Ik weet niet of de uitdrukking 'Gered door de bel' opgaat voor mij. Terwijl Hilke me zo vurig omhelst en met de tip van tong mijn lippen streelt, rinkelt mijn telefoon. Ik ruk me nogal onhandig uit Hilke's omarming en neem de telefoon op.

'Verdomme, Stef, je hebt de sleutel op de deur laten steken! Ik sta hier voor de deur en ik kan niet binnen!' De stem van ma briest als een woedende stier. Het is waar: gewoonlijk klap ik de voordeur gewoon dicht. Nu heb ik, god weet waarom, de sleutel omgedraaid en hem laten zitten. 'Wat ben je aan het uitrichten, hè?', tiert moeder verder. Ik spurt de hal in en draai de sleutel om. De deur zwaait breed open en daar staat moeder voor me, woedend en met ogen die vuur spuwen.

'Is er hier iets gaande dat ik niet mag weten? Je moeder buitensluiten! Verdomme!' Grommend loopt ze me straal voorbij. Ze beent de eetkamer in en natuurlijk ziet ze Hilke. Ik volg haar, zij het met hangende pootjes. Maar Hilke trekt zich niets aan van de vuurspuwende draak die opeens een toontje lager zingt.

'Ah, Hilke, wat doe jij hier? Waarom hebben jullie zich opgesloten?'

'Hé, ma, dat was niet expres,' probeer ik haar te kalmeren, 'ik weet ook niet waarom ik de deur op slot heb gedaan.'

'Mijn schuld,' komt Hilke nu tussenbeide, 'we haalden toevallig op hetzelfde moment een pizza af, tante. En ik heb Stef gevraagd of ik die hier mocht komen opeten. Ik kwam na Stef binnen en ik heb de sleutel omgedraaid, zoals ik thuis ook doe. Hoe kan ik weten dat je hier dan niet meer binnen kunt? Raar deurslot hebben jullie hier...'

Moeders mond valt open. Niet van verbazing, maar omdat ze zich betrapt voelt. Misschien is ze wel beschaamd omdat ze zo is uitgevlogen op mij, terwijl Hilke het hoorde. In huis is het haar gewone manier van praten tegen mij, maar wanneer ze bij haar broer op bezoek gaat, is ze een en al beleefdheid.

'Ga jij maar vlug naar huis, Hilke. Je ouders zullen zich wel afvragen waar je uithangt. Bel hen maar dat alles in orde is met jou.'

'Mama en papa zijn niet zo gauw ongerust, hoor,' antwoordt Hilke kalm. Ze pakt haar tasje en loopt langs ma heen zonder haar te groeten. In de hal strijkt ze stiekem met haar hand over mijn arm. Ze lacht samenzweerderig naar mij en zegt: 'Dat was leuk, Stef. Kom morgen eens langs als je wil. Misschien wil je helpen met schilderen.' En hop, ze verdwijnt.

Moeder wil natuurlijk alles weten, van naaldje tot draadje. Ik zeg haar afgemeten dat er niets te vertellen valt. We hebben samen een pizza gegeten. Er is een bord op de vloer gevallen. We hebben de scherven bij elkaar geveegd. 'En scherven brengen geluk,' voeg ik er ironisch aan toe, 'wie weet wordt het hier nu zeven jaar lang plezierig in huis.'

Ze gromt iets onverstaanbaars en gaat in de keuken om de schade op te meten. Ik laat haar alleen en loop de trap op, naar mijn kamer. Een kwartier later gaat mijn telefoon over. Het nummer van Hilke verschijnt.

''He, Stef, dat was wel heftig, daarnet. Nu heb ik ook eens meegemaakt hoe ze tegen jou te keer gaat. Maar zeg eens, het was alsof je echt niet wist wat er gebeurde toen ik je kuste... Dat had ik lang willen doen, hoor. Ik ben blij dat het eindelijk gebeurd is. Ik zie je graag.' En dan legt ze de telefoon dicht. Innerlijk juich ik en tegelijkertijd weet ik met mezelf geen blijf. Hilke! En ik die dacht - nee, die er zeker van was - dat ze een klein, onschuldig meisje was! Nu, het leek niet er niet op dat ze voor de eerste keer kuste!

