Maar wat er toen gebeurde...

Ach, lief dagboek, ik hoop dat nooit, echt nooit, iemand dit zal lezen. Waar moet ik je verbergen? Ik weet wel dat vader nooit op mijn kamer komt en dat moeder er alleen komt om te kijken of ik mijn bed heb opgemaakt en alles proper opgeruimd is. Ze heeft al zoveel omhanden dat ze geen tijd heeft om ons de hele tijd te controleren. En mams is zo'n goedgelovige vrouw. Als ik al een keer een leugentje vertel over waar ik geweest ben of wat ik gedaan heb, dan gelooft ze me altijd. Eigenlijk zou ik me moeten schamen over wat ik allemaal uitsteek, dat weet ik na gisteren namiddag maar al te best. En Joris dan? Maar nee, ik geloof niet dat hij zich voor iets schaamt. Hij vond het allemaal 'plezant'.

Ach, lief dagboek, zal ik het durven opschrijven? Ja, het moet.

Ik zit nog met trillende benen op mijn stoel. En het doet nog altijd pijn daar. Op het plekje waar het anders zo leuk voelt wanneer ik er met mijn vingers over wrijf. Ik weet nog altijd niet of het alleen mijn maandstonden zijn waardoor ik zo'n erge pijn heb in mijn buik. Misschien heeft dat wat er gisteren gebeurd is er ook mee te maken. Vooruit, Irene, schrijf het op, durf alles toe te geven wat je gedaan hebt, zondig kind.

Joris kent de Vroentheide heel goed. Hij kent hier elk weggetje, elk bosje en elke struik. Terwijl we fietsten, zegde hij dat hij hier jarenlang met zijn vrienden is komen spelen.

'Hier zijn plekjes waar nooit iemand komt, Irene,' zegde hij terwijl hij naar mij knipoogde. Hij lachte en floot een liedje dat ze dikwijls op de radio spelen. Ik neuriede mee en zong de woorden die ik er van kende. De wind speelde onder mijn rokje en de katoenen stof bolde op. Dat gevoel herinner ik me zo goed omdat het was alsof de wind koele vingers had die tegen het warme kruis van mijn onderbroekje kriebelden. En ik was zo nieuwsgierig hoe het zou zijn als ik straks nog een zoen van Joris zou krijgen. Misschien wel meer dan eentje, misschien wel honderd of meer... En daarna zachtjes in Joris zijn armen liggen, ja, zo zou het heerlijk zijn...

Joris draaide van het pad af en al gauw moesten we van de fiets omdat het zand veel te mul was. Onze voeten zakten diep in het zand en we duwden onze fietsen naar een duin. 'Daar, achter die duin kan niemand ons zien,' zegde Joris. Ik moest alle moeite doen om met mijn fiets aan de hand door het warme zand te baggeren. Joris liep al een heel eind vooruit. Toen ik hijgend bij hem kwam, maakte hij met een slot onze beide fietsen aan elkaar vast. Hij pakte mijn hand en trok me al lopend tussen de bremstruiken naar de andere kant van de duin. Daar was een kleine duinpan, helemaal omgeven door wilde struiken, heide en berken.

Voor ik iets kon zeggen, sloeg Joris zijn armen om me heen en kuste me. Maar het was niet zo lief als eergisteren of gisteren voormiddag, neen, hij perste zijn lippen tegen de mijne en voor ik mijn mond kon open doen, duwde hij zijn tong al naar binnen. Ik vond het veel te ruw en ik wilde me van hem los trekken, maar hij nam me in een houdgreep waar ik niet uit kon. Met een hand in mijn rug en de andere tegen mijn nek, duwde hij mijn hoofd tegen het zijne. Ik geloof dat heel zijn tong in mijn mond zat. Ik kon bijna niet meer ademen.

