Ik begrijp de kritiek van de laatste delen niet helemaal, maar ieder z'n mening. Vind je het niet leuk, adviseer ik je ook vooral een ander verhaal te lezen.

Groetjes, Jefferson

Het was een perfecte middag voor een strandwandeling. Kamila en ik liepen hand in hand langs de kust, gekleed in onze normale kleren, maar met onze zwemkleding eronder, klaar voor de uitdaging die we elkaar eerder vandaag hadden toegeworpen. Kamila droeg een kort, lichtblauw broekje dat haar lange, slanke benen onthulde, terwijl ik de grote sporttas met onze handdoeken en extra kleding over mijn schouder droeg. Ze zag er nu zo verleidelijk uit. De zon scheen helder aan de hemel, maar de frisse bries hield de temperatuur precies op dat fijne punt waarop het niet te warm, maar ook niet te koud was. Haar rode haar danste op de wind, en elke keer dat ze naar me glimlachte, voelde ik een warme gloed door mijn lichaam trekken. We hadden het niet meer over mijn afwezige gedrag gehad, en dat was maar goed ook. Dit was veel leuker en gezelliger en ik genoot van haar aanwezigheid en elke beweging die ze maakte en elke, veelbelovende blik die ze me toespeelde. En het flirten was al die tijd zeer aanwezig.

“Je kunt straks niet terugkrabbelen, hè?” zei Kamila met een speelse grijns, haar ogen fonkelden uitdagend.

“Geen zorgen,” antwoordde ik lachend. “Als jij het aandurft, dan doe ik met je mee.” Het was immers ik die haar had uitgedaagd.

We waren vrolijk, opgetogen, en de verliefdheid hing in de lucht als een onzichtbare verbinding tussen ons. Terwijl we elkaar plaagden en lachten, flirtten we nonchalant, ons bewust van de paar toeristen die verspreid over het strand liepen, maar niet geïnteresseerd in wie zij waren of wat ze deden. Voor ons bestond er op dat moment niets anders dan elkaar en de eindeloze zee voor ons. De Noordzee was best ruig, maar desondanks lonkte het naar me. Ik lag graag in zee, en Kamila deed dat ook graag, al was het liever in een ver en warm oord, had ze wel gezegd. Ze was dus ook nog eens heel dapper. Want in april was het water niet bepaald op tempratuur. Ik had haar gewaarschuwd. Maar ze liet zich niet afschrikken. Ze had nog gezegd dat als ik haar in bikini wilde zien, we niet per se naar het strand hoefden te gaan. Plagend zei ik haar dan dat ik niet aan Instagram deed. Thuis kon ik haar in een bikini zien als ik dat wilde, maar dan zag ik haar liever met helemaal niks aan, natuurlijk.

-

“De zon voelt echt heerlijk,” zei Kamila terwijl ze haar gezicht naar de hemel richtte en haar ogen even sloot. Haar glimlach was klein maar puur, het soort glimlach dat alles om haar heen leek op te lichten.

“Zeker,” gaf ik toe, terwijl ik haar bewonderde. Hoe ze daar liep, ontspannen, haar huid die glansde in het zonlicht, ze was het mooiste wat ik ooit had gezien. En hoewel de frisse wind langs ons heen gleed, voelde het bijna alsof de warmte tussen ons alle kou kon verdrijven.

We liepen een tijdje in stilte, alleen het geluid van onze voetstappen in het zand en het ritmische ruisen van de golven begeleidden ons. Op een gegeven moment liet Kamila mijn hand los en begon naar voren te rennen, haar lach galmde over het strand. Het leek wel zo'n kleffe film af en toe. Zo'n film die ik nooit of te nimmer vrijwillig zou kijken, maar waar ik nu maar al wat blij was erin te zitten. Ik liet me gewoon weer door haar overdonderen. Niks voelde geforceerd of gepland. Ja, we zouden naar het stand gaan. En er was die uitdaging. Maar de rest verliep allemaal natuurlijk. Ook dit. Ze deed niet extra haar best. Ze deed gewoon haar best. En dat zonder moeite. En zo voelde het voor mij ook allemaal.

“Kom op, Lucas, haal me in!” riep ze over haar schouder, terwijl ze een snelle blik naar me wierp. Er was iets aan haar speelsheid dat me altijd wist te raken. Het was een kant van haar die ik koesterde, een pure onbezonnenheid die alles lichter maakte.

Ik zette de tas neer en rende haar achterna, mijn voeten voelden het koele zand onder me wegzakken bij elke stap. We renden richting het water, onze gelach mengde zich met het geluid van de golven. Voordat ik haar kon bereiken, stopte ze abrupt aan de rand van het water en draaide zich om.

