Even later lag ik in het bad. Even de spieren helemaal laten ontspannen… Heerlijk! Thuis had ik alleen maar een douche. Oké, best wel een lekkere douche, maar zo’n ligbad was toch een andere dimensie van ‘schoon worden’. Ik begon te denken over de nieuwe situatie.

Een relatie… Ilse in Groningen, ik in Almelo. Best wel een afstand. En met het OV geen fijne verbinding. Ik wist nog niet of ze een auto had, maar dan nog; Groningen – Almelo was…?? zo’n 5 kwartier rijden. Of meer, afhankelijk wáár ze in Groningen woonde. En in een relatie-op-afstand had ik geen zin. Als het anders kon, zou ik dichter bij elkaar willen wonen, liefst in één huis.

Verhuizen was voor mij geen probleem; ik was nergens aan gebonden. Mijn ouders waren twee jaar geleden kort na elkaar overleden. Mijn zus en ik hadden beiden een royale erfenis gekregen. Financieel was ik compleet onafhankelijk en bovendien had ik een prima betaalde baan; ik verdiende ruim 5.500 euro netto per maand. De enige reden dat ik nog steeds in een bescheiden flat woonde, was dat ik nog geen zin had om in een nieuw huis te gaan klussen. Ik woonde hier sinds drie jaar, had m'n flat nu eindelijk compleet ingericht... Die boekenkast was de laatste grote klus geweest. En, ondanks dat het geen luxe villawijk was, woonde ik prima. Leuke buren, bos vlak bij huis, winkels ook en ik had via de sportclub een aantal vrienden gemaakt.

Het was een clubje van 5 mannen en 5 vrouwen; allemaal mijn leeftijd, sommigen getrouwd, er waren zelfs al twee kinderen, maar we hadden prima contact met elkaar en deden regelmatig leuke dingen. Het enige wat minder was, dat de dames regelmatig aan mij vroegen waar mijn partner bleef. “Kijk uit Gijs… Straks ben je veertig en nog steeds vrijgezel! Dan is het te laat, jongen.” Ik had me er soms aan geërgerd, maar meestal mijn schouders opgetrokken en iets gezegd van: “Hé, ik wil nog even genieten van het feit dat ik zelf uitmaak hoe laat ik ’s avonds thuis kom. En ik krijg ten minste niet op m’n falie als de kopjes en schoteltjes op de verkeerde plaats in de kastjes staan!”

Nee, Almelo was een prima plekje om te wonen, maar ik zou geen twee keer met m’n ogen knipperen als ik samen met Ilse…

Hé Gijs, je ligt wéér in bad te dromen! Er uit, want over een kwartier gaan we eten! Ik trok de stop uit het bad, droogde me af en trok een nieuwe linnen broek aan. Sokken, schoentjes, T-shirt en een overhemd… Het overhemd had ik nét aan toen ik een klopje op de deur hoorde. Deur open en Ilse glipte naar binnen. Zo te zien ook nét in bad geweest: haar haren waren nog vochtig en ze rook lekker.

“Zo, schoonheid… Wat verschaft mij de eer?” Ze zei niets, pakte mijn schouders en duwde me naar achteren. Toen mijn knieholten het bed raakten donderde ik achterover op bed. Ze klom bovenop me. “Jij bent van mij. En dat ga je merken, Gijs.” Ze kuste me langzaam en aandachtig en geleidelijk voelde ik haar lichaam op me zakken.

Toen ze op me lag sloeg ik mijn armen om haar heen en tussen het zoenen door vroeg ik: “En vanwaar deze plotselinge belangstelling voor een simpele programmeur?” Ze giechelde. “Omdat die ook wel wat andere dingen heeft die ik wel interessant vind…” Haar heupen gleden tegen de mijne aan en dat had ondertussen al gevolgen. Ze tilde haar hoofd op en keek vragend. “Word je hard van mij?” Ik knikte. “Natuurlijk. Er ligt een bloedmooie vrouw bovenop me te zoenen en ik zou geen erectie krijgen? Ik ben een gezonde Hollandse jongen, hoor.”

Ze giechelde. “Ik voel het… Opwindend! En ik ben een gezond Hollands meisje, voor het geval je het zou vragen.”

Toen kwam ze overeind en trok mij mee. “Zullen maar van dit lekkere bed afkomen? Anders ben ik bang dat we de lunch gaan missen en de sessie in de Tank ook. En daar zijn Dorothee en Irene niet zo blij mee, denk ik.” Ik knikte. “Je hebt gelijk. En ik vind het een te groot risico om je nu uit te kleden en met je naar bed te gaan. Voor hetzelfde geld komt Mona binnen… Die heeft er een neus voor om binnen te komen als ik in m’n badjas sta. En als ik naakt ben en jij ook… Volgens mij klopt ze dan niet eens, maar stormt gewoon naar binnen. Geen goed plan.”

Ilse knikte. “Ondanks dat is ze een schat. Heeft me gisteravond prima opgevangen, na jouw… ahum… wat abstracte liefdesverklaring voor de deur van de bibliotheek.” “Ik heb er beeld bij. Maar nu, blonde schoonheid, wil ik nog een zoentje van jou en daarna voegen we ons bij de rest van het gezelschap. We moeten ons niet afzonderen, da’s slecht voor de sfeer.”

Ze zoende me en mompelde tussen het zoenen door: “Hoezo slecht… voor de sfeer? …Prima sfeertje…hier…” Toen liet ze me los en ik zuchtte. “Muts. Ik vraag wel aan Dorothee of ze er bezwaar tegen heeft als jij bij mij intrekt. Dan zal ik je wat sfeer laten voelen.”

Ilse keek me aan en ik schrok. “Sorry. Gaat je dat te snel?” Héél even was het stil en daarna zei ze: “Ík heb er in ieder geval geen bezwaar tegen, Gijs. Dat zou ik heel fijn vinden.” Ze keek me recht aan en knipperde niet. Ik kuste haar nog een keertje, heel zachtjes nu. “Daar ben ik blij om. En ja, ik ga het vragen. En nu gaan we lekker eten. Ik zal proberen niet te klef te doen.” Ze lachte. “Anders vraag ik Mona wel om bescherming…” “Vast. En ik straks ook dubbel gebogen het pand verlaten zeker? No thank you, ma’am.”

De lunch verliep gemoedelijk. Er werd geen woord meer gewijd aan meneer Kooiman; we vonden hem de lucht niet waard. Spontaan waren er koppeltjes gevormd; Chantal en Daisy hadden veel gemeenschappelijke interesses; tussen Ilse en Mona klikte het ook uitstekend. En Irene en Dorothee waren natuurlijk beroepsmatig met elkaar verbonden, maar nu we wisten dat zij ook privé elkaars partner waren, lieten ze dat ook wat meer zien. Subtiel, dat wel. En ik? Natuurlijk wilde ik zo dicht mogelijk bij Ilse zijn, met haar kletsen, haar leren kennen, maar ik had met Ilse afgesproken dat we niet té opzichtig op elkaars lip zouden zitten. In groter gezelschap was af en toe een knipoog of een losse opmerking voorlopig voldoende.

