De dagen op Villa Stenhorst vlogen om.
Het was een gezellige tijd met veel vrolijkheid en leuke dingen.
Sanne maakte nog een paar tochten te paard samen met haar moeder. Ze had lol met Mieke waarmee ze op momenten dat het kon ook stiekem seks met haar had. Soms ook met Mark erbij.
Sanne intensiveerde de band met haar schoonouders, was vaak in de keuken bij Netty te vinden waar ze haar -ondanks de protesten van Netty dat ze hier te gast was- meehielp met de voorbereidingen voor het diner.
Niet omdat het noodzakelijk was want Netty had een keukenhulp en een jarenlange ervaring. Maar ook Netty genoot ervan om met haar ‘surrogaat dochter’ weer eens ouderwets bij te kunnen kletsen.
En met Oud en Nieuw bakten ze samen een hele stapel oliebollen naar Netty’s speciale recept met Rum en rozijnen.

Sanne sprak ook met Marjolein als ze op de manege was.
Natuurlijk hadden ze het over haar tijd in Milaan, over haar vriendje hier in Nederland, over Maddy en andere paardendingen.
Sanne zag dat Marjolein hier gelukkig was en een juiste keuze had gemaakt om naar Nederland terug te keren. Marjolein verheugde zich erop om Maddy samen met Léonore op te leiden zodat de jonge Stenhorst telg later de manege van haar oma over kon nemen.

En natuurlijk sprak Sanne veel met haar opa.
Opa Theo hield niet van negatieve gedachten of doemdenken. Dat paste niet in zijn optimistische karakter. Sanne sprak wel met haar opa over haar kinderwens en haar toekomstplannen. Maar ze vermeden datgene waar ze beiden wel aan dachten maar niet over wilden spreken: Of haar opa het nog mee zou mogen maken dat Sanne moeder zou worden.
Ze hoopten het beiden vurig van wel.
Het besef dat hun tijd samen eindig was en dat Sanne voor maanden weer terug zou keren naar Milaan maakte hun gesprekken en tijd samen intenser en waardevoller.
Dit was waar het leven echt om draaide vond Sanne.
Liefde, vriendschap, trouw, familie.
Geld en status hadden haar nooit geïnteresseerd.
Al besefte ze zich terdege dat ze een bevoorrecht mens was.

Na het nieuwjaar namen de Van den Bergs afscheid.
Philippe bracht de ouders, grootouders en de zus van Mark met de limousine weer terug naar huis.
Mieke kreeg nog een paar stevige knuffels en zoenen van Mark en Sanne. Het zou een tijd duren voordat ze elkaar weer zouden zien.
Léonore en Linda spraken af dat ze contact met elkaar bleven houden.
En uiteraard was Linda altijd welkom op Villa Stenhorst.

Mieke keek nog eenmaal achterom toen ze de lange oprijlaan afreden.
De tien dagen op Villa Stenhorst waren werkelijk razendsnel omgevlogen. Het leek wel een sprookje. Ze had er volop van genoten. Natuurlijk vooral van Sanne en haar broer Mark.
Mieke begreep nu beter waar en hoe Sanne opgegroeid was. De kollossale villa was inderdaad erg indrukwekkend. Maar ze begreep wel waarom Sanne het vroeger soms een Gouden Kooi noemde.
Mieke had de uitnodiging om in de zomervakantie weer in Milaan te komen logeren met genoegen geaccepteerd. Daar keek ze nu al reikhalzend naar uit. Ook om weer eens met Sanne door Milaan te lopen en naar al die mooie luxe winkels in de Gouden vierkante kilometer te kijken.

Zo liep Villa Stenhorst tot spijt van Léonore langzaam leeg.
Nadat haar beide zonen na de Kerst met hun gezinnen naar Sankt Moritz op Wintersport vertrokken waren vertrokken er nu weer 5 personen.
En daar bleef het niet bij.
Nadat Philippe was teruggekeerd bracht hij Sanne en Mark naar Schiphol voor hun vlucht naar Milaan.
Sanne nam op Villa Stenhorst al afscheid van Netty en haar opa.
Ook oma, haar vader en de dienstmeisjes kregen een warme hand of een stevige knuffel van haar haar.
Léonore reisde nog even mee om hen op het vliegveld uit te zwaaien. Maar toen kwam ook voor haar het moment dat ze weer voor maanden afscheid moest nemen van haar dochter.

