Kristoff kon niet ontkennen dat er iets veranderd was in het kamp. De mannen, die hij al jaren kende en wiens directe en soms brute omgang hem nooit eerder had gestoord, gedroegen zich anders sinds Anna was aangekomen. Ze fluisterden meer, giechelden zelfs, en stopten opvallend vaak abrupt met praten als hij in de buurt kwam. Het zette hem aan het denken en maakte hem onzeker, een zeldzaam gevoel voor iemand die zijn leven had opgebouwd tussen harde arbeid en de stilte van de bergen. Hij voelde zich een vreemde tussen zijn eigen mensen, alsof hij degene was die niet in het kamp thuishoorde.

Vaak ving hij flarden van hun gesprekken op als hij zich schuilhield in de schaduwen van de kampvuren of zich onopvallend bij hen voegde. En die flarden lieten hem vaak versteld staan. Ze spraken over Anna, zijn Anna, alsof ze een compleet ander persoon was geworden. Ze noemden haar dingen die hij nauwelijks kon verwerken. Sletje. Gretig. De prinses van Arendelle, een prinses die weet hoe ze moet plezieren. Het sloeg in als een ijskoude windvlaag die door zijn borstkas scheurde. Hoe kon dit over zijn preutse, onschuldige Anna gaan? De Anna die bij hem altijd wat nerveus was geweest als het gesprek over iets fysieks ging, de Anna die pas kort geleden voor het eerst met hem het bed had gedeeld.

En toch… er was iets wat hem deed twijfelen. Anna's houding, haar glimlach, de manier waarop ze zich bewoog tussen de mannen van het kamp - het leek bijna alsof ze ervan genoot. En de mannen? Die stonden in de rij om haar te helpen. Als ze struikelde over een steen, waren er minstens drie sterke handen die haar overeind hielpen. Als ze klaagde over de kou, werd er direct een warme jas aangereikt of een extra deken gebracht. Kristoff zag het allemaal gebeuren, maar hij deed niets. Hij voelde zich verlamd, gevangen tussen zijn schuldgevoel over wat er met Elsa was gebeurd en het groeiende besef dat Anna misschien helemaal niet zo afhankelijk was van hem als hij altijd had gedacht.

Anna leek perfect op haar plek, zelfs tussen deze ruwe, gespierde mannen met hun doorleefde gezichten en harde woorden. Ze had een soort elegante lichtheid die haar overal liet opvallen, of ze nu midden in een met rook gevulde hut stond of op het kampterrein met de ijzige wind die haar mantel liet wapperen. Haar zachte, verfijnde handen, niet gewend aan fysieke arbeid, staken scherp af tegen de ruwe, eeltige vingers van de mannen. Zelfs haar kleding, ondanks dat ze praktisch was gekozen voor het barre klimaat, leek op haar lichaam een sensuele uitstraling te hebben. De winterjurken die ze droeg, met hun hoge kragen en dikke stoffen, deden niets af aan de contouren van haar figuur die zelfs onder de zwaarste kleding wisten te verleiden.

Het kamp zelf voelde aan als een wereld van contrasten. Buiten gierde de ijzige wind door de bergen, de lucht gevuld met een bijna ondraaglijke kou die elk geluid leek te verstikken. Maar binnen de hutten, waar de mannen zich 's avonds verzamelden, hing een warme, bijna zwoele sfeer. De geur van zweet, rook en vuur had iets intiems gekregen, alsof het kamp een eigen wereld was waarin alles net iets intenser werd. Kristoff zag hoe Anna, met haar roze wangen en twinkelende ogen, een bloem leek te zijn die uit de sneeuw tevoorschijn kwam. Ze hoorde hier niet thuis, en toch leek ze de mannen meer te betoveren dan de openhaarden die hen warm hielden.

Kristoff wist dat hij afstandelijk was geweest, dat hij haar aan zichzelf had overgelaten sinds ze hier was aangekomen. Het voelde oneerlijk tegenover haar, zeker omdat hij degene was die met schuldgevoel worstelde. Hij kon Anna niet opeisen, niet zolang hij zich schuldig voelde over Elsa en wat er was gebeurd. Maar hoe meer hij zich op afstand hield, hoe meer hij merkte dat andere mannen die ruimte maar al te graag opvulden.

En dan was er nog iets anders. Het contrast tussen Anna’s verfijnde wereld en de ongepolijste realiteit van het kamp - het raakte hem diep. Hier stonden ruige mannen, met hun harde lijven, gehavende gezichten en geen greintje subtiliteit in hun woorden, tegenover Anna, een vrouw die eruitzag alsof ze uit een sprookje was gestapt. Kristoff voelde zich ergens trots dat ze van hem was, maar hij kon niet ontkennen dat het contrast ook iets anders opriep: onzekerheid, jaloezie, en een groeiend verlangen om haar te bewijzen dat zij alleen hem nodig had.

