Anna lag in haar eenvoudige bed, de eerste ochtendzon viel als gouden strepen door de met sneeuw bedekte ramen. De warmte van de houtkachel was nog aanwezig, maar de koude lucht buiten had de kleine hut doordrongen, wat haar huid deed tintelen. Ze bleef liggen, een zachte glimlach speelde om haar lippen terwijl de herinneringen van de afgelopen avonden door haar hoofd flitsten. Het was een sensatie die ze nog nooit eerder had gevoeld – een combinatie van opwinding, macht, en een duister soort voldoening dat haar prinsesachtige façade in contrast zette met haar diepste verlangens.

Ze kon het niet helpen; ze genoot ervan hoe de mannen naar haar verlangden. Het was niet alleen de fysieke daad die haar zoveel gaf – het was de macht die ze voelde, de wetenschap dat ze als prinses van Arendelle de fantasieën van deze ruige, gespierde arbeiders kon beheersen. Haar vingers gleden gedachteloos langs haar hals, nog plakkerig van de nacht ervoor, terwijl haar ademhaling langzaam versneld werd bij het besef hoe ver ze zichzelf had laten gaan.

En toch, te midden van alle opwinding, zat Kristoff nog steeds in haar gedachten. Zijn beeld verscheen telkens weer, niet met de tedere glimlach waarmee hij haar ooit aankeek, maar met een afstandelijkheid die haar pijn deed. Ze wilde zijn aandacht, zijn verlangen, zijn liefde. En als hij dat niet vrijwillig gaf, dan moest ze hem maar dwingen om te zien wat hij verloor. Hij zou haar opnieuw moeten willen, smeken zelfs. Ze beet op haar lip, haar blik op de muur gericht waar het gat zat dat haar geheim had bewaard. Maar dit was nooit haar bedoeling geweest. Wat was er met haar gebeurd?

Ze was naar het kamp gekomen om Kristoff te vinden, om hun band te herstellen. Maar ergens onderweg was het spel een eigen leven gaan leiden. Haar intenties waren zuiver geweest, dacht ze zichzelf nog moed in te spreken, maar het gevoel dat ze kreeg van de macht die ze uitoefende over deze mannen had haar veranderd. Haar adem stokte even terwijl ze zichzelf deze nieuwe realiteit toestond.

De ochtend begon zich langzaam te ontvouwen. Buiten hoorde ze het geknisper van laarzen in de verse sneeuw, het geluid van bijlen die tegen het ijs sloegen, en het ruwe, onbezonnen gelach van de mannen in het kamp. Ze rolde zich uit bed, haar nachtjapon nog steeds gekreukt en doordrenkt met de herinneringen van de vorige nacht. Haar haren waren losgeraakt uit haar vlecht en vielen in warrige golven over haar schouders. Ze greep naar een zware mantel, maar bleef nog even stilstaan bij het venster. Haar blik gleed over het kamp, waar de eerste mannen al druk in de weer waren.

Een nieuwe dag was aangebroken, en met die dag kwam ook een nieuwe kans om haar spel voort te zetten – of om eindelijk het initiatief te nemen en Kristoff te confronteren. Haar lippen krulden in een speelse glimlach. Ze wist nog niet welke kant het op zou gaan, maar één ding was zeker: ze genoot veel te veel van haar nieuwe zelf om nu al te stoppen.

Elke ochtend begon hetzelfde, alsof het een ritueel was geworden voor Anna. Zodra de eerste zonnestralen door het besneeuwde landschap braken, ontglipte ze stilletjes haar hut en liep ze richting de warme bron, niet ver van het kamp. De wandeling door de ijzige kou deed haar huid tintelen, en het contrast met de belofte van het warme water verderop maakte het avontuur des te verleidelijker. De bron was een kleine oase in deze desolate wildernis, omgeven door met sneeuw bedekte rotsen en een damp die als een uitnodigend gordijn erboven hing. Een plateau hoger borrelde het hete water naar boven als een gedempte geiser, en kabbelde via een stroom naar beneden in een grotere poel, voordat het verder stroomde in een beekje wat steeds kouder werd. Hier vond Anna haar toevlucht, haar moment van rust en genot in een omgeving die verder niets anders bood dan harde arbeid en ongenaakbare kou.

Bij aankomst liet ze haar mantel van haar schouders glijden, waardoor haar nachtjapon zichtbaar werd, nog iets gekreukt van haar nachtelijke escapades. Haar vingers gleden langs de knopen, langzaam en zonder haast, totdat ze het kledingstuk van zich af liet glijden. Daar stond ze dan, volledig naakt in de ochtendzon. Haar huid was perfect, zacht en glad, haar borsten stevig en rond, haar heupen elegant gevormd. Het warme water omarmde haar zodra ze erin stapte, en een zucht van verlichting ontsnapte haar lippen. De damp omsluierde haar als een zachte kus, de warmte trok de spanning van haar spieren en liet haar geheel ontspannen.

Maar deze ochtend was anders. Terwijl ze haar handen door het water liet glijden en zich rustig begon te wassen, merkte ze een beweging in haar ooghoek. Ze hield even stil, haar hart een fractie sneller kloppend, en draaide langzaam haar hoofd. Daar, net buiten het bereik van de damp, stonden een paar mannen. Hun silhouetten tekenden zich scherp af tegen de bleke sneeuw. Ze waren stil, maar hun aanwezigheid was onmiskenbaar.

Anna voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg, en een warme blos bedekte haar gezicht. Maar in plaats van weg te duiken of hen weg te sturen, bleef ze waar ze was. Ze wist dat dit weer een grens was die ze zou oversteken, en de spanning die daarbij kwam kijken zorgde ervoor dat haar ademhaling iets versnelde. Haar ogen zochten die van de mannen en vonden ze – nieuwsgierig, verlangend, en zonder enige schaamte op haar gericht.

