Ik zit op bed met mijn telefoon in de hand. Mijn duim zweeft boven de “verzenden”-knop. Mijn hart klopt van opwinding en angst tegelijkertijd. Ik sta op het punt iets doms te doen: ik sta op het punt mijn foto’s te versturen naar een pornosite. Mijn hartslag is onregelmatig, een opwindende mix van spanning en nervositeit trilt door mijn lichaam. Mijn ademhaling is ondiep. Dit is een grens waar ik nog nooit over ben gegaan. Het is gevaarlijk. Onomkeerbaar. En misschien juist daarom zo verleidelijk. Mijn gedachten tollen. Het idee alleen al — dat mijn foto’s bekeken zouden worden, dat vreemden hun ogen over mijn lichaam zouden laten dwalen, verlangend, bewonderend — doet een warme tinteling door mijn lijf gieren. Het gevoel is verslavend, als een verboden spel waarin ik de hoofdrol speel. Maar dan, als een koude rilling, komt ook de twijfel. Wat als iemand me herkent? Wat als ik spijt krijg? Wat als deze opwinding straks plaatsmaakt voor angst?

Mijn vingers strelen gedachteloos langs de rand van mijn nachtkleed, de zachte stof tegen mijn huid een herinnering aan hoe dun de scheidslijn is tussen verleiding en terughoudendheid. Ik weet het, dit is onomkeerbaar maar daarom zo…. heet. Het klinkt gek en dom, maar ik wil dit, meer dan ooit. Ik sluit mijn ogen en stel het me voor: de reacties, de blikken, het fluisterende verlangen aan de andere kant van het scherm. Gedachten razen door mijn hoofd terwijl mijn linkerhand mijn slaapkleedje omhoogtilt en dwars door mijn inmiddels doorweekte slipje mijn kloppende kutje streelt. “Oh ja,” kreun ik zachtjes. “Zet me online zodat iedereen kan zien wat voor een slet ik ben.” Bij de gedachte aan al die mannen die kwijlend door mijn foto’s zullen bladeren, trekt er een siddering door mijn inmiddels drijfnatte kutje. Ik stop even met strelen en breng mijn linkerhand naar mijn mond om mijn eigen nattigheid te proeven. “Mmm, heerlijk”, zucht ik.

***

Vier weken eerder.

Kristof kruipt voorzichtig in bed en nestelt zich tegen me aan. De kamer is gehuld in halfduister, de enige lichtbron is het flauwe schijnsel van de straatlantaarn dat door de gordijnen sijpelt. Ik voel zijn warmte nog voor zijn lippen mijn hals raken. Een zachte kus, teder en vertrouwd. Zijn hand glijdt over mijn zij en trekt me dichter tegen zich aan. Zijn blote borst voelt brandend aan tegen de dunne stof van mijn hemdje. Ik voel zijn verlangen, de manier waarop zijn lichaam zich tegen het mijne drukt, hoe hij me met zijn hele wezen begeert. Maar ik kan niet. Niet nu. Niet de vorige keer. Niet de keer daarvoor. Mijn maag krimpt samen van schuldgevoel. Ik weet dat hij niets liever wil dan dat ik me openstel voor hem, dat ik de afstand tussen ons overbrug. Maar het lukt me niet. Mijn hoofd voelt zwaar, mijn lichaam uitgeblust, mijn ziel leeg. Ik sluit mijn ogen, adem diep in en draai me van hem weg.

“Sorry, schat,” fluister ik met schorre stem.

Kristof zucht zacht en laat me los. Hij rolt zich op zijn rug en staart naar het plafond. Ik hoor de teleurstelling in zijn ademhaling, voel de spanning die zich als een onzichtbare barrière tussen ons nestelt. Hij zegt niets, maar zijn zwijgen snijdt dieper dan woorden ooit zouden kunnen. Ik trek mijn knieën op tot aan mijn borst en krul me ineen, alsof ik mezelf wil beschermen tegen de storm in mijn hoofd. Tranen wellen op, ik slik ze weg, maar een paar vinden toch hun weg over mijn wang. Mijn ademhaling wordt onregelmatig, mijn borstkas schokt. Mijn dromen, als ze al komen, zijn chaotisch en ruw. Flitsen uit een verleden dat me nog steeds achtervolgt. Ik zie mezelf op de grond van de badkamer zitten, ineengedoken, terwijl hij tegen de deur beukt. Mijn ex. Zijn stem, rauw van woede, schreeuwt dingen die ik niet meer wil horen. Ik weet wat er gaat komen. Mijn hart bonkt in mijn keel. De deur vliegt open. Hij stormt naar binnen. Mijn lichaam verstart, mijn ademhaling stokt. Zijn handen, ruw en ongenadig…

