De tijd verstreek. Dagen werden weken, weken werden maanden. Het contact bleef. Het werd niet minder—integendeel, het werd intenser. Ik verdwaalde in mijn verlangens, liet me erin meeslepen, steeds dieper, steeds verder. Weerstand bestond niet meer voor mij.

Zijn naam bleef maar door mijn hoofd spoken. Alsof hij daar een plek had gevonden en weigerde te vertrekken. Waar ik ook was, wat ik ook deed, ik voelde hem. Zijn aanwezigheid hing om me heen, onzichtbaar maar verslavend. Zonder dat ik het doorhad, begonnen mijn gevoelens te veranderen. Ik begon iets voor hem te voelen.

Ik dreef mezelf tot waanzin. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik werd niet zomaar verliefd. Niet op mannen die onbereikbaar waren. Niet op iemand die zijn leven allang had opgebouwd, een gezin had. Het was al te laat. Ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. Hij had me in zijn greep. Ik was niets meer dan zijn speeltje, maar hij werd mijn alles.

De gedachte alleen al wurgde me. Dit mocht niet. Dit kon niet. Maar hoe meer ik mezelf vertelde dat ik los moest laten, hoe harder ik me aan hem vastklampte. Hij maakte het me ook niet makkelijk. Alsof het niet genoeg was dat ik me aan zijn regels moest houden, kwamen er steeds meer bij. Steeds strenger.

“Je stopt met roken,” had hij gezegd. Geen discussie. Alleen een vastberaden bevel. Ik wist het—het was een slechte gewoonte. Maar het was mijn slechte gewoonte. Iets wat buiten zijn controle lag. Althans dat dacht ik, maar ik had het mis. Tot nu toe waren de regels puur fysiek geweest. Een spel van overgave en verlangen. Maar dit? Dit was anders. Hij begon beslissingen voor me te maken, niet alleen over mijn lichaam, maar over mijn leven. En terwijl een deel van me zich daartegen wilde verzetten, voelde ik vooral één ding: de onweerstaanbare drang om te gehoorzamen.

Het bleef niet bij die ene nieuwe regel. Het was alsof hij langzaam de muren om me heen hoger optrok. Met slechts een paar woorden, schiep hij een grens waarvan ik had gevreesd dat die ooit zou komen: “Vanaf nu ga je me aanspreken met ‘u’.”

Mijn hart sloeg een slag over. Ik had hem allang niet meer bij zijn naam genoemd. ‘Meneer’ was de titel die ik gebruikte. Het was respectvol, maar nog steeds wel persoonlijk, want voor de rest was het contact altijd informeel. Deze regel brak dat. Dit creëerde een afstand die ik niet meer kon overbruggen. Hij tilde zichzelf verder boven me uit en ik zakte alleen maar dieper.

En alsof dat nog niet genoeg was, volgde de volgende klap. “Elke keer als je een fout maakt, houd ik dat bij en word je ervoor gestraft.” Een koude rilling trok over mijn rug. Niet om de straf, maar om hoe vanzelfsprekend het voelde om te knikken en dit te accepteren.

Hij maakte het me steeds duidelijker. Hij had alle touwtjes in handen en ik hoefde alleen maar te volgen. Ik was van hem, ik bleef van hem. Zelfs als dat betekende dat hij zich met mijn familie of vrienden zou bemoeien. Hij liet er geen twijfel over bestaan: hij was mijn prioriteit. Hij bepaalde waar mijn grenzen lagen, wie een plek in mijn leven had en wie niet.

En toch… ondanks alles, kon ik hem niet loslaten. Het ging verder dan gehoorzaamheid, verder dan verlangen. Iets in mij klampte zich wanhopig aan hem vast, zelfs toen ik wist dat het gevaarlijk was en dat ik verliefd werd.

Ik had het zo lang voor me kunnen houden. Zo lang had ik mezelf wijsgemaakt dat het gewoon verlangen was, dat ik me slechts liet meeslepen door het spel. Maar nu kon ik het niet meer verdringen. Het vrat aan me, hield me wakker, greep me bij de keel elke keer dat ik zijn naam op mijn scherm zag verschijnen.

En dus stuurde ik een bericht, met trillende vingers en een bonzend hart: “Mijn gevoelens gaan echt alle kanten op door u…” Het bleef kort stil. Een seconde, misschien twee. Toen verscheen zijn reactie op mijn scherm. “Leg uit.”

Ik slikte. Ik kon niet lezen of hij boos was, geschrokken, of misschien… tevreden? Ik wist alleen dat ik geen weg meer terug had. “Ik had nooit gedacht dat iemand ooit zoveel macht over mij en mijn gevoelens zou hebben, maar het lukt u zo makkelijk. Ik snap het gewoon niet.”

Nog steeds bleef ik vaag, nog steeds durfde ik de woorden niet echt uit te spreken. Alsof ik, door het onbenoemd te laten, nog enige controle over de situatie kon bewaren. Hij keek dwars door me heen. “Ben je gevoelens voor me aan het krijgen?” Elke twijfel, elke ontkenning die ik mezelf had voorgehouden, sneed hij in één beweging kapot. Ik moest eerlijk zijn. Er was geen andere optie. “Ik ben bang van wel.”

Mijn adem stokte terwijl ik wachtte. Het was even stil, maar toen kwamen zijn harde woorden: “Heel goed. Je hebt nu een beeld van wat ik met je kan doen. Ik verover je, tot je verslaafd aan me bent. Zodat ik alles met je kan doen wat ik wil. En je gaat me smeken om dingen bij je te doen, ook al zou je dat zelf niet willen.” Ik bleef stil. Hij heeft gelijk.

