De volgende ochtend lijkt even alles anders. Het is kil. Een kille lucht in de kamer die de warmte, geilheid en vonken van de avond ervoor even doen vergeten. Maar het is alleen de lucht. Het koelt hier snel af. Dat was ook altijd wel even lekker. En dan stak ik kachel weer aan, en werd het snel weer warm, als ik dat zou willen. Toch heb ik het niet koud. Ik word als eerste wakker, terwijl het eerste licht langzaam van buiten naar binnen komt. Het is als best laat dus, zo op deze koude decemberzondagmorgen. Naast me liggen nog steeds die twee godinnen, en die stralen warmte uit. Twee kacheltjes, zo warm. Wat de status precies was, wist ik niet. Officieel was er natuurlijk niks. Iemand kan niet twee vriendinnetjes hebben. Ook ik niet. Niet in het echte leven. Maar hier in ons huisje wel. Dat was de insteek geweest die ik maar met moeite kon en wilde geloven. En toen kwam wat volgde. Een enorme ontlading waarin alles zat wat niet tegen elkaar uitgesproken was. Passie vond ons drieën en maakte ons drieën een avond één. En dat was fijn. Dat gevoel overheerste nog steeds. Toch zou Kamila niet lang blijven. Dit was maar een kort bezoekje waarin ze het een en ander zou opbiechten. Meer dan ik wist. Het zou onze relatie ten goede uitkomen. Meer dan ik zou weten. En dat gold voor beiden. Ik trek even de dekens weg en daar stond de soldaat alweer overeind die zich momenteel onoverwinnelijk voelde. Ook nu weer.

'Jongen, toch...' fluister ik hem zachtjes toe, omdat de rest van mijn lichaam moe en getergd was door de inspanningen van de avond ervoor. Daar leek hij geen last van te hebben, en dat was niet gek met deze twee naast me. Als ik hem naar de mond van een van de twee zou brengen, zouden de lippen ook spontaan voor hem opengaan. Dat wist ik zeker, al deed ik dat niet. Heel de dag seks hebben, leek me wel erg leuk. Maar dan zou het alleen om seks draaien. En was dat zo? Dat was nog maar de vraag. De dames worden niet veel later wakker en alhoewel ik de kleine soldaat dan alweer had opgeborgen, wordt hij toch gevonden door de hand van Elise voor een korte aai waarbij ze hem wel stevig vastpakt. We keken elkaar nog wel aan met zin in de ogen voor nog een ronde. Toch kwam het er nu niet van. Kamila ontwaakte, mooi en naakt als ze was, en keek ons met meer dan tevredenheid aan. Ze zuchtte diep, maar vooral opgelucht. Elise boog nog over mij heen naar haar toe, en kuste haar goedemorgen op de mond, waarna ik ook een kus van haar ontving, en zelf Kamila maar met een hand op haar schouder tegen me aantrok. Dit was goed. Dit was lekker. Dit voelde gewoon goed.

Maar het lijkt er toch van te komen. Aan het ontbijt, verliefd als iedereen nog is, komen er iets ter sprake wat iets wegheeft van plannen. Wat kon er en wat mocht er? Wat wilden we? Er kwam weliswaar niks concreets uit. Er werd niet daadwerkelijk ook echt is ingepland, maar als het zou gebeuren, dan was dat zo, en dat was dan weer prima. En dan hadden we het dus vooral over mijzelf en Kamila. Elise stond daar echt voor open. Ze moedigde dat nog steeds aan. Al is Kamila ook nog net zo welkom hier om alles wat we gisteren gedaan hadden te overtreffen. Zonder echt veel te zeggen, raakten we niet uitgepraat over gisteren. Vooral woorden die bewondering symboliseerden. Aan iedereen gericht. Alles was geil en lekker geweest. Niemand had iets gedaan waar die niet achterstond. En belangrijker nog: iedereen wilde gewoon meer. Dat we nu nog onze kleren aanhadden, was dan ook een klein wonder te noemen. Niks concreets, maar Kamila zou snel weer terugkomen naar Ameland. En ik kon misschien wel een keertje mee met haar als ze ergens wat te promoten had. Leek een leuk idee, maar praktisch gezien was dat onmogelijk. Dat deed er verder niet toe, nu.

