Uiteraard had ik de kans om naar meneer Lopez toe aan te geven waar voor mij de grens lag. De zachte streling van zijn hand in de richting van mijn knie, deels over de zachte stof van mijn doorzichtige tuniek en deels over mijn nauw aansluitende nylonkous, zorgde er echter voor dat er een aangename tinteling doorheen mijn hele ruggengraat trok, waardoor ik er vooralsnog niet toe kwam om zijn hand weg te duwen. Blijkbaar putte Stijns baas daar de moed uit om wat dichterbij te schuiven. Toen ik hem daarop aankeek, stuurde hij me een brede, goedhartige glimlach toe.

“Ergens heeft jouw man gelijk,” zei meneer Lopez. “Op het werk zijn we het gewoon om dagelijks halfnaakte schoonheden om ons heen te hebben. Dat ga ik niet ontkennen, Lena, maar dat maakt wel dat ik na al die jaren in de modebranche met andere ogen dan een doorsnee man naar vrouwen kijk. Mijn ervaring zegt mij dat jij niet alleen een mooie, maar ook een bijzondere vrouw bent.”

Ergens kwamen de woorden van Stijns baas behoorlijk flirterig over, maar dan nog flatteerden ze mij. Ik ging er zowaar van blozen.

“U vleit me, meneer Lopez,” zei ik. “U moet op uw werk inmiddels zoveel jonge modellen de revue hebben zien passeren waar ik absoluut niet aan kan tippen. Dat weet u zelf toch ook wel?”

Grijnslachend draaide Stijns baas zich nog meer in mijn richting. Zijn linkerhand steunde nu op de zitting van de sofa, maar waar die eerst had gezeten, nam zijn rechterhand nu die plaats in. Meer dan dat zelfs, want zijn vingers gleden direct naar de binnenkant van mijn dij en mij doordringend aankijkend, boog hij nog ietsje meer voorover.

“Lena, jij hebt zoveel meer klasse dan al die jonge vrouwen samen. Sommigen van hen zullen nog jaren nodig hebben om uit te groeien tot een echte dame zoals jij. De meesten van hen zullen jouw niveau zelfs nooit bereiken. Neem dat maar van mij aan."

Ook al zat ik daar niet bepaald op te wachten, toch ging mijn hart sneller slaan bij het raadselachtig soort spanning wat me overviel. Al helemaal toen hij ook nog eens stoutmoedig in mijn dij kneep. Het had er alle schijn van dat hij het daar niet bij zou laten, of leek dat alleen maar zo? Beeldde ik mezelf dat simpelweg in?

Hoe dan ook, het viel niet te ontkennen dat ik opgewonden geraakte door zijn uitdagend spelletje. Terwijl ik zat te denken hoe ik hiermee het beste kon omgaan, vroeg ik me af hoe mijn man zou reageren als hij getuige zou zijn van de capriolen van zijn baas. Wellicht zou Stijn antwoorden met een kwinkslag, dus moest ik dat misschien ook maar proberen.

“U bent een grapjesmaker en misschien net iets te verzot op vrouwen, meneer Lopez,” zei ik dan maar. “Ik heb uw spelletje wel door. Ik denk dat jij niet genoeg hebt aan al die jonge schoonheden en dus probeer jij nu om ook mijn hart te laten smelten.”

Met een intense blik op mij gericht, liet de lang niet onknappe spanjaard een korte stilte vallen.

“Jouw woorden raken me dieper dan je denkt, Lena,” zei hij uiteindelijk. “Ik beken dat ik als ‘grote baas’ door de jaren kansen genoeg kreeg om mezelf te plezieren door in te gaan op de avances van sommige van die jonge modellen. Kansen genoeg om een van die jonge schoonheden op mijn kantoor te laten komen, en dat heus niet alleen om haar prachtige benen te mogen strelen… Alleen heb ik dat nooit gedaan. Echt nooit, Lena!”

Afgaande op wat mijn man me eerder vertelde, was ik geneigd om hem te geloven, maar terwijl hij het zei, gleed zijn hand langs de binnenkant van mijn dij wel alsmaar hoger. Zijn hand klom op tot bij het stukje naakte huid boven mijn kousenband. Hij kwam nu wel heel erg dicht bij mijn piepkleine broekje en ik verwachtte mij er al aan dat hij, door de stof heen, mijn poesje zou gaan strelen.