Terwijl ik zit te dubben over alles wat er vandaag gebeurd is, komt de gedachte bij me op dat Joris en oma destijds ongeveer even oud waren als Hilke en ik nu. Ik reken het voor alle zekerheid nog uit: Joris is bijna twee jaar ouder dan oma, dus hij was zestien jaar en twee maanden oud toen hij het met haar aanvroeg. Ik ben vijftien jaar, elf maanden en twee weken oud en Hilke is zowat een jaar jonger dan ik. De geschiedenis herhaalt zich! Alleen nam Joris het initiatief naar oma toe terwijl ik, slome loser die ik ben, gewacht heb tot Hilke over de brug kwam!

Ik moet iets dan aan mijn mannelijkheid, dat is het! Oma heeft gelijk. De hormonen gieren echt wel door mijn lijf, maar het enige wat ik daarmee doe, is mezelf elke dag aftrekken in een zakdoek. En ik kom tot de onthutsende conclusie dat het bijna niet anders kan, of Hilke doet het ook. Zou ze ondertussen aan mij denken? Ik denk dan alleen maar aan mezelf. Misschien trek ik me vanavond beter eens af met het beeld van Hilke voor ogen...

--- --- ---

Oma's dagboek ligt nog op mijn bureau. Eigenlijk wil ik niet verder lezen. Maar een geheimzinnige kracht dwingt me ertoe het vast te pakken.

Ik was nog maar pas met een dagboek begonnen en hop! Gisteren heb ik er al niets in geschreven. Irene: dit is een DAGboek, weet je wel? Maar gisteren had ik gewoon geen tijd. Wat is er allemaal gebeurd?

Ik had Joris de avond ervoor niet horen thuiskomen. Waarschijnlijk was het al nacht. Ik was in slaap gevallen zonder DAT te doen. Moet ik dat een heldhaftige daad vinden? Ik had er gewoon niet aan gedacht. Joris is pas om 10 uur opgestaan. Hij keek verlegen naar mij. Hij sloeg zijn ogen neer. Toch vond hij de moed om in de keuken naast mij te komen staan en te zeggen: 'Irene, dat van gisteren... ik meen dat, hoor. Ik zie je zo graag... al zo lang... en je wordt alleen maar mooier. .' Hij legde zijn hand op mijn schouder.

'Joris, wil je echt met mij gaan? Hoe moet dat dan? Hoe kan dat? Ik ben je zus...Wil je soms profiteren van het feit dat we nog vier dagen alleen zijn en dat je kan doet wat je wilt?'

'Nee, Irene, nee! Geen vier dagen, maar altijd. Je bent het liefste meisje dat ik ken. Ik zou nooit met iemand anders willen gaan. Zullen we straks naar de Vroentheide gaan?'

'Ja, naar de speeltuin, zeker,' lachte ik zenuwachtig.

'De heide in, Irene. Daar kunnen we bij elkaar zijn zonder dat iemand ons stoort.'

'Dat kunnen we hier ook, Joris. Het huis is helemaal van ons.'

En toen nam hij me in zijn armen en kuste me op mijn mond. Ik kon er niets aan doen, ik liet het toe en ik vond het prettig op de koop toe. Zijn grote, warme handen streelden over mijn rug, trokken me stevig tegen zich aan. Ik voelde zijn tong tegen mijn lippen en god, hoe het kwam weet ik echt niet, maar ik deed mijn lippen van elkaar en zijn tong kwam bij mij naar binnen! Er was niets, echt niets in mij dat tegenstribbelde. Ik vond het nog leuk ook! En ik voelde in mijn buik iets gebeuren dat er alleen was wanneer ik zin had om DAT te doen.