#

Terug in Milaan pakten Sanne en Mark de draad van hun leven daar weer op.
Ze hervatten beiden hun werkzaamheden.
Maar ze hadden ook iets om naar uit te kijken: hun reis in maart naar de Verenigde Staten. De tickets naar Newark waren al geboekt.

Sanne nodigde ook het beoogde kindermeisje uit voor een gesprek bij haar thuis op de villa even buiten Milaan aan de Naviglio Grande.
De langbenige studente had er wel zin in en ze dacht het wel met haar studie te kunnen combineren. Ze kon een eigen kamer krijgen op de villa.
Sanne maakte goede afspraken.
Niet alleen over haar taak als kindermeisje, ook over de manier van opvoeden en over haar eigen levensstijl. Gelukkig was ze -zoals Sanne al ingeschat had- ruimdenkend van geest. En Sanne vertrouwde haar. Je neemt ten slotte niet zomaar iemand in huis.

Er volgden nog enkele gesprekken.
Daarbij leerden ze elkaar beter kennen en stemden ze samen wat dingen af. Zo vond Sanne het geen probleem als haar kindermeisje eens een jongen meenam naar haar kamer om een nachtje te blijven slapen en voor seks. Ze was zelf immers ook jong geweest.
Maar ze drukte haar wel op het hart om goed te bedenken wie ze wel of niet meenam. En ze wilde beslist geen duiventil waar iedereen zomaar in en uit liep. Sanne vroeg om discretie, vertrouwen en een open mind. Daar mocht ook iets tegenover staan vond Sanne.
De jonge studente besefte dat en bedankte haar voor het in haar gestelde vertrouwen. Ze beloofde plechtig dat ze Sannes vertrouwen niet zou beschamen.

Zo kwamen beide dames nader tot elkaar.
Sanne had er een goed gevoel over.
Gelukkig maar. Want Sanne had eigenlijk geen tweede optie. Het was al lastig genoeg om een geschikte kandidaat te vinden.
Sanne was niet over één nacht ijs gegaan.
Ze had lang nagedacht over de keuze van het kindermeisje. En ook Mark stond er achter.
Sanne zou na haar bevalling meer vanuit thuis gaan werken. De kleine spruit zou tijdens de eerste jaren overdag vooral veel slapen. En natuurlijk was haar Italiaanse hulp in de huishouding Gianna er ook op de doordeweekse dagen. Zo moest het wel lukken.

#

Mark reed in zijn auto naar huis.
Hij kwam net van zijn werk. De reis naar New Jersey stond voor de deur en hij had er om diverse redenen al zin in.
Hij was nieuwsgierig en belangstellend naar alles wat hij tot nu toe van Sanne gehoord had. Na Kaitlin en LeAnn zou hij nu ook de andere dames ontmoeten die samen ooit een cheerleaderteam hadden gevormd.
De Amerikaanse vriendinnen van Sanne.

Maar twee dames sprongen er wat hem betrof toch wel ver bovenuit.
Als eerste de gedreven en fanatieke teamcaptain en onbetwiste leidster van de groep, Shelly Turner.
Ondanks dat Shelly soms het bloed onder je nagels vandaan kon halen met haar intensieve trainingen waarin ze volledige discipline en inzet eiste van haar meisjes spraken zowel Sanne, Kaitlin als LeAnn met respect en met warme woorden over haar.

En natuurlijk ook de top-flyer en de absolute vedette van het team. Het meisje dat de moeilijke stunts deed die het team een bepaalde faam verschafte, Amy Thompson.
En natuurlijk zou hij Kaitlin weer zien.
De zwartharige Amerikaanse schone waar hij -samen met Sanne- in Milaan al eens de lakens had mogen delen.
Mark keek er naar uit.

Mark parkeerde zijn BMW in de garage en liep via de hal de villa in.
Hij zag Sanne niet in de woonkamer.
Ze moest thuis zijn want haar Maserati stond in de garage.
Mark keek op haar kantoor aan huis.
Ook daar geen Sanne.

