Het weekend gaat rustig voorbij, tante Jans en ome Jan komen weer voorbij. Natasha heeft late dienst en komt voor de dienst even voorbij en na de dienst. Veel tijd ‘s avonds om te kletsen hebben we niet want ze moet haar kinderen bijtijds ophalen bij de oppas.

Het is niet erg, want Stefan komt na zijn dienst langs, en heeft een gaaf spel mee genomen. Dammen voor slecht zienden, het heeft aparte verhoogde vakjes en de witte stenen een punt erop, hij heeft het geleend uit de grote bibliotheek van Rotterdam om te kijken of het wat was. Want dan kon ik de verveling wat beter de baas. Het was geweldig ik zag natuurlijk wel het bord en de vele vlekken maar door de verhoogde vakjes kon je de banen op het bord voelen. Het zwarte vlak was iets hoger dan het witte. Het werkte en ik was er echt blij mee. Zoals gezegd Stefan en ik werden steeds meer vrienden. En speelde die middag en avond verschillende potjes. Toen ik hem bedankte en vroeg “ moet je niet gewoon naar huis het is zaterdag, misschien avondje stappen en naar de kroeg “

Had hij op mijn hand geschreven,

‘ ik ben toch uit, ga met een vriend gezellig dammen. Scheelt hoop geld en een berg hoofdpijn” Waarop ik hem een klap op de schouder gaf en zei lachend en op z’n plat Rotterdams “ Ik vindt jou een gouwe gozert maat inplaats dat je achter de kerels aan gaat en lekker ga zuipuh en an eind van de avond je ff laat doorblaffen, ga je met een dove half blinde mafketel een potje dammen . Ech je bent een wereld gozert “ waarop Stefan op mijn hand schrijft “ ik blijf hoop houden Peet ”. Met een smiley teken en een lange aai over mijn arm. Ik had alleen maar gelachen en gezegd “ blijve drome maat, blijve drome “.

Dan komt de grote dag, maandag en ben zo nerveus als de pest en erg gespannen. Nerveus over de test en onderzoek en gespannen omdat het de eerste keer wordt sinds oudjaar dat ik weer buiten kom. En we waren al weer een paar maanden onderweg in het nieuwe jaar. Ik was vroeg wakker geworden en gaan douchen en aankleden, en had een spijkerbroek en een ruim jeans overhemd met drukkers aangetrokken. Op mijn broek een bruine riem met rodeo buckle die ik ooit in Texas had gekocht. En een paar lage cowboylaarzen, tante Jans had deze outfit uitgezocht en voor mij meegenomen. En ik hoopte stiekem dat Natasha het een beetje leuk vond staan. Want ja, zij zou toch de hele dag naast me moeten lopen.

En na het ontbijt van een paar boterhammen zat ik gespannen op mijn chaperonne te wachten.

Natasha was ook zenuwachtig geweest, want ja, ze ging vandaag met Peter op stap naar het oogziekenhuis en wilde er gewoon goed uitzien

Want stel hij kon straks ineens weer goed zien dan zou hij haar dus ook zien, daarom wilde ze er extra goed uitzien. Voor de eerste indruk want ze was behoorlijk onzeker over haar uiterlijk soms. Dus Natasha was extra vroeg opgestaan en liep na het douchen in haar walk in closet in het rond in haar korte zijden kimono. Deur naar deur open trekkend en niet weten wat aan te trekken.

Ze besloot toen maar om gewoon eerst maar te beginnen met haar lingerie te pakken. Ook hier weer twijfels, maar besloot uiteindelijk na minstens 8 verschillende setjes in haar handen te hebben gehad voor een mooi koningsblauw setje.

Mooie doorzichtige blauwe beugel Bustier met baleinen afgezet met kant , een matchende Brazilian type slip. Het accentueert haar bovenlichaam en taille. Niet te enthousiast maar je wist maar nooit hoe de dag zou verlopen toch . De kleding was haar grootste twijfel, een jurkje of een broek met een shirt, of een mooie blouse. Of een rok met blouse, er lagen onder tussen al diverse ensembles over de dress boy en stoel. En twijfelde nog steeds. Het was eind maart en het was best nog wel fris. Maar ze moest natuurlijk ook iets van professionaliteit uitstralen in het Oogziekenhuis want ze was tolk en niet de vriendin van.. om gek van te worden.

Tot haar oog ineens viel op een mouwloze jumpsuit in koningsblauw, wat ze ooit in een opwelling had gekocht en maar twee keer had gedragen. Terwijl ze het uit de kast trok wist ze het al. Dit wordt hem, gekleed en praktisch maar toch heel geraffineerd.

De broek van de jumpsuit had wijde pijpen en had daardoor iets van een lange rok.

De broek kwam tot net iets boven haar enkels en de pijpen hadden een subtiele split tot net iets onder de knie.

