Beste lezers.
Ja, het duurde langer dan normaal voordat deel 300 uitkwam. De reden is simpel: werk.
Proberen te slapen in een ruimte van 4 x 6 meter waarbij ook nog drie andere heren hun rust proberen te pakken...
Ja, ik ben het gewend, geen medelijden, maar schrijven lukt niet zo goed als je na een shift van 8 uur op een nogal pittig zeetje nogal uitgeput in je kooi valt.
Enfin, m'n zeebenen zijn weer getest, zal ik maar zeggen. Nu weer thuis en ik kan de draad weer oppakken.

Eenmaal thuis zaten we elkaar even aan te kijken. Het was stil in huis! Het was goed te merken dat we de laatste maanden bijna altijd het gezelschap hadden gehad van de zussen. En dat was altijd gezellig, soms met plagerijtjes, soms met hevige discussies over DT of over economie en ja, soms ook met heftige seks.
Zoals Joline het zei: “Die meiden zijn schatten, Kees. Keigoed in hun vak, maar ook vreselijk lief.” Ik kon niet anders dan knikken. “Op hun vakgebied kun jij hen beter beoordelen dan ik, Joline. Maar schatten zijn het zeker. En dat heeft niets met een aantal vrijages te maken.” Ze legde haar hoofd op mijn schouder. “Dat weet ik, lover.” Ze moest lachen, ik voelde haar trillen. “Zie het maar als ‘een prettige bijkomstigheid’. In de Engelse taal is daar ook een uitdrukking voor: ‘Friends with benefits’. En nu lust ik wel iets anders dan koffie. Hebben we nog van die lekkere rode wijn van Pa? Daar heb ik zin in.”
Ik knikte. “Nog drie flessen. Daarna is het op en moeten we weer naar Malden. Jij leidt hem af en ik haal de wijnkelder leeg.” Joline keek bestraffend. “Dat doe jij niet. En ik werk daar ook niet aan mee, denk er aan!” Ik schonk een glas wijn in. “Alstublieft Freule. Uw aperitiefje.” Ze fronste. “En jij neemt een borrel?”
Ik schudde mijn hoofd. “Nee, nu nog niet. ‘De zon staat nog boven de ra’, zouden ze bij de Marine zeggen. Oftewel: het is nog te vroeg. Ik neem wel een Radler. Ook lekker. En daarna ga ik nog een uurtje blazen. Gisteren niet gedaan. Mag dat?” Ze knikte. “Ja hoor. Zolang je het niet als ‘huiswerk’ ziet… Het is ten slotte zondag.” “Nee schat. Gewoon even lekker dingen van me af blazen. En nu met de muziek van aanstaande vrijdag…"

“Dan nu lekker blazen, vriendje. Dan gaat jouw vriendinnetje zich even met wat cijfertjes bezig houden. Volgende week weer naar Utrecht, dan mogen wij onze dissertatievoorstellen aan professor van Weenen voorleggen.” Joline had al een paar keer contact gehad met Damen; Charles had haar doorverwezen naar het hoofd van de afdeling Commerce. Volgens Joline een aardige man, die positief was over haar afstudeeronderwerp. Samen hadden ze er een paar uur over gesproken. Nu maar hopen dat haar prof het geheel ook ‘afstudeerwaardig’ vond.

Ik pakte de bugel en na een knipoog liep ik richting studeerkamer. Eerst riedeltjes om de vingers soepel te maken… “Minimaal vijf minuten, Kees!” had Greet ooit gezegd. En de laatste tijd hield ik me er aan en dat scheelde inderdaad behoorlijk. Ik kon tijdens het daadwerkelijk oefenen dan ten minste trillers in de stukken aanbrengen die ik voorheen nooit kon. Niet te veel, anders wordt zo’n muziekstuk bijzonder saai. Juist het beperken ervan maakte dat die trillers zo’n stuk tot leven brachten. En alleen als ik solo speelde.
Stuk voor stuk nam ik de muziek door en er kwamen nog een paar aantekeningen bij op de partituren. En na anderhalf uur maakte ik de bugel schoon en legde het instrument weer in de koffer. In de kamer aangekomen schoof ik naast Joline. Die zat aan de bar op haar laptop te typen. Ik gaf haar een zacht zoentje in haar nek. “Hmm… Lekker, mooie toetermeneer. Als u daarmee door gaat, komt die scriptie nooit af. Ik ben benieuwd wat mijn brave prof daarvan vindt.”
Ik streelde haar over haar billen. “Als jouw brave prof ziet wat ik nu doe, begrijpt hij het helemaal, schat.” Ze giechelde. “Dat zal best. En dan vraagt hij of jullie kunnen ruilen: jij voor een volle collegezaal lesgeven en hij met zijn hand op mijn billetjes in een appartement in Veldhoven.” Ik verplaatste mijn hand naar haar bovenbenen. “Geen punt, schat. Ik heb twee jaar lang lesgegeven voor volle collegezalen. Alleen zaten daar bijzonder weinig vrouwelijke studenten. En zeker niet van knappe zoals jij.”
Ze keek me ondeugend aan. “En dat is maar goed ook. Als ik me sommige vrouwelijke studenten in Utrecht voor de geest haal… Dan was je meteen voor de bijl gegaan, meneer!”
Ik trok een braaf gezicht. “Vind ik nog wel meevallen hoor. Ik ken er in ieder geval twee: Charlotte en Margot. En het duurde best wel een tijdje voordat ik bij die dames ‘voor de bijl ging’, zoals jij dat zo romantisch uitdrukt.” Ze humde even. “Ja, die twee ken ik ook. Maar er zijn er ook die hun vrouwelijke charmes wel héél opvallend in de strijd gooien, Kees. En een aantal mannelijke studenten zijn daar als een blok voor gevallen.” Ik haalde mijn schouders op. “Mooi toch? Dan zijn er weer twee mensen gelukkig.”
Joline schudde haar hoofd. “Nou, nee. Want die dames zijn bijzonder goed in het spelletje ‘aantrekken en afstoten’.” Ze schudde haar hoofd. “Wil ik deze mooie zondag verder niet aan besteden. Slecht voor m’n humeur.”

