Mini - 297

Donderdag… “Goedemorgen, geliefd echtpaar! Rise and shine!” Vaag klonk dit tot me door en ik deed m’n ogen open. Twee krullebollen met bruin haar stonden in nachtpon aan het voeteneinde van ons bed, allebei met een dienblad in hun handen. “Goeiemorgen schoonheden… Waarom deze prettige verrassing?”
Margot glimlachte. “Omdat het vandaag een feestdag is voor ons. Na vandaag zijn we helemaal vrij! En daarom hebben we voor jullie een lekker ontbijtje. En voor ons ook. En dat gaan we samen met jullie opeten. Húp, rechtop zitten, kussen in je rug en elk zo’n blad aanpakken. En dan komen wij erbij.” Joline kwam overeind. “Daar zeg ik geen nee tegen, meiden.” Ook ik hees mezelf overeind. “En ik zeg hier ook geen nee tegen. Twee knappe vrouwen aan m’n bed…” “En eentje er in, Kees Jonkman! Denk er goed aan!” Joline keek me streng aan.
We pakte de dienbladen aan en Lot kroop naast mij, Margot naast Joline. “Mogen we onder het dekbed, Joline?” Die knikte en zonder mij iets te vragen kroop Lot naast me. En gaf me een zoen. “Hé, lekkere vent… Je bent lekker warm, Kees.” Ze drukte haar voeten tegen mijn kuiten. “Hé, dat zijn koude voetjes, Lot!” Ze giebelde. “Ja. Maar jij bent lekker warm.” “Hier nog zo’n kacheltje, zus… Heerlijk!” Rustig kletsend over van alles en nog wat genoten we van hun ontbijtje.
En toen alles op was, kuste Joline Margot. “Dank je wel, lieverd. Lekker.” Charlotte keek me aan. “Waar blijft jouw bedankje, Kees?” Ik keek blijkbaar wat moeilijk. Ze trok me tegen zich aan. “Lieve Kees… Je mág van ons lekker knuffelen. Geen gewetenswroeging.” Ze kuste me lief. Toen ze me losliet, zei ze zachtjes: “We houden van jullie. Dank je wel.” Toen wipte ze het bed uit. Even zag ik haar benen onder haar nachtpon: mooie, sierlijke benen die gracieus bewogen. Margot zag me kijken en lachte. “Ik heb vannacht ook genoten van de mooie benen van mijn zusje, Kees. En zij van de mijne. Dan mag jij ook wel even kijken…” Ze knipoogde en ik voelde me een beetje betrapt. T

