle de Duero. Ik had hier opgestaan, omdat ik absoluut wilde vermijden dat er wellicht iets aan de drank was toegevoegd, zoals bijvoorbeeld wat druppels van lustopwekkende aard.

Deze aanpak viel in ons voordeel uit. Zeker bij Ruud die ondersteboven was van onze auto’s. Hij mocht van ons zelfs een rondje in beide auto’s rijden en was vervolgens niet meer stil te krijgen. Toen ik hem daarna de foto’s van de Oldsmobile liet zien, had hij het helemaal niet meer.

We waren op slag zijn beste vrienden, zo voelde het ten minste aan. Mensen waarmee hij eindelijk zijn hobby kon delen, gelijkgezinden zogezegd. En daarmee was een eerste barrière geslecht. De wijn deed de tweede barrière slechten. Mede ook weer dankzij Guido’s inbreng, die een grotere en bredere kennis van wijn heeft als ik. Er heerste in ieder geval een zeer ontspannen sfeer waarin op één zeer geanimeerde manier met elkaar omgegaan werd. Dit gaf mij de gelegenheid om alles wat rustiger en van een afstand te bekijken. En kon mijn plannetje voor later die dag beetje bij beetje in gang te zetten.

Soms mengde ik me even in de gesprekken maar meer nog keek ik toe. En zag Marjolijn soms een slinkse blik op mij gooien, iets wat ik verder negeerde.

Pas na het eten beantwoordde ik haar blik. Bleef haar aankijken terwijl ik tegen Birgit, op een gespeelde barse toon, zei: “Goh schat, wat heb je toch al die jaren een leuke bazen gehad. Waarom heb je me dat nooit verteld, dan hadden we al veel eerder iets leuks met elkaar kunnen ondernemen. Het is zo zonde van al die verloren jaren, zeker nu ik merk dat we overlappende interesses hebben zoals de oldtimers, wijn en zoveel andere dingen, nog niet te spreken van jou.” De hele tijd had ik onverstoorbaar Marjolijn in de ogen gekeken, die deze pas neersloeg bij deze laatste woorden. En bloosde. Birgit antwoordde zachtjes: “Ja schat, dat had ik ook graag gewild, maar dat mocht niet. Maar beter te laat, dan nooit, zegt men toch?”

Ik knikte bevestigend en zei tegen Marjolijn: “Heb je de richtlijnen opgevolgd die ik eerder deze week aan je doorgegeven heb?”

Ze keek even naar haar man en dan weer naar mij. Weer die hooghartige blik alsof ze moed bij haar man had lopen zoeken. Ik zei daarop tegen Birgit, Guido en Marloes: “Laten we maar gaan, dit wordt niets vanavond.” En maakte aanstalten om op te staan en weg te lopen. Marjolijn keek me verbluft aan, om vervolgens tot inkeer te komen. En zei: “Ja Meester, ik heb waarom u vroeg.” Ik zei: “Laat maar zien dan”, waarop zij antwoordde: “Dan moet ik me even gaan omkleden Meester.” Ik keek naar Birgit en Marloes, die zich op mijn teken uitkleedden en in dezelfde outfit voor mij stonden als ik van Marjolijn gevraagd had. Keek haar aan en vroeg: “Wat had je niet begrepen van mijn opdracht?”

Draaide me om naar Birgit en Marloes die aanstalten maakten om zich aan te kleden. Het schaamrood stond op Marjolijns gezicht en ze keek meer dan beduusd. Ruud wilde zich ermee bemoeien, maar hem werd de mond gesnoerd door Birgit. “Slaafjes houden zich hierbuiten. Dit is iets tussen Marjolijn en haar Meester Dick. Als ze hem niet accepteert als Meester zijn we hier weg. Wij alle vier om wel te verstaan. “

Iedereen keek nu naar Marjolijn en wachtte op haar reactie. Uiteindelijk boog ze het hoofd en zei zachtjes: “Sorry Meester, dit is nieuw voor mij en had dit niet de eerste keer verwacht.” Birgit sprak in mijn plaats: “Ik was toch duidelijk geweest en had je gezegd dat je dit aan moest hebben onder je kleding. Volgens mij respecteer je ons gewoon niet?”

Zij wilde op Birgit reageren waarop ik ingreep: “Wat is er niet duidelijk geweest, subje. Ik had Birgit de opdracht gegeven jouw te informeren over mijn wensen. Die waren duidelijk genoeg. Dus wil je nu wel of niet mijn slavin worden? Jullie hebben hier een speelkamer. Als je antwoord een ja is, kleed je je hier nu uit en ga je met Birgit en Marloes daar naar toe. Ik bedenk intussen wel wat voor straf je verdient hebt. Zo niet dan gaan wij hier nu weg.”