Hij vond haar in de keuken.
Snikkend met roodomrande ogen.
Sanne had gehuild.

Mark was geschokt.
Hij had de anders zo vrolijke Sanne nog nooit zien huilen.
Er moest dus iets aan de hand zijn.

Hij ging naast haar zitten, zoende haar en nam haar troostend in zijn armen.
Sanne vlijde haar hoofd op zijn schouder en snikte.
Mark veegde haar tranen weg met zijn zakdoek.
Hij voelde hoe haar lichaam trilde van emotie.

Sanne maakte een terneergeslagen indruk.
Dat had hij nooit eerder meegemaakt. Sanne greep een onverwachte tegenslag altijd aan om nog harder terug te vechten en om er het beste van te maken. Om niet bij de pakken neer te gaan zitten.
Sanne oogde nu echter kwetsbaar en verslagen.
Zo kende hij haar helemaal niet.
Ondanks dat hij barstte van nieuwsgierigheid liet hij haar eerst enkele momenten tot rust komen.

Wat was er aan de hand?
Iets op haar werk?
Toen dacht Mark plots aan haar opa.

Oh nee toch…?
Zou Sannes wens om haar eerstgeboren kind in de armen van haar opa te zien niet uitkomen…? Zou haar opa het toch niet gehaald hebben om dat mee te mogen maken?

“Opa…?” fluisterde Mark zachtjes.

Sanne snikte en schudde resoluut haar hoofd.

“Nee, opa is oké. Het is veel erger…”

“Je kan me alles vertellen San. Dat weet je toch?”

“Natuurlijk! Ik moet het je ook vertellen… Maar het is moeilijk…”

Sanne slikte moeizaam en vocht wanhopig tegen haar tranen.

“Wat het ook is… We lossen het wel op.”

“Nee Mark… Dit is niet op te lossen. Ik heb gefaald! Ik stel opa teleur. Ik stel mijn moeder teleur. En bovenal… Ik stel mijn man, degene van wie ik zielsveel hou teleur. Ik schaam me… Ik ben mislukt. Ik voel me kut en zo volslagen machteloos. En verdrietig en schuldig… Dit komt niet meer goed… Mijn droom gaat niet uitkomen. Het ligt niet aan opa… Het ligt aan mij…!”

Het werd Mark opeens koud om het hart.
Er begon hem iets te dagen.
Zijn mond werd droog.

“Bedoel je… Dat…?” hakkelde hij.

Sanne stond op.
Ze sloeg haar armen om Mark heen.
De tranen liepen nu over haar wangen.
Ze huilde.

“Oh Mark…! Het spijt me zo… Het spijt me zo vreselijk… Ik kan jou niet geven wat jij wil. Mijn droom… Onze droom… Het mag helaas niet zo zijn. Het gaat niet gebeuren. Nu niet… nooit niet….”

Sanne rilde.
Mark hield haar stevig tegen zich aan.
Sanne wurmde zich even los uit zijn greep.
Het hoge woord moest eruit. Maar daarbij wilde ze hem recht in zijn ogen aankijken.
Al wilde ze op dit moment liever door de grond zakken.

“Mark… lieve Mark… Ik hou oneindig veel van jou. Ik wilde dat zo graag bevestigen met onze stille wens. Het symbool van onze wederzijdse liefde. Maar je weet dat ik de jongste niet meer ben. Daarom heb ik via de huisarts en de gynaecoloog een vruchtbaarheidsonderzoek laten doen. Ik kreeg vanmiddag de uitslag. Ik ben helaas onvruchtbaar! Ik kan dus niet zwanger worden. IUI of IVF hebben geen enkele zin. Ik ben er helemaal kapot van… Ik schaam me, voel me mislukt als vrouw…
Ik laat opa, mijn moeder en jou in de steek… Ik zal nooit moeder kunnen worden… Ik heb sinds de uitslag al een knoop in mijn maag hoe ik jou dit moet vertellen… Maar het is definitief. Er is geen enkele hoop… NUL! Wij krijgen geen kinderen… Geen gezin… Nu niet, later niet… Helemaal NIKS!”

