De ochtendzon scheen diffuus door de gordijnen, een zachte gloed die de slaapkamer vulde met een warme, goudgele tint. Het huisje was stil, op het verre geruis van de wind door de rietkragen na. Kamila’s naakte lichaam lag tegen me aan, haar huid warm, haar ademhaling diep en kalm. Mijn hand rustte losjes op haar heup, voelde de subtiele beweging van haar ademhaling onder mijn vingers.

De geur van haar lingerde nog in het bed, vermengd met de frisse, houtachtige geur van het vakantiehuisje. Buiten klonk het geroep van een paar vogels, ergens in de verte blafte een hond. Ik rekte me uit, voelde de loomheid van een nacht die ons allebei volledig had uitgeput. Dit was vrijheid. Geen verplichtingen, geen haast, alleen wij tweeën in deze verborgen wereld.

Ik drukte een trage kus op haar schouder, proefde haar huid, en glimlachte toen ze slaperig tegen me aan kroop. "Goedemorgen, liefde," mompelde ik, terwijl mijn hand over haar heup gleed.

Het warme water stroomde over onze lichamen terwijl Kamila zich tegen me aan vleide, haar natte haren plakkend tegen haar rug. Ze zeepte me langzaam in, haar handen glijdend over mijn borst, mijn buik, lager, met dat speelse sprankelen in haar ogen. Ik trok haar dichterbij, kuste haar nek, voelde hoe haar lichaam zich soepel tegen het mijne bewoog in de dampende badkamer.

Na de douche voelden we ons fris, ontspannen, alsof de ochtend opnieuw kon beginnen. In de keuken zette Kamila koffie terwijl ik brood roosterde, de geur van versgebakken croissants vulde het huisje. We praatten over niks en alles, de lichte, ongedwongen gesprekken die onze ochtenden zo vertrouwd maakten.

Kamila at haar ontbijt speels van mijn bord, haar voet langs mijn kuit onder tafel, haar blik net iets te uitdagend. Terwijl ik een slok koffie nam, kroop ze langzaam onder de tafel, haar handen zacht glijdend over mijn bovenbenen. Haar lippen vonden me, warm en verleidelijk, net als thuis, alsof niets ooit veranderd was.

Ik leunde achterover, ving mijn adem terwijl haar mond zich om me sloot, haar tong precies wetend hoe ze me gek moest maken. Kamila hield van dit soort momenten, onverwacht en speels, alsof ze wilde laten voelen dat ik altijd de hare was. Met een tevreden kreun ontspande ik me, wist ik dat sommige dingen nooit hoefden te veranderen.

Haar lippen bleven strak om me heen terwijl ze me tot de laatste druppel leegzoog, haar tong langzaam en doelbewust bewegend. Met een speelse glinstering in haar ogen slikte ze alles weg, alsof het haar geen enkele moeite kostte, alsof ze er zelfs van genoot. De manier waarop ze me aankeek terwijl ze haar lippen aflikte, beloofde alleen maar meer—veel meer.

De sfeer op het park was ontspannen en gemoedelijk, met gezinnen die langs het water wandelden, de geur van versgemaaid gras in de lucht en een lichte, herfstige zon die alles in een warme gloed hulde. Niemand die wist wat we waren, wat we deden, wat we wilden. Geen blikken die ons herkenden, geen mensen die Kamila volgden, geen verwachtingen die op ons drukten. We waren hier gewoon een stel op vakantie, een koppel dat samen door het park slenterde, koffie dronk op het terras en lachte om niets.

De anonimiteit was bevrijdend, bijna verfrissend, alsof we onszelf even opnieuw konden uitvinden zonder de schaduwen van het verleden. Niemand die wist hoe Kamila zichzelf online presenteerde, hoe ik haar bewonderde, hoe we samen alles verkenden wat buiten de norm viel. Hier waren we Lucas en Kamila, niet meer, niet minder. De mensen om ons heen zagen alleen wat wij lieten zien, en dat was voor het eerst in lange tijd gewoon simpel.

We wandelden langs het water, zagen kinderen met laarzen in de plassen springen, hoorden het gelach van een groep vrienden bij de tennisbaan. Onze wereld was tijdelijk even net zo normaal als die van hen. Maar ik wist beter, en zij ook. Onder de oppervlakte was er altijd meer, een onderstroom van verlangen, van plannen, van dingen die alleen wij samen begrepen.

Dat niemand dat zag, dat niemand dat wist, maakte het des te spannender.

De zon scheen flauwtjes over het terras terwijl ik mijn telefoon opnam. Eke. Ik wist al wat er aan de hand was voordat ze iets zei. "Lucas, het spijt me, maar de pinautomaat doet weer moeilijk." Haar stem klonk licht gefrustreerd, en ik kon haar al bijna voor me zien, geïrriteerd haar vingers door haar blonde haar strijkend. Ik hield het kort, gaf haar instructies om de transactie handmatig te verwerken en beloofde later even mee te kijken.

Terwijl ik sprak, voelde ik plots Kamila’s voet onder de tafel, zacht en tergend langzaam over mijn bobbel glijdend. Ik verslikte me bijna in mijn eigen woorden, moest me concentreren terwijl ze me uitdagend aankeek, een speelse twinkeling in haar ogen.

