Dit verhaal is onderdeel van een kort Kerstfeuilleton.

Toen ik het woord 'feuilleton' op mijn lippen proefde, zag ik hem ineens voor me: Vuile Ton, de zwerver. Geknipt als hoofdpersoon in romantisch kerstverhaal

Veel plezier bij het lezen,

Douwe

---

Hilda

Met een knuffel nam Hilda afscheid van Ton, na hun koude ochtendbad. Ze aarzelde of ze hem zou zoenen, maar deed het niet. Ze zag de schaamte in zijn blik om zijn vroegtijdige zaadlozing maar ook zijn smeulende verlangen naar meer.

Ze voelde zich als een prinses in een sprookje, dat hem van zwerver zou transformeren in een knappe prins. Een simpele kus zou niet voldoende zijn. Hij was geen kikker. Nee, ze zou zich met lichaam en ziel met hem moeten verenigen om hem uit zijn zwerversleven te bevrijden, zo voelde ze dat. O god, had ze hem echt uitgenodigd om bij haar thuis te komen om zich helemaal aan hem te geven? Ze was getrouwd! Arend-Jan zou vanavond thuiskomen, notabene.

Zelfs de zwempartij in het koude water en haar hardlooprondje waren niet in staat de hitte in haar binnenste te bedwingen. Elke pas leek in haar geslacht te resoneren en versterkte haar opwinding. Haar tepels gloeiden bijna pijnlijk in haar sportbh, meedansend in de tred van haar hardlooppas. Ze was vastbesloten. Ze wilde dit, ze verlangde hiernaar. Ze wilde, nee, ze móest dit doen. Haar huwelijk? Misschien zou het Arend-Jan de ogen openen voor haar. Zo niet… durfde ze dat onder ogen te zien? Nee, nog niet.

Thuisgekomen was ze meer bezweet dan anders, ondanks de vrieskou buiten en de zwempartij met Ton in het koude buitenwater. Ze schonk een glas sinaasappelsap voor zichzelf in maar ze had geen rust in haar lijf. Onrustig ijsbeerde ze door de keuken, haar blik strak gericht op het toegangshek. Zou hij inderdaad komen? Of zou hij zijn afgeschrikt door haar openlijk seksuele toenaderingen zijn vroegtijdige zaadlozing tegen haar buik?

Eindelijk, na bijna een half uur wachten, kwam hij haar tuin ingereden. Ze drukte op de knop om het hek achter hem te sluiten. Wanhopig probeerde ze haar adem en hartslag onder controle te krijgen.

Ton stapte binnen en begon gelijk zijn jassen en truien uit te trekken. Het was voor hem natuurlijk veel te warm, hierbinnen. Hij keek haar broeierig aan. “Zin in koffie?” probeerde ze normaal te doen. “Nee, ik kom niet voor koffie.” Haar adem stokte haar in de keel. Hij kwam echt voor háár, om haar onuitgesproken belofte in te lossen. “Als ik je verkeerd begrepen heb dan moet je het nu zeggen,” zei hij met hese stem. Haar laatste twijfel verdween. “Nee,” fluisterde ze, “je hebt me goed begrepen.” Hij bleef haar strak aankijken en ging door met zich uitkleden. Zijn shirt, zijn hemd, ze zag weer zijn fijne naakte torso. Als één brok testosteron stond hij voor haar, zijn geslacht fier voor zich uit.

Ze haalde bevend adem.

Met gloeiende ogen stapte hij naar haar toe. “Je hebt meer aan dan eergister,” zei hij, terwijl zijn handen haar middel beetpakten. Hilda voelden haar knieën week worden. De timide zwerver leek van de aardbodem weggevaagd, voor haar stond een machtige man die haar kwam opeisen. Ze had geen eigen wil meer. Ze wilde maar één ding: dat hij met haar zou doen wat hij wilde.

