De Open Tuin bij Hilda was tot dusver een daverend succes. Er werd spontaan muziek gemaakt door tieners, zwervers, huisvrouwen en -vaders, kinderen en volwassenen maakten gretig gebruik van de klustafel om zelf kerstversieringen te maken en bij de koffietafel was het een komen en gaan van buurtbewoners en toevallige passanten.

Arend-Jan

Alleen Arend-Jan, de echtgenoot van Hilda, leek verdwaald in zijn eigen domein. Hij wist zich geen raad met de situatie. Hoeveel avontuurtjes hij zelf ook had op zijn zakenreizen, het was nooit bij hem opgekomen dat zijn vrouw Hilda ook wel eens een affaire kon beginnen. En nu was hij plompverloren verbannen naar de logeerkamer, omdat Hilda die zwerver in haar bed genomen had. Een zwerver! Hij wist nog steeds niet om welke zwerver in zijn tuin het nu eigenlijk ging. Hilda had hem ijskoud binnen laten zitten mokken. Zijn collega Lies was buiten gebleven, die wist misschien nog niet eens dat Hilda bedacht had dat zij maar samen in de logeerkamer moesten slapen.

Hij vroeg zich af of Lies dat wel zag zitten, ondanks het feit dat ze op zakenreis ook regelmatig het bed met elkaar deelden. De afgelopen nacht had hij haar niet echt kunnen bevredigen, afgemat als hij was geweest door de inspannende week in Engeland. Overdag onderhandelingen, ’s avonds sociale verplichtingen en ’s nachts had Elisabeth, hun zakenpartner daar, hem alle hoeken van haar slaapkamer laten zien. Achteraf had hij het gevoel dat ze hem ook zakelijk genaaid had, waar hij vreselijk van baalde.

In de tuin leek het langzaamaan rustiger te worden. Arend-Jan zag Lies in een hoekje met buurman Jaco praten. Wie weet kon zij bij hem logeren. Dat joch van Patrick en Amanda stond met zijn ouders bij de knutseltafel, met een als Kerstman uitgedoste kerel. Nou ja, hij had een kerstmuts op en een jas, maar zijn woeste baard leek hij van zichzelf te hebben. Zijn broek en schoenen… Wacht eens! Zou hij die zwerver van Hilda zijn? Waar was Hilda? Die was koffie aan het schenken, samen met Claudia. Ze waren druk in gesprek met gasten. In een hoekje stonden wat jongelui muziek te maken. Het was dat hij moe en chagrijnig was maar hij moest toegeven, het zag er erg gezellig uit. Gezelliger dan hij het ooit had meegemaakt.

Terwijl hij nog aan het rondkijken was, kwam Frits naast hem staan, de man van Claudia. “Hé, Arend-Jan, ook weer thuis?”

“Ja, gelukkig wel. Was een inspannende week.”

“Heb je het een beetje meegekregen, dat gedoe met Olivier en die zwerver?”

O ja, die zoon van Patrick en Amanda heette Olivier. “Ja, ik hoorde zoiets Hilda. Olivier had haar aangereden, toch?”

“Ja, toen hij die zwerver van de weg probeerde te drukken. Bij een volgende poging reed hij met zijn fatbike zelf de sloot in, Claudia zag het gebeuren. En moet je ze nou zien. Ze lijken dikke maatjes geworden.”

“Is die kerstpipo Vuile Ton?”

“Ja, wist je dat nog niet?”

“Nee, ik ben nog maar net thuis.”

“Nou, dat is Vuile Ton. Ik moet zeggen, dat heeft je vrouw knap gedaan. Op de één of andere manier heeft ze Olivier onder haar hoede genomen. In plaats van hem schadevergoeding te laten betalen mocht ze haar helpen met de Open Tuin, samen met Vuile Ton. Dat joch bloeit helemaal op! Vuile Ton ook, trouwens.”

“Ze heeft Ton in huis genomen, zodat hij deze winter niet meer buiten hoeft te slapen.”

Frits keek hem schuin aan. “Dat vind jij wel oké?”