Toen ik ophing, nam Kamila een slok van haar cappuccino en glimlachte. "Als we nu in het huisje waren geweest, had ik je afgetrokken," fluisterde ze, haar stem warm en zwoel. "Of misschien had ik je wel in mijn mond genomen, terwijl jij rustig met Eke zat te bellen."

Ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, voelde hoe de spanning in mijn onderbuik bleef hangen. "Grenzen zijn nog altijd subjectief, hè?" voegde ze er speels aan toe, alsof ze wist hoe ze me hiermee bleef uitdagen.

We wandelden rustig door het vakantiepark, de geur van vers gemaaid gras en natte bladeren vermengde zich met de frisse najaarslucht. Kamila liep naast me, haar hand losjes in de mijne, terwijl ze met haar andere hand naar een groot, modern wellnessgebouw wees. "Hier moet ik nog wat foto’s maken voor hun spa-arrangementen," zei ze, maar haar blik gleed meteen naar mij, en ik zag de speelse twinkeling in haar ogen.

"Stoomcabines, jacuzzi’s, massageruimtes… Het zou bijna zonde zijn om daar alleen te werken," fluisterde ze grijnzend. Ik zag haar gedachten al afdwalen naar hoe we samen in zo’n dampende ruimte zouden kunnen verdwijnen, haar huid glanzend van het vocht, haar lichaam zacht en warm tegen het mijne.

Even verderop kwamen we langs een rij huisjes aan het water, met brede veranda’s en houten ligstoelen. "Morgen doe ik een promotiepost over deze luxe waterlodges," zei ze, terwijl ze tegen me aan leunde. Ze beet even op haar lip, haar ogen gleden langzaam over de veranda’s, over de ligstoelen die net groot genoeg leken voor twee. "Stel je voor… zonsondergang, de houten planken warm onder onze huid, niemand die ons ziet."

Ik voelde mijn lijf meteen reageren op haar woorden, maar ze liep al verder, haar vingers even langs mijn hand glijdend. "En dan is er nog het overdekte zwembad," vervolgde ze, wijzend naar een groot glazen gebouw aan de rand van het park. "Daar moet ik een paar beelden van maken terwijl ik in het water ben." Haar stem had die lichte ondeugende toon, alsof ze zich nu al kon voorstellen hoe het zou zijn om daar onder water mijn handen te voelen.

Ik keek haar grijnzend aan. "Je bent helemaal niet bezig met promoties, of wel?"

Ze lachte, kantelde haar hoofd en trok me iets dichter tegen haar aan. "Ik werk efficiënt," fluisterde ze. "Ik combineer gewoon nuttig met aangenaam."

Ik zat op het terras van het vakantiehuisje en keek naar mijn telefoon, het nummer van de slijterij al in mijn oproepgeschiedenis. Pas een dag weg, en toch moest ik alweer met Eke bellen. Dit keer niet omdat ze me miste, niet omdat we elkaar even wilden spreken, maar vanwege een simpele pinstoring. En toch… terwijl ik haar stem hoorde, haar lichte irritatie omdat het systeem weer eens weigerde, voelde ik iets zachts in mijn borstkas. Ik miste haar.

"Het is opgelost," zei ze opgelucht na een paar minuten. "Maar Lucas… je had erbij moeten zijn. Ik zag je al voor me, hoe je tegen die stomme kassa stond te vloeken."

Ik lachte. "Jij kan het prima zonder mij, dat weet je."

"Dat is niet het punt," kaatste ze terug, en ik hoorde de ondertoon. Zij miste mij ook.

Nadat ik had opgehangen, stond ik op en liep richting de wellness, waar Kamila inmiddels bezig was met haar promotiewerk. Toen ik dichterbij kwam, werd ik tegengehouden door een medewerker.

"Sorry meneer, we zijn aan het filmen. Toegang is even beperkt."

Ik lachte, hief mijn handen op. "Geen probleem." Geen zin om te discussiëren. Kamila had haar eigen ding, haar werk, en ik had geen behoefte om in de weg te lopen.

Maar vanuit een half beschut plekje kon ik toch een glimp opvangen. Mij zag ze niet.

In bikini stond ze daar, haar lichaam perfect belicht door de zachte sfeerverlichting van de wellness. Ze liet zich filmen in verschillende ruimtes: het bubbelbad, de sauna, de relaxruimte met warme stenen. Ze deed niets bijzonders, niets wat flirtend bedoeld was. En toch… haar lijf had een eigen taal.

De manier waarop haar benen zich uitstrekten in het bubbelbad, hoe haar natte haren over haar schouders vielen toen ze opstond, de lichte welving van haar rug terwijl ze haar hoofd achterover leunde. Ze was een meester in elegantie zonder het te forceren.

En ik was niet de enige die het zag.

Medewerkers, cameramensen, toevallige voorbijgangers—ze kregen haar niet meer uit hun blikveld. Ik zag de subtiele hoofden die draaiden, de ogen die haar volgden terwijl ze zich liet filmen. En ik voelde het branden in mijn borst.

Jaloers? Ja. Toch een beetje.

Maar het was ook interessant.

Kamila flirtte niet. Ze gaf niemand extra aandacht. Maar haar lichaam deed dat automatisch, trok blikken aan zoals vuur motten lokte. Ze ontving veel complimentjes, beleefd, professioneel, maar ik zag het aan haar gezicht: dit deed haar goed.

