Beste trouwe lezers,

Een korte boodschap voordat jullie in mijn nieuwste hoofdstuk duiken! Zoals sommigen misschien gemerkt hebben, heb ik de reacties onder mijn verhalen uitgezet. Niet omdat ik jullie stemmen niet wil horen (ik ben dol op feedback!), maar omdat ik me anders veel te snel laat beïnvloeden tijdens het schrijven. Maar wees gerust, reacties via mail zijn nog steeds meer dan welkom! Ik lees ze graag en waardeer het enorm als jullie de moeite nemen om iets te delen. Ik neem ook altijd de moeite om te antwoorden.

Zoals gewoonlijk ben ik weer met van alles en nog wat bezig. Mijn hoofd zit vol ideeën en dat betekent helaas dat mijn schrijfproces eruitziet als een chaotische bende van losse scènes en halfgeschreven verhalen. Dus ja, veel delen door elkaar, zoals jullie van mij gewend zijn.

Daarnaast sta ik open voor het oppakken van oude verhalen. Dat kan een verhaal van vorig jaar zijn, maar ook iets van langer geleden. Dus als je een bepaald verhaal mist en graag een vervolg zou zien, laat het me vooral weten!

Voor nu ligt mijn prioriteit nog steeds bij De Vriendengroep. Daar werk ik actief aan, al zwerven mijn gedachten soms even af naar andere werelden. Maar geen zorgen, ik blijf hier en daar trouw aan mijn eigen chaos.

Veel leesplezier en bedankt voor jullie support!

Groet,

Jefferson

De ochtend in Wijdenes begint loom, alsof de wereld nog niet helemaal is ontwaakt. De wind ruist zachtjes over het Markermeer, het zachte zonlicht kruipt behoedzaam door de gordijnen en werpt lange strepen over de houten vloer. Dit is het tweede park, onze tweede bestemming sinds we vertrokken. Twee dagen geleden zat Kamila nog op haar knieën in het bubbelbad van het vorige verblijf, haar lippen om mij heen terwijl ik de camera in mijn handen probeerde te houden. Het filmpje was al online voordat ik goed en wel besefte wat we hadden vastgelegd. En nu zaten we hier, in een andere lodge, alsof we gewoon verder konden zonder dat het sporen achterliet. Maar dat deed het wel.

Het voelt hier anders dan het vorige park—minder toeristisch, meer besloten, alsof de buitenwereld hier nauwelijks doordringt. De herfst heeft zich steviger vastgezet, de lucht is frisser, de bomen om ons heen laten hun bladeren vallen en bedekken de paden die door het park slingeren. Het huisje is kleiner dan het vorige, knusser, met grote ramen die uitzicht bieden op het koude water van het Markermeer. Er is geen wellness hier, geen zwembad, geen bar waar we mensen tegenkomen. Alleen wij, een warme haard, en een stille omgeving.

Hier, in deze rust, lijkt de tijd zich even te strekken en vervagen. Maar mijn gedachten blijven scherp, gevuld met de herinneringen van gisteren en de onuitgesproken woorden tussen ons. Ik wil het nog niet op tafel leggen, maar diep vanbinnen weet ik dat ik er niet aan kan ontsnappen. Hoeveel van wat we doen is nog van ons? En hoe lang nog voordat ik de controle echt kwijtraak?

Toch voel ik haar afwezigheid voordat ik haar mis. Mijn hand glijdt over het laken naast me, vindt enkel de restwarmte van haar lichaam. Het bed is breed en zacht, de dekens nog gekreukt van de nacht ervoor, een nacht die gevuld was met liefde en overgave. Haar geur hangt nog in de stof, vermengd met de vage resten van haar parfum en iets puurs, iets eigens. De kamer voelt warm, behaaglijk, het zachte licht dat door de gordijnen naar binnen valt, danst over de houten vloer en het lage plafond. De haard die gisterenavond brandde, heeft de kou buiten gehouden, maar ik weet dat het daarbuiten guur is, dat de wind over het water snijdt en de bomen hun laatste bladeren loslaten.

Op het eerste gezicht is er niets veranderd. Gisterenavond hadden we elkaar gevonden zoals we dat altijd doen, alsof er niets anders bestond dan zij en ik. Maar ergens, diep vanbinnen, knaagt iets. Iets wat ik nog niet wil benoemen, wat ik misschien zelfs probeer te negeren. Want ik weet dat zodra we aan het ontbijt zitten, zodra haar blik de mijne kruist en haar vingers ongedwongen langs mijn dij glijden, ze zal doen wat ze elke ochtend doet. Me pijpen, alsof dat net zo gewoon is als een slok koffie nemen. En toch stelt dat me niet gerust. Juist niet.

