Het strand lag aan de andere kant van een walletje. Er waren op dit eiland krijtrotsen en kliffen en beboste duinen, maar zeker niet overal. Wij zaten op de zuidkant, en op een heldere dag als vandaag zouden we Polen kunnen zien liggen. Het idee was om vandaag nog wel even met z'n allen wat te gaan doen en een dagje strand was de gezamenlijke uitkomst van het sparren tijdens het ontbijt. Op zich heerlijk. Ik ben gek op het strand en hou van zwemmen. Maar met de huidige samenstelling was het ook altijd een dingentje.

Ik merkte al snel hoe enthousiast Nicola en Judith waren. Zij gingen dus ook mee. Naar het strand. In zwemkleding. En daar lag natuurlijk mijn probleem. Nu droeg ik wel vaker gewoon m'n zwembroek als ik vrij was of op vakantie was in plaats van een normale korte broek, maar dat betekende ook dat enige opwinding wat moeilijker te verbergen viel, terwijl de opwinding om mij heen alleen maar groter zou worden met deze twee dames in hun badkleding zo dicht in de buurt...

We pakten snel onze spullen in voor het strandbezoek en ik nam maar een boek mee wat me wellicht kon afleiden. Maar ik merkte nu al dat ik het spannend vond. Terwijl ik mijn zwembroek aantrok in mijn tent, verzon ik hoe de dames zich in hun tent aan het omkleden waren en kon ik eigenlijk niet wachten om te zien wat ze zouden aantrekken en waar ze hun heerlijke lijven dan in zouden gieten. Ik was enigszins teleurgesteld dat er niet wee bikinibabes uit de tent kwamen gelopen, maar dat ze ervoor hadden gekozen om nog over hun badkleding hun normale kleding aan te trekken. Mijn geduld werd getest. Al zagen ze er zo natuurlijk ook al aantrekkelijk uit, voorzien van zonnebrand en zonnebrillen in hun haren of op hun schattige neusjes. De benen waren al zo goed als volledig bloot en zo ook hun platte buiken. Het smullen was dus toch al begonnen, en het kon alleen nog maar nog beter worden. Met alle risico's van dien.

-

Bij aankomst op het strand word ik opnieuw overweldigd door de schoonheid van de omgeving. En dan had ik het echt alleen nog maar over de natuur met het strand en de kalme zee op deze mooie en al warme dag. Het fijne, witte zand voelt zacht onder mijn voeten, en de helderblauwe zee strekt zich uit tot aan de horizon, glinsterend onder de warme zonnestralen. Ik had nooit een beeld van de Oostzee, maar dit had wel iets weg van een tropisch strand. Daar horen dan ook mooie meiden bij, natuurlijk. De lucht is strakblauw, zonder een wolkje aan de hemel. Het strand is levendig en vol met mensen die genieten van de zomerse dag – kinderen die zandkastelen bouwen, stelletjes die hand in hand wandelen, en groepen vrienden die beachvolleybal spelen. Maar het is zeker niet zo druk als op de Nederlandse stranden. Ondanks de vele Duitsers, voelde dit totaal anders aan. We waren echt in het buitenland. Echt op vakantie. Hier geen strandtenten, of luidruchtige Hollanders. Het was gewoon genieten.

Mijn aandacht wordt echter al snel volledig opgeëist door Nicola en Judith. Het was het lang verwachte moment. Zeker niet de eerste keer dat ik Nicola in een bikini zou zien, maar juist daarom keek ik er zo naar uit. Zodra ze hun kleren uittrekken en hun bikini's onthullen, voel Ik mijn hart sneller kloppen. Ik kijk heel stiekem toe.

Nicola draagt een strakke, felblauwe bikini die haar gebruinde huid accentueert. De bikini zit perfect om haar vormen, benadrukt haar slanke taille en welgevormde heupen. Haar bruine haar valt losjes over haar schouders, en ze straalt een moeiteloze schoonheid uit die mij vrijwel meteen bijna bedwelmt. Haar lange benen en perfecte rondingen trekken mijn ogen als magneten, en ik kan nauwelijks wegkijken. En dat was er nog maar eentje.