oen ze de deur achter zich dicht hadden gedaan rolde Joline naar me toe en kuste me. “Genoot jij een beetje van de benen van Lot, Kees?” Ik knikte. “Zelfs zonder nylons of panty?” klonk het plagend naast me. “Die meiden zijn bloedmooi, Jolien. Ik zou in een klooster thuishoren als ik dat niet zag.” Ze stond op. “Ik zal jou wel even afleiden, schatje. We hebben tijd zat.” Ze liep om het bed heen en zocht in een van haar kledinglades.
Toen kwam ze terug met een zwart onderjurkje en een paar huidkleurige nylons. “Kijk eens…” Ze trok haar nachtpon uit en rekte zich naakt vlak voor me uit. Haar slanke lichaam bewoog ze sensueel. “En nu goed kijken, Kees…” Langzaam en verleidelijk trok ze het onderjurkje aan. Toen het over haar borsten gleed, streelde ze haar tepels er even mee. “Lekker…” Toen ging ze op een stoel zitten en trok, even langzaam en verleidelijk haar nylons aan. En daarna pumps met een hoge hak. “Jolien! Ik sta op springen! Je maakt me zó geil…”
Ze keek me glimlachend aan. “Daarom doe ik dit ook, Kees. Jij hebt mij maandag vreselijk verwend; nu is het jouw beurt. Ik wil jou lekker laten genieten.” Ze stond op en liep naar me toe. “Pak me maar, schatje. Alles is voor jou.” Ik streelde haar benen en ze sloeg haar onderjurkje over mijn hoofd en trok me tegen zich aan. “Voel me! Betast me, laat je gaan, doe alles wat je wilt… Ik ben jouw geile vrouw…” Ik snoof haar geur in mijn neus: warm, een vleugje geil en een restje parfum… Ze zette één voet op het bed en haar poesje was nu vlak voor mijn mond. Terwijl ik keek zag ik een druppeltje uit haar poesje langs de binnenkant van haar been glijden.
“Je bent geil…” Een bevestigend hummetje klonk boven me. “Ja. Ik voel je ogen langs mijn benen, ik voel je adem op mijn naakte kutje, ik weet dat je niets liever wil dan me nu neuken… Je geile vrouw neuken…” Haar lage stem maakte me gék! Ik trok haar tegen me aan en likte haar geurende kut, van boven tot onder. Een zacht “Ahhh…. Lekker!” klonk boven me. “Kees, Doé het! Neuk me! Lekker jouw harde pik in me steken en je geile zaad in me spuiten!” Ze maakte zich los, sprong op bed, trok haar onderjurkje omhoog en opende haar benen. “Kóm! Geef me je zaad!” Haar hand pakte mijn paal en leidde hem naar de vochtige ingang van haar poesje. “Nú!” Ik gleed in haar en een tevreden “Ja…lekker…” klonk in mijn oor.
Haar warme benen vouwden zich om mijn billen. “Naai me! Naai je geile sletje en spuit in me! Voel mijn tepels, voel je hoe hard ze zijn? Komt allemaal door jou, schatje…” Ik gromde. “Joline, als je zo doorgaat kom ik binnen vijf seconden klaar… En jij dan?” Een kneepje om mijn paal was het antwoord. “Het is nu jouw beurt, Kees.” Ze giechelde even. “Ik laat het strovuurtje wel even branden. De houtskool was afgelopen maandag al geweest.” “Pestkop. Ik ga er uit. En dan op de solo-toer.” Heel zachtjes hoorde ik: “Daar geloof ik niks van. Jij ligt veel te lekker met je harde pik in me en mijn mooie nylonbenen om je heen. Ik laat je niet gaan voor je bent klaargekomen, Kees Jonkman. En ik al jouw zwemmertjes binnen heb.” Giechelend volgde: “En met het tempo waarin die zwemmen lig je hier over een uur nog…”
Ik kneep in een tepel en haar poes verstrakte. “Rotmeid…” Een tong gleed over mijn oor. “Ja. Dat ben ik. Een rotmeid in een lekker sexy onderjurkje, met lange benen in mooie nylons met jouw pik diep in haar geile natte kutje. Oh, wat een rotmeid… Néuk me, Kees! Ik wil je zaad!” Ze begon me te masseren met haar spiertjes en haar benen gleden strelend over mijn rug. Haar tong gleed over de mijne en toen zei ze zachtjes: “Voel je mijn mooie lange benen? Je mag die altijd bekijken… voelen, strelen… met je hand tussen mijn benen mijn slipje betasten… of met mijn panty over mijn kutje voelen… Net zolang tot ik kletsnat word…”
Ze hitste me op en ik hield het niet meer. Wild pompte ik in haar natte, strakke poesje en ik voelde een orgasme opkomen. En Joline voelde het ook. “Lekker spuiten, Kees… Lekker in mijn geile kut spuiten… Laat het gaan, ik wil het in me voelen!” Ik ontplofte! Diep in haar natte kut spoot ik en ik zoog hard op een tepel, voelde haar benen tegen de mijne, haar warme armen om me heen en even later haar tong in mijn mond.
Langzaam werd de opwinding minder en legde ik mijn hoofd naast haar. “Jolien… Je wordt mijn dood nog eens. Wat kan jij me opwinden…” Ze keek me van dichtbij aan: lieve blauwe ogen. “Kees… Hetzelfde had ik maandagavond tegen jou kunnen zeggen. Toen heb ik heerlijk genoten van jouw geduld en liefde.” Ze giebelde. “Gelukkig duurde dat wat langer… Goed spul, die houtskool.” Ik stootte nog een keer in haar en haar ogen vernauwden zich. “Lekker… Doe dat nog eens! Ik voel je harde pik nog diep in me… Lekker. Kun je me nog… Oh, wacht even, schatje. Even van me af.” Ze kwam overeind, pakte een handdoek en legde die dubbelgevouwen op bed.
Toen boog ze zich over mijn paal. “Even lekker hard blijven jij!” Ze zoog me in haar mond en ondanks dat ik net was klaargekomen bleef mijn paal hard. Haar warme lippen er omheen, haar tong die over mijn eikel streelde, haar ogen die me ondeugend aankeken… Ze zorgde dat ik weer opgewonden werd! Toen kwam ze overeind, draaide zich om en ging op haar knieën op bed zitten. “Neuk me wéér, Kees! Lekker op z’n hondjes. Lekker diep, met je handen op mijn tieten en over mijn mooie benen… Zo kun je me overal bekijken en voelen…” Ze keek om. “Lekker je geile vrouw neuken, Kees. Met haar sexy benen en haar lieve kleine borstjes… Klein, maar ó zo gevoelig…”
Ik greep om haar heen, pakte haar borsten en kneep ik haar tepels. “Jaaa… Lekker! Pak ze tussen je vingers en knijp er lekker in, geile vent! Neuk me! Hard! Ik ben je geile teefje…” Ik drong haar natte kut binnen. “Mijn teefje… Een geil sletje wat ik hard ga neuken…” Joline gromde toen ik steeds dieper in haar drong. Plotseling schokte ze. “Auwww… Zo diep… Je zit helemaal in me… Vult me helemaal op… Lekker! Naai je meisje… Voel me!” Ze zat helemaal in een geile roes, kreunde en gebruikte geile praat… Plotseling schoof ze naar voren en ik floepte uit haar.
“Nu in mijn geile kontje, meneer…” Ze reikte naar haar nachtkastje en pakte de tube glijmiddel. “Hier… Smeer me in en neuk in mijn kontje… Ik wil het!” Even was ik bezig om haar in te smeren en mezelf ook. “Ben je er klaar voor, geil meisje?” “Jaaa….” Ik trok haar billen iets uit elkaar en zette mijn pik voor haar sterretje. “Hier kom ik… Lekker in je kontje neuken!” “Hmmmm!!!” Joline kreunde toen ik bij haar binnendrong. Haar sterretje was strak, glad en warm. Steeds dieper, tot mijn ballen tegen haar billen kwamen.
“Lekkerrrr… Zo diep! Ik voel uw harde pik helemaal in mijn kontje, meneer…” Ik greep om haar heen naar haar natte kut. “Ik ga je lekker neuken, meisje. En je kutje vingeren… Je bent nu helemaal van mij!” Een hand vouwde zich om de mijne. “Pak mijn onderjurkje en vinger dat in mijn geile kutje! Lekker, nylon op mijn clit en in mijn kut!” Ik wikkelde een stukje onderjurk om mijn vinger en betastte haar natte poesje. “Er in! Diep er in! Lekker in twee gaatjes tegelijk…” Toen twee vingers in haar kut drongen werd Joline helemaal wild.
Ze spreidde haar benen zo ver mogelijk en hijgde: “Jaaaa…. ik word lekker genaaid… Diep in mijn geile kont en in mijn natte kutje… Ik ga klaarkomen… Lekker kletsnat klaarkomen met jouw pik in m’n kont…” Ik begon nu hard in haar te stoten; haar geile praat had me vreselijk opgewonden. “Schatje… Ik spuit je kontje ook vol zaad… Lekker heet sperma in je darmen en mijn vingers in je natte kutje… Je bent helemaal van mij…” Ze kneep met haar kringspier. “Geef het me, meester! Geef me uw lekkere sperma…”
Plotseling bleef ze stil liggen en kwam er een hoog, piepend geluidje uit haar mond. En zonder getril kwam ze in één klap klaar: ik voelde een golf warm, plakkerig geil over mijn vingers stromen en toen pas schokte ze hevig. “Ohhh… Wat lekker… Klaarkomen met jouw pik in mijn hoerige slettekontje… Sla me, Kees! Sla op m’n kut! Dat maakt het af… Lekker!” Ik trok mijn vingers terug en sloeg tussen haar wijd gespreide benen. De klap echode door de kamer en Joline gilde. “Naai me! Spuit in me!” Ik neukte haar nu op volle kracht. Weer een klap tussen haar benen, wéér een gilletje. Ik voelde haar geil tussen haar benen uitlopen en dat trok me over de drempel.
“Wil je sperma?” “Jaaahhh… Lekker?” “Dan krijg je sperma, meisje. Voel maar!” Ik trok haar aan haar haren een beetje omhoog en drong zo ver als mogelijk in haar. Toen moést ik klaarkomen: hard spoot ik in haar warme, glibberige kontje en Joline sidderde. “Jaaa… Ik voel het! Lekker zaad in m’n…” Weer kwam ze klaar en ik wreef met haar onderjurkje ruw over haar kletsnatte kut. Een golf geil kwam er uit en een zwaar hijgende Joline zei: “Even loslaten nu, Kees… Ik ben kapot!”

