'Meisjes en jongens, welkom terug in onze school,' begon de directrice die de leerlingen van 3b Latijn-Grieks tot aan het klaslokaal begeleid had. Ik stond de leerlingen op te wachten in de deur terwijl het groepje van acht jongens en twaalf meisjes zich op de gang rond de directrice hadden geschaard.

'Omdat mijnheer Sterckx met pensioen is gegaan, krijgen jullie een nieuwe leraar Latijn en Grieks,' ging Zuster Aldegonde verder. Ze was nog bijna de enige non op deze vrij exclusieve middelbare school. Ik schatte haar midden de dertig. Ze stak amper boven de leerlingen uit: een klein, maar vinnig en temperamentvol vrouwtje tussen die twintig pubers die mij allemaal aanstaarden als om mij in te schatten.

'Dit is mijnheer Vervloet,' besloot de directrice, terwijl ze met een overbodig gebaar naar mij wees, 'hij staat voor de eerste keer voor een klas, maar hij is cum laude afgestudeerd aan de universiteit van Leuven. Doe allemaal jullie uiterste best, zoals je dat vorig schooljaar ook bij mijnheer Sterckx hebben gedaan.'

Ze zette een stap opzij en ik ging in het klaslokaal voor het bord staan. Het viel me op hoe gedisciplineerd de hele troep naar binnen wandelde. Even ontstond er opschudding omdat drie meisjes blijkbaar allemaal aan het tafeltje voor mij probeerden plaats te nemen. Het was echter al heel snel duidelijk dat een hen niet van plan was die plaats af te staan aan de anderen. Met een zwierig gebaar gooide ze haar rugzak op het tafelblad en plofte ze een milliseconde eerder dan een ander meisje op de stoel. Ze keek alsof ze een grote overwinning had behaald. Ze lachte breed en keek me met haar grote, lichtblauwe ogen triomfantelijk aan.

Ik keek geamuseerd toe hoe de twee andere meiden nu alleen nog achteraan in de klas een vrije plaats vonden. Het meisje dat vlak voor me zat, keek naar hen om. En weer las ik in haar ogen hoe gelukkig ze was om haar rivalen van zich af te schudden.

Ik stelde me voor in het Latijn. Daardoor kreeg ik al gauw te zien wie van de leerlingen alles begreep van wat ik vertelde. Dat bleek mee te vallen. Ik wist natuurlijk dat dit een school was met een uitstekende reputatie - nog van de oude stempel, zogezegd - en niemand van de twintig jongeren gaf de indruk iets niet te verstaan van hoe ik me aan hen voorstelde:

'Goede morgen, meisjes en jongens. Mijn naam is Steven Vervloet. Dit schooljaar neem ik jullie mee in jullie derde jaar Latijn en jullie tweede jaar Grieks. Maar eerst wil ik kennismaken met jullie.' Ik nam de aanwezigheidslijst in de hand en riep de namen af. Een voor een stonden ze op en stelden ze zichzelf in enkele zinnen voor, zoals 'Ik ben Anne en mijn lievelingsvakken zijn Latijn en Muziek' of 'Ik ben Joren en ik wil Grieks leren omdat ik archeoloog wil worden'.

Het meisje dat haar plekje vlak voor mij had weten te bemachtigen, bleek Silke te heten. Ze was veruit de kleinste van de klas. Ze zag er ook jonger uit dan haar klasgenoten. Sprieterige blonde haren, een blanke teint met rozige wangen, lichtblauwe ogen, een bijna-wipneusje en prachtige lippen die geen rouge nodig hadden om sensueel te zijn. In tegenstelling tot alle andere meisjes was er bij haar nog niets van een boezem te zien. Ik merkte dat zij als enige geen jeans droeg, maar een licht katoenen jurkje - mosgroen met kleine gele en witte bloemmotieven. Haar lange, dunne benen gaven aan dat ze volop in de groei aan het komen was. 'Mijn naam is Silke Soete en ik wil later ook lerares Latijn en Grieks worden,' zegde ze in vloeiend en onberispelijk Latijn. Van alle leerlingen leek ze mij onmiddellijk de meest geïnteresseerde en intelligentste.

Ik stak van wal met een overhoring van wat ze in het laatste trimester van het vorige schooljaar hadden geleerd en dat viel enorm mee. Als kersverse leerkracht kreeg ik een modelklas - wat een opluchting!

