*Woord vooraf: dit verhaal is het vervolg op Leonies Lotsbestemming, en het is bijzonder lang uitgevallen. Jammer genoeg is het op deze site niet mogelijk om je verhaal in pagina's op te delen, wat het leesbaarder zou hebben gemaakt − soit, ik hoop dat velen onder jullie er toch plezier aan zullen beleven. Geniet ervan!*

De villa was luxueus, de gulden middenweg tussen gewoon comfortabel en decadent. Het pas aangelegde zwembad en aanpalende zonneterras, waar de meeste gasten zich ophielden, waren prachtig, met helderblauw water zoals je dat normaal alleen in reisbrochures zag − een effect dat nog versterkt werd door de tropische varens en palmbomen die eromheen stonden. Onder de verzengende zon was het zo vochtig dat je een handdoek zou kunnen uitwringen nadat je ermee door de lucht had gezwaaid. Kleine hagedissen baanden zich een weg over de tegels, tussen blote voeten en sandalen door.

'Ligt dat nou aan mij of heeft dat zwembad de vorm van −' begon Katrien.

'Dat zeg je nou élke keer, Katrien,' verzuchtte haar man David. 'En ja, het heeft de vorm van een wulpse vrouw.'

'De vorm van Leonie.'

'Waarschijnlijk heeft zij als inspiratiebron gediend, ja.'

Katrien ademde zwaar uit door haar neus. Plichtsbewust hief ze haar glas terwijl Lars zijn speech eindelijk leek te gaan afronden. De man was al veel te lang op een veel te opschepperige manier zijn partner aan het ophemelen − kennelijk was ze het beste dat hem ooit was overkomen. Katrien tikte verveeld met haar voet op het terras. Oh, je kon lol trappen met die twee, maar ze waren niet altijd het makkelijkste koppel om mee bevriend te zijn. Het voorbije jaar was Katrien zich zelfs steeds meer aan hen gaan ergeren. Er was iets aan hun relatie dat haar vreselijk tegen de borst stuitte − het feit dat Lars zich nog steeds als een opgewonden, smoorverliefde en knettergeile tiener gedroeg in Leonies bijzijn bijvoorbeeld, hoewel ze inmiddels ruim tien jaar samen waren. Je zou toch verwachten dat hij na al die tijd wat gekalmeerd zou zijn. En zich zou hebben leren beheersen.

Katrien zuchtte diep, niet in staat om zich te concentreren op de speech, ook al leek die op zijn einde te lopen. Blabla, ja, gefeliciteerd met je negenentwintigste verjaardag, wacht maar tot je dertig wordt, dan gaat je lichaam ineenzakken als een mislukte soufflé. Zelf had ze nooit de behoefte gevoeld om haar verjaardag zo uitgebreid te vieren. Vorig jaar was ze veertig geworden, en had daar een haan naar gekraaid? Nee, natuurlijk niet. Dit − dit was gewoon pronk en praal. Ervoor zorgen dat iedereen wist wat voor geweldig huis je had, wat voor geweldig zwembad, wat voor geweldig gezin − en vooral, wat voor − ahum − geweldige vrouw.

Leonie. Hoe kon iemand zich ooit op iets anders concentreren als er zo'n vrouw bij was? Katrien glimlachte vriendelijk, knikte en hief nogmaals haar champagneglas ... maar haar blik was vastgepind op Leonie. Telkens als Katrien haar zag, was het alsof ze haar voor de eerste keer te zien kreeg − telkens weer werd ze getroffen door haar absurde wulpsheid.

Er klonk weer applaus en goedkeurend geroep − ja, is ze niet een uit het duizend. Of misschien − misschien net het tegendeel? Zou iedereen niet beter eens zijn ogen opendoen en naar haar kijken? Een einde maken aan deze poppenkast en onderkennen hoe belachelijk ze eruitzag? Maar nee, daar was iedereen veel te beleefd voor ... allemaal doodbrave mensen ... nou, de meesten onder ons toch.

Katrien tuitte haar lippen terwijl ze haar vriendin gadesloeg. Die joekels van borsten beierden en deinden dat het een aard had zodra ze zich ook maar enigszins bewoog − zodra ze zelfs maar ademhaalde. En mocht Leonie het in haar hoofd halen om te giechelen, dan zou dat een aardbeving tot gevolg hebben.

Het was niet alleen hoe laag die dingen kwamen − Katrien kende een oudere dame met lange, doorhangende borsten, en dat waren deze niet − maar ook hoe ver ze vooruitstaken. De combinatie van een ravijndiep decolleté en de manier waarop haar tietenvlees mijlenver voorwaarts stulpte − Leonies borsten waren altijd een uur eerder op haar bestemming dan zijzelf − resulteerde in de meest obscene look die een vrouw zich ooit zou kunnen aanmeten, laat staan dat die vrouw zich in de minuscule, retestrak gespannen reepjes stof zou hullen die Leonie vandaag droeg bij wijze van badpak. Die waren vast en zeker door Lars uitgekozen. Een bikini die beter bij een tienerbimbo had gepast dan bij dit lichaam, dat hij toch met geen mogelijkheid bedekken kon.

Lieve hemel, je kon haar areola's zien! En vanuit bepaalde hoeken − of als haar tieten net een bepaalde beweging hadden gemaakt − waren zelfs de zijkanten van die vette, naar voren priemende tepels zichtbaar.

Alleen de zijkanten? Nee, soms de hele boel! Leonie was soms afgeleid, waardoor Lars − die daar rustig zijn tijd voor nam − haar moest komen fatsoeneren en de ontblote tepel terug achter de ultrasmalle cups van haar bikini stopte, hoe weinig verschil dat uiteindelijk ook maakte. En Leonie? Die was zich daar niet eens van bewust, zo diep ging ze op in haar gesprekken. Hooguit zou ze 'Dank je, Lars' zeggen, afwezig, alsof het besef dat je net je blote tepels aan al je vrienden en familie had laten zien niet ronduit schrikbarend was. Maar ach, Leonie was toch al voor 99 procent naakt, dus bedacht Katrien dat het eigenlijk absurd zou zijn om je druk te maken om dat laatste procent.

Hoe dan ook, die dingen moesten Leonie toch vreselijke rugpijn bezorgen. Toen Katrien dat thema echter eens ter sprake had gebracht, had Leonie het gewoon weggelachen, alsof er niets van aan was − afgeleid door Lars, zoals gewoonlijk.

Maar die knoerten wogen vast een ton!

In de loop der jaren had Katrien de gewoonte gekweekt om haar eigen borsten zoveel mogelijk te verbergen. Ze waren veel te groot naar haar zin, en zelfs nu, in deze ondraaglijke hitte, had ze een volwaardig badpak aan dat haar fatsoenlijk bedekte, en een losse witte cover-up erboven. Dat vond ze stukken beter dan er zo aanstootgevend bij te lopen als Leonie − gelukkig waren er ook mensen die wél wisten hoe ze zich in het openbaar hoorden te gedragen!

Ze had haar borsten graag laten verkleinen, maar kon de ingreep niet betalen. Toen ze op een keer tegen Leonie had geopperd dat die misschien ook gebaat kon zijn bij zo'n verkleining, had haar vraag de meid danig in de war gebracht. 'Maar het is mijn lichaam,' had ze gezegd. 'Wat er ook mee gebeurt, het is gewoon de natuur die haar gang gaat, niet? Waarom zou ik daarin willen ingrijpen? We kunnen niet allemaal hetzelfde lichaam hebben, maar we hebben elk het onze en alleen al daarom moeten we er toch trots op zijn, of niet soms?'

Katrien had haar gewoon aangestaard. Leonies woorden hadden scherp geklonken, confronterend en zelfs verbazend wijs − maar uit haar toon was alleen maar oprechte, onschuldige verwarring gebleken. De vragen waren niet retorisch geweest − niet als ze van Leonie kwamen − en Katrien had een antwoord gestameld. 'Nou, eh, inderdaad, als je je lichaam echt wilt zoals − eh − zoals het is ...'

'En trouwens, Lars is er helemaal weg van,' had Leonie toegevoegd met dat irritante verlegen stemmetje, alsof het niet voor iedereen pijnlijk duidelijk was dat Lars door haar lijf geobsedeerd werd.

Lars. Lars, de persoon die verantwoordelijk was voor álles wat Leonie van zichzelf dacht, dat wist Katrien wel zeker. Leonie, die nog over geen gram zelfbewustzijn beschikte, was wat je kreeg als je te lang samen was met iemand die je alleen maar prees om je lichaam.

'Hij zegt dat ik mooi ben, op mijn manier,' had Leonie vervolgd, met een soort van bescheiden trots: de aangeboren onzekerheid die door jaren oefening naar de achtergrond was verdrongen, haar zelfbeeld kunstmatig opgepompt door een enkele man; maar toch was die onzekerheid niet helemaal verdwenen, en bleef ze doorschemeren in wat ze zei. Een vrouw die had geleerd om haar zelfvertrouwen en haar geluk te baseren op eeuwige bevestiging. 'Volgens hem begaat God geen vergissingen, en moet ik me niet wegstoppen. Ik moet van mezelf houden, en van alles wat ik te bieden heb.' En na het uitspreken van die haar door Lars ingefluisterde wijsheid had Leonie omlaag gekeken − schaapachtig of zelfingenomen? was ze echt zo onschuldig? − in haar immense decolleté − een van de weinige keren dat Leonie er tegenover Katrien voor was uitgekomen dat ze het soort tieten had waarmee je een vliegdekschip kon kelderen.

Hoe langer Katrien met het koppel bevriend was, des te meer kreeg ze het op haar heupen van de manier waarop Lars Leonie constant op een voetstuk plaatste en aanmoedigde − en van de uitwerking die dat op haar had. Katrien had zelf ook een overmaatse boezem − niet zoals die van Leonie natuurlijk, ze was geen monster, maar toch was hij groot genoeg om haar eindeloos last te bezorgen. Toen ze opgroeide had ze het vreselijk gevonden om de blikken van alle geile tienerjongens op haar buste te voelen branden, om nog maar te zwijgen van al die perverse ouwe venten die achter slot en grendel hoorden te zitten. En dan was er ook nog de pijn in haar rug, die er sinds haar zwangerschappen alleen maar erger op was geworden. Katrien had eigenlijk altijd al een borstverkleining gewild − wat haar man ervan zou vinden kon haar geen zier schelen − maar er nooit het geld voor gehad.

En dan had je Leonie − nog véél grotere borsten, véél meer kinderen, en toch absoluut niet geïnteresseerd in een verkleining; er principieel tegen zelfs − duidelijk zwaar geïndoctrineerd door Lars. En die kleren die ze altijd droeg, als je ze überhaupt zo kon noemen. Een vrouw die altijd alles liet hangen en luchten, álles zonder de minste schroom aan iedereen openbaarde, zichtbaar oversekst, een wandelend vruchtbaarheidsbeeld. Die zelden of nooit wat te klagen had (en dat dan nog alleen op die luchthartige, relativerende manier deed die leek aan te geven dat ze in feite over niets echt te klagen had − een van de meest hemeltergende eigenschappen die een vriendin kan hebben), en die steeds minder remmingen leek te hebben, ook al was er zoveel waardoor ze zich geremd hoorde te voelen! Hoe kon ze zich hier zelfs maar vertónen met dat lachwekkende excuus voor een bikini aan! Katrien zou zich doodschamen met een lichaam als het hare, laat staan dat ze het zo zou showen aan jan en alleman.

En Lars, Lars, Lars. Altijd maar Lars. Leonie die geloofde dat hij oprecht van haar hield, en zelfs als dat zo mocht zijn, dat zijn liefde voor haar onbaatzuchtig was, dat hij beter had kunnen krijgen. Had ze dan echt niet door dat hij haar langzaam maar zeker in een lustobject had getransformeerd? In een fetisj, in zíjn fetisj? Hij had geen echte levensgezel geschapen, maar iets waar hij aan kon denken tijdens het masturberen − en waar hij zijn lul natuurlijk ook echt in kon rammen om het vol kind te stoppen.

Was dit nou echt iets waar de aanwezigen hier met z'n allen voor dienden te applaudisseren? Was het echt zo geweldig om Leonie rond te zien waggelen op die teenslippers met belachelijk hoge sleehak die ze ongetwijfeld op vraag van een ongenadige Lars had aangetrokken, met enorme tieten die heen en weer bungelden op het ongelijke ritme van haar loopje terwijl ze overeind probeerde te blijven? Moest iedereen echt gniffelen en 'wegkijken' telkens als er melk uit Leonies tepels lekte en het goedje van haar minuscule bikini over haar dikke, blote buik omlaag droop tot op haar voeten − wat vaak pas het moment was waarop ze besefte wat er gebeurde? Was het echt zo schattig dat Lars zijn partner op de meest ongelegen momenten van achteren benaderde om haar obscene uiers in zijn grijpgrage handen te vatten, alsof het een uitdrukking van lieve affectie betrof, eerder dan gedrag dat in het openbaar compleet ongepast was, en tevens een inbreuk op Leonies privacy − niet dat het haar ook maar enigszins leek te deren, want al wat ze deed was giechelen en zich halfslachtig proberen los te wrikken terwijl ze hem over haar schouder tongzoende.

Het was goor, door en door onwelvoeglijk gedrag, en hoezeer Katrien zich ook als Leonies vriendin beschouwde ... toch vond ze Leonie een al even goor, door en door onwelvoeglijk persoon. Een vrouw zonder een greintje fatsoen in haar lijf − die jarenlang minutieus gedrild was om geen fatsoen te hebben, als een hond, door een man die het allerslechtste met haar voorhad en die het alleen om zijn eigen verdorven lusten te doen was, en hoe hij die kon blijven bevredigen.

'En dan is het nu tijd voor het echt grote nieuws,' verkondigde Lars met luide stem, terwijl hij in zijn handen klapte en Katrien wakker schudde uit haar overpeinzingen.

'"Leonie is zwanger",' prevelde Katrien voor zich uit, en ze snoof verachtelijk. Alleen een blinde zou het nog niet opgevallen zijn hoe reusachtig Leonies blote buik was; die van Katrien was tijdens haar zwangerschappen nooit zo groot geweest, bijlange niet zelfs. 'Vast weer een tweeling,' grimaste ze.

'Leonie −' Lars begon openlijk Leonies enorme blote buik te masseren; ze bloosde van verrukking − 'is zwanger ... Maar dat hadden jullie met z'n allen vast zelf al geraden, haha!' zei Lars terwijl hij met de anderen meelachte. Katrien gnuifde bedenkelijk en vermoedde − nee, hoopte en bad − dat ze niet de enige was die zo reageerde.

'Nee, het nieuws is dat we een drieling verwachten!'

Applaus, gejuich, hoerageroep, glazen die werden geheven. Het circus was neergestreken.

Katrien ziedde van woede. Een drieling. En dat vond iedereen dus een reden om te feesten? Zat het zo? Ze kreeg de aanvechting om met een lepel tegen haar eigen glas te tikken en iedereen erop te wijzen, eraan te herinneren, dat Lars en Leonie al veertien kinderen hadden. Nog drie erbij, ja, wat een fantastisch idee! Wat een vréselijke plek zou de wereld toch geweest zijn zonder die zeventien kinderen, met hun gestoorde vader en hun leeghoofdige moeder die eruitzag alsof ze overgekwalificeerd was voor de porno-industrie.

Hoezeer Katrien ook van haar eigen twee kinderen hield, het feit bleef dat die haar eindeloos veel stress, angst en slapeloze nachten bezorgden. Van onvermoeibare etterbakjes waren ze in chagrijnige probleemtieners veranderd. Haar zoon joeg zijn leraars tegen zich in het harnas, de buren, zowat iedereen eigenlijk. En wat haar promiscue dochter betrof ... Katrien vreesde dat die op een dag naar haar toe zou komen en vertellen dat ze zwanger was. In haar nachtmerries was haar dochter al enkele keren Leonie 2.0 geworden.

Maar Lars en Leonie ... Waarom hadden zij daar allemaal geen last van? Veertien kinderen, heel binnenkort zeventien, en alles bleef gewoon op wieltjes lopen. Neuken als konijnen zonder ooit voorbehoedsmiddelen te gebruiken, en er zaten niet eens wallen onder hun ogen!

Natuurlijk kon je het ook anders bekijken. Ze waren rijk en konden zich van alles veroorloven, niet alleen ondersteuning, maar ook verrijking. Zo had niet een van de veertien kinderen het feestje bij het zwembad verstoord; ze zaten allemaal aan de andere kant van het domein, aan hun kant, onder het toeziend oog van een kinderjuffrouw en twee professionele babysitters, die alle drie ongetwijfeld dik betaald werden.

En die paar keren dat Katrien met een van hun kinderen had gepraat hadden haar alleen maar meer verbitterd. Ze waren steevast fris gewassen, gingen goed gekleed, zagen er gelukkig uit − er was echt niets op ze aan te merken. En ze schoten prima met elkaar op. Het kon haast niet anders dan één grote leugen zijn − zulke perfecte gezinnen bestónden simpelweg niet. Achter gesloten deuren scholden ze elkaar vast de huid vol en gooiden ze borden tegen de muur en lieten ze al hun zorgvuldig opgekropte frustraties de vrije loop.

Het was gewoon niet eerlijk. Hoewel Katrien zichzelf doorgaans niet als een wrokkig persoon beschouwde, hadden Lars en Leonie dat deel van haar karakter als het ware doen ontwaken. Om zo'n leven te leiden en daarbij gevrijwaard te blijven van al die ellende waar alle anderen mee te kampen krijgen ... Het was onrechtvaardig.