Het was wel een moment waar ik naar uit had gekeken. Haar handen vonden het koortje van haar korte, blauwe broekje en ze trok de lus los met een speelse grijns. Huppend liet ze het over haar gladde, ronde dijen vallen en over haar slanke kuitjes. Haar schoenen had ze al in het zand laten vallen. Ik volgde dat voorbeeld alvast. Ik kon mijn blik niet van haar afhouden. Haar blik en die lach. Ze wist dat ik naar dit moment had uitgekeken. Ook al had ik haar al zo vaak naakt gezien of in iets anders verleidelijks. Alles wat ze droeg, maakte ze verleidelijk. Het was een kleine moeite om een account aan te maken en ik kon haar op ieder moment van de dag in een bikini bekijken. Maar nu stond ze voor me op het strand in de warme zon en de frissen wind. Haar handen vonden de rand van haar topje. Haar zwemslip was te zien, wit met een fleurig bloemenmotief, en terwijl ze voor me bleef staan trok ze net iets langzamer dan normaal zou zijn de stof over haar hoofd heen uit, en vielen haar lange, rode haren weer dwarrelend naar beneden, terwijl haar blik plots tien keer zo zwoel stond. Haar bikinitopje had dezelfde kleur en hetzelfde motief. Haar huis was nog bleek, wat een mooi contrast was met haar grote, groene ogen en haar lange, rode haren. De witte stof maakte datzelfde contrast door het bloemenmotief. Ze zal er vast over nagedacht hebben. Want ze klopte weer van top tot teen. Met open mond stond ik daar haar te aanschouwen, en ik had al lang niet meer koud. Ik raakte oververhit van haar.

En toen was hij mijn beurt, wees ze me er nog op. Nu deed ik niks langzaam of zwoel, maar ik twijfelde kort voordat ook ik m'n broek liet zakken.

"Lucas...!" bloosde ze meteen met een hand voor haar mond. Ik had nog zo'n m'n best gedaan geen volle harde te krijgen en dat was gelukt. Maar ik droeg een vrij strakke zwembroek met korte broekspijpjes. En de opwinding die mij wel gevonden had, zorgde ervoor dat ik wel zeker een duidelijk zichtbare bobbel had. Daar schaamde ik me overigens al snel niet meer voor. Want het kwam door haar. En ik was trots dat ze hier met mij was, en dat mochten anderen ook wel weten. Maar nee, ik stond daar niet met een stijve. Ze kwam maar snel naar me toe, kwam dicht voor me staan om me toch een beetje te verstoppen, en toen ik haar zei dat dit niet helpt, schoten we in de lach. Dan maar over op de zaken.

En die eerste zaak waren haar legitieme socials, zal ik maar zeggen. Tijd voor een selfie. Ze pakte snel haar telefoon uit de tas, en binnen een minuutje of twee had ze aantal kiekjes genomen van haar onwaarschijnlijke verschijning, en borg ze hem ook weer snel op. Ik had met plezier gekeken hoe ze dit deed, en hoe ze zich een beetje leek te schamen dit nog even te 'moeten' doen. Werk is werk, dacht ik dan maar. Al was dit dus maar een klein onderdeel van haar 'werk'. En daarna de pas echt belangrijke zaak van deze middag...

-

“Durf je echt?” vroeg ze terwijl ze me uitdagend aankeek. Ik kon de spanning in haar stem horen, een mengeling van opwinding en lichte aarzeling.

“Alleen als jij eerst gaat,” plaagde ik terug, terwijl ik haar met een grijns aankeek.

Ze glimlachte ondeugend en stak haar hand uit naar mij. “Samen dan?”

Ik greep haar hand vast, trok haar dichter naar me toe en zonder verder na te denken, renden we samen het water in. De kou sloeg onmiddellijk in, onze lichamen verstijfden bij het eerste contact met de zee. We schreeuwden het uit van de kou, maar het was een schreeuw die snel overging in lachen. Rillend en trillend renden we weer net zo snel het water weer uit, waarbij we zo snel mogelijk naar onze handdoeken renden. Man, dat water was zo koud.

“Ik dacht dat ik doodging!” lachte Kamila terwijl ze haar natte haar naar achteren veegde en zich dicht tegen me aan drukte. Ik sloeg meteen m'n armen om haar heen met mijn grote handdoek en de warme begon ons langzaam weer te vinden.

