Op de eerste dag van mijn Opleiding zou ik door Meester Graficus voorgesteld worden aan de twee Instructeurs. Meester Graficus zou samen met de Instructeurs mijn lichaam beoordelen en aan de hand daarvan overleggen welke richting voor mij het meest geschikt was. Dienstmaagd leek mij niets. Alleen lelijke Meiden werden Dienstmaagd. Mijn eigen voorkeur ging uit naar de richting Ponygirl. Wat ik daarover gehoord had sprak mij heel erg aan. Maar Sex-Slavin leek me ook wel leuk. Bij een hele slechte Beoordeling kon ik ook nog afgewezen worden, maar dat verwachtte ik niet. Ik vond het allemaal wel erg spannend.

Maar eerst moest ik nog een papier ondertekenen. Een soort contract. Ik las het snel even door. Het was best een beetje juridisch jargon. Er stond in dat ik mij als Leerling-Slavin had ingeschreven bij de Opleiding. Mijn status tijdens de hele cursus was die van een Slavin. Ik deed dientengevolge afstand van al mijn burgerrechten. Een Slavin heeft veel plichten maar geen rechten. De benodigde uniforme kleding voor een Slavin zou aan mij verstrekt worden. Tijdens alle bezichtigingen, presentaties, en keuringen was ik verplicht dat Uniform te dragen. Ik moest mij schikken en houden aan alle Regels van de Opleiding. Ik moest akkoord gaan met alle Handelingen die voor mijn opleiding noodzakelijk waren. Ik moest zonder enig voorbehoud beoordelingen en keuringen ondergaan. Er was ten allen tijde sprake van consent. Meester Graficus en de Instructeurs hadden onbeperkte bevoegdheden.Ten behoeve van het aanleggen van een digitaal dossier zouden er foto’s en filmpjes gemaakt worden. Een selectie van deze beelden zou op een website geplaatst worden. Deze website was alleen toegankelijk voor Klanten tegen betaling. Alle inkomsten die daaruit voortvloeiden kwamen ten goede aan het Opleidingsinstituut. Het werd mij ten strengste verboden om de Opleiding voortijdig te verlaten, op straffe van een torenhoge boete. Na beëindiging van de Opleiding was ik nog steeds een Slavin en eigendom van Meester Graficus. Meester Graficus had het recht om mij vervolgens te verkopen. Als ik het document ondertekende ging ik akkoord met alles.

Ik begreep er maar de helft van, maar ik zette mijn handtekening eronder. Klaar!

De twee Instructeurs zaten al op mij te wachten in een vrij kale ruimte. Er stonden alleen een paar stoelen langs één wand en in de hoek van de kamer stond een grote witte kast.

Ook stond er een professionele camera op een statief. Verder was de kamer leeg.

Er waren ook geen ramen in de kamer. De ruimte werd verlicht met TL lampen. Het leek wel een steriele ruimte. Het zag er een beetje unheimisch uit.

De Mannen gaven mij een hand. Ze knikten vriendelijk en wensten mij succes met de Beoordeling en daarna eventueel de Opleiding. Het leken mij wel lieve Mannen. Van zulke Instructeurs wilde ik graag les krijgen. De Mannen droegen een zwarte broek, een zwart T-shirt en sportschoenen, net als Meester Graficus.

“Dit zijn John en Anton,” zei Meester Graficus.

“Zij zijn de Instructeurs van de Opleiding en ze doen ook de Beoordeling. De Beoordeling is een soort Keuring. John en Anton zijn dus ook Keurmeesters. Zij bepalen of, en voor welke Richting jij geschikt bent. Jij moet vanaf nu niet alleen mij, maar ook de Instructeurs aanspreken met Meester.”

“O… euhhh… ja… ? Oohh…. Eeuuhhh ja… ja natuurlijk… eeuuhhh… Meester.”

“Ik begrijp dat het wennen is, maar na één dag weet je al niet beter meer,” zei Graficus.

Ik moest inderdaad wennen aan dat idee. Meester Graficus met Meester aanspreken vond ik heel logisch. Hij was immers Meester Graficus, maar deze twee Mannen… Waarom zouden zij mijn Meester moeten zijn? Het waren toch gewoon sport-instructeurs? Meester Graficus had ze tot Keurmeesters benoemd? Een beetje vreemd vond ik dat.