Katrien probeerde haar gedachten het zwijgen op te leggen toen ze Lars en zijn gedomesticeerde koe op haar en haar man zag afkomen, wetende dat die anders zó van haar gezicht af te lezen zouden zijn.

'Blij dat jullie er deze keer wel bij konden zijn!' verklaarde Lars met zijn typische gepolijste enthousiasme.

'We hadden dit voor geen geld ter wereld willen missen,' perste Katrien er met een stalen gezicht uit.

'Gefeliciteerd, jullie allebei!' zei David, die Lars op zijn schouder klopte maar wiens blik onwillekeurig diep in Leonies kolossale decolleté verzeilde.

'Ja, ook van mij gefeliciteerd,' voegde Katrien toe met een poging tot een grijns, zonder evenwel verder te komen dan een grimas.

'Ik ben de gelukkigste man ter wereld,' zei Lars − een uitspraak die Katrien hem inmiddels al een keer of tienduizend had horen doen en waarbij ze sinds enige tijd telkens weer een spiertje in haar wang voelde trekken.

Hij was nog steeds Leonies buik aan het masseren. Soms dwaalden zijn handen vervaarlijk laag, tot zijn vingertoppen achteloos achter haar string verdwenen − waarop Leonie rood aanliep en hem schuchter aankeek terwijl ze op haar onderlip beet, tot hij zijn handen eindelijk weer naar boven verplaatste − zonder ook maar de minste blijk te geven van schuldbesef. Maar vaker dan dat bewoog hij zijn brede handen omhoog tot ze tussen de nauwelijks ondersteunde borsten van zijn partner verdwenen. Telkens als hij dat deed − en hier moest Katrien echt op haar tanden bijten om niets te zeggen − vloeiden er smalle stroompjes melk omlaag aan weerskanten van haar piepkleine bikinicups.

Die meid staat op ontplóffen, dacht Katrien. Stel je voor dat hij haar gewoon in haar tieten zou knijpen. Ze zou ons waarschijnlijk allemaal verdrinken. Waar is dat zwembad eigenlijk voor nodig als zij hier is?

Katrien luisterde al lang niet meer naar wat Lars allemaal aan haar man stond te vertellen − iets over Lars' werk, een uitvinding die hij gedaan had − en sloot zich af voor Leonies occasionele bimbo-opmerkingen. In plaats daarvan staarde ze naar Leonies voeten.

Dat had Leonie vast in de gaten gekregen, en Katrien kreeg er meteen spijt van. 'Oh!' gilde ze. 'Heb je gezien wat ik van Lars heb gekregen voor mijn verjaardag?'

Katrien begreep niet waarom Leonie de moeite deed om haar die vraag te stellen. Per slot van rekening had ze er net naar staan gapen, en was er waarschijnlijk níémand op het feestje die haar ridicule teenslippers − en de manier waarop die haar zo al beschamende figuur nog accentueerden − nog niet had opgemerkt.

Haar voeten waren wit en nat van de melk die erop was gevallen.

Leonie tilde een van haar voeten op om Katrien een betere blik op haar slippers te gunnen. Onmiddellijk − en geheel zoals verwacht − struikelde ze, en ze zou vol tegen de vlakte gegaan zijn als Lars haar niet op zijn o zo typische grijpgrage manier overeind had gehouden.

Moedermelk droop en druppelde van haar voet omlaag langs de zijkanten van haar zo al glimmende zolen en spatte op de grond.

Met haar mond stijf dichtgeknepen deed Katrien een stap achteruit. 'Blij je te zien, Leonie,' wist ze door haar lippen naar buiten te persen.

Misschien voelde Lars dat het tijd was om het gesprek af te ronden, of misschien wou hij zijn scandaleuze trofee aan andere gasten tonen, want hij gaf Katrien een schalkse knipoog − ergerlijk als hij was − en loodste een waggelende, kwetterende Leonie naar een ander groepje genodigden, het groepje waar ook Lars en Leonies moeder toe behoorde.

Katrien ademde lang en sissend uit en keek toe hoe Leonies enorme, spiernaakte kont (de string die diep in haar bilnaad verzonken zat telde niet als kleding) trilde en wiebelde terwijl ze van hen wegliep. Het daagde Katrien dat die meid niet kon stappen, gaan zitten, opstaan of zich hoe dan ook bewegen zonder de aandacht van elke ongeciviliseerde, afstotelijke geile hond in de omgeving onverbiddelijk naar zich toe te trekken.

En niet alleen van de mannelijke honden. Tessa, die nu al een hele tijd de levensgezel van Lars en Leonies moeder was, stond ook in het groepje waar het koppel naartoe was geslenterd. Zo te zien had ze al een glaasje te veel op, en ze nam met onverholen fascinatie Leonies lichaam in zich op − in dat opzicht was ze geen haar beter dan al die venten hier. Haar partner deed haar best om haar gedrag te negeren, terwijl Leonie zich zoals gewoonlijk weer van geen kwaad bewust was. Zelfs niet toen Tessa haar naar zich toe trok voor een al te enthousiaste omhelzing, zodat Leonies immense knoerten vol tegen die van haar moeders vriendin werden gedrukt.

Afstotelijke geile honden, herhaalde Katrien in gedachten. In die categorie hoorde waarschijnlijk ook haar eigen man thuis − maar zodra ze haar blik op hem vestigde, zag ze hem zorgeloos-onschuldig naar haar kijken. Heel goed, heel snel, dacht ze.

Katrien kon het niet laten om naar de conversatie te luisteren die in de andere groep op gang kwam. Lars stond zoals gewoonlijk met Leonie te pronken − wat Katrien in dit geval nog meer tegenstond dan anders aangezien het tegenover hun eigen moeder en haar partner was. En hoewel niemand anders het leek te beseffen, wist Katrien wel zeker dat hij de hele toestand hoogst vermakelijk vond.

'Ziet Leonie er niet geweldig uit?' vroeg Lars nadrukkelijk aan Tessa. Het klonk heel serieus; hij werd in principe alleen verraden door de ondeugende blik in zijn ogen − maar dan moest je die eerst opmerken, natuurlijk.

'Prachtig ... om op te eten ...' antwoordde Tessa, waarop Leonie rood aanliep en koket met haar voeten schuifelde, kennelijk nogal in verlegenheid gebracht.

'Enne ... wat vind je van haar nieuwe bikini?'

'Nou, hij is ... hij is erg ... ze ziet er fantastisch uit!' stamelde Tessa, wier ogen begonnen te tranen omdat ze ermee vergat te knipperen. 'Hij zit haar als gegóten ...'

'Ja, hè? Leonie, draai eens een rondje voor Tessa.'

Katrien keek met stil afgrijzen toe hoe Leonie meteen gehoorzaamde en op miraculeuze wijze niet kapseisde op die slippers van haar.

'Schitterend,' zei Tessa op een toon die verried dat ze met haar gedachten op een verre planeet vertoefde.

'Leonie heeft de laatste tijd flink getraind in de sportschool. Is het niet, Leonie?'

'Eh − ja, best wel,' zei Leonie met een timide glimlachje.

'Laat Tessa maar zien hoe je bij je tenen kunt.'

'Oh, Lars, ik zie niet in waarom −' begon hun moeder, maar Tessa onderbrak haar meteen: 'Kun je echt bij je tenen?' Haar mond hing wagenwijd open, en haar ogen waren net die van een uil die naar een muis zocht.

'Eh − min of meer,' antwoordde Leonie, waarop ze − nou, waarop ze het op zijn minst probeerde. Terwijl Katrien toekeek voelde ze haar eigen mond openvallen − Leonies reuzentieten leken wel kilometers ver omlaag te hangen. Waarschijnlijk hangen ze net zo als Lars haar van achteren neukt, kwam er als ongewilde gedachte bij haar op. En bungelen ze heen en weer met elke stoot van zijn bekken.

Geweldig, nu hangen haar tepels weer uit haar cups. Net als de rest van haar borsten, trouwens. Wat had Lars nou verwacht?

Dit, natuurlijk. Hij wou niets liever dan dat dit zou gebeuren.

Natuurlijk was Tessa helemaal in de ban van Leonies volledig ontblote, hangende joekels, en van de manier waarop ze heen en weer wiegden terwijl Leonie dapper doorging met haar zinloze poging om met haar vingertoppen bij haar tenen te komen zonder haar evenwicht te verliezen op die veel te hoge slippers. Dat weerhield Lars, die op zijn geamuseerde blik na zijn gezicht nog steeds perfect in de plooi hield, er echter niet van om Tessa met zich mee te loodsen, om Leonie heen. 'Oké, het lukt misschien nog niet helemaal, maar die zwangere buik zit natuurlijk in de weg. Maar moet je zien hoe goed ze in vorm is! Kijk naar die rug ... en die benen ...'

Uiteraard stonden Lars en Tessa allebei verlekkerd naar hetzelfde te gapen: Leonies vette, onbedekte billen, die ze de twee toeschouwers ongewild bijna in hun gezicht duwde terwijl ze diep voorovergebogen bleef staan. Katrien vroeg zich af hoe het met haar string ging, en hoe moeilijk die het in deze positie zou hebben om Leonies kut en reet aan het zicht te onttrekken. Die heeft waarschijnlijk al lang de handdoek gegooid, er niet op berekend dat hij ooit zo zwaar belast zou worden ...

'Zo kan het wel weer, Lars,' zei de moeder van het koppel plots kordaat. De hele potsierlijke vertoning lang had ze haar uiterste best gedaan om naar iets anders te kijken. 'Je hoeft je zus heus niet zo aan ons te showen. Dadelijk gaat ze zich nog generen.'

'Ach, welnee,' protesteerde Lars terwijl Leonie zich moeizaam weer oprichtte − daarbij in evenwicht gehouden door Lars − en zonder een woord te zeggen haar tieten terug in haar bikini stopte. Van pure inspanning was er een blos op haar wangen verschenen, en ze was erg opgelucht om eindelijk weer wat steviger op haar benen te staan.

'Hoe dan ook kan ze zulke dingen maar beter laten zolang ze zwanger is.'

'Ze kan meer dan je denkt, zelfs als ze zwanger is,' diende Lars haar van repliek.

'Oh, maar wij willen haar niet onderschatten, hoor ... Integendeel zelfs ...' zei Tessa giechelend, wat voor Lars het sein was om haar eindelijk met een brede grijns aan te kijken.

Katrien draaide zich weg, gedegouteerd door het tafereel dat ze zonet had aanschouwd. Tot haar opluchting hoorde ze haar man tegen haar praten − ze had dringend behoefte aan afleiding.

'Ik begrijp geen jota van die briljante uitvinding die Lars gedaan heeft,' hoorde ze David zeggen. 'Behalve dan dat hij ze aan de NASA verkocht heeft voor wat echt een enorm bedrag moet zijn geweest − wist je dat hij nu nog maar twintig uur per week werkt, als adviseur voor hen? En dat hij over enkele jaren al met pensioen wil gaan?'

Katrien snoof schamper. 'Goed voor hem. Wat zou hij toch aanvangen met al die vrije tijd?' vroeg ze met nauwelijks verholen sarcasme, terwijl ze weer naar Leonie keek en haar vrolijk met andere vrienden zag staan praten.

'Hij verzorgt haar echt uitstekend. Schitterend huis, prachtige tuin met zwembad en jacuzzi, apart gedeelte voor de kinderen ... meerdere kindermeisjes om voor ze te zorgen ... de beste scholen, privéonderricht ... en dan heb je nog de tuinman, de hulp, Leonies eigen privéfysiotherapeut, privémasseuse ... en Lars kan nog eens lekker koken op de koop toe − kennelijk heeft hij al deze hapjes bereid, al heb ik hem daar niet over horen snoeven. En zij hoeft nooit te werken!'

'Ben je jaloers op hem of op Leonie? En trouwens, het feit blijft dat hij haar al veel te vaak heeft bezwangerd en blijkbaar nog steeds van geen ophouden weet − dat maken al zijn financiële inspanningen voor haar echt op geen enkele manier goed. Oh, Lars is misschien wel knap om te zien, maar achter dat charmante masker van hem gaat een volslagen psychopaat schuil.'

'Meen je dat nou, Katrien? Die twee zijn duidelijk dol op elkaar.'

'En ik ben dol op chocolade, maar daarom zou ik me er nog niet zo vaak door laten bezwangeren. Lars ziet haar gewoon als zijn persoonlijke fokmerrie, zijn wiebelende fokzeug.'

'Eerst psychopaat, en nu fokmerrie? Praat jij zo over al je vrienden?'

'Ik ben alleen maar bezorgd om Leonie, het arme kind. Volgens jou "hoeft ze nooit te werken" − dat is weer zo'n typisch mannelijk gezichtspunt, alsof moeder zijn niet het zwaarste werk is dat er bestaat. Arme drommel,' zei Katrien weer.

'Je bedoelt arme "fokzeug".'

'Oh, ssj. Zo ziet hij haar.'

'Heeft hij je dat verteld?'

'Nee, maar dat hoeft ook helemaal niet − de dynamiek tussen hen is zo al doorzichtig genoeg. Ze wordt door hem gebruikt, mísbruikt, en dat stuit me vreselijk tegen de borst. Er klopt helemaal niets aan hun relatie, al van in het begin niet. En over hem klagen zul je haar nooit horen doen, daar is ze niet toe in staat. Hij is haar halfbroer, verdomme! En moet je eens zien hoe hij haar heeft toegetakeld!'

'Mij lijkt ze zielsgelukkig.'

'Leonies lichaam en geest zijn vast verwoest door al die kinderen.'

'Zo zien ze er anders niet uit,' mompelde David.

'Ze?'

'Uhm, haar lichaam ... en geest ...'

'Dus je hebt naar haar lichaam staan kijken, hè?'

'Schat, je kunt er maar moeilijk naast kijken. Volgens mij heb je vanavond zelf je blik nog nauwelijks van haar afgewend.'

'In mijn geval is dat gepermitteerd.' Katrien fronste haar wenkbrauwen. 'Maar alla, je kunt er inderdaad moeilijk naast kijken, zelfs als je kilometers van haar verwijderd bent. Het mag een wonder heten dat er geen drones van de media overvliegen om verslag over haar uit te brengen. Maar zonder gein, ziet ze er niet belachelijk uit? Zelfs tekenfilmfiguren hebben geen lichamelijke verhoudingen zoals zij. Het is net alsof − net alsof een hoop overmaatse waterballonnen samengebonden zijn met tape, en bij de minste of geringste beweging die ze maakt in alle richtingen tegelijk proberen te ontsnappen.'

'Overdrijf je nu niet een beetje?'

'Ik, overdrijven? David, in hemelsnaam, bekijk dat lijf van haar eens goed! Vind jij dat mooi, dan?'

'Nou −'

Katrien onderbrak haar arme man voor die met een fatsoenlijk antwoord op de proppen kon komen. 'Weet je, hoe langer ik Leonie ken, hoe meer ik ben gaan beseffen hoe goedgelovig en vatbaar voor uitbuiting sommige mensen kunnen zijn − of worden, als je je niet tijdig om hen bekommert.'

'Ze mag zich gelukkig prijzen met een vriendin zoals jij.'

Terwijl Katrien zijn opmerking negeerde, zag ze hoe Leonie uit haar teenslippers stapte, op de duikplank ging staan, er een keer op stuiterde − waardoor veel van haar lichaamsdelen ook aan het stuiteren gingen − en in het zwembad sprong − duiken was natuurlijk niet aan haar besteed. Het was echt een gezicht dat Katrien nooit zou vergeten. Een glorieus moment lang had Leonies kathedraal van een lichaam besloten om ten hemel te varen, waarna het zichzelf besluiteloos weer aan de zwaartekracht overleverde. Toen Leonie sputterend en lachend weer boven het helderblauwe water uitkwam, waren allebei haar borsten helemaal ontbloot. Ze zweefden hoog boven het wateroppervlak en over de glimmende huid stroomden beken water omlaag, waarbij vooral haar dikke tepels fel schitterden in het zonlicht. Twee gigantische, drijfnatte tieten, die als een gek op en neer wipten en daarbij genoeg regenval genereerden om een Zuid-Amerikaans regenwoud te bevredigen.

Naar Katriens schatting had meer dan de helft van de aanwezigen gezien wat er gaande was; ze had ook opgemerkt dat de meesten van hen Leonie bleven aanstaren (al gold dat ook voor haar). En Lars? Die had het zeker gezien − hij keek toe met een blik die haast hongerig was, en met ogen zo groot en rond als strandballen.

Weinig verrassend duurde het echter een hele tijd voor Leonie zich zelf van haar vestimentaire uitschuiver bewust was en nog wat langer voor ze die rechtzette.

Katrien zou dit beschouwd hebben als opzettelijke provocatie van iedereen op het feestje − en in het bijzonder van de echtgenoten − ware het niet dat ze in de loop der jaren vaak genoeg met Leonie had gepraat om − zo dacht ze toch − vat te hebben gekregen op haar unieke persoonlijkheid. Leonie was iemand met wie je moeilijk serieus kon omgaan, daar was ze veel te onschuldig en vrolijk en liefhebbend voor − als je te lang in haar gezelschap verkeerde, werd je daar op den duur mentaal moe van. Wat je zeker niet moest proberen was iets negatiefs te zeggen over Lars − die was altijd haar onbetwiste nummer een geweest, een heilig geloof dat nog nooit aan het wankelen was gegaan en waar ze nog nooit spijt van gekregen had. Katrien was ervan uitgegaan dat daar gaandeweg wel verandering in zou komen, dat er wrijvingen en strubbelingen zouden ontstaan − maar tot nog toe was dat, tot haar grote ergernis, niet het geval gebleken.