De dagen leken zich als een ongenadige sneeuwstorm voort te slepen. Anna was nu zes dagen in het kamp, en Kristoff voelde zich steeds verder wegglijden in een mengeling van verwarring, woede en een groeiend, ongemakkelijk verlangen dat hij niet volledig kon plaatsen. Het was een vreemde combinatie van emoties, eentje die hem uitputte, maar hem ook scherp hield.

De mannen van het kamp bleven hun gewone werk voortzetten, maar de sfeer was niet meer zoals hij kende. Er was iets aan de manier waarop ze nu lachten, de manier waarop ze samenklitten als Anna in de buurt was. Kristoff ving steeds meer opmerkingen op, uitgesproken op een manier die suggereerde dat ze niet eens probeerden om stil te zijn, alsof ze wisten dat hij het hoorde.

"Zoals ze nu haar brutale mond gebruikt, bevalt me een stuk beter." De woorden waren zo respectloos, zo suggestief, dat ze hem letterlijk deden verstarren terwijl hij net een stap had willen zetten. Hij bleef in de schaduw van een hut staan, luisterend naar de rest van hun gesprek. "Kristoff is gek. Als ik hem was zou ik die hut niet meer uitkomen. Ik zou het hem niet kwalijk nemen." Het voelde als een dolk in zijn zij. Hij wist niet wat ze precies bedoelden, en hij kon het nauwelijks geloven.

En toen de volgende opmerking: "Duidelijk dat ze wat tekortkomt... Maar nu niet meer." Het raakte hem dieper dan hij had verwacht. Hij klemde zijn vuisten zo hard dat hij zijn eigen nagels in zijn handpalmen voelde drukken, maar hij zei niets. Hoe kon hij? Hoe kon hij protesteren tegen iets waarvan hij wist dat er een kern van waarheid in zat? Anna leek de aandacht niet af te wijzen. Als ze bij de mannen in de buurt was, bloosde ze wanneer een van hen iets in haar oor fluisterde. Kristoff had het met eigen ogen gezien. Een hand om haar middel, een achteloos kneepje in haar billen - het liep volledig uit de hand. En het ergste van alles? Anna straalde.

Elke dag leek ze zich met meer zelfvertrouwen door het kamp te bewegen. Kristoff zag het, en het maakte hem gek. Het was niet de Anna die hij kende, die onschuldige, ietwat naïeve meid waar hij voor was gevallen. Hier, tussen de ruige mannen met hun harde blikken en grove handen, was ze veranderd. Hij zag haar lachen, haar speelse blikken werpen naar de mannen, en bewegen met een soort sensuele gratie die hij nooit eerder bij haar had opgemerkt. Haar jurken leken net iets strakker te zitten, alsof ze expres haar vormen liet zien, en elke stap die ze zette trok de aandacht van de mannen alsof ze het middelpunt van het universum was.

De opmerkingen werden brutaler met elke dag die voorbijging. "Ik hield het nog geen minuut uit," had hij een van de mannen horen zeggen terwijl hij op het kampterrein hout aan het hakken was. Kristoff had net gedaan alsof hij het niet hoorde, zijn hoofd naar de grond gericht, maar zijn oren stonden gespitst. "Ik was de laatste en bleef gewoon staan. Zij ging gewoon door!" De woorden waren als koude windvlagen die door zijn lijf sneeden. Hij wist niet precies waar ze op doelden, maar zijn verbeelding vulde de leegtes moeiteloos in.

Die jaloezie in hem groeide, een zwart, kolkend gevoel dat hem bijna ziek maakte. Maar er was nog iets anders, iets wat hem nog meer verontrustte. Tussen de steken van woede en onzekerheid voelde hij een vreemd soort opwinding. Het idee van Anna - zijn Anna - die zich op een manier gedroeg die hij nooit had verwacht, wakkerde iets in hem aan wat hij nauwelijks wilde erkennen.

Toch kon hij niet stoppen met kijken. Eerst had hij haar bewegingen door het kamp nonchalant gevolgd, alsof hij haar wilde beschermen, alsof hij een reden zocht om met haar te praten. Maar al snel merkte hij dat hij haar meer en meer in de gaten hield, elke glimlach, elke aanraking, elke blik met een scherp oog observerend. Wat was er met haar gebeurd?

Kristof wist echter niet dat Anna de laatste nachten nogal bezig is geweest, na die nacht met de vreemde man die ze heeft zitten pijpen.

De nacht was opnieuw neergedaald over het kamp, met een stille, ijzige kilte die enkel werd doorbroken door het zachte geruis van sneeuwvlokken die tegen de houten hutjes tikten. Anna lag in bed, haar gedachten nog altijd een wirwar van opwinding, schaamte en verlangen. De gebeurtenissen van de avond ervoor stonden nog vers in haar geheugen gegrift. Ze had zichzelf laten gaan op manieren die ze nooit voor mogelijk had gehouden, en hoewel het verkeerd voelde, kon ze niet ontkennen hoe intens het haar opwond.