Het ontging me niet dat Silke haar ogen geen moment van mij afsloeg tijdens dat eerste lesuur en enige minuten voor de bel ging, zag ik hoe ze haar benen een beetje spreidde en ik inkijk kreeg op haar witte slipje. Ik kon zelfs de kanten boordjes ervan zien. Ik probeerde mijn ogen af te wenden, maar dat lukte me niet. Het was alsof de grote, blauwe ogen van Silke me hypnotiseerden en me dwongen naar dat ene plekje te kijken. Toen de bel uiteindelijk ging, spreidde ze haar benen zelfs nog wijder en om haar mond speelde nu dezelfde triomfantelijke glimlach als bij het begin van de les, toen ze haar twee rivalen te snel was af geweest om haar plaats vlak voor mij in te nemen.

Terwijl de andere leerlingen al opstonden en aanstalten maakten om de klas te verlaten, bleef Silke nog een paar seconden in dezelfde uitdagende houding zitten. Eindelijk sloot ze haar benen en met een brede glimlach stond ze op zonder een moment haar blik van mij af te wenden. Ik bleef achter met een groeiende pik in mijn broek. Het zachte, witte vlees van Silkes dijen en het fijn geribbelde katoen van haar witte slipje bleven op mijn netvlies gebrand.

--- --- ---

Het volgende lesuur was ik vrij en maakte ik in het lerarenlokaal kennis met een aantal collega's. Ik nam de gelegenheid te baat om een en ander over mijn leerlingen te weten te komen. Omzichtig, om het niet te laten opvallen, vroeg ik pas na een tijdje wie die Silke was.

'Oh,' zuchtte mevrouw Coopmans, die geschiedenis gaf, 'dat is een uitzonderlijk kind, hoor. Superintelligent, want ze is een jaar jonger dan de anderen. Ze is van het vijfde leerjaar direct naar het eerste middelbaar gegaan omdat ze zich verveelde in de klas en alles beter wist dan de onderwijzers. Hoogbegaafd, maar net niet genoeg om naar een pi-school te kunnen. Ze zal dit derde jaar ongetwijfeld weer zonder enige moeite als de beste van de klas uitkomen. Een heel complex geval, eigenlijk. Het is lastig om toe te geven, maar ze weet meer over de Griekse en Romeinse geschiedenis dan ik.'

'Een heel apart kind, dat is zeker,' beaamde mijnheer Vranckx, de leraar lichamelijke opvoeding, 'in tegenstelling tot de meeste hoogbegaafde kinderen is ze niet alleen goed in studeren, maar ook in gymnastiek. Ze heeft een tijd aan ballet gedaan en ze was er fier op dat ze als enige van de klas een grand écart kon doen.'

Na enige tijd bleef ik met de turnleraar alleen in het lerarenlokaal achter. Hij nam me bij de arm en zegde vertrouwelijk: 'Die Silke is trouwens niet alleen voorlijk op gebied van studie, Steven. Al is ze een jaar jonger dan de anderen, ze is volgens mij ook de meest volwassene. Geestelijk dan, uiteraard, want haar lichaam is eerder nog dat van iemand die jonger is dan haar leeftijd. Nog totaal geen borsten en toch ligt er in haar ogen de verleidelijke blik van een jonge vrouw. Daar zal jij geen last van hebben, maar ik, als gymleraar, heb er dikwijls echt moeite mee. Aan die klas geef ik alleen nog les in een wijde joggingbroek over een spannende boxershort, als je begrijpt wat ik bedoel...'

'Je bedoelt dat je een stijve krijgt van Silke?' vroeg ik boudweg.

'Laat het niemand horen,' fluisterde hij, 'de gedachte alleen al aan haar... En dat lokt ze volgens mij bewust uit door haar geraffineerde maniertjes. Het ergste is nog dat ze zo goed is, dat ik haar dikwijls moet laten voordoen hoe een ingewikkelde oefening perfect moet uitgevoerd worden. Dan kijkt ze me achteraf aan alsof ze me met haar en huid wil opeten...'

--- --- ---

Toen ook de gymleraar vertrokken was en ik alleen achterbleef in het lokaal, stapte de directrice binnen.

'Ah, goed ik je alleen tref, Steven. Ik zou graag beter kennis met je maken. Wat mij zo intrigeert is dat je een licentiaatsdiploma hebt en toch per se les wilt geven in de lager middelbare. Je bent uitgekomen met grote onderscheiding... Onderschat je jezelf niet? Je zou toch veel meer verdienen als licentiaat?'