'Hij laat al haar kleren op maat maken,' merkte haar man op.

'Er zit niet veel anders op, of wel?'

'Om haar de best mogelijke ondersteuning te geven voor − voor haar ...' David maakte zijn zin niet af.

'Juist. Hoe zou ze zich ooit weten te redden zonder die barmhartige Samaritaan? En hij koopt haar alleen maar keurige outfits, natuurlijk. Ze lijkt wel een non,' schamperde Katrien. 'Zonder gein, het is gewoon obsceen. Ze maakt niet eens aanstalten om wat fatsoenlijkers aan te trekken!'

'Vergeet niet hoe heet het vandaag is. Met te veel textiel aan haar lijf zou ze het veel te warm krijgen. En trouwens, wat zou ze volgens jou dan moeten aantrekken, als ik vragen mag? Een tent of zo? Ze zou zo ontzettend gaan zweten ...' Hij schraapte ongemakkelijk zijn keel. 'Hebben vrouwen geen last van − eh − zweet onder hun borsten? Om nog maar te zwijgen van haar − eh − lekproblemen. Moet ze nou echt drie reusachtige pullovers dragen en hopen dat ze er daarmee niet nóg forser zou uitzien? Dat er geen grote, uitgesmeerde vlekken in zouden komen? Gewoon het feit dat ze wat ... zwaar van borst is ... en zwanger ... betekent toch niet dat ze niet losjes gekleed mag gaan? Dat ze niet luchtig voor de dag mag komen als het zo heet is? Dat ze geen badpak aan mag bij het zwembad?'

'Wou jij dat ding dat ze aanheeft zó noemen? Het zijn net wat aaneengebonden touwtjes die op knappen staan!'

'Volgens mij is dat het lot van elke outfit die ze draagt. Arme meid ...'

'Tuurlijk. Arme meid. Je bent vast erg met haar begaan. Is het niet grappig hoe je nog nooit ook maar één zier om een vrouw haar lichamelijke ongemakken hebt gegeven, behalve om die van Leonie? Nog even en je begint een bedrijf gespecialiseerd in enorme beha's, gewoon uit barmhartigheid. Niet dat je aan Leonie een goede klant zou hebben, want die gaat veel liever zonder beha door het leven.' Terwijl Katrien niet-zo-heimelijk naar Leonie bleef gluren, moest ze plots ongewild ergens aan terugdenken. 'Lieve God, weet je nog, dat Halloweenfeestje vorig jaar? Toen ze als Roodkapje verkleed was?'

'Ja, dat herinner ik me wel ...'

'Ik vrees dat dat beeld het laatste zal zijn wat ik zie voor ik de pijp uit ga.'

'Wie weet.'

'Dat kostuum was letterlijk door Lars zelf gemaakt − dus niet besteld, zoals gewoonlijk. Geen idee wat voor sprookjes er aan hem zijn overgeleverd, maar van geen enkele versie die ik ooit heb gehoord kan ik me herinneren dat Roodkapje er zo uitzag. Mij is er nooit verteld dat ze kanjers van tieten had die op een haar na uit haar kiel knalden. En dat de wolf haar vol kind gestopt had heb ik ook nooit geweten. Net als hoe de onderste helft van haar kiel afgescheurd was, zodat haar hele buik in vol ornaat bezichtigd kon worden door alle creaturen van het bos.'

'Dus nu mag ze ook al geen lol meer hebben door zich te verkleden?'

'Er is niets lolligs aan haar.'

'Misschien moet ze komende Halloween als non gaan.'

'Oh, ik zie het al helemaal voor me. Jij ook waarschijnlijk. Die twee zouden zelfs daar de schunnigste draai ooit aan weten te geven.'

'Dat bedoel ik nou net. Wat ze ook doet, in jouw ogen zal het altijd verkeerd zijn.'

'Welja, omdat alles wat ze doet enkel en alleen in Lars' belang is! Weet je, het zou me niks verbazen als hij "kledingontwerp voor sekskoeien met mega-uiers" inmiddels trots bij zijn vaardigheden op zijn cv vermeldt.'

'Katrien, alsjeblieft −'

'Jij vindt het vast ook van barmhartigheid getuigen dat hij al haar kleren voor haar koopt? Wat hij niet zelf maakt met de extreem beperkte hoeveelheid textiel die hem kennelijk ter beschikking staat, bedoel ik dan.'

'Nou, met een figuur zoals het hare kán ze volgens mij geen confectiekleding dragen. Ze zou nergens in passen.'

'Er bestaan gewoon geen kleren die haar passen! Wat ze ook aantrekt, ze ziet er altijd uit als een totale slet.'

'Wel, daar heb je het. Als je toch altijd zo over haar denkt, en als anderen dat ook doen, kan ze evengoed ophouden met proberen om zich naar iedereens wensen te schikken, en kan ze rustig die kleren dragen waar ze zich lekker in voelt, of zichzelf mooi in vindt. En als het even kan, allebei.'

'Je bedoelt waar Lars haar mooi in vindt. Of eerder, waar ze er volgens hem het opwindendst in uitziet, het uitdagendst.'

'Zeg je me nu dat je haar er opwindend vindt uitzien?' vroeg haar man mild.

Katrien negeerde hem en gebaarde met haar hoofd in de richting van Lars. 'Moet je hem eens naar haar zien loeren! Hij is gewoon ziekelijk geobsedeerd. Zie ik dat nou verkeerd of torst hij al een stijve in die zwembroek van hem?'

'Ben je daarnaar aan het kijken?'

'Als jij met je kaak tegen de grond en je tong uit je bek mag genieten van Leonies knoerten en billen verpakt in flosdraad, dan mag ik mijn blik ook laten afdwalen.'

'Fair enough. Maar ik zie niet in wat er mis is met een man die na al die jaren en al die kinderen nog zo gepassioneerd is door zijn vrouw ...' zei David zacht, alsof hij liever wou dat zijn echtgenote hem niet zou horen.

'Op een keer heb ik geprobeerd om het met Leonie over minimiserbeha's te hebben, weet je,' zei Katrien plots energiek. 'Om haar aan het verstand te brengen dat ze die overontwikkelde boezem van haar beter kan verbergen, in plaats van hem als vlees in een toonbank aan de hele wereld te etaleren. Niet dat ik haar dat laatste heb gezegd, trouwens. Ik ben beleefd gebleven.'

'Van jou zou ik echt niets anders verwacht hebben.'

'Je had haar naar me moeten zien staren, alsof ik een of ander buitenaards wezen was. En toen zei ze: "Oh, maar Lars bestelt al mijn kleren online. Hij is zó zorgzaam ..." enzovoort enzovoort.'

'Hoe durft hij.'

'Door zijn schuld heeft ze er niet het flauwste benul van wat voor ongepast bestaan ze leidt.'

'Je bedoelt hoe ongepast haar outfits zijn?'

'Wat is het verschil? Oh, weet je nog die keer toen Lars haar een springtouw gaf en haar vroeg om ons allemaal te tonen hoe goed ze touwtje kon springen?'

'Ja. Ja, dat weet ik inderdaad nog.' David deed er even het zwijgen toe en haalde diep adem. 'Het punt is,' begon hij langzaam, alsof hij bij voorbaat al het gevoel had dat hij zijn zin misschien beter niet kon afmaken, 'als je er maar in slaagt om haar − haar grote attributen heen te kijken −'

'Is dat überhaupt mogelijk, dan?'

'Dat je dan zult zien dat ze eigenlijk nog verbazingwekkend goed in vorm is als je nagaat hoeveel kinderen ze op de wereld gezet heeft.' David schraapte opgelaten zijn keel.

'Goed in vorm? Zij? De enige reden waarom ze niet voorovervalt is dat haar derrière even zwaar is als haar voorgevel!'

'Nou − misschien zijn sommige mensen hier positiever in hun oordeel.'

'En jij bent een van hen, zeker? Goed in vorm voor iemand die zoveel kinderen gekregen heeft ... Bedoel je misschien beter in vorm dan ik, die amper twee kinderen heb gehad?'

'Dat heb ik toch helemaal niet gezegd ...'

'Maar je bedóélde het wel. Ik heb je wel door.' Katrien slaakte een zucht. Normaal gezien deed ze nooit zo onmogelijk tegen haar man, en weer daagde het haar dat haar gedrag aan Leonie te wijten was − ze waren vast niet het enige koppel hier wiens pais en vree ze ernstig ondermijnde. Met haar verschijning was ze daartoe voorbestemd.

'Je moet toch toegeven dat haar figuur een soort wonder der natuur is,' vervolgde David, een man die echt niet wist wanneer hij een thema beter kon laten rusten. Misschien dacht hij dat, nu hij het toch al bij Katrien verbruid had, hij er gelijk ook voor kon uitkomen dat hij een zwak voor uit hun krachten gegroeide sekskoeien had.

'Een wonder der natuur, laat me niet lachen! Weet je wat er een wonder mag heten? Dat niemand om haar heen de ballen heeft om haar erop te wijzen hoe fout haar hele bestaan wel is. Ik ben niet preuts, maar komaan, er moet toch ergens een grens zijn. Ze is de vleesgeworden obsceniteit. Niet dat zij het kan helpen, natuurlijk − ze moet gewoon uit de klauwen van die vent van haar gered worden, die vent die zich als hoogste levensdoel gesteld heeft om zoveel mogelijk zaad in haar te pompen.'

In de stilte die volgde ademde David langzaam, bijna fluitend, uit. Katrien wachtte af hoe hij zou reageren − ze hadden al een maand niet meer gevreeën − maar hij ging er niet op in. Wel zo verstandig.

'Wat er ook van zij, ze zijn nog altijd samen,' zei hij. 'Vol liefde en passie voor elkaar.'

'Van een understatement gesproken. Zoals zij zich in het openbaar gedragen ...'

'Ja, maar is dat dan een misdaad? Ik kan me echt niet van de indruk ontdoen dat Leonie dolgelukkig is.'

'Ik zou niet weten wat ze is.'

'Mij lijkt ze prima in haar vel te zitten. En hij is hondstrouw.'

Daarop keek Katrien haar man fronsend aan. Wat bedoelde hij daarmee? Dat hij haar niet trouw was? Maar hij leek haar priemende blik niet op zich te voelen branden, en was zich er kennelijk niet van bewust dat zijn opmerking op die manier kon worden geïnterpreteerd.

Toen hij haar uiteindelijk toch argwanend naar hem zag kijken, keek David haar niet-begrijpend aan en zei: 'Ik wil alleen maar zeggen dat ik ze wel een inspirerend koppel vind. Je weet wel, als je het vuur zo hoog kunt opdraaien en jarenlang probleemloos aan de gang weet te houden, dan doe je het gewoon heel erg goed samen. Het zal me eerlijk gezegd een zorg wezen dat ze halfbroer en halfzus zijn. Mijn zegen hebben ze.'

'Je wilt gewoon met haar bevriend zijn om naar haar te kunnen hoorde het in elk geval te zijn. Het was een wetmatigheid waar iedereen aan onderworpen was − iedereen behalve Lars en Leonie.

Lars en Leonie, die iedereen te kijk zetten ... maar alleen omdat ze een pseudorelatie hadden uitgebouwd die door Lars zorgvuldig was gegrondvest op manipulatie, mannelijke zelfzuchtigheid en fetisjisme. Leonie zou het slachtoffer van elke vlotte charmeur geworden kunnen zijn, niet alleen van Lars. Hij had niets bijzonders gepresteerd, en er was ook niets bijzonders aan hem.

Ik moet hier dringend wat aan doen, bedacht Katrien in een nieuwe opstoot van gepaste verontwaardiging. Dit is door en door verkeerd. En een drieling? Boven op de hele stoet kinderen die ze al hebben? Dat is geen moederschap, dat − is geabonneerd zijn bij de kraamafdeling en geen afspraak willen missen. Het is zó verkeerd.

Die twee zouden echt niet langer met elkaar mogen omgaan. En hij zit al achter haar aan sinds ze nog een tiener was!

Nee.

Nee.

En wat als ...?

Zou ik dat kunnen?

Ja, dat zou werken ... Als ik anoniem naar de sociale dienst zou bellen ... David hoeft het niet te weten, hij zou het duidelijk niet begrijpen − terwijl er niemand, ook hij niet, werkelijk aan Leonies kant staat. Al wat ze willen, is haar verder zien uitdijen en haar achter haar rug om uitlachen − of masturberen terwijl ze aan haar denken, wat Lars ongetwijfeld als de ultieme beloning voor zijn jarenlange 'creatie' zou beschouwen.

Leonie mag zich inderdaad gelukkig prijzen met een vriendin als ik.

'Waar sta jij nu zo om te glimlachen?' vroeg David.

'Oh, nergens om.'

*

Tiffany was (nog) geen sociaal werker in de strikte zin van het woord. Ze had bijvoorbeeld nog geen accreditatie; daar werd aan gewerkt, maar zelfs in het beste geval zou die nog een tijdje op zich laten wachten. Daarnaast was ze nog erg jong en onervaren; haar een stagiaire noemen zou waarschijnlijk het meest accurate zijn. Maar dat weerhield haar er niet van om razend ambitieus te zijn en zich keihard voor haar opleiding in te zetten. Wat haar betrof, kon er geen sprake van zijn dat ze zich op haar uiterlijk zou verlaten om ergens te komen in het leven. Ze wás knap om te zien, of dat had ze zich toch laten vertellen, maar voor de veeleisende job die ze wou gaan uitoefenen was dat totaal irrelevant. Het was werk dat veel toewijding vergde − als je het goed wou doen, althans − en waar je heel snel aan onderdoor kon gaan als je je er mentaal niet genoeg op voorbereidde.

Gelukkig had Tiffany niet alleen de looks maar ook de brains, plus de niet-aflatende drang om zichzelf te bewijzen. Al wat ze hoefde te doen was doorzetten, en dan zou ze het wel maken. Maar wat haar in de eerste plaats naar deze sector had geleid, was haar vastberadenheid om anderen te helpen, in combinatie met haar sociale vaardigheden, die ze uitzonderlijk hoog inschatte.

Ze duwde haar grote, ronde bril terug op de brug van haar neus. Waarom gleden die vervloekte dingen toch altijd af? De opticien had hem met die zielige haardroger wat nauwer doen aansluiten, maar nauwelijks een paar weken later was haar nieuwe bril alweer net zo onderhevig aan de zwaartekracht als al haar vorige. Ze moest hem wel honderd keer per dag terug omhoogduwen.

Toen ze op een druilerige dinsdagmorgen het dossier overhandigd kreeg, haar eerste casus, was Tiffany erg opgewonden geweest, en slechts een klein beetje verbaasd. Als stagiaire hoorde ze zich normaal gesproken niet in haar eentje met een casus bezig te houden, maar de sociale sector moest al jaren de broekriem aanhalen, met alle gevolgen van dien − nog even en zelfs de conciërge zou dossiers af te handelen krijgen.

Hoe dan ook wou Tiffany deze unieke kans met beide handen grijpen. Dat was ze aan zichzelf en de personen in kwestie verplicht. Ze was vast van plan om zich grondig in de casus te verdiepen en die net zo goed of zelfs veel beter aan te pakken dan al die afgematte en door en door cynische sociaal werkers die ze tot dusver in actie had gezien. En daarna zou ze het beste verslag schrijven dat iemand op deze dienst ooit onder ogen had gehad. En het belangrijkste van al: ze zou dat allemaal doen zonder de minste zweem van vooringenomenheid of vermoeienis − deze mensen verdienden het om met enthousiasme, vriendelijkheid en empathie te worden bejegend.

Lars en Leonie. Leonie en Lars, en hun veertien − en weldra zeventien − kinderen.

Tiffany grinnikte tegen zichzelf. Een mooie start.

*

Pas vijf minuten nadat ze voor het eerst had aangeklopt werd er opengedaan. Tiffany had door de ramen naar binnen gekeken en was om de schitterende villa heen gelopen op zoek naar een teken van leven, tot ze weer bij de portiek was aanbeland. Nu stond ze tegenover een vrouw die alleen maar Leonie kon zijn.

Leonies glimmende, bezwete gezicht leek eerst verward, maar straalde toen. 'Hallo! Jij bent vast ... eh ...'

'T-t-t-Tiffany.'

'Juist! Aangename kennismaking, kom erin, kom erin!' zei Leonie hartelijk terwijl ze naar achteren stapte.

Tiffany stond als aan de grond genageld. Doorgaans was ze een erg welopgevoed meisje, en als dusdanig had ze nooit kunnen vermoeden dat er een punt in haar leven zou komen waarop ze gewoon zou verstijven en met open mond naar een vreemde zou staren, zoals ze nu deed.

Ze was simpelweg met verstomming geslagen.

Tiffany's intieme fantasieën waren altijd vaag en vormeloos geweest, en bijgevolg was het haar nooit helemaal duidelijk geworden wat haar nu juist opwond. Uiteindelijk was ze tot de conclusie gekomen dat ze bi was, maar meer in detail benoemen wat ze geil vond lukte haar niet. Wél duidelijk was dat de vrouwen waar veel andere biseksuele en lesbische dames een zwak voor hadden niet haar ding waren. Haar seksdromen, die ze vaak had, bestonden uit amorfe, verwrongen beelden, wazige vormen die wel naar het obscene hintten maar hardnekkig weigerden om tot iets concreters te kristalliseren. Soms werd ze midden in de nacht wakker en vingerde zich spontaan naar een orgasme, maar haar gedachten waren warrig, en ze kon zich nooit weer voor de geest halen door wie (of wat) haar droom bevolkt was geweest.