“Wie had gedacht dat jij het kouder zou hebben dan ik?” grapte ik terwijl ik mijn handdoek om haar heen sloeg en haar zachtjes droogwreef. Er was iets intens intiems aan hoe we elkaars warmte terugzochten, zelfs in zoiets eenvoudigs als het delen van een handdoek. Mijn handen gleden over haar rug, en ik voelde haar huid opwarmen onder mijn aanraking. Ik liet nu wel mijn verlangens vrij hun gang gaan, en ze keek me ondeugend aan terwijl ze haar buik tegen mijn stijve wreef, en het voelde alsof de dunne stof van m'n zwembroek niet eens bestond. Toen ze hem bijna tevoorschijn wreef, werd al snel duidelijk dat net als bij mij de duik niet het hoogtepunt moest worden van deze middag.

-

Na een tijdje besloten we om een beschut plekje te zoeken in de duinen, weg van de wind maar vol in de zon. Het was hier rustig, afgezonderd van de rest van de wereld. We legden onze handdoeken neer en gingen naast elkaar zitten, de warmte van de zon op onze huid voelde als een deken. Kamila leunde tegen me aan, en ik sloeg een arm om haar heen, terwijl we terugdachten aan een week geleden, toen we hier ook zo zaten, alleen iets verderop.

“Dit voelt als een soort déjà vu,” fluisterde Kamila terwijl ze haar hoofd tegen mijn schouder liet rusten. Haar stem had een zachte, dromerige toon die perfect aansloot bij de kalme sfeer om ons heen.

“Ja, alleen deze keer is het nog beter,” antwoordde ik terwijl ik haar zachtjes op haar slaap kuste. Onze lichamen leunden tegen elkaar, en ondanks de koelte in de lucht, voelde ik de hitte van haar huid tegen de mijne.

Het leek op vorige week, maar het was in alles anders. Nu was het overdag en warm en hoefden we niet te rennen. En vorige week wist ik nog niet wat ik de komende week moest verwachten. Nu wist ik wel wat ik morgenochtend kon verwachten van haar, en hoopte dat ik niet zo lang hoefde te wachten. Al was ook gewoon even in de zon zitten met haar iets onwaarschijnlijk moois.

We bleven zo een tijdje zitten, luisterend naar het geluid van de meeuwen en het zachte ruisen van de wind door het helmgras. Mijn handen vonden hun weg naar haar gezicht, haar hals, en langzaam begonnen we toch weer te zoenen. Het was een kus die langzaam begon, maar al snel intenser werd, onze lichamen raakten steeds meer verstrengeld. En steeds weer.

-

Toen ik haar verder wilde trekken, om de spanning tussen ons verder te laten opbouwen, voelde ik hoe ze zich voorzichtig terugtrok. Ze keek me aan, haar ogen zochten die van mij, en ik zag een glimp van iets wat ik niet helemaal kon plaatsen.

“Lucas, wat is er nou aan de hand?” vroeg ze, haar stem zacht maar bezorgd. Haar hand rustte op mijn borst, alsof ze probeerde mijn hartslag te voelen, mijn emoties te begrijpen zonder dat ik iets hoefde te zeggen.

“Het is niets,” loog ik eerst, maar de ernst in haar blik maakte het onmogelijk om die leugen vol te houden. Ze kende me te goed om zo makkelijk overtuigd te zijn. Ik zuchtte en wendde mijn blik af, naar de horizon, waar de zon langzaam begon te zakken. “Er is wel iets,” gaf ik uiteindelijk toe. “Maar ik ben gewoon bang het je te vertellen. Ik wil je niet kwijtraken, Kamila.” Ik zuchtte diep. Het klinkt misschien gek dat ik na zo'n week, en eigenlijk na zo'n jaar waarin ik al zoveel met haar meegemaakt en gedeeld had, dat ik bang was haar te verliezen. Ik wilde eerlijk zijn. En er was wellicht niet zo veel aan de hand als het nu lijkt. Maar de laatste keer dat ik eerlijk was omdat ik diegene liefhad en wilde vertrouwen, was ook de laatste keer dat ik die persoon zag. Of ja, ondertussen bleek dat de een na laatste keer te zijn, dus wellicht was er hoop. Het idee dat ik Kamila nu op dit moment zou kwijtraken door het verleden, en dus de toekomst ook zou verliezen, hield mij tot nu toe tegen. Maar ik besefte me dat ik haar zeker ging verliezen als ik helemaal niks zou zeggen. Dan gaat ze het zelf invullen.