Na een paar tellen begon ze zich uit te kleden. Ik wenkte naar Marloes en gaf haar een halsband en ketting. Eenmaal naakt deed Marloes haar deze om en kroop ze voor hun uit naar de speelruimte.

Wij voegden ons wat later bij de vrouwen. Guido kleedde zich uit en Ruud deed dat in zijn navolging ook. Zelf had ik een zwart leren hemd en broek aan, en Birgit overhandigde mij 2 zwarte leren mocassins. Marjolijn hing al aan twee kettingen aan het plafond vast en haar voeten, waar een spreidstok tussen stond, waren vastgeklikt in de vloer. Zij had al een mondknevel of gag in en ik zag ook een Butplug in haar anus zitten. Liep op haar af en ging recht voor haar neus staan, en bekeek haar eens goed. Voor een vrouw van achter in de veertig zag ze er nog heel goed uit, wat ik ook tegen haar zei. Lekker grote borsten, een heerlijke kale kut en dikke billen. Niet te dik en ze was vrijwel even lang als Birgit.

Keek haar streng aan, aaide haar gezicht om er vervolgens een zachte klap op te geven. En zei: “Ongehoorzame slaafjes moeten gestraft worden. Dat weet jij zeer goed of niet? “ Ze knikte, waarop ik mijn handen over haar lichaam liet dwalen. Sloeg tegen haar grote borsten en kneep in haar inmiddels harde tepels. Knikte even naar Birgit en die zette op beide tepels 2 zgn. operatie klemmen. En zei tegen haar: “Zij is voor de rest van de tijd van jou. Mij wilde ze niet accepteren als haar Dom, misschien jou wel als haar Domina. Geef haar maar een goede straf, ook voor het verspillen van mijn tijd. En houd je niet in, hoor. Je weet wat ze met jou gedaan heeft, ondanks de afspraak en de clausule dat ik jouw enige Dom zou zijn. Zij heeft niet alleen geen respect voor jou getoond, en daarmee indirect al helemaal niet voor mij. ” Tegen Marloes zei ik dat Ruud ook later vandaag een passende straf moest krijgen voor hetzelfde vergrijp en dat zij dan haar gang mocht gaan. En als ze wilden Guido in hun spel konden betrekken. Ik zou op de achtergrond blijven en toekijken. De enige wens die ik had was dat Marjolijn en Ruud niet mochten klaarkomen. Maar dat zij van mij wel die toestemming daarvoor kregen, uiteindelijk waren ze voor een leuke verzetje gekomen.

Birgit: Het was voor mij een heerlijke en ook erg leerzame avond, waar ik nu met wisselende gevoelens op terugkijk. Toen we die uitnodiging kregen was ik er in mijn sas mee, erg blij zelfs. Ik had Dick willen meenemen in deze, of beter mijn, wereld van de laatste 10 jaren, en zag die uitnodiging als een mooi opstapje. Dick had mijn verwachtingen echter al heel snel veel scherper gesteld, waardoor ik alles vanuit een ander perspectief begon te zien. Hun aansturing, en met name dan de manipulatie van mijn gevoelens en mijn beleving van seks over al die jaren. En toen kwam de twijfel bij mij op en begon ik mezelf zelfs te schamen over mijn gedrag, naïviteit. Ook hier had Dick niets mee, en hielp me daar over heen. Want het was in zijn ogen een onomkeerbaar pad, iets wat niet terug te draaien was en ook niet om je over te schamen. Het is zoals het is, was zijn redenering. Nu was echter de tijd aangebroken om aan alles een draai te geven en de vruchten van mijn ervaringen te gaan plukken. Hij gebruikte er een mooie beeldspraak voor: ‘dat ik in die jaren gepolijst was en nu de tijd was aangebroken mijn eigen kleur eraan toe te voegen. Te gaan oogsten wat al die jaren gezaaid was.’

Deze avond voelde door deze woorden als een nieuw begin voor mij aan, een nieuwe fase in mijn leven. Ik kreeg de vrije hand van hem en gedurende dat spel soms een tip van hem, van Marloes en bij hoge uitzondering van Guido.

Wat mij bijzonder verraste, was het gemak waarop hij Ruud en Marjolijn ‘kalt stelte”, en hiermee hun spelletje verijdelde. Ruud was wel een erg simpel slachtoffer door de verleiding van de oldtimers. Maar hoe hij had kunnen voorzien dat Marjolijn zou dwarsliggen, zal voor mij altijd een raadsel blijven. In ieder geval opende haar recalcitrante gedrag de weg voor mij, en mijn zenuwen en onzekerheid waren in een klap verdwenen.