Ze sloeg wat bestanden op en klapte haar laptop dicht. “Zo. Uitgestudeerd voor vandaag. Nu ben jij onderwerp van studie.” Ze sloeg haar slanke armen om mijn nek en trok me naar zich toe. “Ik ben toe aan een college Biologie, professor.” Een lange zoen volgde. Joline stond op en trok me tegen zich aan. Haar heupen een beetje wiegend. En natuurlijk had dat gevolgen.
“Ik denk dat ik een vriendin van me er even bij moet halen, professor”, hoorde ik in mijn oor. “Die heeft ooit een uitgebreid werkstuk geschreven over de voortplanting van de Penisplant, de Amorphophallus. Zij weet waarschijnlijk meer van hetgeen wat ik nu voel dan ik.”
“Die vriendin ken ik ook, meisje. Maar die vertelde me ook dat de bloemen van die plant de geur van rottend vlees nogal penetrant afgeven. En laat ik dáár nou niet zo van gecharmeerd zijn; geen zin om de hele dag een tros insecten om me heen te hebben.” Joline keek smerig. “Bah! Ik zie het voor me… Je kleed je uit en meteen zitten er driehonderdduizend vliegen op je pik…” “Nou, zo groot is hij nou ook weer niet, hoor. Maar het lijkt me inderdaad een wat minder prettige ervaring; zeker als die paal in jouw lieve poesje wil. Al die vliegen willen natuurlijk mee naar binnen…”
Ze deed met een bijzonder smerig gezicht een pas achteruit. “Getverderrie, goorlap! Ik zie het voor me… Báh!” Ik pakte haar hand en trok haar mee op de bank. “Hee, wie begon hier over penisplant? Melissa heeft ooit eens iets over dat ding tegen mij verteld; binnen een minuut wist ik genoeg en nam ik me voor om nooit van m’n lang zal ze leven naar de Hortus Botanicus in Leiden te gaan als dat ding in bloei staat. Of naar Java, want daar groeit hij in het wild. Smerig eiland, omdat ze die planten niet uitroeien.” Joline zuchtte. “Ja hoor, mijn lopende encyclopedie is er weer…”
“Nee, schat. Niet ik. Al die informatie heb ik van Melissa. Zij was bijzonder geïnteresseerd in die plant. En: nog voor ze verkering kreeg met Rob. Ze is er zelfs een keer speciaal voor naar Leiden gegaan. Met de trein, toen het ding in bloei stond. Toen ze terugkwam was het enthousiasme een stuk bekoeld en ging ze volgens Clara meteen onder de douche.”
Ik grinnikte. “En als we Mel binnen een seconde op tilt wilden hebben was het genoeg om te vragen: ‘Hé zusje… Heb je een andere deo of ben je weer naar je vriendje in de Hortus geweest?’ En daarna moest je je snel uit de voeten maken, anders lag je schouder uit de kom of zo.”
Joline keek zo mogelijk nóg smeriger. “Rotzakken zijn jullie, Claar en jij. Zo’n lieve zus zó pesten… En deden Karel en Chantal daar ook aan mee?” Ik schudde mijn hoofd. “Ma niet. Pa één keer, maar die kreeg toen een stenen mok van Mel naar z’n hoofd. En daarna nog een keer op z’n falie van Ma.” Ze schudde haar hoofd. “En ik maar denken dat jullie zo’n voorbeeldig gezinnetje waren…”
Ik trok haar in mijn armen. “Jammer hé? Maar je bent nu te laat, mevrouw. Met mij getrouwd. Je kunt niet meer terug.” Ik hoorde een brommetje in mijn nek. “Nou ja, je hebt hoe dan ook lieve zussen en schatten van ouders. Jou neem ik wel op de koop toe, lastpak. Met je toeter.” Daarna was het een tijdje stil: we zaten elkaar lekker te zoenen en te strelen.

Joline legde een been over de mijne. “Zo, meisje… Jij durft! Weet je dat wijdbeens zitten niet zo netjes is als je een rokje aan hebt?” Zachtjes hoorde ik: “Ja, dat weet ik. En ik weet ook dat een zekere vent in dit appartement bijzonder gevoelig is voor het uitzicht op mijn mooie benen. En die vent ga ik onbeschaamd verleiden.” Ze drukte een kusje in mijn nek. “Jij blijft nu op die bank zitten en ik ga even iets leuks aan doen. En als ik weer binnenkom, ben jij voor mij. De meisjes zijn er niet, dus gaan we de centrifuge eens uitproberen, Kees!”
Ze glipte de slaapkamer in en om de hoek van de deur zei ze: “En schenk voor mij nog maar een wijntje in. En jij ook.” Toen ging de slaapkamerdeur dicht. Ik stond op en pakte de fles uit de koelkast. Nog een glas er bij… Na een kwartier was Joline er nog niet. Nou nou, mevrouw Jonkman maakte er werk van! Ik klopte op de deur van de slaapkamer. “Lieve Freule… uw wijntje wordt warm! De deur ging open. “Dat komt goed uit, James, want dat ben ik ook. Wijn meenemen naar de badkamer!”
Ze stond voor me in een lichtgeel rokje en een rode, wijde blouse. Haar haren in een mooie vlecht, haar gezicht lief opgemaakt. “Kóm Kees. Uitkleden en met je vrouw mee in het bad.” Ik zette de glazen op het plankje boven het bad en kleedde me uit. “Helemaal, Kees. Ik wil je naakt naast me en tegen me aan voelen.” “En jij dan, mooie vrouw? Jij bent niet naakt…” Ze glimlachte. “Klopt. Maar ik vind het lekker zo. Een sexy rokje, een blouse die een beetje laat zien, maar niet alles… Je hiermee te verleiden. En vandaag geen panty of nylons aan; je doet het maar met mijn blote benen, Kees.” Ik streelde haar lange benen terwijl ik haar tegen me aan trok. “Geen straf, lieverd…”