“Het overviel me wel een beetje. Ik vind het dapper van Hilda. Zo’n zwerver…Je weet toch maar nooit voor hoever je zo’n man kunt vertrouwen. Ik bedoel, het is toch een beetje de kat op het spek binden. Maar het is typisch Hilda, altijd bezig met verantwoord leven, goede doelen en zo.

Weet jij trouwens hoe het met die buurtpreventiegroep gelopen is? Ik heb daar eigenlijk niets meer over gehoord. Eerst hebben we het over veiligheid en plotseling gaan de tuinhekken open.”

“Die Open Tuinen is ook Hilda’s idee, samen met Jaco en Claudia. Hilda liet al telkens het hek overdag open omdat ze die dichte hekken zo ongastvrij vond. Jaco kwam toen op het idee om een Open Tuin te organiseren. Die buurtpreventiebijeenkomst was net nadat Hilda door Olivier aangereden was. Patrick wilde het hebben over de overlast door zwervers, maar Hilda en Jaco vonden dat die helemaal geen overlast veroorzaakten, in tegenstelling tot de fatbikes. Toen Patrick hoorde dat zijn zoon met zijn vriendjes de belangrijkste veroorzaker van overlast waren, bond hij in. Moet je kijken, hij is zelfs met Vuile Ton aan het praten!”

Vuile Ton

Ton zag hoe blij Olivier was de komst van zijn moeder. Olivier had hem tussen de bedrijven door wat verteld over de veelvuldige en langdurige afwezigheid van zijn moeder. De jongen was helemaal ondersteboven, toen die plotseling het terrein op kwam lopen. Hij was blij voor hem maar werd overspoeld door zijn eigen herinneringen.

Olivier deed hem aan zijn eigen zoon Jochem denken. Ook Jochem had het veel te vaak zonder zijn moeder Alicia moeten stellen. Toen hij daarnet die vrouw bij de man van Hilda uit zag stappen dacht hij zelfs even dat het Alicia was maar zij leek hem totaal niet te herkennen. Zag hij spoken?

“Meneer, mag ik u wat vragen?” Een man sprak hem aan. Hij had hem net met de moeder van Olivier gezien, zou het zijn vader zijn?

“Natuurlijk. Ik ben Ton.” Hij stak een hand uit.

Een beetje aarzelend nam de man zijn hand aan. “Patrick. Ik ben de vader van Olivier.”

“Dat dacht ik al,” glimlachte Ton.

“Ik geloof dat ik u excuses verschuldigd ben.” Patrick had moeite om hem in de ogen te kijken. “Mijn zoon heeft u een paar keer lastiggevallen op de weg, begrijp ik.”

“Daarvoor heeft hij zichzelf al bij mij verontschuldigd. Olivier, kun jij even alleen op de toko letten? Ik moet even met je vader praten.”

“Prima,” zei Olivier.

Ton nam Patrick bij zijn arm en liep even met hem naar een rustig hoekje.

“Meneer, Olivier heeft het moeilijk. Ik begrijp dat uw vrouw vaak op reis is voor haar werk?”

Een zenuwtrekje schoot over het gezicht van Patrick. “Ja, dat is zo.”

“Dat moet voor u niet makkelijk zijn. En uw werk doen, en voor uw zoon letten.”

Patrick keek Ton verbaasd aan. Hij zuchtte. “Nee, dat is inderdaad niet makkelijk.”

“Weet u, ik heb zelf ook in die situatie gezeten. En alles in je werk stoppen en er altijd zijn voor je zoon. Dat gaat niet.”

“Dat klinkt alsof het niet goed is afgelopen.”

“Inderdaad.” Ton slikte moeilijk en knipperde zijn tranen weg. “Toen ik even niet oplette kwam mijn zoon om bij een ongeluk met gereedschap wat ik niet goed had weggeborgen.”

“Wat vreselijk. Bent u daarom op straat gaan leven?”