Maar die nacht bracht een nieuwe verrassing. Het begon met een zacht, krassend geluid vlakbij haar bed. Het klonk alsof iemand voorzichtig aan de buitenwand van haar hut werkte. Anna spitste haar oren en bleef bewegingloos liggen, haar ademhaling oppervlakkig. Haar ogen gleden naar de wand naast de houtkachel, waar het geluid steeds luider werd. Toen hoorde ze het: het scherpe, doordringende geluid van een houtboor. Iemand was letterlijk een gat aan het maken in haar hut!

Het hout knisperde zacht terwijl de boor zijn weg naar binnen baande. Anna ging rechtop zitten, haar ademhaling versnelde terwijl ze met grote ogen toekeek hoe zaagsel als sneeuwvlokken op de vloer viel. Langzaam kroop ze uit bed en nieuwsgierig naderde ze plaats delict. Ze ging op de grond zitten om het van dichterbij te kunnen bekijken. Het was een vreemd contrast, de warmte van de hut met de kachel aan en de koude lucht die plots door het gat naar binnen stroomde. Een ijzige bries raakte haar wangen en deed haar rillen, al wist ze niet of het van de kou of van iets anders was.

Door het gat keek ze naar buiten. De duisternis was bijna volledig, op enkele zwakke contouren van het besneeuwde landschap na. De sneeuw viel onophoudelijk, dikke vlokken die de lucht vulden en alles bedekten in een wit tapijt. Anna kon bijna niets zien, behalve enkele donkere silhouetten in de sneeuw. Ze herkende de zware, ruwe winterjassen van de mannen van het kamp. Ze stonden daar, bewegingloos, alsof ze iets verwachtten.

Een stem fluisterde zachtjes, dichtbij, vlakbij het gat. Anna kon niet meteen plaatsen wie het was, maar de toon had iets bekend. Haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Ze kroop dichter naar het gat en keek erdoor. De koude lucht prikkelde haar warme, rode wangen, en haar adem vormde kleine wolkjes in de vrieskou.

"Dit lijkt me veiliger," hoorde ze, de woorden nauwelijks meer dan een fluistering, maar toch duidelijk. De stem klonk brutaal, bijna respectloos, alsof degene die sprak geen toestemming nodig had. Anna slikte, haar hart klopte onregelmatig. Ze voelde hoe haar nieuwsgierigheid haar overnam. Wat bedoelden ze? Was dit wat ze dacht dat het was?

Plotseling bewoog een van de silhouetten, dichterbij komend, totdat hij bijna tegen de wand van haar hut stond. Door het gat zag Anna hem niet volledig, maar toen hij zijn hand naar zijn gulp bracht, wist ze wat er zou volgen. Ze deinsde achteruit, haar hart bonkend in haar borst. Haar ogen waren groot van schok, maar ook van een opwinding die ze niet meer kon ontkennen.

Voor ze kon reageren, schoof de man zichzelf door het gat. Zijn stijve penis verscheen ineens in het warme, zachte licht van haar hut. Het was alsof de tijd even stil stond. Ze keek ernaar, naar de glanzende eikel, de dikke aderen die zich uitstrekten langs de schacht. Het was dezelfde penis als de avond ervoor, groot, machtig en volledig erect, maar nu op een andere, onverwachte manier. Haar keel werd droog terwijl ze slikte, haar ademhaling stokte.

Ze wist niet of ze dit kon doen. Of ze dit moest doen. Ze twijfelde… heel even. Maar die twijfel verdween al snel. De opwinding die haar overspoelde, nam de overhand. Haar hand gleed naar het hout naast het gat, haar vingers vonden grip terwijl ze zich naar voren boog. Ze was opnieuw een prinses in een wereld die haar verlangde, en deze machtige mannen waren haar toegewijde onderdanen, bereid haar te vereren op manieren die ze nooit voor mogelijk had gehouden.

Dit was echter nog maar het begin. Het bleef niet bij die ene man. Elke nacht weer kwam hij terug, maar hij was niet langer alleen. De tweede nacht waren er drie mannen. Anna had zich laten overhalen, hun pikken één voor één pijpend door het geïmproviseerde gloryhole, de warmte van hun lichamen voelde ze zelfs door het kleine gat heen.

Maar het bleef escaleren. Elke avond meer. Gisteravond waren het er elf geweest. Elf machtige mannen, ruig en gespierd, elk wachtend op zijn beurt om door dat gat te worden ontvangen. En Anna had ze allemaal afgezogen, stuk voor stuk, terwijl hun pikken haar mond vulden en haar laten zien wat het was om begeerd te worden. Het was brutaal, het was schandalig, en het was alles wat ze nodig had.