In het besef dat Stijns baas mijn poesje zomaar voor het grijpen had, begon mijn hart nog sneller te kloppen. Of ik het nu wilde of niet, mijn opwinding nam alleen maar toe. Een aantal moeilijk te verwoorden kleine sensaties zetten mijn onderlijf in lichterlaaie, waardoor het bijna spijtig aanvoelde dat hij zijn hand van mijn dij weghaalde.

Meneer Lopez nam een klein beetje afstand en ging rechtop zitten. Zijn blik zocht de mijne, en terwijl hij opnieuw begon te praten, legde hij zijn linkerhand opnieuw op mijn dij. .

“Je zult het misschien niet geloven Lena, maar tot aan haar dood heb ik heb zielsveel van mijn vrouw gehouden. Zij was de enige vrouw voor mij. Ondanks alle bekoringen op het werk, ben ik haar altijd trouw geweest. Ook nadat ik haar veel te vroeg verloor, ben ik altijd een respectabel man gebleven. Dat neemt niet weg dat ik met een kennersoog naar vrouwen durf kijken en vanuit het standpunt van een professional kan ik niet anders zeggen dan dat jij een heerlijke vrouw bent.”

“Dankjewel, meneer Lopez,” zei ik, mezelf afvragend of hij me zat te plagen. “Ik denk dat ik u begrijp. Ik voel me vereerd door jouw woorden.”

“Alsjeblieft, Lena, noem me niet langer meneer Lopez. Voor jou ben ik gewoon Pedro hoor,” zei hij, terwijl hij zijn hand strelend over mijn rechterdij liet gaan. “Alsjeblieft Lena… Hebben we een deal?”

“Deal,” glimlachte ik hem toe. “Deal… Pedro.”

Op dat ogenblik zwaaide de keukendeur open en Stijn kwam de woonkamer binnen met een grote schaal in zijn handen. Pedro haalde zijn hand snel van mijn dij, maar dat mijn man dat alsnog meekreeg, wist ik wel zeker. Toch leek Stijn zich daar niet aan te storen. Het amusante trekje om zijn mond terwijl hij onze richting uitkwam, zei me op dat vlak meer dan genoeg.

Stijn zette het dienblad op het salontafeltje en begon de diverse bordjes uit te stallen. Hij had flink zijn best gedaan. Zuur, zoet, zout, fruitig, gezond groen én diverse dipsausjes… Aan alles had hij gedacht en dus was het voor mij een kleine moeite om op te staan en mijn man een handje te helpen bij het schikken van de snackbordjes.

Telkens ik mij wat voorover boog, voelde ik de stof van mijn tuniek achteraan helemaal openvallen. Ik realiseerde mij dat meneer Lopez -euh…Pedro, corrigeerde ik mezelf- een perfect zicht had op mijn bolle kont. Die paar lintjes van mijn broekje verborgen uiteraard zo goed als niets. Ik kon alleen maar hopen dat hij niet tegen mijn gladgeschoren poesje aankeek.

Dat hij hoe dan ook zijn ogen de kost gaf, wist ik wel zeker. Ik voelde zijn blikken als het ware in mijn bolle vlees prikken. Tegelijkertijd stuurde mijn man mij een samenzweerderige knipoog toe. Stijn registreerde dus ook dat zijn baas geboeid naar mijn kont keek.

“Schat, je hebt voor mij nog geen wijntje ingeschonken”, zei ik, net alsof ik hen daarover niet had horen praten. “Ik zou wel een half glaasje willen proberen.”

“Sorry schat,” reageerde hij. “Dat breng ik dan toch gelijk in orde.”

“Wacht even Stijn,” kwam Pedro tussen. “Lena, misschien mag ik dat doen, want we hebben iets te vieren. Binnenkort verhuis ik naar Madrid en in de komende dagen draag ik mijn verantwoordelijkheden binnen het bedrijf over aan Stijn.

“Wauw!’ kirde ik, de vermoordde onschuld spelend. Uiteraard wist ik dat al van mijn man, maar dat hoefde zijn baas niet te weten. “Wat een verrassing! Dat is echt fantastisch nieuws!”

Eén blik richting Pedro volstond om te zien dat mijn ‘act’ goed viel. Stijns baas geloofde echt dat dit nieuws voor mij een grote verrassing was.