Kamila.

Ze is zo mooi. Zo puur. Zelfs in haar meest nonchalante momenten straalt ze iets onweerstaanbaars uit. Hoe ze haar haren achteloos in een knot draagt, hoe haar ogen glanzen als ze lacht, hoe haar huid altijd zacht en warm aanvoelt tegen de mijne. Ze is niet alleen sexy, ze is lief, grappig, ongeremd. Sinds we Ameland hebben verlaten, lijkt ze nog vrijer, nog losser. Ergens had ik verwacht dat ons vertrek haar onrustig zou maken, dat ze de geborgenheid zou missen, maar het tegenovergestelde lijkt waar. Ze bloeit op. Ze geniet, meer dan ooit.

En ik gun haar dat. Alles. Maar toch vraag ik me af… Ben ik wel goed genoeg voor haar? Kan ik haar alles geven? Had ik haar vanaf het begin mijn volledige trouw moeten geven? Of heb ik haar juist door mijn eigen twijfels ruimte gegeven om meer te willen, meer te ontdekken? Die gedachte laat me niet los.

Ik rek me uit, stap uit bed en voel de koele vloer onder mijn voeten. De lodge ademt een kalme sfeer, de open ramen laten de herfstlucht binnenglippen. Ik loop richting de keuken en blijf stilstaan in de deuropening. Mijn blik blijft hangen op haar silhouet. Ze zit aan tafel, gehuld in een oversized sweater die haar blote benen deels bedekt, haar voeten op de rand van haar stoel opgetrokken. Haar houding is ontspannen, maar haar focus ligt volledig op het scherm voor haar. Haar vingers spelen gedachteloos met haar onderlip terwijl ze leest, haar ogen glijden over de regels alsof ze iets in zich opneemt dat alleen voor haar bestemd is. De laptop straalt een zacht licht op haar gezicht, een flikkering die haar ogen nog intenser maakt.

Ik blijf even staan, observeer haar, de rust waarmee ze zich afsluit van de rest van de wereld. Ze is een meesteres in het achteloos verleiden, zonder daar enige moeite voor te hoeven doen. Haar lange, slanke benen zijn gedeeltelijk opgetrokken onder haar oversized sweater, de stof net lang genoeg om haar bescheidenheid te bewaren, maar te kort om te verbergen hoe verleidelijk haar huid oplicht in het zachte schermlicht van haar laptop. Haar rode haar zit losjes opgestoken, een paar dwarse lokken ontsnappen langs haar nek, krullen speels langs haar kaak. Haar ogen—die intense, groene ogen—blijven gefocust, maar ik zie hoe haar lippen zachtjes meebewegen met haar gedachten, alsof ze een geheim proeft.

Dan stap ik dichterbij, mijn handen vinden haar schouders. Ze schrikt niet, kantelt alleen haar hoofd iets, een vage glimlach speelt om haar lippen, alsof ze al wist dat ik zou komen. De warmte van haar huid trekt door mijn vingertoppen, een vertrouwde tinteling die zich in mijn onderbuik nestelt. Ik weet dat ik haar heb, altijd al had. Maar tegelijkertijd vraag ik me af of zij niet degene is die mij in haar greep houdt.

Mijn blik dwaalt naar haar scherm. De bingo-kaart. Had ik dit echt gewild? Hadden we dit echt nodig? Het knaagde aan me, al sinds de eerste keer dat ze het ter sprake bracht. Dit spel dat zich stilletjes tussen ons had genesteld, een nieuw ritueel dat misschien meer was dan gewoon een onschuldig spel. Ik kon nu kijken. De kans lag er. De laptop stond open, en met een simpele beweging kon ik zien welke opdrachten deze week op ons wachtten. Maar in plaats daarvan bleef ik naar haar kijken.

Ik wilde haar niet het gevoel geven dat ik haar betrapte op iets. Maar zo voelde het wel. En zo keek ze ook naar mij, alsof ze zich betrapt voelde zonder dat er iets gezegd was. In mijn ooghoeken zag ik de kaart, met één vakje ingekleurd. Alleen dat ene vakje. Het enige wat we tot nu toe hadden gehaald. Het bewijs van wat we al gedaan hadden. Hoe nieuwsgierig ik ook was naar de rest, ik keek niet. Ik wilde dat Kamila dit zelf met mij zou delen, als ze dat wilde. Maar wilde ze dat?