In een poging om zich toch wat meer van haar seksualiteit bewust te worden had Tiffany enkele jaren geleden wat porno gekeken op het internet, maar ze had weinig gevonden dat haar aansprak − zoveel van de filmpjes die ze had gezien leken zo fake en steriel en repetitief: dezelfde lichamen, dezelfde camerastandpunten, hetzelfde ongeïnspireerde acteerwerk, zonder ook maar een greintje creativiteit, hartstocht of kunstzinnigheid. Wat de porno 'voor vrouwen' betrof, de zogenoemde feministische porno, die vond ze geen haar beter, en vaak zelfs slechter − beroofd van elke vorm van obsceniteit, alsof meisjes zoals Tiffany behandeld moesten worden alsof ze extreem broos en breekbaar waren, en hun verlangens niet minstens even intens, rauw en waanzinnig waren als die van mannen. Hardcore lesbische porno was dan weer bijna altijd zo afstotelijk dat het grotesk werd.

Het duurde niet lang voor Tiffany besefte dat ze niet zoals de meeste andere meiden van haar leeftijd was.

Pas in de voorbije twee maanden was Tiffany weer op zoek gegaan. Niet meer naar klassieke pornoscènes, maar naar de prikkeling, de uitdaging, de belofte, de subtiele dingetjes die haar brein tot fantaseren aanzetten. Meisjes die elkaar tongzoenden. Gifs met een caption eronder. Knappe meiden op Instagram.

Zonder dat ze het zich goed en wel realiseerde had Tiffany een voorkeur ontwikkeld voor bepaalde lichaamstypes. Niet voor androgyn uitziende vrouwen, niet voor vrouwen met een specifieke huidskleur, of met de traditionele modellenmaten − elk zijn ding, maar haar deden die niets. Nee, de dames tot wie ze zich instinctief steeds meer aangetrokken voelde hadden een wulps figuur, en dat leek in lijn te liggen met haar vage dromen. Zelf was ze niet zo gevormd; ze had een mooi lichaam, vond ze van zichzelf, maar het was eerder slank en pezig dan voluptueus. Een enkele keer had ze wel gewenst ze dat ze grotere borsten zou hebben dan haar bescheiden B-cup, maar die onzekerheid was net zo snel weer verdwenen als ze de kop had opgestoken − voor zulke irrationele gedachten had ze geen tijd. Ze had een strak lijf en wist dat vele anderen er ook zo over dachten, al had ze ook voor hen eigenlijk geen tijd. Ze had zo al meer dan genoeg aan haar hoofd, laat staan dat ze zich ook nog eens druk zou maken in al die jongemannen die achter hun pik aan holden en al die narcistische grieten die hun persoonlijke frustraties op anderen botvierden.

De vrouw die nu tegenover haar stond was niet wulps. Zo zou niemand haar noemen, en de reden daarvoor was dezelfde als waarom niemand dinosauriërs vogels zou noemen − puur technisch gesproken had je het misschien bij het rechte eind, maar je zou compleet het punt missen.

In Tiffany's mentale museum werd meteen een kamer gecreëerd met als naam 'extreme wulpsheid', waar Leonie en enkele andere vrouwen die ze op het internet had gezien in werden ondergebracht. Daarop verhuisde Leonie gelijk naar een kleinere kamer die 'extreme wulpsheid in het kwadraat' heette, om ten slotte in nog een andere aanpalende kamer terecht te komen − een weelderig, rijkelijk geparfumeerd en tropisch vochtig vertrek met zwembad, met op de deur slechts de naam 'Leonie', waar alleen Leonie zich in bevond en verder niemand, precies gekleed zoals ze nu was.

Leonies ogen waren zeker niet het eerste wat Tiffany zag, maar tegen de tijd dat haar blik die van de vrouw tegenover haar ontmoette, was Tiffany voor het eerst in haar leven ergens zeker van. Er kon geen twijfel over bestaan: ze was verliefd.

Uit Leonies glinsterende Disney-ogen spraken vreugde en onschuld, allebei diep in haar wezen verankerd, met elkaar vervlochten en puur en ongerept.

Die kwaliteiten gingen gepaard met een soort vage verbazing, waarvan Tiffany vermoedde dat ze voor eeuwig van Leonies gezicht af te lezen zou zijn. Hoewel ze nog nooit eerder zo'n blik had gezien, moest ze onwillekeurig meteen denken aan iemand die de wereld misschien niet voor het allereerst aanschouwde − Leonie was geen baby meer − maar wel pas voor de tweede of derde keer, en die zich nog altijd afvroeg hoe het allemaal mogelijk was, hoe ze hier beland was en hoe haar leven zo had kunnen lopen. Alles was nieuw en opwindend, en als er twijfels de kop opstaken werden die pijlsnel in de kiem gesmoord.

Het was tevens de wonderlijke, vragende en zelfs enigszins onpeilbare blik van een vrouw die overliep van onontkoombare liefde.

Liefde, lust, passie, ontzag, honger, hebberigheid ... Tiffany wist de emoties die plots en masse zo hoog bij haar oplaaiden nauwelijks van elkaar te onderscheiden. Sommige ervan had ze nooit eerder ervaren, en het was alsof er een nieuwe wereld voor haar openging. Ze stond tegenover een fantasie die werkelijkheid was geworden, en die haar zonet had begroet.

Het was lastig om Leonies figuur überhaupt ergens mee te vergelijken, maar als het toch moest kon je haar misschien nog het best een veel te ver uitgezette zandloper noemen. Haar tietenvlees puilde niet alleen voorwaarts − kilometers ver, zo leek het wel − maar ook zijwaarts over de randen van haar hopeloos onderbemeten topje heen, en eiste zo onverbiddelijk ieders aandacht op, eiste om gemasseerd te worden, gelikt, om het enige te worden wat er op deze wereld nog toe deed. Wat Leonie ook mocht aantrekken, haar buste zou zich nooit ofte nimmer laten intomen.

Op dat moment wou Tiffany's primordiale brein maar één ding: haar gezicht vol in dat o zo uitnodigende decolleté duwen en zich er zo diep mogelijk in begraven. Gelukkig wist ze nog net voldoende tegenwoordigheid van geest te bewaren om die verleiding te kunnen weerstaan. Ze zou er achteraf nog een hele kluif aan gehad hebben om dat uitgelegd te krijgen: 'Excuseert u mij, ik heb het vast verkeerd begrepen − wát hebt u nu precies gedaan toen de dame in kwestie de deur voor u openmaakte? Uw gezicht prompt in de bodemloze kloof tussen haar immense borsten gedrukt en het er pas een week later terug uit gehaald?'

Maar hoewel ze haar geest weer min of meer tot de orde had geroepen, merkte Tiffany dat haar blik toch steeds weer naar Leonies boezem afgleed, alsof hij door een magneet werd aangetrokken. Er zaten straps aan Leonies topje − je kon ze praktisch horen zúchten van de inspanning − maar die waren volkomen ontoereikend om haar kanjers van tieten zelfs maar enigszins binnenboord te houden en vermochten niets tegen Tiffany's gevoel dat ze echt alles kon zien − zelfs al wou ze tegelijk meer, meer, meer.

En alsof die epische rondingen op zich nog niet genoeg waren, was Leonie ook nog eens zwanger − hoogzwanger.

Het was alsof iemand met een druk op de knop al het geluid van de wereld had uitgezet. Als gehypnotiseerd liep Tiffany achter Leonie aan, het huis in, zonder de minste acht te slaan op de somptueuze inrichting. Leonie had niet alleen een stel borsten dat zijn gelijke niet kende, maar ook een kont die vastbesloten was om niet onder te doen. Terwijl al die indrukken ongevraagd maar onstuitbaar door haar hoofd maalden voelde Tiffany zich als een vreemde in haar eigen vel; in plaats van een hardwerkende, ambitieuze studente leek ze plots een kwijlende tienerjongen wiens hersens in het topje van zijn lul zaten. Leonie had een ... een minirok aan. Mini, kort voor miniatuur. Een miniatuurrok, zoals je die ook wel op een pop zag. Zo zag hij eruit op Leonie. Een maximaal uitgerekte strook stof die nog niet eens de helft van haar billen wist te bedekken. Geen rok − eerder een breed uitgevallen ceintuur.

Haar kontwangen − elke stap een aardverschuiving − waren twee volmaakt ronde, deegachtige bollen, die innig tegen elkaar aan geperst waren en eindeloos langs elkaar heen schuurden terwijl ze erop los stuiterden. Het geheel bood een aanblik waar Tiffany maar geen genoeg van kon krijgen − net als met de borsten daarnet, had ze weer de aanvechting om haar hele hoofd tussen die billen te rammen en daar haar bivak op te slaan. Leonie was geen vrouw − ze was seksuele geografie.

Nu waren ze ergens aangekomen − in de een of andere salon, en het waren weer tieten, tieten die Tiffany opeens een vreselijke dorst bezorgden. En dan die prachtige, onschuldig smekende ogen in dat wonderlijk expressieve, nog steeds lichtjes rode gezicht met die hartvormige lippen ... in het aanschijn van dat alles voelde Tiffany het water in haar mond lopen en haar benen zo slap worden als dropstengels.

Zonder erbij na te denken vestigde Tiffany haar blik weer op de overspannen straps van Leonies topje.

Alsof die de geile gedachten die door Tiffany's geest raasden dwars door haar voorhoofd kon lezen, vroeg ze prompt (na er een hele poos op los te hebben gekletst, zonder dat daarvan ook maar een woord tot de verdwaasde Tiffany was doorgedrongen): 'Het spijt me, maar deze krengen doen echt vreselijk zeer aan mijn schouders. Zou je het erg vinden als ik de straps afdoe?'

'Wa−?' Tiffany had het idee dat ze van het ene delirium in het andere belandde. Met open mond keek ze om zich heen, alsof ze zich in een droom bevond. Stond ze daarnet niet nog op de drempel?

Leonie haalde haar schouders op − oh God, oh God, wat een gezicht! − en zei met een verontschuldigende glimlach: 'Daar heeft eigenlijk nog nooit iemand bezwaar tegen gemaakt ...'

'Oh, uhm, nee, doe maar ...' antwoordde Tiffany ten langen leste, waarop Leonie met een zucht van opluchting de straps van haar schouders trok en liet zakken.

Op de een of andere miraculeuze manier wist haar topje zich nog aan haar buste vast te klampen − het textiel rekte zich wanhopig om haar extreem volumineuze borsten, terwijl de minste of geringste beweging van Leonie de doodsteek voor het arme ding zou kunnen betekenen. Ondertussen kon Tiffany al de bovenkant van haar areola's zien.

Misschien zou het topje toch niet helemaal afvallen. Misschien zou het een reddingsboei vinden in de hoogzwangere buik die zo mijlenver onder haar tieten uitstak, alsof die vastbesloten was om niet onder te doen en ook een deel van de aandacht voor zich wou opeisen.

Tiffany had niet het flauwste benul van wat er vervolgens nog allemaal tussen hen ter sprake kwam; ze wist alleen dat ze een heel uur binnen had doorgebracht toen ze bij het weggaan op haar telefoon keek. In het huis was verder niemand te zien of te horen geweest; de kinderen op school of in de crèche, en de allerjongsten aan de andere kant van de villa bij hun oppas. Leonie en Tiffany leken wel alleen op de wereld te zijn geweest; er bestond helemaal niets buiten de kamer waarin ze tegenover elkaar zaten, buiten Leonies zo spectaculair tentoongespreide borsten. Leonie bestond voor Tiffany, en Tiffany voor Leonie.

Tiffany had wel wat blikken op haar notities geworpen, maar die konden evengoed in braille opgesteld zijn geweest. Waarschijnlijk had geen enkele van de vragen die ze aan Leonie had gesteld van ook maar enige intelligentie blijkgegeven. Gelukkig leek dat finaal aan Leonie voorbij te gaan; die was zo volkomen op haar gemak geweest, met haar pretentieloze gekeuvel en haar meisjesachtige giechelbuien, dat Tiffany met veel plezier haar hersenen had uitgeschakeld en gewoon met volle teugen van Leonies aanwezigheid had genoten.

Ze begreep nu al volledig wat Lars in haar zag, en waarom hij haar zo vaak zwanger had gemaakt. Van Leonie ging een soort zonnige warmte uit die elke cynische, negatieve of al te vergezochte gedachtegang in Tiffany's hoofd het zwijgen oplegde, alsof de wereld met haar erbij een betere plek was om te zijn. Het enige wat Tiffany niet kon begrijpen was hoe Lars zichzelf ertoe kon brengen om naar zijn werk te gaan, om ooit (al was het maar voor enkele uurtjes) afscheid te nemen van die bezwerende vrouw, wier lichaam, stem en blik erom smeekten om aangeraakt te worden, gekust en geneukt tot de gensters in het rond vlogen.

Dat Lars bij die eerste ontmoeting niet thuis was geweest, was Tiffany pas gaan beseffen toen ze op het punt stond om weer te vertrekken. Ze had voorgesteld om de dag erna gelijk opnieuw af te spreken, dan met Lars erbij − langer wachten leek haar gewoon geen valabele optie, zo hard verlangde ze ernaar om meer tijd met Leonie door te brengen. De zalige mist die in haar brein was neergedaald begon pas op te trekken toen ze al een tiental minuten uit het huis weg was.

Die nacht werd Tiffany in haar slaap overspoeld door hyperseksuele dromen, dromen die voor het eerst een vaste, tastbare vorm aannamen − die van Leonie. Van de vrouw die immuun leek te zijn voor al die kwalen waar gewone mensen − vroeg of laat, maar zo zeker als dat een plus een twee is − stuk voor stuk aan ten prooi vallen, zoals vermoeidheid en cynisme. Dat ze zo in het leven stond hoewel ze al veertien kinderen had gebaard (terwijl ze inderdaad nog een drieling verwachtte, zo had ze bevestigd) mocht een waarachtiger mirakel heten dan de onbevlekte ontvangenis. Tiffany was niet gelovig, maar door de ontmoeting met Leonie zou ze misschien toch in het bestaan van engelen gaan geloven. Met dat lichaam van haar kon Leonie op het eerste gezicht dan wel voor een seksduivelin doorgaan, maar daar was ze gewoon veel en veel te goed voor − als haar dromerige blik die van Tiffany kruiste, kreeg die het gevoel dat ze in een soort orgastische gratie baadde.

*

Lars slaagde er niet in om Tiffany bij hun eerste ontmoeting net zo hard te overdonderen als Leonie had gedaan, maar alleen omdat niemand dat ooit nog zou kunnen. Niettemin wist ook hij moeiteloos een deel van haar aandacht naar zich toe te trekken, een deel dat alleen maar groeide naarmate ze langer met elkaar praatten en Tiffany toekeek hoe hij zich bewoog en Leonie aanraakte. Zijn donkere, warrige haar, zijn getrimde baard waar al de eerste grijze stoppels in te zien waren en zijn bruine, twinkelende, doorleefde ogen, alsof hij net was teruggekeerd van een nachtelijke tocht door de woestijn. De brede schouders (en, toen hij zich omdraaide, de rug) van een getrainde houthakker, maar de grote handen en lange vingers van een eersteklas pianist. Uit zijn blik − brandend, dansend −, zijn hele gelaatsuitdrukking en zelfs de manier waarop hij zich gedroeg sprak viriele mannelijkheid; eerder dan grof, dom of agressief leek hij eindeloos zelfverzekerd, op een vreugdevolle manier dominant en spontaan meester van elke situatie, van iedereen die zich maar kon aandienen. Dit was een man die zich probleemloos een weg door het leven zou kunnen manipuleren − maar tegelijk leek hij daar niet de minste behoefte aan te hebben, leek hij gespeend van elke zweem van wreedheid. Generositeit, hartstocht, intelligentie en een goed gevoel voor humor enerzijds, en een uitgesproken speelsheid anderzijds. De wereld was van hem − en afgaande op hoe hij naar zijn levensgezel keek, leek die wereld wat hem betrof vooral om Leonie te draaien.

Terwijl Tiffany met veel plezier naar Lars' glimlachende gezicht keek en zich door de obligate kennismaking en initiële smalltalk heen wurmde, popelend van ongeduld om hem − hen − écht te leren kennen, besefte ze al dat hij, als hij dat maar wou, haar naar believen zou kunnen bespelen.

Toch was Tiffany's geest al wat beter bij de les dan de vorige dag. Het was een minder transcendente ervaring om voor de tweede keer tegenover Leonie te zitten, al bleef ze kníjteropwindend om te zien. In plaats van een 'rok' had ze ditmaal een roze legging aan die zo onvoorstelbaar nauw om haar billen sloot dat Tiffany zich niet alleen afvroeg hoe ze het arme ding er ooit omheen had weten te krijgen, maar ook hoe het bestond dat de naden het inmiddels niet al lang en breed hadden begeven. Vooraan resulteerde de veel te krappe pasvorm in een cameltoe, en nog geen kleintje ook − dit moddervette exemplaar was zo schaamteloos obsceen en uitdagend dat Tiffany het nooit meer uit haar geheugen gewist zou krijgen, dat wist ze nu al. Voor Leonie, die er al even complexloos bij zat als de dag voordien, leek er evenwel geen vuiltje aan de lucht te zijn. Haar decolleté werd deze keer bedekt door een wit T-shirt, hoewel dat uiteindelijk weinig zoden aan de dijk zette, aangezien ook dat kledingstuk veel te strak gekozen was en alle rondingen en glooiingen van haar borsten en buik onverminderd zichtbaar bleven. Tot Tiffany's geschokte genoegen sijpelde er bovendien moedermelk door het T-shirt heen, melk die steeds grotere vlekken in de stof vormde en die gestaag maar zeker doorzichtig maakte. Het duurde niet lang voor Tiffany, die Leonies fel gezwollen en steeds scherper afgetekende tepels de ene straal melk na de andere zag afscheiden, haar mond weer barstensvol kwijl voelde lopen.

