'Laat die dolk vallen of je hebt net je laatste adem uitgeblazen!' roep ik uit. Mijn stem klinkt tot mijn eigen verbazing krachtig en vast. Een seconde lang lijkt iedereen bevroren. Ik voel de adem van Karel en Willem in mijn nek. Dicht tegen elkaar komen we uit onze schuilplaats tevoorschijn. Gedrieën waren we op zoek naar Yda en Arnoud, die vannacht uit ons kampement waren verdwenen.

Arnoud en Yda draaien hun hoofden onze kant op. Beiden zitten ze geknield in het gras. Voor hen staat een vrouw in een wit, haast doorschijnend gewaad. Ze laat haar hoofd zakken en draait zich langzaam om, haar dolk flonkert in het licht van de dalende zon. Haar zwarte haar hangt als een sluier voor haar gezicht. Ik voel me verward, er klopt iets niet. Waarom is de reactie van Arnoud en Yda zo mat? Ze kijken bijna verstoord, alsof onze tussenkomst niet gewenst is.

'Hadewych?' stamelt Arnoud.
Aandachtig let ik op de witte vrouw met de dolk. Elke vezel van mijn lichaam staat gespannen, klaar om de afstand die ons scheidt te overbruggen, mocht dat nodig zijn. Willem en Karel stappen achter mijn rug uit de struiken tevoorschijn.
'Hadewych?' herhaalt Arnoud. Yda kijkt naar de grond. Ze zijn beiden naakt, volledig naakt. Kledingstukken liggen verspreid over het gras rondom hen. Willem heeft een ponjaard uit zijn broekriem getrokken en stapt mij voorbij. Zijn arm heeft hij gestrekt en de punt van het wapen wijst vervaarlijk vooruit in de richting van de onbekende vrouw.

Arnoud strekt zijn arm uit en brengt met een handgebaar Willem tot staan. 'Wacht... Het is niet wat jullie denken!' het klinkt zwak, twijfelachtig. De vrouw heft haar hoofd verder en schudt haar haren naar achteren. Haar gelaat staat strak en haar ogen schieten vuur.

'Nog meer indringers in mijn koninkrijk!' Haar blik is kil en waakzaam. Met een snelle beweging hebben haar vingers de dolk bij het lemmet vast, klaar om te werpen bij naderend gevaar.
'Wacht... Rustigaan...' Arnoud heeft het ook gezien. Ik stap snel Willem voorbij en leg mijn hand op zijn arm en duw hem naar beneden.

'Wat is dit...' Willem wijst op Arnoud, die spiernaakt voor ons staat. Yda komt bij hem staan.
'Het is goed volk...' sust Yda.
Het gezicht van de vrouw in het wit ontspant enigszins, maar haar ogen blijven waakzaam.

'Wat doen jullie hier!?' buldert Karel.
'Waarom zijn jullie... naakt?' roept Willem.

Ik maak me van hen los en stap op de vrouw toe. Haar gezicht verstrakt en opnieuw brengt ze haar dolk naar voren. Ze kijkt me aan en dan flitsen haar ogen naar Arnoud en weer terug naar mij.
'H-A-D-E-W-Y-C-H' zegt ze langzaam en duidelijk. Onze ogen blijven op elkaar gericht. 'Arnoud, is dit je zusje?'
'Zus!' geef ik als antwoord. Ze glimlacht een kort lachje, maar direct verstrakt haar gezicht weer doordat Willem voor mij komt staan.
'Laat haar met rust, anders krijg je met mij...'
'Sssst' sus ik. Weer duw ik zijn ponjaard naar beneden en ga voor hem staan. Ik duw mijn lichaam tegen de zijne. Willem accepteert mijn actie.

'We zijn veilig!' zegt Yda. 'Zij is Francisca en ze woont hier...' Iedereen draait zich naar haar. 'Francisca, naar Franciscus van Assisi. Ze helpt ons...'
Ik zoek bevestiging bij Arnoud die mij alleen maar toeknikt.