Langzaam hervatte ze haar bewegingen. Haar handen gleden over haar natte huid, langs haar hals, haar schouders, en haar borsten. Ze hield haar blik op de mannen gericht, terwijl haar vingers speels over haar tepels gleden en ze zichzelf voorzichtig masseerde. Het warme water stroomde langs haar buik en heupen, terwijl ze zich omdraaide en haar rug naar hen keerde. Haar handen streken langs haar taille en haar ronde billen, terwijl ze het water over haar lichaam liet kletteren. Ze hoorde een zachte zucht of een mompelend geluid van een van de mannen, en dat gaf haar de moed om verder te gaan.

De mannen waren een mengeling van respectvol en brutaal. Sommigen keken toe met stille bewondering, terwijl anderen onbeschaamd met hun ogen over haar naakte lichaam gleden. Anna merkte hoe hun aanwezigheid haar eigen opwinding alleen maar versterkte. Haar vingers gleden langs haar dijen, en ze voelde hoe haar ademhaling dieper werd. Haar hand gleed naar beneden, tussen haar benen, en ze sloot haar ogen terwijl ze zichzelf zachtjes begon aan te raken. Haar vinger cirkelde rond haar gevoelige knopje, en ze hapte naar adem toen de tintelingen zich door haar lichaam verspreidden. De opwinding, het risico, het weten dat deze ruige mannen haar begeerden – het nam al haar gêne weg.

Ze opende haar ogen en keek hen aan, uitdagend, alsof ze hen uitdaagde om dichterbij te komen. En dat deden ze. Een van hen stapte voorzichtig naar voren, zijn gespierde torso glanzend van het zweet ondanks de kou. Hij trok zijn shirt uit en volgde haar in het warme water. De anderen aarzelden even, maar al snel volgden ze. Anna knielde in het ondiepe gedeelte van de bron, het warme water klotste om haar heen. De mannen verzamelden zich om haar heen, en één voor één begonnen ze hun broeken los te maken.

Anna keek op naar de eerste man, een brede glimlach om haar lippen, terwijl hij zijn harde erectie naar voren bracht. Zonder aarzeling sloot ze haar hand om zijn lengte en begon hem langzaam af te trekken. Haar andere hand vond de tweede man, en terwijl ze zijn pik begon te strelen, nam ze de eerste in haar mond. Het gevoel van zijn warme, dikke vlees tegen haar tong vulde haar met een intens genot. Ze bewoog haar hoofd ritmisch, haar lippen strak om zijn schacht gesloten, terwijl de mannen om haar heen toekeken, hun eigen lust niet langer verborgen houdend.

Het warme water, de damp die om hen heen zweefde, de koude lucht die hun adem zichtbaar maakte – het contrast tussen de omgeving en de hitte van wat zich afspeelde was bijna surrealistisch. Anna voelde zich als een godin, aanbeden door deze ruige mannen, en ze gaf zich volledig over aan de ervaring. Haar zachte handen en hongerige lippen werkten elke man met een ongekende toewijding af, haar ogen twinkelend van genot terwijl ze hen één voor één tot hun hoogtepunt bracht.

De ochtendzon stond nog laag aan de hemel, maar de koude lucht beet in Kristoffs wangen terwijl hij een groepje mannen richting de warme bron volgde. Hij hield gepaste afstand, zijn grote laarzen verzonken in de versgevallen sneeuw. Het kamp gonste al dagen van de geruchten, en de openlijkheid waarmee de mannen nu over Anna spraken, maakte hem nerveus. "Wisseling van de wacht," hoorde hij een van hen grinniken. Het klonk alsof iedereen op de hoogte was – iedereen behalve hijzelf.

"Ze was gisteren ongelofelijk," zei een ander, zijn stem doordrenkt met respectloze bewondering. "Ik weet niet waar ze het vandaan haalt. Die prinses heeft meer uithoudingsvermogen dan wij allemaal samen." Het gelach van de mannen klonk rauw in de koude lucht, en Kristoff voelde hoe zijn handen zich tot vuisten balden. Wat was dit? Hoe konden ze zo over Anna praten?

Toch, ondanks zijn boosheid en verwarring, voelde hij opnieuw diezelfde onverklaarbare nieuwsgierigheid. Hij moest het zelf zien. Dus volgde hij hen verder door het besneeuwde landschap, de geur van houtrook van het kamp nog steeds in zijn neus terwijl hij dichter bij de bron kwam. Toen hij de damp van het warme water door de bomen zag drijven, bleef hij staan. Zijn hart sloeg een slag over. Wat hij daar zag, tartte elke logica en elk beeld dat hij ooit van Anna had gehad. Zelfs na wat hij gisteren gezien had.

Bij de rand van de bron knielde Anna in het water, haar ranke figuur gehuld in niets meer dan de warme, opkomende dampen. Haar lange, natte haren plakten tegen haar rug, glinsterend in het zachte licht. Ze leek haast een mythische sirene, een godin van de wildernis, en de mannen om haar heen waren haar toegewijde aanbidders.

Kristoff zag hoe een van de mannen met een voet op een rots bij de rand stond, terwijl Anna zijn erectie met haar mond verwelkomde. Haar lippen bewogen soepel langs zijn lengte, haar hand stevig om de schacht, en haar andere hand streelde een tweede man naast haar. Terwijl haar hoofd ritmisch heen en weer bewoog, glinsterde haar gezicht al van de druppels sperma die anderen eerder op haar hadden achtergelaten. Een derde man stond achter haar, zichzelf aftrekkend terwijl hij over haar heen keek, wachtend op zijn beurt.

Kristoff bleef verstijfd staan in de schaduwen, verborgen achter een dikke boom. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij hoorde hoe Anna zachtjes kreunde, haar geluiden een mengeling van genot en toewijding. "Kom op, jongens," hoorde hij haar plots zeggen, haar stem speels en bijna kinderlijk in haar enthousiasme, zoals hij haar ooit had horen zeggen toen ze op avontuur gingen. "Eén voor één... we willen het wel een beetje netjes houden, toch?" Haar woorden zorgden ervoor dat de mannen opnieuw begonnen te grinniken, maar het effect op Kristoff was verwoestend.