“Min of meer wel, ja. Mijn vrouw nam het mij ontzettend kwalijk en wilde scheiden en ik was overmand door schuld. Ik heb mijn huis en al mijn bezittingen aan haar gelaten en ben weggegaan.”

Patrick zweeg even. “Ik weet even niet wat ik moet zeggen.”

“Dat begrijp ik. Weet u waarom ik u dit vertel?”

“Ik heb zo’n vermoeden.”

“Uw zoon is al een paar jaar ouder dan mijn zoontje, toen die omkwam. Op zijn leeftijd kan hij al best wel een poosje alleen zijn maar hij heeft recht op een betrokken ouder die hem liefdevol bijstuurt en ondersteunt. Ik heb het verkloot met mijn zoon door toch altijd weer net dat stapje extra voor mijn werk te willen doen. Maakt u die fout niet.”

Patrick keek hem lang aan. Ton zag zijn kaken malen, hij zag hoe Patrick boosheid wegslikte. Toen verzachtte zijn blik zich. “Dankuwel,” zei hij zacht. “U zag misschien dat ik boos werd, ik voelde me aangevallen. Ik zie dat Olivier het naar zijn zin heeft bij u aan de knutseltafel. Dat waardeer ik oprecht. Ik zal proberen er meer voor hem te zijn.”

“Het gaat op deze leeftijd niet zozeer om de tijd, maar om de kwaliteit. Liefde kun je niet compenseren met dure spullen.”

---

Over dure spullen gesproken, bij de ingang ontstond een opstootje. Drie gastjes op een fatbike kwamen het terrein op. Ze hadden een luid blèrende ghettoblaster bij zich en een tas vol blikjes bier en Stierenbloed. Iedereen keek verstoord op. De muzikanten op het podium hielden op met spelen.

Hilda beende geërgerd naar voren. “Jongens, willen jullie dat herrieding uitzetten, alsjeblieft? Je stoort de mensen die muziek aan het maken zijn.”

“Muziek? Noem je dat muziek? Kattengejammer en zwijmelliedjes? Dit is pas muziek!” De jongen draaide de volumeknop en de bas nog wat verder open en horen en zien verging in de dreunende beat van één of andere rap-song. De jongens begonnen overdreven te swingen op de eentonige muziek.

“Oké, ophouden nu. Ik verzoek jullie vriendelijk te vertrekken. Dit is mijn tuin en ik heb geen zin in herrie en neem die blikjes troep ook mee.” Hilda’s ogen bliksemden.

De jongen trok tergend een paar blikjes bier open. “Dat maken wij wel uit, wat we hier drinken.” Hij goot het biertje in één keer naar binnen, liet een boer en wierp het blik achteloos in de tuin.

Ineens stond Patrick naast Hilda. “Remy, opzouten nu. Donder op. Je hebt Hilda gehoord. Ze wil jullie herrie hier niet en ook geen bier op haar terrein.”

Remy keek Patrick spottend aan en trok uitdagend nog een biertje open.

Ook Ton, Jaco en Olivier kwamen naast Hilda staan. Ton zei zachtjes: “Als je niet als de sodemieter dat lawaaiding uitzet, ligt die zo meteen in de sloot.”

Remy schreeuwde: “Wat zeg je? Ik versta je niet. Je moet harder praten, man!”

“Oké, dan moet je het zelf maar weten.” Met een snelle stap rukte Ton de blaster uit de handen van de andere jongen en slingerde het ding langs het hek in de sloot. Met een luid geknetter viel hij stil.

De jongens klommen van hun fatbike en wilden Ton te lijf gaan. “Wat doe je, man! Weet je wel hoeveel zo’n ding kost!”

Voordat de jongens bij Ton waren, werden ze vastgegrepen door de mannen. “Remy, Teun, Govert, en ophouden met dit gedonder. Als jullie je niet weten te gedragen: wegwezen. Nu!” Patrick klonk dreigend.

“Olivier, gast! Je pa is gek geworden! Sinds wanneer loopt hij zwervers te beschermen?”