Kristoff wist van niets. De opmerkingen in het kamp begonnen nu echter een pijnlijke helderheid te krijgen. Dit was wat er gebeurde. Dit was waarom de mannen zo spraken over haar, waarom hun blikken vol waren van een rauwe begeerte die hij niet kon verklaren. Zijn Anna, zijn prinses, zat iedere nacht in haar hut en gaf zich over aan de verlangens van anderen. En het enige wat hij kon doen, was luisteren naar hun woorden en zich afvragen of het echt waar kon zijn.

De avond viel opnieuw over het kamp, en de ijzige kou legde een verstikkende stilte over de besneeuwde omgeving. Kristoff stond aan de rand van het kamp, zijn adem een zichtbare wolk in de donkere lucht. De wind sneed scherp langs zijn gezicht, en de sneeuw viel in dikke vlokken, die het landschap vervaagden tot een wazige witte wereld. Zijn gedachten raasden terwijl hij zijn ogen gefocust hield op een groep mannen die in de verte bijeen stonden. Ze leken opgewonden, hun stemmen fluisterden opgewonden woorden die de koude nacht niet konden dempen.

Kristoff voelde een steek van nieuwsgierigheid. Al dagen hoorde hij de geruchten, de stiekeme opmerkingen en de brutale grijnzen tussen de mannen in het kamp. Ze spraken over Anna met een vrijheid die hem zowel boos als jaloers maakte. Maar vanavond was anders. Vanavond kon hij het niet langer negeren. Hij moest weten wat er aan de hand was.

Met langzame, geruisloze stappen begon hij de mannen te volgen. Hij hield afstand, onzichtbaar in de schaduwen van de bomen. De sneeuw knerpte zacht onder zijn voeten terwijl hij hen in het oog hield. De kou beet in zijn huid, maar het deed er niet toe. Hij was vastberaden.

De mannen liepen richting Anna's hutje, en al snel zag Kristoff hen stilhouden. Er stonden er al meer dan een dozijn, zeker zestien, misschien zelfs meer, in een rij. Hij hield zijn adem in en verschoof zich dichterbij, zijn ogen nauwlettend gericht op wat zich afspeelde. De mannen stonden geduldig, maar er hing een duidelijke spanning in de lucht, een opwinding die bijna tastbaar was.

Kristoff fronste, niet helemaal begrijpend wat hij zag. Eén voor één stapte een man naar voren, naar de houten wand van Anna's hut. Daar, precies ter hoogte van hun middel, zat een donker gat in het hout. En steeds boog een man zich naar voren, zijn heupen licht naar voren gedrukt. Kristoff's maag draaide zich om terwijl hij langzaam besefte wat hier gebeurde.

Eerst weigerde hij het te geloven. Dit kon niet. Dit was onmogelijk. Dit was zijn Anna – zijn preutse, delicate prinses. Toch werd de realiteit steeds duidelijker naarmate hij keek. De mannen wisselden elkaar af, lachend en grijnzend, terwijl ze hun harde geslachten door het gat staken. Kristoff hoorde hun onderdrukt gekreun, zag hoe sommigen hun hoofd in hun nek wierpen, hun handen tegen het hout leggend voor balans.

Zijn keel voelde droog, zijn ademhaling versnelde terwijl hij dichterbij kroop, verscholen achter een boom. Hij voelde zich zowel verraden als… gefascineerd. Hoe kon dit gebeuren? Zijn Anna, die altijd klaagde over zijn gebrek aan aandacht, die hem subtiel verwijten maakte dat hij haar niet genoeg waardeerde – was dit haar manier om hem te straffen? Of was dit iets wat haar diep van binnen altijd had opgewonden?

Zijn blik bleef gefixeerd op de mannen. Elk van hen stond daar met een trotse houding, alsof ze een bijzonder privilege deelden. Kristoff zag hoe een man zich terugtrok, zijn adem zwaar, en plaatsmaakte voor de volgende. De opwinding in de rij nam toe. Dit was meer dan een simpele daad; dit was een soort ritueel, een verering bijna. En Anna was het middelpunt van alles. Zonder dat iemand haar zag.

Kristoff slikte moeizaam. Hij voelde een storm van emoties in zich opkomen – ongeloof, shock, woede, en iets anders, iets wat hij niet wilde erkennen. Jaloers? Ja, zeker. Maar ook trots? Hoe kon dat? Toch was er iets aan deze situatie dat hem diep raakte. Misschien was het omdat Anna, zijn Anna, zichzelf had heruitgevonden op manieren die hij nooit had kunnen voorspellen, en dat in zijn afwezigheid. Ze was niet langer dat onschuldige prinsesje. Ze was krachtig, verleidelijk, en – dat moest hij toegeven – ongelooflijk begeerlijk.