Zijn handen pakten de zoom van haar hardlooptrui beet en gleden langs haar lichaam omhoog, de stof met zich meenemend. Automatisch hief ze haar armen omhoog, zodat hij het kledingstuk uit kon trekken. Haar ondershirt volgde dezelfde weg. Hij haalde snuivend adem toen hij haar sportbh uittrok en haar borsten in zijn handen nam. Zachtjes kneedden zijn vingers haar zachte bollen, zijn duimen streken langs haar tepels, die in haar opwinding keihard waren.

Zonder ook maar één moment het oogcontact te verbreken, gleden zijn handen weer naar haar middel. Hij haakte zijn duimen achter het elastiek van haar hardloopbroek. Langzaam trok hij de stof over haar heupen naar beneden. Ze klauwde haar handen in zijn haar, duwde zijn mond naar haar borst. Ze voelde zijn baard kriebelen. Hij nam een tepel tussen zijn tanden en beet er even venijnig in. Hilda slaakte een kreetje van pijn en schrik, meteen gevolgd door een kreun van genot toen het puntje van zijn tong diezelfde tepel teder verwende. Hij vouwde zijn tong in rolletje en trilde rond haar tepel. Sidderend kwam ze al klaar.

Met haar voeten werkte ze haar broek en slip uit, zodat ze naakt voor hem stond. Hij legde zijn handen op haar billen en duwde haar lichaam strak tegen het zijne. Haar hele lichaam was één erogene zone geworden, overal waar hij haar huid raakte voelde ze elektrische stroompjes door haar lichaam schieten, die zich verzamelden diep in haar binnenste. Hij duwde haar benen uit elkaar en tilde haar op. Ze sloeg haar armen om zijn nek en haar benen om zijn middel om te voorkomen dat ze zou vallen. En eindelijk, eindelijk, drukte ze haar lippen op de zijne in een ziedende zoen. Haar tong proefde zijn lippen, zijn tong cirkelde om de hare en drong haar mond binnen, streelde langs haar tandvlees vocht een erotisch duel met haar tong. Gelukkig had hij nog een prima gebit. Hij rook naar aarde, naar man.

Hilda voelde hoe zijn keiharde paal tegen haar geslacht drukte. Verlangend wreef ze haar clitje over zijn stijve, tot elke zenuw in haar lichaam explodeerde, leek het wel. Ze kromde haar rug, probeerde met haar dijen zijn middel fijn te knijpen en gilde het uit in extase, terwijl het gloeiende centrum in haar binnenste in duizend stukjes uiteen spatte.

Langzaam kwam ze weer bij haar positieven en ze voelde dat Ton haar inmiddels op de keukentafel had gezet. Zijn eikel duwde tegen haar schaamlippen. “O ja, ja, ik wil je!” Tergend langzaam drong hij bij haar binnen, millimeter voor millimeter. Nog nooit had ze zo intens genoten van een penis die bij haar binnendrong. Hijgend en kreunend onderging ze haar volgende orgasme. Alles in haar binnenste probeerde het contact met zijn penis zo intensief mogelijk te maken. Ze had die ochtend zijn zaad met kracht tegen zich aan voelen spatten. Nu verlangde ze vurig naar nog zo’n krachtige explosie, maar dan in haar heilige der heiligen. Hij zat nu tot aan de wortel in haar. “Kom, geef het me!” smeekte ze.

Ton

Nog nooit was Ton zo opgewonden geweest. Zijn lichaam moest zich verenigen met Hilda, hij moest in haar binnenste exploderen. Alles in hem schreeuwde om verlossing, verlossing van zijn hele wezen. Na zijn vroegtijdige zaadlozing van die ochtend had hij nog maar aan één dingen kunnen denken en nu gebeurde het. Hilda zweepte zijn opwinding op tot ongekende hoogte. Ze leek hem te verwelkomen met elke vezel van haar lichaam en kwam keer op keer klaar, terwijl zijn vrouw Alicia indertijd hooguit één orgasme kreeg en er dan al gauw genoeg van leek te hebben.