Ze huiverde even. “Lekker. Kom, in bad, dan gaan we daar lekker vrijen, schatje.” Langzaam gingen we liggen, Joline ruggelings op me. Het water was heerlijk warm. De blouse van Joline werd doorzichtig door het water en haar borsten en tepels waren goed zichtbaar. Ik streelde ze zachtjes. “Lekker gevoel om jouw mooie borsten zo te strelen, Jolien.” Ze bromde: “Het is ook lekker om jouw handen daar te voelen, Kees. Lekker mee doorgaan, kan ik lang van genieten…”
Ze legde haar hoofd op mijn schouder. Toen maakte ze de rits van haar rokje open en trok het kledingstuk uit. “Bekijk me, Kees. Kijk naar me als ik mezelf lig te vingeren.” Haar handen gleden naar haar poesje en bewogen ritmisch. “Lig jij jezelf te verwennen, schatje?” Een zacht “Ja. Lekker zo”, klonk. “Jouw handen op mijn tieten, mijn vingers op m’n kutje en jouw harde paal tussen m’n billen… Nog even en dan kom ik lekker klaar…”
Ik kneep zachtjes in haar tepels. “En ik dan, ondeugend meisje?” Ze antwoordde niet, maar het tempo van haar handen werd sneller. Ik kneep wat harder in haar tepels en ze hijgde. “Ja, lekker… Trek er aan! Laat me genieten! Zo geil… Ik ga klaarkomen… lekker geil klaarkomen met m’n blote kut… Ahhh… Já!” Ze schokte nu en spreidde haar benen. “Kijk naar m’n geile kút Kijk naar me als ik klaarkom!” Haar poesje pulseerde, de rose binnenkant zichtbaar.
“Mooi, Jolientje… Je bent mooi…” Ik streelde haar tepels nu wat zachter en voorzichtig. Haar handen gleden weer over haar poesje en ik zag dat ze zichzelf met twee vingers diep in haar poesje bevredigde, een duim op haar clit. “Ik wil nóg een keer… Lekker nat klaarkomen…” Ze keek me aan en kuste me. “En nu met jouw lekkere paal diep in me!” Ze kwam overeind, ging staan en knielde in het bad, haar handen op de rand. “Naai me in m’n kont! Naai je meisje in haar warme, gladde kontje! Ik wil je harde pik diep in me voelen spuiten!”
Ik ging achter haar zitten. “In je lekkere geile kontje neuken?” “Jaaa… lekker diep en hard, meneer. Ik ben uw geile sletje… Lekker samen klaarkomen…” Ik zette mijn paal tegen haar sterretje. “Trek die geile billen uit elkaar!” “Ahhh… Ik voel uw harde pik, meneer… Zo lekker tegen m’n kontje aan… Ik wil hem in me voelen!” “Dat zul je weten meisje… Ik ga je naaien. Diep in je geile sterretje!”

