We zijn nu een paar dagen verder, en die tijd was allesbehalve rustig. Er waren een paar spannende en ongemakkelijke momenten tussen Judith, Nicola en mij. Ik had al snel door dat het gewone aan onze relatie voorbij was. Ik keek natuurlijk al een tijdje niet naar die twee op een normale manier. Maar dat wisten ze nu ook. En het was aan hun om daar dan maar zo goed als mogelijk mee om te gaan. Zo kwam ik Judith nog tegen bij het toiletgebouw terwijl ze ging douchen. Ik vond dat altijd al een spannende plek op de camping. Mannen en vrouwen die dan wel apart douchen, maar toch dicht bij elkaar zijn, slechts gescheiden door een muurtje. En hier lag het welliswaar centraal op de toch wel kleine camping, maar wel omringd door wat bomen en struiken. Zeker als je dan wat later op de avond ging, waande ik me soms alleen en deed de fantasie dan al de rest. En nu kwam ik Judith tegen. Ik wilde m'n tandenpoetsen, en zij was net wezen douchen. Niemand zag ons, maar de spanning tussen ons was bijna tastbaar. We hadden het niet meer over het voorval gehad, al hadden we wel wat blikken gekruist, die maar moeilijk te plaatsten vielen. Dit moment gaf me gek genoeg iets meer duidelijkheid, al gebeurde er niks. Ik had maar wat graag mee gedoucht, en ik kreeg het gevoel dat Judith dat wel door had.

"Hey Nick." zei ze, terwijl ze de deur van de douche achter zich dichttrok, haar haar nog nat en druipend.

"Uh, hey, Judith. Toevallig... veel toevallig," stamelde ik, mijn ogen vastgeklampt aan haar glimlach. Ik kon dan niet eens meer normaal een zin formuleren, en ze wist wel waarom. Dan lachte ze stiekem en liep ze me glunderend voorbij. Wat een meid.

-

En dan was er die ochtend na het ontbijt, toen Nicola voor me stond in de krappe caravan terwijl we aan het opruimen waren. Judith moet iets aan haar verteld hebben. Daar kwam ik toen achter. Anders kon ik dit niet verklaren. We waren net klaar met ontbijt en terwijl Judith had aangeboden de afwas te doen, en onze ouders buiten de dagplanning rond zaten te maken, was ik binnen bezig met opruimen van de koelkast en de voorraadkast. Zwijgend, maar glimlachend, stapte Nicola de kleine caravan in, waar we al jaren niet meer met z'n vieren in konden slapen, met in haar handen nog een pak hagelslag die ik had laten staan. Ik dacht echt alles te hebben gepakt. Ik vermoedde dat ze dit expres had achtergehouden. Al moest ik het waarschijnlijk slechts als een plagerij zien. Ze streek namelijk met haar billen nogal nadrukkelijk langs mijn kruis, ogenschijnlijk onbedoeld, maar haar ondeugende lach zei meer dan woorden, met dat ze tussen mij en de voorraadkast kwam te staan en ze op haar tenen moest om het bovenste plankje te bereiken, waar de hagelslag dan toevallig wel hoorde te staan...

"Sorry Nick, deze ruimte is echt te klein geworden. Stel je voor dat we hier nog moesten slapen..." zei ze met een knipoog. Iets wat ik me meteen begon voor te stellen. Iets wat ik me al heel vaak had voorgesteld. Er is één vakantie geweest waar dat was gebeurd. Toen waren we nog klein, nog kinderen. Toen sliep ik met Nicola in deze caravan aan de voorkant, waar je de tafel naar beneden kan drukken tussen de banken om er een krap bedje van te maken. Dat was toen al spannend en ongemakkelijk, en daarna durfden onze ouders dat niet meer aan. Ik dacht altijd omdat zij dat vervelend vond. En nu? Zou ze het nu nog vervelend vinden? Het was maar een geintje. Maar wel een gedurfde. En ze had denk ik niet door wat voor impact dit op mij had.