En toen voelde ik dat hij de knoopjes op de rug van mijn bloesje probeerde open te maken. Ik had onder mijn bloesje niets aan omdat het warm genoeg was. Wat was hij van plan? Waarom moest mijn bloesje los? En toen ik voelde dat het helemaal los was, trok hij de rits van mijn rok naar beneden. Mijn rok viel op de grond! Ik voelde zijn ene hand nu op mijn billen. Met zijn andere hand bleef hij mijn rug tegen zich aandrukken. Toen hij eindelijk zijn tong uit mijn mond trok, hijgde hij: 'Oh, Irene, ik zie u zo graag... Ik kan me niet meer inhouden, kom, we gaan hier liggen.' Hij trok mijn bloesje over mijn armen en gooide het naast mij in het zand. Daar stond ik dan voor hem, met alleen mijn onderbroekje nog aan.

Eindelijk kon ik iets zeggen, maar mijn tong was als verlamd. Ik kon alleen maar stamelen: 'Joris, wat doet ge nu? Dat is toch niet graag zien?'

'Jawel, Irene, dat is juist wel "graag zien", dat is zoals de grote mensen het doen. Paps en mams doen het ook, anders waren wij er niet. Graag zien, dat is als een meisje met een jongen vrijt. En gij hebt me toch ook gezegd dat ge mij graag ziet? Of hebt ge misschien gelogen tegen mij?'

'Nee, Joris, echt waar, ik zie u graag,' stotterde ik terwijl de tranen over mijn wangen liepen, 'ik kus u zo graag.'

'Ja, kussen is plezant, zusje, maar wat we nu gaan doen is nog veel plezieriger,' en hij duwde me op mijn rug in het zand. 'Blijf nu stilletjes liggen, Irene. Ge zult zien dat het veel beter is dan wat ge altijd met u zelf doet. Ik weet al lang dat ge u elke avond in bed ligt af te spelen. Of denkt ge dat ik doof ben? Ik hoor u hijgen en kreunen tot in mijn bed.'

Ik lig als verdoofd in het zand. Ik durf niets meer zeggen en ik durf niets meer doen. 'Wat is hij toch van plan,' denk ik, 'toch niet... DAT? Dat wat grote mensen doen... ik weet ik wel ongeveer wat dat is. Maar hoe dat precies gaat, dat weet ik niet. Daar zegt niemand iets over, behalve nu en dan eens een meisje op school, die het ook van een ander meisje gehoord heeft. Joris trekt mijn sandalen uit zonder de gespen eerst los te maken. De wreef van mijn linkervoet doet pijn. Ik roep luid 'AU! Dat doet zeer, Joris!'

'Niet roepen,' sist hij, 'wilt ge dat iemand ons hoort?' Hij zit op zijn knieën naast mij. Hij legt zijn ene hand op mijn mond. Met zijn andere hand probeert hij mijn onderbroek over mijn benen te trekken. Ik spartel met alle kracht tegen, maar nu gaat hij dwars op mijn buik liggen, terwijl hij mijn onderbroek over mijn voeten trekt. Hij gaat rechtop staan. Ik kijk verschrikt naar hem op. Voor de eerste keer van mijn leven zie ik een jongen van onder helemaal bloot. Hij heeft verdorie zijn korte broek en zijn onderbroek uitgetrokken terwijl hij boven op mij lag! Zijn piemel is ongelooflijk groot en dik en staat helemaal naar voor gericht. Hij gaat me toch niet... Nee! 'Nee, Joris, niet doen, jong,' smeek ik, 'dat mag niet, dat wil ik niet.'