John was best een leuke gast om te zien. Een vlotte, atletische verschijning, met gespierde, getatoeëerde armen. Dat soort types zie ik vaak bij ons in de sportschool. Ik hou wel van zulke stoere jongens. Ik schatte hem een jaar of twintig. Moest ik hem met Meester aanspreken…? Raar hoor.

Anton was een heel stuk ouder. Ik denk zo rond de vijftig. Hij had de leeftijd van mijn Vader. Ik zag hem ook als een soort vaderfiguur. Hem Meester noemen leek mij daarom ook behoorlijk ongemakkelijk. Maar zoals Meester Graficus zei, het zou allemaal wel snel wennen.

“Ik maak alvast even een foto van je met je kleren nog aan,” zei Meester Graficus.

Wat een rare opmerking. Natuurlijk had ik mijn kleren aan.

“Ik maak foto’s en filmpjes voor je digitale dossier,” zei Meester Graficus. Nadat de foto gemaakt was zei John: “Kleed je nu maar uit, Meid.”

Ik keek om me heen. Ik zag nergens een kleedkamer en ik zag ook nergens een Uniform.

“Waar? Euuhhh… ik bedoel… waar moet ik mij uitkleden. En waar is mijn Uniform?

“Kleed je hier uit, Meid. Gewoon hier, in de Kamer. Als je uitgekleed bent kunnen wij de Keuring doen. Na de Keuring krijg jij je Uniform. Dat is de volgorde.”

“Huh… wat…?” riep ik verbaasd. Ik keek verbouwereerd om me heen.

“Je krijgt nu meteen een eerste belangrijke les,” zei Meester Graficus.

“Als één van de Instructeurs je een opdracht geeft, dan antwoord je niet met ‘Huh…wat?’ Je moet antwoorden met ‘ja Meester’ en vervolgens voer je meteen de opdracht uit. Begrijp je wat ik bedoel, Meisje?”

“Oooh… euhhh… ja…ja Meester… ik begrijp het Meester,”

“Goed zo,” zei Graficus. “Je bent gelukkig een snelle Leerling.”

“Kleed je uit,” zei John nogmaals.

“Ja… ja Meester…” antwoordde ik gedwee. Ik trok mijn T-shirt uit en deed mijn schoenen en mijn jeans uit. Nu stond ik daar in mijn BH en een stringetje. Ik vond mezelf zo wel naakt genoeg. Ik keek vragend naar de Mannen. Ze bekeken mij even bedachtzaam en schudden toen ontkennend met hun hoofd,

“Alles moet uit!” zei Anton toen streng.

“Alles…? Maar…?” vroeg ik timide.

“Alles moet uit!” herhaalde Anton.

“Oohhh… Euuhhh…. Nee… euhhh… ik bedoel… nee… liever niet… Meester…”

“Alles moet uit, Teef!!” schreeuwde Anton nu.

Ik schrok me wezenloos van deze verbale uitbarsting. O jee. Was Anton toch niet zo’n lieve Man misschien?

“Ooohhh… ooohhh… Ja… ja… ja…ik… ik… ik bedoel… ja Meester…”

En ik deed het. Wat moest ik anders? Misschien ging hij mij wel slaan… Ik deed snel mijn BH af, en ik stroopte zenuwachtig mijn stringetje omlaag en stapte eruit. Ik struikelde daarbij en viel bijna om. De Mannen moesten erom lachen. Ik schaamde me rot. Daar stond ik dan ineens helemaal spierpoedeltje naakt voor een paar lachende Mannen.

“Dat was toch niet zo moeilijk?” vroeg John sarcastisch.

“Dat kan niet,” zei Anton en hij wees op mijn smalle streepje schaamhaar.

“Al onze Slavinnen hebben kale kutjes,” verduidelijkte Meester Graficus.

“Ooohhh… Euuhhh… dat… euhhh… dat wist ik niet.”