Ik gleed uit haar en ze plofte op haar buik op bed. Haar ademhaling ging snel en ze trilde over haar hele lichaam. Na een minuutje zei ze zachtjes: “Wat kun jij je meisje laten genieten… Mijn kutje is nog steeds warm en geil…” Ik legde mijn hand onder haar poesje en ze wreef er overheen. Nu zachtjes kreunend…”Heerlijk zo. Even rustig nagenieten en nog een heel klein beetje klaarkomen…” Ik moest ook even tot rust komen; ik was weinig keren zo snel achter elkaar klaargekomen. Maar na een minuut of tien trok ik mijn hand weg.
“Hé lekker geil meisje van me… Gaan we even in bad of wil je douchen?” Een kreuntje volgde. “Ahhh… Ik sliep bijna… Zo lekker met jouw hand tussen mijn benen…” Langzaam kwam ze overeind. “Laten we maar in bad gaan. We hebben tijd genoeg; ik moet even helemaal ontspannen.” Ik stond op en zette de kraan aan. “Nog vijf minuutjes geduld, schoonheid.” Ik keek haar aan en moest lachen. Haar zwarte onderjurkje plakte tussen haar benen, haar nylons vertoonden strepen vocht en haar normaal zo keurig gekamde haren waren één grote kluwen.
“Is dit mijn normaal zo perfect uitziende echtgenote? De vroegere ‘Maagd van Malden’, nu bekend staan als de ‘Feeks van Gorinchem’? Joline zuchtte. “Ja. En als jij niet oppast verandert ze in de ‘Feeks van Veldhoven’. Allitereert ook wel aardig, maar wat belangrijker is: ze kan gemeen uithalen.” Ze leunde tegen me aan en ik streelde haar schouders. “Had ik je al verteld dat ik vreselijk genoten hebt, Joline Jonkman?” Ze keek me aan, het begin van een lachje op haar lippen. “”Misschien wel, maar toen was ik waarschijnlijk nog te duf om het goed tot me door te laten dringen, Kees.” “Jolientje: ik heb vreselijk van je genoten. Dank je wel, schat.”
Een lange zoen volgde, maar toen mijn handen over haar billen naar beneden gleden, pakte ze mijn polsen. “Oh nee, meneer. Je gaat me niet nóg een keer verleiden om de liefde te vieren. Het badwater zal nu wel hoog genoeg staan om er lekker in te badderen. Ik moet wat… ahum ‘intensievere acties’ uitvoeren tussen mijn benen. Dat doe ik wel even in de douche, daarna kom ik fris en fruitig naast je in bad.” Ze stond op. “Kóm. Jij bent ook je frisse zelf niet.” Joline ging de douche binnen en spoelde haar intieme delen schoon.
Daarna klom ze bij mij in het bad. “Lekker… Kun jij m’n haren weer eens wassen, Kees?” “Met alle soorten van genoegen, Freule…” Even later was ik druk bezig met shampoo, afspoelen, conditioner, weer afspoelen en kammen. “Zo mevrouw. Uw manen zijn weer netjes.” Even lagen we nog te genieten, toen besloten we om er maar uit te gaan. “Anders vragen Lot en Mar zich af waar we blijven”, zei Joline met een brede lach. We droogden ons af en terwijl ik m’n ondergoed aantrok genoot ik van Joline die voorzichtig een panty aantrok.
“Kees! Je kijkt me weer uit de kleren! Pak je uniform en concentreer je daar op!” Joline keek verwijtend. “Ik bekijk van alles, maar ik kijk je beslist niet uit je panty, schatje. Veel te sexy, zo om die prachtige benen van je.” Even later trok ze een wit rokje aan: het liet haar knieën net vrij, was om haar middel strak, maar wijd uitlopend. Plagend draaide ze pirouette en het rokje woei wat op. “Ga je dat ook doen als je je speech leest, Jolien? Dan zal iedereen de volle aandacht hebben…” Ze stak haar tong uit en zei: “Er zijn twee anderen die ook de volle aandacht gaan krijgen, Kees. Dat zul je zo wel zien. Gerben en Rogier maar in de gaten houden; die slaan steil achterover.”
Ondertussen had ik mijn uniform aangetrokken. Behalve mijn jasje; bij het autorijden zat dat niet lekker. Nog even m’n schoenen poetsen; die waren wat van hun glans verloren. En toen gebeurd was kwam Joline uit de badkamer. “Holy moly…” Haar gezicht licht opgemaakt, lippen iets aangezet, blauwe oogschaduw, haar blonde haren in een dikke, lange vlecht over haar linkerschouder, een blauwe blouse aan met een rood shawltje om haar hals. Haar witte rokje met daaronder haar prachtige benen, de voeten in open schoentjes met een hakje.
“Schat… Niemand gelooft je als je vertelt dat jij naast mij zat met je buks in de aanslag.” Ze gniffelde. “Ik zal een kaartje van de schietclub meenemen. Als wettig en overtuigend bewijs, zeg maar. Kom, naar binnen, dan kun je je aandacht ten minste over drie vamps verdelen.” In de kamer was het nog leeg en Joline liep de kamers van de zussen in. Twee seconden later hoorde ik een bekend, laag fluitje. Nou… benieuwd voor wie dat was. Voor Joline of voor de zussen? Ik pakte het brood en beleg; ja, we hadden uitgebreid ontbeten, maar voor we in de rechtszaal zaten toch ook maar wat naar binnen schuiven. Ik smeerde acht boterhammen met kaas en deed die ik twee zakjes. Toen hoorde ik de deur van de logeerkamer.
“Ga zitten, Kees. Anders klap je op de grond.” Joline kwam binnen, op de voet gevolgd door Margot en Charlotte. Beiden in een koningsblauw jurkje, Lot een wit shawltje om haar nek en Margot rood. Mooie lange benen in huidkleurige panty en op pumps. Hun bruine haar glanzend en krullend, hun gezicht licht opgemaakt. “Mei… Sorry: Dames… wat zien jullie er schitterend uit! De tekenaar in de rechtszaal zal zich compleet op jullie concentreren. Tekeningen van de verdachten worden vandaag niet gemaakt." Margot knipoogde. “Er zitten wel wat lui in de zaal die zo’n type op andere gedachten zullen brengen, Kees. Maar hetzelfde geldt voor ons vriendinnetje, hoor. Ken je haar al? Ze heet Joline.” Lot schoot in de lach.
“Volgens mij kennen die twee elkaar best goed, Mar. We hoorden daarstraks toch een paar gilletjes? En die klonken niet alsof mevrouw Jonkman onder de koude douche stond… Toch?” Joline werd rood. “Hebben jullie aan de deur staan luisteren, meiden?” Margot schudde haar hoofd. “Nee. Maar onze deur stond wel open, schat. Tja, en dan hoor je wel eens wat…” Beiden stonden Joline uit te lachen.
“Wanneer horen we jou weer eens, Kees?” Ik wilde wat zeggen, maar Joline was me te vlug af. “Als hij op z’n rug slaapt. En snurkt. Meneer mijn echtgenoot is wat minder vocaal dan ik tijdens het vrijen. Beperkt zich tot het fluisteren van lieve woordjes. Hoe dan ook: ja, het was heel gezellig in bed, na jullie ontbijtje vanochtend. Hadden we even nodig.” “Het ontbijtje of de gezelligheid, Jolien?” Ze zuchtte maar weer eens. “Krengetjes…” Een half uur later vertrokken we; de rechtszaak zou om één uur beginnen, dus in verband met fouilleren en dergelijke wilde ik ruim op tijd in Den Bosch zijn. En we moesten de auto nog ergens kwijt…