Ze streelde mijn gezicht en draaide me voorzichtig weer naar haar toe. “Je kunt me vertrouwen, Lucas. Wat het ook is, ik wil dat je het met me deelt. Ik wil er voor je zijn, hoe dan ook.” Ik gniffelde om die woorden die ze me al vaker had gezegd deze week. Maar toen ging het om hele andere dingen die minstens zo fijn waren.

Haar woorden raakten me natuurlijk diep, en ik voelde mijn hart versnellen. Ik wist dat ze het meende, maar de angst om haar te verliezen zat zo diep in me geworteld dat het me bijna verlamde. Toch, in dat moment, met haar zo dichtbij, voelde ik een sprankje hoop. Misschien, dacht ik, kon ik dit wel met haar delen, zonder alles kapot te maken.

-

Ik had lang getwijfeld voordat ik het onderwerp ter sprake bracht, maar wist dat ik Kamila niet langer in het ongewisse kon laten. Terwijl we daar zaten, beschut in de duinen, nam ik een diepe ademhaling en begon voorzichtig uit te leggen waarom ik zo afwezig was geweest. "Ik wil je iets vertellen, maar ik weet niet goed hoe ik moet beginnen," zei ik, terwijl ik met mijn vingers door het zand gleed. "Er is iets dat ik je al een tijdje niet heb durven zeggen, omdat ik bang was je kwijt te raken... Net zoals ik iemand anders ben kwijtgeraakt door eerlijk te zijn."

Kamila keek me met een mengeling vannieuwsgierigheid, geduld en bezorgdheid aan, haar ogen zo zacht als altijd. Ik wist dat ik haar kon vertrouwen, maar de woorden bleven even steken in mijn keel. Toch kon ik er niet langer omheen. "Het gaat over Elise," zei ik uiteindelijk. "We hebben het bijna nooit over haar gehad, terwijl ze nog steeds officieel mijn vriendin is. En één van jouw beste vriendinnen." Ik zag hoe Kamila knikte, zonder enige verrassing op haar gezicht. Ze bleef kalm, haar hand rustte op de mijne, een gebaar dat me de moed gaf om verder te gaan.

Ik haalde een herinnering op, de laatste keer waarin Elise en ik samen in Brugge waren, en hoe ik toen dacht dat we ons volwassen leven samen zouden beginnen. Na Brugge dan. Dat voelde als een hele goeie afsluiten van ons vrije leven om vervolgens samen te gaan. Ook mijn nacht met Kamila, Hyun en Sophia, zei ik Kamila nu, die zelfs knikte met begrip. Toen dacht ik dat echt. "Dat was wat Elise wilde," Dacht ik toen ook, "maar toen besloot ze toch bij haar ouders te blijven. De schok was groot. Ik dacht dat we het samen zouden redden, maar ineens leek alles weg te vallen." En dat na zo'n weekend. Kamila knikte weer, dit keer met een kleine glimlach. "Voor ons allemaal was dat onverwachts, Lucas. Sindsdien heeft bijna niemand nog regelmatig contact met haar." verraste ze me. Ik heb me vaak afgevraagd hoe anderen hadden gereageerd op Elise's besluit en misschien wel ons afgelopen jaar voor wie dat wist. Maar als ik Kamila zo hoor, en ik heb geen reden om haar in twijfel te trekken, had Elise met niemand meer innig contact sindsdien. Iets waardoor ik me dan weer zorgen begon te maken over Elise.

-

Ik zuchtte, voelend hoe de last op mijn schouders iets lichter werd door haar begrip. "Ze stuurde me vanochtend een berichtje," zei ik zachtjes. "Ze maakt zich zorgen om me. Ik dacht dat ik erboven kon staan, dat het me niets meer deed. Maar dat is niet zo. En dat voelt oneerlijk tegenover jou." was eigenlijk wat me echt dwarszat ten opzichte van Kamila.

Kamila aarzelde geen moment. "Lucas," begon ze zacht, maar resoluut, "het is logisch dat dit je dwarszit. Er is veel gebeurd, en ik begrijp dat je nog met die gevoelens worstelt. Ik wil je daar niet in de weg zitten." Ik schudde meteen mijn hoofd. "Je zit me niet in de weg, Kamila. Helemaal niet." Maar de oprechte bezorgdheid in haar stem bleef hangen. "Ik wil er gewoon voor je zijn, hoe dan ook," herhaalde ze. Ik glimlachte instinctief.

Ergens in mijn gedachten was er altijd een vraag geweest over hoe Kamila tegen Elise aankeek, vooral met alles wat er in het verleden was gebeurd. "Heb je ooit nagedacht over... Elise? Over alles wat er is gebeurd? Ik bedoel, je accepteerde altijd alles, maar... wat vind je er echt van?"