Ik trok haar naar me toe en drong bij haar binnen. Even wat weerstand, toen ontspande ze. “Ahhh… Zo lekker, zo’n harde pik diep in me! Toe dan schatje… Verwen je meisje!” En dat deed ik dan ook. Mijn handen afwisselend over haar borsten, dan weer over haar mooie benen, er tussen, in haar nek zoentjes gevend en langzaam op en neer bewegend tussen haar warme billen… Joline kreunde zachtjes, terwijl ze op me lag te genieten. En ik genoot van haar! Langs haar hoofd kijkend zag ik haar mooie borsten en verder naar beneden haar prachtige platte buik; soms even gespannen en dan was er een héél licht wasbordje op te zien.
En daar voorbij: haar benen. Meestal sierlijk, maar nu ronduit opwindend. En haar vingers waren druk bezig bij haar poesje: twee vingers er in, haar duim rondjes draaiend rond haar clit… Ze stopte plotseling en draaide haar hoofd naar me toe. “Waar ben jij met je gedachten, Kees?” Haar blauwe ogen keken me vragend aan.
“Ik lag je te bewonderen, schat. Naar jou kijken en me voor de zoveelste keer afvragen wat zo’n knappe vrouw in mijn appartement doet.” Ze glimlachte. “Met jou vrijen, lover. Van jou genieten en jou laten genieten. En bij jou klaarkomen. Héél vaak en hevig klaarkomen… Als je nu hard in me stoot…” “Is dat een opdracht, schoonheid?” Ze kreunde: “Ja! Lekker diep in me… Dan kom ik heerlijk klaar! Toe dan, Kees! Doe het!” Ik drukte me een beetje omhoog, zodat Joline wat boven water kwam. “Wil je lekker sperma in je kontje, meisje? Mijn harde paal in je voelen spuiten?”
Een lange kreun was het antwoord. Ik stootte omhoog en ze bromde. “Lekker… Nog een paar keer, geile vent. Neuk je meisje!” Nu begon ik echt te stoten en greep Joline’s borsten. “Lekkere borsten… En harde tepels…” Ik kneep er in en de reactie was duidelijk: Joline werd wild! Ze bokte op me en ik had moeite om in haar te blijven. Toen trok ze haar poesje zo ver mogelijk open. “Kijk! Kijk hoe je geile sletje lekker klaarkomt! Lekker náááát… ohhhh….” Er spoot geil uit haar poesje; een harde straal die tot haar knieën kwam. “Doe het, Kees! Jij ook klaarkomen, ik wil je voelen! Lekker sperma in mijn geile kontje…” Ze kneep een paar keer en ik gromde: “Wou je zaad? Hier komt het, geile meid van me…”
Ik stootte nog een keer in haar warme holletje en kon toen niet meer terug: ik voelde mijn orgasme door mijn lichaam razen. Joline gilde! “JAAA! Ik voel je! Zo geil, als je in me spuit! Lekker!” Ook zij kwam nog een keer klaar; ik voelde haar schokken. En de minuut daarna lagen we heerlijk te zoenen, allebei een beetje ‘op’, maar genietend van deze heerlijke vrijpartij. “Kees…” “Hmmm?” “Je vroeg je af wat ik hier deed, toch?” “Ja. Wil je me antwoord geven?” Ze giebelde. “Ja. Ik lig hier heerlijk te genieten. Heerlijk klaarkomen met jou harde paal in m’n kontje en je vingers op mijn tepels. En mijn eigen vingers in m’n lieve poesje. In een lekker ligbad… Dát doe ik hier, schatje. Je laat me zo lekker klaarkomen…” Ik kuste haar weer. “En jij laat mij vreselijk genieten, schatje. Door me toestemming te geven met jou dit soort spelletjes te doen…”
Ze giechelde. “Ja. En dat mag. Want wij zijn netjes getrouwd. En nu, meneertje: mag je uit me gaan. Dit meisje wil zich even opfrissen. Onder de douche. En dan mag jij. Want we moeten ons wel even grondig wassen op sommige plaatsjes.” Ze kwam voorzichtig overeind en ging uit het bad. Naast het bad staand bukte ze zich en gaf me een zachte zoen. “Dank je wel, Kees.” “Het genoegen was wederzijds, lieve schat…” Ze knipoogde en liep naar het toilet. “Even jouw productie naar buiten werken, schat.”
Daarna ging ze onder de douche en spoelde zichzelf grondig af.

“Zo. Dit meisje is weer fris en fruitig. Jij mag douchen, Kees. Want het badwater bevat nu allerlei stofjes waar je niet schoner van wordt!” Ze knipoogde. Ik haalde de stop uit het bad en stapte onder de douche. Ook maar even bepaalde lichaamsdelen wat grondiger dan normaal wassen… Tien minuten later liep ik de slaapkamer in. Joline trok nét haar schoentjes aan. Daarboven de panty die ze op de eerste dag van onze huwelijksreis aan had gehad: met klimplanten aan de zijkanten. Een kort rokje, zwarte, transparante blouse met wijde mouwen en mooi opgemaakt... “Daar staat een mooie vrouw! Die wil ik zoenen!”
Ze glimlachte. “Jij mag dat. Vind ik wel lekker. En misschien wil deze mooie vrouw jou vanavond in haar bed aantreffen. Dan kunnen we leuke dingen doen…” Ik keek haar nogal verrast aan en ze knikte. “Ja. Want zojuist was het heerlijk en heb ik genoten, maar het was een beetje kort, Kees.” Ik fronste. “Heb ik je verwaarloosd, lieve meid?” Ze legde een vinger op mijn lippen. “Je luistert weer eens selectief, jochie. Ik zei net: ‘Het was heerlijk en ik heb genoten.’ Jij hebt me niét verwaarloosd. Maar vanavond wil ik lekker rustig en romantisch met je vrijen, oké?”
Ze keek me van dichtbij aan en ik knikte. “Is prima, schat. Lekker romantisch… Gaat goedkomen.” Ze kuste me. “Dat weet ik. Netjes aankleden jij. Een mooi kostuum. Dat past bij deze mooie dame.” Dat was snel geregeld: ik trok mijn blauwe combinatie aan. Compleet met stropdas en jasje. Toen ik even later de huiskamer binnen kwam knikte Joline goedkeurend. “Kijk eens aan… Een knappe vent met een lekker kontje in een mooi kostuum! Goed gezelschap voor een late zomeravond…” Een kusje volgde en toen zei ze gedecideerd: “En nu gaan we een hapje eten. Ik heb best wel trek. Heb jij zin in brood met kroket?” Ik knikte. “Lekker. Dan maak ik de koffie, oké?” “Is goed. Maar ook wat sla. Goed voor de vezels en de gemoedsrust.” Ik keek vragend. “Gemoedsrust?” “Ja. Slecht voor mijn geweten als we alleen maar vette hap uit de frituur naar binnen zitten te werken.” Joline gniffelde. “Kóm, aan ’t werk.”

