Emma zat stil aan haar bureau, haar ogen gleden over de bladzijden van haar notitieboek, maar haar gedachten waren nergens te vinden. Haar pen bewoog langzaam over het papier, maar de woorden die ze probeerde te schrijven voelden niet echt. Het was alsof de chaos in haar hoofd de rust in haar kamer volledig had overgenomen. Ze probeerde de rekensommen op papier te krijgen, maar haar gedachten waren te druk. Het was altijd zo geweest. Ze was altijd in haar hoofd, altijd met haar gedachten bezig, de wereld buiten leek een beetje te ver weg. Alles wat ze wilde was weg, ergens ver weg van de dingen die haar gevangen hielden.

Waarom ben ik altijd zo? dacht ze, terwijl ze haar pen neerlegde en uit het raam keek naar de regen die zachtjes tegen het glas tikte. Waarom kan ik me nooit gewoon ontspannen? Waarom is er altijd iets dat me tegenhoudt?

De stilte van haar kamer was op dit moment bijna oorverdovend. Thuis was het nooit stil geweest. Haar ouders, altijd in conflict, altijd in ruzie. Emma had geleerd om in haar hoofd te blijven, te verdwijnen in haar gedachtes, om niet op te vallen. Dat was de enige manier waarop ze zich enigszins in controle voelde. Ze had altijd gedacht dat als ze stil was, de wereld misschien ook stil zou worden, dat alles rustig zou zijn. Maar dat was nooit het geval. Wat zou ik willen doen als ik de kans had om te ontsnappen? Het antwoord was simpel: ergens heen waar niemand me zou vragen waarom ik altijd zo stil was, waarom ik altijd in mijn hoofd zat.

En toen was daar Noah.

Noah, de jongen die altijd leek te begrijpen wat ze voelde zonder dat ze iets hoefde te zeggen. Het was alsof hij haar gedachten begreep, alsof hij wist dat ze liever niet in de spotlights stond, liever niet gezien werd, maar tegelijkertijd voelde ze zich gezien door hem. Waarom voelt het alsof hij de enige is die me echt begrijpt? vroeg ze zich af. Hij vroeg haar steeds vaker om hulp, maar het voelde niet als verplichting. Het voelde... anders. Er was iets in zijn ogen dat haar nieuwsgierig maakte. Maar haar onzekerheden, haar angsten, hielden haar op afstand. Wat als ik teveel geef? Wat als ik uiteindelijk alles kwijtraak?

Emma en Noah hadden elkaar eigenlijk helemaal niet goed gekend tot dat moment. Ze zaten beide in dezelfde klas, maar Emma was altijd zo op zichzelf dat ze weinig met anderen omging. Totdat er dat ene schoolproject was. De leraar had hen bij elkaar gezet voor een opdracht over geschiedenis, en hoewel Emma in eerste instantie had gehoopt dat ze alleen zou kunnen werken, was het eigenlijk Noah die haar benaderde. Hij vroeg haar om samen te werken, omdat hij wist dat ze goed was in het onderwerp, en hij worstelde met de stof.

Hoewel Emma aanvankelijk aarzelde, besloot ze toch ja te zeggen. Wat heb ik te verliezen? dacht ze. Het was ten slotte een kans om haar wereld buiten de muren van haar gedachten te verleggen, al was het maar een beetje. En zo werkten ze samen, en langzaam leerden ze elkaar beter kennen. Emma merkte dat Noah niet zoals de anderen was. Hij leek haar te begrijpen, zonder dat ze veel moest zeggen. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, zelfs al was ze van nature verlegen en terughoudend.

Op die dag, toen Noah haar vroeg of ze naar zijn huis wilde komen, voelde Emma een mengeling van spanning en verlangen. Ze wilde hem niet teleurstellen, wilde meer tijd met hem doorbrengen, maar tegelijkertijd voelde ze zich zo buiten haar comfortzone. Haar hart bonkte in haar borst toen ze eindelijk ja zei. Waarom doe ik dit? Waarom kan ik niet gewoon thuisblijven, zoals altijd? Maar er was iets in Noah, iets wat haar aantrok. Misschien is dit de kans om iets anders te voelen. Om echt gezien te worden.

Toen ze bij Noah’s huis arriveerde, voelde alles zo anders dan thuis. Het huis was rustig, groot en gevuld met boeken en schilderijen die haar herinnerden aan alles wat ze ooit had gewild. De stilte was anders, vrediger. Noah leidde haar naar zijn kamer, waar een groot bureau vol boeken en papieren stond. Toen hij haar vroeg of ze wat wilde drinken, knikte ze. "Water is goed," zei ze zacht.

Terwijl Noah naar de keuken liep, keek Emma rond. De kamer voelde groot, maar niet kil. Er was iets in de lucht dat haar tot rust bracht, iets wat ze in haar eigen huis nooit had gevoeld. Haar gedachten dwaalden af, maar al snel werd ze weer teruggetrokken naar de realiteit toen Noah terugkwam en naast haar ging zitten.

"Wat is er?" vroeg Noah, zijn stem zacht maar bezorgd. "Je lijkt afwezig."

Emma schrok op. Altijd weer die afstand tussen wat ik voel en wat ik laat zien. Ze wilde iets zeggen, iets om haar gevoelens te verbergen, maar de woorden kwamen niet. Wat kon ze zeggen? Hoe kon ze hem vertellen over haar chaotische wereld, over alles wat haar vast gaf aan de stilte en haar eigen gedachten? Emma zat stil aan de houten tafel in Noah's kamer, haar handen omklemden het glas water dat hij haar zo vriendelijk had aangeboden. Ze had geen idee waarom ze zich zo gespannen voelde, terwijl Noah, de jongen die haar langzaam uit haar beschermende schulp trok, met zijn ogen alles leek te begrijpen. Het was de manier waarop hij haar aankeek, rustig maar met een nieuwsgierigheid die ze moeilijk kon plaatsen. Haar gedachten dwaalden af, en zoals altijd raakte ze verwikkeld in de chaos van haar eigen hoofd. Waarom voel ik me altijd zo in de war als ik bij hem ben? Waarom kan ik niet gewoon normaal reageren? Ze sloeg haar ogen neer, haar blik volgde de lijnen op het glas, in de hoop haar gedachten te kalmeren.

Toen Noah even opstond om iets van de kast te pakken, merkte Emma ineens een verzameling familiefoto’s op de muur naast het bureau. Ze stonden in verschillende lijsten, allemaal foto's van Noah met zijn moeder, lachend op vakantie, staand voor een kerstboom, hun gezichten vol van een gemakkelijke, onbezorgde vreugde. Maar toen Emma haar ogen naar een andere lijst verplaatste, viel haar blik op een foto die ze vreemd vond. Een foto van Noah alleen, met zijn moeder. Geen andere gezichten, geen vader, geen familieleden. Alleen zij tweeën, altijd samen, altijd zo.

“Waarom is je vader er niet op?” vroeg Emma, terwijl ze haar vinger voorzichtig langs de lijst bewoog. Ze voelde een vreemde spanning in haar buik toen ze naar de foto keek.

Noah draaide zich langzaam om, en voor een moment leek hij aarzeling te voelen. Zijn ogen flitsten naar de foto en vervolgens naar Emma, en een flits van ongemak gleed over zijn gezicht. "Mijn vader," begon hij zachtjes, zijn stem verre van licht, "was nooit in beeld. Hij... hij wilde nooit een vader zijn. Het was een ongeluk, Emma. Mijn moeder was jong, en hij had nooit plannen voor een gezin. Ik was nooit gewenst, nooit gepland. Hij heeft mijn moeder per ongeluk zwanger gemaakt, en dat heeft hij altijd geweten."

Emma keek hem verbijsterd aan, de woorden die hij sprak waren zwaar, diep, en ze droegen een pijn die ze niet had verwacht te horen. Noah, altijd de rustige, zelfverzekerde jongen, leek ineens zoveel kleiner, zoveel kwetsbaarder. “Mijn vader wilde er nooit voor me zijn. Mijn moeder heeft me opgevoed, helemaal alleen, en hij is gewoon... verdwenen. Voor altijd.” Noah keek naar de vloer, alsof hij de pijn die hij deelde opnieuw voelde, alsof het allesbehalve verleden tijd was.

Emma voelde de ruimte tussen hen kleiner worden, haar gedachten liepen als een razende rivier. Ze had nooit geweten dat er zoveel verdriet achter zijn woorden schuilging. En toen, in die stilte die hen omhulde, werd het ineens pijnlijk duidelijk dat Noah altijd had moeten vechten om een plek in de wereld te vinden, om gezien te worden.

Emma wilde iets zeggen, maar haar woorden kwamen niet. Ze voelde zich ongemakkelijk, onzeker over wat ze moest zeggen. Hoe kon ze de dingen verzachten? Hoe kon ze de leegte vullen die hij zo eerlijk had gedeeld? Wat zei je tegen iemand die een leven had waarin zijn vader nooit was gekomen opdagen?