Dus zat ik tijdens de lunch niet naast of tegenover Ilse, maar tussen Chantal en Daisy in, met Dorothee tegenover me. En als ik schuin naar links keek, zag ik een lief gezicht met mooie blonde wimpers… Ilse zat weliswaar niet vlakbij, maar dicht genoeg om blij te zijn en af en toe elkaars blik te vangen.

Ik vroeg Dorothee naar het ontstaan van deze ‘kliniek’. “Heel simpel, Gijs. Na mijn studie en specialisatie tot KNO-arts solliciteerde ik in het KNO-team van een ziekenhuis in Arnhem. Werd aangenomen als oorarts, maar ik kwam er al snel achter dat er weinig progressie was op het gebied van gehoor. Er waren weliswaar veelbelovende onderzoeken gedaan, maar men wilde er niet aan. De zorgverzekeringen ook niet, mede uit kostenoverwegingen. Uiterst frustrerend natuurlijk voor een beginnend specialist. Dus achter de schermen begon ik wat informatie in te winnen en te lobbyen. En twee jaar terug sprong een grote sponsor bij, gevolgd door een paar andere. En uiteindelijk zijn we vorig jaar herfst hier begonnen!”

Ze keek Irene aan en legde even een hand op haar arm. “En zuster Irene vond het wel een mooi initiatief…” Irene lachte lief. “Ja, dat ook. Maar… ik was al een tijd verliefd op deze knappe dokter. En ik vond haar plannen bijzonder veelbelovend. Welke van de twee zaken de doorslag heeft gegeven vertel ik niet, maar feit is wel dat we, twee weken nadat we hier ingetrokken waren, onze liefde voor elkaar hebben uitgesproken.”

Haar mond vertrok een beetje. “Midden in het stof van een verbouwing, terwijl de bouwvakkers nét hun hielen hadden gelicht, om half vijf.” En Dorothee vervolgde ondeugend: “Dus hadden we een lange avond voor ons… Best wel prettig.” Ik schudde mijn hoofd. “Arme bouwvakkers. Die werden de volgende ochtend natuurlijk geconfronteerd met de resten van jullie losbandige leven.”

Dorothee snauwde meteen: “Echt niet! Ze kwamen elke dag om zeven uur ’s morgens; wij zorgden die ochtend dat we er al om zes uur uit waren en dat de koffie klaar was. Die heren hebben niets gemerkt! Maar goed ook, want af en toe vingen wij wel eens wat grappen op over homo’s en lesbiennes die nogal… pittig waren.” Irene knikte. “En dan deden wij maar of we niets gehoord hadden. Niet zo moeilijk overigens, want we liepen bijna de hele dag met gehoorbescherming in. Het heeft niet zoveel zin om een kliniek tegen Tinnitus op te zetten als je zelf forse Tinnitus hebt.”

Ik knikte. “Het zal wel een opluchting geweest zijn toen de renovatie van dit pandje klaar was?” Irene zei: “Nogal. De grootste klus was de installatie van ‘de tank’. Daarvoor moest de vloer open. En de tank zelf werd met een enorme kraan in het gat getakeld. En vervolgens moest de zuurstofinstallatie nog… Dat is ook een behoorlijke fabriek, die bevindt zich onder de andere vleugel van het huis. Laat ik het zo zeggen: we hebben een aardig feestje voor onze sponsors en geldschieters gevierd toen het huis eenmaal was opgeleverd.”

Onschuldig vroeg ik: “En toen het feestje voorbij was, Irene? Gebruik gemaakt van het tweepersoons bad?” Ik kreeg een stomp van Dorothee. “Hé meneer van Dooren! Er zijn grenzen! Wij vragen toch ook niet wat Ilse en jij vannacht hebben gedaan?” Ilse draaide haar hoofd naar ons toe. “Ik hoor mijn naam? Mag ik even weten in welke context?”

Irene mopperde: “Meneer van Dooren hier informeerde nogal ‘belangstellend’ naar onze activiteiten in een tweepersoons bad. En toen vertelde Dorothee hem dat wij niét geïnformeerd hebben naar jullie activiteiten afgelopen nacht.” Het werd stil aan tafel; de andere conversaties stokten plotseling.

Ilse knipoogde naar mij. “Oh, als Gijs daar te verlegen voor is… Zal ik het maar vertellen, Gijs?” “Niet álle erotische details verklappen, schoonheid. Er moet wat te raden overblijven.” Ze lachte liefjes. “Een verlegen bulldozer… Zeldzaam! Maar goed: we hebben wat bescheiden zoentjes uitgewisseld en zijn toen lekker gaan slapen. Elk op onze eigen kamer.” Even hield ze stil en vervolgde toen, nog nét hoorbaar:

“…maar wellicht verandert dat nog, ergens deze weken.”

Ik kon er niets aan doen, maar kreeg een rooie kop en dat zag de rest natuurlijk. Ze lachten me uit, maar ondertussen keek ik Ilse aan. Die lachte lief en boog zich toen weer over haar bruine boterham met kaas. De ondeugd… Irene legde kort haar hand op de mijne. “Daar hebben we hier geen problemen mee, Gijs. In een van de vorige sessies is ook een romance ontstaan. Zolang het geen jaloersheid of ruzies tot gevolg heeft…”

“Ilse heeft een nogal indrukwekkende chaperonne, Irene. Wellicht ken je haar? Mona heet ze.” Mona keek dreigend mijn kant uit. “Zeker weten, Gijs! Als ik slechte verhalen over je hoor, ga je bij mij over de knie!” “Als je dan dezelfde jurk aan hebt als gisteravond, heb ik daar niet zo’n moeite mee, Mona.” Haar blik werd nóg donkerder. “Pas jij een beetje op?”

“Hé, wie kwam er gisteren tot twee keer toe mijn kamer binnen rennen terwijl ik in badjas stond of onder de douche? En maakte de opmerking dat die badjas me weliswaar goed stond, maar het zónder die badjas beter zou staan? Volgens mij was jij dat, mevrouw Kingma. Ze keek nu ronduit boos. “Rotzak!” De andere dames gniffelden en Mona vervolgde: “Ik was een beetje ‘postiljon ‘d amour’ wezen spelen tussen die twee.” “Nou, dat is dan goed gelukt, Mona. Goed bezig!” Dorothee stak haar duim op.