-

Ook had ik Judith en Nicola nog over mij horen fluisteren. Judith had gezegd dat ik wel leuk opgroeide, waarop Nicola haar min of meer had uitgelachen, maar wel toegaf dat ik niet lelijk was. Dit was toen ik een keer laat ging douchen, waar ik m'n redenen voor had, en op de weg terug nog licht zag branden in hun tent. Kort zag ik het silhouet van de twee dames, en versteende ik omdat ze zo dichtbij waren. Het lampje in hun tent stond heel kort precies zo, dat hun slanke lichamen als zwarte schimmen te zien vielen op het canvas van hun tent. Hun tent was krap, maar wel een stuk groter dan de mijn. In die van hen kon je nog staan.

"Maar geef toe. Nick is best wel knap, vind je niet?" hoorde ik Judith heel stil aan Nicola vragen. Instinctief vloog ik naar de grond, en kroop ik dichterbij. Hoorde ik dat nou goed?

"Ach, hou op. Hij is gewoon Nick..." reageerde Nicola nog laconiek. Hierdoor wist ik ook hoe ze echt over me dacht en dat het geintje in de caravan dan ook een geintje was. "Al moet ik toegeven dat hij niet lelijk is." liet ze nog wel uit. Dat was toch iets. Ik hoorde Judith hummen. Ik voelde haar nieuwsgierigheid, maar Nicola kapte het snel af hierna. Misschien ook wel met een reden.

Gelukkig hadden ze het niet over mijn stijve gehad, maar de gedachte aan hun woorden bleef natuurlijk in mijn hoofd hangen.

-

Een paar dagen later, nadat we dus een aantal ongemakkelijke en spannende momenten hadden gedeeld, had Nicola een date met die Duitse jongen die ze op het strand had ontmoet. Terwijl ze zich klaarmaakte, was er een voelbare spanning in de lucht. Ze trok een mooie zomerjurk aan die haar figuur perfect accentueerde en besteedde extra aandacht aan haar make-up. Ze deed dit alleen. En ze was er helemaal blij mee. Haar opwinding was duidelijk zichtbaar en besmettelijk, hoewel ik een vreemde mix van jaloezie en verlangen voelde. Ik haatte dit. Ik wist dat het er vroeg of laat toch van zou komen, maar haar zo blij en opgewonden te zien omdat ze met een andere jongen uit zou gaan, ervaarde ik als pijnlijk en verdrietig. Ik werd er misselijk van. Ik zie hoe ze zich zo mooi mogelijk probeerde te maken. Nog mooier. En dat was gewoon wrang. Ik wilde haar toch heel even opzoeken, al wist ik niet goed waarom of wat ik dan moest zeggen. De rest was buiten, en zij stond in de caravan waar ze zich nog een beetje kon opmaken in fatsoen.

Nicola stond voor de spiegel en keek me aan met een glimlach die zowel zelfverzekerd als zenuwachtig was. "Wat denk je, Nick? Zie ik er goed uit?" vroeg ze, terwijl ze een draai maakte om haar jurk te laten zwieren. Ze zag er spectaculair uit. Dat ze niet zo lang geleden die billen nog langs mijn kruis had laten glijden, leek ze al vergeten te zijn. Het was dan ook maar een grap en een plagerijtje voor haar geweest. Ik snap het. Ik ben haar stiefbroertje. Maar toch. Ze was niet alleen mooi, maar ook gewoon lekker. En lief. Ze was immers perfect.

Ik slikte en probeerde mijn jaloezie te verbergen. "Je ziet er geweldig uit, Nicola. Hij heeft echt geluk," antwoordde ik, terwijl ik mijn blik op de grond richtte. Ik meende die woorden, en dat hoorde ze gelukkig. Ja, wat had hij een geluk. Ze snapte niet wat ik er echt mee bedoelde, maar dat was misschien maar prima ook.

"Awh. Je bent zo lief," zei ze en gaf me een speelse por in mijn zij. Aan de ene kant was het fijn dat we weer even zo met elkaar om konden gaan, zoals het hoorde. Maar toch. "Zorg je goed voor jezelf vanavond?" vroeg ze of zij al die tijd op mij gelet had. MAar het was goed bedoeld. Ik gunde haar ook het beste. En ik hoopte dan toch ook maar dat ze een leuke date zou hebben. Al kostte het moeite.

"Ja, natuurlijk. Veel plezier," antwoordde ik met een geforceerde glimlach.