'Geld maakt niet gelukkiger, Zuster Aldegonde,' antwoordde ik, 'het zit zo: ik sta liever aan het begin van een cyclus. Jonge mensen warm maken voor Latijn en Grieks geeft mij meer voldoening. Iets anders hoeft u daar niet achter te zoeken.'

'Wel, wel, dat is fijn om te horen,' viel de directrice in, 'en eigenlijk is het een wonder dat er mensen zijn die er zo over denken. Je lijkt me een heel bijzonder man te zijn, Steven. Ah, en nog iets, in privégesprekken zoals nu, zonder collega's erbij, zou ik liever hebben dat je me bij mijn meisjesnaam aanspreekt en me tutoyeert. Eigenlijk heet ik gewoon Lieve, hoor. Die Aldegonde hangt me, eerlijk gezegd, al jaren de keel uit.'

De tengere gestalte van Aldegonde/Lieve in haar donkerblauwe blouse met lange mouwen, dichtgeknoopt tot aan de hals en daarbij de zwarte rok die tot over haar knieën reikte, paste in het geheel niet bij het levendige gelaat van de non. Ze had kortgeknipt rood haar, een melkwitte huid met deugnietachtige sproeten om de neus, grijsgroene ogen en vrij dikke, sensuele lippen waar voortdurend een monkellachje om speelde. Ik schatte haar niet groter dan hooguit een meter zestig. Voor een vrouw die zo tenger gebouwd was, leek ze mij onder haar blouse vrij grote borsten te verbergen.

Ik twijfelde er geen moment aan dat ze een zeer intelligente vrouw was, maar ik had de indruk dat ze zich eenzaam voelde. In ieder geval begreep ik dat ze niet toevallig bij mij was komen zitten op het moment dat ik alleen in het lerarenlokaal was achter gebleven. Toen ze door het raam een paar leerkrachten zag aankomen, zegde ze snel: 'Ik zou ons gesprek graag verder willen zetten, Steven. Ik weet dat je pas het laatste uur van de voormiddag weer les hebt. Als je zin hebt...' Ze stond op en maakte aanstalten om te vertrekken. Met een handgebaar nodigde ze me uit mee te komen en dat deed ik graag genoeg, want deze vrouw intrigeerde me echt.

Tot mijn verwondering liep ze naar de vleugel van het scholencomplex waar de privévertrekken van de zusters zich bevonden. Dat was het oude kloostergebouw waar nu nog amper drie nonnen woonden.

'Ooit waren alle leerkrachten hier religieuzen,' zegde Lieve, 'meer dan twintig. Nu zijn we nog met drie en ik ben veruit de jongste. Zuster Beatrice is vijfenvijftig en Zuster Bernarda gaat volgend jaar met pensioen. En toch blijft het bisdom ons met hand en tand verdedigen tegen het onvermijdelijke: een totale lekenschool. Nu, voor mij maakt het niet uit. Ik weet dat veel leken spiritueler zijn dan de meeste religieuzen. Weet je waarom ik nog, als kind van de moderne tijd, ingetreden ben?'

'Nee, hoe zou ik dat kunnen?'

'Ik had een roeping,' antwoordde ze zacht, terwijl ze de zware eiken deur opende die uitgaf op een knus salon. 'Maar die roeping kwam er nadat ik twee keer diep gekwetst was geworden in de liefde van een man. Ik wilde me voorgoed beschermen tegen nog eens een gebroken hart. Het kloosterleven leek me daarvoor de beste keuze. Helaas zijn er geen echte kloosters meer en daarbij komt nog dat je als religieuze niet echt te kiezen hebt. Ik werd het onderwijs in gedreven, om zo te zeggen. En toen de oude directrice vijf jaar geleden overleed, werd ik gedwongen om haar plaats in te nemen.'

'Wil dat zeggen dat u dit tegen uw zin doet?' vroeg ik.

'Helemaal niet!' riep ze uit, 'En trouwens, Steven, tutoyeer me alsjeblief als we alleen zijn. Ik heb een grote nood aan iemand waar ik op gelijke voet kan mee praten en waar ik toch bewondering voor heb. En ik bewonder jou, hoor! Het is een hele zoektocht geweest om een leraar met jouw kwaliteiten te vinden en ik heb van iedereen die jou kende alleen maar superlatieven gehoord. En ja, Steven, het moet me van het hart en ik hoop dat ik je daar niet mee choqueer, maar het valt me al een hele tijd zwaar om niemand in mijn omgeving te hebben waarmee ik openhartig kan omgaan. Als directrice, als non dan ook nog, sta ik zo ver van iedereen af... En dat doet het goed om plotseling iemand als jij te ontmoeten.'