Kamila keek me recht aan en antwoordde met een rustige eerlijkheid die ik aan haar bewonderde. "Lucas, ik heb mijn eigen fouten gemaakt en ben ver weg van perfectie. Ik oordeel niet over jou of Elise en de keuzes die jullie gemaakt hebben. Maar ik zal wel eerlijk zijn: wat Elise deed, voordat ze jullie relatie 'openstelde'..." noemde ze het, "dat vond ik niet juist. Vreemdgaan is voor mij een duidelijke grens." Hier vielen woorden die me verbaasden. Zij was wel perfect, om mee te beginnen. Al zag ze dat misschien zelf niet zo. En tegen vreemdgaan had ze dus iets. Ja, wie niet. Maar de keren dat we de liefde met elkaar gedeeld hadden, had soms ook wel iets weg van vreemdgaan. Helemaal de momenten die ik met haar alleen had gedeeld ten tijde van mij relatie met Elise. Dat zag Kamila niet als vreemdgaan. Elise had daar ook mee ingestemd, maar goed. Iets wat ik wel moest onthouden dan, mocht het ooit serieus worden tussen mij en Kamila. Want dat was het blijkbaar nog niet. Ook dat zij hier bij mij was en we elke dag seks hadden terwijl alles met Elise nog speelt, ziet ze niet als vreemdgaan. Ergens was het grappig, maar vooral verfrissend. Bestond vreemdgaan wel in haar wereld? Want dan was het makkelijk om daar de grens te trekken. Ik knikte en lachte om haar, en voelde me ondanks deze bedenkingen vooral een stuk lichter.

Haar woorden troffen me, maar gaven me ook een vreemd soort opluchting. "Ik ben blij dat je dat zegt," fluisterde ik, mijn stem vol oprechtheid. "Maar... wat als het niet goedkomt tussen Elise en mij? Wil jij niet haar plek innemen?" De twijfel in mijn stem was niet te missen, maar Kamila glimlachte en trok me zachtjes dichter naar zich toe. "Lucas, het gaat niet om het innemen van iemands plek. Wat er ook gebeurt, we komen er samen wel uit."

Hoewel haar woorden me geruststelden, kon ik het knagende gevoel van onzekerheid niet helemaal loslaten. Dat kwam omdat ze me het gevoel gaf dat "wij" in dit geval niet zij en ik waren, maar zij, ik en Elise. En wetende hoe ze is, en hoe ze zich eerder had gedragen, leek het zelfs alsof ze ook zo weer een pas op de plaats zou doen, mocht Elise zich weer fysiek melden op Ameland. Toch voelde het goed om het haar te vertellen en haar gedachten te horen.

-

Ik wist dat het moment gekomen was om Kamila meer te vertellen waar ik al een tijdje mee worstelde. Terwijl we daar in de duinen zaten, beschut van de wind, was ik begonnen met het delen van mijn gedachten over Elise. Na alles wat ik had gezegd, voelde ik de behoefte om nog meer te delen. Eke, een naam die een nieuwe laag van complexiteit aan mijn gevoelens toevoegde, was ook een onderwerp dat ik met Kamila moest bespreken. Zeker als Kamila hier zou blijven, en Eke me vaker ging opzoeken.

"Eke," begon ik, terwijl ik mijn blik over het duinlandschap liet glijden. "Je herinnert je Eke nog wel, toch? Ze was een vriendin van Elise hier op Ameland, de enige vriendin die Elise hier had. Jij en ik hebben haar eerder ontmoet, tijdens die keer dat jij hier bij Elise en mij was met Hyun." Zij kende haar slechts oppervlakkig, maar ze hadden een soort van vriendschap opgebouwd, geloofde ik.

Kamila knikte, een teken dat ze zich de momenten herinnerde, hoewel ze niet veel van Eke meer leek te weten specifiek. "Ja, ik herinner me haar nog wel. Waarom breng je haar op?" vroeg ze, haar stem nieuwsgierig en zacht. Het was niet de eerste keer dat we het over haar hadden, maar duidelijk was dat ze Kamila niet zo bezighield als mij.

Ik wist dat ik eerlijk moest zijn. "Voor jouw komst hier heb ik een tijd intensief contact met Eke gehad. Ze hielp me in de winkel en gebruikte mijn kantoor voor haar studie. We raakten dichterbij elkaar, en ik begon te merken dat er misschien romantische gevoelens van haar kant waren." Mijn stem trilde een beetje terwijl ik verder sprak. "Toen ik dat opmerkte, vertelde ik haar alles over mijn relatie met Elise – de open relatie, de dingen die we hadden gedaan. Eke kon hier niet mee omgaan en besloot afstand te nemen. We hebben toen afscheid genomen, al was het een beetje abrupt." Dit was überhaupt de eerste keer dat ik hardop vertelde, en dat alleen al bracht wat lucht.