Judith straalt op haar beurt in een elegante, zwarte bikini. De kleur contrasteert prachtig met haar lichte huid en blonde haren. Haar bikini onthult net genoeg om suggestief te zijn zonder te veel prijs te geven. Judith’s donkere ogen lijken nog intenser onder de felle zon, en haar glimlach maakt haar verschijning compleet onweerstaanbaar. Haar slanke figuur en subtiele sierlijkheid trekken mijn blik telkens weer naar haar toe. En dat was de tweede. Twee godinnen op het strand aan de Oostzee.

Ik voel een intense golf van opwinding en verwarring door me heen gaan. Maar vooral opwinding. Elke beweging die de meiden maken, lijkt mijn aandacht te grijpen. Nicola strekt zich uit, haar lichaam buigend en kronkelend op een manier die mij alleen maar doet fantaseren. Judith buigt zich voorover om haar handdoek neer te leggen, en ik merk hoe mijn ademhaling versnelt bij het zien van haar perfecte houding.

Ik probeer mijn blik nog af te wenden, maar mijn ogen worden steeds weer naar hen toe getrokken. De warmte van de zon lijkt mijn bloed te verhitten, en ik voel mijn hartslag in mijn oren bonken. Ik besef dat ik al mijn wilskracht nodig zal hebben om deze dag door te komen zonder mijzelf te verraden. Mijn lichaam en geest staan in brand, en de schoonheid van Nicola en Judith is de vlam die dat vuur voedt.

Zoals ik naar hen kijk, zo kijken ze niet naar mij. Ik hou m'n shirt nog even aan. Ik blijf nog even bij m'n vader en stiefmoeder zitten, terwijl de meiden al iets meer de afstand zoeken door los van ons hun handdoek te spreiden. Ze zien mij niet kijken naar hen. Wel zien ze andere jongens naar ze kijken, en dat vinden ze ook interessanter. Iets wat mij wat lucht geeft, maar waardoor ik ook jaloers raak. Dus was het weer niet goed. Voor nu kon ik stiekem naar de twee kijken die niet meteen opgezocht werden door andere jongens, maar dat leek maar een kwestie van tijd. Een probleem erbij. En de reden waarom ik toch meegegaan was op vakantie. Niet dat ik het kon tegenhouden. Die twee lijven daar trokken hoe dan ook jongens aan. Zoals ik me ook tot hun aangetrokken voelde. Alleen kon ik er niks mee.

-

En ik hou ook m'n afstand. M'n vader probeerde nog een gesprek aan te gaan over mijn toekomst. M'n stiefmoeder had zich er nog even mee bemoeit en gezegd dat een tussenjaar wel een goed idee was, met het oog op reizen, zowaar. Ik had nooit problemen met haar gehad. De band kon beter, maar dit viel mee. Tenzij ze gewoon van me af wilde aangezien Nicola na de zomer ook het huis zou verlaten. Dan waren ze samen. Maar in ieder geval kon ik hier mijn voordeel uithalen, en het leek de goeie kant op te gaan. Mijn ogen dwaalden wel continu af naar Nicola en Judith. Ze hadden het niet door. Nog niet. Ik had een boek op mijn schoot liggen en een ander opengeslagen voor me. Een om uit te lezen, en de ander om iets te verstoppen. Maar die twee ontkwamen dus niet aan mijn aandacht en ik niet aan de opwinding. Kon ik geen tussenjaar nemen in Gent?

"Dus Nick, wat denk je erover? Een tussenjaar in het buitenland zou je veel kunnen leren," zei mijn vader, terwijl hij zijn zonnebril rechtzette en zich naar mij toe boog. De invloed van mijn stiefmoeder op hem viel niet te onderschatten. Alsof het zijn idee was...