Ik schiet overeind in bed. Mijn lichaam is klam van het zweet, mijn ademhaling gaat gejaagd. Ik heb een moment nodig om te beseffen waar ik ben. Thuis. Bij Kristof. Veilig. En toch voelt het niet zo. Mijn hoofd bonkt, alsof het elk moment uit elkaar kan spatten. Ik prop mijn vuist in mijn mond om geen geluid te maken, om hem niet te wekken. Mijn blik glijdt naar hem. Kristof ligt op zijn zij, zijn gezicht ontspannen in de greep van de slaap. Voorzichtig schuif ik dichterbij en leg mijn wang op zijn borst. Zijn hartslag, rustig en gelijkmatig, kalmeert me zoals zo vaak tevoren.

De volgende ochtend is hij al vertrokken naar het werk. De afdruk van zijn lichaam is nog voelbaar op het laken naast me. Ik sleep mezelf uit bed, trek een wijde slobbertrui aan en slof naar de keuken. De geur van vers gezette koffie hangt in de lucht, maar ik proef geen honger. Mijn blik valt op een briefje op het aanrecht. Kristofs handschrift, schuin en haastig: Je sliep zo schattig dat ik je maar heb laten liggen. Ik hou van je. Kristof. Ps: Denk je eraan de factuur van de elektriciteit te betalen?
Een zwakke glimlach krult mijn lippen. Zijn liefde is zo oprecht, zo vanzelfsprekend. En toch… Toch voelt het alsof ik hem tekortdoe. Alsof ik faal als vrouw, als partner. Ik leun tegen het aanrecht en laat mijn hoofd even hangen. Dit kan zo niet langer. Ik moet mezelf herpakken, de kracht vinden om weer vooruit te gaan. Om weer de vrouw te zijn waar Kristof trots op kan zijn, de vrouw die hij verdient. Niet dit wrak.
“Tijd om je te herpakken, Leen,” fluister ik tegen mezelf. “Je bent sterk. Je kan dit.” Mijn stem klinkt vastberaden, maar vanbinnen voel ik me allesbehalve sterk. Toch dwing ik mezelf om actie te ondernemen. Misschien moet ik een lijstje maken met dingen die ons kunnen helpen. Kleine stappen. Iets leuks plannen met Kristof. Een weekendje weg, champagne proeven in Frankrijk, ontspannen in een kuuroord in Boedapest. Even ontsnappen, samen zijn, zonder de schaduw van mijn verleden die als een kille hand op mijn schouder rust. Ja. Misschien is dat de eerste stap terug naar het licht.

Maar eerst de elektriciteit betalen. Ik nestel me achter mijn laptop, open outlook en ga op zoek naar de factuur. Vijf minuten later is die betaald. Wanneer ik het emailprogramma wil afsluiten, valt mijn oog op een vrij rare mail: “Uw aanmelding bij exposed.” Ik klik de mail open en begin hem te lezen: “Welkom bij exposed, het online platform voor de liefhebber van echt vrouwelijk naakt. Uw aanmelding is succesvol en uw profiel is nu zichtbaar voor alle leden.” Onderaan de mail staat een knop met een link. Mijn mond valt open van verbazing. Wat is dit? Ik scan de mail op zoek naar meer info, maar er is niks. Geen afzender, geen contactgegevens, niets. Even weet ik niet wat doen. Dan wint mijn nieuwsgierigheid het en klik ik op de link in de mail. Mijn scherm wordt wit en dan verschijnt er een webpagina. De tekst in grote, vette letters schreeuwt me toe:

“Welkom bij Exposed, waar je ware passie tot leven komt.”