'Mooi stel zijn jullie!' roep ik. 'We zijn de hele dag op pad op zoek naar jullie twee. Hoe halen jullie het in je hoofd om zomaar in het holst van de nacht te verdwijnen, zonder ook maar één bericht achter te laten!!!' Ik voel woede in me opkomen, hoe het bloed naar mijn hoofd stijgt. Francisca glimlacht en kijkt geïnteresseerd toe. Ze laat haar dolk zakken. 'Je bent de zelfbenoemde leider van de groep, Arnoud, en dan laat je ons zomaar in de steek! Wie weet waar de andere groep heeft lopen dolen in dit van God verlaten stuk rotgrond!' Ik slik en bedwing mijn tranen. 'Het is niet eens grond, het is...' Ik kan de woorden niet vinden.

'Sssst...' Nu is het Willem die zijn hand op mijn arm legt. 'Hè... laat Arnou...'
'Niks daarvan!' roep ik. 'Koenraad is doodziek, hij heeft hoge koorts en wij verdoen onze tijd hier een beetje met het zoeken naar die twee!!!' Willem slaat zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan.

Tranen wellen op en beschaamd veeg ik ze uit mijn ogen. Francisca heeft zich niet bewogen, nog steeds heeft ze haar gezicht in een glimlach. 'Ik vind dat Hadewych gelijk heeft... Wij wagen ons leven hier in dit moeras... terwijl, terwijl...' zegt Karel terwijl hij naar de naakte Yda en Arnoud wijst.
Schijnbaar onbewogen kijken Arnoud en Yda terug, hun naaktheid lijkt hen niet te deren.

'Duidelijk...' De vrouw in het wit komt in beweging. 'door toedoen van mij zijn Arnoud en zijn prinses hier...' Ze laat een stilte vallen. Ik rol met mijn ogen. Ze kent Yda en Arnoud nauwelijks en nu al weet ze dat mijn broertje Yda als een prinsesjes behandeld. 'Maar belangrijker nog... Er is een krijgsman gewond en hij heeft koorts... als ik jullie verhaal mag geloven!?'
Nu pas merk ik dat Willem mijn hand streelt, dat hij me kalmeert en me in bescherming neemt. Het voelt veilig in zijn armen.
'Wat doen jullie hier?' vraagt Karel nogmaals met stemverheffing.
'Dat is voor later!' zegt Francisca streng. 'Eerst de dingen die er echt toe doen! Loop mee naar mijn hut en dan geef ik jou...' Met dat ze het woord "jou" uitspreekt, wijst ze Karel aan. '... een middeltje mee voor de gewonde Koenraad. Iets om zijn wond mee te genezen en een drankje tegen de koorts. Ik wijs je een korte route, wij zullen je later op de avond volgen.' Ze wijst op een bundeltje kruiden dat aan een leren veter aan haar gewaad hangt.
Karel opent zijn mond, maar Francisca legt hem met een armgebaar het zwijgen op. 'Volg mij!'

En we volgen haar, zonder tegenspraak. Ze stuurt Yda en Arnoud voorop zodat we geen kans hebben om vragen aan hen te stellen. Daarna volgt Francisca. In het licht van de immer dalende zon lijkt haar gewaad bijna transparant waardoor de welvingen van haar lichaam in het tegenlicht zichtbaar worden. Haar gitzwarte haar golft met de vastberaden stappen die ze zet.

Ik volg haar op de voet. Willem volgt mij en een paar stappen daarachter loopt ook Karel, zachtjes mokkend om de situatie. Het bevreemdt mij dat ik mijn twijfels over haar zo makkelijk heb laten varen. Ook bij Willem voel ik weinig weerstand of protest meer. Wel is hij alert en zijn spieren continu gespannen, beducht op plotseling gevaar. Steeds voel ik zijn handen, dan heeft hij mijn arm vast of legt hij al lopende zijn hand op mijn schouder of heup. Zonder woorden laat hij mij merken dat hij er is.

Yda en Arnoud lopen hand in hand. Als Adam en Eva in het paradijs: onbevangen en van geen kwaad bewust. Yda haar billen wiegen zachtjes heen en weer, rond en zacht. Ik voel een kleine kriebel in mijn onderbuik. Waarom zijn ze naakt? Arnoud zijn pik was niet helemaal slap toen hij opstond nadat wij uit de struiken tevoorschijn waren gekomen.

Ik ben zo erg in gedachten verzonken dat ik nu pas merk dat we terug zijn bij de open plek, bij de stal en de hut. Uit het bovendeel van de geopende staldeur steekt Walewein haar hoofd naar buiten. Ze hinnikt.
Francisca stapt op haar toe en streelt haar neus. Walewein nijgt haar hoofd en drukt zich zachtjes tegen haar aan. Even voel ik een steek van jaloezie, maar dan besef ik dat het Walewein haar manier is om ons te vertellen dat het Witte Wief te vertrouwen is. 'Rustig maar... Wij zijn het...' fluistert ze in het oor van het paard.