Het eten ging er goed in. We hadden beiden twee kroketten verorberd en samen een best wel forse bak sla leeggegeten. “Poeh… Vanavond geen warm eten meer, Kees. Misschien om een uur of acht nog wat boterhammen, maar dan houdt het wel op.” Joline klopte demonstratief op haar buik. “Kom kom, mooie slanke dame… Niet overdrijven, hoor.” Nu schudde ze haar hoofd. “Nee Kees. Dit moeten we niet te vaak doen. Te veel vet en te weinig vitaminen en vezels. Is niet goed.”
Ik ging naast haar zitten. “Even zonder flauwekul, Joline… Ja, we hebben net twee lekkere kroketten naar binnen gewerkt. En in tegenstelling tot die slappe dingen van sommige frietzaken zijn die kroketten op de goeie temperatuur gebakken, dus veel frituurvet hebben ze niet opgenomen. En ze lagen op volkorenbrood. Vezels. En we hebben een forse bak sla naar binnen gewerkt: wéér vezels en ook aardig wat vitaminen: er zaten twee paprika’s in. Die barsten van de vitamines. En nee, ik ben geen diëtist, maar heb van Claar en Mel wel wat dingetjes geleerd over gezonde voeding en zo. En meestal houden wij ons daar netjes aan en zijn onze maaltijden best wel gezond. Nu geen gewetenswroeging krijgen om twee kroketten, schat.”
Een nadenkend hummetje klonk naast me. “Je weet het weer leuk te brengen, Kees.” Ik pakte mijn telefoon van tafel. “Bel anders Mel of Claar even op. Die overtuigen je wel.” Ze keek me aan en schudde haar hoofd. “Nee. Die zitten misschien op de draaiende centrifuge of ze zijn aan het koffie zetten. Wil ik ze niet bij storen. Vanavond eten we wel brood met iets gezonds.” Ik knikte. “Ja. Pindakaas bijvoorbeeld.”

Nu keek ze écht smerig. “Heet jij André?” Ik moest gniffelen en Joline keek nu bijzonder achterdochtig. “Nee, gelukkig niet schat. Dan moest ik Marion’s volmaakte billetjes…” Een hand kwam omhoog en ik zweeg maar. “Je hebt een uurtje geleden mijn meer dan volmaakte billetjes geïnspecteerd, meneer Jonkman! Da’s wel genoeg! Van Marion d’r billen blijf je af! Dat is meer Fred z’n afdeling, als het rotweer is en ze het dak op moet. Ik ga weer even verder met de voorbereidingen van mijn scriptie bij Damen. Over twee weken mag ik daar beginnen; elke woensdag zit ik daar.”
Ik bromde “Drukker… Gewoon om de sport te ontlopen, hé? Je had toch ook op dinsdag of donderdag daar kunnen afspreken? Dan had je ook niet zoveel gewetenwroeging over die twee kroketten gehad.” Langzaam kwam ze op me af. “Kees Jonkman…” Ik dook preventief weg en een minachtend geluidje was hoorbaar. “Ik zal ze bij Damen ook eens aan het sporten zien te krijgen. Zeker al die kantoorlui die alleen maar op hun krent zitten te tekenen.” “Dat gaat je waarschijnlijk wel lukken, schat. Als jij in je mooie trainingspak tussen de middag gaat hardlopen, zullen er wel een paar zijn die plotseling hun sportieve kant naar boven voelen komen.”
Weer een minachtende snuif. “Jaja… ik heb wel zo’n vermoeden waar die ‘sportieve kant’ van de heren zich bevindt die zo spontaan naar boven komt. Als ik dat merk, neem ik wel een duik in Merwede. Eens kijken of die ‘sportieve kant’ naar boven blijft komen in het koude water.” Ze keek gemeen. “Zeker niet meer als jij volle kracht gaat zwemmen, schat. Dan hebben die heren hun bloed veel te hard nodig om zuurstof naar het hart te verpompen in plaats van naar andere delen van de anatomie.”
Joline knikte tevreden. “Mooi. Is dat probleem ook opgelost als ik bij Sliedrecht weer op de wal stap. Moet ik alleen nog een lift terug zien te krijgen naar Gorinchem. Nou ja, ik sta dan in mijn badpak… Fluitje van een cent.”
Ik trok haar naar me toe en kuste haar. “Ik zie het je doen, schatje.” Ze giechelde. “Ik ben dan benieuwd naar de reactie van Charles. En het commentaar van Sonia, ’s avonds.”

We grinnikten nu samen, toen zei ze: “En nu je freule even met rust laten, Kees. Ik moet aan het werk.” Ik schudde mijn hoofd. “Oh nee dame. Niet op die manier. Het is zondag, weet je nog? Niets ‘moet’ en veel ‘mag’.” Ze glimlachte. “Je hebt gelijk. Maar ik heb er zin in schatje. Economie is leuk. En de opdracht die ik van Damen kreeg is helemaal leuk. Daar wil ik wat moois van maken.” Ze keek vragend. “Mág het, Kees?”
Ik knikte. “Ik heb er niets over te zeggen wat jij op een zondag wilt doen, schat. Volgens mij hebben we daar vanochtend een preek van Richard over aangehoord. Als jij er plezier in hebt: doen! Dan duik ik wel in een goed boek, oké?” Een zoentje was haar antwoord en ze pakte haar laptop en een paar mappen met aantekeningen. Ik verdiepte me in ‘Red Storm Rising’ van Tom Clancy en was al snel verdiept in het boek.
Tot om half zes mijn telefoon ging. Geen nummermelding.

“Kees Jonkman, goede avond.”
“Je spreekt met Duyvestein. Jonkman, ik heb…”
Verder kwam hij niet.
“Meneer, het is zondag. Dan ben ik niet beschikbaar voor werk-gerelateerde zaken, tenzij dat er een klant van Developing Technics er om vraagt. Maar dat komt niet zo vaak voor omdat ons bedrijf installaties ontwerpt die het wél blijven doen.
Morgenochtend om 07:30 kunt u me weer bellen meneer. Als u ten minste wat nuttigs te roepen hebt. Fijne avond.”