Dat was een leugentje. Ik wist het wel. Althans… Ik had het kunnen weten. Ik had het gehoord. Iemand vertelde het mij toen ik zei dat ik deze Opleiding ging doen. Slavinnen van Meester Graficus zouden naakt, met kale kutjes tentoongesteld worden. Ik geloofde dat toen niet. Ze waren niet naakt. Ze droegen een Uniform. Of… ik zou me toch niet vergist hebben? En kale kutjes? Waarom? Wat was er mis met zo’n keurig smal streepje schaamhaar? Wat maakt dat nou uit?

“Het moet eraf,” zei John. Hij liep naar de kast en kwam terug met een ontharings-strip.

Kennelijk waren ze hierop voorbereid. Ik vroeg mij af wat er nog meer voor verrassingen in die kast zouden liggen. Hij warmde de strip op met z’n handen en trok de folie eraf. Hij ging op z’n knieën voor mij zitten en duwde de wax-strip stevig op het streepje schaamhaar. Hij streek het goed glad terwijl hij zijn andere hand op mijn kont legde. Hij duwde en streek met zijn hand erover totdat de strip goed vast.

Daarna rukte hij in één snelle beweging de strip eraf. Weg was mijn landingsbaan.

“Aaaauuuwww…!!” brulde ik.

“Ben je kleinzerig?” informeerde Anton.

“Eeuuhhh… nee… nee Meester,” antwoordde ik. Dat was weer een leugen. Ik was best wel kleinzerig. En dit deed ook echt pijn. De tranen sprongen in mijn ogen.

“Voortaan doe jij dit zelf, Meid,” zei John een beetje sacherijnig.

“Ja… ja Meester…”

Ik voelde me heel naakt en onzeker. Ik deed snel mijn handen voor mijn borsten en voor mijn zojuist onthaarde kruis. De Mannen moesten lachen. Waarom weet ik niet. Ik vond het helemaal niet leuk. Ik voelde me juist ontzettend ongelukkig op dat moment. Was het wel zo’n goed idee geweest, deze Opleiding? Waarom mocht ik mijn Uniform niet aan doen?

“Haal je handen weg Meisje. We moeten je kunnen bekijken,” zei Meester Graficus.

“Nee…. Nee… dat wil ik echt niet…” protesteerde ik.

Waarom moesten ze mij nog langer bekijken? Ze hadden me toch al lang genoeg naakt gezien?

“Ik wil nu echt mijn Uniform aantrekken…” jammerde ik.

“Heb jij je aanmeldformulier en je contract wel gelezen?” vroeg Meester Graficus boos.

“Eerst de Keruring. Daarna krijg je pas je Uniform. Laat jezelf zien Meid. Dat moet echt.”

Schuchter haalde ik mijn handen weg. Ik schaamde me rot want ik voelde mijn opwinding groeien. Mijn kutje kriebelde en mijn tepels werden harder. Ik werd nat. Dat wilde ik helemaal niet. Die Mannen zouden het zien. Ik kreeg een rooie kop.

“Ben je nog een beetje preuts, Meisje,” vroeg Anton vriendelijk.

“Ooohhh… Euuhhh… ik… ik… euhhh… ja… misschien wel… Meester…”

“Dat geeft niet hoor. Dat is normaal in het begin. Je zult er hier snel aan wennen om naakt te zijn. Je mag nu geen néé meer zeggen Meisje. Anders krijg je Straf.”

Straf? Nu al? Op mijn eerste dag? Dat wilde ik niet. Ik besloot daarom maar mee te werken. Ik liet mezelf zien. In volle glorie. Ik deed mijn handen achter mijn hoofd.

“Goed zo,” prees Meester Graficus.

“Zo willen we het zien Meisje.” Hij maakte snel wat foto’s voor het dossier.

“Even omdraaien nu.”

Ik draaide me om en Meester Graficus maakte foto’s van mijn achterkant.

Meester Graficus en Anton gingen daarna op een stoel zitten. Zij keken toe terwijl John de beoordeling mocht doen. De beoordeling bleek dus een Keuring te zijn. Ik was bang dat John dat heel zorgvuldig ging doen. De twijfel sloeg weer toe. Waar was ik in godsnaam in terecht gekomen? Kon ik nog weg? Nee. Ik mocht niet meer weg. Op het voortijdig verlaten van de Opleiding stond een torenhoge boete. Zoveel had ik nog wel begrepen van het Contract. Een torenhoge boete. Daar zou mijn Vader niet blij mee zijn. En dat zijn Dochter een Opleiding niet netjes afrondde zou hij ook niet op prijs stellen. Nee, ik had geen keuze meer. Ik moest mezelf nu aan de situatie overgeven.