Toen Tiffany zich, ondanks deze enorme bronnen van afleiding, van haar eigenlijke taak begon te kwijten, observeerde ze zorgvuldig de begerige blikken die haar twee gesprekspartners elkaar continu toewierpen. Dat ze tot over hun oren verliefd op elkaar waren was simpelweg onmiskenbaar. En mocht er ergens in Leonies geest toch nog enige twijfel knagen, dan vermoedde Tiffany dat die zich heel eenvoudig als volgt liet samenvatten: Leonie achtte zichzelf zielsgelukkig dat ze Lars had, en wel zodanig dat ze zelfs na al die tijd nog niet helemaal durfde te geloven dat hij zijn leven met haar wou delen.

Lars was, op zijn beurt, geobsedeerd door Leonie − niet de bezetenheid van een man die koste wat het kost zijn pik in een kut wou rammen, noch de eenzijdige obsessie van een OnlyFans-stalker, maar iets nieuws dat Tiffany nog niet eerder had meegemaakt. Voor hem draaide álles om Leonie − zíj was degene om lief te hebben, om telkens weer te bezwangeren; in zijn ogen was ze volmaakt, en dat zou ze altijd blijven, maar toch bleef hij er alles aan doen om haar (haar lijf en haar leven) nog perfecter te maken dan ze al was.

Tiffany bleef Lars nauwgezet gadeslaan, als was ze vastbesloten om hem ergens op te betrappen, op een gemeen trekje, of iets al te zelfzuchtigs. Lars schikte zich niet naar de regels en verwachtingen van de samenleving; hij was zich er terdege van bewust dat daar geen plek in was voor hem en Leonie en ook nooit zou zijn, maar dat kon hem duidelijk geen zier schelen − getuige daarvan hoe vaak en hoe fervent hij Leonie betastte, of Tiffany hem nu bezig zag of niet.

En zelfs als het zou kloppen dat Lars Leonie uitbuitte en (naar conventionele maatstaven) zijn boekje zwaar te buiten ging, dan nog bleef het feit dat hij ook onnoemelijk veel om haar gaf − en zij om hem. Tiffany, die zichzelf erg bedreven achtte in het doorgronden van andere mensen, merkte niets op dat haar hieraan deed twijfelen. Hij wist hoe hij zich gedroeg, zich gedragen had, maar toonde geen grammetje spijt, was zich van geen kwaad bewust − alsof hij boven iedere vorm van schuldbewustzijn verheven was. En wat Leonie betrof, kon je je de vraag stellen of ze zo goedgelovig was als ze leek − of zou ze dat alleen voor Lars zijn, misschien zelfs moedwillig? Hoe dan ook, ze kon door wie dan ook zijn weggekaapt, gebruikt, misbruikt, in een kooi gestopt, gedwongen om tentjurken te dragen, om zich te schamen voor haar lichaam. Haar tieten veel te groot, haar billen veel te dik, haar dijen twee vette beenhammen, een lijf zo grotesk dat het monsterlijk was. Maar in plaats daarvan stond ze hier te stralen, apetrots op haar buitenaardse proporties en duidelijk aangespoord om van zichzelf te houden, om te omarmen wie ze was.

Wat Lars ook mispeuterd mocht hebben, in Tiffany's ogen volstond een enkel stukje bewijsmateriaal om deze hele zaak bij voorbaat te seponeren: Leonie was een onvoorstelbaar gelukkige vrouw.

Als iemand dit koppel wou neerhalen, een wig tussen hen in wou drijven, zou die persoon een schier onmogelijke opdracht hebben. Lars en Leonie zouden elkaar nooit de rug toekeren. Natuurlijk mocht je de kinderen niet uit het oog verliezen, maar uit het dossier bleek hoe goed die het zonder uitzondering hadden − waarschijnlijk beter dan ze het met welk ander ouderpaar ook zouden hebben gehad. Tiffany wist zeker dat haar gesprekken met de oudere kinderen dat vermoeden zouden bevestigen.

Naarmate het stel zich steeds meer op zijn gemak voelde in Tiffany's bijzijn − deze mensen deden zich niet anders voor dan ze werkelijk waren − werd duidelijk dat Lars echt niet van Leonie af kon blijven (voor elke aanraking werd hij beloond met een nieuwe straal moedermelk die in haar witte T-shirt trok). Hoe langer hij naast haar zat, hoe minder Lars er fysiek toe in staat leek om haar te weerstaan. En hoewel dat Tiffany dat niet zo verrassend vond als ze naging hoe meedogenloos aantrekkelijk Leonie was (God, wat ze er niet voor over zou hebben om die seksgodin zélf te mogen aanraken), herinnerde ze zich ook uit het dossier dat Lars en Leonie al heel lang bij elkaar waren en zelfs samen waren opgegroeid − ze waren halfbroer en halfzus, en onder andere daarom was er een anonieme klacht tegen hen ingediend.

Tiffany had zich bewust nooit druk gemaakt om wat twee instemmende volwassen met elkaar uitspookten, wat hun gezinsbanden ook mochten zijn. Uiteraard was veiligheid in dezen een cruciale risicofactor, maar aangezien de kinderen van Lars en Leonie allemaal kerngezond waren en probleemloos gedijden, vormde die hier geen aanleiding voor ongerustheid.

Wat Tiffany nu te doen stond, was Lars en Leonie op een meer persoonlijk niveau leren kennen, met de kinderen praten, en op die manier een algemeen beeld krijgen van hoe het er in het gezin aan toeging. Daarna zou ze haar bevindingen neerschrijven in een verslag, waarbij ze eventuele verdenkingen of zorgwekkende elementen diende te markeren.

Voor ze de eerste keer bij Leonie was langsgekomen, had Tiffany door de stapel papier gebladerd waaruit het dossier bestond (door de bezuinigingen waren zulke zaken nog steeds niet gedigitaliseerd) en had ze de opname van het anonieme telefoontje beluisterd. Dat was heel erg vaag geweest, en leek haar eerder afkomstig van een jaloerse buurvrouw dan dat het haar écht zorgen baarde over de thuissituatie van Leonie en Lars. De vrouw die had getelefoneerd leek al niet te spreken over het feit dat Leonie überhaupt bestond, laat staan over haar relatie met Lars, die haar volgens haar 'uitbuitte en manipuleerde met als enige doel zoveel mogelijk kinderen te verwekken' en met haar 'zijn eigen, levende vruchtbaarheidspop wou scheppen'.

Toen Tiffany de vrouw bezig hoorde, had ze niet geweten of ze nou de wenkbrauwen moest fronsen, in lachen uitbarsten of zich vaagweg opgewonden diende te voelen. Afgaande op hoe ze beschreven werd leek Leonie inderdaad een hoogst bijzondere vrouw te zijn, en Tiffany was nieuwsgierig geweest (en er zelfs op gebrand, na een bizarre seksdroom waarvan ze zich geen details kon herinneren) om haar in levenden lijve te ontmoeten. In het dossier had alleen een pasfoto gezeten, en zoals steeds was daar vrij weinig uit op te maken geweest, al had Leonie er best aantrekkelijk uitgezien.

Nu ze wist hoe de vork in de steel zat, kon Tiffany zich wel voorstellen wat de bittere kennis ertoe had aangezet om dat telefoontje te plegen. Ze was het alleen absoluut niet met de vrouw eens. Leonie was geen bedreiging, ze was een schat die met de grootste omzichtigheid behandeld diende te worden en niets dan bewondering verdiende.

Van hier af aan zou het vooral op de persoonlijke toets aankomen, op de gesprekken van man tot man − en toevallig was dát nou net het domein waarin Tiffany volgens haarzelf excelleerde. Ze vond van zichzelf dat ze uitzonderlijk goed was in het doorgronden van mensen: alleen al door diep genoeg in hun ogen te kijken, door hun bewegingen en microgedragingen te bestuderen en aandachtig naar de intonatie van hun stem te luisteren kon ze vlotjes hun persoonlijkheid en motivaties uiteenzetten. Dat je via iemands ogen in zijn of haar ziel kon kijken, was iets waar Tiffany rotsvast in geloofde, en ze was dan ook vastbesloten om er in de loop van de ontmoetingen die nog zouden volgen achter te komen wat er in die van Lars en Leonie besloten lag.

Toen Tiffany voor de tweede keer het huis verliet, had ze het gevoel dat ze beter werk had geleverd dan de vorige keer − maar dat was niet moeilijk. Tegen de tijd dat het koppel haar uitwuifde in de deuropening − nog even opgewekt als in het begin, hoewel ze inmiddels zeker wisten dat Tiffany zowel hun relatie als de vraag of ze geschikt waren als ouders grondig zou onderzoeken − was Leonies strakke witte T-shirt helemaal doordrenkt met haar eigen moedermelk.

Dat noch Leonie, noch Lars hier iets over had gezegd tijdens het gesprek, of zelfs maar had laten blijken dat er iets aan de hand was, wond Tiffany alleen maar meer op.

Toen ze de deur achter zich hoorde dichtvallen en Tiffany terug naar haar auto liep, drong er plots iets met de kracht van een ijzeren vuist tot haar door: zodra die deur dicht was, had Lars Leonies kleren vast van haar lijf gerukt en was hij haar als een dolle beginnen te neuken.

Tiffany moest al haar wilskracht aanwenden om van het huis weg te blijven lopen.

*

In haar droom over Leonie die nacht dook nu ook Lars op.

En in de droom die daarop volgde kreeg dat tweetal het gezelschap van Tiffany zelf.

*

De volgende dag (ze had een vrije dag geweigerd omdat zo lang wachten haar een onmogelijke opgave leek) was Tiffany van plan om hen allebei afzonderlijk te spreken. In gevallen als dit was het cruciaal om het koppel te scheiden en na te gaan of daarbij iets aan het licht zou komen dat nog niet was gebleken bij de eerdere gesprekken, waar ze samen waren geweest.

Al in het eerste halfuur werd voor Tiffany − die haar uiterste best deed om professioneel te blijven, ook al gleed haar blik geregeld af − duidelijk dat geen haar op Leonies hoofd eraan dacht om ooit ook maar iets van kritiek te uiten aan het adres van Lars. Er kwamen geen frustraties bovendrijven, en zelfs een onschuldig grapje over hem was blijkbaar geen optie. Tegelijkertijd had Tiffany geenszins de indruk dat Leonie haar ware gevoelens verborg: het was inmiddels al lang en breed duidelijk dat zij en Lars een open boek waren wat elkaar betrof. De liefde die van hen afstraalde was waarschijnlijk zichtbaar vanuit het ISS.

In feite kwam het erop neer dat Leonies brein de neurale verbindingen leek te ontberen om iets slechts over Lars te willen of kunnen zeggen.

Uiteindelijk besloot Tiffany om over te gaan tot de aanpak die ze zelf het liefste hanteerde.

'Oké, Leonie − van nu af aan ga ik de standaardvragen laten voor wat ze zijn. Die zijn naar mijn smaak veel te formeel, en onvoldoende op de persoon in kwestie toegesneden; zeker voor jou en Lars lijken ze me verre van adequaat. Ik ga dit op mijn manier aanpakken en proberen om jullie allebei te leren kennen. Kun je je daarin vinden?'

'Oh ja, dat klinkt leuk! Ik vind jou leuk ...' giechelde Leonie.

Tiffany glimlachte, beet op haar lip en keek snel omlaag naar de pen in haar hand en het blanco blad papier dat eronder lag. 'Eh − nou − goed, dan.'

Zonder zich erom te bekommeren hoe het bij Leonie zou overkomen deed ze haar ogen dicht en haalde enkele keren na elkaar diep adem. Geen decolleté op het blad papier. Geen decolleté op het blad papier. Lieve god, wat had de seksgodin tegenover haar op de bank voor de gelegenheid weer een outfit uitgezocht ... Die was vast bedoeld als een schattig, roze zomerjurkje, maar zoals met alle kleren van Leonie bleef van die originele bedoeling nog maar weinig over als zij de wil van haar monumentale lichaam er eenmaal aan had opgelegd. Leonies adembenemend grote borsten vormden een uitgestrekt naakt landschap: weelderige bergen vlees die zo voor het grijpen lagen en pornografisch bloot bleven tot het punt waar de jurk weer bij zijn positieven leek te komen en zich als bij wonder aan haar tepels wist vast te klampen. De jurk spande om haar zwangere buik met een soort meisjesachtige seksualiteit, alsof Leonie nog steeds een onschuldige, maagdelijke tiener was en zich nog even argeloos kleedde als voor ze zwanger was geworden. En wat de onderkant van het backless jurkje betrof: met die zoom met ruches was die vast ontworpen om mooi naar buiten te golven, maar in dit geval kwam hij niet verder dan halverwege haar achterwerk. Net voor Leonie was gaan zitten, was Tiffany getrakteerd op een gulle blik op het roze stringetje dat diep tussen die billen verzonken zat en als het ware om haar aandacht schreeuwde.

Tiffany voelde zichzelf al aardig nat worden beneden.

'Wat doe jij graag, Leonie?'

Leonie bloosde en keek opzij − door de deuropening naar het vertrek ernaast, waar Lars aan de afwas stond. 'Uhm ...'

Tiffany gniffelde. 'Afgezien daarvan, bedoel ik. Wat doe je in je vrije tijd? Dingen waar Lars niet bij betrokken is.'

'Ik ... ik lees graag.'

'Werkelijk? Super! Wat voor boeken?'

'Oh, ik − dat houd ik liever voor mezelf.'

'Geen probleem. Heb je ooit Dostojevski gelezen?'

Leonie tuitte haar lippen. 'Nee, dat denk ik niet ...'

'Hij is heel goed.' Tiffany riep zichzelf mentaal tot de orde. 'Uhm, en verder? Heb je nog andere hobby's?'

Leonie deed haar mond open en dicht, open en dicht − even dacht Tiffany dat ze wat probeerde te bedenken, maar toen besefte ze dat Leonie weer aan Lars dacht. 'Oh!' riep Leonie uiteindelijk. 'Ik schilder graag. Sinds enige tijd maak ik geregeld een schilderij, en ik heb er intussen al een heleboel. Zou je ze graag eens zien?'

'Heel graag.'

Leonie glunderde en sprong op van de bank. Door die kortstondige opstoot van seismische activiteit floepten haar beide tepels vanachter de rand van haar microjurkje tevoorschijn, zonder dat ze er erg in had. Terwijl ze Tiffany bij de hand nam en achter zich aan trok, keek die in een soort doffe trance naar alle delen van Leonies lichaam − haar opgewonden bewegingen vertaalden zich naar alle cruciale delen van haar lijf, een soort perpetuum mobile dat Tiffany geiler dan boter maakte. Tussen Leonies enthousiasme voor wat dan ook en het eindeloze trillen, schudden, wiebelen en stuiteren van haar prominente lichaamsdelen bestond net zo'n oorzakelijk verband als tussen hard studeren en mooie cijfers, warme zomerdagen en ijscowagens en dikke tieten en mannelijke belangstelling.

Toen Leonie de rijkbewerkte eiken deur open hield die naar de kamer leidde waar haar schilderijen hingen en Tiffany haar naar binnen volgde, merkte die dat Leonies vette (en om de een of andere reden half stijve) tepels nog steeds ontbloot waren. Een ervan was nat en wit; er waren pareltjes melk op verschenen die al gauw een druppel zouden vormen.

Tiffany besloot om er niets van te zeggen; daar vond ze de situatie iets te gênant voor. Leonie zou het vroeg of laat wel zelf beseffen.

En van het ene moment op het andere ging alle aandacht van Tiffany toch uit naar de schilderijen.

De dingen waren afgrijselijk. Niet om aan te zien. Hoewel Tiffany weinig van kunst afwist, had ze toch voldoende gevoel voor vorm en esthetiek om te weten dat Leonie nog geen halve gram artistiek talent in haar lijf had.

De kamer hing helemaal vol met de krengen, en op de een of andere manier slaagde ieder nieuw exemplaar waar Tiffany haar vriendelijke blik overheen liet glijden erin nog lelijker te zijn dan het vorige.

'Amai,' zei Tiffany. En: 'Knap!' Uiteindelijk vroeg ze: 'Eh − wat vindt Lars van je schilderijen?'

'Hij is er dol op! En wel in die mate dat hij heeft voorgesteld om ze overal in het huis op te hangen, maar ik had ze liever allemaal op één plek bijeen.'

En terwijl Tiffany begripvol knikte, huppelde Leonie van het ene schilderij naar het andere en gaf telkens toelichting bij haar werk.

