De ochtend begon zoals elke andere, of althans, zo probeerde ik het mezelf wijs te maken. Kamila en ik hadden ontbeten op het park, haar blik helder en stralend zoals altijd. Maar ergens diep vanbinnen voelde ik een spanning die ik niet meteen kon plaatsen. Was het de bingo? De grenzen die we onbewust steeds verder schoven? Of gewoon het feit dat ik haar nooit helemaal kon doorgronden?

We besloten het park even te verlaten en een nabijgelegen dorpje te verkennen. Gewoon een verandering van omgeving, even ontsnappen aan de routine. De lucht was fris, de herfst nog steeds voelbaar in de wind die langs ons streek. Het dorpje was rustig, een paar toeristen dwaalden langs de kleine winkeltjes en cafés. Alles voelde hier onschuldig, bijna dorps.

Kamila liep naast me, luchtig gekleed zoals altijd, zonder zich er bewust van te zijn hoe ze eruitzag. Of misschien juist wel. Een korte rok, een dun truitje dat net genoeg warmte gaf. Haar rode haren losjes opgestoken. Ze was de enige die zo uit een modeblad leek te komen, zonder daar moeite voor te doen.

"Fijn dat hier niemand ons kent," zei ik, meer tegen mezelf dan tegen haar.

Kamila keek me schuin aan, een speelse twinkeling in haar ogen. "Ja, he?"

We vonden een terrasje aan het water, een klein café met een paar tafeltjes onder heaters, net ver genoeg van de kade om de koude wind van het Markermeer te ontwijken. Ik ging zitten, genoot van de warmte boven mijn hoofd, terwijl Kamila bij de railing bleef staan. Ze sloeg haar armen over elkaar, keek uit over het water en pakte haar telefoon. Met een idee liet ze me even wachten. Ik kon genieten van hoe ze dit deed. Hoe ze 'spontaan' lachte naar haar volgers. Een lach die ik altijd zag, camera of niet.

Ze had al snel haar camera-app geopend en begon ongedwongen wat selfies te maken. Ik kende dat patroon. Dit was voor haar ‘normale’ socials—de variant van haar leven die iedereen mocht zien, waar haar glimlach luchtig en onschuldig was, waar haar ogen speels maar beheerst keken. Ik observeerde haar, hoe ze haar gezicht net iets kantelde, hoe ze haar haar fatsoeneerde, hoe ze controle had over elk detail van wat ze zou posten.

Pas toen viel hij me op. Een man, niet ver van haar, die haar net iets te lang bekeek. Eerst leek er niets aan de hand. Toevallige blikken waren normaal. Kamila trok aandacht, altijd. Maar deze man... hij keek op van zijn telefoon, hield zijn blik op haar gericht. Even leek hij te aarzelen. Zijn ogen schoten terug naar het scherm in zijn hand, alsof hij ergens bevestiging zocht. Toen, alsof hij de moed had verzameld, zette hij een stap naar voren. Ik kon nog net horen...

"You’re Mila-Rouge, right?"

Die naam. Niet Kamila, maar haar artiestennaam. Niet de naam die ze gebruikte op haar 'normale' socials, niet hoe mensen haar kenden buiten dat ene deel van haar leven. Dit was haar ‘porno’-naam. De naam waaronder ze haar meest intieme, meest verleidelijke content de wereld in stuurde. De naam die haar scheidde van de Kamila die alleen van mij was.

Het voelde als een klap in mijn gezicht. Niet omdat ik dit niet wist, niet omdat ik naïef was, maar omdat het hier gebeurde. Openbaar. Spontaan. Zonder dat ze er zelf invloed op leek te hebben. Dit betekende dat hij haar kende op een manier die ik liever niet onder ogen zag. Niet alleen als de mooie vrouw die ze was, maar als iets meer. Als een fantasie, een droom, iets wat hij dacht te bezitten door haar video's, haar content, haar aanwezigheid in die wereld. Hoe groot was die kans nou?

De eerste woorden die de situatie in gang zetten.

Ik zag vanaf mijn plek onder de heater hoe Kamila verstijfde. Een fractie van een seconde, nauwelijks zichtbaar, maar ik kende haar lichaam goed genoeg om het op te merken. Toch ving ze zichzelf moeiteloos op, haar houding veranderde nauwelijks.