"Ja, dat lijkt me wel wat," antwoordde ik afwezig, mijn ogen weer afdwalend naar Nicola die lachend iets aan Judith vertelde. Ik zie haar vluchtig naar mij kijken.

"Reizen kan je echt een nieuwe kijk op het leven geven," voegde mijn stiefmoeder toe, haar stem warm maar vastberaden.

"Ja, misschien," mompelde ik, terwijl ik deed alsof ik geïnteresseerd was in het boek op mijn schoot. Judith had ook heel even naar me om gekeken, maar beiden waren ze verder het water ingelopen.

-

Nicola en Judith spelen in het water, terwijl ik ze vanaf een afstand observeer. Ik probeerde nog even mee te doen met de activiteiten, maar trek me al snel steeds meer terug. Het prikkelt me te veel. Al raak ik nog meer geprikkeld met dat ik me afgezonderd helemaal laat verliezen in de warmte en de fantasieën waardoor ik zeker niet meer mee kan doen met hen. Ik ga nog even zwemmen, wat zeker wel wat verkoeling brengt, maar ik trek baantjes met een roer.

"Nick, kom je niet even mee overgooien? Dan doen we lummelen." riep Judith toen ik niet veel later op m'n buik op m'n handdoek lag, haar ogen twinkelend in het zonlicht.

"Ja, kom op, het is heerlijk!" voegde Nicola toe, terwijl ze naar me zwaaide.

"Misschien straks," antwoordde ik, mijn stem iets te hoog terwijl ik probeerde te verbergen hoe hun uitnodiging me deed voelen.

"Oké, maar je mist wel wat," zei Nicola lachend, voordat ze zich weer naar Judith wendde en samen terug het water in rende. Het waren zij die iets misten... Wat een plezier...

Ik probeerde mijn aandacht dan maar weer op mijn boek te richten, maar het was een verloren zaak. Elke keer als ik opkeek, zag ik Nicola en Judith lachen en spelen in het water. Hun lichamen glinsterden van het water, en elke beweging leek een verleidelijke dans te zijn. Mijn gedachten dwaalden af, en ik voelde de opwinding in me opborrelen, een constante strijd om mijn gevoelens onder controle te houden.

"Nick, gaat het wel goed met je?" vroeg mijn vader bezorgd, terwijl hij naast me kwam zitten.

"Ja, ja, alles prima. Gewoon wat moe," loog ik, terwijl ik nerveus naar mijn boek keek.

"Als er iets is, weet je dat je altijd met ons kunt praten, toch?" zei mijn stiefmoeder, haar stem vol moederlijke bezorgdheid.

"Ja, dank je," antwoordde ik, mijn ogen weer richting Nicola en Judith glijdend.

De dag verliep in een waas van conflicterende emoties. Ik voelde me gevangen tussen mijn verlangen en de noodzaak om normaal te blijven doen.

-

Ik zoek uiteindelijk een stukje bos op om me echt even af te sluiten. Iets verderop begon dan wel iets wat begon te lijken op een klif en de aanloop was gevuld met dennen, dikke en dunne, en vormden oase van afstand en rust. Zo stond ik nog op het strand, en nu is het bos. En door de bomen kon ik het strand nog zien met het water wat vanaf deze hoogte nog blauwer was en het zand was nog witter. De dames zag ik ook nog. Die bleven even aantrekkelijk. Want aantrekkelijker kon gewoon niet. De schaduwen van de bomen en de koelte van het bos helpen me om even te kalmeren. Terwijl ik door de bomen tuur, zie ik vanuit de verte Nicola met een jongen praten. Ben ik even weg, is het gelijk raak. Iets wat natuurlijk onvermijdelijk is, maar ze heeft tot mijn plezier nog nooit een vriendje gehad, en ergens hoop ik ook dat dat zo blijft. Ik weet wel beter. Mijn hart slaat een slag over en ik voel een vreemde steek van jaloezie. Waar is Judith dan? Kan zij dit niet stoppen? Judith kwam echter niet in me op. Met felle ogen staar ik naar mijn stiefzus die ik zie lachen terwijl de jongen in zijn zwembroek en zijn ontblote lijf blijkbaar iets grappigs tegen haar zegt. Hoe kon een jongen zo voor haar staan zonder een stijve te krijgen? Ik begon me steeds meer te realiseren dat dat vooral een probleem was waar ik last van had, en helaas niet elke jongen...

