Eindelijk was het zaterdag. Isabel was bloednerveus, maar keek er ook enorm naar uit om weer bij Martin en Sandra op bezoek te komen. Ze hadden hun fiets weer bij de bushalte in het rek gezet en liepen naar de voordeur van het huis. Thomas kon merken dat Isabel er zin in had, hij kon haar nauwelijks bijhouden. Hij drukte op de bel en legde zijn arm om haar middel.

Sandra deed de deur open en glimlachte hartelijk. “Kom verder,” zei ze vrolijk. “Hoe is het met jullie?”

“Goed hoor,” antwoordde Thomas. “Lange week gehad op school.”

“Wat studeer je?” vroeg Sandra.

“Techniek. Ik wil lasser worden,” zei hij.

Sandra glimlachte. “Werk genoeg. Bij mijn man op de fabriek staan de vacatures permanent open. Willen jullie wat drinken?”

Ze hingen hun jassen op en volgden Sandra de keuken in. Martin was bezig koffie en thee te zetten. Hij keek op toen ze de keuken binnenkwamen. “Goeiemorgen,” begroette hij hen goedgehumeurd. “Willen jullie wat drinken?”

“Thee, graag,” zeiden ze en ze gingen met Sandra aan tafel zitten. Hij schonk koffie voor Sandra en zichzelf in en heet water voor Isabel en Thomas. Hij zette een theedoos en een potje suiker op tafel.

“Vorige keer kregen jullie veel te zien,” begon Martin. “Volgens mij was het een beetje overweldigend. Hebben jullie er nog over gepraat?”

Isabel knikte. “We hebben een beetje besproken wat we zouden willen proberen. Ik vond zelf het vastmaken erg spannend.”

Martin knikte begripvol. “Dat is het zeker. Hebben jullie de afgelopen dagen al wat geprobeerd?”

Thomas knikte. “Ik heb geprobeerd haar vast te binden met de ceintuur van een badjas, maar de knopen lieten los.”

Martin keek hen kalm aan. “En hoe was dat? Los van het feit dat het losliet. Vonden jullie het leuk?”

Isabel ontweek zijn blik en voelde zich onzeker. “Het was wel spannend,” antwoordde ze. “Maar het was vreemd.”

“Onwennig,” vulde Thomas aan.

Sandra glimlachte. “Het heeft tijd nodig. Nu is het nog nieuw en vreemd, maar over een poosje gaat het makkelijker. Toen wij begonnen, schoot ik in de lach als hij dominant probeerde te zijn.”

Martin grinnikte. “Het is even aftasten,” gaf hij toe. “Een en ander uitproberen.” Hij nam een slok koffie. “Ik moet toegeven dat ik erg verbaasd was toen jullie vroegen of je de kamer mocht gebruiken.”

Er viel een stilte. Martin vroeg zich af of hij iets verkeerds had gezegd, maar zag toen dat Thomas verbaasd naar Isabel keek, terwijl zij juist zijn blik probeerde te ontwijken en strak naar haar theebeker keek. “Sorry, ik geloof dat er een miscommunicatie is.”

Thomas leek even te twijfelen. “Nou, ik had juist begrepen dat jullie ons hadden uitgenodigd.”

Martin keek naar Isabel, die angstvallig elk oogcontact vermeed en behoorlijk rood werd. Sandra zei bewust niks en dronk van haar koffie.

“Slim gedaan,” zei hij beheerst tegen Isabel. “Je hebt wel geluk dat je niet mijn onderdanige bent, anders had er een sanctie tegenover gestaan. Het is dapper dat je dit durfde voor te stellen, maar je had dit eerst met je vriend moeten bespreken.”

Isabel bleef angstvallig naar haar beker kijken. “Ik wist niet hoe,” zei ze zacht.

Martin leunde ontspannen achterover. “Ik geef toe dat ik het wel een dappere zet van je vind, maar dit had je wel eerst moeten bespreken.”

Ze knikte flauwtjes, maar zei niets.

Sandra keek hen kalm aan. “Hebben jullie nog nagedacht over wat jullie vandaag willen doen?” vroeg ze. Ze wendde zich tot Thomas. “Ze had tegen je gezegd dat wij jullie hadden uitgenodigd. Had je wel.begrepen dat jullie gebruik kunnen maken van de kamer?”

Thomas knikte flauwtjes. “Ja, dat wel,” antwoordde hij.

Sandra glimlachte. “Heel goed. Jullie kunnen zelf wat proberen, maar ik heb begrepen dat jullie misschien een beetje hulp of begeleiding willen hebben.”