Hij kon niet wegkijken. Het contrast tussen haar speelse woorden en haar absolute overgave was te groot om te negeren. Haar ogen twinkelden van plezier terwijl ze haar lippen rond de dikke eikel van een man sloot, en Kristoff voelde zijn eigen ademhaling zwaarder worden. Anna was in extase, en dat was duidelijk. Haar hele lichaam straalde genot uit, haar wangen roze van opwinding, haar lippen glanzend van speeksel en sperma.

De mannen rondom haar waren ruw en ongeduldig, maar Anna leek de controle te houden, zelfs als ze zich liet meeslepen. Een man achter haar liet een luide grom horen toen hij klaarkwam, en Kristoff zag hoe dikke, witte stralen over haar rug landden, glanzend in het ochtendlicht. Terwijl ze zich omdraaide om naar de volgende man te kijken, gleed haar tong over haar lippen, haar blik uitdagend en verleidelijk.

Kristoff voelde een golf van emoties door zich heen gaan – woede, jaloezie, en, tot zijn eigen schrik, pure opwinding. Alweer... Hij had Anna nog nooit zo gezien. De vrouw die hier knielde, zo vol overgave en verlangen, was bijna onherkenbaar voor hem. En toch, in dit moment, was ze beeldschoon. Haar genot, haar enthousiasme, en de manier waarop ze de mannen om haar heen behandelde alsof ze hen een gunst verleende, waren bijna hypnotiserend.

Zijn ogen volgden hoe Anna haar lippen van de ene man naar de andere bewoog, een spoor van glanzend speeksel achterlatend. Haar kleine handen streelden hen met een vaardigheid die Kristoff nooit eerder bij haar had gezien. Haar zachte kreunen, het klotsen van het water, en het ongeduldige gehijg van de mannen creëerden een symfonie van pure lust die hem compleet overspoelde.

En toch, terwijl hij daar stond, overweldigd door wat hij zag, kon hij niets doen. Hij kon haar niet stoppen. Want ergens diep vanbinnen begreep hij dat Anna iets had gevonden wat ze niet langer kon onderdrukken. Haar schoonheid, haar overgave, en haar verlangen waren te groot om in toom te houden. Hij wist niet wat hij ermee aan moest. Maar één ding wist hij zeker: hij zou dit beeld van haar nooit meer vergeten.

Anna zat nog steeds op haar knieën bij de bron, haar lippen rond een van de mannen die voor haar stond. Het warme water van de bron dampt omhoog in de koude lucht, haar naakte huid glanst van zweet en de resten van eerdere climaxen. Terwijl ze met volle overgave pijpt, voelt ze plotseling een blik op haar branden. Het is een blik die ze herkent – zwaar, intens, en gevuld met emotie. Haar ogen glijden omhoog, en daar staat hij, net buiten de schaduwen: Kristoff.

Ze bevriest heel even, haar lippen nog steeds gesloten rond de dikke eikel van een van de mannen, terwijl ze naar hem staart. Haar hart bonkt in haar borst. Hij weet het nu. Hij ziet het. Hij ziet háár. Maar in plaats van paniek of schaamte voelt ze iets anders – een opwindend gevoel van macht. Als dit is hoe Kristoff haar nu ziet, dan zal ze hem alles laten zien.

Met een uitdagende blik trekt ze haar mond langzaam terug, haar tong glijdt over de schacht terwijl ze de penis loslaat, en haar hand neemt over. Zonder haar blik van Kristoff af te wenden, wendt ze zich tot de volgende man. Haar lippen sluiten zich om zijn eikel met hetzelfde enthousiasme, terwijl ze hem diep naar binnen neemt. Ze weet dat hij toekijkt, dat hij elk detail in zich opneemt. Haar ogen stralen pure overgave en zelfvertrouwen uit. Ze wil hem laten zien dat ze alles kan zijn wat hij ooit zou willen – én meer.

Wat Anna echter niet weet, is dat Kristoff haar beslissing al had beïnvloed. Hij had het volgende groepje mannen, zeven in totaal, opgevangen voordat ze de bron bereikten. Ze waren verbaasd geweest om hem daar te zien, maar Kristoff had hen een kalme, bijna onverschillige blik gegeven. "Ik geef jullie geen ongelijk," had hij gezegd, zijn stem laag en rauw van emotie. "Ze is een ongelooflijk geil hoertje. Zorg er maar voor dat je het beste uit haar haalt."

De mannen hadden elkaar grijnzend aangekeken, bijna niet gelovend wat ze hoorden. "Echt niet inhouden, jongens," voegde Kristoff er met een kort knikje aan toe. "Anna kan vast meer dan alleen pijpen." Hij had het met een mengeling van trots en jaloezie gezegd, een emotionele cocktail die hem volledig uit balans bracht.

Wanneer de nieuwe ploeg mannen de bron bereikt, merkt Anna meteen dat er iets veranderd is. De mannen kijken haar aan met een directe, rauwe blik van verlangen die haar hele lichaam doet tintelen. Ze voelt hoe haar opwinding toeneemt terwijl ze aan de eerste man begint, zijn harde penis diep in haar mond nemend. Haar handen strelen de schachten van de mannen die om haar heen staan, haar lippen perfect gevormd rond de dikke eikel van de eerste.

Maar deze keer blijft het niet bij pijpen. De mannen lijken een stille afspraak te hebben, want geen van hen laat zich door Anna klaarkomen. In plaats daarvan wordt ze plotseling omhoog getrokken door sterke handen. "Ho maar, prinses," zegt een van hen met een grijns terwijl hij haar optilt alsof ze niets weegt. "We hebben nog meer plannen met je."

Anna slaakt een zachte kreun terwijl ze voelt hoe haar lichaam volledig onder controle van de mannen komt. Ze wordt voorover gebogen, haar handen steunen op een grote, gladde kei bij de rand van de bron. Voor haar zit een man, zijn dikke, gezwollen pik recht omhoog gericht. Hij trekt haar hoofd naar beneden, zijn eikel drukt tegen haar lippen. "Kom maar, prinses," zegt hij zachtjes maar dominant.