Francisca draait zich om en wijst ons naar haar hut. Arnoud en Yda lopen nog steeds hand in hand en wijken niet van elkaars zijde. Ik kijk naar mijn broertje, naar zijn slingerende geslacht en direct is daar weer die prikkel, die tinteling van lust. 'Kom binnen' zegt Francisca terwijl ze de deur openhoudt.
De ruimte is opvallend licht, hoewel er slechts één klein raam ramen zijn is waardoor het laatste zonlicht binnenvalt. De ruimte doet denken aan die van pater Hieronimus, met allemaal potten en kruiken op planken van een bleek hout die aan de muur zijn bevestigd. Bovendien ruikt het heerlijk naar allerlei kruiden. In het midden van de ruimte staat een grote tafel met een aantal schamele stoelen eromheen. Onder het raam staat een bed. Yda en Arnoud gaan naast elkaar op het bed zitten.

'Hier...' Francisca duwt mij het bundeltje kruiden in mijn handen. 'Doe het in de vijzel en kneus de bladeren tot het zalvig is!'
'Dat is duizendblad en weegbree!' zeg ik. Heel even bevriezen haar bewegingen en kijkt ze me met haar donkerbruine ogen aan. Zie ik iets van respect in haar ogen? Een soort waardering? Ik stop de bladeren in de vijzel en doe wat er van me gevraagd wordt. 'Vader Hieronimus heeft me die kennis bijgebracht!' zeg ik zachtjes.
Weer stoppen haar bewegingen en kijkt de mysterieuze vrouw mij aan. 'Vader Hieronimus... van Viperdaes?'
'Nee... hij is de pater van Maupertuus, hij gaat voor in onze kapel en onderhoudt de kruidentuin van het kasteel.'
'Ja, dus toch van Viperdaes!' zegt Francisca beslist.
Ik kijk haar vragend aan.
'Voordat hij naar Maupertuus ging, was hij in dienst van heer Nicolaas van Viperdaes... net als...' Ze kijkt naar Yda, maar doet er verder het zwijgen toe.

Karel en Willem staan bij het naakte paartje. Arnoud spreekt gedempt tegen hen. Hij wijst naar buiten en probeert hen blijkbaar te overtuigen van iets.
'Klaar!' zeg ik als de bladeren zijn vermalen tot een groene papperige massa.
'Heel goed!' zegt Francisca goedkeurend. Er klinkt iets van bewondering in haar stem. 'Ga nu met Yda naar buiten en pluk herik, pinksterbloem, daslook en fluitenkruid. Je vindt het achter de hut.'
In mijn hoofd herhaal ik de soorten die ze opnoemt. Ik ken ze, Hieronimus heeft ze me geleerd. In het voorbijgaan fluistert Francisca Yda iets in haar oor. Bijna onzichtbaar knikt Yda dat ze heeft begrepen wat tegen haar gezegd is.

Zo staan Yda en ik even later buiten en lopen we om de hut heen. Het is nog steeds drukkend warm. De zon gaat bijna onder en dat maakt dat de lucht oranje kleurt. Yda draait zich naar mij om. 'Prinsesje...' zeg ik schamper. Ze opent haar mond, maar blijkbaar weet ze geen woorden te vinden. Ik begin te lachen en ik zie Yda ontspannen. 'Die Francisca... en waarom...' Ik wijs op haar naaktheid. 'Ze helpt ons, Hadewych... Zij weet veel. Niet alleen over het woud en het onland hier, maar ook over Maupertuus en Viperdaes...'
Ik knik dat ik haar heb begrepen. 'Maar wat waren jullie aan het doen? En wat deed ze met die dolk? We dachten dat ze jullie wilde aanvallen.'
Yda schudt haar hoofd. 'Nee... Ze wilde onze bloedband versterken, Hadewych, tussen mij en Arnoud...'
'Bloedband...' zeg ik ongelovig.
'Een bloedeed!'
'Waarom?'
'Zij weet dingen... Ze ziet dingen die wij niet zien...'
'Ze is een heks?' vraag ik.
'Dat weet ik niet. Ik weet wel dat ze geen kwade bedoelingen heeft. Misschien is ze een goede heks...'