Net iets te snel schuift ze de laptop dichter naar zich toe, alsof ze hem instinctief wil afsluiten maar zich op tijd bedenkt. Mijn vingers glijden zacht over haar sleutelbeen, voelen hoe haar ademhaling verandert.

"Wat doe je?" vraag ik achteloos, lief lachend.

Ze kijkt op, haar ogen een fractie van een seconde te wijd, alsof ze zich betrapt voelt. Dan herpakt ze zich, haar lippen krullen in een speelse glimlach. "Niets bijzonders," zegt ze terwijl ze haar hand over het scherm laat glijden, alsof ze ermee speelt, alsof ze me uitdaagt. "Gewoon even iets nalezen." Ik lach. Iets?

Ik blijf naar haar kijken, voel hoe haar huid onder mijn vingertoppen licht warm wordt. Er zit iets achter haar blik, iets wat ze niet meteen prijsgeeft. Maar wat? En waarom voelt het alsof ze wacht tot ik de vraag opnieuw stel?

Mijn vingers bewegen langs de rand van haar trui, net onder de stof. Haar huid is warm, nog loom van de nacht. "Een nieuwe opdracht misschien?" vraag ik speels, terwijl ik met mijn duim zacht over haar sleutelbeen strijk.

Kamila reageert nauwelijks, behalve dat haar lippen zich een fractie van een seconde tuiten alsof ze haar antwoord wikt. Dan duwt ze de laptop verder de tafel op, alsof ze het onderwerp letterlijk wegschuift. "Laten we het ergens anders over hebben," zegt ze zacht, terwijl ze haar rug tegen de stoelleuning drukt.

Ik blijf staan, dicht tegen haar aan, voel hoe haar lichaam zich als vanzelf tegen me vormt. Mijn handen bewegen automatisch. Mijn vingers glijden langs haar hals, duiken onder de warme stof van haar trui. Ik voel de ronding van haar borsten, de zachte spanning in haar tepels, hoe haar lichaam instinctief reageert op mijn aanraking.

Kamila sluit haar ogen, haar lippen openen zich een beetje terwijl ze een zachte zucht laat ontsnappen. Ik masseer haar, langzaam, met ingehouden kracht, en voel hoe ze zich ontspant en tegelijkertijd opbouwt. Haar vingers grijpen de stof van haar sweater vast, alsof ze houvast zoekt. Een kreun trilt laag in haar keel, nauwelijks hoorbaar, maar intens voelbaar.

Ik weet dat ik haar in mijn handen heb, maar waarom voelt het dan alsof er iets tussen ons in blijft hangen? In ieder geval hoop ik toch weer te laten zien dat we niet zoiets nodig hebben als een bingo om het spannend te houden.

Haar handen glijden over haar lichaam, strijken langs de mijne, haar vingers dansen over mijn armen. Dan vindt een van haar handen mijn kruis. Ik draag alleen een zwarte trainingsbroek met witte strepen langs de flanken, verder niets. Haar andere hand verkent de gespannen lijnen van mijn buik, haar vingertoppen zacht maar doelgericht. Ze laat zich er geen seconde door afleiden en begint mijn bobbel uitgebreid te masseren, haar bewegingen even speels als doordacht.

Ik buig me verder over haar heen, mijn adem warm tegen haar hals terwijl mijn hand zich rond haar borsten sluit. Ik masseer ze stevig, voel hoe haar tepels reageren onder mijn aanraking. Haar trui is lang genoeg om als jurkje te dienen, een verhullende laag stof die nauwelijks verhult wat eronder verborgen ligt. Mijn andere hand glijdt langs haar buik naar beneden, een trage en opzettelijke verkenning die eindigt bij de rand van haar slipje.

Haar ademhaling versnelt op het moment dat mijn vingers de dunne stof raken. Warm. Doorweekt. Mijn hand glijdt er meteen onder en ik voel het meteen—ze is nat, kletsnat. Nog voor ik er iets van kan denken, gaat er een siddering door me heen. Opwindend, zonder twijfel. Maar ook verwarrend. Zoals altijd, of zelfs nog natter dan gewoonlijk? Een plotselinge vraag nestelt zich in mijn gedachten. Was dit gewoon wij? Of had die verdomde bingo hier iets mee te maken?