Achter haar voelt ze plots een andere aanwezigheid. Grote, ruwe handen kneden haar heupen, en voordat ze het beseft, glijdt een warme, dikke penis tussen haar benen door. Het harde, gezwollen vlees vindt haar doorweekte kutje moeiteloos. Anna hijgt van verwachting, haar lichaam reageert instinctief, hoewel het even duurt voordat ze volledig gewend is aan zijn grootte. De man achter haar beweegt langzaam, maar stevig, en vult haar op een manier die haar naar een ander niveau van genot tilt.

Voor haar blijft de man zijn pik in haar mond duwen, diep en langzaam, terwijl ze probeert het tempo van beide mannen bij te houden. Haar lippen glanzen van speeksel en voorvocht, haar zachte kreunen worden gedempt door de harde schacht in haar keel. Achter haar dringt de man steeds dieper binnen, zijn krachtige stoten zorgen ervoor dat Anna's hele lichaam ritmisch heen en weer beweegt.

Haar lichaam trilt van genot. Ze voelt hoe haar eigen opwinding haar volledig overspoelt. Ze bereikt haar eerste orgasme met een luide kreun, haar lichaam schokkend terwijl de man achter haar haar blijft nemen. "Goed zo, prinses," mompelt hij, zijn stem zwaar van verlangen. "Dat kan je wel hebben."

Ondertussen kijkt Kristoff toe, zichtbaar in het volle zonlicht. Hij staat niet langer verborgen, maar leunt met zijn armen over elkaar tegen een boom. Zijn blik is gefixeerd op Anna, die volledig in haar element lijkt te zijn. Haar ogen ontmoeten de zijne heel even, en in dat moment weet ze dat hij alles goedkeurt.

De mannen blijven haar beurtelings nemen, één voor één. Anna's lichaam beweegt soepeler naarmate ze meer opgaat in de extase van het moment. Haar zachte kreunen veranderen in luide, bijna dierlijke kreten van genot, en haar gezicht straalt pure extase uit. Kristoff voelt een ongekende trots en opwinding terwijl hij blijft kijken. Zijn Anna – zijn prachtige, wilde prinses – had zich overgegeven aan een wereld van verlangen die hij nooit had voorzien.

En hoe meer ze zich overgeeft, hoe duidelijker het voor Kristoff wordt: Anna doet dit ook voor hem. Niet om hem te provoceren, maar om hem te laten zien wat ze echt nodig heeft – en wat ze hem kan geven.

Kristoff bleef roerloos staan, zijn ademhaling zwaar en oppervlakkig terwijl hij toekeek. Wat ooit jaloezie was geweest, veranderde langzaam in iets anders – een vurige, trotse bewondering. Anna, zijn Anna, bleek niet alleen de prinses van Arendelle te zijn, maar ook een vrouw met een vurige, ontembare passie. Hij zag haar zoals hij haar nooit eerder had gezien: vrij, sensueel, en in haar element. Terwijl hij daar in de koude ochtend stond, omringd door het gefluister van de wind en de damp die van het warme water opsteeg, wist hij dat hij geen andere keuze had dan zich eraan over te geven.

De mannen rondom Anna hadden zich inmiddels volledig op haar gericht, hun verlangen steeds duidelijker zichtbaar in hun ruwe, directe aanrakingen. Anna's lichaam tintelde van opwinding, haar huid roze van het warme water en de voortdurende aandacht. Plotseling voelde ze sterke armen die haar optilden en op de schoot van een van de mannen neerzetten. Ze slaakte een korte, verraste kreet, maar die werd al snel vervangen door een diepe kreun toen ze merkte wat er gebeurde. De man onder haar hield haar stevig vast terwijl hij zijn harde pik langzaam in haar vochtige kutje liet glijden.

Anna's lippen openden zich in een stille zucht van genot, en voor ze het wist, werd ze naar voren getrokken. Een andere man duwde zijn pik tegen haar lippen aan, zijn handen stevig op haar achterhoofd. Ze wist wat er van haar verwacht werd, en zonder aarzeling liet ze hem binnen. Zijn dikke eikel gleed moeiteloos over haar tong naar binnen, haar mond gevuld met zijn omvang. Ze werkte met pure overgave, haar hoofd ritmisch bewegend terwijl haar tong over zijn schacht gleed.

Plots voelde ze een derde man achter haar. Zijn handen grepen haar heupen stevig vast, en ze voelde hoe iets groots en warms tegen haar sterretje aanduwde. Anna's ogen werden groot, en een moment van twijfel flitste door haar heen. Maar voordat ze kon reageren, voelde ze hoe zijn glibberige eikel langzaam haar strakste opening binnendrong. Ze verstijfde even, haar adem stokte, en een kreun ontsnapte uit haar keel, gedempt door de pik die diep in haar mond zat.

De mannen hadden haar nu volledig in hun macht, maar Anna voelde zich niet vernederd – verre van dat. Terwijl haar lichaam zich langzaam aanpaste aan de intense druk en invulling, realiseerde ze zich dat ze dit wilde. Haar kreunen werden luider, intenser, en ze leunde volledig in de ervaring. Kristoff, die op een afstand toekeek, kon niet anders dan glimlachen. Dit was zijn Anna. Zijn prinses, zijn vrouw, zijn... alles.

Anna liet zich nu nemen door drie mannen tegelijk, elk van haar gaatjes gevuld door een stevige, pulserende pik. Ze liet haar lichaam meebewegen met de ritmische stoten van de mannen, haar borsten wiegden op en neer terwijl ze zich volledig overgaf. Haar handen grepen instinctief naar de gespierde torso's van de mannen om haar heen, haar nagels krassend over hun warme, zweterige huid. Haar huid glom in het zachte zonlicht, bedekt met een dun laagje zweet en de glinsteringen van eerdere climaxen.

Een voor een bereikten de mannen hun hoogtepunt. De man onder haar hield haar stevig vast toen hij diep in haar spoot, zijn warme zaad zich verspreidend in haar krappe kutje. De man in haar mond gromde diep terwijl hij zijn dikke lading over haar tong en keel uitstortte. Anna slikte gulzig, haar ogen gesloten van genot. En de man achter haar hield haar heupen strak tegen zich aan terwijl hij zijn zaad diep in haar sterretje leegde.