Ik verbrak de verbinding en keek op. Joline keek me aan. “Ik zit weer eens naar een ijsberg te kijken, geloof ik”, zei ze zachtjes lachend. “Nou ontdooi me dan maar, schat. Maar één waarschuwing: het zou wel eens een langdurige sessie kunnen worden. Ik sta op springen. Die vent heeft wel lef om me op zondagmiddag te bellen. Is hij helemaal besodemieterd…”
Joline stond op, liep naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Een zachte zoen volgde. “Ontdooisessie. Ontspannen, Kees. Laat die flapdrol in z’n sop gaarkoken, je hebt niks met hem te maken. Arrogante prutser.” Zachtjes gleden haar armen om me heen en ik legde mijn hoofd in haar nek. Snoof de geur van haar haren op. En na een minuutje keek ik haar aan.
“Dank je wel voor je warme gevoelens, Jolien.” Een giechel volgde. “Af en toe nodig. En soms zijn mijn gevoelens heet, Kees. Héél heet. Maar ja, da’s wel nodig met zo’n grote ijs…” Weer ging mijn telefoon. Weer geen nummermelding. “Ik neem wel op, Kees. Als dat die meneer uit Amsterdam is, is hij nog niet jarig.”
Ze pakte de telefoon en zette hem op de speaker.

“Joline Jonkman, goede avond…”
Een ondertussen bekende stem klonk. “Ik wil die vent van je spreken, juffrouw. En wel nú.”
Rustig, maar met een ijzige ondertoon in haar stem zei Joline: “En met wie heb ik het twijfelachtige genoegen? Want u bent even vergeten zich voor te stellen.”
“Je spreekt met Duyvestein, juffrouw. En die kerel van je weet donders goed wie ik ben!”
Bijtend ratelde Joline: “De laatste die mij ‘juffrouw’ noemde loopt nu nog steeds met hoofdpijn rond, maar dat terzijde. En uw naam was Duyvestein?
Oh ja, die fraaie meneer die zaken deed met een ex-diplomaat die verdacht wordt van het verkopen van technische informatie aan de burgemeester van Travnik. Die directeur van een ontwerpbureautje op de Zuid-as wat dingen ontwerpt die er leuk uitzien, maar na een paar maanden al de geest geven wegens goedkope rommel in het ontwerp.
Die directeur die wil dat iedereen in de looppas gaat als hij iets roept. Nou, dat gaat hier niet door, meneer. Zoals mijn man al eens een keertje tegen u zei: ‘Commandeer je hondje en blaf zelf.’ Morgenochtend, 07:30 op z’n vroegst, meneer.
Geen seconde eerder.”

Ze verbrak de verbinding en keek me aan. En ik keek trots terug. “We hebben een probleem, Jolien.” Een wenkbrauw ging omhoog. “Oh? Hoezo dan?” “Nou ja, hier zit een ijsberg, maar ik hoorde zojuist een ijskoningin. Hoe ontdooien we elkaar nu?” Er kwamen pretlichtjes in haar ogen. “Daar weet ik wel een modus voor, meneer de ijsberg. Zal ik u vanavond iets van laten zien. Oh, wacht… Misschien nu al.”
Plagend trok ze haar rokje iets op. “Niet verder dan dat, mevrouw. Anders smelt deze ijsberg dusdanig dat Nederland héél snel onderloopt…” Ze lachte en ik omarmde haar weer. “Je was geweldig, schat. Gewoon hem even confronteren met een paar zaken die hij niet zo leuk vindt… Hij zei niets terug, kon er geen speld tussen krijgen. Ik ben trots op je.” Een lange zoen volgde. Toen wees Joline op mijn telefoon. “Blokkeer dat nummer van hem, Kees. Anders blijft hij de hele avond jengelen, ben ik bang voor.”
Ik knikte. “Goed plan, schat. Dat zou het eerste nummer zijn wat ik blokkeer, maar goed iemand moet toch die twijfelachtige eer hebben… Hoe werkt dat ook alweer…” Even zat ik te prutsen, toen was het gepiept.

“Zo. Die verziekt deze avond niet meer. Morgen maar even aan Fred vragen of hij wat onderzoek kan doen naar meneer z’n handel en wandel. Lijkt me wel wenselijk.” Joline knikte nadenkend. “Ja. En daar heb ik geen moeite mee. Dit is een roofridder, Kees. Gaat door roeien en ruiten om zijn zin en geld te krijgen. Morgen ook Theo maar even influiten.”
Ik knikte. “Ja. Die moet hier ook van weten. En Rogier. Wellicht krijgt hij via zijn ziekenhuis ook nog iets te horen.” Weer een knikje. “En nu gaan we verder waar we gebleven waren meneer.” Ze wees naar mijn boek en keek verwonderd. “Ik dacht dat we ons aan voorbereiden waren voor een wederzijdse ontdooisessie, mevrouw de ijskoningin…”
Twee blauwe ogen vernauwden zich en ze wees weer. “Tom Clancy, Kees!” “Jawel mevrouw. Wilt u een kopje koffie bij uw studie?” Een brommetje volgde. “Doe maar een Latte Machiato. En niet te sterk. En voor jezelf ook een Latte, Kees. Geen zwarte koffie meer voor jou vanavond.” “Jawel freule…” Ik zette de koffiemachine aan het werk en die spuugde na een minuut een beker koffie uit. En een minuut later de volgende. “Zo mevrouw, een beker bruine melk volgens het recept van Douwe Egberts.” Een lief lachje volgde. “Dank je wel. Nog een uurtje, schatje. Dan gaan we naar bed. Lekker romantisch knuffelen met elkaar. Laat die toko in 020 het rambam krijgen.”