Dagen verstreken weer. Ik deed mijn best om me aan de regels te houden, om geen fouten te maken, om hem tevreden te stellen. Maar het was moeilijk. Soms vergat ik het, soms versprak ik me. Het ‘u’ zeggen voelde zo afstandelijk, zo onnatuurlijk. Maar ik probeerde het. Echt waar.

Toch bleef hij onverbiddelijk. Elke misstap, hoe klein ook, werd genoteerd. Een streepje achter mijn naam. Eerst dacht ik dat het slechts een waarschuwing was, een manier om me te laten merken dat hij alles in de gaten hield. Maar hoe langer het doorging, hoe meer die streepjes zich opstapelden en hoe meer ik begon te vrezen wat ze werkelijk betekenden.

De meeste streepjes kwamen door mijn versprekingen tussen ‘je’ en ‘u’. Het was een kleine fout, maar eentje die steeds opnieuw gebeurde. Ik had hem altijd met ‘je’ aangesproken en nu moest ik mezelf dwingen om afstandelijker te spreken. Het voelde als een constante strijd tussen oude gewoontes en de regels die hij had opgelegd. Hoe hard ik mijn best ook deed, het ging steeds mis. Uiteindelijk stonden er meer dan twintig streepjes achter mijn naam.

Naast die streepjes kwamen er nog drie losse straffen bij. Niet door een verspreking dit keer, maar door iets anders. Iets dat hem boos had gemaakt. Iets waarvan ik maar al te goed wist dat het tegen zijn regels inging.

Er was iets voorgevallen. Opeens begon hij me te negeren—dagenlang. Heel soms kreeg ik een kort berichtje, maar zijn toon was kil. Afstandelijk. Hij wist precies wat hij deed. Sinds ik had toegegeven dat ik gevoelens voor hem had, besefte hij dat hij me hiermee kon raken. Fysieke pijn kon ik aan, maar dit?

Elke dag groeide mijn onzekerheid. Had ik iets verkeerd gedaan? Wat had ik gemist? Toen sloeg het om. Mijn onzekerheid veranderde in woede. Als hij mij kon negeren, kon ik dat ook. Geen berichtjes meer en uit pure frustratie stak ik een sigaret op—een regel die ik tot nu toe in stand hield. Waarom zou ik me aan zijn regels houden als hij me gewoon opzijschoof?

Toen besloot ik mijn dagelijkse foto over te slaan—een regel die ik vrijwel nooit had verbroken. Maar ik was er klaar mee. Ondanks mijn woede had ik hem die week nog steeds elke dag een foto gestuurd, zonder ook maar één reactie terug te krijgen. Nu was het genoeg. Dit was de enige manier voor mij om een reactie uit te lokken. En ja hoor, een dag later verscheen er meteen een bericht op mijn scherm: “Ben jij niet iets vergeten?”

Mijn opgekropte woede barstte los. Hoe durfde hij? Na dagen van afstand, was dit wat hij belangrijk vond? Niet het feit dat hij me genegeerd had, niet mijn gevoelens, maar een stomme foto?

Daarmee was het nog niet klaar. Er was nóg een regel die ik had overtreden. Alsof de streepjes en zijn afstandelijkheid nog niet genoeg waren.

We troffen elkaar op een evenement. We hingen stiekem om elkaar heen, want niemand mocht natuurlijk iets weten. Het was wel spannend. Voorafgaand aan het evenement had ik een opdracht gekregen: ik moest komen zonder ondergoed. En de regel luidt: als ik zonder ondergoed de deur uitga, moet ik een buttplug indoen. Ik gehoorzaamde braaf. Het maakte me ontzettend geil. Het feit dat niemand wist wat wij stiekem onderling aan het doen waren.

Er waren redelijk wat mensen aanwezig. Ook mannen. Mannen met wie ik het goed kon vinden. Niet op een seksuele manier, gewoon luchtig, vriendschappelijk, maar voor mij was het een kans. Hij maakte mij vaak genoeg jaloers, speelde zijn spel feilloos. Dus waarom zou ik niet hetzelfde doen? Bovendien was ik in een uitdagende bui.

Het was geen grote actie. Een beetje flirten, niets nieuws voor mij. Mijn persoonlijkheid is van nature speels en uitdagend. Diep vanbinnen hoopte ik dat hij het zou merken. Dat het hem zou raken. En toen, bij thuiskomst, verscheen er een bericht op mijn scherm: “Zal ik je iets verklappen? Ik was jaloers. Daar ga jij de consequenties van voelen.” Mijn hart sloeg over. Ik had met vuur gespeeld, maar ik genoot van elke seconde.

Ik had dus inmiddels een flinke lijst met straffen. Elke keer als ik eraan dacht, werd ik banger voor wat er zou komen. Ook al was het mijn eigen schuld. Hij zei er weinig over. Het enige wat ik wist, was dat de volgende ontmoeting allesbehalve prettig zou zijn. Ik had 20+ streepjes voor versprekingen, een straf voor het roken, een voor het niet sturen van een foto en een voor het jaloers maken. Het maakte me zenuwachtig. Het voelde alsof ik in de wacht stond, zonder te weten welk oordeel er boven mijn hoofd hing. Toen, plotseling, werd de volgende ontmoeting gepland.

De ontmoeting zou weer in de avond zijn, op diezelfde plek als altijd. Hij had me duidelijk gemaakt dat ik mijn hele avond vrij moest houden, omdat dit een langere, intensere ontmoeting zou worden. Jezus, wat ging hij met me doen? De spanning gierde door mijn lijf. Ik kon niets anders dan me afvragen wat hij in gedachten had en zoals altijd gold weer diezelfde onvermijdelijke regel: gewoon naar de deur lopen. Als hij dicht zit, heb ik pech, maar als hij open is, moet ik naar binnen.