Ze genoot.

Niet op een manier die me zorgen baarde, maar op een manier die me raakte. Ik kende haar. Ze vond het heerlijk om gezien te worden, om bewonderd te worden.

En terwijl ik haar daar zo zag staan, stralend, badend in blikken die niet de mijne waren, vroeg ik me af: hoeveel van deze bewondering zou ik uiteindelijk moeten delen?

Dat ik dit dacht, had alles te maken met die rijke fan van haar. Hij was niet de enige. Kamila had altijd bewonderaars gehad, mannen met geld, mannen die haar aanbaden alsof ze een onbereikbare godin was. Ze kon nu in Dubai zitten, in een penthouse met uitzicht op de woestijn, verwend worden met sieraden en champagne.

Maar dan had ze waarschijnlijk geen vrijheid meer.

Ze kreeg vaker voorstellen. Luxe reizen, exclusieve evenementen, uitnodigingen van mannen die haar wel eens in het echt wilden ontmoeten. En altijd met absurde bedragen als lokmiddel. Maar Kamila was geen callgirl, en dat was het verschil. Ze verkocht haar beeld, haar sensualiteit, maar nooit zichzelf.

Prive-cammen deed ze nog wel. Zelfs vanavond nog. Met die rijke gast. Een vaste klant die al maanden, misschien zelfs langer, zijn geld tegen haar scherm aan gooide om haar voor zich te hebben. Een man die haar bewonderde, bezat, maar alleen vanachter zijn scherm.

Tot nu toe.

Want deze gast had een voorstel gedaan. En ze overwoog het.

En het bizarre was… ik ook.

Deze man—want dat was hij echt, op leeftijd, afkomstig uit India—was al maanden een vaste klant van Kamila. Meer wist ze niet over hem. Hij had geld, hij had macht, en hij had een fascinatie voor haar die verder ging dan alleen de standaard privécammen.

Maar hij wilde geen seks met haar. Dat was het verschil.

Wat hij wél wilde, was zien hoe Kamila seks had. En niet zomaar, niet met willekeurige mannen. Met mij. Met Luke Longwood.

Mijn alter ego. Mijn pornonaam.

Ik had hem al een tijd niet gebruikt, maar deze man was een fan. Hij had video’s van ons gezien, waarschijnlijk alles wat er nog van Kamila online stond. En nu ze minder seksfilmpjes postte, had hij een voorstel gedaan dat ze nog net kon weigeren.

Een bingo.

Elke week een nieuwe kaart, een 4x4-raster met veelal dezelfde ‘wensen’, opdrachten die hij vervuld wilde zien. Voor elk volbracht vakje 500 euro. Een volle rij leverde 2000 extra op.

En dat elke week, als we hierop in zouden gaan.

Kamila had het me verteld, haar stem neutraal, bijna zakelijk. Maar ik kende haar. Dit intrigeerde haar.

En wat misschien nog wel schokkender was…

Mij ook.

Helemaal toen die man er een schepje bovenop deed nadat Kamila bleef weigeren, werd het pas echt bizar. Alsof hij haar spelenderwijs probeerde over te halen, alsof hij wist dat nee niet altijd nee betekende, niet als de juiste prikkel werd aangeboden.

Hij introduceerde een tweede bingokaart.

Deze keer geen 4x4, maar 3x3. Elk vakje waard 2000 euro, een volle rij het vijfvoudige. De bedragen waren absurd, een teken dat deze man geen gewone klant was, maar iemand die gewend was alles te krijgen wat hij wilde.

En dit verzin ik niet. Er lopen echt zieke mensen rond in deze wereld.

Maar in zekere zin waren wij dat ook.

De eerste bingokaart was al uitdagend, met opdrachten die niet per se ondenkbaar waren. Maar deze tweede kaart ging veel verder. Hierop geen ‘willekeurige’ mannen, geen standaard seksuele handelingen.

Enkel zwarte mannen.

Kamila had daar ooit iets over gezegd tegen hem. Dat moest ze mij toen wel bekennen. Hij had het niet uit het niets bedacht. Ze had hem ooit laten doorschemeren dat ze het een opwindend idee vond, misschien als een fantasiemoment tijdens het cammen.

"Ik wist niet dat hij dat zo serieus zou nemen," had ze toegegeven, haar blik onderzoekend op de mijne gericht.

Het was niet compleet een verrassing, maar het was toch even slikken. Voor haar. Voor mij.

Dit is alweer een paar weken terug.

En sindsdien hebben we het er wel eens over gehad.

Niet omdat we het geld nodig hadden. Daar lag het probleem niet. We konden het zonder. Maar de gedachte eraan… de prikkel van het idee, van beide bingo’s…

Dat was het echte probleem.

Want het was spannend. En fout natuurlijk.

We hadden gezegd er nu niks mee te doen.

Dat we het lieten rusten. Dat we deze reis voor onszelf wilden.

Maar toen ik daar stond, vanaf een afstandje keek naar Kamila, hoe ze moeiteloos alle aandacht trok, hoe mannen haar onbewust volgden met hun blikken, vraag ik me af hoe snel we zo’n bingokaart gevuld zouden krijgen.