Thomas antwoordde: “Ik zou inderdaad wel willen leren hoe je die knopen moet leggen. Of hoe je er sowieso mee begint. Het voelt vreemd om te doen. Ik bedoel, ik hou van haar, hoe kan ik haar dan zo domineren?”

Sandra keek Martin ondeugend aan. “Jouw beurt, schat.”

Martin dacht even na over zijn antwoord. “Soms daagt ze me bewust uit. Ze houdt ervan als ik haar wat ruwer behandel. Als ik haar op haar kont sla, doe ik dat niet omdat ik haar pijn wil doen. Integendeel, ik zou haar nooit pijn doen. Ik doe het omdat ik weet dat ze er ontzettend geil van wordt en het haar orgasmes een stuk heftiger maakt. Het windt haar heel erg op als ik haar af en toe gebruik als een gebruiksvoorwerp.”

Sandra glimlachte bij het idee. “Probeer je vooral nergens voor te schamen. Verstand op nul en gewoon genieten. En als je knopen leggen lastig vindt, kun je ook boeien gebruiken. Die laten ook minder afdrukken achter om de polsen en enkels. Bovendien kunnen die ook niet strakker komen te zitten als eraan getrokken wordt.”

Martin dronk zijn koffie op en keek naar Thomas en Isabel. Ze zagen er zenuwachtig uit en wisten duidelijk niet goed wat ze moesten doen. “Zal ik je die knoop van de vorige keer leren?” vroeg Martin aan Thomas. “Hij is niet moeilijk en heel eenvoudig weer los te krijgen.”

Thomas knikte. “Graag,” antwoordde hij. Hij kwam zelfverzekerder over dan Martin zich van hun vorige ontmoeting herinnerde. Misschien kon deze knul toch diep in zich een Dominant hebben. Hij zette zijn beker neer. “Als je wilt, mag je een stuk touw mee naar huis nemen. Er staan filmpjes op youtube, dan kun je in alle rust oefenen.”

Thomas keek hem een beetje verbaasd aan. “Echt? Geweldig, dank je wel.”

“Hou wel altijd een schaar bij de hand,” waarschuwde Martin. “Mocht je het te strak doen of als je een knoop niet los krijgt, dan moet je het snel los kunnen krijgen. Niet twijfelen, gewoon doorknippen.”

Thomas beloofde dat te zullen doen. Martin zag dat iedereen hun drinken op had. “Zullen we dan maar?” vroeg Thomas onzeker.

Eenmaal in de kamer voelde Isabel zich ontzettend nerveus. Wat zou Martin allemaal van plan zijn? Ze had gevraagd of ze hen wat konden leren, maar hoe zag Martin dat voor zich?

“Gaat het?” vroeg Martin bij het zien van haar blik. “Ik ga niks doen dat jullie niet willen. Ik wil jullie enkel een begin geven. Zoals het leren van die knoop.”

Sandra glimlachte bemoedigend. “Geen zorgen, hij raakt jullie niet aan. Hij wil jullie enkel die knoop leren. Bovendien zijn er stopwoorden. Rood en oranje worden veel gebruikt. Wij gebruiken mango en druif, weet je nog?”

Martin trok een la open en haalde er een opgerold touw uit. “Kom eens,” zei hij tegen Sandra. “Hou je arm naar voren.”

Sandra kwam bij hem staan en hield haar arm naar voren. Hij maakte de bundel touw los, rolde het uit en vouwde het dubbel. “Drie keer om de pols,” zei hij tegen Thomas en hij deed het voor bij Sandra. “Niet te strak, er moet een ruimte overblijven voor ongeveer twee vingers.” Hij maakte een lus en haalde het uiteinde er doorheen. “Hoe hard ze er ook aan trekt, hij zal niet strakker gaan zitten,” legde hij uit. “En als je aan deze lus trekt, gaat hij weer los.” Hij trok eraan en de knoop kwam direct los. “Wil je het ook proberen?” Hij hield Thomas het touw voor.

Thomas knikte, pakte het touw aan en vouwde het dubbel, zoals hij Martin had zien doen. Hij keek naar Isabel. “Mag ik…?”

Sandra kwam bij Thomas staan. “Niet vragen,” zei ze zacht bij zijn oor. “Draag het haar op. Nu ben jij degene die bepaalt.”

Thomas keek naar Martin, maar die had zich al teruggetrokken en leunde kalm tegen de muur.

“Geef me je pols,” zei hij uiteindelijk tegen Isabel. Het klonk een beetje onzeker, maar toch deed Isabel wat hij zei. Hij deed het touw om haar pols.