Ik sta achter haar, mijn lichaam dicht tegen het hare gedrukt terwijl zij ontspannen tegen me aanleunt. Haar hoofd kantelt achterover, haar ogen sluiten zich langzaam, haar lippen zacht geopend. Haar ademhaling is zwaar, diep, en telkens als ze kreunt, voelt het als een bevestiging. Ik blijf haar lichaam verkennen, elke beweging van haar fascineert me, hypnotiseert me.

Mijn vingers glijden langs haar hals, over haar schouder, totdat ik een tepel tussen mijn vingers neem en er speels mee speel. Maar mijn aandacht wordt steeds meer getrokken naar haar vochtige warmte tussen haar benen. Mijn hand vindt haar daar, glijdt tussen haar schaamlippen, voelt hoe ze zich opent voor me. Ik druk licht op haar clitje, draai cirkels terwijl ze haar heupen beweegt in een reflex die haar genot verraadt.

Meestal was ik degene die in de ochtend als eerste mocht genieten. Ook nu geniet ik, maar er is een drang in me om haar meer te geven, om haar nog intenser te laten voelen wat ik voel. Seks was niet alles in onze relatie. Maar wel veel. Heel veel. Dat konden we niet meer ontkennen. En gelukkig maar.

Plotseling grijpt ze me vast. Ik had al gevoeld hoe dichtbij ze was, hoe haar ademhaling steeds zwaarder werd, maar toch overvalt het me. Haar vingers klemmen zich stevig om mijn arm, terwijl de hand die zojuist nog met mijn bobbel speelde, zich nu krampachtig in mijn dij vastgrijpt.

"Lucas..." hijgt ze, haar stem breekbaar en verlangend. En dan gebeurt het. Alsof een golf van pure extase haar overspoelt, wipt haar lichaam één keer krachtig op, haar spieren spannen zich in een overweldigende kramp van genot. De intensiteit sleurt me bijna met haar mee, ze trekt me zo dicht tegen zich aan dat ik het gevoel heb dat ik val, dat ik volledig in haar verdwaal.

En dan, net zo plotseling als het begon, verslapt ze volledig. Haar hele lichaam trilt na, haar ledematen beven, haar borstkas rijst en daalt in diepe, hongerige halen. Ze klampt zich nog even aan me vast, als een laatste houvast, voordat haar grip langzaam verslapt.

Haar hoofd kantelt achterover, haar hals bloot, haar lippen zacht geopend in de nasleep van haar climax. Ik kan niet anders dan haar kussen, ondersteboven, haar warme, vochtige lippen op de mijne drukken zoals in die iconische Spiderman-scène. Wanneer ze eindelijk haar ogen opent, fonkelen ze me tegemoet, vol liefde, vol overgave. Haar grijns is breed en dankbaar, alsof ze in dit moment alles gevonden heeft wat ze nodig had. En ik? Ik weet dat ik nooit genoeg van haar zal krijgen. Maar hoe zit dat bij haar?

Haar hand vindt mijn bobbel weer, haar vingers glijden er speels overheen, langzaam, uitdagend. De stof van mijn broek staat strak, gevangen tussen haar zachte bewegingen en mijn groeiende behoefte. Ik wil ook. Zij wil meer. Het is nog ochtend, al is het iets later dan normaal. We moeten nog ontbijten. Of nee—dat zouden we vandaag buiten de deur doen. Op het park. Zij dan, voor haar promotiewerk.

Terwijl ik mijn handen weer onder haar trui vandaan haal en recht achter haar blijf staan, spuwen haar ogen passie. Ze draait haar nek iets, zoekt mijn blik en trekt me dichter naar zich toe, haar adem warm tegen mijn buik. In één vloeiende beweging trekt ze het elastiek van mijn broek naar beneden, en bevrijdt me moeiteloos. Haar vingers sluiten zich direct om mijn lengte, stevig en doelgericht, haar andere hand vindt de weg naar haar lippen. Haar vingers spelen met haar lippen terwijl ze me zachtjes aftrekt, omhoogkijkend alsof ze me nog plaagt. Dan brengt ze m'n harde naar haar mond om de vingers af te lossen.