-

Plots hoor ik voetstappen achter me. Ik draai me om en zie Judith, die me blijkaar achterna is gelopen om te vragen of alles wel goed gaat. Haar houding is zorgzaam, maar er zit ook iets verleidelijks in haar blik. Ik schrik van haar, en ze gebaart al dat het okay is. Ik kende Judith best wel goed. Zolang ons gezin bestaat, ken ik Judith al. Die is vaak bij ons thuis. En haar zorgen zie ik ook als oprecht, al heeft ze geen idee dat als ze wist wat er speelde, ze zich niet meer zorgen om me zou maken, maar van me zou gaan walgen.

"Hey, gaat het wel goed met je?" vraagt Judith zachtjes, terwijl ze dichterbij komt.

"Ja, gewoon... even wat rust nodig," mompel ik, terwijl ik probeer mijn zenuwen onder controle te houden. Want opeens stond ze voor me. Hier in de schaduwen van de bomen waar niemand anders leek te bestaan. Ze was me gevolgd in haar zwarte bikini. En mijn blik schoot continu over haar lichaam en alle andere kanten op om steeds weer teruggetrokken te worden naar haar zijn. Ze komt dichterbij.

Judith legt een hand op mijn arm en kijkt hem diep in de ogen, terwijl ze er zachtjes over wrijft. Het ontneemt m'n adem en haar warme aanraking verhit mijn huid nog verder op deze al warme dag. "We maken ons zorgen om je. Je gedraagt je een beetje anders dan normaal." zegt ze me dan, en ik voel me schuldig.

-

Ik voel mijn hart weer sneller kloppen en de warmte in mijn lichaam terugkeren. "Het is niets, echt waar. Gewoon veel aan mijn hoofd," zeg ik, terwijl ik mijn blik probeer af te wenden.

Judith glimlacht en knikt. "Als je iets wilt bespreken, weet je dat je altijd bij ons terecht kunt, toch?" probeert ze lief, maar klinkt het ook een beetje alsof ze dit moet zeggen. "Bij mij zeker." zegt ze daarna, bijna zwoel, en dat klonk opeens een stuk overtuigender. Ik slikte, zoals ze het zei. Maar zo kon ze het vast niet bedoelen.

Ik knik, dankbaar maar ook verward door haar nabijheid. "Dank je, Judith. Dat betekent veel voor me." zeg ik maar en kijk snel weg en draai me weer om naar het strand waar ik zoek naar Nicola en die jongen, maar ze niet kan vinden.

"Goed," zegt ze, terwijl ze achter me is komen staan en haar hand even op mijn schouder legt. Ik sluit zonder dat ze het ziet even mijn ogen en geniet van het contact, wat ik als zeer innig ervaar. Ze komt nog een stap dichterbij en de puntjes van haar vingers strijken kort naar beneden over mijn arm. Het laat me sidderen. Ik kijk om, zo in die donkere ogen van haar. Haar aanraking is licht, bijna speels, en haar blik is intens. "We missen je daarbuiten. Kom je zo weer terug?" vraagt ze zachtjes. Heel zachtjes.

Ik haal diep adem en probeer te glimlachen. "Ja, ik kom zo." doe ik alsof het allemaal niet waar was.