John liep eerst weer een rondje om mij heen. Hij bestudeerde mijn armen, benen, en billen. Natuurlijk keek hij veel te lang naar mijn borsten en grijnsde.

“Wat ik direct wel kan vaststellen,” zei John. “Deze Meid is niet geschikt voor de opleiding tot Dienstmaagd. Daarvoor is ze veel te mooi. Dat zou zonde zijn.”

“Goed,” zei Graficus. “Dienstmaagd valt dus af. En wat denk je van Ponygirl?”

John ging mij van voren af wéér helemaal bekijken. Mijn benen vooral en mijn billen. Hij streelde mijn benen, aan de binnenkant, helemaal tot boven en toucheerde daarbij niet toevallig mijn kutje. Ik veerde omhoog en slaakte een klein gilletje. De Mannen moesten lachen. Toen pakte John ineens mijn billen stevig vast en kneep erin. Ik huiverde. Ik raakte steeds meer opgewonden.

“Lange sterke benen en mooie stevige billen. Zeer geschikt voor een Ponygirl.”

Daarna voelde hij aan mijn borsten. Ik kreunde en voelde hoe mijn opwinding meer en meer toenam. Hij woog mijn borsten in zijn handen.

“Ik denk dat haar tieten te zwaar zijn voor een Ponygirl,” constateerde hij.

“Dat is jammer,” zei Graficus. “Het zou anders een mooie Ponygirl kunnen zijn.”

“Inderdaad,” zei John. “Een hele lekkere Ponygirl. Ze heeft goeie billen voor de Zweep. Maar die tieten zijn echt te zwaar. Tijdens het draven voor de Sulky gaan die tieten heftig bouncen. Dat is niet gezond. Dat geeft te veel kans op weefselschade. Dus Ponygirl valt af.”

“Goed,” zei Graficus. “Dienstmaagd valt af en Ponygirl valt ook af. Jammer. Kijk dan maar of we een Sex-Slavin van die Meid kunnen maken.”

Ik vond het ook jammer want ik wilde graag Ponygirl worden. Ik was wel onder de indruk van John’s kennis over borstweefsel.

John begon aan zijn derde onderzoek. En zijn onderzoeken werden steeds grondiger.

Hij bekeek mijn borsten weer langdurig en raakte de tepelpiercings aan. Het effect was direct merkbaar. Mijn tepels werden zo mogelijk nog harder. Ik klemde mijn benen tegen elkaar om mijn opwinding te verbergen.

John keek ook naar mijn navelpiercing. Zijn blik dwaalde verder naar beneden.

“Laat je kutje zien, Meid,” zei hij streng. Ik gehoorzaamde en zette mijn benen iets uit elkaar. John bestudeerde mijn clit-piercing.

“Veel piercings,” zei John. “Kreeg je kwantumkorting?”

“Eeuuhhh… nee… nee Meester… geen korting gehad.”

“Dan heb je niet goed onderhandeld Meid,” zei John lachend.

“Maar ze staan je goed hoor.”

“Dank u… Meester.”

“Maken die piercings je extra gevoelig?”

“Ja… ja Meester…”

“Word je dan nog sneller geil?”

“Euhhh… ja… ja Meester… dat is zo”

“Mooi,” zei John. “Ben je nu ook geil?”

“Ooohhh… Euuhhh… ik… ik… ik denk het… Meester.”

“Je denkt het? Je weet het niet zeker. Heb je een natte kut of niet, Meid?”

John wist al lang dat ik een natte kut had. Het was duidelijk zichtbaar.

“Oooohhh… Alstublieft Meester… dat… dat… vraag dat nou niet…”

“Niet vragen of je nat bent? Oké. Ik zal wel even voelen dan.”

O, wat was ik stom. Waarom gaf ik niet toe dat ik een natte kut had? Nou ging hij voelen. Maar dat wilde ik helemaal niet. Echt niet.

Hij deed het. Hij voelde aan mijn kutje. Hij liet zijn vingers tussen mijn schaamlippen glijden.