Mijn mond valt open, mijn ademhaling stokt terwijl ze haar ogen sluit en mijn eikel eerst kust, dan likt, dan volledig in haar mond laat verdwijnen. Haar tong speelt eromheen, haar lippen zuigen zachtjes, hongerig. Nog dankbaarder dan anders, alsof ze me op deze manier iets wil vertellen zonder woorden. Vanuit deze hoek voelt het extra spannend, op de een of andere manier... Alsof ik toekijk, alsof ik een toeschouwer ben van mijn eigen verlangen, overgeleverd aan haar, zoals altijd. En wat is ze mooi als ze geil is. Hoe geiler, hoe mooier.

Maar dan valt haar blik op de klok. Een klein digitaal display op de oven in het keukentje. Bestond er maar geen tijd! Want ze stopt. Niet abrupt, niet ongeduldig, maar langzaam en beheerst, alsof ze zichzelf eraan moet herinneren dat er meer is dan dit moment. Mijn eikel glanst nog nat van haar mond, haar lippen zijn vochtig en lichtjes opgezwollen van haar aandacht. Haar ogen fonkelen nog steeds, een mengeling van speelsheid en ingehouden verlangen.

"We moeten zo weg," fluistert ze zachtjes, haar stem nog warm van haar opwinding. Ze kijkt me aan, haar hand nog even glijdend over mijn stijve, alsof ze me gerust wil stellen. Maar ze maakt het niet af. In plaats daarvan trekt ze het elastiek van mijn broek weer omhoog, haar vingers glijden nog één keer langs de rand, plagend, uitdagend.

"Straks verder, goed?" Haar stem blijft speels, verleidelijk. En dat is het ook. Echt. Maar toch voelt het anders.

Ik maak mezelf gek, ik weet het. Er is niets aan de hand. Dit is normaal. Geen enkele man krijgt dit élke ochtend. En toch… Toch blijft het knagen. Dit is de eerste keer in maanden dat ze me niet volledig laat komen. Ik probeer het los te laten, grinnik even en zeg met een uitdagende ondertoon: "Hou ik je aan."

Ze lacht, drukt een kus tegen mijn kaaklijn en pakt haar spullen. En ik weet, Kamila kennende, dat het vanavond goed komt. Maar nu moest ze naar haar werk. Want zo was het tegenwoordig.

We zoenen. Lang. Te lang. We moesten weg, maar onze lichamen gaven daar geen gehoor aan. Mijn handen gleden alweer onder haar truitje, haar zachte huid warm tegen mijn vingers. Haar handen vonden de bobbel in mijn broek, haar grip stevig en uitnodigend. Er was geen ruimte voor twijfel, geen moment van aarzeling. Die liet ze niet toe.

"Ik kleed me snel even om," zegt ze, een speelse glimlach op haar lippen terwijl ze zich losmaakt en naar boven verdwijnt. Ik blijf even achter, hoor hoe ze de trap oploopt en vervolgens de douche aanzet. De gedachte om haar te volgen schiet door mijn hoofd, haar natte huid tegen de mijne, de stoom die ons omhult. Maar ik blijf beneden.

Mijn kleren liggen nog steeds hier, precies zoals ze gisteravond zijn achtergelaten. Kamila had ze hier uitgetrokken, haastig, verlangend. Nogmaals: ik heb geen reden om te twijfelen. En toch... trek ik niet meteen mijn kleren aan. Mijn blik valt op haar laptop, die nog openstaat. Ons momentje was zo vlug en intens dat de vergrendeling zich nog niet had geactiveerd. Mijn hand beweegt als vanzelf naar de muis. Een subtiele beweging, en haar scherm springt tot leven.

De bingo-kaart staat meteen in beeld.

Mijn hartslag versnelt.

Toch maar even kijken... Wat had haar zo opgewonden?

Mijn ogen glijden over de lijst, de titels kort en bondig, elk voorzien van een beschrijving. Ik slik. De opdrachten zijn gericht, berekend, zonder ruimte voor twijfel. Dit is wat ze zou moeten doen, wat hij van haar verlangt. Ik zie een paar bekende dingen, dingen die we allang hebben gedaan, en andere die nét een stap verder gaan.

Mijn blik blijft hangen op 'Cum Control'. Pauzeren, hem tot het uiterste drijven, opnieuw beginnen. Ik weet hoe goed ze daar in is. Hoe ze me soms plaagt, me op het randje houdt, totdat ik smeek. Heeft ze daar speciaal op geklikt? Was dat haar idee?