Zoals ik zojuist al zei, deze aanpak was nieuw voor mij, vergde wat anders van mij. Gaandeweg herkende en voelde ik wat hij wilde zeggen. Stil te blijven staan bij wat ik zelf wilde, niet blind te varen op het kompas van anderen. En eigenlijk nog belangrijker, dat ik me niet moest laten leiden door mijn boosheid of machteloosheid. Hij had, na doorvragen van mijn kant over het hoe en waarom dan wel niet, 2 argumenten aangedragen. Op de eerste plaats dat boosheid over hetgeen gebeurd was niet oprecht zou zijn. Simpel omdat ik dit werk al bijna 10 jaar, met wisselend plezier, gedaan had. En als ik al boos zou zijn en dat zou uiten, ik weer mee zou gaan in hun spel, in hun emotie ging zitten.

Toen ik daar voor Marjolijn stond en hij mij de vrije hand gaf, voelde ik die boosheid wel degelijk in mij opborrelen. En helemaal de drang om hun daarvoor te straffen. Op dat moment moest ik aan zijn woorden denken, en besefte ik wat voor gelijk hij wel niet had. Deze kennis stelde me in staat de knop om te draaien, aan mijzelf te denken en aan mijn of beter ons aller plezier. En ‘ons aller’ was deze middag Dick, Guido, Marloes en ik.

Ik keek hem aan, zag een lach op zijn gezicht komen alsof hij begreep wat net door mij heen gegaan was, dat het kwartje gevallen was. En toen kon ik ook echt los gaan.

Ik heb hem daarna nog een enkele keer aangekeken en steeds weer zag ik die lach op zijn gezicht. En niet alleen op dat van hem, ook bij Marloes en Guido, viel me wat later op. Zij leefden mee met mij, gingen mee in mijn spel. Het maakte me zekerder en ik voelde meer zelfvertrouwen en gelukkig. Ja gelukkig, omdat ik eindelijk mezelf kon zijn en geen schijn hoefde op te houden. Eindelijk na al die jaren van doen alsof.

Dick: Ik heb die avond met groeiende verbazing, plezier en uiteindelijk ook trots naar dit spel, dat wat zich voor mijn ogen afspeelde, gekeken. Dit was Birgit haar moment en wij alle drie droegen daar op onze manier on steentje aan bij. Guido en Marloes wat actiever dan ik, en dat sloot perfect aan.

De subtiliteit van de vernedering van onze gastheer en -vrouw door hun alle drie sprong daarbij in het oog. Niet zozeer het gebruik van de speeltjes, eerder die psychische vernedering. En hoe Marloes, zonder dat ze veel afwist van wat Birgit overkomen was, meeging in haar spel. Zo zei Birgit tegen Marjolijn dat ze er maar niet op moest rekenen vandaag seks met mij te hebben. Want ik had haar namelijk al meerdere keren geneukt en had haar beloofd mijn laatste energie voor Marloes te bewaren. Niet voor haar, Marjolijn, die het door haar gedrag mij ook wel erg gemakkelijk gemaakt had om me aan deze belofte te houden. Dat ik haar wel een aantrekkelijke vrouw vond, maar dat haar karakter mij tegenhield.

Ik zag Marjolijn bij deze woorden boos naar mij kijken en ik lachte vriendelijk terug. Het eerste wat Birgit en Marloes deden was hun alle drie aanlijnen en vervolgens uit laten in de tuin. Wel waren de butplug en mondknevel verdwenen. Birgit zei tegen Guido: “Ja lieverd, ruik maar eens lekker aan die geile kontjes. Dit zijn nieuwe teefjes voor jou, die mag je straks lekker neuken als je braaf bent. Maar lik ze nu eerst even om te kijken of ze gewillig zijn?” Zo maakten ze een rondje door de tuin en net voordat ze naar binnen wilden gaan zei Marloes: “Als iemand zijn behoefte wilt doen kan dat nu nog in de vrije natuur. Als je binnen moet plassen laat je het maar lopen en lik je het daarna zelf op, of misschien is hier iemand die dit graag opdrinkt?” Marjolijn keek zeer beschaamd terwijl beide heren hun behoefte deden. Uiteindelijk deed Marjolijn dat ook en kreeg Ruud de opdracht haar schoon te likken. En Marjolijn moest daarna de pikken van beide mannen schoonlikken, iets wat haar duidelijk moeite kostte.

Eenmaal terug in huis werd zij weer vastgehaakt aan de kettingen die aan het plafond hingen. Ook haar voeten werden weer vastgezet en vervolgens kreeg ze een blinddoek om en ook de mondknevel.

Marloes zag opeens dat er nog wat urine op de grond druppelde en werd boos op Ruud. Die kreeg, na een paar zweepslagen van Guido, de opdracht de grond en Marjolijn goed schoon te likken.