Toen brak de dag aan. Ik was voor geen enkele ontmoeting zo extreem nerveus geweest. Puur omdat ik wist dat ik gestraft zou gaan worden voor al mijn fouten. Elke zenuw in mijn lichaam was gespannen. De hele dag had ik nauwelijks iets gegeten, de angst knelde mijn maag.

Ik appte hem om te laten weten wanneer ik zou gaan rijden. Mijn handen trilden toen ik de sleutels pakte en de auto instapte. Ik bleef even zitten. Onrust kroop door mijn lichaam. De stilte in de auto voelde ondraaglijk. Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, maar het leek onmogelijk. Uiteindelijk startte ik de auto, zette hem in beweging en reed weg. Elke kilometer voelde als een eeuwigheid.

Ik kwam aan en parkeerde de auto, mijn hart bonkend in mijn keel. Deze keer mocht ik wel appen om te laten weten dat ik er was, na het misverstand van de vorige keer. Ik stuurde hem een bericht en liet mijn telefoon en spullen achter in de auto. Terwijl ik uitstapte, voelde ik de spanning nog zwaarder op mijn schouders drukken.

Ik liep naar de deur, mijn hart in mijn keel, elke stap zwaarder dan de vorige. Ik moest denken aan alle keren dat ik hier nerveus voor de deur had gestaan, maar nog nooit voelde ik me zo nerveus als nu. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik mijn hand op de hendel legde en probeerde de deur te openen. Het lukte me niet. Mijn hand bewoog niet, de hendel leek vast te zitten of misschien waren het gewoon mijn zenuwen. In paniek stapte ik snel terug naar de auto. Hield hij me voor de gek? Of was ik zo nerveus dat mijn eigen lichaam tegen me begon te werken?

Ik appte hem met de vraag of de deur inderdaad dichtzat. Binnen enkele seconden kreeg ik antwoord: “Nee, probeer het nog eens.” Mijn lichaam had me dus gewoon voor de gek gehouden. Ik stapte weer uit de auto. Dit keer was ik vastbesloten, ik ging dit doen. Ik liep opnieuw naar de deur, mijn hand trilde toen ik de hendel vastpakte. Ik trok harder, voelde hoe de deur eindelijk bewoog en openging. Ik stapte naar binnen, mijn adem bevroren in mijn longen. De kamer was leeg.

Ik trok de deur voorzichtig achter me dicht, de klik van het slot schoot door de kamer. Mijn handen trilden terwijl ik mijn jas weglegde en op een van de stoelen ging zitten. Ik wachtte, elk geluid buiten de kamer leek versterkt door mijn angst. Mijn hoofd was een chaos van rampscenario’s, van wat er allemaal zou kunnen gebeuren. Maar voor het moment was er niets anders te doen dan wachten.

Niet lang daarna hoorde ik voetstappen in de gang. Mijn hart sloeg een slag over. De deur ging open en hij stapte naar binnen. Ik hield mijn adem in, mijn spieren verstijfden. Hij sloot de deur achter zich en keek me aan met een kalme blik. Hij begroette me met rustgevende toon, die ik totaal niet had verwacht. Geen woede, geen veroordeling—was hij niet boos?

Ik was in de war. Hij leek helemaal niet zoals ik had verwacht, ondanks alle straffen die ik zou moeten ondergaan. Wat me opviel, was dat hij spullen in zijn handen had. Toen hij mijn blik opmerkte, begroette ik hem voorzichtig. Voordat ik verder iets kon zeggen, vroeg hij meteen waarom ik in zijn stoel had gezeten. Verbaasd en zenuwachtig stond ik op en liep langzaam naar hem toe. “Sorry,” zei ik zachtjes, verontschuldigend.

Hij leek niet te reageren op mijn excuses, maar vervolgde rustig: “Ik heb cadeautjes voor je.” Met die woorden legde hij een aantal spullen op de tafel in de ruimte. Cadeautjes? Wat? Was dit een grap?

Mijn hart begon te bonzen toen ik eindelijk begreep wat de cadeautjes waren. Mijn blik schoot over de tafel en ik voelde mijn maag zich omdraaien. Een theedoek, een elektrische vliegenmepper en een gigantische dildo. Mijn ademhaling stopte. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Ik keek snel naar zijn gezicht, maar hij glimlachte alleen, zijn ogen verraden niets van de intensiteit van de situatie. Hij was kalm, te kalm. Hij wachtte, observeerde me en de stilte tussen ons begon te drukken.

Zijn stem doorbrak de stilte: “Wat denk je ervan?” Hij trok me langzaam dichter naar zich toe, zijn grip stevig, maar niet pijnlijk. De paniek steeg in mij op toen ik de druk voelde, zijn handen die ik niet kon ontsnappen.

Mijn ogen bleven gefixeerd op de spullen op tafel terwijl ik probeerde te begrijpen wat hij van me wilde. Mijn mond ging open, maar er kwam geen geluid. Ik stotterde iets onverstaanbaars, een onsamenhangend gefluister dat meteen in de lucht oploste. Mijn keel voelde droog aan, alsof elke gedachte zich vastzette voordat ik hem kon uitspreken.

Ik voelde hoe mijn wangen warm werden van spanning, schaamte of angst — ik wist het niet precies. Mijn benen trilden licht en mijn hart bonkte alsof het zich een weg naar buiten wilde banen. Hij keek me aan, afwachtend, zijn blik scherp en onderzoekend. Alsof hij genoot van het feit dat ik me geen houding wist te geven.

