Ingmar verstijfde even toen hij de bekende stem hoorde, maar hij herpakte zich snel. Hij keek me aan met een paniekerige blik, en in een fractie van een seconde besloot hij wat hij ging doen. Hij pakte snel een handdoek van de grond, wikkelde die om zijn middel, en liep haastig naar de deur. Hij keek nog even naar mij, alsof hij om steun vroeg, voordat hij de deur opendeed.

"Lieke!" riep hij, alsof hij blij was haar te zien. "Wat doe je hier?"

Lieke keek verbaasd en fronste. "Ik wilde je verrassen," zei ze met een bedenkelijke glimlach. "Ik zag dat je hier in de buurt was via je locatie en dacht... waarom niet even langskomen? Wat doe jij hier?"

Ingmar slikte en glimlachte ongemakkelijk, duidelijk zoekend naar een geloofwaardig excuus. "Uhm, ik... ik was hier om iets voor te bereiden." Hij pauzeerde even, zoekend naar de juiste woorden. "Ik had een verrassing voor jou in gedachten. Een weekendje weg voor ons tweeën, weet je? Gewoon om wat tijd samen door te brengen zonder afleidingen."

Lieke keek hem wantrouwend aan en wierp een blik over zijn schouder naar de kamer. "Een verrassing? Hier in een hotelkamer? Waarom heb je daar niks over gezegd?"

Ingmar stapte iets verder naar buiten, zodat ze niet naar binnen kon kijken. "Nou, omdat het een verrassing moest zijn, natuurlijk! Maar nu je hier bent... nou ja, de verrassing is een beetje verpest," zei hij met een geforceerde lach, in de hoop dat ze het zou slikken.

Lieke's blik verzachtte, maar ze was nog steeds niet helemaal overtuigd. "Waarom ben je dan nu alleen in de kamer?"

Ingmar lachte nerveus. "Ik was aan het voorbereiden, een paar dingen regelen. Eigenlijk was ik van plan om later te komen, maar ik wilde zorgen dat alles perfect was." Hij keek haar recht aan, hopend dat zijn charme haar laatste twijfels zou wegnemen.

Lieke bleef nog een moment stil, haar ogen iets meer ontspannen. "Oké... dus je had iets romantisch gepland?"

"Precies," antwoordde Ingmar snel. "En je hebt nu alles een beetje door elkaar gegooid. Maar nu je hier bent, kunnen we er gewoon samen van genieten."

Lieke glimlachte eindelijk, al was er nog een lichte aarzeling in haar ogen. "Je bent echt onvoorspelbaar soms," zei ze zacht. "Maar oké, ik geef je het voordeel van de twijfel."

Ingmar haalde opgelucht adem en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Kom, laten we dan samen ergens iets gaan drinken, en daarna laat ik je de rest van de verrassing zien."

Lieke knikte, en terwijl ze samen de gang uitliepen, keek Ingmar nog even snel naar mij, een blik van opluchting en schuld in zijn ogen. Ik bleef stil achter in de kamer, me afvragend wat er nu verder zou gebeuren.

Toen de deur dichtviel en ik Ingmar met Lieke zag verdwijnen, voelde ik een storm van emoties door me heen razen. Ik wist dat dit een hachelijke situatie was, en hoewel Ingmar het op het laatste moment had weten te redden, bleef er een bittere nasmaak hangen. Dit soort leugens konden niet oneindig goed blijven gaan.

Zonder veel tijd te verspillen stond ik op en begon me haastig aan te kleden. Mijn handen trilden terwijl ik mijn kleren van de grond raapte. De spanning van het moment, gecombineerd met de emotionele verwarring, maakte dat mijn gedachten overal en nergens waren.

Terwijl ik mijn shirt over mijn hoofd trok, dacht ik aan Ingmar en hoe dit ons leven zou beïnvloeden. Dit was niet zomaar een incidenteel moment meer, het was complex geworden, beladen met geheimen die vroeg of laat aan het licht zouden komen. Lieke had nog steeds twijfels, dat was duidelijk.