Geld of geen geld.

Sinds dit hele spel in ons leven was gekomen, leek de opwinding ons alleen maar sneller te vinden, alsof we in een constante staat van anticipatie verkeerden, gevoed door iets wat nog niet eens werkelijkheid was geworden. Er was een sluimerende spanning, een onderhuidse prikkel die, hoe fout en verraderlijk het idee ook was, iets in ons had aangewakkerd dat we niet zomaar konden negeren. En juist omdat we er niet op ingingen, juist omdat we het nog buiten onszelf hielden, groeide het verlangen, zwol het aan als een dreigende storm aan de horizon die met elke dag dichterbij kwam.

Ook vandaag weer voelde ik het, die elektrische lading die nergens echt begon maar overal aanwezig was.

Die avond zaten we samen in het bubbelbad van de wellnessruimte, een afgesloten gedeelte dat op dit moment helemaal leeg was, alleen voor ons tweeën. Hoe gaaf en bijzonder was dat? De damp omhulde ons, het warme water bubbelde om onze lichamen heen, en de hele ruimte voelde bijna onwerkelijk, alsof we een geheime luxe ervaring hadden waar niemand anders deel van uitmaakte. Dit was niet iets wat je zomaar kreeg, maar Kamila kreeg vaker wat ze wilde.

Voor haar normale sociaal media-kanaal wilde ze wat foto's maken, niets expliciets, maar een paar speelse, ontspannen beelden voor haar volgers. Niet haar expliciete content, maar haar mainstream platform, waar ze ook een flink aantal volgers had. Hier was ze niet de verleidster, niet het online icoon dat mannen tot waanzin dreef, maar de invloedrijke, charmante vrouw die moeiteloos schoonheid en luxe wist te combineren.

En natuurlijk mocht dat zomaar.

Kamila kreeg bijna altijd wat ze wilde, of het nu ging om gunsten, privileges of simpelweg de aandacht van anderen; mensen gaven haar dingen zonder dat ze erom hoefde te vragen. Nu was het mijn beurt om toe te geven, om de camera in mijn handen te nemen en haar vast te leggen zoals zij dat wilde, drie zorgvuldig gekozen beelden die precies de juiste indruk achter zouden laten.

Maar ik had amper die drie foto’s gemaakt, mijn blik nog steeds gefixeerd op de manier waarop het water over haar huid gleed, of ik voelde hoe haar hand plotseling onder het oppervlak verdween en mijn zwembroek in gleed, haar vingers soepel en doelgericht, alsof ze dit moment al de hele dag had voorbereid. Er was geen aarzeling, geen speels aftasten, alleen een directe claim op mij, een onuitgesproken boodschap die duidelijk maakte dat ze precies wist hoe haar verlangen zich in haar lichaam had opgebouwd en dat ze me niet de kans zou geven om eraan te ontsnappen.

Kamila leek met de dag gewilliger te worden, alsof haar eigen lust zich sneller ophoopte, alsof er steeds minder tussen haar gedachten en haar daden zat.

En de enige vraag die overbleef, was of ik haar tempo kon bijhouden.

Mijn pik was al hard, en terwijl haar hand onder mijn zwembroek heen en weer gleed, me nog harder maakte met elke langzame beweging, begon ze ineens over het voorstel dat ze had ontvangen. Geen concrete details, geen vraag of we het moesten doen, alleen het simpele feit dat ze er nog steeds aan dacht.

En ze wist dat ik dat ook deed.

De stilte die volgde, liet mijn gedachten afdwalen naar de uitdagingen die op die bingo-kaarten stonden, opdrachten die weken geleden nog ondenkbaar leken, maar nu als een sluimerende mogelijkheid tussen ons in hingen. Het idee dat ze daar nog steeds over nadacht—dat ze zelfs nu, met haar hand stevig om me heen, niet kon ontkennen dat het haar fascineerde—maakte me alleen maar harder.

En zo kreeg ze haar antwoord.

Ze overwoog het. En ik ook.

Ik slikte, voelde hoe haar grip net iets strakker werd terwijl ik zacht vroeg: "Welke van de twee?"

Kamila haalde haar schouders op, liet haar duim over mijn eikel glijden alsof het de meest normale vraag ter wereld was. "Maakt me niet uit," fluisterde ze.

Ik verstijfde even, niet door haar aanraking, maar door haar woorden. Want die tweede bingo was heftig. Dat was geen speelse, ondeugende uitdaging meer. Dat was iets wat we weken geleden nog categorisch afwezen. En toch... het had me opgewonden.

De laatste weken gebeurde het vaker. Bij het zien van haar blik op andere mannen, bij de manier waarop ze aandacht trok zonder moeite, bij het simpele besef dat we dit spel zelf hadden laten ontstaan.

En nu bevonden we ons hier, helemaal alleen in een publieke ruimte, verborgen tussen de damp en het warme water, met niemand die ons op dat moment kon zien, maar het besef dat dat elk moment kon veranderen. Het voelde onwerkelijk, een situatie die ergens vertrouwd was, omdat we altijd speelden met de grenzen van wat kon, maar tegelijkertijd iets in mij deed afvragen of we op het punt stonden iets te betreden wat later niet meer terug te draaien was.