In die stilte keek ze naar Noah, maar zijn blik was al ergens anders. “Het maakt me niet uit,” zei hij uiteindelijk, zijn stem nu steviger, bijna verontschuldigend. “Ik heb mijn moeder. Zij is alles voor me.” Maar Emma kon de pijn in zijn ogen niet ontkennen, ondanks de manier waarop hij probeerde zijn emoties te verbergen. Emma begrijp goed wat Noah meemaakte gezien haar eigen thuis situatie. Emma leunde rustig in en ze omhelsden elkaar en na een lange intieme knuffel keken ze elkaar aan, Een korte stilte viel tussen hen.

Toen de deurbel onverwacht ging, keek ze op, haar hart oversloeg een slag. Noah stond op en liep naar de deur. Toen hij opendeed, stond daar een meisje, een meisje dat Emma niet kende. Ze was iets ouder, had een zelfverzekerde uitstraling die meteen in haar ogen leek te branden. Wie is zij? vroeg Emma zich af. Ze had geen idee waarom, maar iets in haar maag draaide toen het meisje de kamer binnenkwam.

"Noah," zei het meisje met een glimlach die niet helemaal oprecht leek, "Lang niet gezien."

Noah’s reactie was vriendelijk, maar zijn ogen gaven iets weg. Emma merkte de verandering in zijn houding, het ongemak dat snel onder zijn glimlach verschool. Het meisje dat tijdelijk bij Noah en zijn moeder woonde. Ze was uit huis gezet vanwege conflicten met haar ouders, maar dat was iets waar ze liever niet te veel over wilde vertellen. Er was iets in haar gedrag dat haar ongemakkelijk maakte, iets dat ze niet kon plaatsen. "Ze woont hier tijdelijk," zei Noah met een lichte frons. "Mijn moeder kent haar al sinds ze klein was. Ze is een soort van tweede dochter voor mijn moeder."

De woorden hingen zwaar in de lucht. Tweede dochter? Het voelde alsof hij dat zelf ook niet helemaal prettig vond. Emma merkte hoe het meisje de ruimte vulde met een ongemakkelijke energie, hoe ze gemakkelijk met Noah sprak, alsof ze iets delen wat zij niet begreep. Waarom voelde het alsof Noah meer aandacht voor haar had dan voor mij? Emma voelde een scherpe steek van jaloezie, maar ze kon het niet plaatsen. Waarom voelde dit zo onrechtvaardig? Waarom voelde ze zich zo buitenstaander in haar eigen gedachten?

Waarom wil ze er niet over praten? vroeg Emma zich af toen het meisje kort afwees toen ze vroeg waarom ze uit huis was gezet. “Dat is niet iets waar ik over wil praten,” had ze gezegd met een grijns die duidelijk maakte dat het onderwerp taboe was. Emma voelde zich ongemakkelijk, maar besloot er niets meer over te zeggen. Misschien is het gewoon iets privé, iets wat ik niet moet weten. Maar haar nieuwsgierigheid bleef steken, als een onrustige gedachte die niet wegging.

"Noah," zei het meisje, met een blik die veel te veel aandacht aan Noah leek te schenken. Emma voelde een knoop in haar maag. Waarom kijkt ze zo naar hem? Waarom klinkt haar stem altijd zo te oprecht?

"Wie is dit?" vroeg ze met een toontje.

"Dit is Emma" zei Noah

"Ze helpt me met een schoolproject".

"Dat is aardig" zei het meisje.

"ik ben Lisa, leuk je te ontmoeten".

"Emma". had ze een beetje verlegen gezegd.

“Wat denk je, Emma?” zei ze met een glimlach die te veel geheimen verbergen leek. “Noah en ik kennen elkaar al langer, weet je. We zijn al een tijdje... close.” Ze leunde tegen de deurpost, terwijl Noah ongemakkelijk zijn schouders haalde. Het voelde alsof het de kamer vulde met iets duisters, iets dat Emma niet helemaal kon begrijpen, maar wat ze wel heel goed voelde.

Emma voelde haar adem in haar keel steken. Close? Ze was Noah’s “vriendin” of niet?, maar Emma had dat nooit geweten. Noah had het nooit echt gezegd. Emma voelde de onrust in haar buik, die langzaam de overhand kreeg. Ze had geen ruimte voor deze onzekerheden, niet nu, niet hier. Wat als ik niet goed genoeg ben voor Noah? Wat als hij altijd meer voor haar zal voelen dan voor mij? De vragen werden steeds harder in haar hoofd, steeds ongeduldiger.

Noah merkte de spanning op. De avond werd ongemakkelijk. Liza leek elke gelegenheid te grijpen om dichter bij Noah te komen. Ze plaagde hem, glimlachte op manieren die Emma niet kon begrijpen. En hoewel Noah zei dat hij haar alleen als een zus beschouwde, voelde Emma de afstand tussen hen alleen maar groter worden.

Toen de avond ten einde kwam, zei Noah dat het genoeg was voor de avond. Hij had een aantal dingen te doen, en Liza stelde voor dat Emma maar naar huis zou gaan. Waarom moet ik naar huis? Maar ze had geen keus. Het was alsof Liza de hele ruimte vulde, haar aanwezigheid te groot was voor de kamer die ooit van Noah was. Emma nam haar jas en vertrok.

Op de terugweg voelde Emma de spanning in haar borst toen ze het huis naderde. Wat ga ik nu zeggen? Het was nooit goed als ze thuiskwam nadat haar vader haar had gevraagd waar ze was geweest. Ze had altijd moeten verbergen waar ze was, altijd moeten zeggen dat ze ergens met een vriendin was, nooit het hele verhaal kunnen vertellen. Maar deze keer zou het anders zijn. Ik moet iets bedenken. Ik kan niet toegeven dat ik bij een jongen ben geweest. Wat zou mijn vader zeggen?

Toen ze de deur opende, stond haar vader al in de gang. Hij keek haar met een felle blik aan, zijn ogen vol wantrouwen. "Waar ben je geweest?" vroeg hij kortaf, zijn stem laag en dreigend. Emma voelde haar hart in haar keel slaan.

"Bij een vriendin," antwoordde ze snel, haar stem trilde een beetje. Ze probeerde kalm te blijven, haar gedachten razendsnel om zich heen draaiend. Wat als hij door mijn leugen heen ziet? Wat als hij het doorheeft?

"Je liegt toch niet?" vroeg haar vader, zijn stem nu harder. "Dat je bij een jongen bent geweest?" Hij keek haar aan met een mengeling van achterdocht en boosheid. Emma voelde de lucht uit de kamer verdwijnen.

Ze slikte en knikte. "Nee, ik ben echt bij een vriendin." Haar hart bonsde in haar keel, maar ze keek hem recht in de ogen. "Echt waar."

Haar vader snoof en draaide zich om. "Houd je voor de rest van de avond rustig. Ik wil geen gedoe." Hij draaide zich om en verdween naar zijn kamer, de deur met een klap achter zich dichtslaand.

Emma zuchtte van opluchting, maar haar gedachten bleven onrustig. Dit kan niet zo doorgaan. Ik moet iets doen. Ze liep naar haar kamer, haar hoofd gonsde van de chaos. **Liza... ze moet uit Noah's leven.

Deel 2 - Het Geheim van Lisa

De dagen die volgden, raakte Emma steeds meer geobsedeerd door Liza. Ze begon zich ongemakkelijk te voelen, alsof er iets niet klopte met de manier waarop Liza altijd Noah’s ruimte vulde. Het was niet alleen haar aanwezigheid die Emma dwarszat, maar de manier waarop Liza zich altijd opdrong, alsof ze recht had op alles wat Noah had.

Emma voelde de chaos in haar hoofd toen ze naar Liza keek. Het was niet alleen dat ze een irritatie had tegen haar, niet alleen dat ze zich ongemakkelijk voelde in haar aanwezigheid. Nee, het was iets dieper, iets dat haar niet losliet. Liza leek altijd in de schaduw van Noah te staan, haar aanwezigheid was onmiskenbaar, maar Emma voelde dat het verder ging dan dat. Ze had iets met Noah in haar leven, iets dat Emma niet begreep, iets dat haar helemaal niet beviel.

De obsessie begon toen Emma op een dag per ongeluk een gesprek hoorde tussen Noah en Liza. Ze hadden geen idee dat Emma in de buurt was, maar haar oren vingen fragmenten van hun gesprek op terwijl ze voorbij het raam liep. Liza’s stem was zacht, maar haar woorden sneden door de lucht. “We moeten het snel doen. Hij weet nog niet dat het echt gaat gebeuren, maar zodra hij het weet… is het te laat.”