De stoffen ceintuur accentueert haar heupen en daardoor haar figuur en dan die diepe V hals,die haar een adem benemend decolleté gaf. Maar wat was voorzien van enkele subtiele drukkers waardoor het mogelijk was dit decolleté te reguleren , van vrij hoog gesloten tot navel open. De rug had ook een V Hals en eigenlijk zou ze het zonder BH moeten dragen maar dat zag ze niet zitten maar had hier gelijk een oplossing voor bedacht. En terwijl ze tevreden met deze vondst voor de spiegel zwierde vroeg ze zich af waarom ze deze jumpsuit eigenlijk zo weinig had gedragen.

Oké het had geen mouwen, en open rug maar met een kort wit gebreid vestje erop lost zij dat probleem helemaal op, en geeft ook nog wat warmte bij deze temperaturen, en daarbij ze kon dit vestje zo dicht knopen dat er van enig decolleté geen sprake meer was, perfect voor de collega’s in het oog ziekenhuis, en op het werk. En omdat ze dit witte vestje erop droeg was de schoenen keuze ook geen punt meer. En pakte ze uit de vele paar schoenen dichte witte pumps met een behoorlijke hak en een enkelbandje.

Helemaal tevreden over haar vondst liep ze naar de ruime kaptafel om zich op te maken en aan te kleden. Tot ze opeens bedacht dat de split in de broekspijp best wel fris zou kunnen zijn. En draaide zich om en pakte snel uit haar lade vol met panty’s, kousen en nylons , een paar dunne witte hold ups met een brede soort kant achtige plak rand, ervaring had geleerd dat deze onder geen enkele omstandigheid afzakken. Met een grote glimlach denkt ze terug aan Peter zijn woorden “ pumps en nylons maken me zo geil”. En dacht, O mannetje van me je zou me nu eens moeten zien.

Achter de kaptafel gezeten gingen de kousen aan, en maakt zij zich snel en vakkundig op. Iets wat ze in een vorig leven in Suriname van haar oudere nichtjes die een beautysalon hadden gerund, had geleerd. Wat subtiele oogschaduw in twee overlopende tinten gaven haar ogen een wat smokey eye effect. Haar wimpers iets meer aangezet zodat haar ogen er meer spraken. Oogpotlood om haar oosterse ogen net dat tikje meer mysterieus te maken.

Na enige zoeken de juiste tint rode lippenstift. Ze was blij dat ze haar nagels in het weekend door haar tante, die naast op haar hondjes paste ook nagelstyliste was, had laten verzorgen. En die ze had voorzien van een France manicuur mooi glanzend met een strakke witte rand. Perfect bij haar outfit en vestje.

Oké kleren aan en nú haar haren, los ? . Een hoge staart. Lage losse staart. Vlecht of een rol. Peter kon haar alleen maar met een staart of een vlecht. Dilemma, tot ze haar grove krultang zag liggen in het laatje van haar kaptafel. Dat was lang geleden en zij was eruit, ze liet haar haren los met een hele grove krul. En na een tiental minuten ging er een flinke laag haarlak in en drukte ze de slagen goed. En gaf haar haren nog net even een wat wilde natuurlijke look. Even de föhn en voila

Storm proof en dodelijk verleidelijk.

Kort wit parel kettinkje om de nek, en parel oorknopjes maken het af.

Vestje eroverheen en klaar, en keek even later in de grote hoge pas spiegel die dienst deed als een van de kast deuren

En Natasha was meer dan tevreden over zich zelf. Mocht er vandaag een wonder gebeuren dan zou zij daar zeker deel van uitmaken.

Nog snel een ontbijtje, haar lange dunne crème kleurige regenjas , plastic tasje met pet en zonnebril mee en de deur uit. De hondjes sprongen gezellig om haar heen want ze gingen weer naar de oppas. Daar hadden ze absoluut geen problemen mee want tante verwend ze verschrikkelijk. Auto in en vijf minuutjes later weer er uit naar tante.

Tante die even later met open mond en grote ogen naar haar lievelingsnichtje keek.

“ Meisje welke dode moet jij tot leven verwekken??? Je bent beeldschoon “ klonk het met haar typisch Surinaamse tongval.

En Natasha had alleen maar geglimlacht en gezegd “ Tante ik hoop alleen maar dat hij me vandaag ziet “. Waarop tante had gereageerd met “ Als hij je zo niet ziet staan is tie blind ! “. En Natasha had alleen maar gelachen, een snel kusje gegeven en weer in haar auto gestapt. Tante haar naar starend nagekeken tot ze de straat uit reed, waarop ze tegen de beide hondjes zei “Die meid heeft het zwaar te pakken, kom op jongens tante heeft nog wel een lekker kluifje voor jullie “ En ging naar binnen met twee om haar heen kwispelende staarten.

Bij het ziekenhuis aangekomen was het al niet anders, dames die bewonderd jaloers keken, mannen die hun nek verdraaiden en een jonge dokter die tegen een paal aan liep.