Iets in mij fluisterde dat dit soort dingen op die bingo-lijst stonden, ergens tussen de subtiele verleidingen en de expliciete uitdagingen in, maar ik wist het niet zeker, simpelweg omdat ik er niet naar had durven kijken. En toch… het feit dat ik het me nu afvroeg, dat deze gedachte zo moeiteloos mijn hoofd binnensloop terwijl Kamila haar vingers strakker om me heen sloot, dat alleen al moest genoeg zeggen.

Was dit wat we wilden? Was dit wat ons opwond? En zo ja, waarom? We hadden het geld niet nodig, we deden het niet uit noodzaak, en Kamila, die steeds bewuster haar online aanwezigheid beperkte, had juist minder behoefte om filmpjes te plaatsen, niet meer. Maar hier zaten we, ik met een camera in mijn hand, zij met haar hand ritmisch en doelgericht bewegend over mijn stijve pik, alsof het vanzelfsprekend was, alsof dit de richting was die we al hadden gekozen zonder het hardop uit te spreken.

Het was maandag, een dag die tot voor kort niet meer betekende dan het begin van een nieuwe week, maar nu een andere lading had gekregen, omdat elke maandag een nieuwe bingo-kaart betekende. En ik had deze nog niet gezien. Niet bewust, niet in detail. Maar wat als er iets tussen stond dat nu kon?

We speelden nog steeds het spel van onuitgesproken verlangens, van dingen inslikken die eigenlijk uitgesproken moesten worden, van elkaars blik vangen en daarin precies zien wat de ander voelde, zonder dat een van ons de eerste stap durfde te zetten. We durfden niet volledig eerlijk tegen elkaar te zijn, niet echt toe te geven dat we het misschien allebei wilden.

Maar het was er, onmiskenbaar aanwezig. Ik zag het in haar ogen, en zij in de mijne. Daar twijfelde ik geen seconde aan.

Wat deze fan had gedaan, ging verder dan alleen een spel, verder dan een financieel voorstel dat we konden negeren of accepteren. Hij had een bom onder onze relatie gelegd, een die op scherp stond en ons voor een keuze zette waar we niet om hadden gevraagd.

Tot nu toe hadden we die bom nog niet tot ontploffing gebracht. Maar ik wist niet hoe lang dat nog zo zou blijven.

Ik verplaatste me langzaam naar de rand van het bad, het warme water glijdend langs mijn huid terwijl ik mijn zwembroek omlaag schoof en hem naast me neerlegde. Nog voor ik volledig zat, was Kamila al tussen mijn benen, haar handen op mijn dijen, haar ogen die me strak aankeken. Ze liet haar vingers direct om mijn stijve pik glijden, trok me langzaam af met die beheerste bewegingen die altijd precies goed voelden, haar blik diep in de mijne gegrift.

"Vind je het niet spannend?" vroeg ze, haar stem laag en bijna plagend. "Net als bij Elise toen?"

Ik slikte, voelde hoe haar ritme net iets intenser werd, hoe haar woorden me op een andere manier raakten dan haar aanrakingen. Ze had het over de tweede bingolijst. De lijst die weken geleden nog zo onwerkelijk had gevoeld, maar nu niet meer uit ons hoofd verdween.

"Ik verloor Elise in al die verlangens die we toen hadden," zei ik zacht, mijn hand door haar natte haren glijdend. "En ik wil jou niet kwijt."

Kamila stopte niet, haar grip bleef strak, maar ik zag de subtiele verandering in haar blik, een fractie van een seconde waarin ze iets overwoog, waarin ik voelde dat mijn woorden echt binnenkwamen. Ik maakte me zorgen. En zij nam dat serieus.

"Het is maar een idee," zei ze uiteindelijk, haar duim kort over mijn eikel strijkend. "Bovendien vind ik de eerste bingolijst net zo spannend." Ze glimlachte toen ze het zei, een korte, bijna ondeugende grijns, alsof het hele concept absurd genoeg was om erom te lachen. Ons leven was totaal veranderd sinds we Ameland hadden verlaten. Dit soort gesprekken, deze mogelijkheden, alles was ineens anders.

Ik ademde diep in, knikte en liet mijn vingers kort over haar wang glijden, alsof ik haar daarmee nog even in dit moment wilde verankeren, haar blik wilde vangen en vasthouden voordat de werkelijkheid zich weer tussen ons zou wringen. "Laten we het nu nog even rustig aan doen," zei ik, en terwijl ik de woorden uitsprak, voelde ik hoe ik niet zeker wist of ik ze zei om haar gerust te stellen of om mezelf ervan te overtuigen dat we de controle nog hadden.

Kamila keek me aan, haar ogen nog steeds vol die speelse, mysterieuze gloed die altijd iets onvoorspelbaars in zich droeg, en terwijl haar vingers zich steviger om me sloten, hoorde ik haar fluisterend antwoorden. "Dat beloof ik je." Maar die belofte was zacht, luchtig, bijna plagerig, en hoewel haar stem me geruststelde, vertelden haar handen een ander verhaal, want ze liet me niet los, geen seconde, alsof het spel al was begonnen voordat we het volledig beseften.