Emma voelde een koud gevoel in haar buik, een gevoel dat zich als een golf door haar lichaam verspreidde. Wat bedoelt ze? Wat gaat er gebeuren? Ze had niet geweten dat Liza zulke plannen had, en de onduidelijkheid van de situatie deed haar hart sneller kloppen. Ze wilde niet dat iets tussen Noah en Liza kwam. Liza was altijd zo mysterieus, zo goed in het verbergen van haar ware bedoelingen. Emma voelde dat Liza iets voor Noah verborgen hield, iets dat gevaarlijk zou kunnen zijn. En dat moest stoppen.

De volgende dagen werden gevuld met angstige nieuwsgierigheid. Emma begon Liza te volgen, zonder dat ze het wist. Haar obsessie werd sterker. Elke beweging van Liza leek iets te betekenen. Emma wachtte bij de deur van haar school om te zien wanneer Liza naar huis ging, ze stond langs de straat te kijken wanneer Liza een winkel binnenging. Het was een kleine obsessie die snel uitgroeide tot een compleet verlangen om Liza te begrijpen, te weten wat ze van plan was met Noah.

Op een dag besloot Emma iets verder te gaan. Ze wist dat Liza elke donderdagavond naar de bibliotheek ging. Die avond volgde Emma haar op een afstand, zich goed bewust van elke stap die ze zette. Ze had een idee, maar ze moest het bewijs vinden. Ze moest weten wat Liza echt van plan was. Was Liza werkelijk geïnteresseerd in Noah, of was er iets meer aan de hand?

De bibliotheek was stil, de geur van oude boeken vulde de lucht. Emma vond een hoek waar ze zich kon verstoppen, en van daaruit keek ze hoe Liza zich tussen de rekken begaf, haar ogen strak gericht op een boek. maar verder er niks bijzonders gebeurden.

De rest van de week bleef Emma naar Liza’s bewegingen kijken. Ze wist dat Liza niet zomaar een meisje was. Ze had geheimen. Plannen die ze misschien niet helemaal begreep, maar wel voldoende om te weten dat het gevaarlijk was voor Noah. Emma kon niet zomaar achteroverleunen. Ze moest iets doen om Noah te beschermen, zelfs als hij niet begreep wat er gaande was.

Op een dag, terwijl Noah en Emma samen aan een schoolproject werkten, voelde Emma de behoefte om hem alles te vertellen. Ze wilde het hem vertellen, hem voorbereiden op wat er zou komen. Maar ze wist dat ze voorzichtig moest zijn. Ze kon niet alles in één keer zeggen. Niet nu. Het zou te vreemd zijn, te overweldigend.

“Liza... ze is niet wie ze zegt te zijn,” begon Emma voorzichtig, terwijl ze haar ogen naar de tafel liet glijden, haar stem zacht. "Ze heeft... plannen met jou, Noah. Dingen die je niet weet."

Noah keek haar vragend aan, zijn wenkbrauwen fronsten. “Wat bedoel je?”

Emma slikte en keek naar de klok. Het leek alsof de tijd stil stond, maar toch voelde de druk op haar borst steeds zwaarder aan. “Ze... Ze heeft iets met jou van plan. Ze heeft me verteld dat je de sleutel bent voor haar plan, maar ik weet niet wat het betekent.” Haar stem was zacht, maar haar ogen waren intens. Wat als ik te ver ging? Wat als ik Noah nu zou verliezen?

Noah keek naar haar, twijfel in zijn ogen. “Waarom zou Liza iets doen dat slecht is voor mij?” vroeg hij, zijn stem vol ongeloof. “Je maakt je zorgen over niets, Emma. Ze is gewoon een vriendin. Ze heeft me altijd gesteund.”

Emma voelde een steek van frustratie. Hoe kon hij zo blind zijn voor wat er gebeurde? Ze keek naar hem, haar stem nu iets harder. “Ze is geen vriendin, Noah. Ze is iets anders. Iets gevaarlijks.” Ze stond op en begon zenuwachtig in de kamer te lopen. “Ik volgde haar. Ik weet wat ze zegt. Wat ze doet. Je hebt geen idee wat er speelt.”

Noah stond op en liep naar haar toe. “Emma, rustig. Je denkt te veel na. Liza is mijn vriendin, en dat zal ze altijd blijven. Je moet haar niet zo behandelen.”

Maar Emma voelde het. De onrust in haar buik was te groot om te negeren. Ze is niet je vriendin, Noah. Ze is gevaarlijk. De gedachten in haar hoofd waren chaotisch. Ze voelde een walging groeien, een afkeer van Liza die haar controleerde. Ze voelde haar handen trillen van de angst. Wat moet ik doen om dit te stoppen?

Het was diezelfde nacht dat Emma besloot dat ze moest handelen. Ze kon niet langer wachten. Ze had geen andere keus. Liza moest uit Noah’s leven verdwijnen, voor altijd. En ik ga er alles aan doen om dat voor elkaar te krijgen.

Emma had geen plan, geen idee hoe ze het zou doen, maar ze wist dat ze het moest doen. De spanning in haar hoofd was ondraaglijk. Noah moet me geloven. Hij moet zien wat ik zie. Ze zou Liza stoppen. Hoe dan ook.

Deel 3: ontdekkingen

Emma stond buiten, haar hart bonsde in haar borst. Het was weer die tijd. Het moment waarop ze zichzelf niet kon stoppen, de obsessie die haar gedachten had overgenomen. Ze had zich een tijdje gedeisd gehouden, maar de nieuwsgierigheid naar Liza bleef groeien. Waarom was ze zo belangrijk voor Noah? Waarom voelde het alsof ze altijd in de schaduw van Liza stond? Emma moest antwoorden vinden.

De zon begon langzaam onder te gaan toen ze haar stappen richting Noah’s huis zette. Ze had er al vaker gestaan, zich verstoppen achter de bomen, maar deze keer was anders. Ze voelde de spanning in haar lichaam. Dit keer zou ze alles ontdekken. Het was alsof ze zich eindelijk klaar voelde voor wat ze zou zien.

Vanuit haar schuilplaats tussen de struiken zag ze door het raam van de woonkamer. Noah en Liza zaten dicht bij elkaar, hun lichaamstaal ongemakkelijk intiem. Liza leunde tegen Noah aan, haar hand zachtjes op zijn arm. Ze lachten samen, een soort gemak tussen hen dat Emma niet kon negeren.Totdat ze iets beter keek en zag dat Noah's hand in de broek was van Lisa Het was een blik van verbondenheid, iets wat Emma niet wilde zien, maar wat ze niet kon ontkennen. Ze zag dat Lisa er duidelijk van genoot.
Emma voelde haar adem stokken. Haar handen trilden van frustratie.Waarom? Waarom konden ze zo dicht bij elkaar zijn? Ze wilde naar binnen stormen, haar woede de vrije loop laten en Liza confronteren met haar aanwezigheid. Maar net op dat moment, toen de woede in haar opkwam, stopte ze zichzelf. Nee, dit is niet het moment. Niet nu. Toen ze langer bleef kijken kwam er een tintelend gevoel op, iets wat Emma niet kon onderdrukken en uiteindelijk aan over gaf, ze gleed langzaam met haar hand in haar broek en begon haarzelf te bevredigen, terwijl ze naar Lisa keek die duidelijk op een hoogte punt kwam, beelden Emma zich in dat zij op de plaats van Lisa bevond, voordat Emma zichzelf naar een hoogte kon brengen kwam ze weer bij zinnen toen ze een auto de oprit ophoorde rijden. Ze bleef aandachtig kijken naar het voertuig en wanneer er een vrouw uitstapte realiseerde zich dat het Noah's moeder was die terug kwam van werk en boodschappen tassen in haar handen had. ze bleef kijken wanneer Noah's moeder de sleutel in het deurgat stopte en Noah en Liza heel snel elkaar fatsoeneerden en deden alsof er niks aan de hand was. Noah stond op van de bank en begroette zijn moeder met een kus op de wang en Liza snel der achter aan met ook nog is een knuffel, en de moeder begroette de tieners alsof ze het perfecte gezinnetje waren.

Met een diepe zucht draaide ze zich om en liep weg van Noah’s huis. Ze had geen woorden, geen manier om haar gevoelens uit te drukken. Alles voelde intens, maar ook overweldigend. Wat was dit? Wat betekende dit alles voor haar? Ze moest een plan hebben. Ze moest begrijpen waarom Noah en Liza zo dicht bij elkaar stonden.

Die avond ging ze naar de bibliotheek, haar vaste toevluchtsoord als ze antwoorden zocht. De boeken gaven haar altijd een zekere rust, maar deze keer was het anders. Ze voelde de spanning in haar borst toen ze naar de computers liep. Emma besloot dat ze meer moest weten over Liza. Wat voor persoon was ze? Wat verbergde ze voor Noah?