“Een beetje strakker,” zei Sandra. “Drie keer. Maak nu met het lange stuk een lus en haal daar het uiteinde doorheen.”

Thomas volgde haar instructies en trok het aan. Sandra glimlachte en voelde aan het touw. “Heel goed,” zei ze glimlachend. “Met deze knoop kun je haar in allerlei houdingen laten staan of liggen. Je kunt ook met leren boeien beginnen, dat gaat sneller en makkelijker.”

Thomas trok hem weer los. “Dat is misschien geen gek idee,” antwoordde hij. “Maar hoe begin je met zoiets?”

Ze kon zien dat Thomas het ongemakkelijk vond. “Hoe je maar wilt,” antwoordde ze. “Er zijn geen regels voor. Vaak controleert de Dominant of de voorbereidingen goed zijn. Bepaalde voorschriften qua kleding, bijvoorbeeld. Hij kan ook kijken of alles goed geschoren is. Een soort vleeskeuring, cru gezegd.” Ze glimlachte. “Martin doet dat vrijwel nooit. Meestal begint hij met het voordoen van een blinddoek, of hij doet een collar om mijn nek. Dat is een soort halsband,” legde ze uit toen ze zijn vragende blik zag. “Vaak maakt hij me vast en dan begint hij met strelen. Zodra we de kamer binnenkomen, zitten we in onze rol.”

Thomas knikte onzeker. “Goed,” antwoordde hij zwakjes.

Sandra glimlachte. “Doe wat goed voelt. We zullen jullie alleen laten, dan kunnen jullie samen ontdekken. Neem je tijd.” Ze liep naar Martin en knipoogde naar hem. Hij liep met haar mee de kamer uit en sloot de deur achter zich.

Er volgde een ongemakkelijke stilte in de kamer. Thomas wist niet goed hoe hij moest beginnen. Hij had verschillende filmpjes gezien, maar nu wist hij niet wat hij moest doen. “Wat wil je doen?” vroeg hij onzeker.

Isabel haalde haar schouders op. “Ik weet het niet. Het voelt zo… ongemakkelijk. Eigenlijk voelt het verkeerd. Ik bedoel, zij zitten beneden aan de koffie. Hoe moeten we hier dan… je weet wel.”

Thomas glimlachte onzeker. “Ja, precies. Dit is toch raar?”

Isabel knikte en keek naar het kastje. “Denk je dat ze ons kunnen helpen?” vroeg ze voorzichtig.

Thomas haalde zijn schouders op. “Geen idee. Hoe moeten ze dat doen? Dat hij bij haar laat zien hoe ze het doen? Of misschien zelfs bij jou?”

Isabel bloosde een beetje bij het idee. “Op deze manier schiet het ook niet echt op.”

Thomas keek aan. “Ik hou van je, dan ga ik je toch niet vastbinden, met een zweep bewerken en verkrachten?”

Isabel zuchtte. “Zo moet je het niet zien!”

Hij maakte een geïrriteerd handgebaar. “Misschien niet, maar het voelt gewoon raar.”

Isabel kwam naar hem toe. “Zullen we dan maar weer naar beneden gaan? Dit wordt niks.”

Thomas knikte. “Dat lijkt me het beste.”

In de keuken liep Sandra naar het koffieapparaat. “Wil je nog koffie?” vroeg ze.

“Lekker,” antwoordde Martin terwijl hij zijn laptop uit de woonkamer pakte en op de keukentafel neerzette. Hij ging zitten en startte hem op.

“Denk je dat ze zich vermaken?” vroeg ze.

Hij haalde zijn schouders op. “Ik neem aan van wel. Ze hebben de hele kamer tot hun beschikking en geen ouders die in de buurt zijn.” Hij tikte zijn wachtwoord in en wachtte tot de laptop was opgestart.

“Moet je nog werken?” vroeg ze nieuwsgierig.

Martin haalde zijn schouders op. “Moeten is een groot woord. Ik wil enkel wat controleren.”

Ze kwam achter hem staan en legde haar armen om zijn nek. Zachtjes kuste ze zijn slaap. “Misschien moeten we zelf ook wat leuks gaan doen,” fluisterde ze in zijn oor. “Zij vermaken zich boven wel.”

Martin grijnsde. “Ik denk dat ze een beetje vreemd zullen opkijken als ze straks binnen komen als ik je over de tafel heb gegooid en je neuk tot je niet meer op je benen kunt staan.”

Ze lachte zachtjes. “Dat wordt weer eens tijd,” spoorde ze hem aan.