“Zullen we het onderwerp ‘Gijs en Ilse’ even laten rusten? Dames… en Gijs: we gaan zo dadelijk weer de tank in. Op tafel staan bakjes met selderiestengels, worteltjes en roosjes bloemkool. Doe het in een plastic zakje en neem het mee de tank in, voor de decompressiefase. En een flesje water. Gewoon water, geen koolzuur. En een goed boek natuurlijk. Je kunt nu nog even naar het toilet, over tien minuten beneden, dan gaan jullie weer drie en een half uur in de tank. Goede bekomst.”

Er ging aardig wat rauwe groente in plastic zakjes en tien minuten later gingen we weer door het ronde luik de tank in. Dorothee en Irene bleven buiten en het laatste wat we van Irene hoorden was een ondeugend: “Zo. Die zitten drie en een half uur opgesloten. Wat gaan wij doen, lieve dokter? Ik heb wel wat ideetjes…” Breed grijnzend sloot Jurgen het luik en we namen plaats in de stoelen, op dezelfde plaatsen als gisteren. Headset op… ‘Klik’

“Gijs…” Ilse keek me aan. “We gaan niet deze hele tijd klef tegen elkaar hangen hé?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. We houden het netjes. Lekker kletsen, ook met de anderen, lezen en als jij weer wil slapen is dat ook goed.” Een knikje kwam retour. “Mag ik wel je hand vasthouden?” Ze giechelde even. “Weer het bange meisje uithangen…” “Ik betwijfel of de andere dames daar nog in trappen Ilse, maar je kunt het altijd proberen.” Ze lachte en legde haar hand op de mijne. “Zo. Voor de vorm zal ik af en toe even knijpen, Gijs.”

Mona zat tegenover ons. ‘Klik’ “Jullie hebben vast veel te bespreken. Ik ga jullie lekker met rust laten, liefjes.” ‘Klik’ en haar verbinding was verbroken. Ik stak een duim op en Ilse lachte haar toe. “Gijs… Mona is echt een schat.” “Zeker weten. En een echte beschermengel voor jou.” Ze knikte. “En weet je waarom? Ze heeft een jonger zusje. Nakomertje, vier jaar jonger dan zij. Die heeft ze altijd beschermd. Werd een jaar geleden nogal agressief benaderd door een loverboy. Haar zusje was helemaal ondersteboven van die knul, maar Mona had ‘m vanaf het begin al door. Uiteindelijk heeft ze de knul opgewacht en hem een zodanig pak rammel gegeven dat hij voorlopig geen zin meer had om jonge meisjes te benaderen. En Mona’s zus volgt nu dezelfde opleiding als Mona: CIOS. Ze zei tegen me dat ik in sommige opzichten wel op haar zusje leek. Vandaag haar nogal beschermende houding, denk ik.”

Ik knikte. “Goed van haar… Maar Ilse: We kunnen hier ongestoord praten; de rest hoort ons niet. Mag ik jou vertellen wie ik exact ben? Dan hoop ik dat jij jouw levensverhaal vertelt. Want we weten nog vrijwel niets van elkaar…” Ze dacht even na. “In feite wel een gekke situatie, Gijs. Normaal vertelt een verliefd stel hun levensverhaal aan elkaar op een afgelegen bankje in een park. En jij vraagt me nu om mijn doopceel te lichten in een hogedruktank met drie andere dames erbij… Nou ja, begin jij maar; wie weet ben je zolang bezig dat de sessie in de tank is afgelopen.”

Ze keek plagend. “Je bent een pestkop, Ilse de Wind. Maar goed, ik ben de beroerdste niet… Gijs van Dooren dus. Oudste zoon van vader Gijsbert en moeder Nancy. Ik heb een twee jaar jongere zus: Monique…” Beknopt vertelde ik haar over mijn jeugd in Nijmegen, mijn ouders die kort na elkaar waren overleden en het vervolg er op. “… En nu werk ik in Almelo, werk wat ik enorm leuk vind en studeer in deeltijd voor mijn Master. En als ik niet werk of studeer hang ik aan de gewichten in de sportschool of hang ik thuis in een stoel met een goed boek. Een echte ‘hangjongere’ dus.”

Ze lachte. “Sportschool? Wat doe je daar dan?” “ICT-kilo’s beperken. Geen enorme gewichten wegpompen, maar snelle, intensieve oefeningen met relatief lichte gewichten. Maximaal 20 kilo, maar in een hoge frequentie. Dan verbrand je eventueel vet best snel, én je uithoudingsvermogen neemt toe. Ik zit veel achter de computer. Als je niet oppast groei je dicht. Daar heb ik geen zin in. Het ideale gewicht met mijn lengte en leeftijd is 85 kilo; daar hang ik nu al een paar jaar omheen. Soms iets erboven, soms iets er onder. En van die 85 kilo zijn er niet zoveel kilo’s vet. Komt ook omdat ik best wel verstandig eet, dat heeft m’n moeder er in geramd. Héél incidenteel ga ik me eens te buiten aan patat met een kroket en mayo, maar niet meer dan eens per maand. En de week daarna doe ik de oefeningen wat intensiever.”

Ze streelde even over mijn bovenarmen. “Je bent best gespierd, Gijs. Dat voelt goed.” Toen giechelde ze. “Waar zit jij aan te denken, dame? Jij hebt ondeugende binnenpretjes!” Ze wilde haar mond bij mijn oor houden, maar zag in dat dat geen zin had met die headset op. Ze keek me wel aan. “Ik voelde daarstraks op bed weliswaar geen spier, maar wel iets wat best stevig was…” Ik schoot in de lach. “En dat zeg jij zomaar in het gezelschap van drie andere dames? Kijk maar uit. Ze zouden wel eens jaloers op je kunnen worden.”

‘klik’ Lampje 3 brandde: Mona. “Waar zitten jullie over te giebelen, duifjes? Ik zie dat jullie gesprek niet over de inflatie van de laatste paar jaren gaat of over de rekenrente van de EU!” Ilse hield haar mond en keek naar mij. “We hadden het over de invloed van de sportschool op sommige spiergroepen, Mona. En Ilse moest dat natuurlijk even testen.” En wantrouwende brom kwam retour. “Ik hou jullie in de gaten, denk er aan! Geen aanstootgevend gedrag hier!” ‘Klik’, ze schakelde uit. “Zo. Einde ondeugende opmerkingen, mevrouw de Wind. En vertel nu maar eens iets over jou. Ben ik wel benieuwd naar.”