Even later was ik weer verdiept in mijn boek en Joline in haar cijfertjes. Tot ze om acht uur haar laptop sloot en opborg. “Zo. Genoeg voor vandaag. Ik heb er zin in, Kees. Interessante casus.” Ik legde mijn boek op tafel. “Vertel eens, schat. En graag in gewoon Nederlands. Ik heb je horen kletsen met Lot en Mar hier over, maar dat was een beetje abracadabra voor me.” Ze lachte en kroop naast me op de bank.
“In feite is het heel simpel. Kijk, Damen laat hun rompen in Roemenië bouwen. Dat is redelijk grof werk, komt weinig hoogwaardige techniek bij kijken. Daarna worden die rompen naar Vlissingen verscheept of, als ze kleiner zijn, naar Gorinchem om ze af te bouwen. En dán komt er wel hoogwaardige techniek bij kijken.”
Ik keek somber. “Ja. Weet ik alles van. Tijdens mijn stage daar zat Allard wel eens te vloeken als er plotseling een romp binnenkwam die niet conform specificaties was gebouwd. De push-up teller was op tilt gegaan, denk ik. En het ontwerpteam mocht het oplossen…
Op een gegeven moment kwam er een romp van sleper binnen; hadden die Roemenen een spant ongeveer een meter te ver naar voren in de romp gelast, dwars door de machinekamer heen. En die spant compleet wegslijpen kon niet, want dan zou de romp teveel verzwakt worden. Uiteindelijk is het opgelost door het spant in kwestie deels weg te slijpen, de machine er in te takelen met een piepklein gangetje ernaast voor de machinisten en vervolgens het overgebleven spant in dikte te verdubbelen. Ik weet niet wie in Roemenië die tekeningen had gelezen, maar ik denk dat betrokkene niet meer bij Damen werkt.”
Joline keek me aan. “Tot zover weer eens een technisch verhaal. Ik zou hebben over het economisch aspect, meneertje.” Ik keek schuldbewust. “Sorry mevrouw. Mijn techneutenbrein ging weer eens met me op de loop.”
“Laat dat techneutenbrein zich maar even koest houden. Dus: tekeningen en specificaties gaan naar Roemenië. En lui van Damen moeten daar ook regelmatig heen om toezicht te houden. Niet alleen op de bouw van die rompen zelf, maar ook op het economisch vlak. En dáár ga ik me meer in verdiepen.
Want ik heb overeenkomsten gezien tussen het werk in Roemenië en de problemen in Bosnië die jij me wel eens geschetst hebt. Vriendjespolitiek, corruptie, algehele lamlendigheid… ‘Zolang de bazen doen alsof ze me betalen, doe ik alsof ik werk’, dat soort gedoe.
Charles zei recent tegen me, tijdens een telefoongesprek: ‘Ik ben soms gruwelijk blij dat ik niet aan de commerciële kant werk, Joline. Want onze commerciële directeur krijgt af en toe een punthoofd van die Roemenen.' Dus ik ga uitzoeken wat er aan de hand is en wat er beter kan. En het zou zomaar kunnen dat ik een paar weken naar de werf in Galati moet.” Ik grijnsde. “Oei… arme kerels daar. Daar gaan oren pijn doen, dat weet ik zeker. Zo’n mooie blonde Hollandse dame op een scheepswerf vol Roemenen…”

Ze keek me minzaam aan. “Ik denk dat mijn werk daar wat op dat van jou lijkt, meneer Jonkman. Op mijn poezelige billetjes achter een laptop zitten. En dan niet tekenen, maar cijfertjes verwerken, organogrammen nakijken, kwaliteits-eisen controleren en zo… Misschien dat ik een dagje een veiligheidshelm opzet en eens op wat schepen ga kijken, maar dan moeten ze wel van tevoren glanzend schoongepoetst zijn.” Ze keek nu ronduit nuffig en ik gniffelde. “Gaat je lukken, schat.” Ze keek wantrouwend. “Jij zit teveel te ginnegappen, Kees. Vertel!”
“Misschien kom je er nog een voormalig projectmanager patrouilleschepen Maleisië tegen…” Ik kreeg een stomp. “Ik mag aannemen dat Damen in al hun vestigingen een poster van deze vent heeft hangen met de tekst er onder ‘Not wanted!’ Want als die kerel daar opduikt geef ik geen stuiver voor hun personeelsafdeling.” We lachten samen, toen vroeg ik: “En wanneer zou je dan die kant uit gaan, Jolien?”
Ze dacht even na. “Ergens eind November, begin December. Charles had het over een week of drie á vier. Met kerst dus weer thuis.” Ik keek somber. “Hmmm… Dat wordt dus drie á vier weken Suzi Wan voor mij… Ik weet niet of ik dat uithou, hoor.”

Wéér een stomp.
“Kees Jonkman, jij hebt het gedurende je studie en de twee jaar toen je docent was, prima uitgehouden zonder mij. Ook op culinair gebied. Met je Excel-sheets met recepten. Zeur niet. En anders ga je maar ouderwets bijtanken bij ‘casa di Mama’ in Amersfoort. Of in Arkel, bij Mar en Lot. Of in Wageningen, Rhenen, Oirschot, Berg en Dal of Malden. Maak een roulatieschema en je kunt elke dag van de week ergens anders eten. Zielepoot. Ooit er wel eens aan gedacht hoe ik de weken culinair moet vullen als mijn één ster Michelin-kok er weer eens niet is? Nee zeker.”
Ik trok haar tegen me aan. “Het zal hier stil zijn zonder jou, schat.” Joline knikte. “Ja. Het was ook stil hier toen jij in Bosnië bezig was, Kees. Zelfs met de zussen hier; het was best wel eenzaam in bed.” Ze kwam overeind. “En over bed gesproken: daar gaan we nú in. Het is bijna half negen; ik had een romantisch afspraakje met een knappe vent in kostuum. Die zou iets gaan doen met de klimplanten op mijn panty, heeft hij ooit gezegd. Nou, ik ben benieuwd…” Ze trok me ook overeind. “Kom. Afsluiten die handel, spullen klaarleggen voor morgen en met je ijskoningin naar bed. Leuke, onderkoelde seks met elkaar hebben.”
Ze keek ondeugend. “Want elkaar ontdooien zorgt voor een onverantwoorde stijging van de zeespiegel. Greenpeace vind daar wat van, dat weet ik zeker.” Ik kuste haar. “Rare troela…”