En toen begon Birgit het over vrouwenliefde te hebben. Dat Marjolijn geen idee had wat dat betekende en ook niet hoe vriendinnen met elkaar vrijden. Marloes streelde gelijktijdig Marjolijns lichaam, trok aan de tepelklemmen, speelde met haar borsten, clitoris en vingerde haar even later. Tegelijkertijd bleef Birgit die lieve woorden zeggen, over wat voor heerlijk lichaam ze wel niet had. Klaar om gebruikt te worden maar niet om lief te hebben of te verwennen. Wat ze dan ook deden zonder haar klaar te laten komen.

Guido deed wat later de blinddoek af, en voor haar ogen gaven de dames nu een showtje, zeggende dat zij nu te zien kreeg wat echte vrouwenliefde was. Guido bleef bij Marjolijn staan, liet ons zien hoe opgewonden en geil ze wel niet was, vingerde haar, liet de sapjes aan de dames proeven die hem aanspoorden om verder te gaan. Vreemd genoeg voegde Ruud zich op commando bij Guido en ik zag een soort ‘sadistische’ lach op zijn gezicht verschijnen. Alsof hij er genoegen uit trok te zien hoe zijn vrouw vernederd werd.

Marloes viel dit zo te zien ook op, want ze zei tegen Birgit: “Ik heb dadelijk wel zin in een echte pik. Van een echte man en niet van die 2 homo’s daarzo.” Birgit pakte de hint op en zei: “ja, die Ruud is een echte homo, maar dat wil hij niet erkennen. Maar echt in bed speelt hij niets klaar, net zoals zoveel van zijn vriendjes op kantoor trouwens. Want bijna alle mannen daar zijn zoals hij, en kunnen een vrouw absoluut geen genot geven. We houden hun maar in die waan. Want al doen ze nog zo hun best, zij zijn binnen een mum van tijd klaar. En Ruud, die komt eigenlijk alleen maar klaar als je hem neukt, omgekeerd lukt hem dat nauwelijks. Alsof hij walgt van een vrouw, het niet kan opbrengen haar genot te gunnen. Het is allemaal een grote show van hem, dat bisexuele. Ergens heb ik wel medelijden met Marjolijn, aan de andere is zij echter nog altijd bij hem. Voor het geld denk ik, want seksueel komt ze zwaar tekort.” Die woorden kwamen wel hard binnen bij Ruud, die nu boos keek, terwijl er een lach en knikje van Marjolijns kant kwam. En haar vrijwel direct op een flinke tik van een boze Ruud kwam te staan.

Dit had ik niet van hem verwacht, dat hij fysiek zou worden. Wel dat beiden elkaar min of meer in de haren zouden vliegen, als ze eenmaal de controle over dit spel zouden kwijt raken. En dat was eerder gebeurd, op het moment dat Birgit besloot haar boosheid en woede niet te gaan botvieren op hun, en haar eigen weg insloeg.

Ik had hun in bedekte termen gewaarschuwd dat zoiets zou kunnen gebeuren, maar Ruuds optreden had ook mij totaal overdonderd. Ik zag Guido op zijn beurt wat tegen de dames zeggen of was het iets vragen. In ieder geval knikten ze bevestigend waarop hij naar Marjolijn liep, haar losmaakte, en de gag verwijderde. En even later Ruud aanpakte , zeggende: “Wat ben je toch een miserabel ventje. Ik houd er niet van om vrouwen zo maar te slaan, of je nu boos bent of niet. En al helemaal niet als een vrouw vastgebonden zit. Mocht dat in jouw ogen bij dit spel horen, wat ik trouwens betwijfel, hoe durf je dit dan zonder toestemming van je meesteres te doen. Je bent hier de slaaf of ben je dat vergeten?” En tegen hun beiden: “Als jullie onderling dingen hebben uit te vechten of te bespreken zeg dat dan nu. Dan gaan we nu weg. Zo niet, dan laat ik het aan Birgit over de juiste straf voor jullie beiden te bepalen en denk maar niet dat die mals zal zijn.”