Hij voerde zijn tempo op. Zijn onderbuik werd een gloeiende massa, de drang om klaar te komen werd ondragelijk. Hij verstarde, zijn hele lichaam verkrampte en een loeiende brul ontsnapte aan zijn keel toen hij ontplofte in Hilda's pulserende binnenste, wat nu zijn complete universum was, begeleid door haar extatische kreten. Alles om hem heen werd zwart en krachteloos zakte hij op haar neer.

Nu hij na deze intense seks ontspande, kwam alle leed van de afgelopen jaren eruit. Zijn tranen waren onstuitbaar. De handen van Hilda streelden door zijn haar, terwijl ze lieve woordjes tegen hem fluisterde. “Laat je maar gaan, lieverd, toe maar. Bij mij mag het.”

Nadat hij uitgehuild was, begon hij te vertellen, Hilda’s armen om hem heen. Over zijn zoontje Jochem, over diens dood door zijn nalatigheid: hij was met zware apparatuur aan het klussen geweest, had een telefoontje van zijn werk aangenomen en was weggelopen om dat af te handelen. Toen hij een uur later terug was gekomen vond hij zijn zoontje verminkt en doodgebloed naast de zaagmachine. Zijn wereld was ingestort.

Na twee uur had hij eindelijk Alicia weten te bereiken, die hem zijn nalatigheid niet kon vergeven. Jochem was zijn verantwoordelijkheid geweest, hij werkte vooral vanuit huis terwijl zij meestal weg was voor haar werk als advocaat, ook ’s avonds. Zijn schuldgevoel was zo overweldigend geweest dat hij zonder verzet al hun geld en hun huis aan zijn vrouw had gelaten bij de scheiding. Vervuld van wrok had zij geen enkel medelijden met hem gehad. Sindsdien leefde hij op straat.

Hij was een succesvolle marketeer geweest, het brein achter onder meer de megasuccesvolle campagne van Stierenbloed, On Wings Of Fire. “Ik leef er nog steeds van,” zei hij wrang. “Al die weggooitroep die ik veroorzaakt heb raap ik nu van de straat.”

Hilda

Verre van dat Hilda zich door Tons verhaal liet afschrikken, bleef ze hem aanhalen en liefkozen. Ze streelde hem door zijn borsthaar, ze knabbelde aan zijn oorlelletje, kroelde door zijn schaamhaar. Haar tong likte het zweet van zijn lijf alsof het nectar was. Haar mond zocht zich een weg over zijn buik naar beneden, in de richting van zijn kruis waar naar zijn pik die alweer gereed stond voor actie. Zijn fantastische pik, die haar net zoveel genot had gegeven. Ze wilde hem ten diepste laten voelen dat ze hem nog steeds wilde. Ze likte hem langs de hele schacht, het puntje van haar tong cirkelde rond zijn pisgaatje, streelde de rand van eikel. Ze keek hem in de ogen en nam zijn eikel in haar mond. Haar tong fladderde rond zijn genotsstaaf, ze nam een hap lucht en deed iets wat ze nog nooit bij een man gedaan had. Ze duwde haar mond over de hele lengte van zijn penis, tot hij diep in haar keel zat. Met tranende ogen keek ze naar hem op en ze zag hoe zijn gezicht vertrok toen Ton opnieuw in haar explodeerde, nu in haar keel.

Hilda voelde zich euforisch toen ze zijn zaad in haar keel voelde spuiten, dat ze in staat was hem zoveel genot te schenken. Tijdens zijn orgasme kneep Ton hard in haar tepels en tot haar eigen verbazing kwam ze zelf ook weer klaar. Dat had ze nog nooit meegemaakt, dat ze zelf klaarkwam tijdens een pijpbeurt. Proestend liet ze zijn leuter uit haar mond schieten, zodat de laatste klodders sperma op haar gezicht landden. Ook dat had ze nog nooit toegelaten, dat een man op haar gezicht klaarkwam, zelfs Arend-Jan niet. Maar met Ton voelde het goed, het maakte het áf op de één of andere manier. Ze had zich met heel haar hebben en haar houden aan hem willen geven en dit was de slagroom op de taart, de aanblik van zijn zaad op haar gezicht.

