“We moeten voor het donker hieruit zijn! Anders zijn we overgeleverd aan de demonen.” Dat net het voor haar jonge leeftijd stoere en zelfzekere hoertje Mariken deze angstvolle woorden paniekerig uitspreekt, doet mijn bloed bevriezen.
We rusten even uit na een zware tocht door het moeras van het ondoordringbare woud van Abigor, het land van de duivel.
Alsof dit nog niet erg genoeg is, horen we plots een paard hinniken. Het is niet veraf. Willem staat meteen recht en legt zijn wijsvinger tegen zijn mond. Meteen verstommen alle fluisterende en mompelende stemmen om ons heen. Weer laat het paard zich horen. Sophia drukt haar handen tegen haar oren, alsof het paard zal verdwijnen als ze het niet hoort.
We denken allen hetzelfde. Diederik is ons op het spoor. Toch blijven we ijzingwekkend stil.

Ik kijk naar het gezelschap om me heen. Een groep van jonge krijgslieden en meiden. Mensen die nu zorgeloos van het leven zouden moeten genieten. In plaats daarvan liggen we uitgeput op een zandbank in een van insecten vergeven moeras, op de vlucht voor een gestoorde gek die er zijn hand niet omdraait om zijn eigen vader de dood in te jagen.
In ieders ogen zie ik angst. Het is deze emotie die ervoor zorgt dat we bewegingloos afwachten.

Nadat we een tijdje niets meer hebben gehoord, doorbreekt Hadewych de impasse. “We moeten verder.” Het zachte gefluister klinkt des te luider omdat het het enige geluid is.
Meteen zie ik vele ogen mijn kant uitdraaien. Ik begrijp nu waarom ze het zo moeilijk heeft met het patriarchaat waarin we leven. Je zou denken dat Hadewych op deze tocht al meermaals haar waarde heeft getoond, en toch willen de anderen dat ik de beslissingen neem.
“'We gaan verder! We kunnen hier niet blijven, dat is zeker!” Terwijl ik Hadewychs woorden bevestig, leg ik mijn hand op haar hand. Mijn duim streelt haar zachte huid, tot ze mijn hand vastneemt en er een klein kneepje in geeft. Ik zie berusting in haar blik, en dankbaarheid.

We hervatten onze tocht. Het stijgende waterpeil geeft ons wat verfrissing tegen de drukkende hitte, maar zorgt er ook voor dat we trager vooruitkomen. Steeds verder Abigor in. Het lijkt wel alsof we in de hel zelf afdalen. Hoe dieper het moeras, hoe zwarter het water wordt. De blauwe hemel vult zich meer en meer met donkere wolken, waardoor ook de groene natuur een groot deel van zijn kleurenpracht verliest aan schaduwtinten.
De onrust vanwege de vreselijke verhalen over Abigor wordt echter overstemd door de angst dat we niet uit dit moeras zullen geraken voor het duister intreedt. Ik ben er zeker van dat de maan ons hier niet zal kunnen helpen met zijn zilveren licht.

Het is Willem die me weer vult met hoop. “Daar in de verte wordt het minder begroeid...” Ik kijk in de richting van zijn wijsvinger en zie verderop een open grasveldje, volledig omzoomd door dicht tegen elkaar groeiende bomen. De perfecte beschutting!
In de mate dat onze krachten het toelaten, haasten we ons ernaartoe. We zijn allemaal moe en doorweekt, maar vinden nieuwe energie in het feit dat we hier even veilig zijn.

Zodra we op het droge zijn, komt Hadewych voor me staan. Ze vlecht haar vingers tussen de mijne en geeft een zacht knikje met haar hoofd. Niemand zal het gemerkt hebben, maar ik weet wat ze bedoelt. Ik moet nog even het voortouw nemen. Het wordt van mij verwacht. Ik draai me om en bekijk de toestand. Dan laat ik de woorden los die in mijn hoofd opborrelen.
“We blijven hier en trekken vandaag niet meer verder. We gaan rusten. Het lijkt me hier betrekkelijk veilig. Diederik zal ons hier niet vinden.”
Willem vervolgt. “Heel goed, dan zetten we hier onze bivak op. Gebruik de doeken van de tenten als afdak. Het is te veel werk om ze op te zetten.”
“Goed, Stach en Dorus zorgen dat we wat te eten krijgen. Yda en Hadewych zorgen dat de paarden worden verzorgd en Pieter zorgt voor Koenraad. De rest zorgt voor het bivak en een vuur.” Na mijn laatste woorden komt de groep tot leven. Iedereen tijgt aan het werk en al snel hoor ik het zoemen van vrolijke stemmen om me heen.

Snel kijk ik rond me en zie iedereen opgelucht werken. Plots stokt mijn adem. Hadewych staat met Yda en Sophia bij de paarden. Achter hen breekt de zon even door het wolkendek waardoor hun natte kleren even doorzichtig lijken te worden. Ik zie het silhouet van hun naakte lichamen. Sinds onze vlucht uit Eikenvoorde was ik te veel bezig met het overleven van onze groep. Maar nu neemt de begeerte weer bezit van mij. Ik voel hoe mijn mannelijkheid zich in mijn natte broek begint te roeren. Met een veelbetekenende lach op haar gezicht kijkt Hadewych terug. Snel draai ik me weg van de verleidelijke waternimfen. Als ik hun bijna-naakheid kan zien, zal dat andersom niet anders het geval zijn. Toch kan ik de drang niet weerstaan en betrap ik mezelf er steeds weer op naar de vrouwelijke vormen van de meisjes te gluren. Samen met een klein kampvuur in het midden van onze overnachtingsplaats wakkert ook in mij een vuur op. Waar we met het schaarse sprokkelhout voorzichtig moeten zijn, laaien de vlammen in mijn lijf en leden echter hoog op bij de gedachten die zich in mijn hoofd vormen.
Uiteindelijk zit er voor mij niets anders op dan me een weg te banen tussen de dichte begroeiing rondom ons. Zogezegd op zoek naar nog meer brandhout. De echte oorzaak is dat ik het beeld van de vrouwenlijfjes niet meer uit mijn hoofd wegkrijg. Mijn pik staat hoog opgericht en smeekt om bevrijding. Op een plaats waar niemand me nog kan zien, laat ik me tussen enkele bomen op de grond zakken en trek mijn broek een beetje naar onder. Mijn lans zwiept tevoorschijn. Voorzichtig maak ik een vuist om mijn hete vlees en beweeg langzaam op en neer. Ik sluit mijn ogen en het beeld van drie naakte meisjes danst in mijn hoofd. Ze zijn alle drie verschillend, maar ze begeesteren allen mijn gemoed. Net als ik de beweging van mijn hand wil versnellen, voel ik hoe een hand mijn eikel aanraakt.