Zij stonden er beiden beduusd bij na deze woorden van Guido. Birgit en Marloes hadden zich in de tussentijd bij mij gevoegd in afwachting van hun antwoord. En toen nam alles een onverwachte wending. Ik zag Marjolijn liefdevol haar arm om Ruud heenslaan en hoorde haar zeggen: “Kom schat, zeg het hun nu toch. Deze mensen zijn oprecht en integer, hier kun je eindelijk jezelf zijn. Dat is toch wat je je hele leven gewenst hebt. Wees nu eens een keer de man die je zo graag wilt zijn.” Haar woorden maar meer nog haar gebaar ontroerden niet alleen mij maar ook mijn metgezellen. Birgit maakte zich los uit mijn armen en voegde zich bij hun. Ruud keek naar hun beiden en daarna naar ons en zei: “Birgit heeft zoveel gelijk met haar woorden. Niet alleen over mij maar ook deels over Marjolijn. Zij is gelukkig met jou, dat moet je weten Birgit. En ik was jaloers op jullie beiden. En nu op jullie allemaal hier, omdat jullie iets hebben wat ik mijn hele leven gemist heb. En ben ook boos op mezelf en op Marjolijn, omdat ik deze laatste paar dagen besef wat ik of wij beiden bijna kapot gemaakt hebben. Sorry Birgit, en mijn pet af voor jou Dick. En ja, ik ben meer homo dan bi, maar in mijn werk wordt dat eerste niet zo geaccepteerd. Het is een worsteling voor mij geweest, en ik ben blij met Marjolijn, voor al haar begrip en ondersteuning over die jaren.”

Guido stapte nu op hem af, omarmde en kuste hem zelfs. En zei: “Welkom in mijn of onze wereld. Leer lief te hebben, en laat die pijn en angst achter je. Spreek gewoon vrijuit met ons of met mij. Want Vrienden bedrieg en gebruik je niet . Kijk naar Dick: simpel gezegd is hij er altijd voor Birgit, ondanks alles wat zij gedaan heeft. Hij praat en luistert naar haar, probeert zich in te leven in haar situatie. Kort gezegd: Degene die van je houdt, zal je nooit verlaten voor een ander, want zelfs als er 100 redenen zijn om op te geven, zal hij één reden vinden om vol te houden. Dat mag over hem gezegd worden. En zo is hij ook voor zijn intieme vrienden.
En wij, wij staan naast hem omdat we hem volledig vertrouwen. In andere woorden: Zolang jullie eerlijk en oprecht zijn naar jezelf en naar ons, zijn wij er ook voor jullie.”

Birgit: ik was verrast door wat er opeens gebeurde. Voor een deel van de avond had ik naast verwarring, gekwetstheid en boosheid ook verwondering in de ogen van Marjolijn gezien. Alsof ze niet helemaal snapte wat er rondom en met haar gebeurde en en zeker niet het waarom. Zij was tot op het bot vernederd door Dick, die ook geen seks met haar wilde vandaag, haar gewoon negeerde. Een gevoel van vernedering die zelf nog erger voor haar werd, doordat Ruud daar ook genoegen in scheen te scheppen. Dat laatste was Dick en ook Marloes opgevallen, waarop zij Ruud hard aanpakte. En deze ging door deze vernedering door het lint, sloeg zelfs zijn vrouw. Iets wat voor ons allen een stap te ver ging, ontnuchterend werkte.

Deze reactie van hem kwam als een koude douche over ons heen. En toen Guido hem daarop aansprak en wij aanstalten maakten om een einde aan deze avond te maken, stortte hij in. En Marjolijn stond naast hem, ondersteunde hem ondanks die klap, met al haar liefde in zijn ontreddering. Ik kende hun zo goed, en was geschokt, ontroerd ook door deze bekentenis, en zag hun beiden zo hulpeloos en verloren daar staan. Ik kon niets anders dan naar hun toegaan en troosten. Al het andere was voor even niet belangrijk.

Dick: ik was overrompeld door deze woorden van Ruud en meer nog door de bemoedigende woorden en tederheid van Marjolijn, die hem uiteindelijk kon overtuigen dit te delen met ons. Dit moet een erg grote stap voor hem geweest zijn. Je hele leven lang je ware aard moeten verbergen om nu eindelijk uit de kast te komen. Deze avond had een totaal andere wending gekregen. Dit was geen toneelspel, daar was ik wel van overtuigd. Toch voelde ik me ook buitenspel gezet, want dit kon in mijn ogen geen rechtvaardiging zijn voor hetgeen ze Birgit hadden aangedaan. Alleen was dat even naar de achtergrond verdreven, en daar kon ik voor dit moment wel vrede mee hebben. Zonder de regie uit handen te willen geven, want hetgeen hun overkomen was, was hun probleem en niet dat van mij en Birgit.

Niemand was nog in de stemming om verder te spelen en ik zei na een tijdje dat het wellicht beter was om op huis aan te gaan. Dat we deze emoties de tijd moesten geven en we op een ander moment rustig verder konden praten. Birgit zei daarop dat ze nu liever bij haar vrienden wilde blijven, omdat die haar op dit moment harder nodig hadden. Deze houding viel bij mij niet in goede aarde en dat liet ik haar weten. Ik zei haar dat deze zogenaamde vrienden haar 10 jaar misbruikt hadden, en zij mij 10 jaar voorgelogen had. Dus wie was belangrijker voor haar: ik of haar vrienden.