Doe nu niet onnozel, Irene, wind er eens geen doekjes om. Je speelt je poesje af. Je vingers glijden over je buik onder je onderbroekje, glijden van je donshaartjes naar je spleetje, vinden daar direct dat keiharde knobbeltje en strelen er langs tot je je adem inhoudt en het gebeurt, elke avond weer. Alsof het onweert in je buik, alsof de bliksem in je... KUTJE slaat!

Zo, het is er uit, ik heb het durven schrijven zoals het werkelijk is. Elke avond een nieuwe doodzonde in het grote boek van Sint Petrus. Wat maakt het dan uit of ik ook nog eens met Joris zal gaan? De hemel mag ik toch niet meer in. Want biechten zal ik het nooit! Dat durf ik niet. Maar met Joris gaan, dat durf ik wel.

En dus zijn we naar de Vroentheide gefietst, langs de speeltuin en het terras vol mensen die we kenden, alsof het niets was. Zo maar, terwijl iedereen het kon zien. Natuurlijk zullen mensen die ons herkenden gedacht hebben: 'Fijn, broer en zus Van Meetshoven maken samen een fietstochtje op de heide.' Maar ik, met zondige gedachten in mijn hoofd, was de hele tijd nieuwsgierig naar wat er zou gebeuren eens we alleen op de heide zouden zijn. Want van die kus van Joris was ik... bijna van mijn stokje gegaan, net als wanneer ik klaar ben van met mezelf te spelen. En ik wilde nog een kus... Het enige wat ik wilde was kussen, kussen en nog eens kussen. En ondertussen de handen van Joris op mijn rug voelen terwijl ik me dicht tegen hem aandrukte.

--- --- ---

Ik sla het dagboek abrupt dicht. Ik heb gewoon geen zin om verder te lezen. Mijn geweten speelt opnieuw op. Dit is niet voor mijn ogen bestemd. Het is nooit bedoeld geweest om door iemand anders te worden gelezen dan door oma zelf. Ik werp mezelf languit op mijn bed en denk na. Ik besluit plechtig dat ik de dagboeken en de fotoalbums weer aan oma zal geven. Niet stiekem, maar ik zal haar bekennen dat ik haar bestolen heb. Haar kleinzoon die ze altijd heeft vertrouwd en die ze zo graag ziet, heeft haar vertrouwen kapot gemaakt. Ik zal het haar vol schaamte opbiechten en mijn straf ondergaan. Misschien wil ze me wel nooit meer zien.

De volgende dag gebeuren er een paar rare dingen. Om te beginnen schreeuwt ma me niet uit bed om acht uur. Ik word geheel van mezelf wakker om kwart voor tien en ga in pyjama naar de keuken om te ontbijten. Gewoon om haar te plagen en om haar op haar paard te krijgen. Doch niets van dit alles: ze staat klaar om te vertrekken in haar beste kleren. Ik ruik zelfs een vleugje parfum. Het moet van mijn eerste communie geleden zijn dat ze dat nog heeft gepresteerd. Ik kijk haar met grote ogen aan.

'Ik neem een dag vrij,' zegt ze niet onvriendeliljk, 'trek jij je plan maar voor een dag. En pizza bevalt je, dus koop je die vanavond ook maar. Zolang je maar geen borden breekt.' O, zoete ironie, al beseft ze het waarschijnlijk zelf niet. Ze blijft dus tot vanavond weg. Een zee van tijd vloeit me toe. Alleen: wat zal ik er mee doen?

Ik bel oma om haar te zeggen dat ik vandaag niet kom helpen. Ze klinkt teleurgesteld, maar ze vraagt gelukkig niet naar de reden. Ze denkt waarschijnlijk dat ik toch een liefje heb. Maar ik durf haar nu niet onder ogen komen. Ik moet nog broeden op een plan waarmee ik met de doos dagboeken en albums naar haar toe zal gaan. Daar heb ik mijn hersens voor nodig. Dan denk ik aan Hilke's uitnodiging om mee haar kamer te schilderen. Meisjeskamer, meisjesbed... heel veel zin in, maar de angsthaas in mij legt zijn oren plat en zijn polsslag valt weg. Ik ben er zeker van dat ze nu al spijt heeft van haar drieste gedoe van gisteren. Hoe kan een meisje als Hilke iets voelen voor een sul als ik? Daarin heeft oma ongelijk: de meisjes zijn wellicht niet blind, ik ben de loser die bang is om een meid te voelen.