Vliegensvlug openen mijn ogen zich. Ik kijk recht tussen de benen van Mariken die op haar knieën voor me zit en haar natte rokken heeft opgetrokken. Naast haar ligt een klein stapeltje hout en enkele bessen die er allesbehalve rijp uitzien.
Marikens kutje ziet er daarentegen des te fruitiger uit. Haar kutlipjes zijn gezwollen en haar binnenste lipjes krullen er een beetje tussenuit. Ze glinsteren van haar geil.
“Sssst! Ik zag je opwinding, heer. Het maakte me heet. Laat me maar doen. Ik zorg wel voor u.”
Ik hoor de zachte stem van Mariken, maar ik slaag er niet in mijn ogen los te rukken van haar sappige vrucht. Ze beweegt zich dichter naar me toe, en vlak voor ze zich over me heen laat zakken, trekt ze met haar handen haar kutje open.
Heet, nat en strak. Anders kan ik het gevoel van haar kutje niet beschrijven. Met één vinger tilt ze mijn kin op, waardoor ik recht in haar ogen kijk. Ze houdt me daar gevangen. Haar ogen vormen tralies van verlangen, lust en onweerstaanbaarheid. Langzaam begint ze op me te bewegen. Ik voel hoe haar kutje mijn pik in haar greep houdt en hem doet tintelen van gretigheid.
Dat ze een hoertje is, doet er niet toe. Dat ze weet hoe ze mannen om haar vinger moet winden, kan me niet schelen. Hier en nu laat ze me geloven dat ik degene ben die ze begeert. Nee, ze laat het me niet geloven. Ze begeert me echt. Ik zie het in haar ogen. Ik ben niet zomaar een geslachtsorgaan dat bevredigd moet worden. Nee, ze smacht naar mij en wat ik haar kan geven.
Tegelijk zoeken onze monden elkaar op. Lippen en tongen smakken en likken. We drinken ons genot. En vooral zoeken we het vertrouwen bij en in elkaar.

Steeds hitsiger worden we. Waardoor Mariken opgejaagd op me begint te wippen. Zij hijgt. Ik hijg. We beteugelen ons kreunen. Maar heerlijk is het ongetwijfeld. Zodra ik voel dat mijn vreugdevuur op het punt staat te ontvlammen, en mijn toorts daardoor begint te zwellen, voel ik haar met alle macht met haar kutje knijpen terwijl ze onverminderd op me heen en weer blijft gaan. Ik spuit alle lust uit me weg. Recht in haar genotsgangetje. Ze blijft nog even op me zitten en we zoenen elkaar op de lippen. Met korte kusjes en lange zoenen.
Tot ze plots rechtstaat, haar rokken naar beneden trekkend. Snel neemt ze het hout en de bessen in haar handen.
“En jij?” Ik stamel de woorden.
“De nacht moet nog beginnen, heer. Hopelijk heb ik u niet uitgeput.” Met een giecheltje draait ze zich om en verdwijnt ze tussen de bomen.

Zodra ons voorlopige kamp opgebouwd is, en allen hun plaats rond het kleine vuur hebben gevonden, zakt de fut bij iedereen weer weg. Het weinige voedsel dat we nog hebben, is net niet te oud om nog te verorberen, maar het is het enige dat we nog hebben, want de doodse flora van dit moerasgebied levert amper iets eetbaars op. Gelukkig vonden we wel een kleine bron met helder water.
Het is duidelijk dat de tocht van vandaag veel van Koenraads krachten heeft gevergd. Hij ligt uitgeteld op een deken.
Yda is naast me komen zitten. Ze leunt wat tegen me aan, haar hoofd op mijn schouder. Ik geniet ervan.
In gedachten verzonken staar ik in het vuur waar af en toe gensters uit wegspringen als het vuur in contact komt met het hars in de takken die nog niet helemaal droog zijn. Ik vraag me af of we morgen weer het water in moeten of toch moeten proberen om een weg te zoeken in het dichte bos achter ons.