Mijn maag draait om. Wat is dit voor een plek. Wat voor ‘passie’ wordt hier bevredigd? Ik scrol langzaam naar beneden, mijn ogen opengesperd van ongeloof. De pagina is gevuld met foto’s van mensen, mannen en vrouwen, allemaal in sexy poses. Naast elke foto staat een naam, leeftijd en locatie. Dit kan niet echt zijn. Is dit waar Kristof zich ’s avonds mee bezighoudt? Dit is een nare droom. Nee, het is echt. Mijn hart bonst in mijn keel. Dit kan niet waar zijn. Kristof, mijn man, de man van wie ik hou, die ik dacht te kennen… Pijn en verwarring overspoelen me. De man waarmee ik lief en leed deel, blijkt een kant te hebben die ik niet ken. Maar: kan ik hem ongelijk geven? Want de laatste weken was ik er niet voor hem. Beelden van vorige donderdag schieten door mijn hoofd. We zaten toen samen in de zetel televisie te kijken, ik met mijn hoofd tegen Kristof aan. Ik genoot van de manier waarop hij teder met zijn duim het plekje beroerde waar mijn halsslagader klopte. Mijn hart sloeg toen op hol. Tintelingen voerden door mijn lichaam en het bloed steeg naar mijn hoofd. Normaal gezien monden dit soort liefkozingen steeds uit in een stevige portie seks, maar op het moment dat Kristof aanstalten maakte tot meer, heb ik hem…afgewezen. Hij is even later naar zijn bureau vertrokken om te werken. Althans, dat dacht ik. Nu weet ik beter. En om eerlijk te zijn, ik kan hem geen ongelijk geven. Eigenlijk heb ik geen recht op boos te zijn, want ik heb hem zover gedreven. Ik was de laatste weken niet de meest aanwezige partner. Ik was afgeleid, gestrest en verwaarloosde de emotionele connectie met Kristof. Dit maakt de situatie niet goed, maar het is een logische verklaring voor zijn gedrag. Misschien zocht hij afleiding en bevrediging die hij niet meer bij me vond.

Ik scrol door de site en blijf hangen bij een album met als titel “Facebook sletten”: foto’s van willekeurige vrouwen in een sexy pose. Geen pornosterren of betaalde actrices, maar echte vrouwen zoals ik. De meesten van hen zijn schaars gekleed, hun outfit is niet noodzakelijk vulgair maar eerder sexy. Er zijn vrouwen in bikini’s, in cluboutfits en korte rokjes en kleedjes. Terwijl ik door de foto’s blader, zie ik carnaval-kostuums voorbijkomen, selfies in de badkamerspiegel en lingerie foto’s. Pagina’s vol met vrouwen en meisjes, honderd procent echt, sommigen met naam en toenaam. Wow. Mijn aandacht wordt getrokken door een foto van drie vrouwen. Een mollige brunette met een kort rokje tot net onder haar kont en laarsjes. Links van haar een blondine met een wit topje dat haar stevige tieten nauwelijks bedekt en daarnaast een vrouw met zwart haar in strakke jeans en T-shirt dat een paar centimeter van haar buik bloot laat. Ze lachen alle drie naar de camera met hun handen in de lucht, alsof ze de tijd van hun leven hebben. Het leukste is echter dat ze langs een drukke straat staan. “Wat een sletten,” denk ik. “Ze willen echt gezien worden. “

Stiekem voel ik me jaloers. Ik zou ook zo graag die vrijheid hebben om te dragen wat ik wil, zonder me zorgen te maken over wat anderen denken. Ik kijk naar de zelfverzekerde houding van de drie dames en hun glimlachende gezichten. Ik wens dat ik ook zo kan zijn. Die vrouwen lijken zo gelukkig. Er is geen aarzeling, geen spijt, geen verlegenheid. Enkel zorgeloosheid. Ik begin te fantaseren dat ik een van die vrouwen ben. Dat mijn foto overal op internet te zien is en dat honderden, nee duizenden mannen naar mijn lichaam zouden kijken en me virtueel zouden misbruiken. Dat ze me kwijlend zouden aankijken terwijl ze met hun stijve paal spelen…

Voor het eerst sinds lang neemt mijn sletterige kant het weer van me over. Snel trek ik mijn jeans en slipje naar beneden en richt ik me weer op mijn computerscherm. De duivel op mijn schouder probeert me over te halen hetzelfde te doen als al die meisjes op mijn scherm: mezelf exposen op een pornosite. “Het is niet dat ik naakt moet zijn,” fluistert het duiveltje. “En als iemand me ziet en herkent, kan ik nog altijd liegen en zeggen dat iemand mijn foto’s gestolen heeft of zoiets.” Het enige wat ik hoef te doen, is een paar sexy foto’s van mezelf in bikini of lingerie bijeen te zoeken en te posten. De gedachte hierover verblindt me met lust. Ik zak onderuit in mijn stoel en leg mijn benen wijd open op tafel. Ik leg mijn rechterhand op mijn schaamlippen en begin ruw met mijn vingers over mijn glinsterende, kloppende heuvel te strijken. Ik heb veel zin om me klaar te vingeren, maar besluit mijn genot nog even uit te stellen. “Eerst een paar foto’s zoeken…”