Tiffany beschouwde Leonie niet als stom, ook al wist ze dat vele anderen dat wel zouden doen. 'Simpel' zou een treffende omschrijving zijn geweest als dat woord niet hetzelfde had betekend als stom. Leonies vreugde en passie waren ongecompliceerd en oprecht. Op haar gezicht waren geen stress- of angstlijntjes te bespeuren; ze leek net een engel. Het ene moment was Leonie de onschuld in persoon, leek ze absoluut niet op haar plek in deze wereld, zonder zich daar evenwel van bewust te zijn (of misschien kon het haar gewoon geen zier schelen), immuun voor elke mogelijke negatieve invloed van buitenaf. Maar het andere moment straalde ze zulke rauwe seksualiteit uit, wanhopig en wellustig, dat Tiffany zich er slechts met veel moeite van wist te weerhouden om haar ter plekke te gaan tongzoenen. Dat kwam niet voort uit Leonies woorden, zelfs niet uit haar onmiskenbare geflirt; het kwam voort uit hoe − en wie − ze was. Hoe ze zich ook bewoog, haar voeten verplaatste, giechelde, met haar wimpers knipperde of zich uitdrukte, telkens kreeg Tiffany het gevoel dat Leonie evengoed haar decolleté vol in haar gezicht had kunnen duwen.

De schilderijen. Stop met deze seksgodin aan te staren. Concentreer je op de schilderijen.

Terwijl Leonie er bij elk schilderij op los kletste, begon Tiffany stilaan haar mening te herzien. De werken waren in drie categorieën te verdelen: ze gingen over Lars, over haarzelf of over haar gezin. Leonie drukte haar boodschappen niet op een concrete manier uit, maar door kleur, sfeer, vage vormen en abstracte penseeltrekken. Toen Tiffany inzag dat Leonie via deze weg uitdrukking gaf aan haar inwendige blik op haar leven, begon ze helemaal anders naar de schilderijen te kijken − ze begon ze heel erg te waarderen, en er zelfs van te houden. Van de drie 'soorten' waren die over Lars duidelijk de rijkste en uitbundigste; het leken wel uitbarstingen van kleur, alsof Leonie de verf niet op het doek had gestreken maar gesquirt − of in ieder geval alsof ze zich gewoon niet had kunnen bedwingen tijdens het schilderen.

'Ze zijn eigenlijk erg mooi,' zei Tiffany, die er meteen spijt van kreeg dat ze het woord 'eigenlijk' had gebruikt, al leek Leonie zich er niets van aan te trekken. Op een gegeven moment moest die de bovenste rand van haar jurk terug over haar tepels hebben getrokken, zonder iets te zeggen − alsof dat de normaalste ter zaak ter wereld was. Het was waarschijnlijk iets dat ze constant moest doen.

'Jij bent eigenlijk ook erg mooi,' zei Leonie.

'Ik − eh, wat? Dank je, uhm ...' stamelde Tiffany, overrompeld door de richting waarin Leonie het gesprek opeens stuurde.

'En dat vindt Lars ook.'

'Ach − ach zo. Werkelijk?' Tiffany herwon haar tegenwoordigheid van geest. 'Mag ik je een rare vraag stellen? Ik weet niet hoe ik dit diplomatiek moet formuleren ...' Leonie keek haar niet-begrijpend aan, haar mond een klein beetje open. 'Vind je mij soms aantrekkelijk omdat Lars dat ook vindt?'

Leonie lachte hartelijk − een zacht, tinkelend geluid dat haar borsten aan het deinen bracht. 'Wat denk je nou, dat hij en ik dezelfde gedachten hebben of zo? Nee, volgens mij zou nog eerder het tegendeel waar zijn − dat hij dat vindt omdat ik hem mijn mening heb gezegd.' Ze grijnsde, iets waarvan Tiffany niet had gedacht dat Leonie ertoe in staat zou zijn, omdat het te veel subtiliteit en sluwheid vereiste; te oordelen naar de poging die ze nu deed was ze er inderdaad niet erg bedreven in.

Leonies gezicht plooide zich terug in zijn gewone argeloze staat. 'Hij zorgt ervoor dat ik me mooi voel, al zolang ik me kan herinneren. Nog nooit heb ik me lelijk gevoeld als hij bij me is − of het idee gehad dat mijn tieten te dik zijn, of mijn dijen of billen, of mijn buik wanneer ik zwanger ben, wat vaker wel dan niet het geval is ... of dat ik te simpel zou zijn, niet slim genoeg. Hij weet al dat negatieve als het ware uit mijn geest te bannen, gewoon doordat hij mij, en alles aan mij, zo grenzeloos begeert. En daarom slaag ik erin om al dat vernietigende gestaar van anderen te negeren, al dat commentaar waarvan ze denken dat ik het toch niet hoor. Allemaal dankzij Lars. En als ik zie hoe zijn ogen gaan twinkelen wanneer hij me ziet − telkens wanneer hij me ziet, zelfs na al die jaren − en zeker als ik een van de outfits aantrek waarin hij me liefste ziet ... dan voel ik me zo bijzonder, zo gewild, zo ... mooi. Sexy, zelfs.'

Leonie wendde haar blik af, een blos op haar gelaat. 'Het klinkt gek, dat weet ik ... maar dat is de reden waarom, ook als hij me megakrappe kleren koopt die veel en veel te strak zitten en waar mijn borsten en billen bijna helemaal uit hangen, of als zijn gedrag ... nou ja, ongepast is ... ik niet tegen hem in ga, omdat ik zie hoe hij daardoor opleeft, hoe door en door gelukkig het hem maakt. Wat mij dan weer zo intens gelukkig maakt, mij het gevoel geeft dat ik geliefd ben, meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden ... Jeetje, het is net een droom waar maar geen einde aan lijkt te komen. Ik ben zó gelukkig met hem. Het spijt me, ik ben nooit een kei geweest in het uitdrukken van mijn emoties ...'

Tot haar eigen stomme verbazing stak Tiffany plots haar armen uit en nam Leonie bij haar schouders (hoewel ze zich eigenlijk veel liever helemaal tegen de jonge vrouw aan had geperst, haar lippen op die van Leonie had geplant en haar als een dolle was beginnen te kussen). 'Leonie, je bent mooi. En onnoemelijk sexy. Ik ben zo blij dat Lars ervoor zorgt dat je je zo voelt, want het is de waarheid − daar staat niet alleen Lars voor in, maar ook ik!'

Na het uitspreken van die woorden stapte Tiffany opgelaten terug naar achteren. 'Ik − het spijt me. Dat had ik niet moeten doen. Ik was alleen diep geraakt door wat je zei ... je drukt je gevoelens juist heel mooi uit, Leonie!'

Waarop die haar een paar tellen lang stralend aankeek, alvorens haar plotseling te omhelzen.

Doordat Leonie een stel hooggehakte, fluffy slippers aan haar blote voeten had en Tiffany slechts eenvoudige gympjes, voelde die laatste hoe haar gezicht vol in het meest epische decolleté werd gedrukt dat ze ooit had gezien. Het tietenvlees stulpte aan weerskanten van haar gezicht omhoog, als zachte bergen, terwijl haar neus en lippen de kloof ertussenin openduwden. De warme, bezwete hellingen drukten genadeloos naar binnen, zodat haar wangen invielen, en ze roken naar seks, de belofte van seks. En hoewel Tiffany nauwelijks kon ademen was het een glorieuze ervaring om zich zo te verliezen in de boezem van deze onschuldige seksduivelin, om er zo in begraven te worden door die armen om haar heen die haar er zo krachtig in leken te willen onderdompelen. Ze voelde zich zo klein terwijl ze bang werd dat haar gezicht door de immense druk platgeduwd en definitief vervormd zou worden, en plots voelde ze haar mond opengaan, alsof ze aan die vleesbergen wou likken, alsof ze zich net genoeg wou terugtrekken om aan die spenen te sabbelen, die opgezette, druipende tepels, om de melk eruit te zuigen ...

Leonie verbrak de omhelzing en trok zich terug, waardoor Tiffany − na wat wel een eeuwigheid leek − weer boven water kwam, sputterend en blozend en hijgend. Met benen die veel weg hadden van slappe rubberen slangen wankelde ze achteruit. Haar kutje was drijfnat, en ze kon de zoete geur ervan om zich heen ruiken, alsof ze zich ermee had geparfumeerd.

'Oh, het spijt me, hopelijk heb ik je niet te hard geknuffeld! Ik heb soms moeite om me te beheersen! Je was alleen zo lief tegen me daarnet ...' Met een bezorgde blik zocht Leonie oogcontact met Tiffany. Ze was zich kennelijk in de verste verte niet bewust van de impact die haar knuffel op Tiffany had gehad.

'Nee, nee, je hebt me ... Nee, dank je. Je ... je knuffelt heel goed. Héél goed.'

Met een kamerbrede glimlach zei Leonie: 'Misschien kun je nu beter met Lars gaan praten. Ik heb je al veel te lang beziggehouden met mijn gepalaver!'

'Ja, dat lijkt we wel wat,' zei Tiffany jachtig. 'Maar mag ik eerst eens van jullie toilet gebruikmaken? En kan ik een glas water krijgen? Ik zou me graag wat ... verfrissen.'

'Ja, natuurlijk. Wat is het vandaag warm, hè?'

*

Eenmaal terug van de badkamer nam Tiffany plaats tegenover Lars. Ze had wat koud water in haar gezicht gespat en haar kalmte grotendeels herwonnen. Het was een vreemde ervaring om Lars alleen te zien, zonder Leonie aan zijn zijde, alsof hij een totaal andere man was. Incompleet, zo kwam hij nu op Tiffany over.

'Oké. Wat betekent Leonie voor jou?'

'Een pittige start,' grijnsde Lars. 'Leonie is mijn alles. Mijn hele wereld. Mijn verleden, mijn toekomst, maar bovenal mijn heden. Mijn geschenk. Elke dag opnieuw krijg ik haar als geschenk. Ik weet dat het klef klinkt, maar zo voelt het echt.'

'Dus je schenkt haar aan jezelf?'

'Nee, ze schenkt zichzelf aan mij. En elke dag mag ik haar uitpakken, om haar vervolgens weer in te pakken. Telkens als ik haar zie is het Kerstmis.'

'Jullie zijn inmiddels al heel lang een stel. Kun je je voorstellen dat ik maar moeilijk kan geloven dat je nog steeds zo over je partner denkt?'

Lars haalde zijn schouders op. 'Dan is dat jouw probleem, en het probleem van alle andere koppels. Niet het onze.'

'Als ik jou over haar bezig hoor, krijg ik de indruk dat ze geen onafhankelijk, autonoom persoon is. In jouw ogen, althans.'

Lars glimlachte. 'Natuurlijk is ze dat wel. We zijn gewoon smoorverliefd op elkaar, meer is er echt niet aan de hand.'

'En als Leonie nu van de ene dag op de andere zou beslissen dat ze absoluut geen kinderen meer wil, wat zou je daar dan op zeggen?'

Lars haalde opnieuw zijn schouders op. 'Dan zouden we die beslissing samen nemen.'

'Dus er is ruimte voor overleg?'

'Ja. Is dat niet gezond, dan?'

'Kan Leonie een besluit nemen waar jij niet mee akkoord gaat?'

'Uiteraard kan ze dat. Je hebt toch gezien hoe we samen zijn? Denk je nou echt dat ik niet tot alles bereid zou zijn om haar gelukkig te maken?'

'Niet zo'n prestatie als jullie van krek hetzelfde gelukkig worden.'

Lars schudde zijn hoofd, nog steeds glimlachend. 'Zo is het niet. Ik weet dat het van buitenaf zo kan lijken, maar wij zijn wel degelijk helemaal weg van elkaar. We zitten in alle opzichten op dezelfde golflengte.'

'En is dat altijd het geval geweest?'

'Ja, zo goed als. Natuurlijk blijven we compleet verschillende mensen, zowel fysiek als mentaal. Maar we passen gewoon perfect bij elkaar. In elkaar, als een volmaakte puzzel.'

Tiffany probeerde niet voor haar geestesoog te zien hoe ze in elkaar zouden passen. 'Doen jullie aan veilige seks?'

Het gezicht dat Lars trok sprak boekdelen. 'Nee.'

'Nee? Heb je daar wat op tegen, dan?'

'Laat ik gewoon zeggen dat ik er het nut niet van inzie,' zei Lars grijnzend. 'En de lol al helemaal niet.'

'En Leonie denkt daar ook zo over?' vroeg Tiffany, die haar bril terug op haar neus duwde.

'We hebben daar onze meningsverschillen over gehad, maar die zijn al geruime tijd bijgelegd.'

'Ja, vast,' prevelde Tiffany sceptisch voor zich uit, onhoorbaar voor Lars. Ze zuchtte en vroeg: 'En als het op een dag echt niet anders zou kunnen? Hoe zou je dan aan veilige seks doen?'

'Dan zou ik haar in haar reet neuken, of klaarkomen op haar magnifieke borsten − of op haar prachtige gezicht. Allemaal dingen die we nu ook al geregeld doen. Ons seksleven is lekker gevarieerd.'

Tiffany dwong zichzelf om wat langzamer adem te halen en ging verzitten om zichzelf een houding te geven. 'Ach, zo zit dat dus.'

'Inderdaad, zo zit dat.'

'Jullie hebben een hoop kinderen.'

'Dat heb je goed opgemerkt.'

'Dank je. Lukt het nog een beetje om het overzicht te bewaren?'

Zonder er ook maar een halve seconde over te hoeven nadenken dreunde Lars de namen van zijn zeventien kinderen op en gaf telkens aan waar ze zich op dat moment bevonden: op school, in de kleuterklas, bij de nanny of in Leonies baarmoeder.

'Hebben jullie al namen gekozen voor de drieling?'

'Natuurlijk. Leonie heeft ze alle drie voorgesteld, en ik was meteen verkocht,' antwoordde Lars met een glimlach zo suikerzoet dat Tiffany niet wist wat ze ervan moest denken.

'Heb je veel tijd voor de kinderen die er al zijn?'

'Jazeker. Tot mijn grote spijt is dat niet altijd het geval geweest, maar ik heb hard gewerkt om ze allemaal een fantastisch leven te kunnen geven. Nu werk ik alleen nog twintig uur per week als adviseur, en de rest van de tijd breng ik door met Leonie en de kinderen. Nog een paar jaar en ik kan met pensioen. Dan zal mijn leven pas écht beginnen,' zei hij glunderend.

Tiffany bleef Lars ondervragen, maar hoewel ze heel wat eigenschappen detecteerde die ze aanvankelijk niet in de peiling had gehad − koppigheid, trots, onverzadigbare lust, een zekere nonchalance, de hopeloze amoraliteit van de geile schooljongen, wat ze 'sociale apathie' zou noemen, in combinatie met slecht opgevulde gaten in zijn zelfbewustzijn −, was er geen zweem van kwaadaardigheid te bespeuren, niet het vaagste spoor van goed gecamoufleerde antisociale persoonlijkheidsstoornis. Als Leonie Lars echt uit haar leven wou, zou die laatste geen seconde twijfelen om haar te laten gaan, daar was Tiffany van overtuigd − en zou hij compleet radeloos en doelloos achterblijven, iets wat sowieso ook voor Leonie zou gelden.

Maar was er ook maar één goede reden om dit koppel van elkaar te scheiden? Dat ze bij een of andere jaloerse bemoeial bittere gedachten opriepen was toch echt niet hún probleem. Natuurlijk waren er bepaalde machinaties in het spel, gedreven door eigenbelang, maar was dat niet bij elke relatie het geval? In principe zou Tiffany nog eindeloos kunnen blijven wroeten in de psyche en achtergrond van deze twee mensen, maar dat zou niets veranderen aan de conclusie dat ze veel gelukkiger waren samen dan apart, en dat ze het als (toegegeven, onconventioneel) stel uitstekend leken te doen, wat anderen ook van hen mochten denken.

'Dank je, Lars,' zei Tiffany, die ook nadat ze het oogcontact had verbroken zijn doordringende blik nog steeds op zich voelde branden en een blos op haar wangen voelde verschijnen. 'Voorlopig zullen we het hierbij laten.'

'Hoe heb ik het tot nu toe gedaan?'

Tiffany glimlachte. 'Dat zou je graag weten, hè?'

Lars leunde achterover op de bank, zijn ene been over het andere gekruist, en haalde een hand door zijn warrige zwarte haar. Er trok een spiertje in zijn kaak, zodat hij half naar haar leek te knipogen. In zijn broek was ter hoogte van zijn kruis een forse bobbel zichtbaar. Waarschijnlijk gewoon een plooi in de stof. Dat komt voor. Gewoon een plooi het denim die hij niet gladgestreken krijgt.

'Leonie vindt je heel erg aantrekkelijk. Mijn woorden.'

Tiffany slikte. 'En wat waren de hare?'

'"Superschattig en supersexy, Lars, Lars, Lars, ben jij ook zo dol op haar? Ze is zo lief en ik wil ... ik zou graag zien hoe je ... Oh Lars, dit heb ik nog nooit eerder gewild!" Ja, zo heeft ze het gezegd, denk ik.' De manier waarop Lars' brede grijns zich gaandeweg ook naar de blik in zijn ogen uitbreidde bewees dat hij Tiffany niet voor het lapje hield.

Die wist niet meteen wat geantwoord. 'Eh ... dat vind ik ... nogal ongepast van haar.'

'Daar heb je gelijk in. Maar als het om zulke zaken gaat hechten wij geen van beiden erg aan plichtplegingen.'

'Dus ze ... ze heeft gezegd ...'

'Wat heeft ze gezegd?'

Tiffany schudde snel het hoofd. 'Ik kan geen woorden herhalen die in andere conversaties zijn uitgesproken.'

'Uiteraard niet.'

'Maar ...'