De dagen die volgden waren gevuld met het zoeken naar elke stukje informatie over Liza. Emma doorzocht haar sociale media, vond foto’s van Liza en vrienden, maar er was altijd iets dat niet klopte. De meeste van Liza’s posts waren oppervlakkig, maar ze gaf weinig persoonlijke informatie prijs. Het was alsof ze iets verborgen hield, een kant van zichzelf die Emma niet begreep. Maar Emma was vastbesloten. Ze kon niet zomaar opgeven.

Wat haar ook opviel, was het gebrek aan informatie over Liza’s familie of verleden. Waarom was ze zo geheimzinnig? Emma begon zich af te vragen of Liza wel was wie ze zei te zijn, of er meer schuilging achter haar mooie glimlach en charmante houding. Ze voelde een opwelling van wantrouwen. Dit moest iets te maken hebben met Noah, en ze was vastbesloten om erachter te komen wat dat was.

De zoektocht naar antwoorden leidde Emma dieper in een wereld van verborgen waarheden. Terwijl ze verder zocht naar meer informatie, voelde ze hoe haar obsessie verder groeide. Ze wilde Noah beschermen, maar tegelijkertijd groeide er iets anders in haar. Ze wilde niet alleen de waarheid achter Liza’s geheimen ontdekken, ze wilde ook haar eigen positie in Noah’s leven verstevigen. Als Liza maar niet in de weg zou staan.

Elke stap die ze zette, elke foto die ze bekeek, leek een stuk van het mysterie op te lossen, maar het bracht Emma ook dichter bij de vraag: Wat doet Liza echt met Noah? En Emma zou niet rusten totdat ze het antwoord had.

Deel 4 - Manipulaties en Geheimen

De lucht was zwaar van spanning toen Emma naar Noah's huis liep. Het was weer tijd voor het schoolproject. Ze had geen idee of ze zich daar nog wel op kon concentreren. Maar de waarheid was dat haar gedachten alweer volledig bij Liza lagen. Ze moest weten waarom Liza zo dicht bij Noah stond. Waarom voelde het alsof ze altijd in de schaduw van Liza stond? Emma moest antwoorden vinden.

Noah opende de deur toen ze aanbelde, met een licht glimlachend gezicht, maar Emma zag de bezorgdheid in zijn ogen. Misschien was hij zich er al van bewust dat er iets tussen hen speelde, dat Emma anders was geworden. "Hé, Emma. Kom binnen," zei hij vriendelijk, en het voelde alsof er een onzichtbare spanning tussen hen hing.

Ze gingen zitten aan de keukentafel, waar het schoolproject op hen wachtte. Emma was bewust rustig, probeerde een luchtige sfeer te creëren. Maar haar gedachten waren ergens anders. Ze moest weten waarom Noah en Liza zo dicht bij elkaar stonden.

Ze besloot subtiel een vraag te stellen. "Dus… Liza woont hier nu, hè?" vroeg ze, haar stem bedekt met onschuld.

Noah knikte, maar zijn ogen gleden even weg. "Ja, ze is hier al een tijdje. Ze heeft het moeilijk gehad, en mijn moeder heeft haar geholpen. Ze is als een zus voor me," zei hij, maar er klonk iets vermoeiends in zijn stem, een ondertoon die Emma meteen opviel.

Emma voelde haar hart een beetje sneller kloppen. "Als een zus"? Het klonk niet alsof er alleen maar vriendschap was tussen Noah en Liza. De manier waarop Noah haar behandelde, de manier waarop hij over haar sprak, gaf haar een gevoel van jaloezie en onbehagen.

Ze besloot haar kansen te grijpen. Ze probeerde een ontspannen glimlach op te zetten, maar haar stem was net iets meer doortrapt dan normaal: "Het lijkt wel alsof jullie altijd samen zijn. Je moet echt veel om haar geven, toch?"

Noah leek even te aarzelen. "We zijn gewoon vrienden," zei hij uiteindelijk, maar zijn ogen gleden nogmaals naar de deur waar Liza waarschijnlijk in de buurt was.

Emma voelde de spanning in de lucht groeien, maar besloot het niet verder te pushen. Ze bleef met Noah praten, maar haar gedachten bleven zich in een andere richting bewegen. Wat gebeurde er nou echt tussen Liza en Noah?

Toen Noah naar het toilet ging, kreeg Emma een plotselinge ingeving. Dit was haar kans. Ze had geen idee waarom, maar iets in haar buik zei haar dat er meer was, iets wat ze moest ontdekken. Ze stond op en liep voorzichtig door het huis, haar ogen scanndend. Alles voelde nieuw voor haar, maar het was duidelijk dat de relatie tussen Noah en Liza verder ging dan ze had gedacht. Ze moest weten wat er speelde.

Ze bereikte de gang en stopte voor Liza's deur. Dit was het moment. Emma keek even over haar schouder om er zeker van te zijn dat Noah niet terugkwam. Toen probeerde ze de deur van Liza’s kamer zachtjes open te duwen. Maar tot haar frustratie voelde ze hoe de deur vastzat. Het was op slot.

Waarom is de deur op slot? vroeg ze zich af, haar frustratie steeg. Waarom zou Liza haar deur op slot doen? Misschien was er iets te verbergen. Emma’s hart klopte in haar keel, maar ze bleef kalm. Ze luisterde even en hoorde geen geluiden van binnen. Misschien kwam het gewoon door Noah’s moeder, die niet wilde dat er iemand in haar kamer zou kijken. Of misschien was het Liza zelf, die haar privacy wilde beschermen.

Emma aarzelde. Het voelde alsof alles wat ze tot nu toe had gedaan, haar geen antwoorden had gegeven. Ze moest verder gaan. Ze besloot terug naar de woonkamer te gaan en zich rustig weer bij het schoolproject te voegen, maar haar gedachten waren nog steeds ver weg, bij die gesloten deur.

De spanning in de kamer verdween echter niet. Liza zou altijd in de weg staan. Emma kon dat niet toelaten. Ze moest haar ontdekken.

Even later kwamen Noah’s moeder en Liza binnen. Ze hadden boodschappen meegenomen en waren druk in de keuken, terwijl Noah zich bij Emma voegde. Hij leek meer ontspannen dan eerst, maar Emma merkte hoe zijn blik telkens op zijn moeder viel. Het was duidelijk dat er iets tussen hen speelde wat hij niet met haar wilde delen.

Toen Noah’s moeder hen vroeg of Emma bleef voor het avondeten, twijfelde ze. Ze wist dat ze niet te lang weg moest blijven van huis. Haar vader zou weer lastig zijn en haar moeder zou vragen stellen over haar lange afwezigheid. Maar wat kon ze zeggen? Dit was haar kans om meer te leren over Liza. En misschien ook over Noah.

"Ja, ik blijf wel voor het eten," zei Emma uiteindelijk, na even nagedacht te hebben. Ze had geen keus. Dit was haar kans. Ze moest blijven.

De maaltijd verliep rustig, maar Emma kon voelen hoe het gesprek tussen Noah’s moeder en Liza haar steeds meer ongemakkelijk maakte. Ze praatten over hun dagelijkse dingen, maar er was altijd iets verborgen in hun ogen. Emma vroeg subtiele vragen over Liza, maar Noah’s moeder leek liever met haar over Noah te praten.

Liza probeerde zich er constant tussen te voegen. Ze wilde niet dat Noah's moeder te veel van haar verleden zou vertellen. Emma merkte het onmiddellijk. Liza voelde zich ongemakkelijk, zoals altijd als er iets onthuld zou worden over haar verleden.

Uiteindelijk, toen de sfeer wat gezelliger werd, zei Noah's moeder iets wat haar niet had moeten zeggen. “Liza heeft echt zo’n moeilijke tijd gehad voordat ze hier kwam. Het was een moeilijke periode voor haar, maar we hebben haar altijd als familie behandeld.”

De lucht in de kamer veranderde meteen. Liza verstijfde, haar gezicht veranderde van een glimlach naar iets dat moeilijk te lezen was. Emma zag dit en voelde dat ze dichter bij haar doel kwam. Wat was er gebeurd met Liza? Waarom leek iedereen haar zo te beschermen?

Op dat moment ging Emma’s telefoon af. Ze haalde haar telefoon uit haar tas, zag dat het haar vader was. Ze aarzelde even voordat ze opnam, voelde de angst in haar buik toen ze zijn stem hoorde.

"Waar ben je, Emma?" vroeg haar vader, zijn stem vol ongeduld. "Je hebt lang genoeg weggeleefd. Kom nu thuis."

Emma slikte. “Ik ben op weg, vader,” zei ze snel en stond op van de tafel. Ze keek even naar Noah, die haar een verwarde blik toewierp. "Sorry, ik moet gaan. Mijn vader is boos."