Om half een liepen we het Leonardo Da Vinciplein op, tegenover de rechtbank. Pa, Ma, Tony en Rob Sr. stonden er al, geanimeerd te praten met... dokter Albers! We begroetten elkaar en de dokter nam de zussen met een goedkeurend glimlachje op. “Jullie zien er uitstekend uit, dames. Complimenten!” De volgende minuten kwam de rest van ons clubje ook erbij. De zussen kregen wéér complimenten over hun uiterlijk, die ze lachend in ontvangst namen.
“Zijn we compleet? Mooi, naar binnen dan.” Ik hoefde niet gefouilleerd te worden; jasje uit, zakken leeg en riem af en er zat geen metaal meer aan m’n lijf. En om tien voor één zaten we in de rechtszaal, verdeeld over twee rijen. Ik keek rond. Bij het binnenkomen had ik al een paar potentiële lui uit Groot-Ammers gespot: de dames in fantasieloze jurken-tot-ver-over-de-knie, de heren in zwart pak. Zelfs eentje met zo’n grijze streepjesbroek uit de jaren ’60 aan. “Een van de ‘oudsten’ van de gemeente”, fluisterde Lot.
Achter ons hoorden we het geluid van hakjes, die naast onze rij stopten. Nadia! Ook netjes aangekleed: een mooie jurk, halsketting om en ook zij had haar haren anders. Een map onder haar arm. Ze zwaaide even en ging toen zitten.
En een minuut later zware voetstappen. Ik keek om en zag John, de vrachtwagenchauffeur achter ons in een stoel zakken. Lot en Mar, die op een hoek zaten, sprongen overeind en begroetten hem met een knuffel.
En daarna ging een zijdeur open en kwamen een aantal mensen binnen. Een lid van de parketpolitie, daarna het echtpaar Bongers, gevolgd door beide ex-toekomstige bruidegoms en de pa van die jonge knul. Een advocaat sloot liep er achteraan en twee parketpolitielui sloten de rij. Men ging zitten.
En om exact één uur: “De rechtbank!” We stonden op, behalve de verdachten. Hé? Als je je eigen glazen wil ingooien, moet je dat vooral doen… “Gaat u zitten.” De voorzitter was dit keer een man van middelbare leeftijd. De griffier een dame en de tweede rechter was een jongeman met een sterke bril op en zo te zien een behoorlijke oogafwijking. De officier van Justitie een dame. Snel behandelde de rechter de procedure: de officier had de strafeis in een vorige zitting al aangegeven, de advocaat had zijn pleidooi gehouden, in de zitting van vandaag zou de uitspraak komen.
“Mevrouw de Officier: heeft het OM nog aanvullingen op het ten laste gelegde of de strafeis?” “Nee edelachtbare.” “Heeft de verdediging nog iets ter zake?” “Nee edelachtbare.” “Dank u wel. Het woord is nu aan de slachtoffers van de verdachten: achtereenvolgens de dames Charlotte en Margot Bongers, mevrouw Nadia Bongers en mevrouw Joline Jonkman. Dames, u mag hier gaan staan. Of zitten, net wat u wilt.”
Hij wees op een tafel met een microfoon er achter. Lot en Mar stonden op en liepen naar voren. Hun gezichten vlak. Zonder enige emotie. Ik observeerde de verdachten. Pa en ma Bongers keken met duidelijk afgrijzen naar de zussen en pa barstte uit: “Jullie zijn hoeren geworden!” Béng! Een klap met de hamer. “De verdachten dienen te zwijgen. Nog een keer commentaar gaat uw zaak geen goed doen, dat verzeker ik u!” Hij keek de zussen aan. “Dames, gaat uw gang.”

Lot begon. Beschreef kort hun jeugd, totdat ze naar de universiteit gingen. “Thuis poetsen en boenen. Eén keer in de week naar paardrijden, totdat we twaalf waren. Toen werd het plotseling te duur. De échte reden was natuurlijk dat daar ook jongens rondliepen. Jongens die niet bij de Beweging hoorden. Op school? Geen uitjes. Schoolreisjes? Verboden. Na school meteen naar huis, huiswerk maken, daarna weer poetsen en boenen. En oh wee, als er nog ergens een vlekje te vinden was; dan konden we zonder eten naar bed.
En als we al eten kregen: ’s ochtends twee boterhammen en een kopje thee. Lunchpakket: weer twee boterhammen. Zonder beleg, want: veel eten is zondig. ’s Avonds: één klein bordje eten. Geen vlees, geen dessert. Kortom: we waren op een hongerdieet gezet. Toen we op de universiteit zaten, de eerste vier jaar, moesten we naast ons huiswerk ook de boekhouding van het bedrijf draaiend houden. Althans… het papieren deel. Met geld mochten we ons niet bemoeien, want: “Geld is de duivel!”
En als we een fout in de boekhouding maakten, werden we letterlijk aan onze haren naar beneden gesleept, in het ijskoude kantoor gezet waar we alles overnieuw mochten doen. In onze dunne nachtpon en op blote voeten… Mijn zus Margot zal de rest van onze verklaring voorlezen.”
Margot keek naar de verdachtenbank. “Onze verwekkers, om de term ‘ouders’ niet te hoeven gebruiken, zeiden: ‘Jullie moeten zo hard werken om straks het bedrijf over te nemen. Wees ons dus maar dankbaar.’ Stel dat zij op normale leeftijd met pensioen zouden gaan, zouden we nog twintig jaar moeten wachten. Twintig jaar dit leven? Nee, dan liever dood. En we kwamen er achter dat ze ook nog andere plannen hadden: ze hadden onze bruidegoms al uitgezocht. De zoon van een concullega en een man van hun eigen leeftijd die een vrouw nodig had. Beiden natuurlijk uiterst rechtschapen in de leer. En wat belangrijker was: De een was de zoon van een concurrent; na de bruiloft zouden beide bedrijven fuseren. De ander had zijn schaapjes goed op het droge, maar had behoefte aan een vrouw. Met z'n 51 jaar...
Toen we dat hoorden, zeiden mijn zus en ik tegen elkaar: ‘Wij trouwen nooit met deze lui. We plegen liever zelfmoord op de dag voor de bruiloft.’ Dus gingen we op de universiteit via Internet zoeken naar de meest pijnloze manier om uit het leven te stappen.” Ze haperde even en keek Lot aan. Die knikte en legde even haar hand op die van Margot.
“En ondertussen, op de universiteit, zagen we dat het ook anders kon. Oh, sommige dingen zouden ook bij een doorsnee Nederlander de wenkbrauwen doen fronsen, maar hé… Het zijn studenten…” Ze glimlachte even. “Maar het grootste deel van de medestudenten waren gewoon leuke lui. Die we echter niet mochten benaderen, want de meisjes waren zonder meer ‘hoeren’ en de jongens allemaal ‘smeerlappen’.”
Ze keek haar ouders recht aan. “Daar wisten jullie natuurlijk alles van… Als ervaringsdeskundigen. Want jullie hebben ons, zonder enige vorm van gewetensbezwaar als ‘hoer’ ter beschikking gesteld aan die twee ‘smeerlappen’ naast jullie!” Haar stem schoot uit en ze wees naar haar moeder. “Weet je nog wat je tegen ons riep toen we door die smeerlappen in de auto getrokken werden?” Haar moeder perste haar lippen tot een bloedloze streep op elkaar. “Je riep: ‘Draag het lot van elke vrouw met waardigheid!’ En daarna draaide je je om en sloot zonder je eigen dochters één blik waardig te keuren, de deur achter je. En jou moesten we braaf ‘moeder’ noemen? Als we tegenwoordig over jullie praten hebben we het over ‘onze verwekkers’. Dat is het enige wat jullie gedaan hebben: ons verwekken. Voor de rest is er niets wat ons bindt.
En zelfs het enige wat ons formeel nog bindt, snijden wij door. We willen jullie achternaam nooit meer dragen. Dat proces is al in gang gezet. Over een paar maanden hebben wij ‘Boogman’ als achternaam. Een samentrekking van de namen Boogers en Jonkman. Twee families die ons de afgelopen vijf maanden méér lief zijn geworden dan jullie in de afgelopen drie en twintig jaar!” Ze wees. “Kijk maar eens om: dáár zitten ze. Midden in onze vriendengroep van meer dan veertien mensen. Stuk voor stuk vrienden die voor je door het vuur gaan. Iets wat ons in Groot-Ammers altijd onthouden is. Want je wist nooit of daar vrienden tussen zaten die ons leerden over de wereld buiten jullie enge godsdienstige kringetje… Jullie hebben een gelukkige jeugd van ons gestólen, beseffen jullie dat?”

Margot zakte huilend op haar stoel in elkaar en werd door Charlotte opgevangen. Lot wees naar Joline. “Ga jij maar verder, Jolien. Wij kunnen niet meer…” Een van de parketwachters zette twee glazen water voor de zussen neer. “Dank u wel…”
De rechter keek op zijn papieren. “Mevrouw Jonkman – Boogers mag als slachtoffer ook haar verklaring doen. Mevrouw…” Hij wees. Joline stond op en liep met een strak gezicht naar voren. Daar gaf ze de zussen een knuffel. Tony liep ook naar voren en leidde Lot en Mar weer naar ons toe. Ze liet hen tussen mijn Ma en zichzelf zitten. Wauw... Goed, Tony...