Hij liep rustig naar zijn stoel. De stilte kraakte om ons heen terwijl hij zijn plek innam, alsof alles volgens een zorgvuldig bedacht plan verliep. Ik bleef staan. Mijn blik volgde zijn bewegingen, elke stap, elke ademhaling. Hij zei niets, maar ik voelde zijn ogen branden terwijl hij me aankeek.

Toen hij zat, leunde hij achterover, zijn blik strak op mij gericht. Ik stond daar – stil, klein, verlegen – alsof elk stukje zelfvertrouwen uit me weg was gegleden. Zijn ogen gleden langzaam over mijn lichaam. Van mijn gezicht naar mijn hals, mijn borsten, mijn buik, mijn benen. Alsof hij elk detail opsloeg.

Zijn stem brak de stilte. “Kleed je uit,” zei hij — op een nette, bijna tedere toon. Maar onder die vriendelijkheid klonk iets onmiskenbaars: geen verzoek, geen vraag. Een kalm uitgesproken bevel, dat juist door zijn zachtheid alleen maar meer kracht kreeg. Alsof hij me niet dwong, maar het vanzelfsprekend was dat ik mezelf moest uitkleden.

Ik stond nog even stil, kijkend in zijn ogen. Normaal kon ik feilloos aanvoelen wat iemand dacht of voelde, maar bij hem lukte dat niet. Hij hield zijn gezicht strak, onleesbaar. Dat maakte me bang. Ik slikte, mijn handen licht trillend terwijl ik langzaam begon me uit te kleden. Eerst mijn schoenen, daarna mijn broek, mijn top. Tot ik daar stond, alleen nog in mijn lingerie: een zwart stringetje en een zwart korsetje met rode details. Zorgvuldig uitgekozen. Niet omdat ik me er mooi in voelde — al deed ik dat ook — maar omdat ik hem wilde pleasen.

Hij stond op en kwam voor me staan. Zijn ogen bewogen langzaam over mijn lichaam. Zijn handen volgden diezelfde route, streelde mijn huid met een zachtheid die ik niet van hem gewend was. Hij draaide me voorzichtig om, liet me langzaam wentelen zodat hij me vanuit elke hoek kon bekijken. Zijn vingers rustten kort op mijn heupen, gleden daarna over mijn onderrug, mijn schouders, mijn dij. Niets in zijn aanraking was gehaast of ruw, het was beheerst, teder, bijna lief.

Ik begreep het niet. Dit was niet de man die me ging straffen. Dit voelde alsof hij me bewonderde, alsof hij me wilde geruststellen. Mijn lijf ontspande, al was het maar een beetje, verward door de zachtheid van het moment. Tot het plotseling kantelde. Zonder waarschuwing voelde ik hoe zijn hand met kracht op mijn bil neerkwam. Een scherpe, brandende pijn sneed door me heen. Ik verloor bijna mijn evenwicht. Ik greep me aan hem vast, schrok van mezelf en van hem tegelijk. De klap galmde nog na in mijn lichaam terwijl zijn hand alweer op mijn huid lag. Zijn blik veranderde niet. Geen glimlach, geen boosheid. Alleen die stille controle die me gek maakte, omdat ik er niets uit kon halen.

Hij liet me even los en liep langzaam naar de tafel. Hij liet zijn handen over de voorwerpen glijden, alsof hij zich in de spanning liet meevoeren. Toen pakte hij de theedoek van de tafel en liet deze traag langs mijn lichaam strijken. Zonder een woord te zeggen ging hij achter me staan en bond de doek voor mijn ogen. Mijn zicht werd zwart. Een lichte paniek kroop omhoog, maar toen voelde ik zijn handen weer, zacht en verkennend over mijn huid en zijn adem warm in mijn nek. Het stelde me op een vreemde manier gerust.

Toen, zonder haast, stapte hij weer voor me, zijn aanwezigheid overweldigend dichtbij. Ik voelde zijn adem vlak bij mijn gezicht. Het zwart voor mijn ogen bracht een nieuwe dimensie van verwachting. Zijn handen gleden nu naar mijn wangen, teder maar vast en tilde mijn gezicht iets omhoog. Hij liet de stilte even hangen.

Toen brak zijn stem de stilte: “Kun je iets zien?” vroeg hij. Ik voelde de leegte van het zwart voor mijn ogen en schudde mijn hoofd. “Nee meneer,” zei ik zachtjes. Een glimlach die ik niet zag, maar wel voelde, gleed over zijn gezicht. “Oké, hoeveel vingers steek ik op?”

Mijn gedachten sloegen op hol. Ik stotterde en noemde een willekeurig getal. Hij grinnikte zachtjes. “Goedzo,” fluisterde hij, zijn adem warm tegen mijn huid. Ik voelde zijn aanwezigheid nog dichterbij komen, zijn handen bewogen zich met een zelfverzekerde rust. “Nog een keer,” zei hij, terwijl zijn hand langzaam naar mijn stringetje gleed en hij zijn vinger in me drukte. “Hoeveel vingers steek ik op?” Hij begon me steeds harder te vingeren, wat het voor mij alleen maar moeilijker maakte om antwoord te geven. Ik klampte me aan hem vast en begon te kreunen.

“Ik weet het niet meneer,” hijgde ik, mijn stem trilde van de spanning. Het was te moeilijk om me te concentreren, mijn gedachten waren een warboel van verwarring en verlangen. Alles leek te vervagen. Het enige wat ik nog voelde was hem – zijn handen, zijn adem, zijn warmte die door mijn hele lichaam heen trok. “Goed voelen,” zei hij, zijn stem laag en dwingend. Ik voelde zijn ogen branden, zelfs al was het zwart voor mijn ogen. “Eén,” kreunde ik zachtjes.