“Lieve mevrouw van Dijck,” zei Pedro, met een glimlach van oor tot oor. “Gezien het heuglijke nieuws wat we vanavond te vieren hebben, lijkt het mij niet het moment voor een half glaasje te gaan. Mag ik jouw een vol glas wijn aanbieden, Lena...? Alsjeblieft?”

“Vooruit dan maar,” zei ik, opzij kijkend naar Stijn. “Tenminste, als mijn man daar geen probleem mee heeft. Ik en alcohol, dat is nu eenmaal hoogst zelden een goeie match gebleken.”

“Geen probleem, schat. Als het nodig mocht zijn, dan ben ik er voor jou,” knipoogde hij. “Pedro heeft gelijk. Een moment als dit moet in stijl gevierd worden.”

“Oké,” zei ik, ondertussen terug plaatsnemend naast Pedro op de bank. “Schenk maar in dan, schat.”

Stijn wilde opstaan om dat te doen, maar nog voor hij daar aan toe kwam, was zijn baas mijn glas al aan het vullen. Enkele seconden later hadden we alle drie ons glas in de hand.

“Sorry, schat, “zei mijn man, “ maar vlak voor jij binnenkwam was ik een toost aan het uitspreken. Vindt je het goed dat ik die nu verder afmaak?”

“Doe maar, lieverd,” zei ik glimlachend, waarna Stijn zijn glas in de richting van zijn baas hief.

“Pedro, mijn goede vriend en baas… Ik stel voor dat we drinken op jouw gezondheid en op een leuke tijd in Madrid tussen jouw vrienden en familie. Zoveel jaren heb je hard gewerkt om van ons Belgisch filiaal een succes te maken. Hartelijk dank daarvoor. Ik weet dat je erop vertrouwd dat jouw geleverde werk in goede handen is… Ik weet dat ik grote schoenen te vullen heb, maar bij deze wil ik je plechtig beloven dat ik er alles aan zal doen om de succesvolle lijn die jij uitzette verder aan te houden.”

Zowel Pedro als Stijn brachten hun glas naar het mijne en terwijl we klonken, draaide ik mijn hoofd naar de best wel charmante man naast mij op de bank.

“Ik sluit me aan bij de woorden van mijn man,” zei ik. “Proost Pedro!”

Alle drie namen we een slok, waarna we onze glazen op tafel zetten en aanvielen op de snacks.

“Sorry dat dit voor mij zo onverwacht komt, Pedro,” zei ik, nadat ik onder meer een lekker stukje appel naar binnen had gewerkt. “Mijn man verteld me niet zoveel over zijn werk, maar dit is ongelooflijk goed nieuws. Heb je al besloten wanneer je de fakkel aan Stijn doorgeeft?... Vergeef het mij alsjeblieft als ik wat te nieuwsgierig ben.”

“Ach Lena,” glimlachte hij. “De beslissing dat jouw man mij zal opvolgen is maanden geleden al genomen. Alleen de exacte datum staat nog niet vast. Ik kan je voor nu wel al vertellen dat het in de zeer nabije toekomst zal zijn.”

“Eigenlijk had je me dat al verteld, Pedro,” zei ik, enigszins teleurgesteld door zijn vage antwoord. “Ik hoop wel dat er geen wijziging meer komt in die plannen, want dat zou zowel voor mijn man als voor mij een flinke ontgoocheling zijn.”

“Maak je daarover maar geen zorgen, Lena,“ zei Pedro kalm. “Het zal iets zijn voor binnen de komende paar dagen. Alles is al beslist en goedgekeurd door het management van het bedrijf.”

“Hmm… Oké.”

Zonder zich ermee te bemoeien had mijn man de conversatie tussen zijn baas en mij aangehoord. In de door een glimlach begeleide knipoog die Stijn me toestuurde, meende ik te herkennen dat hij het goed vond dat ik het aandurfde om naar zijn baas toe kritisch en argwanend te zijn. Het zou mij dus niet verbazen als mijn voorzichtige argwaan ook de zijne was. Als zijn promotie op het laatste nippertje niet zou doorgaan, dan zou dat uiteraard immers in de eerste plaats voor hemzelf een ontgoocheling én een afgang zijn. De overdracht van de verantwoordelijkheden kon maar beter snel geregeld zijn. De handtekeningen konden beter morgen al worden gezet in plaats van volgende week. Zonder dat we het naar elkaar toe hoefden uit te spreken, waren mijn man en ik het in ieder geval daarover eens.