“Oooh, Willem, ik zie bij jou een bloedzuiger.” Het gedempte kreetje van Hadewych trekt de aandacht. Ze buigt zich over Willems been. “Zal ik hem verwijderen?”
“Verdraaid!” Yda zet zich recht. “Net als bij de paarden. Ik was er al bang voor.”
De anderen ontwaken uit hun lethargie en lijken wat onrustig te worden. Ik ga naar Hadewych en zie nog net hoe ze haar vingernagel onder de platte zuigmond duwt. Het diertje laat direct los, en ze plukt het dikgezogen kleinood van Willems huid. Zonder te kijken zwiert ze de bloedzuiger achter zich. Een zacht plopgeluid verraadt dat het in het moeras is weergekeerd.
“Dankjewel, jonkvrouwe!” Willem kijkt Hadewych bewonderend aan. Of is het verliefd?
Op dit moment ben ik hier niet mee bezig. Dat Willem hier ongezien mee rondloopt, verontrust me. “Misschien moeten we onszelf allemaal controleren op dat ongedierte!”
Hadewych draait zich naar me. “Zeg dat iedereen zich moet ontkleden, nu!”
Even aarzel ik. Er klopt iets niet. “Wát moeten we doen?”
“Alles uit, we moeten onze kleren te drogen hangen aan de struiken, en dan kunnen we elkaar controleren op die walgelijke beesten!”
Natuurlijk heeft ze gelijk. Er is geen betere manier om ons lichaam op bloedzuigers te controleren dan door onze kleding uit te trekken. Het is echter de toon in haar stem die me verwart. Hoorde ik net enige opwinding? Ook in haar ogen zie ik een fonkeling die niets met bezorgdheid te maken heeft. Willem naast haar heeft dezelfde blik in zijn ogen. “Ja, maar...”
“Doe nou maar!” Hadewych klinkt ongedurig. Het is een onstuimigheid die ik maar al te goed herken. Ik ben er zeker van dat haar lichaam vol kriebelende tintelingen zit. Dat de geilheid haar stilaan begint te overmeesteren. Nog niet zo lang geleden heb ik mezelf om dezelfde reden ook even teruggetrokken. Met Mariken.

Het is te laat. Weer vult mijn hoofd zich met beelden van naakte vrouwen. Mariken die op me zit te wippen, Hadewych die zich uitvoerig aan me toont, Yda die me verleidt met haar dubbelzinnige woorden en bekoorlijke bewegingen, Sophia met haar ogenschijnlijk onschuldige maar toch bedreven lijfje...
Ik ben er zeker van dat ik nu ook dezelfde verwilderde manier van kijken heb als Hadewych en Willem. Het is echter niet het juiste moment. Nog niet. Eerst moeten we zeker zijn dat er geen vieze beestjes meer zijn. “We moeten ons uitkleden. Het is beter dat onze kleren drogen, anders worden we alleen maar ziek. Daarnaast moeten we ons controleren op bloedzuigers, en misschien hebben we ook teken opgelopen...” De anderen staren me onbewogen aan. Het lijkt alsof een toverspreuk iedereen heeft veranderd in een standbeeld.
“Dat is een goed idee!” Het is Yda die de betovering verbreekt. Ze begint zich rustig uit te kleden. Langzaam openbaart ze haar naaktheid. Er zit geen bekoring in haar bewegingen, maar toch windt het me op. Hadewych volgt meteen haar voorbeeld. Ook ik kan natuurlijk niet achterblijven. Aanvankelijk met enige schroom aangezien mijn opwinding wel eens zichtbaar zou kunnen blijken. Toch sta ik al snel naakt voor de rest van de groep.

Dat is het moment waarop ook de rest uit de kleren gaat. Iedereen behalve Koenraad en Pieter. Koenraad is wakker en kijkt naar de lichamen rondom hem. Hem hoeven we niet te onderzoeken. Hij heeft de hele tocht op zijn paard gezeten, hoog verheven boven het moeraswater en de vermaledijde bloedzuigers. Pieter bekommert zich om hem en heeft niet door wat er rond hem allemaal gebeurt.

Nadat alle kleren te drogen zijn gehangen, ontstaan er groepjes die elkaars lichaam beginnen te onderzoeken. Hadewych en Willem blijven elkaars gezelschap natuurlijk opzoeken. Het was onvermijdelijk. Eerlijk gezegd ben ik blij voor de Vlaming. Hij draagt het hart op de goede plaats.
Even verderop krijgt Mariken de volle aandacht van Karel en Dorus. Ze doet me aan een van de balletdanseressen denken die ik tijdens mijn reizen met vader en zijn ridders in het verre zuiden heb gezien. Met een ongekende elegantie draait ze langzaam in het rond. De mannen zijn zichtbaar opgewonden en genieten ten volle van de kans om de zachtheid van haar jonge huid te strelen onder het mom van een zoektocht naar bloedzuigers. Mariken zelf laat zich hun tedere vingers welgevallen.

Mijn belangstelling voor de anderen is slechts oppervlakkig, want ook ik heb een goddelijk mooi wezentje voor me staan. Het is niet de eerste keer dat ik Yda naakt zie, maar nog steeds kan ik lyrisch worden over de erotiek die ze uitstraalt, de verleiding die in elke beweging lijkt te zitten. Ze bekijkt heel zorgvuldig het lichaam van Stach, zonder uitdrukkelijke aandacht te besteden aan zijn steeds dikker en langer wordende geslachtsdeel. Ik ken haar nochtans goed genoeg om te weten dat ze geniet van de geilheid die ze veroorzaakt. Ze buigt voorover en toont zo haar bolle kontje, waartussen ook haar lipjes verschijnen. Ze glanzen in het licht van het kampvuur, daarmee aantonend dat haar opwinding ontegensprekelijk is. En net dit adembenemende uitzicht doet ook bij mij weer een verlangen ontstaan. Mijn eigen zwaard heft zich op, recht voor de schede die zich op hetzelfde ogenblik voor mij lijkt te openen. Of is het slechts mijn verbeelding? Hoe dan ook ben ik slechts een kleine stap verwijderd om mezelf zo in haar bron der eeuwige jeugd onder te dompelen. Het kutje lonkt me. Waarom zou ik deze verleiding weerstaan?