Joline begon haar verklaring. “Dank u wel, edelachtbare. Ik doe het woord mede namens mijn echtgenoot, de heer Cornelis Jonkman. Hij zit dáár, in uniform. En waarom doe ik het woord? Zodat de verdachten wellicht ein-de-lijk eens doorkrijgen dat de ‘vrouw niét dient te zwijgen’, zoals de apostel Paulus twintig eeuwen geleden schreef.” Ze werd onderbroken door pa Bongers. “Blasfemie! Godslastering om teksten uit de Bijbel zó te verdraaien!”
Béng! De klap met de hamer klonk keihard. “Wil de verdachte nu eindelijk zijn mond houden? U heeft te luisteren naar de verklaringen van de slachtoffers. Straks is het uw beurt, dan mag u los gaan. En nu zwijgt u. Duidelijk?” Pa Bongers reageerde niet. Zijn advocaat fluisterde hem wat in; hij haalde zijn schouders op.
Joline stond het geheel rustig aan te kijken en zei toen: “Als de heren klaar zijn met hun onderlinge conversatie… Kan ik verder gaan? Het is namelijk de bedoeling dat de verdachten luisteren naar de verklaringen van de slachtoffers. En niet worden afgeleid door hun advocaat.” Haar ogen gloeiden.
“Edelachtbare, u heeft gehoord wat deze zussen is aangedaan. Mijn man en ik hebben hen, op advies van mijn schoonouders en hun huisarts, bij ons in huis genomen. Ze moesten een veilige plek hebben, volgens dokter Alders. En mijn man en ik waren het binnen een halve seconde eens: bij ons. Dat kon prima; we hebben een ruim appartement met voldoende slaapkamers en twee badkamers. We hebben ze meegenomen naar ons bedrijf, naar een hardloopclub, naar dansles… En zij namen, samen met hun tante, ons mee naar de kerk. Een kerk waar mijn man Kees en ik ons thuis voelen. Een warm bad. En nee, dat is niet de gemeenschap waar deze meiden mee hadden gebroken; het is een doorsnee protestante kerk in Eindhoven met, op het oog gewone, doorsnee mensen.
Ieder ander had elke vorm van religie de rug toegekeerd; deze meiden niet. Zoals Charlotte tegen een van ons zei: ‘Kerk is niet hetzelfde als ‘geloof’. Mensen maken fouten. Hij daarboven niet.’ In de eerste weken dat zij bij ons in huis waren, kwamen de verhalen stukje bij beetje boven water. Ze schaamden zich rot en als ze al iets vertelden ging dat gepaard met een enorme huilbui. Helemaal toen het verhaal van hun verkrachting boven water kwam. Mijn man, toen nog mijn verloofde, zei toen het volgende: ‘Verdomme Jolien… Om mensenhandel en moderne slavernij te bestrijden sturen wij militairen naar het buitenland. Dit soort taferelen heb ik in Afghanistan gezien. Meisjes die worden uitgehuwelijkt aan de meest biedende. Verkocht als neukvee. En als het meisje niet meewerkte, werd ze net zo lang gemarteld tot ze wél meewerkte. En het gebeurt dus ook in Nederland, pal onder onze ogen, met als drogreden dat vrouwen hun man onderdanig moeten zijn…’

De ogen van de rechter gleden kort mijn kant op en vervolgens even naar de tweede rechter. Die knikte instemmend. Joline ging verder.
“Edelachtbare, de feiten spreken voor zich. U heeft dezelfde processen verbaal als wij; het OM heeft, neem ik aan, onderzoek gedaan en mensen verhoord, dus u weet waarschijnlijk veel meer feiten dan ik. Ga ik u niet mee vermoeien.
Wat ik wil zeggen tegen de heer en mevrouw Bongers: jullie hebben twee schatten van meiden bijna zover gekregen dat ze zichzelf van het leven zouden hebben beroofd. En ondanks alles wat jullie hen hebben aangedaan: toen ze de eerste avond bij ons thuis naar hun bed zouden gaan, knielden ze en hebben ze een kwartier lang zitten bidden. Hardop. Vergeving gevraagd voor hun zonden, maar ook voor jullie gebeden. Zó zitten jullie dochters in elkaar. Waar ze het vandaan hebben? Ik weet het niet. In ieder geval niet van jullie. Want als ik jullie zo zie zitten, zie ik de personificatie van harteloosheid.”

Ze wendde zich nu tot de andere verdachten.
“En jullie? Jullie hebben deze beide meiden verkracht. Tot drie keer toe. Weet je wat dat voor een meisje betekent? Tenzij dat ze heel erg intensief begeleid wordt, blijft ze de herinnering aan die verkrachtingen met zich meedragen. Heeft wellicht nooit meer plezier in seks. Oh ja, wacht even… Jullie deden toch alleen maar aan ‘functionele seks’? Gericht op het verwekken van nageslacht, toch? Want al het andere viel onder de categorie ‘Sodom en Ghomorra’. Dus… jullie waren erop uit om deze meiden expres zwanger te maken, zodat ze wel met jullie moésten trouwen… En dan hadden jullie vier levens op je geweten gehad: deze beide zussen én hun nog ongeboren kinderen. Want ze hadden zelfmoord gepleegd voor de bruiloft! Beseffen jullie dat wel?”
Tijdens de laatste zinnen was haar stem bijtend scherp geworden en haar ogen brandden bijna door de tafel heen waar de verdachten achter zaten. “En abortus is bij jullie natuurlijk een hele grote zonde. Jaja…” Ze wendde zich tot de rechter. “Meer heb ik niet te zeggen, edelachtbare.”

Ze liep terug naar mij en de rechter knikte. “Dan is nu het woord aan mevrouw Nadia Bongers.” Nadia maakte er nogal juridisch verhaal van, waar ik weinig chocola van kon maken. Ze haalde arresten aan, wetartikelen… Hoe dan ook: ze maakte op juridische wijze gehakt van haar broer, zijn vrouw en de rest. Het slot van haar verklaring was luid en duidelijk.
“En als jullie schuldig bevonden worden, start ik een civiele procedure. Ik kleed jullie uit tot op het bot. Financiële compensatie voor de verziekte jeugd van mijn nichtjes én compensatie voor de diefstal van de helft van mijn deel van de erfenis en de inbraak en geweldpleging in mijn huis.”
Ma Bongers kwam overeind en zei fel: “Wij betalen toch al?” Nadia keek haar minachtend aan. “Jullie betalen nu het achterstallig salaris voor twee keer vier jaar administratieve krachten. Dat heeft niets, maar dan ook niets met smartegeld te maken, mevrouw Bongers.” Ze keek de rechter aan. “Dat was het, Edelachtbare.”