'Heb ook nog wel een dingetje.' zei Kamila tot slot nog. De overtocht was geboekt, en ze moest zo alweer haar koffers gaan inpakken. Maar ook zij was voor meer gekomen dan bekend was. Alweer. 'Als ik Lucas nog een keertje wil 'lenen'?' noemde ze het. 'Zou je dat dan erg vinden?' vroeg ze aan Elise. Wat ik ervan vond, deed er niet toe. Elise moest er kort over nadenken.

'Je bedoelt voor je website?' puzzelde ze al snel bij elkaar. Dat bedoelde ze, inderdaad. 'Nee, ik denk het niet?' vroeg ze zichzelf dan eerst af, maar keek ze ook mij aan. Ik had er dus wel wat over te zeggen. 'Is anoniem, toch? Dus waarom niet.' gaf ze vervolgens alsnog al antwoord. En gelukkig maar. Natuurlijk wilde ik dat. Ik wilde zoveel met Kamila doen. Liever zonder camera, maar waarom ook niet? Dan verdienden we ook nog wat aan deze periode, die vast niet eeuwig zou duren. 'Toch, Lucas?' mocht ik dan alsnog antwoord geven. Ik knikte echter wat bijdehand en nonchalant. Ik vond alles best. Kamila glunderde, Elise leek het toch even spannend te vinden, en ik genoot gewoon van beiden in welke vorm dan ook, en in welke emotie dan ook. Kamila ging pakken en Elise en ik keken elkaar nog even gespannen aan. Maar ze knikte dan naar me en begon te glimlachen. Dit betekende natuurlijk veel meer dan alleen dit omtrent Kamila. En dat wist Elise ook wel.

Elise helpt Kamila nog en ik blijf tevreden achter in de keuken. Pas als ik naar boven wil lopen, zie ik de twee weer even en hoor ik ze vooral.

'Je moet me toch iets uitleggen.' hoor ik Kamila op den duur. Ik stond al even te kijken naar de twee, stiekem zoals ik dat graag deed, en genoot gewoon van de schoonheid die de twee bevatten. 'Gisteren was echt ongelofelijk, toch?' vroeg ze Elise, zonder een antwoord te verwachten. 'Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. En dat elke keer met jullie.' prees Kamila ons en dan vond ik welverdiend. Elise glunderde dan ook een beetje trots.

'Hij kan soms echt een soort machine worden.' zegt ze over me, alsof ik dan maar een voorwerp ben, ontworpen om haar te pleasen. Daar zou ik nog voor tekenen ook, maar niet het punt wat Kamila wilde maken.

'Misschien wel.' zegt ze dan ook meer afgeleid. 'Maar waarom is dit niet genoeg voor je?' stelt ze haar vriendin dan, en dat was een interessante. Een vraag die ik zelf nooit had durven te stellen. Elise valt ook even stil en zag dit niet aankomen. 'Wat wil je nog meer dan? Hij geeft alles. En zelfs nog meer dan hij kan.' verwoord Kamila het mooi dat ik Elise niet alleen mijzelf geef, maar dus ook letterlijk meer in de vorm van andere personen. En dat begreep Kamila niet.

'Zo zit het niet.' hoor ik Elise dan. 'Ik zou het nooit van hem vragen als hij het niet zou willen.' zegt ze dan, en ik denk dat ze eerlijk is nu.

'Hij wil dit omdat hij denkt dat jij dit wilt.' spreekt dan ook Kamila al voor me. Zo had ik echt letterlijk niks te zeggen, maar koos er nu ook voor me er niet mee te bemoeien. Ik was wel benieuwd of ze hieruit zouden komen, zonder dat ik bang was dat dit alles juist zou laten klappen.

'Er speelt meer. Geloof me. Dat weet je ook. Ik zeg ook niet dat het normaal is. Maar dit werkt voor ons. En dus ook voor jou.' werd Elise wel iets stelliger, en liet niet alleen Kamila slikken maar ikzelf slikte even.

'Maar toch.' zegt Kamila en wil het niet geloven.