Ik wist niet wat te antwoorden, maar daar zat ze ook niet op te wachten. Ze ging in ieder geval snel verder:

'En trouwens, het adres dat je opgeeft, dat is toch die voorziening van de universiteit, nietwaar? Woon jij nog op een studentenkamer?'

'Niet echt, het is een studio. Maar het is waar: ik ben op zoek naar een appartementje, liefst in deze stad natuurlijk. Voorlopig kan ik nog in die studio blijven, maar eigenlijk is die voor doctoraatsstudenten bestemd.'

'Wel, Steven, ik denk dat ik een prima oplossing voor je probleem heb. Aan de achterkant van het klooster ligt de vroegere portierswoning. Het bisdom heeft het klooster helemaal gerestaureerd omdat het een geklasseerd gebouw is. Die woning staat dus leeg en het is beter dat ze zou bewoond worden, dat spreekt vanzelf. In de huidige omstandigheden is er niets op tegen dat een man zijn intrek zou nemen... Je mag dan wel niet via het klooster zelf naar de school komen, maar de portierswoning geeft uit op een steegje en je bent al bij al maar vijfhonderd meter van de ingang van de school af. Wat denk je?'

'Wel, dat zou natuurlijk een uitzonderlijke meevaller zijn. En ik denk wel dat ik dat van mijn wedde zal kunnen betalen.'

'Het bisdom bepaalt de huurprijs, Steven, maar die valt echt wel mee. Voor die prijs vind je echt geen goed appartement meer in de stad. En die portierswoning is veel ruimer dan de meeste appartementen en bovendien veel rustiger gelegen. Je staat dan wel in voor het onderhoud, dat begrijp je wel.'

'Als dat zou kunnen...'

'Zeker, Steven, ik zal alles doen om dat zo snel mogelijk in orde te maken. En ik wil elk misverstand voorkomen, Steven. De reden waarom ik dit voor jou wil doen is omdat ik heel graag in je buurt ben.' Nu begon ze zowaar te blozen. Even beet ze op haar lip. Toen ze opstond, bleef ze voor me staan. Ik kwam ook van mijn stoel en enkele seconden keken we elkaar aan - ik heel onzeker en zij zonder een zweem van twijfel in haar ogen. Ze nam mijn hand in de hare, keek naar me op en zegde zonder meer, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: 'Ik weet eindelijk weer wat verliefdheid is. Ik ben door jou als van de bliksem getroffen, Steven. Ik heb gehoord dat je geen relatie lijkt te hebben. Als je me wilt, Steven, dan mag je me hebben.'

In een opwelling sloeg ik mijn armen om haar heen. Ik voelde hoe breekbaar ze was. Hoe klein, hoe tenger, maar ook met wat voor temperament. Ze vleide zich tegen mijn borst en hief daarna haar gezicht naar me toe. Ik kuste haar op de lippen. Daarna maakte ze zich los uit de omhelzing: 'Ik dank God dat hij jou gezonden heeft, Steven. Al ben ik een non en zal ik dat blijven, ik weet al lang dat ik niet zonder een man kan blijven leven. Ga nu maar, over een kwartier begint je les.'

Ik zoende haar nog een keer vluchtig op de lippen en verliet de salon. Op mijn weg door het klooster ontmoette ik gelukkig niemand. De twee andere zusters had ik nog niet gezien en ik vroeg me af welk plan Lieve had om een relatie met mij geheim te houden voor haar medezusters.

--- --- ---

Het laatste lesuur van de voormiddag was Grieks. Voor een tweede jaar bleken hier ook alle leerlingen goed mee te zijn. De plaatsen in de klas waren inmiddels vast. Silke zat dus weer vlak voor mij en nu duurde het niet langer dan een kwartier vooraleer ze met het spel van haar benen begon. Eerst heel aarzelend - een knie die zich naar buiten boog, een voet naar links, de andere naar rechts. Met een hand onder de tafel tilde ze de zoom van haar jurkje een beetje omhoog. Tegen het einde van de les zat ze weer met de benen zo ver gespreid als ze durfde. De zoom van haar jurk bevond zich nu bijna op de plek waar haar dijbeen begon. En onophoudelijk bleef haar blik strak op mij gericht, met af en toe een samenzweerderig glimlachje. Op het ogenblik dat de bel ging, likte ze met het puntje van haar tong over haar roze lippen.