Ze liet haar lippen zacht tegen mijn eikel drukken, een langzame kus die meer voelde als een bezegeling dan als een begin, terwijl haar ogen nog heel even naar me opsloegen, zoekend, peilend, en toen, zonder nog iets te zeggen, sloot ze haar ogen en liet haar mond zich langzaam om me heen sluiten. Het was geen gehaaste beweging, geen directe aanval op mijn gevoelige huid, maar een kalme, gecontroleerde opname, alsof ze zich elk moment bewust wilde laten voelen, alsof ze wist dat dit, ondanks alles wat eromheen speelde, de enige taal was die geen misverstanden kende.

De warmte van haar tong gleed verleidelijk langs mijn lengte, haar lippen strak om me heen, haar ademhaling zacht en gelijkmatig, en terwijl de eerste rillingen van genot zich door mijn onderbuik verspreidden, dook er ergens in mijn achterhoofd een stem op die ik niet zomaar kon negeren, een fluistering die zich niet liet wegduwen door de lust die mijn lichaam overnam. Had ik geen fout gemaakt door Ameland te verlaten? Had ik mezelf niet onbewust in een wereld gestort waar alles ineens mogelijk was, waar alles op scherp stond en de regels die ik ooit kende langzaam aan het vervagen waren?

De grote, wijde wereld was precies dat: groot, onvoorspelbaar, vol prikkels en verleidingen die ons leven nu bepaalden, zonder dat we nog wisten waar de grens lag. Was ik er wel klaar voor? Kon ik deze nieuwe realiteit aan, de aantrekkingskracht van een toekomst waarin niets meer vanzelfsprekend was en waarin de keuzes die we nu maakten ons voorgoed konden veranderen?

Want ik was niet voor niets ooit naar Ameland verhuisd. Ik had daar iets gevonden wat ik nodig had, een soort houvast, een wereld die klein genoeg was om veilig te voelen, en nu was ik het kwijt. En hoe lekker Kamila’s mond zich nu ook om me heen sloot, hoe perfect ze ook aanvoelde, die gedachte bleef hangen, ergens onder het oppervlak, wachtend op het moment dat het zich echt zou laten voelen.

De andere kant van het verhaal was dat ik niet alleen was weggegaan, ik was met haar meegegaan, met open ogen en een verlangen naar het avontuur dat zij belichaamde, naar de vrijheid die in haar zat, naar de manier waarop ze haar leven leefde zonder zich te laten beperken door wat hoorde of wat verwacht werd. Ik was niet alleen hier voor haar, maar ook voor alles wat Kamila was, voor alles wat ze wilde, voor alles wat ze zou kunnen worden, net zoals zij mij altijd gaf wat ik wilde, mij altijd ruimte bood om te ontdekken, mij nooit veroordeelde om wat ik verlangde, om wie ik was, ondanks alles wat ze over me wist.

Ze kende mijn verleden, ze wist van Elise, wist van alles wat daartussen en daarna was geweest, en toch hield ze van me, misschien juist wel omdat ze wist dat ik altijd eerlijk was over wat ik voelde, over wat me aantrok, over hoe mijn verlangen zich vormde. En dus wist ik ook dat ik niet wilde terugkeren naar Ameland, niet nu, niet terwijl de wereld zich voor ons openvouwde en we eindelijk begonnen te ontdekken wat er nog meer mogelijk was.

Ik besefte me maar al te goed dat Kamila al een heel leven had voor mij, een leven waarin ze reisde, waarin ze de wereld zag, waarin ze ontdekte hoe vrijheid voelde, maar niet op deze manier, niet zoals nu, niet zoals wij het samen beleefden. Ik was degene die haar had ontmaagd, de eerste die haar had ervaren in het echte leven, de eerste die haar lichaam bezat zoals ze het nooit eerder had laten toegeven. Maar dat betekende niet dat ze nooit méér had gewild, dat er geen sluimerende nieuwsgierigheid in haar had gezeten, een nieuwsgierigheid die ze misschien destijds niet durfde te volgen, maar nu, met mij aan haar zijde, langzaam de ruimte vond om te groeien.

En misschien was dat waar het echt om draaide. Misschien wilde ze nu pas echt ontdekken wat er nog meer was, niet omdat ze niet gelukkig was met mij, maar omdat ze wist dat ik haar daarin begreep, haar daarin zou volgen, haar daarin nooit zou beperken. Misschien was dit niet alleen haar reis, maar de onze.

Langzaam laat ik me wat achterover zakken op de rand van het bad, niet alleen om mezelf meer ruimte te geven, maar ook om volledig op te gaan in het moment, om haar beter te kunnen zien, om haar volledig te voelen zonder afleiding. Ik moet opletten dat ik niet aan de andere kant van het bad val, maar het is een bijgedachte, nauwelijks aanwezig, omdat alles om haar draait, om hoe ze daar tussen mijn benen zit, hoe haar blik speels en verleidelijk tegelijk is. Even kijk ik om me heen, neem de ruimte in me op, voel de prikkel van waar we ons bevinden. Het had wel iets, zo in een openbare ruimte.

Misschien juist omdat we alleen waren. Of misschien juist omdat het openbaar was.

Ze hadden haar gewoon de sleutel gegeven, een simpel gebaar dat haar toegang gaf tot iets waar anderen geen recht op hadden, en het voelde absurd hoe makkelijk dit ging. Zouden hier camera’s hangen? Ik denk het niet, niet in deze ruimte, niet hier waar privacy de standaard hoort te zijn. Maar de camera die ik wél in mijn hand heb, voelt zwaarder nu, belangrijker. Ik richt hem op haar, druk op opname, en begin te filmen.