Sannes lichaam begon heftig te schokken.
Haar wangen waren nat van de tranen.
Mark hield het ook niet meer droog.
Hij hield Sanne stevig vast. Hij voelde haar lichaam tegen het zijne aan.
Het was alsof er een bom gebarsten was.

Mark had te doen met Sanne.
Maar langzaam drong de harde werkelijkheid ook tot hem door. Hij zou nooit vader worden.
Maar dat zijn geliefde Sanne zo stuk was van verdriet deed hem veel meer pijn.
Hij probeerde Sanne wat tot bedaren te brengen maar slaagde daar slechts gedeeltelijk in. Hij zocht naar troostende woorden maar vond ze niet.
Toch voelde Sanne zich geborgen in zijn veilige, beschermende armen.

Zo zaten ze samen enige tijd aan de keukentafel totdat Sanne zich weer iets herpakt had.
Maar ze klonk nog steeds mat en terneergeslagen.

“Dit is mijn straf voor mijn losbandige leven. Jij en je zus plaatsten mij steeds op een voetstuk als was ik de perfecte vrouw. Ha…! Wat een mop! Je weet dat ik er sowieso een hekel aan heb om op een voetstuk geplaatst te worden. En nu donder ik er keihard vanaf! Ik ben mislukt…! Ik kan jou niet geven wat jij graag wil. Als je van mij wilt scheiden begrijp ik dat… Het doet pijn. Het doet zo verdomd pijn Mark…! Maar ik wil jou niet meetrekken in mijn lot.”

“Welnee… het is niet jouw schuld. Dit is gewoon domme pech! Je bent momenteel jezelf niet, overstuur en je draaft teveel door. Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om van jou te scheiden. Jij bent alles voor mij!
Verdomd San… We zijn getrouwd en we hebben elkaar trouw beloofd in voor en tegenspoed. We hebben elkaar! Zolang wij elkaar hebben en elkaar steunen komen we er wel uit. Je mag niet negatief denken over jezelf. Dat sta ik niet toe! Ik hou van jou! Met heel mijn hart. Alleen de dood kan ons scheiden Sanne. En zelfs dat niet…. Mijn liefde voor jou is oneindig! Jij ben MIJN vrouw! Ik ben trots op je! En dat blijf ik ook. Ik wil jou niet kwijt… ik wil jou nooit meer kwijt liefste…”

Hij zoende haar.

“Wij zijn onafscheidelijk San! Jij en ik…. Sei la mia vita weet je nog? Laat mij niet in de steek schat. Jij bent verdomme ALLES voor mij! Ik ben jou gevolgd naar Milaan. Ik zal jou volgen tot het einde van de wereld als het moet. Ik wil en kan niet zonder jou!”

Sanne liet haar tranen nu vrijuit stromen.

“Ik hou ook zielsveel van jou Mark! Ik wil jou ook niet kwijt! Maar ik weet het nu even allemaal niet meer. Mijn leven stort grotendeels in. Eerst Ilse die geboren is met een hartafwijking. En nu blijk ik onvruchtbaar te zijn. Gewoon domme kut pech! Maar ik leef nog…! Zij werd slechts 18 jaar. Ik leef voor twee Mark. Voor mijzelf en voor mijn zus. En dan is dit toch een enorme klap. Ik had alles op een rij. Mijn leven leek perfect. Totdat… Nou ja… het mag dus niet zo zijn… Maar zoals je al zei… We hebben elkaar nog!”

Sanne omhelsde Mark en drukte zich stevig tegen hem aan.

“Ik heb jou nodig Mark! Ik heb jou nu meer dan ooit nodig… Ik kan dit niet alleen aan… Ik voel me nu zo leeg, moe, verslagen, nutteloos, mislukt… Het doet pijn… Het doet verdomd veel pijn…”

Mark kreeg een brok in zijn keel.

“Sanne…. Als ik dit vooraf geweten had… Dan was ik ook met jou getrouwd. Jij bent en blijft mijn droomvrouw. Niets in de wereld kan of zal dat veranderen.”

“Dankjewel… Al voelt dat op dit moment even niet zo. Maar we hebben elkaar nog! Abbiamo I’un I’altro! Meer hebben we niet nodig…”

Ze hielden elkaar vast om de keukentafel. De sfeer was somber en bedrukt.
De klap was keihard aangekomen.