Die knikte weer en keek de verdachten aan. “Stuk voor stuk heeft u nu recht op het laatste woord. Wie heeft daar behoefte aan?” Pa Bongers stond op. “Ik. En ik zal nu eens uit de doeken doen wat voor sloeries daar zitten…” Een tik met de hamer. “Meneer, als u gaat schelden, doet u uw zaak geen goed. Ik waarschuw u maar even.” Hij snoof. “Ik heb met u en deze hele poppenkast niets te maken. Ik verantwoord me wel voor de allerhoogste Rechter.” Weer een tik. “Dan ontneem ik u hierbij het woord. Als u deze rechtbank niet erkent, verliest u dus ook het recht van het laatste woord. Zitten en uw mond houden.”
Hij keek de rest aan. Ma Bongers stond op, draaide zich naar Margot en Charlotte om. “Ik… ik wilde even zeggen dat het me spijt…” Haar man trok haar in haar stoel. “Spijt? Laat jij mij nu gewoon stikken? Stom mens. Gehoorzamen zul je!”
Hij haalde uit en sloeg haar in het gezicht. De parketwachters vlogen op hem af, rukten hem uit zijn stoel en zetten hem apart neer. Hij kreeg handboeien om en ze bleven vlak naast hem staan.
“Ik schors deze zitting voor vijf minuten.” Opstaan, de rechters liepen weg en er ontstond geroezemoes. Ma Bongers zat haar gezicht te deppen, haar man zat in zijn stoel te grommen en de andere verdachten keken zwijgend voor zich uit. John boog zich naar ons toe.
“Hé meiden… Goed gedaan net!” Hij kreeg twee knipoogjes en Joline vroeg liefjes: “En ik dan, John?” Hij bleek niet voor één gat te vangen. “Ik zei ‘meiden’, mevrouw Jonkman. Da’s toch ook jouw bloedgroep?” Ik grinnikte. “Zo. Daar heb je niet van terug, Jolien.” Joline lachte lief. “Ik zal het maar als een compliment opvatten. Dank je wel, John.”
Even later moesten we weer gaan staan. Ditmaal bleef alleen pa Bongers zitten; de andere verdachten gingen nu wél staan. De rechters gingen zitten en de voorzitter van het college keek mij aan.
“Ik heb nog een paar vragen aan de majoor Jonkman. Wilt u even naar voren komen?” Ik fronste. Wat was hij van plan? Ik zette mijn baret op, liep naar voren, groette en meldde me op de militaire manier. “Majoor Jonkman, edelachtbare.”
“Op de plaats rust, majoor. Uw echtgenote citeerde u. Iets over ‘neukvee’. Wilt u even de context beschrijven?”

“Edelachtbare: in Afghanistan is het de gewoonte om je kinderen uit te huwelijken. En als een vader een leuk uitziende dochter heeft, laat hij weten dat zijn dochter ‘ter beschikking’ is voor een huwelijk. Dat het meisje in kwestie slechts 11 of 12 jaar is, doet niet terzake. En het arme kind wordt verkocht aan de hoogste bieder. Of aan de plaatselijke machthebber. Alsof het een geit is. Dát, edelachtbare, bedoel ik met ‘neukvee’.
Ik ben in Afghanistan geweest, ik heb het gezien en de verhalen gehoord. En ik werd er kotsmisselijk van. De paar maanden dat ik in Afghanistan geweest ben, heb ik getracht om mijn piepkleine steentje bij te dragen aan een betere toekomst voor de land. Of het gelukt is? Dat laat ik graag aan de geschiedschrijvers over. Maar ik ontplofte toen ik hoorde dat deze praktijken zich ook in Nederland afspelen. Vergoelijkt met teksten uit de Bijbel die de heren goed uitkwamen.”
De tweede rechter zei: “Ik ben er ook geweest, majoor. Als militair jurist. En ik beaam wat u zei over ‘neukvee’. En ook in Afghanistan worden die praktijken gelegaliseerd met teksten uit een oud boek. Alleen heet dat boek de Koran.”
De voorzitter nam weer het woord.
“Majoor… toen er bij u werd ingebroken door deze verdachten: had u daadwerkelijk geschoten als ze een poging hadden gedaan om binnen te komen?” Ik knikte. “Jazeker. Ik kan een aardig potje knokken, maar tegen vier man kan ik niet op. Dus gebruik ik de middelen die mij ter beschikking staan. De verdachten hadden geluk dat hoofdagent de Groot achter hen stond en hen meteen arresteerde. Als ze één poot over de drempel hadden gezet, hadden ze 5,5 millimeter luchtbukskogels kunnen voelen, edelachtbare.
De kreet ‘Beschermen wat je dierbaar is’ staat in mijn hart gegrift. Mijn echtgenote en ik hebben vaker zoiets bij de hand gehad; als u goed bent ingelicht, weet u dat.” Hij knikte. “Majoor, ik wil u waarschuwen. Het scheelde niet veel of…”
Ik onderbrak hem. “Edelachtbare: ik ben vaker gewaarschuwd. Door een luitenant van de Marechaussee, door een hulpofficier van Justitie, door hoofdagent de Groot, door mijn eigen vader en door mijn schoonvader… Ik wéét dat wij op de rand van de wet hebben gehandeld.
Het proportionaliteitsbeginsel, eerst de politie waarschuwen als men aan je deur zit te morrelen, en als men dreigt binnen te komen: een mondelinge waarschuwing geven voordat je daadwerkelijk tot geweld overgaat… Ik ken ze allemaal en neem uw waarschuwing voor kennisgeving aan.
Maar nu heb ik een vraag aan u: Edelachtbare: als vriendinnen van uw dochters bij u een schuilplaats zoeken en vier man breken in om de meisjes mee te nemen, wederom te verkrachten en te dwingen om te trouwen met types als hier voor u zitten… Zou u zich dan niet met hand en tand verzetten?”
“U beantwoordt mijn vragen, majoor. Niet andersom.”
Hij keek mij strak aan en ik keek even strak terug.
“En u ontwijkt een antwoord, edelachtbare. Dat begrijp ik; u zit hier als rechter. Een van de drie pijlers van de Trias Politica. U zit hier niet als persoon. Maar ik denk dat ik uw antwoord kan raden.”
“Dank u wel, majoor. U kunt weer plaatsnemen.”

Ik groette, maakte model rechtsomkeert en marcheerde terug naar mijn plaats. Inwendig nijdig. Fred zag het en knipoogde. Toen moest ik lachen. “De verdachten mogen gaan staan om het vonnis aan te horen.” Pa bleef zitten, tot hij met geweld overeind werd getrokken.
“Als eerste het verdachte echtpaar. Deze rechtbank verklaart voor bewezen dat u uw beide dochters vanaf hun middelbare schooltijd emotioneel zwaar heeft verwaarloosd. U heeft hen als slaaf gebruikt in uw huishouden en in uw bedrijf. Geïndoctrineerd en laten indoctrineren. U heeft hen stelselmatig goede voeding onthouden. U heeft hen geslagen, van de trap getrapt, opgesloten in een onverwarmde kelder terwijl het buiten acht graden vroor, opgesloten op hun kamer, zonder eten. U heeft hen uitgehuwelijkt en niets gedaan om te voorkomen dat ze verkracht werden. U heeft een poging gedaan om uw dochters met geweld te ontvoeren vanaf het terrein van de universiteit Utrecht. U heeft een poging gedaan om in te breken in het huis van de heer en mevrouw Jonkman en de dames wéér met geweld te ontvoeren. U, mevrouw, heeft daar zonder tegenspraak aan meegedaan of in ieder geval geen poging ondernomen uw man te stoppen. Deels begrijpt deze rechtbank dat; u leefde onder het regime van uw echtgenoot én de indoctrinatie van uw religie. Maar u heeft er niets, maar dan ook niets tegen gedaan.
Daarom veroordeelt deze rechtbank de heer Hendrikus Bongers tot 6 jaar onvoorwaardelijke hechtenis. Mevrouw Karlijn Bongers wordt door deze rechtbank veroordeeld tot 6 jaar hechtenis, waarvan 1 jaar voorwaardelijk.