'Ja? Ga door,' spoorde Lars haar aan, terwijl hij vol verwachting voorover ging leunen.

'Volgens jou vindt ze me aantrekkelijk. Waarom vertel je me dat? Wat probeer je daarmee te bereiken?'

'Wat denk je dat ik ermee wil bereiken?'

'Volgens mij wil je seks met me.' De woorden waren uit Tiffany's mond voor ze er erg in had − om ze nog terug te nemen was het nu te laat.

Maar tot haar verrassing gniffelde Lars alleen maar; hij was kennelijk absoluut niet in verlegenheid gebracht. 'Heb je sinds je je in onze relatie bent gaan verdiepen op welk moment ook het idee gehad dat ik Leonie ooit zou bedriegen? Dat ik daartoe in staat zou zijn?'

'Nee,' gaf Tiffany toe. 'Geen seconde.'

'Dat dacht ik al. Je snapt dus wel dat het totaal uitgesloten is dat wij ooit seks zouden hebben zonder dat Leonie ervan weet.'

'Oké ...' prevelde Tiffany, die het loodzware gewicht van schaamte en teleurstelling al van haar hart richting haar maag voelde glijden.

'Maar met haar erbij? Dat zou een ander verhaal zijn.' Lars haalde losjes zijn schouders op, alsof ze het over een interessant nieuw spelletje hadden dat ze zouden kunnen uitproberen. 'Tiffany, geloof me vrij als ik zeg dat je inderdaad heel aantrekkelijk bent ... maar ik wil alleen datgene wat de liefde van mijn leven wil. Door mijn connectie met Leonie zie ik jou door haar ogen, en ik kan je garanderen dat ze seks met je wil. Hoewel ze het soms moeilijk heeft om haar verlangens uit te drukken, is dit echt zo klaar als een klontje. Ze wil je erbij − ze wil je bij onze seks betrekken, mij diep in jou zien.

Vanavond ga ik het er met haar over hebben − geen machinaties, geen spelletjes. Ik wil nagaan of ze echt vorm kan geven aan haar verlangens. Ze is meer hetero dan jij, maar niet helemaal.'

Hoewel Tiffany wou vragen wat hij in vredesnaam van haar seksuele geaardheid afwist, bleven de woorden in haar keel steken − kennelijk was hij al net zo goed in het doorgronden van gesprekspartners als zij. Ondertussen bleef de rest van zijn betoog door haar hoofd spoken; ze voelde zich duizelig, alsof haar hersens net danig door elkaar waren geklutst. Zijn blik bleef op haar gekluisterd en uit angst dat ze erin zou verdrinken keek ze de andere kant op. Een oudere man die inwendige kracht en zelfverzekerheid uitstraalde, en die haar vertelde waar het op stond, en zelfs doodleuk voorspelde wat er met haar zou gebeuren. Wiens levensgezel toevallig alle wazige, instinctieve verlangens die al zo lang in Tiffany's geest rondwaarden verpersoonlijkte en in zich verenigde, als een helse godin. Een volmaakte seksduivel en -duivelin die een paar vormden en haar in hun bed uitnodigden.

Tiffany kwam overeind, een beetje wankel op haar benen, verscheurd tussen ergernis, verwarring en onversneden opwinding. 'Ik moet nu echt gaan, meneer −'

'Lars.'

'Juist, Lars. Voor vandaag zijn we echt wel klaar.'

'Inderdaad. Voor vandaag. Maar morgen moet je zeker met Leonie praten.'

'Praten ... juist ...'

Lars grijnsde. 'Volgens mij zul je door haar verrast zijn. Als ze haar zinnen eenmaal op iets of iemand heeft gezet, kan ze heel ... vastberaden en ... overtuigend zijn. Ben je haar lokroep nog niet gewaar?'

'Ik heb geen flauw benul waar je het over hebt,' hakkelde Tiffany terwijl ze zich met een vuurrood hoofd van hem afwendde. Ze wilde ervandoor gaan, richting de voordeur, maar haar voeten leken plots wel van lood. Tot haar schaamte rook ze nog steeds hoe de hele toestand haar had opgegeild − nog veel meer dan enkele minuten geleden. Zelfs de binnenkant van haar dijen was nat.

'Ze begeert jou, en ik weet gewoon dat jij haar ook begeert − en bijgevolg ook mij, zo sterk is de band tussen Leonie en mij. Ja, je begeert ons allebei − je wilt deel uitmaken van wat wij hebben, van de liefde tussen ons. Volgens mij is dat perfect mogelijk.'

'Dag!' zei Tiffany dringend, waarna ze zich eindelijk in beweging zette en met bonzend hoofd naar de deur liep. Lars hield haar niet tegen en stond niet eens op van de bank, maar ze voelde hoe hij haar glimlachend nakeek tot ze de deur uit was.

*

Die nacht droomde Tiffany hoe ze diep in Leonies decolleté kroop, terwijl Lars haar van achteren neukte met zijn vette pik. Ze zoog op Leonies tieten en tongzoende haar alsof haar leven ervan afhing. Om hen heen op het bed lagen alle boeken die ze ooit had gelezen, een janboel vanjewelste, met losgescheurde pagina's die onder de klodders geil en melk zaten.

*

Tiffany had de meest gewaagde kleren aangetrokken die haar garderobe rijk was. Een zomerse fuifoutfit voor een losbandige jonge meid, geen greintje professionaliteit. Een krap bemeten topje dat net boven haar navel ophield. Een legging die strak als vershoudfolie om haar knappe ronde kontje sloot. Haar teennagels glanzend rood gelakt in peeptoehakjes.

Nadat Lars haar erin had gelaten namen ze tegenover elkaar plaats in de salon. Hij zat er volkomen ontspannen bij, zijn arm uitgestrekt over de rugleuning van de bank, en betoverde haar weer met zijn karakteristieke uitstraling − de arrogante, nieuwsgierige schooljongen versmolten met de intelligente, atypische man.

'Vind je me een slecht persoon?'

Tiffany knipperde met haar ogen. Ze had erop gerekend dat hij iets zou zeggen over hoe ze eruitzag, over de kleren die ze droeg, en was lichtelijk teleurgesteld (en zelfs enigszins gepikeerd) dat die verwachting niet was ingelost. Tegelijk voelde ze zich plots erg opgelaten − waarom had ze zich zo uitgedost voor dit koppel? Ze had het gedaan zonder erbij na te denken; pas toen ze al voor hun deur stond was haar zelfbewustzijn wakker geworden en had haar gevraagd waarom ze zich zo sexy had gekleed − eens te meer omdat ze hier strikt genomen in haar officiële hoedanigheid van sociaal werker was.

Lars' vraag bracht haar uit haar evenwicht, maar al gauw draaide ze de knop om en reageerde vinnig. 'Ik denk dat er niemand helemaal goed of helemaal slecht is. Volgens mij zitten mensen complexer in elkaar dan dat.'

'Dat ben ik met je eens. Je bent een interessante meid. Heel wijs voor je leeftijd.'

'Dank je,' zei Tiffany, harder dan ze gewild had. 'Eigenlijk is wat je van jezélf vindt veel belangrijker. Vind je zelf dat je een slecht persoon bent?'

Lars leek daar even over te moeten nadenken. 'Weet je, voor mij is er maar één iets echt van belang,' antwoordde hij. 'Namelijk wat Leonie van mij vindt. Vraag het eens aan haar.'

'Oké, dat zal ik doen. En wat vind jij van Leonie?'

'Je hebt haar gezien. Wat denk je dat ik van haar vind?'

'Ach, dus je bent alleen maar in haar geïnteresseerd vanwege haar uiterlijk?'

Lars rolde met zijn ogen. 'Geloof je dat nou echt?'

'Nee.'

'Waarom zeg je het dan? Nee, voor mij is Leonie de mooiste vrouw ter wereld, zowel vanbinnen als vanbuiten. Ze heeft een onvoorstelbaar lichaam dat zelfs in mijn wildste dromen nog nooit is voorgekomen, maar toch hield ik al van haar toen ze er nog lang niet zo uitzag ... al geef ik graag toe dat ze altijd wulps is geweest. Haar schoonheid reikt tot diep in haar kern. Onbezoedelde, vrolijke onschuld in een verpakking zo sexy dat ze van een andere planeet lijkt te komen. Nog nooit heb ik iets aan haar waargenomen waar ik niet helemaal gek van ben. Ze is simpelweg te goed voor deze wereld − en precies daarom heb ik me zo keihard ingezet op mijn werk. Alles wat je hier om je heen ziet, beschouw dat maar als ik die van de wereld een betere plek voor haar wil maken. Die een armzalige poging doe om haar te bedanken voor alles wat zij mij gegeven heeft.'

'En wat heeft zij jou gegeven, dan?'

'Zichzelf. Alles.' Lars was niet langer zijn relaxte zelve. Anders dan gewoonlijk had Tiffany die verandering in zijn houding niet meteen in de gaten; hij keek haar nu ongelooflijk intens aan, zijn donkere ogen strak op haar gericht, terwijl hij niet langer kalm achteroverleunde maar zich juist schrap leek te zetten op zijn hielen, alsof hij elk moment geagiteerd kon opspringen.

'Ik ben me er heel goed van bewust hoe het lijkt, Tiffany,' zei hij met een stem die haar bijna hypnotiseerde. 'Maar in werkelijkheid is het Leonie die mij in haar macht heeft. Niet dat ze dat ooit bewust heeft gewild, want ze is totaal niet manipulatief − nee, dat is natuurlijk gekomen, zonder dat ze er iets speciaals voor heeft hoeven te doen. En terwijl ik van nature inderdaad graag de bovenhand neem − in de meest uiteenlopende situaties − heb ik in mijn relatie met Leonie op geen enkel moment de bovenhand gehad. Ik heb haar nooit kunnen weerstaan. Begrijp je wat ik daarmee bedoel, Tiffany?'

'Natuurlijk begrijp ik dat,' zei Tiffany fronsend. Ze hield er niet van om de les gelezen te worden.

'Dat is nog wat anders dan dolverliefd op haar zijn. Zoals je zelf al gemerkt hebt, kan ik letterlijk niet van haar afblijven. Noem me gerust door haar bezeten, of aan haar verslaafd. Zoals anderen niet zonder drugs, alcohol of gokken kunnen, kan ik niet zonder mijn zusje.' Lars deed er het zwijgen toe, leek even op adem te moeten komen, terwijl Tiffany bedacht dat dit pas de eerste keer was dat hij expliciet voor hun bloedverwantschap was uitgekomen − waarschijnlijk was die in de loop van hun relatie steeds meer op de achtergrond geraakt, als iets wat ondergeschikt was aan hun liefdesband, al bleef het voor Lars vast ook een cruciale bron van seksuele spanning en opwinding. 'Toen ik zei dat ik Leonie nooit ofte nimmer zou bedriegen, heb je toen begrepen wat ik wou zeggen?'

'Ik meende van wel ... maar nu ben ik daar niet meer zo zeker van.'

'Het betekent dat ik haar altijd zal blijven steunen. Tot de dood ons scheidt. Ervoor zorgen dat ze lekker in haar vel zit, haar nooit in de steek laten, nooit toelaten dat iemand haar kwetst. Erop toezien dat ze zich nooit, maar dan ook nooit hoeft te schamen voor wie ze is. Haar in bescherming nemen. Haar elke dag gelukkiger maken dan ze de dag voordien was.'

'Heel romantisch. Heeft ze volgens jou bescherming nodig, dan?'

'Denk jij misschien van niet? Denk je misschien dat ik me niet terdege bewust ben van wat anderen allemaal over haar zeggen?' Lars' stem werd ruwer, korreliger, en de glimlach op zijn gelaat stierf helemaal weg terwijl hij naar Tiffany toe leunde, zijn handen in elkaar geslagen en zijn vingers naar buiten gestrekt, als een pistool. 'Van wat ze allemaal achter haar rug om vertellen? Of soms zelfs recht in haar gezicht − of het mijne. Haar doodleuk zeggen − alsof het niet eens een mening betreft, maar een vaststaand feit − dat haar lichaam grotesk is, of buiten proportie. Hoe kan dat, Tiffany? Hoe kan iemand nu buiten proportie zijn? Iedereen is toch uniek? Wat heeft het voor zin om te vergelijken? En wie bepaalt wat "binnen proportie" is?' Lars stak zijn handen op en beeldde met zijn vingers aanhalingstekens uit in de lucht. 'Er bestáát daar simpelweg geen norm voor, zo simpel is het. Maar alles wat zeldzaam is, van de norm afwijkt, trekt de aandacht van mensen die iedereen behalve zichzelf graag veroordelen. En dus gaan ze staren en spotten. Als ze iemand als Leonie tegenkomen, iemand die eruit springt, die abnormaal is, vinden ze het hun volste recht om zich niet langer als beleefd voor te doen en haar hondsbrutaal te bejegenen, alsof ze niet eens een mens is, gewoon een wandelend paar borsten en billen. Dat gaat van puisterige tieners met een teveel aan testosteron die nu eenmaal niet beter weten, over zure moeders van middelbare leeftijd met gepermanente kapsels die met hun mond wijd open staan te gapen en op doordringende fluistertoon met elkaar praten, tot onzekere, arrogante venten voor wie alle redenen goed zijn om een vrouw te kunnen minachten, zelfs − en vooral − als ze die eigenlijk willen neuken. Maar allen hebben die één iets gemeenschappelijk: ze geven geen réét om Leonie en kunnen haar niet vlug genoeg dehumaniseren en als monster bestempelen. Dat weten zij, dat weet ik, en dat weet ook Leonie − want zó naïef dat dat haar volledig ontgaat is ze nu ook weer niet. Maar dáárom heeft ze dus bescherming nodig. Ik zal nooit toelaten dat ze aan deze wrede samenleving ten prooi valt. Ze is van mij, ik ben van haar, en ik ben vastbesloten om haar zo intens lief te hebben als ik maar kan.'

Er viel een stilte terwijl Tiffany met haar ogen knipperde. Nadat Lars even op adem was gekomen na zijn vurige uiteenzetting, leunde hij weer achterover en begon opnieuw te grijnzen. Hij veegde ostentatief het zweet van zijn voorhoofd en zei: 'Sorry. Het komt niet zo vaak voor dat ik hier met iemand over kan praten die het misschien kan begrijpen.'

'Mensen ... mensen kunnen verschrikkelijk zijn,' hakkelde Tiffany, waarna ze de krop die in haar keel was verschenen weghoestte. 'Um ... was je niet aan het uitleggen wat jouw trouw aan Leonie precies inhoudt?'

Lars knipte met zijn vingers en zei: 'Juist!' Terwijl Tiffany zich verwonderde over hoe snel hij zich van zijn uitbarsting wist te herstellen vervolgde hij: 'Zoals ik al heb aangegeven, betekent die niet per se dat ik nooit lol mag trappen met iemand anders. Of toch niet als Leonie ermee akkoord gaat.'

Tiffany slikte en ging verzitten op de bank. Toen ze Lars eerst naar haar benen zag kijken en daarna naar haar korte rokje, voelde ze een steek van genot, gevolgd door een huivering die langs haar ruggengraat omlaag liep.

'Maar waarom voelen jullie je tot me aangetrokken? Ik lijk toch helemaal niet op Leonie ...'

'Wat Leonie aangaat, zul je het haar zelf moeten vragen − ik spreek niet voor haar. Maar wat mij betreft ...' Nu was het Tiffany's beurt om getaxeerd te worden, al besefte ze nu dat hij daar al van in het begin mee bezig was. 'Waarom zou ik een tweede Leonie willen? Ik heb haar al. Dat jullie zo van elkaar verschillen, zowel fysiek als geestelijk, is alleen maar een zegen. Sinds we elkaar hebben leren kennen heb jij onafgebroken aan ons gedacht, aan mij en aan haar. En ik bedoel, echt over ons nágedacht, tot op een niveau waar volgens mij nog niemand anders ooit is geraakt. Heel knap van je. Mij lijkt het dat je nu ongeveer op het punt bent dat je ons zachtjesaan begint te begrijpen, een punt dat de meeste anderen zelfs nooit bereiken. Je bent slim, en dat vind ik leuk aan je. Je ziet er goed uit, en bovendien wil je dat er naar je gekeken wordt − je hebt je opgekleed voor Leonie en mij. Wat dan weer bewijst dat je hebt zitten peinzen over wat ik vorige keer gezegd heb, dat het idee je heeft opgewonden, dat je er misschien zelfs over hebt gedroomd. Ik wist wel dat het zo zou lopen. Toen ik je vandaag voor de deur zag staan − je hebt vast geen seconde nagedacht toen je je vandaag aankleedde, of wel soms?'

Er kwam geen reactie van Tiffany, die zich plotseling erg kwetsbaar voelde, als een jonge meid wier geest helemaal was ontleed en blootgelegd, rijp om geëxploiteerd te worden. Hoe kon hij zoveel over haar weten? Voelden andere mensen zich net zo als zij nu wanneer ze hun vertelde wat ze over hen dacht? Ze had geleerd om haar inzichten meestal voor zich te houden, om niet of nauwelijks te laten blijken hoeveel er in haar snelwerkende brein omging en hoe diep dat vaak wist door te dringen in het geheime leven van anderen.