'Volgens Hieronimus zijn al die heksenverhalen verzinsels om angst te zaaien, om de arme bevolking te laten geloven dat bepaalde sterke vrouwen een pact met de duivel gesloten hebben... Heksen, goed of slecht, ze bestaan niet!'
We komen op een veld dat volstaat met bloemen. Alle genoemde soorten staan er en we beginnen te plukken. 'Ze houdt zich schuil... voor mensen die slecht over haar denken,' zegt Yda.
'Maar waarom ben je naakt?'
Yda lacht. 'Ze heeft ons tot elkaar gebracht. Ze heeft mij geopend als een bloem. Ze heeft de zon op me laten schijnen waardoor mijn kelk zich kon openen voor de maan...'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'De zon en de maan...' mompel ik voor me uit.
'Ja... er is iets met haar. Ze keek me aan alsof ze mij kende, of beter... dat ze wist wie ik ben!'
'Vreemd... Wat fluisterde Francisca net in je oor voordat we naar buiten gingen?'
'U moet zich uitkleden voordat u naar binnen gaat...'
'Wat is dat voor een onzin? Dat ga ik echt niet... Wat denkt ze...'
'Doe het!' onderbreekt Yda mij ruw.
Ik zwijg. Ondertussen hebben we twee grote bossen bij elkaar geplukt. Kleurige bossen veldbloemen in wit, geel en roze. Ik kijk naar Yda. Ze staat in het veld, de bloemen komen bijna tot haar middel.
Ze ziet dat ik haar bekijk en dat ik mijn ogen langs haar lichaam laat glijden. Ze laat het zich welgevallen. Haar huid licht op in het laatste licht van de dag. Ze glimlacht lief naar me, ontwapend en lief. 'Kleed u uit, Hadewych...' Haar stem klinkt zacht en zwoel. Ik laat mijn blik afdwalen naar haar pronte borsten met twee prachtig donkerroze tepelhoven. Opkomende lust dient zich aan, kriebels en tintelingen verspreiden zich. Niet alleen haar lichaam en haar blik, maar ook haar directe vraag om me te ontdoen van mijn kleren maken me opgewonden. Verder dalen mijn ogen af, langs haar arm waarin de bloemen rusten en dan naar haar goddelijke driehoekje.

Zonder verdere tegenwerpingen maak ik mijn broek los en laat die naar onderen zakken. De wambuis en het lange hemd volgen daarna.

Nu is het Yda die mij bekijkt terwijl ze langzaam naderbij komt tot ze vlak voor me staat. Ze begint me te kussen. Haar borsten raken de mijne en de mijne raken de hare. De bloemen kriebelen en ruiken naar het voorjaar, naar de liefde. Ik sluit mijn ogen en laat haar haar gang gaan. IK laat haar het initiatief en onderga haar. Onze tepels trekken sporen langs onze huid. Even zijn tijd en plaats weg. Als ik mijn ogen open, is het donker.

'Kom...' zegt Yda.

Samen lopen we terug naar de hut, waar we door het venster het schijnsel van kaarsen en een haardvuur zien. Yda opent de deur en op de drempel blijf ik staan, een korte aarzeling. Francisca staat aan het tafelhoofd met haar gezicht naar ons toe. Door de tocht wakkeren de vlammen van de kaarsen aan, waardoor de schaduwen beginnen te bewegen en de hele ruimte lijkt te bewegen. Naast het Witte Wief staan Arnoud en Willem, beiden zijn naakt. Hun ogen glanzen, helder en... verlangend. Ik slik.

Langzaam beweegt Francisca haar vuisten over hun stijve geslacht. Ritmisch schuiven haar vuisten over hun harde penissen, steeds weer laat ze hun voorhuid over hun natte eikels glijden, precies gelijk. Gefascineerd kijk ik toe en voel hoe mijn bloed sneller begint te stromen door mijn lichaam en hoe mijn ademhaling versnelt. 'Ja...' zucht ik alleen maar. 'Ja...het is goed zo...'