Ik voelde hoe hij een tweede vinger in mijn kutje drukte. “En nu?” vroeg hij. Ik zakte bijna door mijn benen heen. Ik vond het heerlijk, hoe hij me leidde, hoe hij me voelde. Maar tegelijk kroop er iets anders onder mijn huid. Ik was ook bang. Niet om wat hij deed, maar om wat het met me deed. “Twee meneer,” antwoordde ik, mijn stem buiten adem.

Hij maakte een zacht geluid van voldoening, bijna alsof hij precies kreeg wat hij wilde. Hij trok me dichter naar hem toe en bleef me vingeren. Niet hard of gewelddadig, maar diep en sensueel. Ik hapte naar adem, overgeleverd aan het tempo dat hij bepaalde. Hij boog zich langzaam naar me toe, zijn adem warm en opwindend tegen mijn huid. Ik voelde zijn lippen nauwelijks mijn oor raken, maar het was genoeg om mijn hele lichaam te doen laten trillen. “Ik wil dat je minder ziet en meer voelt.”

Langzaam nam zijn ritme af, tot hij uiteindelijk zijn vingers uit mij haalden. Ik voelde hoe hij me een moment gaf om op adem te komen. Zijn handen vonden mijn gezicht, zijn duimen streelden mijn wangen met een zachtheid die me even deed vergeten waar ik was. Toen voelde zijn adem, warm en dichtbij, net boven mijn lippen. Mijn hart sloeg over. Ging hij me zoenen?

Dat was nog nooit eerder gebeurd. Hij had me nooit uitgelegd waarom, maar één ding wist ik zeker: ik mocht hem nooit zoenen. Toch werd de drang elke keer groter. Elke keer dat ik hem zag, groeide het verlangen om zijn lippen tegen de mijne te voelen. Ik wilde het zó graag. Ik droomde ervan. Soms stil, soms met zoveel intensiteit dat het me wakker hield.

Stukje bij beetje kwam hij dichterbij en heel even voelde ik zijn lippen de mijne aanraken. Zachtjes, kort en net genoeg om me gek te maken. Hij zoende me niet, hij speelde. Hij daagde me uit. Zijn lippen gleden telkens net langs de mijne, raakten me net niet of net wel. Elke keer als ik dacht dat ik het moment zou krijgen, trok hij zich weer een beetje terug.

Het frustreerde me, hoe hij me steeds net niet gaf wat ik zo graag wilde. Onbewust ontsnapte er een klein lachje. Een mengeling van zenuwen en onmacht. Voor ik het kon wegslikken voelde ik een plotselinge, harde klap in mijn gezicht. Ik schrok en deinsde achteruit. Het geluid ervan galmde na in mijn oren en mijn huid brandde. Het was onverwacht, niets in zijn zachte spel had me hierop voorbereid.

Ik hoorde hoe hij iets van de tafel pakte. De blinddoek maakte me op dat moment niet alleen kwetsbaar, maar ook overgeleverd aan mijn eigen verbeelding. Ik wist precies wat er op die tafel lag en juist dat maakte het erger. Het onbekende van wat hij zou kiezen, zonder dat ik het kon zien, bracht een onrustige spanning in mijn lijf. Zijn voetstappen klonken traag, maar ik kon ze niet goed plaatsen. Links? Rechts? Achter me? Toen voelde ik het ineens. Zijn handen, ruw en doelgericht, grepen naar mijn korset. In één beweging trok hij het met kracht naar beneden. Het was onverwacht, brutaal en precies dat liet me trillen van verlangen en verwarring tegelijk.

Zijn vingertoppen gleden langs de ronding van mijn borsten. Zijn duimen cirkelden over mijn tepels — traag, plagend. Ik beet op mijn lip om geen geluid te maken, maar hij wist precies wat het met me deed. Terwijl zijn handen me bleven verkennen, voelde ik hoe hij zich iets vooroverboog. Zijn adem raakte mijn huid. Ik voelde zijn lippen zacht over mijn huid glijden, lager, net boven mijn tepel. Mijn hart bonsde. Hij wachtte even, alsof hij wilde dat ik hem zou smeken.

En toen voelde ik het — zijn mond sloot zich om mijn tepel. Eerst teder, zuigend, plagend… en toen beet hij zacht. Een schokje trok door mijn lijf, scherp en heerlijk tegelijk. Hij herhaalde het, afwisselend likkend, zuigend en bijtend, net hard genoeg om me op het randje te houden. Hij maakte me ongelofelijk geil, maar tegelijkertijd gierde de spanning door mijn lijf. Ik wist nog steeds niet wat hij van de tafel had gepakt en die onwetendheid maakte me nerveus.

Zijn lippen verdwenen van mijn huid en ineens voelde ik een scherpe, intense pijn in mijn tepel, gevolgd door een elektrische schok die door mijn lichaam trok. Ik deinsde snel achteruit, maar hij was sneller. Hij greep me vast en trok me hard tegen zich aan. Toen volgde de tweede schok, deze keer aan de andere kant. Toen pas begon het tot me door te dringen wat hij in handen had en hoe goed hij wist hoe ver hij kon gaan.

Ik probeerde me uit zijn greep los te breken, maar hij hield me zonder moeite op mijn plek terwijl hij doorging met het geven van schokken. Bij elke pijnscheut ontsnapte er een harde kreun uit mijn mond. De pijn werd steeds onverdraaglijker. “Stel je niet zo aan, dit heb je zelf veroorzaakt,” zei hij, zijn stem koud en zonder medelijden. Ik stond op het punt van breken, de tranen stonden al in mijn ogen en ik begon bijna te huilen. Maar toen stopte hij. Hij liet me los en ik voelde mijn handen zoeken naar iets om me aan vast te klampen, een houvast om niet in elkaar te zakken.