Maar het was nog niet voorbij. Terwijl de mannen zich terugtrokken, kwamen er nieuwe mannen naar voren, hun stijve pikken al klaar om haar over te nemen. Anna ging van man naar man, elk van hen met dezelfde overgave en enthousiasme behandelend. Kristoff keek toe terwijl ze in verschillende standjes werd genomen: op haar knieën, op haar rug, zelfs staand terwijl een man haar heupen vasthield en diep in haar duwde.

Sommigen lieten hun zaad in haar mond achter, anderen vulden haar kutje of sterretje. En sommigen besloten simpelweg over haar gezicht of borsten te spuiten, dikke, warme slierten die haar lichaam bedekten als een glanzende sluier. Anna kreunde bij elke aanraking, haar eigen orgasmes zich opstapelend terwijl ze zichzelf volledig verloor in het moment.

Kristoff bleef kijken, een mengeling van trots en pure opwinding in zijn borst. Dit was de Anna die hij altijd had willen zien – vrij, zelfverzekerd, en onbevreesd in haar seksualiteit. En terwijl hij haar zag genieten van elk moment, wist hij dat hij haar hierin zou blijven steunen.

De zon begon langzaam door de sluier van sneeuw te breken, gouden stralen raakten de besneeuwde grond en wierpen een warme gloed over de warme bron. Kristoff, met zijn krachtige gestalte en de robuuste uitstraling die hem eigen was, bracht twee vingers naar zijn mond en floot luid en scherp. Het geluid sneed door de lucht en de mannen, die zich tevreden en voldaan rondom de bron ophielden, verstijfden even. Ze wisten allemaal wie hier de baas was. Kristoff was immers niet zomaar een ruige werker in het kamp – hij was de prins van Arendelle, en dat droeg hij nu uit met een autoriteit die geen van hen durfde te betwisten.

"Jongens," zei hij met een brede grijns, "ik denk dat het tijd is om Anna wat rust te gunnen. Jullie hebben je plezier gehad. Terug aan het werk!" Zijn toon was luchtig, maar duidelijk. Een paar mannen wisselden geamuseerde blikken uit, maar gehoorzaamden zonder tegenspraak.

Anna bleef achter, haar lichaam volledig ontspannen terwijl ze in het warme water dreef. Haar huid glom van het vocht en het licht van de zon maakte haar haar bijna net zo glanzend en rood als een zonsondergang boven Arendelle. Haar ademhaling was langzaam, en haar ogen gesloten. Ze voelde zich alsof ze op wolken dreef, haar lichaam tintelend van de overvloed aan emoties en sensaties.

Kristoff wachtte tot de mannen verdwenen waren en liep toen naar de rand van de bron. Hij stond daar een moment, zijn zware laarzen krakend in de sneeuw, terwijl hij naar Anna keek. De zachte plooien van haar gezicht, de tevreden glimlach om haar lippen, en de subtiele blos op haar wangen maakten dat hij niet wist of hij moest lachen, huilen, of haar gewoon weer vast moest pakken.

Toen Anna haar ogen opende, keek ze recht in zijn. Voor het eerst in wat voelde als dagen was er geen schaamte, geen angst, maar pure liefde in haar blik. Ze glimlachte naar hem, en hij voelde een warmte in zijn borst die sterker was dan wat de bron zelf ooit zou kunnen bieden. Hij stapte het water in, de warmte omhelsde hem onmiddellijk en Kristoff waadde langzaam naar haar toe.

"Nou, prinses," zei hij met een speelse toon, terwijl hij zijn handen onder het warme water naar haar uitstrekte, "het lijkt erop dat je het hier naar je zin hebt."

Anna grinnikte zachtjes, haar gezicht half verborgen achter haar natte lokken. "Je zou kunnen zeggen dat ik een... andere kant van mezelf heb ontdekt."

Kristoff lachte, maar er zat een rauw randje van verlangen in zijn stem. "Een kant die ik nooit wil verliezen," fluisterde hij, terwijl hij haar natte huid voorzichtig aanraakte. Hij streelde haar armen en veegde met zijn ruwe duimen voorzichtig de resten van haar avontuur van haar gezicht. Zijn aanraking was liefdevol, maar ook bezitterig, alsof hij haar wilde laten weten dat ze altijd de zijne zou zijn.

Anna voelde haar hart smelten. Ze wist dat haar plan om Kristoff jaloers te maken was geslaagd, maar de manier waarop hij haar nu vasthield, vol tederheid en verlangen, gaf haar een gevoel van triomf dat verder ging dan ze ooit had kunnen dromen. Toen hij haar oppakte, alsof ze gewichtloos was, slaakte ze een zachte kreet, gevolgd door een giechel.

"Kristoff!" plaagde ze, haar armen om zijn nek slaand. "Als je me nog meer vastpakt, denk ik dat ik nooit meer los wil."

"Misschien is dat precies het idee," zei hij met een grijns, terwijl hij haar lippen vol overgave kuste. De kus was diep en intens, zijn handen verkenden haar rug terwijl hun natte lichamen tegen elkaar aan gedrukt waren. De wereld leek even stil te staan terwijl ze daar in het warme water stonden, hun liefde opnieuw bevestigd.

Kristoff fluisterde zachtjes in haar oor: "Geef me alles wat je mijn mannen hebt gegeven, Anna. Alles. Maar onthoud één ding – je bent van mij."

Anna bloosde, maar haar glimlach verraadde dat ze geen bezwaar had. "En jij bent van mij, Kristoff. Altijd."

Toen tilde hij haar uit het water, haar lichaam glinsterend in het zonlicht, en droeg haar met gemak terug naar haar hut. Onderweg passeerden ze de mannen, die nu weer aan het werk waren. Een paar van hen wierpen blikken naar Anna, maar niemand zei iets. Anna hield haar hoofd hoog, een zelfverzekerde glimlach op haar gezicht, en Kristoff kon niet trotser op haar zijn.

Eenmaal terug in de hut duurde het niet lang voordat ze elkaar vonden. Kristoff nam haar vast met een intensiteit die Anna bijna overweldigde. Hun kleren waren nauwelijks droog voordat ze zich opnieuw aan elkaar overgaven.