Kamila luisterde aandachtig, zonder een woord te zeggen. Ik zag de ernst in haar ogen en voelde de noodzaak om verder te gaan. "En nu," vervolgde ik, "is ze deze week weer in de winkel verschenen. Ze leek open te staan voor contact, en dat verraste me. Ik dacht dat ik haar kwijt was, en ik was bang dat, als ik opnieuw eerlijk zou zijn, ik ook jou zou kunnen verliezen. Daarom heb ik het er de laatste tijd niet over gehad." zei ik haar dan nog maar een keertje om duidelijk te maken dat zeker niks persoonlijks was of iets was wat ik voor haar wilde achterhouden

Kamila leunde iets naar voren en haar ogen straalden begrip en medeleven uit. "Ik vind het heel dapper dat je Eke destijds alles hebt verteld. Eerlijkheid duurt het langst, vind ik ook. Wat betreft Eke, ze lijkt nu toch weer contact te zoeken, misschien omdat ze je nog steeds waardeert als vriend." zegt er vervolgens alleen over, en dit was geen woord te veel en geen woord verkeerd. Ik glimlachte om haar reactie.

Ik knikte, een beetje opgelucht door haar reactie. "Ja, ik waardeer haar ook. Maar ik weet niet of ze mijn verleden kan vergeten. En ik heb het gevoel dat er nog steeds gevoelens zijn van haar kant, ook al probeer ik mijn verleden met Elise af te sluiten." Om dan eigenlijk iets met Kamila op te bouwen. Niet met Eke, was het idee.

Kamila dacht even na, haar blik geconcentreerd. "Ik begrijp je zorgen. Eke kan inderdaad een lastige factor zijn dan, vooral omdat jij ook gevoelens voor haar hebt? Maar je moet ook niet vergeten dat Eke je weer heeft opgezocht, wat betekent dat ze misschien ook niet zeker weet wat ze wil."

Ik voelde me ongemakkelijk bij de gedachte dat Eke misschien weer een rol zou spelen in mijn leven. "Ik wil verder met jou, Kamila. Ik wil dat we een toekomst samen hebben. Maar ik weet niet zeker of ik mijn verleden echt kan afsluiten zonder dat Eke er nog een rol in speelt."

Kamila legde haar hand op mijn arm en keek me recht aan. "We moeten gewoon eerlijk tegen elkaar blijven, Lucas. Wat er ook gebeurt, we zullen samen een weg vinden. Eke zal moeten begrijpen dat er iets nieuws is tussen ons, en dat er geen plek is voor haar als dat onze toekomst in gevaar zou brengen." klonk ze toen opeens een keer duidelijk over hoe ze over ons dacht. Het bleef iets wat lastig uit te spreken viel.

Terwijl we in de duinen zaten, voelde ik de lucht om ons heen lichter worden, maar er bleven vragen en onzekerheden hangen. Het gesprek met Kamila had me gerustgesteld, maar het verleden zou zijn eigen impact blijven hebben, vooral als het om Eke en Elise ging. Toch, met Kamila aan mijn zijde, voelde ik me voor het eerst in lange tijd iets optimistischer over de toekomst. Maar hoe die toekomst eruit ging zien, was nog altijd niet helemaal duidelijk. Het zou helpen als Kamila gewoon keihard zou zeggen die andere bitches geen kans te willen geven omdat zij degene wil zijn in mijn leven. Maar dat deed ze dus niet. En dat komt natuurlijk omdat ook ik niet zeg dat ik haar wil en verder niemand. Ook nu zei ik dat niet.

-

Kamila haalde een schouder op, een ontspannen glimlach op haar gezicht. “Waarom zouden we Eke niet gewoon uitnodigen? Misschien kan er een open gesprek plaatsvinden, en ik wil daar best bij zijn. We kunnen het samen aanpakken.” Ze leunde iets naar voren, haar ogen straalden een oprechte nieuwsgierigheid en vertrouwen uit. “Er zijn geen voorwaarden, geen verborgen agenda’s. We zien wel hoe het loopt.” wilde ze me garanderen, omdat ze wist dat dit bij Elise wel altijd het geval was. Wel typisch dat ze het zo zei, en het was duidelijk welk signaal ze wilde afgeven. Een geruststellend signaal.