Ton en Hilda lagen nog een poosje na te genieten in elkaars armen op de bank. Ze waren verhuisd naar de woonkamer. Ton was nu één en al tederheid. Bezorgd heek hij haar aan. “Was ik niet te ruig?” “Je was perfect, Ton, eerlijk waar. Je hebt me dingen laten voelen die ik nog nooit gevoeld heb. Ik heb nog nooit eerder ge-deepthroat, ik heb nog nooit eerder een facial gehad en ik heb van alles genoten.”

Hij kreeg een dromerige uitdrukking op zijn gezicht en ze zag een lome glimlach over zijn gezicht glijden. “Ik heb nog nooit eerder zo’n pijpbeurt gehad. Alicia is nooit verder gegaan dan me een beetje plagen met haar tong. Je was fantastisch.” Ze gaf hem een zoen. “Ton? Weet je dat je een fantastische man bent?” Er trok een schaduw over zijn gezicht. Even was ze bang dat hij zou gaan vluchten, maar hij slaakte alleen maar een diepe zucht. “Luister Ton, ik weet dat de Jochems dood zwaar op je drukt. Jij hebt daarin een aandeel gehad, maar je hebt hem niet vermoord, toch? Het was een ongeluk Ton. Je kunt een kind niet 100% van de tijd bewaken. Mijn dochter Reina is een keer aangereden door een auto. Toen ik even een zakdoek pakte om mijn neus te snuiten, glipte ze me onder mijn handen vandaan in rende de weg op naar een hondje dat ze aan de overkant zag. Voor hetzelfde geld was ze dood geweest. Ik heb mezelf zoveel verwijten gemaakt. Maar wat schiet je ermee op? Ongelukken zitten in een klein hoekje. Je vertelt dat het je uren kostte voordat je Alicia bereikt had. Was zij er dan wel voor Jochem?”

Even was ze bang dat ze te ver was gegaan. Hij had zijn ogen gesloten, zijn lichaam was stilgevallen. Toen slaakte hij een zucht en keek haar vast in de ogen. “Nee, Alicia was er niet voor hem. Haar werk ging voor alles. Voor mij, voor hem. Ik stond al op het punt om me van haar te laten scheiden. Ze zette haar lichaam ook in in haar werk, als je begrijpt wat ik bedoel. Jochem was mijn taak, alle werk in en om het huis was mijn taak en ze verwachtte van me dat ik ook het meeste geld inbracht in ons huishouden. Ik verkocht mijn ziel aan de duivel, Hilda, en het lukte me ook nog.”

Ze streelde zijn lippen met haar vingertoppen. Het puntje van zijn tong likte langs, zijn lippen streelden haar vingers. Haar hart stroomde uit naar deze getroebleerde man, de zachte, zorgzame vader die ten onder was gegaan in een vreselijk ongeluk. Ze streelde zijn wang. “Kom, ga je mee douchen?”

Toen ze weer beneden zaten, opende ze het hek weer. Iedereen mocht binnenkomen, iedereen mocht zien dat Vuile Ton bij haar zat. Hij wist even niet goed raad met zichzelf, zag ze. Buiten begon het al te schemeren. Er stond een koude, gure wind. Het zag eruit alsof het elk moment kon gaan sneeuwen.