Af en toe is het echt wel handig dat je, zoals elk goed echtpaar, elkaar door en door kent. Na drie jaar verkering en twaalf jaar huwelijk waren Stijn en ik zo close met elkaar dat we elkaars gedachtegang als het ware konden lezen.

De frons op Stijns voorhoofd, een nieuwe knipoog en een bijna onzichtbaar hoofdknikje in de richting van zijn baas, maakte voor mij al heel veel duidelijk. Ik begreep dat mijn man met het idee speelde om de charmes van zijn vrouw op Pedro los te laten. Mijn vragende oogopslag in de richting van mijn man, kreeg een haast niet te zien hoofdknikje als reactie, waardoor ik het helemaal zeker wist. Stijn vroeg zich af hoe hij het aan boord kon leggen om mij openlijk door zijn baas te laten aanraken, zonder dat het op zou vallen dat daar een welbepaalde bedoeling achter verscholen zat.

Ik zag dat mijn man nadacht over dat idee, maar dat deed ik tegelijkertijd ook.

‘Zou alleen aanraken op zich wel genoeg zijn?’ vroeg ik me af. Misschien was er wel meer nodig, al had ik niet meteen een idee wat dat dan precies zou moeten zijn. Hoe dan ook wond die gedachte mij mateloos op, maar dan nog kreeg ik plots een idee wat zou kunnen werken.

Misschien was het een idee dat mijn man en ik een ‘stout’ spelletje zouden spelen voor de ogen van zijn baas. Een spelletje wat Pedro zowel zou uitdagen als opwinden, waardoor hij veel toeschietelijker zou worden dan hij tot hiertoe was. Alleen… Ik moest dan wel een manier vinden om mijn man duidelijk te maken dat hij moest meegaan in mijn idee. Na even nadenken wist ik hoe ik dat ging aanpakken.

In een gespeeld achteloos gebaar veegde ik de beide helften van mijn tuniek opzij, zodat mijn in nylon gehulde dijen en mijn minislipje voor de beide mannen goed zichtbaar waren. Eenmaal ik hun blik op mijn schoot gericht wist, richtte ik me tot mijn man.

“Lieverd, mag ik de volgende toost uitbrengen?” vroeg ik poeslief. “Een toost op jou?”

Nog voor Stijn kon antwoorden, draaide ik mijn hoofd naar zijn baas. “Ik hoop dat jij daar geen probleem mee hebt, Pedro?”

Pedro reageerde hoofdschuddend, waarna ik kon doorgaan met mijn plannetje. Ik nam mijn glas in de hand en zodra de mannen dat voorbeeld volgden, richtte ik me weer tot mijn man.

“Stijn, ik nodig je uit om te klinken op jouw gezondheid en jouw succes. Als meneer Lopez jou uitkiest om zijn taken van hem over te nemen, dan verdien jij dat, mijn liefste. Als jouw echtgenote weet ik beter dan wie ook hoeveel tijd en energie jij in jouw werk stopt. Ik ben wat blij dat meneer Lopez jouw inzet naar waarde weet te schatten.”

De aanvankelijke blik van onbegrip op het gezicht van mijn echtgenoot was allesbehalve geruststellend, maar na een knipoog van mij klaarde zijn gezicht helemaal op. Stijn was ‘mee’ en zijn knipoog terug gaf aan dat ik mocht doorgaan.

“Proost, lieve schat,” zei ik, met mijn glas wijn in de hand naar mijn man toebuigend. Stijn kwam me tegemoet en nog terwijl we klonken, sloot Pedro zich bij ons aan.

“Ik kan niet anders dan Lena’s woorden ondersteunen,” zei Pedro. “Je hebt jarenlang mooi werk afgeleverd, Stijn!”

Alle drie dronken we een flinke slok wijn, waarna we weer de tijd namen voor een paar hapjes.

Allebei toevallig tegelijk naar een kaasblokje reikend, keken Pedro en ik elkaar aan.

“Je hebt helemaal gelijk, Lena,” zei hij. “Natuurlijk verdient Stijn het om de zaak te gaan leiden. Zijn inzet en zijn focus werden niet alleen door mij opgemerkt, maar ook door het management. Daarnaast hoorde ik van zijn collega’s meer dan eens lovende woorden over het organisatietalent van jouw man.”