Eenmaal aangekleed stond ik even stil bij de deur. Moest ik vertrekken en doen alsof dit nooit was gebeurd, of moest ik blijven en wachten tot Ingmar terugkwam? Wat zouden we dan zeggen? Hoe zou het verder moeten?

De kamer voelde plotseling te klein, te benauwend. Ik wist dat ik tijd nodig had om na te denken, weg van deze chaos, en besloot uiteindelijk de hotelkamer te verlaten. Terwijl ik naar buiten stapte, wist ik dat dit nog lang niet voorbij was.

De volgende ochtend werd ik wakker met een bonzend hoofd en een zwaar gevoel in mijn borst. Ik rekte me uit en tastte automatisch naar mijn telefoon op het nachtkastje. Toen ik het scherm ontgrendelde, zag ik een nieuw bericht van Ingmar.

Het was een foto. Ingmar, nonchalant leunend tegen een deurpost in niets anders dan zijn boxer, met diezelfde grijns die ik inmiddels te goed kende. Onder de foto stond een tekst: "We hebben nog iets in te halen."

Mijn hart sloeg een slag over. Ik bleef naar het scherm staren, niet goed wetend hoe ik moest reageren. De gebeurtenissen van de vorige dag, de leugens, de spanning met Lieke—alles kwam in een keer terug. Het was duidelijk dat Ingmar niet van plan was dit te laten eindigen, ondanks de risico's die we al hadden genomen.

Ik moest mezelf dwingen om na te denken. Wat nu? Het was verleidelijk om terug te vallen in het intense verlangen dat ik voelde, dat onmiskenbare gevoel dat hij me gaf. Maar aan de andere kant voelde het ook alsof we op een tikkende tijdbom zaten. Dit spel dat we speelden, kon niet zonder gevolgen blijven, zeker niet met Lieke erbij.

Ik staarde nog even naar de foto. Mijn vingers zweefden boven het toetsenbord, klaar om te reageren, maar iets hield me tegen. Wat ik nu zou zeggen, zou alles bepalen.

Joris bleef een paar minuten naar het scherm staren, de woorden en de foto van Ingmar in zijn hoofd tollend. De spanning tussen verlangen en schuldgevoel nam toe, maar uiteindelijk gaf hij zich over aan de verleiding. Het gevoel van opwinding nam de overhand.

Hij nam een foto van zichzelf naakt , zijn hart kloppend in zijn keel. Het was een gewaagde stap, maar op dat moment leek dat precies te zijn wat hij wilde—geen nadenken, alleen voelen.

Met trillende vingers typte hij: "Vanmiddag bij mij." Vervolgens drukte hij op verzenden, en direct voelde hij een mix van opwinding en spanning. Wat zou Ingmar doen? En wat zou dit betekenen voor hen, voor alles wat nog komen ging?

Hij bleef met zijn telefoon in zijn hand zitten, wachtend op een antwoord, wetend dat dit de situatie alleen maar gecompliceerder zou maken.

Die middag, net zoals afgesproken, ging de deurbel. Mijn hart begon te bonzen toen ik wist dat het Ingmar was. Ik opende de deur, en voordat ik iets kon zeggen, drukte hij me meteen tegen de muur, zijn handen stevig op mijn schouders. Hij kuste me hevig, alsof hij alles wilde goedmaken met die ene kus. Ik voelde de intensiteit, het verlangen, maar ook de haast die hem dreef.

Hij haalde even zijn lippen van de mijne en keek me aan, zijn ogen gevuld met spijt en lust tegelijkertijd. "Sorry, Joris," fluisterde hij. "Ik wist niet zo snel een betere smoes te verzinnen. Alles ging zo snel gisteren… Ik moest iets bedenken, maar het spijt me echt dat het zo awkward werd met Lieke."

Ik knikte, nog steeds overdonderd door zijn plotselinge daad van passie en zijn snelle uitleg. "Het is oké," mompelde ik, hoewel ik wist dat dit alles behalve eenvoudig was.