En op die manier wordt de eerste zonnige dag van de zomervakantie een aaneenschakeling van traag verlopende uren in niets doen, tegen een uur of drie onderbroken door een douche waarin ik me, na me afgespoed te hebben, eerst plas en me vervolgens hijgend aftrek terwijl ik in mijn hete fantasie naar de ivoorkleurige nek en de kortgeknipte blonde haren van Hilke staar. Mijn ballen ontploffen. Mijn zaad spat in een ongekende overvloed tegen de douchedeur. Roomkleurige strengen jongenspap met grijze en witte ondertonen erin, glijden langzaam naar beneden. Ik blijf nog aan mijn slinger trekken tot de laatste druppels onverbiddellijk uit hun donkere gevangenis verlost worden. Ik zou het liefst van al in hartverscheurend huilen uitbarsten. Ik voor me alleen, eenzaam, onbegrepen, verbannen en verstoken van elk geluk.

De dagboeken van oma durf ik niet eens aan te raken. Wanneer mijn blik er op valt, keer ik me er walgend van af. De rest van de namiddag breng ik door met het repeteren van mijn bekentenis aan oma. Ik merk dat mijn telefoon plat is en laad hem op. Een minuut later komt er een berichttoon. Hilkes' nummer verschijnt. Ik laat het toestel helemaal opladen en daarna druk ik met een trillende vinger op de luistertoets. Ik buig mijn hoofd voor het mes van de guillotine: Hilke heeft me gebeld om te zeggen hoezeer het haar spijt. Die kus, dat was een opwelling, meer niet. Dat kan niet anders.

'Hey, Stef, ik heb niets meer van jou gehoord. Alles goed? Geen gezeik meer met je ma? Ik had gehoopt dat je naar hier zou komen. Als je nog zin hebt, kom maar. Zo snel mogelijk! Bye.'

Ze heeft me vlak na de middag gebeld. Ik heb verkozen om me in de douche af te trekken en me achteraf in zelfbeklag te wentelen. Poor, poor lonesome me! Hilke meent het, verdomme! Wat ziet die bakvis in mij? Ik wed dat ze flauw valt als ze stijve pik ziet. Na ampel overleg met mezelf, besluit ik niet naar Hilke toe te gaan. Ik vertik het zelfs om haar te bellen. En nog nog meer innerlijke beraadslaging neem ik een ferm besluit: morgen is het zaterdag. Al van in de ochtend ga ik naar de markt, ik koop een prachtig boeket bloemen en dat neem ik samen met de beruchte doos mee naar oma. Ik mag dat niet langer uitstellen. Ik heb geen zin om met een kind van veertien aan te pappen. En bij oma voel ik me veiliger. Ook al moet ik een misdaad bekennen.

--- --- ---

'Zo, Stef,' begint oma nadat ik haar mijn bekentenis heb gedaan. De zwarte doos met inhoud ligt naast haar op de bank. Mijn boeket heeft ze op het bijzettafeltje tussen ons in gezet. Met een bloedrode kop wacht ik het vonnis af. Mijn verhaal is er uiteindelijk tamelijk vlot uitgerold. Ik had het vannacht tweeduizend keer gerepeteerd. Het klonk als een schooljongen die een gedicht uit het hoofd heeft geleerd.