"Je wist het, hè?" zei Kristoff met een scheve glimlach terwijl hij haar vlechten zachtjes beetpakte en haar naar zich toe trok. "Dat ik al van dat gat gebruik had gemaakt?"

Anna lachte, een ondeugende twinkeling in haar ogen. "Misschien," fluisterde ze. "Misschien niet."

Het antwoord bracht hen beiden aan het lachen, en hun speelse momenten veranderden al snel in pure passie. Anna lag op haar buik, haar rug licht gebogen terwijl Kristoff haar stevig vastpakte bij haar heupen. Hij gleed eerst langzaam in haar vochtige kutje, zijn diepe kreunen mengden zich met haar eigen verlangende zuchten. Maar al snel zocht hij een ander doel, zijn stijve lul drukte tegen haar sterretje. Anna verstijfde even, maar ontspande zich al snel en genoot van de intense, nieuwe sensatie.

"Ik hou van je," fluisterde Kristoff hees, terwijl hij zijn zaad diep in haar sterretje liet gaan.

"Ik hou ook van jou," zei Anna zacht, en ze vielen samen in elkaars armen, hun lichamen warm en verweven terwijl de koude nacht hen omringde.

Anna voelde zich eindelijk weer begeerd, terwijl Kristoff besefte dat hij niet haar vuur hoefde te blussen, maar juist moest omarmen. Samen wisten ze dat hun relatie niet alleen gered was, maar sterker dan ooit.

Die avond hing er een geladen spanning in de lucht rondom Anna’s hutje. De koude nacht leek alle warmte naar binnen te trekken, waar het vuur van passie volop brandde. Anna zat op haar knieën voor het inmiddels vertrouwde gat in de houten wand, haar zachte huid glanzend van opwinding en de hitte van de avond. Haar kastanjebruine vlechten, altijd keurig en koninklijk, vielen speels langs haar schouders terwijl ze zich volledig overgaf aan het moment. Kristoff zat achter haar, zijn grote handen stevig op haar heupen terwijl hij zich langzaam in haar duwde, haar lijf reagerend met kreunen die de ruimte vulden met een onmiskenbare zoetheid.

"Liefde kent geen grenzen, toch?" fluisterde Anna speels over haar schouder, haar blauwe ogen sprankelend in het flikkerende licht van de kachel. Ze voelde hoe Kristoff glimlachte achter haar, hoewel hij nauwelijks woorden kon vinden. Zijn hand gleed over haar zij naar haar buik terwijl hij pauzeerde, haar een moment gunde om op adem te komen. Maar Anna’s aandacht bleef gefocust op het gat voor haar, waar net een andere man klaar stond. Haar hand gleed naar voren, haar delicate vingers verkenden de harde schacht van de volgende die zijn beurt geduldig had afgewacht.

Met een bijna onschuldige glimlach, zo typerend voor haar, boog ze voorover en liet haar lippen moeiteloos over de pulsende eikel glijden. De warme smaak en textuur vulden haar mond terwijl ze zichzelf langzaam opbouwde, haar tong cirkelend over de top terwijl ze zachtjes hummde. Kristoff keek toe vanuit zijn positie, half gefascineerd en half overweldigd door de vrouw die voor hem knielde. Hij kon niets anders dan zich opnieuw in haar drukken, zijn verlangen onhoudbaar bij het zien van Anna’s pure toewijding.

Telkens wanneer een man aan de andere kant van het gat zijn climax bereikte, trok Anna zich even terug, haar lippen losmakend met een zacht plopgeluid, terwijl dikke slierten op haar gezicht vielen. Ze keek dan over haar schouder naar Kristoff, haar ogen gevuld met een mengeling van ondeugd en verlangen. "Je hebt me zo gemist, nietwaar?" fluisterde ze uitdagend, haar ademhaling zwaar maar ritmisch. Kristoff antwoordde niet, behalve met een diepe kreun terwijl hij zijn grip op haar verstevigde en zich verder in haar duwde. Het voelde alsof ze samen één waren, ondanks de mannen die van buitenaf deelden in het genot.

Wanneer Kristoff zich terugtrok voor een korte pauze, pakte Anna moeiteloos de volgende man. Haar handen gleden langs zijn schacht, haar bewegingen teder maar doordrenkt van een koninklijke gratie die zelfs nu niet verloren ging. Ze werkte onvermoeibaar door, haar lichaam volledig toegewijd aan het moment en de liefde die ze met Kristoff had hervonden. Deze nacht stond voor hen beiden symbool: een bevestiging dat hun relatie geen grenzen kende, alleen een vuur dat feller brandde dan ooit tevoren.

De ochtend brak aan met een zachte gloed die door de besneeuwde heuvels van het kamp scheen. De zon, fel maar koud, wierp haar licht op het houten platform dat speciaal was opgezet voor het afscheid van Anna. Haar koninklijke uitstraling was onmiskenbaar, zelfs in de barre omgeving van het ruige kamp. Ze droeg een warme winterjurk in de tinten ijsblauw en zilver, zorgvuldig afgewerkt met zachte, witte bontaccenten. Haar kastanjebruine vlechten lagen keurig langs haar schouders, een glimp van een koninklijke kroon schitterend in het ochtendlicht. Toch straalde haar blik iets anders uit dan alleen koninklijke waardigheid: een ondeugende sprankeling, alsof ze de afgelopen week een geheim deelde met elke man die naar haar keek.

De mannen van het kamp stonden in een losse halve cirkel, gehuld in dikke mantels en handschoenen, hun ruige gezichten rood van de kou. Elk paar ogen rustte op Anna terwijl ze haar plek op het platform innam, Kristoff trots aan haar zijde. Zijn brede borstkas leek nog meer opgezet dan normaal, alsof hij zich niet alleen beschermheer voelde van de prinses, maar ook haar partner in crime. De sfeer was luchtig, maar onder de oppervlakte hing een onuitgesproken spanning, een geheim dat alleen zij allen deelden.