Hij schoof dichterbij, zijn ademhaling sneller, zijn handen klam van de opwinding. Vanuit zijn nieuwe positie had hij een beter zicht op het gloryhole. Hij kon het zien – hoe de mannen zichzelf naar binnen duwden, hoe hun stijve geslachten verdwenen in het houten gat, en hoe ze daarna kreunden van genot. De gedachte dat Anna aan de andere kant zat, met haar mond om hen heen, haar lippen die glansden van speeksel en lust, deed Kristoff's eigen lichaam reageren.

Zijn ogen bleven gefixeerd op de hut. De sneeuwvlokken dwarrelden om hem heen, maar hij merkte het nauwelijks. Hij voelde zijn jaloezie smelten, vervangen door iets anders. Hij wist dat dit fout was, dat hij dit moest stoppen. Maar in plaats daarvan stond hij daar, onbeweeglijk, zijn blik vastgenageld op het tafereel voor hem.

De mannen leken trots op zichzelf, alsof ze deel uitmaakten van iets bijzonders. En hoe meer Kristoff keek, hoe meer hij het begon te begrijpen. Dit was Anna zoals hij haar nooit eerder had gezien, en hoewel hij haar niet wilde delen, voelde hij een vreemde trots. Dit was zijn vrouw. Dit was zijn Anna. En misschien, heel misschien, was ze veel meer dan hij ooit had durven dromen. Was dit niet de Anna die hij zo graag had gewild?

De sneeuw dempte het geluid van Kristoff’s voetstappen terwijl hij, met bonkend hart, langzaam naar de andere kant van de hut sloop. De koude wind beet in zijn gezicht, maar hij voelde het amper. Zijn gedachten waren volledig in beslag genomen door wat hij zojuist had gezien en gehoord. De rij mannen achter de hut, hun gefluister, hun grinnikende kreten van genot – en de wetenschap dat Anna daar, aan de andere kant van dat houten gat, op haar knieën zat. Het leek onwerkelijk, alsof hij zich in een droom bevond. Maar het was echt. En hij moest het met eigen ogen zien.

Kristoff’s adem vormde witte wolkjes in de koude lucht terwijl hij dichterbij kwam. De hut straalde een warme gloed uit, het licht van de houtskachel in combinaite met een enkele kaars of een kleine lamp binnenin, dat de sneeuw op de ramen deed glinsteren. Hij hield zijn adem in toen hij het met sneeuw bedekte venster bereikte. Voorzichtig boog hij zich voorover, zijn handen trillend van de spanning, en veegde met zijn mouw een klein stukje van het glas schoon.

Wat hij zag, deed hem verstijven.

Binnen, geknield op de houten vloer van de hut, zat Anna. Zijn Anna. Zijn prinses. De vrouw waarvan hij altijd dacht dat ze te delicaat en te onschuldig was voor een ruig leven als dit. Maar nu, in het zachte licht van de hut, zag hij een kant van haar die hij nooit eerder had gezien. Haar vurige haar viel los over haar schouders, lichtjes vochtig van het zweet dat zich verzamelde op haar huid. Haar gezicht was naar voren gebogen, haar volle lippen bewogen met een ritmische intensiteit over de dikke, harde pik die door het gat in de muur stak.

Haar bewegingen waren elegant en doelgericht, alsof ze precies wist wat ze deed en er compleet in opging. Haar nek bewoog soepel heen en weer, haar lippen glansden van speeksel terwijl ze de schacht omhulden, en haar handen ondersteunden haar bewegingen door stevig maar teder de basis vast te houden. Kristoff zag hoe ze haar tong langs de onderkant van de eikel liet glijden, hoe haar wangen zich naar binnen trokken bij het zuigen. Het was een ritme, een sensueel samenspel tussen haar mond en de man aan de andere kant van de muur, en het leek alsof niets haar kon stoppen.

Zijn adem stokte. Hij wilde binnenstormen, haar confronteren, haar vastpakken en haar meenemen. Maar zijn voeten leken vastgenageld aan de grond. Hij kon niet bewegen. Hij kon alleen maar kijken, zijn borst gevuld met een wirwar van emoties – woede, jaloezie, verdriet… en opwinding. Het was het laatste dat hem het meest verontrustte.

Anna’s gezicht straalde een genot uit dat hij nooit eerder had gezien. Haar ogen waren half gesloten, haar wangen licht roze gekleurd, haar lippen gewillig terwijl ze de pik dieper in haar mond nam. Haar ademhaling was zwaar, maar haar bewegingen bleven moeiteloos. Kristoff kon haar lichte kreunen horen, het natte, slurpende geluid van haar mond, en de gedempte zucht van de man aan de andere kant van de muur. Het was rauw, intens, en – hoe kon hij het ontkennen? – ongelofelijk erotisch.