Even was het stil, toen begon ze. “Tja… Ik ben enig kind, Gijs. Oogappel van mijn moeder en prinsesje van mijn vader. Die wonen in Steenwijk, in de Nieuwe Gagels. Mijn vader is een van de bedrijfsleiders bij een fabriek voor kunststof buizen in Steenwijk, mijn moeder is fysiotherapeute bij een huisartsenpraktijk. Ben best wel beschermd opgevoed. Op het VWO wist ik al wat ik wilde doen: rechten studeren. Mijn moeder was daar mordicus tegen; dan zou ik het huis uit gaan en dat wilde ze niet. Mijn vader was gelukkig realistischer. Enfin, een en ander leidde tot een conflict wat weken duurde. Mijn ouders spraken nauwelijks meer met elkaar en ik nauwelijks met mijn moeder.

Op een gegeven moment was ik het helemaal zat en sloeg letterlijk met mijn vuist op tafel. Ik zei dat het mijn toekomst was. En dat mijn moeder dat maar moest accepteren. En als ze dat niet wilde: prima, dan zou ik tot m’n 18e braaf thuis blijven en op mijn verjaardag, om 00:01 uur, zou ik vertrekken. Dan had ze niets meer over me te zeggen. Ze schrok zich wezenloos. En mijn vader knikte en zei: “Zie je nou wel? Ze kan prima voor zichzelf opkomen. Is niet dat breekbare poppetje wat jij wil zien…”

Enfin, die avond een goed gesprek gehad met mijn ouders. Mijn vader steunde me, mijn moeder, na heel veel aarzelingen, uiteindelijk ook. Een jaar later zat ik op kamers in Groningen. Gelukkig in een huis met alleen maar meiden. Dat was in het begin even wennen, maar na een paar weken was ik er helemaal ‘thuis’. Eén keer in de maand naar huis in Steenwijk, de andere weekenden lekker op mijn kamertje. Hard studeren, veel kletsen met de andere meiden, soms samen een terrasje pakken… Maar waar de andere meiden wel eens een knul meenamen op hun kamer, bleef het bij mij stil.”

Ik keek plagend en ze zuchtte. “Jaja, op m’n vibrator na, ik weet het. Pestkop.” “En heb je nog meer hobby’s, behalve je vibrator?” Ze keek nu bijna boos. “Je bent écht erg! En ja, ik heb nog meer hobby’s. Planten en bloemen. Ik heb in Steenwijk in een bloemenwinkel gewerkt. Van een tante. Heerlijk werk. Mensen komen daar om een bloemetje te kopen voor vrienden, familie of zichzelf en zijn meestal in een goed humeur.” “Nou, dan hebben we dát in ieder geval niét gemeenschappelijk; de gemiddelde leeftijd van een plant in mijn huis is een week. Bloemen nog minder. Ik heb geen groene vingers. Of ik geef ze teveel water, of te weinig, of ik praat niet voldoende tegen de plant in kwestie, hoe dan ook: ze sterven allemaal een langzame dood. Sorry.”

Ze zuchtte demonstratief. “Ik bekeer je wel, Gijs. Maar nu ga ik even lezen. Genoeg gekletst en bovendien is het luisteren, ondanks die headset, best inspannend.” Ze pakte haar boek en ik dus ook. En een half uur later lag ze weer tegen mij aan te slapen en moest ik weer kunstgrepen uithalen om een bladzijde om te slaan; haar hand lag op de mijne. Chantal, schuin tegenover ons, zag het en gniffelde. En na drie uur werden we door Jurgen gewaarschuwd dat de decompressie aanstaande was. Even later zat iedereen te knagen. En toen het luik open ging stond Irene daar.

“Zo… Niemand in paniek geraakt? Mooi zo. Mensen: hetzelfde ritueel als gisteren: lekker douchen, daarna omkleden. Jullie hebben een half uurtje; om vijf uur gaan we eten. En je opdirken, net als gisterenavond hoeft niet; we laten jullie vanavond met rust. Geen verdere activiteiten. Als je vroeg wil slapen: prima, lekker doen. Morgenochtend half acht ontbijten, daarna gehoortest, sport, ’s middags weer in de tank. En oh ja: de sport is fitness. Dus Gijs… Leef je uit!”

Ik grijnsde. “Morgen ben ik de trainer, hoor ik? Mooi…” We liepen naar onze kamers en voor mijn deur zei ik pesterig: “Mona… als je nog wat te zeggen hebt, doe het nu dan. Anders sta ik weer in m’n badjas of onder de douche als je binnenkomt . En mijn kersverse meissie vindt daar wat van, denk ik.” Ilse lachte en Mona stak haar tong uit. “Rotjong.”

Ze verdween in haar kamer en Ilse en ik keken elkaar aan. “En nu, mooie dame?” Ze giebelde. “Ik wil die badjas wel eens zien… Mag ik even met je mee, Gijs?” Ik maakte de deur open en liet haar voorgaan. Eenmaal binnen glipte ze langs me heen richting deur en draaide die op slot. “Zo. Geen kans dat Mona plotseling binnenkomt.” Toen liep ze op me af en omhelsde me. Even voelde ik haar zachte lippen op de mijne, toen liet ze los. “Gijs… Mag ik vannacht…” Ze beet op haar lip, maar bleef me aankijken. Ik begreep haar zonder dat ze haar zin afmaakte. “Wil je vannacht hier slapen? Durf je dat aan?” Ze knikte en heel zachtjes hoorde ik: “Bij jou wel.” Ik trok haar tegen me aan. “Lieve Ilse… Ik ben vereerd. En het lijkt me heel fijn. Maar… Jij bepaalt. Als ik te snel ga, of dingen wil doen die jij niet wil: gewoon eerlijk tegen me zeggen, oké?” Ze glimlachte.

“Dat wist ik al, Gijs. Dank je wel. Ik ga me nu lekker douchen. En na het eten ga ik me mooi maken. Voor jou. En gaan we dat lekkere bed samen uitproberen. En als dat bevalt, vraag ik morgen aan Dorothee of het goed is als ik bij jou intrek, de rest van de tijd hier.” Ik knikte langzaam. “Dat lijkt me heerlijk schat. Maar… op één voorwaarde: als we met de rest van de groep dingen doen, moeten we niet aan elkaar blijven plakken en klitten. Ik wil niet dat we ons apart gaan zetten; we zijn deel van de groep. Mona, Daisy en Chantal zijn best toffe meiden, ondanks de uiteenlopende interesses. En Irene en Dorothee ook. Ben je het daarmee eens?”

Ze knikte. “Maar… Als die deur daar achter ons dicht is gevallen, Gijs van Dooren… Dan ben je van mij.” Met die gedenkwaardige woorden ontsloot ze de deur en verdween. En ik plofte even op bed. Ilse was binnen een dag getransformeerd van een verlegen meisje in een vrouw die duidelijk wist wat ze wilde. En ik? Ja, ik was dolverliefd op haar. Ze was knap, als ik in haar ogen keek vergat ik alles om me heen en kon ik uren blijven staren. Ze was, als ze loskwam, niet zo verlegen als ze er uit zag. Ze had humor. En blijkbaar zag ze wat in mij, anders zou ze niet bij me in bed willen kruipen… Zo lag ik nog een paar minuten te mijmeren, maar toen kwam ik toch maar overeind: douchen daarna eten. En wat er daarna zou gebeuren… We zien het wel, Gijs.