Ik neem mijn telefoon en begin te scrollen, op zoek naar de meest gewaagde foto’s die ik kan vinden. Automatisch kom ik uit bij een album van onze laatste vakantie in Italië. Een bikinifoto van mij in het zwembad trekt de aandacht door het topje dat te klein is en meer decolleté onthult dan eigenlijk wenselijk is. Het is een prachtige foto, met de Italiaanse zon die op mijn glimmende huid schijnt en het azuurblauwe water van het zwembad op de achtergrond. De herinnering aan die dag komen weer naar boven: het verkoelende water van het zwembad, de lach van mijn ventje en het gevoel van pure vrijheid. Met een glimlach op mijn gezicht zoom ik in op het veel te kleine topje. “Perfect,” denk ik.

De tweede foto is er een waarbij ik op mijn rug op het strand lig, languit en glimlachend. Er schijnt een zachte zon op mijn gezicht, waardoor mijn ogen half dichtvallen. Mijn haren, gegolfd door de wind, wapperen om mijn gezicht. De zee strekt zich uit achter mij, glinsterend in de zon, met de golven die tegen de kust slaan. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik me op dat moment voelde: ontspannen, gelukkig en vrij. De foto roept bij mij een gevoel van nostalgie op. Ik verlang terug naar die warme zomerdagen. Het zilte water en het gevoel van zand tussen mijn tenen. Ik kijk nog even naar de foto en glimlach. Het is een klein beetje ondeugend, maar ook charmant. Er zijn nog heel wat meer gelijkaardige foto’s, maar ik kies voorlopig deze twee en ga op zoek naar iets totaal anders.

Ik scrol naar foto’s van afgelopen nieuwjaar, naar een foto van mij en Kristof laat op de avond. Op de foto draag ik een strakke lederen broek en een luipaard-topje dat mijn borsten extra benadrukt. Kristof staat achter mij en heeft hij zijn handen op mijn heupen liggen. We kijken allebei in de camera met een glimlach op ons gezicht. De foto straalt een zekere sensualiteit uit. De strakke kleding en de pose van Kristof en mij laten er geen twijfel over bestaan dat we een stel zijn. Maar er is ook iets speels en ondeugends aan de foto. We zijn duidelijk aan het genieten van elkaars gezelschap en hebben geen zin om ons te conformeren aan de normen. Het is een momentopname van een avond vol plezier en passie. God, wat wilde ik zo graag dat hij me daar ter plekke neukte. Ik was toen drijfnat door al die ondeugende woorden die hij me de hele avond in mijn oren fluisterde.

Een vierde foto is er eentje waarop ik een zomers kleedje draag. Ik lig languit op een ligbed in de tuin en heb een van mijn benen ietsje opgetrokken. Hierdoor kruipt de zoom van mijn kleedje naar boven, waardoor een speels lijnenspel ontstaat tussen de stof en mijn huid. De onthulling van mijn been voegt een vleugje sensualiteit toe aan de foto, zonder dat het te vulgair wordt. Het is een subtiele suggestie van wat eronder verborgen ligt, waardoor de fantasie van de toeschouwer wordt geprikkeld.

Tenslotte voeg ik nog een laatste foto toe aan mijn collectie: eentje van mij in strakke jeans op een muurtje. Die jeans accentueert mijn rondingen en geeft me een zelfverzekerd gevoel. Ik draag er een witte blouse op met opgerolde mouwen. Quasinonchalant. Mijn ondeugende lach is gericht op de camera en ik heb een speelse blik in mijn ogen. Mijn haren zijn opgestoken in een knot, waardoor mijn gezicht er ietsje strenger uitziet.

Vijf foto’s, hier moet ik het mee doen. Rest me nog één ding: ze uploaden naar de “exposed”-website. Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe mijn foto’s van scherm naar scherm springen, gedeeld en bekeken door mensen die ik niet ken. Het idee is beangstigend: onbekende mannen zullen ze bekijken en erover praten. De gedachte is duizelingwekkend en tegelijkertijd opwindend. Het zou niet zo goed moeten voelen, maar dat doet het wel. Mijn opwinding druipt langs mijn binnenste dijen. Erotisch, aangenaam, fout. Maar toch zo goed. Ik hou het niet meer. Snel trek ik mijn trui en beha uit en gooi die naast me op de grond. Ik zit nu helemaal naakt voor mijn laptop en fantaseer nu over mijn eigen foto’s.