Mijn andere hand glijdt door haar lange, vochtige haren, een zachte, sturende beweging die haar langzaam dieper over mijn lul duwt, zonder woorden, zonder druk, alleen een uitnodiging om verder te gaan. Door die actie kijkt ze me aan, en daarmee ook recht in de camera. Haar lippen blijven rond mijn eikel, haar ogen fonkelen even van pret, en ze moet lachen, die korte, ondeugende lach die ze altijd heeft als ik iets doe wat haar opwindt.

Maar ik laat haar niet los.

Binnen twee seconden neemt ze me op haar eigen initiatief dieper in haar mond, zonder aarzeling, zonder twijfel, haar warme tong glijdend langs mijn lengte terwijl ik zacht kreun, nauwelijks hoorbaar, alsof ik de opname niet wil verpesten met mijn eigen genot. Ik voel de hitte van haar mond, de nauwsluitende druk, de manier waarop ze haar lippen perfect om me heen sluit.

Ik haal mijn hand van haar hoofd en kijk alleen maar, observeer hoe mijn roodharige prinses me pijpt, hoe ze mijn hele lengte steeds dieper in haar mond neemt, hoe ze zich overgeeft aan het moment zonder enige rem. Totdat ik haar keel voel.

Ze proest kort, haar adem stokt, haar spieren spannen zich even aan. Maar ze zet door.

En ik film dit.

Was dit voor de bingo?

Ik had geen idee.

Mijn stem was schor van opwinding terwijl ik haar vroeg of dit iets was voor de nieuwe bingo van deze week, of deze pijpbeurt op dat lijstje stond dat ik nog niet had gezien. Ze knikte alleen. Geen woorden, geen bevestiging anders dan die ene subtiele beweging van haar hoofd, terwijl haar mond strak om me bleef sluiten en haar tong zich speels tegen mijn eikel drukte. Ze stopte niet, geen seconde, alsof mijn vraag haar alleen maar verder had aangemoedigd.

Haar beide handen vonden mijn schacht, mijn lengte glimmend en glibberig van haar speeksel, haar vingers stevig en soepel terwijl ze me nogmaals diep nam, zonder schroom, zonder aarzeling. Ik zag haar ogen oplichten, hoorde het natte, obscene geluid van haar mond die me volledig omhulde, voelde haar zachte grip die alles intenser maakte. En alsof het niet genoeg was, spuugde ze een dikke straal speeksel over me heen, haar lippen glanzend terwijl ze me kort aankeek en vervolgens zonder waarschuwing weer volledig naar binnen gleed.

Mijn hele lichaam schokte van genot, mijn buikspieren spanden zich aan, en ik kreunde hardop, nauwelijks in staat om mijn grip op de camera te behouden, terwijl ze me zonder genade begon te pijpen. Plots. Onverwacht. Kamila had de controle, altijd. Ze kon het eindeloos rekken, me tergen tot ik smeekte, maar ze kon het ook zo kort en explosief maken dat ik niets anders kon doen dan me eraan overgeven.

Mijn vingers verkrampte rond de camera, mijn balans wankelde, en ik was een fractie van een seconde verwijderd van het ding in het water laten vallen. Ze zag het, ze zag mijn klungeligheid, en ze lachte, die diepe, ondeugende lach die me altijd zwakker maakte dan ik wilde toegeven, maar ze stopte niet. Integendeel.

Zachtjes kreunde ze tegen me aan, de trilling van haar stem voelbaar langs mijn lengte, haar handen draaiend om mijn schacht, vingers glijdend over de gespannen huid, terwijl haar mond ritmisch zoog en haar speeksel zich telkens opnieuw verspreidde als ze omhoog kwam. Het was nat, intens, perfect.

Ik hijgde. Ik vloekte zacht, mijn hoofd lichtjes in mijn nek terwijl mijn blik op haar gefixeerd bleef, op hoe ze zich volledig overgaf aan dit moment, aangedreven door iets dat we zelf niet eens helemaal begrepen.

Kamila leek enkel van mijn suggestie nóg gedrevener te worden, alsof het benoemen van die bingo haar instincten had aangewakkerd op een manier die ik niet had verwacht.

En ik? Ik filmde het.

Ik legde dit vast.

We waren hier, in deze vreemde, verborgen bubbel van genot, geleid door een man uit India die haar opdroeg dit te doen, iemand die ons niet kende en toch een spel in gang had gezet dat nu zo echt voelde dat ik het niet meer los kon zien van wat wij waren.

Er speelde nog zoveel meer, natuurlijk, maar dat ik hier nu in meeging, dat ik niet stopte, dat ik de camera niet weglegde, dat ik niet zei dat dit te ver ging—dat alles dreef Kamila tot waanzin.

En waanzinnig geil zoog ze me af.