Hij voelde een steek van jaloezie toen hij haar zo zag, hoe ze zich volledig gaf aan een vreemde man, hoe ze hem dingen liet ervaren die ze bij Kristoff nooit met zoveel overgave had gedaan. Maar tegelijk voelde hij ook een diepe fascinatie. Anna straalde kracht uit, een vurige sensualiteit die hij nooit eerder had opgemerkt.

Zijn ogen dwaalden over haar lichaam. Haar nachtelijke kleren leken haast een tweede huid, de contouren van haar zachte rondingen benadrukkend terwijl ze zich op haar knieën overgaf aan het genot van de man aan de andere kant van het gat. Haar handen waren klein en teder, maar haar bewegingen spraken van vastberadenheid. Ze leek te genieten, alsof dit haar roeping was, alsof ze hier helemaal op haar plek was.

Kristoff voelde hoe zijn ademhaling versnelde. Hij wilde haar stoppen. Hij wilde haar confronteren. Maar hij kon het niet. Iets in hem hield hem tegen, een diepgeworteld gevoel dat hij niet helemaal kon verklaren. En toen viel hem iets op.

Anna glimlachte. Het was een klein, bijna onmerkbaar gebaar, maar het was er. Een glimlach van pure voldoening, van plezier in wat ze deed. Kristoff zag het en wist dat hij haar niet kon onderbreken. Dit was haar moment. Hoe kon hij haar dit ontnemen?

En terwijl hij daar stond, verstijfd van de kou en de emoties die door zijn lichaam raasden, flitste er een herinnering door zijn hoofd. Een moment dat hij liever had verdrongen, maar dat nu weer helder voor zijn geest stond. Het moment dat hij, in een zeldzaam moment van zwakte, zichzelf had laten pijpen door Elsa – Anna’s eigen zus. Het schuldgevoel had hem verteerd, maar nu, terwijl hij naar Anna keek, voelde hij iets anders. Misschien was dit haar manier om zichzelf te bevrijden van de beperkingen die hij haar had opgelegd. Misschien was dit haar manier om hem te laten zien wie ze echt was.

Kristoff bleef staan, zijn ogen vastgenageld op het tafereel voor hem. Hij wist dat hij moest wegkijken, dat hij moest ingrijpen. Maar hij kon het niet. In plaats daarvan bleef hij daar, in de koude nacht, terwijl de warme, zwoele sfeer binnen de hut hem naar binnen trok.

Anna leek te bewegen met een gratie en zelfvertrouwen die Kristoff nooit eerder had gezien. Haar knieën bleven stevig op de houten vloer, terwijl haar rug licht gebogen was, alsof ze zich volledig overgaf aan de taak voor haar. Hij kon niets anders dan staren naar haar gezicht, dat inmiddels glom van sperma – dikke, parelwitte slierten die haar wangen en kin bedekten, terwijl er een enkele druppel langzaam van haar lip gleed en haar hals bereikte. Haar door het vuur gekleurde, rode haren plakten aan haar gezicht, en haar ogen fonkelden, niet van gêne, maar van pure voldoening.

Ze pauzeerde nauwelijks. Toen de man aan de andere kant van het gat haar met een diep gegrom zijn zaad in het gezicht spoot, voelde Kristoff zijn adem stokken. Anna sloot haar ogen, maar bleef glimlachen, alsof ze genoot van elke warme stoot die haar huid raakte. De eikel pulseerde nog een paar keer terwijl ze hem losliet, en de laatste druppels vielen op haar borst. Ze haalde diep adem, en zonder aarzeling likte ze haar lippen schoon, proefde ze wat overgebleven was, en keek ze verlangend naar het gat, alsof ze al wachtte op de volgende.

En de volgende kwam.

De nieuwe pik stak door het gat – groot, gezwollen, en kloppend van opwinding. Kristoff zag hoe Anna's gezicht direct oplichtte bij het zien van het volgende slachtoffer. Haar handen reikten naar de schacht, omklemden de stevige, dikke basis, en ze bewoog haar mond eroverheen alsof dit het meest natuurlijke ter wereld was. Haar tong gleed langs de zijkant terwijl ze diep inhaleerde, haar lippen glinsterend van speeksel en nog sporen van zaad.

Ze begon langzaam, haar hoofd op en neer bewegend, terwijl haar handen de rest van de lengte omvatten. Kristoff kon bijna voelen hoe zacht en warm haar aanraking moest zijn, hoe ze de man aan de andere kant van het gat volledig in haar macht had. De natte, zuigende geluiden vulden de hut, en Kristoff voelde zijn eigen ademhaling versnellen.