Dit had ze vast niet eerder meegemaakt. Ik kende Kamila—ze was zich altijd bewust van haar publiek, maar dit was iets anders. Dit was geen man die haar gewoon mooi vond of haar charmeerde in een bar. Dit was een man die haar kende, maar niet als Kamila. Niet als de vrouw die hier gewoon een kop koffie dronk en selfies maakte. Hij kende haar als Mila-Rouge, als de fantasie die hij online had bewonderd.

De man tegenover haar was nerveus, zijn lichaamstaal verried het. Zijn handen bewogen net iets te veel, zijn stem klonk iets te enthousiast. Maar wat hij zei—dat was puur bewondering. Oprecht, bijna eerbiedig. Hij wist dat hij haar herkende, maar hij besefte zich waarschijnlijk ook dat dit niet de setting was waarin hij daar openlijk over kon praten.

Kamila lachte, haar glimlach klein, verlegen bijna, alsof ze het probeerde te sussen. Een knikje, een bevestiging, terwijl ze subtiel met haar vingers langs haar pols streek. Ze wist wat hij nu wist. En hij begreep het ook. Dit was iets wat niet iedereen mocht weten.

Wat volgde was een gesprek dat begon als beleefd, maar lang genoeg duurde om me ongemakkelijk te maken. De man complimenteerde haar content, noemde het "stunning." Kamila lachte, bedankte hem, hield het luchtig. Maar ik kende haar lichaamstaal.

Hij zag er niet verkeerd uit. Iets ouder, misschien begin veertig, maar goed verzorgd. Korte, donkere haren met een paar zilveren strepen, een lichte baard. Netjes gekleed, een donkerblauwe jas over een coltrui, een uitstraling die zelfverzekerdheid uitstraalde zonder opdringerig te zijn. Hij zou door de meeste vrouwen als aantrekkelijk worden beschouwd. Ik kon me zo voorstellen dat hij Kamila's content met een cocktail in de hand had bekeken, in een hotelkamer ergens ver weg van huis.

Zijn accent verraadde hem: Amerikaans, of in elk geval Noord-Amerikaans. Duidelijk een toerist, iemand die de wereld zag, die misschien niet gewend was om verrast te worden. Maar nu, hier, op een kade aan het Markermeer, stond hij oog in oog met een vrouw die hij alleen vanachter zijn scherm kende. Op manieren die alleen ik van dichtbij had mogen meemaken. En dat maakte iets in hem los. Iets wat ik herkende, maar wat me tegelijkertijd misselijk maakte.

Haar houding veranderde subtiel. Haar heup kantelde lichtjes, haar vingers gleden vluchtig over haar hals. Niet bewust misschien, maar ook niet helemaal zonder intentie. Het gesprek bleef oppervlakkig, een paar vragen over waar ze naartoe ging, hoe lang ze hier was. Maar de man rekte het moment uit, bleef een paar seconden te lang hangen in haar aanwezigheid.

Ik voelde de grens die we hier onzichtbaar overstaken. Van normaal contact naar iets anders. Iets wat leek op flirten, maar zo subtiel dat je het niet kon benoemen zonder overdreven te klinken.

"Can I take a picture with you?" vroeg de man uiteindelijk. Bijna als een kind dat zijn idool ontmoet.

Kamila aarzelde een fractie van een seconde, keek kort naar mij. Toen knikte ze. "Sure."

De man stapte dichterbij, hield zijn telefoon vast. Kamila leunde net iets tegen hem aan, haar schouder raakte licht de zijne. Zijn hand rustte subtiel op haar onderrug, amper merkbaar maar toch aanwezig. Mijn maag trok zich samen.

En toch… ergens, diep vanbinnen, voelde ik iets bekends opkomen. Een kriebel, een spanning die ik al een tijdje niet meer zo intens had ervaren. Niet zomaar een gevoel van jaloezie of ongemak, maar iets wat dieper zat. Het deed me denken aan vroeger. Aan Elise. Hoe zij bewonderd werd door anderen. Hoe ze benaderd werd, hoe een zeker iemand naar haar had gekeken, hoe ze op haar beurt soms net iets te lang bleef hangen in een gesprek terwijl ik in de buurt was. Hoe ik dacht dat het me stoorde, tot ik ontdekte dat het me juist opwond.