Kamila versnelde haar bewegingen, haar mond en handen perfect op elkaar afgestemd terwijl ze me diep en ritmisch nam, steeds tot ongeveer de helft, precies zover dat haar tong speels over de gevoeligste delen kon glijden, terwijl haar handen zich ontfermden over de rest. Haar vingers gleden synchroon met haar mond langs mijn schacht, sterk en warm, glibberig van speeksel, en bij elke neerwaartse beweging streken ze kort over mijn inmiddels zwaar geladen ballen, die net zo nat en warm aanvoelden als de rest.

En dat zachte, onderdrukte kreunen…

Het deed mijn tenen krommen, trok door tot diep in mijn onderbuik, liet mijn spieren zich aanspannen terwijl ik me met moeite probeerde te beheersen. Een paar minuten. Langer duurde het niet. Maar het waren minuten van pure overgave, wonderbaarlijke minuten waarin alles klopte, waarin niets anders meer bestond dan haar mond, haar handen, en het obscene genot waarmee ze me claimde.

Haar ogen waren op mij gericht, fel en gedreven, furieus bijna, alsof ze me niet alleen wilde laten komen, maar me volledig in zich op wilde nemen. Opgewonden en vurig, haar blik brandend, uitdagend, alsof ze elke kreun, elke siddering van mijn lichaam wilde vangen en zich toe-eigenen.

Ik begon te trillen, voelde hoe mijn controle wegsmolt, hoe mijn spieren zich aanspanden en hoe mijn ademhaling steeds sneller werd. Mijn hand om de camera werd zwakker, mijn lichaam wilde zich overgeven, maar ergens probeerde ik nog vast te houden aan de illusie van controle. Niemand wil een vent die er half doorheen kreunt op video.

Maar het was onvermijdelijk.

Mijn orgasme nam me volledig over, en het was hoorbaar. Hoe mijn zaad zich vermengde met haar speeksel, hoe ze niet stopte, niet vertraagde, maar doorging met zuigen, haar mond vochtig en gevuld, terwijl het warme, dikke goedje zich verspreidde. Het klotste zacht in haar mond.

Maar slikken? Dat deed ze niet.

Ze hield me in haar mond, mijn eikel nog steeds op haar tong, haar lippen strak om me heen, terwijl haar kin nat bleef van haar eigen speeksel, maar niet van mijn zaad. Nog niet.

Later zou ze me zeggen dat het erbij hoorde. Dat de climax op beeld vastgelegd moest worden, dat dit de bewijsvoering was van haar overgave, van het moment waarop ze mij volledig had.

En toen ze eindelijk tot stilstand kwam, trok ze langzaam haar hoofd naar achteren en toonde het resultaat. Aan mij. Aan de camera.

Een open mond gevuld met wit goedje.

En ik keek.

Ik filmde.

De helft liet ze speels en verleidelijk over haar onderlip en kin lopen, een trage, zwoele beweging die het nog natter, nog intenser maakte, voordat ze uiteindelijk de rest toch maar doorslikte, haar tong nog even uitdagend langs haar onderlip strijkend als afsluiting.

Een zeer ondeugende glimlach sloot de opname af, een blik die alles zei, voordat we eindelijk, uitgeput en vol adrenaline, nog een minuut nodig hadden om weer op adem te komen.

Later die avond, in het schemerlicht van ons vakantiehuisje, zag ik hoe ze met halfgesloten ogen tegen de kussens lag, haar laptop op schoot, haar gezicht verlicht door het gloeiende scherm. Kamila lag al op bed, gekleed in een losvallende japon die net genoeg onthulde om mijn gedachten af te laten dwalen, terwijl haar vingers behendig over het touchpad gleden. Ik zag hoe ze zich volledig verloor in het bewerken van de beelden, haar lippen licht gekruld, haar ogen fonkelend bij elke scène die voorbij kwam.

Ze lachte zacht toen ze ernaar keek, een tevreden, bijna trotse glimlach, alsof ze een meesterwerk had gecreëerd. Het was haar hobby, misschien kon ik dat inmiddels wel stellen. Niet alleen het maken van de beelden, maar het perfectioneren ervan, het vangen van precies die momenten waarop het genot tastbaar werd. Het was kunst. Haar kunst.

"Wet & Slippery," zei ze plots, zonder haar blik van het scherm te halen, alsof ze de titel van een film noemde.

Ik fronste even. "Wat?"

Ze draaide haar laptop iets, toonde me de bingokaart van deze week, en tikte met haar vinger op een van de tegels. "Dit was de opdracht."

Tegeltje tien.

Ik las de kleine, haast achteloze tekst eronder en kon een grijns niet onderdrukken. "In de douche of in bad moet ze hem met haar mond en handen laten klaarkomen zonder grip te verliezen."

"Nou," zei ik terwijl ik haar kant opliep, mijn blik even op het scherm, dan weer op haar lichaam onder de dunne stof. "Dat is zeker gelukt..."

Kamila knikte instemmend, haar ogen nog steeds speels op het scherm gericht. "Goed om te zien dat ik me zo netjes aan een opdracht weet te houden."

Ik leunde tegen het bed, liet mijn hand kort over haar blote been glijden, voelde hoe ze haar spieren aanspande bij mijn aanraking. "Ik vraag me af hoeveel er nog op die kaart staan..."

Ze keek me eindelijk aan, haar blik warm, uitdagend. "Dat kun je zo zien."

Maar ik wist nu al dat ik niet naar dat scherm ging kijken. Kamila was veel interessanter.

-