'Zo, Stef, dat is heel moedig van jou. Iedere andere jongen zou dat verzwegen hebben. Zou gedacht hebben: dat oude mens is die dagboeken vergeten, wat maakt het uit, straks is ze toch dood. Maar met jouw geweten is het dik in orde, hoor. Anderzijds vind ik het niet zo leuk dat je erin gelezen hebt. Dagboeken zijn wel het meest privé van alles wat een mens opschrijft. Je zegt wel dat het je spijt dat je erin gelezen hebt en dat je niet verder bent durven gaan dan vijf of zes bladzijden. Maar daarmee is 'het grote familiegeheim' ook gesneuveld. Niemand hoefde dit te weten, Stef. En toch zit er ook een goede kant aan voor jou, en misschien ook wel voor mij... Kom eens mee.'

Ze gebaart dat ik moet opstaan en gaat me voor op de trap. Ze brengt me niet naar haar studeerkamer, zoals ik veronderstelde, maar naar haar slaapkamer. Het is jaren geleden dat ik hier nog een voet heb gezet. De kamer is heel eigenaardig ingericht. De muren zijn geschilderd in donkerrode toetsen, waardoor het vertrek kleiner aandoet dan het in werkelijkheid is. Er is geen kleerkast, maar er staan wel twee commodes, een schminktafel en twee nachtkastjes naast een hemelbed, allemaal in empire-stijl (ik heb wel opgelet op school!). Aan het voeteneinde van het bed staat een met donkerrood pluche beklede zitbank. Op de vloer een nog donkerder tapijt waar je met je voeten in wegzakt. Ze steekt de lampjes op de nachtkastjes aan en sluit de deur. De kamer verandert in een knus holletje, een wereld op zich, ver van alles wat zich daarbuiten afspeelt. De lampen geven net genoeg licht om het meubilair te zien en natuurlijk ook oma zelf. Ze slaat het bordeaux-kleurige dekbed open en zet zich elegant op de rand van het bed.

'Kom hier, Stef,' zegt ze kalm en ze wijst op de plek naast haar, 'ga zitten.' En dan gebeurt het ongelooflijke. Met een elegant gebaar trekt ze haar mohair wollen trui over het hoofd en voor ik over mijn verbazing heen ben, volgt het zwarte onderhemdje. Zijde, dat voel ik wanneer het langs mijn blote voorarm strijkt. Als een sfinx zit ze nu naast me met alleen nog haar beha aan. Zwarte kant, de hele cups in fijn kantwerk. Het zwart van haar beha steekt af tegen haar bleke huid. Hoewel er weinig licht is, zie ik duidelijk dat de huid van haar armen, schouders en borst glimt en bijna zo glad is als die van een meisje.

'Help me even, Stef, dit is iets wat een vrouw niet echt elegant kan doen,' zegt ze. Ze draait zich met haar rug naar me toe. Ze wil dat ik haar beha los maak! 'Ik weet dat het niet gemakkelijk is, de eerste keer. Al die haakjes en ogen, maar dit is iets wat je blindelings moet kunnen doen, Stef. Op deze manier is het voor een beginneling het makkelijkst. Niet te stevig naar je toe trekken, gewoon elk haakje naar het oog toe duwen. Het zijn er maar drie. Doe maar.'

Net als twee jaar geleden met Tommie die me in het berghok van de voetbalkantine leerde masturberen, en net als gisteren met Hilke die me zo onverwachts op de mond kuste, verkeer ik een een toestand van complete hersenloosheid. Ik heb geen eigen wil meer. Het enige waar ik toe in staat ben, is te laten gebeuren wat gebeurt. Maar hier, bij oma, kan ik niet passief blijven. Ik ben wel geparalyseerd, maar door haar gebiedende stem word ik ook nog gehypnotiseerd op de koop toe. Mijn vingers raken de stugge stof van het achterstuk van haar beha en zoeken naar de haakjes, ergens in het midden. Ik voel ze en pak intuïtief het bandje aan de andere kant van de sluiting tussen mijn vingers. Het eerste haakje komt verbazend gemakkelijk los. Met het tweede heb ik het wat moeilijker omdat de beha opeens meer lijkt te knellen. Aan het derde haakje zit ik wel een minuut lang te peuteren. Het wil maar niet in het oogje vallen. Oma blijft onbeweeglijk zitten zonder een woord te zeggen. Wanneer het laatste haakje eindelijk los komt, zwiepen beide bandjes in een boogje naar omlaag. Oma's vingers verschijnen op haar schouders. Ze pakt de schouderbandjes met haar vingers beet, trekt ze omhoog en naar voren. Ze komt weer naast me zitten, met de beha op haar schoot, op haar crèmekleurige rok. Ik durf haast niet naar haar te kijken. Ik weet dat ik nu haar borsten zal zien. Ik weet niet of dat wel wil. Het is echter alleen de 'ik' in mijn hoofd die protesteert. Een andere 'ik', die in mijn broek zit, denkt daar heel anders over. Nu pas voel ik dat ik met een volwassen stijve zit. Mijn dunne short spant te erg om mijn dijen om het te verbergen voor oma's blik.