Mark bracht Sanne naar de woonkamer en schonk voor hen beiden een Grappa in.
Daar waren ze nu wel aan toe.
Mark probeerde tevergeefs een gesprek met haar aan te knopen. Maar Sanne leek verdoofd en ze staarde als een zombie voor zich uit.
Al het licht leek uit haar anders zo sprekende ogen verdwenen.

Ze moesten dit aan de familie laten weten.
Aan hun wederzijdse ouders. Aan Mieke, aan haar opa.
Zijn strijd om de geboorte mee te kunnen maken zou vergeefs zijn.
En ook aan haar collega’s. Met name Yvonne.
Aan LeAnn en Kaitlin.
En wat had dit voor gevolgen voor hun reis naar New Jersey?

“Ik ga niet!”
“Zeg alles maar af! Ik heb er geen zin meer in” zei Sanne.

“Het zijn je vriendinnen Sanne! Zij zullen je steunen.”

“Ja. Dat weet ik. Maar ik kan het nu even niet meer opbrengen. Ik kan het gewoon niet.”
“Ik weet ook niet of ik morgen wel naar mijn werk kan. Ik meld me gewoon ziek.”

Mark zuchtte diep.
Ook hij had het er moeilijk mee.
Maar voor Sanne moest het oneindig veel zwaarder zijn.
Ze nam zichzelf dingen kwalijk.
Geheel ten onrechte natuurlijk.
Morgen zou het waarschijnlijk wel wat beter met haar gaan. Maar nu voelde ze zich diep ellendig en zat ze met zichzelf in de knoop.
Dat ze niet naar haar werk wilde waar haar passie lag was veelzeggend.

Mark vroeg zich af wat hij moest doen.
Moest hij haar moeder bellen?
Nee, dat moest Sanne zelf doen.
Maar eerst moest ze dit zelf een beetje kunnen verwerken.

Sanne was een vechter.
Ze zou zich met zijn hulp er wel doorheen slaan.
Dat moest gewoon!
Maar nu… Nu was ze een gebroken hoopje mens.
Hij moest haar steunen, dat had ze hard nodig.
Ze had HEM nodig.
Dus hij zou morgen ook maar thuisblijven van zijn werk. Zijn baas en collega’s zouden het wel begrijpen. En anders maar niet.
Zijn vrouw, zijn Sanne kwam nu meer dan ooit op de eerste plaats.

Mark wist echter ook dat Sanne in haar leven eenmaal eerder een zware klap had moeten verwerken: de dood van haar zo geliefde zus. Sanne was daarna in een zware depressie geschoten. Dat moest hij nu ten alle tijden zien te voorkomen.
Maar ze hadden elkaar nog. Abbiamo I’un I’altro zoals Sanne het in het Italiaans zei.
Sanne had hem nu meer dan ooit nodig.
En hij zou er voor haar zijn.
Onvoorwaardelijk.
Hij kon en wilde niet anders.
Sanne was de reden van zijn bestaan. De zon in zijn leven.

#

Sanne ging die avond vroeg naar bed.
Met dikke, roodomrande ogen.
Mark ging met haar mee. Maar geslapen werd er niet veel.
Wel gepraat.

Sanne lag naakt tegen Mark aan. Maar veel zin in vrijen en seks hadden ze geen van beiden.
Dus het bleef bij strelen en wat zoenen in het donker.
Ze hielden elkaar vast. Letterlijk en figuurlijk.

Ondanks het verdriet was er wel sprake van romantiek.
Ze leken door deze gebeurtenis nog sterker naar elkaar toe te groeien. Juist nu hadden ze elkaar nodig. Ze moesten hier samen doorheen nu hun toekomstplannen wreed doorkruist waren.
Nu de eerste emoties wat ingedaald waren kwam de berusting in het feit dat ze niets aan de situatie konden veranderen.

Mark voelde Sannes zachte blote borst tegen zijn zij aandrukken terwijl hij haar ronde billen streelde.
Voor hem was Sanne nog steeds zijn droomvrouw. Daar hadden ze geen kinderen voor nodig.
Ze besloten om morgen allebei thuis te blijven en niet naar het werk te gaan. Maar er moesten wel een aantal moeilijke telefoontjes gepleegd worden om familie en vrienden op de hoogte te brengen.
Het was pijnlijk, maar ze moesten door die zure appel heen bijten.