“Mijn heren,” begon Anna met haar heldere, opgewekte stem, de ijzige lucht vuldend. “Ik wil jullie bedanken voor jullie harde werk. Jullie zijn zonder twijfel de ruggengraat van dit land. En jullie betrouwbaarheid…” Ze pauzeerde kort, een speelse glimlach om haar lippen. “…is een voorbeeld voor heel Arendelle.” Haar ogen gleden speels over de groep, lingerend bij een paar bekende gezichten. Een paar mannen konden hun grijns niet onderdrukken, een kort gelach brak door de rijen, en Anna hield haar hoofd schuin alsof ze zich van geen kwaad bewust was.

“Mijn werkbezoek hier was een groot succes,” vervolgde ze, terwijl Kristoff naast haar onwillekeurig zijn keel schraapte. Zijn blik ging van Anna naar de mannen en terug, een mix van trots en iets wat leek op begrip in zijn ogen. “Jullie hebben me laten zien hoe waardevol jullie zijn, en hoe belangrijk het is om samen te werken.” De mannen braken uit in gegrinnik, een paar knikten alsof ze een privégrap deelden. Anna’s glimlach werd breder, en haar wangen kleurden zachtjes in de kou.

Het tafereel leek bijna komisch. Anna stond daar als een trotse prinses, haar woorden zorgvuldig gekozen, maar doordrenkt van een speels dubbelzinnige toon die alleen zij en de mannen begrepen. Elk woord droeg een onderliggende betekenis die haar meest recente ervaringen weerspiegelde. Ze hield haar kin omhoog, een houding van koninklijke zelfverzekerdheid, terwijl ze haar handen even tegen elkaar drukte om de koude lucht te verdrijven.

Kristoff stond naast haar, zijn sterke aanwezigheid onmiskenbaar. Hij keek met een mengeling van trots en verlangen naar Anna, alsof hij nu pas volledig begreep wie ze was geworden. Dit was niet alleen zijn prinses, maar ook de vrouw die zichzelf had ontdekt op manieren die hij nooit had voorzien. Zijn ogen gleden af naar de mannen, en een vlaag van trots kwam over hem heen. Hij wist dat ze elk van hen op een bepaalde manier had geraakt – en dat ze elk van hen ook letterlijk had gediend. Toch kon hij het niet helpen dat hij zich de gelukkigste man in het kamp voelde.

Toen Anna haar korte toespraak beëindigde, weerklonk er een luid gejoel van de mannen. Het was een eerbetoon aan haar – niet alleen als hun prinses, maar als de vrouw die hun koude nachten had verwarmd en die herinneringen had gecreëerd die ze nooit zouden vergeten. Anna knikte ze toe met een lichte buiging en draaide zich toen naar Kristoff, die haar hand stevig vastpakte. Samen stapten ze van het platform, terwijl de mannen uit elkaar gingen en weer terugkeerden naar hun dagelijkse taken, glimlachend en grinnikend.

De slee gleed soepel door het glinsterende sneeuwlandschap, het zachte geluid van glijdende latten en het ritmische gesnuif van Sven het enige dat de stilte verbrak. De koude wind speelde met de losse plukken haar van Anna die langs haar schouders dansten, terwijl de rest van haar kastanjebruine lokken strak in elegante vlechten zat. De koninklijke wintermantel die ze droeg, was van een rijke, koninklijke stof, afgezet met bont dat haar ranke figuur omhulde, maar haar schoonheid alleen maar benadrukte. Ze zat dicht tegen Kristoff aan, hun lichamen onder een zware, warme deken.

De sfeer was speels en intiem, een wereld verwijderd van het kamp waar ze de afgelopen week zoveel had meegemaakt. Anna giechelde zachtjes terwijl Kristoff met een schuin lachje biechtte. “Het klinkt misschien gek,” begon hij met een wat schuchtere toon, “maar Elsa... Nou ja... Ze heeft mij ook ooit door een gloryhole gepijpt. In de Grote Kerk van Arendelle nog wel.” Zijn ogen flitsten naar Anna’s gezicht om haar reactie te peilen, zijn lippen getrokken in een halve grijns, alsof hij niet zeker wist of ze hem zou geloven of uit zou lachen. Of erger? Dit was zijn manier van biechten, zullen we maar zeggen. Nu durfde hij het wel te vertellen.

Anna staarde hem een moment aan, haar mond lichtjes open van verbazing, voordat ze in een vrolijke lach uitbarstte. Haar wangen, al rood van de kou, kregen een diepere blos. “Elsa? In de kerk? Jij bent echt onverbeterlijk, Kristoff!” Haar ogen twinkelden van amusement. “Ik dacht dat ik gek was, maar jij…” Ze liet de woorden in de lucht hangen terwijl ze hem speels op zijn arm tikte. Toen boog ze iets naar hem toe en fluisterde samenzweerderig: “Hoewel, nu je het zegt… Haar ijscreaties zijn ook wel behoorlijk... creatief geweest met mij.” Haar glimlach werd ondeugend terwijl ze hem een veelbetekenende blik gaf.

Kristoff keek haar met grote ogen aan, zijn ademhaling even stokend. Het beeld van Anna, zijn prinses, die haar nieuwsgierigheid op Elsa’s magische creaties had losgelaten, liet zijn hoofd duizelen. “Dat is bijna hetzelfde, nietwaar?” voegde ze er met een speelse grinnik aan toe, terwijl ze hem plagerig aanstootte. Alsof ze beiden vreemd waren gegaan met Elsa. Hij probeerde iets te zeggen, maar zijn keel voelde droog, en hij kon alleen maar knikken terwijl zijn hoofd zich vulde met beelden die hij onmogelijk kon negeren.

Anna merkte zijn reactie op en voelde een golf van triomfantelijke ondeugd door zich heen gaan. Onder de dikke deken die hun schoten bedekte, liet ze haar hand naar beneden glijden. Haar slanke vingers vonden al snel de harde, warme contouren van Kristoffs opkomende erectie. Ze liet haar vingers eroverheen glijden, eerst zachtjes, bijna teder, terwijl een ondeugende glimlach om haar lippen speelde. Daarna bevrijdde ze hem. Kristoff verstarde even, maar ontspande zich al snel onder haar aanraking.