De verontschuldigingen van Ingmar raakten ergens een gevoelige snaar, maar toch was de fysieke aantrekkingskracht tussen ons op dat moment sterker dan de realiteit die om ons heen hing. Voor even leek alles vergeten, alle complicaties en schuldgevoelens verdwenen.

Zijn handen gleden langs mijn zij, en de spanning in de kamer werd weer voelbaar. Dit was gevaarlijk, en we wisten het beiden, maar op dat moment leek niets anders meer te tellen.

"Ingmar, we moeten hier mee stoppen," zei ik, mijn stem trillend terwijl de woorden moeilijk over mijn lippen kwamen. "We zijn vrienden, beste vrienden. En we houden van elkaar, maar… we zijn vrienden."

Terwijl ik dat zei, gaf ik toe aan het verlangen dat in me opborrelde. Voordat hij kon reageren, trok ik hem naar me toe en kuste hem vol op de mond. Het was alsof mijn woorden niet meer overeenkwamen met mijn daden, alsof mijn lichaam iets anders wilde dan mijn hoofd.

Ingmar aarzelde niet. Onze kussen werden heviger, intenser, en voor ik het wist, hadden we elkaar stevig vast, verstrikt in onze emoties. We liepen samen de trap op naar boven, waar de lucht steeds zwaarder leek te worden van het onuitgesproken verlangen tussen ons. Langzaam, haast instinctief, begonnen we onze kleren uit te trekken.

Elke stap naar boven bracht ons dichter bij iets wat we beiden wisten dat verkeerd was, maar tegelijkertijd onvermijdelijk. Mijn shirt gleed van mijn schouders, en ik voelde zijn handen over mijn huid, zoekend, tastend. De kleren vielen stuk voor stuk op de vloer, en tegen de tijd dat we boven waren, stonden we naakt tegenover elkaar.

Er was geen ruimte meer voor woorden, alleen voor wat we op dat moment voelden. De grenzen tussen vriendschap en verlangen vervaagden volledig, en we wisten allebei dat er geen weg meer terug was.

Voor mijn bed zakte ik op mijn knieën legde mijn handen op zijn billen en pijpte hem alsof m'n leven er vanaf ging, de intensiteit van het moment overspoelde me. Het verlangen dat tussen ons hing was onmiskenbaar, maar tegelijkertijd voelde ik een golf van schuld opkomen. We wisten allebei dat dit verkeerd was, en toch konden we er niet mee stoppen.

"Joris, ik wil niet dat dit stopt," fluisterde Ingmar, zijn stem rauw van verlangen. Ik voelde hoe graag hij me wilde, net zoals ik hem. De spanning tussen ons was zo krachtig, het overschaduwde elke vorm van logica.

Ondanks het schuldgevoel dat knaagde, was er iets aan dit moment dat ons beiden aantrok, alsof we hier niet langer tegen konden vechten.

Na een paar minuten stond ik op, onze blikken kruisten elkaar vol verlangen. We kusten weer, en dit keer was het zachter, alsof we beide beseften hoe diep we in deze situatie zaten. Joris duwde me zachtjes op het bed, zijn handen rustten kort op mijn schouders. waarna hij mij pijpte. ik sloot m'n ogen en genoot van zijn mond zijn tong die mijn lul bevredigde het moet stoppen maar nu nog niet nu moet hij nog even doorgaan.

ik ging op mijn rug liggen, en Ingmar boog zich over me heen, zijn handen zacht en geruststellend terwijl hij mijn schouders masseerde. De spanning in mijn lichaam leek voor een moment te verdwijnen onder zijn aanrakingen, maar zijn woorden haalden me meteen terug naar de realiteit.

"Joris," fluisterde hij, zijn stem vol ernst. "Ik heb nagedacht... Ik wil het uitmaken met Lieke. Het voelt niet juist meer, niet na alles wat er tussen ons gebeurd is."

Mijn adem stokte even, terwijl zijn woorden door mijn hoofd echoden. "Maar," vervolgde hij, zijn handen nog steeds zachtjes over mijn huid glijdend, "wat wij hebben, dat wil ik niet opgeven. Ik wil dat dit tussen ons blijft, een geheim. Een dubbelleven misschien, maar iets waar we samen van kunnen genieten. Een plek waar we onszelf kunnen zijn, weg van alles en iedereen."