De oude portier van dienst Martin, die haar al jaren kende, groette verbaasd ;

“ Hi Natasha ? Wauw, goedemorgen dame” en maakte een kleine buiging en deed zijn pet af. Natasha had gelachen en gezegd “goedemorgen Martin. Hebben we er weer zin in vandaag ?” Iets wat ze altijd tegen Martin had gezegd, met steevast als antwoord “ het mot maar, nog 2 jaar schat“ Nu had Martin lachend gezegd “ Nou als dit jouw dagelijks uniform wordt blijf ik nog paar jaar langer kanjer “ En lachend had Natasha heupwiegend haar weg vervolgt, trots stappend en nu vol zelfvertrouwen.

Op de afdeling was het al niet anders geweest, Sandra die haar verbaasd had aangekeken en Stefan die schuin achter haar had gestaan met 2 duimen omhoog en een big smile. Zo liep ze door en stapte kamer 24 in. Waar Peter wat nerveus stond te wachten. Natasha zag hem staan, de strakke spijkerbroek en zijn jeans shirt met drukkers tot boven gesloten. Ze was op hem afgestapt, snel kusje op de lippen gegeven en had snel twee drukkers los gemaakt, en zijn borst gestreeld. En gezegd “ die mogen best wel open staan handsome” en dacht bij zich zelf ‘Jezus wat een verschrikkelijk lekkere cowboy ben je toch’.

Peter had zenuwachtig staan wachten en had wat heen en weer gedribbeld in afwachting van Natasha.

En toen de deur openging zag hij wazig een kleine blauw witte figuur de kamer betreden, de lange zwarte haren en een licht getinte huidskleur en haar fijne gelaatstrekken. Het kwam direct op hem af en voor hij had kunnen reageren , handen die wat knoopjes van zijn shirt opentrekken.

Een aai over zijn borst bevestigde zijn gedachten. “ Goedemorgen Natasha, ik ben er helemaal klaar voor, jij ook? “

En hij voelde zijn hand vast gepakt worden en een vinger die schreef “ Morgen Peter ik wel, maar heb even nog wat knoopjes los gemaakt, want je leek wel een ouderling “

Peter had gelachen “ sorry ik wist niet wat ik aan moest trekken, tante Jans heeft het voor mij meegenomen, is het goed. Mag ik zo met jou mee? “. Een harde kneep in zijn duim als antwoord. Dan de vinger “ ik heb het petje en de bril ook meegenomen dus zullen we dan maar. Zijn we ruim op tijd en kunnen we misschien nog een kopje koffie drinken “

Peter had geknikt en lachend gezegd: “ Prima doen we, hoop dat ze daar betere koffie hebben dan dat slootwater hier”

Het had hem een speelse tik op zijn arm opgeleverd. Even later had Natasha hem het petje gegeven en Peter had gevoelt dat het een baseball pet was. Het leek een normale pet, maar er kon inderdaad een soort flap aan de zijkant en achterkant worden uitgetrokken. Het was een wat vreemde kleur bruin maar dat maakte hem niet uit. En zette de pet op en voelde zijn gezicht. En moest constateren dat een groot deel van zijn gezicht was bedekt. Waaronder ook zijn oren wat hem een goed gevoel gaf. Toen stond het kleine wazige figuur weer voor hem en zette hem voorzichtig een lompe grote zonnebril op en het wazige beeld werd weer donker bruin, een soort stap terug in de tijd, iets wat hij lachend opmerkte “ Hé zo zag ik jou drie weken geleden ook kanjer “ tegen Natasha.

Die hem weer plagend een tik geeft en daarna schreef “ ja plaag jij me maar. Maar hoe zit het? Zit de bril ook goed met je rechteroor? “. Peter voelt even en antwoordt “ Zit perfect Natasha de rechter poot zit perfect op hoogte van me Shrek oortje hoor en blijft er ook goed op liggen. Valt me mee”

“ Mooi zo!” schrijft Natasha. Even ziet hij de kleine slanke figuur door de kamer bewegen, en moet constateren dat het blauw witfiguur perfecte vormen heeft, dan krijg hij zijn lederen jas aangereikt. Dan de kleine hand die de zijne pakt. En zegt “ zo hier je stok nog dan haak je in en dan gaan we.” En zij drukt de witte stok met rode band in zijn hand en haakt zij haar arm in de zijne. En zo gaan ze kamer uit, gang door en de lift in. Dan naar beneden en de lift uit en dan weer een gang uit richting uitgang.

Peter heeft het gelukkig niet door dat ze beiden worden bekeken, maar dat had meer te maken met de looks van Natasha dan het vreemde uiterlijk van Peter.

Het is best een vreemd gezicht, een grote vent, breed gespierd met een rare pet en een grote zonnebril, en een wit rood stokje, dat voor de show wat op de grond tikt. En naast hem , duidelijk een kop kleiner, een ongelofelijk mooie vrouw op hakken, wapperende gekrulde zwarte haren en een figuur om van te dromen. Die terwijl ze loopt regelmatig een klein stukje volmaakt been laat zien. Bij de uitgang groet Natasha, Martin weer met een “Tot straks Martin “

Die vriendelijk terug groet, maar denkt ‘ daar gaan ze, de beauty and the beast’