“Ja, hier heb ik er weer één!” Net op het moment dat ik die ene stap voorwaarts wil zetten, knielt Yda naar de grond. Ze schraapt een bloedzuiger van Stachs onderbeen. Daarbij zweeft haar hoofd vlak voor de opgerichte eikel van Stach, die daardoor nog een extra schokje hemelwaarts maakt. Ze heeft het gemerkt, want ze richt haar hoofd op. Haar hand beweegt ernaartoe. Haar plan is duidelijk. Ze wil Stach belonen voor zijn ode aan haar geilheid. Er hangt iets in de lucht. Iets dat mezelf ook in de ban houdt. Ik zie vol spanning hoe Yda’s vingers zich om de pik van Stach willen krommen.
Het gebeurt echter niet omdat er plots een schetterend gegiechel klinkt, meteen gevolgd door een kreet. “Nee, laat me gaan, Neee!'” Pieter wordt nagezeten door Sophia. Krampachtig probeert hij tijdens het rennen zijn afgetrokken broek weer omhoog te trekken. Op een ander moment en op een andere plaats zou ik denken dat twee kinderen tikkertje spelen. Nu zie ik een verwarde jongen die geen idee heeft wat hij met een naakt meisje aanmoet.
Sophia weet maar al te goed wat ze wil. Het was me al een paar keer eerder opgevallen dat ze naar de verlegen jongeling lonkte. Het is ook logischer dat ze met jongens van haar eigen leeftijd omgaat dan met volwassen mannen die haar jeugdigheid willen gebruiken voor hun eigen geilheid.
“Kom hier! Jij hebt misschien ook beestjes!” Het contrast met het meisje dat enkele stonden geleden nog snikkend op de vloer in de herberg lag, is immens. Ze straalt vrolijkheid uit. “Ik zal uw chirurgijn spelen, wees maar niet bang!” Het plezier springt meteen over op de anderen. Ze juichen het meisje toe.

Net als ze hem bijna te pakken heeft, duikt Pieter opzij. Hij verbergt zich achter Hadewych en Willem die zich in een uiterst intiem onderonsje bevinden. Hadewych leunt met haar rug tegen Willem. Zijn handen strelen haar huid, knijpen in haar borsten, doen zich tegoed aan haar zachtheid. Zij wiebelt zachtjes met haar lichaam, vooral met haar heupen. Dat ze hiermee zijn stijve pik, die nu waarschijnlijk tegen haar billen drukt, doet tintelen, bezorgt haar de meest lieflijke glimlach op haar lippen. Het enige dat dit erotische beeld enigszins tenietdoet, zijn de twee speelse kinderen die rond hen rondjes draaien.
Ik besluit in te grijpen. Pieter moet immers ook onderzocht worden. “Wat is er aan de hand?” Ik probeer streng te klinken. Geen idee of het lukt. Vooral omdat ik zie hoe Hadewych ongegeneerd naar mijn pik staart, die bij elke stap heen en weer zwiept. Haar gedachten worden door de blik in haar ogen luidkeels uitgeschreeuwd. Ze wil geneukt worden. In de herberg heeft ze even van de appel des genots mogen proeven, en ze is klaar voor de volledige overgave. Hoe meer hoe liever. Het lijkt even of ze haar arm al met open hand naar me uitstrekt.
Maar dan springt Sophia op Pieter, die even afgeleid was door mijn vraag. Ze trekt uit alle macht aan zijn kleren. “Hij vertikt het om zich te ontkleden en zich door mij te laten bekijken!”
Iedereen is rond ons komen staan. Pieter kijkt me met angstige ogen aan. Geruststellend lach ik hem toe. “Kom Pieter, het meisje doet je geen kwaad! Het is belangrijk dat we elkaar nakijken, dat we op elkaar letten zodat we geen teken en bloedzuigers op ons hebben.”
Hadewych komt meteen naast me staan en neemt het met zachte stem van me over. “Ja, we moeten doen wat Arnoud zegt!” Pieters hoofd zwenkt naar Hadewych. Zijn ogen worden nog groter dan ze al zijn en hij slikt hoorbaar. Nog stiller dan daarnet, bijna fluisterend, gaat Hadewych verder. “Sophia? Zou je mij willen onderzoeken?” Zachtjes begint ze haar borsten te strelen.

Ik wou dat ze het aan mij had gevraagd. Ik zou niets liever willen dan elk plekje van haar lichaam met mijn vingers toucheren. Hoe graag zou ik haar innerlijke vuur niet willen doen uitbarsten waarna ze zich weer aan me geeft, me smekend om haar opnieuw te nemen, ditmaal zonder onderbreking, tot ze tegelijk lachend en huilend van het opperste geluk de hemel van het genot betreedt.
Als twee dorstige monden laven mijn ogen zich aan de vrouwelijke schoonheid van mijn zusje. Ik loer naar haar borsten, haar buik, haar roodbehaarde schaamstreek, en het spleetje dat zich daartussen verborgen houdt.
Ik ben niet alleen. Hadewych merkt het. En ze geniet ervan. Ik zie hoe ze de aandacht van alle anderen, mannen en vrouwen, rond haar opslorpt. Zelfs Koenraad heeft zijn hoofd opgetild om zich aan het licht van haar aanschijn tegoed te doen.
“Ja, dat wil ik!” Sophia’s opgewekte stem zegt wat we allemaal denken. Iedereen zou haar willen onderzoeken.
“Wil je mijn driehoekje controleren? Willem heeft de rest al bekeken.”
Sophia leunt voorover, haar hoofd dicht bij Hadewychs kutje. Mocht ze haar tong helemaal uitsteken, ze zou de smaak van haar honing kunnen proeven. Ze kiest er echter voor om met haar handen het verkennende werk uit te voeren. “Oooohooo... Je bent lekker nat!”
“Hmmm!” Hadewychs zuchtende reactie op de tedere bewegingen van Sophia dringt diep in me door. Mijn hand pakt mijn pik vast. Ook nu ben ik niet alleen. Iedereen zet zijn handen aan het werk. Bij zichzelf, of bij de persoon naast hen. Er moet gevoeld worden. Enkel Pieter staat onbeweeglijk naar het hele gebeuren te kijken.
“Ja, hier! Een teekje.” Sophia tovert een minuscuul beestje tevoorschijn en wipt het met haar vingernagel het vuur in.