Zijn stem was zacht, bijna hypnotiserend, terwijl hij over onze verboden relatie sprak. Ik voelde een knoop in mijn maag, niet wetend hoe ik me hierover moest voelen. Het idee van een affaire, een leven vol geheimen, bracht zowel opwinding als angst met zich mee. We bevonden ons op gevaarlijk terrein, en toch was er een deel van me dat net zo verlangde naar dit geheime, intense genot.

ik voelde zijn lul langzaam weer in mij gaan ruw en hard maar intens. hij stootte door er ging van alles door mij heen maar nu wilde ik alleen maar in het nu zijn. ''draai je om joris we gaan nu keihard. ik draaide me om met m'n benen in de lucht. Ingmar ging met zijn knieën op het bed en stak zijn lul weer diep in me hij stootte zo hard dat pijn deed en tegelijk genoot ik. ik werd rood hij kuste me bleef maar kussen. ik voelde de spanning en ik kwam zonder aanraking klaar over m'n hele buik. hij likte het af waarna hij mij kuste. '''ga door Ingmar nog even laat me nog even genieten nog even in de waan van'' na een paar minuten haalde hij zijn lul uit me ging met zijn knieeen naast me staan en spoot m'n gezicht vol.

Ik voelde mijn hart nog steeds snel kloppen, maar dit keer niet alleen van de fysieke spanning. Wat Ingmar had gezegd bleef door mijn hoofd echoën, als een last die ik niet volledig kon negeren. De realiteit van onze situatie was onontkoombaar, en hoewel er een moment van intense passie was geweest, voelde de zwaarte van wat we deden ineens als een onzichtbare muur tussen ons in.

Ik draaide me om en keek naar hem. Zijn gezicht had nog steeds diezelfde uitdrukking van verlangen, maar nu ook met een vleugje onzekerheid. Het leek alsof hij ook worstelde met wat er zojuist was gezegd. Het was niet alleen een verboden moment meer, dit was een keuze die we beiden moesten maken.

"Ingmar..." begon ik, terwijl ik mezelf rechtop zette op het bed. "Ik weet niet of dit gaat werken. Een dubbelleven... alles geheimhouden. Dat gaat ons vroeg of laat opbreken."

Ingmar zat stil naast me, zijn blik rustte op de vloer. "Misschien... maar wat we samen hebben, is zo anders dan alles wat ik ooit heb gevoeld. Het voelt alsof ik een andere kant van mezelf ontdek, en die kant wil ik niet verliezen."

Ik slikte. Zijn woorden raakten me, maar tegelijkertijd wisten we beiden dat dit geen duurzame oplossing was. "Wat als het uitkomt?" vroeg ik zacht. "Wat als Lieke erachter komt? Of anderen? Dit soort dingen blijven nooit lang verborgen."

Hij zuchtte diep en wreef over zijn gezicht. "Ik weet het, Joris. Maar wat moet ik anders? Ik wil haar niet langer voor de gek houden, maar tegelijkertijd wil ik dit met jou niet verliezen."

Ik voelde een knoop in mijn maag terwijl ik luisterde. De waarheid was dat ik ook niet wilde dat het stopte. Maar de gedachte aan de leugens en geheimen maakte me onrustig. We zaten in een web dat we zelf hadden geweven, en ik wist niet hoe we er ooit uit zouden komen zonder iemand pijn te doen.

"Misschien..." begon ik voorzichtig, "moeten we gewoon eerlijk zijn. Tegen onszelf, en tegen Lieke."

Zijn ogen flitsten even op bij die suggestie, maar hij bleef stil. Het was een onmogelijke keuze—de waarheid vertellen en alles riskeren, of blijven doen alsof en hopen dat het nooit uit zou komen. Terwijl de stilte tussen ons groeide, wist ik dat we voor een kruispunt stonden. Wat we nu zouden beslissen, zou alles veranderen.