Yda loopt voor me en spreidt de bloemen uit over de tafel. Ze beduidt me de deur te sluiten en hetzelfde met mijn bloemen te doen. De sfeer is sereen en stil. Niemand die iets zegt, niet dat het nodig is. Het lijkt of iedereen zijn of haar rol kent vanavond. Ik sluit de deur, loop naar de tafel en verdeel mijn bloemen over de tafel. Yda staat naast me aan het andere uiteinde van de grote tafel dan onze jongens. Ondertussen kijk ik rond en nu pas valt het me op dat Karel weg is. Is hij al op pad gestuurd? Ik vraag het niet en laat het rusten. Andere zaken vragen nu mijn onverdeelde aandacht.

Ik kijk naar Francisca. Haar ritme blijft onveranderd.
Ik kijk naar Willem en Arnoud. Strak zijn hun lichamen, hoekig en sterk. Gespierd en matglanzend van de warmte en hun groeiende opwinding. Hun blikken kleven aan onze huid.
Mijn denken wordt uitgeschakeld. Alles kolkt in me en ik weet dat er één ding moet gebeuren. Dat mijn lichaam één ding wil. Het wil zich onderwerpen aan hem of haar die me zal bevredigen. Die mijn gevoel van lust zal beantwoorden. Ik zal geen weerstand bieden, niet nu.

'Ga liggen, Yda en Hadewych...'
Langzaam dringen de woorden door. Alsof de woorden door stroop reizen. Ga – Liggen – Yda – en Hadewych.' Elk woord wordt langzaam en met nadruk uitgesproken.
We kruipen de tafel op met ons gezicht naar Francisca en de beide mannen. Op handen en knieën met onze kontjes de lucht in bewegen we naar voren over de met bloemen bedekte tafel. Een wellustig gevoel verspreidt zich door mijn binnenste. Even kijken Yda en ik elkaar aan, precies op het moment dat we vlak voor beide machtige pikken stilhouden. Ik knik een kort knikje.
Dan draaien we ons om en gaan op onze rug liggen.

Ik kijk omhoog en weet dat Yda dat ook doet, onze blik geboeid gericht op hun mannelijkheid. Hoe hun eikel steeds opnieuw wordt ontbloot door Francisca haar vuisten.
'We zijn hier om man en vrouw nader tot elkaar te brengen, om jullie met elkaar te verbinden.' Gebiologeerd kijk ik naar Willems pik. Langzaam gaat haar vuist over zijn schacht. Vocht druppelt uit het kleine gaatje en maakt dat de dunne roze huid glinstert. Ik verlang naar aanraking, ik verlang naar zijn handen, en meer dan dat. 'Reik me jullie linkerhand, de hand die zich het dichtst bij je hart bevindt.' Ik aarzel kort, maar zie dat Yda haar linkerhand heft en de beide mannen hun hand naar voren steken.

'Jullie bloed zal zich verenigen tot eeuwige vriendschap, tot de dood jullie scheidt!'
Francisca laat de pikken los en raapt de zilveren dolk van tafel. Weer voel ik twijfel en een lichte paniek maakt zich van me meester. Hoe goed zijn haar bedoelingen? Arnoud kijkt op me neer en leest mijn angst, maar een simpele glimlach maakt dat ik kalmeer. Ook ik hef mijn hand omhoog.

Onze vier uitgestrekte linkerhanden raken elkaar, één voor één neemt Francisca een vinger. De snijdende pijn is kortstondig en in een flits voorbij.
Een druppel bloed loopt langs mijn wijsvinger omlaag. De vrouw in het wit vangt het op, net als druppels van Yda, Willem en Arnoud. Haar vingers vermengen het. 'De bloedeed is hiermee volbracht. Jullie zijn aan elkaar verbonden,' zegt Francisca plechtig. 'Arnoud en zijn prinses... Willem en Hadewych... Maar ook onderling, Yda en Hadewych... net zo goed als Willem en Arnoud.'

Ik duw met mijn duim op mijn vingertop om het bloeden te stelpen. Het sneetje is klein en ondiep. Het bloeden lijkt te zijn gestopt.
'Het is tijd om onze lichamen te verenigen...' hijgt Francisca. Haar stem klinkt plotseling zachter en warmer. Ze staat niet meer stil. Haar heupen draaien rondjes terwijl haar bovenlijf tegen beweegt. De dunne stof van haar gewaad zwiert om haar lichaam, haar handen grijpen naar haar boezem. Ze danst op een onhoorbare melodie. Haar vingers bevlekken haar spierwitte gewaad en laten lichtrode vlekken na van ons bloed. Willem en Arnoud staan naast haar als wachters met hun pikken nog steeds hard en klaar.