'Je hebt gelijk. Hij geeft me alles. Wat wil ik nog meer?' draait Elise het dan om, en maakt de ervaring groter dan die voor Kamila nu was. Als we Elise moesten geloven had Kamila maar een fractie van onze totale opwinding mogen meemaken, en dat was natuurlijk ook zo. En dat wilde ik ook zo houden. Wat ik en Elise samen hadden, moest niet de norm worden voor mij en Kamila. Want dat had ik juist al. Ik was me bewust dat wat ik met de een had, juist niet met de ander moest hebben. En zo leek Elise er dus ook in te staan. Kamila begon dit nu pas langzaam te vatten. Al gunde ik haar minstens zo veel als dat ik Elise gunde. Kamila verlangde gelukkig niet dat wat Elise allemaal verlangde. Al was het nog maar de vraag wat dat precies was.

Niks aan dit was gek of voelde raar. Door Kamila hebben ik en Elise elkaar weer helemaal gevonden en staan we weer meer open voor andere dingen. We spraken het alleen nog niet uit. Er was een hoop mogelijk. Dat geloofde ik echt. En voor ons allebei. Het was ook een soort gebaar vanuit Elise naar mij en Kamila toe. Ja, ik mocht best met Kamila afspreken, praten, lachen, wat leuks doen, vooral heel veel en lekkere seks hebben, en daar ook nog wat mee gaan verdienen. Dat mocht ik van haar. En wat mocht zij dan van mij? Ook veel. Nu al. Toen al. Al was het nooit genoeg.

'Vraagje?' wilde ik het dit keer niet achteraf pas te weten komen. We hadden Kamila ondertussen al bij de boot gebracht en waren weer samen, en ook nog gelukkig. 'Stel, ik en Kamila spreken een keer af.' stelde ik ons voor. Elise knikt en lacht opgetogen. Dat was nog altijd geen probleem. 'Waar ben jij dan? Of met wie?' klonk het alsof ik al besloten had dat Elise dit alleen deed om er vooral zelf wat uit te halen, met iemand anders. Ze kijkt me verontwaardigd aan. En ik bedoelde het niet eens zo. En dat terwijl het wel meer dan terecht zou zijn. Maar, nee, zo bedoelde ik het niet. 'Serieus.' zei ik voordat zij wat kon zeggen. 'Hoe zie je dat voor je? Blijf je dan hier? Ga je naar huis? Of spreek je dan ook met iemand af?' Ik noemde expres geen namen. Ik zou momenteel niet weten met wie, dus ja. De verontwaardiging verdween meteen. Het was een terechte vraag. En ze leek er niet eens over nagedacht te hebben.

'Geen idee, eigenlijk. Ik denk hier.' zei ze dan maar. 'Tenzij je een week wegblijft, maar dat lijkt me niet.' lachte ze stilletjes, maar niet voor lang. 'Of wel?' gaf dat idee haar toch enige schrik.

'Ik weet niet of het er überhaupt van komt. Maar dat lijkt me niet. Ik bedoel meer dat jij misschien ook wel een verlanglijstje hebt. Zoals Pawel en Maja, toch? Of niet?' Ik was blij dat ik ook wat mocht. Niet dat ik tekortkwam. Maar ik wist dat de grenzen van Elise nog wat verder lagen dan dit. Ik was blij weer even samen te zijn, hoor, begrijp me niet verkeerd. En het korte bezoekje van Kamila heeft veel goeds gedaan voor mij en Elise. We zaten weer op dezelfde lijn. En dat moest zo blijven. Dat probeerde ik aan te geven. Mocht ze nog wat willen of verlangen, dan kan ze dat gewoon tegen me zeggen. Dat we geen normale relatie hadden, wist ik nu wel. Daar ging ik ook niet meer vanuit. Dus dan maar zo lang mogelijk, zo spannend mogelijk. En die boodschap kwam over.

'O, zo.' zegt ze dan, en ze denkt erover na. Nee, ze had geen lijstje klaarliggen. Maar ze had vast nog wel wat te wensen. 'Laten we dat bespreken als het er toedoet. Toch? Zou nu even niks weten. Ook ik wil wel eens rust.' lachte ze erom, alsof ik dacht dat ze alleen maar bezig was met wat kon en vooral niet zou mogen in een normale relatie. En ze lachte omdat dat deze keer inderdaad niet zo was. Dit keer was ze er niet mee bezig. Nog niet. Slechts een kwestie van tijd. Ik kende haar goed genoeg en steeds beter, natuurlijk.