“Meende je dat toen je zei dat als je dit vooraf had geweten je toch met mij getrouwd zou zijn?” vroeg Sanne.

“Natuurlijk meen ik dat. Kinderen zou een plus zijn. Maar mijn liefde voor jou staat daarbuiten.”

“Maar ik had jou, ons, zo graag een kind willen schenken.”

“Dat weet en begrijp ik liefste. Maar leg de schuld niet bij jezelf. Jij kan hier helemaal niets aan doen. We moeten het accepteren. Hoe moeilijk en zuur het ook is. Maar onze liefde is sterk. We kunnen dit aan. Samen!”

“Ja, samen. Ik ben helemaal niets zonder jou. Wij zijn samen één.”

Sanne rolde zich nu helemaal op hem.
Hij voelde haar borsten tegen zich aandrukken.
Sanne drukte haar lippen zacht op de zijne.

“Hmm, Ik hou met heel mijn hart van jou! Ti amo teneramente! Abbiamo I’un I’altro.”

Mark streek met zijn hand door haar rode haren.

“Je bent en blijft een fantastische vrouw Sanne.”

“Sei la mia vita. Voor altijd en eeuwig” glimlachte ze.

“Ah… ik zie gelukkig weer een lach op je gezicht. Ondanks alles…”

“Ja. Maar van binnen ben ik nu wel een beetje dood. Maar we moeten verder Mark.”

“Betekend dat ook dat we toch naar New Jersey gaan?”

“Ja. We vertrekken al over 3 weken. Alles is al besproken en geregeld. Mijn pijn wordt niet minder als ik hier op de bank lig te huilen. Ik kan wel wat afleiding gebruiken. Het zal mijn gedachten verzetten en mij goed doen denk ik. Bovendien wil ik na vorig jaar niet weer een reünie missen. Ik heb de meeste meiden al 2 jaar niet meer gezien. Vorig jaar kon het echt niet met onze trouwdag, onze huwelijksreis, mijn nieuwe baan en een ingrijpende reorganisatie en de verhuizing naar Milaan. Het was gewoon een megadruk jaar.”

“Fijn dat je je bedacht hebt.”

“Tja… Ik ben soms erg impulsief. En ik was mezelf niet, ik zag het even niet meer zitten. Maar ik voel me nog steeds down. Dit heeft tijd nodig. Ik hoop wel dat ik over 3 weken weer een beetje de oude Sanne ben want ik wil de sfeer daar niet bederven.
Maar ik ga er ook niet geheimzinnig over doen. Ruim twee jaar geleden heeft Abigail een miskraam gehad. We hebben haar toen ook met ons allen gesteund. We zijn en blijven een team. Binnen en buiten het veld, altijd. Abigail heeft er veel troost en steun aan gehad. En ze is een half jaar geleden bevallen van een gezonde dochter. Maar nu begrijp ik pas echt door welke hel zij gegaan moet zijn. Een kind verliezen is zoveel erger dan geen kind kunnen krijgen. Dus ik mag helemaal niet klagen.”

Sanne drukte zacht en subtiel een kusje op zijn lippen.

“Ik heb jou nodig Mark… Jij bent mijn rots in de branding, mijn anker. Zonder jou ben ik helemaal niets. Ik heb iemand nodig die mij op het rechte spoor houdt. En ik heb jou de komende weken harder nodig dan ooit om deze pijn te kunnen verwerken…”

Mark kreeg weer een brok in zijn keel.
Hij kuste haar terug.

“Met alle liefde. Je kan op me rekenen.”

“We hebben elkaar nog…”
“Maar nu zullen we nooit weten of het een jongen of een meisje was geworden…” zuchtte Sanne.

Sanne rolde zich op haar rug en keek in het donker naar het plafond zonder iets te zien.
Talloze gedachten en gevoelens schoten door haar hoofd. Het duurde lang voordat ze met een hart vol verdriet eindelijk in slaap viel.

#

Wordt vervolgd