Diezelfde kriebel kroop nu langs mijn ruggengraat terwijl ik naar Kamila keek. Haar lichte aarzeling, de manier waarop ze zijn aandacht in zich opnam. Ze was onder de indruk van hem. Natuurlijk was ze dat. Een knappe, zelfverzekerde toerist, wereldwijs en charmant, precies het soort man dat niet snel zenuwachtig werd. Maar voor haar was hij dat wel. En ergens wist ik: dat vond ze aantrekkelijk.

Mijn maag trok zich samen. Was ik opnieuw hier beland? Zou dit ook zo eindigen? Of was het juist nooit geëindigd?

Die man leek al meer gemeen te hebben met Kamila dan ik ooit zou hebben. Hij had die wereldwijsheid, die moeiteloze zelfverzekerdheid, die ontspannen houding alsof niets hem echt kon verrassen. En ik? Ik was alles behalve dat. Zeker nu niet. Nu voelde ik me juist klein, onzeker, alsof ik grip verloor op iets waarvan ik dacht dat het alleen van mij was. Of was dat precies de fout die ik eerder ook al had gemaakt?

Ik slikte en haalde diep adem, mijn blik strak op hen gericht. Dit was nieuw. Voor haar, voor mij. Maar de vraag die in mijn achterhoofd bleef hangen, was of ze dit alleen voor hem deed, of ook een beetje voor mij.

De foto werd snel gemaakt. Een onschuldig moment voor de buitenwereld, maar ik wist beter. Dit was geen simpele selfie. Dit was een herinnering die deze man ging koesteren. En misschien, in zijn hoofd, al had omgevormd tot iets wat verder ging dan een simpel plaatje.

In dit korte moment denk ik aan die andere wereld. Haar wereld. De wereld waarin ik haar moet delen met mensen die haar alleen vanachter een scherm kennen. Haar fans, haar bewonderaars, mannen zoals deze, die haar opdrachten zien uitvoeren, die met haar chatten, die met haar cammen, die haar video's bekijken. Video's waarin ze zichzelf streelt, waarin ze verleidt, waarin ik ondertussen ook verschijn. Althans, mijn piemel vooral. Maar moest dat mijn piemel zijn? Of die van een ander? Zou het haar fans uitmaken? Zou het háár uitmaken?

Deze man was niet zwart. Dat was nog iets. De bingo-kaart spookte door mijn hoofd, de expliciete grens die daar getrokken werd. Maar wat maakte dat uit? Hij stond hier nu voor haar, net als haar digitale bewonderaars, een man die haar schoonheid niet alleen bewonderde, maar het geluk had haar hier, in het echt, te treffen. En hij werd vast hard van haar. Dat wist zij vast ook wel. Misschien daar wel ter plekke.

Zou ze het doen? Zou ze het willen? En wat zou ík doen? Wat zou ík willen? Kijken? Meedoen? Zou ik haar laten gaan, haar laten spelen met het idee, of haar eraan herinneren dat ze alleen van mij was? Maar was ze dat nog? Was ze ooit écht alleen van mij geweest?

Dit was niet zoals bij Elise, niet zoals Jeff of Mussa, en toch voelde het even zwaar op mijn borstkas. Mijn gedachten bleven ronddraaien, de vragen stapelden zich op. Ik zucht diep als ik zie dat Kamila zich losmaakt uit het gesprek, haar houding ontspannen, haar glimlach nog steeds intact. Alsof er niets gebeurd was. Maar in mij was er wel iets gebeurd.

En ik merk dat ik opgewonden ben.

Nu ben ik bijna altijd opgewonden als Kamila in de buurt is. Zeker na vanmorgen, omdat ik zelf nog geen ontlading had gekregen. Maar dit… dit was iets anders. Dit was niet alleen de fysieke drang, niet alleen de honger naar haar. Dit was het idee, de mogelijkheid, de fantasie die zich in mijn hoofd vormde.