Anna gaf zich volledig. Haar bewegingen werden sneller, intenser, terwijl ze de man naar de rand van extase bracht. Ze trok zich net op tijd terug, haar hand bleef pompen, en ze liet hem over haar gezicht spuiten. De warme lading vloog in dikke, krachtige stromen over haar huid, mengde zich met wat er al was, en liet haar er bijna uitzien alsof ze bedekt was in glanzende sneeuw. Kristoff keek toe, overweldigd door wat hij zag – het contrast van de onschuldige prinses, de vrouw waar hij van hield, en de vurige minnares die hier zat, een instrument van lust en plezier.

En toch… hij kon niet wegkijken.

De volgende pik verscheen, en Kristoff voelde zich als versteend. Anna aarzelde geen moment. Ze pakte de schacht vast, begroette hem met een speelse glimlach, en begon onmiddellijk haar werk. Het leek alsof ze dit eindeloos kon blijven doen. Haar hoofd bewoog ritmisch, haar lippen omhulden de eikel alsof ze een zeldzaam geschenk accepteerde. Haar handen werkten samen met haar mond, en Kristoff zag hoe ze af en toe omhoog keek naar het gat, alsof ze degene aan de andere kant wilde laten weten hoeveel ze genoot.

Er volgden er nog twee. Elke keer werkte Anna de mannen met hetzelfde enthousiasme en dezelfde toewijding af. Haar tempo vertraagde niet, haar overgave verminderde niet. Kristoff zag hoe de mannen hun ladingen over haar gezicht loosden, hoe ze de stroom opving, hoe ze haar lippen met haar tong schoonmaakte. Het was een beeld dat in zijn geheugen gebrand zou blijven – de Anna die hij nooit kende, de Anna die hij nooit had verwacht.

Toen de laatste man klaar was, bleef Anna even stil zitten. Ze zuchtte diep, haar borst ging zwaar op en neer terwijl ze haar ademhaling probeerde te kalmeren. Ze keek naar het gat, maar er verscheen niemand meer. Voor het eerst leek ze even te beseffen wat ze had gedaan. Haar handen gleden naar haar gezicht, haar vingers veegden langzaam het zaad van haar huid. Maar ze glimlachte. Kristoff zag het. Het was een glimlach van tevredenheid, van trots. Ze leek oprecht blij en opgelucht.

De groep mannen vertrok stilletjes, zoals ze gekomen waren. Kristoff bleef verscholen achter de hoek van de hut, zijn ogen gefixeerd op Anna terwijl ze in haar eentje in de hut bleef zitten. Hij voelde de ijzige kou van de nacht om zich heen, maar binnen was het warm – niet alleen door de houtkachel, maar door de pure intensiteit van wat zich zojuist had afgespeeld.

Anna bleef nog even zitten, haar rug licht gebogen, haar ademhaling langzaam weer normaal wordend. Kristoff voelde zich verscheurd. Dit beeld, deze herinnering, zou hem nooit meer loslaten. Maar in plaats van afkeer, voelde hij iets anders. Een trots die hij niet kon verklaren. Dit was zijn Anna, de vrouw die hij dacht te kennen, en ze had hem zojuist laten zien hoe weinig hij werkelijk wist.

Anna liet haar rug tegen de wand zakken en ademde diep uit. Haar borst ging nog altijd hevig op en neer, terwijl ze de warmte van de houtkachel in zich opnam. Haar huid tintelde. Haar nachtjapon plakte tegen haar lichaam, zwaar van het sperma dat haar decolleté had bereikt. Ze kon de stroperige warmte voelen druppelen langs haar sleutelbeen en haar borst. Het was alsof elk spoor op haar huid haar eraan herinnerde wat ze zojuist had gedaan – en hoe goed ze zich daardoor voelde.

Haar ogen dwaalden af naar het gat in de wand, waar een koude, frisse lucht doorheen sneed. Het contrast met haar verhitte lichaam maakte de situatie des te intenser. Anna streelde met een hand langs haar hals en veegde met haar vingers langzaam een sliert zaad weg, alsof ze het wilde proeven. Kort flitste een gedachte door haar hoofd: Waar ben ik toch in hemelsnaam mee bezig? Maar het was geen spijt die ze voelde – eerder een ongeloof dat dit werkelijk háár leven was nu. Hier dan, in de bergen, waar Kristoff wel was, maar er als enige geen deel van leek uit te maken. Ze glimlachte terwijl ze de warme, knisperende lucht van de kachel inademde.

Plots hoorde ze het geluid van gedempte voetstappen buiten in de sneeuw. Haar adem stokte. Haar hand bleef hangen halverwege haar hals, en haar ogen gleden naar het gat. Was er nog iemand? Haar nieuwsgierigheid vermengde zich met een nieuwe golf spanning, en haar hart begon sneller te kloppen. Ze bleef stil zitten, luisterend naar het geknisper van laarzen die door de dikke sneeuw zakten.