Mijn aandacht blijft echter bij Pieter. Het ongemak straalt van hem af. Ik ben er zeker van dat het zal beteren als ook hij zijn kleren uit heeft. “Pieter?”
Een laatste aarzeling. Hij wil het niet, maar hij beseft dat hij naast mijn vriend ook mijn page is. De sociale orde blijft voor hem van tel. “Ja, heer...” Zijn vuisten openen zich en de broekrand die ertussen gekneld zat, daalt grondwaarts. Nog voor hij zich kan bedenken, komt Mariken voor hem staan. Zonder iets te zeggen of enige uitdrukking op haar gezicht, kleedt ze hem verder uit. Net hierdoor lijkt hij een beetje tot rust te komen, hoewel hij nog niet helemaal op zijn gemak is. Ze onderzoekt hem zorgvuldig, zoals de chirurgijn dat ook doet. Onbewogen en geconcentreerd.

“Nu moet u mij nazien, heer.” Sophia komt recht voor me staan. Het speelse dat ze net nog bij Pieter toonde, is helemaal weg. Ze doet me vooral aan Yda denken toen die me de eerste keer in mijn kamer stond op te wachten. De vleesgeworden verleiding. Ook dit meisje kent de truken om een mannenhart sneller te laten slaan. Het zit hem niet in haar woorden, wel in de manier waarop ze ze uitspreekt, in de blik van haar ogen, de lach op haar gezicht, de houding van haar lichaam. Ze wekt begeerte in me op. Begeerte om haar te doen begeren naar mij.
Maar de gedachte aan Yda doet me naar haar kijken. Yda is me genegen. Ik wil haar niet ontrieven, want ik ken haar gevoelens voor mij. Mijn zoekende ogen vinden meteen een antwoord in haar blik, in haar lach en in een klein hoofdknikje. Ze raden me aan om vooral te genieten. Dat is wat ik wil en zal doen.
“Goed, jongedame. Laten we je eens grondig bekijken!” Haar oogjes beginnen te fonkelen. Het doet iets met me. Ze kijkt ernaar uit dat haar lichaam beroerd wordt. Je zou denken dat ze al te veel mannenhanden heeft gevoeld, maar nu wil ze overduidelijk de mijne op haar huid gewaarworden. Haar plezier neemt bezit van me en ik kijk met waarschijnlijk even grote pretogen naar haar terug. Mijn korte vragende knikje waarmee ik wil weten of ze zeker is, wordt met een grote gretigheid beantwoord.

Ik kniel voor het meisje neer, maar een luid gegiechel trekt mijn aandacht weg. Karel heeft Yda over zijn schouder gegooid. Ik wil haar toeroepen dat ze vooral moet genieten, maar Sophia duwt met haar hand tegen mijn kin zodat ik recht naar haar pronte borstjes kijk. Met mijn hand zou ik ze helemaal kunnen bedekken, maar het is duidelijk dat ze waarschijnlijk zullen uitgroeien tot grote bolle borsten. Haar kleine tepels staan pal vooruit temidden twee grote donkerroze tepelhoven. “Heer, u zou mij nazien! Ik ben er klaar voor!”

Langzaam gaat Sophia op het gras voor me zitten. Haar oogjes priemen me aan. Steeds afwisselend tussen mijn ogen en mijn immer opgeheven mast. Ze leunt op een elleboog en opent bevallig haar benen. Met haar vrije hand kronkelt ze ondertussen als een libelle over haar tietjes, om dan krinkelend en winkelend naar beneden af te dalen. Mijn ogen volgen elke draaiende beweging. De haartjes boven haar kutje zijn kort en zwart. Ze hebben nog niet de krullende zwierigheid zoals bij Hadewych en Yda, maar Sophia is zich al wel bewust van de aantrekkingskracht van het verborgene. Haar vingers spelen doorheen de haartjes een spel waarbij ze het zicht op haar kutje gaandeweg laat toe- en afnemen. Ik voel aan de druk in mijn pik hoe ze mijn opwinding ermee beïnvloedt. Want geregeld voel ik schokjes naarmate ze zichzelf meer en meer onthult.
Ik probeer ten volle te genieten van haar verleiding. Ik blijf kijken zonder mezelf aan te raken, hoewel het me moeite kost.
Dan opent ze haar kutlipjes en toont ze haar vrouwelijkheid, glinsterend van haar eigen opgewondenheid. Mijn adem stokt even. Haar bedoeling kan niet worden misbegrepen. Ze geeft zich aan me om haar genot te verschaffen.

Maar eerst moet ze onderzocht worden. “Sophia, ik zal je nazien, ik zal mijn vingers als een vogelveer over je huid laten gaan.”
Licht verrast kijkt ze me aan. Als ze al onder de indruk was van mijn zelfbeheersing, dan lijkt ze zich nu af te vragen waarom ik me niet meteen op haar stort. Ik gok dat haar klanten al lang klaargekomen zouden zijn om zich aan de bar laveloos te drinken. Ze herpakt zich snel. “Ja heer, ik zal flink zijn en uw behandeling ondergaan.”
ik wil haar niet laten wachten en laat me op mijn knieën zakken. Ik leun over haar lichaam heen. Met de grootste fragiliteit laat ik mijn vingertoppen over haar huid glijden. Het is niet zo gaaf als die van Hadewych en Yda. Talloze littekens, oude en nieuwe, veroorzaakt door gespuis als Diederik en de schurken uit Eikenvoorde die geen benul hebben van hoe een vrouw dient te worden behandeld, zijn de stille getuigen van het lijden dat dit meisje heeft gekend. Ik streel ze. Ze zijn de haltes tijdens mijn zoektocht naar bloedzuigers en teken. Ik voel een rilling door haar heen gaan.
Ik staak mijn handelingen en kijk naar haar op. Twijfel schemert in haar uitdrukking. “Sorry, heer, als mijn lichaam niet zo...”
Meteen druk ik mijn lippen op haar mond. Niet krachtig of overweldigend, maar wel met de zekerheid van de geruststelling. Haar woorden verstommen. Haar lippen openen zich. We proeven elkaar. Heel even. Dan duw ik me omhoog zodat ik recht in haar ogen kijk. “Je lichaam is perfect zoals het is, lieve Sophia. Het toont wie je was en bent, en dat is een pracht van een meid.”