'Tot zo ver gaat alles goed, Stef. Je mag best kijken, hoor. Dat is de bedoeling, dat snap je toch wel?' Ze keert zich met een kwartslag naar me toe zodat ik niet anders kan dan haar borsten zien. De eerste van mijn leven! En dan nog die van mijn oma! En wat zijn ze ontieglijk mooi. Er lopen massa's rimpeltjes vanaf de aanzet van elke tiet naar de grote bruine vlek in het midden. Haar borsten hangen, zodat ik de tepels niet kan zien. Ze neemt beide borsten in haar handen, alsof ze ze weegt. Nu zie ik de iets lichter gekleurde tepels, stevig, vlezig, veel dikker dan ik me ze had kunnen voorstellen, en schaamteloos naar me toe wijzend.

'Die van het meisje waar je de volgende keer mee naar bed gaat, zullen steviger zijn,' zegt ze terwijl haar zachte ogen in de mijne kijken,'maar de kans is groot dat deze tieten veel meer zin hebben in jou dan die van een maagdje.'

'De volgende keer...' stotter ik, 'dus je wil met mij...'

'Naar bed, ja, jongen. Ik wil van jou een man maken. Gedaan met dat getreuzel en met niet naar meisjes durven kijken. Wanneer ik jou zie, Stef, dan zie ik een gezonde, potente kerel die al lang toe is aan het echte werk. Alleen durf je niet. Je staat voor de deur, maar je durft ze niet open maken. Je staat op de drempel, maar je durft niet binnengaan. Wel, lieverd, ik doe de deur voor je open en vraag je naar binnen te komen. Moeilijk is dat niet. Zeker omdat ik met heel mijn hart van je houd en omdat ik zeker weet wat jij voor mij voelt. Die hete blikken van jou op mijn borst - ik zag je verlangen om ze aan te raken. Wel, hier zijn ze, Stef. Maar eerst gaan we zoenen.'

Ze slaat haar armen rond mijn schouders en trekt mijn hoofd naar zich toe. Mijn lippen vinden de hare. Ze zijn veel vleziger dan die van Hilke. Ze opent haar mond. Ik weet wel wat tongzoenen is, al heb ik het nog nooit gedaan. Zonder er bij te hoeven nadenken, vindt mijn tong de hare. Ik volg gewoon wat zij doet en pas achteraf besef ik dat al mijn angst al die tijd in mijn hoofd zat. Oma's geur bedwelmt me. Ik ruik iets wat niet thuis te brengen is, maar die geur is zo onweerstaanbaar dat mijn tong vanzelf weet wat ze doen moet. Ik voel de warmte van haar tieten door mijn dunne zomerhemdje. Ik zou zo snel mogelijk mijn rits moeten kunnen losmaken. Mijn penis barst haast door de stof van mijn short heen. En minder goed nieuws: ik voel nattigheid in mijn onderbroek.

--- --- ---

PS Dit is mijn driehonderdste bijdrage aan Opwindend.Net, de site met de meest uiteenlopende en beste verhalen over intimiteit en seks die ik ken. Ik deed hier ook heel veel inspiratie op door verhalen te lezen van schrijvers en schrijfsters waar ik veel van kon leren.

--- --- ---