Voordeur op slot, alarm aan, in de keuken alles uit wat uit moest zijn, lichten uit, terrasdeuren controleren… Check. Joline lag al op bed. “Ik weet niet of het veilig is om erbij te komen liggen, mooie vrouw. Dat zou nog wel eens een kouwe kont kunnen opleveren.” Een wenkende wijsvinger was haar reactie. “Kom jij eens héél gauw hier, meneer. Ik zal je eens een ijspegel laten maken. Ik denk dat ik wel weet waar ik het meeste succes heb.” Ik ging naast haar op bed zitten en ze streelde over mijn bovenbenen, terwijl ze me ondeugend aankeek. Ik kuste haar. “Ik geef me aan uw grillen over, mevrouw. Ik ben als was in uw handen.”
Joline giebelde.
“Nou, dat betwijfel ik toch écht. Ik voel hier een plekje wat nogal stevig is. Niet bepaald gesmolten bijenwas. Kom hier, Kees. Lekker tegen me aan liggen. Nog even niet volop vrijen, maar lekker ontspannen met elkaar knuffelen. Want ik voel dat jij best wel weer op scherp staat, na die telefoontjes uit Amsterdam.” “Niet zo gek schat. Ik ken meneer Duyvestein langer dan vandaag. Ondanks een duidelijke waarschuwing uit het ministerie van Buitenlandse Zaken, misschien wel juist daarom, probeert hij toch weer onrust te schoppen om zijn toko veilig te stellen.”
Joline gaf me een zoen. “Wat zei Fred ook alweer op onze bruiloft, Kees? ‘Wij zijn hele rustgevende jongens. Waar wij zijn, houdt men over het algemeen snel op met onrust stoken.’ Dat gold in Afghanistan, maar dat geldt ook in Nederland, schat. Morgen maar eens met Fred gaan praten. En Angelique erbij. En misschien moeten we Rogier ook inlichten, want ook in Nijmegen zal hij nog wel eens ellende kunnen stichten.”
Ik keek haar perplex aan. “Jij bent weer eens heel snel met conclusies, schat.” Ze knikte nadenkend. “Ja. En iets zegt me dat we nu nog meer dan bij de familie de Rooij op onze tellen moeten passen. Dit is geen familie; dit is een bedrijf. Met een stel gehaaide juristen, volgens jouw eigen woorden. Met een roofridder als directeur. Fysiek ben ik er nog niet zo bang voor, meer als het gaat om schade die ze DT kunnen berokkenen.”

Ze keek me aan.
“Daar gaan we weer, Kees. En wéér samen. Dan zijn we op ons best.” Ik kuste haar. “Zeker weten, mooie en slimme dame. Samen zijn we op ons best. Met name op dit bed. Of achter in een camper. Of op het zachte Noorse mos. Op een weilandje in een Frans bos, was het even wat minder, maar goed, dat hebben we later die dag, voor de camper zittend, wel goed gemaakt, geloof ik…”
Ik kreeg een por in m’n zij en Joline vulde spottend aan: “Ja. Alleen de centrifuge hebben we nog niet uitgeprobeerd. Ga je mee?” Ze rolde zich op me en kuste me lang.

Toen kwam ze overeind.
“Kom. Uitkleden jij. Ik voel dat je niet zo in de stemming bent. Klopt dat?” Met tegenzin knikte ik. “Ja. Ik zou heerlijk romantisch met je willen vrijen, Jolien, maar ik ben er dan met m’n kop niet bij. En dat doet jou geen recht.” Ze keek me recht aan. “Fijn dat je dat eerlijk zegt, Kees. En niet met smoezen op de proppen komt.”
Ik kuste haar schouder. “Als we vrijen, wil ik dat mijn gedachten voor honderd procent bij jou zijn, schat. En niet ondertussen nog over allerlei andere dingen denken. Dat zou niet eerlijk zijn.” Een knipoog kwam retour. “Goed zo, Kees. Datzelfde geldt voor mij. En nu uitkleden en tanden poetsen. Daarna lekker tegen je eigen mooie vrouw in slaap donderen. En als je over een half uurtje nog niet slaapt, ga ik je een beetje uitputten.”
Ze keek dreigend en ik lachte.
Kortom: tien minuten later lagen we lekker naast elkaar onder het dekbed wat te knuffelen. Zachtjes elkaar strelen, wat kletsen, af en toe een zoentje… En na tien minuten kreeg ik geen antwoord meer; Joline sliep. Ik kwam een beetje overeind en in het licht van het nachtlampje bekeek ik haar weer eens.
Een prachtig gezicht met mooie blonde haren als een krans om haar hoofd. Een mooie lange hals die overging in sierlijke schouders met twee dunne bandjes van haar nachtpon als enige versiering. Een flauwe glimlach om haar mooie mond… Rustig liet ik me terugzakken. En die prachtige en superslimme vrouw was ‘mijn vrouw’.
En als zij rustig in slaap kon vallen, kon ik dat ook. Spieren aanspannen en stuk voor stuk loslaten… En opnieuw… En opnieuw…