Ik geef haar geen kans om te reageren en start mijn hele zoektocht opnieuw. Ditmaal krijgen mijn handen versterking van mijn mond. Ze maken een wandeling vol tederheid over het landschap van Sophia’s naaktheid. Elk litteken, elke kras wordt gestreeld en gezoend alsof het daarmee zal verdwijnen. Likkend vervolg ik het spoor van haar voorbije lijden.
Sophia ondergaat mijn liefkozingen vol genot. Het ontbreken van hardheid doet haar zuchten en kreunen. Ze laat zich door mij helen. Af en toe kijk ik naar haar gezicht. Volledig ontspannen zijn haar ogen gesloten. Haar mond staat open. Ze geeft zich helemaal over aan mijn zachtheid.

Plots verschijnt Hadewychs hoofd naast dat van Sophia. Haar kutje wordt door Willem naar de zevende hemel gelikt, en haar ogen zijn gevuld met een onweerstaanbare geilheid. Een waas van lust ligt er overheen. Ze zoekt mijn blik en houdt zich er even aan vast. Daarmee vult ze mijn hart met een nietsontziende liefde. Zacht fluister ik haar toe. “Niets is zo mooi als de weerspiegeling van het ultieme genot in de ogen van wie je liefhebt. God, wat ben jij mooi!”
Wat Willem op dat moment doet, weet ik niet, maar haar ogen draaien weg en ze sluit haar oogleden. Ik richt me weer op Sophia die haar ogen opendoet en me liefdevol aankijkt. Ze denkt dat de woorden aan haar gericht zijn.
En het is ook zo. Ze zijn evenzeer voor haar bedoeld. Want ook haar genot is zo zichtbaar voor me. En het maakt van haar nu op dit moment de mooiste vrouw ter wereld. Ik heb haar lief.

Vol overgave daal ik verder af over haar lichaam. Zoekend en gunnend. Controlerend en verheerlijkend. Ik laat me leiden door de bewegingen die haar lichaam maakt, en door de geluiden die me het begaanbare pad door haar seksuele wildernis tonen.
Sophia heeft geluk. Ik vind geen ongewenste bezoekers uit de moeraswaters. Uiteindelijk is er geen enkel plaatsje van haar elfenlijfje dat mijn aandacht niet heeft gekregen. Bijna geen. Haar kutje heb ik ongeroerd gelaten. “Je bent helemaal rein!” Ik spreek de woorden met een berustende toon uit. Alsof het hiermee gedaan is.
Lichte paniek maakt zich van haar meester. Ze wil niet dat het hier stopt. Ze wil meer. Veel meer. Begerig kijkt ze naar mijn pik die nog steeds zijn volle sterkte heeft. Haar ogen dalen naar haar kutje dat hongert en dorst naar bevrediging. Weer kijkt ze op. En weer laat ze haar ogen zakken. “Verdien ik geen beloning omdat ik zo flink was?” Ze klinkt sip.
“Nee! Dat kan niet.”
Haar ogen schieten omhoog. Dit antwoord had ze niet verwacht. “Waarom niet, heer?”
“Omdat ik nog één belangrijke plek moet controleren. Die was ik bijna vergeten. Ik zal je moeten vragen nog even heel erg flink te zijn.” Terwijl ik de woorden uitspreek, buk ik me en kijk recht naar haar kutje.
“Ooooh jaaa.” Haar diepste verlangen wordt gezwind geuit, meteen gevolgd door een verontschuldigend kuchje en een meisjesachtig “Ik zal mijn uiterste best doen, heer.”

Ze opent haar benen zo ver ze kan. Daardoor openen haar lipjes zich uitnodigend. Zachtroze vlees, druipend van het vocht der hitsigheid, lonkt me dichterbij. Ik weet wat ze verwacht. Ze denkt dat ik haar nu als een heuse vrouwenvisser aan mijn haak ga slaan. Waarschijnlijk zal het niet lang duren voor het zover is, maar eerst wil ik haar laten ervaren dat er ook mannen zijn die geven in plaats van enkel te nemen.
Ik zak langzaam door mijn armen, waardoor mijn hoofd tussen haar dijen belandt.
“Heer, wat doet u nu... Oooo!” Mijn tong likt uiterst langzaam over de natte lipjes die bijna een ronde O vormen. Dezelfde O die ik uit haar mond hoor rollen.
Ik neem mijn tijd. Afwisselend tussen zachte likjes die haar doen koeren als een tortelduif, en intense zuiginkjes waarbij ik haar lipjes in mijn mond langs mijn tanden laat glijden, kom ik steeds dichter bij haar clitje. Steeds heftiger reageert ze op wat ik met haar doe, steeds dwingender worden haar krolse toejuichingen.
Zodra ik mijn lippen om haar kleine knopje leg, en speels mijn tongpunt eroverheen laat dartelen, wordt het haar te machtig. Ze sluit haar benen om mijn hoofd, en als een bedreven amazone reageert ze met haar lichaam op de bewegingen tussen diezelfde benen.
Ik geef me over aan de heerlijkheid van haar ziltzoete kutje. Zij geeft zich over aan datgene wat geen man eerder bij haar deed.
Tot haar lichaam de strijd opgeeft en ze plots onderuitzakt. Haar lichaam opent zich en ik hoor haar lichtjes hijgen. Het grasveldje waar we liggen, is doordrenkt met de geluiden van plezierig genot. Ik hef mijn hoofd op en kijk rond me. Overal zie ik kronkelende lichamen die zich tegoed doen aan elkaar. Aan het vuur zit Pieter naast Koenraad. Ook zij hebben hun genotsstaaf aan de open lucht toevertrouwd. Rond hun beider pikken zit een hand die op en neer beweegt.