Deze rechtbank veroordeelt de heer Vincent Den Meiers tot 2 jaar onvoorwaardelijke hechtenis en de heer Moos Graafland tot 1 jaar en 6 maanden onvoorwaardelijke hechtenis. Dit wegens meerdere verkrachtingen en medeplichtigheid aan poging tot ontvoering van de zussen Bongers. De heer Marcel Graafland wordt veroordeeld tot 6 maanden onvoorwaardelijke hechtenis wegens het faciliteren van een inbraak en medeplichtigheid aan een poging tot ontvoering. Alle vonnissen gaan per direct in en zijn zonder aftrek van voorarrest. De procedure om tegen deze vonnissen in hoger beroep te gaan, kunt u van de verdediging vernemen.” Bam, een klap met de hamer en we moesten weer opstaan. De rechters vertrokken. De verdachten werden weggeleid, pa Bongers razend en tierend. Gelukkig was hij snel achter een deur verdwenen.

De advocaat van de verdachten liep naar ons toe. “Meneer Jonkman, ik wil even met u praten. Onder vier ogen graag.” Ik keek hem aan. “Allereerst: het is majoor Jonkman en ten tweede: nee, ik ga niet met u onder vier ogen praten, meneer. U ben advocaat van de lui die ons gedurende een maand of vier zwaar hebben dwarsgezeten en de jeugd van twee goede vriendinnen van ons hebben gestolen. En als zodanig ben ik nogal wantrouwend. Als u met mij wilt praten: prima, dan maken we een afspraak ergens en dan zijn er minimaal drie getuigen bij. Ben ik duidelijk?”
Hij keek onthutst. “U bent nogal agressief…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Ik ben het vleesgeworden pacifisme. Waar ik kwam hield men vrij snel op met vechten. Nogmaals: een gesprek met mij kan; op mijn voorwaarden. Anders niet. Duidelijk?”
Hij droop af, nam niet eens de moeite om een visitekaartje achter te laten. Langzaam verlieten we de rechtszaal. In de hal werd ik op mijn schouder getikt door een jonge vent met een bril met dikke glazen.
“Majoor…” Ik keek hem aan. “Ik ken u ergens… Ach verrek, u bent de tweede rechter!” Hij lachte. “Ja, zonder toga ziet het er allemaal wat anders uit. Maar ik wil u mededelen dat ik voor de volle honderd procent achter uw verhaal over vrouwenhandel in Afghanistan sta. Ik ben er ook geweest.”
Hij gaf me een hand en verdween weer snel. Ik zocht Joline. Die stond een beetje aan de kant, een wat doffe blik in haar ogen. “Hé meisje… Gaat het?” Ze keek op. “Ik ben blij dat je niet zegt ‘hé meisje van me’. Daar ben ik nu een beetje allergisch voor, Kees.” Ik knikte. “Begrijp ik. Maar onthoud goed Jolien: ik ben net zo goed van jou. Jouw vent.”
Ze lachte lief. “Ja. We zijn van elkaar, Kees. Hebben ons aan elkaar gegeven, in Villa Klein Heumen.” Haar ogen sprongen in de stand ‘ondeugend’ en ze zei zachtjes: “En vele keren daarvoor en daarna…” Ze kuste me. “Kom, majoor. Even naar de rest van die gekken en ze bedanken voor hun aanwezigheid.”
Lot en Margot waren daar al mee bezig door iedereen te omhelzen. Toen ze Fred bedankten hoorde ik hem grommen: “De vorige keer dat we hier stonden kregen we een grote Bossche Bol van Tony. Die mis ik een beetje, dames.” Melissa hoorde het en snauwde: “Jaja…. En wij de weken erna als een dolle sporten om al die calorieën er weer af te krijgen. Echt niet, Fred!”

We liepen naar buiten en namen afscheid. “Morgenavond slaapspullen meenemen jongelui! Eerst dansles, daarna gezellig bij ons logeren!” Joline waarschuwde. In de parkeergarage namen Joline en ik afscheid. Zij reed met Lot en Mar terug naar Veldhoven; ik reed meteen door naar Vught. “Lekker alles van je af blazen, majoor. Geniet er van!” “Gaat lukken schat. Hou jij de zussen in de gaten? Die zouden nu zo maar in kunnen klappen.”
Ze knikte, gaf me nog één kort zoentje en stapte bij de zussen in. Even later reed ik ook de parkeergarage uit en de drukte van Den Bosch in. Hoe laat is het? Tien voor vier. Te vroeg om nu al in de eetzaal te zitten… Even een stukje lopen, m’n kop leegmaken. Naast de kazerne lag toch een stuk natuurgebied? Daarheen. Een kwartier later stapte ik uit. Mijn jasje bleef in de auto, het was nog steeds redelijk weer. Geen zin om met al dat blik om te gaan lopen.
Rustig liep ik een wandelpad af. Aan de rechterkant een dijkje met daar achter water. Wacht even… Ik liep nu over de Lunetten van Vught, oude verdedigingswerken uit de 17e eeuw. En hier was toch ook een executieplaats ergens? Ik opende Google Earth Het bleek dat ik iets moest doorlopen.
Een bordje wees de weg: ‘Fusilladeplaats kamp Vught’. Een kleine open vlakte, een gele muur met heel veel namen, een kruis er boven en een aarden wal er achter. Ik stond er een tijdje en probeerde me in te denken hoe het geweest zou zijn in de oorlogsjaren. Geen muur, geen kruis, alleen maar een aarden wal om de kogels van de executiepelotons op te vangen… Midden in een prachtig stuk natuur, maar op een paar honderd meter afstand van een gruwelijk concentratiekamp. Hoe was het toch mogelijk dat mensen zó knettergek waren dat ze achter een vent als Hitler aan liepen? Hadden ze nou écht helemaal geen hersens? Verdomme…
“Hé Kees…” hoorde ik plotseling achter me. Ik draaide me om. Een van de fluitisten kwam naar me toe lopen. “Hoi. Even een halfuurtje nadenken hier. Sorry, ik ben je naam even kwijt…” Ze lachte. “Evelien. En als ik vroeg ben, loop ik hier ook altijd even rond. Geeft me weer motivatie.” Ik knikte. “Ik ken het. Even de accu weer opladen. Weten waar je het voor doet en zo.”
Even was ze stil.
“Weet je… Mijn oma is hier omgebracht. Ze was koerierster. Bracht krantjes rond. En is op een gegeven moment aangehouden, gefouilleerd en toen vonden ze die krantjes. Werd meteen naar Vught overgebracht en is binnen een week hier op deze plaats gedood. Ze was twintig jaar getrouwd, had vijf kinderen, waaronder mijn vader. Haar naam staat op het monument.” Ze liep er naar toe en wees een naam aan. Ik keek haar aan. “Ben jij naar haar vernoemd?” Ze knikte. “Ja. Mijn vader heeft het daar heel moeilijk mee gehad. Het liefst wilde hij nooit meer aan de oorlog denken. Maar mijn moeder heeft doorgezet en hun jongste dochter is naar haar oma vernoemd… Haar oma zonder graf. Ze is in het kamp gecremeerd. ”
Een paar minuten stonden we stil naast elkaar, toen zei ze: “Als ik hier weg ga, breng ik altijd de eregroet, Kees.” “Prima, Evelien. Dan doen we dat samen. Jij leidt.” Zachtjes gaf ze de commando’s en stonden we naast elkaar de groet te brengen. “In de houding – staat… Op de plaats – rust.” Ze keek me aan. “Dank je wel, Kees, dat je dit samen wilde doen.”
“Ik heb ook zo’n plekje, Evelien. Op de Erebegraafplaats in Loenen. Daar ligt sergeant-majoor Peter. Mijn mentor, toen ik plotseling sergeant werd. Gesneuveld door een 107 millimeter raket van de Taliban. Ook dáár breng ik altijd de eregroet. Ik ken het gevoel.” Ik keek op m’n horloge. “Kom, we gaan terug. Waar heb jij de auto staan?” Het bleek dat ze die naast de mijne had geparkeerd. Samen reden we de kazerne op en liepen naar de eetzaal. Greet was er al.