Ze nam afscheid van Noah, Liza en Noah’s moeder, terwijl ze haar tas snel oppakte. Noah’s moeder glimlachte vriendelijk. “Kom gerust weer een keer, Emma. Het was leuk je te ontmoeten.”

Emma knikte snel, maar voelde de ongemakkelijke spanning tussen haar en Liza toen ze afscheid nam. Liza had een blik die Emma niet begreep, iets wat haar deed twijfelen. Er was iets wat Liza verhulde.

Toen Emma thuis kwam liep ze snel naar binnen, haar ademhaling versnelde toen ze de deur achter zich dichttrok. Ze voelde de zwaarte van de situatie onmiddellijk, de lucht in haar huis was altijd dik van spanning. Ze hoorde haar vader al in de gang. "Waar ben je geweest?" vroeg hij met een stem die door de kamer snorde. Hij stond in de deuropening van de woonkamer, zijn armen over elkaar geslagen, zijn gezicht vertrokken in woede.

Emma keek even naar haar moeder, die in de keuken stond, de borden op de aanrecht niet goed neerleggend. Haar moeder was altijd zo gevoelig, haar ogen vaak zwanger van onuitgesproken woorden. Maar nu waren haar ogen rood, alsof ze een ander soort strijd had gevoerd. "Emma, waar ben je zo lang geweest?" vroeg ze, haar stem breekbaar van angst. "Wat heb je gedaan?"

Emma’s maag voelde als een steen. Waarom was ze altijd het slachtoffer van hun onzekerheden? Waarom voelde het alsof ze nooit goed genoeg was, altijd de oorzaak van ruzies en misverstanden?

Ze zuchtte en keek naar haar vader, die haar strak aanstaarde, zijn ogen vol woede en frustratie. Hij deed een stap naar voren, zijn gezicht nu gevaarlijk dichtbij. “Zeg me waar je was, Emma. Was je bij die jongen weer, hè? Vertel me dat je niet hebt gelogen!”

Emma voelde haar hart in haar keel bonzen. Haar vader had altijd een manier om haar nerveus te maken, zijn woorden als scherpe messen die diep in haar ziel sneden. Ze wilde gewoon weg, haar kamer in rennen, maar dat kon niet. Hij stond daar, wachtend op antwoorden die ze niet had.

“Nee, vader,” begon Emma, haar stem voorzichtig maar vast. “Ik was bij een vriendin. Gewoon bij een vriendin, zoals ik zei.”

De woede in haar vaders ogen werd niet minder. “Je liegt toch niet, Emma? Dat je weer bij die jongen bent geweest?” Zijn stem werd harder, zijn woorden sneden door de lucht. “Je denkt dat ik blind ben? Je zegt altijd dat je bij vriendinnen bent, maar het is altijd hetzelfde verhaal!”

Emma slikte, voelde de controle over de situatie verder uit haar handen glippen. “Ik was echt bij een vriendin,” herhaalde ze, maar haar stem trilde nu. Ze had geen andere keuze dan het verhaal zo geloofwaardig mogelijk te maken. Ze voelde het besef dat haar vader haar niet zou geloven, ongeacht wat ze zei. Haar vaders blik werd scherper, zijn lippen dunner van woede.

“Laten we eerlijk zijn, Emma,” zei hij met een dreigende ondertoon. “Je denkt dat ik alles niet doorheb? Je denkt dat ik jou niet doorheb? Dat je weer met die jongen... Noah, toch? Je hebt geen idee hoeveel ik je afkeur!, jij hoort niet met jongens in bed te liggen!”

Emma voelde de hitte op haar wangen en de spanning in haar borst toen haar vader een stap dichterbij kwam. “Jij hebt geen idee, weet je dat?” zei hij, zijn stem nu laag en dreigend. “Ik ben je vader, maar je hebt me nooit serieus genomen. En als je het nog een keer probeert, weet ik niet wat ik dan met je ga doen.”

Emma’s hart sloeg sneller, maar ze hield haar adem in. Waarom voelde alles altijd zo uit de hand lopen? Haar vader had haar al zo vaak dreigend aangekeken, maar vandaag voelde het anders. Waarom werd het steeds erger?

Haar moeder, die tot nu toe stil had gestaan in de keuken, begon te snikken. Het was een zacht, breekbaar geluid, maar het was genoeg om Emma’s aandacht van haar vader af te trekken. Ze draaide zich om en zag haar moeder staan, haar handen in de lucht, haar gezicht in de schaduw van verdriet en teleurstelling. “Laat haar met rust, alsjeblieft,” zei ze met een wankele stem, maar haar moeder was duidelijk gebroken. De tranen gleden over haar wangen, maar haar woorden waren er nog steeds. “Je doet altijd zo tegen haar, je maakt haar gek. Emma doet ook maar haar best!”

Emma voelde de conflicten in haar opkomen. Haar moeder was altijd de vrouw die huilde, altijd degene die zich als slachtoffer opstelde. Ze had altijd medelijden met haarzelf gehad. Maar vandaag voelde het anders. De schuld was op hen beiden. De woorden van haar vader waren als zwaarden, en die van haar moeder als een stille echo van haar eigen onzekerheden.

"Dat is genoeg," riep haar vader nu. Zijn stem was snijdend. “Jij gedraagt je alsof je alles weet, alsof je volwassener bent dan je eigenlijk bent, Emma. Je wilt altijd maar rebelleren. Misschien leer je het pas als je een keer pijn krijgt.”

Emma voelde de woede door haar aderen stromen. Waarom had ze altijd zo’n gevoel dat haar vader het altijd tegen haar had? Zijn dreigende woorden gaven haar het gevoel dat ze altijd iets verkeerds deed, dat niets wat ze ook deed, ooit genoeg zou zijn. Ze voelde de confrontatie in haar opkomen, maar ze zei niks. Het was als een muur die zijzelf niet kon doorbreken.

Haar vader stapte nu dichterbij. “Laat het me gewoon zien. Waar was je?” Hij greep haar schouder, zijn greep hard. “Vertel me, Emma, vertel me waar je was!”

Emma voelde de traan in haar ogen branden, maar ze veegde hem snel weg. Ze keek naar haar moeder, die haar ogen afwendde. De onmacht in haar ogen. Ze kon niet tussen hen komen, zoals altijd.

“Ik was gewoon bij een vriendin, vader,” zei ze met een vastberaden stem, haar ogen koeltjes op de zijne gericht, haar hart kloppend in haar keel. “Je hoeft me niet zo te behandelen. Je hebt geen idee van alles.”

Maar voordat haar vader iets kon zeggen, draaide ze zich om en stormde naar boven. Haar hart bonkte in haar borst terwijl ze de deur van haar kamer achter zich dichtgooide. Ze voelde zich alsof ze in een nachtmerrie zat, gevangen tussen de onmacht van haar ouders en haar eigen onzekerheden.

Waarom was haar leven altijd zo chaotisch? Het was alsof de storm altijd in huis was, nooit een moment van rust. Toen ze haar laptop opende, voelde ze de opluchting van de stilte die de chaos van de situatie verlichtte.

De internetpagina's werden haar nieuwe toevluchtsoord. Liza. Ze had meer informatie nodig. Liza zou niet zomaar weggaan uit Noah's leven. Emma zou haar niet laten winnen. Ze zocht naar elke connectie die ze kon vinden, haar focus scherp.

Haar ouders konden haar niet tegenhouden. Ze zou doorgaan met haar onderzoek. De waarheid over Liza zou ooit uitkomen. Emma voelde dat het tijd was om meer te ontdekken, en niets zou haar stoppen.

deel - 5 De Ketting van Ongeziene Waarheden

De zon begon langzaam onder te gaan terwijl Emma en Noah samen in het park picknickten. De lucht was een zachte mix van oranje en paars, de avond was gevallen, maar de energie tussen hen was allesbehalve afgenomen. Ze hadden samen gefrisbeed, gevoetbald, en gelachen, als twee mensen die even alles om zich heen waren vergeten. De druk van de wereld leek te vervagen, het voelde alsof ze in een andere realiteit waren, weg van de zorgen, de geheimen en de pijn van het dagelijks leven.

“Dit is echt zo’n moment dat je altijd wilt vasthouden,” zei Noah, zijn ogen glinsterend van vreugde terwijl hij op het picknickkleedje naast Emma zat. Het zweet had zich verzameld op hun voorhoofden door het spel, maar het leek hen niets te schelen. Ze waren samen, en dat was alles wat er toe deed.

Emma knikte, een glimlach op haar gezicht die ze niet eerder had getoond. Het was alsof ze de werkelijkheid even niet hoefde aan te raken, alsof alles makkelijker was geworden als ze gewoon in dit moment kon blijven. Het voelde… goed.