Olivier keek minachtend. “Sinds hij geleerd heeft dat zwervers minder overlast veroorzaken dan over het paard getilde klootzakjes op watjesfietsen zoals jullie.”

Remy keek stomverbaasd. “Wat zeg je? Sinds wanneer ben jij zo’n halfzacht ei geworden?”

“Sinds ik gemerkt heb dat zelf muziek maken pas echt cool is. Elsemie en Hidde zijn tien keer cooler dan jullie. Knutselen met kinderen is tien keer cooler dan herrie lopen trappen.”

De jongens keken elkaar aan, rukten zich los en stortten zich op Olivier. Voordat de mannen hen opnieuw vast hadden en van Olivier af hadden kunnen trekken, had hij al een paar fikse klappen en trappen te pakken en bloedde zijn neus hevig.

Inmiddels had Arend-Jan de politie gebeld. Een politiewagen met wijkagent Kees en agente Astrid kwam voorrijden. “Wat is hier aan de hand?” vroeg Kees.

“Deze jongens kwamen herrie trappen tijdens onze Open Tuin. Ze vielen Olivier aan,” verklaarde Hilda.

“Die zwerver heeft onze ghettoblaster kapotgemaakt!” raasde Remy.

“Agent, ik beken. Ze weigerden het ding uit te zetten toen de gastvrouw daarom vroeg. Toen heb ik hem in de sloot gemikt.”

Astrid kon een goedkeurende grijns niet onderdrukken. Toen trok ze haar professionele strenge politiegezicht en vermaande Ton. “Meneer Ton, u mag geen eigen rechter spelen, dat weet u.”

“Ja agent,” zei Ton deemoedig maar zijn blik vertelde wat anders.

“Gezien de omstandigheden zal ik het deze keer door de vingers zien. Jongens, jullie gaan mee naar het bureau. Daar mogen jullie even nadenken. Wij zullen contact opnemen met jullie ouders.”

“Ik ook,” zei Patrick grimmig.

Astrid riep een arrestantenbusje op en Kees inspecteerde de fatbikes eens. “Hm, allemaal opgevoerd. Die nemen we in beslag, jongens. Jullie weten dat dat niet mag. Die dingen zijn illegaal.”

“Dat kun je niet maken! Die heb ik voor mijn verjaardag gekregen!” raasde Joris.

“Jammer jongen. Illegaal is illegaal. Heb je hem zo gekregen of zelf opgevoerd?”

“Zo gekregen.”

“Dan ga ik ook eens een hartig woordje met je ouders spreken,” verklaarde Kees.

Ondertussen was Elsemie met Olivier naar de keuken gegaan. Ze depte het bloed voorzichtig van zijn gezicht, terwijl hij zijn neus dicht drukte met wat tissues. “Gelukkig is hij niet gebroken,” zei ze. “Doet het zeer?”

“Ja, best wel,” zei Olivier met geknepen stem. Ondanks de klappen die hij gekregen had, voelde hij zich merkwaardig goed. Terwijl ze hem schoonmaakte hield Elsemie zijn hoofd tegen haar borst. Ondanks de pijn die hij voelde als haar vingers de beurse plekken op zijn gezicht aanraakte, voelde het heerlijk, die zachte vingers van haar.

“Meende je, wat je net zei?” vroeg Elsemie.

“Wat bedoel je?”

“Dat je mij tien keer cooler vindt dat je vrienden?”

Olivier glimlachte. “Au!” Het vertrekken van zijn mond deed pijn. “Ja, dat meen ik. Jij en Hidde, ik vond het hartstikke zoals jullie muziek maken.”

“Echt? Jullie plagen ons nogal eens, omdat we geen hiphop spelen.”

“Sorry Els, ik schaam me echt dat ik daaraan meedeed. Ik was gewoon jaloers, denk ik.”

“Je bent veranderd, Olivier. Is er iets gebeurd?”

“Ja. Ik heb een lesje geleerd van Vuile Ton, die zwerver, en Hilda. Ik vond het hartstikke leuk om die kinderen te helpen met knutselen. En zoals jullie muziek maakten, het was vanmiddag veel gezelliger dan wanneer ik met mijn vrienden ben.”