Ik hoorde hem om me heen bewegen en deed mijn best om alert te blijven. Het leek wel alsof hij expres om mij heen cirkelde, telkens weer een stap dichterbij, om me te verwarren. En ik zou liegen als ik zei dat dat niet lukte. Mijn gedachten raakten in de war, mijn lichaam trilde van de angst, maar ergens diep van binnen voelde ik ook een vreemde opwinding.

Plots greep hij me ruw bij mijn haar en duwde me met mijn knieën op de stoel. Mijn borst botste hard tegen de leuning. Hij stond achter me. Mijn handen probeerden wanhopig om hem van me af te duwen, maar het had geen zin. Zijn kracht was overweldigend. Zijn knieën duwden mijn benen wijd uit elkaar en voordat ik kon reageren duwde hij zijn harde grote pik in mijn kutje. Hij begon hard te stoten, terwijl ik mijn nagels diep in het leer van de stoel klemde. Ik begon te kreunen en verstopte mijn gezicht diep in de leuning van de stoel, hopend het geluid te dempen.

Terwijl hij hard tekeerging, voelde ik me steeds kleiner worden, alsof mijn lichaam niet meer van mij was. Ik was geen meisje meer, geen mens. Ik was gewoon een gebruiksvoorwerp, iets wat hij kon manipuleren zonder enige empathie. Hij haalde zijn pik uit me en greep me hard vast. Zijn handen trokken mijn billen uit elkaar en met een rauwe kracht drukte hij zichzelf in mijn kontje en ik kon het niet tegenhouden. Een schreeuw ontsnapte uit mijn keel.

Een felle, stekende pijn trok door mijn onderlichaam en nam alles over. Mijn kaken verstrakten, mijn vingers grepen naar houvast, maar er was niets om me aan vast te klampen behalve de leuning onder me. Ik wilde iets zeggen, hem laten weten dat hij moest stoppen, maar mijn stem weigerde mee te werken. Alleen een hees gefluister ontsnapte tussen mijn tanden. Het was alsof hij het niet hoorde. Of niet wílde horen. Hij ging door, alsof mijn woorden lucht waren. Mijn lichaam werd heen en weer geduwd, gevangen tussen pijn en genot.

Hij stopte. Hij liet me los alsof hij niets meer met me te maken had. Mijn benen begaven het en ik zakte in elkaar op de stoel, mijn armen vouwden zich om mijn lichaam alsof ik mezelf bij elkaar moest houden. Mijn vingers gleden trillend over mijn huid, zoekend naar houvast, naar iets dat nog van mij was.

Mijn blinddoek zat nog steeds strak om mijn hoofd, waardoor alles om me heen een vage, dreigende waas bleef. Ik hoorde zijn stappen naderen. Mijn adem stokte en ik dook instinctief in elkaar, klaar voor de volgende golf. Maar die kwam niet. Nog niet. In plaats daarvan voelde ik zijn hand zacht langs mijn gezicht glijden. Zijn vingers rustten bij mijn kaak, gleden kalm langs mijn nek. “Sta op,” zei hij. Zijn stem was laag. Geen bevel, geen dreiging.

Ik dwong mijn lichaam op te staan, mijn benen trilden onder me, maar ik hield me vast aan zijn armen, zoekend naar stabiliteit. Mijn spieren protesteerden, maar hij hield me rechtop, zijn grip stevig maar niet hard. Langzaam streek hij met zijn vingers door mijn haar, zijn aanraking leek het tegenovergestelde van alles wat ik eerder had gevoeld. Het was zacht, bijna teder, terwijl zijn hand langs mijn gezicht gleed. In dat moment van angst voelde ik vlinders in mijn buik opkomen, een vreemde, verwarrende sensatie. Die zachte aanraking… Het maakte me echt verliefd. Hij had het door, ik wist het. Zijn mond kwam dichterbij en hij streek weer langzaam langs mijn lippen, zonder me daadwerkelijk te zoenen. Hij maakte me gek.

Zijn hand greep plotseling hard mijn keel en een schok van angst ging door me heen. Ik wilde me losrukken, maar zijn grip was vast. Hij leunde dichter naar me toe, zijn adem warm tegen mijn gezicht en ik voelde hoe zijn tong over mijn lippen gleed.

Paniek overspoelde me, mijn hart bonzend in mijn borst. Zonder waarschuwing duwde hij me naar de grond. Het voelde alsof de wereld onder me wegzakte. Mijn handen grepen naar de vloer om balans te vinden. “Op je rug,” zei hij. Ik lag daar, verward en ademloos.

Hij liet me los en stapte een paar stappen achteruit. Ik hoorde zijn voetstappen verder weg gaan. Een gevoel van naderend onheil vulde de lucht om me heen. Ik wist wat er nu zou komen, wat hij van plan was. Er lag nog maar één ding op tafel, het enige wat hij nog niet had gebruikt… Die gigantische dildo. Ik hield mijn adem in.

Ik voelde de stilte om me heen toen hij voor me ging zitten. Elke gedachte die ik probeerde te ordenen, werd verstoord door de chaos die zich in mijn hoofd afspeelde. Ik hoorde zijn ademhaling, langzaam en beheerst, en mijn hart klopte steeds sneller. Wat hij van plan was, was me duidelijk, maar de angst om het niet te kunnen vermijden maakte alles erger. Ik probeerde me te verzetten, maar zijn handen kwamen snel en drukten mijn benen verder uit elkaar.