Noah keek haar aan en, zonder een woord te zeggen, stond hij op. Hij boog zich naar haar toe en haalde een klein, doosje uit zijn tas. “Dit is voor jou,” zei hij zacht, zijn stem vol betekenis. Hij opende het doosje, en daarin zat een prachtige gouden ketting, met een klein hartje eraan.

Emma’s adem stokte even. Het was zo’n klein gebaar, maar tegelijkertijd zo bijzonder. “Noah…” begon ze, maar ze kon haar woorden niet vinden. Wat moest ze zeggen? Het was de eerste keer dat iemand haar zoiets gaf, en voor een moment voelde ze zich iets voor het eerst: gewaardeerd.

“Dank je wel,” zei Emma uiteindelijk, haar stem zacht en kwetsbaar. “Het is… zo mooi.”

En zonder het precies te weten, een impuls van het moment, leunde Emma naar voren en drukte een kus op Noah's lippen. Een zacht, bijna aarzelend moment, maar het voelde precies goed. Ze zag de verrassing in zijn ogen, maar het was een verrassing die snel werd vervangen door een glimlach. Het was als een onzichtbare band die tussen hen werd geslagen, een band die hen dichter bij elkaar bracht dan ooit.

Noah keek haar even aan, duidelijk onder de indruk, en vroeg vervolgens, iets verlegen, maar ook hoopvol: “Zou je weer blijven eten? Mijn moeder zou het fijn vinden om je nog een keer te zien.”

Emma aarzelde. Ze wilde het echt, maar de spanning thuis, de situatie met haar ouders, hield haar tegen. “Mijn ouders… zullen dat niet goedvinden,” zei ze zacht. “Ze maken zich al genoeg zorgen.”

Noah’s glimlach verdween langzaam, zijn ogen vulden zich met een mengeling van begrip en teleurstelling. “Oke,” zei hij. “Ik begrijp het. Maar ik hoop dat we snel weer iets samen kunnen doen.”

Ze knikte, haar eigen verlangen om bij Noah te blijven was groot, maar de obstakels die haar thuis wachtte, waren nog groter. “We zullen snel weer iets plannen, beloofd.”

Toen Emma thuis kwam, was de lucht in huis zwaar van spanning. Haar vader en moeder zaten al aan tafel, maar de stilte tussen hen was niet te negeren. Haar moeder keek afwezig naar haar bord, terwijl haar vader de krant voor zich open had liggen, maar zijn ogen keer op keer op haar gericht waren. Het voelde als een waakzaam oog, als een onzichtbare dreiging in de lucht.

Haar vader was de eerste die sprak, zijn stem laag en kalm, maar met een duidelijke ondertoon van zorg. “Waar ben je geweest?” vroeg hij, zijn blik strak op haar gericht. “Je was lang weg.”

Emma’s hart sloeg een slag over, maar ze herstelde zich snel. “Ik was bij een vriendin,” zei ze, haar stem vast, maar inwendig voelde ze zich niet zo zeker. Ze had een onbehagelijk gevoel dat haar vader niet volledig geloofde.

“Een vriendin, hmm?” zei haar vader, zijn blik niet van haar afwendend. “Die vriendin moet wel heel aardig zijn. Ze heeft je een ketting gegeven.” Hij pauzeerde even, alsof hij zijn woorden wikte en woog. Toen stond hij langzaam op van de tafel, pakte de ketting die Emma vergeten was te verbergen, en bekeek deze grondig. Zijn ogen gleden over het gouden hartje, het flikkerende goud glansde in het licht.

Emma voelde een koude rilling over haar rug lopen. Waarom was hij zo geïnteresseerd in de ketting? Waarom leek hij zich zo op details te focussen?

Ze keek naar haar vader, zijn gezicht was ondoorgrondelijk. Toen hij klaar was met het inspecteren van het sieraad, wierp hij het terug op de tafel, veegde zijn handen af en begon zijn bord op te ruimen. “Ik heb geen tijd voor dit,” zei hij kortaf en verdween in zijn kantoor zonder een woord verder.

Emma bleef achter, met haar moeder die haar een nieuwsgierige blik toewierp. “Het is een hele mooie ketting, Emma,” zei haar moeder zachtjes. “Je geheime vriendje lijkt je goed te verwennen. Misschien moet je hem niet te snel aan je vader voorstellen,” voegde ze er met een glimlach aan toe.

Emma knikte, maar ze voelde de spanning in haar borst. Ze wist dat haar vader iets vermoedde. De manier waarop hij de ketting inspecteerde, zijn stilte daarna… het was niet normaal.

De rest van het avondeten verliep in stilte. Haar moeder sprak wel wat, maar Emma voelde de onvermijdelijke pijn van haar eigen gedachten. Toen ze uiteindelijk klaar waren met eten, stond ze op en zei zacht tegen haar moeder: “Ik ga naar mijn kamer.”

Haar moeder knikte alleen, en Emma trok zich terug naar haar kamer, waar de druk van de wereld weer op haar neerkwam. Ze ging zitten op haar bed en haalde diep adem. De gedachten aan Noah waren nog steeds vers in haar hoofd. Hij was alles wat ze nu nog wilde. Maar Liza… die bleef haar achtervolgen, als een schaduw in haar gedachten.

Ze trok haar laptop weer open, maar in plaats van verder te zoeken naar Liza’s geheimen, merkte ze dat haar gedachten naar Noah dwaalden. De dag in het park. Het lachen. De ketting. De kus. Ze sloot haar ogen, maar een deel van haar voelde nog steeds die onverklaarbare spanning. Ze had het gevoel dat alles wat ze had, langzaam uit haar handen glipte, maar ze wist niet of dat was omdat haar vader haar in de gaten hield… of omdat Liza haar steeds verder in de duisternis trok.

deel - 6 diepe verlangen

De volgende dag was Emma opnieuw bij Noah thuis voor het schoolproject. Het was een rustige ochtend, de zon scheen door de ramen, en de kamer was gevuld met de geur van vers gezette koffie die Noah’s moeder altijd voor zichzelf zette voordat ze naar haar werk ging. Emma voelde zich steeds meer op haar gemak in Noah’s huis, hoewel haar gedachten nog steeds bij alles wat er gebeurde met Liza en haar familie waren. Maar vandaag wilde ze alles even vergeten. Het schoolproject moest de focus zijn.

Toen Emma echter de kamer binnenkwam, merkte ze meteen dat er iets anders was. Noah zat op de bedrand, zijn handen in zijn haar, zijn gezicht gesloten, en zijn ogen stonden niet meer zo vrolijk als ze gewend was. Hij keek haar niet meteen aan toen ze binnenstapte, wat haar onmiddellijk een ongemakkelijk gevoel gaf. Ze zag hoe zijn schouders gespannen waren, alsof hij iets wilde verbergen.

"Is alles oké?" vroeg Emma voorzichtig, haar stem zacht, maar haar ogen vol bezorgdheid. Ze had altijd het gevoel gehad dat Noah niet helemaal zichzelf was de laatste tijd, en ze kon haar zorgen niet langer onderdrukken.

Noah zuchtte diep en keek naar de vloer. “Het is… het is moeilijk, Emma,” zei hij eindelijk, zijn stem broos. “Ze… ze werd boos, heel boos, en… ze sloeg me.” Hij keek weg, zijn ogen vulden zich met oncontroleerbare tranen. “Het was niet de eerste keer, maar het… het voelt anders.”

Emma voelde haar hart pijn doen toen ze deze woorden hoorde. Ze had geen idee dat Liza zo'n kant had, een kant die zo gewelddadig en destructief was. Het maakte haar woedend en verdrietig tegelijk, maar bovenal voelde ze een intense beschermende instinct om Noah te helpen.

Ze legde haar hand op zijn schouder, haar ogen vol begrip. “Noah, dat… dat is verschrikkelijk,” zei ze zacht. “Je verdient dat niet. Niemand verdient zoiets.”

Zijn ogen vulden zich met tranen en voor het eerst brak Noah. Tranen rolden over zijn wangen terwijl hij zijn emoties niet langer kon bedwingen. Het was alsof een dam doorbrak en alles wat hij had vastgehouden naar buiten stroomde. Emma schoof dichter naar hem toe en trok hem in een omhelzing. Haar armen omsloten hem zachtjes, haar lichaam voelde warm en troostend.

“Noah, het spijt me zo,” fluisterde ze. “Je verdient het niet om zo behandeld te worden. Je bent zoveel meer dan dat.”

Ze voelde hem zachtjes in haar armen schokken, maar ze hield hem stevig vast. Emma wist dat dit moment belangrijk was, dat ze hem niet alleen moest laten in deze kwetsbare toestand. Het voelde alsof de muur die tussen hen stond eindelijk begon af te brokkelen, dat de afstand die ze ooit gevoeld had, nu verdween. Ze wreef zachtjes over zijn rug en voelde hoe hij zich meer en meer tegen haar aanleunde, alsof hij eindelijk in haar aanwezigheid de ruimte vond om zijn ware gevoelens te uiten.