Na een lekkere douche kleedde ik me aan: strakke spijkerbroek, strak shirt met opgerolde mouwen. Voor de spiegel monsterde ik mezelf even. Ziet er netjes uit, Gijs. Mijn redelijk stevige body kwam hier ten minste beter in uit dan in die linnen broeken en hemden. Hoe de dames er over dachten… Ik liep richting bibliotheek annex gemeenschappelijke ruimte. Daisy zat daar al en keek op. “Zooo… ga jij de club voorbereiden op jouw sportsessie morgen? Je ziet er goed uit, Gijs.” “Dank je wel. Maar dit is de kleding waar ik me prettig in voel. Gewoon alles redelijk strak tegen me aan.”

Ze knikte. “Ja, dat is te zien. Ben je niet bang dat de knoopjes van je shirt er afspringen als je diep inademt?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee hoor. Die zitten met dubbel ijzergaren vastgenaaid. Gijs-bestendig, zogezegd.” Ze gniffelde. “Goed bezig en ja, knopen vastnaaien is bij sommige textielfabrieken, met name in China, nog een ondergeschoven kindje. Ik kijk, als er een nieuwe zending binnen is gekomen ook alle knopen steekproefsgewijs even na of laat dat doen. En als een leverancier er een potje van heeft gemaakt, gaat de zending retour. Ik wil kwaliteit, geen prutswerk.” “Oei… jij bent bijna net zo streng als mevrouw Kingma, zo te horen. Heb ik weer. Zit ik twee weken met twee hele strenge mevrouwen opgesloten en een andere mevrouw die nogal goed is in het op straat dumpen van materiaal…”

Daisy lachte. “Wie weet leer je er wat van. Maar om dat allemaal te compenseren is er ook nog een slanke jongedame in het gezelschap.” Ze keek me recht aan. “Wees voorzichtig met haar, Gijs. Schat van een meid, maar volgens mij heel kwetsbaar.” “We hebben in de tank elkaars levensverhaal verteld, Daisy. En zo kwetsbaar is ze niet meer; dat heeft ze redelijk van zich afgeschud. Fysiek ziet ze er wellicht kwetsbaar uit, qua intelligentie is ze dat bepaald niet. Maar ik beloof je om inderdaad voorzichtig met haar te zijn.”

Ik grijnsde. “Bovendien heeft ze een nogal stevige chaperonne. Ken je die? Kingma heet ze, Mona van voren.” Er vormden zich lachrimpeltjes bij Daisy’s ogen. “Volgens mij heeft Ilse meerdere chaperonnes, Gijs. Hier zit er nog eentje en ik denk dat Chantal ook wel van zich laat horen als jij de bocht uitvliegt. En anders Dorothee en Irene wel. Of Jurgen.” Ik liet mijn hoofd hangen. “Heb ik weer… Wordt je eens straalverliefd op een mooie vrouw, hangen er allerlei types om haar heen die haar willen beschermen tegen de lompheid van ‘De Bulldozer’. Verdorie.”

Daisy boog zich naar me toe. “Gijs, ik wil één ding gezegd hebben: ik hoop dat jullie vreselijk gelukkig met elkaar worden.” Ik keek haar aan. “Ik ga m’n best doen, Daisy. Dank je wel. En nu iets anders: hoe staat het met jouw gehoor?” Ze keek twijfelend. “Ik weet het niet. Vanochtend liet de test zien dat ik iets beter hoorde, maar ja, dat kan ook zijn omdat ik er nu beter op ben voorbereid en weet wat ik ervan kan verwachten. Ik weet niet of Dorothee steeds dezelfde volgorde van piepjes en bromtonen aanhoudt…”

Ik schudde mijn hoofd. “Nee, dat doet ze niet. Bij de test van de intake liepen de geluiden netjes in hoogte omhoog: eerst laag, toen de middentonen, toen hoog, maar vanochtend merkte ik dat alles door elkaar ging. Dan weer laag, meteen daarna hoog, ik kon er geen touw aan vastknopen. Ze begon hoog, dus na de eerste piep bereidde ik me voor op de volgende hoge toon; Nee hoor, de volgende toon die ik hoorde was laag. Maar ik kan er een aantal gemist hebben…” Daisy keek twijfelend. “Ik hoop van harte dat deze therapie werkt, Gijs. Ik ben nog geen dertig; geen zin om nu al met een gehoorapparaat te moeten rondlopen.” “Hier nog eentje. Ondanks dat het m’n eigen stomme schuld is.”

Een beweging bij de deur deed me opkijken. Daar stond Ilse. Wauw… Een zomers jurkje met een bloemenprint, open schoenen met een hakje, haar haren weer in een hoge staart en haar gezicht iets opgemaakt. Ze glimlachte naar me en ik kon niet anders dan opstaan, naar haar toelopen en haar een snelle zoen geven. “Wat zie jij er prachtig uit.” Haar glimlach werd breder. “Dank je wel. En jij ziet er stoer uit. Hou ik wel van.” Daisy keek naar ons.

“Kijk nou… The Beauty and the Bulldozer…” Ze lachte. “Ik zei het net al tegen Gijs, Ilse: ik hoop dat jullie samen gelukkig worden.” “Dank je wel”, was het antwoord van Ilse en ze bloosde lief. De rest, inclusief Jurgen, kwam even later binnen; ook redelijk netjes gekleed. “Zullen we aan tafel gaan, dames en heren?” Irene wees. Even later klonken onze stemmen zachtjes door de ruimte. Het viel me op dat ik hier nauwelijks moeite had om te horen wat mijn niet-naaste buren zeiden. Jurgen was met Chantal in gesprek aan de andere kant van de tafel; als de rest even stil was, kon ik hen prima verstaan. Ik meldde dat aan Irene en die knikte.

“Klopt, Gijs. Eén van de gevolgen van de zuurstoftherapie én de zachte ruimte waar je nu in zit. De zuurstof bevordert tóch de werking van de trilhaartjes, ook al zijn ze beschadigd, de ruimte dempt de galm die er in een ‘harde ruimte’, met kale vloeren, muren en plafond, wél is. En als alles goed gaat, kun je op de laatste dag hier in een normale, wat ‘hardere’ ruimte óók weer de gesprekken om je heen redelijk volgen. Dat hebben we met de vorige groepen gemerkt. Dorothee en ik zijn, als jullie in de tank zitten hard bezig om die gegevens te analyseren en uit te werken.”