Sophia heeft haar ogen geopend. Ze kijkt langs me heen. Ik draai mijn hoofd en kijk recht op het kontje van Hadewych dat ons lijkt uit te dagen. Ze zit op haar knieën en brengt Willem in vervoering door zijn edele geslacht met haar mond tot het ridderschap te verheffen. Tussen haar billen bewijst haar kutje dat deze verwenning haar bloedgeil maakt. Druppels geil lopen langs haar dijen naar beneden. Dit zicht maakt mezelf nog meer opgewonden dan ik al was. Ik kijk weer naar Sophia die op hetzelfde moment ook mij bekijkt. We denken hetzelfde. Woorden zijn niet nodig.
Met haar handen trekt ze haar kutje helemaal open. Ik duw mijn eikel tegen de plaats waar het tunneltje in haar warme schoot vertrekt en merk dat hij zonder enige moeite naar binnen glijdt. Zodra het kopje weg is en zich in haar bad vol heetheid heeft gedompeld, sluiten haar lipjes zich als armen om het begin van mijn pik. Dit kutje is strak. Toch voel ik en weet ik dat het me wil. Ik duw mezelf voorzichtig verder. Steeds weer keer ik even terug om dan weer net iets verder in haar te schuiven.
“Doe maar, heer. U mag.” Natuurlijk zegt Sophia dit. Ze is meer gewoon. Ze kent het gevoel van ongedurige pikken die zich een weg doorheen haar kutje boren. Maar ik wil niet ongedurig zijn. Ik wil dat ze elke beweging aangenaam vindt en als een streling van haar vrouwelijkheid aanvoelt.
We kijken diep in elkaars ogen. Ik zie haar pupillen verwijden en vernauwen. Wat ik doe, ervaart ze in haar hele lichaam, want ik zie en voel hoe ze op alle mogelijke manieren reageert op mijn liefdevolle neuken.

Ik ben fout. Het is niet mijn, maar wel ons liefdevolle neuken. Zowel haar kutspiertjes als haar heupen, en eigenlijk haar hele lichaam, bewegen mee in het ritme van onze paringsdans. We vloeien om elkaar heen als water in een stromende rivier.
“Stop, heer.” Al na het eerste woord houd ik me in. Voelde ze hoe mijn opwinding me reeds naar het punt voerde waar mijn pik nog net dat ietsje harder en dikker wordt om aan te geven dat het offer aan de lust ophanden is? “Dit is heerlijk, maar ik wil u nog dieper voelen.”
Ik trek me uit haar terug. Meteen draait ze zich om. In een soepele beweging belandt ze op haar handen en knieën. Haar benen staan wijd, haar kutje open. Ik schuif dichter, pak haar heupen vast en moeiteloos glijd ik weer in haar. Net iets verder dan daarnet. Met een klein schokje als gevolg. En een kreun van zaligheid.
Mijn instinct neemt het over. Ik begin haar weer te neuken. Ditmaal overwint de lust het op het gevoel. Maar al kreunend en zuchtend laat Sophia weten dat het goed is, dat dit is wat ze wil. Wat ze ook wil.
In en uit ga ik.
Heen en weer beweegt ze met me mee.

Het gezicht van Hadewych verschijnt naast Sophia op de grond. Ze ligt op haar rug met opgetrokken knieën naast haar en bekijkt haar aandachtig. Ze fluistert iets. Ik versta slechts enkele woorden. “... naast me ... zaad over ons...”
Dan kijkt ze me ineens recht aan, met een glimlach op de lippen die verraadt dat ze eindelijk zichzelf ontdekt heeft. Ze weet wat ze wil. En dat is ten volle genieten. Onomwonden laat ze weten wat dat is. “Kijk naar mijn wollige kutje, Willem... trek je af en offer me jouw zaad!”
Hoewel ik Willem niet ben, voel ik me evenzeer aangesproken. Net als Willem kijk ik naar haar kutje. Hadewych is zichzelf aan het vingeren. Twee vingers doen met haar kutje wat mijn liefdeszwaard met dat van Sophia aan het doen is. Ze volgt mijn tempo. In haar verbeelding moet het lijken alsof ik haar aan het neuken ben.
Zodra ik weer helemaal in Sophia zit, knijpt ze met haar kutje hard in mijn pik. Ik kan niet anders dan stoppen. Ze bevrijdt me ogenblikkelijk uit haar omklemming en ik trek me uit haar terug. Dan pas besef ik welke woorden Hadewych haar heeft toegefluisterd. Ze had haar gezegd om naast haar te komen liggen zodat Willem en ik hen kunnen bedekken met ons zaad.