Mijn lichaam tintelt en ik sidder. Plotseling ben ik me bewust van mijn eigen naaktheid en mijn eigen opwellende geilheid. Ja, ik wil verenigd worden, verenigd worden met elkaar. Francisca stoot zachtjes en ritmisch met haar venusheuvel tegen de tafel, haar lichaam vraagt naar aanraking. Het stoten wordt wrijven.

Yda en ik kijken elkaar kort aan, even maar raken onze blikken elkaar en direct is daar de verstandhouding. Ze knikt naar mij en gelijk grijpen we met onze handen boven ons en pakken daar ieder een pik. Ik die van Willem en Yda die van Arnoud. Ik trek hem naar de zijkant van de tafel en open mijn mond voor hem. Langzaam komt hij naderbij, zijn eikel ontbloot en zijn ogen vol verlangen. Mijn speeksel schiet toe, al voordat hij mijn lippen aanraakt. Heet is zijn staaf. Zachtjes zuig ik hem terwijl Willem voorzichtig in en uit mij beweegt. Mijn tong aait zijn eikel en een zacht tevreden gekreun valt mij ten deel. Ook Arnoud hoor ik.

Mijn toenemende wellust zorgt ervoor dat ik snel ademhaal, dat mijn wangen gloeien en dat mijn onderbuik tintelt en mijn kutje zich vult met mijn sappen. Ik lik zijn stijve mast en zuig zijn eikel. Hij smaakt heerlijk en opwindend en ik verlang naar meer.
Francisca, die tot nog toe steeds de tafelrand gebruikte om zich te bevredigen, stopt plotseling haar bewegingen en kijkt op ons neer. Ze streelt Yda en mij. Ze kroelt door onze haren en duwt mee in het ritme van ons zuigen en pijpen. 'Ooooh ja... zijn roede in je mond, zijn geile druppels die aan zijn pik ontsnappen en die we gulzig oplikken... druppels die ons dol maken van lust.' Haar woorden maken dat ik Willem nog sneller zuig en pijp. Tot ik voel dat zijn spieren spannen, dan laat ik hem los. Zijn pik schiet uit mijn mond, fier en hard. Zijn teleurstelling in het uitstel van zijn orgasme is van korte duur, hij weet dat hij zijn zaad mag verspillen, maar nu nog niet...

Francisca kreunt en trekt haar gewaad in een soepele beweging over haar hoofd uit. Zoals verwacht is ze daaronder helemaal naakt.

Yda stopt met pijpen. We volgen Francisca nauwgezet met onze blikken. Zij is de spelleider. Zij gooit de stenen... 'Lik mijn bloem!' kreunt ze. Ze zet haar handen op tafel en dan zet ze een knie op het blad. Langzaam kruipt ze op handen en knieën over de tafel. Yda en ik draaien ons ook om en beginnen haar te strelen. Haar huid is opvallend bleek, bijna doorzichtig wit en haar zwarte haar steekt daar fel bij af. Ze kruipt nog iets verder naar voren. Yda en ik strelen haar rug, billen en borsten. Haar tepels zijn hard en gevoelig. Bij elke aanraking van onze vingers kreunt ze.

Willem en Arnoud verleggen hun aandacht en lopen naar de kopse kant van de tafel. Onvermoeibaar hard zijn hun pikken. Willem trekt zich langzaam of. Beide jongens hebben hun ogen gefixeerd op haar spleet. Ik kruip meer tegen Francisca aan. Mijn borsten rusten op haar rug en zij. Ik voel de hitte van haar lijf, mijn stijve tepels schuren tegen haar aan. Het tintelt en maakt me nog geiler.

Mijn handen strelen haar billen, steeds dieper in haar kloof. Ik spreid haar billen en ontbloot haar kontje en kutje. Neukslijm doet haar donkerharige kutje glimmen, haar vlees is zachtroze en nat. 'Kom maar...' hijg ik. De jongens komen naderbij. Francisca holt haar rug waardoor haar kontje nog meer uitnodigt. 'Lik het heksje haar kutje...' zodraik besef wat ik gezegd heb, voel ik mijn hoofd rood worden. Langzaam draait het Witte Wief haar hoofd en kijkt mij aan.