-

Judith knikt dan nog en neemt afscheid. Ze draait zich om, maar stopt even en kijkt over haar schouder naar mij. "Ik hoop dat je snel terugkomt. Het is niet hetzelfde zonder jou," zegt ze met een glimlach die zowel zorgzaam als licht verleidelijk is.

Ik voel mijn gezicht rood worden en de hitte in mijn lichaam terugkeren. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen terwijl ik haar glimlach beantwoord. "Dank je, Judith." zeg ik nog maar, wat loom, terwijl ik me naar haar toe had gedraaid.

Terwijl ze wegloopt, blijft haar blik nog even hangen op mijn tent... Ik was het vergeten. Het kwam ook zo snel. Haar aanrakingen waren zo onverwachts. Maar alles aan haar wond me enorm op. Nu nog meer. En ik had het gewoon niet door. Met dat ik me naar haar had omgedraaid, had ik ook de tent in mijn zwembroek getoond.

Ze zegt eerst niets, maar een verleidelijke lach speelt om haar lippen terwijl ze weer in zijn ogen kijkt. "Je had ons wel even mogen helpen met onze tent gisteren, aangezien het je zo gemakkelijk afgaat." lacht ze dan nog en ze loopt verder. Ik val helemaal stil. Niet het soort opmerking wat ik van haar verwachtte, zo gedurfd en zo uitdagend, zou ik bijna willen zeggen. Ik geloof het bijna niet. Haar houding en woorden geven mij een vreemd gevoel van nog meer opwinding en verwarring.

-

Net stond ik me nog op te winden uit jaloezie met betrekking op m'n stiefzus die aangesproken werd door een jongen. De jaloezie ten opzichte van Nicola maakt langzaam plaats voor een andere soort opwinding door Judith. Nu was ik Nicola vergeten. Ik kijk haar nog na terwijl ze terugloopt naar het strand. De manier waarop haar zwarte bikini haar vormen accentueert, trekt mijn aandacht. Wat een vrouw. Wellicht voor het eerst dat ik haar niet als een knap meisje zag, maar als een overweldigend knappe, jonge vrouw. Het laat me dan ook niet los, als ik eenmaal afkoel en ook terugkeer naar het strand. Ze had hem gezien. Ze had gezien dat ik opgewonden was. En alhoewel dat zeer opwindend was, en ik me later zeker afvroeg of dit ook anders had kunnen aflopen in positieve zin, nam het nu gek genoeg wat van de opwinding weg. Spanning, in ieder geval. M'n vader vond nog dat de wandeling me goed gedaan had, en ik was ook meer aanspreekbaar. Al bleef ik altijd een beetje nerveus als die twee in de buurt waren. Nicola had zich ook al gemeld bij onze ouders. En na Judith, ik dus ook. We waren compleet. Die Judith... De rest van de middag blijft mijn gedachten bij haar hangen, terwijl ik nog probeer te begrijpen wat er net is gebeurd.

-

Als de zon begint te zakken, pakt ons gezin de spullen in en maken we ons klaar om te vertrekken. We hadden op het strand gegeten. Gewoon eenvoudig, maar lekker. Echt vakantie. De dames waren mooi en bruin en rood van de zon. De zonsondergang is pas echt adembenemend, de lucht kleurt in warme tinten oranje en roze, en de serene sfeer helpt mij enigszins te kalmeren. Ik voel een opluchting dat we weggaan, maar blijf verward en opgewonden door de gebeurtenissen van de dag. Terwijl we onze spullen verzamelen, voel ik af en toe Judith's blik op me gericht. Elke keer als ik opkijk, zie ik haar snel wegkijken met een mysterieuze glimlach op haar gezicht. Walgde ze dan niet van me?

Ze lopen terug naar de camping, onze voeten zinken in het zand terwijl we de strandhanddoeken en koelboxen dragen. Nicola en Judith lopen vooraan, pratend en lachend, terwijl ik achteraanblijf, in gedachten verzonken. Mijn vader en stiefmoeder praten zachtjes met elkaar, onbewust van de innerlijke strijd die er woedt.