Martin gaf zich echter niet zo snel gewonnen. “De koffie wordt koud,” merkte hij droogjes op.

Met haar vingertop streek ze langs zijn oorschelp. “Ja, meneer,” antwoordde ze uitdagend voor ze hem losliet om de koffie in te schenken.

Onzeker kwamen Isabel en Thomas de keuken weer in. Sandra zette net twee bekers koffie op tafel terwijl Martin iets op zijn laptop zat te lezen.

“Thee?” vroeg Sandra vriendelijk. Ze vermoedde dat ze wel wat afleiding konden gebruiken, ze zagen er ten slotte erg onzeker en teleurgesteld uit.

“Graag,” antwoordde Isabel. Ze keek even naar Martin. “Sorry, we storen toch niet?”

Martin keek op van zijn laptop. “Nee hoor,” antwoordde hij vriendelijk. “Als ik niet gestoord wil worden, ga ik in mijn kantoor zitten.” Hij vertelde er maar niet bij dat zijn kantoor naast de speelkamer zat, waardoor hij alles zou kunnen horen. “Ik zat wat foto's te bekijken van mijn werk. Er is een heftruck ergens tegenaan gereden, dus moeten ze de schade gaan opnemen. Dat wordt maandag een hoop papierwerk.” Hij klapte zijn laptop dicht.

Sandra zette de thee op tafel en ging zitten. “Waar lopen jullie op vast?” vroeg ze kalm.

Thomas legde zijn handen om zijn beker. “Ik weet niet hoe ik moet beginnen,” bekende hij. “En hoe ik het moet doen. Het voelt alsof ik haar zou verkrachten…”

Martin wilde iets zeggen, maar besloot te zwijgen. Hij keek Sandra aan en knikte kort. Dit moest zij oppakken.

Sandra keek Thomas aan. “Dit is geen verkrachting,” stelde ze hem gerust. “Het is domineren. Het feit dat zij niets te zeggen heeft, zal haar juist opwinden. Ze is weerloos en hoeft niet na te denken, enkel te ondergaan.”

Thomas knikte. “Ik weet het, maar het voelt gewoon verkeerd.”

Martin nam een slok koffie. “Dat beeld verandert als je ziet wat het met haar doet,” stelde hij hem gerust.

Isabel beet op haar onderlip. “Kunnen jullie ons helpen?” vroeg ze voorzichtig.

Er volgde een stilte. Martin keek naar Thomas, maar kon geen verbazing of afkeer bespeuren. Vervolgens keek hij naar Sandra. Ze hadden elkaar geplaagd en opgehitst met het idee, maar ze hadden het niet serieus overwogen. Hij nam een slok koffie voor hij antwoord gaf.

“Hoe zien jullie die hulp voor je?” vroeg hij. “Er kan iemand bij komen staan om te zeggen wat je kunt doen, maar geloof me: dat wordt heel ongemakkelijk voor iedereen. Een andere optie is dat Sandra en ik wat mogelijkheden laten zien. Dat kan leerzaam zijn, maar kan ook extra druk op jullie verwachtingen zetten. Nog een optie is dat we jullie begeleiden, maar bedenk wel dat de opties heel erg beperkt zullen zijn als de kleren aan blijven. Wat is jullie idee van hulp?”

Isabel keek naar Thomas. Martin was blij om te zien dat ze het antwoord bij hem zocht.

“Willen jullie dat we even weggaan?” vroeg Sandra. “Dan kunnen jullie even praten.”

Isabel schudde haar hoofd. “Dat hoeft niet,” antwoordde ze. “We merkten boven al dat we het niet alleen konden. Maar ik denk dat het ongemakkelijk is om toe te kijken.”

Martin dronk zijn beker leeg en wisselde een blik zijn vrouw. Die dacht even na, maar knikte toen kort.

“Goed dan,” zei Martin kalm. “Ik wil wel benadrukken dat jullie de stopwoorden moeten gebruiken. Niet alleen als het lichamelijk te ver gaat, maar ook als jullie mentaal tegen een blokkade komen. Bedenk ook goed hoe ver je wilt gaan.” Hij keek op zijn horloge. “Ik gooi wat broodjes in de oven. Ik wil straks nog wel jullie grenzen weten, maar we gaan eerst wat eten.”

Hij wilde opstaan, maar Sandra was hem voor en zette de oven al aan. “De broodjes liggen onderin de voorraadkast,” zei hij.

“Dat weet ik,” antwoordde ze. “Die leg je daar altijd, zodat je mijn kont kunt zien als ik buk.”

Martins mondhoek krulde omhoog. “Schiet dan maar op.”