De slee gleed rustig voort, het landschap een serene achtergrond voor de intieme scène die zich onder de deken ontvouwde. Anna liet haar hand met zelfverzekerde bewegingen over zijn stijve pik glijden, terwijl haar ogen naar zijn gezicht zochten. Zijn ademhaling werd zwaarder, en hij keek haar aan met een mengeling van liefde en rauwe begeerte. “Je maakt het me wel heel moeilijk om de slee recht te houden,” fluisterde hij met een schorre stem, zijn lippen gebogen in een scheve glimlach.

Anna giechelde zachtjes en leunde dichter naar hem toe. “Ach, Kristoff,” fluisterde ze plagerig, terwijl ze haar grip versterkte en haar hand soepeler over zijn lengte liet bewegen. “Je weet dat ik altijd van een uitdaging hou. En bovendien… we zijn nu een team, toch? Ik help je wel.” Haar toon was luchtig, maar haar ogen verrieden een vurige passie die haar woorden een diepere betekenis gaven.

Onder de warme deken begon de beweging van Anna’s hand te versnellen, haar vingers glijden moeiteloos over zijn huid, terwijl Kristoff zijn ademhaling nauwelijks onder controle kon houden. Voor hen trok Sven onverstoorbaar de slee verder door de sneeuw, af en toe omkijkend met een blik die bijna nieuwsgierig leek. Maar Anna’s focus lag volledig op Kristoff, haar zachte handen en ondeugende glimlach die een nieuw soort warmte toevoegden aan de ijzige tocht door het winterse landschap.

De prinses, gehuld in haar koninklijke winterkleding, boog zich met sierlijke gratie over Kristoffs schoot. Haar kastanjebruine haren zaten zoals altijd keurig gevlochten, de glanzende vlechten rustten op haar rug, een onschuldige herinnering aan haar status als prinses van Arendelle. Maar wat zich onder de dikke deken afspeelde, was allesbehalve onschuldig. Haar lippen vonden met een tedere, maar doelgerichte precisie de eikel van Kristoff, en zonder enige aarzeling liet ze haar warme mond over hem heen glijden.

Haar bewegingen waren moeiteloos en vol overgave, haar lippen strak om zijn schacht terwijl ze hem diep naar binnen nam. Haar ogen, hoewel deels verborgen door haar positie, gaven niets dan passie en verlangen prijs. Kristoff greep met een hand de rand van de slee stevig vast, zijn knokkels wit van de inspanning om niet de controle over het stuur te verliezen. “Anna...” kreunde hij zachtjes, bijna smekend, maar ze gaf geen antwoord, behalve het zachte, vochtige geluid van haar mond die ritmisch over zijn stijve lengte bewoog.

De koude, besneeuwde wereld om hen heen was een perfect contrast met de zinderende hitte die zich onder de deken afspeelde. De slee gleed soepel over het witte landschap, met Sven die onverstoord zijn werk deed. Het rendier trok de slee met gemak voort, zijn krachtige poten die diep in de sneeuw zakten bij elke stap. Maar af en toe wierp Sven een nieuwsgierige blik achterom. Zijn grote, vriendelijke ogen zagen hoe Anna zich over Kristoff boog en hem met een vurige toewijding bezorgde wat hij nooit had durven dromen.

Voor een moment leek Sven zelfs te vertragen, zijn nieuwsgierigheid gewekt. Zijn dikke, zwarte snuit snoof de ijzige lucht in, maar zijn aandacht gleed al snel naar een ander gevoel. De stijfheid die zich tussen zijn achterpoten aftekende, maakte duidelijk dat zelfs het trouwe rendier niet immuun was voor de zinnelijke energie die tussen de prinses en haar geliefde door de lucht trilde. Zijn enorme gewei wiegde lichtjes mee terwijl hij opnieuw in beweging kwam, het geluid van glijdende latten het enige dat de stilte verbrak.

Anna bleef Kristoff intussen zonder onderbreking verwennen. Haar lippen gleden soepel langs zijn lengte, haar tong verkende elke centimeter met de nieuwsgierigheid en toewijding die hem volledig in haar macht hielden. Kristoffs ademhaling werd zwaarder, zijn ogen halfgesloten terwijl hij zich volledig overgaf aan haar genotvolle ritme. Haar vlechten zwaaiden zachtjes mee met haar bewegingen, een perfecte combinatie van koninklijke elegantie en pure passie. Het was alles waar hij ooit naar verlangd had. En meer.

“Jij bent echt... mijn koningin,” fluisterde Kristoff schor, terwijl hij met moeite de slee op koers hield. Zijn woorden lieten Anna glimlachen tegen zijn huid, een ondeugende krul op haar lippen voordat ze hem nog dieper naar binnen nam. Haar hand ondersteunde de basis van zijn schacht, terwijl ze haar hoofd verder naar beneden bewoog, vastbesloten om hem volledig te plezieren.

Sven, met zijn snuit omhoog en zijn adem zichtbaar in de ijzige lucht, trok de slee moeiteloos verder, maar zelfs het trouwe rendier leek afgeleid door zijn eigen verlangens. Zijn grote, donkere ogen glinsterden in het winterlicht, en zijn eigen “stijve” bungelde bijna zorgeloos door de sneeuw, een stille getuige van de losbandigheid die zich achter hem afspeelde. Sven zuchtte diep, alsof hij zich afvroeg of er voor hem ook een rol weggelegd was in dit verhaal van koninklijke erotiek en onbegrensde verlangens. Ook hij had Elsa al mogen voelen. Waarom Anna niet? Kon hij maar praten. Maar dit keer vervulde Kristoff niet die rol voor hem in. Die had zijn hand op haar hoofd liggen, en zijn hoofd was leeg.

En terwijl de slee verder gleed door het besneeuwde landschap, voelde Kristoff zich alsof hun nieuwe leven écht begonnen was. Anna had niet alleen zichzelf bevrijd, maar ook hem een nieuwe kant van hun liefde laten zien – een kant waar ze zich samen volledig aan overgaven. Hun avontuur, een mix van passie en koninklijke verantwoordelijkheid, was nog maar net begonnen.

-