“Neee… Neeehhh… néé… niet doen… dat wil ik niet… niet doen… niet doen…ophouden……ik… ik wil het niet…echt niet…”

Wat deed ik nou? Ik riep nee. Het was eruit voordat ik er erg in had. En ik had er ook gelijk al weer spijt van.

“Ho ho wat hoor ik daar?” riep Meester Graficus verontwaardigd.

“Je zegt weer nee tegen je Meester? Dat is nu al de tweede of derde keer. Ik ben de tel al kwijt. Dat mag echt niet. Een Slavin mag nooit nee zeggen. Dat kan niet en dat mag niet. Dit is een gerenommeerd Opleidingsinstituut waar we dit soort gedrag niet toleren. Ik heb een reputatie hoog te houden. Jij wilt een Sex-Slavin worden? Maar je Meester mag niet aan je kutje zitten? Hoe dan? Meester John wilde alleen maar even voelen of je nat was. En dan reageer jij zo? Wil jij een Sex-Slavin zijn die haar kutje voor zichzelf houdt. Dat is een contradictio in terminis Meisje. Jouw recalcitrante gedrag begint ons danig te irriteren. Ik denk dat de Opleiding voor jou hier stopt. Dat betekent dat wij jou weg moeten sturen!”

Oei. Ik schrok me rot. Wat had ik gedaan? Ik was te ver gegaan. Wat was ik toch een idioot. Nu waren Meester Graficus en de Instructeurs boos. Ik wilde deze Opleiding zo graag doen. Ik wilde het Certificaat halen. Ik wilde mijn Vader trots maken. En nu zou ik de eerste dag al weggestuurd worden? Wat moest ik dan tegen mijn Vader zeggen? Dat ik brutaal geweest was tegen de Instructeurs?

“Nee… Alstublieft niet Meester… stuur mij niet weg. Vergeef me alstublieft… Meester Graficus… alstublieft… ik zal het niet meer doen… echt niet… heus niet. Ik zal geen nee meer zeggen. Nooit meer… Stuur mij alstublieft niet weg. Alstublieft… Alstublieft…!?

“Oké, oké Meisje. Ik doe dit eigenlijk nooit, maar ik geef jou nog een tweede kans. Maar die tweede kans krijg je niet zomaar. Je moet eerst boete doen. Je krijgt Straf.

Ik slaakte een zucht van opluchting en ging bijna janken. Ik was zo blij. Gelukkig werd ik nog niet weggestuurd. Ik kreeg een tweede kans.

“Oohhh… dank u wel… Meester…. Dank u wel… Ja… ja… ik zal boete doen Meester… Geef mij Straf… Meester. Geef mij Straf… alstublieft… Als u mij maar niet wegstuurt.”

“Hoe worden Slavinnen gestraft Meid?” vroeg Meester Graficus.

“Eeuuhhh…. Ik… euhhh… ik denk…,ik denk… met een Zweep…? Meester…?”

“Inderdaad Teefje. Met een Zweep.”

“Voer jij de Straf maar uit Anton,” zei Meester Graficus.

Anton liep naar de kast en kwam terug met een lange leren Zweep en met een klein Zweepje. Zo’n kort rijzweepje dat paardenmeisjes gebruiken.

“Welke zal ik gebruiken?” vroeg Anton aan Meester Graficus.

“Welke Zweep moet Meester Anton gebruiken?” vroeg Meester Graficus aan mij.

“Ik… ik… ik denk… eeeuuhhh… ik denk de kleine… Meester…”

“Je weet het wéér niet zeker? Weet jij nooit iets zeker, blonde Muts? Ben jij een twijfelkont? Kom op. Welke Zweep moet Anton gebruiken? Zo moeilijk is dat toch niet? Geef gewoon antwoord, Meid!”

Meester Graficus was echt boos. Wat moest ik nou zeggen?

“De kleine!” riep ik toch maar snel.

“Oké,” zei Meester Graficus grijnzend. “Jouw keuze Meid.”

Anton en John moesten lachen. Ik had echt geen idee welke Zweep meer pijn deed. Waarschijnlijk had ik verkeerd gekozen.

“En hoeveel slagen moet Meester Anton je geven met dat kleine Zweepje?”