Langzaam, maar zeker, leunde Noah verder in haar omhelzing, zijn armen gaven haar een zwakke knuffel terug, als een stille vraag om verder te blijven. Emma voelde haar hart sneller kloppen, maar ze wist dat dit moment meer was dan alleen een vriendschappelijke omhelzing. Het was het moment waarop ze elkaar echt leerden kennen, het moment waarop hun band zich verdiepten, zonder woorden, maar in de stilte tussen hen.

Ze trok iets naar achteren, haar handen nog steeds op zijn schouders, en keek hem diep in de ogen. “Noah,” begon ze zacht, haar ademhaling een beetje versneld, “je hoeft dit niet alleen te doen. Ik ben hier voor jou, oké?”

Noah knikte, maar voor een moment zei hij niets. De woorden zaten te diep in zijn keel verstopt. “Dank je,” fluisterde hij uiteindelijk, de pijn nog steeds in zijn stem. “Ik weet niet wat ik zonder jou zou doen.”

Emma glimlachte zachtjes, haar hand rustend op zijn wang, en toen gebeurde het – een moment van impulsiviteit, een moment van pure verbinding. Ze boog zich naar hem toe en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. Het was een korte kus, maar het voelde intens. Het was geen speelse of aarzelende kus, maar een kus die alles zei – de steun, de verbinding, de tederheid die ze voor elkaar voelden. Ze trok zich na een paar seconden weer terug, haar ademhaling was nu ook sneller.

Noah staarde haar een moment verbluft aan, zijn ogen groot van verrassing, maar toen glimlachte hij langzaam. “Ik… ik denk dat ik me hier beter voel,” zei hij zachtjes, zijn stem nog steeds een beetje schor, maar zijn ogen straalden nu iets zachters.

"ik kan je nog beter laten voelen" zei Emma. En Emma ging toen op Noah's schoot zitten met haar gezicht naar hem toe, de twee begonnen hevig en intens te zoenen, Noah begon onderuit te zaken en Emma lag nu op hem, ze keken elkaar een kleine moment aan maar wist dat ze dit beide zeker wilden, dus begonnen ze beide elkaars kleren uit te trekken en het was moment gekomen dat ze nu voor het eerst echt met elkaar verbonden waren, het gevoel van genot en verlangen was aangebroken, beide kermde het uit alsof het hun laatste dag was, nadat ze beide op hun hoogtepunt waren aangekomen bleven ze nog even zo met elkaar liggen en fluisterde nog lieve woorden met elkaar.

Emma en Noah sprongen snel uit bed toen ze het geluid van de voordeur hoorden. Noah's moeder was terug van werk, en ze wisten dat ze zich snel moesten aankleden en de situatie onder controle moesten houden. Ze haastten zich om de kamer op te ruimen en kropen uit bed, hun handen snel bewegend terwijl ze hun kleren aantrokken. Emma voelde haar hart nog steeds sneller kloppen van de emotie van het moment, maar ze wist dat ze zich nu moest concentreren. Ze was hier niet voor haarzelf – ze was hier voor Noah.

Samen liepen ze snel naar beneden en begroetten ze Noah’s moeder, die binnenkwam met een glimlach, maar een blik die deed vermoeden dat ze niet helemaal gerust was. "Hoi, jullie," zei ze vrolijk. "Ik ga het avondeten klaarmaken. Kunnen jullie me helpen?" Emma voelde zich ongemakkelijk, maar het was een kans om de sfeer een beetje te normaliseren en ervoor te zorgen dat Noah’s moeder niets zou merken van wat er tussen haar en Noah was gebeurd.

Ze sprongen in actie, begonnen de groenten voor het avondeten te snijden en brachten het vlees naar de pan. De geur van het eten vulde het huis, maar Emma kon haar gedachten niet helemaal afzetten. Ze voelde de spanning tussen haar en Noah groeien, maar wat haar meer bezighield, was de aanwezigheid van Liza. Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn. Liza zou haar niet zomaar met rust laten, en dat voelde ze aan alles.

Toen het avondeten eindelijk klaar was, waren ze allemaal aan tafel gaan zitten. Het was een rustige maaltijd, totdat de deur opnieuw openging en Liza thuiskwam. Toen ze de kamer betrad, viel er meteen een verandering in de lucht. Liza keek met een gemengde blik naar Emma, haar ogen vol achterdocht en vijandigheid. Emma voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze was zich er heel goed van bewust dat Liza haar steeds meer in de gaten hield.

Liza’s blik was scherp en koud toen ze iedereen begroette. Ze sprak in korte, droge zinnen en keek nauwelijks naar Noah, haar ogen afgewend, alsof ze alles behalve geïnteresseerd was in wat er rondom haar gebeurde. Emma voelde zich ongemakkelijk en gefrustreerd door haar houding. Dit was niet de Liza die ze ooit had gekend, en het maakte haar boos dat Liza zich zo gedragen had. Emma merkte dat Noah steeds onrustiger werd en dat hij zijn blik ook vaak naar de vloer wendde, niet in staat om iets te zeggen.

De spanning aan tafel was om te snijden. Emma kon het niet langer aanhoren. Ze voelde haar hart sneller kloppen, haar handen werden warm en klam van de frustratie die in haar groeide. Dit was genoeg.

“Liza,” begon Emma, haar stem vastberaden. “Wat is er precies met jou en Noah aan de hand? Waarom ben je zo kort tegen hem?” Ze stond op van haar stoel, haar ogen vurig, terwijl ze Liza recht aankeek. “Hij verdient beter dan dit.”

Liza’s blik was ijskoud toen ze haar aankeek, maar er was geen antwoord. In plaats daarvan keek ze naar Noah, die haar nauwelijks aankeek, zijn handen in zijn schoot gevouwen. Emma merkte de spanning in zijn lichaam op, hoe hij zich ongemakkelijk en verward voelde.

Noah stond op, zijn gezicht een mengeling van verdriet en frustratie. “Emma, je moet gaan,” zei hij op een toon die zacht, maar ook kordaat was. “Dit is niet de tijd of de plaats voor dit gesprek.”

Emma voelde een steek van pijn in haar hart bij zijn woorden, maar tegelijkertijd begreep ze het. Dit was niet het moment voor een ruzie. Ze moest zich koesteren, ze moest wachten op de juiste gelegenheid om dit aan te pakken, voor altijd.

Ze keek hem een moment aan, zijn gezicht gevuld met een soort vermoeide verdrietigheid. “Oké, Noah,” zei ze met een zucht. “Ik ga wel.” Ze draaide zich om en liep naar de deur, haar hart zwaar. Ze had een moment gedacht dat er iets meer zou zijn, maar de realiteit was anders.

Toen Emma de deur achter zich sloot, kon ze haar gevoelens niet meer onderdrukken. Haar hoofd was gevuld met chaos, maar het was ook duidelijk. Liza zou niet zomaar uit Noah’s leven verdwijnen, en ze zou alles doen wat nodig was om haar uit de weg te ruimen. Emma had geen andere keus. Ze moest ervoor zorgen dat ze Noah had. Liza zou haar niet in de weg staan.

Thuis aangekomen merkte Emma meteen dat de sfeer daar ook gespannen was. Haar vader was daar, en de manier waarop hij haar aankeek zei genoeg. Hij was op zoek naar iets, maar wat precies? Emma had geen zin om met hem te praten, dus besloot ze haar kamer in te gaan en zich op haar plan te concentreren. Dit was niet het moment voor gezelschap. Ze had iets te doen.

Emma sloot de deur achter zich en ging zitten aan haar bureau. Ze pakte haar laptop en begon opnieuw te zoeken naar Liza’s sociale media accounts, doorzocht elk detail over haar vrienden, over haar familie. Niets mocht haar ontgaan. Het plan om haar weg te krijgen was in werking. Emma was vastberaden, en ze zou niet stoppen totdat ze haar perfecte leven met Noah had.

De klok tikte door, en Emma wist dat de tijd zou komen – de tijd om haar plan werkelijkheid te maken. Ze zou alles doen wat nodig was.

deel - 7 Het Einde en een Nieuw Begin

Emma had elke beweging in de gaten gehouden, elke dag opnieuw. Ze stond verstopt achter bomen, op afstand, terwijl ze Noah’s huis observeerde. Het leek wel alsof er altijd iets miste, maar ze voelde een groeiende spanning die haar niet losliet. Haar gedachten waren altijd bij Noah, maar ook bij Liza – de mysterieuze aanwezigheid die steeds dichterbij kwam.

Het was een normale dag, of dat dacht Emma ten minste, totdat ze het geluid van een bekende auto de oprit op hoorde rijden. Het was haar vader, maar wat hem daar deed, was iets wat haar direct onrustig maakte. Ze zag hoe hij uit de auto stapte, samen met Liza. Emma voelde een huivering over haar rug lopen. Hoe wist Liza waar ze woonde? Wat was er aan de hand?