Ook nu liet ze alle anderen voor zich uit de klas verlaten. Ze rommelde nog wat in haar rugzak tot we nog alleen overbleven in het klaslokaal. Ik wilde niets anders dan een einde maken aan deze komedie en vanaf mijn lessenaar sprak ik haar toe, in het Latijn: 'Silke, je weet goed genoeg waar je mee bezig bent, is het niet? Als je daar niet mee ophoudt, ga je in het vervolg achteraan in de klas zitten.'

Zoals te verwachten was: Silke is niet op haar mondje gevallen. In even correct Latijn antwoordde ze: 'En de liefde van mijn leven van op afstand moeten gade slaan, meester? Ik herkende jou direct, van toen jij nog Titus heette en ik je smachtende minnares was. Mijn naam moet je toch nog weten? Je Griekse slavinnetje, Polina. Wij zijn twee oude zielen in een jong lichaam. We hebben elkaar na tweeduizend jaar eindelijk teruggevonden.'

Mijn mond viel open van verbazing. Ik probeerde me zo goed mogelijk te beheersen en zei streng - in het Nederlands - dat ze zich uit de voeten moest maken voor ik haar een zware straf zou geven.

'Een straf zoals toen? Dat zou ik geweldig vinden!' riep ze terwijl ze het klaslokaal uit liep.

Ik stond werkelijk als aan de grond genageld. Mijn eindwerk voor Latijn had als onderwerp de relatie van Titus Agrippa, een rijke verwant van de Romeinse keizer, met zijn Griekse slavin Polina in Pompeï. Het kon niet anders of dit voorlijke meisje had mijn thesis gelezen... Maar hoe was dat mogelijk? Alleen mijn professoren hadden die in hun bezit! Misschien was Silke een dochter van een van hen? Dat zou ik zo snel mogelijk nagaan.

'Hé, daar,' riep ik Silke achterna, maar ze was de gang al uit. Ik bleef achter met een wee gevoel in mijn maag. Deze ene voormiddag was de woeligste van mijn hele, vrij saaie leven. Een non die haar liefde voor mij bekent en een jong, hoogbegaafd meisje dat zich er laat op voorstaan dat ze de reïncarnatie is van een slavin in een vorig leven van mij!

En in mijn hart wist ik met grote zekerheid dat ik geen van beide vrouwen zou kunnen weerstaan in hun liefde voor mij... Die van de directrice was misschien eerder platonisch, maar die van Silke ongetwijfeld uitsluitend lichamelijk... Maar zelfs als Silke mijn eindwerk onder ogen had gekregen, hoe zou ze dan op haar leeftijd kunnen begrijpen wat een verhouding tussen een Meester en een seksslavin precies inhield? Aan de andere kant: Polina was destijds ongeveer even oud als Silke nu... en voor het Griekse slavinnetje was de relatie met Titus precies wat ze nodig had om gelukkig te zijn. Het was in de pijn dat ze ontdekte hoeveel ze van Titus hield. Waren ze niet onder de gloeiende lava van de Vesuvius bedolven terwijl zij hem driftig pijpte, met zijn handen stevig om haar hals en aan handen en voeten gebonden aan een ingenieus zweefrek? Zo werden ze immers ontdekt door de verbaasde archeologen. Toen vele jaren later het dagboek van een Pompeier opdook in Rome, toonde de beschrijving van zijn villa en die van hun seksuele escapades zoveel overeenkomsten, dat men er zeker van was dat men de geraamtes van Titus en Polina tijdens hun laatste liefdesspel had gevonden.

Als Silke mijn eindwerk echt gelezen heeft, wat ik meer en meer voor waarschijnlijk houd, wat is er dan in het hoofd van dat voorlijke meisje allemaal heen gegaan? Wil zij ook in dit leven een Polina zijn? Wil zij dat ik weer haar Titus word? Zou ik in dit leven met haar kunnen doen wat Titus deed? Ik tobde er tot laat in de nacht over en ik kon niet anders dan toegeven dat ik tot nu toe seks een zouteloze zaak had gevonden. Dat ik verschillende keren al mijn wilskracht had moeten opbrengen om mijn liefjes van een nacht, soms van twee of drie, niet te slaan of klaar te komen terwijl mijn handen zich rond hun hals en nek vlochten als een koord...