Weer werd ik op de proef gesteld. Dat begreep ik. Wat moest ik zeggen? Niet teveel, maar ook niet te weinig. Het moest wel een passende Straf zijn.

“Zeven!” riep ik.

“Prima,” glunderde Meester Graficus.

“Zeven slagen met het kleine Zweepje. Je hebt er zelf voor gekozen.”

“Ga je gang Anton,” zei Graficus.

Anton zette een stoel midden in de kamer.

“Neem maar plaats op de stoel,” zei hij. En ik ging op de stoel zitten.

“Nee, niet zo, dom blondje,” lachte Anton. John en meester Graficus lachten ook.

“Buig voorover, leun met je handen op de zitting van de stoel, en biedt je kont aan voor de Zweep.”

Ik voelde me inderdaad heel blond. Ik bloosde deed wat er van mij gevraagd werd. Ik boog voorover, pakte de zijkanten van de stoelzitting stevig vast en bood mijn kont aan.

“Juist ja,” zei Anton.

“Bijna goed. Je kont nog verder omhoog, liefje.”

Ik gehoorzaamde. Ik boog mijn armen zodat mijn borsten omlaag en mijn billen omhoog gingen.

Het idee dat ik nu met dat Zweepje op mijn billen geslagen zou worden maakte mij waanzinnig geil. Hier had ik al zo vaak van gedroomd. En nu werd mijn droom werkelijkheid. Mijn opwinding nam per seconde toe. Ik voelde mijn kut-vocht langs de binnenkant van mijn benen lopen.

“Heb je al eens met een Zweepje op je billen gehad?” vroeg Anton.

“Ooohhh… Euuhhh… nee… Nee Meester… nooit… Meester…”

“Dus dit is een nieuwe ervaring voor je?”

“Ja… ja… ja Meester…”

“Sssswaaatttssshhh…!!” De eerste slag met het Zweepje.

“Aaaauuuwww…. Ooooeeehhh…!!” brulde ik.

“Sssswaaatttssshhh…!!” Meteen de tweede er achteraan.

“Ooohhh…. Aaauuuwww… aaahhh…”

“Sssswaaatttssshhh…!!” Nummer drie.

“Ooooeeehhh…! Ooohhh… Ooohhh… alstublieft… Meester…?

“Sssswaaatttssshhh…!!”

“Ooohhh…. Aaaahhh… Jaaahhh… jaaahhh…!!”

Ik ben hoog sensitief. Bij de vierde zweepslag kwam ik al klaar…

“Jjaaahhh…. Jaaahhh…. Jaaahhh…!!” brulde ik.

“Stop maar,” zei Meester Graficus lachend.

“Het is genoeg zo. Ze heeft haar lesje nu wel geleerd.

“Kom maar overeind Teef,” zei Anton.

“En ga naar Meester Graficus.”

Ik strompelde ongemakkelijk naar Meester Graficus. Ik had zere billen en ik schaamde me omdat ik zomaar in het bijzijn van deze drie mannen klaargekomen was.

Meester Graficus ging voor mij staan. Hij pakte mijn kin vast en duwde mijn hoofd iets omhoog.

“Kijk mij aan Meisje.”

Ik keek hem een beetje schuw aan. Hij had een strenge blik in zijn ogen.

“Voortaan moet je de Instructeurs gewoon gehoorzamen. Maakt niet uit wat ze je opdragen. Maakt ook niet uit. waar ze je aanraken, of wat ze met je doen. Gewoon gehoorzamen. Begrijp je dat Meisje?”

“Oooohhh… Eeeuuhhh… ja… ja Meester… ik begrijp het Meester…”

“Kleed je nu maar weer aan Meid. Je beoordeling is nog niet afgerond. Morgen gaan we verder met de Keuring. Morgen om deze tijd ben je hier weer. Begrepen Meid?”

“Ja… ja… ja Meester… Begrepen Meester…” stamelde ik.

“En nu, snel aankleden en wegwezen Meid!” Commandeerde Graficus.

Ik trok haastig mijn kleren aan en vluchtte weg. Ik hoorde de Mannen nog lachen…

Wordt vervolgd,

U mag best weer reageren, lieve Lezers.

XX AnnA.