Voor me liggen nu twee engeltjes. Volgens pater Hieronimus zijn engelen geslachtsloos. Hij vergist zich. De exemplaren waar ik me aan verlustig, zijn zonder twijfel vrouwelijk. De ene versierd met zwarte, de andere met rode lokken. Voor het eerst krijg ik een gevoel van geluk bij het aanschouwen van de kleuren van Viperdaes.
Allebei zijn ze overgeleverd aan hun opwinding. Met één hand aan hun kutje en één hand aan hun borst wachten ze op wat er te gebeuren staat.
Willem en ik komen dichterbij. Hij naar Hadewych, ik naar Sophia. Onze handen bereiden ons voor op het offer dat we zullen plengen. Een offer aan twee geile engeltjes, alsof ze rechtstreeks voor ons uit de hemel zijn neergedaald.
Willem buigt zich over Hadewych waardoor zijn pik tegen haar lippen hangt. Ze twijfelt niet en opent haar mond. Haar tong likt en ze zuigt hem naar binnen. Ik volg zijn voorbeeld bij Sophia, die net als Hadewych geen moment aarzelt om ook mij met haar heerlijke mondje te verwennen.
Een paar keer halen we onze geslachten even weg om de spanning op te voeren met enkele snelle bewegingen van onze hand, maar de verlokking van die mond blijft te groot.

Samen met de toenemende druk van mijn naderende zaad duikt een immens gevoel van euforie op. “Geile sletjes... geile, geile sletjes, drink mijn zaad!” Mijn woorden overstemmen alle andere genotsgeluiden.
Hadewych reageert meteen. “Spuiiit...”
Alsof we hierop zaten te wachten, schiet het zaad bijna tegelijk uit onze pikken. We raken allebei de beide deernes onder ons op verschillende plaatsen van hun goddelijke lijfjes. Terwijl ze zich steeds sneller en sneller beginnen te vingeren, wrijven ze ons sperma over zich uit. Allebei stevenen ze op een orgasme af. Ik kan niets anders dan dit in een roes vol geilheid aanschouwen.
Weer mag ik net veel later getuige zijn van het feit dat er niets mooiers is dan een vrouw die met haar hele ziel en haar ganse lichaam klaarkomt.

“Oooojaaa, dat was heel lekker, heer! Zacht en toch hard en opwindend!” Sophia trekt me naar zich toe, en zoekt mijn mond. We zoenen elkaar. De passie is weg. Dit is een zoen van verbinding. Een zoen die zegt dat het mooi is wat we deelden.
Ik vlei me tussen haar en Hadewych neer. Aan de andere kant van mijn zusje heeft Willem zich ook tegen haar aangelegd. Onze handen zoeken elkaars lichaam voor een rustgevend strelen. Ik zoek naar woorden die uitdrukken wat ik voel. “Dit was... dit was...”
Hadewych onderbreekt me. “Ssssttt! Ik weet het... hemels.” Dat was het inderdaad. Hemels. Er is geen woord dat dit het best benadert.
Willem doorbreekt de korte stilte die volgt. “Dat zusje van jou...”
Hadewych laat hem niet uitspreken. “Ja, ja... iets van een furie...” Ze klinkt allesbehalve als een furie. Alle vuur in haar werd net opgeofferd aan het genot.

Weer valt de stilte over ons neer. Ik staar naar de lucht die in allerlei tinten rood is gekleurd. De zon laat haar laatste sporen na. Nog even en de duisternis is ingetreden.
“Het wordt mistig. Kijk!” Karel staat aan de rand van het moeras. Hij heeft gelijk. Flarden nevel doemen vanuit het niets op en leggen een sluier over het water.
“Dit is het gebied van de Witte Wieven...” De stem van Mariken klinkt donker en vol vrees. “Ze heersen over de moerassen.”

Haar angst begint ook bij mij weer op te spelen. Er is maar één manier om het te verdringen. Bezig zijn. Ik sta recht en maan de anderen aan om alles klaar te maken voor de nacht. Morgen hebben we immers nog een hele tocht voor de boeg waarvan we niet weten waar die ons zal leiden.
Even verderop is Hadewych zich aan het aankleden. Haar kleren zijn nog niet helemaal droog. Met de hitte van haar lichaam zullen ze wel snel genoeg bescherming bieden. Zeker als ze nog even in de buurt van het vuur blijft. Ik ga naar haar toe om haar dit te zeggen.
Nog voor ik mijn mond kan openen, legt ze haar hand op mijn borstkas. “Was ze geil?”
“Sophia?”
“Ja... Sophia...”
Natuurlijk was ze geil. Iedereen was geil. Geil gemaakt door Hadewych. “Niet zo geil als...”
“Ja, als jouw rode vosje? Daar geloof ik niets van, broertje!”
Ze beseft zelf niet welke uitwerking ze heeft op anderen, op mannen en vrouwen. Het heeft geen zin dat ik het haar vertel. Ze zou me toch niet geloven. “Oké, ze was geil... heel geil...” Dat was ze ook.
“'Ik zag het, jullie wonden me ook op, ik vond het fijn dat je er was toen ik door Willem werd geneukt!”
Ik staar naar de oprukkende mist over het moeras. Ik hoor in mijn hoofd de woorden die ik zou willen zeggen. ‘Ik was degene die je had willen neuken. Hier had het wel gepast. Hier had ik je willen beminnen en liefhebben, zoals je het verdient.’ Ik besef dat Willem nu haar hart aan het veroveren is. Dat wil ik niet in de weg staan. Ze verdienen elkaar. En ik...

“Ooooh, kijk daar! Wat is dat?” Het is Sophia. Meteen lopen we in de richting van haar stem. Ze staat aan de rand van het moeras en wijst naar een plaats in de verte. Ze ziet lijkbleek.
Ik probeer haar aandacht te trekken, maar ze lijkt bevroren. “Wat is daar?”
Het antwoord doet de schrik om mijn hart slaan. “De Witte Wieven!”
En dan zie ik het zelf ook. Mijn adem stokt.
“Zag je dat?” Hadewych klampt zich aan mijn arm vast.

Ik weet één ding. Wat ik net zag, was nog erger dan de verhalen die me al zo bang maakten.