De spontaniteit van haar voorstel was een mengeling van verfrissend en verwarrend. Ik knikte langzaam, maar de innerlijke strijd bleef zichtbaar op mijn gezicht. “Ik begrijp je, Kamila. Eerlijkheid duurt het langst, zoals je zegt. Maar ik moet je eerlijk zeggen... Dat ook ik zelf wel iets van gevoelens had voor Eke, zelfs al ben ik me daar niet altijd van bewust. Het idee om haar weer te zien, terwijl ik nog met jou bezig ben, maakt me nerveus.” Ik wilde Eke dan ook weer geen valse hoop geven.

Kamila leek onbewogen door mijn twijfel. “Dat begrijp ik,” zei ze geruststellend. “Maar je hoeft je geen zorgen te maken. Ik ben niet bang voor wat er ook maar zou kunnen ontstaan. Als Eke een rol speelt in je leven, dan wil ik dat ze dat doet, en ik ben daar zelfs voor. Ik zie haar als een leuk persoon en wie weet, misschien kunnen we zelfs vriendinnen worden.” zei ze heel nuchter en zonder enige twijfel. Ze ging altijd uit van het mooiste plaatje. Dat zou perfect zijn, maar ik dacht niet dat het zo makkelijk zou zijn.

Haar houding stelde me op de een of andere manier wel enorm gerust, hoewel het een extra laag van complexiteit toevoegde aan de situatie. Kamila’s benadering van Eke was vol begrip en openheid. Ze had altijd al een zekere vrijheid in haar denken getoond, en dat was nu weer duidelijk. “Wat betreft de gevoelens die je nog hebt voor Eke,” vervolgde Kamila met een speelse glimlach, “ik zoi daar überhaupt nooit echt moeite mee gehad hebben. Wij hebben altijd al een soort open relatie gehad, dus waarom zou dat nu een probleem zijn?” bedoelde ze op wat voor manier dan ook. Ze bedoelde dit goed, maar toch...

Ik voelde een mengeling van opluchting en onzekerheid. “Het lijkt misschien makkelijk op het eerste gezicht, maar ik vraag me af hoe oprecht jouw gevoelens zijn als je me zo vrijlaat. Wil je me niet voor jezelf alleen?” wist ik natuurlijk wel dat haar gevoelens oprecht waren, maar ik hoopte dat ze deze twijfel ook kon begrijpen.

Kamila haalde haar schouders op en keek me met een serene glimlach aan. “Eerlijk gezegd, als Eke verder helemaal niet in beeld komt, heb ik daar geen problemen mee. Als ze echter een rol speelt in je leven, als vriendin of meer, dan steun ik dat volledig. We zullen er samen uitkomen, hoe dan ook.” hoefde ik niet te twijfelen aan haar. Samen dus. Hoe dan ook. Al had ik dat wel eens eerder gehoord.

Het idee dat Kamila zo open stond voor de mogelijkheid dat Eke en ik meer konden ontdekken, maakte me zowel gerustgesteld als opgewonden. Stiekem had ik wel eens gefantaseerd over hoe Kamila een rol zou kunnen spelen in het begeleiden van Eke in haar ontdekking van haar seksualiteit, een gedachte die bijna als een grap voelde. Maar de werkelijkheid was complexer. Eke had duidelijk moeite met de situatie gehad, en ik vroeg me af of het niet beter was om de communicatie zo min mogelijk te laten plaatsvinden om eventuele conflicten te vermijden.

Ondanks Kamila’s geruststellende woorden, bleef er een onderliggende onzekerheid knagen. Terwijl ik haar zag als een vriendin die me veel gunde, vreesde ik dat er toch meer tussen Eke en mij zou kunnen ontstaan. Ik gunde Kamila haar eigen ruimte, maar de mogelijkheid dat Eke’s terugkeer en mijn aanhoudende gevoelens de balans zouden verstoren, bleef een reëel gevaar. En dan hadden we het nu alleen nog over Eke...

-

Ze ziet er te mooi en te verleidelijk uit om nog steeds over anderen te praten. Maar ik had haar blijkbaar nog niet in alles voorzien wat betreft het delen van mijn zorgen. En het nam een interessante wending. Ik zag hoe ze naast me zat, en voor het eerst viel me een lichte frons op in haar voorhoofd. Het was nauwelijks merkbaar, maar toch was het er. Ze had altijd die kalme vastberadenheid die me zo aantrok, maar nu voelde ik dat ze ergens meezat. Ze keek me aan, haar ogen zacht maar serieus, en ik wist dat dit een belangrijk moment was.