Mijn eigen vingers zoeken zich een weg in mijn poesje, dat gezwollen en glad is, overspoeld door mijn eigen geil. Het enige wat ik nog kan doen, is kreunen. Ik ben helemaal heet en behoeftig en verlang naar ontlading. Terwijl ik met mijn ene hand wanhopig mezelf beroer, grijp ik met mijn andere hand mijn rechterborst stevig vast. Ik laat een “ow” ontsnappen wanneer ik mijn tepel tussen wijsvinger en duim stevig vast neem en eraan draai. Ik laat mezelf balanceren op de rand tussen pijn en genot. Ik trek mijn borst omhoog en stop mijn eigen tepel in mijn mond. Ik bijt er zacht in en laat mijn tanden over mijn inmiddels keiharde topje raspen. Het branderige gevoel van pijn doet me zachtjes naar adem snakken.

En intussen fantaseer ik dat mijn foto’s zich over een aantal pornosites verspreiden.
“Oh ja,” hijg ik, “Iedereen kan zien wat voor een slet ik ben. Ik wil dat iedere man op me geilt en zich over me aftrekt.”
Ruw duw ik drie vingers in mijn gezwollen kutje en begin ik woest in mijn gaatje te beuken.
“Ik ben een echte slet,” zucht ik, terwijl mijn vingers keer op keer in mijn spleetje verdwijnen.
“Oh god, ik heb dit nodig. Maak van mij een domme kleine hoer. Oh ja!”
Wat eerst een gefluister is, verandert in een constant gekreun en gesmeek om mijn fantasie uit te laten komen terwijl ik mezelf woest blijf beroeren.

Wat is er verdomme mis met mij? Op dit moment weet ik het niet meer. Alles wat ik voel is de nattigheid tussen mijn benen en hoe opgewonden ik ben door al die perverse gedachten. Ik ben verteerd. De beelden in mijn hoofd en de sensatie dat ik mezelf aanbied voor al wie het maar wil, raken me met volle kracht. Ik druip uit elke porie. Ik heb het gevoel dat ik ga instorten en ik weet niet waar ik me aan vast moet houden. Mijn gedachten en handen grijpen me zo hartstochtelijk. Ik verlies mijn houvast. Mijn lichaam begint te schokken en ik kom heftig klaar, mijn vingers in mijn nu klamme vlees gedrukt. Ik verkramp. Het orgasme overspoelt me met zo’n intense knal dat ik even niet meer weet waar ik ben. Een moment is er niets anders dan dit intense genot. Ik voel me euforisch, bijna comateus. Het is een stroom van pure extase die me van binnenuit verwarmt. De wereld om me heen vervaagt tot een wazige achtergrond, enkel de intense beleving vult mijn zintuigen. Het is alsof ik op wolken drijf, gewichtloos en vrij, losgekoppeld van de realiteit. Een glimlach spreidt zich onbewust over mijn lippen. Zorgen en angsten lijken te smelten in de gloed van dit moment. De tijd lijkt stil te staan, elk moment geproefd en gekoesterd. Mijn hart bonkt in een extatisch ritme, een trommel op de melodie van pure euforie.

Bevrijd door dit orgasme blijf ik nog enkele minuten in deze onfatsoenlijke houding zitten, mijn tepels doen pijn en mijn lichaam voelt gebruikt. Mijn kutje, hand en benen zijn doordrenkt door mijn vocht. De tinteling in mijn aderen is onmiskenbaar. Het is de roep van het onbekende, een onweerstaanbare sirenenzang die me naar de rand van de afgrond lokt. Angst en verlangen verstrengeld in mijn binnenste, een onmogelijke symbiose die me zowel verlamd als gefascineerd achterlaat. De sensatie glijdt langzaam weg, een echo van de euforie die me net consumeerde. Vragen borrelen op in mijn gemoed. Is dit slechts een vluchtige ervaring, een fata morgana in de woestijn van mijn bestaan? Of is dit de drempel tot een onbekende wereld, waar wonderen schuilen om ontdekt te worden? De stilte om me heen fluistert geen antwoorden. De enige zekerheid is de onweerstaanbare drang om verder te gaan, om te ontrafelen wat er zich achter de nevel van deze sensatie verschuilt. Het onbekende lonkt, met al zijn beloften en gevaren.