Ik voel hoe iedereen zijn adem inhoudt, hoe ze naar Francisca kijken. Haar ogen fonkelen. Of schieten ze vuur? Haar stem is nog steeds laag als ze spreekt. 'Een heks? Net zo geloofwaardig als de verhalen over de vrouw die zich tijdens haar maandstonden laat beminnen door een man en daarna zijn kind draagt... en baart... Je kan het kind herkennen aan haar rode haren. Rood als het bloed van haar maandstonden... Het kind als vrucht van de zonde! Een moeder die een kind baart, een roodharig kind, een Duivelskind!' Arnoud stoot een onbestemd geluid uit en ik voel me koud worden.
Weer voel ik onzekerheid over haar bedoelingen, hoewel ik diep in me een sterke verbondenheid met haar voel. Walewein heeft me laten zien dat we haar kunnen vertrouwen. Is dat genoeg?

Maar dan barst Francisca in lachen uit. 'Kom,' zegt ze 'lik mijn geile vagijn. Laat dit heksje kronkelen van genot.' Mijn gezicht ontspant en een glimlach breekt door. Dan richt ze haar blik op de mannen. 'Lik me...' herhaalt ze zacht en vol verlangen.

Ik trek haar billen verder uit elkaar. Arnoud stapt op haar uitnodigende, omhoogstekende kont toe. Zijn stijve liefdeszwaard doet me sidderen. 'Oooh ja...' zegt hij zacht. 'Ik zal je heerlijke bloesemende blaadjes van zacht gevouwen vlees likken.' Arnoud rukt zijn pik terwijl hij vooroverbuigt en zijn neus tussen haar billen steekt. Hij begint haar te likken en wij bekijken het betoverende tafereel. Het ritmische gekreun van Francisca gaat na elke lik een half octaaf hoger. Arnoud zijn tong likt haar kontje, haar kutje en clitje. Steeds afwisselend en dieper...

Langzaam draai ik me om naar Willem. Ik ga ruggelings liggen tussen de veldbloemen die op de tafel verspreid liggen. Mijn billen op de tafelrand en mijn knieën hoog. Francisca kijkt naar me. 'Duivelskind, vurig draakje... Hmmm...' Even leek haar geest helder, maar al snel trekt de sluier van geilheid voor haar ogen en is haar blik ver weg in een ander rijk.

Ik beweeg mijn knieën uit elkaar en open mijn benen. Ik weet dat Willem voor me staat, zijn blik op mijn roodharige natte vulva... vurig draakje... hmmm... Mijn hand glijdt over mijn buik naar onderen, naar mijn kutje, mijn hete vagijn en begin mezelf te masturberen.

Zijn handen strelen mij. Eerst mijn buik, daarna mijn borsten. Zijn harde pik schuift over mijn kutje door mijn schaamhaartjes. 'Oooh, neem me diep...' smeek ik hem. Zijn handen duwen mijn dijen verder uit elkaar. Ze strelen mijn zachte witte huid, steeds verder naar mijn lies. Steeds meer naar mijn zachte vlezige kelk van geilheid en lust. Ik voel hoe ik mezelf open en klaar ben om hem diep in mijn natte heerlijkheid te ontvangen.

Zijn vingers spreiden mijn schaamlippen. Hij duwt zijn eikel tegen mijn zachte roze vlees. Alles wijkt voor zijn hardheid en langzaam schuift hij bij me naar binnen. 'Ooooh ja... diep...' verlang ik van hem opnieuw. Zijn gewicht zorgt dat hij nog dieper in mij gaat. 'Jaaa...' zucht ik. Dan begint hij me te neuken. Langzaam beweegt hij uit me om zich weer diep in me te laten glijden. Het gaat makkelijk. Zijn dijbeen slaat tegen mijn billen. Mijn borsten schieten omhoog. Weer glijdt hij uit me om me weer diep te doorboren. Zijn liefdeszwaard versnelt zijn ritme. Steeds sneller, met toenemende wellust en geilheid die zich meester maakt van onze naakte lichamen.

Naast me gilt Francisca. Ze is klaargelikt door Arnoud. Ook Yda hoor ik hijgen en kreunen.
Willem en ik zoeken oogcontact. Zijn naakte lichaam glimt van het zweet. Zijn stoten worden harder en harder, het ritme onregelmatiger. Zijn spieren trekken zich aan, zijn blik onveranderd op de mijne gericht. Mijn hand glijdt weer af naar mijn kutje. Ik trek mijn huid strak door aan mijn schaamhaartjes te trekken waardoor mijn clitje nog strakker tegen zijn lichaam schuurt. 'Oooohhh, geile Hadewych... het rode vosje van Maupertuus...'