Ik voelde de koude top van de dildo tegen mijn kutje drukken. De rillingen gingen over mijn lijf. Met een harde beweging probeerde hij hem in me te drukken, maar het paste niet. Ik kreunde hard van de pijn en begon met mijn benen te trappen. Een poging om ruimte te creëren, maar zijn kracht was sterker. Hij duwde ze weer naar de grond, de druk in mijn buik maakte het moeilijker om adem te halen. “Stilliggen,” klonk zijn stem hard.

Ik probeerde mezelf rustig te maken en opende mijn benen weer. Meteen drukte hij weer de koude dildo tegen mijn schaamlippen. Ik hield mijn handen voor mijn mond om niet te schreeuwen. Hij begon hard te stoten, elke beweging krachtig en doelgericht. Het leek wel of hij alles in zich had om door te breken, maar ondanks de kracht die hij in zijn stoten legde, ging hij er niet in. De harde geluiden van zijn bewegingen, het geruis van zijn ademhaling, alles leek te wijzen op een diepe frustratie. “Wat ben jij nou voor slet?” riep hij. De tranen rolden over mijn wangen, terwijl ik mijn handen nog steeds voor mijn mond hield.

Hij stopte abrupt en stond op. Ik bleef liggen, mijn lichaam verstijfd van angst. Al snel voelde ik zijn aanwezigheid weer dichtbij, zijn schaduw boven me. Hij hing over me heen, zijn adem dichtbij mijn gezicht. “Mond open.”

Mijn hart klopte in mijn keel toen ik langzaam mijn mond opende, mijn lippen trilden van spanning. Ik kon zijn adem al voelen, de intensiteit van het moment drong zich dieper in mijn bewustzijn. Zonder een woord te zeggen, voelde ik zijn hand dichtbij mijn gezicht en voor ik het wist forceerde hij zijn pik diep in mijn keel. Terwijl hij diep in mijn keel gleed, boog hij voorover om mijn kutje te likken.

Zijn gewicht drukte zwaar op me en ik voelde de lucht uit mijn longen verdwijnen. Ik begon te duwen en te slaan, mijn handen stijf van de angst, maar hij stopte niet. Zijn grip werd sterker, zijn lichaam zwaarder. Elke poging om me los te maken leek zinloos. Zijn grote pik bleef onverbiddelijk in mijn mond, mijn keel verstikkend. Mijn gedachten raasden, mijn lichaam ging in overlevingsstand, maar het voelde alsof hij hem steeds dieper in mijn keel duwde, zonder genade.

Ik voelde de lucht volledig uit mijn longen verdwijnen, mijn keel brandde van de inspanning. De paniek overmeesterde me toen ik echt begon te stikken. Het licht in mijn hoofd flikkerde, mijn zintuigen begonnen te vervagen. Mijn lichaam reageerde met een schok, maar ik had geen controle meer. Toen, eindelijk, voelde ik zijn gewicht van me afgaan en ik kromp ineen. Mijn rug krulde zich in een reflex, mijn borst uitgerekt in een wanhopige poging om lucht te krijgen. Ik begon te hoesten, maar het voelde alsof de lucht niet naar binnen wilde. Mijn handen schoten meteen naar mijn keel, mijn vingers gleden over de ruwe huid die aanvoelde alsof er nog steeds iets in de weg zat. Ik hapte naar adem, maar de lucht leek te weigeren. Het voelde als een strijd tussen leven en dood, de spanning die me volledig in zijn greep had.

Het duurde minuten – minuten die zich uitstreken als uren – voordat mijn ademhaling eindelijk weer een beetje in orde was. Mijn longen brandden, maar ik kon eindelijk weer een beetje lucht krijgen, mijn hartslag begon langzamer te worden. Hij liet me even, zonder iets te zeggen. Hij wachtte. Het was een stilte die niet deugt. Ik hoorde hem niet, ik zag hem niet, maar ik voelde zijn aanwezigheid. Het was alsof hij zich in de schaduw van de ruimte bevond, maar ik had geen idee wat er in zijn hoofd omging. Ik was te zwak, te uitgeput om me om te draaien.

Het geluid van zijn voetstappen brak de stilte. Mijn hart sloeg een slag over toen ik voelde hoe hij weer langzaam voor me ging zitten. De spanning in de lucht was ondraaglijk en ik kon niet ontsnappen aan het gevoel dat hij elk moment dichterbij zou komen. Zijn handen gleden voorzichtig over mijn lichaam, een vreemde mengeling van tederheid en dreiging. Het was een aanraking die niet geruststelde.

Langzaam duwde hij mijn benen uit elkaar en ging ertussen liggen. Ik voelde hoe hij boven me hing. Dit was iets wat we nog nooit hadden gedaan, maar ik had er wel altijd al stiekem naar verlangd. Het voelde persoonlijker, intiemer, iets wat buiten de standaard ervaringen viel. Ik had nog steeds mijn blinddoek om en hoewel ik het jammer vond dat ik niet kon kijken, was het ook misschien wel beter zo. Want ik wist, als ik hem in de ogen zou kijken, zou ik alleen maar dieper zakken in mijn verliefdheid.

Voorzichtig drukte hij zichzelf weer in mijn kutje en begon langzaam te bewegen. Ik hoorde zijn ademhaling versnellen en ik legde mijn handen op zijn rug. Ik genoot van elke seconde. Zijn pik die langzaam, steeds dieper in me gleed. Het was heel intiem. Iets wat ik niet van hem gewend was. Ik voelde de druk op mijn lichaam toenemen toen hij zichzelf meer liet zakken. Het was alsof de tijd even stil stond.