Toen ze antwoordde dat ik onredelijk was ontplofte de boel. Ik denk dat ik voor het eerst in mijn leven mijn zelfbeheersing verloor en zei dat ze dan maar voor altijd bij haar vrienden moest blijven als die zo belangrijk waren. En ik haar nooit meer hoefde te zien. Ze morgen haar spullen kon ophalen en misschien wel bij dat andere vriendje in Dubai terecht kon. En verliet het huis in grote woede.

Ik ben geen grote drinker en raakte sowieso nooit sterke drank aan. Eenmaal thuis aangekomen maakte ik een uitzondering hierop, en sprak een fles whisky aan. En had in snel tempo wat glazen naar binnen gewerkt. Te snel dus voor een onervaren drinker als ik en wat ik me nog kan herinneren was dat ik opstond, duizelig werd en meer niet. Ik werd later wakker in een donkere kamer, blijkbaar in een ziekenhuis. Met barstende hoofdpijn en vastgebonden in een bed. Naderhand is mij uitgelegd dat dit voor mijn eigen bestwil was omdat ik onrustig was en continue wilde opstaan.

Birgit: Ik was woedend op Dick toen hij voorstelde om naar huis te gaan. Ik zag hoe ontredderd Marjolijn en Ruud waren en wilde langer bij hun blijven. Zijn reactie was in mijn ogen onredelijk en ik had hem nog nooit zo woedend gezien als deze keer. Ik kon voor mijn gevoel echter niet weg en deed dat ook niet. Iets later stapten ook Guido en Marloes op, en ook zij waren vol verwijten naar mij toe. Guido vroeg me zelfs nog of ik net niet had opgelet met wat hij over Dick gezegd had, wat Dick allemaal over had voor mij? En hij voegde nog toe “Er is een groot verschil tussen een mens en mens zijn. Slechts enkelen begrijpen het echt. Jij behoort niet tot die categorie dat wordt mij nu wel duidelijk, ondanks dit zgn. medeleven met hun. Wie is belangrijker voor je, zij of je man, die alles voor je over heeft? “ Het deed mij echt pijn wat hij zei, ik voelde me gekwetst, onbegrepen en alleen gelaten door mijn man en vrienden, echt eenzaam. Ruud en Marjolijn zeiden dat op dit soort momenten mijn echte vrienden opstonden. Dat Dick mijn werk niet echt geaccepteerd had, alleen maar deed alsof. En de anderen eigenlijk ook, en ik uiteindelijk toch beter af was bij hun. Ik was ontroostbaar en toen mijn telefoon wat later overging en ik zag dat het Guido was, had ik hem uitgezet. Ik had nu geen behoefte om te praten met hun. En ergens die nacht had ik blijkbaar nog wat seks met hun gehad, wraakseks wellicht.

Guido scheen, nadat hij Marloes thuis had afgezet, naar mij toe gekomen te zijn. Hij zei dat hij alle lampen zag branden, maar dat ik niet reageerde op zijn aanbellen. Gelukkig had hij de beschikking over een reservesleutel en kon zo naar binnen. Daar trof hij mij bewusteloos en in een pas bloed aan. Ik scheen over iets gestruikeld te zijn en met mijn hoofd op de rand van een stoel terecht gekomen te zijn wat mij een flinke hoofdwond opgeleverd had. Ook mijn rechterhand bloedde stevig omdat ik een glas vast had dat nu deels verbrijzeld daar nog in zat. Hij had 112 gebeld die me wat later naar het ziekenhuis vervoerd hadden met als diagnose een zware hersenschudding, een gescheurde pees in mijn rechterhand en het nodige bloedverlies. Die nacht had hij nog geprobeerd Birgit te bellen, helaas zonder succes.

Hij was die hele nacht bij mij gebleven, hoorde ik later, en had in de vroege ochtend mijn ouders en schoonouders gebeld. Daarna was hij naar Ruud en Marjolijn gereden. Na veel trammelant had de huishoudster uiteindelijk de deur voor hem geopend en had hij Birgit in bed met Marjolijn en Ruud aangetroffen. En haar alleen geïnformeerd dat ik een ongeluk gehad had en in het ziekenhuis lag. Zij vannacht onbereikbaar was geweest en hij nu ook de reden daarvoor snapte. Ter afsluiting dat hij haar walgelijk vond, achterbaks ook, en niet snapte waarom ik zoveel moeite voor haar deed. En tegen de anderen dat hij dacht vrienden ontmoet te hebben, maar dat hij zich schromelijk vergist had. Het daarbij gelaten had en boos was weggegaan.