“Hé Kees, hoi Evelien.” Ze keek streng. “Waar zijn jullie DT-jassen?” “In de auto wachtmeester. Geen zin dat mijn mooie DT plotseling ontsiert wordt door een klodder rode kool.” Ze bromde wat. “Kom, eten.” Het keuzemenu was patat of witlofstamppot. Ik koos voor het laatste. Een flesje sap erbij en een puddinkje. De rest ging voor de patat, maar daar kreeg ik altijd een vettig gevoel van in mijn mond. Niet fijn blazen.
Tijdens het eten vertelde aan Greet ik dat de ‘verwekkers’ van Mar en Lot vandaag veroordeeld waren. Ze knikte grimmig toen ze de straffen hoorde. “In feite nog veel te weinig, Kees. Ze zouden twintig jaar moeten hebben. Zo lang hebben ze die meiden geterroriseerd.” “Drie en twintig jaar om precies te zijn, Greet. Maar goed; daarmee zijn ze er nog niet: de zus van pa Bongers, Nadia, is advocaat. Gespecialiseerd in familierecht. En zij beloofde pa en ma én de andere drie dat ze hen financieel gaat uitmelken via een civiele procedure. Nadia heeft nog een stevig appeltje met pa te schillen, want die heeft haar beroofd van een aanzienlijk deel van de erfenis van hun ouders. Dus pa en ma zijn nog niet klaar met boeten.”
Greet knikte. “Mooi zo…” Ze keek me even aan. “Jij hebt dus een redelijk enerverend dagje gehad, begrijp ik?” Ik knikte. “Ja. Maar vergeleken met Mar en Lot stelde het niks voor, Greet. Joline heeft voor ons het woord gevoerd als ‘slachtoffer’. En dat deed ze meer dan uitstekend.”
Ze gniffelde. “Dat geloof ik. Die echtgenote van jou moet je niet tegen je hebben, want…” “Daarom ben ik thuis ook zo volgzaam, Greet…” Ze schoot in de lach en riep: “Kees Jonkman, je neus groeit!” Na een kop koffie reden we richting repetitieruimte. En eenmaal uitgestapt deed ik nu wél mijn nette uniformjasje aan.
Evelien zag het en keek verwonderd. “Wat zie ik allemaal, Kees? Een rood erekoord, scherpschuttersspeld geweer, gevechtsinsigne… Geen alledaagse onderscheidingen voor een hoofdofficier. En batons voor Bosnië en Afghanistan én de Vierdaagse van Nijmegen… Wat ben jij voor een vent, Kees?” Ik gniffelde. “Lang verhaal Evelien. Gaat allemaal van de repetitietijd af en daar is Klaas niet zo blij mee. Vertel ik nog wel een keertje. Kom, naar binnen.”
Daar stond de rest al bij de koffiemachine. Die liet ik even voor wat het was; ik vulde mijn limonadeflesje met kraanwater en zette dat naast mijn stoel. Bugelkoffer erbij… Klaar.
Toen ik weer in de hal terug was, hoorde ik een bekend bewonderend fluitje. “Hé knappe kerel… Wil je mij vanavond begeleiden?” Wendy keek me lachend aan. Ook zij had de kleren voor de uitvoering aangetrokken: een lange, rode galajurk. Ceintuur om haar middel, haar haren opgestoken… Ze zag er prachtig uit. “Zo’n knappe vrouw begeleid ik bijzonder graag, Wendy! Maar wordt je vriendje niet jaloers als ik jou naar huis begeleid?” Ze zuchtte. “Met muziek, eikel. Begeleiden met muziek. Naar huis begeleiden doet Hendrik wel.” Ik keek teleurgesteld. “Ohhh… Jammer. Had me zo leuk geleken…”
Greet stompte in mijn rug. “Denk jij een beetje aan de deugdzaamheid van mijn aanstaande schoon-nichtje, majoor?” Ik draaide me naar haar om en zei zachtjes: “Had je je lieve schoon-nichtje liever zelf naar huis begeleid, wachtmeester?”
Haar ogen werden eerst groot, toen kwaad. “Wat denk jij slecht van mensen…” Wendy stond breeduit te lachen. “Hahaha…die had je niet zien aankomen, wachtmeester!” Greet mopperde wat onverstaanbaars.

“Oké mensen…Zitten en stemmen!” Een van de trompettisten klapte in zijn handen. We liepen de voormalige sporthal in en even later klonk het geluid van een stemmend orkest. Niet mooi, wel nodig. Klaas klom op zijn verhoging. “Reveille!” Stuk voor stuk namen we de muziek door. Klaas was uiterst streng. Elke aarzelende inzet hoorde hij, elke foute noot resulteerde in een strenge blik of ‘aftikken’ van het gespeelde stuk. Voor ik het wist was het negen uur.
“Dames en heren: opstellen aan de linkerzijde: tenue-inspectie.” De enige opperwachtmeester die de fanfare rijk was deed de inspectie. En hij was streng. Geen vlekje op de schoenen of hij zag het. Mijn baretembleem vertoonde nog wat restjes koperpoets. “Dat moet er af, majoor. Vanavond Brasso er op en poetsen. En die restjes, die witte randjes, die haal je er maar af met een ouwe tandenborstel of een houten tandenstoker. Dit ziet er niet uit.”
Ik bekeek het baretembleem: ja, tussen de eikenbladeren zaten inderdaad wat kleine witte randjes. Maar om daar nu zoveel fuzz over te maken… Enfin, Kees zou z’n best wel weer gaan doen.
Na de pauze gingen we verder: ‘Sound the trumpet’ klonk drie keer; één keer vanwege een hoestbui van Wendy, één keer vanwege een foute inzet van mij. De derde keer ging het prima. “Gabriëlla’s song’ daarentegen ging vlekkeloos. En om half elf stapte ik tevreden in de auto. Deze week de laatste puntjes op de i zetten en dan…

Thuis was het donker op één klein lichtje in de keuken na. Dat had ik wel verwacht. En waarschijnlijk had Joline nog wat nazorg moeten verlenen aan de meiden… Ik sloot af, borg de bugel op, dronk nog een glas sap en liep zachtjes de slaapkamer in. In het zwakke licht van buiten zag ik een onbeslapen bed met een briefje er op. ‘Lieverd, ik lig bij Mar en Lot. Ze hebben me nodig. Slaap lekker. XXX Jo’ I
k trok m’n schoenen uit en opende héél zachtjes de deur van de zussen. In hun slaapkamer zag ik twee donkere krullenbollen met er tussen een hoofd met lange blonde haren. Dicht tegen elkaar, rustig slapend. Prima… Even voorzichtig sloot ik hun deur weer en sloop terug naar onze slaapkamer. Uitkleden, uniform netjes ophangen, tanden poetsen en in bed.
Douchen kwam morgenochtend wel. Nu slapen…