Hij stopte met stoten, zijn lichaam bleef even rusten op het mijne. Het leek alsof hij de tijd nam om de stilte tussen ons in te vullen met de warmte van zijn aanrakingen, voordat hij uiteindelijk weer opstond. Met zorg hielp hij me voorzichtig omhoog. Hij kwam achter me staan en ik voelde zijn handen over mijn rug glijden. Voorzichtig boog hij me voorover, zijn vingers langs mijn heupen. Ik voelde hoe hij met zijn vingers mijn billen uit elkaar trok en hij ging langzaam met zijn duim over mijn sterretje heen. Mijn benen trilden en ik probeerde mijn evenwicht te houden. Ik voelde hoe hij zijn eikel tegen mijn sterretje drukte, maar hij deed nog niks. Langzaam bewoog ik met mijn kont naar achteren en zijn pik gleed voorzichtig in me.

Zijn grip op mijn heupen verstevigde zich. De stilte die eerst zo intiem was, werd nu verstoord door de snelheid en intensiteit van zijn bewegingen. Elke ademhaling leek zwaarder te worden, zijn lichaam zo dicht tegen het mijne, terwijl ik voelde hoe hij steeds harder begon te stoten. Het was alsof hij de controle over het moment verloor, en ik, tussen de spanning en de overgave, begreep dat dit moment ons beiden in zijn greep hield.

Ik kreunde, terwijl ik mijn best deed grip te vinden, vast te houden aan iets zodat ik niet zou vallen. De druk op mijn lichaam werd sterker en ik begon automatisch mee te bewegen, mijn lichaam volgde de ritmiek van het zijne. Ik trok mijn hoofd omhoog, maar met een snelle beweging drukte hij het weer omlaag. “Hoofd naar beneden,” beval hij.

Hij stopte plotseling, zijn ademhaling zwaar en onregelmatig, en trok me dicht tegen zich aan. Hij maakte langzaam mijn blinddoek los, het zachte stof gleed van mijn ogen en het licht viel binnen als een scherpe prik. Het deed pijn aan mijn ogen en even kon ik niets anders dan knipperen, proberen te wennen aan de felheid van de ruimte. Ik voelde de druppels van mijn make-up langs mijn gezicht stromen. Ik zag er verwaarloost uit. Ik keek beschaamd naar de grond. Zijn vingers tilde voorzichtig mijn kin omhoog. Hij keek me strak aan, zijn ogen donker en vol intensiteit. De glinstering erin verried wat hij voelde, wat hij wilde. Ik zag het, de opwinding die hij niet meer kon verbergen. Voordat ik iets kon zeggen, onderbrak hij me met zijn stem. “Op je knieën en mond open.”

Ik deed precies wat hij van me vroeg. Ik zakte langzaam op mijn knieën, mijn handen op de grond voor steun, en opende mijn mond. Zonder oogcontact te verbreken, voelde ik zijn blik, de spanning tussen ons steeg met elke seconde die verstreek. Mijn focus volledig op hem.

Zonder aarzeling pakte hij mijn hoofd vast en drukte zijn pik weer in mijn mond. Mijn lichaam weigerde even, maar ik kreeg geen mogelijkheid om me te herstellen. Ik voelde hoe zijn pik steeds dieper mijn keel ingleed. Ik keek hem angstig aan, terwijl ik voelde hoe de tranen over mijn wangen rolde. Hij begon in mijn keel te stoten. Toen ik voelde dat ik bijna stikte, duwde ik hem van me af en zakte naar de grond.

In een snelle beweging pakte hij me bij mijn haar en zonder waarschuwing duwde hij me met volle kracht op mijn rug. Hij forceerde zichzelf tussen mijn benen en drukte zijn pik hard in mijn kutje. Ik kreunde hard, terwijl ik hem diep in zijn ogen bleef kijken. Hij legde mijn benen over zijn schouders en hij boog steeds verder voorover. Hij begon me hard te neuken. Ik klampte me volledig aan hem vast, zoekend naar houvast, zodat ik de intensiteit van alles wat er gebeurde kon verdragen.

Zijn hand legde hij in mijn nek, zijn vingers drukten met een dominante kracht, terwijl hij mijn hoofd in positie hield, mijn blik volledig gevangen in de zijne. Hij bleef me diep in de ogen aankijken, zijn ademhaling steeds zwaarder, de controle die hij altijd zo stevig in handen had, begon langzaam te vervagen. Hij pakte me stevig vast en begon steeds langzamer te stoten. Hij kreunde en ik voelde hoe hij in mijn kutje klaarkwam.

Hij stapte van me af en begon zich zwijgend aan te kleden. Ik bleef nog even liggen, mijn gedachten razendsnel, maar uiteindelijk stond ik op om hetzelfde te doen. Ik zocht mijn spullen bij elkaar en deed mijn kleren weer aan. Ondertussen was hij weer in zijn stoel gaan zitten, zijn blik op mij gericht, wachtend tot ik klaar was.

“Hoe vond je de drie straffen?” vroeg hij plotseling. Drie straffen? Mijn gedachten struikelden over zijn woorden. Ik had toch ook 20+ streepjes staan voor mijn versprekingen? Toen kwam het besef. Ik moest die straffen nog krijgen. “De straffen voor de versprekingen krijg je later,” zei hij kalm, zijn stem zonder enige emotie. Wat ik dacht te hebben uitgezeten, bleek slechts het begin te zijn. Ik knikte, mijn ademhaling langzaam weer onder controle, bedankte hem kort, pakte snel mijn autosleutel en verliet de ruimte

Ik sloot de deur achter me, wetend dat de rest van de straffen nog moesten komen en ik had geen idee wat mij nog te wachten stond.