Zou ze hem aftrekken of pijpen? Op camera? Voor de bingo? Voor haarzelf? Om mij te laten kijken? De gedachte verstrakte mijn spieren, deed mijn vingers tikkend op mijn knie bewegen. Maar van dit alles had Kamila geen weet. En ik wilde het ook nog even voor me houden.

God, wat miste ik Ameland. Daar was alles zo simpel. Want daar draaide alles om mij.

En hier?

De man bedankte haar, verdween net zo snel als hij gekomen was, alsof hij wist dat hij zijn moment had gehad en het niet langer moest rekken. Kamila draaide zich naar me om, haar ogen speels, een subtiele twinkeling in haar blik die ik niet meteen kon plaatsen.

"Je gezicht," plaagde ze, haar stem zacht, bijna fluisterend, alsof ze wist dat er iets in mij speelde dat ik zelf nog niet helemaal kon benoemen. Ze dacht dat ik jaloers was. En dat vond ze vooral schattig. Onterecht, natuurlijk. Dat ik jaloers was.

Ik probeerde nonchalant te blijven, maar mijn gedachten voelden als los zand onder mijn voeten. Wat had ik nu eigenlijk net gezien? Was dit echt zo onschuldig als het eruitzag? Of speelde ze ermee, bewust of onbewust? Had ze er zelfs maar bij stilgestaan hoe dat eruitzag? Hoe het op mij overkwam? Hoe het voelde om aan de zijlijn te staan en te zien hoe een andere man haar herkende, haar bewonderde, haar even claimde voor een herinnering die hij waarschijnlijk nooit meer zou wissen?

In mijn hoofd bleef ik de scène herhalen. Hoe hij naar haar keek, hoe ze lachte, hoe ze leunde tegen hem aan. Hoe zijn hand subtiel haar onderrug raakte, hoe ze niet terugdeinsde, hoe de afstand tussen hen net iets te klein leek. In mijn gedachten werd het intiemer, suggestiever, alsof mijn verbeelding me uitdaagde.

En toen besefte ik iets. Iets wat me even duizelig maakte, alsof de grond onder mijn voeten een paar millimeter zakte. Alles wat normaal gesproken slechts een fantasie zou zijn, had hier echt kunnen gebeuren. Hier. Nu. Want deze man wist wie Kamila was. Hij wist wat ze deed. Wat ze kon. Hij had haar gezien op manieren waarop alleen ik haar in het echt kende. Maar was dat wel zo? Was ik nog steeds de enige die haar zo mocht zien?

Het had hier kunnen gebeuren. In een steegje, in de bosjes, op een plek net uit het zicht. Niet met zomaar een onbekende, maar met een man die haar kende, die haar verlangde, die haar misschien al maanden of jaren aanbad via zijn scherm en nu de kans had haar in het echt aan te raken. En Kamila? Ik wist dat ze dit wist. Dat ze wist welke macht ze over hem had, over mannen zoals hij. Over mij. En dat besef, die wetenschap dat dit moment had kunnen kantelen in iets wat ik misschien had moeten haten, maar in plaats daarvan juist niet kon stoppen te visualiseren… die gedachte brandde zich in mijn hoofd. Als ik haar nu zou vragen het te doen? Zou ze het dan doen? Ze is geil. Hij is een fan. Waarom niet? Zo verknipt ging het er nu aan toe in mijn hoofd.

"Denk je dat hij die foto gaat koesteren?" vroeg ik uiteindelijk maar simpel. Gelukkig kon ik wat zich in mijn hoofd afspeelde, makkelijk wegstoppen.

Kamila haalde haar schouders op, een nonchalante glimlach op haar gezicht. "Wie weet." glundert ze. En ergens vind ik het lief wat het met haar doet. En ze verdient ook echt alle aandacht. Ik ben haar te min. Dat wist ik al een tijdje. Zij is immers perfect. En ik had niet genoeg aan alleen haar. Maar ook dat was wat haar perfect maakte. Want dat gunde ze mij. Maar moest ik haar dan ook niet mee gunnen? Meer uitdaging in de vorm van die bingo? Of meer mannen? Meer genot? Iemand als Kamila verdiende immers toch alles? Die laatste vraag kon ik allen met een ''ja'' beantwoorden. Kamila verdiende immers toch alles...

-