Ik keek streng. “Jullie suggereerden, toen wij de tank in gingen, heel wat anders, knappe zuster!” Ze giebelde een beetje, boog zich naar me toe en zei heel zachtjes: “We hebben ook even lekker met elkaar geknuffeld, hoor. Bij deze groep kan dat, bij de vorige groepen hebben we ons gehouden aan een strikte werkrelatie tussen de dokter en de verpleegkundige. Maar jullie hadden ons al heel snel door.” “Dat was onze gymjuf. Die kan heel goed observeren volgens mij. Of ze heeft ogen in haar achterhoofd, wat met haar beroep natuurlijk wel makkelijk is.”

Mona zat tegenover ons en keek ons beurtelings aan. “Wat kleppen jullie over mij? Ik ving ‘gymjuf’ op, een titel waar ik al niet zo gecharmeerd van ben en jullie keken om beurten naar mij!” Irene mopperde: “Wat doe jij nog hier? Jouw oren zijn volgens mij prima! Ga lekker terug naar je school, gymmen met die pubers…” Mona keek haar spottend aan. “Niks ervan. Hier zijn leukere lui om mee te gymmen. Ik ben benieuwd hoe die knul naast je ons morgen denkt te gaan afbeulen in de fitness. Als hij er een potje van maakt, neem ik het wel over! Begrepen, Gijs?”

Ze keek me fel aan en ik keek plagend terug. “Is goed hoor Mona. Maar dan neem ik Ilse wel mee. Gaan wij wel even andere dingen doen terwijl jullie roestvast staal aan het verplaatsen zijn.” Ze stak een vinger op. “Laat ik het niet merken. Ik kom jullie halen! En of je iets aan hebt of niet, dat zal me een zorg zijn.” Ik haalde m’n schouders op. “Nou ja, dat ben ik ondertussen wel van je gewend…”

Irene keek vragend en ik legde uit: “Gisteren stond ik na de sessie in de tank in mijn badjas. Niks er onder, ik zou in bad gaan. Komt mevrouw Kingma mijn kamer binnen voor een goed gesprek. En dat gesprek eindigde ze met de volgende opmerking: ‘Die badjas staat je goed, Gijs. Maar zonder zou nog beter staan.’ Daarna schoot ze mijn kamer uit, mij in grote verbijstering achterlatend natuurlijk.

En na ons wandelingetje gisteravond stond ik onder de douche, komt ze wéér binnen. Enfin, ze wachtte netjes in de kamer op me en rende niet meteen de douche binnen, dat scheelde in ieder geval… Dus ja, ik ben ondertussen een beetje gewend aan mevrouw Kingma die mijn kamer binnenrent.”

Irene’s gezicht vertoonde een brede lach, Mona’s keek dreigend. “Pas jij een beetje op, softwaregoeroe? Ga zo door en je verlaat deze mooie bibliotheek op dezelfde manier als vriend Kooiman, denk er aan!” Ik protesteerde. “Hé, ik zit niet aan je welgevormde billen, Mona. Ik kijk wel uit…” Ze knikte. “Goed zo. Hou die attitude voorlopig maar even vast.” En pesterig vervolgde ik: “Hoewel de verleiding best groot was, toen je die lange jurk aan had, Mona… Met name toen die split openviel.” Nu gierde Irene het uit en was Mona even sprakeloos.

“Rotjong…”

Ilse , die naast Mona zat, had het blijkbaar allemaal opgevangen en zat ook te lachen. “Wacht maar Mona. Straks ben je van hem af. Heeft hij zijn handen vol aan mij. Nietwaar Gijs?” Mijn blik wisselde tussen de twee dames. “Nou ja, als Mona op mijn schoot zou zitten, heb ik mijn handen voller aan haar. Minstens 15 kilo, schat ik zo in.”

Irene legde haar hand op mijn mond. “Jij doet er verstandig aan om vanaf nu even je aandacht bij je eten te houden, meneer van Dooren. Opmerkingen maken over het gewicht van dames valt onder de term ‘hoog risico’. En het maakt niet uit of je dat gewicht te hoog of te laag inschat; het is nooit goed en de dame in kwestie wordt boos. Ga je niet willen. De korte samenvatting is: je mond alleen gebruiken om er eten in te stoppen, holle bolle Gijs.”

“Héhé… Eindelijk iemand die hem in toom houdt. Dank je wel, Irene!” “Eigenbelang, Mona. Zonde als die schaal met worteltjes over tafel richting die meneer hier naast me vliegt. Ik zag dat je al aanstalten maakte.” Ik knipoogde naar Mona en die gniffelde terug. Ilse ook. “Sorry lieve dames. Af en toe plaag ik nogal graag.” “Doe dat maar bij Ilse”, bitste Irene.

Na het dessert stonden we op. “Nog even lekker buiten lopen, dames en heer”, zei Dorothee. “Nu kan het nog; vanavond rond een uur of tien gaat het gieten, volgens buienradar.” Wat mij op iets anders bracht en ik vroeg er tijdens het wandelen naar. “Dorothee… We zijn hier compleet van de buitenwereld afgesloten. Dat vind ik op zich prima, je wordt niet lastig gevallen met politiek gesodemieter uit Den Haag of de laatste dreigementen van Putin, maar een béétje nieuws van de buitenwereld zou ik wel op prijs stellen…” Ze keek twijfelend. “Ik weet het niet, Gijs. Juist die afzondering wordt best wel gewaardeerd bij mensen. Ik ga het er met Irene over hebben.”

Ik knikte. “Fijn. Ook al maken jullie maar één A4tje met de hoofdlijnen uit het nieuws: dan ben je er ten minste op voorbereid dat, als we na die twee weken weer worden vrijgelaten, een biertje plotseling 130 roebel kost in plaats van 5 euro.” Ze keek nu smerig. “Als een biertje in een kroeg in Denekamp 130 roebel gaat kosten, zal er eerst wel wat lawaai te horen zijn geweest, Gijs. Maar goed… Irene en ik gaan er over denken. Morgen horen jullie het resultaat wel.” Ik keek om, waar Ilse was. Die liep gezellig arm in arm bij Mona. Chantal en Daisy ook arm in arm, en Irene en Dorothee haakten ook bij elkaar in. Ik liep naar Ilse en Mona. “Lieve dames… Mag ik bij jullie aansluiten? Anders loop ik in m’n eentje door dit mooie park te dolen en raak ik de weg kwijt. En straks valt de nacht in; ik ben een beetje bang in het donker.”