Elsemie beet even op haar lip. “Weet je, ik vond jullie altijd stom. Ik snapte nooit waarom jullie zo populair zijn, met jullie stoere gedoe. En toch wil je diep van binnen daar zelf ook bij horen, bij de populaire groep. Het doet pijn, als je daar niet bij hoort.”

Olivier gaf haar een zacht kneepje in haar arm. “Weet je, ik schaam me heel erg voor hoe ik was. Wil jij me muziek leren? Mag ik bij jouw vriendengroep horen?”

Ineens zag ze niet zo helder meer. Ze voelde een brok in haar keel. Haar adem werd oppervlakkig. Ze knipperde een paar keer snel met haar ogen. “Ik wil je graag helpen maar je kunt beter een echte muziekleraar nemen. Dan kun je misschien met Hidde en mij samenspelen.”

“Is Hidde jouw vriendje?”

Elsemie keek hem warm aan en schudde haar hoofd. “Nee,” fluisterde ze, alleen een goede vriend met wie ik muziek maak.” Heel voorzichtig beroerden haar lippen de zijne.

Gelukkig was het opstootje met de jongens pas aan het eind van de middag. Toen de politie vertrokken was, vertrokken de laatste gasten ook. Ze staken Hilda een hart onder de riem. “Hilda, het was erg gezellig, ondanks die rotjochies. Ik hoop dat je het volgend jaar weer doet,” zei Jans, die een eindje verderop woonde. “Misschien ga ik komend voorjaar ook wel eens zoiets doen.”

Patrick bleef met Claudia en Frits achter om te helpen met opruimen. Amanda ging naar binnen om te kijken hoe het met Olivier was. Ze had gezien dat Elsemie met Olivier naar binnen was gegaan en had die twee maar even gelaten. Ze kwamen net naar buiten gelopen, hand in hand. Amanda glimlachte. “Gaat het, lieverd?”

“Ja, Elsemie heeft me goed heel verzorgd.” Olivier keek verliefd naar haar.

“Heel lief van je, Elsemie. Er zit een bloedvlekje op je lip,” fluisterde Amanda in haar oor. Elsemie kreeg een rood hoofd en veegde het vlekje gauw weg met wat spuug.

“Nou, dag. Laat je vanavond nog even weten hoe het met je gaat?”

“Doe ik. Dankjewel, Els.” Hij streelde haar even over haar arm.

Ze gaf hem voorzichtig een kus op zijn oor. “Nou, dan ga ik maar. Doei.” Ze pakte haar spullen, hees haar instrument op haar rug en fietste weg. Olivier keek haar met een verliefde blik na.

“Patrick, dank je voor je hulp.”

“Graag gedaan, Hilda. Ik heb mijn lesje met Olivier en Remy en consorten wel geleerd. Je had helemaal gelijk, laatst op die buurtbeveiligingsavond.”

“Dankjewel dat je dat zegt, Patrick. Ik wens jullie een heel fijne Kerst, samen. En Olivier, bedankt voor het meehelpen, hè?”

“Jij bedankt, Hilda. En ook Ton. Dit was de fijnste straf die ik ooit gehad heb.”

“Ondanks het pak slaag?”

“Ondanks het pak slaag.” Hij pakte de hand van zijn moeder, die haar andere hand in de arm van Patrick stak.

Het was inmiddels gaan sneeuwen en Hilda ging gauw naar binnen. Daar zaten Arend-Jan en Lies al in de woonkamer op haar te wachten. Ton was al begonnen om eten klaar te maken. “Ik moet toch wat doen, voor de kost?”

Ze knuffelde hem even. “Ongemakkelijk, om bij AJ te zijn?”

“Ja en ook bij Lies. Heb jij daar geen moeite mee, dan?”

“Daar wil ik het nu niet over hebben. Hoe dan ook, jij blijft vannacht gewoon bij mij slapen.” Ze gaf hem een kus in zijn nek, rechtte haar rug en liep de kamer in.