Toen Nicola vertrok, voelde ik meteen een leegte achterblijven. Maar ik was niet de enige die nu door haar achtergelaten was. Eenmaal uit het zicht rommelde ik wat in m'n tent. Onze ouders waren samen eropuit en ik verzamelde wat spullen voor een lange fietstocht die ik wilde gaan maken. Eerlijk gezegd was ik die ander even vergeten door alles rondom Nicola. Maar zij mij gelukkig niet. Judith kwam niet veel later bij mijn tent. Ik merkte aan haar dat ze het wellicht ook anders gezien had. Zonder Nicola was zij ook maar alleen.

-

Judith liep op me af, haar gezicht een mengeling van bezorgdheid en vastberadenheid. "Nick, Gaat het? Ik heb je wel eens vrolijker gezien," zei ze, terwijl ze naast me neerhurkte. Ze was dichtbij. Ik voelde haar warmte, maar ook de oprechtheid in haar stem. Wellicht wist ze dat ik wat voor Nicola voelde. Het leek bijna geen geheim meer te zijn, al had ik me niet uitgesproken, en dat ging ik ook niet doen. Wel kon ik het bezorgde broertje zijn.

"Het is niets, Judith. Gewoon... Nicola en die jongen. Het voelt raar," mompelde ik, mijn ogen nog steeds op de grond gericht. Ik deed dan maar alsof ik gewoon bezorgd was. Alsof ik haar wilde beschermen. Alleen was ik ook echt bezorgd en wilde ik Nicola beschermen. Maar niet als broertje. Judith begreep het hoe dan ook, denk ik. Maar ik wist niks zeker.

Ze knikte wel begrijpend. "Ik snap het. Ik voel me ook een beetje in de steek gelaten." biechtte ze toen op, wat ik opvallend vond. Zo had ik het nog niet gezien. "Maar we kunnen er samen nog iets van maken. Kom op, laten we iets leuks doen," stelde ze voor, terwijl ze haar hand naar me uitstak. Op zich een normaal aanbod. Maar ik vond het natuurlijk een spannend idee om samen iets met Judith te gaan doen. We kenden elkaar goed, maar ook weer niet zo goed. Was dit dan ook een date? Ik durfde het niet eens te vragen. Dat zou absurd zijn.

Ik aarzelde even, maar pakte toen haar hand vast. Fietsen kon altijd nog "Oké, wat stel je voor?" vroeg ik, terwijl ik mezelf omhoogtrok. Ik voelde goede moed.

"Wat dacht je van een wandeling langs het strand? Het is lekker weer. Altijd goed," stelde ze voor met een glimlach. Wandelen was prima. Zwemmen leek me geen goed idee.

Ik keek haar aan, maar zag de oprechtheid in haar ogen. Natuurlijk veroorzaakte ze die opwinding en wilde ik zoveel meer van haar. Maar tegelijkertijd miste ik het ook hoe het was om gewoon normaal te doen tegen haar. Dit was wellicht een kans om dat weer te leren. Ja, toch?

"Ja, dat klinkt goed," antwoordde ik dan ook ingetogen, en samen verlieten we de camping richting het strand. De zwemkleding bleef hier.

-

Zodra het pad overging in zand, riep ze me kort een halt toe om haar te helpen. Lachend en klungelig klampte ze zich aan m'n arm vast zodat ze haar schoentjes uit kon doen om op blote verder te gaan in het zand. Ik hielp haar graag. Zeker op deze manier. Het had iets speels en ik voelde me opgelucht. Haar aanraking deed me weer ontzettend veel, maar er was wel iets veranderd de laatste dagen. Ik had het idee dat doordat ze het wel wist nu, ondanks dat we het er niet meer over gehad hadden, dat al een deel van de spanning had weggenomen. Ik schaamde me. Maar ze gaf me het idee dat ik dat niet hoefde te doen. En dat was toch iets. Ja, ze wondt me nog steeds enorm op. Maar nee, ik stond hier niet met een stijve. Dat zag ik als winst. Want daardoor kon ik samen met Judith naar het strand. Vette winst.