“Wat een rotsmoes om met twee knappe dames arm in arm te lopen, Gijs.” Mona keek me plagend aan. “Maar we zijn de beroerdsten niet; kom maar lekker tussen je beschermsters in lopen.” We waren alle drie ongeveer even lang, dat liep in ieder geval prettig. En de arm van Ilse in de mijne voelde héél prettig aan. En de gesprekken waren ook rustgevend: gewoon over alledaagse dingen kletsen, zonder plagerijtjes of gevatte opmerkingen. En na een half uurtje wandelen, de rest was al naar binnen, maakte Mona zich van me los. “Ik ga naar binnen. Lekker slapen. Maken jullie het ook niet te laat?”

Ilse keek ondeugend. “Ik kan niets beloven, Mona. Maar het zou fijn zijn als je Gijs z’n kamer vannacht even met rust laat.” Mona gniffelde. “Beloofd.” Ze gaf ons beiden een zoen en liep naar binnen. Ilse en ik keken haar na. “Wát een schat…” hoorde ik naast me en ik kon niet anders dan knikken. “Ja. Een hele fijne vrouw. Ik hoop dat zij ook snel tegen iemand aanloopt waar ze gelukkig mee kan worden. Dat verdient ze.”

Ilse draaide naar me toe. “Gijs…” Haar ogen waren niet twijfelend, maar keken me recht en zonder knipperen aan. “Mag ik vannacht bij jou slapen? En met je vrijen?” Ik schraapte mijn keel; binnen een seconde was ik schor geworden. “Ik zou niets liever willen, Ilse…” Ik omarmde haar en kuste haar zachtjes. Twee warme lippen bewogen langzaam op de mijne en daarna legde ze haar hoofd even mijn schouder. “Je bent lief…” hoorde ik zachtjes. Toen maakte ze zich los.

“Ik haal even wat spullen uit mijn kamer. Duurt een paar minuten.” Ze giechelde kort. “De rest komt morgen wel…” Toen sprintte ze naar binnen. Ik sloot de deuren van de bibliotheek en deed het licht uit. Op mijn kamer gekomen keek ik rond en ruimde wat spulletjes op. Oh, wacht even: die linnen kleren van dag één hingen nog over de tuinstoelen… Die haalde ik naar binnen: droog. Mooi, kon ik morgen weer aan. Een klopje op de deur en ik deed open. Daar stond Ilse, blozend met een rolkoffertje achter zich. “Kom binnen, mooie vrouw…” Ze sloot de deur achter zich en deed die op slot.

“Zo. Geen kans op insluipers in lange jurken-met-split.” Ze lachte en trok me tegen zich aan. Even stonden we zo van elkaar te genieten, toen keek ze me aan. “Gijs… Wil jij met me vrijen vannacht? Helemaal?” Ik knikte. “En het mooiste meisje van dit huis vraagt dat aan mij? Héél graag, Ilse. Ik ben stapelverliefd op je en met jou vrijen lijkt me het fijnste wat er is…” Ik kuste haar. Langzaam en aandachtig en ze wreef haar slanke lichaam tegen me aan. Na een eindeloos durende kus maakte ze zich van me los. “Ik ga me mooi maken voor jou, Gijs. Ben even in de badkamer bezig. Tien minuutjes, oké?”

Ik knikte, maar zei: “En ik dan, mooie vrouw? Waar moet ik me optutten?” Ze kuste me. “Hoeft niet. In deze kleren zie je er heerlijk uit, lieve Gijs. Ik ga je opvreten. En jij mij zo dadelijk ook.” Ze pakte haar rolkoffertje. “Niet nog even naar Mona gaan en om raad vragen, Gijs.” Ze knipoogde en verdween. Ik schudde mijn hoofd. Naar Mona gaan? Echt niet. Ja, een schat van een vrouw en ook knap, maar op haar was ik niet verliefd…

Ik sloot de gordijnen, deed een klein lampje aan en schudde de kussens wat op. Toen keek ik naar het bed. Hmmm… Als we daarop lagen te vrijen, zouden die mooie lakens wel eens kletsnat kunnen worden. Niet zo fris. Uit mijn weekendtas pakte ik twee grote handdoeken en legde die op het nachtkastje. Nog een beetje deo opdoen; Ik voelde dat ik zweette. Zenuwachtig, Gijs? Ja, best wel. Voor het eerst met een vrouw naar bed… En met een vrouw waar je tot over je oren verliefd op bent… Ik analyseerde mezelf. Zenuwachtig? Zeg maar gerust bloednerveus…

Zo ijsbeerde ik door de kamer heen, tot een klik van de badkamerdeur me weer bij het hier-en-nu bracht. Langzaam ging de deur open en Ilse schreed de kamer in. Ja, ‘schreed’. Een ander woord had ik er niet voor. Een kimono van glanzende stof, haar haren in een staart hoog op haar achterhoofd, haar lippen zachtrood, haar ogen omlijst met oogschaduw en toen ze naar me toeliep gleed haar lange kimono wat open en zag ik haar lange benen, haar voeten in mooie pumps. En ze glimlachte lief.

“Ik zie dat een en ander in de smaak valt.” Ik omarmde haar. “In de smaak valt? Schat je bent met stip het allermooiste wat ooit in mijn leven binnenwandelde! Wat ben jij mooi!” Ze kuste men en fluisterde toen: “En jij bent ook mooi. En stoer. Daar hou ik wel van, zo’n bulldozer naast me in bed.” Ik had moeite om haar te verstaan, maar haar ogen zeiden me veel. Na nog een zoen vroeg ze: “Gijs…? Ik verlang er naar… binnen een minuut nadat ik je zag was ik straalverliefd op je.”

Ze bloosde en vervolgde: “En wilde ik maar één ding: met jou vrijen. En dat wil ik nú gaan doen.” Ze duwde me ruggelings op bed en klom op me. Zittend op mijn benen maakte ze haar kimono los en ik hield mijn adem in. Traag en verleidelijk maakte ze kledingstuk open. Een rode BH werd zichtbaar, haar borsten er doorheen schemerend.

Langzaam liet Ilse de kimono van zich af glijden: ze showde haar slanke lichaam aan me: een dunne, rode BH, een mooie platte buik, sierlijke heupen met een dun, rood slipje er omheen, benen in dunne nylons… Mijn mond werd gortdroog toen ik haar bekeek. En boven dat heerlijke lichaam een lief gezicht met blonde haren, een verleidelijke mond die een licht glimlachje liet zien en prachtige, grijsblauwe ogen onder lange, blonde wimpers.

“Je bent prachtig, Ilse… En jij, zo’n mooie vrouw, wil met mij naar bed?” Haar glimlach werd breder. “Ja. Lekker vrijen met een bulldozer.” Ze giechelde. “En we kunnen lekker lawaai maken, want de muren zijn goed absorberend en de andere lui horen tóch niks.” Ik grinnikte met haar mee. “Daar zeg je wat. Nou ja, behalve Dorothee en Irene. Die hebben prima oren volgens mij.” Ze bleef zachtjes lachen. “Die twee bemoeien zich maar met elkaar. Kunnen ze prima, heb ik gezien.”