De voetstappen stopten vlakbij, net buiten het gat. Ze kon voelen hoe haar ademhaling onregelmatig werd, haar lichaam nog steeds warm en plakkerig van de eerdere sessies. Ze sloot haar ogen voor een moment, haar gedachten dansend tussen anticipatie en nieuwsgierigheid. De man buiten bleef stil. Het was alsof hij niet zeker wist of hij verder durfde te gaan. Anna glimlachte. Een nieuwe? Of een verlegen terugkomer?

Toen klonk er een zacht, maar duidelijk geklop op het hout naast het gat. Anna schrok, maar haar ogen lichtten op. Haar keel voelde rauw van alles wat ze had gedaan, maar ze schraapte hem kort en liet een speelse, verleidelijke glimlach op haar lippen verschijnen. "Kom maar, hoor," fluisterde ze met een zwoele stem, bijna lief. "Wees niet bang." Haar toon was geruststellend, maar doordrenkt van spanning.

Ze wachtte, en met elke seconde groeide haar verlangen. De stilte buiten leek oneindig, maar toen gebeurde het. Een schaduw bewoog zich dichter naar het gat, en langzaam werd een pik naar binnen gestuwd. Anna hield haar adem in bij het zien van de indrukwekkende verschijning. Het voorvocht drupte al rijkelijk uit de eikel, een glanzende stroom die als een spoor naar beneden gleed. Ze herkende het meteen: deze was groot, robuust, en zinderde van pure opwinding. Een nieuweling. Ze wist het zeker.

Een opgewonden giechel ontsnapte uit haar mond terwijl ze haar gezicht dichter naar het gat bracht. "Oh, je bent wel erg enthousiast, hè?" fluisterde ze bijna teder, terwijl haar vingers de schacht zachtjes omsloten. De warmte en het gewicht voelden perfect in haar hand. Ze kon niet anders dan glimlachen – deze was speciaal. Haar lippen raakten de eikel voor een eerste kus, en ze voelde hoe de pik kort trilde onder haar aanraking.

Anna begon met tedere likjes over de eikel, haar tong zacht en speels. Ze bewoog haar hand ritmisch over de schacht terwijl ze hem steeds dieper in haar mond liet glijden. De smaak van zout voorvocht vulde haar mond, en ze voelde hoe haar eigen opwinding weer oplaaide. Ze genoot van het gewicht van de penis, de kracht die ze eraan kon geven, en hoe hij bijna vanzelf zijn weg vond naar de achterkant van haar keel.

De man buiten liet geen geluid horen, maar Anna voelde aan de manier waarop de pik tegen haar tong pulseerde hoe opgewonden hij was. Haar hoofd bewoog in een sensuele, vloeiende beweging op en neer, haar lippen strak om de schacht gesloten terwijl haar hand naar beneden gleed en de basis stevig vasthield. Het was alsof ze zichzelf volledig verloor in dit moment – puur genieten, puur verlangen.

Toen gebeurde het onverwachte. Ze had hem nog niet eens naar het randje willen brengen, maar plotseling voelde ze hoe zijn hele lichaam leek te beven. De eikel zwol op in haar mond, en voordat ze zich kon voorbereiden, spoot hij explosief. Dikke, krachtige stralen zaad vulden haar keel en mond terwijl hij diep in haar zat. Anna bleef stil en liet het gebeuren, haar ogen gesloten en haar hand stevig om de schacht. Ze voelde hoe het warme sperma haar mond overspoelde, maar liet hem niet los. Zelfs toen ze bijna kokhalsde, bleef ze hem diep vasthouden, haar keel ontspannend terwijl ze elke laatste druppel accepteerde.

Toen de stroom eindelijk afnam, glipte de penis langzaam uit haar mond, nog steeds druipend van zijn climax. Een paar laatste stralen spatten op haar borst en haar toch al doorweekte nachtjapon. Anna leunde even achterover en liet haar vingers over haar lippen glijden, haar ademhaling zwaar en onregelmatig. Met grote ogen keek ze naar deze laatste penis, die krachtiger had gespoten dan alle penissen voor hem.

Maar toen gebeurde er iets vreemds. De man buiten trok zich abrupt terug. Anna fronste, een vlaag van verwarring en nieuwsgierigheid overspoelde haar. Ze hoorde het geritsel van stof, het gehaaste geluid van voetstappen die zich van de hut verwijderden. Het voelde anders. Was hij gewoon verlegen? Of…?

Buiten stond Kristoff, zijn adem zichtbaar in de ijzige lucht. Zijn hart bonkte in zijn borst terwijl hij snel zijn nog harde penis terug in zijn broek schoof. Hij keek naar de hut, naar het gat, en voelde een golf van schaamte en ongeloof. Wat had hij gedaan? Hij draaide zich om en verdween in de nacht, terwijl Anna nietsvermoedend in de hut achterbleef, glimlachend en voldaan.

-