“Zo, dat was me het middagje wel.” Hilda plofte met een zucht op de stoel. “Jammer van dat opstootje aan het eind.”

“Dat krijg je, als je het hek openlaat. Je weet nooit wie er je terrein op komt,” zei Arend-Jan verwijtend.

“Daar heb je gelijk in, maar heb jij het hier ooit zo gezellig gezien? Ik heb een hoop nieuwe mensen leren kennen en de meeste gasten waren hartstikke gezellig, toch?”

“Je hebt gelijk, Hilda, “ik vond het al met al ook erg geslaagd,” vleide Lies. “Ik heb ook al even met Jaco kunnen praten.”

“Heb je al zaken kunnen doen?” Arend-Jan was nieuwsgierig wat Lies met Jaco te bespreken had.

“Niet echt, want hij wilde het eigenlijk niet over zaken hebben. Toch goed om hem alvast gesproken te hebben, kunnen we morgen het kennismaken overslaan.”

Ze praatten wat over de zakenreis van Arend-Jan en Lies, tot het eten klaar was. Daarna werd het een beetje ongemakkelijk. Hilda pakte de koe bij de hoorns. “Lies, voor als je het nog niet begrepen had: Ton die slaapt bij mij. Ik begrijp dat jullie op zakenreis regelmatig het bed delen, dus is het oké als jij met Arend-Jan op de logeerkamer slaapt? Anders moet AJ ergens op een luchtbed slapen.”

Arend-Jan schoof ongemakkelijk op zijn stoel heen en weer. Hij probeerde het nog een keer. “Kan Ton niet ergens op een luchtbed slapen?”

“Schat, het maakt jou toch niets uit? Jij doet in bed toch al lang niets meer met mij. Daar heb je je zakenreizen voor, toch? Doe nou maar niet alsof ik je te kort doe, jij hebt nul seksuele interesse in mij. Ton en ik hebben allebei jaren in te halen, dus je doet het er maar mee. Ga je mee naar boven, Ton?” Hilda pakte hem bij de hand en liep met hem naar boven, AJ met de mond vol tanden achterlatend.

“Au!” lachte Lies, “Daar was geen woord Spaans bij!”

“Jezus Lies, dit is niet grappig.”

Lies vond het stiekem wel degelijk grappelijk. Als vrouw kon ze het wel waarderen hoe Hilda haar man op zijn nummer zette. Ze was benieuwd of Arend-Jan vanavond zijn frustratie zou omzetten in extra vuur in bed. De gedachte om door slechts twee deuren van zijn vrouw gescheiden seks met hem te hebben veroorzaakte een rilling van voorpret door haar lichaam.

Arend-Jan bracht hun spellen naar de logeerkamer en samen maakten ze het tweepersoonsbed op. Lies liet met opzet de deur openstaan. Ze daagde hem uit door hem een speelse duw te geven, waardoor hij op het bed viel. Ze sprong bovenop hem en beet hem speels in zijn neus. “Windt het jou niet op om seks te hebben terwijl jouw vrouw het kan horen?”

“Windt dat jou op?”

“Best wel. Of kick jij erop om haar straks met Ton bezig te horen?” Ze drukte haar mond in zijn hals en beet hem speels met haar tanden. Ze voelde zijn geslacht hard worden tegen haar dij. Dit ging leuk worden.

Inderdaad drongen al snel geluiden uit de andere slaapkamer door die weinig te raden overlieten. Eerst wat zachte jammerkreten van Hilda, daarna grommende geluiden van Ton, begeleid door hoge, ritmische kreetjes van Hilda op het tempo van zijn stoten.

Lies had Arend-Jan al behoorlijk opgegeild door met haar kruis over zijn stijve in zijn broek te wrijven, terwijl ze heftig aan het zoenen waren. Met het geluid van het liefdesspel uit de andere kamer werd Arend-Jan helemaal wild. Hun kleren vlogen in het rond en zonder pardon boorde zijn pik zich in haar natte opening. “O ja!” gilde Lies. Ze wreef met haar vingers over haar clit en kwam heftig kreunend klaar. Haar pulserend knijpende kut bracht trok ook Arend-Jan al naar zijn hoogtepunt en met een brul ontlaadde hij zich diep in haar binnenste.