Birgit: die maandagmorgen werden we bruut wakker gemaakt door Guido. Hij betrapte mij in bed met Marjolijn en Ruud. En liet me weten dat Dick een ongeluk gehad had en ik afgelopen nacht onbereikbaar was en de reden daarvoor nu wel duidelijk was. Ook dat Dick gelijk had met dat addertje onder het gras. Ik heb nog nooit iemand zo walgelijk en met zo een minachting naar mij zien kijken als hem. Guido, iemand die ik altijd als een dierbare vriend gezien had en dat deed me erg veel pijn. Meer zei hij niet en weg was hij zonder ook maar iets verder te vertellen over wat er met Dick gebeurd was, of in welk ziekenhuis hij lag. Ik rende in paniek achter hem aan, maar hij was de deur al uit zonder mij verder een blik te gunnen. Ik rende huilend terug naar boven, waar Marjolijn al uit bed was en me vroeg wat er aan de hand was. Vertelde haar huilend over het ongeluk van Dick, en zocht mijn telefoon. Heb daarna het ziekenhuis gebeld met de vraag of hij daar was. Me daarna snel aangekleed en ben met een taxi naar het ziekenhuis gereden.

Daar trof ik mijn ouders aan die mij zeer verwijtend aankeken. Ik kon alleen maar zeggen dat we ruzie hadden en ik bij vrienden was blijven slapen. Zij hebben mij bijgepraat over zijn toestand en hoe e.e.a. blijkbaar gebeurd was. Onder ander dat hij stomdronken was, waarvan ik wel schrok. Want hij dronk vrijwel nooit en dan hoogstens 2 glazen. Zij konden dit niet begrijpen en ook nier waarom Guido zo laat in de nacht voor onze deur stond en Dick daar bewusteloos aantrof.

De dienstdoende arts informeerde ons wat later over zijn toestand en ook dat Dick nu in diepe slaap verkeerde. Hij een spuit gekregen had en de komende uren niet wakker zou worden. Het beter was dat wij naar huis gingen, omdat we toch niets konden doem. Zij keek me aan en zei zachtjes tegen mij, dat ze nog nooit een patiënt had gehad die zo huilde in zijn slaap.

Dick heeft een week in het ziekenhuis gelegen voordat hij weer naar huis mocht. Ik heb, voor zover het mocht, elk moment aangegrepen om aan zijn bed te zitten. En zachtjes proberen te praten met hem. Hij heeft geen enkele reactie gegeven. Van het verzorgend personeel had ik inmiddels wel gehoord dat hij erg veel huilde, s’nachts en in zijn slaap.

Nadat hij thuis was gekomen is hij stil gebleven. Geen enkel woord kwam uit zijn mond, niet naar mij en ook niet naar de kinderen. Wel luisterde hij naar hun, knuffelde hun etc. M.b.t. zijn werk liet hij weten dat hij vanwege ziekte een tijdje uit de roulatie was.

Ik zag hoe hij in stilte leed, de pijn in zijn ogen en dat hij het vermeed mij aan te kijken. Deze maanden waren als een hel voor mij, de kilte die tussen ons hing vermoordde bijna al mijn gevoelens. Na 2 maanden begon hij opeens te praten, maar alleen met de kinderen, onze ouders en vrienden. Niet met mij, mij negeerde hij nog altijd. Op een dag trof ik hem aan terwijl hij de rest van mijn dagboeken aan het lezen was. Ik vroeg hem daarnaar maar hij bleef onverstoorbaar en ik kreeg geen enkele reactie uit hem. Hij consumeerde, nam informatie tot zich, meer niet. Ik heb geprobeerd met hem te vrijen, heb hem afgetrokken, gepijpt zelfs een keer bereden maar hij lag daar alleen maar, onderging het. En achteraf vond ik een briefje van €50 op mijn nachtkastje. Vernederend kon het niet zijn.

En toen opeens, midden in een nacht dat ik zachtjes lag te huilen in bed, draaide hij zich om naar me en legde een arm om mij heen. Kroop tegen mij aan en hield me vast, meer niet. Ik was verstijfd van schrik en ontspande langzaam. En begon te huilen, erbarmelijk hard te huilen. Hij kuste me in mijn nek en zei alleen meer: “Rustig maar, rustig maar schat”. Mijn hart ging als een wilde te keer bij deze eerste woorden van hem na zoveel tijd en ik kalmeerde een beetje. En toen vroeg hij of ik de volgende morgen met hem ging hardrennen. Mijn hart maakte een sprongetje van geluk, ik draaide me om naar hem, kuste hem en zei ja. En kroop weer in zijn armen, mijn hoofd nu op zijn borst terwijl ik zachtjes snikte. Hij aaide me alleen maar over mijn haar en ergens ben ik in een diepe slaap gevallen.