Een beetje bedremmeld zei Ton: “Ik geloof dat ik maar moet gaan. Je man komt straks thuis, toch?” “Ik zou het fijn vinden als je bleef eten,” zei ze in een impuls, “het is geen weer om buiten te zijn.” Hij keek haar triest aan. “Je zou versteld staan met welk weer je nog buiten kunt zijn.” Hij slikte moeilijk. “Hilda, je weet niet wat je met me gedaan hebt, vandaag. Ik voel me voor het eerst sinds lange tijd weer mens, geliefd. Maar het leven gaat door, schat. Elk uur dat ik hier langer zit, zal het moeilijker maken om weer terug te gaan naar mijn moddergat.” Haar hart kromp samen bij de verwijzing naar zijn geboorteplaats aan de Waddendijk waar zij, een provincie verderop, ook haar jeugd had doorgebracht. Ze kon het niet verdragen om hem zich voor te stellen, kleumend in een provisorisch onderkomen van afdekzeil, al helemaal niet na wat zij vandaag samen hadden gehad. “Blijf hier. Desnoods logeer je hier de hele winter.”

Ton

Hij kneep zijn ogen samen. O, hoe aanlokkelijk klonk dit. Maar hij kon het niet. Hij kon de gedachte niet verdragen om Hilda ’s avonds met haar man naar hun slaapkamer te zien gaan. Hij kon de gedachte niet verdragen om haar in zijn armen te zien, een kus uit te zien wisselen bij het ontbijt, als hij op weg ging naar zijn werk. Ze had zich aan hem gegeven maar haar leven behoorde niet hem toe. Hem, Vuile Ton de zwerver.

Maar hij besefte dat hij die niet meer kon zijn. Vuile Ton de zwerver was verdwenen. Hilda had hem uit zijn moddergat getild. Maar wat was hij dan wel? Hij wilde ook niet terug naar zijn oude bestaan als marktmisleider.

Hij zag een man door het hek komen. “Je krijgt bezoek.” Hilda keek op “Jaco, mijn buurman.” “Goedemiddag,” begroette Jaco handenwrijvend. “Het is koud. Volgens mij gaat het sneeuwen.” “Kopje thee? Ik wilde net gaan zetten,” vroeg Hilda. Jaco bestudeerde Ton aandachtig. Met een brede glimlach stak hij zijn hand uit. “Jaco Kamphuis.” “Ton.” “Heeft u ook een achternaam?” Jaco’s ogen stonden vriendelijk. “De mensen noemen me Vuile Ton.” Jaco lachte vrolijk. “Maar zo héét u niet, toch?” “Nee, zo ben ik niet geboren maar zo ben ik wel geworden.” “Leuk om u te ontmoeten, ik heb de laatste dagen veel over u gehoord van Hilda en buurvrouw Claudia.”

“Wist je dat Ton een marketinggenie is?” riep Hilda van achter het aanrecht. “Is dat zo?” “Wás,” zei Ton. “Ik ben er niet trots op. Veel die blikjes en flesjes die je overal langs de weg ziet heb ik op mijn geweten.” Er was iets in de blik van Jaco waardoor Ton zich ineens heel erg ongemakkelijk voelde. “Weet u,” zei Jaco, “ik ben in mijn werk ook wel eens bezig met dingen waar ik niet trots op ben. Ik ben vermogensbeheerder, ziet u. Ik heb klanten die miljoenen bezitten maar nog geen knip voor hun neus waard zijn. Dan is de verleiding er wel eens om een ongunstige belegging te doen.”

Luchtig vervolgde hij: “Maar ik heb ook heel interessante klussen, daar doe ik het voor. Zo beheer ik het vermogen van een man die een aantal jaren geleden spoorloos verdween. Hij gaf zijn hele kapitaal bij een scheiding aan zijn ex, maar sindsdien heeft zijn werk nog miljoenen opgeleverd. Zijn toekomstige verdiensten had hij niet aan zijn ex overgedragen. Nu probeert ze dat geld ook nog op te eisen en hem dood te verklaren. Wat vindt u, zou die ex dat geld ook moeten hebben?”

Ton voelde een grote woede in zich opborrelen. “De inhalige teef,” gromde hij tussen zijn tanden, “ze heeft al genoeg op haar geweten.” Hij zag een wetende glimlach op het gezicht van Jaco. “Mag ik u wat persoonlijks vragen? Heeft u nog een legitimatiebewijs?” O god, dit kon allemaal niet waar zijn.