Terwijl ze nog lagen na te hijgen, hoorde Lies de kamerdeur van Hilda’s slaapkamer opengaan. Hilda en Ton liepen giechelend als tieners naakt naar beneden. Even later hoorde ze Hilda buiten gillen en Ton lachen Nieuwsgierig klom Lies uit bed en gluurde naar buiten.

Er lag ondertussen een behoorlijk pak sneeuw en het sneeuwde nog steeds. Ze zag hoe Ton en Hilda naakt in de sneeuw aan het stoeien waren. Hij wreef haar helemaal in met sneeuw, terwijl zij met haar handen sneeuw in zijn gezicht schepte. Ze hadden de grootste lol.

“Arend-Jan, kom eens kijken!” Hij kwam achter haar staan en keek over haar schouder naar het tafereel in de tuin. Ze voelde hoe hij werd hard werd tegen haar bil. Plagend wiegde ze met haar heupen.

Buiten zagen ze hoe Hilda Ton wild begon te zoenen. Ondanks de kou kreeg hij een flinke erectie. “Wauw! Zie je dat, Arend-Jan, die vent heeft net zo’n grote pik als mijn ex!”

Ton tilde Hilda op en liet haar op zijn pik zakken. Ze sloeg haar benen om zijn middel en al zoenend begon ze hem te berijden, terwijl hij daar met zijn voeten in de koude sneeuw stond.

Lies hoorde Arend-Jan grommen. “De slet!” siste hij tussen zijn tanden. O, zij mag niet wat jij wel mag? Hypocriet mannetje. Hij deed een stap de kamer in en Lies kon een teleurgestelde kreun niet onderdrukken. Hij drukte op het lichtknopje en ze voelde stapte meteen zijn armen om zich heen sluiten, haar handen kneedden haar borsten. Ze stonden hier compleet in de etalage voor het andere stel, besefte Lies en dat maakte haar bloed geil. Ze voelde hoe Arend-Jan door de knieën ging en zijn eikel voor haar opening bracht. Met een kelig geluid drukte hij zijn paal in haar. Lies drukte haar handen tegen het kozijn. Haar voeten haakte ze om zijn bovenbenen. “O ja, neuk me!”

Lies zag hoe Ton haar in het oog kreeg en iets in het oor van Hilda fluisterde. Hij draaide zich een slag om en nu kreeg Hilda het volle zicht op haar en Arend-Jan, terwijl ze in het volle licht voor het raam aan het seksen waren. Lies greep tussen haar benen terwijl Arend-Jan hard aan haar tepels trok. Lies voelde hoe de spanning zich in haar diepste kern opbouwde. Haar benen begonnen te trillen en een dierlijke kreet ontsnapte aan haar keel toen ze in duizend stukjes uit elkaar spatte, terwijl warm zaad haar binnenste vulde.

Even later lagen Lies en Arend-Jan uit te puffen op hun bed. “Hm, dat was geil,” zuchtte Lies, terwijl ze met het puntje van haar tong over Arend-Jan zijn oor likte.

“Ja, zeg dat wel,” grinnikte hij.

Ze hoorden de anderen de trap opkomen. Ton kwam grijnzend in de deuropening staan. “Goeie show, daarnet. Doen jullie dat vaker, zo voor het raam?”

Lies keek uitdagend terug. “Nee, maar jullie inspireerden ons. Doen jullie dat vaker, zo in de tuin?”

Hilda sloeg haar arm om Tons middel. “Nee, maar we hebben gister wel samen in de Plas gezwommen.”

“Jullie zijn gek!” rilde Arend-Jan, “dat is toch veel te koud!”

Met haar ogen verliefd op Ton gericht drukte Hilda zich nog wat dichter tegen hem aan. “Met hem erbij is het altijd warm. Welterusten, wij gaan slapen.”