'Ge hebt niks te willen, Irene. Ge hebt gezegd dat ge me graag ziet. En ik zie u ook graag, dus...' Hij ploft tussen mijn benen neer, pakt met zijn handen mijn polsen beet en houdt ze in een greep waar ik niet uit kan. Hij gaat op mij liggen, ik stik bijna. Hij laat een hand los en ik duw zijn hoofd weg, maar ondertussen voel ik iets tussen mijn benen komen, tegen mijn poesje. God, hij duwt zijn ding in mij! Mijn adem stokt in mijn keel die helemaal droog is. Het doet verschrikkelijke pijn wanneer hij verder en verder probeert in mij te komen. Hij pakt mijn hand, waarmee ik hem probeer in zijn gezicht te slaan, weer vast en drukt mijn arm in het zand. Het is alsof heel mijn buik opengereten wordt. Nooit heb ik zoveel pijn gehad als nu. Terwijl hij zijn lippen weer op mijn mijn mond drukt, begint hij in mij te bewegen. Ik houd mijn lippen stijf op elkaar, zijn tong drukt tegen mijn lippen, maar raakt niet meer naar binnen. Door de wind is er zand in mijn neus terechtgekomen. Ik kan niet meer ademen zonder mijn mond open te doen. En dan floept zijn tong naar binnen. Hij hijgt zwaar, houdt op met bewegen, trekt zijn hoofd naar achteren en kreunt als een varken. Dan ploft hij weer met zijn hele gewicht op mij neer, neemt mijn hoofd tussen zijn handen en probeert me weer te kussen. Met alle kracht die ik nog heb, probeer ik hem van mij af te duwen.

'Wacht nog even,' hijgt hij in mijn oor, 'hij is nog helemaal stijf en het is daar zo goed. Ge zijt daar zo warm, Irene.' Ik geef het op. Het heeft geen zin me te verzetten tegen een sterke beer als Joris. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren vooraleer hij zich op zijn knieën tussen mijn benen zet. 'Ah, zo ziet een kut er dus uit,' hoor ik hem mompelen, 'ze is nog mooier dan ik gedacht had.' Ik trek me op mijn ellenbogen recht. Ik durf eerst niet naar hem te kijken. Wanneer ik dat toch doe, zit hij nog altijd naar dat plekje tussen mijn benen te staren. Ik spring op mijn voeten en pak mijn kleren op die in het zand liggen. Ik trek mijn bloesje aan en knoop het met trillende vingers dicht, daarna mijn rok en mijn sandalen. Maar waar is mijn onderbroek? Wanneer Joris rechtstaat, zie ik ze liggen. Ik gris ze van tussen zijn voeten weg en loop naar de fietsen. Daar trek ik mijn onderbroek snel aan. Het zand kriebelt direct tegen mijn poesje. En dan zie ik dat ik niet weg kan. De fietsen zijn aan elkaar vastgemaakt met het slot. Ik kan niets anders doen dan wachten tot Joris komt.

Hij durft me eerst niet aan te kijken. Als hij het uiteindelijk toch durft, lacht hij op een manier die ik niet van hem ken: 'De eerste keer doet het altijd een beetje pijn, Irene. Ge zult zien dat het de volgende keer al geen pijn meer doet.' Ik voel dat mijn onderbroek helemaal nat wordt.

'Joris,' klaag ik, 'waarom doet gij zoiets? Dat mogen alleen getrouwde mensen doen, dat weet ge toch? Als dat "graag zien' is voor u...' En ik barst in wenen uit. Ik laat me in het zand vallen met mijn hoofd op mijn borst, mijn armen rond mijn knieën geslagen. En ik ween. Er komt geen einde aan de hete tranen die maar blijven komen.

Wanneer ik ophoud met huilen, heeft Joris het fietsslot open gemaakt. 'Kom,' zegt hij, 'we rijden naar huis. Ik zal lief zijn voor u, Irene, ge zult wel zien. Ik ben uw lief nu.'

'Gij zijt niks mijn lief,' schreeuw ik, 'ik dacht dat ge mij graag zag. En dan doet ge zo iets!'

Hij komt naast me zitten en ik laat toe dat hij zijn arm rond mijn schouder slaat. 'Kom, zusje, zo erg kan dat toch niet geweest zijn? Hebt ge niet gevoeld hoe graag ik u zie? En bij mij deed het ook pijn. Ik kon toch niet weten dat uw gaatje zo nauw was? En nu ben ik er nog niet helemaal in geweest ook...'