Dan trekt hij zijn pik uit me en spuit hij zijn witte zaad over mij heen. Golven wit liefdessap spetteren over mijn hand en kuthaartjes, over mijn navel en tussen mijn borsten. Ik sluit mijn ogen en voel zijn sperma over mijn huid uitlopen. Ik zit tegen mijn orgasme aan, maar ik stel het uit. Nog even balanceren op de klif van geilheid... met onder mij de diepte van mijn orgasme.

Ik zweef in niemandsland. Tussen de bloemen van een voorjaarsveld. Mijn vingers voeren het tempo op temidden natte geluidjes... Er wordt aan mijn lijf getrokken, verder de tafel op.

Dan voel ik handen, vingers... tongen. Ik doe mijn ogen open. Willem likt mijn dijen, Arnoud streelt mijn kutje en duwt voorzichtig mijn hand weg. Francisca likt met haar tong het zaad van mijn lichaam. Yda streelt haar kutje en mijn gezicht en lacht me lief toe. Haar blik laat me weten dat ik me aan hen moet overgeven...

Het Witte Wief likt zijn zaad van mijn huid en daarna van mijn borsten en tepels. Ik voel hoe Arnoud mijn kutje vingert en zijn vingers in mijn schede laat gaan. Warme lichamen die tegen mijn huid drukken, allemaal hijgend van opwinding en nat van het zweet. Nat van honing...

De zwarte haren van Francisca kriebelen mijn huid terwijl haar mond zich om mijn tepel sluit. Ze zuigt op mijn borst. Een andere mond sluit zich om mijn clit en zuigt mijn honingzoete kutsappen op. Handen, tongen, lippen...
Elke spier in mijn lichaam spant aan en mijn dijen beginnen te trillen. Weer de vingers en de lippen. De tongen die me beroeren. 'Oooohhh...' het lijkt of er een dijk doorbreekt, alsof ik moet plassen en er nu geen houden meer aan is. 'Jaaa...' Spuitend kom ik klaar. Ik val terug op de tafel zonder enig besef van mijn omgeving en van tijd... Handen blijven me strelen. Zachtjes. Maar ook hoor ik een zacht neukritme. Ik weet niet hoelang ik weg was, hoelang mijn besef beperkt was. Het is Yda die door mijn broer wordt geneukt.

Mijn blik is onscherp en ik probeer me te focussen. Yda ligt tussen de bloemen op tafel. Haar kleine borsten zijn kleine heuvels met een stijf tepeltje. Haar huid glinstert van haar zweet. Ze heeft zich opgetild en kijkt naar mijn broertje en hij kijkt naar haar. Arnoud duwt haar opgetrokken knieën wijder uiteen en zijn keiharde pik schuift in en uit haar natte heerlijkheid. Gefixeerd zijn hun blikken op elkaar. Ik kom overeind en wordt ook Willem en Francisca gewaar. Ook zij kijken naar het neukende stelletje. Willem zijn pik is nog steeds een beetje hard. Ik sidder, een tinteling van genot stroomt door mijn lichaam. Zijn sterke lichaam en zijn harde pik doen me naar meer verlangen. Meer van deze opwinding en vooral meer bevrediging.

Francisca staat nu achter Arnoud en duwt haar onderlijf tegen zijn billen. Arnoud raakt even uit zijn ritme, maar de naakte vrouw slaat haar armen om hen heen en brengt hem weer in beweging. In en uit. Haar handen strelen zijn borstkas en steeds sneller bewegen de lichamen als één bewegend wezen, als een wezen met zes armen en benen. In en uit... steeds sneller. Yda trilt en gilt en Arnoud spuit haar kutje met schokkende bewegingen vol.

Heel even is het stil, en niemand beweegt. Heel even is daar de stilte voor de storm, alleen onze ademhaling is te horen.

Die stilte duurt slechts enkele tellen en wordt ruw verstoord door geroep buiten. Ik zie Francisca opschrikken. Opgejaagd grist ze haar witte gewaad van de grond en voordat ze bij de deur is, wordt deze al ruw geopend. In de deuropening staat Karel, zijn blik is verwilderd en angstig tegelijk.