Ze boog zich voorover en kuste me. Ik sloeg mijn armen om haar heen en trok haar naar me toe. Haar slanke lichaam gleed over me heen en streelde mij. Toen loste ze de kus, keek me aan en zei: “Ik wil met je vrijen, Gijs van Dooren. Laat me jou uitkleden. Ik wil je voelen, helemaal tegen me aan.” Ze kwam overeind en stak haar hand uit. “Staan, jij. Anders kan ik je niet uitkleden.” Ik stond op en meteen begon ze de knoopjes van mijn overhemd los te maken. “Lastig! Die knopen zitten net andersom…” Met mijn overhemd uit keek ze me vragend aan. “Mag ik…”

Ik knipoogde. “Ik zal mijn schoenen zelf wel uittrekken. En m’n sokken. Niet bang zijn; ik heb vrij recentelijk gedoucht.” Ze giebelde. “Gelukkig maar…” Even daarna maakte ze mijn broeksriem los en heel langzaam trok ze mijn broek omlaag. Mijn opwinding was duidelijk zichtbaar; m’n onderbroek stond nogal onder spanning. Ze keek me verlegen aan, haar wangen rood. “Kom, mooie blonde vrouw. Je hoeft niet meteen álles…” Ze knikte. “Het is de eerste keer dat ik een man zó zie. En van zo dichtbij…” “Kom maar op bed liggen. Dan gaan we rustig knuffelen. Als we het beiden lekker vinden zien we wel verder, oké? Als ik te snel ga: meteen zeggen.” Even later lagen we dicht tegen elkaar op het bed. Ilse met haar hoofd bijna op mijn borst.

“Dit ligt heerlijk, Gijs.” “Vind ik ook, schat. Dan zijn we het daar ten minste over eens.” Zachtjes streelde ik haar rug, langs de bandjes van haar BH. “Maak maar los…” hoorde ik even later in mijn oor. Oei… Ik had maar één hand die erbij kon. In films zag je wel eens kerels die dat bliksemsnel met één hand konden, maar die ervaring had ik niet. Ik prutste wat me de sluiting, maar los kreeg ik de BH niet. “Sorry schat. Iets overeind komen, want zo lukt het me niet.” Ilse lachte zachtjes. “En ik maar denken dat elke moeder haar zoon zou leren hoe je vlot de BH van een leuke dame open krijgt… Zou verplicht onderdeel van de opvoeding moeten zijn!” Ik schudde mijn hoofd. “Die les heb ik in ieder geval gemist. Sorry.”

Ze greep met één hand achter zich en de sluiting gleed los. “Gezien? Nu kun jij het voortaan ook.” Ik lachte. “Jij hebt jaren ervaring, mooie meid. Denk je nu echt dat ik dat na één keer een demonstratie gezien te hebben, dat ook kan? Echt niet, dat moet je nog een heleboel keren voordoen.” Ilse draaide zich op haar rug en keek me aan, haar handen nog op de cups van haar BHtje. “Misschien kan ik je overtuigen om het sneller te leren, Gijs…”

Langzaam liet ze haar BH zakken en twee prachtig gevormde borsten werden zichtbaar. Niet groot, maar stevig en recht op haar borstkas staand. Ik zei even niets, staarde alleen maar. Haar tepels waren hard; twee punten in een mooie ronde tepelhof. “Ilse… Je bent zo mooi…” Ze legde haar hand op de mijne en trok die omhoog. “Streel me, Gijs. Streel mijn borsten. Je bent de eerste die dat mag. En ik ga ervan genieten.” Langzaam streelde ik haar. Ik vermeed haar tepels nog even, maar genoot van de warme, ronde vorm. En Ilse had haar ogen gesloten; die genoot zo te zien ook. Na een paar eindeloze minuten durfde ik haar tepels aan te raken. Zachtjes streelde ik er overheen, wat een diepe zucht bij haar veroorzaakte. “Dat doe je heerlijk, lieve Gijs…” “Jij bent ook heerlijk om te strelen, mooie Ilse.”

Ik ging naast haar liggen, één arm onder haar hoofd, de ander zachtjes strelend over haar borsten. Ze kroop dichter tegen me aan, haar hoofd weer op mijn schouder, haar gezicht vlak bij het mijne. “Gijs…? Mag ik zo in slaap vallen? Lekker dicht tegen jou aan? Je mag doorgaan met m’n borsten strelen, maar ik voel dat ik bijna in slaap donder…” “Tuurlijk, mooie meid. Als jij lekker wil slapen tegen een bulldozer aan mag dat.” Even zweeg ik. “Het is voor mij de eerste keer en lig hier een enorme partij te genieten. Maar als het voor jou te snel gaat…” Ze onderbrak me met een zoen en zei vervolgens: “Lief. Ik wil heel graag helemaal met je vrijen, maar op dit moment vliegen er nog allemaal gedachten door m’n kop. Die moet ik eerst kwijt, anders kan ik niet optimaal van jou genieten, schat.”

Ik kuste haar. “Ik geniet van jou. Van het feit dat ik in één bed lig met een hele lieve vrouw.” Ze giechelde. “Dat is voor het eerst dat iemand mij als ‘vrouw’ betitelt. Meestal was het ‘meisje’ of ‘wichie’.” Ik streelde weer over een tepel. “Ik kijk wel uit om jou als ‘meisje’ te betitelen. Ik voel hier iets wat uiterst vrouwelijk is.” Een lange zucht klonk. “Lekker mee doorgaan dan. Ik geniet er van, lieve Gijs…” Een lange zoen volgde, toen schoof ze iets van me weg.

“Niet boos worden als ik zo dadelijk in slaap ben gevallen, Gijs…” “Nee mevrouw. Kom, ik zal je een beetje toedekken, anders kom ik nog in de verleiding om die mooie borsten te zoenen en dan slaap je de komende uren niet.” Ik trok het dekbed over haar bovenlichaam heen. “Goed zo?” “Heerlijk, Gijs…”

Weer pakte ze mijn handen en legde die, onder dekbed op een been. “Streel m’n benen maar. Kan ik ook van genieten. Tot de rand van m’n nylons. Nog niet verder naar boven, oké?” Ik knikte. “Dit is ook heerlijk. Je hebt mooie benen, dat had ik al gezien. Kan ik ook van genieten.” Een lage brom kwam retour en twee minuten later was ze in slaap gevallen. En lag ik met een keiharde paal naast het meisje waar ik smoorverliefd op was geworden. En ik kon er even niets mee… Langzaam trok ik mijn hand terug en draaide me om.

Dit was al heerlijk genieten, Gijs. Nu ook maar slapen. Vaag rook ik Ilse’s parfum nog en genoot er van…