'Joris, ik ben nog maar een kind,' zucht ik huilend. En weer begin ik te wenen tot ik geen tranen meer heb. Mijn ogen prikken van mijn tranen en van het zand. In mijn buik is het alsof alles droog is en dan met twee handen alles uitgewrongen wordt. De ene kramp volgt op de andere. Zou Joris dat ook in zijn buik voelen? Het is voor hem toch ook de eerste keer? Misschien moet dat zo, misschien kan het niet anders...

Ik schaam me voor mezelf. Joris zal weg gelijk hebben. Ik heb me kinderachtig gedragen. Ik zeg hem wel dat ik nog maar een kind ben, maar dat is natuurlijk niet waar. Ik ben al veertien! Als ik me niet verweerd had en stilletjes was blijven liggen, dan had het geen pijn gedaan. Dan was het net hetzelfde als wanneer ik het zelf doe. Maar ik heb daar nog nooit iets ingestoken. Als ik met mezelf speel, dan wrijf ik mijn vingers alleen maar rond dat harde bobbeltje.

Aan de weg terug naar huis kwam geen einde. Mijn poesje schuurde tegen het zadel en bij elke trap van de pedalen trok een pijnscheut door mijn buik. Thuis liep ik naar onmiddellijk naar de badkamer. Ik trok mijn onderbroek uit en die zat vol bloed. Zoveel bloed, was dat nu omdat Joris in mij gezeten had of had ik mijn regels? Ik zou ze toch morgen of overmorgen moeten krijgen. Misschien was het dat wel: die pijn kwam niet van wat Joris had gedaan, maar van mijn maandstonden! Nu snapte ik alles. Joris wilde gewoon lief zijn voor mij. Hij kon niet weten...

En toch was ik boos op hem. Nee, ik kan onmogelijk zeggen dat hij lief geweest was voor mij. Hij had op voorhand toch kunnen zeggen wat hij van plan was? Ik zou het wel niet gewild hebben, neen.Zo'n doodzonde wilde ik niet op mijn geweten hebben. En als ik het niet wilde, zou het het ook niet gedaan hebben, dat weet ik zeker. Want Joris is altijd lief voor mij en hij ziet mij echt graag.

Zo, lief dagboek, dat wilde ik kwijt. Het helpt om het allemaal op te schrijven. Ik zit toch al niet meer te trillen op mijn benen. En Joris is de hele avond lief geweest voor mij, dat is waar. Hij heeft voor het eten gezorgd. Ik heb hem gezegd dat ik mijn regels heb en hij was opgelucht. 'Goddank!' zuchtte hij, 'daarom hadt ge dus zoveel pijn, zusje. Maar als ge nu uw regels hebt, kunnen we het niet meer doen voor ze terug thuis komen.'

Hij wil het dus nog eens doen! Ik weet niet wat ik daar moet van denken. Voor mij was kussen en in zijn armen liggen het enige waar ik aan dacht... en nu? Eigenlijk ben ik nu zijn vrouw. Want als je DAT met elkaar doet, dan moet ge met elkaar trouwen.

--- --- ---

Ik vraag me af hoeveel Stef in mijn dagboek gelezen heeft. Hij zegde me wel dat hij alleen de eerste bladzijden had durven lezen, maar hoeveel zijn er dat? De kans is groot dat hij meer gelezen heeft dan hij durft toe te geven. Hij dacht ook dat ik mijn dagboeken vergeten was. Daar had hij het helemaal mis. Sinds ik besloten heb te verhuizen, heb ik zelf al wat orde gemaakt in mijn bureau en de dingen die ik absoluut wil meenemen, heb ik apart gelegd. Jammer genoeg heb ik de doos met de dagboeken en de fotoalbums niet naar beneden gebracht. Hoe kon ik weten dat Stef die doos zou openmaken? Hij biechtte me op dat hij helemaal niet van plan was om erin te lezen, maar dat hij gewoon het bovenste dagboek had opengeslagen om te zien of het iets was om weg te gooien of om te bewaren. En ik kan me best voorstellen dat zijn nieuwsgierigheid zo geprikkeld was bij het lezen van die eerste bladzijde, dat hij besloten had om verder te lezen. Hij had het me natuurlijk kunnen vragen. Maar dan had ik hem zeker gezegd dat het niet kon. Zou hij gelezen hebben hoe mijn broer me heeft verkracht? En hoe het dan later tussen Joris en mij gegaan is?