'Titty Trap' – alleen haar borsten gebruiken. Ik zie het voor me, hoe ze dat zou doen, haar huid glanzend, haar ogen uitdagend omhoogkijkend terwijl ze me tussen haar zachte rondingen laat verdwijnen. Het maakt me meteen hard.

'Anal Ride' – dat trekt mijn aandacht nog meer. Dat is niet zomaar iets. We hebben dit nooit gedaan. Sterker nog, we hebben het er zelfs nooit echt over gehad. Het stond altijd ver van ons af, een grens die vanzelfsprekend leek. Maar nu is het een opdracht. Een uitdaging. Iets dat blijkbaar op tafel ligt. Ik weet niet wat me meer raakt: het feit dat het er staat, of het feit dat zij het heeft gezien en er niets over heeft gezegd. Dit is niet zomaar een spelletje. Dit is een signaal. Maar waarvan?

Mijn vingers spannen zich rond de rand van de laptop. Is dit wat haar zo opwindt? Maakt dit haar natter dan normaal? Of is het de wetenschap dat ik dit nu zie, dat ik weet wat ze heeft overwogen? Wat ze misschien allang besloten heeft?

Belangrijk detail: alles moet dus gefilmd worden. Geen ruimte voor improvisatie of spontaniteit, enkel een vastgelegd script waarin elk detail van tevoren bepaald is. De opdracht is pas compleet wanneer 'hij' klaarkomt, een grens die niet te omzeilen valt. Mijn blik blijft hangen bij een opmerking onderaan het scherm—een bericht van haar rijke fan. Het eerste bedrag is al overgemaakt.

Is dat het dan? Toch het geld? Een beloning die, hoe groot ook, voor Kamila nauwelijks noodzakelijk is? Of is het iets anders? Het idee alleen? De uitdaging, de opwinding van het spel, de controle die zij heeft over hoe ver ze wil gaan?

Mijn vingers tasten over de rand van de laptop. Dit is niet zomaar een weddenschap of een frivole fantasie. Dit is een systeem. Een schema. Een plan. En Kamila had het niet meteen weggeklikt. Wat betekende dat?

Als ze beneden komt, fris, mooi, flirterig en onweerstaanbaar zoals altijd, ben ik inmiddels aangekleed. De laptop ligt gesloten voor me, maar in mijn hoofd is niets afgesloten. De vragen stapelen zich alleen maar op.

Ze kust me, haar lippen zacht en warm, haar hand zoekt de mijne en knijpt er even in. "Ik hou van je," fluistert ze. Ik voel de oprechtheid in haar stem, in haar blik. Maar ik durf er niet naar te vragen. Niet nu.

Want hoe zat dat ook alweer met die tweede lijst? Diegene die volledig gericht was op seks met enkel donkere mannen? Ik had hem niet gezien. Stonden daar ook dit soort opdrachten op? Of ging die lijst nog verder, nog intenser?

Werd ze daar nat van? Vast wel. Net zoals ik hard werd van het idee, of ik dat nu wilde toegeven of niet. Op camera. Pas klaar als ‘hij’ is klaargekomen…

Ik schud het van me af, al voelt het meer als een tijdelijke onderdrukking dan als een echte afsluiting. De kou prikt lichtjes in mijn gezicht terwijl we in stilte over het verlaten park lopen. Het gras is vochtig van de ochtenddauw, de bomen kaal, hun takken wiegend in de ijzige wind. Kamila trekt haar jas wat dichter om zich heen, maar haar blik is ontspannen. Dit vindt ze fijn—de stilte, de rust, de leegte om ons heen. Even niemand om rekening mee te houden, behalve wijzelf.

Ik neem tegenover haar plaats in het bijna lege restaurant. We ontbijten. Een serveerster brengt onze bestelling terwijl ik haar observeer. Haar bewegingen zijn moeiteloos, haar glimlach stralend, alsof er niets anders in haar hoofd speelt dan dit moment. En dit keer was het aan mij om haar te filmen. Haar eten. Haar lach. Haar ogen, die nog steeds dezelfde ondeugende fonkeling hebben.

Haar shirt heeft een lage hals, een bewuste keuze. Ze weet precies hoe ze zichzelf presenteert, hoe elk detail iets uitstraalt. Sex sells. En seks levert ook een hoop geld op. Maar hoe ver wilde ze daarin gaan? Hoe ver wilden we daarin gaan?

-