Haar nieuwsgierigheid werd sterker dan haar angst. Ze wist dat ze iets moest horen, iets moest ontdekken, en sloop stilletjes dichter naar het huis toe. Toen ze bij een raam stond, kon ze net genoeg van het gesprek oppikken. Haar hart sloeg sneller toen ze hoorde dat Liza openlijk tegen haar vader sprak. Ze vertelde hem dingen die Emma nooit had willen horen, dingen die de situatie nog complexer maakten.

"Ze weet van alles," zei Liza. "Ze denkt dat ik haar en Noah wil verstoren, maar het gaat verder dan dat."

Emma voelde haar hart in haar keel kloppen toen ze door had wat er zou kunnen gebeuren. Liza had alles tegen haar vader gezegd. En haar vader, die altijd geheimen bewaarde, had plannen voor Noah. Hij wilde de jongen onder druk zetten, hem pijn doen om Emma te 'beschermen' – of beter gezegd, om zijn eigen macht te laten gelden.

De emoties stroomden in een heftige golf door Emma’s lichaam. Ze voelde woede, verwarring en verdriet. Ze wilde niet dat Noah, degene van wie ze dacht dat hij haar enige anker was, iets zou overkomen door wat haar vader had gedaan. Maar ook de manipulatie van Liza maakte haar gek. Ze voelde zich zwakker dan ooit. Het plan om van Liza af te komen werd steeds belangrijker, maar wat moest ze doen? Wat was de juiste stap?

Op dat moment kwam Noah het opritje op. Emma voelde haar hart een sprongetje maken, maar dat was van korte duur. Toen Noah het huis binnenstapte, voelde de lucht plotseling als lood. Ze wist dat het nu niet langer de tijd was om in de schaduw te blijven.

Liza had zich steeds verder tussen Noah en haar vader gewrongen, maar nu was het haar beurt. Ze moest ingrijpen.
Overrompeld met de gedachtes dat haar vader Noah zal afnemen maakte Emma heel emotievol, Toen Noah binnenkwam en werd overvallen met de aanwezigheid met de vader van Emma en Liza had Noah even een blackout, totdat Emma ineens uit het niets verschijn en tekeer ging tegen haar vader. Nadat haar vader haar tegen de grond aan smeet en haar uitschold kwam Noah in actie greep toen iets wat op tafel lag en zorgde er toen voor dat dat de laatste x is dat Emma last heeft van haar vader iedereen was even in shock maar voordat Liza het kon beseffen en Noah iets aan wilde doen stond Emma ineens voor haar en zorgde ervoor dat Liza geen last meer zal zijn in Noah's leven. Nadat alles was verwerkt en de sporen waren verwijderd kwam Noah's moeder thuis en vroeg of ze wilden helpen met koken, beide reageerde alsof er niks die middag was gebeurd en hielpen rustgevend met koken, eenmaal aan tafel vroeg Noah's moeder of iemand weet waar Liza is.

"ze heeft me alleen een appje gestuurd dat ze weer een tijdje bij haar ouders mocht slapen" zei Noah's moeder.

"oh in dat geval mag Emma dan blijven slapen?" vroeg Noah.

"als het mag van Emma's ouders vind ik het ook goed" zei Noah's moeder.

"Oh mijn ouders zijn toch samen een weekendje weg dus die zullen het wel goed vinden" zei Emma.

"Oke gezellig" zei Noah's moeder.

Emma en Noah zaten tegenover elkaar in de rustige woonkamer van Noah’s huis, de lichten dim, de lucht gevuld met een intens gevoel van onuitgesproken woorden. Na de turbulentie van de afgelopen dagen alles wat ze hadden meegemaakt, was er nu stilte. Maar het was een stilte die alles zei. Beide waren op zoek naar een manier om dit alles te begrijpen, hun gevoelens te verwerken, en hun eigen weg te vinden in deze chaos.

Emma voelde haar hart sneller kloppen. Ze wilde de stilte doorbreken, haar gedachten uiten, maar iets hield haar tegen. Dit was een moment dat alles kon veranderen, en ze wist dat het de juiste tijd was om te praten.

“Noah,” begon Emma, haar stem zacht maar vastberaden. “Er is iets wat ik moet zeggen, iets waar ik al een tijd mee worstel...”

Noah keek haar aan, zijn ogen bezorgd maar ook vol van een soort begrip. Hij had geweten dat dit moment zou komen, dat ze beiden zouden moeten praten over alles wat er was gebeurd, de dingen die ze in elkaar zagen, maar ook de geheimen die tussen hen in stonden.

“Ik weet wat je bedoelt,” zei Noah zacht, zijn stem gevuld met diezelfde gespannen emotie die Emma voelde. “Ik weet dat we dingen hebben meegemaakt die ons hebben veranderd. Maar ik weet ook dat we iets hebben, iets...speciaals. Misschien is het moeilijk om het precies te verwoorden, maar ik voel dat we voor elkaar gemaakt zijn. We zijn op elkaar afgestemd, Emma.”

De woorden die Noah uitsprak, resoneerden diep binnenin Emma. Het was alsof haar hart eindelijk de rust vond die het zo lang had gemist. Ze had altijd geweten dat ze met hem iets bijzonders had, maar nu werd het duidelijker dan ooit. Ze waren niet alleen in deze storm, ze waren samen, en dat was alles wat haar op dit moment belangrijk leek.

“Ik geloof je,” zei Emma, haar ogen die van Noah niet loslatend. “Ik denk dat we... dat we altijd al samen hadden moeten zijn. Zelfs al was het niet makkelijk, zelfs al waren er zoveel obstakels, het voelt alsof dit het juiste is. En misschien... misschien moeten we alles dat we hebben, alles dat we voelen, beschermen. Er is zoveel dat we nog niet begrijpen, maar ik weet dat we voor elkaar bestemd zijn.”

Noah knikte langzaam, alsof hij haar gedachten volledig begreep. Het was moeilijk om alles uit te spreken, maar de connectie die ze deelden was sterker dan welke woorden dan ook.

“We moeten dit geheim houden,” zei Noah. “Alles wat er tussen ons is, moet tussen ons blijven. De buitenwereld... die begrijpt niet wat we hebben. En ik wil niet dat wat wij voelen, door anderen wordt verstoord. We hebben al zoveel meegemaakt om hier te komen. We moeten deze tijd voor onszelf nemen.”

Emma knikte, haar lippen een beetje trillerig, maar vastbesloten. “Ik weet het. Maar het voelt goed, Noah. Het voelt goed om iemand te hebben die niet alleen mijn vriend is, maar ook iemand die begrijpt wat ik doormaak, iemand die me steunt in alles.”

Ze pakte zijn hand, haar vingers stevig om de zijne gevouwen. De aanraking was een stille belofte, een belofte die meer zei dan woorden ooit zouden kunnen. Dit was geen vluchtige passie, geen voorbijgaand moment. Dit was iets diepers, iets wat hen samen zou houden, ondanks de moeilijkheden die hun toekomst zouden kunnen brengen.

“We moeten vooruit kijken,” zei Noah, zijn stem weer een beetje scherper, een beetje sterker. “Als we voor elkaar gemaakt zijn, dan moeten we naar de toekomst kijken, Emma. Een toekomst waarin wij het samen doen, waarin wij voor elkaar vechten, waarin we samen alles aangaan.”

Emma glimlachte zachtjes. “Ja,” zei ze, haar stem nu vol vertrouwen. “Een toekomst samen. Een toekomst waarin we niet meer bang hoeven te zijn voor wat er op ons pad komt. Waarin we geen geheimen meer hoeven te bewaren. Waarin we samen kunnen zijn, altijd.”

Ze keken elkaar een moment aan, de lucht tussen hen opgeladen met een energie die hen beiden de kracht gaf om alles aan te kunnen. Emma voelde zich sterker dan ooit, sterker door de belofte die ze net met Noah had gedeeld. Het was geen belofte van perfecte tijden, maar een belofte van vastberadenheid om samen alles aan te gaan, de wereld te trotseren.

Het was geen einde, maar eerder een nieuw begin voor hen beiden.

“Laten we deze toekomst omarmen,” fluisterde Emma, haar hand nu op zijn borst gelegd, dicht bij zijn hart. “We zijn sterker samen, en dat is alles wat er toe doet.”

Noah knikte, en voor het eerst in lange tijd voelde hij zich compleet. Ze waren samen, en dat was alles wat hij nodig had om door te gaan. Samen zouden ze alles kunnen overwinnen.

En met die gedachte, die diep van binnen voelde als een onwrikbare waarheid, keken ze samen naar de horizon van hun gezamenlijke toekomst, waar niets hen kon stoppen.