Verdomme, ik was pas veertien! Het was in 1952 toen er over seks geen woord gesproken werd. Niet op school en zeker niet thuis. Toen ik moeder huilend zegde dat er bloed uit mijn plasser kwam, gaf ze me een gordeltje met een dubbel gevouwen doek waarin ze enkele dikke lappen stof stak. Zo liep ik dan een week rond met die bobbel tussen mijn benen, tot het over was. Alle meisjes liepen zo, hoorde ik. Maar zelfs je beste vriendin zou er niet echt over gepraat hebben. Ik denk dat we er ons allemaal voor schaamden.

--- --- ---

Toen ik grootmoeder werd, stond een ding voor mij vast: ik wilde niet dat mijn kleinkinderen - de dochters van mijn zoon Ludwig - zo onvoorbereid hun eerste keer zouden beleven. Hun moeder, Theresa, is wel een heel open vrouw, maar ik heb haar destijds toch gezegd dat ik Helga en Hilke graag zou voorlichten. Dat mocht en ik heb het ook graag gedaan. De beide meisjes waren eigenlijk ook best blij dat een oude vrouw daar met hen over sprak in plaats van hun moeder. Helga is ondertussen al zeventien, maar met Hilke heb ik er pas het laatste jaar over kunnen praten. Hilke is een schatje, zo open en zo nieuwsgierig naar alles wat met seks te maken heeft. We kunnen openlijk praten over masturbatie en over hoe het is om te vrijen. Zo ben ik te weten gekomen dat ze een 'crush' heeft op Stef, zoals dat tegenwoordig heet. Ze zijn achternicht en achterneef, dat moet kunnen. Of Stef ook verliefd zou kunnen worden op Hilke, weet ik niet. Maar de laatste tijd broedde ik toch op het idee om ook Stef eens onder handen te nemen. Die jongen leek me zo sloom als het op meisjes aankomt, dat ik me begon af te vragen of hij voor de jongens was. Dat ontkende hij en ik geloof hem wel. Maar ik wilde vooral één ding: dat hij de eerste keer niet op een meisje gaat liggen zonder dat ze weet wat hij van plan is.

En toen ik zag dat hij voor de eerste keer naar mij keek als naar een vrouw, dat hij niet zijn grootmoeder zag maar een vrouw met tieten en heupen en billen, toen vond ik dat de tijd rijp was om hem te leren hoe met een meisje om te gaan. En wie zou hem dat beter kunnen leren dan een vrouw die haar romantische verwachtingen van een eerste keer zo verschrikkelijk in duigen heeft zien vallen als ik?

Ik houd van Helga en Hilke. Maar voor Stef heb ik een boontje, altijd gehad. In hem zag ik het jongere broertje dat ik nooit gekregen heb. Hoe dikwijls heb ik hem niet op mijn schoot gehad, me tegen mijn borst gedrukt, hem liefdevol door de haren en over de rug gestreeld? En nu ben ik vast van plan om hem te leren de liefde te bedrijven. Ik vrees met recht en reden dat hij er anders een boeltje van zal maken. In het ergste geval zou dat met Hilke zijn... en dat wil ik het lieve kind besparen. Ik weet dat Stef me graag ziet. Ik ben er zeker van dat ik geen moeite zal hebben om hem te verleiden.

En wat ik zeker wil voor ik sterf is: wat er gebeurd is in mijn jeugd voorgoed uitwissen en vervangen. Door met een jongen naar bed te gaan die zo oud is als Joris toen was. Ik wil mezelf troosten met de gedachte om tenminste een jongen te leren wat een vrouw verwacht van seks. En ik geef toe dat ik gewoon heet sta naar een lul en dat ik het heb opgegeven om te daten. Geen enkele man schijnt nog echt iets om een vrouw te willen geven. Ze lopen allemaal gewoon hun pik achterna...