Ondertussen nippend van zijn wijntje hoorde Stijn de lovende woorden van zijn baas stralend aan, maar het moment om hem zogenaamd van zijn roze wolk te halen was aangebroken. Tijd voor het volgende level van ons spelletje met meneer Lopez.

“Schat, begrijp me niet verkeerd,” zei ik, doelbewust koketterend én met een geforceerd ontroerd stemmetje. “Ik ben echt heel blij voor je dat jij zo’n mooie promotie maakt, maar ik hoop wel dat het werk jou niet helemaal gaat opslorpen, lieve schat. Ik mag er niet aan denken dat jij in de toekomst nog minder tijd gaat hebben voor je vrouw.”

Zoals gehoopt keek Pedro mij per direct met grote, vragende ogen aan. “Waar heb jij het over, Lena?” vroeg hij.

Een verwijtende blik veinzend keek ik even naar mijn man en daarna weer naar zijn baas. “Ik bedoel dat Stijn wel altijd veel aandacht schenkt aan zijn werk, maar veel minder aan zijn vrouw.”

“Is dat zo, Lena?” vroeg Pedro, zo te zien oprecht verbaasd. “Ik kan me niet voorstellen dat Stijn niet genoeg aandacht zou hebben voor jou.”

“Helaas Pedro,” zei ik, gelijk een pruilmondje opzettend, “Jammer genoeg is dat wel degelijk zo.”

“Ach zo,” glimlachte Pedro, ondertussen zijn linkerhand op mijn schouder leggend. “Ik denk dat ik het daar dan morgen op het werk met Stijn maar eens over moet hebben. Jammer dat ik weldra naar Madrid vertrek, anders zou ik jou alle aandacht willen geven die je wenst, terwijl jouw man aan het werk is.” Lachend om zijn eigen grapje, stuurde hij me een samenzweerderige knipoog toe.

Zeer tot mijn tevredenheid vond mijn man het moment gekomen om actief te gaan deelnemen aan ons spelletje. Hij stond op uit zijn fauteuil en nadat hij de kussens die in hoek van de sofa lagen op de grond had gegooid, kwam hij naast me zitten. Om voldoende plaats voor zichzelf te creëren, duwde hij me in diezelfde beweging wat dichter naar Pedro toe.

“Schat, wat heeft dit te betekenen,” zei hij, met een stem die droop van gespeelde verontwaardiging. “Ik begrijp je niet, Lena. Zit jij hier bij mijn baas te klagen over mij!?”

“Ja, schat… en zoals je ziet begrijpt Pedro mij,” zei ik, met moeite mijn lach inhoudend.” Hij denkt zelfs al mee over een oplossing. Laat dat een wake up call zijn voor wat jouw gedrag betreft, schat.”

“Goed dan. Ik zal er vanaf nu aan denken,” zei mijn man, bezorgdheid veinzend. “Maar dan heb ik wel een vraag aan jou, schat… Bij wie kan ik mijn beklag doen over jou?”

In het korte moment van stilte wat ik op de woorden van mijn man liet volgen, vroeg ik me af waarover Stijn te klagen kon hebben. Nu ja, wat hij ook zou zeggen, het maakte allicht deel uit van het spelletje.

“Ja zeg, lieverd..!” reageerde ik, alsnog verbazing veinzend. “Sorry, maar ik denk niet dat ik je begrijp?” Vervolgens richtte ik me tot Stijns baas.

“Weet jij wat hij bedoelt, Pedro?” vroeg ik, met een om hulp smekende blik.

Glimlachend schudde Pedro het hoofd. “Nee, Lena, ik weet niet waar jouw man het over heeft. Bij mij heeft hij alvast nooit geklaagd over jou.”

Stijn legde zijn arm rond mijn schouders en trok me strak tegen zich aan. “Begrijp jij écht niet wat ik bedoel?” vroeg hij, flink wat luider dan dat hij normaal sprak. Daarna boog hij naar mijn oor, net alsof hij me iets wilde influisteren.

“Schat, hoe dikwijls heb ik jou al gevraagd om in jouw mond te mogen klaarkomen?” vroeg hij, net nog luid genoeg, zodat Pedro het zeker meekreeg. “Je weet hoe belangrijk dat voor mij is en toch hou jij die boot altijd weer af.”

“Heu..!” reageerde ik stomverbaasd. Tegelijkertijd had ik alle moeite van de wereld om het niet uit te proesten.