“Lucas,” begon ze, haar stem vol zachtheid maar met een duidelijke ondertoon van vastberadenheid. “We kunnen natuurlijk niet zo doorgaan. Er moet iets veranderen. Het maakt me niet eens zoveel uit wat, als we maar een stap zetten. Ik wil voor iedereen het beste, maar zo blijven we in een soort limbo hangen.” gaf ze toen aan, wat ik wijselijk vond. Natuurlijk wist ik dat wel, maar nu zij het ook zo zei, wist ik dat er actie moest volgen na dit gesprek.

Haar woorden raakten me diep. Ik wist dat ze gelijk had. We konden niet blijven doen alsof alles vanzelf zou oplossen. Toch voelde ik een lichte angst opborrelen. Kamila probeerde me nog duidelijk te maken dat ze alles kon en zou doen wat Elise ooit deed, en meer nog. Ze wilde zich volledig aan mij geven, iets wat Elise nooit had gedaan. Maar de gedachte aan Elise liet me niet los. De herinneringen, de liefde, en die gedeelde opwinding die zo’n groot deel van onze relatie had gevormd—het was allemaal zo verweven met wie ik was, met wie ik ben geworden.

De waarheid was dat ik nog steeds gevoelens voor Elise had. Misschien niet meer zo intens als vroeger, maar ze waren er, sluimerend op de achtergrond. We hadden zoveel samen meegemaakt, zowel in liefde als in de gedeelde opwinding die onze meest intieme momenten hadden gebracht. De gevoelens die ik voor Elise had, leken in sommige opzichten wel wat op die voor Kamila. Toch was er een verschil. Terwijl ik Kamila nooit zomaar zou willen delen met andere jongens, had juist dat aspect in mijn relatie met Elise, het delen, een bepaalde opwinding veroorzaakt die onze band zo uniek maakte. En ongelofelijk opwindend.

Ik herinnerde me de dieptepunten die Elise en ik hadden doorgemaakt, en hoe ik ondanks alles trouw was gebleven, zelfs toen ik beter wist. Als ze bij me was, voelde ik die oude liefde weer opvlammen. Maar nu was ze er niet, en vulde Kamila die leegte. Wat als Elise opeens weer op de stoep zou staan? Wie zou er dan tellen? Ik voelde me verscheurd tussen het verleden en het heden.

En dan was er Eke. Ik was bang dat zij teleurgesteld zou zijn, dat ze zou denken dat ik niet echt veranderd was, ondanks dat de situatie met Kamila heel anders was dan met Elise destijds. Ik vermoedde dat Eke me wel in haar leven wilde, maar alleen als ik een ‘normaal’ leven zou leiden. Een 'christelijk' leven, zal ik maar zeggen. Eerlijk gezegd was ik bang dat ik niet echt veranderd was, dat ik gewoon meeging met de omstandigheden. Zo'n slappe zak was ik altijd al geweest. Met Kamila was dat wel iets veranderd, maar zij had dan ook de omstandigheden veranderd. Nu hield ik het wel bij één meisje, maar dat kwam vooral omdat er op dit moment ook maar één was. De herhaling met Sophia en Hyun kon wat ons betreft ieder moment gaan gebeuren. Misschien wel hier. Dat zou Eke niet goedkeuren, natuurlijk.

In mijn gedachten speelde ik met een onmogelijke fantasie: een leven hier op Ameland met Kamila én Elise, samen. Eke zou dan een goede vriendin van ons drieën kunnen zijn, iemand die het allemaal accepteerde. Maar ik wist dat dit een droom was, iets onhaalbaars. Niet alleen omdat de anderen dat nooit zouden accepteren, maar ook omdat ik zelf niet in staat was om zulke beslissingen te nemen.

Toch was er een sprankje hoop. Ik wist dat er knopen doorgehakt moesten worden, en Kamila’s steun moedigde me aan. Wat viel er nou echt te verliezen? Misschien was het tijd om oude zaken af te sluiten, zodat ik Kamila echt de mijne kon maken. Misschien was het tijd om een keuze te maken en verder te gaan. Het voelde als een laatste kans, maar het was er een die ik wilde grijpen. Kamila was nu in mijn leven, en het werd tijd om te beslissen of ik haar daar echt een vaste plek in wilde geven. En wie er dan nog meer aan boord stapt, gaan we vanzelf zien. Maar het was tijd om weer kapitein te worden van het schip wat mijn leven was. En samen met Kamila konden wij de wildste stormen trotseren. Dat wist ik zeker.

-