Ook al droeg ze nu niet haar mooie, zwarte bikini. Ze bleef betoverend. Judith droeg een losse zomerjurk die zachtjes wapperde in de avondbries. Ook geen straf. Het had nog iets kinderlijks, maar dan met haar lichaam wat al zo goed als volwassen was. De jurk, lichtblauw met een subtiel bloemenpatroon, accentueerde haar slanke figuur op een elegante manier. Haar blonde haren glansden in het laatste licht van de zon, als een gouden halo om haar hoofd. Haar ogen, diep en donker, straalden warmte en begrip uit. Elke keer als ze naar me keek, voelde ik nu een gevoel van rust over me heen komen. Het kon verkeren. Terwijl we richting het strand liepen, voelde ik de spanning langzaam van me afglijden. De gedachte aan Nicola met die jongen verdween naar de achtergrond, vervangen door het gezelschap van Judith.

-

"Het strand is echt mooi op dit tijdstip van de dag," merkte Judith op, haar stem klonk zacht en vredig terwijl we langs de kustlijn liepen. De lucht kleurde in prachtige tinten oranje en roze, als een schilderij dat tot leven kwam. Dus had ze gelijk. De golven braken zachtjes op de kust, hun ritmische geluid werkte kalmerend.

"Ja, het is hier echt bijzonder," antwoordde ik, mijn blik over de horizon glijdend. Dit was vakantie voor mij. Zon, stand en zee. En dit keer in het gezelschap van deze mooie blondine. Alleen haar gezelschap was al zo welkom. Ik was toch wat alleen de laatste dagen. Al was zij daar mede de reden voor geweest. De zon hing laag aan de hemel, bijna verzwolgen door de zee, en de wereld leek even stil te staan. We stonden aan het water, onze tenen net in het koele water. Een klein, paradijselijk moment. Ik wilde eigenlijk haar hand pakken. Het voelde alsof het kon. Ik deed het toch maar niet. Ik zie haar donkere ogen over het water turen, en ik blijf er maar naar kijken. Totdat ze me opmerkt. Ze kijkt me aan met een lieve glimlach en gniffelt als ik dan snel wegkijk. Ze duwt haar schouder tegen die van mij en legt haar hoofd erop.

Judith glimlachte naar me, haar ogen twinkelden in het zachte licht. "Je weet, Nick, het is oké om je soms verloren te voelen. We maken allemaal zulke momenten door," zei ze zachtjes, terwijl ze haar hand even op mijn onderarm legde, en me dus echt even vasthield. Dan kostte het me toch weer moeite om de opwinding in bedwang te houden. Haar aanraking was warm en geruststellend, maar ook opwindend. Elke keer als ze naar me keek of me zo aanraakte, merkte ik gewoon dat ik een enorm verlangen had naar haar, wat dan meteen naar boven kwam. Wist ze het dan echt niet? Of juist wel?

Ik knikte maar, haar woorden vonden heus wel weerklank in mijn hart. "Ja, wie weet," zei ik, terwijl ik haar een glimlach schonk. Ik wilde er ook niet te veel op ingaan nu. Het was goed zo. Ik dacht wel te begrijpen wat ze bedoelde.

We liepen verder, en de stilte tussen ons was comfortabel, gevuld met de geluiden van de zee en de wind die zorgde dat het snel koeler werd aan het strand. De wind speelde met haar haar en haar jurk, waardoor ze leek te zweven. Ik voelde een ongekende rust over me heen komen, een gevoel dat ik lang niet had gevoeld.

-

Het was geen verre wandeling, maar we namen onze tijd. We hadden het nog even over de toekomst. Judith had meegekregen dat ik dan misschien toch mocht gaan reizen, en ook zij moedigde dat aan. Ook bij haar merkte ik dat ze wellicht ook wel een tussenjaar had kunnen gebruiken. Al legde ze het er niet zo dik bovenop als Nicola eerder. We gingen op een gegeven aan de rand van de lage duin zitten, aan de rand van het dennenbosje waar ze me betrapt had, en begroeven onze voeten in het zand wat nog warm was van de zon, die nu net niet meer aan de horizon stond.

"Wat denk je dat Nicola en die jongen nu doen?" vroeg Judith na een tijdje, haar stem klonk nieuwsgierig maar ook lichtjes bezorgd. Ik was Nicola vergeten. Ik was helemaal opgegaan in het gezelschap wat Judith me had geboden. Maar zodra ze haar naam noemde, maakte ik me zorgen en kreeg ik dat nare gevoel weer terug.

Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee. Waarschijnlijk ergens wat drinken en elkaar beter leren kennen," antwoordde ik simpel, mijn jaloezie nog steeds aanwezig maar minder intens. Ik deed maar alsof het met niets kon schelen. Want waarom zou het me wat kunnen schelen?

Judith knikte dan ook. "Het is gek, hè? Hoe dingen kunnen veranderen. Een paar dagen geleden waren we allemaal nog gewoon hier, en nu..." Ze liet haar zin in de lucht hangen, haar blik op de golven gericht. Judith en Nicola waren echt maatjes. Het liefst deden ze alles samen. Maar nu had Nicola toch iemand boven haar verkozen. Zo zat het niet, maar zo voelde het wel voor Judith, haalde ik uit haar woorden.

"Ja, het gaat allemaal zo snel," zei ik, terwijl ik mijn handen door het zand liet glijden, en probeerde Judith verder uit te lezen. Dat vond ik namelijk interessant. "Maar het is fijn om hier met jou te zijn, Judith. Echt waar." ontglipte me min of meer, maar meende ik daardoor niet minder. "Positief bekijken." zei ik maar snel, en zo vriendschappelijk mogelijk. Al leek ze daar niet in te trappe.

Ze glimlachte weer, haar ogen ontmoetten de mijne. "Ja, dat wel. Ik voel hetzelfde, Nick. Het is fijn om iemand te hebben met wie je kunt praten. Iemand die begrijpt wat je doormaakt." zegt ze met een rustige, en intieme stem die mij even laat slikken als ze haar donkere ogen erbij op mij neerslaat. Ze laat zich weer tegen me aanvallen. Haar hoofd tegen m'n schouder, haar hand op mijn arm. Zaten we dan in stilte. Een veelzeggende stilte. Al kon ik het niet duiden. Want dat durfde ik gewoon niet. Wellicht zocht ze gewoon vriendschap. Dat wilde ik dan niet verpesten. Ik begon dan maar weer een gesprekje.

We bleven daar zitten, zachtjes pratend over van alles en nog wat. De tijd vloog opeens. Haar stem en haar aanwezigheid brachten een rust in mij die ik al lang niet meer had gevoeld. De lucht werd donkerder, gevuld met sterren. Judith leunde nog iets dichter tegen me aan, haar schouder raakte de mijne, en ik voelde een warme gloed door mijn lichaam gaan.

-

Op een gegeven moment stonden we op en begonnen langzaam terug te lopen naar de camping. De nacht viel over ons, en de koelte van de avond omhulde ons als een kille deken. Judith’s hand gleed naar de mijne, en zonder erbij na te denken, pakte ik die vast. Het voelde natuurlijk en juist. We zeiden er niks over. We keken elkaar niet eens aan. Ik voelde haar zachtjes knijpen en ik bezweek bijna van de spanning, al liet ik dat dus niet merken.

"Het was echt een fijne avond, Nick. Dank je," zei ze zachtjes, terwijl we de camping naderden. Het voelde gek dat ze me daarvoor bedankte. Maar ook ik was dankbaar voor haar tijd en aandacht.

"Jij ook bedankt, Judith. Ik had dit echt nodig," antwoordde ik, terwijl ik haar hand nog even vasthield voordat we onze tenten bereikten. Niemand die ons zag. En wat het precies betekenende, was me nog altijd niet duidelijk. Kon je vriendschappelijk zo elkaars hand vasthouden?

Ze draaide zich om naar me, haar ogen glinsterden in het schemerlicht. "Welterusten, Nick," zei ze, haar stem zacht en vol betekenis. De auto stond naast de caravan en daar was het licht al uit. Het was later geworden dan ik gedacht had. Volgens mij was Nicola ook al terug. Die zal wel gedacht hebben...

"Welterusten, Judith," antwoordde ik zuchtend, terwijl ik naar mijn tent liep, mijn hart nog steeds sneller kloppend van de gebeurtenissen van de avond. En toch hield ik er een leeg gevoel aan over.

-