De wandeling terug verloopt in korte gesprekken en lange stiltes. Ik loop weer naast Nicola, maar mijn gedachten zijn bij Judith. Ik probeer de gebeurtenissen van de dag te verwerken, maar elke keer als ik mijn ogen sluit, zie ik Judith's verleidelijke glimlach en haar blik die op mijn lichaam viel. Ik voel mijn hart sneller kloppen en mijn lichaam reageert elke weer opnieuw op de herinnering.

-

Bij aankomst op de camping is iedereen moe maar voldaan. We stappen de caravan in en beginnen onze spullen uit te laden. Terwijl we dit doen, merk ik opnieuw Judith's blik. Ze kijkt weer naar me, haar ogen glinsteren in het schemerlicht. Het is een subtiele interactie, maar voor mij voelt het als een elektrische schok. Ik begon steeds meer te geloven dat er wellicht meer achter had gezeten. Alleen wist ik niet wat.

Na het opruimen merk ik iets vreemds op. Ik zie Nicola en Judith samen giechelen, af en toe werpen ze een blik in mijn richting. Het gevoel van ongemak groeit. Ik kan niet horen wat ze zeggen, maar hun gelach en blikken maken me achterdochtig. Ik vraag me af of Judith Nicola over mijn eerder opgelopen stijve heeft verteld. Dat zal toch niet? Zat zou zij toch zeker niet doen? De gedachte alleen al maakt me nerveus en verward.

Ik trek me snel terug naar mijn tent, reflecterend op de dag. Mijn gedachten blijven hangen bij Nicola en Judith, en ik vraag me af hoe ik mijn gevoelens ooit onder controle kan krijgen. Het is nog niet heel laat, maar ik had al gezegd te willen gaan slapen. Ik hoor de geluiden van de camping om me heen vervagen terwijl ik in mijn slaapzak kruipt, de geur van het strand en het bos, en het geluid van de nachtelijke dieren vullen mijn zintuigen. Het had zo vredig kunnen zijn.

-

Terwijl ik me omdraai en probeer in slaap te vallen, hoor ik zachte voetstappen buiten mijn tent. Nicola en Judith lopen giechelend voorbij. Ik had ze net nog gehoord. Ze waren nog even opgebleven en hadden spelletjes gedaan met onze ouders. Het klonk gezellig. Ik had graag meegedaan. Maar ik wilde liever alleen zijn. In gedachte was ik natuurlijk wel bij twee van de vier personen. En die twee stapte de caravan uit, hoorde ik welterusten zeggen tegen onze ouders, en kwam langs mijn tent onderweg naar die van hun. "Welterusten, Nick," fluister Judith zachtjes, gevolgd door Nicola die hetzelfde wenst. Hun stemmen klinken speels, en ik weet niet meer wat ik moet denken. Hun zachte en ondeugende gelach blijft nagalmen in mijn hoofd terwijl ik me afvraag wat ze over me weten en hoe ik mezelf ooit weer normaal kan gedragen in hun aanwezigheid. Zo maken ze het er zelf ook niet makkelijker op.

De dag heeft me uitgeput, maar mijn gedachten blijven onrustig. Terwijl ik me omdraai en probeer in slaap te vallen, blijft het beeld van Judith's verleidelijke glimlach in zijn gedachten hangen. Met mijn ogen dicht zie ik haar daar ter plekke voor me naar de grond gaan, om dan maar die tent af te breken door mijn stijve te bevrijden en mij een heerlijke bj te geven. En dan zou ze tegen Nicola vertellen hoe leuk en geweldig het was, en konden ze me nu samen opzoeken om het nog bonter te maken. Zo ging het in mijn fantasie. Eigenlijk de hele dag door. Maar alleen hier in mijn tent kon ik eraan toegeven. Het was een dag vol verwarring en opwinding, en ergens weet ik dat mijn avontuur nog maar net begonnen is.

-