Uit het niets drong zich aan Tiffany's geest een haarscherp beeld op: dat van een grote boze wolf, en zij Roodkapje, zij het gekleed als een of andere woudslet, een boomnimf in een scharlakenrode mantel met kap, haar vlechtjes losjes achter haar aan bungelend, en iets wat ooit een nauwsluitende, bedekkende kiel was geweest gereduceerd tot twee afzonderlijke delen: een topje die naam nauwelijks waardig, daaronder een eindeloos lange, slanke, blote buik, en dááronder iets wat voor een rok moest doorgaan maar in feite slechts een ceintuur van gesponnen katoen was die niet eens tot halverwege haar billenpartij reikte. Van ondergoed of zelfs maar een string was geen spoor − niet bij deze boshoer uit een tijdloos sprookje. Keer op keer moest ze zich over dode takken bukken om het eten op te rapen dat maar uit haar mand bleef vallen. En de wolf, de onontkoombare schaduw tussen de bomen die achter haar aanzat ...

Ergens ver weg hoorde ze Lars lachen, waarop het beeld langzaam vervaagde tot Tiffany terugkwam in het hier en nu. Terwijl ze zichzelf rood voelde worden, zag ze hem haar geamuseerd aankijken − alsof hij de hele scène die ze zich net had ingebeeld in haar ogen had kunnen meevolgen, de film van de andere kant had gezien.

Hoe zou Leonie er in die outfit uitzien? vroeg Tiffany zich af.

'Maar zonder gein,' vervolgde Lars, alsof er geen stilte tussen hen was gevallen, 'ik vind je sexy omdat ik je door Leonies ogen zie. En ik wil haar haar zin geven. Daarom leef ik.'

'En zelf heb je hier helemaal geen belang bij?' vroeg Tiffany. Het was stekelig bedoeld, maar in plaats daarvan klonk haar stem zwak en zielig, bijna als een muis.

'Onrechtstreeks wel, want door Leonie gelukkig te maken maak ik mezelf ook gelukkig. Zoals ik al zei, ze is onweerstaanbaar voor mij.' Na die woorden leunde hij naar haar toe en trok een wenkbrauw op. 'Weet je, je begint zelf ook bijna onweerstaanbaar te lijken.'

Onwillekeurig dacht Tiffany aan zijn eerdere woorden terug: Niet gewoon dolverliefd op haar. Bezeten, verslaafd.

'Volgens mij wordt het stilaan tijd dat ik met Leonie ga praten,' zei ze.

'Nog niet.'

'Waarom niet?'

Lars stond op, waardoor de forse erectie die door zijn zithouding op de bank tot dan toe eerder onopvallend was geweest plots wél heel erg in het oog sprong. Zodra Tiffany dat opmerkte verstarde ze helemaal.

'Door al dat gepraat over verlangen en verliefdheid is het letterlijk al úren geleden dat ik nog de liefde heb bedreven met de vrouw van mijn leven. Ik ga Leonie nu opzoeken. En jij kunt hier rustig wachten tot we terugkomen, of ...' Terwijl Lars heel nadrukkelijk zijn zin niet afmaakte, knipoogde hij en liet Tiffany alleen achter.

Minuten kropen voorbij. Nadat Tiffany in eerste instantie met de bank vergroeid had geleken, werd ze door een onzichtbare kracht toch overeind getrokken en naar de deur geleid zodra ze de eerste geluiden hoorde. Het geluid van een rondborstige sekskoningin die nog geen twee deuren verder een energieke neukbeurt kreeg.

De tweede deur was niet eens dicht. Kennelijk kon het Lars en Leonie niets schelen − daarvoor waren ze veel te trots op elkaar, en op hoeveel ze van elkaar hielden. Lars had de deur zelfs met opzet opengelaten − hij wílde dat Tiffany hier getuige van zou zijn.

Die bleef als aan de grond genageld staan, urenlang zo leek het wel, niet in de deuropening, maar in het portaal naar een verdorven hemel, vanwaaruit de bezwerende lokroep van een goddelijke seksmachine klonk.

'Kom binnen,' gebood Lars, die haar niet eens zijn hoofd toekeerde.

Tiffany bleef staan. Pas toen hij zijn bevel herhaalde, gehoorzaamde ze.

'Tiffany!' klonk het plots verrukt − en nog geen seconde later werd Tiffany in een omhelzing getrokken die haar leven zou veranderen.

Ze kon nauwelijks ademen, maar daar had ze ook nauwelijks behoefte aan. Haar lippen zochten en vonden de gezwollen tepels, roze duimen die ze tussen haar lippen nam om erop te zuigen. Zonder erbij na te denken voelde ze hoe warme melk haar mond vulde.

Leonie kreunde − ze leek in shock, alsof ze dit waarlijk niet had zien aankomen, alsof ze Tiffany alleen maar had willen begroeten − en even helemaal over het hoofd had gezien dat ze spiernaakt was en glom van het zweet en zich net door Lars liet uitwonen.

Met vertraging realiseerde Tiffany zich dat Lars zijn handen op haar had gelegd en ze langs haar lichaam omlaag liet glijden. Lange, slepende vingers, het lichte gekras van nagels. Toen hij met zijn handen de wangen van haar kont beetpakte en er een ferme mep op gaf, gromde Tiffany het uit met haar lippen nog steeds om Leonies tepels geklemd en liep er een straaltje melk uit haar mond.

Tiffany trok zich los en slikte de hemels zoete, hete nectar door. Als in een delirium keek ze toe hoe Leonie zich gewillig liet neuken, hoe die immense, sproeiende uiers als twee bergen drilpudding heen en weer schudden op het ritme van Lars' krachtige gebeuk en de kamer vulden met hun grootsheid. Hoe melk witte sporen over haar zwangere buik trok om een kleverige poel te vormen op de lakens.

Lars trok Tiffany terug dichter bij Leonies roodgloeiende gezicht, waarop die haar zachte natte lippen van elkaar trok − haar poppenogen halfgesloten − en Tiffany begon te kussen. Met hun mond tegen die van de ander geplakt proefden ze uitgebreid van elkaar; ze verbraken hun 'lipcontact' slechts heel even opdat hun tongen zich rond elkaar konden krullen. Toen ze stopten met zoenen bleven er draden kwijl tussen hun lippen hangen, strengen die glinsterden in hun hijgende, eromheen dampende adem en onder invloed van de zwaartekracht heel langzaam doorhingen tot ze uiteindelijk knapten.

Het was de beste kus die Tiffany ooit had gekregen, en ze begon er gelijk opnieuw aan. Toen Leonie (met haar lippen vastgekluisterd op die van Tiffany) fluisterde: 'Neuk haar, Lars. Alsjeblieft,' drongen die woorden pas tot haar door op het moment dat Lars zijn lul in haar poesje begon te schuiven.

Tiffany kreunde, vastgeklemd tussen geliefden. Een onschuldige die werd platgedrukt en als neukgereedschap werd gebruikt, als was ze een seksspeeltje waar ze al hun lusten op konden botvieren. Begraven in Leonies schoonheid en in haar kut genaaid door een man die zich zonder haar om permissie te vragen toegang tot haar had verschaft.

Ze leverde haar lichaam aan hem over zoals ze het ook aan Leonies handen en mond had overgeleverd. Al heel gauw kreeg ze het gevoel dat ze tussen hen in verdween.

Tiffany kon maar geen genoeg krijgen van Leonies borsten. Met haar vingers kneep en klauwde ze erin, onverzadigbaar, alsof ze haar greep op dat goddelijke tietenvlees nooit meer wou lossen. Telkens als ze erin kneep of er zelfs maar aan kwam deinden en golfden Leonies borsten erop los. Tiffany melkte haar vol overgave en sproeide Leonies zoete nectar in haar mond, over haar gezicht en over haar brillenglazen, tot ze er niets meer door kon zien. Ook over haar eigen tieten kwam een dikke laag van het goedje te zitten − niet dat die dingen die naam waard waren, niet in vergelijking met die monsterlijke joekels van Leonie. Al wat ze nog waren was een vijgenplat canvas waar een extreem goed geschapen nimf met haar zelfgeproduceerde verf artistiek overheen schilderde.

Van elke nieuwe zoen maakte Tiffany gebruik om Leonie van haar eigen melk te laten proeven, zodat ze allebei van de smaak van haar witte goud konden genieten terwijl ze in elkaars mond steunden. Ten langen leste slaagde een van Tiffany's handen erin om Leonies borsten met rust te laten en op zoek te gaan naar haar stomende kutje, haar fel gezwollen clit. Leonie stampte en piepte van genot toen ze Tiffany's vingers aan haar poesje voelde komen; ondertussen beukte Tiffany met haar bekken Lars' wild pompende pik tegemoet.

Plots gooide Lars Tiffany in één krachtige beweging op haar rug. Zijn gelaatstrekken waren dierlijk terwijl hij als een bezetene en nietsontziend op haar in begon te hameren, haar slanke benen om zijn schouders gedrapeerd. Daarna verscheen ondersteboven in haar gezichtsveld Leonie, die haar enorme hangende uiers even heen en weer liet wiegen boven Tiffany's gezicht, alvorens ze te laten zakken. Lars en Leonie kusten elkaar alsof de zon morgen niet meer zou opkomen, terwijl Tiffany zowat stikte onder Leonies zwaar drukkende tietenvlees en gedwongen werd om op haar tepels te zuigen, en ondertussen dieper werd geneukt dan ooit tevoren door die vuistdikke paal van Lars.

Scheef op haar neus stond haar bril, met glazen zo vochtig en beslagen dat haar waarneming van de kamer vervormd was, als in een droom. Ze zag de lichamen om zich heen − en haar eigen aandeel in de vleselijke actie − door een dampend waas, door druipende melkgordijnen heen. Uiteindelijk won haar behoefte om beter te kunnen zien het van haar wil om voorgoed in die mistige, romige wereld te blijven leven, waarop ze haar bril afzette − en zich prompt niet meer in de kamer kon oriënteren.

Nu ze haar bril niet meer aanhad nam de koortsdroom een andere consistentie aan, een die de drie deelhebbenden en hun extatische gerampetamp in een onaardse onderwateromgeving onderdompelde. Tiffany zwom erdoorheen, voelde de adem van haar geliefden, deelde alles met hen − en gaf zich over aan een meedogenloos geile man wiens lusten ze in haar eentje nooit ofte nimmer zou weten te bevredigen en aan een seksgodin die bestond om te adoreren en geadoreerd te worden.

Inmiddels lag Tiffany op haar zij, met Lars achter zich en Leonie vóór zich. Terwijl de twee haar tussen hen in pletten, maakte een soort ongelovige opwinding zich van haar meester − dat dit uitgerekend haar mocht overkomen, dat zij door dit wonderpaar was uitverkoren om de verse vulling in hun uitbundige neuksandwich te vormen ...

'Wat ben je mooi ...' zei Leonie tegen haar. Tiffany rilde over haar hele lijf toen die woorden nat in haar oor werden gefluisterd. Langs haar gezicht en lendenen rolden tranen van zweet omlaag. Als een slang kronkelde ze rond Lars' leuter terwijl ze tongzoende met de al even beweeglijke seksduivelin voor haar. Haar borsten werden tegen die van Leonie aan geperst, of beter: erdoor opgeslokt, verzwolgen, genadeloos verdrukt. Alleen haar puntige, stevige tepeltjes boden nog wat weerwerk, al vielen ook die in het niet bij de moddervette lekkende spenen waar ze tegenaan schuurden. Een knuffel tussen twee paar tieten, gesmeerd met volle melk recht uit de uiers. Glad, zacht, vettig. Zweet en moedermelk. En Leonies zwangere buik die diep in de maag van Tiffany duwde, die helemaal indrukte en dwong om het uitgeholde puzzelstukje te worden. Was er ook maar iets aan Tiffany's lichaam groter uitgevallen, dan hadden de drie niet zo volmaakt in elkaar gepast als ze nu deden; zoals het was, klikten ze alle drie ineen op een manier die ze niet voor mogelijk had gehouden. Haar schattige ronde kontje nestelde zich telkens weer in Lars' bekken terwijl ze tegen hem op neukte en kreunde als een slet. De hele kamer rook naar seks, incestueuze seks. De onbetamelijke liefde tot in de perfectie bedreven. Lenig tegenover wulps. Zintuigen zwaar overbelast.

Toen Lars' dikke eikel Tiffany's hete, met melk gesmeerde kontgaatje binnendrong, dacht ze even dat haar ogen zouden omrollen in hun kassen. Een stronk pulserend, mannelijk verlangen schoof langzaam door haar strakke achteringang naar binnen. Overweldigd door genot beet Tiffany op Leonies lip, gromde en jammerde ze als een gewond dier, en begroef naar nagels pijnlijk diep in Leonies vette billen. Lars' penis zonk zo diep dat ze vreesde dat hij dwars door haar maag zou boren en uit haar mond zou komen. Om Tiffany wat te sussen bracht Leonie haar tepels naar Tiffany's mond, waarop die er als een uitgehongerde welp aan begon te zuigen en grote slokken zoete witte melk naar binnen werkte. Leonie snakte naar adem en instinctief, in een soort koesterende reflex, klemde ze Tiffany's hoofd zo hard mogelijk tegen haar borst, terwijl Lars' anale invasie Tiffany voorwaarts duwde, tegen zijn voluptueuze levensgezellin aan.

Soms ging de tijd traag, dan ging hij weer snel; er werd gelikt, gelebberd, gekreund; de hitte nam bezit van alles, van hun oren, hun mond, hun geest; het zweet en het schuimende voorvocht vloeiden rijkelijk. Ineens zat Tiffany op haar handen en knieën en pompte ze als een bezetene tegen Lars op, die haar hol genadeloos uitboorde met zijn pik. Met een opperste inspanning slaagde ze erin om te kijken, waarbij ze strengen nat haar uit haar gezicht streek. Wat ze toen zag zou voor de rest van haar leven op haar netvlies gebrand staan: Leonies kanjers van borsten die eindeloos naar de zijkanten opbolden terwijl ze tegen Lars' rug drukten; zijn hals zo ver mogelijk gedraaid en zijn hoofd in Leonies handen om haar te kunnen tongen terwijl hij hun nieuwe stuk speelgoed in de aars naaide.

Toen Tiffany weer voor zich keek, likte ze gemorste melk van de lakens. Er ging geen enkele rationele gedachte meer om in haar geest; ze liet zich simpelweg meevoeren op de woeste golven van hartstocht.

Heel onverwachts werd ze door Lars keihard in haar tepels geknepen. Terwijl er tranen in haar ogen sprongen, ontsnapte aan haar lippen een geluid dat het midden hield tussen een snik en een kreet.

'Weet je wat jij bent?' Dit was het eerste wat Lars had gezegd sinds Tiffany bij hen in bed was gestapt; tot dan toe hadden ze alleen gecommuniceerd via blikken, aanrakingen en bekkenstoten.

'Wat dan?' prevelde Tiffany, die er een momentje over had gedaan om zich weer te herinneren hoe ze woorden moest vormen.

'Meer dan een klein, jong sletje. Meer dan een seksspeeltje. Je bent ons geschenk. Het geschenk dat wij aan elkaar hebben gegeven. We hebben je uitgepakt ... en nu genieten we met volle teugen van je.'

Tiffany had geen repliek in huis. Er dansten stofjes voor haar ogen, zoals met die ouwe pelliculerollen op het bioscoopscherm vroeger. Het duizelde haar. Nog nooit in haar leven had ze zich zo begeerd gevoeld. Niet als haar soevereine zelve, maar als een prijs die buitgemaakt was door kapers, als een onschuldig offer aan het ultieme neukkoppel. Tiffany was geen volwaardig mens meer, maar een liefdesinstrument, gebruikt zoals een dildo werd gebruikt − een stuk seksspeelgoed waar twee mensen zich mee vermaakten. Op een heel instinctieve manier schikte ze zich in haar rol, dankbaar dat ze haar doorgaans zo overactieve brein kon uitschakelen, meer dan bereid om van zich te laten profiteren, en erop gebrand om Lars en Leonie zoveel genot te bezorgen als ze maar ervaren konden. Hoe vurig ze ook hoopte dat ze hun dorst zou kunnen lessen, toch wou ze vooral dat ze nooit verzadigd zouden raken, nooit genoeg van haar zouden krijgen. Bovenal besefte ze tot in het diepste van haar wezen wat ze met haar aan het doen waren: ze hadden geen seks met haar, ze waren met behulp van haar lichaam aan het masturberen.

Tiffany voelde zich zo in harmonie met het stel dat ze het orgasme van beiden al lang had voelen aankomen voor het zich uiteindelijk manifesteerde. Dat van haar bleef niet achter, als een opkomende vloed die alle schepen optilde.

Toen die steeds verder aanzwellende golf finaal tegen de kust te pletter sloeg, schoten er krachtige stralen heet zaad in haar reet, en squirtte Leonie vanaf drie plekken. Tiffany's poesje, dat tegen dat van Leonie aan maalde, werd doorweekt en doorweekte zelf ook. Geile lichaamssappen spatten tegen en door elkaar, vormden een fontein en transformeerden de lakens in ware lagunes toen ze neerplensden. Als deel van Leonies schrille, hypervrouwelijke orgasme spoot de melk ook bij beken uit haar beide tepels en besproeide alles en iedereen.

Het duurde ettelijke minuten voor de jachtige ademhaling van het drietal weer iet of wat bedaard was. Tiffany lag daar, als in een moeras, alsof ze op een zee van kleverigheid dreef.

Ondertussen drukte Lars kusjes op haar wang, haar oor. Fluisterde er hese woorden in. Vriendelijk, kalm, geruststellend. En hoewel ze dat niet kon zien, was ze er zeker van dat ze gepaard gingen met een uiterst voldane glimlach.

'Nou, komt dit ook in jouw verslag over ons te staan?'