De volgende morgen stond Dick al zingend onder de douche toen ik wakker werd. Ik had dat geluid van een zingende Dick al lang niet meer gehoord dus repte me naar hem onder de douche. Keek naar hem hoe hij zich waste en toen hij me zag, lachte hij en wenkte me om er bij te komen. Weer maakte mijn hart een sprongetje toen ik dat gebaar zag en ik wist niet hoe snel ik me bij hem onder de douche moest voegen.

Dick: Ik wilde Birgit niet meer zien, maar blijkbaar was het lot me niet goed gezind. Of juist wel want men zegt ook wel eens: “Haastige spoed is zelden goed.” Ik heb me er geleidelijk bij neergelegd, dat dit niet de juiste weg was geweest. En het heeft tijd nodig gehad om mezelf terug te vinden. En mijn verdriet te verwerken. Mijn plek in deze wereld zogezegd weer op te eisen. Ik moest terugdenken aan iets wat mijn oma ooit zei nl. dat iemands waarneming of kijk op de wereld alleen helder kan worden wanneer deze persoon in zijn of haar ziel durft te kijken. En dat heb ik gedaan deze maanden.

Het beste was eigenlijk geweest dat ik bijvoorbeeld naar Tibet of zo gegaan was. Of me in een klooster afgezonderd had om die stilte en rust te vinden die ik nodig had, een soort van retraite. Nu heb ik het thuis gedaan en ik begrijp dat het niet voor iedereen een gemakkelijke tijd was. Zeker voor mijn kinderen niet. Al had ik me voor hun niet totaal afgesloten maar zelfs dan was het nog niet leuk. Asociaal was misschien een beter woord, maar ik had deze tijd gewoon nodig voor mijzelf.

En heb ook al haar dagboeken doorgenomen. Het lezen was er al gemakkelijker op geworden doordat ik nu meer van Ruud en Marjolijn wist, welke rol zij speelden en waarom. Op een bepaald moment begonnen deze dagboeken saai te worden, mezelf zelfs tegen te staan. En meer te lijken op verhaaltjes uit seksboekjes. Wat ik al snel begon te missen was de zelfreflectie, of noem het schuldgevoel. Wel groeide er een laatdunkend gevoel over mannen bij haar. En wij, haar gezin, waren vrijwel uit beeld verdwenen. Incidenteel kwamen we nog wel eens aan bod, maar van een spijtgevoel was absoluut geen sprake meer. Wel kwam die Leo meer dan eens ter sprake, maar nu ik wist dat deze man een slap aftreksel van Ruud was deed dat weinig tot niets met me.

Nee, als ik het in een zin moest omschrijven was het voor een groot deel gewoon een werk verslag van een prostituee, of meesteres. Want ze had wel de regie in handen, zodat ze aan haar trekken kwam en het niet te eentonig werd. Soms was het opwindend maar naarmate de jaren verstreken slaapverwekkend. De verhalen op deze site zijn m.i. boeiender.

Het belangrijkste voor mij was toch wel dat ze dit werk naarmate de tijd verstreek zonder enige scrupules deed. Wij waren ofwel niet belangrijk meer voor haar, of ze zag het niet meer als overspel omdat het niets met haar deed, routine geworden was, iets wat op de automatische piloot ging zonder enig gevoel.

In ieder geval kon ik dit voor mijzelf afsluiten, had ik deze donkere zijde, hel of vuurproef of hoe je het wilt noemen, doorstaan en overwonnen. Een last was van mij afgevallen en het zou makkelijker moeten worden dit met Birgit te bespreken, en achter ons te laten. Wel de goede punten eruit meenemen, wellicht verrijkte het ons seksleven wel. Want er waren zeker punten die besproken moesten worden.

En kon ik me ook weer op de buitenwereld richten. En begon weer te praten, eerst alleen met mijn kinderen, ouders en vrienden. Nog niet met Birgit dat had nog wat tijd nodig. Maar zeker het praten met mijn dochters versnelde dat proces. Ik zag bij hun de trekken van hun moeder terug, de lach, de vrolijke ogen en liefde. En daar kon ik niet lang weerstand tegen bieden, en op een nacht dat Birgit weer naast me in bed lag te huilen heb ik deze laatste stap gezet, die laatste barrière voor me zelf geslecht en haar weer in mijn armen en hart gesloten. En toen ging het snel alsof er een dam doorgebroken was.

Op het moment dat we later samen al lachend en pratend de keuken binnenkwamen, was het een dolle boel. De kinderen, die al zaten te ontbijten, waren opgetogen dat we weer samen praten, lachten en het was alsof alle wolken voor de zon weg waren getrokken. Zeker bij hun, want de angst voor een scheiding was nu weg bij hun.

Maar er was nog een lange weg te gaan. Een eerste stap was pas gezet.
Wellicht iets voor een volgend deel